Η Επανάσταση του ισπανικού λαού

Το '36 επιβεβαιώνει τους αναρχικούςanarkismo.net

Η ιστορία δικαιώνει τους αναρχικούς αναφορικά με την κατάσταση στα τραγικά γεγονότα του ΄36 - ΄37, και την αδυναμία γενίκευσης – μετατροπής του εμφυλίου πολέμου σε κοινωνική επανάσταση. Οι αναρχικοί, έχοντας να παλέψουν το σοβαρότερο εμπόδιο, τον μπολσεβικισμό και τους αναρχομπολσεβίκους που αναγορεύουν την κοινωνική επανάσταση σε στρατιωτικό ζήτημα, «ηττήθηκαν» φυσικά, λόγω του ότι ήταν μια μικρή μειοψηφία. Το τραγικότερο, όμως, είναι ότι έχασαν την ευκαιρία οι Ισπανοί εργαζόμενοι να οργανώσουν την κοινωνία τους από κάτω προς τα πάνω και να γενικεύσουν, να βελτιώσουν, να ισχυροποιήσουν, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, τον αντιαυταρχικό σοσιαλισμό και την άμεση δημοκρατία. Το λόγο έχουν οι εργάτες – οι αγρότες πολιτοφύλακες …

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ

Κανονικός Στρατός ή πολιτοφυλακές με πλήρη ελευθερία;

Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από αφίσες, ταινίες και σήματα προς το τέλος του Αυγούστου και τα στρατολογικά γραφεία, που είχαν οργανωθεί αυτοσχέδια, λειτουργούσαν ασταμάτητα. Τι θα γινόταν με αυτές τις μάζες των φρέσκο στρατολογημένων, τη στιγμή που ο φασισμός και ο αντιφασισμός σχημάτιζαν νησίδες, ουδέτερες ζώνες, αξεδιάλυτα αλληλομπλεξίματα δυνάμεων, χωρίς κανένα δημιουργημένο μέτωπο; Συμπαγείς μάζες για να τις αντιτάξεις στους Μαροκινούς και τις ένοπλες ομάδες από τη Ναβάρα που οργανώθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στο όνομα του ʽʼΘεού, της πατρίδας και του βασιλιάʼʼ, για τον εμφύλιο πόλεμο; Ή μαχητές κατά τον επαναστατικό τρόπο, προπαγανδιστές του επαναστατικού γεγονότος, αντάρτες, ελεύθεροι σκοπευτές;

Οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες ήταν διχασμένοι. Αλλά, πράγμα παράξενο, όλοι οι πολιτικοί έκλειναν υπέρ του μαζικού στρατού, επειδή προφανώς φοβούνταν μήπως φανούν όχι αρκετά διαποτισμένοι από το πολεμικό πνεύμα και μη έχοντας πολύ συνειδητοποιήσει ʽʼτις ανάγκες της ώραςʼʼ! ( … )

Όλο και πιο πολύ φαίνεται αναγκαίο να αναρωτηθούμε εάν ο μιλιταρισμός των στασιαστών στρατηγών θα κατορθώσει να επιβάλει τους δικούς του τύπους πάλης στους Ισπανούς επαναστάτες ή εάν, αντίστροφα, οι σύντροφοί μας θα κατορθώσουν να αποσυνθέσουν τον μιλιταρισμό αντιπαραβάλλοντάς του μεθόδους δράσης που καταλήγουν στη διάλυση του στρατιωτικού μετώπου και στην επέκταση σε όλη την Ισπανία της κοινωνικής επανάστασης.

Τα στοιχεία της επιτυχίας που διαθέτουν οι φασίστες είναι τα παρακάτω: αφθονία υλικού, δρακόντεια σκληρότητα στην πειθαρχία, πλήρη στρατιωτική οργάνωση και τρομοκρατία που ασκείται πάνω στον πληθυσμό με τη βοήθεια των αστυνομικών σχηματισμών του φασισμού. Αυτά τα στοιχεία επιτυχίας αξιοποιούνται με την τακτική του πολέμου θέσεων, συνεχούς μετώπου, με μεταφορές μαζικών δυνάμεων στα σημεία που θέλει κανείς να έχει αποφασιστική επιτυχία.

Από τη λαϊκή πλευρά, τα στοιχεία επιτυχίας είναι απόλυτα αντίθετης τάξης: αφθονία ανθρώπων, παθιασμένες πρωτοβουλίες και επιθετικότητα των ατόμων και των ομάδων, δραστήρια συμπάθεια του συνόλου των εργαζομένων μαζών όλης της χώρας, οικονομικό όπλο την απεργία και το σαμποτάζ στις περιοχές που έχουν καταλάβει οι φασίστες. Η πλήρης χρησιμοποίηση αυτών των ηθικών και φυσικών δυνάμεων, που είναι πολύ ανώτερες από εκείνες που διαθέτει ο αντίπαλος, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με μια γενικευμένη πάλη εγχειρημάτων, ενεδρών και αντάρτικου που να επεκτείνονται στο σύνολο της χώρας.

Η σταθερή θέληση μερικών πολιτικών στοιχείων του Ισπανικού Λαϊκού Μετώπου είναι να πολεμηθεί ο φασισμός αντιπαραβάλλοντάς του μια στρατιωτική τεχνική της ίδιας τάξης· δηλαδή, κάνοντάς του έναν ʽʼκανονικόʼʼ πόλεμο με μεγάλα χτυπήματα σωμάτων στρατού και συγκέντρωσης υλικού, διατάζοντας υποχρεωτική κινητοποίηση, εφαρμόζοντας ένα στρατηγικό σχέδιο, με λίγα λόγια, αντιγράφοντας λιγότερο ή περισσότερο τέλεια τον φασισμό. Ενώ δημοσιεύουν τη γνώμη συντρόφων που έχουν επηρεαστεί από τον μπολσεβικισμό σε σημείο που να ζητάνε τη δημιουργία ενός ʽʼΚόκκινου Στρατούʼʼ.

Αυτή η στάση μας φαίνεται επικίνδυνη από πολλές απόψεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κόκκινος Στρατός των μπολσεβίκων είναι δημιούργημα του καιρού ειρήνης, αφού η νίκη πάνω στην αντίδραση υπήρξε πριν από όλα έργο των ομάδων ʽʼπαρτιζάνωνʼʼ, με μεθόδους πάλης ανάλογες με τις μεθόδους του ισπανικού αντάρτικου.

Τούτη την ώρα, το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι η μετατροπή της πολιτοφυλακής, που είναι σύνολο παρτιζάνων ικανών να κάνουν τον αντάρτικο πόλεμο, σε ένα κανονικό στρατό που να έχει τα χαρακτηριστικά ενός επαγγελματικού στρατού. Το πρόβλημα είναι πολύ περισσότερο το ανέβασμα της τεχνικής ικανότητας των πολιτοφυλάκων παίρνοντας υπόψη τις τακτικές αντιλήψεις της μαχητικής ομάδας και της σχολής της κατανομής σε τμήματα, που ισχύουν στους βασικούς ευρωπαϊκούς στρατούς και προικίζοντας τις μαχητικές ομάδες με κατάλληλο υλικό (αυτόματα, χειροβομβίδες, οπλοβομβίδες κλπ.). Διαφορετικά, θα σήμαινε να περιμένεις την έκβαση μιας ναπολεόντειας μάχης της οποίας δεν έχει δημιουργηθεί κανένα όργανο, στο ισπανικό αντιφασιστικό στρατόπεδο. Αυτό θα σήμαινε ρίξιμο της απόφασης στις ελληνικές καλένδες, διαιώνιση της σημερινής κατάστασης και σε αυτή την περίπτωση παίξιμο στην τύχη μιας νίκης που από τα πριν θα ήταν δική μας, αν ξέραμε να χρησιμοποιήσουμε πλήρως τα δικά μας όπλα.

Όλα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η απόφαση στην πάλη που γίνεται και στις τέσσερις γωνιές της Ισπανίας, θα είναι ηθικής και όχι στρατηγικής τάξης.

Ας φυλαχτούμε από τις μανούβρες των καιροσκόπων και των συμβιβαστών, που παραφυλάνε για να βρουν τη στιγμή να προδώσουν το λαό ξαναφτιάχνοντάς τα με το φασιστικό τμήμα της αστικής τάξης, με μόνο σκοπό να εκμηδενίσουν και να πνίξουν για πάντα την επαναστατική ορμή του προλεταριάτου. ( … )

Καθημερινά, γίνονται στη Βαρκελώνη νέες στρατολογίες. Τα τμήματα, ύστερα από λίγες μέρες εκπαίδευσης- προπαρασκευής, παίρνουν τον εξοπλισμό τους και αποχαιρετούν την πρωτεύουσα με μια παρέλαση στους δρόμους. Στη διάρκεια αυτής της πορείας των εθελοντών, οι τιμές αποδίδονται στην έδρα όλων των οργανώσεων που συγκροτούν την Επιτροπή των αντιφασιστικών πολιτοφυλακών, και επευφημίες ανταλλάζονται ανάμεσα σε εκείνους που φεύγουν και σε εκείνους που είναι μαζεμένοι στα παράθυρα και στα μπαλκόνια.

Kάθε φάλαγγα έχει την ξεχωριστή της φυσιογνωμία, που την διακρίνει περισσότερο παρά τα εμβλήματα που φέρνει. Τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά αποσπάσματα ξεχωρίζουν από την κάποια στρατιωτική τους δυσκαμψία, την παρουσία τμημάτων ιππικού και ειδικών όπλων, από ένα πιο μαζικό σχηματισμό, που βαδίζει ρυθμικά, και τις υψωμένες γροθιές. Οι δυνάμεις του μαρξιστικού κόμματος εργατικής ενοποίησης (POUM , αντισταλινικής μαρξιστικής τάσης), της αστυνομίας και των Καταλανιστών ( μελών ενός αυτονομιστικού Καταλανικού κόμματος) ξεχωρίζουν για την ομορφιά και τον πλούτο του εξοπλισμού τους. Οι σύντροφοι της CNT και της FAI παρελαύνουν χωρίς χορωδίες και ορχήστρες.

Νάτους, σε τρεις παράμερες σειρές, αραιές, ακανόνιστες, ταραγμένες, άντρας με άντρα, που τις διακόπτουν απότομες αναταραχές, ατέλειωτες σε μήκος. Επί κεφαλής σε μία μόνο γραμμή, το γενικό πολεμικό συμβούλιο με σήμα μπλε εργατών. Σε κάθε οργανωτή ή προπαγανδιστή βρισκόταν και ένας αντάρτης, ένας αγκιτάτορας και ένας μαχητής. Στη Βαρκελώνη, οι άντρες που την ημέρα ελέγχουν την οικονομία της χώρας και κάθονται στις πολυθρόνες που εγκατέλειψαν οι τραπεζίτες, παίρνουν το βράδυ το πιστόλι ή το τουφέκι του πολιτοφύλακα για να πραγματοποιήσουν με τα χέρια τους τη διάλυση των φασιστικών στοιχείων, που τα οχυρά τους είναι ακόμα πολλά στο καταλανικό έδαφος. Άρα, κανένας φραγμός δε χωρίζει στις γραμμές των αναρχικών, τους χειριστές μυδραλιοβόλων και γραφομηχανών, εκείνους που πολεμούν στο μέτωπο και εκείνους που πολεμούν στα μετόπισθεν. Δεν υπάρχουν επαγγελματίες ʽʼαρχηγοίʼʼ, αλλά εκπαιδευτές πολιτοφυλάκων που εκπληρώνουν κάθε μέρα από μόνοι τους το καθήκον τους. Δεν υπάρχει γραφειοκρατική ειδίκευση αλλά πλήρεις μαχητές επαναστάτες από την κορυφή ως τα νύχια.

Οι τρεις λεπτοί ανθρώπινοι χείμαρροι που διατρέχουν τις πλατιές λεωφόρους, σέρνουν μαζί τους ένα ολόκληρο πλήθος. Κοντά στον πολιτοφύλακα, με τον κοκκινόμαυρο σκούφο, το όπλο με τον αορτήρα, βαδίζει ένας φίλος, ένα παιδί, μια μάνα, μια σύζυγος, μια αδελφή, μια ερωμένη, μερικές φορές μια ολόκληρη οικογένεια συγγενών και φίλων. Ανταλλάσσονται χαιρετούρες, ξεπηδούν ονόματα, σφίγγονται χέρια, φιλαράκια που δουλεύουν στο ίδιο εργαστήρι αγκαλιάζονται αδελφικά και ένας ολόκληρος λαός μπαίνει στην πορεία των φαλαγγών, τις κόβει κατά διαστήματα και τις κατακυριεύει με τη θερμότητα της φλογερής του καρδιάς.

Στο δρόμο της μεσαίας σειράς, έχει πάρει θέση μια γριά με γκρίζα μαλλιά. Κάθε άντρας που περνάει, δέχεται, χωρίς διάκριση, το μητρικό χαιρετισμό αυτής της γυναίκας. Εκατοντάδες, αμέτρητοι άντρες δέχονται έτσι το ενεργητικό και σύντομο σφιχταγκάλιασμα, το αδέξιο και παθητικό σφιχταγκάλιασμα, το ανώτερο από κάθε άλλο σφιχταγκάλιασμα μιας άγνωστης μάνας, που θεωρεί ʽόλα τα αγόρια της FAI σαν παιδιά της, κρεμιέται μια στιγμή στο μπράτσο τους, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το δευτερόλεπτο του αποχωρισμού που ξεσκίζει την καρδιά. Τότε μια κραυγή φεύγει από το πλήθος χτυπώντας τον άνεμο σαν τα φτερά του γλάρου: ʽʼ Ζήτω η FAI ! Ζήτω η αναρχία !ʼʼ

Και εκείνος που ακούει αυτή τη κραυγή καταλαβαίνει τότε ότι η UGT, η CNT, ΕΣΚ Καταλονίας (σταλινικό ), όλα τα ονόματα κομμάτων και ομάδων, δεν είναι τίποτα άλλο από συνθήματα, πράγματα, αρχικά, αλλά η FAI, είναι μια γυναίκα : ερωμένη, συντρόφισσα, αδελφή, κόρη και ιδανική μάνα όλων εκείνων που η καρδιά τους χτυπάει από αγάπη για την ελευθερία. (…) Λογική των αισθημάτων, θα πουν ! Αλλά αυτή η λογική δεν είναι η λογική των επαναστάσεων;

Πολιτοφύλακες, ναι ! Στρατιώτες, ποτέ !

Οι εργατικές πολιτοφυλακές έπαιξαν έναν καθοριστικό ρόλο στην αντιφασιστική πολεμική δράση. Θα κατόρθωναν να επιβάλλουν το δικό τους χαρακτήρα στην ίδια τη φύση των επιχειρήσεων. Η λογική απαιτούσε τη διάλυση των τακτικών στρατιωτικών σωμάτων μέσα στην πολιτοφυλακή και όχι την ενσωμάτωση της πολιτοφυλακής στο στρατό. Ακριβώς αυτό παραγνώρισαν οι ʽʼαρχέςʼʼ της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης, προβαίνοντας σε απόπειρες κινητοποίησης που είχαν σκοπό τους να πετύχουν μια πολιτική αδιαφορία και να πετύχουν έτσι τη στρατιωτικοποίηση των πολιτοφυλάκων. Στην Καταλονία αυτή η απόπειρα κινητοποίησης απέτυχε. (…)

Οι δρόμοι της Βαρκελώνης πλημμύρισαν από τους κληρωτούς των κλάσεων 33-34-35 που, μη έχοντας εμπιστοσύνη στους αξιωματικούς και πιστεύοντας ότι ήταν απελευθερωμένοι από την παλιά στρατιωτική αντίληψη του μαντρώματος στους στρατώνες, αρνούνταν να πάνε στις μονάδες τους. Πολλοί από αυτούς τους νέους εγγράφονταν στην πολιτοφυλακή και μερικοί ήθελαν ακόμα και να φύγουν αμέσως για τη Σαραγόσα. Για να εκθέσουν την άποψη τους, οργάνωσαν μια πλατιά συνέλευση που παραβρέθηκαν 10000 από αυτούς, στη διάρκεια της οποίας ψήφισαν την παρακάτω ημερήσια διάταξη: ʽʼ Δεν αρνούμαστε να εκπληρώσουμε το καθήκον μας σαν πολίτες και επαναστάτες. Θέλουμε να πάμε να ελευθερώσουμε τα αδέλφια μας στη Σαραγόσα. Θέλουμε να είμαστε πολιτοφύλακες της ελευθερίας, αλλά όχι στρατιώτες με στολή. Ο στρατός αποδείχτηκε κίνδυνος για το λαό. Μόνο οι λαϊκές πολιτοφυλακές προστατεύουν τις δημόσιες ελευθερίες: ʽʼΠολιτοφύλακες, ναι ! Αλλά στρατιώτες, ποτέ ! ʽʼ

Η CNT έκανε διαβήματα στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη υποστηρίζοντας την άποψή της. Οι δηλώσεις των νεοσύλλεκτων εκφράστηκαν αμέσως σε πράξεις. Χιλιάδες ήρθαν αυθόρμητα να εγγραφούν στην πολιτοφυλακή. Και η κινητοποίηση χωρίς ταξική διάκριση ή επαναστατική θέληση εγκαταλείφθηκε σ΄ αυτό που αφορά στην πάλη ʽʼεναντίον των στασιαστώνʼʼ.

Εξ΄ ʽάλλου η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για μια απλή καταστολή ενός ʽʼστασιαστικούʼʼ κινήματος. Είμαστε απέναντι σ΄ ένα κοινωνικό φαινόμενο που η φασιστική απόπειρα επιτάχυνε την εμφάνισή του. Όλοι εκείνοι που θα ήθελαν να του αντιταχθούν θα σαρώνονταν. Αντίθετα, εάν οι ηγετικοί κύκλοι καταλάβαιναν τη δύναμή του και του άφηναν ελεύθερο τον τόπο, θα αποφεύγονταν ανεπανόρθωτα κακά.

Η CNT, είπε σ΄ αυτούς τους νεοσύλλεκτους : ʽʼΑφού δεν πρόκειται να αποφύγετε την εκπλήρωση ενός καθήκοντος, θα υποστηρίξουμε τα δίκαιά σας : θα πολεμήσετε σαν πολιτοφύλακες, όχι σαν στρατιώτεςʼʼ. Λύση που χειροκρότησαν οι νεοσύλλεκτοι ! Σκεπτόμαστε πως οι ισπανικές κυβερνήσεις δε θα τους αρνηθούν αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να ξέρουν πως ένας στρατός που πολεμάει κάτω από καταναγκασμό, καταλήγει τελικά στην ήττα. Μάρτυρας οι στρατιές του Ναπολέοντα, που δεν απέφυγαν ούτε το Βατερλώ ούτε την πτώση της αυτοκρατορίας. Οι εθελοντικοί στρατοί έχουν πίσω τους μια ολόκληρη εποποιία, σαν εκείνη των πολεμιστών της Γαλλικής επανάστασης.

Η CNT, ξέρει ότι καλώντας τους πολιτοφύλακες στα όπλα, κανένας δε θα την κοπανούσε, διότι η λιποταξία στη μάχη σημαίνει προδοσία.

Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΦΑΛΑΓΓΑ

Αν κρίνει κανείς από τα άρθρα της LineadeFuego, της εφημερίδας της φάλαγγας, την επομένη της εισόδου της CNT στη κυβέρνηση του Λάργκο Καμπαλέρο, στις 4 Νοέμβρη 1936, η αγανάκτηση είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της και οι πολιτοφύλακες του Πουέρτο ντε Εσκανδόν δεν μάσησαν τα λόγια τους απευθυνόμενοι προς τους υπεύθυνους της χώρας: «…Το τηλεγράφημα μας φέρνει την είδηση πως αποδεχόμαστε μεταξύ άλλων την είσοδο της CNT στην κυβέρνηση. Δεχόμαστε, δηλαδή, αυτό που πάντα αποκηρύσσαμε, συντρίβοντας έτσι τα θεμέλια των ιδεών μας. Στο εξής, δε θα μιλάμε για ελευθερία, αλλά για υποταγή στην «κυβέρνησή μας», μοναδικό αρμόδιο όργανο για τη διευθέτηση του πολέμου και της οικονομικής ζωής».

Τέσσερα υπουργεία παραχωρήθηκαν στη Συνομοσπονδιακή Οργάνωση, τα οποία δεν ανταποκρίνονται καθόλου στις προτάσεις δημιουργίας Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.

Τέσσερα δευτερεύοντα υπουργεία προσφέρθηκαν σε τέσσερα άτομα τα οποία ποτέ δεν είχαν ενδιαφερθεί για τα προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούν τώρα. Ετσι βλέπουμε ένα μέλος του Συνδικάτου Βιοτεχνών και Υφαντουργών, πολύ κατατοπισμένο στα πολεμικά ζητήματα, στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Έναν (μία) ρήτορα και συγγραφέα, ειδικευμένη στα αισθηματικά και κοινωνικά θέματα, στο Δημόσιας Υγείας και έναν επαγγελματία προπαγανδιστή, στο Εμπορίου.

Στην ουσία δεν υπάρχουν τομείς αλλά υπουργεία, δεν υπάρχουν άνθρωποι ειδικευμένοι στο αντικείμενό τους και ικανοί για πρωτοβουλίες, παρά μόνο πολιτικοί ανίκανοι και ακατάλληλοι.

Η ιστορία συνεχίζεται, το κράτος παραμένει και όλα αυτά στο όνομα της οργάνωσης που επιμένει να αυτοαποκαλείται ελευθεριακή! Μέχρι πότε σύντροφοι;…»

Επέμβαση του εκπροσώπου της Σιδερένιας φάλαγγας στην Ολομέλεια της περιφέρειας της Βαλένθια (Επιδοκιμάστηκε από τη φάλαγγα και τυπώθηκε στο όργανό της ʽʼΛίνεα Φουέγκοʽʼ, της 27 Νοέμβρη 1936, μέτωπο Τερουέλ): Η Σιδερένια φάλαγγα (3) ζητάει να μην ασχολείται η επιτροπή εισηγητών της Γενικής Διοίκησης με τη δομή των πολιτοφυλακών της CNT. Η Σιδερένια φάλαγγα (5) πρέπει να εκθέσει τη δομή της, την εσωτερική της οργάνωση. Πάνω σε αυτό το θέμα, η συζήτηση πρέπει να αγγίζει πολλά σημεία. Κατ΄ αρχή, το σημείο της στρατιωτικοποίησης. Υπάρχει ένα κυβερνητικό διάταγμα που προβλέπει να στρατιωτικοποιηθούν όλες οι φάλαγγες και υπάρχουν σύντροφοι που πιστεύουν ότι η στρατιωτικοποίηση τακτοποιεί τα πάντα. Εμείς λέμε ότι δεν τακτοποιεί τίποτα. Απέναντι στους δεκανείς, τους λοχίες και τους αξιωματικούς βγαλμένους από ακαδημίες, που αγνοούν ολότελα, μερικές φορές, τα προβλήματα του πολέμου, παρουσιάζουμε την οργάνωσή μας. Η Σιδερένια φάλαγγα και όλες οι φάλαγγες της CNT και της FAI και ακόμα και άλλες που δεν ανήκουν στην συνομοσπονδία, δεν έχουν αποδεχτεί τη στρατιωτική πειθαρχία.

Μοναδική διοίκηση ή συντονισμός;

Σε μια πρόταση που παρουσιάστηκε και επιδοκιμάστηκε σε μια συγκέντρωση στη Βαλένθια από την CNT και την FAI, τη Σιδερένια φάλαγγα κτλ, θεωρήθηκε σαν αναγκαία η δημιουργία ενός οργανισμού που θα εξυπηρετούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των δυνάμεων που μάχονται στο Τερουέλ και σε διάφορα μέτωπα. Σ΄ αυτή ζητήθηκε η δημιουργία επιτροπών πολέμου και επιτροπών φάλαγγας, με το σκοπό να σχηματιστεί από εκπροσώπους η επιτροπή επιχειρήσεων. Αυτή η επιτροπή θα αποτελούνταν από δύο αντιπροσώπους πολίτες και έναν στρατιωτικό γενικό τεχνικό σαν πάρεδρο, για κάθε φάλαγγα και από τον πολεμικό αντιπρόσωπο της λαϊκής εκτελεστικής επιτροπής που θα υπηρετούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των φαλαγγών των άλλων μετώπων.

Αυτό θέλει να πει ότι εμείς που είμαστε ενάντια σ΄ αυτό που ονομάζεται μοναδική διοίκηση, προπαγανδίζουμε με το παράδειγμα και την πρακτική το συντονισμό όλων των δυνάμεων που παλεύουν. Εμείς δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ένα γενικό επιτελείο ή έναν υπουργό, που δε γνωρίζουν πρακτικά την κατάσταση του εδάφους, που δεν πήγαν ποτέ στο πεδίο μάχης, που αγνοούν ολότελα το χαρακτήρα των ανθρώπων που διοικούν ( όταν αυτή η άγνοια δεν επεκτείνεται, επί πλέον στην στρατιωτική τεχνική ) να μας διευθύνουν από ένα γραφείο και να μας δίνουν διαταγές που τις περισσότερες φορές είναι ανόητες. Εμείς που αναγκαστήκαμε πάντα σχεδόν να υποταχθούμε στις διαταγές της στρατιωτικής διοίκησης, των πολεμικών αντιπροσωπειών και του γενικού επιτελείου, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε και να ζητήσουμε την καθαίρεση του λεγόμενου γενικού επιτελείου της Βαλένθια. Όσο καιρό το έχουμε υπακούσει ο αποπροσανατολισμός ήταν τόσο μεγάλος, ώστε δε γνωρίζαμε τίποτα για την κατάσταση των άλλων μετώπων, ούτε για τη δραστηριότητα των άλλων φαλαγγών. Μας βομβάρδιζαν και δε μπορούσαμε να μάθουμε από πού. Γι΄ αυτό προτείνουμε τη δημιουργία μιας επιτροπής επιχειρήσεων, που να αποτελείται από άμεσους ανακλητούς αντιπροσώπους των φαλαγγών και όχι όπως το θέλουν οι μαρξιστές από επιτρόπους (κομμισάριους) κάθε κεντρικής οργάνωσης. Θέλουμε αντιπροσώπους που να γνωρίζουν καλά το έδαφος και να ξέρουν πού να πάνε.

Η σύσταση πολεμικών συμβουλίων είναι αποδεκτή από όλες τις πολιτοφυλακές της συνομοσπονδίας. Ξεκινάμε από το άτομο και σχηματίζουμε ομάδες των δέκα, που τακτοποιούνται μεταξύ τους για τις μικρές επιχειρήσεις. Η συγκέντρωση δέκα ομάδων, σχηματίζει μια εκατονταρχία, που υποδείχνει έναν αντιπρόσωπο για να την εκπροσωπήσει. Τριάντα εκατονταρχίες σχηματίζουν μια φάλαγγα που διοικείται από την πολεμική επιτροπή, στην οποία οι αντιπρόσωποι των εκατονταρχιών έχουν ψήφο που λογαριάζεται.

Ένα άλλο σημείο, είναι αυτό του συντονισμού όλων των μετώπων. Αυτός θα πραγματοποιείται από επιτροπές αποτελούμενες από δύο πολιτικούς αντιπροσώπους, έναν στρατιωτικό εκπρόσωπο σαν πάρεδρο, εκτός από την εκπροσώπηση της λαϊκής εκτελεστικής επιτροπής. Έτσι ενώ κάθε φάλαγγα διατηρεί την ελευθερία δράσης της, φτάνουμε στο συντονισμό των δυνάμεων, που δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ενότητα της κεντρικής διοίκησης.

Οι μαρξιστές και οι ρεπουμπλικάνοι δεν το ήθελαν αυτό, γιατί έλεγαν πως οι φάλαγγες δεν έχουν τίποτα να συζητήσουν και ότι όλοι οφείλουν να σέβονται αυτό που διατάζει το γενικό επιτελείο. Έτσι ήταν προτιμότερη μια ήττα με το επιτελείο παρά πενήντα νίκες με πενήντα επιτροπές.

Στρατιωτική ιεραρχία ή ομοσπονδιακό σύστημα;

Όσο για τη στρατιωτικοποίηση, θέλουμε να παραδεχτούμε ότι οι στρατιωτικοί, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στη μελέτη των πολεμικών τακτικών, είναι πιο κατατοπισμένοι από μας και ότι συχνά οι συμβουλές τους αξίζουν περισσότερο από τις δικές μας. Κατά συνέπεια, δεχόμαστε τις συμβουλές τους και τη συνεργασία τους. Στη φάλαγγά μας, π.χ., το στρατιωτικό στοιχείο στο οποίο έχουμε εμπιστοσύνη, δουλεύει σε συμφωνία μαζί μας και συνολικά, συντονίζουμε τις προσπάθειές μας. Αλλά αν μας στρατιωτικοποιήσουν, το μόνο πράγμα που θα συμβεί θα είναι (να περάσουμε) από μια ομοσπονδιακή δομή σε μια πειθαρχία στρατώνα, πράγμα που ακριβώς δεν θέλουμε.

Μιλούν επίσης για μικτές εθνοφρουρές. Σκεπτόμαστε πως η ανάπτυξη ομάδων κατά συγγένειες θα πρέπει να ισχύει και αύριο όπως και σήμερα. Τα άτομα να κάνουν ομάδες σύμφωνα με τις ιδέες τους και το χαρακτήρα τους. Αυτοί που σκέπτονται με τούτο ή εκείνο τον τρόπο να ενώνουν τις προσπάθειές τους για να πραγματοποιήσουν τους κοινούς τους σκοπούς. Εάν οι φάλαγγες σχηματιστούν κατά τρόπο ετερογενή, δεν θα φτάσουν σε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.

Αυτό θέλει να πει ότι δεν απαρνιόμαστε καθόλου την ανεξαρτησία των φαλαγγών και δεν θέλουμε να υποδουλωθούμε σε καμιά κυβερνητική διοίκηση. Εμείς παλεύουμε να νικήσουμε κατ΄ αρχή το φασισμό, σε συνέχεια για το ιδανικό μας, που είναι η αναρχία. Η δράση μας δεν πρέπει να τείνει στο δυνάμωμα του κράτους, αλλά στην προοδευτική του καταστροφή και να κάνει άχρηστη την κυβέρνηση. Δεν αποδεχόμαστε τίποτα αντίθετο με τις αναρχικές μας ιδέες, που είναι μια πραγματικότητα,, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να ενεργεί διαφορετικά από ό,τι σκέφτεται.

Προτείνουμε άρα, να γίνει δεκτός ο τρόπος οργάνωσής μας σε ομάδες εκατονταρχίες, , επιτροπές φάλαγγας και επιτροπές πολέμου, συγκροτημένες από στρατιωτικά και πολιτικά στοιχεία, για να επιτύχουν το συντονισμό όλων των πολιτοφυλάκων που παλεύουν στα διάφορα μέτωπα.

Η έλλειψη υλικού

Το τελευταίο σημείο συζήτησης, είναι η έλλειψη υλικού πολέμου. Μέχρι τώρα, οι φάλαγγες μας τροφοδοτήθηκαν μερικά από την κυβέρνηση. Παράδειγμα: στη φάλαγγα που αντιπροσωπεύω, που αποτελείται από τρεις χιλιάδες άντρες, η κυβέρνηση έδωσε σχεδόν χίλια ντουφέκια. Άρα, το 80% περίπου έπρεπε να τα προμηθευτούμε μόνοι μας και το πραγματοποιήσαμε παίρνοντάς τα από τον εχθρό. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση και οι επίσημες οργανώσεις δεν ενδιαφέρονταν για το θέμα του εξοπλισμού αυτών των φαλαγγών και της προμήθειας τους με το αναγκαίο υλικό. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που έπρεπε να το λύσει η οργάνωση, γιατί η Βαλένθια (σημ. έδρα της κεντρικής κυβέρνησης που είχε εγκαταλείψει τη Μαδρίτη) απασχολούνταν πολύ λίγο με αυτό. Η οργάνωση οφείλει να επαγρυπνεί για να μη λείψει τίποτα.

Είπαν επίσης ότι με την πειθαρχία αποφεύγονται η πτώση του ηθικού και η λιποταξία. Αυτό δεν είναι βέβαιο. Το θάρρος και ο φόβος εξαρτώνται από πάρα πολλές περιστάσεις, διότι το ίδιο άτομο μπορεί να φοβάται σε μια σύγκρουση και να συμπεριφέρεται σαν ήρωας σε μια άλλη. Πειθαρχία ή όχι, είναι το ίδιο πράγμα, αφού αποδείχτηκε πως εκείνοι που είναι στρατιωτικοποιημένοι είναι οι πρώτοι που φεύγουν. Και όταν παρουσιάζεται ο κίνδυνος, το άτομο που είναι αναρχικός, μαρξιστής ή ρεπουμπλικάνος κυριαρχείται από το ίδιο ένστικτο αυτοσυντήρησης και το βάζει στα πόδια ή προχωρεί.

Το πρόβλημα του μισθού

Να, τώρα ένα πρόβλημα που πιστεύουμε ότι είναι δουλειά της οργάνωσης να το λύσει. Οι εισηγητές της κυβέρνησης λένε ότι οι πολιτοφύλακες πρέπει να εξαρτώνται οικονομικά από αυτήν. Σε αυτό, πρέπει να απαντήσουμε πως στην αρχή οι φάλαγγες της Συνομοσπονδίας σχηματίζονταν κατά τρόπο αυθόρμητο και ξεκινούσαν για το μέτωπο. Κανένας δεν απασχολούνταν για μισθό, γιατί τα χωριά που έμεναν αυτοί οι μαχητές βοηθούσαν τις οικογένειες, που έτσι είχαν εξασφαλισμένη την ύπαρξή τους . Αλλά, έφτασε μια στιγμή που τα χωριά σταμάτησαν να τροφοδοτούν τις οικογένειες και άρχισαν τα αιτήματα. Υπήρξαμε πάντοτε εχθρικοί σε αυτό το μισθό των δέκα πεσετών, διότι το άτομο συνηθίζει να ζει από τα όπλα και γίνεται επαγγελματίας. Αυτός ο φόβος ήταν δικαιολογημένος, διότι αριθμός συντρόφων μας, θα μπορούσε κανείς να πει, ότι διαφθάρηκε. Εμείς λέμε πως εάν τα συνδικάτα μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των οικογενειών, να απαρνηθούμε τις δέκα πεσέτες και να μη θέλουμε να αγγίξουμε τίποτα. Αν όχι, τότε θα συνεχίσουμε να τις παίρνουμε όπως μέχρι τώρα.

Το ενιαίο συνδικάτο Σεγκόρμπε πρέπει να μας πει ότι είναι ολότελα σύμφωνο με τη δομή της Σιδερένιας φάλαγγας, της φάλαγγας Τόρρες – Μπενεντίτο και της Νο 23 (φάλαγγα Ντουρούτι). Η Σεγκόρμπε που είναι η ζώνη σύγκρουσης και κινητοποίησης αναγνώριζε ότι αυτή η δομή των πολιτοφυλάκων είναι αναγκαία, διότι μπορεί να κρίνει καλύτερα από την πλειοψηφία των αντιπροσωπειών που παραβρίσκονται στην ολομέλεια, γιατί, ακόμα περισσότερο, έχει σαν αντιπρόσωπο στην ολομέλεια μας μια συντρόφισσα που πέρασε στη Σιδερένια φάλαγγα περισσότερο από ένα μήνα, συνεργαζόμενη στην οργάνωση των εμπροσθοφυλακών. Και με αυτή την έννοια, γελάμε με αυτή την ενότητα διοίκησης, με αυτή τη στρατιωτικοποίηση που θέλουν να πραγματοποιήσουν στις συνομοσπονδιακές μας φάλαγγες. Και γελάμε γιατί, όπως σωστά είπε ένας σύντροφος της Σιδερένιας φάλαγγας, έχουμε κιόλας τη δομή μας και την ενότητα διοίκησης χωρίς να καταφύγουμε στη στρατιωτικοποίηση. Και την έχουμε γιατί είμαστε οι πρώτοι και καλύτεροι της περιοχής του Λεβάντε που ξεσηκωθήκαμε εναντίον του φασισμού και που τον εμποδίσαμε να καταλάβει ( αρχικά στη Σεγκόρμπε, έπειτα στη Βαλένθια ) αυτή την περιοχή ʽ και καθώς είμαστε οι πρώτοι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε και να πληροφορούμε την ολομέλεια πώς λειτουργεί η Σιδερένια φάλαγγα.

Ο πολιτοφύλακας συνειδητό άτομο

Ο προηγούμενος που μίλησε από αυτό το βήμα άσκησε κριτική για τον τρόπο οργάνωσής μας. Θέλω να αναπτύξω περισσότερο το θέμα. Μια μονάδα ελεγχόμενη από την κεντρική διοίκηση που αποφασίζει για το πώς ένα άτομο πρέπει να λειτουργεί στον πόλεμο θα είναι πιο αποτελεσματική στη δράση, από τις πεποιθήσεις αυτού του ατόμου; Γιατί σας το λέω : εκείνοι που αγανακτούν εναντίον της Σιδερένιας φάλαγγας, αγανακτούν επειδή αυτή κατεβαίνει και στα μετόπισθεν να κάνει την επανάσταση που δεν θέλουν να κάνουν, αυτοί, δεν ξέρουν τι λένε.

Ένας απλός πολιτοφύλακας έρχεται στη φάλαγγα διότι ξέρει ότι θα βρει σ΄ αυτή μια ηθική, επαναστατική και πνευματική ενότητα. Να, γιατί εμείς, που κατεβήκαμε πρώτοι στο πεδίο της μάχης, δε μπορούμε να επιτρέψουμε τώρα στο μαρξισμό και στην αστική δημοκρατία όπως χτες δεν επιτρέψαμε στην αντίδραση να επιχειρήσει την εκμηδένιση του καλύτερου επαναστατικού στρατοπέδου του Λεβάντε, δηλαδή, την καλύτερη επαναστατική και αναρχική σοδειά.

Για έναν λόγο ακόμα δεν μπορούμε να δεχτούμε την κεντρική διοίκηση. Γιατί οι στρατιωτικοί παραμένουν στην οπισθοφυλακή. Και εμείς, που έχουμε θαυμάσει το ηθικό των ομόσπονδων αδελφών μας, που ξέρουμε ότι μεταξύ τους υπάρχουν στοιχεία εκατό φορές περισσότερο από τα στρατιωτικοποιημένα, δε θέλουμε εμπόδια. Θέλουμε μόνο να θυμίσουμε αυτό το ψέμα που μας λέει ότι χωρίς κεντρική διοίκηση δε μπορεί κανείς να κερδίσει τον πόλεμο.

Η πρακτική των πολιτικών κομμάτων του παλιού καθεστώτος που θέλουν να δημιουργήσουν την κεντρική και ενιαία διοίκηση για να την δώσουν στους κόκκινους στρατούς τους, για να δημιουργήσουν μια δικτατορία τόσο μοιραία, ίσως όπως η προηγούμενη, βάζει την επανάσταση σε κίνδυνο. Εμείς δε μπορούμε να συγκατατεθούμε σε αυτό. Και πρέπει να πω ως προς αυτό το θέμα, ότι η ολομέλεια όλη, δυστυχώς άσχημα προσανατολισμένη από την περιφερειακή επιτροπή, είναι έτοιμη να προχωρήσει σ΄ ένα περιβάλλον καθαρά ρεφορμιστικό και πολιτικό. Να, γιατί πρέπει να ακουστεί η αδύνατη φωνή μας, διότι, αργότερα, όλοι θα πληρώσουμε τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης.

Το Ιταλικό τμήμα της φάλαγγας Ασκάσο εναντίον της στρατιωτικοποίησης ( Μόντε Πελάτο, στις 30 Οκτωβρίου 1936 ) Τα μέλη του ʽʼιταλικού τμήματοςʼʼ της φάλαγγας Ασκάζο είναι εθελοντές που έτρεξαν από διάφορα έθνη για να φέρουν τη συμβολή τους στην υπόθεση της ισπανικής ελευθερίας και στην υπόθεση της παγκόσμιας ελευθερίας. Έχοντας πάρει γνώση του διατάγματος που δημοσιεύτηκε από το Συμβούλιο της Τζενεραλιτέ (κυβέρνησης) το σχετικό με τη μεταβολή της σύστασης των πολιτοφυλάκων, επιβεβαιώνουν την αφοσίωση τους στην υπόθεση που τους έφερε στο μέτωπο του αντιφασιστικού αγώνα και δηλώνουν ότι :

1. Το διάταγμα της στρατιωτικοποίησης για το οποίο γίνεται λόγος δεν μπορεί να αναφέρεται παρά μόνο σε εκείνους που αποδέχονται τις αρχές που το δημοσίευσαν – μέτρο για την επικαιρότητα του οποίου, δεν θα κάνουμε καμιά εκτίμηση αρχής.

2. Αυτό επιβεβαιώνει την θέλησή μας αυτό το διάταγμα να μην εφαρμοστεί σε εμάς. Άλλωστε, εμείς διαβεβαιώνουμε με την απόλυτη καθαρότητα που είναι αναγκαία, ότι στην περίπτωση που οι αρχές θεωρήσουν ότι θα πρέπει να υποστούμε την εφαρμογή του, δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ότι δεν έχουμε καμιά δέσμευση και υποχρέωση να υπακού σουμε και διεκδικούμε πλήρη ελευθερία δράσης. «Ο λαϊκός στρατός και τα συμβούλια στρατιωτών»

ʽʼ Οι Γερμανοί σύντροφοι της διεθνούς ομάδας της φάλαγγας Ντουρούτι πήραν θέση πάνω στο θέμα της στρατιωτικοποίησης γενικά και ιδιαίτερα μέσα στη φάλαγγα. Οι σύντροφοι κατηγορούν ότι οι αποφάσεις για την πραγματοποίηση της στρατιωτικοποίησης έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας χωρίς καμιά στενή επαφή με τα στοιχεία του μετώπου. Θεωρούν τα μέτρα που πάρθηκαν μέχρι τώρα σαν προσωρινά μέχρι τη δημιουργία ενός νέου ʽʼστρατιωτικού κώδικαʼʼ, που απαιτούν τη σύνταξή του να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μπει τέλος στη σημερινή κατάσταση διαρκούς σύγχυσης. Οι Γερμανοί σύντροφοι προτείνουν να παρθούν υπόψη κατά τη σύνταξη αυτού του νέου κώδικα οι παρακάτω διεκδικήσεις:

1. Κατάργηση του χαιρετισμού.
2. Όμοιος μισθός για όλους.
3. Ελευθερία του τύπου (εφημερίδες του μετώπου ).
4. Ελευθερία συζήτησης.
5. Συμβούλια τάγματος (τρεις εκλεγμένοι αντιπρόσωποι κατά λόχο ).
6. Κανένας αντιπρόσωπος δε θα ασκεί λειτουργία διοίκησης.
7. Το Συμβούλιο τάγματος θα συγκαλεί μια γενική συγκέντρωση στρατιωτών, αν τα δύο τρίτα των αντιπροσώπων λόχων είναι αυτής της γνώμης.
8. Οι στρατιώτες κάθε μονάδας (συντάγματος), θα εκλέγουν μια αντιπροσωπεία τριών ανδρών της εμπιστοσύνης της μονάδας. Αυτοί οι άντρες εμπιστοσύνης θα μπορούν να συγκαλέσουν κάθε στιγμή μια γενική συνέλευση.
9. Ο ένας από αυτούς θα είναι αποσπασμένος στο γενικό επιτελείο (της ταξιαρχίας) σαν παρατηρητής.
10. Αυτή η δομή θα πρέπει να επεκτείνεται μέχρι τη γενική αντιπροσώπευση των συμβουλίων των στρατιωτών για το σύνολο του στρατού.
11. Το γενικό επιτελείο πρέπει να έχει έναν αντιπρόσωπο του γενικού συμβουλίου των στρατιωτών.
12. Πολεμικά συμβούλια εκστρατείας που να αποτελούνται αποκλειστικά από στρατιώτες. Σε περίπτωση κατηγορίας εναντίον βαθμοφόρων, θα παίρνει μέρος στο πολεμικό συμβούλιο ένας αξιωματικός.

Για την ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Φίλοι του Ντουρούτι – Κείμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει σε ρήξη με τη CNT – FAI.

Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.

Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI. Είχαμε προβλέψει ότι η γραμμή που ακολουθήθηκε μετά τον Ιούλιο [1936], της αποσύνδεσης του πολέμου από την επανάσταση θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Η θέση μας έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα.

Η Επανάσταση χάθηκε τον Μάιο του 1937 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Σταδιακά οι ζώνες οικονομικής σημασίας χάθηκαν και το απόγειο αυτής της κατάστασης ήταν η πτώση της Αραγωνίας, η μεγάλη ήττα του Levant, τελειώνοντας με την καταστροφή της Καταλωνίας και την παράδοση της Μαδρίτης καθώς και την άνευ όρων παράδοση όλων των υπόλοιπων ζωνών. Οι αιτίες της ήττας ήταν εμφανείς. Από τη στιγμή που το επαναστατικό πνεύμα των πολιτοφυλακών υπονομεύτηκε με την αντικατάσταση τους μ’ ένα στρατό που δεν είχε τον προηγούμενο ενθουσιασμό και δυναμισμό, σφυρηλατήθηκε και ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα που οδήγησε τελικά στην ήττα. Οι πολλαπλές επιθέσεις και οι διαστρεβλώσεις του Επαναστατικού έργου του Ιουλίου του 1936, ήταν οι καρποί της τραγικής σοδειάς που μας οδήγησε στην αιματηρή εξορία, που δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε παρά μόνο αν κατανοήσουμε τις πρώτες κινήσεις της προδοσίας, ανικανότητας, τα πισώπλατα χτυπήματα και την ανηθικότητα που έλαβε χώρα.

ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Δυο εμφανείς περίοδοι παρουσιάστηκαν στην Ισπανική επανάσταση: ο Ιούλιος του 1936 και Μάιος του 1937. Σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις, πραγματοποιήθηκε το ίδιο λάθος. Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν επέβαλαν την εξουσία των οργανώσεων μας, που υποστηρίζονταν από τις μάζες στους δρόμους, στα εργοστάσια, στους αγρούς και στα εργαστήρια. Οι ηγέτες αυτοί λοιπόν ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που έχει λάβει χώρα – την απώλεια της επανάστασης, την στρατιωτική ήττα στον πόλεμο και την αιματηρή υποχώρηση στη Γαλλία. Φοβόντουσαν την ξένη επέμβαση. Δεν ήθελαν να καταλάβουν τη χώρα και να τη διευθύνουν οικονομικά και πολιτικά φοβούμενοι την οργή των «δικτατόρων». Από τη στιγμή όμως που δεν καθοδήγησαν την επανάσταση, δεν την άφησαν και μόνη, άρχισαν να την οδηγούν στην ήττα. Ο φόβος τους ήταν υπεύθυνος για την αντεπανάσταση, καθώς οι Σταλινικοί πήραν τη γη από τους αγρότες και τους εργάτες και αυτός ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας για τη συντριβή της επαναστατική ενότητας των μαζών.

Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν ήθελαν να επιβάλουν μια δικτατορία στα αντεργατικά κόμματα. Παρόλα αυτά όμως έγιναν βοηθοί των φιλελεύθερων αστών, της μικροαστικής τάξης του διεθνούς καπιταλισμού, που με τη μάσκα της δημοκρατίας, βοήθησαν το φασισμό, οδηγώντας μ’ αυτό τον τρόπο σε ήττα την Ισπανική επανάσταση.

Το τέλος του πολέμου ήταν καταστροφικό. Όλα χάθηκαν, τίποτα δεν κερδίσαμε. Πολλά θα μπορούσαν να είχαν σωθεί και να χρησιμοποιηθούν για να αποσοβήσουμε την τρομερή ήττα. Ο Νεγκρίν και όλοι οι λακέδες του είχαν τοποθετήσει όλα τα χρήματα και όλο το χρυσό σε ξένες τράπεζες. Έκαναν άλλωστε πολύ καλή δουλειά σφάζοντας τον Ισπανικό λαό.

Ο στρατός των εργατών δεν ήξερε γιατί πολεμούσε. Οι στρατιώτες δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν καθώς γνώριζαν ότι τη στιγμή που πολεμούσαν και σφαγιάζονταν στον Έβρο, στα μετόπισθεν, οι γραφειοκράτες της Δημοκρατίας φλέρταραν με όμορφες γυναίκες και οργίαζαν.

Οι άνθρωποι εργάζονταν και πέθαιναν από την πείνα. Στις ουρές για το ψωμί οι γυναίκες και ο πληθυσμός γενικά μισούσαν τον Νεγκρίν και την γεμάτη κόλακες αυλή του. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους δεν είχαν ψωμί ενώ στα σπίτια και τις κατοικίες της κυβέρνησης οι γραφειοκράτες και οι αξιωματούχοι του ΚΚ έτρωγαν λευκό ψωμί. Ολόκληρος ο κόσμος είχε κάποια ιδέα για το ηθικό των κατοίκων της Βαρκελώνης. Ήταν οι εργάτες της Βαρκελώνης που υπέφεραν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Δεν υπήρχε καταφύγιο γι’ αυτούς. Οι υψηλά αξιωματούχοι και οι γραφειοκράτες ήταν πάντα σε καταφύγια και οι οικογένειες τους ήταν μακριά σε απόμακρα χωριά.

Ο ΛΑΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

Η κυβέρνηση δεν εκπροσωπούσε το λαό (τους εργάτες) και υπερασπιζόταν συμφέροντα που στρέφονταν εναντίον τους. Αυτοί που έπρεπε να ακούσουν τα αιτήματα της Ισπανικής εργατικής τάξης, να τα υπερασπιστούν, αυτοί ήταν οι ηγέτες της CNT-FAI, που τους πρόδωσαν. Το γεγονός αυτό το έχουμε επιβεβαιώσει, ξεκάθαρα και χωρίς λεπτότητα και θα συνεχίζουμε πάντα να επαναλαμβάνουμε την κατηγορία μας.

Αποκάλεσαν τους «Φίλους του Ντουρούτι» προβοκάτορες και Φασίστες. Δυο φορές προσπάθησαν να μας διαγράψουν από τη CNT-FAI. Οι εργάτες όμως απέρριψαν αυτή τη διαταγή της διαγραφής, που προήλθε από το ρεφορμιστικό τμήμα.

Αφήσαμε την Ισπανία με το κεφάλι μας ψηλά. Μπήκαμε σε ξένες χώρες άφραγκοι. Πεινάσαμε και παγώσαμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αρκετοί όμως από τους ρεφορμιστές που απαίτησαν την διαγραφή μας περνάνε καλά. Δεν μιλάμε για το Νεγκρίν και τους κομμουνιστές δολοφόνους του, που μας καταδίωξαν και μας φυλάκισαν. Οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν σκανδαλώδη χρηματικά ποσά αλλά κάποια μέρα θα πληρώσουν για την προδοσία τους. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι είχαμε δίκιο. Τα ίδια προβλήματα που θέσαμε στην κρυφή εφημερίδα μας, μπορούν να τεθούν και σήμερα, όπως και αύριο. Δεν μας έκαμψαν και, αν και ζούμε μέσα σε αυτή την τραγωδία, πρέπει να εμμείνουμε στις αρχές μας και την κριτική μας. Ο ρεφορμισμός της CNT-FAI μας οδήγησε στην ήττα.

Η ηγεσία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνευ όρων παράδοση της Μαδρίτης στον Φράνκο. Οι Σταλινικοί με τις διαμαρτυρίες τους κατά της παράδοσης της Μαδρίτης μπόρεσαν να εμφανιστούν ως επαναστάτες. Δεν εξαπάτησαν όμως τους εργάτες, καθώς πάντα τους μισούσαν, πολύ πριν την πρωτοβουλία του Casado εναντίον τους. Τους μισούσαν από την πρώτη στιγμή της επανάστασης, ιδιαίτερα από τις μέρες του Μαΐου του 1937. Το μάθημα ήταν σκληρό και η τεράστια σημασία και εξουσία της Ισπανικής επανάστασης μπορεί να κριθεί από την επαναστατική επίδραση που είχε στις Ευρωπαϊκές; υποθέσεις.

Αν η Ισπανική επανάσταση είχε νικήσει, ο Φασισμός θα είχε ηττηθεί, με σημαντική συνέπεια την έναρξη της διεθνούς προλεταριακής επίθεσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το προλεταριάτο και ο καπιταλισμός έχουν αποδείξει ότι βρίσκονται σε μόνιμη και διαρκή πάλη ζωής και θανάτου. Ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει αλλά γνωρίζουμε τους λόγους.

Η Δημοκρατία νίκησε τον Ισπανικό λαό και όχι ο Φασισμός, ο Φράνκο δεν θα είχε κερδίσει χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Νεγκρίν. Και το διεθνές όμως προλεταριάτο είναι υπεύθυνο ή μάλλον οι ηγέτες που μετατράπηκαν σε προπύργια της καπιταλιστικής τάξης. Αν όμως δεν μιλούσαμε σε αργκό και με μια ασαφή γλώσσα, αν ήμασταν ειλικρινείς και σαφείς, ποιος ξέρει, ίσως να είχαμε αγγίξει τους εργάτες ολόκληρου του κόσμου.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Από την καταστροφή πρέπει να βγάλουμε πολύτιμα μαθήματα. Ως Αναρχικοί πρέπει να διορθώσουμε μια σειρά τακτικών σημείων και θέσεων που εμποδίζουν την επιτυχία της επαναστατικής δράσης. Μέσα σε μια επανάσταση η βία είναι κάτι το υποχρεωτικό και θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εναντίον των αντίδρασης. Επίσης είναι ξεκάθαρο πως όταν κάποιος κατέχει μια τέτοια προλεταριακή μαχητική δύναμη, είναι αναγκαίο να ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει και πώς να τη διατηρήσει.

Είμαστε εχθροί της ταξικής συνεργασίας με την καπιταλιστική τάξη και με τις μεσαίες τάξεις. Η εργατική διαχείριση καθιστά αναγκαίο τον εργατικό έλεγχο. Η επανάσταση απαιτεί την απόλυτη κυριαρχία των εργατικών οργανώσεων όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1936, όταν η CNT-FAI ήταν κύριοι της όλης κατάστασης. Υπάρχουν πολλές όψεις της κατάστασης και θα ήταν αναγκαίο να τις μελετήσουμε λεπτομερώς αλλά αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχαστεί είναι ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ανοικοδομηθεί πάνω σε μια νέα βάση, πάνω σε μια νέα ηθική και με την εξαφάνιση των ηγετών που ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή.

Θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε μια Επαναστατική Συμμαχία, ένα Εργατικό Μέτωπο, όπου κανένας δεν θα επιτρέπεται να μπαίνει και να έχει θέση παρά μόνο πάνω σε μια επαναστατική βάση, εμποδίζοντας τους ρεφορμιστές, το κομμουνιστικό κόμμα, τους δημοκράτες καθώς και όλους εκείνους τους μαχητές στην Ισπανική υπόθεση που βοήθησαν στην καταστροφή. Στην αρχή αυτής της μετανάστευσης από τη χώρα μας, που ξεκίνησε πριν από 30 μήνες μαχών, οι «Φίλοι του Ντουρούτι» συνέχισαν να υπερασπίζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου με την ίδια ενέργεια και τιμιότητα, όπως και κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης.

Φίλοι του Ντουρούτι

(Ιούνιος-Ιούλιος 1939) www.anarkismo.net

Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι 14/7/1896-20/11/1936

«Εχθρός μας είναι όποιος αντιτίθεται στις κατακτήσεις της επανάστασης» José Buenaventura Durruti Dumange (14 Ιουλ, 1896 – 20 Νοεμβρίου 1936)

Στις 7 Ιανουαρίου του 1921, ένας νεαρός μηχανικός των σιδηροδρόμων, ονόματι Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, εγγραφόταν στους καταλόγους των μελών της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ισπανίας, της θρυλικής Confederacion Nacional del Trabajo (CNT). Δεκαπέντε χρόνια μετά, θα σκοτωνόταν, υπηρετώντας το υπέρτατο όνειρο του ανθρώπου.

Η καταγραφή της περιουσίας του, όταν χάθηκε από μια, πιθανώς όχι και τελείως αδέσποτη, σφαίρα, που τον χτύπησε πισώπλατα, είναι ενδεικτική της ζωής του: «δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια». Αδιάφθορος, ακτιβιστής, βαθύτατα ηθικός, γενναίος, ικανός να εμπνεύσει, ωραίος και επιβλητικός με γέλιο και βλέμμα μικρού παιδιού, ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι υπήρξε η προσωποποίηση της επαναστατικής ακεραιότητας, πολύ πριν τον Τσε. Κι ένα ίνδαλμα για δεκάδες παιδιά της εποχής, σαν τον Τσε.

Ήταν ένα γνήσιο τέκνο του 20ου αιώνα. Με όλη τη βία, τη φρίκη, το αίμα που τον έπνιξε, αυτός ο αιώνας που έφυγε είχε ένα χαρακτηριστικό μοναδικό: ήταν ο πρώτος στον οποίο ακούστηκαν δυνατά και καθαρά οι φωνές των λαών, ο πρώτος στον οποίο οι προλετάριοι είχαν φωνή και τη δύναμη να αγωνιστούν για μιαν αταξική κοινωνία. Πουθενά η φωνή τους δεν ακούστηκε τόσο καθαρή όσο στην Ισπανία του 1936, στη χρυσή γη της Καταλωνίας, όπου το όραμα του ελευθεριακού κομμουνισμού πήρε σάρκα και οστά σε μια κοινωνία πρότυπο -και προδόθηκε φρικτά από τον «ορθόδοξο κομμουνισμό», παραδιδόμενη στα χέρια των φασιστών του Φράνκο. Η αλήθεια για την οδυνηρή προδοσία, ήταν εκείνη που οδήγησε, προσχεδιασμένα κι ύπουλα, την προσωπικότητα του Ντουρούτι στα μικρά γράμματα της Ιστορίας. Ο Ντουρούτι, οι σύντροφοί του κι ο αγώνας τους ήταν η απόδειξη της συνείδησης κι αγωνιστικότητας των εργατών κι αγροτών, ήταν η απόδειξη πως δεν χρειάζονταν «εκπαίδευση» και «δικτατορία του προλεταριάτου», ούτε «εκκαθαρίσεις» σαν αυτές του Στάλιν για να επιτευχθεί το περίφημο «τελευταίο στάδιο της επανάστασης».

Ο Ισπανικός εμφύλιος δεν ήταν ένας πόλεμος μεταξύ φασιστών και «δημοκρατικών», όπως επιδιώκεται να εμφανιστεί. Ήταν, για την Καταλωνία, την Αραγόνα, την Ανδαλουσία, ένας πόλεμος των κυρίως αναρχικών δυνάμεων της επανάστασης, κατά των φασιστικών και άλλων δυνάμεων της αντίδρασης, στον οποίο ο ρόλος των «ορθόδοξων» (σταλινικών) κομμουνιστών είναι (τουλάχιστον) αμφιλεγόμενος. Οι πιστοί του Στάλιν προσπάθησαν (και σε ένα βαθμό πέτυχαν) να παρουσιάσουν τη σύγκρουση ως «δημοκρατία κατά φασισμού», αποκρύπτοντας τον πραγματικό τους ρόλο, τον ρόλο των αντεπαναστατικών δυνάμεων που υιοθέτησαν «κατά διαταγή». Οι πιστοί του Στάλιν πολέμησαν για τη διάλυση των αυτό-οργανωμένων εργατικών και αγροτικών ελευθέρων κοινοτήτων και σαμποτάρισαν την αναρχική πολιτοφυλακή, αρνούμενοι, μέσω των τοπικών και της κεντρικής κυβερνήσεων, στις οποίες μετείχαν, να επιτρέψουν τον εξοπλισμό των εργατών κι αγροτών – όταν ο Ντουρούτι ζήτησε λεφτά για όπλα, ο χρυσός της Ισπανίας μεταφέρθηκε «προς φύλαξη» στην ΕΣΣΔ, γιατί ο Ντουρούτι αν δεν του τον έδιναν θα τον έπαιρνε. Ας σημειωθεί, για την ιστορική αλήθεια, ότι, οι μη σταλινικοί (μη «ορθόδοξοι», τότε) μαρξιστές, οι τροτσκιστές και κάποιοι παλαιομαρξιστές, στάθηκαν στο πλευρό των αναρχικών, αλλά οι δυνάμεις τους ήταν πολύ μικρότερες. Σύμφωνα, πάντως, με πολλές πηγές, τόσο οι μη ορθόδοξοι μαρξιστές όσο κι η CNT υπήρξαν στόχοι των σταλινικών μυστικών υπηρεσιών, που εργάστηκαν για τον αποσυντονισμό και την αποτυχία της επανάστασης.

Ο Ντουρούτι ήταν, λοιπόν, και παραμένει μια οδυνηρή μνήμη για την κυρίαρχη μαρξιστική άποψη. Αυτό που ποτέ δεν του συγχώρεσαν οι σταλινικοί κομμουνιστές, ήταν το γεγονός ότι προσωποποίησε την απόδειξη του πόσο λάθος είχαν, όταν υποστήριζαν πως, «η επανάσταση έπρεπε να περιμένει ο τέλος του εμφυλίου» και «δεν μπορούσαν να γίνουν αλλαγές στις δομές παραγωγής, πριν τελειώσει ο εμφύλιος». Ο Ντουρούτι διέβλεπε πως, οι υπαγορευμένες από την σταλινική ΕΣΣΔ αυτές θέσεις ήταν ένας τρόπος «αναβολής» της σύγκρουσης μεταξύ «ορθοδόξων» κομμουνιστών κι αναρχικών. Ήξερε πως, μεγαλύτερος εχθρός των σταλινικών δεν ήταν ο Φράνκο: ήταν οι αναρχικοί που αποδείκνυαν περίτρανα ότι η επανάσταση ήταν στη φύση του ανθρώπου.

Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας που κατόρθωσε με τη ζωή του να προσωποποιήσει το όνειρο και την επανάσταση ενός ολόκληρου λαού; Ήταν ένας παθιασμένος αγωνιστής, ένας πιστός φίλος και σύντροφος, ένας καλός πατέρας κι αδελφός. «Είχε αυτοκρατορική, ωραία κεφαλή, γελούσε σαν παιδί κι έκλαιγε αυθόρμητα μπρος σε κάθε ανθρώπινη τραγωδία. Έβλεπες στη μορφή του ότι είχε γεννηθεί για ήρωας» θυμίζει ο Χιού Τόμας, ένας από τους ιστορικούς της περιόδου. «Μια αληθινή κυψέλη ενέργειας» τον χαρακτηρίζει η Έμμα Γκόλντμαν και θυμάται πως της είπε, όταν ανέλαβε τον επαναστατικό στρατό, πως «ήταν αναρχικός όλη του τη ζωή και θα το θεωρούσε πολύ λυπηρό να μετατραπεί σε στρατηγό και να διοικεί γιατί, πιστεύει στην ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία που πηγάζει από τη υπευθυνότητα». Η ίδια σημειώνει: «Θεωρεί την πειθαρχία απαραίτητη, μα πρέπει να είναι μια πειθαρχία που θα ξεκινά από την καρδιά, από την απόφαση για την επιτυχία του κοινού σκοπού και την ισχυρή αίσθηση της συντροφικότητας».

Ο Μπουναβεντούρα Ντουρούτι γεννήθηκε στην Ισπανική Λεόν, τις 14 Ιουλίου του 1896 – πολλοί λίγα μέλη της αναρχικής άνοιξης της Ισπανίας είχαν γεννηθεί στη Λεόν. Η βιομηχανική Καταλωνία κι η θερμόαιμη Ανδαλουσία ήταν οι τόποι όπου αναπτύχθηκε το αναρχικό κίνημα της Ιβηρικής. Ο Μπουναβεντούρα ήταν ένας από τους εννιά γιους της οικογένειας ενός σιδηροδρομικού – όπως ήταν κι ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα των σιδηροδρομικών ήταν από τα ισχυρότερα και πιο προοδευτικά, η σπανιόλικη οργάνωσή τους ήταν από τα θεμέλια της επανάστασης στην ιβηρική. Ο πατήρ Ντουρούτι δήλωνε πολιτικά ελευθεριακός σοσιαλιστής, και με τις αρχές του σοσιαλισμού θέλησε να αναθρέψει τα παιδιά του. Από όλα τους, ξεχώριζε τον Μπουοναβεντούρα. Ο γιος του αυτός ήταν ιδιαίτερα όμορφος, με μιαν μεσογειακή ωραιότητα, γελαστός, καλοδεμένος, χειροδύναμος και με μιαν έμφυτη λες αίσθηση του δικαίου. Όταν, λοιπόν, στα 14 του, ο μικρός τελείωσε με τις βασικές σπουδές, ο πατέρας του τον πήρε κοντά του. Ο Μπουοναβεντούρα εργάζεται ως εκπαιδευόμενος μηχανικός στους σιδηροδρόμους, δίπλα στον πατέρα του και δεκάδες ακόμη πιστούς των επαναστατικών ιδεών, σε μια εποχή έντονων ιδεολογικών ζυμώσεων και αντιπαραθέσεων.

Το 1917, ενώ ακόμη εργάζονταν στους σιδηροδρόμους, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών (Union General de Trabajadores-UGT) που ελέγχονταν από μετριοπαθείς σοσιαλιστές, κήρυξε απεργία διαρκείας στους σιδηροδρομικούς, στην οποία για πρώτη φορά έλαμψε το άστρο του ως συνδικαλιστής. Η απεργία μετεξελίχθηκε σε γενική απεργία των εργατών, λόγω της κυβερνητικής αδιαλλαξίας, και πνίγηκε στο αίμα όταν η κυβέρνηση απάντησε «δυναμικά», στέλνοντας τον στρατό. Εβδομήντα νεκροί, 500 τραυματίες και 2.000 συλλήψεις – ανάμεσά τους δεν ήταν ο Ντουρούτι, πάντως, που ξέφυγε καταφεύγοντας στη Γαλλία για λίγο, όπως επί δεκαετίες έπρατταν οι Βάσκοι. Τα επόμενα τρία χρόνια εργάζεται στη Γαλλία ως μηχανικός, ενώ, ιδεολογικά, βαδίζει σταθερά προς μία πιο ριζοσπαστική πολιτική στάση. Πολλοί θεωρούν ότι, η βάρβαρη κρατική αστυνομική επέμβαση στη Λεόν το 1917 και τα χρόνια της εξορίας, ήταν αυτά που έχτισαν τον ακέραιο επαναστατικό του χαρακτήρα.

Η επιστροφή του στην Ισπανία, μέσα από τα βάσκικα βουνά, σήμανε και την ένταξή του στο οργανωμένο αναρχικό κίνημα της χώρας. Δεν επέστρεψε μόνος από το Παρίσι. Συνοδευόταν από την αγαπημένη του, σύντροφο της ζωής του, γαλλίδα, Εμιλιέν, που λίγο αργότερα έφερε στη ζωή την κόρη τους, Κολέτ. Υπακούοντας τη συγκυρία, κατευθύνεται στη Βαρκελώνη, όπου το αναρχικό κίνημα ανθεί παρά τις βίαιες και θανατηφόρες επιθέσεις του καθεστώτος κατά των επαναστατών εργατών, οι οποίοι εργάζονταν με χαμηλότερα του μέσου ημερομίσθια, εκτεθειμένοι σε εργατικά ατυχήματα κάθε είδους, ζώντες σε άθλιες συνθήκες. Η επανάσταση δεν ήταν ιδεολόγημα, ήταν ανάγκη, έκφραση του ενστίκτου επιβίωσης των εργατών της Καταλωνίας. Οι «εξαφανίσεις», συλλήψεις και φυλακίσεις (εκάστοτε κι εκτελέσεις) αναρχικών ήταν στην ημερήσια διάταξη, όπως κι οι απολύσεις όσων εργατών εξεδήλωναν την επαναστατική τους ιδεολογία. Οι απεργίες θεωρούνταν παράνομες, ο στρατιωτικός νόμος ήταν στην ημερήσια διάταξη, οι ηγέτες κι οι ξεχωριστές φυσιογνωμίες του κινήματος δολοφονούνταν από μυστικούς αστυνομικούς ή μπράβους των εργοδοτών, κάποιοι «εξαφανίζονταν», κάποιοι «σκοτώνονταν αποπειρούμενοι να δραπετεύσουν», αλλά τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει την εργατική ανταρσία στην καρδιά της βιομηχανικής Ισπανίας, τη Βαρκελώνη. Μέλη της αναρχικής οργάνωσης, σύντομα αποφάσισαν πως η μόνη απάντηση στη βία, είναι η βία. Το σύνθημα «βία στη βία της εξουσίας» γεννήθηκε κι έγινε πράξη, από άνδρες αποφασισμένους, δυνατούς και βαθύτατα ηθικούς, όπως ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι και φίλος και σύντροφός του, εργάτης αρτοποιίας, Φρανσίσκο Ασκάσο, ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης των «Αλληλέγγυων», των Los Solidarios. Μπορεί η αναρχική ιδεολογία να είναι αντίθετη στην εκδίκηση και την αυτοδικία, αλλά η συγκυρία ήταν τέτοια που, οι δύο άνδρες ήξεραν πως είχαν, τουλάχιστον ηθικά, στο πλευρό τους την πλειονότητα των εργατών.

Ο πρώτος στόχος των δύο φίλων ήταν υψηλός: αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον πρόεδρο της κυβέρνησης, σε απάντηση της δολοφονίας του προέδρου της CNT. Τους πρόλαβαν κάποιοι άλλοι σύντροφοί τους – ο Ντάτο δολοφονήθηκε στη Μαδρίτη, από αναρχικούς- κι υποχρεώθηκαν να αλλάξουν στόχο. Ο Καρδινάλιος Σολδεβίλα της Σαραγόσα, ένας ζάμπλουτος και καλοζωισμένος κληρικός, διεφθαρμένος, απάνθρωπος, ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικών λεσχών, συνεργάτης της πιο άγριας και καταπιεστικής εργοδοσίας, μία φιγούρα μισητή όσο και ισχυρή, το 1923 δολοφονείται, προς μεγάλη χαρά των επαναστατικών δυνάμεων, από τον Ντουρούτι και τον Ασκάσο. Είναι η πρώτη βίαιη ενέργεια ενός άνδρα που οι επαναστατικές δυνάμεις θα δουν ως τον εκδικητή άγγελό τους.

Το 1923 ήταν μια χρονιά περαιτέρω βίαιης καταστολής, καθώς η κυβέρνηση είχε ως μόνο στόχο την εξαφάνιση των αναρχικών. Πολλοί, και μεταξύ τους οι Ντουρούτι κι Ασκάσο, εγκατέλειψαν τη χώρα, γνωρίζοντας πως ο χρόνος δεν προσφερόταν ακόμη για μιαν ευρύτερη λαϊκή αντίδραση. Οι δύο φίλοι μετέβηκαν στην Αργεντινή -αν κι οι περισσότεροι σύντροφοί τους είχαν προτιμήσει τη Γαλλία- ήδη γνωστοί στο λατινοαμερικάνικο αναρχικό κίνημα αλλά και στις αρχές που ήθελαν να τους συλλάβουν ως ένα μικρό «δώρο» στον Ισπανό δικτάτορα Ριβέρα. Μάλιστα, ερήμην καταδικάστηκαν σε θάνατο από τις αρχές της Αργεντινής, ως «αναρχικοί δολοφόνοι», ειδικά όταν ο Ντουρούτι άρχισε να εμπλέκεται έντονα στην οργάνωση των αναρχοσυνδικαλιστών εκεί (οργάνωση που αργότερα θα γνώριζε ένα ασθματικό αγόρι που το έλεγαν Ερνέστο). Έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα, για την ασφάλειά τους. Η κυβέρνηση Ριβέρα είχε ειδοποιήσει όλες τις κυβερνήσεις της λατινικής Αμερικής – οι δύο άνδρες δεν μπόρεσαν να μείνουν πουθενά, μες σε λίγους μήνες είχαν κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα, και σε κάθε χώρα από την οποία περνούσαν «εισέπρατταν» και μία ερήμην καταδίκη σε θάνατο. Πριν επιστρέψει στην Ισπανία, μέσω Γαλλίας, ο Ντουρούτι μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι είχε καταδικαστεί σε θάνατο κι είχε βοηθήσει στην οργάνωση των ελευθεριακών κομμουνιστών σε τέσσερις διαφορετικές κρατικές οντότητες.

Η επιστροφή στην Ευρώπη δεν άργησε. Οι δύο σύντροφοι έφτασαν στο Παρίσι το 1924- ο Ντουρούτι ήξερε την πόλη από την τριετή παραμονή του στη Γαλλία- και άρχισαν να σχεδιάζουν ένα ακόμη φιλόδοξο χτύπημα: τη δολοφονία του ισπανού μονάρχη Αλφόνσου του 13ου, που επρόκειτο εκείνη τη χρονιά να επισκεφτεί εθιμοτυπικά την γαλλική πρωτεύουσα. Ένας ακόμη φίλος προστέθηκε στην παρέα τους, εκείνη την εποχή: ο Νέστορας Μάχνο**, ο οποίος σύχναζε στο μικρό επαναστατικό βιβλιοπωλείο που άνοιξε ο Ντουρούτι στο Παρίσι.

Η απόπειρα δολοφονίας του Αλφόνσου απέτυχε- η αποτυχία σήμανε την πρώτη σύλληψη του Ντουρούτι (και του Ασκάσο. Η μοίρα τους ήταν κοινή, όσο βρίσκονταν εν ζωή). Η καταδίκη του σε ένα έτος φυλάκισης, σήμανε μια σειρά αιτήσεων για έκδοση – πρώτη από την Αργεντινή- με στόχο την παράδοσή του σε κράτος που θα τον εκτελούσε. Η άμεση αντίδραση του ισχυρού αναρχικού κινήματος της Γαλλίας εμπόδισε την έκδοσή του, αλλά όχι και την αποπομπή του από τη Γαλλία, που δεν επιθυμούσε να φιλοξενεί το «διάβολο» στο έδαφός της.

Και τώρα, που; Ο Ντουρούτι κι ο Ασκάσο ήταν ανεπιθύμητοι σε σειρά κρατών. Ακόμη και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας, που δεν τους είχε χαρακτηρίσει ανεπιθύμητους, δεν τους ήθελε στο έδαφός της. Μετά μια μικρή «περιήγηση» στη βόρεια Ευρώπη, οι δύο σύντροφοι γύρισαν στη Γαλλία, καταλήγοντας, με τη βοήθεια γάλλων αναρχικών, στη Λυόν, όπου όμως συνελήφθησαν και πάλι και κρατήθηκαν για έξι μήνες. Με την νέα τους απελευθέρωση, καταφεύγουν στο Βέλγιο. Η μόνη πρόταση ασύλου που λαμβάνουν είναι από την ΕΣΣΔ. Αρνήθηκαν την πρόταση – ήταν αναρχικοί και ήξεραν πολύ καλά τι θα σήμαινε το «καπέλωμά» τους από την ΕΣΣΔ. Οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας αρχίζουν να παρακολουθούν στενότερα τη δράση τους.

Εν τω μεταξύ, οι αναρχικοί της Ισπανίας δεν σταματούν να σχεδιάζουν νέες δράσεις, ενώ ο αριθμός τους διαρκώς αυξάνεται, ως απάντηση στην ανάλγητη κυβέρνηση. Η ίδρυση της Αναρχικής Συνομοσπονδίας Ιβηρικής (FAI- Federacion Anarchista Iberica) το 1927, σημαίνει την επανασυγκρότηση του κινήματος σε πολύ πιο στέρεη βάση. Η δεκαετία του ’30 θα βρει πάνω από ένα εκατομμύριο εργάτες κι αγρότες οργανωμένους στις γραμμές της CNT και της FAI μόνο στην Καταλωνία, ενώ περί τα εννιά εκατομμύρια πολίτες θα ενταχθούν κι εργαστούν στις ελευθεριακές κομμούνες το 1936.

Όταν η Ισπανική μοναρχία πέφτει, τον Απρίλη του 1931, οι δύο σύντροφοι εγκαταλείπουν το Βέλγιο και φτάνουν στην Βαρκελώνη. Η ιδεολογική πάλη είναι ολοζώντανη, το πρώτο που καλούνται να κάνουν είναι να πάρουν θέση κατά των ρεφορμιστών αναρχικών, που, υπό τον ’νχελ Παστάνα, ήθελαν τη συνεργασία με την τοπική αλλά και την «φιλελεύθερη» κεντρική κυβέρνηση του Αθάνα. Όταν οι τοπικές αρχές της Καταλωνίας πνίγουν στο αίμα την απεργία των οικοδόμων κι η κυβέρνηση του Αθάνα δίνει εντολή για τη βίαιη καταστολή απεργιακών κινητοποιήσεων σε χώρα των Βάσκων και Ανδαλουσία, δείχνουν πως ο Ντουρούτι είχε δίκιο -τίποτε δε χαρίζεται, καμία εξουσία δεν είναι δίκαιη. Η CNT δυνάμωνε και πάλι, όπως κάθε φορά που το εργατικό κίνημα πνιγόταν στο αίμα, αλλά το κλείσιμο εργοστασίων και οι απολύσεις των συνδικαλιστών σήμαινε πως έπρεπε τώρα να απαντήσει στο μεγάλο πρόβλημα της επιβίωσής τους. Η αλήθεια είναι πως, παρά τη γενική εντύπωση, οι σταλινικοί κομμουνιστές στην Καταλωνία ήταν μια μάλλον θλιβερή μειοψηφία -το μεγάλο και λαϊκό εργατικό κίνημα ήταν το αναρχικό. Ο Ντουρούτι κι ο Ασκάσο οργανώνουν ομάδα κρούσης τραπεζών -τα χρήματα που χρειάζονται οι εργάτες και το κίνημα αρπάζονται από τους καπιταλιστές. Ούτε μια δεκάρα δε μένει στα χέρια τους, όλα τα χρήματα καταλήγουν στο κοινό ταμείο της CNT. Έτσι κι αλλιώς, είναι χρήματα κλεμμένα που πρέπει να επανέλθουν στους νόμιμους κατόχους τους: τους εργάτες…

Η εξέγερση των αναρχικών, των ελευθεριακών κομμουνιστών της FAI, σε συνεργασία με τους νέο-τροτσκιστές, το Γενάρη του 1932, έφερε τη μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ μιας ακόμη νέας εξουσίας και των εργατών. Ο στρατός ανέλαβε την καταστολή, κι ο Ντουρούτι με τον Ασκάσο ήταν μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων. Εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν «προληπτικά» στην Ισπανική Γουινέα για τρεις μήνες. Επέστρεψαν στην Ισπανία την άνοιξη, αλλά το μάτι της (και πάλι καινούριας) κυβέρνησης ήταν πάνω του συνεχώς. Ως το 1935 ο Ντουρούτι ζει σε καθεστώς συνεχούς παρακολούθησης, ενώ εργάζεται ως βιομηχανικός εργάτης σε υφαντουργείο της Βαρκελώνης. Περιορίζεται στα συνδικαλιστικά του καθήκοντα, παρενοχλείται διαρκώς από την αστυνομία (συλλήψεις, σύντομες κρατήσεις, προσαγωγές ως ύποπτος για διάφορα αδικήματα, ειδικά για επιθέσεις «κατά της περιουσίας» που οι οργισμένοι εργάτες πραγματοποιούν εναντίον πλουσίων και της διεφθαρμένης ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) και προσπαθεί να συνέλθει από τα πρώτα προβλήματα υγείας που του παρουσιάζονται.

Η επόμενη μεγάλη εξέγερση, το 1934, φέρνει στο προσκήνιο τον στρατηγό Φράνκο, που αναλαμβάνει από την κυβέρνηση το ρόλο της καταστολής της. Ο στρατός δολοφονεί και τραυματίζει χιλιάδες εργάτες, κάνει χιλιάδες συλλήψεις ενώ ο «χενεραλίσιμο» Φράνκο βλέπει με χαρά την οργάνωση του φασιστικού κόμματος, των Φαλαγγιτών, το οποίο στηρίζει απολύτως τις ενέργειές του και χρηματοδοτείται από την τρομοκρατημένη άρχουσα τάξη και την ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Στις πλάτες των φαλλαγιτών στηρίζεται ο φιλόδοξος Φράνκο, για να ανατρέψει μια ακόμη μετριοπαθή κυβέρνηση που αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας το Φλεβάρη του 1936. Η απάντηση των φαλαγγιτών και του Φράνκο στη δημοκρατική κυβέρνηση είναι το πραξικόπημα κι ο εμφύλιος. Ο Φράνκο καλεί στο στρατό να στηρίξει την δικτατορία που είναι αποφασισμένος να επιβάλει. Ο Ιούλιος του 1936 είναι ο μήνας κατά τον οποίο το μεγάλο αντιλαϊκό μέτωπο στρατού, άρχουσας τάξης, ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας οργανώνεται υπό τον Φράνκο και ξεκινά τη μεγάλη (και τελικώς επιτυχή, με την βοήθεια των σταλινικών) αντεπανάσταση, με στόχους το «Λαϊκό Μέτωπο» της κυβέρνησης και τους αναρχικούς. Είναι, επίσης, ο μήνας που ο χειρουργημένος για κήλη Ντουρούτι, με την πληγή φρέσκια, εγκαταλείπει το νοσοκομείο για να βρεθεί στα οδοφράγματα, δίπλα στους συντρόφους του εργάτες, έτοιμος να απαντήσει μαζί τους στην φραγκική δικτατορία που έρχεται, χωρίς να αποδέχεται ωστόσο τις θέσεις του δημοκρατικά εκλεγμένου Λαϊκού Μετώπου. Ο Ντουρούτι κι οι καταλανοί σύντροφοί του δεν ασχολούνται με τον εμφύλιο, αλλά με την επανάσταση.

Οι νίκες του εργατικού κινήματος στην Καταλωνία είναι διαδοχικές. Τα στρατόπεδα της Βαρκελώνης, που ανήκουν πια στην πολιτοφυλακή, ονομάζονται Μπακούνιν, Σπάρτακος, Σαλβοτσέα. Στο πλευρό του Ντουρούτι είναι κι ο Φρανσίσκο Ασκάσο, που, όμως, χάνει τη ζωή του σε μία από τις πρώτες μάχες με τον φασιστικό στρατό. Τις νικηφόρες μάχες -η Βαρκελώνη ανήκε πολύ σύντομα στους εργάτες της. Η τοπική «δημοκρατική» κυβέρνηση κατορθώνει να πάρει με το μέρος της κάποιους αναρχικούς, αλλά ο Ντουρούτι δεν ανήκει σε αυτούς. Ξέρει πως η όντως δύναμη είναι στους εργάτες, δουλεύει σκληρά για την οργάνωση της ζωής στην πόλη, όπως κι άλλα στελέχη της FAI και της CNT. Έτσι κι αλλιώς, η δημοκρατική κυβέρνηση στην Καταλωνία είναι διακοσμητική, χωρίς ισχύ- η επανάσταση έχει πάρει το δρόμο της. Η εξουσία ανήκει στους εργάτες, η απόλυτη δημοκρατία έχει αρχίσει να δίνει καρπούς, η Καταλωνία ζει ένα όνειρο που ποτέ πριν, ποτέ μετά, σε καμία άλλη πατρίδα δεν έζησε κανείς.

«Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι. Εκείνος της ελευθερίας και νίκης της εργατικής τάξης και εκείνος της νίκης και τυρανίας που θα επιβάλλουν οι φασίστες».

Ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι αναλαμβάνει σύντομα, με την απόλυτη συμφωνία των εργατών, την οργάνωση των επαναστατικών αμυντικών δυνάμεων. Οι στρατιώτες του κερδίζουν την ονομασία «Ταξιαρχία Ντουρούτι». Πάνω από 10.000 αναρχικοί εργάτες γίνονται στρατιώτες της επανάστασης και, αφήνουν την ασφάλεια της Βαρκελώνης για να συγκρουστούν με τους φασίστες στη Σαραγόσα. Όταν ο Ντουρούτι έφτασε στους ηγέτες των «δημοκρατικών» ζητώντας όπλα, εισέπραξε μια ξεκάθαρη άρνηση – η πιθανότητα μιας ληστείας για τον εξοπλισμό των εργατών κι αγροτών τους πέρασε από το νου. «Γη κι Ελευθερία» με κάθε κόστος ζητούσε ο Ντουρούτι -όπως κι ο Ζαπάτα- και τα χρήματα μπορούσε να τα πάρει έχοντας την απόλυτη στήριξη του λαού που χρειαζόταν όπλα. Το αποτέλεσμα ήταν η «δημοκρατική» κυβέρνηση να στείλει το χρυσό της Ισπανίας προς φύλαξη στην ΕΣΣΔ -στο Στάλιν. Δεν έχει σημασία. Οι εργάτες-στρατιώτες, με έναν δραματικά συμβολικό κι αυθόρμητο τρόπο, χρησιμοποιούν ως όπλα τα εργαλεία της δουλειάς τους -περί τους 3.000 ανθρακωρύχοι, λατόμοι κ.α. φτιάχνουν την ομάδα των Διναμιτέρος, χρησιμοποιούν το δυναμίτη για να γκρεμίσουν την ανάλγητη εξουσία, να αμυνθούν στο φασισμό.

Ο Ντουρούτι δηλώνει σε κάποιο ρώσο δημοσιογράφο, από αυτούς που φτάνουν κατά δεκάδες να καλύψουν τον Ισπανικό εμφύλιο: «Ίσως μόνο 100 από μας επιβιώσουν, μα αυτοί οι εκατό θα ελευθερώσουν τη Σαραγόσα, θα νικήσουν το φασισμό και θα κηρύξουν τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Θα μπω πρώτος, θα δημιουργήσουμε μια ελεύθερη κομμούνα. Μια κομμούνα που δε θα ανήκει ούτε στη Μαδρίτη, ούτε στη Βαρκελώνη, ούτε στον Αθάνα (σ.σ. πρωθυπουργός) ούτε στον Κομπανίς (σ.σ. τοπικός πρωθυπουργός της Καταλωνίας). Θα δείξουμε σε σας τους μπολσεβίκους, πως γίνεται μια αληθινή επανάσταση».

Πάνω από εννιά εκατομμύρια εργάτες κι αγρότες έζησαν, συμμετείχαν, εργάστηκαν στην μεγάλη ελευθεριακή επανάσταση, είτε στα εργοστάσια που οργανώθηκαν ελευθεριακά, είτε στα χωράφια.

Τι σήμαινε «στρατηγός» Ντουρούτι; Ο ωραίος άνδρας, με το παιδικό γέλιο και τα πεντακάθαρα μάτια, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή, δεν είχε ποτέ κανένα προνόμιο -πολλοί στρατιώτες του είχαν περισσότερα από κείνον -αν λ.χ. υπήρχε έλλειψη στρωμάτων ύπνου, εκείνος θα ήταν μεταξύ αυτών που δεν είχαν -, που ζούσε όπως υπαγόρευαν οι αρχές του και ονειρευόταν με τα μάτια ανοικτά ένα επαναστατικό σήμερα. Μαζί με τους εργάτες κι αγρότες πολεμιστές του αποφασίζει τα πάντα. Η απόλυτη δημοκρατία γίνεται πραγματικότητα σε ένα στράτευμα παράξενο, μοναδικό στην Ιστορία, στο οποίο δεν υπάρχουν βαθμοί, δεν υπάρχει άλλη πειθαρχία παρά η αυτοεπιβαλλόμενη, δεν υπάρχει υποχρέωση ή καθήκον άλλο από αυτό που σου υπαγορεύει η καρδιά σου. Ο «στρατηγός» Ντουρούτι ήταν απλά ένας σύντροφος που είχε την ικανότητα να εμπνέει με τα λόγια και το παράδειγμά του.

Κι η Σαραγόσα κι η Αραγόνα ελευθερώθηκαν από τους φασίστες, παρ ότι οι δημοκρατικοί προσπάθησαν να εμποδίσουν το Ντουρούτι να προχωρήσει. Δεν τους άκουσε. Οι τοπικές κοινότητες οργανώθηκαν ως ελευθεριακές κομμούνες, οι αγρότες της Αραγόνας φρόντιζαν για την αποστολή αγαθών στους συντρόφους τους στα αστικά κέντρα και κυρίως στη Βαρκελώνη, αύξησαν οικειοθελώς την παραγωγή πάνω από 30%, προσφέροντας με όλες τους τις δυνάμεις και, παράλληλα, έγιναν η εμπροσθοφυλακή του επαναστατικού αναρχικού στρατού, υπό τη διοίκηση του αδελφού του πρόωρα χαμένου Φρανσίσκο Ασκάσο, του Χοακίν. Η Ταξιαρχία Ντουρούτι, χωρίς κλασσική στρατιωτική οργάνωση, απολύτως δημοκρατική, νικηφόρα κι όλο και πιο ισχυρή, έφερνε την ελευθερία και την νέα κοινωνική οργάνωση, το νέο όνειρο ενός καλύτερου αύριο. Ο ηγέτης της ενέπνεε, μπόλιαζε ιδέες και πίστη στην επανάσταση, μοιράστηκε την πίστη του αυτή με τον λαό της Αραγόνας. Η εξουσία ήταν στις κολλεκτίβες -περί τις 500 δημιουργήθηκαν στην Αραγόνα-, στους εργάτες, στο λαό. Ο Ντουρούτι, μιλώντας σε καναδό δημοσιογράφο της Τορόντο Σταρ, θα πει: «Είμαστε αποφασισμένοι να συντρίψουμε το Φασισμό για πάντα, σε πείσμα της κυβέρνησης, διότι καμία κυβέρνηση δεν θέλει να ξεριζώσει το φασισμό». «Δε μας λέει τίποτε η ύπαρξη μιας Σοβιετικής Ένωσης κάπου στον κόσμο, όταν οι εργάτες της Γερμανίας και της Κίνας θυσιάζονται στους βάρβαρους φασίστες του Στάλιν. Θέλουμε την επανάσταση εδώ στην Ισπανία, εδώ και τώρα – εμείς είμαστε ο τρόμος του Χίτλερ και του Μουσολίνι, μεγαλύτερος τρόμος απ’ ότι ολόκληρος ο κόκκινος στρατός. Είμαστε το υπόδειγμα των εργατικών τάξεων της Γερμανίας και της Ιταλίας, για το πώς πολεμάς το φασισμό.». θα ζήσετε σε ερείπια, του λέει ο δημοσιογράφος, γκρεμίζονται τα πάντα. «Μη ξεχνάς πως, εμείς μπορούμε να χτίσουμε, οι εργάτες έφτιαξαν τα παλάτια, τις πόλεις, εμείς οι εργάτες μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε και μάλιστα ακόμη καλύτερα. Εμείς θα κληρονομήσουμε τη γη- κουβαλάμε το νέο κόσμο εδώ, στις καρδιές μας».

Στις 8 Νοεμβρίου του 1936, όταν οι Φρανκίστας, με γερμανούς και ιταλούς στο πλευρό τους -ειδικά τα βομβαρδιστικά και επίλεκτα ναζιστικά στρατεύματα που τους είχε στείλει προς ενίσχυσιν ο Χίτλερ- μάχονται για να καταλάβουν τη Μαδρίτη, όλοι ξέρουν πως αυτή η μάχη μπορεί να κρίνει τα πάντα. Της δημοκρατικής κυβέρνησης αμύνονταν εκεί κομμουνιστές – το αναρχικό κίνημα δεν ήταν τόσο ισχυρό στην πρωτεύουσα όσο στην Καταλωνία. Οι ναζί βομβάρδιζαν την πόλη τρεις μέρες συνέχεια. Κομμουνιστές ή όχι, οι αμυνόμενοι ήταν εργάτες κι ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι δεν μπορούσε να τους αφήσει στα χέρια των φασιστών. Με 4.000 άνδρες (κάποιοι μιλούν για 2.500, κάποιοι για 5.000) της Ταξιαρχίας του, ξεκίνησε από την Αραγόνα για την Μαδρίτη – έφτασε εκεί στις 15 του μήνα, ανεβάζοντας το ηθικό των πολιορκημένων εργατών. Μέχρι τις 20 Νοεμβρίου. Εκείνη τη μέρα, υπό μυστηριώδεις συνθήκες, ο Ντουρούτι δολοφονήθηκε -μια σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Έπεσε χτυπημένος πισώπλατα.

Στις 22 Νοεμβρίου, η σορός του Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη, από τους συντρόφους του στην Ταξιαρχία. Τον υποδέχθηκε σύσσωμος ο λαός, που με δάκρυα στα μάτια, πανώ που ορκίζονταν εκδίκηση, μαύρες και κόκκινες σημαίες, στεφάνια δάφνης, που τραγουδούσαν τον αναρχικό ύμνο «Οι γιοί του Λαού», που ύψωναν τις γροθιές τους και φώναζαν «θα νικήσουμε» λες και έδιναν την υπέρτατη υπόσχεση στον νεκρό σύντροφό τους. Στην κηδεία του Ντουρούτι, βρέθηκαν πάνω από 500.000 άνθρωποι. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο του Μονχουίκ, στη Βαρκελώνη. Το 1938, λίγο πριν το τραγικό τέλος του εμφυλίου, η τοπική «δημοκρατική» κυβέρνηση τον αναγόρευσε στρατηγό μετά θάνατον. Είχε απαντήσει στην «τιμή» λίγο πριν πεθάνει:. «Δεν θέλουμε παράσημα, ούτε ζώνες στρατηγών, δεν θέλουμε να μετέχουμε σε επιτροπές ούτε να γίνουμε υπουργοί. Θέλουμε την επανάσταση»***

Τα φυσικά αδέλφια του Ντουρούτι -εκτός των δύο που είχαν χάσει τη ζωή στο μέτωπο της Επανάστασης- δολοφονήθηκαν από τους φασίστες του Φράνκο. Κανένας Ντουρούτι δεν έμεινε ζωντανός -το όνομα και μόνο θα ήταν πολύ γερός πονοκέφαλος για οποιαδήποτε εξουσία. Και σε αυτό συμφωνούσαν κι οι «ορθόδοξοι» μαρξιστές.

*ο αλληλέγγυος. Los Solidarios ήταν η, εντός CNT, οργάνωση την οποία δημιούργησαν ο Ντουρούτι κι ο Ασκάσο με την πρώτη επιστροφή τους στην Ισπανία, με σκοπό να απαντήσουν στη βία της εξουσίας.

** Ο Νέστορας Μάχνο, ήταν ουκρανός αναρχικός και λαμπρή προσωπικότητα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

*** Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, εφημερίδα Solidaridad Obrera, 1936

Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Κορίνθου (αναδημοσίευση από Roja Negra Info)www.anarkismo.net

Οι 7 θάνατοι του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

Υπόδειγμα επαναστάτη ο αναρχικός εργάτης Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, ο άνθρωπος που ζούσε με δυο αλλαξιές ρούχα, δυο πιστόλια και ένα ζευγάρι κιάλια, και με μόνη προσδοκία να εφορμήσει στον ουρανό, να τσακίσει τον φασισμό. Η συμβολή του στον ισπανικό εμφύλιο θα μείνει ανεπανάληπτη.
«Δεν θέλουμε παράσημα, ούτε ζώνες στρατηγών, δεν θέλουμε να μετέχουμε σε επιτροπές ούτε να γίνουμε υπουργοί. Θέλουμε την επανάσταση».
Έζησε και έδρασε σαν αληθινός επαναστάτης, που η δράση και η ανιδιοτέλεια του ενόχλησε πολλούς εχθρούς και συντρόφους, και ίσως για αυτό δεν ξέρουμε ποιος τον δολοφόνησε σαν σήμερα το 1936, στη Μαδρίτη, όπου είχε προστρέξει με την αναρχική ταξιαρχία του για να βοηθήσει το δημοκρατικό μέτωπο να αναχαιτίσει τις φασιστικές ορδές.
Ανυποχώρητος, έντιμος και ατρόμητος, αυτός ήταν ο μεγάλος επαναστάτης Ντουρούτι, ένα γνήσιο παιδί της εργατικής τάξης, για αυτό κι πίστευε βαθιά στην απελευθερωτική της δύναμη, αφού όπως είπε ο ίδιος: »Πάντα σε καλύβια και τρύπες μέναμε, θα καταφέρουμε λοιπόν να ζήσουμε εκεί μέσα για λίγο καιρό. Μην ξεχνάτε όμως πως ξέρουμε και να χτίζουμε. Εμείς είμαστε εκείνοι που χτίσαμε τα παλάτια και τις πόλεις στην Ισπανία, στην Αμερική και σ” ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς οι εργάτες μπορούμε να χτίσουμε καινούργια στη θέση τους, καινούργια και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε τα συντρίμμια. Τη γη εμείς θα την κληρονομήσουμε, γι” αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ας κάνει η αστική τάξη τον κόσμο της κομμάτια προτού αποχωρήσει από τη σκηνή της ιστορίας.»
Α.Μ
Επτά εκδοχές για το θάνατο του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι.   Aπόσπασμα από το βιβλίο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ  «Το σύντομο καλοκαίρι της Αναρχίας» εκδ. Οδυσσέας 1981
Θάνατος 1ος

«Είμαι σίγουρος ότι ήταν δολοφονία.Δεν πρόλαβε ο Ντουρρούτι να πεθάνει και εξαφανίστηκαν από τη Μαδρίτη οι σπουδαιότεροι ηγέτες του ισπανικού αναρχισμού.Το πολιτικό κλίμα άλλαξε μέσα σε μια νύχτα. Πολλοί αναρχικοί αισθάνθηκαν καταδιωκώμενοι, περιττό να πουμε από ποιούς, από τους κομμουνιστές φυσικά.Αυτές τις νύχτες ήταν πιο επικινδυνο να κυκλοφορείς στους δρόμους της Μαδρίτης με ταυτότητα της CNT-FAI στην τσέπη παρά με την ταυτότητα ενός κόμματος των εξτρεμιστών δεξιών.»

Μαρτίνεθ Φράϊλε

»Μερικές μέρες μετά την αποτυχία των αναρχικών στο λόφο Γκαραμπίτας, έπεσε ο Ντουρρούτι στο μέτωπο.Γενικά πιστεύεται ότι τον δολοφόνησαν οι άνθρωποί του γιατί υποστήριξε τη δραστήρια συμμετοχή των αναρχικών στον πόλεμο και τη συνεργασία με την κυβέρνηση του Καμπαλιέρο.
Πολλοί αναρχικοί ενδιαφέρονταν τότε να ιδρύσουν στην Ισπανία μια ελεύθερη ιδανική δημοκρατία.Δεν σκέφτονταν να κάνουν το παραμικρό με τους σοσιαλιστές , τους κομμουνιστές ή τους αστούς δημοκρατικούς.Δε σκέφτονταν καθόλου να ρισκάρουν το κεφάλι τους για την κυβέρνηση Καμπαλιέρο.Στα μάτια τους κάτι τέτοιο δεν ήταν σπουδαίο.»

Λουίς Φίσερ

O Nτουρρούτι έπεσε αναμφισβήτητα θύμα μιας απερισκεψίας.Ήρθε το απόγευμα στο μέτωπο , στη συνοικία του Πανεπιστημίου. Εκεί επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ακριβώς για αυτό , αυτή ήταν μια τρομερά επικινδυνη στιγμή , αφού οι άντρες κινούνταν ξένοιαστα.
Η μεγάλη του Πάκαρντ βρισκόταν κοντά στην γραμμή μάχης των ανθρώπων του. Απέναντι έστεκε η κλινική του Πανεπιστημίου, ένα μεγάλο εξαωροφο ή επταοροφο κτίριο, όπου πρόσφερε θαυμάσιο πεδίο βολής. Ο εχθρός κρατούσε τα πάνω πατώματα οι δικοί μας τα κάτω.
Όταν ο εχθρός, που όπως φαίνεται αγρυπνούσε, είδε το αυτοκίνητο να σταματά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, περίμενε μέχρι που κατέβηκαν οι επιβάτες. Όταν στάθηκαν σε ελεύθερο χώρο, χωρίς καμμιά κάλυψη, έριξε μια ριπή πολυβόλου που τραυμάτισε το Ντορρούτι θανάσιμα και λιγότερο τους δυό συνοδούς του.

Ρικάρντο Σανθ

Την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Ντουρρούτι δολοφονήθηκε από έναν από τους άντρες του, όταν θέλησε να σταματήσει μια πανικόβλητη οπισθοχώρηση των στρατιωτών του. Όταν λίγο μετά επιβεβαιώθηκε η είδηση του θανάτου του, οι συνθήκες που πέθανε δυνάμωσαν τον πόνο μας για τον χαμό αυτού του ατρομητου αγωνιστή και αξιωματικού.Όσον αφορά τη μονάδα του, το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να εκδιώξει τον εχθρό από τις θέσεις του. Αντίθετα ο εχθρός ήταν εκείνος που την κατεδίωξε. Μετά το θάνατο του Ντουρρούτι αυτές οι μονάδες αντικαταστάθηκαν αμέσως, Ήταν πραγματικός κίνδυνος για ολόκληρο το μέτωπο της Μαδρίτης.

Ενρίκε Λίστερ

Ο σωφέρ του Ντουρρούτι μου διηγήθηκε τι συνέβη. Με συνόδεψε στα γραφεία της Solidaridad Obrera στη Μαδρίτη, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε ανενόχλητα.
»Πες μου όλη την αλήθεια» παρακάλεσα το σύντροφο Χούλιο Γκράβες.

»Δεν υπάρχουν πολλά να πω. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, πήγαμε στο μέτωπο, στη συνοικία του Πανεπιστημίου. Μας συνόδευε ο σύντροφος Μανθάνα. Φτάσαμε στην πλατεία Κουάτρο Καμίνος. Έστριψα στη λεωφόρο Πάμπλο Ιγκλέσιας και πάτησα γκάζι.Τρέχαμε μπροστά από μια σειρά ξενοδοχεία που βρίσκονται στο τέλος της λεωφόρου καιμετά στρίψαμε δεξιά.
Οι μονάδες του Ντουρρούτι είχαν αλλάξει θέσεις μετά τις βαριές απώλειες που είχαν υποστεί στην πλατεία Μονκλόα και μπροστά στα τείχη της υποδειγματικής φυλακής.Είχε φως.Ένας φθινοπωρινός ήλιος πλανιόταν στους δρόμους.Φτάσαμε στη διασταύρωση, όταν ήρθε προς το μέρος μας μια ομάδα από πολιτοφύλακες. Ο Ντουρρούτι κατάλαβε αμέσως ότι αυτοί οι νεαροί ήθελαν να εγκαταλείψουν το μέτωπο. Με διέταξε να σταματήσω. Σταθήκαμε στο πεδίο βολής του εχθρού. Οι μαυριτανικές ομάδες που είχαν καταλάβει την κλινική, εξουσίαζαν την πλατεία. Σταμάτησα για σφάλεια το αυτοκίνητο στη γωνία ενός από αυτά τα μικρά ξενοδοχεία.Ο Ντουρρούτι κατέβηκε και πήγε προς τους φαντάρους που έφευγαν.Τους ρώτησε που πήγαιναν.Δεν ήξεραν τι να του απαντήσουν.Τους κατσάδιασε με τη βαριά του φωνή και τους διέταξε με κοφτό τόνο να γυρίσουν πίσω στις θέσεις τους.Οι στρατιώτες υπάκουσαν και γύρισαν πίσω.
Ο Ντουρρούτι στράφηκε προς το αυτοκίνητο.Το πυρ έγινε σφοδρότερο.Η τεράστια κοκκινωπή μάζα της κλινικής έστεκε απέναντί μας ακούγαμε τις σφαίρες να σφυρίζουν.Ο Ντουρρούτι άπλωνε το χέρι του προς την πόρτα του αμαξιού όταν ξαφνικά έπεσε κάτω.Είχε χτυπηθεί στο στήθος.Ο Μανθάνα και εγώ ορμήσαμε έξω από το αμάξι και τον ξαπλώσαμε στο πίσω καθισμα.Γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και όρμησα με τρελή ταχύτητα προς την πόλη για το νοσοκομείο των Καταλανικών Πολιτοφυλακών.Τα υπόλοιπα τα ξέρεις.Αυτά είναι όλα»

Αριέλ
Θάνατος 2ος

Βασικά μπορούμε να στηριχτούμε μόνο σε υποθέσεις.Ξέρω μόνο, μάλιστα όχι από πρώτο χέρι, ένας γνωστός μου το είπε, σίγουρα κάποιος που ήταν καλά πληροφορημένος, ξέρω λοιπόν μόνο ότι ο Αουγκούστ Λεκέρ, ένας από τους σημαντικότερους άντρες του Κ.Κ. Γαλλίας-μέχρι τη διαγραφή του για το ζήτημα του Στάλιν ήταν ο δεύτερος άνθρωπος στο κόμμα μετά τον Τορέζ- ότι αυτός λοιπόν ο Λεκέρ, σήμερα αντισταλινικός, είχε πει στους φίλους του, εντελώς ανοιχτά, πως οι κομμουνιστές ήταν οι ένοχοι.Αυτοί είχαν δολοφονήσει τον Ντουρρούτι.

Γκαστόν Λεβάλ

Αναρχική νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στη Βαρκελώνη και το Παρίσι. Του ανταποκριτή μας .23Νοέμβρη.

Κατά την Echo de Paris, ο Καταλανός αναρχικός ηγέτης Ντουρρούτι, που ήταν η ψυχή της αντίστασης στη Μαδρίτη, δεν έπεσε, όπως μετέδωσαν οι μπολσεβίκοι, στον αγώνα ενάντια στα εθνικιστικά στρατεύματα, αλλά δολοφονήθηκε από κομμουνιστές .
Στη Μαδρίτη συνέβησαν και πάλι συγκρούσεις ανάμεσα σε κομμουνιστές και αναρχικούς για το μοίρασμα της λείας από τη λεηλασία των αριστοκρατικών μεγάρων.
Σε μια τέτοια διαμάχη ο Ντουρρούτι απείλησε τους κομμουνιστές ότι θα γυρίσει στη Βαρκελώνη με τους αναρχικούς του και θα αφήσει τη Μαδρίτη στην τύχη της.Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Ντουρρούτι δέχθηκε επίθεση μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του από κομμουνιστές που τον χτύπησαν θανάσιμα.
Όπως αναφέρει η Echo de Paris από τη Βαρκελώνη, οι αναρχικοί εγκαθιδρυσαν βασίλειο τρόμου στην καταλανική πρωτεύουσα.Όταν έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονίας του φυλάρχου τους Ντουρρούτι από κομμουνιστές της Μαδρίτης , οι αναρχικοί οργάνωσαν ένα είδος νύχτας του αγίου Βαρθολομαίου.Οι φρικτες παρεκτροπές ενόχλησαν στο τέλος και την ηγεσία των αναρχικών ομάδων, έτσι που με βιαστικές εκκλήσεις τους να απαιτήσουν την κατάπαυση του αιματηρού τρόμου.

Volkischer Beobachter

Τηλεγράφημα του Γενικού Γραμματέα του Κ.Κ.Ισπανίας που στάλθηκε στην Solidaridad Obrera.:

Με βαθύ πόνο πληροφορηθήκαμε τον ένδοξο θάνατο του κοινού μας συντρόφου Ντουρρούτι, αυτού του αφιλοκερδούς γιου της εργατικής τάξης, αυτού του ενθουσιώδους και ενεργητικού υπερασπιστή της ενότητας του προλεταριάτου.
Το δολοφονικό μολύβι των φασιστών ληστών πήρε από κοντά μας μια νεαρή αλλά πλουσια σε θυσίες ζωή.Ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε στην υπεράσπισαη της Μαδρίτης, μέχρι την εξόντωση των φασιστικών συμμοριών που λερώνουν τη χώρα με αίμα..Για τον ενιαίο αγώνα σε όλα τα μέτωπα της Ισπανίας.Εκδίκηση για τους ήρωές μας. Για το θρίαμβο του Ισπανικού λαού.

Χοσέ Ντιαθ

Θάνατος 3ος

Αργότερα η χήρα του Ντουρρούτι ή μήπως ήταν η κεντρική επιτροπή της CNT- μου έστειλε για μια έκθεση σε ανάμνηση του Ντουρρούτι, το πουκάμισο που φορούσε τη μέρα του θανάτου του.Κοίταξα την τρύπα που είχε από τη σφαίρα.Μετά κάλεσα ένα ειδικό.Φτάσαμε και οι δυό στο συμπέρασμα ότι η σφαίρα πρέπει να είχε πέσει από πολύ κοντά, γιατί το ύφασμα του πουκαμίσου έδειχνε καθαρά ίχνη καψίματος και μπαρούτης.
Ξέραμε βέβαια πολύ καλά τη νοοτροπία των αναρχικών.Ξέραμε ότι στη Μαδρίτη ο Ντουρρούτι δεν ήταν ο παλιός γκεριλέρο.Είχε γίνει κανονικότατος στρατιωτικός.Ξέραμε επίσης ότι είχε επιτεθεί χωρίς έλεος ενάντια σε αρχηγούς αναρχικών ομάδων που είχαν ξεχάσει τα καθήκοντά τους.Μάλιστα είχε εκτελέσει και μερικούς από αυτούς.
Έτσι φτάσαμε τότε στο συμπέρασμα ότι μπορεί και να ήταν μια πράξη εκδίκησης.

Χαουμέ Μιραβίτλιες 1

…………..Το ίδιο βράδυ (σημ.: Της έκθεσης προς τιμή των υπερασπιστών της Μαδρίτης όπου εκτέθηκε το πουκάμισο του Ντουρρούτι ένα χρόνο μετά τον θάνατό του-)
ανέθεσα σε ειδικούς του ινστιντούτου της ιατροδικαστικής να εξετάσουν το πουκάμισο.Κατέληξαν ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι το βλήμα είχε ριχτεί από απόσταση το πολύ δέκα εκατοστά .
Μερικές μέρες αργότερα συναντήθηκα με τη γυναίκα του Ντουρρούτι, μια Γαλλίδα, για δείπνο.
»Πως πέθανε» τη ρώτησα»Ξέρετε σίγουρα την αλήθεια.»
»Εγώ , εγώ τα ξέρω όλα»
»Πως έγινε;»
Με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια.
»Μέχρι την ημέρα του θανάτου μου»είπε μετά, »θα υποστηρίζω την επίσημη ανακοίνωση.Ένας αστυνομικός της Guardia Civil τον πυροβόλησε ψηλά από ένα παράθυρο».Και λίγο αργότερα συμπλήρωσε: »Γνωρίζω όμως ποιός τον σκότωσε.Ήταν ένας απ αυτούς που στέκονταν δίπλα του. Ήταν πράξη εκδίκησης.»

Χαουμέ Μιραβίτλιες

Θάνατος 4ος

Ο Ντουρρούτι ήταν ένας άντρας που έζησε και ανέπνευσε μέσα στον αέρα του αναρχισμού του 19ου αι. Έβλεπε τον εαυτό του σαν κληρονόμο του Μπακούνιν και για αυτό ήταν βαμμένος εχθρός των Μαρξιστών. Ακόμα , ήταν άντρας με μεγάλη εξυπνάδα, άντρας που ήθελε να βοηθήσει τη δημοκρατία στη νίκη, ενάντια στους οπαδούς του στρατηγού Φράνκο.

Στο μέτωπο της Αραγωνίας δε γινόταν και τίποτε σπουδαίο.Στη Βαρκελώνη, οι αναρχικοί κρατούσαν ένα μεγάλο αριθμό αυτόματα όπλα, που χρειάζονταν πολύ στις μάχες της Μαδρίτης, με την ελπίδα να υπερκεράσουν τους κομμουνιστές.Την ιδεολογική τους θέση την είχαν ήδη μισοπουλήσει, όταν δέχτηκαν να πάρουν μέρος στην κυβέρνηση.Η στρατιωτική τους θέση όμως ήταν αδιαφιλονίκητη: ήταν πάντα ικανοί να κερδίζουν οδομαχίες, να καταλαμβάνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς και άλλα κέντρα επικοινωνίας, ή αν το απαιτούσαν οι αντιαυταρχικές τους αρχές , να ανοίξουν τις πύλες στον εχθρό για να εμποδίσουν τους κομμουνιστές να πάρουν τον έλεγχο της δημοκρατίας. (Για κάτι τέτοιο πάλι δεν ήταν σε θέση οι κομμουνιστές, αφού η νίκη τους στην Ισπανία θα οδηγούσε σε παγκόσμιο πόλεμο, πού ή Μόσχα εκείνη την εποχή δεν επιθυμούσε καθόλου.)Δημιουργήθηκε λοιπόν μια κατάσταση, οπού οι «καθαροί ιδεολόγοι» κι από τίς δυο μεριές : οι κληρονόμοι του Μαρξ από τη μια κι από την άλλη οι κληρονόμοι του Μπακούνιν βρέθηκαν αναγκασμένοι να συνεργαστούν με λιγότερο καθαρούς ανθρώπους, πού ήθελαν σε πρώτη γραμμή να κερδίσουν τον πόλεμο.Είναι υπέρ του Nτουρρούτι ότι προθυμοποιήθηκε να πάει στη Μαδρίτη για να κλείσει μια συμφωνία με το κομμουνιστικό κόμμα καί την κεντρική κυβέρνηση. Εισέβαλαν με τη σωματοφυλακή του πάνοπλοι στα εστιατόρια της Γκράν Βία, ενώ οι χειροβομβίδες του Φράνκο έπεφταν στους δρόμους. Οι κάτοικοι της Μαδρίτης δεν είχαν ξαναδεί πολεμιστές πού να είναι τόσο βαριά οπλισμένοι. Ή ιδέα δτι αυτοί οι πάνοπλοι άντρες είχαν έρθει επιτέλους για βοήθεια, τους γέμιζε ενθουσιασμό. Ό Ντουρρούτι εγκατέλειψε τη σωματοφυλακή του. Πήγε μόνος του σε μια συνάντηση με τους κομμουνιστές. Ένα τέταρτο αργότερα πυροβολούνταν μέσα στο δρόμο από πράκτορες μιας αναρχικής ομάδας πού έφερε το όνομα «Φίλοι του Ντουρρούτι».Οι ιστορικοί του εμφύλιου παρουσιάζουν αυτό το επεισόδιο εντελώς λανθασμένα όταν αρκούνται στην ανακοίνωση ότι ο Ντουρρούτι πήγε στο μέτωπο και κει πυροβολήθηκε ,άπό αγνώστους. Για λόγους πού είναι εντελώς φανεροί, οι κομμουνιστές καί ή δημοκρατική κυβέρνηση παρουσίασαν τότε στον κόσμο αυτή την εκδοχή. Καί οι δυο ενδιαφέρονταν να άσημαντοποιήσουν τη διένεξη ανάμεσα στους αναρχικούς καί τους κομμουνιστές. Υποστηρίχθηκε μάλιστα οτι ό Ντουρρούτι έπεσε θύμα μιας εξοστρακισμένης σφαίρας από τα χαρακώματα του Φράνκο. Σ αυτό τίποτα δεν είναι αλήθεια. Πυροβολήθηκε μέσα στο δρόμο καί μάλιστα πισώπλατα. Πολύς κόσμος είδε το τέλος του. Ό θάνατος του είναι ακραία εκδήλωση του αναρχικού τρόπου σκέψης. Σέ κάθε περίπτωση όμως μαρτυρεί οτι ή διαφορά ανάμεσα στους κομμουνιστές καί τους αναρχικούς είναι αξεπέραστη. Οι «Φίλοι του Ντουρρούτι» είχαν οργανώσει από πολύ πρίν τη δολοφονία του. Ή ομάδα οφείλε να αντιπροσωπεύει το πνεύμα του «αληθινού» άναρχισμου καί την αντιπολίτευση ενάντια στίς αυταρχικές τάσεις του κομμουνισμού. Ότι ό Ντουρρούτι πυροβολήθηκε από τους ίδιους τους φίλους του είναι, αν το δει κανείς έτσι, πολύ λογικό. Ό θάνατος του ήταν ή τελευταία πράξη της διαμάχης μεταξύ Μπακούνιν καί Κάρλ Μαρξ.

Θάνατος 5ος

Όταν ένας άντρας σκοτωθεί σε καιρό πολέμου μέσα στο δρόμο, δεν είναι δύσκολο να θεωρήσεις υπεύθυνο τον εχθρό ή τη δική του πλευρά. Ή θανάσιμη σφαίρα έπεσε σε μια συνοικία, άπ” οπού μόλις είχαν εκδιωχτεί τα εθνικιστικά στρατεύματα. Είναι αδύνατο ό σκοπευτής να τον άναγνώρι σε καί να τον πυροβόλησε με τη συνείδηση ότι είχε μπροστά του τον Ντουρρούτι. Γιατί ό Μπουεναβεντούρα δε φορούσε διακριτικά στη στολή του. Ό σκοπευτής πυροβολοΰσ λοιπόν προελαύνοντες πολιτοφύλακες οπού τους έβρισκε άρα πρέπει να στεκόταν στην πλευρά του Φράνκο. Εϊνα αλήθεια ότι ό Ντουρρούτι πυροβολήθηκε από πίσω. Η πιστολιά όμως έπεσε από κάπου ψηλά, από τα κτίρια εκείνα πού βρίσκονταν ακόμα στα χέρια του εχθρού.Αργότερα ανάμεσα στους δημοκρατικούς υπήρξαν διαφωνίες σχετικά μ” αυτό το ζήτημα. Μερικοί αναρχικοί υπαινίσσονταν οτι ό Ντουρρούτι δολοφονήθηκε από του κομμουνιστές. Αυτό είναι απίθανο. Το μόνο σωστό εδώ είναι ότι ό θάνατος του έφερε στους κομμουνιστές μεγάλα τακτικά πλεονεκτήματα. Με τον Ντουρρούτι έξαφάνίστηκε ή μοναδική μορφή του αναρχικού κινήματος πού το κύρος της θα έφτανε για να περιορίσει την ανερχόμενη έπιρροή των κομμουνιστών.Ή ομάδα «Φίλοι του Ντουρρούτι» δημιουργήθηκε πολλούς μήνες μετά το θάνατο του. Αυτό φαίνεται καί από τ όνομα της. Είναι παράδοση των αναρχικών να ονομάζουν τίς  ομάδες τους μ” αυτόν ή εκείνον το νεκρό του κινήματος, εν φιλόσοφο ή έναν πολιτικό αρχηγό, ποτέ όμως με κάποιο πού ζει ακόμα. Ή πρώτη ομάδα μ” αυτό το ονομα δημιουργήθηκε στο Παρίσι. Μια δεύτερη στην Ίσπανία Καταπολεμούσε τη συμβιβαστική πολιτική της CΝΤ καί τί παραχωρήσεις από τις πιέσεις των κομμουνιστών. Δεν εϊναι επίσης αλήθεια οτι ό Ντουρρούτι ήταν έτοιμος να «συνεργαστεί» με τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν ήταν την εποχή του θανάτου του σε θέση να ασκήσουν πίεση στους αναρχικούς. Αυτό στάθηκε δυνατό μετά το θάνατο το Ντουρρούτι, όταν ή ρώσικη επιρροή στην Ισπανία είχε αυξηθεί. Σέ συνεντεύξεις πού ό Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι είχε δώσει λίγο πρίν το θάνατο του σε μια βετεράνα αναρχική, τη Ρωσίδα Έμμα Γκόλντμαν, ξεκαθάριζε άπολύτως τη θέση του. Στήν ερώτηση μήπως εμπιστεύεται πολύ τους πάντες, είχε απαντήσει: «»Αν οι Ισπανοί έργάτες έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στίς δικές μας έλευθεριακές μεθόδους καί στο είδος του κομμουνισμού πού γνωρίζουν από τη Ρωσία, θα κάνουν οπωσδήποτε τη σωστή εκλογή. Δεν έχω κανένα φόβο γι” αυτό». Ή Έμμα Γκόλντμαν τον ρώτησε τί θα γινόταν αν οι κομμουνιστές ήταν τόσο δυνατοί, ώστε δεν έμενε καμιά άλλη εκλογή στους εργάτες. Καί ό Ντουρρούτι: «Με τους κομμουνιστές θα ξεμπερδέψουμε εύκολα, όταν θα έχουμε βγάλει από τη μέση τον Φράνκο, καί αν ήταν αναγκαίο, καί πιο πρίν». «Ισως να είχε συμβεί αυτό, αν είχε μείνει ζωντανός.

Άλμπερτ Μέλτζερ
Θάνατος 6ος

Εκεί οπού ποτέ δεν έδωσα πίστη καί που εναντιώνομαι πάντα ενεργητικά είναι ή φήμη ότι ή ίδια ή φρουρά του Ντουρρούτι τον πυροβόλησε πισώπλατα. Αυτό είναι βδελυρό ψέμα. Κανένας από τους ανθρώπους του δεν ήταν ικανός για τέτοιο κακούργημα. Αργότερα ακούστηκε, εδώ καί κει, οτι οι κομμουνιστές ήταν οι δράστες. Σας το λέω εντελώς ειλικρινά, δεν πιστεύω ούτε σ” αυτή την εκδοχή. Ότι οι αναρχικοί δολοφόνησαν τον Ντουρρούτι, αυτό το ψέμα σερβιρίστηκε από μερικούς δημοσιογράφους καί ιστορικούς, μαριονέτες των κομμουνιστών. Οι κομμουνιστές είχαν τότε δοκιμάσει τα πάντα για να δυσφημήσουν το αναρχικό κίνημα. «Αλλοι επανέλαβαν αυτό το ψέμα. Μερικοί άνθρωποι δυστυχώς κατεβάζουν ο,τι τους σερβιριστεί.

Φεντερίκα Μοντσενύ 1

Θάνατος 7ος
Ό αυτόπτης μάρτυρας

Αυτό έχει συμβεί εδώ καί τριανταπέντε χρόνια τώρα, καί παρ” όλα αυτά θυμάμαι όχι μόνο την ημερομηνία αλλά καί την ώρα καί όλες τίς λεπτομέρειες.
«Ημασταν στρατωνισμένοι στην οδό Μιγκέλ «Ανχελ 27, οπού ήταν καί το διοικητήριο του Ντουρρούτι. Ηταν το ανάκτορο του δούκα του Σοτομαγιόρ, ανιψιού του βασιλιά Άλφόνσου XIII. Το απόγευμα, ήταν 19 Νοέμβρη, ήρθε ένας αγγελιοφόρος από το μέτωπο. Το νοσοκομείο είχε πέσει στα χέρια του εχθρού. Ανεβήκαμε αμέσως στο αμάξι. Ήταν περίπου τέσσερις ή ώρα το απόγευμα, τέσσερις παρά δέκα ή τέσσερις καί δέκα. Πήγαμε κατευθείαν στο μέτωπο, όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο νοσοκομείο, για να εξετάσουμε την κατάσταση. Μπροστά στο τιμόνι καθόταν ό σοφέρ Χούλιο, δίπλα του όπως πάντα ό Ντουρρούτι. Δεν μπορούσε να ανεχτεί το πίσω κάθισμα. Πίσω κάθονταν ό Μανθάνα, ό Μπονίγιο κι εγώ.
Περάσαμε μέσα από την πόλη καί φτάσαμε στην πλατεία Μονκλόα, μέσα από τη λεωφόρο Ροσάλες, λίγο πρίν τη γωνία της οδού Άντρες Μπεγιάνο. Ακούγαμε τίς σφαίρες να σφυρίζουν. Σταματήσαμε. Δεν πήγαινε παρακάτω. Το αυτοκίνητο πρόσφερε πολύ καλό στόχο για τους εχθρικούς σκοπευτές. Έτσι ό Χούλιο σταμάτησε καί κατέβηκε να έρευνήσει την κατάσταση. Ό Ντουρρούτι θέλει να τον ακολουθήσει. Παίρνει το αυτόματο του, ένα Ναρανχέρο, ανοίγει την πόρτα καί χτυπά με το όπλο στο σκαλοπάτι. Το όπλο εκπυρσοκροτεί, ή σφαίρα τον βρίσκει στο στήθος, εντελώς διαμπερώς.
«Ημουν ήδη έτοιμος να κατέβω, μόνο ένας είχε μείνει μέσα στο αμάξι. Σηκώνουμε τον Ντουρρούτι, πλημμύρα στο αίμα, αλλά είχε τίς αισθήσεις του, το αίμα έβγαινε απο το στήθος του, εμείς προσπαθούσαμε να το σκουπίσουμε, δε γινόταν τίποτε. Τον βάλαμε στο αμάξι, ανεβήκαμε καί ξεκινήσαμε οσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για το ξενοδοχείο Ritz, οπού βρισκόταν το νοσοκομείο των καταλανικών πολιτοφυλακών.
Παραδώσαμε τον Ντουρρούτι στους γιατρούς. Προσπάθησαν πολύ για να τον σώσουν. Μέχρι τίς δύο το πρωί είχε τίς αισθήσεις του. Δεν ξέρω αν είπε τίποτα ακόμη, δεν ήμουν πια εκεί. Ξέρω όμως ότι πέθανε κατά τίς τέσσερις το πρωί, έντεκα ή δώδεκα ώρες μετά το ατύχημα.
Ό θάνατος του Ντουρρούτι μας έκανε τέτοια εντύπωση πού δεν μπορούσαμε ούτε εμείς οι ίδιοι να το πιστέψουμε, κι ας ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες. Κανένας δεν τόλμησε να γνωστοποιήσει την είδηση, κανένας δεν ήθελε να πει την αλήθεια. Γι” αυτό το λόγο αναφερόταν στην ανακοίνωση δτι πέθανε από εχθρική σφαίρα. Αυτό είναι εντελώς νοητό, μόνο πού φυσικά δεν συνέβη έτσι. Μετά άρχισαν φυσικά οι φήμες, άλλοι έλεγαν οι κομμουνιστές ήταν οι ένοχοι, άλλοι εμείς, ή φρουρά του τον είχε σκοτώσει, άλλοι πάλι το απέδιδαν στην Πέμπτη φάλαγγα και τα λοιπά, . Την αλήθεια δεν την έμαθε κανένας, ότι δηλαδή ήταν ένα ατύχημα, ότι ό Ντουρρούτι σκοτώθηκε μόνος του.

Ραμόν Γκαρθία Λόπεθ

Υποστήριξα παλιότερα ότι ό Ντουρρούτι έπεσε θύμα μιας απόπειρας. Σε αυτό το συμπέρασμα είχα φτάσει, γιατί είχα στα χέρια μου ένα είδος corpus delicti: το πουκάμισο. Αυτό αποδείκνυε ότι ή σφαίρα είχε πέσει από πολύ κοντά. Ακόμη ήξερα ότι καί ή χήρα του Ντουρρούτι είχε αμφιβολίες για την επίσημη εκδοχή. Από τότε μίλησα με πολλούς ανθρώπους γι αυτό το θέμα, ακόμα καί με φίλους της Έμιλιέν. Φαίνεται σαν το πράγμα να είχε γίνει διαφορετικά απ΄ ο,τι σκεφτόμουνα, σαν να είχε πάρει μόνο του μπροστά το αυτόματο του Ντουρρούτι, ένα Ναρανχέρο (δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτά τα όπλα ονομάζονταν πορτοκαλιές), την ώρα πού κατέβαινε από το αυτοκίνητο καί τον χτύπησε θανάσιμα.
Άν ήταν έτσι, γίνεται κατανοητή καί ή συμπεριφορά της CΝΤ. Αυτό το είδος του θανάτου είχε μια γεύση θανάσιμης ειρωνείας. Οι μάζες δεν θα είχαν πιστέψει μια τέτοια εκδοχή. Ένας άντρας πού ή σχέση του με τα όπλα είναι τόσο αυτονόητη όσο καί μιας γραμματέως με τη γραφομηχανή της. Είναι λογικό ότι οι αναρχικοί δεν είχαν καμιά διάθεση να διαλύσουν το μύθο πού είχε φτιαχτεί γύρω απο τον Ντουρρούτι με μια τόσο κοινότυπη εξήγηση. Ήταν ακατανόητο. Δεν επιτρεπόταν να γίνει.

Χαουμέ Μιραβίτλιες 1

Κανένας δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια, καί αυτό γιατί μας άρχισαν. Μέχρι το τέλος του πολέμου οφείλαμε να σωπάσουμε, καί ούτε στους γονείς μας, στίς γυναίκες μας, ούτε στους φίλους μας να πούμε κάτι. Αρχικά γιατί αυτός ό θάνατος είχε κάτι το γελοίο για έναν αναρχικό αρχηγό* κατά δεύτερο λόγο, για να εκλείψει ή υποψία οτι ό Ντουρρούτι δολοφονήθηκε από τους ανθρώπους του. Μας έβαλαν να ορκιστούμε, ή Φεντερίκα Μοντσενυ, πού ήταν τότε ύπουργός καί ό «Μαριάνετ», δηλαδή

Μαριάνο Ρ. Βασκέθ γραμματέας της εθνικής επιτροπής ης CNT

Ό δόκτωρ Σανταμαρία με τον όποιο μίλησα, δεν ήξερε να πει από που μπορούσε να είχε έρθει το βλήμα. Με διαβεβαίωσε όμως ότι πρέπει να ρίχτηκε από απόσταση το πολύ 15 εκατοστά.

Γιεσούς Αρνάλ Πένα 3

 Μερικοί δε θέλουν ακόμα καί σήμερα να άκούσουν για την υπόθεση, επειδή δεν κολλάει στις βρώμιες τους, μα την αλήθεια την ξέρουν τόσο καλά όσο εγώ. Ακούσαμε συντρόφους πού ήταν μαζί του, τον Μανθάνα για παράδειγμα, πού ήταν ό έπιτελάρχης του στη Μαδρίτη, το σοφέρ Έστάνθιο καί έναν ακόμα πού τον συνόδευε, καί τί μας είπαν; Ότι το όπλο πήρε από μόνο του φωτιά. Καθόταν κάπως έτσι [ό Ριόντα τον παριστάνει] καί έτσι κρατά το όπλο, με την κάνη προς τα πάνω. Το παίρνει και θέλει να κατέβει, μπλέκεται τότε ή σκανδάλη στο σκαλοπάτι και μπάμ φεύγει ή σφαίρα καί του μπαίνει κατευθείαν ατά πνευμόνια.
Ξέρω από όπλα. “Από τότε πού ήμουν εικοσιδύο χρονών δεν βγήκα ποτέ από το σπίτι χωρίς πιστόλι. Δεν ξέρεις τί γίνεται, ιδιαίτερα τίς νύχτες. Δεν πήγα ποτέ σε συγκέντρωση χωρίς το πιστόλι μου. Το είχα πάντα στο χέρι, στη ζώνη. Πρέπει να μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Ό Ντουρρούτι όμως ήταν πάντα απρόσεκτος.Αυτό ήταν το λάθος του. Του το είχα πει πολλές φόρες. Δεν έδινεε σημασία. Αυτή ήταν κι ή γνώμη του Μανθάνα. Όταν τρέχεις με το αυτοκίνητο δεν κρατάς έτσι το όπλο πού ή κάνη να είναι στραμμένη έπάνω σου. Και πιό πολύ ακόμα στην αποβίβαση. Ό Μανθάνα όμως με διαβεβαίωσε πως έτσι έγινε. Το Ναρανχέρο είναι φοβερό όπλο, παίρνει μόνο του φωτιά. Το ξέρω πολύ καλά, γιατί αργότερα πήρα αυτό το όπλο μαζί μου. Το κράτησα μέχρι που πήγα στη Γαλλία.
Στή φυγή αναγκάστηκα να το αφήσω στα σύνορα…….http://mao.gr/durruti/

Ρικάρντο Ριόντα Κάστρο