tag:blogger.com,1999:blog-92205052164689882992024-03-05T16:26:09.388+02:00κοντοτασιος νικος.comακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.comBlogger1119125tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-37740496528325951372020-06-25T17:06:00.000+03:002020-06-25T17:06:55.668+03:00Οι μαυροσκούφηδες του Άρη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="accessible_elem" id="newsFeedHeading" style="background-color: #e9ebee; clip: rect(1px, 1px, 1px, 1px); color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; height: 1px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; white-space: nowrap; width: 1px;">
Ενημερώσεις</h2>
<div role="feed" style="background-color: #e9ebee; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;">
<div aria-describedby="js_i js_j" aria-labelledby="js_h" class="_4-u2 mbm _4mrt _5jmm _5pat _5v3q _7cqq _4-u8" data-fte="1" data-ftr="1" data-insertion-position="0" id="u_0_1r" role="article" style="background-color: white; border-color: transparent; border-image: initial; border-radius: 3px; border-style: solid; border-width: 1px 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 10px; overflow-wrap: break-word; position: relative;">
<div class="_3ccb _4pu6" data-ft="{"tn":"-R"}" data-gt="{"type":"click2canvas","fbsource":703,"ref":"nf_generic"}" id="u_0_1s" style="font-family: inherit;">
<div style="font-family: inherit;">
</div>
<div class="_5pcr userContentWrapper" data-ft="{"tn":"-R"}" style="font-family: inherit;">
<div class="_1dwg _1w_m _q7o" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="font-family: inherit; padding: 12px 12px 0px;">
<div class="_90oc _90od" style="font-family: inherit;">
</div>
<div class="_4r_y" style="font-family: inherit; height: 0px; left: 0px; overflow: visible; position: absolute; right: 0px; top: -1px;">
<div class="_6a uiPopover _5pbi _cmw _1wbl _b1e" id="u_0_1u" style="display: inline-block; font-family: inherit; opacity: 1; position: absolute; right: 0px; top: 0px; z-index: 3;">
<a aria-expanded="false" aria-haspopup="true" aria-label="Επιλογές ανακoίνωσης" class="_4xev _p" data-testid="post_chevron_button" href="https://www.facebook.com/groups/371002766289765/permalink/3219936694729677/#" id="u_0_1v" rel="toggle" role="button" style="background-image: url("/rsrc.php/v3/yG/r/G7vrtrRM4PI.png"); background-position: 0px -2016px; background-repeat: no-repeat; background-size: 98px 2582px; color: #385898; cursor: pointer; display: block; font-family: inherit; height: 20px; margin-right: 7px; margin-top: 10px; text-decoration-line: none; width: 20px;"></a></div>
</div>
<div style="font-family: inherit;">
<div class="o_gik2_i6ha _5eit r_gik2_cajn clearfix" style="font-family: inherit; margin-bottom: -1px; zoom: 1;">
<div class="clearfix c_gik2_i4ql" style="font-family: inherit; margin-bottom: -6px; zoom: 1;">
<br /><div class="clearfix _42ef" style="font-family: inherit; overflow: hidden; zoom: 1;">
<div class="rfloat _ohf" style="float: right; font-family: inherit;">
</div>
<div class="q_gik2_i4qq" style="font-family: inherit; padding-bottom: 6px;">
<div style="font-family: inherit;">
<div class="_6a _5u5j" style="display: inline-block; font-family: inherit; width: 428.026px;">
<div class="_6a _6b" style="display: inline-block; font-family: inherit; height: 40px; vertical-align: middle;">
</div>
<div class="_6a _5u5j _6b" style="display: inline-block; font-family: inherit; vertical-align: middle; width: 428.026px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-gw6_PCIOIQg/XvSu4QyUJpI/AAAAAAAAbX4/-ZuH0ww9_UUBnFxsLPLQOkO7jhXgv0ReQCLcBGAsYHQ/s1600/2-132-480x330.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="480" height="220" src="https://1.bp.blogspot.com/-gw6_PCIOIQg/XvSu4QyUJpI/AAAAAAAAbX4/-ZuH0ww9_UUBnFxsLPLQOkO7jhXgv0ReQCLcBGAsYHQ/s320/2-132-480x330.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<h5 class="_7tae _90oc _90od _14f3 _14f5 _5pbw _5vra" data-ft="{"tn":"C"}" id="js_h" style="color: #1c1e21; font-family: inherit; font-size: 14px; font-weight: normal; line-height: 1.38; margin: 0px 0px 2px; padding: 0px 22px 0px 0px;">
<br /></h5>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="_5pbx userContent _3ds9 _3576" data-ft="{"tn":"K"}" data-testid="post_message" id="js_j" style="border-bottom: none; font-family: inherit; font-size: 14px; line-height: 1.38; margin-top: 6px; padding-bottom: 12px;">
<div class="_3w8y" style="font-family: inherit;">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; white-space: pre-wrap;">
<br /></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
<span class="_5mfr" style="font-family: inherit; margin: 0px 1px;"><span class="_6qdm" style="background-image: url("https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/tb6/1.5/16/1f4f7.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: contain; color: transparent; display: inline-block; font-family: inherit; font-size: 16px; height: 16px; text-shadow: none; vertical-align: text-bottom; width: 16px;">📷</span></span></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Τον Απρίλιο στην Κολοκυθιά ο Άρης οργανώνει τον συντονισμό των τοπικών αρχηγείων. Για τις αναγκαίες μετακινήσεις του και για λόγους πρόνοιας συγκροτεί έναν έφιππο ουλαμό ως προσωπική του φρουρά. Οι επιλεγμένοι ένας κι ένας άνδρες θα γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο ως μαυροσκούφηδες.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Οι φήμες τούς θέλουν σκληρούς και πολεμοχαρείς ιππείς, άγριους σαν Τατάρους και αφοσιωμένους έως θανάτου στον αρχηγό τους. Όταν ο ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας συνάντησε προς το τέλος του χρόνου τον Άρη με τους άνδρες του στα βουνά της Ηπείρου, έμεινε για ένα διάστημα μαζί τους. Όπως γράφει, κάποιοι θέλησαν να τον αποτρέψουν: «-Τι, με τους μαυροσκούφηδες θα πας; Δε φοβάσαι; Αυτοί είναι θηρία! »Μα εγώ έπαιζα μαζί τους σαν με αρκούδια μερωμένα».</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Και ο ποιητικός του οίστρος καλπάζει: «Αυτό το σώμα, δημιουργημένο μες στη φωτιά του αγώνα, μας μεταφέρει σε παλιές εποχές, σ’ έθιμα αρχαία, στον Αλέξανδρο με τους επιλέκτους του, στο Δαρείο με τους αθανάτους. […] Ο Άρης τούς πρόσεχε όσο ένας ηγούμενος τους καλογέρους. Για όποιον έχει ιδέα καλογερικής έμοιαζαν κάπως με κοινοβίτες. Είχαν αυτοδιοίκηση, κάναν συνελεύσεις. Σε ξένους όμως απαγορεύονταν να παρακολουθήσουν. […] Όλοι τους είχαν γένια εξόν από το Λέοντα και τον Ξάνθο. Αυτοί ήτανε παλικαρόπουλα ακόμα, όχι αγριοτρίχιδες σαν τους άλλους». (Κοτζιούλας)</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-I9K_2SZRzY4/XvSu7v1yc1I/AAAAAAAAbYA/TsGWS4Bkz5oqx3rWIVIjdFinPjZL_YC3ACLcBGAsYHQ/s1600/Aris-Velouxiotis_-Goneis-.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1089" data-original-width="1600" height="217" src="https://1.bp.blogspot.com/-I9K_2SZRzY4/XvSu7v1yc1I/AAAAAAAAbYA/TsGWS4Bkz5oqx3rWIVIjdFinPjZL_YC3ACLcBGAsYHQ/s320/Aris-Velouxiotis_-Goneis-.jpg" width="320" /></a>Ο θρυλικός ουλαμός συγκροτήθηκε από <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
πιστούς και δοκιμασμένους άνδρες των πρώτων ομάδων του αρχηγού, από κάποιους που είχε επιλέξει ο ίδιος στο Μαυρολιθάρι, για να τον συνοδεύσουν στην Αθήνα, και ορισμένους ακόμη που θα προσθέσει στην Κολοκυθιά. Μα δεν περιορίστηκε σε αυτούς∙ έπαιρνε από τα τοπικά αρχηγεία όποιον υποδείκνυαν οι διοικητές ως απείθαρχο, υπερβολικά σκληρό ή το αντίθετο. – Δώσ’ τον σ’ εμένα έλεγε. Και μαζί του κατά κανόνα οι προβληματικοί μεταμορφώνονταν. «Στα χέρια του οι νεκροί ανασταίνονταν. Ένιωθες ντροπή να μη φανείς άξιος σε τέτοιο αρχηγό», λέει ο Νικηφόρος για αυτήν την αναπλαστική ικανότητα του Άρη.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Όταν ο έμπειρος Περικλής αντιμετώπισε τη φοβερή τρόικα του Αρχηγείου Δομοκού (Αχιλλέα, Δράκο, Βασιλειάδη), που τον είχαν προγράψει επειδή προσπάθησε να περιορίσει την ασυδοσία τους, ο Άρης έδωσε τη λύση. Πήρε μαζί του στους μαυροσκούφηδες τον πιο επικίνδυνο, τον Αχιλλέα, ο οποίος μόνο σε αυτόν υπάκουε∙ τοποθέτησε τον Βασιλειάδη στο Γενικό Αρχηγείο υπό το βλέμμα του και εκείνος μεγαλούργησε ως μπουρλοτιέρης και έστειλε τον Δράκο αρχικά σε άλλο αρχηγείο για να τον εντάξει αργότερα και αυτόν στους μαυροσκούφηδες.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Η συνήθης δύναμη του έφιππου ουλαμού ήταν γύρω στους 25 άνδρες∙ με τις αλλαγές, τους θανάτους και τις αρρώστιες αυτοί που αξιώθηκαν τον τίτλο δεν ξεπέρασαν συνολικά τους 35. Εκτός των Κωστούλα (Κώστα Καβρέντζη), υπασπιστή του αρχηγού, και Λέοντα (Γιάννη Νικολόπουλου), ιπποκόμου του, οι υπόλοιποι ήσαν:</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Τζαβέλας (Γιάννης Αγγελέτος), Ντούλας (Κώστας Αθανασίου), Έκτορας (Γιάννης Μαδωνής), Καραϊσκάκης (Επαμεινώνδας Χαιρόπουλος), Μπαρμπαλιάς (Ηλίας Πριόβολος), Δράκος (Σωτήρης Δράκος), Αχιλλέας (Αναστάσιος Ελευθερίου), Σταυραητός (Γιώργος Καραχάλιος), Κόρακας (Χρήστος Ζυγούρης), Παπαφλέσσας (Κώστας Ζυγούρης), Βούλγαρης (Κώστας Κανέλλος), Κατσαντώνης (Μιχάλης Μουχρίτσας), Τάκης (Σπύρος Γάκης), Μοράβας (Νίκος Σακκάς), Μάρκος (Αντρέας Σκούρας), Φυσέκης (Γιώργος Φυσέκης), Ξάνθος (Γιώργος Γκίκας), Οκτωβριανός (Γιάννης Δρέγας), Βαρδούσης (Απόστολος Αμπλιανίτης), Τρομάρας (Χαράλαμπος Κατσούδας), Γιαννούτσος (Γιάννης Οικονόμου), Παρούσης (Ηλίας Ζιώγας), Αντρούτσος (Παναγιώτης Καρανίκας), Πανουριάς (Θωμάς Λάμπου), Λυκούργος (Αντρέας Καραγιαννόπουλος), Βόλγας (Γιάννης Νάνος), Μπάμπης (Χαράλαμπος Ψαρρός), Μανούσος (Γιάννης Σταθουλόπουλος), Μαυρομιχάλης (Στέργιος Φρίκης), Ατρόμητος (Δήμος Καραδήμος).</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Επίσης έχουν διασωθεί ελλιπή τα ονόματα «Λεπενιώτης», το πραγματικό μικρό του όνομα ήταν Γιάννης και σκοτώθηκε σε μια αποστολή στην Ήπειρο∙ «Χρήστος», από τα Μεσόγεια Αττικής∙ «Λυκουργάκος», ένας μικρός ομογενής από τις ΗΠΑ, που αποκλείστηκε λόγω Πολέμου στην Ελλάδα και τον πήραν μαζί τους∙ και δύο τρεις ακόμη που δεν κατορθώθηκε να διασταυρωθούν τα ονόματά τους. Κατά περιόδους στενή σχέση με τον έφιππο ουλαμό είχαν δύο από τους παλαιότερους και πιο πιστούς συντρόφους του αρχηγού∙ ο Κοκκινογέννης Λευτέρης Χρυσιώτης και ο μετακινούμενος από τμήμα σε τμήμα έμπιστος Πελοπίδας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Οι μαυροσκούφηδες είχαν καπετάνιο τον Τζαβέλα και στρατιωτικό-εκπαιδευτή τον Καραϊσκάκη. Στην Αγία Τριάδα Ευρυτανίας θα φορέσουν τους μαύρους σκούφους που τους έχει παραγγείλει ο αρχηγός, όμοιους με τον δικό του∙ μερικοί είναι κατασκευασμένοι από το μαύρο γούνινο παλτό της Αυστραικής Τρούντη, που εκτελέστηκε στην Κολοκυθιά μαζί με 33 Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες που είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
<span class="_5mfr" style="font-family: inherit; margin: 0px 1px;"><span class="_6qdm" style="background-image: url("https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/tb6/1.5/16/1f4f7.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: contain; color: transparent; display: inline-block; font-family: inherit; font-size: 16px; height: 16px; text-shadow: none; vertical-align: text-bottom; width: 16px;">📷</span></span><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Hco02W2uAaY/XvSvISDXCMI/AAAAAAAAbYI/747yuTXi39oWbi0c56jX9lFEhrXcVo5hACLcBGAsYHQ/s1600/ARIS.jpg" imageanchor="1" style="font-family: inherit; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="758" data-original-width="1260" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-Hco02W2uAaY/XvSvISDXCMI/AAAAAAAAbYI/747yuTXi39oWbi0c56jX9lFEhrXcVo5hACLcBGAsYHQ/s320/ARIS.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Προσωρινά θα εξοικονομήσουν κάποια άλογα για τις μετακινήσεις τους, και στο Μαυρολιθάρι θα αποκτήσουν τα δικά τους∙ κάτι ατίθασα άλογα αναπαραγωγής, μεταφερμένα από το ιπποφορβείο της Λαζαρίνας, που δεν ανέχονταν αναβάτη. Με εντολή του Άρη οι μαυροσκούφηδες εκπαιδεύονται διαρκώς στην ιππασία από τον μικρόσωμο και στραβοκάνη Καραϊσκάκη, μόνιμο λοχία του Ιππικού. Αυτός μοιάζει να γεννήθηκε στη ράχη αλόγου. Τους ασκεί να ιππεύουν σωστά και όχι με τον χωριάτικο τρόπο, να υπερπηδούν εμπόδια, να γίνονται ένα με το άλογό τους, όταν χρειάζεται, να μάχονται και να πυροβολούν καλπάζοντας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
«Βαρβάτα άτια και αναβάτες ήταν τα πιο ατίθασα και επιθετικά όντα που γνώρισε ποτέ ο τόπος», γράφει με φανερό θαυμασμό ο ακραίος εχθρός τους Κώστας Τριανταφυλλίδης. Η περίοπτη θέση των ανδρών του έφιππου ουλαμού κοντά στον αρχηγό οδηγούσε ορισμένους από αυτούς, τρεις τέσσερις ήσαν οι σατανάδες σε αυθαιρεσίες ή αυταρχισμούς. Εννοείται, κρυφά από τον Άρη, που δεν τους αναγνώριζε ιδιαίτερη μεταχείριση ή προνόμια έναντι των άλλων ανταρτών∙ αντιθέτως, εξαντλούσε κάθε όριο αυστηρότητας στις παρεκτροπές τους.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
(…) Στους μαυροσκούφηδες ο Άρης ανέθετε πάντα τις πιο επικίνδυνες αποστολές. – Θα είστε άγγελοι και διάβολοι μαζί, τους έλεγε. Και, όπως φαίνεται από τη δική του γραπτή έκθεση για μια φονική μάχη, οι μαυροσκούφηδες στον πόλεμο ήσαν και τα δύο: «Τούτα τα παιδιά – όλα του έφιππου ουλαμού – στάθηκαν στο ύψος τους. Στις συμβουλές και παρατηρήσεις στους άλλους σαν σοφοί. Στη στοργικότητα σαν μανάδες. Σκληροί μέχρις απανθρωπισμού όταν τους διέταζα. Αποφασιστικοί και θαρραλέοι μέχρις αυτοθυσίας σ’ όλες τις δουλειές».</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Ο Ρούσος, αν και καταλογίζει στον Άρη ότι στην ομάδα των μαυροσκούφηδων δεν λειτούργησε ποτέ κομματική οργάνωση, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για αυτούς: «Το πρώτο τους στοιχείο ήταν η αποφασιστικότητα και η αυτοθυσία ως το θάνατο. Ο Άρης ήταν τον ίνδαλμά τους, […] πέφτανε στη φωτιά στο όνομά του. […] Έχω μπροστά στα μάτια μου τις επικές μορφές των γεροδεμένων καβαλαραίων με τα πέτσινα γιλέκα ή τις τραγόμαλλες μαύρες κάπες, τις καλογερικές γενειάδες, τη σβέλτη ματιά και κίνηση, σπιρουνάτους και με το μαστίγιο στο χέρι».</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Μα δεν παραλείπει να παραπονεθεί: «Όταν τύχαινε να επισκεφτεί τον έφιππο ουλαμό των μαυροσκούφηδων κανένα άλλο ανώτερο στέλεχος του αγώνα, τον υποδέχονταν ειρωνικά: »- Καλώς την ΠΣ. »Εννοούσαν την περιβόητη κομματική Πολιτική Σκοπιμότητα». Γενικά οι αντάρτες και όχι μόνο οι μαυροσκούφηδες δεν συμπαθούσαν τους πολιτικούς∙ ίσως διαισθάνονταν ότι, όπως γίνεται πάντα, αυτοί τελικά θα κυριαρχήσουν.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
Από το βιβλίο <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: 600;">«Άρης, Ο αρχηγός των ατάκτων»</span>.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="direction: ltr; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 6px 0px 0px; white-space: pre-wrap;">
<span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Τα ονόματα των μαυροσκούφηδων</span></div>
<ul class="_5a_q _5yj1" dir="ltr" style="list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0px 12px; padding: 6px 0px 0px;">
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Τζαβέλας</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Αγγελέτος): από τα Τοπόλια Φωκίδας, καλαθοπλέκτης, ψηλός, εξαιρετικά χειροδύναμος, υπασπιστής του Βελουχιώτη και αρχηγός της σωματοφυλακής. Ατρόμητος πολεμιστής, απόλυτα αφοσιωμένος στον Βελουχιώτη, θα μείνει κοντά του ως το τέλος, όταν αποκόπηκαν στο φαράγγι του Φάγγου από παραστρατιωτικές δυνάμεις, και θα τον ακολουθήσει στο θάνατο αυτοκτονώντας με χειροβομβίδα δίπλα του. Το κομμένο κεφάλι του, μαζί με του Βελουχιώτη, θα εκτεθεί σε δημόσια θέα κρεμασμένο από φανοστάτη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Κωστούλας</span> (πραγματικό όνομα Κώστας Καβρέντζης) : από το Νεοχώρι Φθιώτιδας, απόφοιτος νομικής, έφεδρος ανθυπολοχαγός του αλβανικού μετώπου, υπασπιστής του Άρη. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες στο ξεκίνημα του ΕΛΑΣ και στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου ήταν επικεφαλής της ομάδας που κατέλαβε το νότιο βάθρο της γέφυρας. Ακολούθησε τον Άρη στην Πελοπόννησο την Άνοιξη του 1944 και πήρε μέρος στις μάχες κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τον Δεκέμβρη του 1944 συμμετείχε στις μάχες του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο κατά του ΕΔΕΣ. Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας ο Κωστούλας επικεφαλής 20 ανδρών του έφιππου ουλαμού του ΕΛΑΣ έφυγε για το Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και επέστρεψε αργότερα, στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, για να ενταχθεί στο ΔΣΕ με το βαθμό του λοχαγού. Μετά από λίγο όμως επέστρεψε πάλι πίσω στο Μπούλκες όπου -σύμφωνα με τον Χαριτόπουλο- δολοφονήθηκε το 1948 από την κομματική ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) και το έγκλημα παρουσιάστηκε ως αυτοκτονία. Κατά την παραμονή του στο Μπούλκες είχε παντρευτεί και απέκτησε και ένα παιδί.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Λέων</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Νικολόπουλος) : από τη Σπερχειάδα Φθιώτιδας, δεκαοκτώ ετών, ιπποκόμος του Άρη, οι μόνοι μαζί με τον Ξάνθο χωρίς γενειάδα. Μετά την αυτοκτονία του Άρη στη Μεσούντα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Λαμία. Καταδικάστηκε σε θάνατο και παρέμεινε στις φυλακές αρκετά χρόνια χωρίς να εκτελεστεί η ποινή.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Πελοπίδας</span> (πραγματικό όνομα Παντελής Λάσκας): από το Λουτράκι, γιγαντόσωμος, βαρύθυμος και ολιγόλογος άντρας, μέλος του ΚΚΕ από το 1934, αφοσιώθηκε ολόψυχα στον Άρη. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες του ΕΛΑΣ στο ξεκίνημά του, καθώς και στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου. Άτρομος και συντροφικός όσο λίγοι. Είχε την πρόνοια να κρατάει κάθε βράδυ λίγο ψωμί ή καπνό από το μερίδιο που του αναλογούσε, και το πρωί που οι υπόλοιποι ξυπνούσαν με το στόμα στεγνό, έκοβε σε μικρά κομματάκια το φυλαγμένο ψωμί και τον καπνό και τα μοίραζε. Μετά το θάνατο του αρχηγού κρύφτηκε για ένα χρόνο στα βουνά και το 1946, με την έναρξη του εμφυλίου εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Ποτέ δεν του ανέθεσαν μεγάλο τμήμα λόγω της πρότερης σχέσης του με τον Βελουχιώτη. Σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Πολλά ελέχθησαν για το θάνατό του, κάποιοι είπαν ότι ήταν ύποπτος ο τρόπος που σκοτώθηκε, ενώ άλλοι απέδωσαν το θάνατό του στην τόλμη του, καθώς σε μια πορεία βάδισε μπροστά από τους ανιχνευτές που ήταν επιστρατευμένα και φοβισμένα παιδιά, και τον βρήκε μια σφαίρα από ενεδρεύοντες στρατιώτες των κυβερνητικών στρατευμάτων.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Λευτέρης Χρυσιώτης</span> (πραγματικό όνομα Σπύρος Τσιλιγιάννης): κοκκινογένης, με καταγωγή από τη Χρύσω Ευρυτανίας, τιμημένος λοχίας του αλβανικού μετώπου, με ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα των ποδιών του από τα κρυοπαγήματα. Πήρε μέρος στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου. Μετά το θάνατο του Άρη κρύφτηκε επί ένα χρόνο στα βουνά της Ρούμελης. Με την έναρξη του Εμφυλίου, εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ). Μια νύχτα, στο χωριό Ανατολή της Φθιώτιδας, δύο οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στο σπίτι όπου κοιμόταν, τυλιγμένος με μια βελέντζα, στο πάτωμα. Τον ξύπνησαν, τον πήραν μαζί τους και τον εκτέλεσαν σε μια χαράδρα κοντά στο σπίτι. Μάταια τον αναζητούσαν η μάνα και τα αδέρφια του μετά το τέλος του εμφυλίου, στις ανατολικές χώρες, ελπίζοντας ότι είχε καταφύγει εκεί μετά την ήττα του ΔΣΕ, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Έκτορας</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Μαδωνής): Πειραιώτης, γιγαντόσωμος, βαρύς άντρας, θα μείνει πιστός στον Βελουχιώτη ώς το τέλος. Μετά το θάνατο του Άρη ξέφυγε από τον κλοιό στη Μεσούντα και μαζί με το Θάνο (Φώτης Μαστροκώστας) κατευθύνθηκαν με τα πόδια προς την Αθήνα, όμως πιάστηκαν στο Κηφισοχώρι Λοκρίδος. Καθώς δεν ήταν γνωστός στην περιοχή, δήλωσε το πρώτο όνομα που του ήρθε στο μυαλό: Γιάννακας. Όσο κι αν ερεύνησαν οι τοπικοί αστυνομικοί, δε βρέθηκε κατηγορία εναντίον κάποιου Γιάννακα. Παρόλα αυτά, τον έστειλαν στη φυλακή, όπου κρατήθηκε υπό δύσκολες συνθήκες και με αυτό το όνομα ώς το 1951, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος, μιας και τίποτα δεν είχε βρεθεί για το ψευδές όνομα που είχε δώσει. Έκτοτε χάθηκε από γνωστούς και φίλους, κάπου στον Πειραιά. Επί χρόνια εθεωρείτο νεκρός καθώς δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Δε διατήρησε καμιά επαφή με παλιούς συναγωνιστές του. Εντελώς τυχαία το 1980 τον αναγνώρισε κάποιος στον Πειραιά. Ακόμα και τότε όμως δεν πέρασαν παρά αρκετά ακόμα χρόνια μέχρι να παραδεχθεί ότι ήταν ο θρυλικός Μαυροσκούφης Έκτορας, ένας από εκείνους που ήταν κοντά στον Βελουχιώτη στις τελευταίες στιγμές του. Οι κουβέντες του ήταν: «Με βασανίζουν ακόμα οι τύψεις. Έπρεπε να αυτοκτονήσω τότε με τον Άρη».</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Ντούλας</span> (πραγματικό όνομα Κώστας Αθανασίου): δεκαοχτάχρονος νεαρός, από το χωριό Μπελοκομίτι της Ευρυτανίας, με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ επέστρεψε στο χωριό του, όπου όμως κυνηγήθηκε και βγήκε ξανά στο βουνό, όπου και βρήκε το θάνατο.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Καραϊσκάκης</span> (πραγματικό όνομα Επαμεινώνδας Χαιρόπουλος) μόνιμος Λοχίας Ιππικού, στρατιωτικός εκπαιδευτής των μαυροσκούφηδων στην ιππασία. Ακολούθησε τον Άρη μέχρι το τέλος στη Μεσούντα όπου συνελήφθη αιχμάλωτος και φυλακίστηκε αρκετά χρόνια.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Δράκος</span> (πραγματικό όνομα Σωτήρης Δράκος) από το Γιαννοχώρι Καστοριάς, παλιός ληστοσυμμορίτης των βουνών, εγκληματικό και βίαιο άτομο. Εντάχθηκε στην ανταρτοομάδα του Άρη από νωρίς και τον ακολούθησε μέχρι το τέλος, συνελήφθη αιχμάλωτος στη Μεσούντα και σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες αποκεφάλισε το νεκρό Άρη. Έζησε λίγα χρόνια στη φυλακή καταφρονεμένος από τους συντρόφους του. Αποφυλακίστηκε μετά από μερικά χρόνια, συνεργάστηκε με την Ασφάλεια και το μετεμφυλιακό κράτος τον τοποθέτησε θυρωρό σε πολυκατοικία στην Αθήνα. Εκεί έζησε το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς να έχει επαφές με κανέναν από τους παλιούς του συντρόφους.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Αχιλλέας</span> (πραγματικό όνομα Αναστάσιος Ελευθερίου): πενήντα ετών, με καταγωγή από το Σταυρό Θεσσαλίας, άντρας αδίστακτος και σαδιστής, ακραίος, πραγματικό «άνθος του κακού».</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μπαρμπαλιάς</span> (πραγματικό όνομα Ηλίας Πριόβολος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Σταυραητός</span> (πραγματικό όνομα Γιώργος Καραχάλιος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Κόρακας</span> (πραγματικό όνομα Χρήστος Ζυγούρης)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Παπαφλέσσας</span> (πραγματικό όνομα Κώστας Ζυγούρης)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Βούλγαρης</span> (πραγματικό όνομα Κώστας Κανέλλος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Κατσαντώνης</span> (πραγματικό όνομα Μιχάλης Μουχρίτσας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Τάκης</span> (πραγματικό όνομα Τάκης Σπύρος )</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μοράβας</span> (πραγματικό όνομα Νίκος Σακκάς)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μάρκος</span> (πραγματικό όνομα Αντρέας Σκούρας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Φυσέκης</span> (πραγματικό όνομα Γιώργος Φυσέκης): Μέλος των τρομερών ορεσίβιων ληστών Καραλιβαναίων, μεταλλάχθηκε από το Βελουχιώτη σε υποδειγματικό εθνικό αγωνιστή. Ατρόμητος πολεμιστής, σαλπιγκτής των Μαυροσκούφηδων, σκοτώθηκε στην Πελοπόννησο, στη μάχη των γαργαλιανων κατά των ταγμάτων ασφαλείας.</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Ξάνθος</span> (πραγματικό όνομα Γιώργος Γκίκας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Οκτωβριανός</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Δρέγας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Βαρδούσης</span> (πραγματικό όνομα Απόστολος Αμπλιανίτης)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Τρομάρας</span> (πραγματικό όνομα Χαράλαμπος Κατσούδας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Ατρόμητος</span> (πραγματικό όνομα Δήμος Καραδήμος): από τους μικρότερους σε ηλικία Μαυροσκούφηδες, μόλις 18 ετών, διακρίθηκε όταν συνέλαβε μόνος του κάποιους Ιταλούς στρατιώτες αιχμάλωτους. Κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, στάθηκε εξαιρετικά τυχερός όταν σώθηκε, τραυματισμένος μετά από εκπυρσοκρότηση όπλου κατόπιν εμπλοκής, φίλου του αντάρτη. Δε στάθηκε όμως το ίδιο τυχερός όταν μετά τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα, γύρισε ανυποψίαστος στο χωριό του, όπου τον περίμεναν συγχωριανοί του, δεξιών καταβολών, που τον κατακρεούργησαν με κλαδευτήρια</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Γιαννούτσος</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Οικονόμου) (1922-2014) από την Αμφίκλεια Φθιώτιδας</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Παρούσης</span> (πραγματικό όνομα Ηλίας Ζιώγας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Πανουργιάς</span> (πραγματικό όνομα Θωμάς Λάμπου)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Ανδρούτσος</span> (πραγματικό όνομα Παναγιώτης Καρανίκας)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Βόλγας</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Νάνος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Λυκούργος</span> (πραγματικό όνομα Αντρέας Καραγιαννόπουλος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μπάμπης</span> (πραγματικό όνομα Χαράλαμπος Ψαρρός)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 3px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μανούσος</span> (πραγματικό όνομα Γιάννης Σταθουλόπουλος)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa" style="clear: both; direction: ltr; line-height: 18px; list-style-type: disc; margin-left: 20px; padding-bottom: 0px; text-align: left; white-space: pre-wrap;"><span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">Μαυρομιχάλης</span> (πραγματικό όνομα Στέργιος Φρίκης)</li>
</ul>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-12308906698481644132019-12-30T22:15:00.000+02:002019-12-30T22:15:26.896+02:00Η αρχή του τέλους για τον «κοινόχρηστο» ουρανό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article__summary" style="background-color: white; border-top: 1px solid var(--grey); box-sizing: border-box; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 2.2rem; line-height: 3rem; margin: 20px 0px; padding: 20px 0px;">
Επιχειρηματικοί κολοσσοί ξεκινούν άμεσα την αποστολή χιλιάδων δορυφόρων, οι λαμπερές λευκές γραμμώσεις των οποίων είναι τόσο εκθαμβωτικές που ανταγωνίζονται τη λάμψη των αστεριών. Οι επιστήμονες ανησυχούν ότι οι μελλοντικές συστοιχίες των «αστερισμών» των δορυφόρων θα μπορούσαν να αποκρύψουν τις εικόνες που λαμβάνουν τα οπτικά τηλεσκόπια και να παρεμποδίσουν τις ραδιοαστρονομικές παρατηρήσεις.</div>
<div class="article__body js-resizable" style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 1.8rem; line-height: 2.6rem; margin: 0px; padding: 0px;">
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Σαν να μην έφτανε η φωτορύπανση που εμποδίζει τη θέα του έναστρου ουρανού από τα έντονα αστικοποιημένα σημεία της Γης, έρχονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί να επεκτείνουν αυθαίρετα τις κερδοφόρες δραστηριότητές τους στον αυτονόητα «κοινόχρηστο» ουρανό και να επιδεινώσουν την υπάρχουσα κατάσταση.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Τις ερχόμενες μέρες ξεκινά μια επιχείρηση για την εκτόξευση χιλιάδων νέων δορυφόρων που αποσκοπεί στη δυνατότητα πρόσβασης υψηλών ταχυτήτων στο διαδίκτυο από το Διάστημα. Αλλά οι πρώτοι στόλοι αυτών των δορυφόρων, που έχουν ήδη αποσταλεί σε τροχιά από την αμερικανική εταιρεία SpaceX, επηρεάζουν τις εικόνες του νυχτερινού ουρανού.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Κι αυτό, διότι οι δορυφόροι εμφανίζονται στον σκοτεινό θόλο ως λαμπερές λευκές γραμμώσεις, τόσο εκθαμβωτικές, που ανταγωνίζονται τη λάμψη των αστεριών. Οι επιστήμονες ανησυχούν ότι οι μελλοντικές συστοιχίες των «αστερισμών» των δορυφόρων θα μπορούσαν να αποκρύψουν τις εικόνες που λαμβάνουν τα οπτικά τηλεσκόπια και να παρεμποδίσουν τις ραδιοαστρονομικές παρατηρήσεις.</div>
<div id="sas_80268" style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;">
<iframe allow="autoplay;fullscreen;" frameborder="0" height="1" id="sas_80268_iframe" marginheight="0" marginwidth="0" scrolling="no" src="about:blank" style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;" width="1"></iframe></div>
<h3 style="box-sizing: border-box; font-family: roboto, sans-serif; font-size: 2.4rem; line-height: 2.8rem; margin: 0px 0px 15px; padding: 0px;">
Διαδίκτυο από το Διάστημα</h3>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Το πανάκριβο αυτό σχέδιο για την πρόσβαση στο ίντερνετ υψηλής ταχύτητας αφήνει πίσω τις οπτικές ίνες, καθώς οι δορυφόροι θα μπορούν να επιτρέπουν πρόσβαση στο διαδίκτυο από το Διάστημα. Κι αν υπάρχουν πολλοί από αυτούς σε τροχιά, αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι πιο απομακρυσμένες περιοχές θα μπορούν να έχουν συνδεσιμότητα. Θα συνδεθούν άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή, σκάφη και αεροπλάνα.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Για να γίνει αντιληπτό σε ποιο βαθμό θα επηρεάσει τον «ουρανό» αυτή η κοσμογονική –όπως παρουσιάζεται– αλλαγή στην ηλεκτρονική συνδεσιμότητα, η προσφυγή στους αριθμούς είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Σήμερα, υπάρχουν περίπου 2.200 ενεργοί δορυφόροι που πετούν γύρω από τη Γη. Αλλά, από την επόμενη εβδομάδα, ο «Αστερισμός Starlink», ένα πρότζεκτ της αμερικανικής εταιρείας SpaceX, θα ξεκινήσει την αποστολή παρτίδων από 60 δορυφόρους που θα θέτει σε τροχιά κάθε λίγες εβδομάδες.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Αυτό σημαίνει ότι περίπου 1.500 δορυφόροι θα έχουν εκτοξευτεί μέχρι το τέλος του επόμενου έτους και από τα μέσα της δεκαετίας του 2020 θα μπορούσε να υπάρχει στόλος 12.000 δορυφόρων.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Η βρετανική εταιρεία OneWeb σκοπεύει να εκτοξεύσει περίπου 650 δορυφόρους, αν και ο τελικός αριθμός τους θα μπορούσε να ανέλθει σε 2.000, εφόσον υπάρξει αρκετή ζήτηση από τους πελάτες. Αλλά και η Amazon προγραμματίζει να δημιουργήσει έναν αστερισμό 3.200 δορυφόρων. Συνολικά, μιλάμε για 17.200 νέους δορυφόρους.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Ωστόσο, πέραν αυτών των τρομακτικών αριθμών, οι αστρονόμοι ανησυχούν, αφού οι δορυφόροι εμφανίζονται ως έντονα λευκές αναλαμπές στις εικόνες που λαμβάνουν από το Σύμπαν, όπως διαπίστωσαν από την παρουσία των πρώτων 120 δορυφόρων τους οποίους εκτόξευσε η «Starlink» τον Μάιο και τον Νοέμβριο σε τροχιές κάτω από 500 χιλιόμετρα. Τις ανησυχίες τους εκφράζουν σε σχετικό ρεπορτάζ του BBC.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
«Αυτοί οι δορυφόροι είναι περίπου στο μέγεθος ενός τραπεζιού, αλλά είναι πολύ αντανακλαστικοί και τα πάνελ τους αντικατοπτρίζουν το φως του ήλιου, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να τους δούμε σε εικόνες που παίρνουμε με τα τηλεσκόπια. Αυτοί οι δορυφόροι είναι επίσης μεγάλοι χρήστες ακτινοβολίας και αυτό σημαίνει ότι μπορούν να επηρεάσουν τα σήματα που χρησιμοποιούν οι αστρονόμοι, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν και τη ραδιοαστρονομία», λέει η Ντάρα Πατέλ, αστρονόμος στο Βασιλικό Παρατηρητήριο του Γκρίνουιτς. Η ίδια προειδοποιεί ότι το πρόβλημα θα αυξηθεί όσο αυξάνεται ο αριθμός των δορυφόρων σε τροχιά.</div>
<h3 style="box-sizing: border-box; font-family: roboto, sans-serif; font-size: 2.4rem; line-height: 2.8rem; margin: 0px 0px 15px; padding: 0px;">
Η «τραγωδία των κοινών»</h3>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
«Ο νυχτερινός ουρανός είναι κοινόχρηστος και αυτό που έχουμε εδώ είναι μια “τραγωδία των κοινών”», λέει ο δρ Ντέιβ Κλέμεντς από το Αυτοκρατορικό Κολέγιο του Λονδίνου που πιστεύει ότι οι δορυφόροι θα μπορούσαν να έχουν πραγματικό αντίκτυπο στις παρατηρήσεις.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
«Παρουσιάζουν ένα προσκήνιο ανάμεσα σε αυτό που παρατηρούμε από τη Γη και το υπόλοιπο σύμπαν, έτσι, παρεμποδίζουν τα πάντα. Και θα χάσουμε ό,τι είναι πίσω τους, είτε αυτός είναι ένας δυνητικά επικίνδυνος αστεροειδής είτε το πιο μακρινό κβάζαρ στο σύμπαν», ανέφερε.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Και εξήγησε ότι θα ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό για τα τηλεσκόπια να πραγματοποιούν μεγάλες έρευνες για τον ουρανό, όπως το μελλοντικό Τηλεσκόπιο Μεγάλης Συνοπτικής Επισκόπησης (LSST) στη Χιλή, με το οποίο, σε συνδυασμό με άλλα τηλεσκόπια, οι αστρονόμοι επιδιώκουν να κάνουν μια ταινία σε πραγματικό χρόνο για τον τρόπο με τον οποίο αλλάζει ο ουρανός.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Οι εμπλεκόμενες εταιρείες δήλωσαν ότι συνεργάζονται με τους αστρονόμους για να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις των δορυφόρων, αλλά δεν συζητούν για κάποια ριζική αναθεώρηση των σχεδίων τους. Η SpaceX δήλωσε στο BBC ότι έχει συνεργαστεί με αστρονόμους για να ελαχιστοποιήσει την επίδραση των δορυφόρων του πρότζεκτ «Starlink».</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Για την επόμενη εκτόξευσή τους, δοκιμάζουν μια ειδική επίστρωση που έχει σχεδιαστεί για να κάνει τους δορυφόρους λιγότερο φωτεινούς, ώστε να διαπιστώσει εάν αυτό θα βοηθήσει.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Η OneWeb δήλωσε ότι έβαλε τους δορυφόρους της σε τροχιά 1.200 χιλιομέτρων, έτσι ώστε να μην παρεμβαίνουν στις αστρονομικές παρατηρήσεις. «Επιλέξαμε μια τροχιά ως μέρος της αφοσίωσής μας στην υπεύθυνη χρήση του απώτερου Διαστήματος. Και έχουμε μιλήσει επίσης με την αστρονομική κοινότητα πριν ξεκινήσουμε για να βεβαιωθούμε ότι οι δορυφόροι μας δεν είναι πολύ αντανακλαστικοί και δεν θα υπάρξουν ραδιοπαρεμβολές», ανέφερε εκπρόσωπός της.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
Ο ίδιος πρόσθεσε για το ζήτημα ότι δεν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ συνδεσιμότητας και αστρονομίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλος ο κόσμος έχει το δικαίωμα να συνδεθεί με το διαδίκτυο και έτσι θα συμβεί, ανέφερε.</div>
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 25px; padding: 0px;">
<em style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;">Πηγή: BBC</em></div>
</div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-25628768911155800962019-02-24T09:16:00.000+02:002019-02-24T09:17:58.171+02:00κοινωνική απόδειξη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-transform: uppercase;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-large;">ROLF DOBELLI</span></h3>
<div class="post-body-container">
<div class="post-body entry-content float-container" id="post-body-3709086462035968830" style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 1.7;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-large;"><b><span style="background-color: black; color: white; height: auto;"><img alt="" class="attachment-full size-full wp-post-image" height="422" src="https://www.lecturesbureau.gr/1/wp-content/uploads/2017/10/post-998-temp.png" style="border: 0px; height: auto; max-width: 100%;" width="640" /></span></b></span><br />
<h2 class="entry_title" itemprop="name">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-large;"><a href="https://gk-aris.blogspot.com/2019/02/rolf-dobelli.html">https://gk-aris.blogspot.com</a>Το ότι εκατομμύρια άτομα υποστηρίζουν μια ανοησία δε σημαίνει ότι είναι αλήθεια.</span></h2>
<span style="color: white; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-large;"><b style="background-color: black;">Πηγαίνετε σε μια συναυλία. Στη γωνία του δρόμου πέφτετε πάνω σε μια ομάδα ατόμων που κοιτάζουν τον ουρανό. Χωρίς να σκεφτείτε, σηκώνετε το κεφάλι. Γιατί; Λόγω του φαινομένου που ονομάζουμε κοινωνική απόδειξη. Στη μέση του κονσέρτου, σ’ ένα κομμάτι που ο σολίστας εκτελεί με μπρίο, κάποιος μέσα στο κοινό αρχίζει να χειροκροτεί και, ένα δευτερόλεπτο αργότερα, όλη η αίθουσα κάνει το ίδιο. Το ίδιο κι εσείς. Γιατί; Πάλι η κοινωνική απόδειξη. Μετά τo κονσέρτο πηγαίνετε στο βεστιάριο για να πάρετε το παλτό σας. Παρατηρείτε ότι τα άτομα που στέκονται μπροστά σας στην ουρά αφήνουν νομίσματα σ’ ένα πιάτο, ενώ το βεστιάριο περιλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου. Τι κάνετε; Αφήνετε κι εσείς πουρμπουάρ. Λόγω της κοινωνικής απόδειξης (που αποκαλείται ενίοτε πνεύμα κοπαδιού, αγελαίο ένστικτο ή, γενικότερα,κομφορμισμός), συμπεριφέρομαι όπως οι άλλοι. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερα άτομα επιδοκιμάζουν μια ιδέα, τόσο καλύτερη είναι αυτή η ιδέα- πράγμα, φυσικά, παράλογο.<br />Πίσω από τις κερδοσκοπικές φούσκες και τις κινήσεις χρηματιστηριακού πανικού κρύβεται η κοινωνική απόδειξη. Τη βλέπουμε επί τω έργω στον κόσμο της μόδας, στις τεχνικές μάνατζμεντ, στα χόμπι, στις δίαιτες, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις κτλ. Η κοινωνική απόδειξη μπορεί να παραλύσει ολόκληρους πολιτισμούς- σκεφτείτε, παραδείγματος χάρη, τις ομαδικές αυτοκτονίες που οργανώνουν ορισμένες αιρέσεις.<br />Το πείραμα που έκανε για πρώτη φορά ο ψυχολόγος Σόλομον Ας, το 1950, αποδεικνύει πόσο η κοινωνική πίεση μπορεί να διαστρεβλώσει τη σωστή κρίση.<br />Ο ερευνητής δείχνει γραμμές διαφορετικού μήκους σ’ έναν εθελοντή που πρέπει κάθε φορά να δηλώνει αν η γραμμή είναι μακρύτερη, κοντύτερη ή ίση με μια γραμμή αναφοράς. Όταν ο εθελοντής είναι μόνος του στον χώρο εκτιμά σωστά το μήκος των γραμμών που του δείχνουν- η άσκηση είναι πραγματικά εύκολη. Έπειτα ο ερευνητής φέρνει άλλα εφτά άτομα στον ίδιο χώρο — τους «συνενόχους» του, αλλά ο εθελοντής δεν το ξέρει. Οι νεοφερμένοι, ο ένας μετά τον άλλο, δίνουν λανθασμένη απάντηση δηλώνοντας ότι η εν λόγω γραμμή είναι πιο κοντή, ενώ είναι ολοφάνερα πιο μακριά από τη γραμμή αναφοράς. Ύστερα έρχεται η σειρά του εθελοντή να απαντήσει. Στο 30% των περιπτώσεων δίνει την ίδια λάθος απάντηση με τους προηγούμενους, από καθαρή κοινωνική πίεση.<br />Γιατί; Διότι αυτή η συμπεριφορά αποδείχτηκε αποτελεσματική στρατηγική επιβίωσης κατά την εξέλιξη. Ας υποθέσουμε ότι ζείτε 50.000 χρόνια πριν και ότι περπατάτε στη σαβάνα με τους κυνηγούς συντρόφους σας και, ξαφνικά, εκείνοι το βάζουν στα πόδια. Τι κάνετε; Στέκεστε ακίνητος ξύνοντας το πιγούνι και αναρωτιέστε αν αυτό που βλέπετε είναι πράγματι λιοντάρι ή κάποιο ακίνδυνο ζώο που μοιάζει με λιοντάρι; Όχι βέβαια! Εξαφανίζεστε κι εσείς γρήγορα. Μπορείτε να σκεφτείτε αργότερα, όταν θα είστε ασφαλής. Εκείνος που συμπεριφέρθηκε διαφορετικά στη σαβάνα του Σερενγκέτι δεν επέζησε για να μεταβιβάσει τα γονίδιά του στους απογόνους του. Αυτός ο τύπος συμπεριφοράς είναι τόσο ριζωμένος μέσα μας, που εξακολουθούμε να τον χρησιμοποιούμε, ενώ δε μας προσφέρει πια κανένα πλεονέκτημα επιβίωσης. Το μόνο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ όπου η κοινωνική απόδειξη είναι χρήσιμη είναι να έχετε εισιτήρια για ένα ποδοσφαιρικό ματς σε μια ξένη πόλη και να μην ξέρετε πού βρίσκεται το στάδιο – στην περίπτωση αυτή είναι μάλλον λογικό να ακολουθήσετε τα άτομα που μοιάζουν με φιλάθλους.<br />Οι κωμωδίες καταστάσεων και τα τοκ σόου χρησιμοποιούν την κοινωνική απόδειξη μεταδίδοντας σε καίριες στιγμές ηχογραφημένα γέλια για να προκαλέσουν το γέλιο των τηλεθεατών. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα κοινωνικής απόδειξης είναι χωρίς αμφιβολία ο λόγος του Γιόζεφ Γκέμπελς στις 18 Φεβρουάριου του 1943 με τίτλο «Θέλετε τον ολοκληρωτικό πόλεμο;». (Στο YouTube υπάρχει βίντεο αυτής της ομιλίας.) Αν είχε θέσει την ερώτηση σε κάθε άτομο ξεχωριστά και ανωνύμως, κανένα δε θα είχε απαντήσει καταφατικά στη θεοπάλαβη πρότασή του.<br />Η διαφήμιση εκμεταλλεύεται συστηματικά την αδυναμία μας να υποκύπτουμε στην πίεση της κοινωνικής απόδειξης. Είναι μάλιστα πιο αποτελεσματική όταν υπάρχει πληθώρα προϊόντων τα χαρακτηριστικά των οποίων δεν έχουν ευδιάκριτες διαφορές μεταξύ τους (για παράδειγμα, όταν πρέπει να διαλέξετε ανάμεσα σε διάφορες μάρκες αυτοκινήτων, απορρυπαντικών, καλλυντικών που, τελικά είναι ισάξια) και όπου εμφανίζονται άνθρωποι “όπως εσείς κι εγώ”. Γι’ αυτό δε θα δείτε ποτέ στην τηλεόραση μια Αφρικανή νοικοκυρά να επαινεί ένα προϊόν καθαρισμού.<br />Να είστε δύσπιστοι όταν μια επιχείρηση διατείνεται ότι το προϊόν της είναι “πρώτο σε πωλήσεις” . Παράλογο επιχείρημα, διότι δε σημαίνει ότι είναι καλύτερο μόνο και μόνο επειδή πουλιέται πολύ. Όπως έλεγε ο συγγραφέας Σόμερσετ Μομ, το ότι πενήντα εκατομμύρια άτομα υποστηρίζουν μια ανοησία αυτό δε σημαίνει ότι είναι αλήθεια.</b></span></div>
</div>
</div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-68247627900348680752017-10-12T22:15:00.000+03:002017-10-12T22:15:20.213+03:001936 – η Ισπανική Επανάσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="single-title entry-title clearfix">
<h1 itemprop="headline">
<a href="http://net.xekinima.org/1936-i-ispaniki-epanastasi-2/">http://net.xekinima.org/1936-i-ispaniki-epanastasi-2/</a></h1>
</div>
<div class="single-meta clearfix">
<br /></div>
<h6>
<i><b><img alt="giotis" class="alignnone wp-image-13688" height="93" src="https://net.xekinima.org/wp-content/uploads/2016/04/giotis-300x300.jpg" width="93" /><br />
Με αφορμή την συμπλήρωση των 81 χρόνων από την έναρξη της ισπανικής
επανάστασης, αναδημοσιεύουμε παλαιότερο άρθρο του σ. Παναγιώτη Βογιατζή</b></i></h6>
<br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Στο μυθιστόρημά του που αναφέρεται στον Ισπανικό Εμφύλιο «Για ποιον
χτυπά η καμπάνα», ο Ε. Χέμινγουέη βάζει τον ήρωά του, τον αμερικανό
δημοσιογράφο Ρόμπερτ Τζόρνταν, να λέει ότι <i>«ζούμε γεγονότα που μπορεί ν’ αποδειχθούν καμπή για ολόκληρη τη μοίρα του ανθρώπινου γένους»</i>. Ίσως σήμερα αυτό ν’ ακούγεται υπερβολικό, αλλά ήταν μια πέρα για πέρα σωστή αξιολόγηση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Για σχεδόν μια δεκαετία, απ’ το 1931 ως το 1939, οι εργάτες και οι
αγρότες της Ισπανίας έδωσαν μια ηρωική μάχη ενάντια στην παλιά κοινωνία.
Και για περισσότερα από δυο χρόνια, μετά το κίνημα του Φράνκο, η
Ισπανία έγινε το κέντρο της γης για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου,
που είχαν εκεί στραμμένα τα μάτια και τις καρδιές τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><img alt="no_pasaran-231x300" class="alignnone size-medium wp-image-21498" height="300" src="https://net.xekinima.org/wp-content/uploads/2017/07/no_pasaran-231x300-231x300.jpg" width="231" /></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ακόμη κι αυτοί που έφταναν στην Ισπανία έχοντας στο μυαλό τους πως
πηγαίνουν να πολεμήσουν κατά του φασισμού, γρήγορα καταλάβαιναν ότι κάτι
πολύ μεγαλύτερο συνέβαινε. Μπροστά στα μάτια τους, στη βάση της
κοινωνίας, ένας καινούριος κόσμος άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά. Και
ακόμα περισσότερο βέβαια, το ένιωθαν οι ίδιοι οι εργάτες κι οι αγρότες
της Ισπανίας, που ήταν αυτοί που έχτιζαν αυτόν τον καινούριο κόσμο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ένας τέτοιος ηρωικός αγώνας δεν ήταν δυνατό να συντριβεί με καθαρά
στρατιωτικά μέσα. Η Ισπανική Επανάσταση ηττήθηκε, όχι απ’ τα κανόνια του
Φράνκο και των Ιταλογερμανών συμμάχων του αλλά από την δειλία και την
προδοσία των ίδιων της των ηγετών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η αυγή της δεκαετίας του 1930 βρήκε τις περισσότερες χώρες του
πλανήτη σε αναβρασμό. Η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 σε συνδυασμό με
τον απόηχο της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 δημιουργούσε ένα εκρηκτικό
μίγμα. Η Ισπανία, μια χώρα με άλυτα προβλήματα αιώνων, με κυριότερο αυτό
της συγκέντρωσης της γης στα χέρια μιας χούφτας γαιοκτημόνων, και μ’
ένα ισχυρό εργατικό κίνημα με επαναστατικές παραδόσεις όπου κυριαρχούσαν
οι αναρχικοί, δεν μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Όταν, το 1931, ο
βασιλιάς Αλφόνσος αναγκάστηκε να προκηρύξει δημοτικές εκλογές, η νίκη
των δημοκρατικών κομμάτων ήταν τόσο συντριπτική ώστε ο βασιλιάς
εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ωστόσο, η αστική δημοκρατική κυβέρνηση που σχηματίστηκε γρήγορα
διέψευσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαν οι εργάτες και οι
αγρότες. Κανένα πρόβλημα δε λύθηκε. Οι καπιταλιστές που ήρθαν στην
εξουσία δεν ήταν δυνατό να δράσουν ενάντια στα συμφέροντά τους
μοιράζοντας τη γη στους ακτήμονες αγρότες ή παραχωρώντας δικαιώματα στην
εργατική τάξη. Αντίθετα, χρησιμοποίησαν το στρατό και την αστυνομία για
να τσακίσουν κάθε διεκδίκηση και άρχισαν να προετοιμάζουν μια νέα
δικτατορία. Παρ’ όλη την απογοήτευσή τους όμως, οι εργάτες δεν ήταν
διατεθειμένοι να παραδώσουν τα όπλα αμαχητί. Η επικράτηση του Χίτλερ στη
Γερμανία έδειχνε ποιο ήταν το μέλλον που τους προετοίμαζαν. Έτσι, όταν
τον Οκτώβρη του 1934 οι καπιταλιστές κάλεσαν το ανοιχτά φασιστικό κόμμα
του Χιλ Ρόμπλες να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ξέσπασε γενική απεργία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Στην Αστούρια, μια μεγάλη επαρχία ανθρακωρυχείων, οι εργάτες
οπλισμένοι μόνο με δυναμίτες εκδίωξαν τις κυβερνητικές δυνάμεις και
κατέλαβαν την εξουσία. Δημιούργησαν εργατικές επιτροπές σ’ όλα τα χωριά
της περιοχής, έφτιαξαν ραδιοφωνικό σταθμό και προχώρησαν στη δημιουργία
κόκκινου επαναστατικού στρατού. Η Κομμούνα της Αστούρια όμως έμεινε
απομονωμένη. Η έλλειψη ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος σήμαινε
μεταξύ των άλλων πως δεν υπήρχε μια κεντρική πανεθνική οργάνωση του
αγώνα. Έτσι, όταν οι ανθρακωρύχοι ξεσηκώθηκαν, οι εργάτες άλλων περιοχών
και κυρίως της Καταλονίας, ήταν ήδη κουρασμένοι από τις δικές τους
προσπάθειες των προηγούμενων ετών και δεν μπόρεσαν να ενώσουν τις
δυνάμεις τους με την Κομμούνα, που κυριολεκτικά πνίγηκε στο αίμα από την
επέμβαση της κυβέρνησης. 5.000 εργάτες δολοφονήθηκαν και 30.000
οδηγήθηκαν στις φυλακές. Ένα κλίμα τρομοκρατίας εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη
τη χώρα. Για τα επόμενα δυο χρόνια ένα καταπιεστικό καθεστώς
εγκαθιδρύθηκε. Ωστόσο, η νίκη της κυβέρνησης δεν ήταν απόλυτη. Οι
εργάτες και οι αγρότες άρχισαν σιγά σιγά να ξαναοργανώνονται. Καθώς τα
προβλήματα της κοινωνίας παρέμεναν άλυτα η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να
προχωρήσει σε νέες εκλογές, τον Φλεβάρη του 1936.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ήδη από το 1931, μόλις δηλαδή είχαν αρχίσει να ξεδιπλώνονται τα επαναστατικά γεγονότα, ο Λ. Τρότσκι εξηγούσε πως</span></span></b><br />
<div style="padding-left: 30px;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><i>«…Αν δεν επιτευχθεί η ενότητα των
επαναστατικών δυνάμεων στην Ισπανία, το κίνημα θα δεχθεί μια
αποφασιστική ήττα, που σχεδόν αυτόματα θα οδηγήσει στην εγκαθίδρυση ενός
γνήσιου φασιστικού καθεστώτος, παρόμοιο μ’ αυτό του Μουσολίνι στην
Ιταλία».</i></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αντί όμως για την ενότητα των εργατικών κομμάτων, οι σοσιαλιστές και
το ΚΚ προτίμησαν μια συμμαχία με τους αστούς, δημιουργώντας το «Λαϊκό
Μέτωπο». Στην πραγματικότητα μάλιστα, επρόκειτο, όπως θα φαινόταν καθαρά
στους επόμενους μήνες, για μια συμμαχία με τη σκιά των αστών, αφού η
συντριπτική πλειοψηφία των αστικών δυνάμεων ήδη προσανατολιζόταν προς
την επιβολή ενός φασιστικού καθεστώτος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η νίκη του Λ. Μ. στις εκλογές σήμανε για τους εργάτες και τους
αγρότες της Ισπανίας την ώρα της εκδίκησης. Μόλις έγιναν γνωστά τα
αποτελέσματα, ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους. Χωρίς να περιμένουν
νόμους και διατάγματα, κατέλαβαν τις φυλακές κι απελευθέρωσαν όλους τους
κρατούμενους συντρόφους τους της προηγούμενης διετίας κι ανάγκασαν τους
εργοδότες να τους ξαναπροσλάβουν, πληρώνοντας μάλιστα κι όλες τις
χαμένες τους αποδοχές. Έβαλαν φωτιά στις εκκλησίες και καταδίωξαν τους
αντιδραστικούς παπάδες κι επισκόπους που είχαν υποστηρίξει το
προηγούμενο καθεστώς. Οι αγρότες καταλάμβαναν μαζικά τη γη κι οι εργάτες
ξεκίνησαν μεγάλους απεργιακούς αγώνες ζητώντας μεγάλες αυξήσεις και
μείωση των ωρών εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στους πέντε
πρώτους μήνες από τη νίκη του Λ. Μ. ξέσπασαν πάνω από 300 απεργίες, ενώ
καταλήφθηκαν 1,5 εκατ. εκτάρια γης. Για σύγκριση, τα πρώτα δυο χρόνια
της «δημοκρατικής κυβέρνησης» είχαν μοιραστεί μόλις 45.000 εκτάρια…</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι εξελίξεις αυτές φανέρωναν ότι στην Ισπανία είχε σημάνει η ώρα όπου
το μόνο δίλημμα που έμπαινε ήταν: Επανάσταση ή φασισμός. Για μια ακόμη
φορά, ήταν οι αστοί και όχι οι ηγεσίες των εργατικών κομμάτων που
έβγαλαν το σωστό συμπέρασμα. Άρχισαν λοιπόν να προετοιμάζουν την
ανταρσία του Φράνκο.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Οι κρίσιμες μέρες</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όταν, στις 17 Ιουλίου του 1936, ο στρατηγός Φράνκο διακήρυξε από το
ισπανικό Μαρόκο την εξέγερσή του, η άρχουσα τάξη κι ολόκληρος σχεδόν ο
κρατικός μηχανισμός βρέθηκε στο πλευρό του. Παρ’ ότι από την πρώτη
στιγμή η κυβέρνηση έμαθε τα σχέδιά του, χάρη στους δημοκρατικούς ναύτες
που με τους ασυρμάτους των πλοίων τους έπιασαν τα φασιστικά σήματα, δεν
έκανε απολύτως τίποτε για να τον σταματήσει. Αντίθετα, για μέρες έκανε
το παν για να αποκρύψει τις ειδήσεις από τον πληθυσμό, ελπίζοντας πως θα
κατέληγε σε μια συμφωνία με τους στασιαστές. Ωστόσο, μόλις οι εργάτες
αντιλήφθηκαν τι συμβαίνει, αποφάσισαν να πάρουν την υπόθεση στα δικά
τους χέρια.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">100.000 εργάτες βγήκαν στους δρόμους της Μαδρίτης φωνάζοντας: <i>«Προδοσία! Προδότες! Δώστε μας όπλα!»</i>.
Η μόνη απάντηση της κυβέρνησης (όπου, μην ξεχνάμε, συμμετείχαν υπουργοί
του ΚΚ και του Σοσιαλιστικού Κόμματος) ήταν να εκδώσει διάταγμα που
απειλούσε με τουφεκισμό όποιον μοίραζε όπλα στον πληθυσμό! Οι ναύτες
κατέλαβαν τα πολεμικά πλοία πετώντας τους αξιωματικούς στη θάλασσα. Η
Βαρκελώνη έπεσε στα χέρια των άοπλων εργατών που κατάφεραν πολύ σύντομα
να συντρίψουν την φασιστική εξέγερση και να πάρουν την εξουσία σ’
ολόκληρη την Καταλονία. Στη Μάλαγα, οι εργάτες περικύκλωσαν τους
στρατώνες βάζοντας φωτιά στα γύρω κτίρια κι ανάγκασαν τους στρατιωτικούς
να παραδοθούν. Μέσα σε λίγες μέρες, η Μαδρίτη, η Βαλένθια και τα 2/3
της χώρας βρισκόντουσαν στα χέρια των εξεγερμένων εργατών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αυτές οι κρίσιμες μέρες μετά το φασιστικό πραξικόπημα αποκαλύπτουν
έναν βασικό ιστορικό νόμο: Ότι σε συνθήκες επανάστασης κι
αντεπανάστασης, ο χρόνος αποκτά τεράστια ταχύτητα. Ενέργειες, λάθη ή
παραλείψεις λίγων μόνο ημερών μπορεί να σημαδέψουν την ιστορική εξέλιξη
για δεκαετίες. Αν οι εργάτες της Ισπανίας είχαν μείνει υπάκουοι στην
κυβέρνηση «τους», ο Φράνκο θα είχε επικρατήσει με ευκολία μέσα σε λίγα
εικοσιτετράωρα. Αν αντίθετα η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να τσακίσει το
πραξικόπημα, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να πετάξει τα φαντάσματα των
αστών από τα υπουργεία τους και να προχωρήσει σε μια πραγματική
εργατική κυβέρνηση που θα έπαιρνε τα κατάλληλα μέτρα: Αναγνώριση της
ανεξαρτησίας του Μαρόκου (όπου ήταν η βάση του Φράνκο), μοίρασμα της γης
στους αγρότες, κατάληψη όλων των εργοστασίων που θα μπορούσαν να
χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες του πολέμου, εξοπλισμός και μια ανοιχτή
έκκληση στους εργάτες και αγρότες να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανταρσία θα είχε τσακιστεί εν τη γενέσει της
και το όνομα του στρατηγού Φράνκο θα ήταν σήμερα γνωστό μόνο σε μερικούς
εξειδικευμένους ιστορικούς…</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Δυαδική εξουσία</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Καθώς το σύνολο σχεδόν των αξιωματικών και της αστυνομίας είχε
υποστηρίξει τον Φράνκο, στις πόλεις που ελεγχόντουσαν απ’ τους
δημοκρατικούς η εξουσία είχε περάσει ουσιαστικά στα χέρια των
εξεγερμένων εργατών και αγροτών, που δημιουργούσαν παντού πολιτοφυλακές
και επιτροπές. Ιδιαίτερα στη Βαρκελώνη, οι εργάτες προχώρησαν ακόμη πιο
πέρα, στην κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής της κοινωνίας. Εργοστάσια,
τράπεζες, ξενοδοχεία και συγκοινωνίες καταλήφθηκαν. Η γη μοιράστηκε
στους φτωχούς αγρότες, τα νοίκια έπεσαν στο μισό κι οι επιτροπές
ανέλαβαν την παροχή δωρεάν τροφής σ’ όσους είχαν ανάγκη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η επίσημη κυβέρνηση δεν είχε καμιά απολύτως δύναμη παρά μόνο όση
ήθελαν να της αναγνωρίσουν οι ίδιοι οι εξεγερμένοι. Επικρατούσε δηλαδή
ένα καθεστώς δυαδικής εξουσίας. Αυτή την κρίσιμη στιγμή, αυτό που έπρεπε
να γίνει ήταν οι εργατικές επιτροπές να παραμερίσουν την κυβέρνηση του
Λ. Μ. που εξακολουθούσε να εξαρτάται πολιτικά από τους αστούς και
σχηματίσουν μια δική τους καθαρά εργατική κυβέρνηση. Να προχωρήσουν στην
απαλλοτρίωση εργοστασίων και κτημάτων και να απευθύνουν ένα ταξικό
κάλεσμα στους στρατιώτες που αποτελούσαν το στρατό του Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Καμιά όμως από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος δεν κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Οι Αναρχικοί</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι αναρχικοί ήταν η πιο ισχυρή δύναμη μέσα στο ισπανικό εργατικό
κίνημα. Το συνδικάτο τους CNT και η πολιτική τους έκφραση «Ιβηρική
Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) είχαν εκατομμύρια μέλη και ειδικά στην περιοχή
της Καταλονίας και την Βαρκελώνη κυριαρχούσαν απόλυτα. Ωστόσο,
ιδεολογικά οι αναρχικοί διαφωνούσαν με την έννοια του κράτους γενικά και
γι’ αυτό αρνήθηκαν από την πρώτη στιγμή να πρωτοστατήσουν στη
δημιουργία μιας εργατικής κυβέρνησης. Πίστευαν πως ήταν αρκετή η
απαλλοτρίωση των κτημάτων και των εργοστασίων για να πετύχει η
επανάσταση. Αγνοούσαν – όπως εξακολουθούν ν’ αγνοούν και σήμερα, παρά τα
μαθήματα της Ισπανίας – την αποφασιστική σημασία που έχει η κατάληψη
της εξουσίας από τους εργάτες και η δημιουργία του δικού τους κράτους.
Έδωσαν έτσι την ευκαιρία στους αστούς της κυβέρνησης και στο ΚΚΙ ν’
ανασάνουν στις πρώτες κρίσιμες μέρες και να οργανώσουν τις μετέπειτα
κινήσεις τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><img alt="727245-300x200" class="alignnone size-medium wp-image-21499" height="200" src="https://net.xekinima.org/wp-content/uploads/2017/07/727245-300x200-300x200.jpg" width="300" /></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Μάλιστα, όπως συχνά συμβαίνει στην πολιτική, το ένα λάθος
ακολουθήθηκε από δεύτερο, ακόμη μεγαλύτερο: Ενώ αρχικά η ηγεσία των
αναρχικών αρνήθηκε να προχωρήσει στη δημιουργία εργατικής κυβέρνησης,
σύντομα έπεσε στην παγίδα του ΚΚΙ και κατέληξε να συμμετάσχει στην
αστική κυβέρνηση του Λ. Μ., τόσο στην Καταλονία όσο και στην κεντρική
κυβέρνηση της Μαδρίτης με 3 υπουργούς, μεταξύ των οποίων κι ο βασικός
τους ηγέτης Χουάν Γκαρθία Όλιβερ.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Ο ρόλος του ΚΚΙ</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Φυσικά, είναι λάθος να αναλύουμε την πολιτική του ΚΚΙ σαν κάτι
αυθύπαρκτο. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως τόσο το ΚΚΙ όσο και κάθε
άλλο ΚΚ εκείνης της εποχής δεν υπήρχε σαν ένα ανεξάρτητο κόμμα της
εργατικής τάξης, έστω και με λανθασμένες θέσεις. Είχαν μετατραπεί σε
διπλωματικά πρακτορεία της ΕΣΣΔ. Κάθε τους κίνηση δεν είχε άλλο στόχο
από το να εξυπηρετήσει την εξωτερική πολιτική της Σοβ. Ένωσης, δηλαδή
της γραφειοκρατίας. Ακριβώς το ίδιο έργο επρόκειτο να παιχτεί και στην
Ελλάδα, 10 χρόνια μετά, στην περίοδο του εμφυλίου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο διεθνισμός και τα σοσιαλιστικά ιδανικά είχαν πλέον οριστικά και
αμετάκλητα αφαιρεθεί από τις ανάγκες αυτής της εξωτερικής πολιτικής.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Στα μέσα του ’30, ο Στάλιν είχε πλέον πειστεί ότι ο πόλεμος με τη
Γερμανία ήταν αναπόφευκτος. Ήταν καθήκον λοιπόν η συμμαχία με τους
Αγγλογάλλους. Κάθε τι που θα μπορούσε να τους τρομάξει, έπρεπε να
καταγγέλλεται σαν προδοτική πολιτική. Και τίποτε βέβαια δεν θα μπορούσε
να τρομάξει περισσότερο τους αστούς του παγκόσμιου καπιταλισμού από την
κοινωνική επανάσταση σε μια ευρωπαϊκή χώρα… Άλλο τόσο βέβαια τρόμαζε και
τον ίδιο τον Στάλιν μια τέτοια προοπτική. Μια πετυχημένη επανάσταση
στην Ισπανία θα είχε τεράστιο αντίχτυπο και για το ίδιο του το καθεστώς,
αφού θα ξαναξυπνούσε το τεράστιο ρωσικό προλεταριάτο που υπέφερε κάτω
απ’ την κυριαρχία της γραφειοκρατίας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Έτσι, τόσο στα λόγια όσο – κυρίως – στα έργα, το ΚΚΙ ανέλαβε το ρόλο
της άκρας δεξιάς πτέρυγας του Λ. Μ. Δεν σταματούσε να διαλαλεί πως «ο
μόνος του σκοπός είναι να υπερασπίσει τη δημοκρατική τάξη, σεβόμενο την
ατομική ιδιοκτησία». Και φρόντιζε να κάνει πράξη αυτές τις διακηρύξεις,
συκοφαντώντας και χτυπώντας ανοιχτά τους επαναστάτες του POUM και τους
αναρχικούς. Τον Φλεβάρη του 1937 μάλιστα δε δίστασε να χρησιμοποιήσει
στρατιωτικές μονάδες που ελεγχόντουσαν απ’ αυτό για να διώξει απ’ την
επαρχία της Βαλένθια τους αγρότες που είχαν καταλάβει τα χτήματα και να
επαναφέρει τους παλιούς τους ιδιοκτήτες!</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Το POUM</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το POUM δημιουργήθηκε το 1935 από την ένωση δυο οργανώσεων, της
Συμμαχίας Εργατών και Αγροτών, με βάση την Καταλονία και την
τροτσκιστική Κομμουνιστική Αριστερά, του Αντρέ Νιν. Ο Λ. Τρότσκι είχε
αντιπροτείνει στο Νιν να συνεργαστεί με την νεολαία του Σοσιαλιστικού
Κόμματος, που αριθμούσε τότε 100.000 μέλη και βρισκόταν σε ρήξη με το
επίσημο Σ. Κ., καθώς προχωρούσε με γρήγορα βήματα προς τ’ αριστερά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><img alt="capa_robert_673_1992_435040_displaysize-242x300" class="alignnone size-medium wp-image-21500" height="300" src="https://net.xekinima.org/wp-content/uploads/2017/07/capa_robert_673_1992_435040_displaysize-242x300-242x300.jpg" width="242" /></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το νέο κόμμα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά την εξέγερση του Ιούλη του
’36, η ηγεσία του ωστόσο έκανε σημαντικά σφάλματα. Κατέληξε να
υποστηρίξει την κυβέρνηση του Λ. Μ. και ακολουθώντας το παράδειγμα των
αναρχικών, να μπει στην κυβέρνηση της Καταλονίας, με τον Νιν να
αναλαμβάνει το υπουργείο Δικαιοσύνης.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Για τους σταλινικούς του ΚΚΙ το POUM ήταν ο κύριος στόχος, επειδή
ήταν το κόμμα που έκανε την πιο συνεπή κριτική στο ΚΚ και τη Σ. Ένωση
και υπήρχε πάντα ο φόβος να διορθώσει εγκαίρως την πορεία του,
μπαίνοντας επικεφαλής των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών. Έπειτα,
καθώς είχε πολύ λιγότερες δυνάμεις από τους αναρχικούς, αποτελούσε πολύ
πιο εύκολο στόχο για τους σταλινικούς, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Η εξέγερση της Βαρκελώνης</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η καταστροφική πολιτική των αναρχικών και του POUM έδωσε όπως είπαμε
τα περιθώρια στους δεξιούς σοσιαλιστές, τους ελάχιστους αστούς που είχαν
μείνει με το μέρος των δημοκρατικών και κυρίως στους σταλινικούς του
ΚΚΙ ν’ αρχίσουν σταδιακά να υπονομεύουν τις κατακτήσεις της ισπανικής
επανάστασης. Από τα τέλη του 1936 κατόρθωσαν να αναδιοργανώσουν την
αστυνομία και να ξαναδημιουργήσουν τον επίσημο στρατό. Έχει λεχθεί πολύ
σωστά πως</span></span></b><br />
<div style="padding-left: 30px;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><i>«μια κυβέρνηση που στέλνει 15χρονα
παιδιά με 40 χρονών ντουφέκια στο μέτωπο και κρατάει τις καλύτερες
δυνάμεις της στις πόλεις, είναι φανερό πως φοβάται την επανάσταση πολύ
περισσότερο απ’ ότι φοβάται τον Φράνκο».</i></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το σκηνικό είχε στηθεί σιγά σιγά και τον Μάη του 1937 η κυβέρνηση
προχώρησε στην τελική της επίθεση. Ο σταλινικός αρχηγός της αστυνομίας
στη Βαρκελώνη χρησιμοποίησε τις φρουρές εφόδου για να εκδιώξει τους
αναρχικούς από το κεντρικό κτήριο των τηλεπικοινωνιών που δέσποζε σ’
ολόκληρη την πόλη. Η επίθεση αυτή προκάλεσε μαζική εξέγερση των εργατών
που αντεπετέθηκαν, σήκωσαν παντού οδοφράγματα και κράτησαν τις θέσεις
τους. Και πάλι όμως, οι αναρχικοί και το POUM που ήταν πανίσχυροι στην
Καταλονία, αρνήθηκαν ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ενώ θα μπορούσαν
εύκολα να προχωρήσουν στην ανατροπή της τοπικής κυβέρνησης και να
καλέσουν τους εργάτες ολόκληρης της χώρας να τους μιμηθούν, έκαναν το
ακριβώς αντίθετο: Ζήτησαν από τους εργάτες να εγκαταλείψουν τα
οδοφράγματα και να γυρίσουν στις δουλειές και στα σπίτια τους, γιατί
τάχα <i>«είχαν έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση»</i>.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Μόνο η μικρή ομάδα των Διεθνιστών Τροτσκιστών και οι επαναστάτες
αναρχικοί της ομάδας «Φίλοι του Ντουρούτι» αντιτάχτηκαν σ’ αυτή την
προδοσία και ζήτησαν από τους εργάτες να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι
τέλους, οι δυνάμεις τους όμως ήταν πολύ μικρές για ν’ αντιστρέψουν την
κατάσταση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αυτή ήταν φυσικά η ευκαιρία που περίμεναν οι σταλινικοί. Η GPU, η
μυστική αστυνομία του Στάλιν που ήταν κράτος εν κράτει, απήγαγε και
δολοφόνησε τον Α. Νιν. Το POUM κηρύχθηκε παράνομο και η πολιτοφυλακή του
διαλύθηκε. Παρόμοια τύχη περίμενε χιλιάδες αγωνιστές, σ’ ολόκληρη την
Ισπανία. Η «νομιμότητα» άρχισε να βασιλεύει παντού…</span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Η τελική ήττα</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όπως ήταν φυσικό, η συντριβή της εξέγερσης στη Βαρκελώνη, η διάλυση
των πολιτοφυλακών και η δημιουργία για μια ακόμη φορά των προνομίων των
ολίγων που είχε καταργήσει η επανάσταση, έσπειρε τρομερή απογοήτευση
μέσα στις γραμμές των εργατών και των αγροτών που πολεμούσαν ενάντια
στον Φράνκο και που δεν έβλεπαν πια για ποιον λόγο έπρεπε να χύνουν το
αίμα τους για μια κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να προσπαθεί
να επαναφέρει την παλιά μισητή κατάσταση. Τα μέτωπα συνέχισαν να
σέρνονται για λίγο ακόμα καιρό, αλλά οι δημοκρατικοί έχαναν την μια
επαρχία μετά την άλλη, χωρίς τίποτε πια να μπορεί να σταματήσει την
επέλαση των φασιστών. Τον Μάρτη του 1939 έπεφτε η Μαδρίτη και οι
σοσιαλιστές και κομμουνιστές «ηγέτες» το έσκαγαν για το εξωτερικό
αφήνοντας, ως συνήθως, τους εργάτες στην τύχη τους. Η σαραντάχρονη
δικτατορία του Φράνκο ξεκινούσε.</span></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-31611534193959437802017-08-31T17:15:00.001+03:002017-08-31T17:15:37.859+03:00κοντοτασιος νικος.com: Ποιος αμολάει τα άγρια θηρία; Ένας μύθος επικίνδυν...<a href="http://kontotasiosnikoscom.blogspot.com/2017/08/blog-post_31.html?spref=bl">κοντοτασιος νικος.com: Ποιος αμολάει τα άγρια θηρία; Ένας μύθος επικίνδυν...</a>: Κάθε χρόνο γεμίζουν σελίδες, ιστοσελίδες, blogs και κοινωνικά δίκτυα με «ειδήσεις» για φίδια, αρκούδες, λύκους...ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-60957054427148243992017-08-31T17:05:00.002+03:002017-08-31T17:05:42.242+03:00Ποιος αμολάει τα άγρια θηρία; Ένας μύθος επικίνδυνος για τη φύση και τον άνθρωπο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<header class="entry-header">
<h2 class="entry-title">
<br /></h2>
<div class="entry-meta">
<br /><span class="comments-link"></span>
</div>
</header>
<div class="page" title="Page 1">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<div style="text-align: justify;">
<img alt="Timber wolves (Canis lupus lycaon), adult with cub, Game Reserve, Bavaria, Germany" class="size-full wp-image-20590 aligncenter" data-attachment-id="20590" data-comments-opened="1" data-image-description="<p>DNPPY2 Timber wolves (Canis lupus lycaon), adult with cub, Game Reserve, Bavaria, Germany</p>
" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"Alamy","camera":"","caption":"DNPPY2 Timber wolves (Canis lupus lycaon), adult with cub, Game Reserve, Bavaria, Germany","created_timestamp":"1309478400","copyright":"\u00a9 Radius Images \/ Alamy","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"Timber wolves (Canis lupus lycaon), adult with cub, Game Reserve, Bavaria, Germany","orientation":"1"}" data-image-title="Timber wolves (Canis lupus lycaon), adult with cub, Game Reserve, Bavaria, Germany" data-large-file="https://dasarxeio.files.wordpress.com/2015/04/lukos.jpg?w=500?w=500" data-medium-file="https://dasarxeio.files.wordpress.com/2015/04/lukos.jpg?w=500?w=250" data-orig-file="https://dasarxeio.files.wordpress.com/2015/04/lukos.jpg?w=500" data-orig-size="530,265" data-permalink="https://dasarxeio.com/2015/04/02/1144-8/timber-wolves-canis-lupus-lycaon-adult-with-cub-game-reserve-bavaria-germany/" src="https://dasarxeio.files.wordpress.com/2015/04/lukos.jpg?w=500" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κάθε χρόνο γεμίζουν σελίδες, ιστοσελίδες,
blogs και κοινωνικά δίκτυα με «ειδήσεις» για φίδια, αρκούδες, λύκους
και τσακάλια που έχουν κατακλύσει, λέει, την ελληνική ύπαιθρο
σκοτώνοντας ζώα και τρομοκρατώντας ανθρώπους. Ακούμε μέχρι και για
ψύλλους και μεσογειακές φώκιες, που έχουν «απελευθερωθεί» κρυφά και
ανεξέλεγκτα από «οικολόγους», απροσδιόριστες οργανώσεις και άγνωστα
άτομα που κινούνται ύποπτα σε δασικούς δρόμους… Το καλοκαίρι του 2014
ακούσαμε μέχρι και για… «διεθνές σχέδιο οικο-τρομοκρατίας» με στόχο την
Ελλάδα, τον τουρι- σμό και την πρωτογενή παραγωγή! <span style="font-size: x-large;">Οι συναρπαστικές
αυτές ιστορίες δεν είναι μοναδικό προνόμιο της χώρας μας, αφού
παρόμοιες φήμες διακινούνται σε όλη την Ευρώπη, από τις μεσογειακές
χώρες μέχρι και τον «αναπτυγμένο» Βορρά.</span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span id="more-22901"></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όμως, δυστυχώς το «αστείο» έχει πολύ
σοβαρές και επικίνδυνες προεκτάσεις, αφού θέτει σε κίνδυνο την άγρια ζωή
αλλά, τελικά και τους ανθρώπους. <span style="font-size: x-large;">Ορισμένοι θεωρούν πως αφού οι
«οικολόγοι» παρεμβαίνουν έτσι αυθαίρετα στις φυσικές ισορροπίες, είναι
δικό τους «χρέος» να επαναφέρουν την ισορροπία, παίρνοντας τα όπλα και
κυνηγώντας παράνομα. Άλλοι πάλι βρίσκουν δικαιολογία να πετούν
δηλητηριασμένα δολώματα (φόλες), μια εξολοκλήρου παράνομη πρακτική που
μπορεί να θανατώσει πολλά περισσότερα ζώα από αυτά που στοχεύει,
εξοντώνοντας άδικα και αδιακρίτως όποιο ζώο φάει είτε τα ίδια τα
δολώματα ή τα δηλητηριασμένα θύματα.</span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τα δηλητηριασμένα δολώματα ειδικά έχουν
τεράστιο κόστος για ολόκληρη την αλυσίδα της φύσης. <span style="font-size: x-large;">Συχνά πεθαίνουν
μικρά και μεγάλα σαρκοφάγα θηλαστικά, κατοικίδια ζώα και στη συνέχεια
αρπακτικά πουλιά όπως γύπες και μεγάλοι αετοί που θα καταναλώσουν με τη
σειρά τους τα κουφάρια των ζώων που δηλητηριάστηκαν (δευτερογενής
δηλητηρίαση).</span> Στις περισσότερες περιπτώσεις τα πτώματα των θυμάτων
λειτουργούν για πολύ καιρό ως θανατηφόρες παγίδες για πολλά ακόμη ζώα. Η
ένταση στις ανθρώπινες σχέσεις είναι μια ακόμη σημαντική επίπτωση καθώς
όταν πλήττει ζώα προσφιλή στον άνθρωπο, ζώα που τον συντροφεύουν ή και
τον στηρίζουν στις δραστη- ριότητές του, γεννά αισθήματα μίσους και
ενίοτε και την τάση αυτοδικίας. Έχουν αναφερθεί μέχρι και ανθρωποκτονίες
που ξεκίνησαν από μια βεντέτα «δηλητηρίασης».</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h4 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στο κείμενο αυτό:</span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">1. Εξηγούμε τους βασικούς λόγους που
μπορεί να οδηγήσουν λαθεμένα στο συμπέρασμα ότι «έχει παρέμβει
ανθρώπινο χέρι στη φύση», δηλαδή ότι έχει γίνει «απελευθέρωση άγριων
ζώων».</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">2. Περιγράφουμε τις ελάχιστες εξαιρέσεις στις οποίες γίνονται επίσημες και φανερές απελευθερώσεις ζώων.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">3. Αναλύουμε τους λόγους γιατί η
«απελευθέρωση άγριων ζώων» είναι πρακτικά αδύνατη, κι ότι ακόμα κι αν
ήταν εφικτή, δε θα την επιθυμούσε κανένας πραγματικός οικολόγος, γιατί
θα είχε πολύ σοβαρούς κινδύνους για τη φύση.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="column" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">4. Τέλος, κοιτάμε τις αιτίες του πραγματικού προβλήματος και ζητάμε τη δική σας βοήθεια για να γκρεμιστεί ο επικίνδυνος μύθος.</span></span></b><br />
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="layoutArea" style="text-align: justify;">
<div class="column">
<h4>
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι 4 παρανοήσεις</span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Υπάρχουν κάποια «συμπτώματα» στην ύπαιθρο <span style="font-size: x-large;">που λαθεμένα
οδηγούν αρκετούς στο συμπέρασμα ότι, «μόνη εξήγηση είναι ότι μεσολάβησε
ανθρώπινο χέρι»</span>. Ας τα δούμε αναλυτικά:</strong></span></span></b><br />
</div>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="layoutArea" style="text-align: justify;">
<div class="column">
<h4>
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-decoration: underline;">Παρανόηση 1:</span></span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><em>«Αυξήθηκε ο πληθυσμός των άγριων ζώων; Άρα μεσολάβησε ανθρώπινο χέρι!»</em></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Παροδικές αυξομειώσεις</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι πληθυσμοί των ζώων παρουσιάζουν φυσιολογικές αυξήσεις ή μειώσεις
στον πληθυσμό τους από χρονιά σε χρονιά, όπως γνωρίζουν καλά και οι
γεωργοί καθώς το ίδιο ισχύει για τις καλλιέργειες. Αυτό είναι μέρος του
φυσικού κύκλου της ζωής. Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις «πληθυσμιακής
έκρηξης», όταν για παράδειγμα αυξάνονται υπερβολικά τα ποντίκια μια
περιοχής, γεγονός που οδηγεί την Πολιτεία να τη χαρακτηρίσει ως
«αρουραιόπληκτη» και να δώσει διαταγή για την απαγόρευση του κυνηγιού
της αλεπούς ως βασικό καταναλωτή των ποντικών. Τέτοιες διακυμάνσεις
συνήθως είναι παροδικές και εξισορροπούνται τα επόμενα χρόνια. Μόνο
μακροχρόνια προγράμματα παρακολούθησης μπορούν να δείξουν ότι πράγματι
ένα είδος έχει σταθερή αύξηση στον πληθυσμό του.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Φυσική διαδικασία</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Υπάρχουν περιπτώσεις όπου πληθυσμοί άγριων ζώων δείχνουν μια τοπική
αύξηση, λόγω ανατροπής στις φυσικές ή ανθρωπογενείς συνθήκες που
αντιμετωπίζουν. </span>Για παράδειγμα, τα φίδια σε ορισμένες περιοχές μπορεί να
έχουν αυξηθεί επειδή με τα φυτοφάρμακα και τη λαθροθηρία έχουν
εξολοθρευτεί οι θηρευτές τους, όπως τα αρπακτικά πουλιά. Ακόμα, η
εγκατάλειψη ανθρώπινων δραστηριοτήτων (π.χ. εγκαταλελειμμένα χωράφια,
κλειστά σπίτια σε χωριά) μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των ερπετών αφού
πια δεν υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η παρουσία και μόνο να τα φοβίζει
και να τα απωθεί. <span style="font-size: x-large;">Αντίθετα με τις διαδόσεις για«απελευθέρωση» ειδών, σε
αρκετές περιπτώσεις η αύξηση του αριθμού ζώων που είναι προστατευόμενα
(π.χ. λύκος, αρκούδα) ή θηρεύσιμα είδη (π.χ. αγριογούρουνο) αποτελεί
φυσική διαδικασία. Οφείλεται κυρίως στη σταδιακή δημιουργία κατάλληλων
βιοτόπων, λόγω της εγκατάλειψης των παραδοσιακών δραστηριοτήτων του
πρωτογενή τομέα (κτηνοτροφία, γεωργία)</span> αλλά και της εφαρμογής του
νομικού καθεστώτος προστασίας ή διαχείρισης των εν λόγω ειδών.</span></span></b><br />
<h4>
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-decoration: underline;">Παρανόηση 2:</span></span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><em>«Άγρια ζώα τώρα ζουν κοντά στον άνθρωπο; Άρα τα εκθρέψανε άνθρωποι!»</em></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ας πάρουμε το παράδειγμα του λύκου. Το γεγονός ότι τα τελευταία
χρόνια αυτό το άγριο ζώο έχει θεαθεί κοντά σε ανθρώπινους οικισμούς,
κάποιοι το ερμηνεύουν ως ένδειξη ότι έχει εκτραφεί και απελευθερωθεί από
ανθρώπους.<span style="font-size: x-large;"> Κι όμως, στην πραγματικότητα στην Ελλάδα ο λύκος δεν ήταν
ποτέ το «μοναχικό ζώο στο μακρινό δάσος». Πάντα ζούσε κοντά στην
ανθρώπινη δραστηριότητα, εκεί όπου έβρισκε την τροφή του: κυρίως
κτηνοτροφικά ζώα ελεύθερης βοσκής, πτώματα ζώων από σταυλισμένες
εγκαταστάσεις, άλλα μικρότερα θηλαστικά και, όχι σπάνια, κυνηγετικούς ή
αδέσποτους σκύλους.</span> Γι’ αυτό και πάντα υπήρχαν και οι σκύλοι φύλαξης,
όπως ο Ελληνικός Ποιμενικός, για να προστατεύουν τους αγρότες. Επομένως,
το ότι άγρια ζώα βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο δεν είναι ένδειξη
κάποιας «απελευθέρωσης», αλλά ότι πλησιάζουν στις περιοχές όπου η
διαθεσιμότητα τροφής είναι υψηλή και συνεχής σε ετήσια βάση.</span></span></b><br />
</div>
<div class="column">
<h4>
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-decoration: underline;">Παρανόηση 3:</span></span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><em>«Ζώα που βλέπουμε για πρώτη φορά; Άρα, πρόκειται για εξωτικά είδη που απελευθερώθηκαν!»</em></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αν πάρουμε για παράδειγμα τα φίδια, 23 διαφορετικά είδη εξαπλώνονται
στην Ελλάδα, οπότε υπάρχει πάντα η πιθανότητα να αντικρίσουμε ένα ζώο
που μας φαίνεται νέο και διαφορετικό. Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι σε
λίγες περιπτώσεις κάποια «εξωτικά είδη» εμφανίζονται όντως για πρώτη
φορά. <span style="font-size: x-large;">Πρόκειται για εξωτικά κατοικίδια, μια νέα και καταστροφική μόδα,
που έχει ως αποτέλεσμα φίδια, ιγκουάνα ή άλλα ζώα να το σκάνε από τους
ιδιοκτήτες τους ή να εγκαταλείπονται στη φύση, τρομάζοντας τον περίγυρο.
</span>Πρόσφατο και ενδεικτικό το παράδειγμα του κροκόδειλου Σήφη στην Κρήτη!</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τα εγκαταλειμμένα αυτά κατοικίδια δεν είναι πάντα επικίνδυνα για τον
άνθρωπο και συνήθως δεν καταφέρνουν να επιζήσουν στη φύση, όμως ο
κίνδυνος για ανατροπή των φυσικών ισορροπιών είναι σημαντικός.
Παράδειγμα τέτοιας ανατροπής είναι οι αμερικάνικες νεροχελώνες που
επιζούν εις βάρος των ιθαγενών ειδών, μειώνοντας τους πληθυσμούς τους. <span style="font-size: x-large;">Η
εγκατάλειψη εξωτικών ζώων είναι μια ανεύθυνη και παράνομη πράξη</span>. Τόσο η
μόδα των εξωτικών κατοικιδίων, όσο και η συλλογή ζώων με στόχο το
παράνομο εμπόριο άγριων ζώων (ορισμένα τέτοια περιστατικά έχουν
αναφερθεί και στη χώρα μας), βρίσκει κάθετα αντίθετες τις
περιβαλλοντικές οργανώσεις, που κινητοποιούνται διεθνώς για να
σταματήσουν τέτοια περιστατικά!</span></span></b><br />
<h4>
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-decoration: underline;">Παρανόηση 4:</span></span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><em>«Μα τους είδαν, υπάρχουν μαρτυρίες!»</em></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><em> «Ο φίλος/ κτηνοτρόφος/ συγγενής/ κάτοικος, κ.ο.κ είδε ένα όχημα που
κινιόταν περίεργα σε μια απομονωμένη περιοχή και μετά εμφανίστηκαν
λύκοι στην περιοχή.»</em></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όσες φορές έχουμε ακούσει τέτοιες αναφορές, έχουμε προσπαθήσει να
διερευνήσουμε το θέμα, γιατί πρόκειται για μια πρακτική παράνομη και
επικίνδυνη για τις φυσικές ισορροπίες.<span style="font-size: x-large;"> Όμως, ποτέ οι έρευνές μας δεν
έχουν φέρει αποτέλεσμα: όταν ρωτάμε, μαθαίνουμε ότι ο «μάρτυρας»
ενημερώθηκε από κάποιον άλλο που με τη σειρά του το άκουσε από κάποιον
τρίτο… Ως τώρα δεν έχουμε ποτέ διαβάσει απευθείας μαρτυρία τέτοιου
γεγονότος. Πάντα προσπαθούμε να διαλευκάνουμε τέ- τοιες κατηγορίες,
ακριβώς για να μη μένει μετέωρη η υποψία.</span></span></span></b><br />
<h4>
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: green;">Πραγματικές απελευθερώσεις</span></span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-decoration: underline;"><strong>Επιστροφή πληγωμένων ζώων στη φύση</strong></span></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Υπάρχουν και συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου ένα πληγωμένο ζώο
επιστρέφει στη φύση μετά από την επιτυχή περίθαλψή του. Πρόκειται για
περιστατικά που όχι μόνο δεν γίνονται κρυφά αλλά αντίθετα διαφημίζονται
για να ενημερωθεί ο κόσμος για συγκεκριμένους κινδύνους για την άγρια
ζωή, όπως η λαθροθηρία, τα μη μονωμένα καλώδια μεταφοράς ρεύματος ή τα
τροχαία, όσο και για την ανάγκη διατήρησης σπάνιων και απειλούμενων
ειδών. Οργανώνονται μετά από ενημέρωση και άδεια από το εκάστοτε τοπικό
δασαρχείο και συνήθως υλοποιούνται από τα Κέντρα Περίθαλψης Άγριων Ζώων
με συμμετοχή πολιτών, σχολείων κλπ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-decoration: underline;"><strong>Κυνηγοί</strong></span></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Είναι επίσης γνωστό ότι απελευθερώσεις ζώων κάνουν και οι κυνηγοί
εμπλουτίζοντας περιοχές με θηρεύσιμα είδη (π.χ. φασιανοί, πέρδικες,
αγριόχοιροι).</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-decoration: underline;"><strong>Eπίσημα προγράμματα επανεισαγωγής</strong></span></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Επίσημα προγράμματα επανεισαγωγής εγκρίνονται αποκλειστικά και μόνο
σε χώρες, περιοχές και περιπτώσεις που κάποια είδη έχουν ήδη εξαφανισθεί
ή βρίσκονται στα όρια της εξαφάνισης. Τέτοια προγράμματα δεν έχουν
υλοποιηθεί στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως παραδείγματα στην Ευρώπη που
αφορούν διάφορα είδη γυπών και μεγάλων αρπακτικών πουλιών, μεγάλα
θηλαστικά όπως λύγκες κλπ, τα οποία στηρίχθηκαν σε μακρόχρονες
προσπάθειες και επίσημη συνεργασία κρατικών, πανεπιστημιακών και
περιβαλλοντικών φορέων. Όταν βάσει μελετών αποδειχθεί ότι για να μην
εξαφανιστούν κάποια είδη χρειάζεται να απελευθερωθούν άτομα στη φύση για
να επανέλθει κάποιος πληθυσμός, τότε θεωρητικά υπάρχει η δυνατότητα, με
επίσημη κρατική άδεια και εποπτεία από το Υπουργείο Παραγωγικής
Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, να οργανωθούν προγράμματα
επανεισαγωγής. Φυσικά, τέτοια προγράμματα δε θα γίνονταν κρυφά, αλλά
απαιτούν τη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας και την αποτελεσματική και
ουσιαστική συνέργεια των τοπικών φορέων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοιες κινήσεις απαιτούν να μελετηθούν
πρώτα αναλυτικά όλοι οι πιθανοί κίνδυνοι για τις τοπικές ισορροπί- ες
από την πιθανή ανατροπή που μπορεί να φέρει η εισαγωγή ενός νέου είδους.
Η επιστήμη της οικολογίας γνωρίζει καλά ότι μια τέτοια κίνηση, όταν δεν
γίνει μελετημένα, είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά
παρά όφελος στην αλυσίδα της ζωής.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong><span style="color: green;">Και να θέλαμε… δε θα μπορούσαμε!</span></strong></span></span></b><br />
</div>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="layoutArea" style="text-align: justify;">
<div class="column">
<h4>
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ακόμα και να ήθελε κάποιος να απελευθερώσει ανεξέλεγκτα άγρια ζώα,
θέτοντας σε κίνδυνο τις φυσικές ισορροπίες της υπαίθρου, θα ήταν εφικτό
κάτι τέτοιο; Ας σκεφτούμε τα πρακτικά προβλήματα:</span></span></h4>
</div>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="column" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Η συλλογή είναι παράνομη:</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τα ζώα που συνήθως υποτίθεται ότι απελευθερώνονται είναι
προστατευόμενα είδη των οποίων η σύλληψη, συλλογή κι αιχμαλωσία είναι
παράνομη! Πέρα από παράνομη, είναι και πολύ δύσκολη. Τα είδη αυτά είναι
σπάνια και δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς και να αιχμαλωτίσει
με επιτυχία τα απαραίτητα ενήλικα ζευγάρια …</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Η αιχμαλωσία δεν είναι «παίξε-γέλασε»:</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ας υποθέσουμε ότι παρόλα αυτά ο «οικολόγος» έχει καταφέρει να βρει
και να συλλέξει τα ζώα που θέλει. Κάπου θα πρέπει να τα φυλάξει μέχρι να
αναπαραχθούν και να δώσουν απογόνους. Αυτό σημαίνει ότι εξασφαλίζει
ικανοποιητική τροφή κι έχει κατασκευάσει κατάλληλες εγκαταστάσεις, που
θα προσομοιάζουν στο φυσικό περιβάλλον, προκειμένου τα ζώα να μπορούν να
ζευγαρώσουν, αλλά και θα τα προστατεύουν από ασθένειες, φυσικούς
θηρευτές, και από τα… αδιάκριτα μάτια (αφού μιλάμε για μια κρυφή
επιχείρηση). Όμως το μέγεθος αλλά και το κόστος συντήρησης αυτών των
εγκαταστάσεων είναι απαγορευτικό ακόμη και για οργανωμένους ζωολογικούς
κήπους, οι οποίοι συχνά αποτυγχάνουν να αυξήσουν τους πληθυσμούς των
ζώων τους!</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><strong>Απελευθέρωση:</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο λόγος που έχουν μειωθεί τα άγρια ζώα σε μια περιοχή είναι ότι το
περιβάλλον εκεί δεν είναι πια ευνοϊκό, π.χ. λόγω έλλειψης τροφής. Τότε, η
τύχη των ζώων που θα απελευθερωθούν εκεί θα είναι μάλλον και πάλι η
εξαφάνιση, αφού ο αυξημένος ανταγωνισμός για περιορισμένους πόρους το
πιθανότερο να οδηγήσει σε μεγαλύτερη θνησιμότητα. Για αυτό το λόγο
άλλωστε πρωταρχικό μέλημα οποιασδήποτε σοβαρής προσπάθειας αποκατάστασης
των πληθυσμών ενός είδους είναι οι δράσεις διατήρησης ή βελτίωσης των
φυσικών του βιοτόπων.</span></span></b><br />
<h3>
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: green;"><strong>Το αληθινό πρόβλημα</strong></span></span></span></h3>
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι ζημιές των κτηνοτρόφων δεν είναι φανταστικές</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Καμιά βιομηχανία αναπαραγωγής και απελευθέρωσης ζημιογόνων ή
επικίνδυνων ζώων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αν κάποια ζώα μας προκαλούν
ζημιές ή αν φοβόμαστε κάποια άλλα, ας δούμε τα πραγματικά αίτια.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τα μεγάλα σαρκοφάγα θηλαστικά της Ελλάδας βασίζονται τροφικά στα
κτηνοτροφικά ζώα, στους σκουπιδότοπους, στα υπολείμματα σφαγείων κ.λπ.,
με αποτέλεσμα οι ζημιές σε αιγοπρόβατα, βοοειδή ή και μελίσσια (από
αρκούδες) να είναι αναπόφευκτες. Επίσης, τα άγρια ζώα αλλάζουν
συμπεριφορές στην προσπάθειά τους να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν, σε
ένα φυσικό περιβάλλον το οποίο οι άνθρωποι αλλάζουμε με τις
δραστηριότητές μας. Φυσικά θα βασίζονταν και σε άλλες τροφικές πηγές αν
υπήρχαν άφθονες, πχ. ζαρκάδια. Η κατάσταση επιδεινώνεται από το
γεγονός ότι σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα δεν υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις
χωρίς ανθρώπινες δραστηριότητες.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αξίζει να σημειώσουμε ότι πολλές επιθέσεις σε κοπάδια κτηνοτρόφων σε
όλη την Ελλάδα έχει αποδειχτεί ότι γίνονται όχι μόνον από λύκους, αλλά
και από άγρια αδέσποτα σκυλιά. Πρόκειται για παρατημένα και εξαγριωμένα
πλέον ζώα που οργανώνονται σε αγέλες αναζητώντας τροφή. Τα συναντάμε
δυστυχώς σε όλη την Ελλάδα και βέβαια και σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν
λύκοι ή τσακάλια, πυροδοτώντας τις φήμες για απελευθερώσεις.</span></span></b><br />
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="column" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ζημιές γίνονται, όμως η διαιώνιση του μύθου των «απελευθερώσεων» δε
μας βοηθά να λύσουμε το πρόβλημα. Αντίθετα, δίνει δικαιολογία στο
παράνομο κυνήγι και στις φόλες, δραστηριότητες που κινδυνεύουν να φέρουν
πολλαπλάσιο κόστος στη φύση και στον άνθρωπο.</span></b></span><br />
<h4>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η σωστή αντιμετώπιση: αναζητώντας τη συνύπαρξη</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πολλές αγροτικές κοινωνίες στην Ελλάδα έχουν καταφέρει να συνυπάρξουν
με την άγρια ζωή. Οι κτηνοτρόφοι που γνωρίζουν καλά τις περιοχές τους
και μαθαίνουν τις συνήθειες των άγριων ζώων, αναπτύσσουν απλές αλλά
αποτελεσματικές μεθόδους προφύλαξης, όπως τη χρήση των ποιμενικών
σκύλων. Έτσι, πολλές τοπικές κοινωνίες έχουν δείξει ανοχή σε είδη όπως ο
λύκος και η αρκούδα, γεγονός που τις τιμά. Αντίθετα, σε άλλες
περισσότερο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες, τα είδη αυτά εξαφανίστηκαν
εξαιτίας του ανθρώπου. Βέβαια, όπου η προφύλαξη δεν είναι αρκετή,
υπάρχει η δυνατότητα αποζημιώσεων για επιθέσεις από λύκους και αρκούδες
από τον ΕΛΓΑ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Για μας είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να υπάρξει προστασία ζώων και
φυτών χωρίς τη συναίνεση και ενεργή συμμετοχή των κατοίκων μιας
περιοχής. Στόχος μας είναι οι πολίτες να γίνονται συμμέτοχοι στην
προστασία του φυσικού πλούτου της υπαίθρου. Απελευθερώσεις που θα
προκαλούσαν τεχνητά μεγάλη τοπική αύξηση του πληθυσμού ειδών της άγριας
πανίδας όχι μόνο θα προκαλούσαν ζημιά στη φύση, ανατρέποντας τις φυσικές
ισορροπίες, αλλά και θα αύξαναν άμεσα και σημαντικά τις ζημιές στη
παραγωγή, με αποτέλεσμα να ενοχοποιείται η άγρια ζωή και έτσι τελικά να
υπονομεύεται η προσπάθεια διατήρησής της. Μια οικολογική οργάνωση δε θα
υιοθετούσε ποτέ μια τόσο ανεύθυνη πρακτική που θα έβλαπτε τους αγρότες
και τους κτηνοτρόφους, τους πιο απαραίτητους συμμάχους για την προστασία
της άγριας ζωής.</span></span></b><br />
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Γίνετε συμμέτοχοι στη λύση!</span></span></h4>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Βοηθήστε μας να γκρεμίσουμε τον
επικίνδυνο μύθο των απελευθερώσεων! Την επόμενη φορά που θα ακούσετε μια
τέτοια φήμη, παροτρύνετε αυτόν που τη διακινεί να φέρει αποδείξεις,
φωτογραφίες, ή οποιοδήποτε στοιχείο που να μπορεί να ελεγχθεί και να
διερευνηθεί από την αστυνομία και το δασαρχείο. Ενθαρρύνετε τον κόσμο
που πιστεύει στη φήμη αυτή να κάνει μια σοβαρή καταγγελία, ώστε να
διαλευκανθεί και να δουν όλοι τελικά αν ήταν αληθινή ή όχι. Όλοι θα
ωφεληθούμε όταν απαλλαγούμε από αυτόν τον επικίνδυνο μύθο.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><blockquote>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #333333;"><strong>Αυστηρή νομοθεσία και ειδικές άδειες</strong></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #333333;">Η πλούσια
πανίδα και χλωρίδα της Ελλάδας προστατεύεται από ένα ευρύ θεσμικό
πλαίσιο σε εθνικό, ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο. Βασικό εργαλείο
προστασίας σε αυτά τα νομικά κείμενα αποτελεί η απαγόρευση της σύλληψης,
της θανάτωσης, της παρενόχλησης, της συλλογής, της εκρίζωσης, της
κοπής, της αρπαγής αυγών και βέβαια και του εμπορίου αυτών των ειδών.
Για το λόγο αυτό προβλέπεται η έκδοση αδειών, οι οποίες είναι
υποχρεωτικές για οποιαδήποτε δράση αφορά σε προστατευόμενα ή απειλούμενα
είδη, όπως είναι τα μεγάλα θηλαστικά, η πλειονότητα των ερπετών της
Ελλάδας, πολλά είδη πτηνών και πολλά φυτά, ιδιαίτερα αν περιλαμβάνει
σύλληψη άγριων ζώων για ερευνητικούς σκοπούς και στη συνέχεια την
απελευθέρωση τους στη φύση. Οι άδειες αυτές εκδίδονται από τις αρμόδιες
Διευθύνσεις του Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και
Ενέργειας (ΥΠΑΠΕΝ) μετά από αίτηση του ενδιαφερόμενου και δημοσιεύονται
με ανάρτηση στο Δι@υγεια. Είναι έγγραφα συγκεκριμένα και προσωπικά
καθώς αναφέρουν μεταξύ άλλων το ονοματεπώνυμο του ερευνητή, το σκοπό της
έρευνας, την περιοχή και το χρονικό διάστημα διεξαγωγής της έρευνας και
βέβαια το είδος ή τα είδη που θα μελετηθούν, το αν απαιτείται ή όχι η
συλλογή ή σύλληψη και κατοχή φυτικού ή ζωικού είδους και αν ναι τον
αριθμό και το είδος των απαιτούμενων δειγμάτων από κάθε ζωικό ή φυτικό
είδος.</span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #333333;">Οι ερευνητές
επιστήμονες που μελετούν και δρουν για να προστατεύουν τα είδη άγριας
πανίδας διαθέτουν υποχρεωτικά τέτοιες άδειες. Οι δημόσιες φωτογραφίες ή
βίντεο επιστημόνων να δακτυλιώνουν, να τοποθετούν πομπούς, να
περιθάλπουν τραυματισμένα άγρια ζώα και, αν θεραπευτούν, να τα
απελευθερώνουν ξανά στη φύση, αποσκοπούν στο να ευαισθητοποιήσουν και να
ενημερώσουν το κοινό για την προστασία των άγριων ζώων. Δεν πρέπει να
θεωρούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί διαχειρίζονται τα ζώα με ανεξέλεγκτο
τρόπο. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τα άγρια ζώα που «πιάνουν» στα
χέρια τους είναι ένας μικρός αριθμός (δείγμα) από τα είδη που μελετούν,
προκειμένου να εξάγουν σημαντικά συμπεράσματα για την προστασία τους, ή
είναι ζώα που βρίσκονται σε ανθρώπινα χέρια λόγω τραυματισμού τους.<a href="https://dasarxeio.com/2015/08/05/753-4/">dasarxeio.com</a></span></span></span></b></div>
</blockquote>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-76417057431221269922017-08-27T09:18:00.000+03:002017-08-27T09:18:33.829+03:00Ισπανία: η «Επαναστατική Αριστερά» για τη σφαγή στη Βαρκελώνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="single-title entry-title clearfix">
<h1 itemprop="headline">
<br /></h1>
</div>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις 17 Αυγούστου, σε μια βίαια τρομοκρατική επίθεση στη περιοχή Λας
Ράμπλας στη Βαρκελώνη, ένα φορτηγό πέρασε πάνω από εκατοντάδες ανθρώπους
στο διάβα του. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν ο θάνατος
13 ανθρώπων, με πάνω από 100 να τραυματίζονται (κάποιοι σοβαρά) και μια
γενικευέμενη αναταραχή ανάμεσα στο πληθυσμό της πόλης που είδε μια μέρα
διακοπών να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Η επίθεση, για την οποία το
Ισλαμικό Κράτος έσπευσε άμεσα να αναλάβει την ευθύνη, επαναλήφθηκε
μερικές ώρες αργότερα στη πόλη Καμπρίλς της περιοχής της Ταραγονίας,
όπου 5 τρομοκράτες σκοτώθηκαν και μια γυναίκα που ένας από αυτούς
μαχαίρωσε, έχασε τη ζωή της.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><img alt="" class="alignnone size-medium wp-image-22403" height="185" src="https://net.xekinima.org/wp-content/uploads/2017/08/atentado-barcelona-concentracion-300x185.jpg" width="300" /></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η «Επαναστατική Αριστερά» και το «Συνδικάτο Σπουδαστών και Μαθητών»
επιθυμούν να μοιραστούν τον πόνο, την υποστήριξη και την αλληλεγγύη μας
προς τα θύματα, τις οικογένειες τους, τους φίλους τους και όλους όσους
έζησαν αυτές τις στιγμές τρόμου και φοβήθηκαν για τη ζωή τους.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκατομμύρια εργαζόμενοι και νεολαίοι σε όλο τον κόσμο αισθάνονται
ενωμένοι με τα θύματα αυτής της φρικιαστικής τρομοκρατικής επίθεσης και
με τους χιλιάδες ανθρώπους που ηγήθηκαν ενός μεγάλου κύματος αλληλεγγύης
προς αυτούς: αυτούς που στήθηκαν στην ουρά για ώρες για να δώσουν αίμα,
που προσέφεραν τα σπίτια, τα αμάξια, τα ρούχα, τα ταξί και τα
καταστήματα τους για να βοηθήσουν τα θύματα. Μια φανταστική επίδειξη
αλληλεγγύης με όσους έχουν δει από κοντά τη βαρβαρότητα που χτύπησε
επίσης τους δρόμους του Παρισιού, της Νίκαιας, των Βρυξελλών, του
Μάντσεστερ, του Ορλάντο κοκ, αλλά που επίσης είναι πολύ οικεία για
εκατομμύρια αθώους ανθρώπους σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως η Μέση
Ανατολή και η Αφρική.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Φυσικά υπήρξε επίσης και η κρατική απάντηση, οι θρήνοι και οι
υποκριτικές εκκλήσεις για ενότητα, από εκείνους που υποστήριξαν και
προκάλεσαν ιμπεριαλιστικούς πολέμους που κατέστρεψαν ολόκληρες χώρες για
να γεμίσουν τις τσέπες μιας χούφτας πολυεθνικών και να εγγυηθούν τα
στρατηγικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Η φαινομενική τους ταραχή
για τη σφαγή στη Βαρκελώνη φαίνεται να μην αξίζει για τους χιλιάδες
ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά στη Συρία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν,
πόλεμοι στους οποίους το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα και άλλοι ηγέτες της
δεξιάς στην Ισπανία έχουν υποστηρίξει, μαζί με τους «υπερασπιστές της
ειρήνης» στην ΕΕ και τις ΗΠΑ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Μακρόν, η Μέι, ο Τραμπ και ο Ραχόι, συνεχίζουν
με τον ίδιο στόχο που είχαν ο Αθνάρ, ο Μπλερ και ο Μπους όταν ξεκίναγαν
την εισβολή στο Ιράκ 14 χρόνια πριν. Τα αποτελέσματα είναι σαφή. Αυτοί
οι πόλεμοι δεν έφεραν ούτε ειρήνη ούτε ελευθερία, αλλά βαρβαρότητα,
θάνατο και καταστροφή, καθώς και εκατομμύρια πρόσφυγες που άφησαν πίσω
ανυππόφορες καταστάσεις στις χώρες τους για να γίνουν αντικείμενο
απάνθρωπης συμπεριφοράς στις πύλες της Ευρώπης.</span></span><br />
<h4>
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Χρησιμοποιώντας τη τρομοκρατία για να διαδώσουν το δηλητήριο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας</span></span></h4>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έχουμε δει σε πολλές άλλες περιπτώσεις πως οι υπερασπιστές του
συστήματος εκμεταλλεύονται δραματικά γεγονότα όπως οι τρομοκρατικές
επιθέσεις σε διάφορες πόλεις. Με λόγια για την «ελευθερία», τη
«δημοκρατία» κοκ, χρησιμοποιούν αυτές τις επιθέσεις σαν δικαιολογία για
να δικαιολογήσουν μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία,
υπονομεύοντας τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και εξαπλώνοντας το
δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αυτή ήταν η προσέγγιση των δεξιών μέσων ενημέρωσης, που προωθούν το
ρατσισμό και το μίσος προς τους μουσουλμάνους. Άτομα όπως ο Αλφόνσο Ρόχο
(σχολιαστής σε ΜΜΕ) δήλωσαν σχολιάζοντας την επίθεση:</span></span><br />
<div style="padding-left: 30px;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">«<i>ίσως αυτού που ενθάρρυναν την μετανάστευση ανθρώπων που δεν μιλούν ισπανικά στη Καταλωνία πρέπει να λογοδοτήσουν για αυτό</i>».</span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Ιζαμπέλ Σαν Σεμπάστιαν συνέδεσε ευθέως τους τρομοκράτες με τους μουσουλμάνους λέγοντας:</span></span><br />
<div style="padding-left: 30px;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><i>«τους πετάξαμε έξω από εδώ μια φορά και θα το κάνουμε ξανά». </i></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αυτές δεν είναι μεμονωμένες δηλώσεις, αντιπροσωπεύουν το συναίσθημα και την άποψη του Λαϊκού Κόμματος και της Δεξιάς.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την ίδια στιγμή, για τους ηγέτες του Λαϊκού Κόμματος, των
Θιουδαδάνος, της μοναρχίας και όλων αυτών που έβγαλαν κέρδη από τους
πολέμους και τους θανάτους εκατομμυρίων, η κραυγή τους ενάντια στην
τρομοκρατία είναι μόνο ένα προσωπείο, που κρύβει συγκεκριμένα ταξικά
συμφέροντα. Κανείς από αυτούς δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις μεγάλες
πωλήσεις όπλων ανάμεσα στην ισπανική κυβέρνηση και τη Σαουδική Αραβία,
παρόλο που είναι γνωστό ότι η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτεί το Ισλαμικό
Κράτος και πολλά από τα όπλα που πουλήθηκαν σε αυτή τη κυβέρνηση από την
Ισπανία χρησιμοποιούνται στον πόλεμο στην Υεμένη. Επίσης δεν έχουν
πρόβλημα με το καθεστώς του Ερντογάν στη Τουρκία, το οποίο προστάτευσε
το Ισλαμικό Κράτος για πολλά χρόνια και με το οποίο η ΕΕ υπέγραψε μια
ξεδιάντροπη συμφωνία για το ζήτημα των προσφύγων.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι ισχυρισμοί και η υποκρισία τους για να δικαιολογήσουν
εγκληματικούς πολέμους, το φόνο αθώων και το ρατσιστικό μίσος, παρότι
είναι τυλιγμένοι με «αντιτρομοκρατική» αγανάκτηση, δεν μας ξεγελούν.
Ξέρουμε τα πραγματικά κίνητρα των πολιτικών τους, των περικοπών, της
λιτότητας και των επιθέσεων στα δημοκρατικά δικαιώματα και τα
καταγγέλουμε. Οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι της Βαρκελώνης επίσης τα
γνωρίζουν και για αυτό έδιωξαν ομάδες φασιστών από τις συγκεντρώσεις
αλληλεγγύης που ακολούθησαν μετά την επίθεση. Δικοί τους οι πόλεμοι,
δικοί μας οι νεκροί!</span></span><br />
<h4>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Η τρομοκρατική επίθεση και το καταλανικό κίνημα για αυτοδιάθεση</span></span></h4>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης δεν έχουν κάνει μόνο ρατσιστικές και
υποκριτικές δηλώσεις. Την επόμενη μέρα μετά την επίθεση, το κεντρικό
άρθρο της εφημερίδας Ελ Παϊς άδραξε την ευκαιρία για να επιτεθεί στη
«διαδικασία» που συνδέεται με το κίνημα για αυτοδιάθεση στη Καταλωνία.
Κάλεσαν την «<i>καταλανική κυβέρνηση και τις καταλανικές πολιτικές δυνάμεις να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα της Καταλωνίας</i>»
και να τερματίσουν την «αποσχιστική χίμαιρα». Αυτή η φρικιαστική
τρομοκρατική πράξη μπορούσε τώρα να χρησιμοποιηθεί για να χτυπηθεί
περαιτέρω το δημοκρατικό δικαίωμα του λαού της Καταλωνίας να αποφασίσει
για το μέλλον του.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλόκοτα επιχειρήματα έχουν χρησιμοποιηθεί ενάντια στο δικαίωμα στην
αυτοδιάθεση και υπέρ της ποινικοποίησης όλων εκείνων που το
υπερασπίζονται. Δεν έχουν διαβάσει κανένα άρθρο στη Ελ ΠαΪς για τα «<i>πραγματικά προβλήματα της Καταλωνίας</i>»,
όπως λένε. Αυτά τα προβλήματα είναι οι περικοπές στην υγεία και την
παιδεία, οι απολύσεις καθηγητών, η καταστολή ενάντια στα κοινωνικά
κινήματα και οι εξώσεις. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια. Σαν να μην
έφτανε το ρατσιστικό δηλητήριο της δεξιάς, προσπαθούν επίσης να
διαχωρίσουν τους εργαζόμενους και τους νεολαίους της Καταλωνίας από
αυτούς της υπόλοιπης χώρας.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί κάθε δικαολογία για να διαιρέσει τους
καταπιεσμένους, μέσω του φόβου, της ξενοφοβίας ή οποιουδήποτε άλλου
μέσου. Με αυτόν τον τρόπο, έχουν πάντα τον ίδιο στόχο, να μας στρέψουν
τον έναν απέναντι στον άλλο, εμάς που έχουμε βγει στους δρόμους ενάντια
στις επιθέσεις τόσο του Λαϊκού Κόμματος όσο και των Καταλανών
καπιταλιστών και των κομμάτων τους, που επίσης επιδιώκουν μόνο την
υπεράσπιση των προνομίων τους. Θέλουν να διασπάσουν αυτούς – την
εργατική τάξη και το νεολαιίστικο κίνημα – που έχουν δείξει πως έχουν τη
δύναμη να τους νικήσουν.</span></span><br />
<h4>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Ο καπιταλισμός είναι βαρβαρότητα</span></span></h4>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι τρομακτικές δολοφονίες που έλαβαν χώρα στουε δρόμους της Βαρκελώνη
και η απωθητική αντίδραση των καπιταλιστών και των ΜΜΕ δείχνουν για
άλλη μια φορά την σάπια ηθική στην οποία βασίζεται αυτό το σύστημα και
οι εκπρόσωποι του. Όσο κυριαρχούμαστε από τη δεξιά, από την ισπανική,
καταλανική ή όποια άλλη άρχουσα τάξη, οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι δεν
θα δούμε ποτέ πραγματική πρόοδο. Τα ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών
δεν αφήνουν χώρο για δικαιώματα, ελευθερία ή αξιοπρέπεια. Αυτοί που
πληρώνουν το κόστος των πολιτικών τους, που υποφέρουν τις συνέπειες της
τρομοκρατίας, του πολέμου, της ανεργίας και της φτώχειας πρέπει να
ενωθούν ενάντια σε αυτούς που μας καταδικάζουν στη βαρβαρότητα. <span style="font-size: x-large;">Μόνο
ενώνοντας τις δυνάμεις όλων των καταπιεσμένων κάτω από τη σημαία του
διεθνούς σοσιαλισμού, πέρα από εθνικά σύνορα, θρησκείες, χρώμα δέρματος
και γλώσσα, μπορούμε να βάλουμε τέλος στον τρόμο και τις καταστροφές που
ο καπιταλισμός σημαίνει για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας .</span></span></span></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-9818800138727031652017-08-13T20:10:00.001+03:002017-08-13T20:10:14.820+03:00Μακάρι τα μάτια μας να μπορούσαν να φωτογραφίζουν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="page-title">
<br /></h2>
<div class="post-meta__lights">
<div class="lights-checkbox">
<label for="lights-checkboxInput"></label></div>
</div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Η ζωή
κινείται με τέτοιες ταχύτητες που αν για μια στιγμή σταματήσουμε και
κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας, μοιάζουν ιλιγγιώδεις. </span>Αλλαγές
συμβαίνουν γύρω μας συνεχώς και με το πέρασμα του χρόνου εκτός απ’ τις
συνήθειες και την καθημερινότητά μας, <span style="font-size: x-large;">αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι. Τόσο
εξωτερικά όσο κι εσωτερικά.</span> Ωριμάζουμε, σκεφτόμαστε διαφορετικά. Έχουμε
άλλες επιδιώξεις κι επιθυμίες, αλλά και διαφορετικά απωθημένα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Η
ζωή μας είναι γεμάτη στιγμές κι εκπλήξεις. Στιγμές, ανθρώπους κι
αναμνήσεις που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές στη μνήμη μας για όσο
περισσότερο μπορούμε.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Δε θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν τα μάτια
μας μπορούσαν να φωτογραφίζουν όσα βλέπουμε; </span>Δεν είναι εφικτό πάντα να
κουβαλάς μια φωτογραφική μηχανή μαζί σου ή ακόμα κι αν το κάνεις, δε
σκέφτεσαι πάντα πόσο σημαντικό είναι κάτι ώστε να το φωτογραφίσεις.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Πόσες
φορές έχει τύχει να είσαι με κάποιον ή να κάνεις μια συγκεκριμένη
δραστηριότητα απ’ την οποία θα ‘θελες να κρατήσεις μια μικρή γεύση κι
ουσιαστικά δεν μπορείς; Πόσα στιγμιότυπα της ζωής μας απλά τα κλέβει η
λήθη μακριά και τα κρύβει κάτω απ’ το μανδύα της;</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Σαν να στα κλέβει και να μη σ’ αφήνει να τα ξαναζήσεις γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να τα θυμηθείς.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Οι
άνθρωποι είμαστε παρατηρητικά όντα γενικότερα. Όμως ο καθένας μας
διαθέτει άλλο τρόπο κρίσης κι άλλα πράγματα τραβούν την προσοχή μας στην
κάθε περίπτωση.</span> Σαν να παρακολουθείς ένα θεατρικό έργο. Μετά το τέλος
της παράστασης, ο κάθε θεατής θα έχει δει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Άλλος θα έχει παρατηρήσει τα κοστούμια, άλλος τις εκφράσεις των ηθοποιών
και φυσικά, ανάλογα με την ψυχολογία του καθενός αλλιώς θα καταλάβουν
όλοι την υπόθεση του έργου.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Έτσι κάπως λειτουργούν και τα πράγματα
στην καθημερινότητά μας. Οι εικόνες που επιλέγουμε να δούμε αποτελούν
μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε, των πραγμάτων που μας αρέσουν αλλά
και του ποιοι θέλουμε να γίνουμε.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Είναι αδύνατο να μπορέσεις να
αποτυπώσεις την πραγματική </span></b></span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">ομορφιά έτσι ακριβώς όπως την αντιλαμβάνεται
κανείς με τα ίδια του τα μάτια.</span> Φαντάσου να αντικριζεις για παράδειγμα
ένα ηλιοβασίλεμα καθώς οδηγείς δίπλα στη θάλασσα. Ο ήλιος μοιάζει να
χαϊδεύει τα νερά της θάλασσας και να της προσδίδει χρώματα που μοιάζουν
βγαλμένα από παραμύθι. Ο ουρανός μοιάζει να ‘χει πάρει φωτιά. Τα σύννεφα
παίρνουν άπειρες μορφές ενώ κινούνται ανάμεσα σ’ αυτή την παλέτα
χρωμάτων και το ατέλειωτο παιχνίδισμά τους.</b></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Πώς μπορεί κανείς να
απαθανατίσει επακριβώς το μεγαλείο ενός τέτοιου τοπίου με τη χρήση
κάποιου μηχανήματος; <span style="font-size: x-large;">Αναλωνόμαστε πολλές φορές στο να τραβάμε
φωτογραφίες για να τις μοιραστούμε με τους άλλους και χάνουμε την
πραγματική ουσία. </span>Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να μονολογεί
και να εύχεται να είχε τη δυνατότητα να μπορούσαν τα μάτια του να είναι η
φωτογραφική του μηχανή;</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, θα
σου πουν. Κι έχουν δίκιο. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με συναισθήματα,
ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να επαναφέρεις στη μνήμη
σου όλα όσα είδες. Θυμάσαι την πρώτη φορά που πλήγωσες κάποιον; Τον
τρόπο που σε κοίταξε και το πόσο άσχημα ένιωσες; Μακάρι να μην ξεχνούσες
και να μην το ξανάκανες ποτέ.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Όταν τα λόγια σου δε φτάνουν για να
περιγράψεις όσα νιώθεις, μια εικόνα μπορεί να υπερκαλύψει τα τυχόν κενά
που αισθάνεσαι. Εκεί, όλα είναι αποτυπωμένα τόσο αληθινά που καμιά φορά
η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη μπροστά της.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Οι φωτογραφίες
πρέπει να μπορούν να περιέχουν πέρα απ’ όσα δείχνουν κι όλα όσα
αισθανόμασταν τη δεδομένη στιγμή. </span>Παγώνοντας τον χρόνο κατ’ αυτόν τον
τρόπο μπορείς να δείξεις σε όλους πόσο πλούσια από βιώματα είναι η μέχρι
τώρα πορεία σου.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Οι φωτογραφίες είναι ένας τρόπος έκφρασης για
όλα όσα αγαπάμε. Όσα αγγίζουμε, όσα νιώθουμε, όσα μας λείπουν. Σου
θυμίζουν πράγματα που νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό. Όσα
επιλέγουμε να φωτογραφίσουμε μας δίνουν να καταλάβουμε πράγματα για τον
εαυτό μας. Νιώθεις αυτό που κοιτάς κάθε φορά που κρατάς στο χέρι σου ένα
άλμπουμ. Ξαναζείς τις στιγμές σου σαν να πρόκειται για μια
κινηματογραφική ταινία που περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου.</b></span></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><b>Το
ωραίο με τις φωτογραφίες είναι το γεγονός ότι παραμένουν ίδιες όταν οι
άνθρωποι που απεικονίζονται σ’ αυτές αλλάζουν. Μπορείς μ’ αυτό τον τρόπο
να κρατήσεις ένα κομμάτι τους για πάντα κοντά σου. Ένα κομμάτι τους που
μόνο τα δικά σου μάτια μπορούσαν να διακρίνουν.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Ανοίγεται έτσι
ταυτόχρονα μπροστά σου μια πόρτα στο παρελθόν σου και μια πόρτα στο
μέλλον σου. Στη μία βρίσκονται οι αποφάσεις που πήρες κι οι επιλογές που
έκανες και στην άλλη όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματα που μπορείς να
ζήσεις.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-size: x-large;">Η φωτογραφία υπογραμμίζει τη δυνατότητά σου να διακρίνεις
κάτι μοναδικό σε ένα εντελώς συνηθισμένο και βαρετό μέρος.</span> Όλα έχουν να
κάνουν με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα και στη ζωή η
παρατήρηση αποτελεί έναν απ’ τους σημαντικότερους σταθμούς σου.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Μικρές
στιγμές στη ζωή των ανθρώπων που έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν.
Μπορούν ακόμα και ν’ αποκαλύψουν τρομακτικές αλήθειες. <span style="font-size: x-large;">Όταν νοιάζεσαι,
μπορείς να καταγράψεις εικόνες με το μυαλό σου ή με μια φωτογραφική
μηχανή. <span style="color: red;">Εγώ σίγουρα προτιμώ το πρώτο γιατί διατηρεί τη μαγεία ανέπαφη.</span></span></b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b> <a href="http://www.pillowfights.gr/midnight-diamonds/makari-ta-matia-mas-na-mporoysan-na-fotografizoyn/">www.pillowfights.gr</a></b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><em>Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη</em></b></span></span></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-63406256246703783972017-07-09T08:07:00.003+03:002017-07-09T08:07:51.038+03:00Η Αλήθεια των Παραμυθιών <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<br /></h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<a href="http://florineanews.blogspot.gr/2017/07/blog-post_8.html?spref=fb">/florineanews.blogspot.gr/</a></h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3DduB7JLdbHzy9NUDEAhD0nXBcTHXgRCzo5Hsgj96AJIlhC3yGc9aSvqX4HLRxdsKeVh_sih2G1KFBLdqjpenRye866C3PpKqMjAUtydOXDYhlwJtBn1n-5g9Gjv3N7tWp5DhyEUxMH0/s1600/Article_170707.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1152" height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3DduB7JLdbHzy9NUDEAhD0nXBcTHXgRCzo5Hsgj96AJIlhC3yGc9aSvqX4HLRxdsKeVh_sih2G1KFBLdqjpenRye866C3PpKqMjAUtydOXDYhlwJtBn1n-5g9Gjv3N7tWp5DhyEUxMH0/s200/Article_170707.jpg" width="200" /></a></div>
<b><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το
παραμύθι αποτελεί <span style="font-size: large;">μια απλή και σύντομη λαϊκή ιστορία,</span> η οποία μπορεί να
σχετίζεται με την πραγματικότητα, αλλά κατεξοχήν είναι επινοημένη και
φαντασιακή. Σχετική είναι η έννοια του μύθου και οι διαφορές τους είναι
συχνά δυσδιάκριτες. Η πρώτη εμφάνιση <br />
<a href="https://draft.blogger.com/null" name="more"></a>παραμυθιών χάνεται στα βάθη της ιστορίας ενώ η μετάδοσή τους βασίζεται στην προφορική μεταβίβαση από γενιά σε γενιά.<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Ορισμένα
χαρακτηριστικά είναι σταθερά και κοινά σε όλα τα είδη των παραμυθιών.</span> Η
πλοκή είναι απλή και περιγράφεται με τον απλούστερο δυνατό τρόπο, ενώ η
ποικιλομορφία αποφεύγεται συστηματικά. Κάθε στιγμή πρωταγωνιστές είναι
μόνο δύο πρόσωπα, τα οποία έρχονται άμεσα αντιμέτωπα, ενώ στο τέλος
επικρατεί συνήθως το πιο αδύναμο. Η πλειοψηφία των παραμυθιών
δημιουργήθηκε στη μακρά περίοδο του Μεσαίωνα και οι βάρβαρες συνθήκες
της εποχής αναπαράγονται με κάθε ευκαιρία. Το περιεχόμενο και οι έννοιες
παραπέμπουν στο φόβο για τα φυσικά φαινόμενα, στην εύκολη πίστη σε
υπερφυσικά και μαγικά γεγονότα, στη στενή σχέση με τα οικόσιτα ή άγρια
ζώα και στην προσπάθεια εξήγησης του κόσμου με τις λιγοστές γνώσεις της
εποχής. Έχουν περιγραφεί πολλά είδη παραμυθιών, αλλά για λόγους
απλότητας μπορούμε να τα κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη
αναφέρεται σε ισορροπίες του βασιλικού-φεουδαρχικού καθεστώτος και στη
σχέση ενός φτωχού πλην ικανού αγοριού ή κοπέλας, τα οποία καταφέρνουν,
αντίστοιχα, να γίνουν βασιλιάς ή σύζυγος πρίγκιπα με αίσιο τέλος, με
παραδείγματα την Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη κλπ. Μια άλλη κατηγορία
περιλαμβάνει φανταστικά όντα όπως δράκους, εξωτικά κλπ, τα οποία
έρχονται αντιμέτωπα με τον άνθρωπο με ποικίλη κατάληξη. Τέλος, υπάρχουν
τα παραμύθια με ανθρωποποιημένα ζώα, την παράδοση των οποίων ξεκίνησε ο
αρχαίος παραμυθάς Αίσωπος, κυρίως με εκπαιδευτικό και διδακτικό
χαρακτήρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις η ιστορία του παραμυθιού σχετίζεται
με ένα πραγματικό γεγονός, συνήθως τρομακτικό και αποκρουστικό, το οποίο
τροποποιήθηκε μερικώς για να είναι ευχάριστο, όπως συμβαίνει με εκείνα
που συλλέχθηκαν από τους Γερμανικής καταγωγής αδελφούς Γκριμ. Για
παράδειγμα η Κοκκινοσκουφίτσα περιλαμβάνει την κατασπάραξη ανθρώπου από
άγριο λύκο. <br />
<br />
Αναμφισβήτητη
είναι η επίδραση των παραμυθιών στην εκπαίδευση και ψυχισμό των
παιδιών. Έρευνες έχουν δείξει ότι<span style="font-size: large;"> τα συναισθήματα και οι σκέψεις που
προκαλούν τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για συγκεκριμένους
κινδύνους και προκλήσεις που θα συναντήσουν στο μέλλον και τα βοηθούν να
συνειδητοποιήσουν και να ελέγξουν τις φοβίες τους.</span> Μέσω της ταύτισης με
έναν από τους χαρακτήρες, είτε τον "καλό" είτε τον "κακό", το παιδί
μπορεί να εξωτερικεύσει ελεύθερα και σε ασφαλές περιβάλλον τον χαρακτήρα
και την φαντασία του, γεγονός που δεν μπορεί να πράξει στον πραγματικό
κόσμο. Για παράδειγμα, οι εισβολείς και οι λύκοι τα μαθαίνουν να
προστατεύονται από επικίνδυνες καταστάσεις, ενώ η αντιπαράθεση του καλού
και του καλού, της ανδρείας και της δειλίας, του πλούτου και της
φτώχιας κλπ διευρύνουν τα όρια αντίληψης και ανοχής της ανώριμης ψυχής
τους. Τέλος,<span style="font-size: large;"> τα παραμύθια, συνήθως μεταφερόμενα από τη γιαγιά, βοηθούν
με έναν ανεξήγητο τρόπο στη συμμόρφωση των παιδιών και στην υπακοή τους
σε συνήθειες, τις οποίες διαφορετικά δεν θα ακολουθούσαν.</span><br />
<br />
Από
την εποχή του Αισώπου μέχρι τους σύγχρονους Ευρωπαίους συγγραφείς το
παραμύθι συνοδεύει τον άνθρωπο καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, λόγω της
απλότητας και εγγύτητάς του με τα καθημερινά γεγονότα. Σίγουρα, τα
παραμύθια είναι πιο αληθινά από τα κεκαλυμμένα ψέματα, με τα οποία
"τρέφονται" και διασκεδάζουν οι ενήλικες.</span></span></b><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>Βαγγέλης Τσούκας</b></span></div>
</div>
</div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-6502657952011982952017-05-01T22:46:00.001+03:002017-05-01T22:46:20.024+03:001η Μάη 1886-2017<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="entry-title">
1η Μάη 1886-2017: Καμμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά, το κράτος και τους μπράβους τους</h1>
<div class="entry-meta">
<a href="http://manifesto-volos.espivblogs.net/2017/04/29/1%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%ce%b7-1886-2017-%ce%ba%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%b9%ce%ac-%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%cf%84-%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%bf/">http://manifesto-volos.espivblogs.net/2017/04/29/1%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%ce%b7-1886-2017-%ce%ba%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%b9%ce%ac-%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%cf%84-%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%bf/</a><br /> </div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">«θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη…» <i>(στίχοι από το «Τραγούδι για το Οκτάωρο» των απεργών του Σικάγο, το 1886)</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><img alt="" class="size-medium wp-image-1158 alignleft" height="300" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/xaisik-264x300.jpg" width="264" />1η
Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα
απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο
παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του
Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από
αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα
αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των
χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς
ιστορικούς και λοιπούς εξουσιαστές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να
φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα
επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών
των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική
απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της
Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους
τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. <img alt="" class="size-medium wp-image-1157 alignright" height="235" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/the-haymarket-riot-1886-granger-300x235.jpg" width="300" />Όμως,
ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε
θάνατο δι’ απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την
δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους
εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για
την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. <span style="color: red;">Για την ανατροπή του
καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την
αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων
κομμούνων. </span><img alt="" class="size-medium wp-image-1159 alignleft" height="300" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/383254_4900113301686_306217692_n_1-209x300-209x300.jpg" width="209" />Εν
τέλει, για τον αγώνα για μια απελευθερωμένη κοινωνία, στα πλαίσια του
οποίου το αίτημα για το οκτάωρο δεν ήταν παρα ένα πρώτο βήμα που θα
βοηθούσε τους εργάτες να ενωθούν κάτω από ένα κοινό στόχο και να
αναπτύξουν τον αγώνα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.<span style="color: red;"> Οι μάρτυρες του
Σικάγου θυσιάστηκαν για τη δημιουργία μιας ελεύθερης ζωής· όχι για πιο
ελαφριές αλυσίδες, αλλά για την καταστροφή τους.</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σήμερα, με το πρόσχημα της κρίσης, τα αφεντικά σε συνεργασία με το
κράτος, έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση ενάντια
στους από τα κάτω, λεηλατώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Οι
μειώσεις μισθών, οι μαζικές απολύσεις, η εκτόξευση της ανεργίας, η
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας για
συνταξιοδότηση, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ενοικίαση
εργαζομένων, η επισφαλής και κακοπληρωμένη ή απλήρωτη εργασία συνιστούν
τη σύγχρονη σκλαβιά που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια προλετάριοι, ενώ
ταυτόχρονα αποτελούν ευκαιρία για τη συσσώρευση περισσότερων κερδών για
τα αφεντικά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι (μόνο) η κρίση και η ασύδοτη
κερδοσκοπία των καπιταλιστών. <img alt="" class="size-medium wp-image-1165 alignright" height="184" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/grothia-2-300x184.jpg" width="300" />Η
ουσία του προβλήματος έγκειται στην ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού
και του κράτους, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας,
στην ίδια την ύπαρξη της οικονομίας της αγοράς και της ταξικής
κοινωνίας. Για όσους δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα του χορτασμένου
σκλάβου -τη μόνη συνθήκη που μπορεί να υποσχεθεί ο καπιταλισμός και που
τώρα σε καιρούς κρίσης ευαγγελίζονται ξανά διάφοροι εναλλακτικοί
διαχειριστές του- είναι προφανές ότι ανάπτυξη και κρίση είναι οι δύο
όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που
μιλούν για βελτιώσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αφήνοντας ανέπαφη
την πηγή όλων των ανισοτήτων που είναι η ίδια η ύπαρξη του κράτους και
του καπιταλισμού, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκρύπτουν την
αλήθεια σχετικά με την πραγματική φύση αυτού του συστήματος και να
εμποδίζουν τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. <img alt="" class="size-medium wp-image-1163 alignleft" height="132" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/grothia-proletar-300x132.png" width="300" />Αυτήν
ακριβώς τη συγκυρία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τώρα όλοι όσοι
επιδιώκουν την εκτόνωση της διάχυτης κοινωνίκης οργής καναλιζάροντάς την
-προς ίδιον όφελος- είτε σε πατρωναρισμένες διεκδικήσεις, είτε σε
συντηρητικούς μερικούς αγώνες αποκομμένους από την προοπτική της ολικής
ρήξης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του, είτε σε θολές διαταξικές
διαμαρτυρίες. Σήμερα, που η εγγενής κρίση του συστήματος αποκαλύπτει το
πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου και του κράτους του, που η (αυτ)απάτη
του “κοινωνικού” κράτους πετιέται από τους ίδιους τους καπιταλιστές στα
σκουπίδια της ιστορίας, που οι χρεοκοπημένοι θεσμοί διαμεσολάβησης
(κόμματα, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός) περιφέρουν το κουφάρι τους
χωρίς καμιά κοινωνική νομιμοποίηση, που τα αφεντικά με το πρόσχημα της
κρίσης παίρνουν πίσω την επίπλαστη ευμάρεια με την ίδια ευκολία με την
οποία την είχαν προσφέρει στους εκμεταλλευόμενους προς άγραν ψήφων και
εξαγορά συνειδήσεων, που οι ψευδαισθήσεις περί κοινωνικής ανέλιξης και
τα ομιχλώδη ιδεολογήματα περί κοινωνικής ειρήνης και διαταξικής
συνεργασίας διαλύονται μαζί με το σύστημα που τα γέννησε, φαίνεται
καθαρά η εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. <span style="color: red;">Κάθε υπόσχεση λοιπόν για
εξανθρωπισμό αυτού του φύσει απάνθρωπου συστήματος είναι ουτοπία.
Σήμερα, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης είναι πιο επίκαιρο από
ποτέ.</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><img alt="" class="size-medium wp-image-1166 alignright" height="300" src="https://manifesto-volos.espivblogs.net/files/2017/04/bibliothiki-1-264x300.jpg" width="264" />Η
ριζική ανατροπή του συστήματος δεν θα γίνει ούτε με μεταρρυθμίσεις
εντός του καπιταλισμού, ούτε με εναλλαγές προσώπων και διαχειριστών της
εξουσίας, ούτε φυσικά από αυτούς που έχουν συμφέρον από τη διατήρηση του
παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος (εργατοπατέρες –κομματικούς
εκπροσώπους– αφεντικά). Αυτή θα γίνει πράξη με την αδιαμεσολάβητη ταξική
ενότητα και δράση των καταπιεσμένων πάντα στην προοπτική της κοινωνικής
επανάστασης. <span style="color: red;">Μιας επανάστασης που θα έρθει ως αποτέλεσμα της συνεχούς
υλικής πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης των από τα κάτω, που θα
συγκρουστεί με κράτος και κεφάλαιο, που θα απαλλοτριώσει τον κοινωνικό
πλούτο από τους σημερινούς σφετεριστές και θα τον διανείμει στο σύνολο
της κοινωνίας, </span>που θα αναδιοργανώσει την παραγωγή και την κατανάλωση με
γνώμονα τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, που θα επαναπροσδιορίσει την
εργασία ως μέσο επίτευξης κοινωνικής ευημερίας και όχι ως πηγή κέρδους
για τα αφεντικά και δυστυχίας για τους εργαζόμενους/ ες όπως σήμερα.
Μιας επανάστασης που θα εξαλείψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο
και θα οδηγήσει στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Μιας
επανάστασης που θα σαρώσει οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην ζωή και την
ευτυχία της ανθρωπότητας…</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">«Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και
επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ
ακόμα και ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους
νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στην βία. Κρεμάστε με για
αυτό» Λούις Λινγκ</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">—————————————————————</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση απο το blog της <a href="http://anwthrwskw.espivblogs.net/2014/05/01/prwtom/" target="_blank">Αναρχικής Συλλογικότητας «Άνω Θρώσκω»</a>.</i></span></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-32762977943221681922017-01-14T22:06:00.002+02:002017-01-14T22:06:54.295+02:00Ψηφιακή γενιά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><a href="http://makrinaria.blogspot.gr/2016/12/blog-post_21.html">makrinaria.blogspot.gr</a></span></h3>
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><div class="post-header">
</div>
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd3WED78wDUc7qYFmcoVMnwnTs1xZ_rKhmkTj-q3MO2lXFxFvka3z2ykVN40p9OJhNTwdzbD2XkCtLAHjkWUZ0_xMLT3MShdFR_IFJDiFlnJNzDLv0cLW-IfnZZWrQYxY0jztLeSOLdIyl/s1600/descarga.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd3WED78wDUc7qYFmcoVMnwnTs1xZ_rKhmkTj-q3MO2lXFxFvka3z2ykVN40p9OJhNTwdzbD2XkCtLAHjkWUZ0_xMLT3MShdFR_IFJDiFlnJNzDLv0cLW-IfnZZWrQYxY0jztLeSOLdIyl/s1600/descarga.jpg" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
Χάσμα; Ποιό χάσμα; Χάσμα είχαμε με τη μάνα μας και ορκιζόμασταν
μερόνυχτα ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γινόμασταν όπως εκείνη. Μεγαλώνοντας
όμως ανακαλύπτουμε μια χασματάρα τεράστια. Οχι με τη μάνα μας πια, διότι
κάθε μέρα της μοιάζουμε όλο και περισσότερο- αδιανόητη συνθήκη αυτή
κάποτε- αλλά με τα παιδιά μας.<br /><br />Και ναι. Μπορεί στο θέμα των
σχέσεων να υπήρξαμε μεγαλώνοντάς τα λίγο πιο απελευθερωμένοι απ ´οτι
υπήρξαν οι γονείς μας, τα βοηθήσαμε με τις έννοιες της ελευθερίας, της
επιλογής, του ανθρωπισμού κλπ κλπ. Γνωρίσαμε τα αγόρια ή τις κοπέλες
τους, τα καλέσαμε και σπίτι - όχι με "σκοπό το γάμο" φυσικά. Κάναμε κι
άλλα πολλά απελευθερωμένα, όπως ισχυριζόμασταν, με μόνο στόχο καθόλου να
μη μοιάσουμε στους γονείς μας που σχετικώς μας περιόριζαν. Άλλες
εποχές, τότε...<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br /><br />Η χασματάρα που δημιουργείται
τώρα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά που τα πάντα τα ανακαλύπτουν
στο διαδίκτυο, αυτά τα παιδιά της ψηφιακής γενιάς, τα οποία όμως
αποφεύγουν όλο και περισσότερο τα κοινωνικά δίκτυα όπου εμείς πέσαμε με
τα μούτρα. Και παλεύουμε μερόνυχτα ή να παρηγορήσουμε τις μοναξιές μας ή
να ενημερωθούμε ή απλά να εκτονωθούμε. Εκείνα όμως, είναι τα παιδιά της
παγκοσμιοποίησης, που γειτονιά τους είναι ο κόσμος όλος. Μας τον
φέρνουν πιο κοντά μας ανά πάσα στιγμή. Τόχουν ευκολάκι να παίρνουν τη
μία πτήση πίσω από την άλλη και να τρέχουν στη Νικαράγουα και την
επομένη σε ένα αφρικανικό χωριό. Η να είναι παντελώς αδιάφορα για την
τηλεόραση με την οποία εμείς γαλουχηθήκαμε. Τη θεωρούν γερασμένη και
οπισθοδρομική. Εμείς, εξακολουθούμε να τη βλέπουμε.<br /><br />Μας μιλούν
για επαναστατικές εφαρμογές, βιάζονται ή δυσανασχετούν όταν είναι να μας
δείξουν ότι το λάπτοπ μας πάει αργά διότι το πληκτρολόγιό του διαθέτει
πολλά περισσότερα και "έξυπνα" πλήκτρα απ όσα έχουμε μάθει εμμονικά να
χρησιμοποιούμε. Αντιδρούν στην προσήλωσή μας να ασχολούμαστε με μία
γερασμένη και κομματική πολιτική που για τα ίδια είναι ανερμάτιστη διότι
ο δικός τους λογισμός τρέχει σε πολλά άλλα θέματα απολύτως αφαιρετικά
και χωρίς τα δικά μας καλούπια. Επιλέγουν δε κάτι επαγγέλματα τα οποία
καθόλου δεν καταλαβαίνουμε τι είναι και βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι
ποτέ δεν θα επιζήσουν με αυτά. Επιπλέον δεν καταλαβαίνουμε καν το
αντικείμενό τους. Κι ας μη μας λες και αμόρφωτους όπως ενδεχομένως ήταν
οι γονείς μας. Ούτε και ακαλλιέργητους. Παρόλ´ αυτά όμως, μια ώρα
συζήτησης μαζί τους, είναι ικανή να τροφοδοτήσει με ιδέες το μυαλό μας,
που σκάλωσε σε στερεότυπα.<br /><br />Η χασματάρα υπήρχε και θα υπάρχει στον
αιώνα τον άπαντα κι ας το αρνούμαστε με κάθε τρόπο. Κλαιγόμαστε
νυχθημερόν ότι τους παραδίνουμε έναν σκάρτο κόσμο κι αυτά έρχονται και
μας λένε ότι δεν είναι έτσι και " ναι τα κάνατε λίγο σαλάτα αλλά μη μας
υποτιμάτε". Κι εμείς κολλάμε στη βελόνα της ανεργίας αλλά αυτά δεν
σκέφτονται ποτέ τη σύνταξη διότι δεν ξέρουν καν αν θα συνταξιοδοτούνται
ούτε και στα 70 τους . Εμείς μάθαμε να είμαστε τυφλοί στο " παραπέρα" κι
εκείνα ήδη το έχουν προσπεράσει. Μάθαμε να τους μιλάμε με όρους
πεπερασμένους κι εκείνα χρησιμοποιούν άλλους τρόπους έκφρασης. Κι όταν
έρχεται εκείνο το βλέμμα της συγκατάβασης από μεριά τους, ίδιο κι
απαράλλαχτο με το δικό μας προς τους γονείς μας, καταλαβαίνουμε ότι
μεγαλώσαμε. Και η ακατανοησία μπαίνει ανάμεσά μας...<br /><br />Τηλεφωνώ στη μαμά μου. <br />Τι ωραία που συννενοούμαστε πλέον! Η χασματάρα μας είναι παρελθόν.<br /><br /><br />Δώρα Μακρή<br />Μαδρίτη</span></span></b></div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-50941703036301853992016-11-27T16:46:00.000+02:002016-11-27T16:46:09.347+02:00Σε ευχαριστούμε Φιντέλ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="entry-title">
</h2>
<div class="entry-date">
<b><span style="font-size: x-large;"><abbr class="date published" title="2016-11-26"><br /></abbr></span></b>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://pitsirikos.net/2016/11/%cf%83%ce%b5-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%86%ce%b9%ce%bd%cf%84%ce%ad%ce%bb/"><img alt="fidel-castro" class="aligncenter size-full wp-image-60522" height="338" src="https://pitsirikos.net/wp-content/uploads/2016/11/fidel-castro.jpg" width="607" /></a>Αισθάνομαι
πολύ λίγος για να γράψω για τον Φιντέλ Κάστρο. Υπάρχουν οι άνθρωποι,
υπάρχουν και οι θρύλοι. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν -και θα είναι πάντα-
θρύλος. </span></span></b>
<br />
<div style="margin: 10px 0px;">
<center>
</center>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το να ξεκινάς με 82 ανθρώπους για να ανατρέψεις το καθεστώς που έχει
διαλύσει την πατρίδα σου, να σκοτώνονται μετά την πρώτη μάχη σχεδόν
όλοι, να μην μένουν ούτε είκοσι, κι εσύ να καταφέρνεις να μπαίνεις
νικητής στην Αβάνα, ως ηγέτης πια μιας λαϊκής επανάστασης, δεν πρέπει να
έχει προηγούμενο ή επόμενο στην παγκόσμια ιστορία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αυτό έκανε ο Φιντέλ Κάστρο, έχοντας στο πλευρό του τον Τσε Γκεβάρα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Και μετά, ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του βρέθηκαν μπροστά στο
αμείλικτο ερώτημα «Τι κάνουμε μετά από μια νικηφόρα επανάσταση;».</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την πετάμε, επιστρέφουμε στο παλιό καθεστώς και περιμένουμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες»;</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Περιμένουμε να επαναστατήσουν και οι άλλοι λαοί;</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κι αν δεν επαναστατήσουν ποτέ;</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το ίδιο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν ο Λένιν -όσο πρόλαβε γιατί πέθανε- και οι δικοί του σύντροφοι.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Διαρκής επανάσταση έλεγε ο Τρότσκι.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ναι, αλλά πρέπει να νικάει η επανάσταση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όλα θα ήταν διαφορετικά στον πλανήτη αν και οι Γερμανοί κομμουνιστές είχαν νικήσει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά δεν νίκησαν. Ήττήθηκαν.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν ο Τσε Γκεβάρα -που προσπάθησε να
συνεχίσει την επανάσταση στη Λατινική Αμερική- δεν είχε δολοφονηθεί στη
Βολιβία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο ηγέτης μιας νικηφόρας επανάστασης σε εποχή Ψυχρού Πολέμου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το βλακώδες εμπάργκο των ΗΠΑ, που συνεχίζεται 56 χρόνια μετά, στέλνει
τον Φιντέλ Κάστρο στην παρέα της Σοβιετικής Ένωσης -ο Κάστρο δεν ήταν
κομμουνιστής όταν έμπαινε νικητής στην Αβάνα το 1959, ενώ το
Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ιδρύεται το 1965- και την Κούβα να
προσπαθεί να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και να βρει τον δικό της
δρόμο για τον σοσιαλισμό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δύσκολα πράγματα αυτά. Ειδικά, για μια μικρή χώρα που βρίσκεται δίπλα στην πιο ισχυρή χώρα του κόσμου και την πιο καπιταλιστική.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, όπως έγραψε ο Μαρξ.
</span></span></b><br />
<div style="margin-bottom: 10px; margin-top: 10px;">
<center>
</center>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σοσιαλισμός, ή παντού, ή πουθενά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Για την ώρα, πουθενά. Η σοσιαλδημοκρατία έγινε κι αυτή νεοφιλελέ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δεν πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ Κάστρο έζησε. Στα όρια.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εμείς είμαστε πεθαμένοι και δεν το ξέρουμε.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς γελοίο να ζει κάποιος σε ένα
προτεκτοράτο, όπως είναι η Ελλάδα, και να κάνει κριτική στον Φιντέλ
Κάστρο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Κάστρο δεν έκανε εκλογές λένε κάποιοι.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Γιατί, εσύ που έκανες εκλογές, τι κατάλαβες;</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Άλλα ψηφίζεις, άλλα γίνονται. Τα αντίθετα ακριβώς.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ένα δημοψήφισμα το θυμάσαι; Ή το ξέχασες κι αυτό;</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καλό είναι σε αυτή τη ζωή να έχεις λίγη αυτογνωσία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καλό είναι να μπορείς να αντιληφθείς ποιος είσαι εσύ και ποιος είναι ο άλλος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν σου είναι αυτό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αντίο Φιντέλ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ας είναι ελαφρύς ο βούρκος που μας πλακώνει<a href="https://www.blogger.com/pitsirikos.net/20%20http://pitsirikos.net/2016/11/%cf%83%ce%b5-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%86%ce%b9%ce%bd%cf%84%ce%ad%ce%bb/fidel-castro%CE%91%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%20%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%88%CF%89%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF.%20%CE%A5%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9,%20%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9.%20%CE%9F%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD%20-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B8%CE%B1%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%20%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82.%CE%A4%CE%BF%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%2082%20%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%84%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%8E%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1%20%CF%83%CE%BF%CF%85,%20%CE%BD%CE%B1%20%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%20%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD%20%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9,%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CE%B7%CE%BD%20%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5%20%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%B9,%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%B5%CF%83%CF%8D%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B1,%20%CF%89%CF%82%20%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%80%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82,%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%20%CE%AE%20%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1.%CE%91%CF%85%CF%84%CF%8C%20%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%20%CE%BF%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF,%20%CE%AD%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8C%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%20%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1.%CE%9A%CE%B1%CE%B9%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC,%20%CE%BF%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD%20%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%20%CE%B5%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%C2%AB%CE%A4%CE%B9%20%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B1%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7;%C2%BB.%CE%A4%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5,%20%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8C%20%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%8E%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%20%C2%AB%CE%BD%CE%B1%20%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BF%CE%B9%20%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B5%CF%82%C2%BB;%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CE%AF;%CE%9A%CE%B9%20%CE%B1%CE%BD%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD;%CE%A4%CE%BF%20%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%CE%B5%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%BF%20%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%20-%CF%8C%CF%83%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B5%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF%20%CF%80%CE%AD%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B5-%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%B9.%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B5%20%CE%BF%20%CE%A4%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9.%CE%9D%CE%B1%CE%B9,%20%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%20%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B5%CE%B9%20%CE%B7%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7.%CE%8C%CE%BB%CE%B1%20%CE%B8%CE%B1%20%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%20%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B1%CE%BD%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9.%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%AC%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%BD.%20%CE%89%CF%84%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD.%CE%8C%CE%BB%CE%B1%20%CE%B8%CE%B1%20%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC,%20%CE%B1%CE%BD%20%CE%BF%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%20%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1%20-%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B5%20%CE%BD%CE%B1%20%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%87%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%9B%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B5%20%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%92%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CE%B1.%CE%9F%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%BF%20%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CF%83%CE%B5%20%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%20%CE%A8%CF%85%CF%87%CF%81%CE%BF%CF%8D%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85.%CE%A4%CE%BF%20%CE%B2%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%BF%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%97%CE%A0%CE%91,%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%2056%20%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC,%20%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BD%CE%B5%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82%20-%CE%BF%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%20%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%201959,%20%CE%B5%CE%BD%CF%8E%20%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CF%82%20%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%8D%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%201965-%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%20%CE%BD%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%AF%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%20%CF%84%CE%B9%CF%82%20%CF%83%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B2%CF%81%CE%B5%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C.%CE%94%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AC.%20%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC,%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE%20%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%20%CE%B4%CE%AF%CF%80%CE%BB%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B9%CE%BF%20%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CE%AE%20%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CE%B9%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE.%CE%94%CE%B5%CE%BD%20%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%20%CE%BD%CE%B1%20%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BE%CE%B5%CE%B9%20%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%83%CE%B5%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%20%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1,%20%CF%8C%CF%83%CE%BF%20%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%B1%CE%BD%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE,%20%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82%20%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B5%20%CE%BF%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BE.%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82,%20%CE%AE%20%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D,%20%CE%AE%20%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AC.%CE%93%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%8E%CF%81%CE%B1,%20%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AC.%20%CE%97%20%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE%20%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%AD.%CE%94%CE%B5%CE%BD%20%CF%80%CE%AD%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B5%20%CE%BF%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF.%20%CE%9F%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%83%CE%B5.%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%20%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1.%CE%95%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%20%CF%80%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%20%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5.%CE%A3%CE%B5%20%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7,%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CF%82%20%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B6%CE%B5%CE%B9%20%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CE%B5%20%CE%AD%CE%BD%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF,%20%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B7%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1,%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%20%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF.%CE%9F%20%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%B4%CE%B5%CE%BD%20%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B5%20%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9.%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF,%20%CE%B5%CF%83%CF%8D%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82,%20%CF%84%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%82;%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82,%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9.%20%CE%A4%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B1%20%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8E%CF%82.%CE%88%CE%BD%CE%B1%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%20%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%B9;%20%CE%89%20%CF%84%CE%BF%20%CE%BE%CE%AD%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%82%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C;%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CF%83%CE%B5%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%20%CE%B6%CF%89%CE%AE%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%B7%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1.%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B7%CF%86%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CF%83%CF%8D%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82.%CE%8C%CF%83%CE%BF%20%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CF%80%CF%8E%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%B1%CE%BD%20%CF%83%CE%BF%CF%85%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C.%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF%20%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB.%CE%91%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81%CF%8D%CF%82%20%CE%BF%20%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B916/11/%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%86%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB/">pitsirikos</a></span></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-74669676953406669142016-11-11T21:45:00.000+02:002016-11-11T21:51:07.152+02:00Κάποιες φορές να λες: Δε γαμιέται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<header class="td-post-title"> <h1 class="entry-title">
<a href="http://sanejoker.info/2016/10/so-fucking-what.html">sanejoker.info/2016/10/so-fucking-what.</a></h1>
<div class="td-default-sharing">
<img alt="de" class="aligncenter size-full wp-image-54276 td-animation-stack-type0-1" src="http://sanejoker.info/content/uploads/2016/10/de.jpg" height="680" width="890" /></div>
</header><br />
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Δύο
άνθρωποι στο δάσος αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό κοψίματος ξύλων.
Πήραν από ένα πριόνι και ξεκίνησαν να κόβουν κορμούς.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Όμως
ο ένας από αυτούς κάθε τόσο σταματούσε το κόψιμο, έπαιρνε το πριόνι και
έμπαινε στην καλύβα του. Έβγαινε μετά από δέκα λεπτά και συνέχιζε. Ο
άλλος δεν σταματούσε να πριονίζει, και χαμογελούσε, βέβαιος για τη νίκη
του.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Όταν τελειώσανε δεν χρειαζόταν
καν να μετρήσουν τα κομμένα ξύλα. Ο σωρός εκείνου που κάθε τόσο
σταματούσε ήταν εμφανώς μεγαλύτερος.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">– Πώς έγινε αυτό; τον ρώτησε ο ηττημένος. Εγώ δεν σταμάτησα στιγμή να πριονίζω, ενώ εσύ κάθε τόσο έμπαινες στην καλύβα σου.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">– Ναι, αλλά εγώ, όταν έμπαινα μέσα, ακόνιζα το πριόνι μου, του απάντησε ο νικητής.</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-large;">~~</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Αυτή
την ιστορία τη διάβασα πριν πολλά χρόνια σ’ ένα βιβλίο του Στίβεν
Κόβεϊ. Αυτός είναι (ήταν, σκοτώθηκε κάνοντας ποδήλατο) σύμβουλος
επιχειρήσεων στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Μάθαινε τους διευθυντές πώς θα κάνουν τους εργαζόμενους να αποδίδουν τα μέγιστα. Τι τους έλεγε; (με λίγα λόγια): «Πληρώστε
τους καλά, αφήστε τους να ξεκουραστούν, δώστε τους ελευθερία κινήσεων,
κάντε τους ν’ αγαπήσουν την εργασία τους, να νιώσουν υπεύθυνοι και
περήφανοι για όσα καταφέρνουν».</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Όμως
το ακόνισμα του πριονιού, που αναφέρει κάθε τόσο μέσα στο βιβλίο του,
δεν αφορά στην βελτίωση των ικανότητών τους, σε κάποια δια βίου και
αέναη μάθηση.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Πιο πολύ, ο Κόβεϊ,
στοχεύει στην ανάπτυξη της πνευματικότητας -όσο παράξενο και ν’
ακούγεται αυτό για έναν σύμβουλο διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Τι εννοεί όταν αναφέρεται στην πνευματικότητα; Ποιο είναι το αληθινό ακόνισμα του πριονιού;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Εν
συντομία μπορούμε να πούμε ότι «ακονίζουμε το πριόνι μας», κάθε φορά
που αποδεσμευόμαστε απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας, κάθε φορά που
αφήνουμε πίσω τα προβλήματα, ίσως και τον εαυτό μας (εκείνον τον τύπο με
ονοματεπώνυμο, ΑΦΜ, χρέη και υποχρεώσεις).</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Για
έναν θρήσκο άνθρωπο είναι κάτι εύκολο. Αρκεί να προσευχηθεί για λίγη
ώρα στον θεό του. Κάποιος άλλος, μη-θρήσκος, μπορεί να αφιερώσει λίγο
χρόνο στο διαλογισμό.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Μπορεί να
περπατήσει για λίγο στο δάσος ή να κάτσει στην παραλία και να κοιτάξει
τα κύματα. Μπορεί απλώς να καθίσει στο μπαλκόνι και να μην κάνει τίποτα.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Το
μόνο που έχει σημασία, είναι ότι για λίγο πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό
του, τη ζωή του. Το καλύτερο θα ήταν αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να
συγκεντρωθεί στο τίποτα.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Σαν
σκηνοθέτης στην ταινία της ζωής του να κάνει ένα άνοιγμα του φακού, να
σταματήσει να εστιάζει στο πρόσωπο του και να δει τον κόσμο όπου ζει, να
προσπαθήσει να αντιληφθεί την ολότητα -και πόσο μικρός, πόσο ασήμαντος
είναι ο ίδιος μέσα στο Σύμπαν.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Να
ξεκουράσει την αγχωμένη ψυχή του, που αγωνιά να καταφέρει όλα όσα
πρέπει να καταφέρει. Να πει, έστω για λίγο, ένα «δε γαμιέται;» ή έστω
ένα αγγλικό «so fucking what?»</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Να
νιώσει ότι δεν υπεύθυνος για όλα όσα (καλά και κακά) συμβαίνουν. Να
σταματήσει να είναι μέρος της κοινωνίας και των επιταγών της, να
τραβηχτεί πίσω και να μείνει αιωρούμενος κάπου ανάμεσα στο μηδέν και στο
είναι.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Και να το κάνει κάθε μέρα, έστω για λίγα λεπτά.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Να
πατάει φρένο και να λέει: «Τέλος. Τώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα,
δεν θέλω να με απασχολεί κανένας, δεν θέλω να προσπαθώ για κάτι. Δεν
είμαι εδώ».</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Μια παύση για ν’ ακονίσει το πριόνι.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Γιατί
πριόνι είναι το μυαλό μας, το σώμα κι η ψυχή μας (όπως και να τη
ορίσουμε αυτή). Πριόνι είναι και στομώνει απ’ την υπερβολική χρήση.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Θα
καταφέρουμε περισσότερα από εκείνα που θέλουμε να καταφέρουμε αν για
λίγο σταματάμε να προσπαθούμε για οτιδήποτε. Και ίσως, με αυτή την
παύση, να καταλάβουμε ότι αυτά που αγωνιζόμαστε να κάνουμε δεν είναι
τόσο σημαντικά όσο νομίζουμε, όταν μας διακατέχουν, όταν μας
εξουσιάζουν.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Τελικά αυτό το
διάλειμμα, αν μάθεις να το κάνεις μέρος της ζωής σου, σε βοηθάει να
κατανοήσεις ότι η ζωή σου δεν είναι τόσο βαριά, όσο πιστεύεις όταν την
κουβαλάς.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Ένα διάλειμμα είναι κι αυτή.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Κάνε
ό,τι μπορείς με όσα έχεις, αλλά μην ξεχνάς πως είσαι περαστικός. Βάλε
το λιθαράκι σου, πιες το κρασάκι σου, αγάπα όσο αντέχεις, κι ύστερα
κλείσε τα μάτια σου, χωρίς τύψεις.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Ο κόσμος θα συνεχίζει ν’ αλλάζει, αλλά εσύ δεν θα είσαι εκεί να το δεις.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">Και στο τέλος δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, όσα ξύλα κι αν κόψεις.</span></b></div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-44255747507783948072016-10-14T21:15:00.000+03:002016-10-14T21:15:55.435+03:00Πλασματικό Κεφάλαιο… <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://odofragma-skas.blogspot.gr/2016/08/blog-post_91.html">odofragma-skas.blogspot.gr</a></span></span></span></span></h3>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">
</span></span></span></span></b><div class="post-header">
</div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">
<span><img height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVhj2zmNCo65NDO9bD3VPePvyNsL-H9erq5lgAgN6soteHvMn-cXbforzbGcAMAeTCvtEcrH3dblAKTY3__tMo4TGHDlm5DuFMzgJCNuasb40Hin-yqZLtaiA4rGgarUY5dq7t8mMvj84/s640/money_tree.jpg" width="608" /></span><br />
<span><br /></span>
<span><span style="line-height: 33.6px;"> <span class="author vcard"><a class="url fn n" href="http://praxisreview.gr/author/andy-blunden/" style="text-decoration: none;">Andy Blunden</a></span></span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Η
συνεχιζόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση έχει οδηγήσει πολλούς
σχολιαστές να παρατηρήσουν ότι ίσως ο Μαρξ είχε δίκιο εφ’ όλης της
ύλης. Αλλά δίκιο σε τι ακριβώς; Ο Μαρξ ξεκάθαρα θεωρούσε τον καπιταλισμό
ως ένα μεταβατικό ιστορικό σχηματισμό, αλλά γενικά απέφευγε να κάνει
προβλέψεις. Ωστόσο, αφιέρωνε όντως ένα σημαντικό ποσό ενέργειας για να
εκθέσει τη ρηχή και αυτό-απατηλή οικονομική επιστήμη του καιρού, και τα
πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί από τότε.Υπάρχει μια έννοια από το
οικονομικό έργο του ιδιαίτερα που αξίζει την προσπάθεια να την
κατανοήσουμε και να την επαναφέρουμε στην οικονομική συζήτηση: το
πλασματικό κεφάλαιο</span></span><br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><span><br style="line-height: 33.6px;" /><span id="more-53900" style="line-height: 33.6px;"></span><br style="line-height: 33.6px;" /><br style="line-height: 33.6px;" /><a href="https://www.blogger.com/null" name="more" style="line-height: 33.6px;"></a><span style="line-height: 33.6px;">Αυτή
είναι μια έννοια που οι σύγχρονοι οικονομολόγοι δεν μπορούν να
αποδεχτούν, ακόμη και ενόψει της εξαφάνισης τεράστιων περιουσιών σε μια
νύχτα. Ωστόσο, είναι η έννοια του πλασματικού κεφαλαίου που αποτελεί
κλειδί για την κατανόηση σχεδόν όλων των οικονομικών κρίσεων από τον
καιρό του Μαρξ καθώς και της ίδιας της ιστορικής κρίσης του
καπιταλισμού. Αλλά πρώτα είναι αναγκαίο να σκιαγραφήσουμε τι εννοούσε ο
Μαρξ με τον όρο κεφάλαιο και ιδιαίτερα την έννοια με την οποία το
κεφάλαιο μπορεί να είναι πραγματικό, και όχι πλασματικό.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Στην
πιο απλή, αρχέτυπη περίπτωση, ένας εργαζόμενος δουλεύει, ας πούμε, μια
40ωρη βδομάδα, και από τη στιγμή που έχει ολοκληρώσει μόνο 10 ώρες, έχει
ήδη παράγει για τον εργοδότη του αρκετό προϊόν (ή πιο γενικά “πρόσθετη
αξία”) για να καλύψει το κόστος της δικής του αμοιβής. Αλλά πρέπει να
εργαστεί άλλες 30 ώρες προτού πληρωθεί. Το προϊόν αυτής της πρόσθετης
εργασίας ο εργοδότης το καρπώνεται για τον εαυτό του, το διανέμει
μεταξύ των μετόχων, πληρώνει ενοίκιο, τόκο ή χρέος, φόρους, κ.ο.κ. <span style="font-size: x-large;">Η
αξία που έχει ο εργάτης για τα δικά του έξοδα και την ανατροφή των
παιδιών του αποκαλείται αναγκαία εργασία· η αξία που ο εργοδότης
μοιράζεται με τα παράσιτά του αποκαλείται πρόσθετη εργασία.</span> Έτσι η
εργασία της εργατικής τάξης διαιρείται σε αναγκαίο χρόνο εργασίας που
πληρώνεται με τη μορφή των μισθών, και πρόσθετη εργασία που είναι
απλήρωτη. Είναι αυτή η απλήρωτη εργασία που υποστηρίζει όχι μόνο τον
τρόπο ζωής των εργοδοτών και των τσιρακιών τους, αλλά και τη
δραστηριότητα όλων των δανειστών, ασφαλιστών, διαφημιστών, μεσαζόντων,
δημοσίων υπαλλήλων, γαιοκτημόνων, αστυνομικών κ.ο.κ., που δεν παράγουν
τίποτα, αλλά ζουν στις πλάτες των εργατών. Υπάρχει αρκετό πεδίο
αντιπαράθεσης για το μέγεθος αυτού του αναγκαίου χρόνου εργασίας, ποια
εργασία είναι παραγωγική και ποια μη παραγωγική, αλλά δεν μπορεί να
αμφισβητηθεί το γεγονός της αναγκαίας και πρόσθετης εργασίας</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αυτή
είναι λοιπόν η κανονική ζωή του κεφαλαίου: ένα μέρος του πληθυσμού
παράγει τα πάντα όσα χρειαζόμαστε και πληρώνεται μόλις επαρκώς για να
αγοράζει τα αναγκαία για να ζει. Κάθε τι άλλο που συντελείται στην
κοινωνία πληρώνεται από την υπεραξία που εξάγεται από τους εργοδότες, οι
οποίοι εξαναγκάζουν τους εργαζόμενούς τους να προσφέρουν απλήρωτη
εργασία, τσεπώνουν την υπεραξία και τη διανέμουν γύρω για να
χρηματοδοτήσουν το κάθε τι, από τον πόλεμο ως την όπερα και τον τρόπο
ζωής των πλουσίων. Οι εργοδότες μπορούν να το επιβάλουν αυτό επειδή
είναι οι κάτοχοι του κεφαλαίου, που τους επιτρέπει να ελέγχουν την
πρόσβαση στα μέσα παραγωγής, τη γη, τις πρώτες ύλες, κ.ο.κ., να
πληρώνουν τους μισθούς και να αποκτούν χρηματοδότηση. Επενδύοντας και
επανεπενδύοντας συνεχώς αυτό το κεφάλαιο για να εκμεταλλεύονται τους
εργάτες, είναι ικανοί να διανέμουν τμήματα της υπεραξίας στα παράσιτά
τους και ταυτόχρονα επεκτείνουν το δικό τους κεφάλαιο με το μέρος της
υπεραξίας που μπορούν να διατηρούν για δικό τους πλουτισμό. Αυτός είναι ο
βασικός και ουσιώδης μηχανισμός του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει τίποτα
πλασματικό γύρω από το κεφάλαιο που συσσωρεύεται με αυτό τον τρόπο. Αλλά
χρειαζόμαστε ακόμη να ξεκαθαρίσουμε τι είναι το κεφάλαιο.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Όπως
κάθε μορφή αξίας, το κεφάλαιο είναι μια αξίωση σε ένα ορισμένο τμήμα
της κοινωνικής εργασίας. Μπορεί να πάρει τη μορφή των χρημάτων ή του
τίτλου σε αγαθά που μπορεί να πουληθούν για χρήμα ή των μέσων παραγωγής
των οποίων η αξία μπορεί να ανακτηθεί ενσωματώνοντάς τα σε νέα προϊόντα
και πουλώντας τα. Εναλλακτικά μπορεί να πάρει τη μορφή μετοχών,
υπόλοιπων λογαριασμών, ομολόγων, κ.ο.κ. Αυτό που καθιστά ένα ποσό αξίας
κεφάλαιο είναι ότι μπορεί διαδοχικά να αποσυρθεί από την κυκλοφορία
(όπως όταν αγοράζονται αγαθά και εργασία) και μετά να μπει ξανά στην
κυκλοφορία ως χρήμα (όπως όταν πωλείται το προϊόν), έχοντας αυξηθεί σε
αξία. Ένας σωρός χρημάτων κρυμμένος κάτω από τις σανίδες του πατώματος
δεν είναι κεφάλαιο επειδή δεν κινείται εντός και εκτός κυκλοφορίας· ένα
σκουριασμένο παλιό εργοστάσιο δεν είναι κεφάλαιο επειδή δεν μπορεί να
ανακτήσει την αξία του με κέρδος. Τα μικρά ποσά χρημάτων γενικά επίσης
δεν είναι κεφάλαιο, επειδή δεν είναι επαρκή για να εξουσιάσουν κερδοφόρα
ένα τμήμα της κοινωνικής εργασίας.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Πρέπει
να επισημανθεί ότι η μορφή που παίρνει μια μονάδα του κεφαλαίου ή το
από πού προήλθε δεν κάνει καμιά διαφορά. Το χρήμα δεν έχει οσμή.
Ακριβώς μόλις ένα χρεωστικό γραμμάτιο, ένας λαχνός ή ένα άλογο
ιπποδρομιών μπορεί να ανταλλαχθεί για χρήμα και να μετασχηματιστεί σε
κεφάλαιο, είναι κεφάλαιο. Δεν υπάρχει τίποτα γύρω από τη μορφή με την
οποία το κεφάλαιο υλοποιείται που να το κάνει πραγματικό ή πλασματικό.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το
κεφάλαιο, και όλες οι μορφές της αξίας στην πραγματικότητα, δεν είναι
πράγματα ως τέτοια, αλλά κοινωνικές σχέσεις, αλλά κοινωνικές σχέσεις οι
οποίες μεσολαβούνται με διάφορα είδη τεχνουργημάτων, που με τη σειρά
τους επενδύονται με ιδεατές, ή κοινωνικές, ιδιότητες. Έτσι ένα
αγροτεμάχιο είναι κεφάλαιο μόνο στο βαθμό που προσφέρει στον ιδιοκτήτη
εξουσία πάνω σε ένα τμήμα της κοινωνικής εργασίας και μπορεί να
αγοραστεί και να πουληθεί με κέρδος. Η γη στη φεουδαρχική κοινωνία δεν
ήταν κεφάλαιο με αυτή την έννοια, επειδή η ιδιοκτησία της γης ήταν
προσδεμένη στην κοινωνική θέση και η γη δεν μπορούσε να μπει στην
κυκλοφορία. Το να είναι κάτι κεφάλαιο σημαίνει να είναι μέρος του όλου
κύκλου του κεφαλαίου, αυτό είναι όλο</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Για
να καταλάβουμε το πλασματικό κεφάλαιο και πώς προκύπτει χρειάζεται να
εξετάσουμε τους αγώνες που λαβαίνουν χώρα για τη διανομή της κοινωνικής
υπεραξίας. Για παράδειγμα, ο Μαρξ διέκρινε ανάμεσα στην απόλυτη υπεραξία
και τη σχετική υπεραξία. Ο καπιταλιστής εξάγει απόλυτη υπεραξία
κάνοντας τον εργάτη να δουλεύει περισσότερες ώρες, χωρίς πληρωμή, έτσι
ώστε να προσθέτει το ποσό της υπεραξίας που αποσπά. Η καπιταλιστής
μπορεί να κερδίσει σχετική υπεραξία αν μειωθεί το ποσό της αναγκαίας
εργασίας. Η αναγκαία εργασία είναι αναγκαία επειδή είναι αυτό που πρέπει
να έχει ο εργαζόμενος για να ζει, έτσι γενικά ο καπιταλιστής δεν μπορεί
απλά να περικόψει τους μισθούς. Ο αναγκαίος χρόνος εργασίας
περιορίζεται εξαιτίας μιας γενικής αύξησης στην παραγωγικότητα της
εργασίας, με άλλους εργάτες να παράγουν τις ανάγκες των εργαζόμενων σε
μια μικρότερη χρονική περίοδο, αφήνοντας μια μεγαλύτερη αναλογία της
εργάσιμης εβδομάδας να ιδιοποιηθεί ο καπιταλιστής</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Ασφαλώς,
όλο αυτό δεν συμβαίνει χωρίς πάλη· η αξία των μισθών των εργατών μπορεί
να εξανεμιστεί από τον πληθωρισμό, ή απλά να περικοπεί, αλλά οι εργάτες
επίσης χρησιμοποιούν την βιομηχανική τους δύναμη για να επιβάλουν μια
αύξηση των μισθών ή έναν περιορισμό της εργάσιμης ημέρας. Η ενόραση
ότι οι εργάτες, μη έχοντας καμιάν άλλη πρόσβαση στα μέσα παραγωγής εκτός
από την πώληση της εργασίας τους στην αγορά, θα πληρωθούν μόνο το
ελάχιστο που χρειάζεται για να επιβιώσουν, πάει πίσω όχι στον Μαρξ, αλλά
στον Άνταμ Σμιθ. Αλλά το επίπεδο ζωής των εργατών δεν είναι δοσμένο
από τη φύση, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα του αγώνα. Καθώς η παραγωγικότητα
της εργασίας έχει αυξηθεί, οι εργάτες έχουν αντισταθεί στις προσπάθειες
να περιοριστεί το μερίδιό τους στο συνολικό προϊόν και σημείωσαν μια
σχετική επιτυχία.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Από
την άλλη μεριά, κάθε λογής παράσιτα είναι διαρκώς απασχολημένα στο να
επινοούν τρόπους να αρπάξουν το μερίδιό τους στην υπεραξία που αποσπάται
από τους καπιταλιστές στην παραγωγή, οι οποίοι έχουν ιδιοποιηθεί την
υπεραξία από τους παραγωγικούς εργάτες. Αλλά το συνολικό ποσό του
κεφαλαίου είναι πάντα η συνολική πρόσθετη εργασία. Ο μόνος τρόπος να
αυξηθεί το συνολικό ποσό κεφαλαίου είναι να εξαναγκαστούν οι εργάτες να
δουλέψουν περισσότερο, να ζουν με ένα μικρότερο μερίδιο της εργασίας
τους ή η εκμετάλλευση περισσότερων εργατών. Αν η παραγωγικότητα της
εργασίας αυξηθεί, αυτό απλά σηματοδοτεί μια ευκαιρία να μειωθεί η
αναλογία που πρέπει να πληρωθεί στους εργάτες με τους μισθούς τους. Οι
αυξήσεις στο μέγεθος της εργάσιμης εβδομάδας, δηλαδή, η απόλυτη
υπεραξία, αυξάνουν την αξία της συνολικής υπεραξίας. Τέτοιες αυξήσεις
είναι σχετικά περιθωριακές επειδή οι εργάτες αντιστέκονται σθεναρά σε
προσπάθειες να αυξηθεί το μέγεθος της εργάσιμης εβδομάδας, κατανοώντας
ότι οι αυξήσεις μισθών μπορεί πάντα να διαβρωθούν από τον πληθωρισμό,
αλλά το μέγεθος της εργάσιμης βδομάδας είναι απόλυτο.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αλλά
ακριβώς όπως υπάρχει ένας συνεχής αγώνας ανάμεσα στους εργάτες και τους
εργοδότες τους για τη διανομή του συνολικού κοινωνικού προϊόντος
ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο, υπάρχει ένας εξίσου βίαιος αγώνας
ανάμεσα στις παρασιτικές τάξεις για τη διανομή της υπεραξίας, και είναι
σε αυτόν τον αγώνα που βρίσκουμε την κύρια πηγή του πλασματικού
κεφαλαίου.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Τυπικά,
το πλασματικό κεφάλαιο δημιουργείται μέσω της πίστης. Υποθέστε ότι ο
βιομηχανικός καπιταλιστής μας, πουλά το εργοστάσιό του, βάζει τα λεφτά
στην τράπεζα, για να αποσυρθεί και να ζει με έναν τόκο παρόμοιο με το
εισόδημα που έπαιρνε εκμεταλλευόμενος την απλήρωτη εργασία. Κανένα
πρόβλημα εδώ· αυτό είναι ακριβώς το ίδιο σαν να είχε διορίσει έναν
διευθυντή για να διοικεί το εργοστάσιο· αντί να διαθέτει έναν τίτλο για
το εργοστάσιο διαθέτει έναν τίτλο για ένα τραπεζικό λογαριασμό. Αλλά η
τράπεζα τώρα κατέχει την αξία όλου του εργοστασίου και παράγει εισόδημα
από ανθρώπους όπως οι αγοραστές του εργοστασίου. Ακόμη κανένα πρόβλημα.
Αλλά – και εδώ είναι η δυσκολία – για όσο ο συνταξιοδοτημένος κύριος δεν
ζητά πίσω τα λεφτά του, η τράπεζα μπορεί να δανείζει αυτά τα λεφτά ξανά
και ξανά και ξανά, και συνεχίζει να επιστρέφει σε αυτά. Μπορεί να
δανείζονται από τον Πέτρο για να πληρώσουν τον Παύλο. Αν όλοι οι
καταθέτες προσπαθούσαν να αποσύρουν τα χρήματά τους, το όλο πράγμα θα
κατέρρεε, αλλά στο μεταξύ η τράπεζα μοιάζει να έχει αξιοπιστία, και
μπορούν να δανείζουν με ασφάλεια πολλές φορές το κεφάλαιο που τους έχουν
εμπιστευτεί: το κεφάλαιο που αποσπάται από την εκμετάλλευση της
απλήρωτης εργασίας. Αλλά αυτός ο πολλαπλασιασμός του κεφαλαίου είναι
πλασματικός.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το
πλασματικό κεφάλαιο είναι κεφάλαιο που κυκλοφορεί μέσω της ανταλλαγής
με άλλες μονάδες κεφαλαίου, αλλά δεν μπορεί να ανταλλαγεί με εμπορεύματα
επειδή υπάρχει ανεπαρκής πλούτος εμπορευμάτων.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το
πρόβλημα είναι αυτό: όσες φορές και αν δανειστεί αυτό το αρχικό
κεφάλαιο, είναι το ίδιο ποσό της υπεραξίας που μοιράζεται ανάμεσα στα
παράσιτα: ο αριθμός των εργατών, επί τον αριθμό των ωρών υπεραξίας που
αποσπώνται από κάθε εργάτη. Αλλά κάθε φορά που το πλασματικό κεφάλαιο
μπαίνει μέσα στην αγορά κεφαλαίου, το μερίδιο του συνολικού κεφαλαίου
που κατέχεται από το βιομήχανο περιορίζεται. Θέτοντάς το αντίστροφα, ο
ίδιος αριθμός εργατών πρέπει να υποστηρίζει μια ολοένα και μεγαλύτερη
μάζα κεφαλαίου (στο μεγαλύτερο μέρος πλασματικό), υποστηρίζοντας μια
ολοένα και μεγαλύτερη μάζα μη παραγωγικής δραστηριότητας: πόλεμοι,
διαφήμιση, λογιστική, κ.ο.κ.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αυτό
καθιστά ολοένα και δυσκολότερο να εξαχθεί ένα κέρδος, αναγκάζοντας τους
εργάτες να εργαστούν πάνω από το σημείο όπου έχουν παράγει το ισοδύναμο
των αναγκών τους. Από την άλλη μεριά, η αυξανόμενη μάζα των παρασίτων
γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένη στην επινόηση νέων τρόπων γένεσης
πλασματικού κεφαλαίου, αρπάζοντας για τον εαυτό τους ένα μερίδιο του
συνολικού προϊόντος χωρίς να έχουν λερώσει τα χέρια τους κραδαίνοντας
πραγματικά το μαστίγιο πάνω από τους παραγωγικούς εργάτες και παράγοντας
εμπορεύματα που χρειάζονται πραγματικά οι άνθρωποι.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αλλά
είναι εντελώς αδύνατο να διακρίνει κανείς ανάμεσα σε μια μονάδα
κεφαλαίου που είναι πραγματικό και σε μια άλλη μονάδα κεφαλαίου που
είναι πλασματικό. Αφήνοντας στην άκρη την πλαστογραφία και την ανοικτή
απάτη, κάθε νέο σχήμα που επεξεργάζονται τα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού
κινδύνου, οι διαχειριστές συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης και οι
μεσίτες παραγώγων αραιώνει το συνολικό κεφάλαιο. Ο πλούτος αυτών των
αχρείων μυρίζει ακριβώς το ίδιο όπως εκείνος των καπιταλιστών που
απομυζούν την υπεραξία από τους εργάτες στα σκλαβοπάζαρα της Ταϋλάνδης.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Παρ’
όλα αυτά, η δημιουργία πλασματικού κεφαλαίου είναι αναγκαία για την
επιβίωση του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, η άνοδος μετά το Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο ήταν δυνατή μόνο χάρη στη διεθνή συμφωνία να χρησιμοποιηθεί το
δολάριο ως μέσο του διεθνούς εμπορίου και την εξουσιοδότηση της
αμερικάνικης κυβέρνησης να τυπώνει όσα δολάρια ήταν αναγκαία για να
ανοικοδομηθεί ο καπιταλισμός στην Ευρώπη.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Όπως
οποιοδήποτε σχήμα πυραμίδας, το κεφάλαιο απαιτεί τη διαρκή γένεση νέας
πίστης για τη συνεχιζόμενη ζωτικότητά του. Αν ληστεύεις τον Πέτρο για να
πληρώσεις τον Παύλο, χρειάζεσαι διαρκώς περισσότερους Πέτρους. Όχι μόνο
για να διατηρηθεί ολοένα και περισσότερη μη παραγωγική δραστηριότητα,
αλλά ακόμη και για την αναπαραγωγή νέου κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και
υλικού.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Επειδή
οι εργάτες έχουν αντισταθεί στο να εργάζονται για μικρότερο ποσοστό της
αξίας του προϊόντος τους και οι βιομηχανικοί καπιταλιστές έπρεπε να
πηγαίνουν στις πιο απόμακρες γωνιές του κόσμου για να βρίσκουν φτηνή
εργασία, η μόνη πηγή των αναγκαίων ποσοτήτων νέου κεφαλαίου είναι το
πλασματικό κεφάλαιο που παράγεται ως δια μαγείας από το τίποτα στο
χρηματιστικό τομέα. Ως αποτέλεσμα, οι χρηματιστές καπιταλιστές βαθμιαία
αποκτούν τον έλεγχο της πραγματικής παραγωγής η οποία, από την άποψή
τους, είναι άχρηστη· μπορούν να δημιουργούν κέρδη πιο εύκολα μέσα από
τις απάτες του χρηματιστηρίου. Το πρόβλημα είναι, ασφαλώς, ότι είναι οι
βιομηχανικοί εργάτες που δημιουργούν την πίτα κατά πρώτο λόγο, πριν ο
οποιοσδήποτε αρπάξει μια φέτα της.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το
άλλο πρόβλημα με τη στήριξη στο πλασματικό κεφάλαιο για να διατηρούνται
οι τροχοί της παραγωγής σε κίνηση είναι ότι όλα τα είδη της δημιουργίας
πλασματικού κεφαλαίου είναι στην ουσία όμοια με σχήματα πυραμίδας. Όπως
η τράπεζα που δανείζει το ίδιο κεφάλαιο πολλές φορές, όλα πάνε καλά όσο
οι δανειστές δεν ζητούν πίσω τα λεφτά τους. Δεν ζητούν τα λεφτά τους
πίσω αν (1) παίρνουν καλύτερα μερίσματα από όσο θα μπορούσαν αν τα
αξιοποιούσαν οι ίδιοι, (2) οι άνθρωποι στους οποίους η τράπεζα έχει
δανείσει τα χρήματα ανταποκρίνονται στις αποπληρωμές τους και δεν
προσφέρουν λόγους ανησυχίας και πάνω απ’ όλα (3) η τράπεζα είναι
αξιόπιστη, μπορεί να τύχει εμπιστοσύνης, δεν μπορεί να πέσει έξω, θα
είναι πάντα εκεί.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αλλά
αλίμονο, όσο πιο πολύ πλασματικό κεφάλαιο προσφέρεται για να συνεχιστεί
το όλο πράγμα, όπως με τη χορήγηση στεροειδών και διεγερτικών σε έναν
ηλικιωμένο αθλητή, νωρίτερα ή αργότερα η υπερπαραγωγή κεφαλαίου προκαλεί
την εμφάνιση ρηγμάτων και πολύ σύντομα το όλο πράγμα καταρρέει, ακριβώς
όπως κάθε σχήμα πυραμίδων νωρίτερα ή αργότερα καταρρέει. Κάθε μονάδα
κεφαλαίου απαιτεί το δικό της κομμάτι σάρκας, αλλά μόνο καθορισμένου
πλήθους ώρες εργασίας μπορεί να ξεζουμιστούν από τους εργάτες. Επειδή
δεν υπάρχει τρόπος να πούμε ότι μια μονάδα κεφαλαίου είναι πραγματική
και η άλλη φανταστική, η κατάρρευση δεν επηρεάζει μόνο τα παράσιτα που
φούσκωναν τις τσέπες τους με μονοπωλιακό χρήμα, αλλά καταστρέφει όλο το
κεφάλαιο· ακόμη και τα παραγωγικά εργοστάσια και οι φάρμες κλείνουν.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Έτσι
σαν ένας ταχυδακτυλουργός που έχει πολλές μπάλες στον αέρα, το σύστημα
γίνεται ολοένα και πιο ασταθές, η πλήρης κατάρρευση μπορεί να αποτραπεί
μόνο με την είσοδο των πιο αξιόπιστων ιδρυμάτων στο ρήγμα και την
ανάληψη από αυτά του ρόλου του εγγυητή. Καθώς το τραπεζικό σύστημα
κατέρρευσε στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο το 2008, η κατάρρευση
μπορούσε μόνο να αναβληθεί με την παρέμβαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ ως
τελευταίου καταφυγίου δανεισμού. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρείται (κατά
ειρωνικό τρόπο) ως ο πιο αξιόπιστος θεσμός του κόσμου, από την άποψη του
χρηματιστικού κεφαλαίου. Αλλά έχει η κυβέρνηση των ΗΠΑ την ικανότητα
και τη θέληση να συγκεντρώσει το πραγματικό κεφάλαιο που απαιτείται, με
το μόνο τρόπο που μπορεί ένα κράτος να συγκεντρώσει πραγματικό κεφάλαιο,
φορολογώντας τους πολίτες του; Αυτό είναι απίθανο. Έχει τα πυρηνικά
όπλα της και ένα πανίσχυρο στρατό και αεροπορία και ένα μαζικό απόθεμα
χρυσού στο Φορτ Νοξ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτοί οι πόροι είναι
οικονομικά πολύ αναποτελεσματικοί.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Καμιά
άλλη κυβέρνηση δεν έχει ως τώρα υπάρξει που να έχει τσέπες βαθιές σε
επαρκή βαθμό. Η Ισλανδία, η Ελλάδα και άλλες χώρες αντιμετώπισαν την
οικονομική χρεοκοπία. Δικαιολογείται πραγματικά η εμπιστοσύνη στην
κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών; Συγκρίνετε τα 700 δις δολάρια που
διέθεσαν οι ΗΠΑ για να ελέγξουν την κατάρρευση το 2008. Είναι το 20% των
ετήσιων δαπανών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά το Χρηματιστήριο της
Νέας Υόρκης ανακυκλώνει αυτό το ποσό μόνο σε δυο μέρες! Και το
χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης είναι νάνος μπροστά στην ποσότητα των
χρημάτων που κυκλοφορεί στις διάφορες χρηματαγορές, τα συμβόλαια
μελλοντικής εκπλήρωσης κ.ο.κ. Το διεθνές εμπόριο σε πραγματικά αγαθά
είναι μόνο ένα κλάσμα του 1% στις διάφορες μορφές χαρτιού που συνθέτουν
το χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν υπάρχει μια απώλεια εμπιστοσύνης στον
εγγυητή του απόλυτου τελικού καταφυγίου, αυτό το πλασματικό κεφάλαιο που
απαρτίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του κεφαλαίου που υποστηρίζεται από την
υφαρπαγμένη εργασία των εργαζομένων του κόσμου δεν μπορεί να
υποστηριχτεί.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Αλλά
χωρίς αυτόν τον κυκλώνα των διαφόρων μορφών χρεωστικών γραμματίων,
καμιά δουλειά δεν μπορεί να γίνει. Η οικονομική ζωή θα κατατριβόταν σε
ένα αδιέξοδο. Οι ΗΠΑ είναι ακόμη η κατά πολύ μεγαλύτερη αγορά στον
κόσμο, ικανή να αγοράζει και να καταναλώνει τα προϊόντα του καθενός.
Κάθε κυβέρνηση έχει συμφέρον να υποκινεί τους πολυδάπανους καταναλωτές
των ΗΠΑ· τα δολάρια διατηρούνται στα αποθεματικά σε κάθε κεντρική
τράπεζα του κόσμου.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Οι
κυβερνήσεις έχουν πράγματι την ικανότητα να επιλύουν κάθε λογής
προβλήματα αν το αποφασίσουν, αλλά η εξουσία που διαθέτουν πάνω στο
πραγματικό κεφάλαιο είναι εντελώς μικροσκοπική μπροστά στο πλασματικό
κεφάλαιο που βρίσκεται σε κυκλοφορία. Αυτός ο ωκεανός του πλασματικού
κεφαλαίου δεν συντρίβει μόνο την παραγωγική εργασία, εξουθενώνει τη
δύναμη των κυβερνήσεων να δράσουν μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το
χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ ήταν επικίνδυνα μεγεθυμένο από την εποχή
των περικοπών φόρων και των αυξημένων κυβερνητικών δαπανών της διοίκησης
Ρίγκαν. Με το τέλος της διακυβέρνησης του Μπους του νεώτερου, το χρέος
της κυβέρνησης των ΗΠΑ αύξανε με ρυθμό 3,3 δις δολαρίων κάθε μέρα. Κάθε
πολίτης των ΗΠΑ χρωστά ένα μερτικό 34.000 δολαρίων του χρέους. Σε ένα
ελάχιστο μίνιμουμ, για να ανταπεξέλθουν σε αυτή την κρίση, αυτό το χρέος
θα πρέπει να μειωθεί. Αλλά η αύξησή του στην πραγματικότητα
επιταχύνθηκε κάτω από τον Ομπάμα, επειδή καμιά τάξη στην αμερικάνικη
κοινωνία δεν είναι πρόθυμη να δεχτεί μια περικοπή πληρωμών. Αλλά κάποιος
θα χρειαστεί να πληρώσει. Όλη η ιστορία του καπιταλισμού το πιστοποιεί
αυτό.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Το τύπωμα χαρτονομίσματος είναι η μόνη επιλογή τους, αλλά αυτό θα είναι μόνο η αρχή του τέλους.</span><br style="line-height: 33.6px;" /><span style="line-height: 33.6px;">Σημειώσεις</span></span><br />
</span></span></span></span></b><ol style="line-height: 33.6px;">
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Για παράδειγμα, Gail Collins, <em>New York Times</em>, 17 Οκτώβρη 2008· Stuart Jeffries, The Guardian, 21 Οκτώβρη 2008.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Αν
και ήταν συνήθως προσεκτικός στο δημοσιευμένο έργο του, σε ιδιωτικά
γράμματα ο Μαρξ φαινόταν να βλέπει την Επανάσταση να παραμονεύει πίσω
από κάθε κρίση και πόλεμο. Οι αγορεύσεις του για την Παρισινή Κομμούνα
ήταν ξεχωριστές διακηρύξεις του επαναστατικού οπτιμισμού του Μαρξ.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Η κύρια αναφορά του Μαρξ στο πλασματικό κεφάλαιο είναι στο Κεφάλαιο 32 του ΙΙΙ τόμου του “<em>Κεφαλαίου</em>”.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Οι
εργαζόμενοι κατανέμουν οι ίδιοι αρκετή από την υπεραξία μέσω των
έμμεσων φόρων και όλων των ειδών επιβαρύνσεων που περιλαμβάνονται στο
κόστος των ειδών διαβίωσης που αγοράζουν.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Βλέπε “<em>Κεφάλαιο</em>” τόμ. I, κεφάλαιο 9.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων παραβλέπεται εδώ, επειδή ενδιαφερόμαστε μόνο για το πλασματικό κεφάλαιο.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Βλέπε “<em>Κεφάλαιο</em>”, τόμος I, κεφάλαιο 4.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Pecunia non olet, «το χρήμα δεν έχει μυρωδιά»· λατινικό ρητό που χρησιμοποιεί ο Μαρξ, “Κεφάλαιο”, τόμος I, κεφάλαιο 3, §2.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>“<em>Κεφάλαιο</em>”, τόμος I, κεφάλαιο 33.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>“<em>Κεφάλαιο</em>”, τόμος I, κεφάλαιο 1.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Ασφαλώς
αν ένα χαρτονόμισμα αποδειχτεί πλαστό ή ένα φορτίο υπολογιστών σε ένα
κοντέινερ αποδειχτεί χαλασμένο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αξία του
είναι πλασματική, αλλά δεν είναι αυτό που εννοούμε με πλασματικό
κεφάλαιο.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Ο
Μαρξ παρακολούθησε στενά το αποτέλεσμα της ανάκλησης των βρετανικών
Νόμων για τα Σιτηρά που εξέθεσε τους βρετανούς αγρότες στον ξένο
ανταγωνισμό. Οι βιομήχανοι είχαν προπαγανδίσει με επιτυχία την ανάκληση
επειδή οι φτηνές εισαγωγές από το εξωτερικό περιόριζαν το κόστος ζωής
των εργατών επιτρέποντας στους βιομήχανους να περιορίσουν τους μισθούς
και να αυξήσουν την υπεραξία που εξαγόταν από το βιομηχανικό κεφάλαιο.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Στη διάλεξή του στα μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, “<em>Αξία, Τιμή και Κέρδος</em>”,
MECW, τόμ. 20, σελ. 101-149, ο Μαρξ καταδεικνύει επαρκώς ότι οι εργάτες
είχαν την ικανότητα να βελτιώνουν τους μισθούς και τις εργάσιμες ώρες,
και ότι οι μισθοί και οι ώρες δεν προσδιορίζονταν από οποιοδήποτε είδος
“σιδερένιων νόμων”.</span></span></span></span></span></b></li>
<li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>Βλέπε “<em>Ο Πλούτος των Εθνών</em>”, Βιβλίο I, κεφάλαιο 8.</span></span></span></span></span></b></li>
</ol>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">
</span></span></span></span></b><blockquote style="line-height: 33.6px;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span>του Άντι Μπλούντεν*<br />*<em>Ο
Άντι Μπλούντεν είναι βασισμένος στη Μελβούρνη συγγραφέας, μέλος του
Independent Social Research Network και γραμματέας του Marxists Internet
Archive. Το παρόν περιέχεται στον τόμο 1 της Μαρξιστικής Σκέψης, σελ.
174-180.</em></span></span></span></span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">
<span><span style="line-height: 33.6px;"> </span><span style="line-height: 33.6px;"></span></span><br />
</span></span></span></span></b><div style="line-height: 24px; margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="text-decoration: none;"><a href="http://praxisreview.gr/" style="text-decoration: none;"><span>praxis</span></a></span></span></span></span></span></b></div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-3838851302542465762016-09-25T17:07:00.000+03:002016-09-25T17:07:14.172+03:00Οι γάτες δεν αλυχτούν τον Αύγουστο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<header class="post-header cf">
<div class="heading cf">
<h1 class="post-title item fn" itemprop="name headline">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></h1>
</div>
</header><br /><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Κι αν όλα είναι ψευδαίσθηση, αν όλα είναι maya; Τότε μάλλον πλήρωσα πολλά για το καινούριο μου χαλί”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Γούντι Άλλεν</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“No matter how you treat him, the man will never be satisfied”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Bob Marley</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Νίκος Καββαδίας</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Είναι μόλις μια ώρα που μπήκε ο Αύγουστος. Τέλειωσα τη δουλειά κι έκατσα στο μπαλκόνι να γράψω κάτι, ενώ η πόλη παραθερίζει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τα περισσότερα παντζούρια απέναντι
κλειστά. Θέσεις για πάρκινγκ άφθονες, μπορείς πλέον να διαλέξεις. Ακόμα
κι οι γάτες, που συνήθως αλυχτούν τις νύχτες έχουν εξαφανιστεί. Λες να
πήγαν κι αυτές στα εξοχικά τους στη Χαλκιδική;</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η πόλη είναι πιο όμορφη όταν αδειάζει,
αλλά -ας είμαι ειλικρινής- σίγουρα θα προτιμούσα να ήμουν μακριά. Σε
κάποια παραλία, κυκλαδίτικη κατά προτίμηση. Να μην χρειάζεται να κοιτάω
το ρολόι, να μην έχω ρολόι καν. Να ξυπνάω όταν χορταίνω ύπνο κι όταν
ζεσταίνομαι, για να βουτήξω στο νερό.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Αντί γι’ αυτό θα περάσω έναν ακόμα
Αύγουστο στην πόλη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, θα δουλεύω. Αλλά δεν θα
βλαστημήσω την τύχη μου, τη μοίρα μου, τη ζωή μου.</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο μεγαλύτερος εχθρός της ευτυχίας είναι η σύγκριση.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πάντα υπάρχει ένας (τουλάχιστον) άνθρωπος
που περνάει τις μέρες του καλύτερα από σένα. Αν και συνήθως ξεχνάμε ότι
πάντα υπάρχει και ένας (τουλάχιστον) άνθρωπος που περνάει τις μέρες του
χειρότερα από σένα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Μα η αλήθεια είναι ότι δεν σε καλύπτει
συναισθηματικά καμία στωική θεώρηση της ζωής, όταν έχει τριάντα πέντε
βαθμούς κι εσύ είσαι αναγκασμένος να ξοδεύεις τα οκτάωρα της ημέρας σου
ιδρώνοντας και κοπιάζοντας.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Όμως πρέπει να προσπαθήσεις να το κάνεις,
να καταφέρεις να αυταπατηθείς, για να μπορέσεις να συνεχίσεις, για να
συνεχίσεις να ζεις.</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ποτέ δεν θα έχουμε όλα θα θέλαμε να
έχουμε. Η επιθυμία είναι αχόρταγη. Πάντα “χρειάζεσαι” κάτι παραπάνω.
Έτσι είναι η φύση των ανθρώπων. Πάντα θες κάτι ακόμα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ή μπορεί έτσι να μάθαμε να ζούμε. Η
βουδιστική θεώρηση είναι διαφορετική. Για τον βουδισμό η επιθυμία είναι η
πηγή της δυστυχίας. Πρέπει να την εξαφανίσεις για να πλησιάσεις τη
Νιρβάνα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Όμως πόσο ανθρώπινος είναι κάποιος που δεν επιθυμεί τίποτα; Ίσως να είναι άγιος, φωτισμένος, βούδας, αλλά ανθρώπινος δεν είναι.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο άνθρωπος ονειρεύεται, ποθεί, πάσχει, πονάει, νοσταλγεί.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας ήταν πιο ανθρώπινοι. Παρά την αθανασία υπέφεραν, ζήλευαν, ερωτεύονταν, έκαναν σεξ.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Δεν είναι πιο φυσικός ένας θεός που κάνει σεξ, από κάποιον που είναι πνεύμα;</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~{}~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Βρεθήκαν, κάποτε, σε μια στιγμή του χρόνου έξω απ’ τον χρόνο, κάποιοι θεοί στο ίδιο δωμάτιο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Στο τραπέζι είχε κάτσει ο Δίας, ο Κρίσνα, ο Γιαχβέ -της Ιουδαϊκής Πεντάτευχου, ο Αλλάχ, ο Βούδας κι ο Χριστός.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Δίας έπινε νέκταρ και γελούσε. Μάτιαζε
τη σερβιτόρα, μια αγγελική νύμφη ουρί, και κάθε τόσο της πετούσε
υπονοούμενα. Δίπλα στον μεσήλικα Έλληνα είχε κάτσει ο πανέμορφος νεαρός
Κρίσνα και τραγουδούσε, μεθυσμένος κι εκείνος.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Απέναντί τους, βλοσυροί κι απόμακροι, ο
Γιαχβέ με τον Αλλάχ. Κανείς δεν άγγιζε τα φαγητά και τα ποτά που τους
είχαν σερβίρει. Εκδικητοί κι ανέραστοι, η πιο βαρετή παρέα που μπορείς
να έχεις στο τραπέζι σου.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Παραδίπλα ήταν ο Χριστός με τον Βούδα. Ο
πρώτος λιγοδίαιτος, βουτούσε άζυμο ψωμί στο λάδι, κι είχε λίγο κρασί
ξυδιασμένο για να βρέχει τα χείλη του.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο άλλος είχε πέσει με τα μούτρα στο φαγητό και στο ποτό.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Τελικά”, είπε κάποια στιγμή ο αιματώδης Ζευς, “όλα τα κάνουμε για το σεξ.”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Για το καλό σεξ”, πρόσθεσε ο Κρίσνα, ντροπαλά, σχεδόν ερμαφρόδιτα.
“Πρέπει να ξέρεις πώς το κάνεις. Να προσφέρεις απόλαυση στη σύντροφο
σου.”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Φυσικά και της προσφέρω”, είπε ο Δίας και έπιασε τον καβάλο του.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Δεν είναι θέμα μεγέθους. Η τέχνη μετράει”, είπε ο Κρίσνα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Αυτά τα λένε οι μικροτσούτσουνοι”, έκανε ο Δίας, γέλασε και ζήτησε απ’ τη σερβιτόρα κρασί.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Γιαχβέ με τον Αλλάχ τους κοιτούσαν και τους άκουγαν με απέχθεια.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Χριστός σκούντηξε τον Βούδα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Κι εσύ παρθένος δεν είσαι;” του είπε.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Όχι. Αλλά και να ήμουν δεν θα μ’ ένοιαζε”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Μα… Νόμιζα…”</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Άκου, Ιησού. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά
μας; Εγώ γεννήθηκα άνθρωπος. Πρίγκηπας, αλλά άνθρωπος. Κάποια στιγμή
πίστεψα ότι μπορούσα να σώσω τον κόσμο και τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να
νηστεύω, να προσεύχομαι, να κάνω διαλογισμό και γιόγκα. Αλλά μια μέρα,
έτσι όπως καθόμουν κάτω απ’ το δέντρο Μπο φωτίστηκα. Κατάλαβα ότι δεν
υπάρχει τίποτα, ότι όλα τ’ ανθρώπινα είναι ψευδαισθήσεις. Ακόμα και το
καινούριο χαλί του Γούντι Άλλεν ψευδαίσθηση είναι”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Του ποιού το χαλί;”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Του Γούντι Αλ… Ενός κωμικού. Εβραίου κι άθεου. Λοιπόν, τι έλεγα; Α, για
το δέντρο Μπο. Εκεί κατάλαβα ότι κι η προσπάθεια μου να φωτιστώ
ασκητεύοντας ήταν ματαιοδοξία. Γι’ αυτό φωτίστηκα. Τέλος πάντων,
έρχονταν διάφοροι και ήθελαν να γίνουν μαθητές μου, να τους πω το νόημα
της ζωής.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">-Το ποτάμι, τους έλεγα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">-Το ποτάμι είναι το νόημα της ζωής; ρωτούσαν αυτοί.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">-Τι; Δεν είναι; τους έλεγα και τους άφηνα πιο μπερδεμένους.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Μετά ήρθε ο καιρός για να πεθάνω. Έλεγα
σε όλους ότι δεν υπάρχουν θεοί, ότι όλα είναι maya, τους έλεγα ότι δεν
είμαι θεός. Και τι έκαναν αυτοί; Μόλις πέθανα μ’ έκαναν θεό”.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σταματάει για λίγο, προκειμένου να ρουφήξει το μεδούλι από ένα κόκκαλο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Εγώ γεννήθηκα άνθρωπος και με κάνανε
θεό. Εσύ γεννήθηκες θεός. Αλλά έζησες σαν άνθρωπος. Σαν άνθρωπος που
έπρεπε να είναι θεός. Γι’ αυτό την πάτησες τη γάτα”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Ποια γάτα;”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Τη γάτα που αλυχτούσε.”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Ποια γάτα που αλυχτούσε;”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Αλληγορία είναι.”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Α, ξέρω απ’ αυτές”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Ήθελες να κάνεις σεξ, να ζήσεις τη ζωή σου, αλλά πιο πολύ ήθελες να
βοηθήσεις τους ανθρώπους, ήθελες ήθελες ήθελες. Και τελικά σε
σταυρώσανε.”</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Δεν καταλαβαίνω το νόημα όσων λες, Σιντάτρα”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Το νόημα όλων είναι το ποτάμι”.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Χριστός τον κοιτάζει απορημένος. Ο Βούδας γελάει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Λοιπόν, παιδιά”, φωνάζει ο Δίας.
“Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο. Ακούστε: Ήταν ένας δωδεκαθεϊστής, ένας
Ινδουιστής, ένας Εβραίος, ένας μουσουλμάνος, ένας Βουδιστής, ένας
χριστιανός κι ένας άθεος. Και τους πλησίασε η πιο όμορφη γυναίκα που
είχαν δει. Μια κουκλάρα σας λέω.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Όποιος από σας με ικανοποιήσει περισσότερο θα τον παντρευτώ, τους λέει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"> Ξεκίνησε πρώτα ο Ινδουιστής, με τα Κάμα
Σούτρα του και τα κόλπα του. Έκαναν σεξ τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Πολλαπλούς οργασμούς η τύπισσα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Μετά πάει στον Εβραίο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Δεν επιτρέπεται να μοιχεύσω, της λέει αυτός, είμαι παντρεμένος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον ακυρώνει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πάει στον μουσουλμάνο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Πιστεύεις στον Αλλάχ; της λέει αυτός.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Πιστεύω στον έρωτα, απαντάει η τύπισσα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Δεν κάνω σεξ με άπιστες, της λέει ο μουσουλμάνος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον ακυρώνει κι αυτόν.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πάει στον χριστιανό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Εσύ μοιχεύεις; τον ρωτάει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Μόνο στα κρυφά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Το κάνει και μαζί του, αλλά μόλις αρχίζει να του ζητάει περίεργα κόλπα
εκείνον τον πιάνουν οι πουριτανισμοί του και δυσανασχετεί.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον ακυρώνει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πάει στον βουδιστή. Την είχε εκείνος τρεις μέρες με διαλογισμό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον ακυρώνει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πάει στον άθεο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Εσύ σε τι πιστεύεις; τον ρωτάει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Σε τίποτα, πέρα απ’ την ανυπαρξία του θεού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Οπότε πιστεύεις σε κάτι. Δε με νοιάζει. Έλα να πηδηχτούμε.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Όχι, δεν πιστεύω, λέει αυτός. Η ανυπαρξία του θεού είναι βέβαιη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Καλά. Έλα να πηδηχτούμε τώρα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Να λες ότι υπάρχει θεός είναι σαν να λες ότι υπάρχει μια τσαγιέρα σε
τροχιά γύρω απ’ τον Πλούτωνα, κι ότι ξέρει γαλλικά και πιάνο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Καλά. Ξέχνα τον θεό. Έλα να…</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Δεν μπορείς να ξεχάσεις τον θεό, την ιδέα, το δόγμα, την πίστη, το… Τα
μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα ενός ανύπαρχτου θεού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Το ξέρω.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Οι θρησκείες, οι θεοί, είναι ανθρώπινες επινοήσεις. Ποιος δημιούργησε ποιον; Ο Αδάμ φτιάχτηκε από λάσπη; Ή μήπως ο θεός—</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον ακυρώνει -αλλά εκείνος δεν το καταλαβαίνει και συνεχίζει την Περί της Ανυπαρξίας του Θεού πραγματεία.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τέλος πάει στον δωδεκαθεϊστή.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Εσύ θες να κάνουμε σεξ; τον ρωτάει. Επιτρέπεται;</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Επιβάλλεται.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Και ξεκινάνε να το κάνουν κι ο τύπος
είναι sex machine. Τη μία το κάνει σαν ταύρος, την επόμενη το κάνει σαν
βροχή, μετά σαν κύκνος, σαν τράγος, σαν γυναίκα, σαν άντρας, την έχει
πεθάνει την τύπισσα που σπαρταράει στο κρεβάτι.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Κάποια στιγμή δεν αντέχει άλλο και τον παρακαλά να σταματήσει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Εσένα θα παντρευτώ, του λέει, μισή απ’ όση ξεκίνησε.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">– Να μου λείπει, της λέει ο δωδεκαθεϊστής. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Και την ακυρώνει.”</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Δίας ξεκινάει να γελάει. Όλοι οι άλλοι θεοί τον κοιτούν, περιμένοντας τη συνέχεια.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Το δις εξαμαρτείν”, λέει ξανά ο Δίας ανάμεσα στα γέλια.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Μόνο τότε ξεκινάει να γελάει κι ο Χριστός.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Το δις εξαμαρτείν. Τώρα κατάλαβα”, κάνει ο Χριστός. “Δεν ήθελε να το ξανακάνει μαζί της.”</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Βούδας παρατάει το φαΐ και τον κοιτάει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Κακόμοιρε Ιησού, δεν έχεις ιδέα από συναισθήματα, ε; Αμνό στη σφαγή σ’ έστειλε ο Πατέρας σου”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Είναι λίγο αργός στο μυαλό, αλλά είναι καλό παιδί”, λέει ο Γιαχβέ, ειρωνικά. Και γελάει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Γελάει κι ο Αλλάχ, γελάνε όλοι οι θεοί.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Απ’ τα γέλια τους δημιουργείται μια σαπουνόφουσκα στον χωροχρόνο της πραγματικότητας -όπως την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~{}~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Κι ένας γέροντας στο Πήλιο, που κοντεύει
τα ενενήντα, νιώθει το πέος του να σκληραίνει και να υψώνεται, αναίτια,
όπως όταν ήταν έφηβος, τότε που τον κάβλωναν ακόμα και τα νιαουρίσματα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Μαρίτσα!” φωνάζει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σηκώνεται και πάει στη Μαρίτσα, που
προσπαθεί να τακτοποιήσει τα ρούχα στην ντουλάπα, αλλά δεν θυμάται ποια
ρούχα είναι δικά της και ποια του Νίκου.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Μαρίτσα, έλα γρήγορα”, λέει εκείνος, την πιάνει απ’ το χέρι και τη πάει στο κρεβάτι.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Τι έπαθες και με τραβάς έτσι, ξεμωράθηκες τελείως;”</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Νίκος κατεβάζει το παντελόνι του και το σώβρακο. Ο φαλλός του παρουσιάζεται ένδοξος και τρανός, σαν το Ιερό Δισκοπότηρο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Τι ‘ν’ αυτό, τι έγινε;” ρωτάει η Μαρίτσα που έχει δεκαετίες να δει πέος σε τέτοια κατάσταση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Μη ρωτάς, ξεβρακώσου”, της λέει ο Νίκος.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Εκείνη δεν φέρνει άλλες αντιρρήσεις. Ανοίγει τα πόδια κι ο γέροντας της τον χώνει.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Αμάν, Νικόλα μου”, λέει η γριά. Κι έχει να τον πει έτσι πολλά χρόνια.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Μαριούλα μου”, λέει εκείνος. Και ξεχνάει τις αρθρώσεις του που τον πονάνε.</span></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~{}~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Το κάνουν για πολλή ώρα, κι ο Νίκος είναι
σαν ταύρος, σαν βροχή, σαν κύκνος, σαν τράγος, σαν γυναίκα, σαν άντρας,
Τελειώνουν μαζί, στον τελευταίο οργασμό της ζωής τους, λίγο πριν τον
θάνατο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Νίκος πέφτει στο πλάι της Μαρίτσας, χωρίς δύναμη να κουνηθεί.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Και να πεθάνω τώρα δε με νοιάζει”, λέει ο Νίκος. “Αφού μ’ αξίωσε ο θεός να ζήσω κι αυτό”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">“Αμήν”, λέει η Μαρίτσα.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τους βρήκαν πεθαμένους στο κρεβάτι, τρεις μέρες μετά.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Κι ήτανε Αύγουστος δεν ήτανε θαρρώ, τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι για τη Χαλκιδική.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></div>
<h3 style="text-align: justify;">
Γελωτοποιός <a href="http://www.nostimonimar.gr/straycats/">http://www.nostimonimar.gr/straycats/</a></h3>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-24523851235573216972016-08-25T07:24:00.002+03:002016-08-25T07:24:59.372+03:00Ευαισθησίες και τ' αυγά του Καράμπελα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-6629567874950628740" itemprop="description articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMwBcpCeP0yG02AEpDWguHsA1Z9uRFdAt0I0RZnJSPbxLTGz4tfAJ9KTUn18gUBro1EGBIL9wXb6YkZScacwesXRd60PhKgWpq7sWSbkfBLmGxhhiI4nUYVo9eyGCghKRMDp8cr7k43Ks/s1600/stontoixobichtas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMwBcpCeP0yG02AEpDWguHsA1Z9uRFdAt0I0RZnJSPbxLTGz4tfAJ9KTUn18gUBro1EGBIL9wXb6YkZScacwesXRd60PhKgWpq7sWSbkfBLmGxhhiI4nUYVo9eyGCghKRMDp8cr7k43Ks/s640/stontoixobichtas.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;"><a href="http://www.stontoixo.com/" target="_blank">του Προκόπη Μπίχτα</a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Κάθε
τόσο δημοσιεύονται στα ΜΜΕ φωτογραφίες πληγωμένων και νεκρών παιδιών
από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται. Μαίνεται και στην
Αφρική. Μαίνεται και στην Ουκρανία, αν και χαμηλότερης έντασης. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Όλοι
ξέρουν ότι στους πολέμους υποφέρουν και σκοτώνονται άντρες, γυναίκες
και παιδιά. Όλοι ξέρουν τον πόνο και την συμφορά. Όμως, οι περισσότεροι
αδιαφορούν με την ηλιθιότητα του ζώου που νομίζει ότι δεν το αφορά ό,τι
συμβαίνει έξω από το παχνί του. Αδιαφορούν επειδή τα αντανακλαστικά τους
έχουν αμβλυνθεί τόσο πολύ που είναι ανίκανοι να αισθανθούν και, ακόμα
περισσότερο να δράσουν. </span></span></b>
<b><span style="font-size: x-large;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Το φιλοθεάμον κοινό περιμένει κάποια εικόνα
ματωμένου παιδιού για να σοκαριστεί, να τρέξει λίγη αδρεναλίνη στο
νερωμένο αίμα του, να νοιώσει, επιτέλους, «κάτι»
και να δακρύσει, μέχρι να πέσει η επόμενη εικόνα με το σελέμπριτι
ξέκωλο να πλατσουρίζει στη Μύκονο, που πλένει τα πόδια του ο Κωστέτσος.
Το κοινό σοκάρεται και δακρύζει όπως το κάνει με το δράμα των
πρωταγωνιστών στο αγαπημένο του σήριαλ, μέχρι να πέσουν οι διαφημίσεις
για να «ξεσκάσει» από το ψυχοπλάκωμα. Ο θρίαμβος της αναισθησίας, της
υποκρισίας και του κρετινισμού σε όλο του το μεγαλείο! </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Όμως
η άρχουσα τάξη και τα όργανά της ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αφού
κατέχουν άριστα την ικανότητα της λουμπενοποίησης και χειραγώγησης των
μαζών. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">1)
Αυτές οι εικόνες φωνάζουν στο άτομο «κοίτα τι συμβαίνει εκεί, μακριά»
και το άτομο ξεχνά ότι ματωμένα και νεκρά παιδιά υπάρχουν και στον τόπο
του,<i> πάρα πολλά</i>, σαν αποτέλεσμα πολιτικών των πουλημένων
κυβερνήσεών του. Ο υπολειτουργών εγκέφαλος του Έλληνα θεατή
«συγκινείται» από την εικόνα του δυστυχισμένου παιδιού της Συρίας και
ξεχνά ότι στην χώρα του, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η βρεφική
θνησιμότητα κατά 43% και οι γεννήσεις ελλιποβαρών βρεφών κατά 19% από
τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας. Τα υποσιτιζόμενα παιδιά στην
Ελλάδα ανέρχονται περίπου στις 600.000, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF
(*). </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">2)
Αυτές οι εικόνες συσπειρώνουν τις μάζες στην εκάστοτε κυβέρνηση «για να
μην πάθουμε τα ίδια με τους άλλους». Είναι ένας παλιός, καθόλου
πρωτότυπος τρόπος στροφής της υποταγμένης μάζας στον συντηρητισμό, που
λειτουργεί πάντοτε όταν το επίπεδο συνείδησης της πλειοψηφίας είναι
χαμηλό. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">3)
Οι εικόνες αυτές «στολίζουν» κι ενδυναμώνουν την προσπάθεια επίρριψης
των ευθυνών «στον άλλο». Είναι ενταγμένες στην προσπάθεια διαφόρων
συμφερόντων να πείσουν ότι δεν φταίει η υπάρχουσα πολιτική και οι
σύμμαχοί της, αλλά οι αντίπαλοι. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">4)
Σύμφωνα με την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, η συνεχής
επανάληψη ενός ερεθίσματος αμβλύνει τις αντιδράσεις. Με την συνεχή
δημοσίευση εικόνων καταστροφής και θανάτου, το άτομο παύει να αντιδρά σε
αυτά. Αναισθητοποιείται απέναντι στον πόνο των ανθρώπων και, παρά πέρα,
στον πόνο κάθε ζώσης ύπαρξης. Παύει να αντιδράει σε απάνθρωπες
πολιτικές και πρακτικές, πράγμα που είναι το επιδιωκόμενο από την
εκάστοτε κυβέρνηση που υπηρετεί ανάλογες πολιτικές. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Στο αρχαίο θέατρο θεωρούταν «ύβρις» και απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να επιδεικνύονται νεκροί στην σκηνή. Οι
αιτίες της απαγόρευσης ήσαν, αφ’ ενός ο σεβασμός στους νεκρούς και, αφ’
ετέρου η προφύλαξη των θεατών από την άμβλυνση των αντανακλαστικών τους
απέναντι στο έγκλημα και η προφύλαξή τους από τέτοιου είδους διαφθορά.
Σήμερα, η επίδειξη ακρωτηριασμένων και νεκρών σωμάτων έχει μπει – και
αυτή- στην υπηρεσία της ταξικής σκοπιμότητας των σιχαμένων
εκμεταλλευτών, οι
οποίοι, εδώ και πολλά χρόνια, οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στην
αποβλάκωση των ιστορικών εχθρών τους. Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι η
αποβλάκωση των μαζών είναι πάντα πρόσκαιρη. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;"><br /></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;"><br /></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">(*) Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει τέτοιου είδους στοιχεία κάθε τρία χρόνια, ενώ για την τιμή της πατάτας ενημερώνει ακαριαία. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;"><br /></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">
</span>
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;">Πηγή στοιχείων για την βρεφική θνησιμότητα και τα ελλιποβαρή βρέφη <i>The Lancet</i>. UK medical journal.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;">
<span style="font-family: "arial","helvetica",sans-serif;"> </span>
</span></b>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b></div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><span class="post-author vcard"><b><span style="font-size: x-large;">
Αναρτήθηκε από
</span></b><span class="fn" itemprop="author" itemscope="itemscope" itemtype="http://schema.org/Person"><b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><a href="https://www.blogger.com/profile/17280131781456106916" rel="author" title="author profile"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="color: black;">
<span itemprop="name">
gregor der grieche
</span></span></span></b>
</a>
</span>
</span>
<span class="post-timestamp">
</span></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-7977851392949633192016-07-28T20:43:00.002+03:002016-07-28T20:43:47.008+03:00Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1936 - 1939 (ΜΕΡΟΣ Β') <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-952174371665939891" itemprop="description articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΙΣΠΑΝΙΑ ΑΜΥΝΕΤΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΜΑΧΕΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΥ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σεγκόβια, Χουέσκα, Μπρουνέττε </span></b><br />
<br />
<img border="0" height="142" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMeAIPnS3ryZEFltbLt95R3QrwWVZsqNgOejsI_X0FG8oa_L0MU1ZzRa9NSf8WdMUgCLwFbtd9deuhCyU7asAuNjjXC5_C4p-5-PZUii_TuYR1o7Ph-vvPgSdluHoMwr5mjIBxPychKxU/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+1342194623911memoria+4colc4.jpg" width="320" />Με σκοπό να αλαφρύνουν την πίεση στους Βάσκους οι Κυβερνητικοί επιχειρούν 3 επιθέσεις: <br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">α)</span></b> Στην Σεγκόβια, 30 Μαΐου -
3 Ιουνίου 1937, όπου επιτυγχάνεται μία ικανοποιητική αρχική διείσδυση
αλλά που ακολουθείται από μια πλήρη υποχώρηση και απώλεια 1400
στρατιωτών και όλου του τάγματος της Παρισινής Κομμούνας των Δ.Τ (350
άτομα).<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">β)</span></b> Στην Χουέσκα (13 - 18
Ιουνίου 1937) στην Αραγονία όπου η αρχική επίθεση με τανκς διαλύεται από
ένα πυκνότατο πυροβολικό που αφήνει 10.000 νεκρούς.<br />
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">γ)</span></b> Στην Μπρουνέττε (6 - 25 Ιουλίου 1937)...<br />
<br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Η πιο στενή λωρίδα του εδάφους που ενώνει βορρά και νότο στην
Φρανκοκρατούμενη περιοχή είναι μεταξύ Μαδρίτης – Μπαταγιόθ, η αποκοπή
της οποίας θα ανάγκαζε τον Φράνκο να αποσυμφορήσει τη Μαδρίτη. Στις 6
Ιουλίου 1937 η Κυβέρνηση εξαπολύει μία μελετημένη επίθεση με 80.000
στρατό στα νοτιοδυτικά της Μαδρίτης, στην Μπρουνέτε. Η περιοχή εκεί
είναι μάλιστα και η λιγότερο επανδρωμένη λόγω αναγκών σε άλλα μέτωπα
οπότε οι Φρανκικοί τρέπονται σε άτακτη φυγή. Ο Φράνκο που πολεμάει για
το ''πρεστίζ'' του απογυμνώνει άλλα μέτωπα διατάσσοντας τον Βαρέλα να
τρέξει να σώσει την κατάσταση.<br />
<div>
</div>
<div>
Κάνει πολύ ζέστη και η περιοχή δεν προσφέρεται για τακτικούς ελιγμούς κι
ο Βαρέλα που πλησιάζει από τα δυτικά και οι Μαροκινοί που φυλάνε τα
νότια περισφίγγουν άνετα τον αντίπαλο. Στην μάχη αυτή οι κυβερνητικοί
μετρούν 25000 νεκρούς, χάνουν 100 αεροπλάνα και τεράστιο αριθμό όπλων,
ένα εξαιρετικά δυσαναπλήρωτο κενό. Η Μπρουνέτε συμβόλισε έμμεσα το
σημείο έναρξης μίας παρακμής για την Κυβέρνηση η οποία αποδείχτηκε
αδύναμη να απαλλάξει την Μαδρίτη από τον κλοιό της. Ο οπλαρχηγός
Βαλεντίν Γκονζάλες (El Campesino) ανακαλύπτει μερικά πτώματα των Δ.Τ με
κομμένα πόδια. </div>
<div>
</div>
<div>
Οι Ισπανοί θεωρούν τους ξένους εθελοντές σαν κατακτητές του πατρίου
εδάφους και κάθε ''βεβήλωση'' θεωρείται αποδεκτή. Αηδιασμένος εκείνος
εκτελεί 400 Μαροκινούς αιχμαλώτους. Εν τω μεταξύ πολιτικές
ανακατατάξεις ακολουθούν και στα 2 στρατόπεδα. Ο Μόλα σκοτώθηκε σε
δυστύχημα στις 3 Ιουνίου και ο Φράνκο παραμένει ο μόνος εκπρόσωπος και
ηγέτης του κινήματος σε όλο το αντικυβερνητικό πολιτικό φάσμα. Στην
κυβέρνηση οι Ρώσοι απαιτούν ξεκαθάρισμα των αναρχικών. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Καμπαλλέρο αρνείται κάθε διείσδυσή τους στην διοικητική μηχανή οπότε
εκείνοι τον διώχνουν και τοποθετούν στην θέση του τον Χουάν Νεγκρίν ο
οποίος υποστηρίζει με θέρμη την πολεμική προσπάθεια και από ανάγκη
υποχωρεί σε όλες τους τις απαιτήσεις. Ακολουθεί μία λυπηρά περίοδος
εμφυλίου πολέμου μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο αλλά στο τέλος
επιβάλλεται αυστηρή πειθαρχεία και ο Νεγκρίν θέλει να αναλάβει επιθέσεις
μεγάλης κλίμακας για να αλλάξει το πνεύμα ηττοπάθειας που αρχίζει να
πλανάται. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μπελτσίτε </span></b><br />
<br />
Οι Ρώσοι μέσω του πράκτορά τους Φίλμπυ που υπηρετεί στο Φρανκικό
επιτελείο σαν φιλοφασίστας ανταποκριτής μαθαίνουν ότι ο Φράνκο σχεδιάζει
επίθεση στα βορειοανατολικά στην Αραγώνα, με τελικό στόχο τη
Βαρκελώνη. Έτσι ο Νεκγρίν αποφασίζει να τον προλάβει με μία επίθεση (24
Αυγούστου – 27 Σεπτεμβρίου 1937) με σκοπό να καταληφθεί η Σαραγόσα και
να διαφυλαχτεί η απειλούμενη πια σύνδεση Μαδρίτης - Αραγώνας. Η επίθεση
κατευθύνεται σε 2 χωριά κλειδιά, την Μπρουνέττε και το Κουίντο, τα οποία
περικυκλώνονται αλλά οι αμυνόμενοι πολεμούν κτίριο προς κτίριο. </div>
<div>
</div>
<div>
Κι εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο γιατί η
προσπάθεια όλη εξαντλείται στην κατάληψη των 2 χωριών όπου οι
ταμπουρωμένοι Φρανκικοί έχουν μοιραία την ευκαιρία να πλήττουν πολλούς
κυβερνητικούς και να κλέψουν πολύτιμο χρόνο τον οποίο εκμεταλλεύεται ο
αιφνιδιασμένος Φράνκο για να στείλει ενισχύσεις σε λίγες μέρες. Τελικά η
κεντρική πλατεία της Μπελτσίτε πέφτει από την έφοδο του τάγματος Α.
Λίνκολν το οποίο όμως πρακτικά διαλύεται κατά 80%. </div>
<div>
</div>
<div>
Την επίθεση συνεχίζει ο αξιωματικός - κομισάριος Εμιλ Κλέμπερ έχοντας
χάσει όμως το στοιχείο του αιφνιδιασμού αλλά ταυτόχρονα η έλλειψη
σχεδίου και οργάνωσης εμφανίζει τις αρνητικές της επιπτώσεις, η Μαδρίτη
τον ειδοποιεί ότι δεν υπάρχει εχθρική δύναμη μπροστά του αλλά εκείνος
πέφτει στα διασταυρούμενα πυρά Φρανκικών που κρατούν τους γύρω λόφους.
Μέσα σε θάλασσα πτωμάτων διατάσσει το πυροβολικό του να χτυπήσει τον
εχθρό οπότε διαπιστώνει πως τα μισά του βλήματα είτε δεν σκάνε, είτε δεν
έχουν το κατάλληλο διαμέτρημα. Ωστόσο η επίθεση συνεχίζεται και ενώ τα
κορμιά πέφτουν ολόγυρα οι λόφοι καταλαμβάνονται με έφοδο. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Κλέμπερ εντέλει τον Β. Γκονζάλες να τους φυλάσσει για να εξασφαλίσει
τα νώτα του στην επόμενη νέα προώθησή του, αλλά μετά από λίγη ώρα ο ''Ελ
Καμπεσίνο'' τους εγκαταλείπει για να ακολουθήσει τον Κλέμπερ, οπότε νέα
Φρανκικά στρατεύματα που ακολουθούν τους ανακαταλαμβάνουν χωρίς κόπο κι
αποκλείουν τα νώτα των κυβερνητικών. Ο Κλέμπερ αναγκάζεται να ανακόψει
την επίθεση και να πολεμήσει και πάλι για τους λόφους ώστε να
εξασφαλίσει τα νώτα του, κρίνοντας όμως πια ότι δεν άξιζε να
διακινδυνεύσει τίποτα άλλο υπό τέτοιες δραματικές συνθήκες επικοινωνιών
και οπλισμού. </div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τερουέλ </span></b><br />
<br />
Ο Νεγκρίν πιεζόμενος για μια νίκη που θα βεβαιώνει την δυνατότητα
επιβίωση της Κυβέρνησης μεταξύ 15 Δεκεμβρίου 1937 και 20 Φεβρουαρίου
1938 ρίχνει όλες του τις δυνάμεις στη πιο αμφίρροπη μάχη του πολέμου,
στην Τερουέλ, μία πόλη κλειδί για να εμποδιστεί η διείσδυση Φράνκο στην
ακτή της Μεσογείου. Αρχικά η προώθηση των κυβερνητικών είναι πολύ βαθιά
καθώς οι Φρανκικοί υποχωρούν γρήγορα αλλά αυτό σύντομα αποβαίνει σε
μειονέκτημα γιατί δημιουργεί εκτεταμένα πλευρά εκτεθειμένα σε
αντεπίθεση. </div>
<div>
</div>
<div>
Η Τερουέλ καταλαμβάνεται αλλά στις 7 Φλεβάρη ο Αχουέ χτυπά στα νώτα της
κυβερνητικής αιχμής η οποία έτσι παγιδεύεται ενώ ο κακός χειμώνας κάνει
τον ανεφοδιασμό αδύνατο. Οι κυβερνητικοί υποχωρούν νότια στην Βαλένθια,
έχοντας μαζέψει καταστροφικές απώλειες 60.000 ατόμων. Ο Φράνκο έχει
τώρα εύκολες επιλογές. Επιτίθεται στην Λερίδα που είναι η πόλη είσοδος
στην Καταλονία από δυτικά (100 χιλ. από τη Βαρκελώνη) και μετά στρέφεται
απότομα στην ακτή νότια κερδίζοντας εύκολα τις μικρές μονάδες που
φυλάνε εκεί. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhQxjxCDU0PgXKlFsFB6QZhnJBTi_Nj8xDDy520gBIJF_d0MYqbfQP4Mj_qWorESrsF0bgmU8QnWr8D2tjkQ_OB-Y11ahMjuBbLWVd2eFJKmuwWUKMaN_XE7K61VonAouQbj9DOROJdc/s1600/The_El_Campesino_directing_Republican_soldiers_at_Villanueva_de_la_Canada.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihhQxjxCDU0PgXKlFsFB6QZhnJBTi_Nj8xDDy520gBIJF_d0MYqbfQP4Mj_qWorESrsF0bgmU8QnWr8D2tjkQ_OB-Y11ahMjuBbLWVd2eFJKmuwWUKMaN_XE7K61VonAouQbj9DOROJdc/s1600/The_El_Campesino_directing_Republican_soldiers_at_Villanueva_de_la_Canada.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Φτάνει στο Βινιαρόθ, στη Μεσόγειο, στις 3 Απριλίου 1938 έχοντας αποκόψει
τις κυβερνητικές μονάδες για πάντα στα δύο, απομένει η Μαδρίτη, με τη
λουρίδα που οδηγεί στη Βαλένθια και η Καταλονία στο Β.Α άκρο της χώρας.
Ελάχιστοι Κυβερνητικοί διατηρούν ελπίδες αλλά ο Νεγκρίν εκμεταλλεύεται
το ότι ο Χίτλερ μπαίνει στην Αυστρία και απαιτεί την Τσεχοσλοβακία,
πιστεύοντας ότι τώρα οι Αγγλο-Γάλλοι θα πειστούν να τον βοηθήσουν, αλλά
είναι τότε ο Τσάμπερλαιν που θα ''πουλήσει'' πρώτη και καλλίτερη την
κυβερνητική Ισπανία, προτού χαρίσει την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Το
1938 είναι ελαφρά διαφορετικό. </div>
<div>
</div>
<div>
Η Γαλλία ξυπνάει. Στις 27 Μαρτίου δεν έχει ψευδαισθήσεις πια, ο Χίτλερ
τους περιτριγυρίζει με σκοπό να χτυπήσει, ο Φράνκο στα νώτα τους θα
είναι μεγάλη συμφορά και τώρα ανοίγουν τα σύνορα αποστέλλοντας όπλα.
Υπάρχουν φήμες ότι μυστικά οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν αεροπλάνα, ο
Νεγκρίν το αφήνει να διαδίδεται αλλά όντως κάποια λίγα, Αμερικανικής
κατασκευής, θα βρεθούν αργότερα με τα κυβερνητικά χρώματα χωρίς φυσικά
πιθανότητα να επηρεάσουν την κατάσταση, εξ άλλου πρόκειται για
ξεπερασμένα διπλάνα του ναυτικού. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Νεγκρίν χρειάζεται πίστωση χρόνου μεν αλλά και μια ηχηρή νίκη που να
δηλώνει σε όλους ότι η κυβερνητική Ισπανία υπάρχει ελπίζοντας μάλιστα
πως αν ο πόλεμος ξεσπάσει εν τω μεταξύ, τότε αυτόματα θα βρεθεί στην
πλευρά των Αγγλο-Γάλλων αφού πολεμά ήδη τον Χίτλερ και συνεπώς και
νικητής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη στον Ποταμό Εμπρο </span></b><br />
<br />
Στις 24 Ιουλίου ξεκινάει η μεγαλύτερη και τελευταία αντεπίθεση τον
κυβερνητικών στον ποταμό Έμπρο. Το σχέδιο είναι καλό κι αποσκοπεί σε μία
επανασύνδεση Βαρκελώνης - Βαλένθια. Ο Νεγκρίν επιβλέπει ο ίδιος το
σχέδιο και παρατάσσει 250.000 στρατό πολύ καλά εξοπλισμένο για πρώτη
φορά, αλλά χωρίς αεροπορία. Ο Αχουέ μένει εμβρόντητος, σχεδόν
αιχμαλωτίζεται και υποχωρεί στην αντίπερα όχθη σε βάθος 60 χμ, ενώ ο
Φράνκο εγκαταλείπει την άμυνα της Μαδρίτης και συγκλίνει στο σημείο
εκείνο. </div>
<div>
</div>
<div>
Η υπεροχή του πυροβολικού του και κυρίως η άφθονη Ιταλική αεροπορία
αλλάζουν τα πράγματα, το πέρασμα του ποταμιού εμποδίζεται, γέφυρες
συντρίβονται και τελικά οι κυβερνητικοί μόνο με σχεδίες μπορούν να
στέλνουν εφόδια στους δικούς τους στην άλλη όχθη ενώ οι εμπροσθοφυλακές
νοιώθουν πολιορκημένες. Η υποχώρηση των κυβερνητικών πίσω απ το ποτάμι
τελειώνει με 70.000 νεκρούς. Στρατιωτικά είναι το τέλος. Στις 18
Νοέμβρη 1938 ο Νεγκρίν δέχεται να αποσυρθεί αλλά εν τω μεταξύ
συγκεντρώνει τις τελευταίες του προσπάθειες στον διπλωματικό τομέα.<br />
<br />
Κάνει επίσημα μια ''επιθετική'' διπλωματική χειρονομία, ζητάει να φύγουν
όλοι οι ξένοι. Γνωρίζει ήδη ότι η Ρωσία άλλαξε απόψεις για την Ισπανία,
ο Στάλιν εγκαταλείπει τον διεθνιστικό - ιδεολογικό του προσανατολισμό
για να ασχοληθεί με τις διπλωματικές επιπτώσεις των τελευταίων
γεγονότων, εξ άλλου έχει ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία να ανεφοδιάζει
τις δυνάμεις στην Ισπανία ενώ Χίτλερ - Μουσολίνι ξέρουν ότι κι εκείνων
οι στόχοι συγκεντρώνονται τώρα στην Ευρώπη. Μεταξύ 22 Σεπτεμβρίου – 15
Οκτωβρίου 1938 οι Διεθνείς Ταξιαρχίες αποχωρούν και σχεδόν όλες οι
μονάδες Γερμανο-Ιταλών. </div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Έλλειψη Όπλων και Πυρομαχικών </span></b><br />
<br />
Οι Δημοκρατικοί ήταν εξαντλημένοι, με ελλείψεις σε όπλα και πολεμοφόδια
και πεσμένο ηθικό μετά την ήττα της Τερουέλ. Ο Φράνκο πήρε την
πρωτοβουλία με μία μαζική επίθεση μέσω της Αραγώνας και του Καστεγιόν
προς τη θάλασσα. Εκατό χιλιάδες στρατιώτες, 200 άρματα μάχης και σχεδόν
χίλια Γερμανικά και Ιταλικά αεροσκάφη άρχισαν την προέλασή τους στις 7
Μαρτίου 1938. Μέχρι τις 15 Απριλίου είχαν φθάσει στη Μεσόγειο. Έχοντας
μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ολική καταστροφή των Δημοκρατικών δυνάμεων
απ’ ότι για μια γρήγορη νίκη, ο Φράνκο αγνόησε την ευκαιρία να στραφεί
κατά μιας Βαρκελώνης με ανεπαρκή άμυνα. </div>
<div>
</div>
<div>
Αντ’ αυτού, τον Ιούλιο εξαπέλυσε μεγάλη επίθεση εναντίον της Βαλένθια. Η
αποφασιστικότητα των Δημοκρατικών στην άμυνα εξασφάλισε ότι η πρόοδος
θα ήταν αργή και εξαντλητική, αλλά στις 23 Ιουλίου 1938 η Βαλένθια
βρέθηκε υπό άμεση απειλή, με τους Εθνικιστές λιγότερο από σαράντα
χιλιόμετρα μακριά. Εις απάντησιν ο Ρόχο εξαπέλυσε άλλον έναν θεαματικό
αντιπερισπασμό, υπό τύπον μαζικής επίθεσης, από τον ποταμό Έμπρο, για να
αποκαταστήσει επικοινωνία με την Καταλωνία. </div>
<div>
</div>
<div>
Στην πιο σκληρή μάχη ολόκληρου του πολέμου, ο Δημοκρατικός στρατός, που
αποτελείτο από 80.000 άνδρες, πέρασε τον ποταμό, έσπασε τις γραμμές των
Εθνικιστών, αν και με μεγάλο κόστος για τη Διεθνή Ταξιαρχία. Μέχρι την
1η Αυγούστου είχαν φθάσει ως την Γκαντέσα, Φρανκικές ενισχύσεις
μεταφέρθηκαν εκεί εσπευσμένα και οι Δημοκρατικοί υποβλήθηκαν σε τρεις
μήνες καύσωνα και σφοδρού βομβαρδισμού από το πυροβολικό. Αποφασισμένος
να συντρίψει τον Δημοκρατικό στρατό, ο Φράνκο συγκέντρωσε νέα
στρατεύματα 30.000 ανδρών με καινούργιο Γερμανικό εξοπλισμό. </div>
<div>
</div>
<div>
Οι Ισπανοί Δημοκρατικοί πλέον κοίταζαν την ήττα κατάματα. Η Βαρκελώνη
έπεσε στις 26 Ιανουαρίου 1939. Στη Μαδρίτη, στις 4 Μαρτίου, ο διοικητής
του Δημοκρατικού Στρατού του Κέντρου, συνταγματάρχης Σεγισμούντο Κασάδο,
επαναστάτησε εναντίον της Δημοκρατικής κυβέρνησης, ελπίζοντας να δώσει
ένα τέλος σε μία ολοένα δίχως νόημα σφαγή. Υποσχέσεις για διαπραγμάτευση
της ειρήνης δεν τηρήθηκαν από τον Φράνκο και έπειτα από
αλληλοεξοντωτικές μάχες μέσα στη Δημοκρατική ζώνη, στρατιώτες καθ’ όλο
το μήκος του μετώπου άρχισαν να παραδίδονται. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL8ursLPQIjHpV1V12TO0V-fuchXggdKf0sOQlHF4jcgKOTiATMt7ZNPmba4Z74G32Cv7VrZm4hVWqbVwW1LgzhqiLfYkFR_PcPCiTlWk3VzvUc6x-bEZULEKPs7OKgGHZStHwbyXuDiY/s1600/Forces_of_the_Spanish_Government_Crossing_the_Ebro_-_Google_Art_Project.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL8ursLPQIjHpV1V12TO0V-fuchXggdKf0sOQlHF4jcgKOTiATMt7ZNPmba4Z74G32Cv7VrZm4hVWqbVwW1LgzhqiLfYkFR_PcPCiTlWk3VzvUc6x-bEZULEKPs7OKgGHZStHwbyXuDiY/s1600/Forces_of_the_Spanish_Government_Crossing_the_Ebro_-_Google_Art_Project.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Οι Εθνικιστές μπήκαν σε μια απόκοσμα σιωπηλή Μαδρίτη στις 27 Μαρτίου.
Τετρακόσιες χιλιάδες Δημοκρατικοί σύρθηκαν στην εξορία. Η εθνικιστική
νίκη θεσμοποιήθηκε ως η δικτατορία του Φράνκο. Πάνω από ένα εκατομμύριο
εξέτισαν ποινές σε φυλακές ή σε στρατόπεδα εργασίας. Στους 400.000 που
σκοτώθηκαν στον πόλεμο, ήρθαν να προστεθούν ακόμα 200.000 εκτελέσεις
μεταξύ του 1939 και του 1943.</div>
<div>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΔΑΦΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ιούλιος 1936 </span></b><br />
<br />
Το κίνημα επικρατεί κυρίως στη Ναβάρα (Β.Δ Ισπανία) υπό τον Μόλα και σε
μερικούς θυλάκους του Νότου, τη Σεβίλια, τo Καντίζ και τη Μαγιόρκα στις
Βαλεαρίδες νήσους. Οι Κανάριες και το Μαρόκο ανήκουν πάντα στο κίνημα,
υπό τον Φράνκο, αλλά η υπόλοιπη χώρα ακολουθεί την Κυβέρνηση <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αύγουστος 1936 </span></b><br />
<br />
Μέσα σε ένα μήνα και μπροστά σε μια Κυβέρνηση μέσα σε σύγχυση ο Φράνκο
εύκολα προωθείται παράλληλα στα Πορτογαλικά σύνορα κι ενώνεται με τον
Μόλα στη Ναβάρα. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μάρτιος 1937 </span></b><br />
</div>
<div>
Η Μαδρίτη περικυκλώνεται από Βορρά, Δύση και Νότο αλλά κρατάει ανοιχτή την πρόσβαση με την Βαλένθια στη Μεσόγειο <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ιούλιος 1937</span></b><br />
<br />
Η Μαδρίτη ανθίσταται αλλά η Κυβέρνηση αποτυγχάνει στις προσπάθειες να
διασπάσει τον κλοιό ο οποίος με μια επίθεση στο μέτωπο της Καταλονίας
φτάνει στην θάλασσα και αποκόπτει την Κυβέρνηση στα δύο. Πέφτουν και οι
Βασκικές περιοχές <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Φεβρουάριος 1937 </span></b><br />
<br />
Η μάχη στον Έμπρο αποτυγχάνει και η Καταλονία πέφτει, η Κυβέρνηση
αποκόπτεται εντελώς σε μια περιοχή μεταξύ Μαδρίτη και Βαλένθια <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Το Τέλος </span></b><br />
<br />
Ο Νεγκρίν μεταφέρει την κυβέρνηση στην Βαρκελώνη αλλά ο κόσμος έχει
απογοητευτεί και η κατάσταση δεν θυμίζει τίποτα απ το 1936 και την άμυνα
της Μαδρίτης. Η πόλη απλά υποκύπτει στις 14 Φεβρουαρίου 1939 με
ελάχιστες αψιμαχίες. Ο Νεγκρίν καταφεύγει αρχικά στην πόλη της Χερόνα,
μετά περνάει στη Γαλλία (Τουλούζη) μαζί με τον Αθάνια. Στις 28
Φεβρουαρίου 1939 Άγγλοι και Γάλλοι αναγνωρίζουν τον Φράνκο σαν την
νόμιμη κυβέρνηση. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Αθάνια παραιτείται αλλά ο Νεγκρίν λογαριάζει ακόμα στον πόλεμο που
φαίνεται να επίκειται και εξακολουθεί να συμβολίζει την πρωθυπουργία
αλλά με βάσει το Σύνταγμα, άνευ Προέδρου αυτό δεν στέκει. Στην Μαδρίτη
οι μόνιμα πολιορκημένοι κάνουν μια κίνηση ''κατευνασμού'' του Φράνκο.
Στηριγμένοι στην μη συνταγματικότητα του Νεγκρίν ξεκινά ένα στρατιωτικό
πραξικόπημα στις 13 Μαρτίου που καθαιρεί το υπάρχον στρατιωτικό
επιτελείο και τους πολιτικούς κομισάριους, ουσιαστικά αποβάλλοντας το
κομμουνιστικό περίβλημα και στέλνεται αντιπροσωπεία στο Μπούργκος να
συζητήσει παράδοση και επιείκεια. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Φράνκο απαντά στις 14 ότι ιδρύεται Δικαστήριο Πολιτικών Ευθυνών για να
δικάσει τα πολιτικά εγκλήματα. Ο Μπεστέϊρο εντελώς απογοητευμένος
αρκείται να ανακοινώσει στον λαό την είσοδο του Φράνκο την 1η Απριλίου
1939, ο οποίος ανακοινώνει την λήξη του πολέμου και την εγκαθίδρυση της
κυβέρνησής του. Το τελευταίο δράμα παίζεται στην Βαλένθια που δεν έχει
ακόμα καταληφθεί : ο κόσμος πανικόβλητος συνωστίζεται στην παραλία,
φήμες λένε ότι Αγγλο-Γαλλικά πλοία θα έρθουν να τους φυγαδεύσουν, όταν
καταλαβαίνουν πως αυτό δεν συμβαίνει αρκετοί πέφτουν στα νερά να
πνιγούν. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Φράνκο στην πολιτική θητεία του θα επιβάλλει 300.000 επιπλέον
πολιτικές θανατώσεις συν τις κάπου 190.000 κατά την διάρκεια του
πολέμου, ξεπερνώντας έτσι τις 220.000 εκτελέσεις της κυβερνητικής
πλευράς ενώ το επίσημο ανακοινωθέν του Τσάμπερλαιν για την αναγνώριση
του Φράνκο ανέφερε ότι : «Με ικανοποίηση έγιναν δεκτές οι δηλώσεις του
στρατηγού Φράνκο για την καταδίωξη αποκλειστικά και μόνο εγκληματικών
πράξεων».<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>Η ΞΕΝΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ </b></span></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΩΝ </b></span><b style="color: orange; font-size: x-large;">ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ </b><b style="color: orange; font-size: x-large;">ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ </b><br />
<br />
Η μεγαλύτερη ιστορική δόξα του Εμφυλίου Ισπανικού Πολέμου ήταν οι
Διεθνείς Ταξιαρχίες γιατί σε λίγους πολέμους έτυχε άτομα από κάπου 25
εθνότητες να τρέξουν εθελοντές για τον ιερό σκοπό μιας πλευράς, της
Κυβερνητικής. Στην Φρανκική πλευρά εκτός από τα τακτικά στρατεύματα των
Ιταλο-Γερμανών και Μαροκινών δεν βρέθηκαν ιδεολογικοί συμπαραστάτες
τουλάχιστον που να γράψουν παρόμοια ιστορία. Είναι γνωστό το όνομα ενός
Ιρλανδού απόστρατου ονόματι Ο’ Ντάφφυ, Ιρλανδού φασίστα και 700
εθελοντών μελανοχιτώνων που δήλωσαν ότι το έκαναν για χάρη της Καθολικής
Πίστης. </div>
<div>
</div>
<div>
Κάποια μικρά στρατιωτικά αγήματα μερικών δικτατορικών Νοτιοαμερικανικών
κυβερνήσεων, πχ Αργεντινής εστάλησαν για συμπαράσταση και πιθανόν κι από
τη Πορτογαλία. Υπήρξε και ένας μεμονωμένος Βέλγος Κόμης, ο Σάρλ ντε
Εμρικούρ, (Count Rodolphe Ghislain Charles De Hemricourt De Grunne), που
κατετάγη εθελοντής πιλότος για τον Φράνκο - πέθανε στον 2ο Π.Π
καταριπτόμενος από γερμανικά Bf 109. Εξάλλου εκεί ακριβώς έγινε διάσημος
κι άρχισε την ιδιαίτερη καριέρα του κι ο Κιμ Φίλμπυ, Βρετανός
φιλοφασίστας δημοσιογράφος που έγραφε ευνοϊκά άρθρα για την χούντα του
Μπούργκος μπαινοβγαίνοντας ελεύθερα στο επιτελείο του Μόλα υπό το
διακριτικό βλέμμα των Ιταλο-Γερμανών. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijnmNHh43-TiHVjbFwvAbCe16kPc4hEw60KauPag83AWWvueBHIGihoyoTnRTt8L9pEz5ax7tvksav4EsRz_3lx-XE0KBNoFnWWav6hwU-pi9eZrgu9xIBDeBzmA4JpQZVDfPWQiEmyxM/s1600/Fotografia-Taro-frente-Tardienta_EDIIMA20130928_0248_13.PNG.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijnmNHh43-TiHVjbFwvAbCe16kPc4hEw60KauPag83AWWvueBHIGihoyoTnRTt8L9pEz5ax7tvksav4EsRz_3lx-XE0KBNoFnWWav6hwU-pi9eZrgu9xIBDeBzmA4JpQZVDfPWQiEmyxM/s1600/Fotografia-Taro-frente-Tardienta_EDIIMA20130928_0248_13.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Ο Φίλμπυ, αργότερα το χαϊδεμένο παιδί της μυστικής Αγγλικής Υπηρεσίας ΜΙ
6 (της οποίας όντως διοικητής είναι ο « Μ »). είναι ωστόσο ένας
Σοβιετικός πράκτορας και προετοιμάζει στην Ισπανία ένα ''επαγγελματικό
υπόβαθρο'' που θα οδηγήσει τελικά στην κλοπή της ατομικής βόμβας 10
χρόνια μετά. Αλλά όλοι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με ένα διεθνιστικό
κίνημα όπως έχουν οι ''άλλοι''. Και ποιοι ήταν αυτοί; <br />
<br />
Η πραγματική ιστορία τους αρχίζει και γράφεται τα τελευταία 5 χρόνια
καθώς πολλά στοιχεία αποσιωπήθηκαν επίτηδες στη περίοδο του ψυχρού
πολέμου ενώ άλλα διαστρεβλώθηκαν σε υπερβολικό βαθμό μετά τις
εκκαθαρίσεις του Στάλιν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 50 όπου πολλά
πρώην μέλη τους στο αριστερό στρατόπεδο είχαν διωχθεί κι εκτελεστεί απ
τη Μόσχα, γι αυτό ως σήμερα μας παρέχονται περισσότερες πληροφορίες για
όσους των Δ.Τ προήλθαν από τη Δύση παρά την Ανατολή. </div>
<div>
</div>
<div>
Μόλις το 1996, κάπου 20 χρόνια μετά τον θάνατο του Φράνκο, η Ισπανική
Βουλή με βασιλικό διάταγμα, αναγνωρίζει τον ρόλο των Δ.Τ στην Ισπανική
Ιστορία και απένειμε αριστίνδην την Ισπανική εθνικότητα σε κάπου 600
ακόμα επιζώντες που παραβρέθηκαν εκεί στην ειδική συγκινητική τελετή.
Μνημείο επίσης ετοιμάζεται στην Οττάβα για τους Καναδούς των Δ.Τ. Στην
Γαλλία ωστόσο το 1996 πρόταση βουλευτή για αναγνώριση των Γάλλων Δ.Τ σαν
αντιστασιακών, απερρίφθη, γιατί κάποια άτομα παρουσίασαν στοιχεία από
τις μελανές πολιτικές πλευρές ορισμένων εναντίον άλλων συναδέλφων τους
στις Δ.Τ. </div>
<div>
</div>
<div>
Η αλήθεια δεν είναι ποτέ ''λευκή'', o Μαρτύ είχε πράγματι αφήσει πίσω
του μαύρα ίχνη βασανισμών. Για την ιστορική ακρίβεια θα πρέπει να πούμε
ότι τα πραγματικά νούμερα δεν ελέγχονται διότι η προσέλευσή τους ήταν
μυστική, άλλοι χρησιμοποίησαν πλαστά διαβατήρια και άλλοι ήρθαν από
μόνοι τους ''μεταμφιεσμένοι'' σε τουρίστες. Κατέφθαναν σε ομάδες και
κάθε φορά ακολουθούσε μία νέα αναδιοργάνωση σε νέες μονάδες πράγμα που
συνεχίστηκε έντονα μετά απ τις τεράστιες απώλειες των μαχών. Η
προσέλευση ήταν έντονη από τον Σεπτέμβριο 1936 αλλά στα μέσα του 1937
πρακτικά σταματάει και το 57% των μελών των Δ.Τ είναι απλά Ισπανοί που
γεμίζονται κενά.<br />
<br />
Ωστόσο, κι αυτό πρέπει να προσεχθεί, σε αυτές δεν λογαριάζονται όλοι οι
ξένοι που πολέμησαν σε άλλες μονάδες είτε συμπαραστάθηκαν στο έργο των
Δ.Τ. Δεν περιλαμβάνονται καθόλου Ρώσοι, διότι αυτοί πολεμούσαν με τις
τακτικές τους μονάδες, ούτε οι μεμονωμένοι, όπως ο συγγραφέας Τζ.
Όργουελ, που εντάχθηκαν σε μιλίτσιες της δικής τους επιλογής χωρίς να
υπάγονται στον ευρύτερο μηχανισμό, δεν υπολογίζονται εκείνοι που
προσέφεραν φαρμακευτικό υλικό και περίθαλψη για περιορισμένο διάστημα.</div>
<div>
<br />
Δεν περιλαμβάνονται οι ξένοι μισθοφόροι αεροπόροι και ούτε όσοι, κυρίως
Γαλλο-Βάσκοι, περνούσαν τα σύνορα και πολεμούσαν κατά την διάρκεια της
μέρας επιστρέφοντας σπίτι τους τη νύχτα. Χονδρικά ήταν κάπου μεταξύ 34 -
40.000 από κάπου 25 - 30 διαφορετικά έθνη. Υπολογίζεται πάντως ότι ανά
πάσα στιγμή δεν ξεπέρασαν ποτέ τις 20.000 στην Ισπανία. Ο κορμός τους
απετέλεσε εθελοντές της διεθνούς κομμουνιστικής οργάνωσης Koμιντέρν με
εμπνευστή τον Γάλλο ηγέτη του Κ.Κ, Μωρίς Τορρέζ και πρώτο διοικητική
τους τον στενό συνεργάτη του Αντρέ Μαρτύ.<br />
<br />
Διαιρέθηκαν σε τάγματα ή ταξιαρχίες ανάλογα με την γλώσσα που μιλούσαν,
αλλά μετά από συνεχείς απώλειες συγχωνεύονταν σε άλλες. Κατά την
αποχώρηση τους το 1938 μετρούνται 15.992 ζωντανοί (51% των
προσελεύσεων), 4.575 νεκροί σε μάχες, αγνοούμενοι 5.740. Οι υπόλοιποι
είχαν κατά καιρούς αποχωρήσει κυρίως από βαρείς τραυματισμούς, άλλοι
πολλοί λίγοι έζησαν αιχμάλωτοι -παρά την κλασσική τακτική των Φρανκικών
να τους εκτελούν με βασανιστήρια- και κάποιοι ακόμα λιγότεροι
λιποτάκτησαν.<br />
<br />
Κατά την επιστροφή τους μετά την αποχώρηση απ την Ισπανία άλλοι
διώκονται, άλλοι κρύβονται κι άλλοι εξαφανίζονται στην Γερμανική κατοχή,
οπότε τα νούμερα μοιραία αποκλίνουν από την πραγματικότητα. Αλλά τι
έκανε αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να πολεμήσουν σε μια τέτοια στιγμή
όταν οι κυβερνήσεις όλες προσπαθούσαν να κρατηθούν επίσημα μακριά απ
την διαμάχη και κυρίως μακριά απ την Κυβερνητική Ισπανία εμποδίζοντας
μάλιστα την έξοδο αυτών των ατόμων με διατάξεις, αστυνομεύσεις και
παρακράτηση διαβατηρίων;</div>
<br />
«Είναι το κοινό ιδανικό και στόχος που κάνει τους εξωτερικά
ανομοιογενείς ανθρώπινους χαρακτήρες να πετιούνται όλοι μαζί σ’ ένα
πρόσταγμα απ το αμπρί τους πάνω στα πυρά των εχθρικών πολυβόλων». Κι
αυτό το ιδανικό είχε δημιουργηθεί ειδικά στην Ευρώπη την δεκαετία 1925
-1935 όπου τα κοινωνικά αποτελέσματα του Αμερικανικού οικονομικού κράχ
έφτασαν την Μέκκα του Αμερικανικού Ονείρου στο ναδίρ της και όπου οι
γεμάτοι δρόμοι από χιλιάδες άνεργους εξαθλιωμένους.<br />
<div>
</div>
<div>
Τα χωράφια όπου τα σπαρτά καίγονται σαν καυσόξυλα για θέρμανση και οι
επιχειρηματίες που αυτοκτονούσαν πτωχευμένοι πέφτοντας από τους ψηλούς
ουρανοξύστες δημιούργησαν μία οργή κοινωνικής αδικίας, δύσκολη πιθανόν
ακόμα και για την φαντασία των σημερινών Αμερικανών. Στην Ευρώπη ειδικά
οι φασισμοί που ξεπήδαγαν στις διάφορες χώρες σαν μανιτάρια αντί
πράγματι να βοηθήσουν την κοινωνία με ριζικές αναδιοργανώσεις, δεν
μπορούσαν να κρύψουν το πραγματικό ''αφεντικό'' τους που καθόριζε την
πορεία από πίσω.<br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikH7TAVqFtOwU4c0bf2las3kH9qzwVmMSzwiWv6DDl5kLk16FTnfB_DTG2qWmCXZzmoPtvqwi44mzOx2hipriBrO_Fjn0JeI_VaU9Fwjk8zvZD0eoqO_2SiiKh9B59UgXz038KlpcrxjI/s1600/guerra-civil01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikH7TAVqFtOwU4c0bf2las3kH9qzwVmMSzwiWv6DDl5kLk16FTnfB_DTG2qWmCXZzmoPtvqwi44mzOx2hipriBrO_Fjn0JeI_VaU9Fwjk8zvZD0eoqO_2SiiKh9B59UgXz038KlpcrxjI/s1600/guerra-civil01.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Ήταν οι μεγάλοι βιομήχανοι που τους είχαν εγκαταστήσει για να ελέγξουν
μια τυχόν φρενήρη κι απελπισμένη κοινωνική λαϊκή αναταραχή και γι αυτό
τον λόγο στην συνέχεια οδηγήθηκαν αναγκαστικά και στον πόλεμο, επειδή τα
σχέδιά τους πρόβλεπαν ολοένα και περισσότερο την ανάγκη νέων βασικών
βιομηχανικών πηγών που οι χώρες τους δεν διέθεταν, προκαλώντας βέβαια
την αντίδραση των ''ήδη κατεχόντων''. Θα ήταν μεγάλο λάθος να δεχτούμε
ότι ο 2ος Π.Π έγινε χωρίς να υπάρχουν εξαιρετικά σοβαρά οικονομικά
συμφέροντα κι ίσως θα ήταν πιο απλό επιστημονικά να πούμε ότι έγινε,
μόνο γι αυτά. <br />
<br />
Ήταν λοιπόν η απάντηση σε αυτή την λογική που ώθησε απλούς εργάτες,
συγγραφείς ή και καθηγητές πανεπιστημίων να πάρουν ένα τουφέκι στο χέρι
και να δώσουν την προσωπική τους μάχη ενάντια στο κατ' εκείνους
απαράδεκτο ή άδικο γιατί είχαν βαρεθεί τις αδιάκοπες υποχωρήσεις όλων
των ''Μεγάλων Δημοκρατιών'' στις αλλεπάλληλες προκλήσεις Μουσολίνι και
Χίτλερ κι οι οποίες δεν ευθύνονται καθόλου λιγότερο για την τελική
τραγωδία στην οποία αναγκάστηκαν τελικά να βαδίσουν όταν κατάλαβαν ότι
έχαναν τον έλεγχο αυτών που ανέχτηκαν αν όχι και δημιούργησαν.<br />
<br />
Αρκεί να σκεφτεί κανείς σήμερα ποιο άραγε διεθνές γεγονός θα οδηγούσε
κάποιους σε μια παρόμοια ενέργεια για να καταλάβει την ηθική πίεση που
ένιωσαν αυτά τα άτομα. Υπήρξαν βέβαια και οι μοιραίες ''αποχρώσεις'',
δεν ήταν ίσως όλοι το ίδιο αποφασισμένοι αλλά η πολύ μεγάλη πλειοψηφία
επέμεινε πάντα πως είχαν πλήρη την συνείδηση ότι έκαναν ''Το σωστό''. Κι
ήταν οι περισσότεροι άσχετοι με όπλα. Στο βιβλίο του: ''Αφιέρωμα στην
Καταλονία'', o Όργουελ αναφέρει ότι απέσπασε τον θαυμασμό των Ισπανών
του λόχου του γιατί είχε κάποτε χειριστεί πιστόλι, ενώ όλοι οι άλλοι
ποτέ τους.<br />
<br />
Η δε πλειοψηφία των απλών μαχητών ήταν κυρίως εργάτες και συνδικαλιστές
κυνηγημένοι των διαφόρων Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Χρειάζονταν ένα σοβαρό
κίνητρο για ένα π.χ συγγραφέα να βγει να πολεμήσει τον επαγγελματία
στρατιώτη της Λεγεώνας των Ξένων όταν μάλιστα ήταν γνωστό τι σε περίμενε
αν έπεφτες στα χέρια του ζωντανός, έπρεπε να ξέρεις να αναμετριέσαι με
τον εαυτό σου. Ο μέσος άνθρωπος των Δ.Τ είχε κάτι να ξεπληρώσει στο
χρέος του ''σωστού'' που δημιουργείται μέσα στην συνείδηση του. </div>
<br />
Αλλά οι μορφές δεν είναι πλάσματα της φαντασίας, ο ήρωας του έργου
Ρόμπερτ Τζόρνταν, δεν είναι άλλος απ τον πραγματικό λοχαγό Μπώμπ
Μέρριμαν, καθηγητής πανεπιστημίου από το Λός Αντζελες, διοικητή του
Τάγματος Λίνκολν, που γνώριζε ο συγγραφέας, και θα σκοτωθεί τελικά στην
Γκανδέσα. Άλλοι θυσίασαν τα πάντα, το παρόν και το μέλλον τους. Ο
Όργουελ γράφει για τον Βέλγο Ζώρζ Κόπ (Georges Kopp) ότι άφησε
οικογένεια, παιδί και καλή δουλειά για να πολεμήσει τον φασισμό και πως
αν γύριζε πίσω στο Βέλγιο η συμμετοχή του στην Ισπανία θα του στοίχιζε
επιπλέον 10 χρόνια φυλακή. </div>
<div>
<br />
Άλλοι, όπως ο Σάμ Γουάϊλντ, διοικητής του Βρετανικού τάγματος θα
πολεμήσει για να εκπροσωπήσει την γνώμη εκείνη του λαού του που η
κυβέρνησή του αγνόησε, δηλώνοντας: «Το Βρετανικό Τάγμα θα φροντίσει οι
500 του συνάδελφοι που βρίσκονται για πάντα θαμμένοι στην Ισπανική Γη να
γίνουν το παράδειγμα σ’ όλο τον Αγγλικό λαό στον αγώνα κατά του
φασισμού». </div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οργάνωση των Πρώτων Δ.Τ </span></b><br />
<br />
Οι πρώτοι ''μπριγκατίστες'' ουσιαστικά υπήρχαν ήδη στην Ισπανία κι είναι
Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού
Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό
τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ. Στην Βαρκελώνη υπάρχουν
Γερμανο-Πολωνοί πρόσφυγες από χρόνια κι αυτοί εξόριστοι λόγω φτώχειας
και διώξεων. Όλοι αυτοί μαζί απαρτίζουν το πρώτο ξένο τάγμα, ονόματι
Thaelman (από τ' όνομα σοσιαλιστή εργάτη έγκλειστου ήδη στο
Μπούχενβαλντ) που δημιουργείται στο εσωτερικό ενώ ακόμα δεν υπάρχει ο
όρος Δ.Τ, με πολεμικό αρχηγό τον συνδικαλιστή Μαξ Φρήντμαν (Max
Friedman).<br />
<div>
</div>
<div>
Ήδη από τα τέλη Ιουλίου ο Τορρές στη Γαλλία αλλά και ο Ιταλός Παλμύρο
Τολιάτι (μετέπειτα αριστερός ηγέτης της Ιταλίας) μέσα στην Κομιντέρν
πείθουν τον Στάλιν να δώσει το πράσινο φως μιας διεθνιστικής αριστερής
κίνησης για εθελοντές και υλική βοήθεια στην Ισπανία ενώ στη Γαλλία η
μισή κυβέρνηση είναι ένθερμα υπέρ. Στο διάστημα αυτό ως τα μέσα
Σεπτέμβρη κάπου 400 άτομα περνάνε τα Γαλλικά σύνορα και προωθούνται στο
μέτωπο της Αραγώνας, δυτικά από τη Βαρκελώνη προτού ακόμα σχηματίσουν
μια ειδική μονάδα. </div>
<div>
</div>
<div>
Όταν οι Ιταλοί κομμουνιστές ηγέτες Λουίτζι Λόνγκο και Πιέτρο Νένι
μεταβαίνουν στην Μαδρίτη για να οργανώσουν την υποδοχή των αποστολών η
Κυβέρνηση Καμπαλλέρο έφερε κατ' αρχήν αντίρρηση, οι Ισπανοί δεν ήθελαν
άλλους να ανακατεύονται οργανωμένα σε μια δική τους υπόθεση, αλλά οι
καταστάσεις τους ανάγκασαν να αλλάξουν κυρίως γιατί ήθελαν να έχουν
απήχηση στο εξωτερικό, αν και ο ''Ισπανός Λένιν'', Καμπαλλέρο,
φοβόντουσαν τους κομμουνιστές χειρότερα από άλλους.<br />
<br />
Η ιδρυτική πράξη ονομασίας κι οργάνωσης των Δ.Τ έγινε στις 18
Σεπτεμβρίου 1936 σε μια συνεδρίαση του Γαλλικού K.K παρουσία των
Τολιάτι, Δημητρώφ, Μανουίλσκι και Φρήντ , όλων ατόμων της Κομιντέρν, ενώ
το δεξί χέρι του Τορρές, ο Αντρέ Μαρτύ, ήταν ήδη στην Μαδρίτη για να
αναλάβει την πολιτική διοίκησή τους. Σαν βάση ορίστηκε το στρατόπεδο
της Αλμπαθέτε, λίγα χιλιόμετρα απ τη Βαλένθια το οποίο όμως παρέμενε
εντελώς ανοργάνωτο, οι πρώτοι 800 που αποστέλλονται εκεί κοιμούνται
κατάχαμα. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYaRfjR1_JGaChDoJQGae9A3HoPCIPOhUp9Jnj9CB718WeXH85K5AlHMY8EccF4WfiulVkWK2mqdFf1fEw1TQCe5e10Ff4vJwhDGhjw16MgDpwN-AVqRhK8aR5swaRUv-CJgGyHg7jxBw/s1600/%D0%91%D0%BE%D0%B9_%D0%B2_%D0%9C%D0%B0%D0%B4%D1%80%D0%B8%D0%B4%D0%B5._30_%D0%B8%D1%8E%D0%BB%D1%8F_1936.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYaRfjR1_JGaChDoJQGae9A3HoPCIPOhUp9Jnj9CB718WeXH85K5AlHMY8EccF4WfiulVkWK2mqdFf1fEw1TQCe5e10Ff4vJwhDGhjw16MgDpwN-AVqRhK8aR5swaRUv-CJgGyHg7jxBw/s1600/%D0%91%D0%BE%D0%B9_%D0%B2_%D0%9C%D0%B0%D0%B4%D1%80%D0%B8%D0%B4%D0%B5._30_%D0%B8%D1%8E%D0%BB%D1%8F_1936.jpg" width="640" /></a></div>
</div>
<div>
Η πλειονότητα είναι Γάλλοι και γι αυτό η μονάδα ονομάζεται αρχικά
''Μασσαλιώτιδα'' αλλά υπάρχουν και 120 Αγγλοι-Ιρλανδοί υπό την ηγεσία
του Τζώρτζ Ναίηταν (Georges Nathan), ενός λίαν φλεγματικού Άγγλου που με
το χαμόγελο στέκεται όρθιος με τις σφαίρες να γυρίζουν ολόγυρά του
κρατώντας στην μασχάλη του ένα μπαστούνι βέργα. Είναι πρώην αξιωματικός
αποταγμένος από τις μυστικές υπηρεσίες λόγω του βίτσιου του που
αποκαλύπτει καθώς διατάσσει: ''Προσοχή, Κυρίες μου''. Αλλά οι άνδρες
του τον αγαπούν.<br />
<br />
Δίπλα του υπακούει σαν υπαρχηγός ένας τυπικός Ιρλανδός του ΙΡΑ, ο Φράνκ
Ράϊαν (Franck Ryan) που δεν αγνοούσε ότι ο Ναίηταν είχε άφθονη δράση
εναντίον του ΙΡΑ στα μαύρα χρόνια της Ιρλανδικής Επανάστασης. Εκεί όμως ο
Μαρτύ αποδεικνύει τον σκληρότατο χαρακτήρα του, αποτέλεσμα ίσως των
πολυποίκιλων διώξεων και φυλακίσεων που έχει υποστεί από νέος, αλλά
είναι γεγονός ότι η συνεργασία μαζί του γίνεται πολύ δύσκολη σε όλα τα
επίπεδα και οι εκρήξεις θυμού του είναι παροιμιώδεις.<br />
<br />
Βοηθός του είναι ο Γάλλος Βιτάλ Γκαϋμάν παλιός επαγγελματίας
στρατιωτικός, πολεμιστής του 1ου Π.Π και παρασημοφορημένος, στον οποίο
οφείλεται κατά πολύ η παρόλα αυτά επιτυχής τελικά διοργάνωση του
δύσκολου αυτού έργου. Την ίδια ώρα ιδιώτες άσχετοι με κόμματα άρχισαν να
εμφανίζονται, για παράδειγμα ο Ζάν Βενσάν, απόστρατος Σ/χης αξιωματικός
καριέρας που έρχεται να καταταγεί αλλά όμως θυμάται μια ψυχρή υποδοχή
καθώς ο στρατηγός του επιτελείου Αθένθιο που τον υποδέχεται του λέει
σκωπτικά: ''Γιατί δεν εκμεταλλεύεσθε καλλίτερα τα πολλά καφενεία και τις
ωραίες γυναίκες της Μαδρίτης ;''.<br />
<br />
Ο γιατρός Πιέρ Ρουκές εγκαταλείπει το γραφείο του στο νοσοκομείο της
Κρετέϊγ, προάστιο του Παρισιού, για να αναλάβει το νοσοκομειακό τμήμα
των Δ.Τ – θα πεθάνει κατά τον πόλεμο έγκλειστος στο Μπούχενβαλντ. Όλοι
αυτοί θα βρεθούν τελικά στην Αλμπαθέτε όπου μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη
εμφανίζονται τα πρώτα τάγματα. Παραθέτουμε μερικά γνωστά στοιχεία απ την
αρχική τους σύνθεση και εξέλιξη :</div>
<div>
<br />
<b style="color: #e06666;">11η Δ.Τ</b><br />
<br />
Δημιουργείται τον Οκτώβριο του 1936<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Εντγκαρ Αντρέ, Γερμανοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Παρισινή Κομμούνα, Γάλλοι - Βέλγοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Νταμπρόβσκι, Πολωνοί, Τσέχοι, Ούγγροι</li>
</ul>
<br />
<b style="color: #e06666;">12η Δ.Τ</b><br />
<br />
Δημιουργείται τον Νοέμβριο του 1936<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Τέλμαν, Γερμανοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Γκαριμπάλντι, Ιταλοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Μαρτύ, Γάλλοι - Βέλγοι</li>
</ul>
<br />
<b style="color: #e06666;">13η Δ.Τ</b><br />
<br />
Δημιουργείται τον Δεκέμβριο του 1936<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Λ.Μισέλ, Γάλλοι - Βέλγοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Σαπάγιεβ, Ρουμάνοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Μίσκεβιτς Παλαφόξ, Πολωνοί</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">14η Δ.Τ </span></b><br />
<br />
Προέκυψε από συγχωνεύσεις των προηγουμένων μετά την πολιορκία της
Μαδρίτης και αντικατάσταση των κενών που δημιούργησαν οι απώλειες<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Νουέβας Ναθιόνες, Γάλλοι - Ισπανοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Ντομίνγκο Ζερμινάλ, Ισπανοί - Αναρχικοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Ε.Μπαρμπούζ, Γάλλοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4o Τάγμα Π.Μπρασέ, Γάλλοι</li>
</ul>
<br />
<b style="color: #e06666;">15η Δ.Τ</b><br />
<br />
Δημιουργείται τον Φεβρουάριο του 1937<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Δημητρώφ, Γιουγκοσλάβοι - Βούλγαροι - Έλληνες</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Αβ. Λίνκολν, Αμερικανοί (και λίγοι Ελληνοαμερικανοί)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Μακένζυ - Παπινώ, Καναδοί</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4o Τάγμα ''6η Φεβρουαρίου'', Γάλλοι (και λίγοι Έλληνες ναυτεργάτες)</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">150η Δ.Τ </span></b><br />
<br />
Δημιουργείται τον Ιούνιο του 1937<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Ράκοζι, Ούγγροι</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">127η ΔΤ </span></b><br />
<br />
Προέρχεται από συγχωνεύσεις και νέες κατατάξεις<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1o Τάγμα Μάζαρυκ, Τσέχοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2o Τάγμα Νταγιάχοβιτς, Βούλγαροι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3o Τάγμα Δημητρώφ, Γιουγκοσλάβοι - Έλληνες</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy6CI0d8E1-hUwOrO3-g23ImdUmRQI8my9eRIyZm3NiquxXb5s7lffYCL-6WrIHqo0b60Rjj8kfWJEciKoNPIOMKRUjY7xUCS0toqjTxAmPlEjfq7KisvnF6zR16dMfyGEMD4E_z75AqQ/s1600/%D0%91%D0%BE%D0%B9%D1%86%D1%8B_14_%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%B0%D0%B4%D1%8B._1937.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy6CI0d8E1-hUwOrO3-g23ImdUmRQI8my9eRIyZm3NiquxXb5s7lffYCL-6WrIHqo0b60Rjj8kfWJEciKoNPIOMKRUjY7xUCS0toqjTxAmPlEjfq7KisvnF6zR16dMfyGEMD4E_z75AqQ/s1600/%D0%91%D0%BE%D0%B9%D1%86%D1%8B_14_%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%B0%D0%B4%D1%8B._1937.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εξέλιξη των Δ.Τ </span></b><br />
<br />
Αν και αρχικά η οργάνωσή τους απαιτούσε ακόμα 2 - 3 μήνες εκπαίδευση
στις 3 Οκτωβρίου ο Μιάχα -για τον οποίο όλοι μιλούσαν επιτιμητικά και
αμφέβαλλαν ακόμα και για την πολιτική του τοποθέτηση- διατάσσει τις Δ.Τ
να υποστηρίξουν την Μαδρίτη. Είναι ουσιαστικά η πρώτη επίσημη εμπλοκή
των Δ.Τ στον εμφύλιο. Αν και αριθμητικά λίγοι, 2.100 άτομα οπλισμένα με
τουφέκια Remington του 1914 - 1918, οι Δ.Τ αποδεικνύονται πολύ
αποτελεσματικοί κι εμψυχώνουν τον κόσμο. Η επιτυχία του στρατιωτικού
τους ηγέτη στο πεδίο της μάχης Εμίλ Κλέμπερ κερδίζει τον επικίνδυνο
χαρακτηρισμό του ''Σωτήρα της Μαδρίτης''. </div>
<div>
<br />
Μαρτύ και Μιάχα γίνονται έξαλλοι από τη ζήλια και πετυχαίνουν την
συκοφάντησή του προς την Μόσχα που προσωρινά τον απομακρύνει από την
Ισπανία σαν ανεπιθύμητο. Στο παρασκήνιο ο Κλέμπερ είχε ζητήσει την
απομάκρυνση του μισότρελου Μαρτύ και την ανάθεση της αρχηγίας των Δ.Τ
στον Γκαϋμάν, τον δε Μιάχα είχε χαρακτηρίσει εντελώς ανίκανο στρατιωτικό
για την θέση του. Θα αποδειχθεί ότι είχε και στα δύο απόλυτα δίκιο. Η
εξάρτηση από την Κομιντέρν μετέφερε και το μικρόβιο της διχόνοιας, καθώς
από τη Μόσχα ξεκινάει ''εκκαθάριση'' των Τροτσκιστών σε μία προσπάθεια
παραδειγματισμού πολλών αντί-Σταλινικών.<br />
<br />
Που προφανώς ετοίμαζαν μια συγκεκριμένη αντίδραση στην πολιτική μιας
τελικής εγκαθίδρυσης απόλυτης προσωπικής δικτατορίας που έπεται των
δολοφονιών στενών συνεργατών, πλην όμως και αμφισβητιών, του Στάλιν.
Κατά σύμπτωση πολλοί εχθροί του δικτάτορα είναι συγκεντρωμένοι στην
Ισπανία εντεταγμένοι κυρίως στις Αναρχικές Ομάδες, την Καταλανική
Κυβέρνηση και το POUM του οποίου ο πρόεδρος Αντρές Νίν κατηγορεί τον
''Θεό της Μόσχας'' ότι η Ισπανία αποτελεί ''την διέξοδο απ το Σταλινικό
αδιέξοδο''. </div>
<div>
</div>
<div>
Η Κομιντέρν ζητά απ τους Ρώσους πράκτορες της NKVD στην Ισπανία να
προχωρήσουν επίσημα στην εξόντωση των αντιφρονούντων, πράγμα που ήδη
γίνεται στη Μόσχα, αλλά ο Καμπαλλέρο απωθεί την πρόταση με αηδία. Όμως η
ίδια διαταγή της Κομιντέρν έρχεται μέσω Παρισίων και στον Μαρτύ στην
Αλμπαθέτε, που είναι δεδηλωμένος Σταλινιστής, οπότε ο πολιτικός αρχηγός
των Δ.Τ ξεκινάει ένα κύκλο φοβερών νυκτερινών ανακρίσεων των ίδιων των
στρατιωτών του για να εντοπίσει ''προδότες του Φράνκο''. Υπάρχουν
μαρτυρίες 300 βασανισμών και κάπου 12 εκτελέσεων αν και όσοι κατέθεσαν
μετά από χρόνια φαίνονται σαφώς επηρεασμένοι από τα μετέπειτα πολιτικά. </div>
<div>
<br />
Άλλοι τα βεβαιώνουν κι άλλοι λένε ότι δεν συνέβη τίποτα ενώ ο Μαρτύ,
πάντα μεταπολεμικά, δήλωσε ότι τα έκανε μεν, αλλά για λόγους
στρατιωτικής πειθαρχίας γιατί υπήρξαν λιποταξίες. Τα γεγονότα ακριβώς
αυτά στέρησαν το 1996 την αναγνώριση των Γάλλων Δ.Τ από τη Γαλλική
Βουλή. Οι Δ.Τ θα αποτελέσουν επί 3 χρόνια τις σπουδαιότερες ομάδες
κρούσεων των Κυβερνητικών πράγμα που αποδεικνύει η συμμετοχή τους σε
όλες τις σπουδαίες μάχες και το υψηλότατο ποσοστό απωλειών τους. Η
τελευταία τους μάχη είναι στην επίθεση στον ποταμό Έμπρο.<br />
<br />
Εκεί, στην Γκανδέσα, αφήνουν τα κόκαλά τους οι περισσότεροι
εναπομείναντες του αμερικανικού τάγματος Λίνκολν υπό τον Μπώμπ Μέρριμαν,
του Ελληνικού ''Ρήγας Φερραίος'' υπό τον Γιάννη Παντελιά και του
βρετανικού υπό τον Σάμ Γουάϊλντ. Αμέσως μετά την μάχη αυτή οι Δ.Τ
αποσύρονται από την κυβέρνηση Νεγκρίν. Κατά την επιστροφή τους στις
χώρες τους ή αλλού οι ζωντανοί των Δ.Τ συναντούν από τυπικές δυσκολίες
έως διώξεις και θάνατο. Ο Ιρλανδός Μάϊκελ Ο’ Ριόρνταν τραυματίας στην
Γκαντέσα, μαθαίνει πως οι γονείς του τον έχουν για σκοτωμένο.<br />
<br />
Στις ΗΠΑ χαρακτηρίζονται συλλήβδην απ τον Χούβερ σαν ''πρώιμοι
αντιφασίστες'' που μας αφήνει να εννοήσουμε πως πριν κάποια ημερομηνία
δηλαδή δεν θα ταν καλό να είναι κανείς αντιφασίστας. Μερικοί όπως ο
Μίλτον Βόλφ, υπαρχηγός του Μέρριμαν, θα συλληφθούν σε διαδηλώσεις υπέρ
της τύχης των συναδέλφων τους Ισπανών μαχητών που ζουν στα στρατόπεδα
της Γαλλίας. Αρκετοί από τους εκεί αιχμαλώτους θα τρέξουν να ενωθούν με
τους αντιστασιακούς ''Μακί'' αλλά άλλοι θα πέσουν στα χέρια του Βισύ και
καταλήγουν σε στρατόπεδα στην Γερμανία. </div>
<div>
<br />
Αλλά το μεγάλο χτύπημα θα το δώσει ο Στάλιν και πάλι, μεταξύ 1949 -
1951, όταν αφενός συγκρούεται με τον Τίτο αλλά και ο ψυχρός πόλεμος
αγγίζει το ζενίθ του ενώ νέα αμφισβήτησή του υποβόσκει απ τα ευρωπαϊκά
κομμουνιστικά στρατόπεδα. Μόνο ο Τίτο και ο υπαρχηγός του στις Δ.Τ
Λιούμπομιρ Ίλλιτς (τώρα πρέσβης της Γιουγκοσλαβίας στις ΗΠΑ) δεν
θίγονται. Στο ανατολικό στρατόπεδο η συνταγή παραμένει πάντα η ίδια,
Δημόσια δίκη με εξευτελισμούς, πλήρη ομολογία και φυσικά εκτέλεση. Αλλά
είναι που οι παλιοί των Δ.Τ γίνονται τώρα ο κύριος Σταλινικός στόχος
κατά το γνωμικό. </div>
<div>
<br />
''Ήταν άνθρωποι που συνεργάστηκαν στενά με Γιουγκοσλάβους και
Αμερικανο-Βρετανούς στην Ισπανία, συνεπώς είναι πράκτορες της Δύσης''.
Στην Γαλλία ο Μωρίς Τορέζ καλείται να κατηγορήσει τον Μαρτύ σαν
κομματικό εχθρό. Αν και δεν τίθεται θέμα δίκης ή εκτέλεσης σε μια Δυτική
χώρα, απαιτείται ωστόσο καθαίρεση και εκδίωξη από το Κ.Κ. Ο Τορέζ
υποκύπτει, αρκετοί στο κόμμα του λένε ότι τρελάθηκε και αντιδρούν αλλά
τελικά ο Μαρτύ καθαιρείται με κύρια δικαιολογία-πρόφαση τα βασανιστήρια
στην Αλμπαθέτε που είχε διαπράξει με εντολή του Στάλιν.<br />
</div>
<div>
Μετά το 1956 οι μνήμες για τους μπριγκατίστες πρακτικά σβήνουν στο
ανατολικό στρατόπεδο και αρχίζουν δειλά να εμφανίζονται στο δυτικό όπου ο
τύπος είναι πιο ελεύθερος. Μεταξύ 1960 - 1975 έχουν εκδοθεί πολλά
απομνημονεύματα από τους επιζώντες σε αρκετά βιβλία, η πτώση του Φράνκο
αν και δεν επιτρέπει αμέσως την αναμόχλευση παθών επιτρέπει την μελέτη
κάποιων καινούργιων στοιχείων ενώ μεταξύ 1996 και 2000 υπάρχει μία
εξαιρετικά έντονη αναγέννηση ενδιαφέροντος με σοβαρά ιστορικά στοιχεία
για τις Δ.Τ. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjE5u6AiEWtCi0ZtyNM4hRqd6g5ZeE2lwycaXkJQct1yR98cHn093I6CZ8Hi9AjkGaM_8Td2kIbgcHvTYStzbmYK8_BUsZPHrBvoC2WI7H8L_CwWNo18L9GaBvBnFEXySNftNTRGGLOIs/s1600/guerra-civil02.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjE5u6AiEWtCi0ZtyNM4hRqd6g5ZeE2lwycaXkJQct1yR98cHn093I6CZ8Hi9AjkGaM_8Td2kIbgcHvTYStzbmYK8_BUsZPHrBvoC2WI7H8L_CwWNo18L9GaBvBnFEXySNftNTRGGLOIs/s1600/guerra-civil02.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ Δ.Τ</b></span><br />
<br />
Ανάμεσα στο πλήθος των δημοσιευμάτων για τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο
πρέπει να περιληφθεί και μια -έστω περιεκτική- αναφορά για τους πολλούς
Έλληνες που συμμετείχαν στον πόλεμο αυτό καθώς και για το πλήθος των
Ελλήνων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία του Ισπανικού λαού,
κάτι που ως σήμερα δυστυχώς δεν έχει αναγνωρισθεί. Πουθενά δεν έχει
αναρτηθεί μια αναμνηστική στήλη με τα ονόματα των νεκρών Ελλήνων, σε
αντίθεση με τους Γάλλους οι οποίοι τίμησαν τους Έλληνες νεκρούς που
έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας μαζί με τους Μακί κατά των Γερμανών στον
Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<div>
</div>
<div>
Και δεν ήταν καθόλου λίγοι οι Έλληνες νεκροί του Ισπανικού εμφυλίου.
Συνολικά 75, προερχόμενοι από την κυρίως Ελλάδα (20), την Κύπρο (15),
τις ΗΠΑ (29), από τη Γαλλία (10) και ένας (1) από το Βέλγιο. Αν
αναλογιστεί κάποιος ότι οι 75 νεκροί ανήκουν σε ένα σύνολο 278 εθελοντών
(χωρίς να είναι απόλυτα εξακριβωμένος αυτός ο αριθμός) τότε το γεγονός
των 75 νεκρών, ήτοι το 27% των Ελλήνων εθελοντών, αποτελεί μεγάλη
αιμορραγία. Φυσικά, θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζαμε και τις αντίστοιχες
αναλογίες άλλων εθνικών ομάδων, αλλά έτσι και αλλιώς το ποσοστό του 27%
είναι μεγάλη προσφορά σε αίμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συμμετοχή στις Διεθνείς Ταξιαρχίες</span></b><br />
<br />
Στο κάλεσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για βοήθεια
ανταποκρίθηκαν χιλιάδες εθελοντές από Αγγλία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία,
Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο, Καναδά, Αργεντινή, Κούβα, από τις ΗΠΑ
και τη Σοβιετική Ένωση και φυσικά από την Ελλάδα. Ανάμεσά τους υπήρχε
και σημαντικός αριθμός γυναικών. Η προέλευση των ατόμων αυτών αφορούσε
πλήθος διαφορετικών επαγγελμάτων, ενώ ιδεολογικά είχαν όλοι αριστερές ή
κομμουνιστικές πεποιθήσεις. Ο συνολικός αριθμός των εθελοντών έφτασε
περίπου τις 32.000, προερχόμενοι από 53 εθνότητες. </div>
<div>
</div>
<div>
Οι απώλειες των εθελοντών ήταν μεγάλες: από τους 32.000 (ακριβέστερα
32.019) επέζησαν μόνο οι 12.144, μεταξύ αυτών δε και ο περίφημος
συγγραφέας Άρθουρ Καίσλερ. Από Ελληνικής πλευράς οι Έλληνες εθελοντές
ιδεολογικά ήταν όλοι κομμουνιστές, προερχόμενοι από πολλά κράτη του
εξωτερικού, όπως Γαλλία, Σοβιετική Ένωση, ΗΠΑ, Βρετανία αλλά και την
Κύπρο. Επαγγελματικά πολλοί ανήκαν σε διάφορες εργατικές ενώσεις και
συνδικάτα (όπως π.χ. ο «Σπάρτακος» και η «Παγκυπριακή» στις ΗΠΑ), σε
ναυτεργατικά σωματεία είτε έφτασαν στην Ισπανία από μόνοι τους. </div>
<div>
</div>
<div>
Πρέπει δε να τονιστεί το γεγονός ότι ο αριθμός των Ελλήνων εθελοντών,
278 άτομα, δεν είναι (πιθανότατα) και ο απόλυτα σωστός. Για τους
διάφορους ιστορικούς ο αριθμός τους κυμαίνεται από 290 (Αυγή, 12 / 10 /
75), ή 300 έως 400 (Ριζοσπάστης, 5 / 10 / 75), ενώ ο δικός μου αριθμός
(278) στηρίζεται σε άλλους υπολογισμούς και σε καταγραφή κατ’ όνομα,
χωρίς να υποστηρίζω φυσικά ότι δεν μπορεί να μεταβληθεί. Οι Έλληνες
εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300 - 400 άτομα.<br />
<br />
Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες, τους Έλληνες του
εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του
συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από
Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους. Η πρώτη ομάδα των
εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον «Βαλκανικό
Λόχο» που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι
οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα
προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ
Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο Αγγλικό).<br />
<div>
<br />
Στην μάχη της Χάραμα ο 19χρονος Φίλιππος Παπάς ξεψυχάει μέσα στα χέρια
του πρώτου του εξαδέλφου, Γιάννη Χατζηλάου. Ο Παναγιώτης Κατσαρώνας,
κυκλώνεται από αντιπάλους καθώς υπερασπίζεται τη θέση του με ένα
πολυβόλο. Του ζητούν να παραδοθεί, αλλά εκείνος αρνείται κι εξακολουθεί
να μάχεται, μέχρι που τον γαζώνει μία ριπή. Στα μέσα του 1937
συγκροτείται πλέον επίσημα ο Ελληνικός Λόχος «Ρήγας Φεραίος», υπό την
διοίκηση του Γιάννη Παντελιά.<br />
<br />
Στη μάχη της Μπρουνέττε σώζεται το περιστατικό του Μηνά Θωμαϊδη, που
υπηρετούσε σαν οδηγός άρματος στο Αμερικανικό τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν».
Όταν το άρμα του αχρηστεύθηκε από εχθρική οβίδα, εκείνος πετάχτηκε έξω
με το πολυβόλο στο χέρι απωθώντας τους αντιπάλους του, και σώζοντας τη
ζωή ενός τραυματισμένου συντρόφου του. Αργότερα ο ίδιος θα διακριθεί και
πάλι στη μάχη του Τερουέλ. Στην μάχη του Έμπρο ο Ελληνικός και ο
Αμερικανικός λόχος βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν εχθρικό κλοιό. </div>
<div>
<br />
Εκεί λαμβάνεται και η μεγάλη απόφαση να επιχειρήσουν μία απελπισμένη
έξοδο. Πολεμώντας άγρια για δύο μερόνυχτα, καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν
και να ενωθούν με τα υπολείμματα των Κυβερνητικών, αφήνοντας όμως πίσω
τους 20 Έλληνες νεκρούς και ολόκληρο σχεδόν τον Αμερικανικό λόχο. Από τα
ονόματα των 278 Ελλήνων εθελοντών που σώζονται μέχρι σήμερα, οι 78
πέθαναν πολεμώντας στην Ισπανία.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ (ΛΕΓΕΩΝ ΚΟΝΔΩΡ) </b></span><br />
<br />
Στις 27 Ιουλίου 1936 ο Χίτλερ απόστειλε τα πρώτα 26 γερμανικά αεροπλάνα
σαν αποτέλεσμα αίτησης σε βοήθεια του Φράνκο. Τα επόμενα 30 JU 52 που
ακολουθούν συμβάλλουν στην μεταφορά κάπου 20.000 από το Μαρόκο στην
Ισπανία. Τα Γερμανικά καταδιωκτικά εμπλέκονται σύντομα και ήδη στις 15
Αυγούστου 1936 καταρρίπτονται τα 2 πρώτα He-51 που πετούν οι
ανθυποσμηναγοί Helmut Schultze και Herbert Zeck. Η πολιτική λογική που
οδήγησε τον Χίτλερ σε αυτήν την κίνηση ήταν μακρόπνοη και απέβλεπε σε
στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα από την παρουσία της Γερμανίας στη
Δ. Μεσόγειο και Β.Δ Αφρική. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO49BffKkKPBxaap_e4jlkVwn6nsbfugfh7tHcqypM8omUhKtSpsjGVSWfXJJeZ_5b04clO-wh-1ZSCLzGoFJlwq0rnFfpp5kn44JjHsps4yienQoHUOkXSGHU-VoKrEQf_ky3RmCtASw/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-E20569-21,_Spanien,_Ausbildung_durch_-Legion_Condor-.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO49BffKkKPBxaap_e4jlkVwn6nsbfugfh7tHcqypM8omUhKtSpsjGVSWfXJJeZ_5b04clO-wh-1ZSCLzGoFJlwq0rnFfpp5kn44JjHsps4yienQoHUOkXSGHU-VoKrEQf_ky3RmCtASw/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-E20569-21,_Spanien,_Ausbildung_durch_-Legion_Condor-.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Πάντως δεν σκόπευε ποτέ, κι όπως και δεν το κανε, να δώσει τόση βοήθεια
ώστε να εξασφαλίσει την πλήρη επικράτηση του Φράνκο πράγμα που αντίθετα
έπραξε ο Μουσολίνι προσφέροντας σχεδόν 5πλάσια βοήθεια σε ποσότητα :
70.000 άνδρες και 600 αεροπλάνα. Ο Χίτλερ κινήθηκε αρχικά μέσω μιας
πολιτικής εταιρείας - βιτρίνα της HISMA (Compania Hispama - Marroqui de
Transportes) με έδρα το Μαρόκο για την παράδοση όπλων και βοηθήθηκε από
Γερμανούς εμπόρους που είχαν έδρα την Ισπανία προπολεμικά και
συνεργάζονταν πολύ στενά με την Γερμανική ηγεσία. Σε αξία το συνολικό
υλικό υπολογίστηκε σε 500.000.000 μάρκα, μια εξαιρετικά πολύτιμη δωρεάν
βοήθεια στον Φράνκο <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μονάδες Αέρος </span></b><br />
<br />
Διοικητής των πρώτων δυνάμεων ορίζεται ο Αντισυνταγματάρχης Βάλτερ
Βάρλιμοντ που τον Σεπτέμβρη 1936 αφικνείται στο επιτελείο του Φράνκο με
σκοπό να οργανώσει μια αεροπορική δύναμη που θα υπάγεται μόνο σε
εκείνον, ουσιαστικά αυτοδύναμη. Ο ίδιος ο Βάρλιμοντ θα προτείνει για
οργανωτικούς λόγους την ίδρυση αυτής της ειδικής δύναμης με το όνομα
«Λεγεώνα Κόνδωρ» με σύνθεση 3 σμηνών βομβαρδισμού JU52, τριών σμηνών
καταδιωκτικών He-51, μία αναγνωριστική μοίρα 2 σμηνών με He-99 και He-90
και ένα σμήνος υδροπλάνων με He-59 και He-60 τύπους. </div>
<div>
</div>
<div>
Την δύναμη αυτή εκτιμούσε σαν αρκετή για μία άνετη επικράτηση του Φράνκο
αλλά η κατάσταση άλλαξε με την παρουσία των Ρωσικών καταδιωκτικών οπότε
ο Χίτλερ έδωσε την έγκρισή του για την περαιτέρω οργάνωση και επαύξηση
της δύναμης. Νέος διοικητής ορίσθηκε ο Σμήναρχος Χιούγκο Σπέρρλε με
επιτελάρχη τον Ταξίαρχο Βόλφραμ φον Ριχτχόφεν, ο οποίος ξεκαθάρισε στον
Χίτλερ ότι απαιτεί οπωσδήποτε αεροπλάνα μοντέρνα, τα καλλίτερα που είχε η
Γερμανία τότε. Η δύναμη της Κόνδωρ θα φτάσει έτσι τα 12.000 άτομα και
θα συμπεριλάβει τύπους όπως τα Stuka JU 87 (παραλλαγές A,B και C), τα
He111 και τα περίφημα Bf109 (παραλλαγές από B έως E) . </div>
<div>
</div>
<div>
Ειδικά τα He111B-2 παραδόθηκαν το 1937 ταυτόχρονα στην Λουφτβάφφε και
στην Λεγεώνα Κόνδωρ μόλις βγήκαν καινούργια από τα εργοστάσια του
Οράνιενμπουργκ, τόσο σύγχρονο οπλισμό διέθετε η Φρανκική πλευρά. Η κύρια
βάση που διατηρήθηκε για το μεγαλύτερο διάστημα σαν η αντιπροσωπευτική
της Λεγεώνας ήταν η πόλη Λεόν η οποία διαθέτει μία λεωφόρο αφιερωμένη
στην Γερμανική αυτή δύναμη (Calle Legeon Condor) . Τα Γερμανικά
αεροπλάνα συνολικά έριξαν 16.953.700 κιλά βομβών και ξόδεψαν 4.327.949
δεσμίδες σφαιρών.<br />
<br />
Υπηρέτησαν συνολικά 19.000 Γερμανοί με 298 νεκρούς από τους οποίους 102
ήταν πιλότοι βομβαρδισμού, 27 μαχητικών και 21 πληρώματα
αντιαεροπορικών. Χάθηκαν 72 αεροπλάνα σε μάχες, και 160 σε ατυχήματα. Ο
καλλίτερος άσσος στην Ισπανία με 15 νίκες ήταν ο Β. Μόλντερς και ο
διάδοχός του υπεράσσος Α. Γκάλλαντ έκανε εκεί το θεαματικό του ντεμπούτο
σαν οδηγός σμήνους He-51 στη μάχη της Μπρουνέττε (Ιούλιος 1937) όπου η
αεροπορία έσωσε τον Φράνκο από καταστροφή.<br />
<br />
Οι δύο αυτοί άσσοι ανέπτυξαν εκεί για πρώτη φορά νέες τακτικές
αερομαχιών και βομβαρδισμού ενώ ένας ικανός αριθμός άλλων άσσων της
Λουφτβάφε πήρε ανεκτίμητες εμπειρίες στην Ισπανία, που θα χρησιμοποιήσει
αργότερα το 39 - 40 ενάντια στην Αγγλία. Φυσικά η Λεγεώνα Κόνδωρ ήταν
κι ο εκτελεστής της Γκουέρνικα γεγονός που αφύπνισε τους Άγγλους που
ανησύχησαν για πρώτη φορά με τον Χίτλερ. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί δεν
έβγαλαν καθόλου σωστά συμπεράσματα από την θρυλική δύναμη των
βομβαρδιστικών καθώς αγνόησαν την ανυπαρξία της αντίπαλης αεροπορίας
στην απροστάτευτη Γκουέρνικα.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μονάδες Ξηράς </span></b><br />
<br />
Για να διατηρηθεί η οργανωτική ανεξαρτησία των Γερμανών οι χερσαίες
δυνάμεις εντάχθηκαν κι αυτές στην Κόνδωρ. Αρχικά ανέλαβαν εκπαίδευση
πεζικού και αρμάτων υπό την καθοδήγηση του Υποστράτηγου Wilhelm Ritter
von Thoma και συνολικά πέρασαν από τα χέρια τους κάπου 56.000 Ισπανοί
στρατιωτικοί μαθητές, για τους οποίους συνήθιζαν να λένε, ''Μαθαίνουν
πολύ γρήγορα, κι άλλο τόσο πιο γρήγορα ξεχνάνε''.<br />
<br />
Οι πρώτοι των χερσαίων δυνάμεων προήλθαν από εθελοντές των 1 και 2
ταγμάτων θωρακισμένων του 6ου Συντάγματος της Γερμανίας στους οποίους
όμως δεν ανακοινώθηκε ο τόπος αποστολής τον οποίον οι περισσότεροι
θεωρούσαν κάπου προς τις διεκδικούμενες γειτονικές περιοχές Ντάντσιχ ή
Σουδητία. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1936 αποβιβάζονται 180 άτομα στα
μεταγωγικά ''Passages'' (το 1ο τάγμα) και ''Girgenti'' (το 2ο τάγμα).
Φτάνοντας μέσω Ελ Φερρόλ συναρμολόγησαν αμέσως τους τύπους Pz. Kpfw I
Ausf A και B. Οι κύριες μονάδες τους ήταν εκείνες της εκπαίδευσης
(Gruppe Impker) και εκείνες της επιχειρησιακής δράσης (Gruppe Drohne). </div>
<div>
<br />
Οι εκπαιδευτικές θα αναλάβουν στην συνέχεια ποικίλες εκπαιδεύσεις όπως
αξιωματικών και υπαξιωματικών πεζικού, πληρωμάτων αντιαρματικών,
φλογοβόλων, πυροβολικού και διαβιβάσεων με σχολές - στρατόπεδα στις
Cassarubuelos (Μαδρίτη) και Oropesa (Τολέδο) με εργαστήρια στις
Valladolid, Brisiesca και Cordoba. Κάποιοι εκπαιδευτές μάλιστα ήταν
Γερμανοί παλαίμαχοι του 1ου Π.Π που ζούσαν την σύνταξή τους στην
Ισπανία. Η αξία των Πάντζερς αποδείχτηκε πολύ κατώτερη του αναμενόμενου
. </div>
<div>
<br />
Υπέφεραν πολλά στην πολιορκία της Μαδρίτης και δεν κατάφεραν να σπάσουν
τις Κυβερνητικές γραμμές ενώ τα αντιαρματικά βλήματα τα τρυπούσαν πέρα
για πέρα. Στην πρώτη αναμέτρηση με τα BT-5 (Οκτώβριος 1939 Esquivas) του
Στρατηγού Παβλώφ τα Ρώσικα αποδείχτηκαν πολύ πιο δυνατά και μόνο η
έλλειψη τακτικής από μέρους τους απέτρεψε πανωλεθρίες. Αλλά οι αντίπαλοι
των Πάντζερ έβγαλαν τα λάθος συμπεράσματα. Οι μεν Γάλλοι αδιαφόρησαν
για το Γερμανικό τανκ εντελώς θεωρώντας το άχρηστο ενώ οι Ρώσοι
απέκλεισαν γενικά το τανκ σαν αυτόνομο όπλο εφόδου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYChjeHgs0UdgooLLF3gG3dViNlYpLwIA-67tW8-zVJVF5-O5VSM-wSHXrjg-p8iyf_SALeb1cMVLFU6RkvM_TkaniEqFy5az9tZ8UHTptWxo97GexgE_My5AlfFrEVLA3Wq9ID_QGFYU/s1600/%D0%98%D1%81%D0%BF%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F_11_%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%B0%D0%B4%D0%B0_%D0%B2_%D0%B1%D0%BE%D1%8E_%D0%BF%D0%BE%D0%B4_%D0%91%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D1%87%D0%B8%D1%82%D0%B5._1937-edit.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYChjeHgs0UdgooLLF3gG3dViNlYpLwIA-67tW8-zVJVF5-O5VSM-wSHXrjg-p8iyf_SALeb1cMVLFU6RkvM_TkaniEqFy5az9tZ8UHTptWxo97GexgE_My5AlfFrEVLA3Wq9ID_QGFYU/s1600/%D0%98%D1%81%D0%BF%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F_11_%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%B0%D0%B4%D0%B0_%D0%B2_%D0%B1%D0%BE%D1%8E_%D0%BF%D0%BE%D0%B4_%D0%91%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D1%87%D0%B8%D1%82%D0%B5._1937-edit.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το μετέπειτα ''μπλίτζ κρίγκ'' ήταν αποτέλεσμα πολλών κακών εκτιμήσεων
κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο. Επειδή ο φον Τόμα επικήρυξε με έπαθλο 500
πεσέτας την σύλληψη άθικτων Ρωσικών τανκ συνελήφθησαν τελικά 45, αρκετά
μάλιστα επειδή είχαν κολλήσει κι εγκαταλείφθηκαν στην λάσπη .Τα
στρατεύματα εδάφους στην Κόνδωρ δεν άλλαζαν περιοδικά όπως εκείνα στην
αεροπορία και πολλά παρέμειναν πολύ περισσότερο απ το αρχικό όριο των 9
μηνών με πριμ βαθμών και μισθού μεγαλύτερα από εκείνα των τακτικών
Γερμανικών στρατευμάτων. </div>
<div>
<br />
Για λόγους διπλωματικούς, η Αγγλία ειδικά, έδειξε να μην νοιάζεται για
την ύπαρξη της Κόνδωρ στο πλευρό του Φράνκο και αρχικά δεν δέχτηκε ακόμα
και να συζητηθεί το θέμα στην Κοινωνία των Εθνών θεωρώντας αβάσιμες τις
μαρτυρίες της Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Εντούτοις, το 1939 η Κόνδωρ
επέστρεψε πανηγυρικά και με πλοία που συνόδευε η τότε ναυαρχίδα του
στόλου, το θωρηκτό τσέπης Φον Σπέε ενώ οι Ναζί έκαναν τα αδύνατα δυνατά
να προβληθεί η νικηφόρα παρέλασης των επιστρεφόντων. </div>
<div>
<br />
Η δειλή όμως Αγγλική διπλωματική πολιτική προτίμησε τον κατευνασμό του
Χίτλερ, δηλαδή να κλείσει τα μάτια της στην Γερμανική παρουσία στην
Ισπανία και η ίδια πολιτική απ το 1936 συνεχίστηκε πεισματικά και
βλακωδώς μέχρι τα μέσα του 1939 πιστεύοντας ότι ο πόλεμος είχε
αποφευχθεί την ώρα που οι Γερμανοί αποκτούσαν πολεμική δύναμη και
γόητρο. Η ιστορία ωστόσο εκδικήθηκε, το μεγαλύτερο μέρος της Κόνδωρ θα
προκαλέσει πολύ περισσότερα θύματα και ζημιές στην Αγγλία απ' όσο στη
Γκουέρνικα.<br />
<div>
</div>
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ</b></span><br />
<br />
Η πρώτη μεγάλης κλίμακας σύγκρουση των δημοκρατικών δυνάμεων με το
στρατόπεδο του διεθνούς φασισμού 74 χρόνια πριν. Ο Ισπανικός Εμφύλιος
Πόλεμος άρχισε το 1936. Ωστόσο, ο δρόμος για την έλευσή του είχε
λειανθεί προ πολλού. Από τον 19ο αιώνα η Ισπανία μαστιζόταν από
εμφυλίους και επαναστάσεις. Μετά τη δικτατορία του Πρίμο δε Ριβέρα
ιδρύθηκε η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία το 1931, της οποίας οι
μεταρρυθμίσεις έπληξαν τα συμφέροντα των μεγάλων γαιοκτημόνων και της
Καθολικής Εκκλησίας.<br />
<br />
Η πολιτική ένταση μεταξύ των Δημοκρατικών και της Ισπανικής
Συνομοσπονδίας Αυτόνομων Δεξιών Κομμάτων συνεχίστηκε μέχρι τις εκλογές
του 1936, τις οποίες κέρδισε το Λαϊκό Μέτωπο, ένας νέος συνασπισμός
Σοσιαλιστών, Δημοκρατικών, Κομμουνιστών και αυτονομιστικών ομάδων.
Ακολούθησαν πολιτικές δολοφονίες εκατέρωθεν και στις 17 Ιουλίου
εθνικιστές στρατηγοί προέβησαν σε πραξικόπημα.<br />
<br />
Η ανάμειξη της φασιστικής Ιταλίας και της Ναζιστικής Γερμανίας, που
ενίσχυσαν τους στασιαστές, και η στήριξη της Δημοκρατίας από την ΕΣΣΔ,
αλλά και η απραξία της Δύσης του κατευνασμού, μετέτρεψαν ένα ακόμη
πραξικόπημα στην πιο αιματηρή σύρραξη που θα γνώριζε ποτέ η χώρα.
Εθελοντές από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ έσπευσαν να πολεμήσουν είτε για τη
φιλελεύθερη δημοκρατία είτε για τον κομμουνισμό. Όμως, στο τέλος,
νίκησαν οι εθνικιστές. Ο Ισπανικός Εμφύλιος έληξε την 1η Απριλίου 1939.
Λίγους μήνες μετά ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Πληγές που Άνοιξε το Δικτατορικό Καθεστώς </span></b><br />
<br />
Ο Αλμπέρ Καμύ εξήγησε την παγκόσμια γοητεία που άσκησε ο Ισπανικός
Εμφύλιος Πόλεμος όταν έγραψε: «Ήταν στην Ισπανία που οι άνθρωποι έμαθαν
ότι κάποιος μπορεί να έχει δίκιο και παρόλ’ αυτά να ηττηθεί, ότι η βία
μπορεί να νικήσει το πνεύμα, ότι υπάρχουν φορές που το θάρρος δεν αρκεί.
Χωρίς αμφιβολία αυτός είναι ο λόγος που εξηγεί γιατί τόσοι άνθρωποι σε
όλον τον κόσμο αντιμετωπίζουν το Ισπανικό δράμα ως προσωπική τραγωδία». </div>
<div>
</div>
<div>
Εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμά του εξακολουθεί να προκαλεί
παθιασμένη και συχνά οξεία αντιπαράθεση. Από πάσης πλευράς -γεωγραφικής
κλίμακας, αριθμού θυμάτων, δημογραφικών συνεπειών και τεχνολογικής
φρίκης- έχει επισκιαστεί από μεταγενέστερες συγκρούσεις. Υπό το φως του
Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της Κορέας και του Βιετνάμ, και των πολέμων της
Μέσης Ανατολής και του Κόλπου, ο Ισπανικός Εμφύλιος μοιάζει με μικρό
καυγαδάκι, άξιο λησμονιάς. </div>
<div>
</div>
<div>
Μετά τη Χιροσίμα και τη Δρέσδη, η πολεμική που προκλήθηκε από τον
βομβαρδισμό της Γκερνίκα μπορεί να κρατιέται ζωντανή από τη δύναμη του
διάσημου πίνακα του Πικάσο, αλλά πάνω απ’ όλα παραμένει στη μνήμη μας
επειδή ήταν η πρώτη ολοκληρωτική καταστροφή ενός ανυπεράσπιστου άμαχου
στόχου από αεροπορικό βομβαρδισμό. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο Ισπανικός
Εμφύλιος Πόλεμος ήταν μία πρόβα για τον μεγαλύτερο παγκόσμιο πόλεμο που
επρόκειτο να έρθει, ανοίγοντας την κερκόπορτα σε έναν νέο και
φρικιαστικό τύπο σύγχρονου πολέμου, τον οποίο όλοι φοβούνταν. <br />
<br />
Δεν προκαλεί κατάπληξη το ότι ο Ισπανικός Εμφύλιος εξακολουθεί να
κεντρίζει το ενδιαφέρον και να «ανάβει» τη συζήτηση και στη φιλολογία
αλλά και στην πολεμική. Αυτό είναι φανερό από τα 25.000 και πλέον βιβλία
που έχουν εκδοθεί για τη σύρραξη. Αυτό ήταν εν μέρει η συνέπεια του
ότι, για σχεδόν σαράντα χρόνια, αστυνομικοί, ιερωμένοι, στρατιώτες και
προπαγανδιστές του νικηφόρου στρατηγού Φράνκο μαγείρευαν μια ερμηνεία
του πολέμου που σκοπό είχε να δικαιολογήσει τη στρατιωτική εξέγερση, τον
πόλεμο και τη δικτατορία. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMDISOqMONh2gTzFxw5fHthzg36AvHRwQNNxoLr69aVp23SjAIyfnJkm5TmGxhJgCc0zpSrcHiBV2DeKm-9o_IAPukvsR9otByZbAxUS9L0scWY00zQtLe-8egk6BvqGtEXCCPM0MubzM/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMDISOqMONh2gTzFxw5fHthzg36AvHRwQNNxoLr69aVp23SjAIyfnJkm5TmGxhJgCc0zpSrcHiBV2DeKm-9o_IAPukvsR9otByZbAxUS9L0scWY00zQtLe-8egk6BvqGtEXCCPM0MubzM/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+0.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Μνήμες του πολέμου και της επακόλουθης αιματηρής καταστολής
καλλιεργήθηκαν προσεκτικά στην Ισπανία και για να ταπεινώσουν τους
ηττημένους και για να υπενθυμίζουν σε όσους είχαν εμπλακεί στα
καθεστωτικά δίκτυα διαφθοράς και καταστολής ότι μόνον ο Καουντίγιο
στεκόταν ανάμεσα σε αυτούς και στην εκδίκηση των θυμάτων τους. Εν
τούτοις, ο Φράνκο είναι νεκρός εδώ και σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια και ο
κατακλυσμός από πολεμικές για τη νομιμότητα της εκσκαφής μαζικών τάφων,
οι οποίες φτάνουν σε πρωτοφανή επίπεδα πικρίας, δεν λέει να κοπάσει. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το ''Σύμφωνο Λησμονιάς''</span></b><br />
<br />
Μέσα στην Ισπανία και πέρα από αυτήν, η τελική πτώση των ταμπού του
επονομαζόμενου «συμφώνου λησμονιάς» είχε δραματικό αντίκτυπο. Τα θύματα
της δημοκρατικής βίας θρηνήθηκαν και η μνήμη τους τιμήθηκε στα χρόνια
αμέσως μετά τον πόλεμο. Αυτό δεν συνέβη και με τους νεκρούς των
Δημοκρατικών. Ακόμα και μετά τον θάνατο του δικτάτορα, η ανάγκη να
καλλιεργηθεί το εύθραυστο λουλούδι της Δημοκρατίας συνεπαγόταν ένα
επίσημο παραπέτασμα σιωπής. Παρόλα αυτά, ντόπιοι ιστορικοί συνέχισαν να
εργάζονται πάνω στην καταστολή, και τα βιβλία τους συχνά ήταν η μόνη
ταφόπλακα που σηματοδοτούσε τη μοίρα των θυμάτων. </div>
<div>
</div>
<div>
Πρόσφατα, η επίγνωση ότι η δημοκρατία είναι πλέον επαρκώς εδραιωμένη για
να αντέξει σοβαρή συζήτηση για τον πόλεμο και τις συνέπειές του, έχει
πάρει τη χροιά του κατεπείγοντος από μια αίσθηση του βιολογικά μοιραίου
της εξαφάνισης των μαρτύρων. Η επακόλουθη εμφάνιση συλλόγων αφιερωμένων
στην ανάκτηση της ιστορικής μνήμης και οι πρώτες προσπάθειες για να
βρεθούν τα σώματα των εξαφανισθέντων έχει κατά κάποιον τρόπο σταματήσει
τις συναισθηματικές πληγές των οικογενειών των θυμάτων. </div>
<div>
</div>
<div>
Ωστόσο, έχει επίσης προκαλέσει την αναζωπύρωση της πολεμικής από
συγγραφείς που θέλουν να ισχυρίζονται ότι, κατά κάποιον τρόπο, τα βάσανα
των Δημοκρατικών θυμάτων ήταν δικαιολογημένα. Ένα μέρος της φιλολογίας
για τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, το οποίο αντέχει στον χρόνο, ήρθε τη
δεκαετία του '40 από τους ηττημένους Δημοκρατικούς και τους ξένους
συμπαθούντες τους, οι οποίοι παρουσίαζαν τον Εμφύλιο Πόλεμο ως τον αγώνα
ενός καταπιεσμένου λαού για έναν αξιοπρεπή τρόπο ζωής ενάντια στις
οπισθοδρομικές ολιγαρχίες των γαιοκτημόνων και βιομηχάνων της Ισπανίας
καθώς και των Ναζί και φασιστών συμμάχων τους. </div>
<div>
</div>
<div>
Κατόπιν, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, προέκυψε μία περιπλοκή
καθώς οι αντιφρανκικές ερμηνείες του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου ήταν
χωρισμένες δριμύτατα μεταξύ εκείνων που απέδιδαν τη νίκη του Φράνκο στην
απλόχερη υποστήριξη του Χίτλερ και του Μουσολίνι και στη συγκεκαλυμμένη
συμπάθεια των δυτικών Δημοκρατιών και εκείνων που ερμηνεύουν τα πάντα
με όρους σταλινικής ασφυξίας της αριστερής επανάστασης στην Ισπανία. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Νέοι Ερευνητές </span></b><br />
<br />
Εν τούτοις, στις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80, διαδοχικές νέες
γενιές, διακρίνοντας ομοιότητες με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες
του Βιετνάμ, της Κούβας, της Χιλής και της Νικαράγουας, εμπνεύσθηκαν από
τον ιδεαλισμό και τις θυσίες που συσχετίζονταν με την Ισπανική
εμπειρία. Ωστόσο, στη δεκαετία του '90, το άνοιγμα των Σοβιετικών
αρχείων έδωσε ανανεωμένη ώθηση σε εκείνους που θα χρησιμοποιούσαν τα
εγκλήματα του Σταλινισμού για να κηλιδώσουν τις προοδευτικές
μεταρρυθμίσεις και τον αντιφασιστικό αγώνα της Ισπανικής Δημοκρατίας. </div>
<div>
</div>
<div>
Είναι πλέον πέραν των δυνατοτήτων του μέσου αναγνώστη να μένει ενήμερος
για την τεράστια παραγωγή ιστορικής δουλειάς και των συζητήσεων που αυτή
προκαλεί. Στη δεκαετία του '40, οι προπαγανδιστές του Φράνκο
παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν μια ηρωική θρησκευτική σταυροφορία εναντίον
μιας βαρβαρικής Εβραιο-Μπολσεβο-Μασονικής συνωμοσίας, απεικονίζοντας
τους ηττημένους ως κορόιδα της Μόσχας και αιμοδιψείς δράστες σαδιστικών
ωμοτήτων. </div>
<div>
</div>
<div>
Τώρα, τέτοιες ιδέες έχουν επανέλθει στη ζωή από πολέμιους που
αισθάνονται την ανάγκη να αντικρούσουν τη λαϊκή ώθηση για ανάκληση της
ιστορικής μνήμης. Νιώθοντας νοσταλγία για τη δικτατορία, αυτοί οι
συγγραφείς απορρίπτουν τα ατράνταχτα ακαδημαϊκά επιτεύγματα δύο γενεών
Ισπανών ιστορικών ως αριστερή μυθοπλασία και προπαγάνδα. Με αυτόν τον
τρόπο έχουν ανεβάσει την απτή ένταση που έχει εισβάλει στον καθημερινό
πολιτικό διάλογο στην Ισπανία. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ευρύτερες Επιπτώσεις της Πολλαπλής Σύγκρουσης </span></b><br />
<br />
Είναι πολύ εύκολο να απεικονίσει κανείς τον Ισπανικό Εμφύλιο ως τον
κομμουνισμό ενάντια στον φασισμό ή τον Χριστιανικό Πολιτισμό ενάντια
στις βαρβαρικές ορδές της Μόσχας. Στην πραγματικότητα, ήταν πολλοί
πόλεμοι. Ήταν ένας πόλεμος άκληρων χωρικών εναντίον πλούσιων
γαιοκτημόνων, αντι-κληρικών εναντίον Καθολικών, τοπικών εθνικιστών
εναντίον συγκεντρωτιστών στρατιωτικών, εργατών στη βιομηχανία εναντίον
ιδιοκτητών εργοστασίων.<br />
<br />
Όταν αναμείχθηκαν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν, έγινε η πρώτη μάχη
του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, στην προέλευσή του ο Ισπανικός
Εμφύλιος ήταν ένας κοινωνικός πόλεμος, και στην πορεία και έκβασή του
ήταν ένα επεισόδιο σε έναν ευρύτερο Ευρωπαϊκό Εμφύλιο Πόλεμο που έληξε
το 1945. Εθελοντές ήρθαν στην Ισπανία με μια ενστικτώδη κατανόηση και
των δύο αυτών στοιχείων. Ο Ισπανικός Εμφύλιος ενέπνευσε τους
μεγαλύτερους συγγραφείς και καλλιτέχνες των ημερών του με τρόπο
ανεπανάληπτο. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjdVPSMrXcVTp-xqNTZ2cF5XpuXlgpvJ_BEQKHJ_VpAXxF_AiYyqGl6Wp0zGDSi_mxJPXSlkA3i94QJNhH2POAbCT4LYgJEdzYatXb8hN4mT_YvqJkgZw9X5u4pQ-r18g0JlgXsnrnoXg/s1600/entierrorequete2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjdVPSMrXcVTp-xqNTZ2cF5XpuXlgpvJ_BEQKHJ_VpAXxF_AiYyqGl6Wp0zGDSi_mxJPXSlkA3i94QJNhH2POAbCT4LYgJEdzYatXb8hN4mT_YvqJkgZw9X5u4pQ-r18g0JlgXsnrnoXg/s1600/entierrorequete2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Επιπλέον, είναι αδύνατον να υπερβάλει κανείς όσον αφορά την καθαρή
ιστορική σημασία του Ισπανικού Πολέμου. Πέραν του αντίκτυπου που είχε
στην ίδια την Ισπανία, ο πόλεμος ήταν το κομβικό σημείο της δεκαετίας
του '30. Ο Μπάλντουιν και ο Μπλουμ, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, ο Στάλιν
και ο Τρότσκι, όλοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο Ισπανικό δράμα. Ο άξων
Ρώμης - Βερολίνου σφυρηλατήθηκε στην Ισπανία τον ίδιο καιρό που
εξετίθετο η ανεπάρκεια του κατευνασμού. </div>
<div>
<br />
Ο Φράνκο πίστευε ορθά ότι είχε κάνει τεράστια εξυπηρέτηση στον Χίτλερ με
το να νικήσει τη Δημοκρατία, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον είχε
εκθέσει την αδυναμία του κατευνασμού και είχε μεταβάλει την ισορροπία
ισχύος εις βάρος των Δυτικών και σε διεθνές επίπεδο αλλά και στην
εσωτερική πολιτική της Γαλλίας. Μια νίκη των Δημοκρατικών μπορεί να
ενίσχυε την αντίσταση των Γάλλων, μπορεί να είχε προλάβει το σύμφωνο
μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, να είχε στραπατσάρει σοβαρά την αυτοπεποίθηση
του Μουσολίνι, ακόμη και να είχε αποτρέψει εντελώς τον Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο. </div>
<div>
<br />
Εν τούτοις, αυτή είναι απλή εικασία. Το βέβαιο είναι ότι η Ισπανική
Δημοκρατία εξασθένισε σημαντικά την πολεμική ικανότητα της φασιστικής
Ιταλίας. Επιπλέον, όσο η Δημοκρατία συνέχιζε να μάχεται, ο Χίτλερ
δίσταζε να εξαπολύσει γενικευμένο πόλεμο και ως εκ τούτου οι Βρετανοί
είχαν περισσότερο χρόνο να επανεξοπλιστούν. Η δικτατορία του Φράνκο ήταν
η θεσμοποίηση της νίκης του. Σκόπιμα είχε επιδοθεί σε αργό πόλεμο
φθοράς, με φρικιαστικές εκκαθαρίσεις σε όλα τα κατεκτημένα εδάφη,
επενδύοντας έτσι στον τρόμο που θα στήριζε το μελλοντικό καθεστώς του.<br />
<br />
Πάνω από 150.000 άνθρωποι εκτελέστηκαν από τους Φρανκικούς μεταξύ 1936
και 1943. Οι αιχμάλωτοι πολέμου αριθμούσαν πάνω από 500.000 και πολλοί
υποχρεώθηκαν δια της βίας να συμμετέχουν σε «τάγματα εργασίας» ως
σκλάβοι στην κατασκευή φραγμάτων, γεφυρών και αρδευτικών καναλιών.
Περίπου 400.000 εξορίστηκαν, εκ των οποίων πολλοί δεν γύρισαν ποτέ. Μόνο
μια μικρή μειονότητα που είχε κονδύλια ή κάποια κατάρτιση εξασφάλισε
αξιοπρεπή διαβίωση, ως επί το πλείστον στη Λατινική Αμερική. </div>
<div>
<br />
Άλλοι, πιο κοντά στην Ισπανία, συνήθως εξαναγκάζονταν να μπουν στη
Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, σε Γερμανικά σώματα εργασίας ή σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης. Γι’ αυτούς που έμειναν πίσω, ο φόβος ήταν τρόπος ζωής.
Πολλοί που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές ήταν σοβαρά άρρωστοι ή είχαν
σπασμένο ηθικό από τον φόβο μήπως συλληφθούν ξανά. Η πείνα και η
αδυναμία εύρεσης εργασίας υποχρέωσε τους Δημοκρατικούς σε μια εσωτερική
εξορία. Η περιύμνητη ειρήνη του Φράνκο σήμαινε τη σιωπή του
νεκροταφείου.</div>
<div>
<br />
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Από το Πραξικόπημα στην Επανάσταση </span></b><br />
<br />
Το στρατιωτικό κίνημα του στρατηγού Φράνκο τον Ιούλιο του 1936 δεν
άρχισε μόνο τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά προκάλεσε αμέσως και κοινωνική
επανάσταση. Το γεγονός ότι οι στασιαστές δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν
τον έλεγχο όλης της Ισπανίας, οφείλεται πρωταρχικά στην αντίσταση που
προέβαλε η εργατική τάξη που ήταν οργανωμένη στη CNT και τη UGT. Αμέσως
μετά το ξέσπασμα του πολέμου, οι αγρότες στη Δημοκρατική ζώνη κατέλαβαν
ένα μεγάλο μέρος των εδαφών που ανήκαν σε φιλοφασίστες ιδιοκτήτες και
μεγαλογαιοκτήμονες.<br />
<br />
Η CNT προωθούσε, επιπλέον, τη συλλογική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση της
γης και τη συγκρότηση κολεκτίβων. Από την άλλη πλευρά, η σοσιαλιστική
UGT κρατούσε πιο αμφίθυμη στάση απέναντι στην κολεκτιβοποίηση. Κάποια
από τα μέλη της ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της επανάστασης, ενώ
άλλοι επηρεασμένοι από την ηγεσία του PSOE και από το Κομμουνιστικό
Κόμμα ήταν ένθερμοι εχθροί σε ότι θεωρούσαν παράλογα επαναστατικά
πειράματα σε ακατάλληλες συνθήκες. Ολόκληρος ο διοικητικός μηχανισμός σε
μεγάλο τμήμα της Δημοκρατικής Ισπανίας περιήλθε στα συνδικάτα και τις
πολιτικές τους οργανώσεις.<br />
<div>
</div>
<div>
Σε πολλές πόλεις, η αστυνομία είχε αντικατασταθεί από ένοπλες περιπόλους
εργατών. Από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα κόμματα
δημιουργήθηκαν μονάδες πολιτοφυλακής στις οποίες συμμετείχαν τόσο άντρες
όσο και γυναίκες. Ένα τεράστιο δίκτυο τοπικών επαναστατικών επιτροπών
συντόνιζε τον ανεφοδιασμό των πόλεων, τις οικονομικές λειτουργίες, την
απονομή της δικαιοσύνης, εν ολίγοις τις περισσότερες όψεις της
κοινωνικής ζωής, που σχετίζονταν είτε με την παραγωγή είτε με την
κουλτούρα.<br />
<br />
Σε περιοχές όπου επικρατούσαν πιο ριζοσπαστικές ιδέες και ειδικά σε
αρκετές αγροτικές κολεκτίβες, καταργήθηκε μέχρι και το χρήμα και η
διανομή των παραγόμενων αγαθών γινόταν σύμφωνα με τις ανάγκες και όχι
σύμφωνα με την παρεχόμενη εργασία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Κολεκτιβοποιήσεις σε Πόλεις και Ύπαιθρο </span></b><br />
<br />
Τα πιο εντυπωσιακά περιστατικά συνέβησαν στη Βαρκελώνη, όπου για
μερικούς μήνες φαινόταν πράγματι ότι οι αναρχικοί υλοποιούσαν την
πολυπόθητη επανάστασή τους. Τα συνδικάτα είχαν καταλάβει τα εργοστάσια,
οι δημόσιες υπηρεσίες διευθύνονταν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι
μικροί καταστηματάρχες οργανώθηκαν σε κλαδικά συνδικάτα, τα πορνεία
κλείστηκαν, εκκλησίες κάηκαν, οι πύλες των φυλακών άνοιξαν. Η κατάσταση
στη Βαρκελώνη κατά τις πρώτες μέρες μετά την ήττα των στασιαστών
παρουσιάζεται ως εξής από τον Abel Paz (1999):<br />
<br />
«Ακόμη και στις πόρτες των εργοστασίων υπάρχουν οπλισμένοι άντρες. Τα
τρόλεϊ και τα λεωφορεία λειτουργούσαν κάτω από τον εργατικό έλεγχο.
Είχαν ακόμη κολεκτιβοποιηθεί τα τρένα και τα πλοία. Η βιομηχανία ήταν
στα χέρια των εργατών και σε όλα τα παραγωγικά κέντρα κυμάτιζαν εμφανώς
οι κόκκινες και μαύρες σημαίες. Η επανάσταση φαινόταν να είναι καθολική.
Οι αλλαγές ήταν επίσης φανερές και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι
προηγούμενοι φραγμοί που συνήθως ξεχώριζαν αυθαίρετα τους άντρες από τις
γυναίκες είχαν εξαφανιστεί». Η επανάσταση γνώρισε, όμως, ακόμα
μεγαλύτερη εξάπλωση στην επαρχία. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGeAW_HhqHP-v2DNExcSKkEL5vkfAoTjJVRxoupTsyjrJP-MTSkj3izJC0zizFEfdkXmoXxFPBIHRuQDFg3BNLNvZQ4z0rQ5kguqqH865i1B7P5y7GWIXKDNvH1_-jLTADEADP0sPP9VQ/s1600/cnt-tram.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGeAW_HhqHP-v2DNExcSKkEL5vkfAoTjJVRxoupTsyjrJP-MTSkj3izJC0zizFEfdkXmoXxFPBIHRuQDFg3BNLNvZQ4z0rQ5kguqqH865i1B7P5y7GWIXKDNvH1_-jLTADEADP0sPP9VQ/s1600/cnt-tram.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Η ριζωμένη κολεκτιβιστική παράδοση στον πληθυσμό πολλών αγροτικών
περιοχών της χώρας είχε έρθει η ώρα να γνωρίσει την πρακτική κορύφωσή
της. Σε ολόκληρη τη Δημοκρατική ζώνη, μεγάλη έκταση αγροτικής γης
καταλήφθηκε και κολεκτιβοποιήθηκε, ενώ κομμούνες χωριών δημιουργήθηκαν
σε πολλές περιοχές. Στην Αραγωνία και το Λεβάντε (οι επαρχίες της
Βαλένθια και της Μούρθια) η αγροτική κολεκτιβοποίηση σημείωσε τα
μεγαλύτερα επιτεύγματά της, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν περιστατικά βίας
και εξαναγκασμού.<br />
<br />
Αν και η συμμετοχή στις κολεκτίβες ήταν εθελοντική, αρκετές φορές η
παρουσία αναρχικών πολιτοφυλακών έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και
τη διατήρησή τους. Ο Sam Dolgoff (1982) στο βιβλίο του για την Ισπανική
επανάσταση συγκεντρώνει τα λιγοστά στατιστικά στοιχεία, που
καταγράφονται σε σχετικά έργα και αναφορές, πάνω στην αγροτική και
βιομηχανική κοινωνικοποίηση: </div>
<div>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Αραγώνα το κίνημα της κολεκτιβοποίησης επεκτάθηκε σε
περισσότερο από τα τρία τέταρτα της γης, σχεδόν αποκλειστικά σε
κοινότητες φιλικές προς τη CNT.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πάνω από τη μισή γη στη ζώνη των Δημοκρατικών είχε κολεκτιβοποιηθεί
σε μια επαναστατική εμπειρία που αγκάλιασε άμεσα ή έμμεσα 7 - 8
εκατομμύρια ανθρώπους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η γη που διανεμήθηκε νόμιμα στα πέντε χρόνια της αγροτικής
μεταρρύθμισης από τις κυβερνήσεις της Δημοκρατίας ήταν 876.327 εκτάρια,
ενώ μέσα σε λίγες βδομάδες η επανάσταση απαλλοτρίωσε 5.692.202 εκτάρια
που καταλήφθηκαν άμεσα από τους χωρικούς.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι αγροτικές κολεκτίβες έφτασαν τις 1700 κατανεμημένες ως εξής: 900
στο Λεβάντε, 400 - 500 στην Αραγωνία, 300 στην Καστίλη, 40 στην
Καταλωνία, 30 στην Εξτρεμαδούρα, άγνωστος αριθμός στην Ανδαλουσία. Οι
συνολικοί εργάτες στις κολεκτίβες υπολογίζονται σε 600.000 - 800.000,
που μαζί με τις οικογένειές τους ξεπερνούν τα τρία εκατομμύρια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Όσον αφορά στην κολεκτιβοποιημένη βιομηχανία: το σύνολο σχεδόν
βιομηχανίας και μεταφορών στην Καταλωνία, το 70% της βιομηχανίας στη
Βαλένθια, το 30% στην Καστίλη και σημαντικός αριθμός βιομηχανιών στις
επαρχίες του βορρά.</li>
</ul>
<br />
Μόνο στην πόλη της Βαρκελώνης κολεκτιβοποιήθηκαν και τέθηκαν κάτω από εργατικό έλεγχο πάνω από 3000 επιχειρήσεις. </div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΚΟΛΕΚΤΙΒΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η περίπτωση των Αγροτικών Κολεκτίβων </span></b><br />
<br />
Με την έναρξη του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου τον Ιούλιο του 1936,
ξεσπάει στην Ισπανική χερσόνησο ένα κύμα κολεκτιβοποιήσεων. Οι
κολεκτιβοποιήσεις εξαπλώνονται αρκετά γρήγορα σχεδόν σε όλες τις
περιοχές που δεν έχουν καταληφθεί από τους εθνικιστές του Φράνκο. Η
εμφάνιση τους, πολύ γρήγορα, προκαλεί το ενδιαφέρον ανθρώπων άλλων
χωρών, οι οποίοι μοιράζονταν το ίδιο όραμα με αυτούς που διαδραμάτισαν
κυρίαρχο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, τους Ισπανούς αναρχικούς.<br />
<div>
</div>
<div>
Οι άνθρωποι αυτοί, μεταβαίνουν αμέσως στην Ισπανία,με κύριο στόχο να
συμμετάσχουν στην Ισπανική επανάσταση και να καταγράψουν την πορεία της
δημιουργίας και εξέλιξης των κολεκτίβων. Τα απομνημονεύματα και οι
μαρτυρίες αυτών των ανθρώπων αποτελούν το κύριο υλικό που
χρησιμοποιήθηκε για την έρευνα του ζητήματος της κολεκτιβοποίησης σ'
αυτήν την εργασία.<br />
<br />
Σε μικρότερο βαθμό χρησιμοποιήθηκαν άρθρα και έρευνες ιστορικών που
έχουν ασχοληθεί με την έρευνα επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Πρέπει να
σημειωθεί πως η εξέτασητης λειτουργίας των κολεκτίβων αποτελεί ένα
αρκετά πολύπλοκο ζήτημα. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω της περιορισμένης
μέχρι σήμερα ιστορικής έρευνας για την πορεία και την εξέλιξη της
κολεκτιβοποίησης στον Ισπανικό εμφύλιο, και αφετέρου, λόγω της
ιδεολογικής βάσης αυτού του ζητήματος. </div>
<div>
<br />
Για να κατανοήσουμε από την πλευρά μας βασικά σημεία επί του ζητήματος
θα παρουσιάσουμε αρχικά, ορισμένα στοιχεία της ιδεολογικής αφετηρίας των
κολεκτιβοποιήσεων και θα συνεχίσουμε με μία συνοπτική παρουσίαση της
πορείας της ιστορικής έρευνας για το ζήτημα των κολεκτίβων. Σύμφωνα με
τον Σαμ Ντολγκόφ (Sam Dolgoff), «ο Ισπανικός αναρχισμός πηγάζει από δύο
πηγές: την εγγενή αντιεξουσιαστική παράδοση στις αγροτικές κολεκτίβες
και τις βαθειά ριζωμένες και αγωνιστικές ομοσπονδιακές (φεντεραλιστικές)
τάσεις, εκφραζόμενες στις αναρχοσυνδικαλιστικές οργανωτικές αρχές του
Μπακούνιν».<br />
<br />
Οι τάσεις αυτές χρονολογούνται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και
έχουν ως σημείο αναφοράς το συνέδριο της Πρώτης Διεθνούς το 1872 στη
Χάγη, όπου έγινε και η μεγάλη ρήξη μεταξύ Μαρξιστών και Μπακουνιστών. Το
Ισπανικό Τμήμα της Διεθνούς, το οποίο είχε ιδρυθεί με τη βοήθεια του
Φανέλι, ενός Ιταλού αναρχικού που είχε μεταβεί 2 χρόνια νωρίτερα στην
Ισπανία για να μεταδώσει τις ιδέες του αναρχισμού, πήρε θέση υπέρ της
πτέρυγας του Μπακούνιν. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYKuBFdrOeuN0TxGiC8oSnUTXY5kFohh_F-YTzm02jZ-_GF6dge_6ktVeVLadHm6OO4B3_dkm6xn3NRnOQOI3PT2bKMK4csdRXoe3EKcyPBoncaCQ8Y-g-OknAbpx-vuWCBolKidd_gN4/s1600/speeking_for_recruitment.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYKuBFdrOeuN0TxGiC8oSnUTXY5kFohh_F-YTzm02jZ-_GF6dge_6ktVeVLadHm6OO4B3_dkm6xn3NRnOQOI3PT2bKMK4csdRXoe3EKcyPBoncaCQ8Y-g-OknAbpx-vuWCBolKidd_gN4/s1600/speeking_for_recruitment.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών) δημιουργήθηκε το 1911 και περιέλαβε
μεγάλο μέρος των Ισπανών αγροτών κι εργατών στη βάση ενός
αυτοδιαχειριστικού κομμουνισμού. Στα 1931 δημιουργήθηκε η FAI (Ιβηρική
Αναρχική Ομοσπονδία) με κύριο σκοπό τον θεωρητικό προσανατολισμό της CNT
και στις αρχές του 1936 ψηφίστηκε το προλεταριακό πρόγραμμα της
Σαραγόσα που αποτέλεσε μερικούς μήνες αργότερα τη θεωρητική βάση για τη
δημιουργία κολεκτίβων στο στρατόπεδο των δημοκρατικών. <br />
<br />
Βασικά στοιχεία του αναρχισμού όπως εκφράστηκε κατά τη διάρκεια του
Ισπανικού εμφυλίου, είναι ο αντιεξουσιαστικός φεντεραλισμός και ο
ελευθεριακός κομμουνισμός. Δηλαδή, η ελεύθερη σύνδεση αυτόνομων
κοινοτήτων στη βάση μιας κοινής ομοσπονδίας, η άνευ όρων κατάργηση της
ατομικής ιδιοκτησίας, η κατάληψη των μέσων παραγωγής, με εργατική
αυτοδιαχείριση και γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η
αμεσοδημοκρατική λειτουργία και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής
κατά τη διάρκεια μιας κοινωνικής επανάστασης.<br />
<br />
Αυτά τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά παρουσιάζουν ήδη έναν λόγο για τη
διαμάχη που εμφανίστηκε στην ιστοριογραφία για το ζήτημα των
κολεκτιβοποιήσεων. Όπως εξηγείται παραπάνω, οι πρώτες περιγραφές των
εργατικών και αγροτικών κολεκτίβων γράφτηκαν από σύγχρονους των
γεγονότων, οι οποίοι ήταν φιλικοί προς τον αναρχισμό. Χαρακτηριστικά
παραδείγματα είναι ο Αουγκουστίν Σούχυ, ο Χοσέ Πειράτς και ο Γκαστόν
Λεβάλ.<br />
<br />
Μία συνοπτική επισκόπηση της ιστοριογραφίας για την κολεκτιβοποίηση κατά
τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, που καλύπτει ως ένα βαθμό την
ιστοριογραφική πορεία του ζητήματος, δίνεται από τον Μάικλ Σάιντμαν
(Michael Seidman) σ’ ένα άρθρο του για τις αγροτικές κολεκτίβες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Κολεκτιβοποίηση στην Ύπαιθρο</span></b><br />
<br />
Οι απαλλοτριώσεις γης είχαν ξεκινήσει πριν από το πραξικόπημα της 17ης
Ιουλίου κι έπειτα από αυτό απέκτησαν χαρακτήρα μαζικής κοινωνικής
επανάστασης. Στη ζώνη των Δημοκρατικών, εμφανίστηκε αμέσως το πρόβλημα
του επισιτισμού, καθώς οι στρατιές τουΦράνκο είχαν κυριαρχήσει στις πιο
παραγωγικές περιοχές της χώρας (ιδιαίτερα στους τομείςτων σιτηρών και
της κτηνοτροφίας). Επίσης, παρά το ότι διέθεταν το μεγαλύτερο μέρος της
βιομηχανίας, αντιμετώπισαν προβλήματα στην εξεύρεση πρώτων υλών. <br />
<br />
Από την άλλη πλευρά,ενώ διατήρησαν τον έλεγχο του κρατικού χρυσού και
των μεγαλύτερων τραπεζών, αντιμετώπισαν προβλήματα με τους ξένους
επενδυτές. Η κατάσταση αυτή, τους έστρεψε στην αναζήτηση βοήθειας από
την ΕΣΣΔ, γεγονός που θα έδινε αργότερα τη δυνατότητα σε αυτήν να
παρεμβαίνει στη λειτουργία των κολεκτιβοποιημένων γαιών και
επιχειρήσεων. Με την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου τον Ιούλιο του 1936
χωρικοί στη ζώνη των Δημοκρατικών άρχισαν να κατάσχουν τη γη αστών και
εθνικιστικών. </div>
<div>
</div>
<div>
Οι πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία των
κολεκτιβοποιήσεων ήταν η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) και η UGT
(Γενική Ένωση Εργατών). Η πρώτη ήταν υπέρ της συλλογικής ιδιοκτησίας και
της εκμετάλλευσης της γης, ενώ η δεύτερη είχε μία πιο αμφιταλαντευόμενη
στάση απέναντι στην κολεκτιβοποίηση. Ορισμένα μέλη της υποστήριζαν την
κολεκτιβοποίηση, ενώ άλλα, κυρίως λόγω της επιρροής που δέχονταν από το
Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, την αντιμετώπιζαν ως «ασύνετο επαναστατικό
πείραμα». <br />
<br />
Πρέπει να επισημανθεί πως σε αντίθεση με τις αναγκαστικές
κολεκτιβοποιήσεις που είχαν λάβει χώρα στην Σοβιετική Ένωση, οι
κολεκτιβοποιήσεις της Ισπανίας δεν είχαν ένα κοινό πρότυπο, ούτε κάποια
δύναμη πρόθυμη να επιβάλλει τη γενικευμένη κολεκτιβοποίηση με τη βία.
Αντίθετα, αυθόρμητες πρωτοβουλίες εργαζομένων και συνδικαλιστικές
επιτροπές άρχισαν να καταλαμβάνουν επιχειρήσεις και κτήματα που ανήκαν
σε ιδιοκτήτες φιλικά προσκείμενους στους πραξικοπηματίες, οι οποίοι με
την έναρξη του εμφυλίου είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν τις περιοχές, που
δεν είχαν περάσει στον έλεγχο των στρατιωτικών. <br />
<br />
Η κολεκτιβοποίηση στην ύπαιθρο θεωρείται ότι ξεπέρασε σε έκταση και σε
βάθος την κολεκτιβοποίηση στις πόλεις. Αφενός, λόγω της απόστασης της
υπαίθρου από τα κέντρα εξουσίας, που βρίσκονταν στις πόλεις κι αφετέρου,
διότι η Ισπανία ήταν κυρίως αγροτική χώρα και η βιομηχανική της
ανάπτυξη ήταν ακόμη σε χαμηλά επίπεδα. Σε γενικές γραμμές η
κολεκτιβοποίηση εξαπλώθηκε σε σημεία κάθε περιοχής από την πλευρά των
Δημοκρατικών. Κολεκτίβες δημιουργήθηκαν στις περιοχές της Λεβάντε, της
Καστίλης, της Αραγώνας, της Καταλωνίας, των Αστουριών και της
Ανδαλουσίας. </div>
<div>
</div>
<div>
Το μέγεθος των κολεκτιβοποιήσεων διέφερε ανάλογα με την περιοχή, ανάλογα
με την πολιτική δύναμη που υπερίσχυε εκεί και ανάλογα με τις επιρροές
που είχε δεχτεί ο τοπικός πληθυσμός από τις αναρχικές ιδέες κατά τα
προηγούμενα χρόνια. Για παράδειγμα, στην Καταλωνία, όπου κυριαρχούσε
μικρή και η μέση ιδιοκτησία και οαγρότης είχε ισχυρές ατομικιστικές
παραδόσεις, η κοινωνικοποίηση περιορίστηκε σε μερικές κολεκτίβες. Στην
Καστίλλη σχηματίστηκαν περίπου 300 κολεκτίβες με 100.000 μέλη.
Αντίθετα,στις Αστουρίες οι απόπειρες κολεκτιβοποιήσεων καταπνίγηκαν
σχετικά νωρίς. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIGmyNS9Nm5qIpUAqGGWuBihh_59XTn7941ljuTQsgKcnE3IM_-9bkBvI3ayDJ_291ybl3QAfO-HMdsUIABC1BUvgx0wFW8eBktY-8RtInEvL_8ZwGVOM9Q78SESBQT6AvBgaY4QiYCFo/s1600/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82..jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIGmyNS9Nm5qIpUAqGGWuBihh_59XTn7941ljuTQsgKcnE3IM_-9bkBvI3ayDJ_291ybl3QAfO-HMdsUIABC1BUvgx0wFW8eBktY-8RtInEvL_8ZwGVOM9Q78SESBQT6AvBgaY4QiYCFo/s1600/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82..jpg" width="275" /></a></div>
<br />
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Αραγώνας, όπου κοινωνικοποιήθηκαν
γύρω στα ¾ της γης. Σε αυτήν την περιοχή, η κολεκτιβοποίηση εξέλαβε
ιδιαίτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Εκτός από τα μέσα παραγωγής,
επεκτάθηκε και στα καταναλωτικά προϊόντα. Ολόκληρη η οικονομία ελεγχόταν
από τοπικές επιτροπές που αποφάσιζαν για τα θέματα της παραγωγής, για
τη διανομή των προϊόντων «ανάλογα με τις ανάγκες» του πληθυσμού και για
την παροχή υπηρεσιών. Η προσχώρηση στις κολεκτίβες ήταν κυρίως
εθελοντική. </div>
<div>
</div>
<div>
Τα εργασιακά θέματα που αφορούσαν την κατεύθυνση και το συντονισμό, την
ανταλλαγή και την εμπορικοποίηση των προϊόντων διευθύνονταν από το
Συμβούλιο της Αραγώνας. Το όργανο αυτό ελεγχόταν από τους αναρχικούς
αλλά περιελάμβανε και μέλη του Λαϊκού Μετώπου και,επίσης, αναγνωριζόταν
από την κεντρική κυβέρνηση. Μέσα από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό, πως
το φαινόμενο της κολεκτιβοποίησης για να αναλυθεί και να εξεταστεί
επαρκώς πρέπει αφενός να εξεταστεί μέσα στο σύνολο των εξελίξεων του
ισπανικού εμφυλίου πολέμου και αφετέρου να τεθεί και στο διεθνές πλαίσιο
της εποχής. </div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Λειτουργία και Συντονισμός της Κολεκτίβων της Υπαίθρου </span></b><br />
<br />
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφερθεί πως οι πληροφορίες που
χρησιμοποιούνται για την κολεκτιβοποίηση στην ύπαιθρο, προέρχονται
κυρίως από μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές. Αυτό συμβαίνει,
διότι οι πληροφορίες για την λειτουργία και το συντονισμό των κολεκτίβων
εξηγούνται πιο αναλυτικά και με περισσότερα παραδείγματα σε αυτά τα
εγχειρίδια, ενώ οι περισσότερες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν αργότερα
πραγματεύονται κυρίως τα οικονομικά αποτελέσματα των κολεκτίβων και τα
προβλήματα που αντιμετώπισαν. </div>
<div>
</div>
<div>
Επομένως, πρέπει να διευκρινιστεί πως υποθάλπεται ο κίνδυνος της
υποκειμενικότητας και οι πληροφορίες που αναφέρονται θα πρέπει να
λαμβάνονται από τον αναγνώστη με επιφύλαξη. Η κολεκτιβοποίηση στην
ύπαιθρο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις αντιφασιστικές επιτροπές που
ιδρύθηκαν ανά τόπους με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Οι επιτροπές
αυτές,στην αρχή, αντικατέστησαν τα κοινοτικά συμβούλια και αργότερα
μετασχηματίστηκαν σε δημοτικά συμβούλια με αναλογική αντιπροσώπευση. </div>
<div>
</div>
<div>
Στις περισσότερες περιπτώσεις το συνδικάτο ή το κόμμα που πλειοψηφούσε
στα δημοτικά συμβούλια υποδείκνυε ένα από τα μέλη του για δήμαρχο ή
πρόεδρο του νέου συμβουλίου. Τα απαλλοτριωμένα χωράφια μεταβιβάζονταν
στα συνδικάτα και τα συνδικάτα οργάνωσαν τις περισσότερες από τις πρώτες
κολεκτίβες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στις κολεκτίβες δημιουργούσαν
το πρόγραμμα για την πορεία της κολεκτίβας. Στις περιπτώσεις που η CNT
και η UGT δε συμφωνούσαν για τον τρόπο οργάνωσης της κολεκτίβας, τότε
συνήθως δημιουργούνταν δύο κολεκτίβες. </div>
<div>
</div>
<div>
Η έκταση της κολεκτίβας εξαρτιόταν από τον πληθυσμό και τον πολιτικό
προσανατολισμό των κολεκτιβιστών. Η δουλειά στις κολεκτίβες γινόταν από
ομάδες εργατών, με επικεφαλή έναν αγρότη εκλεγμένο από κάθε ομάδα. Όλοι
οι επικεφαλείς των ομάδων καθώς και τα μέλη της επιτροπής διοίκησης των
κολεκτίβων εκλέγονταν από τη γενική συνέλευση όλων των εργατών. Η γενική
συνέλευση αποφάσιζε για όλα τα σοβαρά θέματα και έδινε οδηγίες στους
επικεφαλείς των ομάδων και στην επιτροπή διοίκησης. Σε ένα ευρύτερο
επίπεδο τα τοπικά συμβούλια οργανώθηκαν σε Ομοσπονδίες. </div>
<div>
</div>
<div>
Χαρακτηριστικά μπορούν να αναφερθούν η «Αγροτική Ομοσπονδία της Λεβάντε»
(900 κολεκτίβες) και η «Ομοσπονδία Κολεκτίβων της Αραγώνας» (500
κολεκτίβες). Όπως αναφέρει ο Γκαστόν Λεβάλ η «Ομοσπονδία της περιοχής
της Λεβάντε», που οργανώθηκε από τη CNT, ήταν μία αγροτική ομοσπονδία
που κάλυπτε 5 επαρχίες με πληθυσμό 1.650.000 στην αρχή του εμφυλίου
πολέμου και με ποσοστό 78% της πιο εύφορης γης της Ισπανίας. Προς τα
τέλη του 1938 συμμετείχαν σε αυτήν περίπου 900 κολεκτίβες και το 40% του
συνολικού πληθυσμού αυτών των επαρχιών ζούσε σε αυτές. <br />
<br />
Σε αντίθεση με τις κολεκτίβες της Αραγώνας, όπου κυριαρχούσε η
πολιτοφυλακή της CNT - FAI, στη Λεβάντε κυριαρχούσε η ειδική αστυνομία
της Δημοκρατικής κυβέρνησης. Αυτό σήμαινε πως όλες οι κολεκτίβες έπρεπε
να συνεννοούνται με τα τοπικά συνδικάτα τα οποία αποτελούσαν έναν
ενδιάμεσο σύνδεσμο ανάμεσα στους κολεκτιβιστές και στους μικροϊδιοκτήτες
γης. Και η μία και η άλλη πλευρά αρχικά οργάνωσαν δικές τους
διοικητικές επιτροπές για την αγροτική παραγωγή και ξεχωριστές αποθήκες
προϊόντων,<br />
<br />
Στη συνέχεια όμως ενοποιήθηκαν δημιουργώντας μεικτές επιτροπές για να
αποφύγουν τη διπλή εργασία και να βελτιώσουν τα αποτελέσματα της
παραγωγής. Ένα ενδιαφέρον επίτευγμα της Αγροτικής Ομοσπονδίας της
Λεβάντε παρατίθεται από τον Αουγκουστίν Σούχυ. Οι ενωμένες αγροτικές
κολεκτίβες καλλιεργούν πορτοκαλιές, ρύζι, λαχανικά και φρούτα και ένα
μεγάλο μέρος της παραγωγής εξάγεται στη Γαλλία, στην Ελβετία και στις
Σκανδιναβικές χώρες.<br />
<br />
Η Ομοσπονδία της Λεβάντε παραχωρεί δάνεια σε λιγότερο ανθηρές
περιφερειακές κολεκτιβιστικές ενώσεις. Νοσοκομεία και ολόκληρα τμήματα
στρατού εφοδιάζονται με τρόφιμα που στέλνει η ένωση της Λεβάντε. Ένα από
τα ζητήματα που απασχόλησε ιδιαίτερα τους ανθρώπους που συμμετείχαν
στις κολεκτίβες ήταν η διαδικασία της ανταλλαγής των παραγόμενων
προϊόντων. Το όλο ζήτημα επικεντρώθηκε γύρω από τη θέση περί κατάργησης
του χρήματος και τη διαδικασία που θα έπρεπε να αντικαταστήσει τη μορφή
του μισθού και τις ανταλλαγές μέσω αυτού. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFNJ4AgePXsoI9qFJlHYGBMhWj_aDRmRlAXwDWBZa4dDd1LCdVR5h2xzkIsjpT-SKbYMeVYjD1CFXqzWPbND4hJwq8XBRZ7eQinA-jFplCjZiFwmEVaQQDoIAc-mBIc4J2gZ3jCtqqM4/s1600/12863103885083gd.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFNJ4AgePXsoI9qFJlHYGBMhWj_aDRmRlAXwDWBZa4dDd1LCdVR5h2xzkIsjpT-SKbYMeVYjD1CFXqzWPbND4hJwq8XBRZ7eQinA-jFplCjZiFwmEVaQQDoIAc-mBIc4J2gZ3jCtqqM4/s1600/12863103885083gd.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Οι περισσότερες κολεκτίβες, με κύριο στόχο να εξασφαλίσουν ίση και
δίκαιη κατανομή των αγαθών και να εμποδίσουν την αποταμίευση και την
κερδοσκοπία, επεξεργάστηκαν δικά τους συστήματα ανταλλαγής, τα οποία
περιελάμβαναν: την έκδοση τοπικών νομισμάτων υπό μορφή αποδείξεων,
μαρκών, βιβλιαρίων, μερίδων, πιστοποιητικών, κουπονιών κ.λπ. τα οποία
δεν είχαν καμία ισχύ έξω από την κολεκτίβα. Το εθνικό νόμισμα, «η
πεσέτα», διατηρήθηκε σε περιοχές,όπου το δημοκρατικό κράτος ήταν πιο
ισχυρό ή σε εκείνες τις περιπτώσεις κολεκτίβων που δεν είχαν
προσαρμοστεί στο νέο σύστημα ή που είχαν άλλη οικονομική μορφή
λειτουργίας. <br />
<br />
Όπως αναφέρει ο Πειράτς, «κάτω από τη συνεχή πίεση των πολιτικό -
στρατιωτικών περιστάσεων, οι πρώτες προσπάθειες για την κατάργηση του
χρήματος και της μισθωτής εργασίας έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να
αντικατασταθούν με το οικογενειακό μεροκάματο». Έτσι, το σύστημα
ανταμοιβής στις κολεκτίβες κατέληξε να είναι ο λεγόμενος οικογενειακός
μισθός,σύμφωνα με τον οποίο κάθε μέλος πληρωνόταν σε χρήματα ή σε είδος,
ανάλογα με τις ανάγκες και τα οικογενειακά του βάρη. <br />
<br />
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην ύπαρξη 250 - 300 ειδών τοπικού χρήματος,
βιβλιαρίων, αποδείξεων, κουπονιών κ.ο.κ. Για να συντονιστεί καλύτερα
αυτή η διαδικασία ορισμένες περιοχές πήραν και πιο συγκεκριμένες
αποφάσεις. Για παράδειγμα, το «Συνέδριο των Αγροτικών Κολεκτίβων της
Αραγώνας», ενέκρινε ομόφωνα την αντικατάσταση τοπικών νομισμάτων με ένα
κανονικό βιβλιάριο μερίδων για όλες τις κολεκτίβες της
Αραγώνας,αφήνοντας σε κάθε κολεκτίβα τον καθορισμό της ποσότητας των
αγαθών που θα χορηγούνταν σε κάθε οικογένεια ή σε μοναχικά άτομα. <br />
<br />
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί πως από το 1937 η UGT δέχτηκε τα κριτήρια
του PCE και του Υπουργείου Γεωργίας, και προσπάθησε να αντικαταστήσει
τον οικογενειακό μισθό, τον οποίο συνέχιζε να υπερασπίζεται η CNT, με
ένα μισθό που θα αντιστοιχούσε στην αποδοτικότητα. Επιδίωξε δηλαδή να
συνδέσει την αμοιβή με την παραγωγικότητα, κάτι που αποτελούσε το
αντίθετο από αυτό που προσπαθούσαν να επιτύχουν οι κολεκτιβιστές («από
τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, για τον καθένα ανάλογα με τις
ανάγκες του») κι επίσης διάκριση εις βάρος των γυναικών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Προβλήματα της Κολεκτιβοποίησης στην Ύπαιθρο </span></b><br />
<br />
Ενώ, κατά γενική ομολογία οι κολεκτιβοποιήσεις της υπαίθρου παρουσίασαν
πολλά επιτεύγματα στις διαδικασίες λειτουργίας και συντονισμού τους κατά
τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, εμφάνισαν επίσης και αρκετά
προβλήματα. Τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι αγροτικές
κολεκτίβες ήταν το ζήτημα της αυτάρκειας, το ζήτημα του «κολεκτιβιστικού
εγωισμού» σε σύνδεση με την αυτάρκεια, οι επιθέσεις και οι λεηλασίες
στρατευμάτων στις κολεκτίβες και ορισμένα εσωτερικά λειτουργικά
ζητήματα.<br />
<br />
Όπως η επιλεκτική διαδικασία εισαγωγής νέων μελών στις κολεκτίβες και η
αντιμετώπιση των γυναικών που εργάστηκαν στις κολεκτίβες. Από την πρώτη
στιγμή, πολλές κολεκτίβες έδωσαν βάρος στην αυτάρκεια και στην αυτονομία
τους, μία τακτική που επονομάστηκε από κάποιους ως «κολεκτιβιστικός
εγωισμός». Ένα παράδειγμα«κολεκτιβιστικού εγωισμού», ήταν η άρνηση
ορισμένων κολεκτίβων να μοιραστούν τα οχήματα που είχαν στη διάθεση
τους, επιδεινώνοντας το ήδη σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης μεταφορικών
μέσων, με αποτέλεσμα διάφορα προϊόντα να μην μπορούν να μετακινηθούν για
να διατεθούν στην αγορά.<br />
<br />
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με άλλα παρόμοια παραδείγματα, οδήγησε
γρήγορα στον κατακερματισμό της αγοράς αγροτικών προϊόντων και στην
υποβάθμιση της εμπορευματοποίησης των τροφίμων. Το πρόβλημα επιχειρήθηκε
να λυθεί με τη χρήση δελτίων διανομής, η οποία ωστόσο οδήγησε στη μαύρη
αγορά στα μετόπισθεν των Δημοκρατικών και, συνεπώς, σε εκτροπή από το
πνεύμα του κολεκτιβισμού. Έτσι σύντομα οι κολεκτίβες και οι δήμοι
άρχισαν να εκτυπώνουν και να ανταλλάσουν χαρτονομίσματα, αμφισβητώντας
έτσι τη συμβολική κατάργηση του χρήματος από το κίνημα του ελευθεριακού
κομμουνισμού. </div>
<div>
</div>
<div>
Το παραπάνω πρόβλημα θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε συνδυασμό με την
συγκυρία του πολέμου, καθώς ως ένα βαθμό ήταν και παράγωγο των πολεμικών
εξελίξεων και των αντιδράσεων ανθρώπων από την πλευρά των δημοκρατικών
που ήταν αντίθετοι στην κολεκτιβοποίηση. Χαρακτηριστικά, μπορεί να
αναφερθεί ο φόβος που κυριαρχούσε στις κολεκτίβες ότι οι αστυνομικοί της
Δημοκρατίας ή οι στρατιώτες μπορεί να επενέβαιναν σε αυτές και να
πραγματοποιούσαν κατασχέσεις των προϊόντων τους. Τέτοιο ήταν το
παράδειγμα της Ταρντιέντα (Ουέσκα). <br />
<br />
Εκεί, μέλη της Αντιφασιστικής Επιτροπής είχαν κατηγορήσει μία φάλαγγα
πολιτοφυλάκων, που μάλλον αποτελείτο από μέλη του PSUC, ότι είχε
λεηλατήσει και είχε καταστρέψει εντελώς την κωμόπολη. Άλλα παρόμοια
περιστατικά εκδηλώθηκαν στη Ριμπαρόχα και στη Λιίρια (Βαλένθια). Ο
Ντανιέλ Γκιερίν (Daniel Guérin) αναφέρει ένα αντίστοιχο παράδειγμα: Η
11η κινητή μεραρχία με διοικητή τον Λίστερ βοηθούμενη από τεθωρακισμένα
πέρασε στη δράση ενάντια στις κολεκτίβες. Μπήκε στην Αραγώνα σα να ‘ταν
εχθρικό έδαφος.<br />
<br />
Οι υπεύθυνοι των κολεκτιβοποιημένων επιχειρήσεων πιάστηκαν, οι έδρες
τους καταλήφθηκαν κι έπειτα κλείστηκαν,οι επιτροπές διαχείρισης
διαλύθηκαν, τα κοινοτικά μαγαζιά λεηλατήθηκαν 30% από τις κολεκτίβες της
Αραγώνας καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Παρόμοια γεγονότα αναφέρει και ο
Αουγκουστίν Σούχυ (Augustin Souchy). Με την πρόφαση ότι η κυβέρνηση σαν
έκφραση της γενικής θέλησης του λαού έχει το δικαίωμα να καθορίζει νέα
πορεία, δημιούργησε αναρίθμητες δυσκολίες στο κολεκτιβιστικό κίνημα.
Κατασχέθηκαν κτήρια της ένωσης (Λεβάντε) και αγροτικά προϊόντα, και
επιτάχθηκαν φορτηγά αυτοκίνητα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLxOmABMXKP6JKeCy871gf13IF9qDwM6mf-vpXijRU9rH8nA65Thl1xNJO8QGqd0EC3E00T7v2Zd-N8_lr14qy9EUip_CKy23R2XxDDOWeHgH3oOh91BXyk2gyhePDBR9tfHSWxzn5Yho/s1600/1261.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLxOmABMXKP6JKeCy871gf13IF9qDwM6mf-vpXijRU9rH8nA65Thl1xNJO8QGqd0EC3E00T7v2Zd-N8_lr14qy9EUip_CKy23R2XxDDOWeHgH3oOh91BXyk2gyhePDBR9tfHSWxzn5Yho/s1600/1261.jpg" width="323" /></a></div>
<br />
Οι κολεκτιβιστές που αμύνονταν ενάντια στην ανάρμοστη επέμβαση της
κρατικής γραφειοκρατίας, συλλαμβάνονταν από την αντιφασιστική κυβέρνηση
της Δημοκρατίας. Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι οι εξωτερικές
πιέσεις ενέτειναν τις δυσκολίες στο εσωτερικό των αγροτικών κολεκτίβων.
Ένα αποτέλεσμα των δυσκολιών που αντιμετώπισαν ήταν και η σταδιακή
μείωση της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών των κολεκτίβων.
Αυτό,δημιούργησε αρνητικό κλίμα στο εσωτερικό τους και αρκετές
κολεκτίβες άρχισαν να γίνονται πιο επιλεκτικές στην εισαγωγή νέων μελών.<br />
<br />
Επιπλέον, σε ορισμένες περιπτώσεις θεσπίστηκαν κανόνες με σκοπό να
μειωθεί ο αριθμός των μη παραγωγικών μελών και σε άλλες δημιουργήθηκε
αντιπαράθεση αναφορικά με το αν θα έπρεπε να παρέχονται κίνητρα για την
εργασία ή αν θα έπρεπε να διατηρηθεί ο οικογενειακός μισθός. Όλα αυτά
ήταν παράγωγα και της σταδιακής μείωσης της αγροτικής παραγωγής που
ενέτεινε τις δυσκολίες εν καιρώ πολέμου. Τελικά, έπειτα από πιέσεις η
CNT υπέγραψε ένα κοινό πρόγραμμα με την UGT το Μάρτιο του 1938, με βάση
το οποίο καταργούνταν ο οικογενειακός μισθός και οι απολαβές των εργατών
συνδέθηκαν με την παραγωγικότητα τους.<br />
<br />
Ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα κατά τη διάρκεια των κολεκτιβοποιήσεων που
έφερε αντιφατικά χαρακτηριστικά ήταν η θέση της γυναίκας σε αυτές. Ο
εμφύλιος πόλεμος οδήγησε στη μείωση των διαθέσιμων εργατικών χεριών.
Πολλοί είχαν στρατολογηθεί και άλλοι είχαν μεταβεί στα αστικά κέντρα
λόγω υψηλότερων αμοιβών και καλύτερων ευκαιριών σε ορισμένα επαγγέλματα.
Αυτό οδήγησε στη συμμετοχή των γυναικών στις δουλειές των αγροτικών
κολεκτίβων.<br />
<br />
Το ότι η θέση της γυναίκας στην Ισπανία του μεσοπολέμου ήταν ακόμη αυτή
της νοικοκυράς, δημιούργησε δυσκολίες στην αρχή αφενός στο να πειστούν
οι γυναίκες να δουλέψουν σε αυτές και αφετέρου, στη θέση τους μέσα στις
κολεκτίβες σε σχέση με τους άντρες. Χαρακτηριστικά, σε πολλές κολεκτίβες
πληρώνονταν λιγότερο από τους άντρες, σε ορισμένες αποβάλλονταν οι
ανύπαντρες γυναίκες και σε άλλες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Τα παραπάνω
αποτελούν τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι αγροτικές
κολεκτίβες, χωρίς να καλύπτουν βέβαια όλες τις προεκτάσεις τους. </div>
<div>
<br />
Παρόλα αυτά συνθέτουν μία γενική εικόνα για την κατάσταση που
επικρατούσε στις κολεκτίβες της υπαίθρου και τα όρια που επέδειξαν σε
μία εμπόλεμη περίοδο. Μπορεί ο πόλεμος να πυροδότησε την επαναστατική
ορμή του αναρχικού κινήματος της Ισπανίας, αλλά επηρέασε αναπόφευκτα και
την εξέλιξη τους. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συμπεράσματα </span></b><br />
<br />
Με βάση όσα έχουν αναφερθεί στα παραπάνω, μπορούν να διεξαχθούν ορισμένα
γενικά συμπεράσματα αναφορικά με τη λειτουργία των κολεκτίβων της
υπαίθρου. Το φαινόμενο της κολεκτιβοποίησης βασίζεται σε ένα
συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο και με βάση αυτό θα πρέπει να
αξιολογηθεί. Σε γενικές γραμμές, τα βασικά χαρακτηριστικά του
αναρχισμού, όπως περιγράφηκαν στην εισαγωγή της εργασίας, εφαρμόστηκαν
σε αρκετές περιπτώσεις.<br />
<br />
Βέβαια, δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την κοινωνική επανάσταση και να
εφαρμόσουν τον αναρχικό κομμουνισμό που αποτελούσε τον τελικό στόχο
τους. Παρόλα αυτά,οι μορφές λειτουργίας και συντονισμού των αγροτικών
κολεκτίβων που εμφανίστηκαν την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην
Ισπανία, έχουν να επιδείξουν αρκετά επιτεύγματα. Αρχικά, σε αρκετές
κολεκτίβες φαίνεται να επιτεύχθηκε η ισότητα των μελών των κολεκτίβων με
την εφαρμογή πληρωμής μέσω οικογενειακού μισθού. </div>
<div>
<br />
Επίσης, μέσω του οικογενειακού μισθού επιτεύχθηκε η αποφυγή συσσώρευσης
κεφαλαίου από τους κολεκτιβιστές. Παράλληλα, δοκιμάστηκαν και σε αρκετές
περιπτώσεις πέτυχαν οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων και συντονισμού των
κολεκτίβων μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις. Βέβαια, όσα
αναφέρονται παραπάνω, θα πρέπει να συνδεθούν και να αξιολογηθούν με τις
παράλληλες με αυτά εξελίξεις, που αναπόφευκτα επηρέασαν την πορεία και
την εξέλιξη των κολεκτιβοποιήσεων. </div>
<div>
<br />
Η έναρξη του εμφυλίου πόλεμου επέδρασε στη μαζικότητα της εμφάνισης των
κολεκτίβων στο στρατόπεδο των δημοκρατικών, παράλληλα όμως επηρέασε και
την εξέλιξη τους. Η αντιπαράθεση των κολεκτιβιστών με το Κομμουνιστικό
Κόμμα Ισπανίας φαίνεται πως αφενός δυσχέρανε τις συνθήκες του πολέμου
στο στρατόπεδο των δημοκρατικών δημιουργώντας άλλον έναν εμφύλιο στο
εσωτερικό του και αφετέρου, διευκόλυνε την προέλαση του Φράνκο σε όλο
και περισσότερες περιοχές. Οι συνθήκες αυτές επηρέασαν αρνητικά και τις
κολεκτίβες στο εσωτερικό τους. </div>
<div>
<br />
Όσο πιο δύσκολη κι επισφαλής γινόταν η θέση των κολεκτίβων με την
εξέλιξη του πολέμου, τόσο οξυνόταν ο κολεκτιβιστικός εγωισμός, οδηγώντας
αρκετές κολεκτίβες που φοβούνταν πως δε θα επιβιώσουν στην απομόνωση.
Επιπλέον, πολλές ήταν οι κολεκτίβες που καταστράφηκαν από ανθρώπους του
στρατοπέδου των δημοκρατικών λόγω πολιτικής αντιπαράθεσης. Επιπροσθέτως,
είναι εμφανές πως η ανασφάλεια των κολεκτίβων μέσα στον πόλεμο οδήγησε
σε πιο αυστηρούς και παράλληλα αποδοτικούς όρους εργασίας από τους
συμμετέχοντες. Γεγονός που παρέκκλινε από της ιδεολογικές τους
αφετηρίες, όπως εκφράστηκαν στην αρχή της δημιουργίας των κολεκτίβων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0c3jTskv3Gm0lzPe_3XM2LDGEEA19NFD5BMGypnj5Rn1pTNsQjR2f0OGyDoN2Ix0tuLY3wwHX1cmtjpGStEhjZzgCRWRBoLiHzvqAgLEpemwLHUWSpf87p6UJQTsH-ftxfB1PzbkBKr0/s1600/Women_at_the_Siege_of_the_Alc%C3%A1zar_in_Toledo_-_Google_Art_Project.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0c3jTskv3Gm0lzPe_3XM2LDGEEA19NFD5BMGypnj5Rn1pTNsQjR2f0OGyDoN2Ix0tuLY3wwHX1cmtjpGStEhjZzgCRWRBoLiHzvqAgLEpemwLHUWSpf87p6UJQTsH-ftxfB1PzbkBKr0/s1600/Women_at_the_Siege_of_the_Alc%C3%A1zar_in_Toledo_-_Google_Art_Project.jpg" width="492" /></a></div>
<br />
Το ζήτημα που προκύπτει για τη θέση των γυναικών και την αντιμετώπιση
που δέχτηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις από τους άντρες των αγροτικών
κολεκτίβων, παρουσιάζει ορισμένες ιδεολογικές αντιφάσεις, που όμως είναι
αρκετά δύσκολο να αξιολογηθούν από μόνες τους. Η ανάλυση της θέσης της
γυναίκας μέσα στις κολεκτίβες θα πρέπει να συνδεθεί με τη θέση των
γυναικών πριν από την έναρξη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου και να
αξιολογηθεί και σε σχέση με την χειραφέτηση από την ίδια την πλευρά των
γυναικών κι όχι μόνο από την αντιμετώπιση που δέχτηκαν σε ορισμένες
περιπτώσεις από τους άντρες των κολεκτίβων.<br />
<br />
Συμπερασματικά, μπορούμε να καταλήξουμε πως η κολεκτιβοποίηση στην
ύπαιθρο κατάφερε να δημιουργήσει καινοτόμες δομές κοινωνικής οργάνωσης
και σε αρκετές περιπτώσεις να αποδείξει ότι η ιδεολογία στην οποία
βασίστηκε μπορούσε να έχει αποτέλεσμα στην πράξη. Επίσης, τα περισσότερα
από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι κολεκτίβες είχαν άμεση σχέση με
τη πολεμική συγκυρία μέσα στην οποίο δημιουργήθηκαν. </div>
<div>
<br />
Αυτό σημαίνει πως είναι αρκετά δύσκολο σήμερα να καθορίσουμε και να
αξιολογήσουμε με ασφάλεια τι δρόμο θα ακολουθούσαν αν ο πόλεμος είχε
διαφορετική έκβαση και αν θα ξεπερνούσαν τα προβλήματα τους υπό
διαφορετικές συνθήκες. Αυτό που μπορούμε να πούμε με ασφάλεια είναι ότι
ορισμένα από τα προβλήματα που εμφανίστηκαν ήταν απόρροια της πολεμικής
συγκυρίας, ενώ άλλα απότοκα κοινωνικών συμπεριφορών και αντιφάσεων που
προϋπήρχαν των κολεκτίβων και για να ξεπεραστούν θα χρειαζόταν μεγάλη
προσπάθεια από την πλευρά των ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές.</div>
<div>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ</b></span><br />
<br />
Καθώς, όμως, τα αποθέματα οπλισμού και πρώτων υλών άρχιζαν να σπανίζουν,
ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν και οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της
Γαλλίας εμπόδιζαν την κυβέρνηση να αποκτήσει πηγές προμηθειών στο
εξωτερικό, οι δυσκολίες μιας οικονομίας που διευθυνόταν από αυτόνομες
επιτροπές έγιναν ολοφάνερες και το αίτημα των δυνάμεων του Λαϊκού
Μετώπου και, κυρίως, των κομμουνιστών για συγκεντρωτισμό άρχισε να
κερδίζει έδαφος. </div>
<div>
</div>
<div>
Πέρα από την οικονομία, οι δυσκολίες της εφαρμογής των επαναστατικών
ιδεών ήταν ακόμα πιο εμφανείς στο θέμα του στρατού, το οποίο αποτέλεσε
ζήτημα οξείας αντιπαράθεσης των αναρχικών με τις υπόλοιπες Δημοκρατικές
δυνάμεις και την κυβέρνηση. Ο αντι-ιεραρχικός χαρακτήρας αυτοδιεύθυνσης
των εργατικών πολιτοφυλακών άρχισε να υποχωρεί, αφενός επειδή οι ανάγκες
του πολέμου απαιτούσαν μεγαλύτερη πειθαρχία και κεντρικό έλεγχο και,
αφετέρου, λόγω της απειλής του μη εξοπλισμού τους από την κυβέρνηση που
είχε θέσει ως στόχο τη στρατιωτικοποίησή τους και την ανασυγκρότηση
τακτικού στρατού. </div>
<div>
</div>
<div>
Το κυβερνητικό διάταγμα, τον Οκτώβριο του 1936, για τη στρατιωτικοποίηση
των πολιτοφυλακών, την επαναφορά των στρατιωτικών αξιωμάτων και του
Στρατιωτικού Κώδικα, συνάντησε τη σθεναρή αντίδραση της πλειοψηφίας των
αναρχικών αγωνιστών και των μαχητών του POUM. Ενδεικτική της θέσης τους
απέναντι στη νέα κατάσταση είναι η παρακάτω ανακοίνωση Μαδριλένων
πολιτοφυλάκων της CNT: «Με ποιο δικαίωμα η σημερινή κυβέρνηση φτιάχνει
νέες αλυσίδες για το προλεταριάτο, τη στιγμή που αυτό το ίδιο έχει
σπάσει τις αλυσίδες που το εμπόδιζαν να πραγματοποιήσει τα όνειρά του; </div>
<div>
</div>
<div>
Με ποιο δικαίωμα επαναφέρουν τον μιλιταρισμό, τη στιγμή που έχουμε
υποφέρει αρκετά ώστε να ξέρουμε την αξία του; Ο μιλιταρισμός για μας
είναι ένας αναπόσπαστος παράγοντας του φασισμού. Το να καταπνίξουμε το
στρατό σημαίνει να ξεφορτωθούμε το όπλο του αυταρχισμού που καταπιέζει
το λαό. Αυτός ο πόλεμος που τον υποστηρίζουμε, δεν είναι ένας πόλεμος
που τον διέταξε το Κράτος, είναι μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στις
δυνάμεις που θέλουν να συντρίψουν την προσωπική αξιοπρέπεια. Η
δημιουργία ενός στρατού δεν είναι τίποτα παραπάνω από την επιστροφή σε
ένα παρελθόν που θάφτηκε στις 19 του Ιούλη». </div>
<div>
</div>
<div>
Παρόλες τις αντιδράσεις, η ηγεσία της CNT - FAI δέχτηκε τελικά την
ανασυγκρότηση του στρατού χάριν της ενότητας του αντιφασιστικού μετώπου.
Από την άλλη πλευρά, η απαίτηση των κομμουνιστών για κεντρικό έλεγχο
και πειθαρχία ήταν δικαιολογημένη από την άποψη της στρατιωτικής
αποτελεσματικότητας και της κατάστασης ανταγωνισμού που είχε
δημιουργηθεί μεταξύ των διαφόρων ενόπλων κομματικών μονάδων. Είχε, σε
μεγάλο βαθμό, αποδειχτεί στην πράξη ότι το σύστημα των λαϊκών
πολιτοφυλακών ήταν ανεπαρκές και έντονα προβληματικό για τη διεξαγωγή
συμβατικών πολεμικών επιχειρήσεων, που ήταν πλέον απαραίτητες. </div>
<div>
<br />
Ο αναρχικός διοικητής Σιπριάνο Μέρα το Δεκέμβριο του 1937 έκανε την εξής
δήλωση: «Κατάλαβα ότι αν δε θέλαμε να ηττηθούμε ολοκληρωτικά, έπρεπε να
φτιάξουμε τον δικό μας στρατό. Έναν πειθαρχημένο και ικανό στρατό,
οργανωμένο για την άμυνα των εργατών». </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLF5NmaM7bPwkq56hbuI9wKPQQZMsYHnGwzB5XFppOa-bK6X_GIDBHcZ5uTKC84K00VtTwduQUy9olVSAGWVy8ToeLKDt9yRxAK9lfFvil4o3qKiHPOjgk-iAUa68IpoKQ_hGN5OgJaCQ/s1600/Dabrowszczacy_przysiegaja_wiernosc_sprawie_Republiki.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLF5NmaM7bPwkq56hbuI9wKPQQZMsYHnGwzB5XFppOa-bK6X_GIDBHcZ5uTKC84K00VtTwduQUy9olVSAGWVy8ToeLKDt9yRxAK9lfFvil4o3qKiHPOjgk-iAUa68IpoKQ_hGN5OgJaCQ/s1600/Dabrowszczacy_przysiegaja_wiernosc_sprawie_Republiki.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ</b></span><br />
<br />
Το PCE, από ένα μικρό κόμμα μερικών χιλιάδων μελών, απέκτησε σταδιακά
ισχυρή επιρροή και εξελίχθηκε σε μια από τις πρωταγωνιστικές δυνάμεις
του Λαϊκού Μετώπου. Η απότομη αυτή γιγάντωση οφείλεται σε μια σειρά
λόγων:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Την αυστηρή οργανωτική του πειθαρχία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Την πολιτική συνεργασίας και ενοποίησης με το ισχυρό PSOE που οδήγησε στην ενσωμάτωση μεγάλου ποσοστού των οπαδών του.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Την αποφασιστική βοήθεια που πρόσφερε η ΕΣΣΔ στη Δημοκρατική Ισπανία
και την ταυτόχρονη ανάμειξή της στα εσωτερικά της Δημοκρατίας διαμέσου
των συμβούλων που δρούσαν στη χώρα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Την παρουσία των Διεθνών Ταξιαρχιών που έχαιραν τεράστιας εκτίμησης από τον Ισπανικό λαό.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Την προσέλκυση στις γραμμές του μεγάλου ποσοστού της μεσαίας τάξης
εξαιτίας των μετριοπαθέστερων θέσεών του, της επιμονής στην «υπεράσπιση
της Δημοκρατίας» και της εναντίωσης στο φαινόμενο των κολεκτιβοποιήσεων.</li>
</ul>
<br />
Οι κομμουνιστές αντιπαρέβαλαν στο κυρίαρχο σύνθημα των αναρχικών
«Κάνουμε επανάσταση για να κερδίσουμε τον πόλεμο», το «Κερδίζουμε τον
πόλεμο για να κάνουμε επανάσταση» και καθ’ όλη τη διάρκεια του εμφυλίου
ήταν φανερά αντίθετοι στις κολεκτιβοποιήσεις καταβάλλοντας κάθε
προσπάθεια για να περιορίσουν την εξάπλωσή τους και να μειώσουν την
επιρροή των πολιτικών δυνάμεων που τις προωθούσαν. Ο κομμουνιστικός
αντίλογος σχετικά με την επαναστατική πολιτική των αναρχικών μπορεί να
συνοψιστεί ως εξής: «Πολιτική που έβλαπτε τον αγώνα εναντίον του
φασισμού ακολουθούσαν και οι αναρχοσυνδικαλιστές ηγέτες. </div>
<div>
</div>
<div>
Στην Καταλωνία, όπου κατείχαν νευραλγικές θέσεις στην κοινωνική και
οικονομική ζωή, προωθούσαν σαν άμεσο πρακτικό σκοπό την πραγματοποίηση
του αναρχικού κομμουνισμού και κοινωνικοποιούσαν ολόκληρη τη βιομηχανία,
ακόμη και την πιο μικρή, χωρίς να εξαιρούν ούτε τα κουρεία, τα
εστιατόρια, τα καφενεία κ.λπ. Στα χωριά εφαρμοζόταν πλήρης
κολεκτιβοποίηση των αγροτικών νοικοκυριών με βάναυσα αναγκαστικά μέτρα,
αν και δεν είχαν δημιουργηθεί για αυτό οι απαραίτητες οικονομικές και
πολιτικές προϋποθέσεις».<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ</b></span><br />
<br />
Η οξύτητα του ανταγωνισμού μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του
Δημοκρατικού στρατοπέδου θα εκλάβει τέτοιες διαστάσεις που θα οδηγήσει
μέχρι και σε ανοιχτή σύγκρουση και την ''τραγική εβδομάδα της
Βαρκελώνης'' τον Μάιο του 1937. Η Δημοκρατική κυβέρνηση κατέβαλε
συστηματική προσπάθεια να περιορίσει την επανάσταση που είχε ξεσπάσει σε
πόλεις και ύπαιθρο, τόσο για την ισχυροποίηση της θέσης της και την
ικανοποίηση κομματικών συμφερόντων όσο και για τον καθησυχασμό των
δυτικών κυβερνήσεων, που ανησυχούσαν για τα συμφέροντά τους στη Ισπανία,
ελπίζοντας στην υποστήριξή τους. </div>
<div>
</div>
<div>
Η δράση των αναρχικών, από την άλλη, χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια
συγκερασμού δύο αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών. Οι
συμβιβασμοί της CNT - FAI και η πολιτική συνεργασίας με τις δυνάμεις του
Λαϊκού Μετώπου, που υιοθέτησε, έπαιξαν έναν ακόμα σημαντικό ρόλο στην
ανάπτυξη μεγάλων διαμαχών στο εσωτερικό της, το σταδιακό μαρασμό του
αναρχικού κινήματος και τη συνολική υποχώρηση της επανάστασης. Μερικά
στάδια αυτής της εξελικτικής πορείας αξίζει να αναφερθούν: <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">26 / 9 / 1936 </span></b><br />
<br />
Η CNT δέχεται τρεις υπουργικές θέσεις στην τοπική κυβέρνηση της Καταλωνίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1 / 10 / 1936 </span></b><br />
<br />
Η CNT ψηφίζει τη διάλυση της Κεντρικής Επιτροπής των Πολιτοφυλακών, η
οποία είχε στην ουσία συγκεντρώσει τον πολιτικό, οικονομικό και
στρατιωτικό έλεγχο της Καταλωνίας θέτοντας στο περιθώριο την κυβέρνηση
του Λουίς Κομπανύς από τον Ιούλιο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4 / 11 / 1936 </span></b><br />
<br />
Είσοδος της CNT στην κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης με τέσσερις υπουργικές θέσεις.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">17 / 12 / 1936 </span></b><br />
<br />
Η εφημερίδα Πράβντα της Μόσχας δημοσιεύει άρθρο όπου αναφέρεται: «Στην
Ισπανία άρχισε η εκκαθάριση των Τροτσκιστών και των αναρχοσυνδικαλιστών.
Θα συνεχιστεί με την ίδια ενεργητικότητα που έγινε και στη Σοβιετική
Ένωση».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δεκέμβριος 1936 </span></b><br />
<br />
Εκδίδεται κυβερνητικό διάταγμα για τη διάλυση των αυτόνομων
επαναστατικών επιτροπών και την αντικατάστασή τους από δημοτικά και
επαρχιακά συμβούλια με αντιπροσώπευση όλων των κομμάτων του Λαϊκού
Μετώπου και των συνδικάτων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Τέλος Δεκεμβρίου 1936 </span></b><br />
<br />
Το PCE αρχίζει την καμπάνια του ενάντια στο αντι-σταλινικό POUM. Θα το
κατηγορήσει ακόμα και για πράκτορα του φασισμού και για συνεργασία με
τον εχθρό. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μάρτιος 1937 </span></b><br />
<br />
Ένοπλες διαμάχες στο Λεβάντε μεταξύ αγροτικών κολεκτίβων και
κυβερνητικών δυνάμεων, οι οποίες τελικά αποκρούονται από τους χωρικούς
έπειτα από την υποστήριξη αναρχικών ταγμάτων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Τέλος Απριλίου 1937 </span></b><br />
<br />
Γίνονται γνωστές οι προθέσεις της κυβέρνησης να αφοπλίσει τους εργάτες
της Βαρκελώνης και να επαναφέρει το μονοπώλιο εξουσίας της αστυνομίας.
Το Σεπτέμβρη του 1936, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Καμπαλέρο, υπήρχαν
15.600 αστυνομικοί σε ολόκληρη την Ισπανία. Τον Απρίλιο του 1937, ο
αριθμός τους έφτασε τις 40.000 μόνο στη Δημοκρατική Ισπανία. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjapay_EOuiVjHymf6jEyOOh-8mAs7sUuuJK-rub9ZIjWvm99fFAbjtjoQiZEZ4sxJPsEZXYalztgWEK7sW6zpH0GKMOn97iorrl2ME0_q5QX606v7t5EcozryIq9CrLHdkvy-WaFzusug/s1600/Spanish_War_Children_(restored).png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjapay_EOuiVjHymf6jEyOOh-8mAs7sUuuJK-rub9ZIjWvm99fFAbjtjoQiZEZ4sxJPsEZXYalztgWEK7sW6zpH0GKMOn97iorrl2ME0_q5QX606v7t5EcozryIq9CrLHdkvy-WaFzusug/s1600/Spanish_War_Children_(restored).png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3 - 7 Μαΐου 1937 </span></b><br />
<br />
Ξεσπούν εκτεταμένες συγκρούσεις στους δρόμους της Βαρκελώνης μεταξύ
αστυνομίας, κομμουνιστών του PSUC (προέκταση του PCE στην Καταλωνία) και
Καταλανών αυτονομιστών από τη μία και μελών της CNT και του POUM από
την άλλη. Αφορμή στάθηκε η προσπάθεια κατάληψης από την αστυνομία του
κεντρικού κτηρίου της τηλεφωνικής εταιρίας που ελεγχόταν από τη CNT από
τον Ιούλιο του 1936. Η κυβέρνηση για να αποκαταστήσει την τάξη έστειλε
4000 άντρες από τη Βαλένθια. Οι αναρχικοί πείστηκαν τελικά από την
ηγεσία τους να σταματήσουν τις μάχες. Τις μέρες αυτές του Μάη στις
οδομαχίες σκοτώθηκαν 400 περίπου άτομα, 1000 τραυματίστηκαν και άλλοι
εκατέρωθεν δολοφονήθηκαν.<br />
<br />
Μεταξύ των δολοφονημένων ήταν και ο Καμίλο Μπερνέρι, ένας από τους
σημαντικότερους Ιταλούς αναρχικούς. Το επόμενο διάστημα το POUM θα τεθεί
εκτός νόμου, στελέχη του θα φυλακιστούν και ο ηγέτης του, Αντρές Νιν,
θα βρεθεί δολοφονημένος. Έπειτα από τα γεγονότα αυτά, ακολούθησε η
παραίτηση του πρωθυπουργού Καμπαλέρο και των υπουργών της CNT. Η
κυβερνητική επιρροή των κομμουνιστών αυξήθηκε κατά πολύ στη νέα
κυβέρνηση του σοσιαλιστή Νεγκρίν και άνοιξε ο δρόμος για την
ολοκληρωτική συγκεντροποίηση οικονομίας, στρατού και κρατικών αρχών. </div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αύγουστος 1937 </span></b><br />
<br />
Εκδίδεται διάταγμα διάλυσης του Συμβουλίου της Αραγωνίας, της αυτόνομης
διοικητικής αρχής των αγροτικών κολεκτίβων της περιοχής (ελεγχόμενο από
τους αναρχικούς). Μονάδες του τακτικού στρατού υπό τη διοίκηση του
κομμουνιστή Ενρίκε Λίστερ επιτίθενται στις κολεκτίβες. Οι περισσότερες
καταστρέφονται, το Συμβούλιο της Αραγώνας διαλύεται και πολλοί οργανωτές
των κολεκτίβων φυλακίζονται. Τις μέρες εκείνες, η εφημερίδα του
Κομμουνιστικού Κόμματος έγραψε:<br />
<br />
«Δεν υπάρχει ούτε ένας αγρότης της Αραγώνας που να μην αναγκάστηκε να
μετάσχει στις κολεκτίβες. Τους πήραν τη γη τους και τους ανάγκασαν να
εργάζονται από τα χαράματα ως τη νύχτα με μισθό 95 σεντς. Σε όποιον
επαναστάτησε εναντίον αυτής της κατάστασης, του στέρησαν το ψωμί, το
σαπούνι και όλα τα απαραίτητα για να ζήσει. Πασίγνωστοι, διακεκριμένοι
φασίστες κατέλαβαν έδρες στα Συμβούλια». Αντί επιλόγου θα κλείσουμε τη
σύντομη αυτή ιστορική προσέγγιση με τα λόγια του Murray Bookchin (1995):<br />
<br />
«Για τη σύντομη εκείνη περίοδο, σχεδόν για μια φωτεινή στιγμή, ο κόσμος
στάθηκε ακίνητος, με κομμένη την ανάσα, ενώ οι κόκκινες σημαίες του
επαναστατικού σοσιαλισμού και οι μαυροκόκκινες του αναρχοσυνδικαλισμού
ανέμιζαν πάνω από τις στέγες όλων σχεδόν των μεγάλων πόλεων και χιλιάδων
χωριών της Ισπανίας. Αν σκεφτούμε τις μαζικές και αυθόρμητες
κολεκτιβοποιήσεις των εργοστασίων, των χωραφιών, ακόμα και των
ξενοδοχείων και των εστιατορίων.<br />
<br />
Καταλαβαίνουμε πώς διεκδίκησαν την Ιστορία οι καταπιεσμένες τάξεις της
Ισπανίας, με μια χωρίς προηγούμενο δύναμη και πάθος, και σε πολλές
περιοχές της χερσονήσου έκαναν το παλιό όνειρο μιας ελεύθερης κοινωνίας,
απίστευτη πραγματικότητα. Ο Ισπανικός εμφύλιος χαρακτηρίστηκε εξαρχής
σαν η τελευταία από τις κλασικές Ευρωπαϊκές εργατικές και αγροτικές
επαναστάσεις».</div>
<div>
</div>
</div>
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ </b></span><br />
<br />
Ο Ισπανικός Εμφύλιος του 1936 - 1939 χαρακτηρίστηκε εξαρχής σαν η
τελευταία από τις κλασσικές Ευρωπαϊκές εργατικές και αγροτικές
επαναστάσεις - γιατί, δεν ήταν μόνο μια βραχύβια «εξέγερση», ούτε μια
απλή εμφύλια σύγκρουση μεταξύ περιοχών για την κυριαρχία σε εθνικό
επίπεδο, αλλά «αντάρτικο» (guerriglia) υπό τον έλεγχο των επαναστατικών
στελεχών. Ούτε καν ο παγκόσμιος πόλεμος δεν αξίζει αυτή την ιδεολογική
τιμή. Η Ισπανία συνταράχθηκε από κάτι περισσότερο από έναν εμφύλιο
πόλεμο, από μια βαθιά κοινωνική επανάσταση.<br />
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ταξικές Διαφορές στην Καταλωνία </span></b><br />
<br />
Οι περιοχές όπου υπήρχαν περισσότερες ταραχές και δυσαρέσκεια λόγω
οικονομικών αιτιών, ήταν στον νότο, στην Ανδαλουσία και την Αραγονία,
όπου η οικονομία στηριζόταν στις μεγάλες γαιοκτησίες, στην καλλιέργεια
ελιάς, δημητριακών, αμπελιών και στην εργατική δύναμη πολυάριθμων
εργατών γης, απίστευτα φτωχών, άστεγων και μισοπεθαμένων από την πείνα.<br />
<br />
Υπόδουλοι στην σχεδόν φεουδαρχική τάξη των ευγενών της Ισπανίας,
εκατοντάδες χιλιάδες braceros (εργάτες) ζούσαν κάτω από απελπιστικές
συνθήκες, σε αντίθεση με την χλιδή και την ψυχρή υπεροψία των
βασιλοφρόνων, της αριστοκρατίας και των αστών, οι οποίοι υπήρξαν η αιχμή
του δόρατος του κινήματος του Φράνκο και κύριοι συντελεστές της νίκης
του.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Προϊστορία </span></b><br />
<br />
Η Καταλονία κατά την διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης ήταν το
προπύργιο του Αναρχισμού στην Ιβηρική Χερσόνησο. Ίσως, ο ατομικισμός, η
ανεξάρτητη περηφάνια και ο αυτοσεβασμός, που ήταν κοινά χαρακτηριστικά
του Ισπανού, να τον έκαναν να αποδεχτεί πρόθυμα μια θεωρία που με πιο
ακραία μορφή ακόμα και απ’ την Προτεσταντική θρησκεία εναποθέτει στο
κάθε άτομο την ευθύνη των πράξεων του. Τον Οκτώβριο του 1868
επισκέπτεται την Ισπανία ένας μεγάλος αναρχικός, ο Γκιουσέπε Φαννέλι
(Giuseppe Fanelli).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1whYJsfwnTElJJL_jtPU4yHyfOSXkQ22nl3DYXIzA0zvXuwd3lXZQCdRYIH4U2bF6fi2CeR7RLzdTC8ZMFuhCWE-y8T0JHZxIUMiCmY4WO2xX_V8RllQOsAMK7IK5SEIPVO9pL-B-fGU/s1600/Bundesarchiv_Bild_102-11543,_Madrid,_Ausrufung_der_Zweiten_Spanischen_Republik.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1whYJsfwnTElJJL_jtPU4yHyfOSXkQ22nl3DYXIzA0zvXuwd3lXZQCdRYIH4U2bF6fi2CeR7RLzdTC8ZMFuhCWE-y8T0JHZxIUMiCmY4WO2xX_V8RllQOsAMK7IK5SEIPVO9pL-B-fGU/s1600/Bundesarchiv_Bild_102-11543,_Madrid,_Ausrufung_der_Zweiten_Spanischen_Republik.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το ταξίδι αποφασίστηκε από κοινού από τον ίδιο και από τον αναρχικό
Μιχαήλ Μπακούνιν, με σκοπό να διαδώσει τις ιδέες του αναρχισμού και για
να «στρατολογήσει» μέλη για την 1η Διεθνή. Τον Φεβρουάριο του 1869 θα
εγκαταλείψει την Βαρκελώνη αφού πρώτα εγκαταστήσει την IWMA (Κόκκινη
Συνδικαλιστική Διεθνής). Οι ιδέες της αναρχίας έγιναν σχετικά γρήγορα
αποδεκτές από μεγάλο μέρος του λαού της Καταλονίας αλλά και γειτονικών
αγροτικών περιοχών, όπως η Αραγονία.<br />
<br />
Στην Βαρκελώνη ιδρύθηκε επίσης την εποχή του Φανέλλι το «Ateneo de la
Clase Obrera», όπου έδινε την ευκαιρία σε μικρές ομάδες να συζητούν τις
ιδέες του Φουριέ (Charles Fourier) και του Προυντόν (Pierre Josef
Prοudhon) και τις δυνατότητες που υπήρχαν για την οργάνωση της κοινωνίας
με βάση τη συνεργασία.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">CNT </span></b><br />
<br />
Η «Confederación Nacional del Trabajo» (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας), ή
αλλιώς CNT, ιδρύθηκε το 1910. Ήταν η πιο ισχυρή και πιο σημαντική
οργάνωση στην Ισπανία. Η ψυχή όλων των δύσκολων εργατικών αγώνων στην
Ισπανία κι αργότερα η σπονδυλική στήλη της αντίστασης ενάντια στον
Φράνκο και της σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της χώρας. Πριν από τον
θρίαμβο του Φράνκο, η CNT αριθμούσε έναν αριθμό μελών από 2 εκατομμύρια
βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες και εργάτες του πνεύματος.<br />
<br />
Έλεγχε 36 καθημερινές εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η
«Solidaridad Obrera» στη Βαρκελώνη, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ισπανίας
με κυκλοφορία 240.000 φύλλα κι η «Castilla Libre», που ήταν η πιο
δημοφιλής εφημερίδα στη Μαδρίτη. Η CNT είχε εκδώσει χιλιάδες βιβλία και
μπροσούρες κι η συνεισφορά της απέναντι στην εκπαίδευση των μαζών υπήρξε
μεγαλύτερη απ’ τη συνεισφορά οποιαδήποτε άλλου κινήματος στην
Ισπανία. Η CNT, όμως δεχόταν συνεχώς επιθέσεις από το κράτος, είτε
φυλακίζοντας μέλη της, είτε ακόμα δολοφονώντας αγωνιστές της, όπως τον
Σαλβαδόρ Σεγκυί, ο οποίος δολοφονήθηκε από έναν οπλισμένο αστυνομικό.</div>
<div>
<br />
Η CNT έπρεπε να αμυνθεί, για αυτό δημιουργήθηκαν επιπρόσθετες ομάδες
αποκαλούμενες «solidarios» (αλληλέγγυοι) για να αναλάβουν αυτόν τον
αγώνα. Έτσι τον Ιούλη του 1927, σε μια μυστική συνάντηση στη Βαλένθια,
αναρχικοί αντιπρόσωποι από ολόκληρη την Ισπανία, συνενώθηκαν για να
ιδρύσουν την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής (FAI.). Η FΑΙ βρισκόταν
συνεχώς σε καθεστώς παρανομίας και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1931,
αρκετοί ακτιβιστές της FΑΙ, συμπεριλαμβανομένων των Ασκάσο και
Ντουρρούτι, έκαναν επιδρομές σε τράπεζες, προκειμένου να συγκεντρώσουν
χρήματα για τους εργάτες και το κίνημα. </div>
<div>
</div>
<div>
Επίσης πραγματοποιούσαν ενέργειες απελευθέρωσης φυλακισμένων πολιτικών
κρατουμένων. Παρόλα αυτά μέχρι και τη δεκαετία του '30 σε περιοχές όπως η
Ανδαλουσία είχαν πράγματι μεταβληθεί σε κατεχόμενο έδαφος, όπου η
Γκουάρντια Θιβίλ περιπολούσε στην ύπαιθρο και με την υποστήριξη
στρατολογημένων από τους γαιοκτήμονες πληρωμένων δολοφόνων χτυπούσε τους
απεργούς, επιβάλλοντας ένα κλίμα ενδημικής βίας. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επανάσταση του Οκτώβρη</span></b><br />
<br />
Τα οδοφράγματα που ύψωσαν οι σοσιαλιστές της Βιέννης στις αρχές του
1934, για να αγωνιστούν ενάντια στην αντιδραστική επίθεση που απειλούσε
την ίδια τους την ύπαρξη, είχαν ένα αιματηρό αντίστοιχο στην Ισπανία,
οχτώ μήνες αργότερα, την «Επανάσταση του Οκτώβρη» του 1934, όταν οι
εργάτες των ορυχείων της Αστοΰρια, υψώνοντας τις κόκκινες και
μαυροκόκκινες σημαίες πάνω από τα ορεινά χωριά και τις πόλεις της
βόρειας Ισπανίας, έγιναν το επίκεντρο μιας γενικής εξέγερσης που
εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την χώρα.<br />
<br />
Τότε ήταν που ένας ανερχόμενος διοικητής της «Αφρικανικής Στρατιάς»,
κάποιος Φρανθίθκο Φράνκο, μετέφερε, για πρώτη φορά μετά από πενήντα
χρόνια, στα Ισπανικά εδάφη στρατεύματα Μαυριτανών και λεγεωνάριων, για
να προασπίσει τον «Χριστιανικό πολιτισμό» ενάντια στην «ερυθρά
βαρβαρότητα». Σαν πρόγευση των άγριων αντεπαναστατικών αντιποίνων στα
οποία θα προχωρούσε λίγο αργότερα.<br />
<br />
Δύο χιλιάδες εργάτες ορυχείων εκτελέστηκαν με την λήξη της εξέγερσης και
δεκάδες χιλιάδες αναρχο- συνδικαλιστές, κομμουνιστές και (σε
μικρότερους αριθμούς) ακόμα και φιλελεύθεροι, κατέληξαν στην φυλακή, ενώ
η υπόλοιπη χώρα έγινε έρμαιο ενός άγριου ταξικού και τοπικιστικού
μίσους που δύο χρόνια αργότερα θα έβρισκε πλήρη ικανοποίηση.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Καταλανοί Γνώριζαν για το Πραξικόπημα </span></b><br />
<br />
Οι εθνικιστές σχεδίαζαν την πραγματοποίηση πραξικοπήματος στην Ισπανία
το οποίο θα είχε σαν σκοπό την παλινόρθωση της Μοναρχίας. Το πραξικόπημα
σχεδιαζόταν να γίνει το καλοκαίρι του 1936. Ωστόσο δεν αιφνιδίασε τους
Καταλανούς. Ήταν γνωστά και το που και το πότε θα γινόταν το πραξικόπημα
χάρη στους αποτελεσματικούς πληροφοριοδότες της, που είχαν διεισδύσει
στο στρατό, στην αστυνομία και γενικά στις δυνάμεις δημόσιας ασφάλειας, η
CNT είχε ανακοινώσει μήνες νωρίτερα πως ο στρατός είχε οργανώσει
πραξικόπημα για το καλοκαίρι του 1936 και πως η εστία του κινήματος θα
ήταν το Ισπανικό Μαρόκο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmUPIyh_EjyoMbGQBraDABvnAukb2k4LghYSRjl7gOHReRwksQqK_IypkQal_IULuavYR8HmMG_na386YkXDzWb3kmSi_eHiSKIudbBo-dthax1K17dk9K90vXOrEUrLFL4OGhFz0EFA/s1600/elquzf9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmUPIyh_EjyoMbGQBraDABvnAukb2k4LghYSRjl7gOHReRwksQqK_IypkQal_IULuavYR8HmMG_na386YkXDzWb3kmSi_eHiSKIudbBo-dthax1K17dk9K90vXOrEUrLFL4OGhFz0EFA/s1600/elquzf9.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το παραπάνω γεγονός το επιβεβαιώνει η «προφητική» διακήρυξη της CNT, τον
Φεβρουάριο του 1936 στη Σαραγόσα, η οποία αναφέρει: Κάθε μέρα που περνά
αυξάνονται οι ενδείξεις ότι τα δεξιά στοιχεία προετοιμάζονται για
στρατιωτικό πραξικόπημα. Αυτή η προοπτική παρουσιάζεται ακόμη και
δημόσια, αφού υπάρχουν πολλές εφημερίδες της αριστεράς που δημοσιεύουν
άρθρα για υποτιθέμενες μυστικές, αλλά στην πραγματικότητα ξεδιάντροπα
φανερές κινήσεις των αντιδραστικών στρατιωτικών, τόσο στα στρατόπεδα όσο
και στο εκκλησιαστικό και πολιτικό περιβάλλον της αντεπανάστασης. </div>
<div>
</div>
<div>
Επίκεντρο της συνωμοσίας φαίνεται πως είναι το Μαρόκο. Αν μείνουμε
αναποφάσιστοι, οι μαύρες ορδές θα μας συντρίψουν κι εκτός από τις
αλυσίδες που θα μας φορέσουν, θα μας βαραίνει επίσης και η ταπείνωση της
αδυναμίας για την αξιολόγηση των περιστάσεων και της εγκατάλειψης του
αγώνα τη στιγμή της επίθεσης. Τα ξαναλέμε σύντροφοι. Καλύτερα να είμαστε
έτοιμοι ακόμα κι αν έχουμε λάθος εκτιμήσεις, παρά να θρηνούμε αργότερα
για την απροσεξία μας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Πραξικόπημα της 19ης Ιουλίου </span></b><br />
<br />
Στις 19 Ιουλίου ξέσπασε η στρατιωτική ανταρσία στη Βαρκελώνη. Τα
συνδικάτα της CNT, γνωρίζοντας από πριν το γεγονός είχαν βάλει σε
εφαρμογή τις συνδικαλιστικές και επαναστατικές τους δομές, τις επιτροπές
των εργοστασίων και των κέντρων παραγωγής και τις επιτροπές άμυνας στις
γειτονιές. Οι πρώτες είχαν αναλάβει να καταλάβουν τα κέντρα παραγωγής
και να χρησιμοποιήσουν τις σειρήνες των εργοστασίων για να ειδοποιήσουν
όταν ο στρατός έβγαινε από τα στρατόπεδα. Οι δεύτερες θα συντόνιζαν τη
δράση ενάντια στους πραξικοπηματίες. </div>
<div>
</div>
<div>
Στην πράξη, όταν συνέβη το πραξικόπημα, οι εργοστασιακές επιτροπές, αφού
χρησιμοποίησαν τις σειρήνες για να ειδοποιήσουν τους εργάτες, συνέχισαν
να κατέχουν τα εργοστάσια. Οι επιτροπές άμυνας αποτέλεσαν τους
αμυντικούς και επιθετικούς σχηματισμούς των εργατών ενάντια στους
πραξικοπηματίες. Οι επιτροπές άμυνας όταν άκουσαν τις σειρήνες ύψωσαν
γρήγορα οδοφράγματα και ο κόσμος συγκεντρώθηκε πίσω από αυτά για να
αντιμετωπίσει τον στρατό. Ο κύριος οπλισμός τους ήταν μερικά
«λιανοντούφεκα» και αυτοσχέδιες βόμβες. Ενδιαφέρον έχει η ακόλουθη
διήγηση της μάχης, που μας παραθέτει ο Abel Paz: <br />
<br />
''Στην οδό Rosal, κοντά στη λεωφόρο Paralelo ενώ ο λοχαγός ούρλιαζε
«Επίθεση», ένας δεκανέας έστρεψε το όπλο εναντίον του και το ξάπλωσε
κάτω με έναν πυροβολισμό. Όλοι είδαμε εκείνη τη σκηνή. Από εκείνη τη
στιγμή οι στρατιώτες σταμάτησαν να πυροβολούν και άρχισαν να έρχονται
προς το μέρος μας φωνάζοντας με ενθουσιασμό «Ζήτω η Δημοκρατία».
Αγκαλιαστήκαμε και οι στρατιώτες άρχισαν να βγάζουν τις στολές τους και
να διηγούνται πως τους είχαν εξαπατήσει λέγοντας τους ότι έπρεπε να
δράσουν για να σώσουν τη Δημοκρατία που απειλούνταν από στασιαστές''. <br />
<br />
Σε λιγότερο από δύο μέρες όλη η Βαρκελώνη ήταν υπό τον έλεγχο της CNT.
Όλα τα στρατόπεδα είχαν καταληφθεί και οι πραξικοπηματίες είχαν
παραδοθεί. Στην ηρωική αντίσταση των CNT και FΑΙ οφειλόταν το ότι
κατεστάλη μέσα σε λίγες μέρες η φασιστική εξέγερση στη Καταλονία
στερώντας τον εχθρό από αυτό το σημαντικό κομμάτι της Ισπανίας κι
ανατρέποντας το αρχικό σχέδιο των συνωμοτών να καταλάβουν αιφνιδιαστικά
τη Βαρκελώνη. Γενικά δεν υπήρξαν εντυπωσιακές νίκες του στρατού, ούτε
και αποφασιστικές ήττες των εργατών.<br />
<br />
Εκτός από την περίπτωση των πόλεων της Ανδαλουσίας τις οποίες ο Φράνκο
και οι στρατηγοί του κατέλαβαν αμέσως, είτε με δόλο, είτε με τα όπλα, το
πραξικόπημα υπήρξε ουσιαστικά μια αποτυχία από στρατιωτική σκοπιά. Το
γεγονός πως ο Φράνκο κατόρθωσε να εδραιωθεί στη μητέρα πατρίδα οφειλόταν
στη διστακτική στάση του καθεστώτος του «Λαϊκού Μετώπου» που
ακινητοποίησε τον λαό, εν μέρει, γιατί τα κόμματα της αριστεράς, τα
οποία δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την κυβερνητική εξουσία.<br />
<br />
Έμοιαζαν να βρίσκονται σχεδόν σε κατάσταση ύπνωσης τις πρώτες μέρες της
επανάστασης και εν μέρει, γιατί η ίδια η κυβέρνηση προτιμούσε να έρθει
σε συμφωνία με τους στρατιωτικούς παρά να οπλίσει το λαό. Έτσι συνέβη
και ριζοσπαστικά κέντρα όπως η Σεβίλλη, η Γρανάδα και όσο κι αν φαίνεται
απίστευτο και προς μεγάλη κατάπληξη ακόμα και του στρατού, το Οβιέδο
στην Αστούρια και η Σαραγόσα στην Αραγονία, να πέσουν στα χέρια των
τοπικών στρατιωτικών διοικητών από απλό και καθαρό δόλο, επειδή οι
εργάτες είχαν κρατηθεί στο σκοτάδι για όσα συνέβαιναν στην υπόλοιπη
Ισπανία.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αγροτική Κολεκτιβοποίηση </span></b><br />
<br />
Μετά την ήττα των πραξικοπηματιών τα αναρχικά συνδικάτα δεν μπορούσαν να
σταματήσουν στη μέση του δρόμου κι έτσι ακολούθησαν την κολεκτιβοποίηση
της γης και την κατάληψη των αγροκτημάτων και των εργοστασίων. Το
κίνημα αυτό που ξεπρόβαλε με καταπληκτική δύναμη απ’ την πρωτοβουλία της
CNT και FAI, εξαπλώθηκε στην Αραγονία, το Λεβάντε κι άλλα μέρη κι
ακόμα παράσυρε μαζί του ένα μεγάλο μέρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος που
άνηκαν στην «Γενική Εργατική Ένωση» (UGT). <br />
<br />
Επίσης στην Ανδαλουσία, την παραδοσιακή περιοχή του αγροτικού
αναρχισμού, οι χωρικοί επωφελήθηκαν της ευκαιρίας για την πραγματοποίηση
της επανάστασης με μεγαλύτερο ενθουσιασμό από τους αγρότες της
Καταλονίας. Δυστυχώς όμως οι αγροτικές κομμούνες δεν διήρκεσαν πολύ,
γιατί μεγάλο μέρος της Ανδαλουσίας κατακτήθηκε απ’ τα στρατεύματα του
Φράνκο μέσα στους πρώτους μήνες του πολέμου. Πριν συμβεί αυτό, όμως,
υπήρχαν πολλά χωριά, όπου όπως και στις προηγούμενες εξεγέρσεις, οι
εθνοφύλακες αφοπλίστηκαν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν, τα αρχεία κάηκαν
και πραγματοποιήθηκε το μοίρασμα της γης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu8oXeuIW2d5a0RzZcrKgMijuCKiQUfGkC2y5aiaTmU9PviNx8d3HN-DtAj-6tLKMPJwewnl7740lGGI65HYRIovIBMgcmFNAElOQemCQX7gi25wLLM03KoM7ID2FTzyesVqp93IJPIzg/s1600/Republican_Soldiers_in_the_Battle_of_Teruel_-_Google_Art_Project.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu8oXeuIW2d5a0RzZcrKgMijuCKiQUfGkC2y5aiaTmU9PviNx8d3HN-DtAj-6tLKMPJwewnl7740lGGI65HYRIovIBMgcmFNAElOQemCQX7gi25wLLM03KoM7ID2FTzyesVqp93IJPIzg/s1600/Republican_Soldiers_in_the_Battle_of_Teruel_-_Google_Art_Project.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Οργάνωση της Επαναστατημένης Καταλονίας </span></b><br />
<br />
Με την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος από τον στρατό δημιουργήθηκαν
ενστικτωδώς εκτός από οδοφράγματα, λαϊκές τραπεζαρίες οι οποίες είχαν
σαν σκοπό την πρωταρχική κάλυψη της σίτισης των πολιτών της Βαρκελώνης.
Ευρύχωρες αίθουσες μαγαζιών είχαν μετατραπεί σε λαϊκές τραπεζαρίες, που
μπορούσε να φάει και να πιει όποιος ήθελε. Όπως μας πληροφορεί ο Abel
Paz που έζησε την επανάσταση:<br />
<br />
«Έφταναν εκεί προϊόντα από παντού: οι εργάτες της ζυθοποιίας «Damm»
έστελναν εκατοντάδες μπουκάλια, οι εργαζόμενοι σε μεγάλα καταστήματα
είχαν μεταφέρει μπούτια ζαμπόν και λουκάνικα, οι φουρνάρηδες, που
δούλευαν όλο το προηγούμενο βράδυ, εφοδίαζαν με ζεστό ψωμί κάθε σημείο
όπου είχε στηθεί μια πρόχειρη καντίνα». </div>
<div>
</div>
<div>
Επίσης το γεγονός ότι οι περιοχές της Αραγονίας και η κοιλάδα της Prat
de Llobregat πέρασαν στο σύστημα της κολεκτιβοποίησης έπαιξε
αποφασιστικό ρόλο στην τροφοδοσία της πόλης της Βαρκελώνης. Τα αναρχικά
συνδικάτα της Βαρκελώνης πήραν και την ανάγκη του οπλισμού στα χέρια
τους. Οι εργάτες εξοπλίστηκαν από οπλισμό που υπήρχαν στα στρατόπεδα της
Βαρκελώνης αλλά και από την ίδια τους την βιομηχανία. Τα κύρια
μεταλλουργικά κέντρα πέρασαν στη δράση μετατρέποντας αυτοκίνητα και
φορτηγά σε θωρακισμένα και κατασκευάζοντας αυτοσχέδιες βόμβες.<br />
<br />
Οι σιδηρόδρομοι πέρασαν σε εργατικό έλεγχο από τις 19 Ιουλίου κιόλας. Τα
λεωφορεία και τα τραμ πέρασαν σε εργατικό έλεγχο από τις 20 Ιουλίου. Το
συνδικάτο υγείας και των εργαζομένων σε φαρμακευτικά εργαστήρια,
κατάφερε να αντιμετωπίσει τους τόσους πολλούς τραυματίες που
δημιουργήθηκαν κατά το πραξικόπημα, αλλά και τα διάφορα έκτακτα
περιστατικά που εμφανίζονταν όπως ήταν λογικό, σε μια πόλη ενός
εκατομμυρίου κατοίκων. Επίσης το πρόβλημα της στέγασης λύθηκε από τα
εργατικά συνδικάτα, τα οποία παραχώρησαν στέγη σε οποιονδήποτε την είχε
ανάγκη. <br />
<br />
Το κύμα των απαλλοτριώσεων, που όπως ήταν φυσικό, δεν περιορίστηκε στις
Ισπανικές ιδιοκτησίες, αλλά προχώρησε και στις Καναδέζικες, Βέλγικες,
Αγγλικές, Αμερικανικές, Γαλλικές. Αυτό το κύμα των απαλλοτριώσεων ήταν
το «μεγάλο έγκλημα» απέναντι στο οποίο η παγκόσμια πλουτοκρατία δεν
μπορούσε να μείνει αδρανής, έπρεπε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Οι
αντιδραστικοί μεταμφιέστηκαν σε ουμανιστές, μιλώντας για τα θύματα που
οι κόκκινοι προκαλούσαν στους φύλακες της τάξης, τους παπάδες, τους
τραπεζίτες και τους αστούς.<br />
<br />
Αύξησαν τον αριθμό των θυμάτων, επινόησαν συκοφαντίες, περιέγραψαν
ακραίες καταστάσεις σαν καθημερινές. Έλεγχαν τα μέσα ενημερώσεις, τον
τύπο, το ραδιόφωνο. Ο αναρχισμός έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Το
Κομμουνιστικό Κόμμα (PSE) και το Εργατικό Σοσιαλιστικό κόμμα Ισπανίας
(PSOE), ένωσαν τις φωνές τους με τη διεθνή αντίδραση για να λυγίσουν την
προλεταριακή επανάσταση που είχε ξεσπάσει.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δημιουργία της Κεντρικής Επιτροπής των Πολιτοφυλακών </span></b><br />
<br />
Όπως ήταν φυσικό σε μία επαναστατημένη περιοχή, η οποία ήταν γεμάτη από
ελεύθερους σκοπευτές που ήταν κρυμμένοι σε στέγες και εκκλησίες και
επειδή υπήρχαν περιστατικά για «αυτοκίνητα με φασίστες που πυροβολούσαν
όσους βρίσκονταν στα οδοφράγματα», έπρεπε να συσταθεί ένα σώμα περιπόλων
για την τήρηση της τάξης. Επίσης έπρεπε να συσταθεί ένα ένοπλο τμήμα
που θα έπαιρνε μέρος στον αγώνα εναντίων των εθνικιστών. Έτσι αμέσως
μετά την στρατιωτική ανταρσία συστάθηκε η «Κεντρική Επιτροπή των
Πολιτοφυλακών».<br />
<br />
Αποστολή της Επιτροπής ήταν να διευθύνει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στο
φασισμό και την τήρηση της τάξεως στις ελεύθερες περιοχές. Οι
πολιτοφυλακές, ήταν οργανωμένες με δημοκρατικά κριτήρια, χωρίς
ιεραρχικές διαφοροποιήσεις και με την δυνατότητα για όλους -όχι μόνο για
του εκλεγμένους «διοικητές»- να συμμετέχουν στις αποφάσεις. Η θέση των
αναρχικών ήταν αρκετά ξεκάθαρη: «Δεν μπορούμε να είμαστε στρατιώτες με
στολή. Θέλουμε να είμαστε πολιτοφύλακες της ελευθερίας. Ο
Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ο οποίος ήταν εκλεγμένος «διοικητής» της
γνωστής φάλαγγας «Ντουρούτι», σε συζήτηση με Ρώσο δημοσιογράφο στις 30
Οκτωβρίου 1936, είχε πει: </div>
<div>
</div>
<div>
«Στο Κόκκινο στρατό υπάρχουν συνταγματάρχες και στρατηγοί, ενώ στην
φάλαγγα μου δεν υπάρχουν ούτε αφεντικά, ούτε υφιστάμενοι. Όλοι έχουμε τα
ίδια δικαιώματα. Όλοι είμαστε στρατιώτες. Εγώ επίσης είμαι ένας απλώς
στρατιώτης». Στις αρχές του Αυγούστου του 1936 η CNT διέθετε στην πρώτη
γραμμής της μάχης τις φάλαγγες «Νοτίου Έβρου» (που λεγόταν επίσης
«Antonio Ortiz»), «Ντουρούτι», «Φρανθίσκο Ασκάσο», «Τα Αετόπουλα» (της
FAI) καθώς επίσης και μικρότερους σχηματισμούς όπως οι Hilario- Zamora,
Carot, κ.ά. που σταδιακά συγχωνεύτηκαν με τις φάλαγγες.<br />
<br />
Εκείνη την περίοδο, η συνολική δύναμη των πολιτοφυλακών στο μέτωπο της
Αραγονίας έφτανε τις 15.000 άτομα. Οι 12.000 συμμετείχαν στις φάλαγγες
της CNT και της FAI. Τέλος, στο θέμα της τήρησης της τάξης, η Κεντρική
επιτροπή των Πολιτοφυλακών της Καταλονίας είχε οργανώσει περιπολίες
ελέγχου, καταργώντας την αστυνομία. Αποτελούνταν από αγωνιστές όλων των
πολιτικών κομμάτων κι οργανώσεων που συγκροτούσαν την Κεντρική Επιτροπή.
Ο αριθμός των μελών τους έφτανε τα 800 άτομα, μοιρασμένα στις διάφορες
γειτονιές της πόλης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcC5itU466NJa3uyYysrwd7hLnsOarHwt3ixDXt7r-k9Y5LBv-7rHq1m3x5ZRFP_JS2SfvBMw_yZmDXwHt3MgUIh7c51d0xFxJK3mV4UmRQTi7t41QqD81CjJ1LCw0qc18HtUkb6FeZyM/s1600/soldados-somosierra-madrid-guerra-civil_tinima20111230_0139_18.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcC5itU466NJa3uyYysrwd7hLnsOarHwt3ixDXt7r-k9Y5LBv-7rHq1m3x5ZRFP_JS2SfvBMw_yZmDXwHt3MgUIh7c51d0xFxJK3mV4UmRQTi7t41QqD81CjJ1LCw0qc18HtUkb6FeZyM/s1600/soldados-somosierra-madrid-guerra-civil_tinima20111230_0139_18.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ηγετικές Φυσιογνωμίες της Καταλονίας </span></b><br />
<br />
Κατά την διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης αναδείχθηκαν πολλές μεγάλες
μορφές στην Καταλονία, κύριο στον χώρο των αναρχικών. Μία από αυτές ήταν
ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι. Ο Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου του
1896 στο Λεόν ,μια ορεινή περιοχή στην κεντρική βόρεια Ισπανία. Δούλεψε
στο Σαν Σεμπάστιαν σαν μηχανικός. Εκεί, ήρθε σε επαφή με την τοπική
αναρχική ομάδα .Λίγο μετά, ο Μπουενακάζα, τότε πρόεδρος της πρόσφατα
δημιουργημένης Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CΝΤ) που ελεγχόταν από
τους αναρχικούς, τον έπεισε να πάει στη Βαρκελώνη.<br />
<br />
Όπου το αναρχικό κίνημα, καθώς επίσης και το συνδικαλιστικό, υφίστατο
μια κτηνώδη καταστολή, ενώ τα περισσότερα μέλη του ήταν στη φυλακή ή
είχαν εκτελεστεί. Το 1923 ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι θα δολοφονήσουν τον
καρδινάλιο της Σαραγόσας που υποστήριζε και οικονομικά την καταστολή των
αναρχικών και της CNT. Κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος στις 19
Ιουλίου 1936, ο Ντουρούτι θα ενωθεί με τους εργάτες στα οδοφράγματα και
θα πολεμήσει γενναία στο πλευρό τους στην επίθεση στον στρατώνα
Αταρανθάρας. Κατά την διάρκεια της μάχης ο φίλος και σύντροφος του
Ντουρρούτι, Ασκάσο, θα πέσει νεκρός.<br />
<br />
Ο Ντουρούτι στο μέτωπο της Αραγονίας θα πάρει μέρος σαν «διοικητής» της
φάλαγγας «Ντουρούτι», η οποία τιμητικά είχε πάρει το όνομά του και θα
ξεκινήσει εκστρατεία εναντίον της Σαραγόσα. Στις 12 Νοεμβρίου 1936 θα
φτάσει σ την Μαδρίτη η οποία ήταν σε απελπιστική κατάσταση, εξαιτίας της
τεράστιας πίεσης που δεχόταν από τον στρατό των εθνικιστών, με ένα
ένοπλο τμήμα που αριθμείται μεταξύ 2500 - 3000 πολιτοφυλακών. Ο Γκαρθία
Ολιβέρ και ο Ντουρούτι μετά από μεγάλες πιέσεις καταφέρνουν να τους
δοθεί το μέτωπο Κάσα ντε Κάμπο, περιοχή όπου είχαν πραγματοποιηθεί
σκληρότατες μάχες. <br />
<br />
Στις 20 Νοεμβρίου και ενώ η μάχη ήταν στο ζενίθ, ο Ντουρούτι
δολοφονείται μπροστά στις πρότυπες φυλακές, λίγο έξω από την περιοχή της
Πανεπιστημιούπολης. Πιθανόν να δολοφονήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή του
Φράνκο, ή από κάποιον «αχαλιναγώγητο» σύντροφό του, όμως οι αναρχικοί σε
όλη την Ισπανία δεν σταμάτησαν να υποστηρίζουν ότι ο Ντουρούτι
δολοφονήθηκε από «Σταλινικό» που πυροβόλησε από την μεριά της
Πανεπιστημιούπολης. Τις πρώτες ώρες της 22ης Νοέμβρη έφτασε απ’ τη
Μαδρίτη στη Βαρκελώνη η νεκρώσιμη πομπή του Ντουρούτι. </div>
<div>
</div>
<div>
Το νεκρό σώμα του είχε βαλσαμωθεί πρόχειρα και ο γλύπτης Victorio Macho
είχε φτιάξει μια νεκρική μάσκα από το πρόσωπό του, από την οποία
κατασκευάστηκαν δύο μπρούτζινα εκμαγεία. Το ένα δόθηκε στη συντρόφισσα
του Ντουρούτι, την Emilienne Morin, και του άλλο στη φάλαγγά του. Το
νεκρό αντικατέστησε στο μέτωπο ο Ρικάρντο Σανθ, του οποίου οι ικανότητες
ήταν πολύ κατώτερες. Κατά την διάρκεια της κηδείας του, ένα τεράστιο
πλήθος 250 χιλιάδων ανθρώπων μαζεύτηκε στο κτήριο της CNT - FAI που θα
ξεκινούσε η πομπή, για να αποχαιρετίσει για τελευταία φορά τον
Ντουρούτι. </div>
<div>
</div>
<div>
Μια άλλη σημαντική μορφή της Ισπανικής Επανάστασης στην Καταλονία ήταν ο
Γκαρθία Ολιβέρ που αναφέρθηκε και παραπάνω. Εκείνη την περίοδο ήταν 35
ετών και, μετά τον Ντουρούτι, ο αναγνωρισμένος ηγέτης των μαχητικών
αναρχικών της Καταλονίας, που ήταν επικεφαλής της ένοπλης εξέγερσης τον
Ιανουάριο του 1933. Έγινε υπουργός δικαιοσύνης και, αφού έκανε μια
πραγματική αναρχική χειρονομία και κατέστρεψε τους φακέλους των
καταδίκων που βρίσκονταν στις Ισπανικές φυλακές, εξέπληξε πολλούς από
τους συντρόφους του σαν δυναμικός και πρακτικός υπουργός που προσπάθησε
να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις στο νομικό και πολιτικό σύστημα. </div>
<div>
</div>
<div>
Κατάργησε τα παράβολα που έκαναν πολύ δύσκολο να καταφεύγουν οι φτωχοί
στα δικαστήρια και δημιούργησε ειδικά λαϊκά δικαστήρια για να
αντιμετωπίσουν αδικήματα ενάντια στη δημοκρατία. Μετά την κατάληψη της
Βαρκελώνης από τους εθνικιστές του Φράνκο, κατέφυγε στο Μεξικό. Τέλος
σημαντική μορφή του κινήματος, που υπήρξε στην Καταλονία, ήταν η
Φεντερικά Μοντσένυ (Federica Montseny). Καταγόταν από οικογένεια
αναρχικών διανοούμενων από την Βαρκελώνη. </div>
<div>
</div>
<div>
Είχε ευφράδεια και πάθος και η ειλικρίνεια, η ακεραιότητα και η
πνευματική της σαφήνεια προκαλούσαν μεγάλο σεβασμό. Σαν υπουργός Υγείας
σε μια πολεμική κυβέρνηση δεν είχε και πολλές ευκαιρίες για να επιβάλει
στον τομέα της καθαρά αναρχικές μεταρρυθμίσεις, παρόλο που μ’ ένα
διάταγμα της νομιμοποίησε την έκτρωση. Ο ρόλος της -πέρα από το ότι
έδινε το παράδειγμα, ανήκουστο για την Ισπανία, μιας γυναίκας στο
υπουργικό αξίωμα- φαίνεται πως ήταν να καθησυχάσει τους αναρχικούς
αγωνιστές για τη συμμετοχή των ηγετών τους στην κυβέρνηση. Μετά την λήξη
της επανάστασης έφυγε στη Γαλλία.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Βομβαρδισμός της Guernica 26 / 04 / 1937</span></b><br />
<br />
Τον Μάρτιο του 1937 πραγματοποιήθηκε η «επίθεση στον βορρά» από μεριάς
εθνικιστών, η οποία είχε σαν απώτερο σκοπό την κατάληψη της πόλη του
Μπιλμπάο. Ένα γεγονός όμως που χαρακτήρισε την επίθεση, ήταν η
καταστροφή από βομβαρδισμό της μικρής Βασκικής πόλης της Γκουέρνικα, μια
πόλη 30 χιλιόμετρα μακριά από το Μπιλμπάο, η οποία αριθμούσε 7.000
κατοίκους. Στις 26 Απριλίου 1937, στις 4:40 το απόγευμα εμφανίζονται
Χένκελς 111. Πρώτα βομβαρδίζουν την πόλη και μετά πυροβολούν τους
δρόμους. Τον βομβαρδισμό βοηθούν Γιούνκερς 52 (Junkers Ju 52). <br />
<br />
Αν και ο κόσμος απομακρύνεται από την πόλη συνεχίζεται να πυροβολείται
από τα Γερμανικά αεροπλάνα. Ο βομβαρδισμός τελειώνει στις 7:45 με την
πόλη να καίγεται και το κέντρο της να έχει ισοπεδωθεί. Τον βομβαρδισμό
της πόλης επιβεβαίωσαν οι κυβερνήσεις των Βάσκων και των Δημοκρατικών
και οι ανταποκριτές των «times daily», «telegraph», «reuters», «Star»,
«daily express», οι οποίοι έφτασαν το πρωί της επομένης και πήραν
βλήματα από βόμβες Γερμανικής κατασκευής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv-kn6O4OJBAlsuyfzHYWOX6iaBtwJG78m09IQEpIm0KoL8bcN8knBLYN5itvmnI-YE8dB4rRJHxI37X3FJz-D9RBrAair4qdNV4GSQ-EQww-rsGEr2RB5MNgLr95zjmCo_eJ0D-YWfSY/s1600/aviones.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv-kn6O4OJBAlsuyfzHYWOX6iaBtwJG78m09IQEpIm0KoL8bcN8knBLYN5itvmnI-YE8dB4rRJHxI37X3FJz-D9RBrAair4qdNV4GSQ-EQww-rsGEr2RB5MNgLr95zjmCo_eJ0D-YWfSY/s1600/aviones.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η πολύνεκρη αεροπορική επίθεση κατά της Βασκικής πόλης Γκουέρνικα από
γΓρμανούς και Ιταλούς εθελοντές αεροπόρους, που συνεργάζονταν με τους
εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου
Πολέμου (1936 - 1939), έλαβε χώρα το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 κι
έμεινε στην ιστορία κυρίως χάρις στον πίνακα του μεγάλου Ισπανού
ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου.<br />
<br />
Την άνοιξη του 1937 οι εθνικιστές του Φράνκο, έχοντας υπό τον έλεγχό
τους το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας, θέλησαν να διασφαλίσουν την
κυριαρχία τους και στο βορρά, με την κατάληψη του Μπιλμπάο, της
μεγαλύτερης πόλης των ανυπότακτων Βάσκων, που συνεργάζονταν με τη
δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η
Γκουέρνικα (Γκερνίκα η σωστή της προφορά στα Ισπανικά), που βρισκόταν σε
στρατηγικό σημείο στο δρόμο για το Μπιλμπάο.<br />
<br />
Η Γκουέρνικα, στην οποία ζούσαν 5.000 άνθρωποι, αλλά και χιλιάδες
Δημοκρατικοί πρόσφυγες. ήταν σημαντική πόλη για τους Βάσκους, γιατί κάτω
από μια βελανιδιά στο κέντρο της πόλης συνήθιζε να συνεδριάζει η Βουλή
τους. Η εντολή για τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα δόθηκε από τους
Φρανκιστές στον αντισμήναρχο Βόλφραμ Φράιχερ φον Ριχτχόφεν, που ήταν
επικεφαλής των Γερμανών εθελοντών, οι οποίοι είχαν συγκροτήσει τη
«Λεγεώνα Κόνδωρ». Τυπικά, η Ναζιστική Γερμανία ήταν ουδέτερη στον
Ισπανικό Εμφύλιο.<br />
<br />
Συμμετείχε, όμως, ουσιαστικά στις επιχειρήσεις με μια ομάδα εθελοντών,
που ήταν όλοι τους έμπειροι αεροπόροι της Λουφτβάφε και πιλοτάριζαν
τελευταίου τύπου αεροπλάνα. Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο αρχιναζιστής
Χέρμαν Γκέρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, οι νεαροί πιλότοι είχαν σταλεί
με διαταγή του Ράιχ για να εμποδίσουν την εξάπλωση του Κομμουνισμού,
αλλά και να δοκιμαστούν σε συνθήκες μάχης. Στην επιχείρηση που σχεδίασε ο
Ριχτχόφεν θα έπαιρναν μέρος 20 Γερμανικά μαχητικά και 3 Ιταλικά, τα
οποία αποτελούσαν τμήμα του Ιταλικού εθελοντικού σώματος, που είχε
στείλει ο Μουσολίνι για την υποστήριξη του ομοϊδεάτη του Φράνκο.<br />
<br />
Τα αεροπλάνα θα επιχειρούσαν πέντε κύματα επιθέσεων, πρώτα στα περίχωρα
και στη συνέχεια μέσα στη Γκουέρνικα, με βόμβες των 250 και 50 κιλών και
εμπρηστικές του ενός κιλού. Η Επιχείρηση Επίπληξη (Operation Rügen),
όπως ήταν η κωδική της ονομασία, πραγματοποιήθηκε από τις 4:30 το
απόγευμα έως τις 7 το βράδυ της 26ης Απριλίου 1937. Ήταν κυριολεκτικά
ένας περίπατος για τους πιλότους, καθώς η πόλη ήταν ανοχύρωτη. Οι
βομβαρδισμοί ήταν καταιγιστικοί και ανηλεείς, με αποτέλεσμα η πόλη
σχεδόν να ισοπεδωθεί και από τις μεγάλες πυρκαγιές που ακολούθησαν.<br />
<br />
Τα θύματα από τους βομβαρδισμούς ανήλθαν σε 1.654 νεκρούς και 889
τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι αρχές. Πρόσφατες
έρευνες μειώνουν τον αριθμό των νεκρών, το πολύ στους 300. Αυτό δεν
μειώνει σε τίποτα τη φρίκη της επίθεσης, που ήταν ένα κλασσικό έγκλημα
πολέμου, ένα τυφλό χτύπημα και μια πράξη τρομοκρατίας, αφού η επίθεση
δεν εκδηλώθηκε κατά στρατιωτικού στόχου.<br />
<br />
Σύμφωνα με εικασίες που αναπτύχθηκαν αργότερα, οι Γερμανοί θα πρέπει να
υπερέβησαν τις οδηγίες των Ισπανών και να εκδήλωσαν την επίθεση με
περισσή ένταση, ως αντίποινα για το λιντσάρισμα από Δημοκρατικούς, ενός
Γερμανού πιλότου, το αεροπλάνο του οποίου είχε πέσει κοντά στο Μπιλμπάο,
λίγες ημέρες νωρίτερα. Οι εθνικιστές, χωρίς να αρνηθούν τον βομβαρδισμό
της Γκουέρνικα, έριξαν τις ευθύνες για τις μεγάλες πυρκαγιές και τις
εκτεταμένες καταστροφές στους υποχωρούντες Δημοκρατικούς και στις
τακτικές της «καμμένης γης» που εφάρμοζαν. Δημοσιογραφικές μαρτυρίες από
πρώτο χέρι τούς δικαιώνουν εν μέρει.<br />
<br />
Αν και οι εθνικιστές δήλωσαν από την πρώτη στιγμή ότι η πόλη
καταστράφηκε από τους δημοκρατικούς, τον Οκτώβρη του '37 ένας εθνικιστής
αξιωματικός δήλωσε στην «sunday times»: «Την βομβαρδίσαμε και την
ξαναβομβαρδίσαμε και την ξαναβομβαρδίσαμε και bueno (καλώς πράξαμε),
γιατί όχι.» Επίσης δέκα μέρες μετά τον βομβαρδισμό πιάνεται αιχμάλωτος
Γερμανός πιλότος ο οποίος είχε στο ημερολόγιο του γραμμένο το όνομα
«Γκουέρνικα».<br />
<br />
Όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα, η Δημοκρατική Γερμανία
ζήτησε συγγνώμη για τις ωμότητες που διέπραξαν οι Ναζιστές στην Ισπανία.
Στην 60η επέτειο του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα το 1997, ο Γερμανός
πρόεδρος Ρόμαν Χέρτζοχ με επιστολή τους προς τους επιζώντες τους «έτεινε
χείρα φιλίας και συμφιλίωσης, εξ ονόματος του Γερμανικού λαού». Το 1998
η Γερμανική Βουλή με απόφασή της αφαίρεσε όλα τα ονόματα των μελών της
Λεγεώνας Κόνδωρ, που είχαν δοθεί σε Γερμανικά στρατόπεδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv_Aw-nOZD3EllJGjLisLCj8dgCVBfjBtKfTQ-mE2O2eSOYfrk7fCg2_tC38P8QeHBTn9QnPRZOewtvmz4Ed_n2zETOEB32ME28ToDOPSbnG0-MRuuCRKXEI72otGITRp9Y6o67UyzMpw/s1600/%D0%A0%D0%B0%D0%B7%D0%B1%D0%BE%D0%BC%D0%B1%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D1%8B%D0%B9_%D0%9C%D0%B0%D0%B4%D1%80%D0%B8%D0%B4._3_%D0%B4%D0%B5%D0%BA._1936.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv_Aw-nOZD3EllJGjLisLCj8dgCVBfjBtKfTQ-mE2O2eSOYfrk7fCg2_tC38P8QeHBTn9QnPRZOewtvmz4Ed_n2zETOEB32ME28ToDOPSbnG0-MRuuCRKXEI72otGITRp9Y6o67UyzMpw/s1600/%D0%A0%D0%B0%D0%B7%D0%B1%D0%BE%D0%BC%D0%B1%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D1%8B%D0%B9_%D0%9C%D0%B0%D0%B4%D1%80%D0%B8%D0%B4._3_%D0%B4%D0%B5%D0%BA._1936.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Γεγονότα της Τηλεφωνικής </span></b><br />
<br />
Την άνοιξη του 1937 η πολιτική κατάσταση στη Καταλονία ήταν πολύ
τεταμένη. Είχαν προηγηθεί από πιο παλιά βέβαια επιθέσεις κομμουνιστών
εναντίων στο σύστημα των πολιτοφυλακών και των κολεκτιβοποιήσεων.
Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης ήταν η εισβολή της αστυνομίας στο
Τηλεφωνικό σταθμό, ο οποίος από τις 19 Ιουλίου 1936 είχε περάσει σε
εργατικά χέρια. Στις 3 Απριλίου 1937, ο Ροντρίγκεθ Σάλας, αρχηγός της
αστυνομίας της Βαρκελώνης καταφτάνει στο κτήριο με σκοπό να το
καταλάβει. Όταν αυτό γίνεται αντιληπτό οι εργάτες εντός του κτηρίου,
άρχισαν να πυροβολούν εναντίων του. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Σάλας ζητάει βοήθεια και εκεί καταφθάνουν αμέσως μέλη της FΑΙ για να
ηρεμήσουν την κατάσταση. Αυτή ήταν η σπίθα για να ξεκινήσει η σύγκρουση
στην Βαρκελώνη μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών, «η αρχή μιας γενικής
επίθεσης ενάντια στις επαναστατικές κατακτήσει που είχαν απομείνει».
Πολλοί λένε ότι ήταν έντεχνα προσχεδιασμένο από τους Αντώνωφ Οβσεγιένκο
(Ρώσος Γενικός Σύμβουλος) και τον Ούγγρο κομμουνιστή Γκέρε (αρχηγό της
Κομιντέρν στην Καταλονία). </div>
<div>
</div>
<div>
«Στόχος τους ήταν να επιτεθούν στον αναρχισμό και το POUM (Ενιαίο
Μαρξιστικό Εργατικό Κόμμα, το τροτσκιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1935)
στην Καταλονία με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλέσουν την πτώση της
κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης και την αντικατάσταση του Λάργκο
Καμπαγιέρο, από τον ευνοούμενο της GPU, τον Χουάν Νεγκρίν. Ο Νεγκρίν
συνένοχος της αρπαγής του χρυσού, θα αποτελούσε πειθήνιο υποστηριχτή της
πολιτικής του Στάλιν στην Ισπανία.»<br />
<br />
Η CNT σε μία προσπάθεια να αποφύγει τη σύγκρουση στέλνει αντιπροσωπεία
στις 3 Μάη με βασικά αιτήματα την αποχώρηση της αστυνομία από την
Τηλεφωνική και την παραίτηση των Σάλας και του υπουργού Αγκουάδε, κάτι
που αρνούνται να υλοποιήσουν. Αμέσως μετά τα γεγονότα οι πολίτες της
Βαρκελώνης ξαναρχίζουν να στήνουν οδοφράγματα. Αυτή τη φορά η μάχη είναι
μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών. Η πόλη έχει ουσιαστικά κοπεί στα
δύο, με την μία μεριά από τα αριστερά της Ράμπλα να είναι υπό τον έλεγχο
του PSUC (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλονίας) και απ’ την άλλη μεριά
να είναι κάτω από τον έλεγχο της CNT. </div>
<div>
</div>
<div>
Άδικα ο Γκαρθία Ολιβέρ και η Φεντερίκα Μοντσένυ κάναν συνεχείς
εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός. Η λύση δίνεται στις 5 Μαΐου 1937 με
την παραίτηση της κυβέρνησης της Βαρκελώνης και την σύσταση της χωρίς
τον Αγκουάδε. Ωστόσο η κρίση συνεχίστηκε εξαιτίας την δολοφονία των
Ιταλών αναρχικών Καμίλλο Μπερνέρι και Μπαρμπιέρι από την αστυνομία.
Τελικά στις 7 Μαΐου μετά την αποστολή ένοπλου τμήματος στην Βαρκελώνη
αρχίζουν και διαλύονται τα οδοφράγματα και επαναφέρεται η τάξη. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Πτώση της Βαρκελώνης </span></b><br />
<br />
Στο στρατιωτικό τομέα, οι δημοκρατικοί διαδέχονταν την μία ήττα μετά την
άλλη, χάνοντας τις πόλεις του Ιρούν, του Μπιλμπάο, του Σανταντέρ, του
Σαν Σεμπάστιαν ενώ στις 25 Μαρτίου οι εθνικιστές μπαίνουν στα εδάφη της
Καταλονίας. Σε μία προσπάθεια αντεπίθεσης, στην «Μάχη του Έβρου», οι
δημοκρατικοί, στις 24 Ιούλη 1938, θα ηττηθούν ολοσχερώς. Οι διαδοχικές
στρατιωτικές ήττες των δημοκρατικών οφείλονται εν μέρει σε στρατηγικά
λάθη αλλά κυρίως σε έλλειψη πολεμικού υλικού, πυροβολικού και
αεροπορίας, ενώ αντιθέτως περίσσεψαν η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία των
δημοκρατικών στρατιωτών, όπως για παράδειγμα των ανδρών της XV Διεθνής
Ταξιαρχίας. <br />
<br />
Έτσι θεωρώντας ότι η άμυνα δεν θα έφερνε κανένα αποτέλεσμα χωρίς καν
βασικό οπλισμό και φοβούμενοι τα σκληρά αντίποινα οι Καταλανοί
αποφάσισαν να μην αμυνθούν και να εγκαταλείψουν την πόλη τους. Έτσι αφού
οι Γάλλοι άνοιξαν τα σύνορα στις 5 Φεβρουαρίου 1939, στους 240 χιλιάδες
πρόσφυγες που είχαν φύγει από την Ισπανία μέχρι τότε προστέθηκαν και
άλλες 250 χιλιάδες άνδρες του δημοκρατικού στρατού που πέρασαν τα σύνορα
μεταξύ 5 - 10 Φεβρουαρίου. Τις τελευταίες μέρες στη Βαρκελώνη υπήρχε
μία γενική σύγχυση. Σε όλα τα γραφεία των συνδικάτων κάηκαν όλα τα
πρακτικά των συνελεύσεων και τα ενημερωτικά δελτία οργανώσεων. </div>
<div>
</div>
<div>
«Όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση της καταστροφής τους, ήξεραν καλά ότι
έτσι θα μετατρέπονταν σε στάχτες τα ντοκουμέντα μιας ζωντανής ιστορίας
που θα ήταν αδύνατο να ξαναβρεθούν. Προτιμούσαν όμως να μην αφήσουν
στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Ήταν προτιμότερο να καούν χαρτιά παρά άνθρωποι. Αν οι ιστορικοί του
μέλλοντος δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν την προτεραιότητα της
ανθρώπινης ζωής, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς, γιατί τότε τα ιστορικά
τους δοκίμια δεν θα ήταν παρά καμένο χαρτί. <br />
<br />
Την πόλη, κατά την είσοδο των στρατευμάτων του Φράνκο, την
υπερασπίστηκαν λίγοι αναρχικοί οι οποίοι προτίμησαν να μείνουν και να
παλέψουν μέχρις εσχάτων. Αμέσως μετά ο Φράνκο για να γιορτάσει τη νίκη
του, πραγματοποίησε σφοδρά αντίποινα φυλακίζοντας και εκτελώντας τον
οποιοδήποτε. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv51r8CHFLio4MfSp-p_an4GbAOp6uCbYFuPysjUCO7UnKihip5LlErmh5PecRd_5TM7Xl1KvtNS133LB22jv6ZJAG_wjBYpk3n7xki7UEjljJ3kyCv0Hs7UU5EF5bhSs1HayE5U7toQY/s1600/7346_I_H_corresponsales+de+la+guerra.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv51r8CHFLio4MfSp-p_an4GbAOp6uCbYFuPysjUCO7UnKihip5LlErmh5PecRd_5TM7Xl1KvtNS133LB22jv6ZJAG_wjBYpk3n7xki7UEjljJ3kyCv0Hs7UU5EF5bhSs1HayE5U7toQY/s1600/7346_I_H_corresponsales+de+la+guerra.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ιστορικά η πτώση της Βαρκελώνης τείνει να θεωρηθεί σαν ιδεολογική ήττα
του αναρχικού κινήματος. Στην Καταλονία όμως, κατά την Ισπανική
επανάσταση, η οποία πυροδοτήθηκε από την ανάγκη των φτωχών ανθρώπων,
χωρίς την καθοδήγηση διανοούμενων και τη «δεσποτεία» επαγγελματικών
στελεχών, εμφανίστηκαν ολοκάθαρα «οι εντάσεις και οι αντιφάσεις, η
αγριότητα και η ευγένεια, το αποκαλυπτικό όραμα και η ορθολογική πίστη
των αναρχικών».<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ </b></span></div>
<div>
</div>
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ (1939)</b></span><br />
<br />
Την 17η Ιουλίου 1936, στο Ισπανικό Μαρόκο, «χτύπησε η καμπάνα» για την
Ισπανία. Το πραξικόπημα του 42χρονου τότε στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο και
των 44 συνεργατών του, που στασίασαν εναντίον της νόμιμα εκλεγμένης
κυβέρνησης, ήταν ένα γεγονός που σημάδεψε την Ευρωπαϊκή Ιστορία του 20ού
αιώνα. Ο μακροχρόνιος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στην επονομαζόμενη
«Δημοκρατική» ή «Ερυθρά Ισπανία» του κυβερνώντος αριστερού συνασπισμού
του Λαϊκού Μετώπου από τη μία και στην αυτοαποκαλούμενη «Εθνική Ισπανία»
του κινήματος Φράνκο από την άλλη ήταν αναμφίβολα ο πιο πολυαίμακτος
εμφύλιος του περασμένου αιώνα. </div>
<div>
<br />
Οι αριθμοί, οι στατιστικές και οι συγκρίσεις έχουν βεβαίως τη σημασία
τους. Πώς όμως προσμετράται σε όποιο, ούτως ή άλλως εφιαλτικό, μέγεθος
εκείνο το σύνθημα - ωδή προς τον θάνατο «Viva la muerte» (Ζήτω ο
θάνατος), αδιάψευστο δείγμα ότι περίσσεψαν εκατέρωθεν η αυτοθυσία και η
γενναιότητα των πεσόντων μαχητών; Και επρόκειτο για εκατοντάδες χιλιάδες
Ισπανών (στρατιωτών και αμάχων), αλλά και για χιλιάδες υπηκόους άλλων
κρατών που έσπευσαν ως εθελοντές να επανδρώσουν είτε τις Διεθνείς
Ταξιαρχίες (συντριπτικά περισσότεροι αυτοί) είτε τις δυνάμεις του
Φράνκο. </div>
<div>
<br />
Ο Ισπανικός Εμφύλιος, αν και περιορίστηκε στρατιωτικά στην Ιβηρική,
σηματοδότησε την ένοπλη αντιπαράθεση των βασικών πολιτικών ιδεολογιών
του 20ού αιώνα, της φιλελεύθερης δημοκρατίας, του κομμουνισμού και του
φασισμού. Ανεξάρτητα από το πολίτευμά τους, όλες οι τότε μεγάλες και
περιφερειακές δυνάμεις αλλά και όλες ανεξαιρέτως οι Ευρωπαϊκές χώρες
ενεπλάκησαν, εμμέσως ή αμέσως, στον πόλεμο της Ισπανίας. Εξαιτίας της
διεθνούς εμπλοκής και των πολλαπλών επιπτώσεών του ο Ισπανικός πόλεμος
αποτέλεσε το προοίμιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς κατά τη διάρκειά
του εφαρμόστηκαν νέες μέθοδοι πολεμικών επιχειρήσεων.</div>
<div>
</div>
<div>
Ενώ παράλληλα εξαντλήθηκε όλος ο παλαιού τύπου εξοπλισμός, τον οποίο
ξεπούλησαν λαθραία στην εμπόλεμη Ισπανία φασιστικά ή «φασίζοντα»
καθεστώτα (όπως η ναζιστική Γερμανία ), ολοκληρωτικά καθεστώτα (όπως η
ΕΣΣΔ του Στάλιν), φιλελεύθερες δημοκρατικές χώρες (όπως η Αγγλία), αλλά
και χώρες της Λατινικής Αμερικής (όπως το Μεξικό). Η λεγόμενη διεθνής
συμφωνία της μη επεμβάσεως στο ισπανικό ζήτημα, που είχε συναφθεί ήδη
από το φθινόπωρο του 1936, καταστρατηγήθηκε εξαρχής, όπως καταδεικνυόταν
από το εκτεταμένο λαθρεμπόριο όπλων αλλά και από τη συνεχή άφιξη των
ξένων εθελοντών. </div>
<div>
</div>
<div>
Το βέβαιο είναι ότι το στρατόπεδο του Φράνκο επικράτησε τελικά χάρη στην
ομοψυχία και στη σύμπνοιά του (ο αντίπαλος υστέρησε απελπιστικά σε
αυτόν τον τομέα), αλλά και χάρη στην αποτελεσματικότητα που του
εξασφάλισαν οι δυνάμεις του Μουσολίνι και η αεροπορική Χιτλερική λεγεώνα
«Κόνδωρ», η οποία και επέφερε το πιο σφοδρό και καίριο χτύπημα με τον
βομβαρδισμό της Βασκικής πόλης Γκερνίκα στις 26 / 4 / 1937, χωρίς ο
αντίπαλος να καταφέρει, εφεξής, να αντιπαραθέσει αντίστοιχο στρατιωτικό
πλήγμα, όπως παρεμπιπτόντως και συν τοις άλλοις «υπενθυμίζει» το ομώνυμο
εικαστικό αριστούργημα του Πικάσο.</div>
</div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
Οι ήττες που υπέστησαν οι Δημοκρατικοί στις αρχές του 1937 θα οδηγούσαν
στις 17 Μαΐου στην εγκατάσταση μιας ισχυρής κυβέρνησης υπό την
πρωθυπουργία του Χουάν Νεγρίν, από την οποία παρελήφθησαν οι
αναρχο-συνδικαλιστές. Ο Νεγρίν εναπέθεσε την εμπιστοσύνη του στον Ρόχο
που προσπάθησε να σταματήσει την ασυγκράτητη πορεία των Εθνικιστών με
μια σειρά επιθέσεων αντιπερισπασμού. Τον Αύγουστο του 1937, ο Ρόχο έκανε
μια τολμηρή κυκλωτική κίνηση εναντίον της Σαραγόσα. Στη μικρή πόλη
Μπελκίτε, η επίθεση τελμάτωσε στα μέσα Σεπτεμβρίου.<br />
<div>
</div>
<div>
Ξανά οι Δημοκρατικοί βρέθηκαν αρχικά σε πλεονεκτική θέση, αλλά τους
έλειπε η ισχύς για το τελειωτικό χτύπημα. Τον Δεκέμβριο του 1937, ο Ρόχο
εξαπέλυσε ακόμα μια προληπτική επίθεση εναντίον της Τερουέλ, ελπίζοντας
να εκτρέψει την τελευταία επίθεση του Φράνκο εναντίον της Μαδρίτης. Το
σχέδιο πέτυχε. Στο πιο δριμύ κρύο, οι Δημοκρατικοί κατέλαβαν την Τερουέλ
στις 8 Ιανουαρίου – ήταν η μόνη φορά που πήραν μια επαρχιακή πρωτεύουσα
από τους Εθνικιστές. Εν τούτοις, ο θρίαμβος δεν διήρκεσε πολύ. </div>
<div>
</div>
<div>
Εκδιώχθηκαν μετά από έξι εβδομάδες σκληρής πολιορκίας από το πυροβολικό
και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Έπειτα από άλλη μία προσπάθεια άμυνας με
μεγάλο κόστος αλλά μικρή προέλαση, οι Δημοκρατικοί έπρεπε να
υποχωρήσουν στις 21 Φεβρουαρίου 1938, όταν η Τερουέλ βρισκόταν προ της
περικύκλωσης. Οι απώλειες και στις δύο πλευρές ήταν βαριές.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Εκτελέσεις και Διώξεις </span></b><br />
<br />
Η επιλογή των θυμάτων των πολιτικών εκτελέσεων ξεπερνάει σε όρια και
τραγικότητα την ηλιθιότητα ενός ανελέητου εμφυλίου όπου το επιδιωκόμενο
είναι η οριστική φυσική εξάλειψη του αντιπάλου. Η απίστευτη αγριότητα με
την οποία εκτελέστηκαν τα διάφορα θύματα έκανε να ριγήσουν ακόμα και οι
αδίστακτοι σύμμαχοι των συμβαλλομένων μερών. Ιταλοί και Γερμανοί
επενέβησαν με διαβήματα στον Φράνκο για να περιορίσουν τον φοβερό απόηχο
ενώ οι Ρώσοι επενέβησαν για να τιθασεύσουν την αδιάκριτη δραστηριότητα
διαφόρων κομματικών ομάδων στo Κυβερνητικό στρατόπεδο, ειδικά όταν τα
νέα ξεπέρασαν τα Ισπανικά σύνορα.<br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNF03MtEhOx-0XqKfqLSPX3Wkd2fAZ3ueJPdHlzEe6f3rX5s17hvBjHi95weI1JifQUnMEwz0TG4T7cxFogy3d9uzbHlypkGMQlwRz8y0BTVqdNOh62yfbsEK6cDilRt_PZLaIxaN3y8/s1600/entierrorequete.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNF03MtEhOx-0XqKfqLSPX3Wkd2fAZ3ueJPdHlzEe6f3rX5s17hvBjHi95weI1JifQUnMEwz0TG4T7cxFogy3d9uzbHlypkGMQlwRz8y0BTVqdNOh62yfbsEK6cDilRt_PZLaIxaN3y8/s1600/entierrorequete.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Τα κριτήρια υπήρξαν κυρίως περιστασιακά και πάντα υπό την κρίση
ανεξέλεγκτων ατόμων παρ' όλη την ιδεολογική εννοείται σκοπιά με την
οποία έγιναν. Φυσικά μερικοί εχθροί ήταν προφανείς, πχ οι πολιτικοί και
δημοτικοί άρχοντες που επρόσκειντο στην κυβέρνηση οδηγούντο στο
απόσπασμα αμέσως μετά την κατάληψη ενός φιλοκυβερνητικού χωριού ενώ οι
αντίστοιχα οι συγγενείς αξιωματικών και πολιτικά αντιθέτων δεν είχαν
καλλίτερη τύχη στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εντούτοις εκτιμάται ότι το
60% των πολιτικών εκτελέσεων στράφηκαν εναντίον τυχαίων θυμάτων κάτω απ
το πνεύμα μαζικών εκκαθαρίσεων <br />
<br />
Για παράδειγμα σε ένα φιλήσυχο χωριό 2.000 κατοίκων οι οποίοι δεν
αναμείχθηκαν στον πόλεμο μια ομάδα αναρχικών έφτασαν εκεί με σκοπό να
επιλέξουν ταξικούς εχθρούς. Συνελήφθησαν οι ιερείς και οι λίγοι
μεγαλοκτηματίες, συνολικά 15 και οδηγούνται στον τόπο εκτελέσεων. Ο
αρχικός της αναρχικής ομάδας όμως διαμαρτύρεται για το ότι ο μικρός
αυτός αριθμός δεν δικαιολογούσε με τίποτα μία οριστική λύση στο
ιδεολογικό ξεκαθάρισμα οπότε ζήτησε από το παριστάμενο πλήθος που θα
έβλεπε το θέαμα να επιλέξουν κι άλλα θύματα. </div>
<div>
</div>
<div>
Ένας από το πλήθος δήλωσε ότι 2 δάσκαλοι εκφράστηκαν ενάντια στην
Κυβέρνηση, πράγμα αληθινό, οπότε αποφασίζεται καλού - κακού να
εκτελεστούν όλοι οι δάσκαλοι στο χωριό συνολικά 5. Τότε επεμβαίνει ένας
του αποσπάσματος δηλώνοντας ότι οι δάσκαλοι θεωρητικά είναι κλάδος
γενικά συμπαθείς προς τους εργάτες οπότε γίνεται νέα σύσκεψη με την
οποία τελικά οι δάσκαλοι απαλλάσσονται όλοι. Ο αρχηγός του αποσπάσματος
αγανακτισμένος με την στασιμότητα της κατάστασης εκνευρίζεται για τον
χρόνο που πάει χαμένος κι απαιτεί να βγει επιτέλους συμπέρασμα για το
ποιοι άλλοι θα στηθούν στον τοίχο για να τελειώνουν με την εκτέλεση. </div>
<div>
</div>
<div>
Τότε μια νέα πρόταση ακούγεται, να εκτελεστούν οι 3 φαρμακοποιοί του
χωριού που κάποτε θεωρήθηκαν πως έβαζαν ακριβές τιμές στα γιατροσόφια
που πούλαγαν. Ελλείψει άλλων η πρόταση γίνεται δεκτοί και τελικά
εκτελούνται 18 άτομα στα γρήγορα για να προλάβει το απόσπασμα να μεταβεί
στο παρακάτω χωριό να συνεχίσει την αποστολή του. Σε μια άλλη περίπτωση
στην Μάλαγα ένας γαιοκτήμονας συμπαρίσταται στους εργάτες του,
προσφέρει δωρεάν ιατρική περίθαλψη και κάνει αυξήσεις στους μισθούς παρά
τις οργίλες απειλές άλλων γαιοκτημόνων ότι δίνει το κακό παράδειγμα. </div>
<div>
</div>
<div>
Όταν η ώρα έρχεται, οι τοπικοί κομμουνιστές που τον ανακρίνουν αν και
δεν του βρίσκουν κανένα επιβαρυντικό στοιχείο, ωστόσο τον εκτελούν διότι
διαθέτει τα προσόντα του τυπικού ταξικού εχθρού. Άλλα παρόμοια
γεγονότα αναφέρονται από τυχαία συμβάντα στους δρόμους της Βαλένθια,
ένας περαστικός ξαφνικά πυροβολείται στο κεφάλι δίπλα σε μια έντρομη
περαστική γυναίκα. Ο δολοφόνος της εξηγεί : ''φορούσε γραβάτα'' απόδειξη
φανερή αντιλαϊκής στάσης. Σε μια άλλη πάλι παρόμοια συγκυρία το νεκρό
θύμα είναι ένα άτομο που κρατούσε στα χέρια του ένα βιβλίο Φυσικής
Ιστορίας δείγμα αθεΐας κατά τον φαλαγγίτη εκτελεστή του. <br />
<br />
Στην εκκένωση των φυλακών της Μαδρίτης κατά την πολιορκία της, η
Κυβέρνηση δίνει την εντολή μεταφοράς των κρατουμένων στην Βαλένθια, την
προσωρινή πρωτεύουσα. Ο αξιωματικός που αναλαμβάνει την επιχείρηση
αποβιβάζει κάπου 1.000 άτομα σε ένα προάστιο 10 χμ. έξω από την πόλη
(σημερινή αεροπορική βάση της Τορρεχόν) και τους εκτελεί όλους
στοιβάζοντας τα πτώματα στο διπλανό χαντάκι των ομβρίων υδάτων. Είναι
σίγουρο ότι δεν είχε καμία τέτοια διαταγή αλλά κι η Κυβέρνηση είναι
ανήμπορη να ελέγξει παρόμοια γεγονότα. Οι τοπικοί διοικητές και μάλιστα
χαμηλά στην ιεραρχία είναι πανίσχυροι. <br />
<br />
Οι μαζικές μάλιστα εκτελέσεις έπαιρναν αλλόφρονες διαστάσεις ανάλογα με
την ερμηνεία διαφόρων φράσεων, η περίφημη εκείνη 5η Φάλαγγα είναι μια
από αυτές και γεννήθηκε στον Εμφύλιο Ισπανικό όταν ο Μόλα ρωτήθηκε από
δημοσιογράφους πως ελπίζει να πάρει την Μαδρίτη με μόνο 4 φάλαγγες που
διέθετε. Εκείνος απάντησε, ''Έχω και μια ακόμα, την 5η, μέσα στην
Μαδρίτη''. Το πιθανότερο είναι ότι εννοούσε το μέρος εκείνο του λαού που
γενικά δεν είχε ψηφίσει την Κυβέρνηση στις εκλογές ή ίσως απλά να
μπλοφάριζε.<br />
<br />
Αλλά οι κυβερνητικοί που το άκουσαν ξεκίνησαν ένα αλλοπρόσαλλο κυνηγητό
μαγισσών που ειδικά μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου το 1936, πρέπει να
στοίχισε κάπου 20.000 εκτελεσμένους πολίτες εννοείται, φιλοφρανικούς.
Τότε εμφανίζονται τα περίφημα paseos σαν να λέμε ''παρέες που βγαίνουν
βόλτα'': αποτελούνται από τυχαία οπλισμένα άτομα που συντάσσουν λίστες
εκκαθαρίσεων στις γειτονιές και περιμένουν το βράδυ για να μαζευτούν
μαζί, συχνά υπό την επίδραση αλκοόλ, για να αρχίσουν το κυνήγι του
ταξικού εχθρού εισβάλλοντας σε διαμερίσματα κι εκτελώντας πρόχειρα τα
θύματα.<br />
<br />
Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τα κριτήρια επιλογής αυτών των ομάδων,
ξέρουμε μόνο ότι ακόμα και η Κυβέρνηση προσπαθούσε να γλιτώσει από
αυτούς τους γνωστούς της ανθρώπους με εξαιρετική δυσκολία. Η δράση των
paseos φαίνεται να σταμάτησε ως τo 2o εξάμηνο του 1937 αν και αυτό αφορά
μόνο την περιοχή της Μαδρίτης. Όνομα άφησε ο πιο αιμοβόρος διοικητής
paseos, ονόματι Γκαρθία Αταδέλ (Garcia Attadell) ο οποίος ήταν απλά
ληστής, έκλεβε πάντα τα θύματά του, ζούσε σε πολυτελές μέγαρο γεμάτο
πολύτιμα κλοπιμαία τα οποία προσπάθησε να φυγαδεύσει εγκαταλείποντας τον
ρόλο του υπερασπιστή της Μαδρίτης.<br />
<br />
Αλλά τελικά συνελήφθη κι εκτελέστηκε, μάλλον προδομένος από τους
Φρανκικούς που εννοείται είχε εξαγοράσει, καθ οδόν προς την Πορτογαλία.
Στη Φρανκική μεριά μετά κάθε εισβολή σε μια κατακτημένη περιοχή οι
εκτελέσεις είναι απαραίτητες και δη υποδεικνύονται από τους ίδιους τους
στρατιωτικούς ηγέτες. Πέραν όμως των πολιτικών μελών που ανήκουν στην
κυβέρνηση υιοθετείται και ένα άλλο κριτήριο για τους καθημερινούς
ανθρώπους που ενδεχομένως να την είχαν υποστηρίξει πολεμώντας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimsZBzTid5h-oxp3IwKtHI9SIRu9gR6ciueU5mdLWkrfzekrRTBUFqtXFlGgCicCknXqYPFLMazYqWyv0N7xyobkjqFMr46AoaoU7tcTGFkeagMm-z_YtGxpDnpROsqraOcKt8S6iX_8I/s1600/36680190.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="451" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimsZBzTid5h-oxp3IwKtHI9SIRu9gR6ciueU5mdLWkrfzekrRTBUFqtXFlGgCicCknXqYPFLMazYqWyv0N7xyobkjqFMr46AoaoU7tcTGFkeagMm-z_YtGxpDnpROsqraOcKt8S6iX_8I/s1600/36680190.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ειδικοί εξετάζουν τον γυμνό ώμο των ανθρώπων για να ανακαλύψουν ίχνη από
μελάνιασμα ή τραύματα της οπισθοδρόμησης των τουφεκιών που συνήθως
υποφέρουν οι ερασιτέχνες χρήστες τους. Η σχετική πρόχειρη γνωμάτευση
οδηγεί πάντα στο απόσπασμα. Οι καταδότες φυσικά βασιλεύουν, αλλά το
χειρότερο είναι ότι οι σχετικές μαρτυρίες δεν αναλύονται. Γιατί; διότι ο
καταδότης εάν δεν πετύχει την εκτέλεση του καταδιδομένου , αμέσως
καταδίδει τον παραλήπτη της κατάδοσης σαν ύποπτο και συνένοχο οπότε η
ασφαλέστερη πράξη είναι να εκτελούνται καλού - κακού όλοι οι
καταδιδόμενοι.<br />
<br />
Σε μια παρόμοια περίπτωση αποδίδεται τελικά και η εκτέλεση του πολιτικά
ουδέτερου ποιητή Γκαρθία Λόρκα ο οποίος ήταν συγγενής φαλαγγιτών και ο
ίδιος γιος μεγαλογαιοκτήμονα, είχε μάλιστα συλληφθεί στο σπίτι του
γαμβρού του φαλαγγίτη και πολιτευτή της CEDA. Ωστόσο ένα άλλο ύποπτο
άτομο το οποίο είχε βάλει υποψηφιότητα για την CEDA αλλά δεν το είχε
υποστηρίξει προεκλογικά ο συγγενής του Λόρκα, βρήκε ευκαιρία να τον
πλήξει έμμεσα κατηγορώντας τον ότι συγγενεύει με τον ποιητή ο οποίος
μάλιστα, διέθετε ασύρματο με τον οποίο επικοινωνούσε με την Μόσχα και
έπαιρνε διαταγές.<br />
<br />
Ο ποιητής δεν εκτελέστηκε όμως αμέσως και επί κάπου 3 μέρες οι Φρανκικές
αρχές που ήξεραν τους συγγενείς του προσπάθησαν να βρούνε άκρη με τις
κατηγορίες οπότε ο καταδότης αγρίεψε και τους απείλησε πως θα τους
καταδώσει και αυτούς σαν συνενόχους στον Κιέϊπο ντε Λιάνο εάν δεν τον
πιστέψουν. Εκείνοι για να αποφύγουν μπλεξίματα προτίμησαν να τελειώνουν
με το πρόβλημα εκτελώντας τον ποιητή. Αλλά και σε όσους τελικά δεν
εκτελέστηκαν η ίδια τρελή λογική είχε τραγικά αποτελέσματα. Ο πτέραρχος
Ισμαέλ Βαλέρτα ήταν παθιασμένος με την αεροπορία από μικρός τόσο που ο
βασιλιάς Αλφόνσο τον είχε προβιβάσει σε Τεχνικό Επιθεωρητή Αεροπορίας.<br />
<br />
Ο Βαλέρτα κατά το Φρανκικό κίνημα υπηρετούσε στο επιτελείο στη Μαδρίτη
όπου και παρέμεινε. Η κυβέρνηση Αθάνια μάλιστα τον έστειλε στην Γαλλία
μέλος της τεχνικής επιτροπής διαπραγματεύσεων για αγορές μαχητικών
εξακολουθώντας να τον εμπιστεύεται για τις γνώσεις του. Παρόλα αυτά
άτομα που εννοείται ενεργούσαν για την Κυβέρνηση απαίτησαν την εκτέλεση
του φιλοβασιλικού αυτού αξιωματικού και επέμεναν παρόλο που ο Αθάνια
δήλωσε ότι τον εκτιμά κι εμπιστεύεται.<br />
<br />
Απελπισμένος ο Βαλέρτα ότι τελικά κάποιο βράδυ θα τον συλλάβουν κι
εκτελέσουν ζήτησε απ τον Αθάνια να τον στείλει μόνιμα, ουσιαστικά
φυγαδεύσει στην Γαλλία σαν διπλωματικό ακόλουθο. Στο τέλος του πολέμου ο
Βαλέρτα, εμπιστευόμενος τα λόγια του Φράνκο ότι μπορούσαν να
επιστρέψουν ελεύθερα όλοι όσοι δεν είχαν αναμειχθεί σε εγκλήματα γύρισε
πίσω μόνο και μόνο για να συλληφθεί από τους Φρανκικούς και να ριχτεί 20
χρόνια στην φυλακή. Το Φρανκικό σκεπτικό ήταν, ότι δεν ήταν αποδεκτό
ένας αξιωματικός καριέρας να είχε υπηρετήσει την Κυβέρνηση. </div>
<div>
<br />
Κάτι που δεν διέφερε στην ουσία από εκείνο εξ αιτίας του οποίου
αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί από την αντίθετη μεριά που ήθελε τους
αξιωματικούς καριέρας ασύμβατους με την Κυβέρνηση. Τα πραγματικά αίτια
ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις φάνηκε να ήταν προσωπικές διεκδικήσεις :
υπήρξαν αξιωματικοί στην Κυβέρνηση που υπέβλεπαν την θέση του Γενικού
Επιθεωρητή Αεροπορίας και αργότερα άλλα που φοβήθηκαν ότι η επιστροφή
του Βαλέρτα στο στρατό θα τους αποστερούσε τα προνόμια που είχαν ή θα
μπορούσαν να είχαν από την παρουσία του. <br />
<br />
Εξ άλλου η εκτέλεση στις φυλακές του Πρίμο ντε Ριβέρα είχε σαν αιτία την
απλή διαμάχη μεταξύ Μαδρίτης και Καταλονίας σε πολιτικό επίπεδο. Η
Βαρκελώνη αν και υποστήριζε την Κυβέρνηση στη Μαδρίτη και συμμετείχε στο
Λαϊκό Μέτωπο ταυτόχρονα ενεργούσε και σαν ανεξάρτητη Καταλανική
Κυβέρνηση. Όταν οι αναρχικοί που υπερτερούσαν στην Καταλονία πρότειναν
την εκτέλεση του Ντε Ριβέρα προτίμησαν για παραδειγματισμό να το κάνουν
αφού προηγηθεί δημόσια δίκη, εννοείται ελεγχόμενη. Έπρεπε ωστόσο να
βρεθεί κατηγορία και η μόνη για την οποία μπορούσες να εκτελεστεί
κάποιος, ήταν εκείνη του συμμέτοχου στο στρατιωτικό κίνημα. </div>
<div>
<br />
Αλλά ο Ριβέρα εκτελούσε ήδη ποινή φυλάκισης κι ήταν μάλιστα κρατούμενος
συνέχεια καθ' όλη την διάρκεια του κινήματος χωρίς να μπορεί να
συμμετέχει πουθενά. Ο Υπ. Δικαιοσύνης στην Μαδρίτη έκρινε ότι δεν υπήρχε
θέμα, αλλά οι Καταλανοί οργισμένοι δήλωσαν ότι η δική τους κυβέρνηση
δεν δέχεται καμία υπόδειξη από μια άλλη κυβέρνηση και σκοπεύουν να
εκτελέσουν τον Ριβέρα έτσι κι αλλιώς. Η δίκη υπήρξε μια φαρσοκωμωδία κι
όταν άρχισε να φαίνεται ότι η κατηγορία δεν ευσταθούσε, με υπόδειξη
φυσικά της Καταλανικής κυβέρνησης ο δικαστής εκκενώνει την αίθουσα για
να αποφύγει τους δημοσιογράφους. </div>
<div>
<br />
Ο Υπ. Δικαιοσύνης στην Μαδρίτη επέμενε ότι δεν θα υπογράψει ποτέ την
διαταγή εκτέλεσης αλλά αυτό δεν σταματά την ροή των πραγμάτων. Ο απόηχος
αυτής της δίκης κι εκτέλεσης στο εξωτερικό έβλαψε ωστόσο την ανεύθυνη
κατά τα άλλα Μαδρίτη ωφελώντας τελικά μόνο τον Φράνκο, ο οποίος
αδιάφορος για κάθε πολιτικό έστω και συμπαθή προς αυτόν αποφάσισε
αργότερα να γεμίσει αυτός το πολιτικό κενό απ την εκτέλεση Ριβέρα για να
αποκτήσει και κάποια ιδεολογία, που ο ίδιος δεν είχε, εξαπλώνοντας την
προσωπική του ισχύ προς μία μελλοντική προσωποπαγή κυριαρχία. <br />
<br />
Και πόσα ήταν συνολικά τα θύματα; Ο πραγματικός αριθμός θα γίνει γνωστός
στο μέλλον καθόσον πολλοί παράγοντες προσπάθησαν να τα κρύψουν και
φαλκιδεύουν ανάλογα με την κατάσταση. Κατά την διάρκεια του πολέμου τα
νούμερα υπολογίζονται από τα επίσημα αρχεία των φυλακών αλλά δεν
περιέχουν εκείνα της υπαίθρου ή των νυκτερινών εφόδων των paseos. Κατά
την διάρκεια της Φρανκικής κατοχής και δικτατορίας τα θύματα ήταν πολύ
περισσότερα αλλά τα αρχεία παρέμεναν μυστικά στην Σαλαμάνκα και ένα
μέρος καταστράφηκε επίτηδες. </div>
<div>
</div>
<div>
Γενικά ο τότε τύπος έκανε μια προσπάθεια υπολογισμού τους αλλά οι
πολιτικές κυβερνήσεις των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών ανάγκαζαν συχνά σε
αποσιωπήσεις υπέρ της μίας ή άλλης πλευράς. Τέλος οι Ισπανοί ιστορικοί
αγωνίστηκαν να ελαττώσουν τις εντυπώσεις δηλώνοντας ότι υπήρξαν πολλές
υπερβολές εκατέρωθεν αλλά μάλλον το αντίθετο φαίνεται να είναι αλήθεια.
Κατά τον Γάλλο ιστορικό Ζώρζ Ρού οι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις δίνουν τα
εξής θύματα πολιτικών εκτελέσεων : <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2_prb1X6n6mLNqR3cuK9Rc4MhNnlx16mRBWorjSGx4IjIdlRrmdGNuob7FLmVk0BZYL8YVIRd6CuNdO4lG7x8PpFW11gIcY4MatdXp-E3DiUZH6FyO7QQAKV9Za_FcMdOilXnjcNHd0I/s1600/777_001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2_prb1X6n6mLNqR3cuK9Rc4MhNnlx16mRBWorjSGx4IjIdlRrmdGNuob7FLmVk0BZYL8YVIRd6CuNdO4lG7x8PpFW11gIcY4MatdXp-E3DiUZH6FyO7QQAKV9Za_FcMdOilXnjcNHd0I/s1600/777_001.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<b>Ιερείς 25.000</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Ατομα θρησκευτικών οργανώσεων 15.000</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Θύματα κατ οίκον επιδρομών (paseos) 72.000</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Φυλακισμένοι εκτελεσθέντες χωρίς δίκη 45.000</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Φυλακισμένοι εκτελεσθέντες με συνοπτικές διαδικασίες 125.000</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>------------------------------------------------------------------------------------</b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Σύνολο 282.000 </b></div>
<br />
Με τον νόμο Σούνιερ περί πολιτικών ευθυνών στα επόμενα 10 χρόνια μετά
τον εμφύλιο πόλεμο υπολογίζεται ότι έγιναν κάπου ακόμα 300.000, πράγμα
που ανεβάζει το συνολικό αριθμό κοντά στο μισό εκατομμύριο, νούμερο που
πρακτικά συμπίπτει με την γενική εκτίμηση πολλών. Φυσικά δεν ξέρουμε και
πόσα τυχόν θα υπήρχαν εάν κέρδιζε τον πόλεμο η Κυβερνητική παράταξη.
Κατά την διάρκεια του πολέμου τα πολιτικά θύματα που εκτελέστηκαν
μοιράζονται σε ποσότητα μεταξύ των δύο στρατοπέδων με ελαφρό προβάδισμα
στην Κυβερνητική μεριά. </div>
<div>
</div>
<div>
Ωστόσο πρέπει να λεχθεί ότι η Κυβέρνηση προσπάθησε να σταματήσει τις
εκτελέσεις ειδικά από τις αρχές του 1937 αλλά δεν έλεγχε την κατάσταση
ενώ ο Φράνκο τις επέβαλε σαν αναπόσπαστο τμήμα της αποκατάστασης του
Ισπανικού Έθνους κι αυτό ηθικά βαραίνει πάρα πολύ εναντίον του. Οι
εκτελέσεις φυσικά έδρασαν κατά των θυτών, φιλοκυβερνητικοί που δεν
ήθελαν τους στρατιωτικούς, τρομαγμένοι απ τα paseos προτίμησαν τον
Φράνκο σαν πιθανό προστάτη και άτομα υπέρ της CEDA και αρχικά
φιλοφρανκικά αηδίασαν με την εθελοτυφλία μιας αδιάκοπης φασιστικής
νοοτροπίας που εξέπεμψε η θητεία του Φράνκο. </div>
<div>
</div>
<div>
Κι εστράφησαν τελικά προς την Δημοκρατία, η οποία επήλθε ομαλά και
μάλλον εύκολα μετά τον θάνατό του αποτελώντας τελικά ένα ιστορικό
διάλειμμα χωρίς κανένα άλλο θεμέλιο. Στην ιστορική λίστα των αρχηγών του
Ισπανικού κράτους διαβάζουμε χρονολογικά: Θαμόρα, Αθάνια, Φράνκο, Χουάν
Κάρλος 1ος. </div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ </b></span><br />
</div>
<div>
Ο Ισπανικός Εμφύλιος είχε περάσει στον θρύλο. Για τους απανταχού οπαδούς
της παράταξης των Δημοκρατικών, η δημοκρατία είχε ηττηθεί λόγω της
αδιαφορίας των δημοκρατικών ευρωπαϊκών κρατών και λόγω της υποστήριξης
της Γερμανίας και της Ιταλίας στο καθεστώτος του Φράνκο. Φυσικά όλες
αυτές οι αιτιάσεις λίγο ή πολύ ισχύουν. Και όμως δεν ήταν αυτοί οι
κύριοι λόγοι που οδήγησαν στην ήττα. Ο κυριότερος λόγος ήταν η
πολυδιάσπαση των δυνάμεων της δημοκρατίας και η προσπάθεια των
κομμουνιστών να την ελέγξουν.<br />
<br />
Σε στρατιωτικό καθαρά επίπεδο η ήττα της δημοκρατίας οφειλόταν στην
αδράνεια της πολιτικής της ηγεσίας, στις πρώτες κρίσιμες μέρες εκδήλωσης
του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αλλά και η καταστροφική επιρροή των
κομμουνιστών στην εκτέλεση των μεγάλων επιθέσεων αργότερα. Μοναδικό δε
φαινόμενο αποτελεί η επιμονή των Δημοκρατικών, αν και πάντα θεωρούσαν
εαυτούς ασθενέστερους των εθνικιστών, να επιτίθενται συνεχώς. Ένας από
τους μεγαλύτερους μύθους που γέννησε ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν αυτός των
«καλών» Δημοκρατικών και των «κακών» Εθνικιστών, ή το αντίστροφο –
εξαρτάτε από την οπτική γωνία του καθενός.<br />
<br />
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι σφαγές, έγιναν και από τις δύο πλευρές,
όπως σε κάθε εμφύλιο πόλεμο συμβαίνει. Οι Δημοκρατικοί, στις αρχές
ειδικά του πολέμου, βαρύνονται με σειρά φρικτών εγκλημάτων, τα
περισσότερα των οποίων οφειλόταν στον ιδεολογικό φανατισμό, ή απλώς σε
μια έκφραση αγανάκτησης των επί χρόνια καταπιεσμένων, ή και στην
κακότητα ορισμένων, οι οποίοι εν μια νυκτί από ρακοσυλλέκτες βρέθηκαν
στρατηγοί. <br />
<br />
Ιδιαιτέρως βαρύ τίμημα πλήρωσε η ισπανική εκκλησία. Περίπου 8.000
κληρικοί και μοναχοί σφαγιάστηκαν στα πρώτα στάδια του πολέμου από τους
μαινόμενους Δημοκρατικούς. Ιερείς πάντως εκτέλεσαν και οι εθνικιστές,
Βάσκους στην καταγωγή. Επίσης κατά την μάχη της Μαδρίτης οι δημοκρατικοί
εκτέλεσαν 8.000 περίπου εθνικιστές αιχμαλώτους και πολιτικούς
κρατουμένους. Ωστόσο οι ακρότητες στο δημοκρατικό στρατόπεδο ήταν
περισσότερο αυθόρμητες και όχι οργανωμένες. </div>
<div>
</div>
<div>
Σε αντιδιαστολή η Υπηρεσία Ερευνών του Στρατού, πλήρως ελεγχόμενη από το
ΚΚΙ και κατ’ επέκταση από τη Μόσχα, ευθύνεται για την τέλεση ειδεχθών
εγκλημάτων, εις βάρος όχι μόνο Εθνικιστών κρατουμένων αλλά και
Δημοκρατικών «αντιδραστικών και οπορτουνιστών». Χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν
φρικτό θάνατο κατά τη διάρκεια των ανακρίσεως στα κολαστήρια της ΥΕΣ,
αλλά και στα «στρατόπεδα αναμόρφωσης». Από την άλλη πλευρά οι Εθνικιστές
διέπραξαν επίσης ακρότητες, σαφώς με πιο συστηματικό τρόπο. Σε κάθε
πόλη που καταλάμβαναν πολλοί οπαδοί της αριστεράς εκτελούντο άμεσα. </div>
<div>
</div>
<div>
Πολλοί άλλοι φυλακίζονταν και εκτελούνταν αργότερα. Οι πιο τυχεροί
οδηγούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσης
ήταν μεγαλύτερες για όσους δήλωναν «μετάνοια». Τουλάχιστον 30.000
αιχμάλωτοι του δημοκρατικού στρατού δήλωσαν πράγματι μετάνοια και
κατετάγησαν μάλιστα στον εθνικιστικό στρατό. Είναι γεγονός ότι
ιδιαιτέρως καταδιώχθηκαν οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί. Ξένοι
ιστορικοί υπολογίζουν ότι οι Εθνικιστές εκτέλεσαν τουλάχιστον 100.000
άτομα. Το τέλος του πολέμου δεν σταμάτησε φυσικά τις εκτελέσεις. Έτσι ο
τελικός αριθμός των εκτελεσθέντων πιθανώς να πλησιάζει τις 200.000. </div>
<div>
</div>
<div>
«Ποσοτικά» λοιπόν οι εθνικιστές προηγούνται στον αριθμό των
εκτελεσθέντων. Ήταν όμως και οι νικητές. Θα μπορούσε κάποιος να
υποστηρίξει ότι εάν νικούσαν οι δημοκρατικοί δεν θα παρατηρούνταν
ανάλογα φαινόμενα ; Η εμπειρία του πολέμου, αλλά και των Σταλινικών
εκκαθαρίσεων μαρτυρούν πως μάλλον και οι Δημοκρατικοί θα ακολουθούσαν
την ίδια πρακτική, με μικρότερη ίσως ένταση. Γιατί σε έναν εμφύλιο
πόλεμο δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Ένας εμφύλιος πόλεμος αποτελεί
την σκληρότερη, την απεχθέστερη μορφή πολέμου. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4RNjFTNXLHq8U4AG4uOjWvJsSxuuXDCvFwZC46uRwG5XZDgYVIcGyIwXBd-qK2_iP1hxaGC3zexp9VMCxomkahIse72xRjFLxae_E2q11Sz21JvwsYP2Oy6OwpJv8A5avMRZQAUP2XL8/s1600/redimensionar.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4RNjFTNXLHq8U4AG4uOjWvJsSxuuXDCvFwZC46uRwG5XZDgYVIcGyIwXBd-qK2_iP1hxaGC3zexp9VMCxomkahIse72xRjFLxae_E2q11Sz21JvwsYP2Oy6OwpJv8A5avMRZQAUP2XL8/s1600/redimensionar.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Και είναι πράγματι περίεργο πως οι αδερφοί εξοντώνουν τους αδερφούς με
μεγαλύτερη ευκολία από ότι θα εξόντωναν έναν ξένο. Το καθεστώς του
Φράνκο προέβη σε σειρά εκτελέσεων, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας της
χώρας, δικαιολογούμενο από την παρουσία ανταρτικών ομάδων Δημοκρατικών,
στα βουνά, μετά το πέρας του πολέμου. Με την ίδια αφορμή το καθεστώς του
Φράνκο δικαιολόγησε και την λειτουργία των στρατοπέδων «εργασίας» στα
οποία κρατήθηκαν χιλιάδες οπαδοί της αριστεράς, για αρκετά χρόνια μετά
τη λήξη του πολέμου. <br />
<br />
Οι συνθήκες στα στρατόπεδα αυτά ήταν ελαφρώς καλύτερες των αντιστοίχων
Γερμανικών. Σιγά - σιγά όμως το μένος των εθνικιστών έσβησε και υπήρξαν
πολλές περιπτώσεις όπου εθνικιστές διοικητές στρατοπέδων επιδείκνυαν
συγκρατημένο ανθρωπισμό απέναντι στους κρατουμένους. Το καθεστώς του
Φράνκο διατηρήθηκε στην Ισπανία ως τη δεκαετία του '70. Αν και σαφώς πιο
εξευγενισμένο, σε σχέση με το 1939, παρέμεινε σκληρό και ανελεύθερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα επεισόδιο, που διαδραματίστηκε
στα μέσα της δεκαετίας του '60. </div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>Ο ΦΡΑΝΚΟ ΚΑΙ Η ΦΡΑΝΚΙΚΗ ΙΣΠΑΝΙΑ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: medium;"><b>FRANCISCO PAULINO HERMENEGILDO TEÓDULO FRANCO BAHAMONDE</b></span><br />
<br />
Το πρόσωπο αυτό που στην σύγχρονη Ευρώπη είναι εντελώς ξεχασμένο σαν ένα
δυσάρεστο, σχεδόν ανύπαρκτο παρελθόν, αξίζει την μεγαλύτερη δυνατή
ιστορική προσοχή. Ηγέτης και δικτάτορας της Ισπανίας επί 36 πολυτάραχα
έτη (1939 - 1975) και εις εκ των βασικών ενορχηστρωτών ενός αιματηρού
εμφυλίου (1936 - 1939), δεν πρέπει να κατανόησε ποτέ εις βάθος το νόημα
της «Γκερνίκας» του Πάμπλο Πικάσο. Αλλωστε ο ίδιος είχε εκφράσει
ευθαρσώς άλλη άποψη για τη χρησιμότητα του πολέμου, «Το δικό μας
καθεστώς βασίζεται σε ξιφολόγχες και αίμα, όχι σε υποκριτικές εκλογές».<br />
<br />
Ο Φρανσίσκο Παουλίνο Ερμενεχίλδ Τεόδουλο Φράνκο Μπααμόντε, όπως ήταν το
πλήρες, ευμέγεθες όνομά του, γεννήθηκε μία Δεκεμβριανή νύχτα του 1892
στο Ελ Φερόλ της Γαλικίας, λίγα μόλις μέτρα από έναν μανιασμένο
Ατλαντικό. Ο πατέρας του, ένας εκκεντρικός μπον βιβάν αξιωματικός της
Ισπανικής Ναυτικής Διοίκησης, θα θεωρηθεί ο βασικός υπαίτιος για τα
δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια, ο μικρόσωμος, εσωστρεφής Φρανσίσκο
προσκολλάται από νωρίς στη μητέρα του, μία συντηρητική Ρωμαιοκαθολική
της ανώτερης αστικής τάξης. </div>
<div>
</div>
<div>
Το 1907, σε ηλικία μόλις 14 ετών, μπαίνει στην Ακαδημία Πεζικού του
Τολέδο, από την οποία αποφοιτά τρία χρόνια αργότερα. Εν συνεχεία παίρνει
ως εθελοντής μέρος στις αποικιακές εκστρατείες στο Ισπανικό Μαρόκο,
οικοδομώντας μεθοδικά τη φήμη του προικισμένου με διοικητικές ικανότητες
και καθ' όλα ακέραιου αξιωματικού που απέχει από ποταπές επίγειες
απολαύσεις. Το 1915 στέφεται ως ο νεότερος λοχαγός του Ισπανικού
στρατού, ενώ έναν χρόνο αργότερα τραυματίζεται σοβαρά από σφαίρα. </div>
<div>
</div>
<div>
Το 1923 επιλέγεται ως υποδιοικητής της νεοσύστατης Ισπανικής Λεγεώνας
των Ξένων (τρία χρόνια μετά θα γίνει επίσημα και διοικητής της) και
νυμφεύεται -κουμπάρος η Αυτού Μεγαλειότης ο Αλφόνσο ΙΓ'- την εκλεκτή της
(ως επί το πλείστον παγερής) καρδιάς του Κάρμεν Πόλο με την οποία θα
αποκτήσει μία θυγατέρα. Στις αρχές του 1928 διορίζεται διευθυντής της
Γενικής Στρατιωτικής Ακαδημίας της Σαραγόσα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Στρατιωτικός Φράνκο </span></b><br />
<br />
Ο Φράνκο, με το πλήρες όνομα FRANCISCO PAULINO HERMENEGILDO TEÓDULO
FRANCO BAHAMONDE, ήταν ο γιος ενός άσωτου μέθυσου αξιωματικού του
ναυτικού που μεγάλωσε μόνος με την μητέρα του σε ένα ιδιαίτερα αυστηρό
περιβάλλων που ήθελε να εξισορροπήσει την κακιά πατρική φήμη στην
κοινωνία. Ήταν κοντόσωμος και δειλός, με μια χαρακτηριστική τσιριχτή
φωνή, όταν το 1907 γράφτηκε στην στρατιωτική σχολή του Τολέδο αλλά
εντυπωσίασε με την εξαιρετική αφοσίωση στο καθήκον, πράγμα όχι και τόσο
συνηθισμένο για τους συμμαθητές του που βρίσκονταν εκεί κυρίως για να
αποφύγουν την ανεργία. </div>
<div>
</div>
<div>
Το 1912 όταν αποφοιτά ζητάει μια ''σκληρή'' μετάθεση, την Ισπανική
Λεγεώνα των Ξένων που πολεμάει στο Ισπανικό Μαρόκο για να αποδείξει την
αξία του. Θα το πετύχει με το παραπάνω καθώς πολύ γρήγορα αποκτά την
εκτίμηση του διοικητή του Υποστράτηγου Μίλαν Αστραίϋ. Ο άνθρωπος αυτός
μας δίνει μια έμμεση ψυχική περιγραφή για τον αγαπημένο του ''μαθητή'',
είναι μονόφθαλμος και το μόνο του μάτι σπιθίζει με οργή και μίσος,
''Ζήτω ο θάνατος '', είναι το αγαπημένο του σύνθημα για τους
λεγεωνάριους. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο νεαρός Φράνκο θα φανεί αλύπητος με τους Μαροκινούς και σε 3 μόνο
χρόνια ο Αστραίϋ τον προβιβάζει σε Ταγματάρχη, όπου διαπρέπει σαν
υποδειγματικός διοικητής μονάδας. Η σκληράδα, η βία και η απόλυτη
πειθαρχεία θα τον ακολουθούν για πάντα. Το 1920 είναι ήδη Υποδιοικητής
της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων και φαίνεται η στρατιωτική του φήμη
ήταν τέτοια που ο βασιλιάς Αλφόνσο ΙΓ' ήταν ο κουμπάρος του στον γάμο
του το 1923. Το 1926 κι ενώ είναι μόνον 33 ετών προβιβάζεται σε
Υποστράτηγο και το 1928 του ανατίθεται η διοίκηση της Στρατιωτικής
Ακαδημίας στη Σαραγόσσα.<br />
<br />
Η ανακήρυξη της Δεύτερης Δημοκρατίας της Ισπανίας (14 Ιανουαρίου 1931)
και το πρόδηλο αντιμιλιταριστικό μένος της διακόπτουν προσωρινά τη
λαμπρή στρατιωτική καριέρα του. Ο ίδιος δέχεται στωικά τον υποβιβασμό
του, δεν θα αργήσει όμως να επανέλθει δριμύτερος στο προσκήνιο. Το 1933
οι συντηρητικές δυνάμεις αποκτούν τον έλεγχο της Δημοκρατίας και ο
Φρανσίσκο Φράνκο προάγεται πανηγυρικά σε υποστράτηγο. Στην αναγέννηση
του άστρου του θα συμβάλει τα μάλα η ταχύτητα με την οποία θα καταπνίξει
τον Οκτώβριο του 1934 την εξέγερση των ανθρακωρύχων στις Αστουρίες. </div>
<div>
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7R20mp5yAQMF265HK8iCWW3xKxB28FvTD8tOnUWhAqzWEALBFn-C8dCG_kEVjKJHKKAnpsa2Af0uHVX_HZLKFbXJWN6en4rO1jjnbn83Ft1BrgfcjKpbyb7vVSICrY2hUwpWbES1LV70/s1600/FRANKO+FR..jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7R20mp5yAQMF265HK8iCWW3xKxB28FvTD8tOnUWhAqzWEALBFn-C8dCG_kEVjKJHKKAnpsa2Af0uHVX_HZLKFbXJWN6en4rO1jjnbn83Ft1BrgfcjKpbyb7vVSICrY2hUwpWbES1LV70/s1600/FRANKO+FR..jpg" width="278" /></a></div>
</div>
<div>
Έναν χρόνο αργότερα διορίζεται αρχηγός του γενικού επιτελείου του
Ισπανικού στρατού. Τις φιλοδοξίες του όμως θα ανακόψει εκ νέου η διάλυση
της κεντροδεξιάς κυβέρνησης και η προκήρυξη (1936) εκλογών που θα φέρει
προς μεγάλη του απογοήτευση στην εξουσία το Αριστερό Λαϊκό Μέτωπο. Το
γενικό επιτελείο τον στέλνει σε μια εξευτελιστικά ασήμαντη διοίκηση στις
Καναρίους Νήσους, «μετάθεση» την οποία αντιμετωπίζει ως εξορία. Το 1931
που πέφτει η μοναρχία ο Φράνκο παραμένει ένας τυπικός στρατιωτικός,<br />
<br />
Άσχετος με τα πολιτικά κινήματα ακόμα κι όταν η Δημοκρατική κυβέρνηση
καταργεί την σχολή του και ο ίδιος παραμερίζεται, στον αποχαιρετιστήριο
λόγο του καλεί τους νέους αξιωματικούς να παραμείνουν αφοσιωμένοι και
πειθαρχικοί. Το 1931 τον πλησιάζουν για να τον συμπεριλάβουν στο κίνημα
Σανχούρχο - Μόλα κι εκείνος απαντά ότι πρόκειται για επιπόλαιο σχέδιο
που θα αποτύχει και αρνείται. Το 1933 η νέα κυβέρνηση Λερού τον καλεί να
αναλάβει την αρχηγία του Στρατού σαν Αντιστράτηγος και το 1934
διατάσσεται να καταστείλει την επανάσταση στις Αστούριας. </div>
<div>
</div>
<div>
Εκεί η φήμη του ξεπερνάει τα όρια της Ισπανίας και συνδέει το όνομά του
με την στρατιωτική πειθαρχεία και την εξασφάλιση της τάξης. Επίσης
πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυνάμεις που ανακάλεσε στο πεδίο της δράσης
ήταν η πιστή του Λεγεώνα Ξένων και οι φίλοι του και πιστοί συνεργάτες,
ταξίαρχοι Χουάν Γιαχέ και Χόρχε Βαρέλα. Το 1935 του ανατίθεται η αρχηγία
του Επιτελείου και η αναδιοργάνωση του στρατού ενάντια στα μέτρα που
είχε πάρει η κυβέρνηση Αθάνια. Το 1936 καλείται, με την εμμονή του
Γιαχέ, στο νέο κίνημα Μόλα όπου αρνείται και πάλι. </div>
<div>
</div>
<div>
Ωστόσο τον ανησυχεί τρομερά το θέμα διαμελισμού της Ισπανίας όταν ο
Αθάνια δέχεται να συζητήσει την απόσχιση Βάσκων και Καταλανών και
στέλνει προειδοποιητικό γράμμα στην κυβέρνηση. Η οργή που προκαλεί μέσα
στην χαώδη πολιτική κατάσταση θυμίζει ''εκκολαπτόμενο κινηματία'' και γι
αυτό τον μεταθέτουν δυσμενώς στις πολύ μακρινές Κανάριες. Από εκείνη τη
στιγμή κι έπειτα, ο πληγωμένος του εγωισμός, τον φέρνει κοντύτερα στους
κινηματίες όπου γίνεται δεκτός πολύ απρόθυμα απ τον Μόλα μόνο και μόνο
για την άμεση επιρροή του στην Λεγεώνα των Ξένων. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Πολιτικός Φράνκο </span></b><br />
<br />
Στο μεταξύ η χώρα τελεί υπό κοινωνική και οικονομική διάλυση, ο διχασμός
ανάμεσα σε δημοκρατικούς και εθνικιστές οξύνεται μέρα με τη μέρα, η
δολοφονία του Κάρλο Σοτέλο θα είναι για τη Δεξιά η σταγόνα που θα
ξεχειλίσει το ποτήρι. Τώρα πια ο Φράνκο, ο οποίος απέφευγε συστηματικά
να εμπλακεί σε οιαδήποτε στρατιωτική συνομωσία εναντίον της αριστερής
κυβέρνησης, εμφανίζεται έτοιμος να δώσει το παρασύνθημα για ένα coup d'
etat που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας της Ιβηρικής. Το πρωί της 18ης
Ιουλίου 1936 μεταδίδεται από τις Καναρίους Νήσους η ραδιοφωνική
προκήρυξή του που επικροτεί τη στρατιωτική εξέγερση, ενώ λίγη ώρα
αργότερα το κίνημα εκδηλώνεται στην ηπειρωτική χώρα. </div>
<div>
</div>
<div>
Η Ισπανία παραδίδεται στους ανέμους ενός εμφυλίου πολέμου που θα
διαρκέσει τρία αιματηρά χρόνια. Ο caudillo (=αρχηγός), όπως θα είναι πια
το πολιτικό προσωνύμιο που προτιμά ο ίδιος για τον εαυτό του, ντύνει το
«επαναστατικό» καθεστώς, αναδιοργανώνοντας εκ θεμελίων τη Φάλαγγα, το
Ισπανικό φασιστικό κόμμα. Η Ευρώπη διχάζεται. Η Γερμανία και η Ιταλία
στέλνουν στρατιωτική βοήθεια στους εθνικιστές, η Γαλλία και η Σοβιετική
Ένωση είναι αποφασισμένες να στηρίξουν τον αγώνα των δημοκρατικών
εναντίον του «φασισμού». Μετά το ξεκίνημα του κινήματος η τύχη τον
ευνοεί άμεσα : </div>
<div>
</div>
<div>
Οι βασικοί κινηματίες στη Μαδρίτη και Βαρκελώνη αποτυγχάνουν κι είναι
νεκροί, ο Μόλα επικρατεί μπλοκαρισμένος άσχημα στη Ναβάρα κι ο Φράνκο
είναι ο μόνος που επικρατεί άνετα στις Κανάριες και το Μαρόκο. Όταν
Χίτλερ και Μουσολίνι στέλνουν βοήθεια είναι ο μόνος που μπορεί να την
παραλάβει και το πιο σημαντικό, ο Χίτλερ ζητάει να βάλει την υπογραφή
του και άρα τον θεωρεί δεσμευμένο για τις μελλοντικές οικονομικές
ανταλλαγές με την Γερμανία : αυτή η λεπτομέρεια δίνει μια απροσδόκητη
εξέλιξη και ο Φράνκο θεωρείται απ τους δύο δικτάτορες ως ο ''φυσικός''
εκπρόσωπος του κινήματος. </div>
<div>
</div>
<div>
Όταν σχηματίζεται η κυβέρνηση του Μπούργκος ο Φράνκο προτείνεται σαν ο
αρχηγός της κυρίως από αυτόν τον λόγο αφού το κίνημα στηρίζεται
αποκλειστικά από την Ιταλο-Γερμανική βοήθεια που παίρνει, ειδεμή είναι
χαμένο. Ο αρχικινηματίας Μόλα το καταλαβαίνει και υποχωρεί αλλά γίνεται
έξω φρενών όταν ο Φράνκο υπογράφει τα νέα του διατάγματα σαν ''αρχηγός
κράτους, ελέω Θεού'', ενώ είναι ολοφάνερο ποιος είναι ο ''Θεός'' στην
προκειμένη περίπτωση. Στην συνέχεια ωστόσο η προσωπικότητα Φράνκο
πέφτει στα πολύ ικανά χέρια του κουνιάδου του Σούνιεθ ο οποίος είναι και
ο ''νους'' που δημιουργεί τον ''πολιτικό'' Φράνκο. </div>
<div>
</div>
<div>
Με στόχο την μελλοντική επιβολή ενός προσωπικού καθεστώτος ο Σούνιεθ
δημιουργεί ένα ανύπαρκτο πολιτικό υπόβαθρο με βάσει το οποίο ο Φράνκο
ήταν, τάχα, ο πολιτικός ηγέτης της Φάλαγγας, κόμμα του νεκρού ήδη
Ριβέρα. Θα χρειαστεί να εξολοθρεύσει με φυλακή κι εξορία τους παλιούς
φαλαγγίτες και να κλείσει τα γραφεία της Φάλαγγας δημιουργώντας μια άλλη
κομματική οργάνωση με σχετικά παρόμοιο όνομα αλλά με άλλα νέα μέλη που
ακολουθούν τον Φράνκο απλά για τα πολιτικά μέσα και οφέλη που
εξασφαλίζουν, κατά το πρότυπο των Γερμανικών SS. </div>
<div>
</div>
<div>
Την ίδια ώρα ο Σούνιεθ , σε άριστες σχέσεις με τους Γερμανούς,
μεταφράζει το Χιτλερικό σύνταγμα για να το υιοθετήσει κι η Ισπανία.
Παρόλα αυτά η αρχική στρατιωτική ομάδα των αρχικινηματιών του 1936 κι
ειδικά οι Καρλιστές δεν πείθονται εύκολα και οι αντιδράσεις ξεκινάνε,
κατηγορώντας τον ότι ξεπούλησε πολλά στους ξένους και συντηρεί ένα
παιχνίδι υπέρ αυτών που ουσιαστικά θέλουν να εκμεταλλευτούν την
Ισπανία. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNQg-kb3OgShNuEN4cYOkWac2ugWABYQ6R_RDm85dIrKTlyEzHWRS5fC5ruKxGrML7Fe_WBuW5oLIRIXYj1MynK0jSvOyWwuyWtlx_S4Ynn7kavLL0LZuzdLHdGa1r0UZPxmrephZO7pA/s1600/hitler_franko.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNQg-kb3OgShNuEN4cYOkWac2ugWABYQ6R_RDm85dIrKTlyEzHWRS5fC5ruKxGrML7Fe_WBuW5oLIRIXYj1MynK0jSvOyWwuyWtlx_S4Ynn7kavLL0LZuzdLHdGa1r0UZPxmrephZO7pA/s1600/hitler_franko.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Το 1937 σκοτώνεται ο Μόλα σε περίεργο αεροπορικό ατύχημα. Λίγοι
πιστεύουν ότι οι Γερμανοί και η αντίδραση στον Φράνκο είναι άσχετες και
αυτό φαίνεται με την άμεση αναγόρευση του Φράνκο σε Χενεραλίσιμο,
Καουντίγιο ή Χέφε, όρους αντίστοιχους του Φύρερ και Ντούτσε που σήμαινε ο
''Γενικός αρχηγός των πάντων'', όλων των πολιτικών , θρησκευτικών και
στρατιωτικών δυνάμεων στην Ισπανία. Το 1937 είναι το έτος που ξεκινάει
το Φρανκικό Καθεστώς και είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα, ''το δικό
του καθεστώς''. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Φράνκο δεν φρόντισε ποτέ να ασπαστεί καμία ιδεολογία και μάλιστα
εξάλειψε ακόμα και τα υγιή εκείνα συνθήματα της παλιάς Φάλαγγας που
μιλούσαν για λαϊκές μεταρρυθμίσεις και διοικητικές αναδιοργανώσεις. Ο
ιστορικός Αρνο Μάγιερ του έδωσε τον καλλίτερο ποτέ χαρακτηρισμό, ''Μια
ξιφολόγχη που έψαχνε για μια κάποια ιδεολογία''. Κι όσο για τους
πολιτικούς του λόγους, ο ίδιος ήταν κακός στο να εκφωνεί λόγους κι ακόμα
περισσότερο στο να τους σκέφτεται βέβαια, αλλά διέθετε γι αυτό μια
ομάδα δημοσιογράφων που διηύθυνε ο πατέρας του άλλοτε Ισπανού
πρωθυπουργού Αθνάρ. </div>
<div>
</div>
<div>
Την ίδια ώρα βέβαια ο Σούνιεθ φρόντιζε πάντα για ένα αδιάκοπο ''διαίρει
και βασίλευε'' μεταξύ των ατόμων με Καρλιστικές, Φαλαγγίτικες ή
φιλοβασιλικές ρίζες να αλληλοτρώγονται μεταξύ τους για ''εύνοιες'' ώστε
να μην αποτελέσουν οργανωμένη απειλή για τον ''Χενεραλίσιμο''. Κι αυτό
κράτησε χρόνια. Κι όταν τον ρώταγαν γιασύνταγμα και εκλογές, ο Φράνκο
απαντούσε: ''Εκλογές; Η νίκη μας δεν έγινε με εκλογές αλλά με λόγχες''.
Πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς αργότερα, ο Φράνκο πετυχαίνει μία πλήρη
και άνευ όρων νίκη την 1η Απριλίου 1939.<br />
<br />
Ο ίδιος οραματίζεται την αποκατάσταση του Ισπανικού μεγαλείου, όμως η
χώρα που παραλαμβάνει είναι παντελώς παραλυμένη, εξασθενημένη
οικονομικά, διχασμένη ακόμη στο εσωτερικό της. Η κήρυξη του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου ευνοεί την κατάσταση. Ο Φράνκο εκφράζει τη συμπάθειά
του προς τις δυνάμεις του Άξονα -σε επικές επιστολές του προς τον Αδόλφο
Χίτλερ αποφαίνεται: «Το πεπρωμένο της ιστορίας με έχει ενώσει άρρηκτα
με σας και τον Ντούτσε»- αποφεύγοντας όμως με ελιγμούς αιλουροειδούς την
άμεση διπλωματική και στρατιωτική δέσμευση. </div>
<div>
</div>
<div>
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ισπανό δικτάτορα
στο Ανταϋ της Γαλλίας (1940) ο ίδιος ο Φύρερ φέρεται ότι δήλωσε, πως θα
προτιμούσε να του αφαιρέσουν τρία - τέσσερα δόντια παρά να υποστεί άλλη
φορά τέτοιο «παζάρι». Από την άλλη πλευρά οι Σύμμαχοι φροντίζουν να
δώσουν στην Ισπανία ένα καλό μάθημα. Το Φρανκικό καθεστώς θα βρεθεί σε
εξαιρετικά δυσμενή θέση όταν μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η
Ισπανία αποκλείεται από τον νεοσύστατο τότε Οργανισμό των Ηνωμένων
Εθνών.<br />
<br />
Η δημοτικότητα του Φράνκο βρίσκεται πλέον στα Τάρταρα, για τη διεθνή
κοινή γνώμη δεν είναι παρά ο «τελευταίος επιζών φασίστας δικτάτορας». Η
διεθνής αποκατάστασή του θα επιτευχθεί μόνο χάρη στην επιδείνωση των
σχέσεων μεταξύ Δύσης και Σοβιετικής Ένωσης και την έναρξη του Ψυχρού
Πολέμου. Απτή απόδειξη η υπογραφή το 1953 δεκαετούς συμφώνου
στρατιωτικής βοήθειας με τις ΗΠΑ. Ως τον θάνατό του, το 1975, ο Φράνκο
φροντίζει να «αναμορφώσει» ποικιλοτρόπως το καθεστώς του,
φιλελευθεροποιώντας τη διακυβέρνησή του και ανατρέποντας την εικόνα του
άτεγκτου «generalisimo». </div>
<div>
</div>
<div>
Το 1947 προκηρύσσει δημοψήφισμα το οποίο αναδεικνύει το Ισπανικό κράτος
σε μοναρχία και επικυρώνει τις δικές του εξουσίες ως ένα είδος εφ' όρου
ζωής αντιβασιλέα. Το 1969 υποδεικνύει επισήμως ως διάδοχο μετά τον
θάνατό του τον 32χρονο τότε πρίγκιπα Χουάν Κάρλος. Στα τέλη της
δεκαετίας του '60 η υγεία του έχει αρχίσει να καταρρέει. Ο Φρανσίσκο
Φράνκο πεθαίνει πλήρης πολιτικών ημερών τον Νοέμβριο του 1975 και η
ιστορία της Ισπανίας αλλάζει σελίδα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Στρατηγικός Φράνκο </span></b><br />
<br />
Όσο κράτησε όμως ο πόλεμος ο Φράνκο παρουσίασε μια στρατηγική όψη
καθόλου κολακευτική αλλά όμως σε πλήρη αρμονία με την διατήρηση ενός
''image''. Τον κατηγόρησαν ότι δεν διέθετε άλλη στρατηγική παρά τις
μετωπικές πολυαίμακτες επιθέσεις χωρίς καμιά σχεδίαση σε μεγάλο πλάνο
πράγμα που μακροχρόνησε τον πόλεμο αφύσικα. Άλλοι παρατήρησαν πως η μόνη
στρατηγική στην οποία ήταν ευαίσθητος ήταν να κυνηγάει να καταπνίξει
την οποιαδήποτε κίνηση του εχθρού που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση
ότι η κυριαρχία του αμφισβητείται. </div>
<div>
</div>
<div>
Όπως η άσκοπη στρατηγικά αντι-πολιορκία του Αλκαζάρ που καθυστέρησε την
κατάληψη της Μαδρίτης και η εγκατάλειψη της αποκοπής του δρόμου Μαδρίτη -
Βαλένθια χάριν της κατάληψης των Βασκικών περιοχών για να αποκόψει
τυχόν Βρετανικό ενδιαφέρον για την περιοχή αυτή που είχε ''υποσχεθεί''
στον Χίτλερ. Αλλά πιθανόν κι όλα αυτά να είχαν βάση, αν σκεφτεί κανείς
ότι για μια στιγμή, ο Φον Πάπεν και ο Χίτλερ συζήτησαν το ενδεχόμενο να
τον εγκαταλείψουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZteCR8LBzmuQjfufpqqfbAVWzJ0ZOfHzio8y_eEfWBPSwgiW4jkGeunTdIWNCew8UQ6a8cof0dzmD8xWEnrs-K2Vo1Bio3vEFUabxUTya2c193_0eUyqooflf357yG_xRrzzb2BFDSy4/s1600/FRANKO+FR.1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZteCR8LBzmuQjfufpqqfbAVWzJ0ZOfHzio8y_eEfWBPSwgiW4jkGeunTdIWNCew8UQ6a8cof0dzmD8xWEnrs-K2Vo1Bio3vEFUabxUTya2c193_0eUyqooflf357yG_xRrzzb2BFDSy4/s1600/FRANKO+FR.1.jpg" width="312" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Φράνκο και ο ''Άξονας''</span></b><br />
<br />
Οι λίγοι Φρανκικοί οπαδοί που απομένουν σήμερα, έχουν ξεχάσει τα
χιλιάδες θύματα και συγκεντρώνουν όλα τους τα υπέρ του επιχειρήματα στην
άρνηση που τάχα έθεσε στον Χίτλερ για την μη συμμετοχή της Ισπανίας
στον 2ο Π.Π. Πρόκειται όμως για ένα ιστορικό ψέμα, ολότελα
κατασκευασμένο μεταφρανκικά. Το 1940 ο Χίτλερ κράταγε την Ευρώπη στην
μπότα του και ο τελευταίος που θα τόλμαγε να του αντισταθεί ήταν ο
Φράνκο, με τους Γερμανούς να τον περικυκλώνουν από παντού και να τους
χρωστάει και τεράστια ποσά υλικής βοήθειας.<br />
<br />
Γι αυτό εξάλλου κι έστελνε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για τις νίκες των
Ναζί ενάντια στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Όχι , η ανθρωπότητα δεν
βρέθηκε μπροστά σε ένα ήρωα αλλά σε ένα δεινό υπολογιστή που όντως
πρόσφερε στον Χίτλερ την δίοδο της Ισπανίας προς στην Αφρική εάν ο
Γερμανός παράλληλα του χάριζε την Β.Δ Αφρική ολόκληρη και μέρος των
Γαλλικών γειτονικών ακτών. Παρόλα αυτά κατά την διάρκεια του πολέμου
έστειλε φρουρές στην Ταγγέρη και Γαλλικό Μαρόκο με σκοπό να μείνει εκεί
για πάντα, ώσπου το 1942 οι σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στην Καζαμπλάνκα κι η
κατάσταση άλλαξε. </div>
<div>
</div>
<div>
Ο Χίτλερ με τη σειρά του λογάριασε ότι όλα αυτά ήδη τα είχε στη διάθεσή
του μέσω του υποταγμένου Γαλλικού Βισύ κι άρα δεν άξιζε τον κόπο, όπως
εξομολογήθηκε στον Τσιάνο. Τελικά προσέφερε λιμενισμό κι ανεφοδιασμό
Γερμανικών υποβρυχίων και παρείχε άφθονη υποστήριξη σε δίκτυα πρακτόρων
Ναζί σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στη συνέχεια ο Φράνκο κράτησε πολύ
ανοιχτές τις επαφές του με την Χιτλερική Γερμανία και κείμενα που
αποκαλύφτηκαν πρόσφατα, από το Υπ. Εξωτερικών της Ισπανίας, περιέχουν τα
ονόματα κάπου 100 ναζί που βρήκαν καταφύγιο στην Ισπανία μεταπολεμικά
για τα οποία οι Madrid Times έγραψαν πως οι αποκαλύψεις θα ανάψουν τα
πνεύματα. </div>
<div>
</div>
<div>
Περίμενε ως τον τον Μάη του 1945 για να παύσει επίσημα τις διπλωματικές
του σχέσεις με το Χιτλερικό καθεστώς αλλά μετέφερε στην Ισπανία κάπου
250.000.000 λίρες Αγγλίας, που ανήκαν σε Ναζί και βοήθησε επίσης και την
μεταφορά μερικών στην Αργεντινή. Προσέφερε ακόμα άσυλο και σε
καταζητούμενα Ναζιστικά μέλη, για παράδειγμα τον Βέλγο αρχηγό των SS
Λεόν Ντεγρέλ που εμφανίστηκε δημόσια να ζει στην Ισπανία κι έδωσε
συνέντευξη τύπου – υπάρχουν κι άλλοι λιγότερο φανεροί φυσικά. </div>
<div>
</div>
<div>
Προσέφερε ακόμα άσυλο στον Οττο Σκορτσένυ, στην οικογένεια του Φον
Κανάρις, τον Ιταλο φασίστα Γκαμπάρα και άτομα του Βισύ και της πρώην
Γκεστάπο παρά τις επίσημες κατηγορίες κρατών. Το 1946 ο Φράνκο, μετά την
αλλαγή των πραγμάτων θα δηλώσει ότι ουδέποτε βοήθησε Ναζιστές κι ότι
είναι πρόθυμος να συμβάλλει στον αντικομουνιστικό αγώνα της Δύσης.
Επαφίεται στον αναγνώστη να αντιληφθεί μόνος του πόσο αντίσταση προέβαλε
τελικά ο Φράνκο στον Χίτλερ, κατά τα λάθος λεγόμενα των φιλοφρανκικών
αρθρογράφων. </div>
<div>
</div>
<div>
Κι ας μην ξεχνάμε και πως για αυτούς τους λόγους εξ άλλου, ο ΟΗΕ
αποφάσισε μεταξύ 1945 - 1955 ότι η Φρανκική Ισπανία δεν είχε θέση σαν
μέλος των Εθνών, το ΝΑΤΟ αρνήθηκε συχνά την ένταξη της Ισπανίας μετά τον
πόλεμο και η ΕΟΚ ανέβαλε πολλές φορές τις σχέσεις της με την Ισπανία
όσο ζούσε ο Φράνκο. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Φράνκο ο ''Άνθρωπος''</span></b><br />
<br />
Είναι τελικά πιο αποκαλυπτικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του
καθημερινού Φράνκο που μας λένε περισσότερα για πολλά. Με προσωπική του
πρωτοβουλία προώθησε μερικούς νόμους ηθικής ευπρέπειας στην Φρανική
Ισπανία, σαν τους παρακάτω : <br />
<br />
Απαγορεύθηκε<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το διαζύγιο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα έξωμα φορέματα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να κρατούνται τα ζευγάρια χέρι, χέρι σε δημόσιους χώρους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η συναναστροφή με διαμαρτυρομένους στο θρήσκευμα.</li>
</ul>
<br />
Αλλά αυτό δεν ήταν όλο. Φανατικός ποδοσφαιρόφιλος θαυμαστής της Ρεάλ
Μαδρίτης, φρόντιζε με την επέμβαση της αστυνομίας να κερδίζει αγώνες
απειλώντας τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Στην περίοδο των μεταγραφών
κατάφερνε πάντα να αφήνουν οι καλοί ποδοσφαιριστές τα αντίπαλα σωματεία
και να έρχονται στην Ρεάλ. Όλα αυτά τα αποκάλυψαν σε εκπομπή της
Γαλλικής τηλεόρασης με συνέντευξη οι τότε άνθρωποι των σωματείων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Διπλωματικός Φράνκο και η Μεταπολεμική του Ισπανία </span></b><br />
<br />
Αλλά εκεί που φαίνεται πως ο Φράνκο αξίζει συγχαρητηρίων είναι η
διπλωματική του ικανότητα να επιζήσει μέσα στην καρδιά της Δημοκρατικής
Ευρώπης επί 40 ακόμα χρόνια. Και δεν ήταν λίγη αφού κατάφερνε να
κερδίζει αυτό που ήθελε από κάθε πλευρά ενδίδοντας όσο αρκούσε. Ο
Σούνιεθ μεταπολεμικά (1947) απομακρύνθηκε απ την κυβέρνηση σαν γνωστός
φιλοχιτλερικός αλλά διατηρήθηκαν οι οικονομικές σχέσεις με πρώην
Χιτλερικούς και φυγάδες φιλοναζί. Αν και δεν έγινε άμεσα δεκτός στον
ΟΗΕ, ενέδωσε αμέσως στην προθυμία των ΗΠΑ για παροχή μετασταθμευτικών
βάσεων στην Ισπανία για αεροπλάνα μακρινών πτήσεων προς την Α.
Μεσόγειο. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtKroLzCEik20BK9PbbDXDtM0oV5Xd0SBCPd66iR5y49vKbIacMi9gdJbco2-EzTtR486MihlY1JYQsGLRbdJ7j0eYzBnXXX6xtI1hyphenhyphenslOGCl3TsaGGGemg_0-h6jJVEsjPNSLQ0fMw7w/s1600/FrancoenReus.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtKroLzCEik20BK9PbbDXDtM0oV5Xd0SBCPd66iR5y49vKbIacMi9gdJbco2-EzTtR486MihlY1JYQsGLRbdJ7j0eYzBnXXX6xtI1hyphenhyphenslOGCl3TsaGGGemg_0-h6jJVEsjPNSLQ0fMw7w/s1600/FrancoenReus.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div>
Κατάφερε να ξεχάσει για κάπου 30 χρόνια το θέμα του Γιβραλτάρ
εξασφαλίζοντας την άνετη ανοχή της Αγγλίας. Απαγόρευσε στην βασιλεία να
επιστρέψει αλλά την καθιέρωσε σαν διάδοχο σχήμα του καθορίζοντας
ουσιαστικά και την μεταφρανκική εποχή επιλέγοντας τον σημερινό Ισπανό
βασιλιά. Σε όλη την διάρκεια αυτή των 40 ετών εσωτερικά καταδίωξε
αλύπητα ακόμα και την υποψία μιας δυσφορίας απάνω του δικαιολογούμενος
ότι το κάνει για αντικομουνιστικούς λόγους, καλυπτόμενος από το
ψυχροπολεμικό πνεύμα της εποχής. Να μια λίστα με τα σημαντικότερα
γεγονότα αυτής της διπλωματικής πορείας :<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1939 - 1945 </span></b><br />
<br />
Ο Φράνκο μένει εκτός πολέμου. Στέλνει εθελοντές στον Χίτλερ κι
υποστηρίζει κρυφά μερικούς Γερμανούς πράκτορες στη χώρα του. Δεν τον
δέχονται στον ΟΗΕ <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1947 </span></b><br />
<br />
Αναγνωρίζει την βασιλεία αλλά μόνο σαν διάδοχο κατάσταση μετά τον θάνατό του <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1953 </span></b><br />
<br />
Υπογράφει με ΗΠΑ 5ετή συμβόλαιο παραχώρησης βάσεων <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1955</span></b><br />
<br />
Αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1956 - 1958 </span></b><br />
<br />
Δέχεται την ανεξαρτησία του Ισπανικού Μαρόκου <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1963 </span></b><br />
<br />
Επεκτείνει για ακόμα 10 χρόνια το συμβόλαιο βάσεων με ΗΠΑ <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1969 </span></b><br />
<br />
Ζητάει ''χλιαρά'', για εσωτερικούς λόγους, την επιστροφή του Γιβραλτάρ<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1970 </span></b><br />
<br />
Ο Φράνκο ασθενεί. Ορίζει τον Χουάν Κάρλος διάδοχό του <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1973 </span></b><br />
<br />
Δολοφονείται ο πρωθυπουργός του Καρέρο Μπλάνκο. Ξεκινάει πορεία προς μια απο-Φρανκοποίηση <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1975 </span></b><br />
<br />
Οι ΗΠΑ παραχωρούν μεγάλη οικονομική βοήθεια στην Ισπανία προετοιμάζοντας
μια ευνοϊκή γι αυτούς μεταφρανκική Ισπανία. Ο Φράνκο πεθαίνει στις 20
Νοεμβρίου <br />
<br />
Βλέποντας την σημερινή Ισπανία του 2000, στην Ενωμένη Ευρώπη,
αναλογίζεται κανείς σε τι χρησίμευσε ποτέ ο Φράνκο σε αυτήν; Η απάντηση
πρέπει να είναι: ''τίποτα''. Αν όμως τοποθετούσαμε το ίδιο ερώτημα αλλά
για την εκτός της Ισπανίας κατάσταση απ το 1936 θα βλέπαμε πως τα
πράγματα θα ήταν πολύ αλλιώτικα για την Αγγλία, την Γαλλία, τις ΗΠΑ και
φυσικά την Γερμανία κι Ιταλία. Αυτούς εξυπηρέτησε ο Φράνκο και αυτοί,
έμμεσα ή άμεσα τον ''γέννησαν''. </div>
<div>
</div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwdIedQ1_TaW1Zh-M0IgDgGErQ0gvwFx36ibxAtjo9jbG4CnJSxgjPYnhmTcbxGOKsenwcL1X7F2lg1zaS93Owj6Be85bQ90swJF_T5o-oBI9_muO-Whom3jqKY5Wyzq4qmB8vCbcjenc/s1600/Hispana_milito_novembro1938.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwdIedQ1_TaW1Zh-M0IgDgGErQ0gvwFx36ibxAtjo9jbG4CnJSxgjPYnhmTcbxGOKsenwcL1X7F2lg1zaS93Owj6Be85bQ90swJF_T5o-oBI9_muO-Whom3jqKY5Wyzq4qmB8vCbcjenc/s1600/Hispana_milito_novembro1938.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQOYzw-gUloD_rdl40-C5835aPjczIjVwh8-bA1O0bU-SMIym0PkbvyHVlEQ31uz5-RbYMFlbSX_H32DBwYfTG9dLgXb0j_7qwXh01TL4uNw7HLjqOt21YwwSprlFP1xJA_J8rDi-2mcA/s1600/Hispana_milito_oktobro1937.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="331" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQOYzw-gUloD_rdl40-C5835aPjczIjVwh8-bA1O0bU-SMIym0PkbvyHVlEQ31uz5-RbYMFlbSX_H32DBwYfTG9dLgXb0j_7qwXh01TL4uNw7HLjqOt21YwwSprlFP1xJA_J8rDi-2mcA/s1600/Hispana_milito_oktobro1937.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOanWyX6N7oQIq5_-m052SbWd3sMfWseTSX76FhVgUaYYuREBQSkYqlVjGZdDV_OehyqBBdR6H-ELLTqI-NxrEqyieDW_1ZfyDL9PVteXJ_UH15ydJh8Y0JHcH2ziFuRLTuM4OdsmbaY/s1600/Hispana_milito_septembro1936.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOanWyX6N7oQIq5_-m052SbWd3sMfWseTSX76FhVgUaYYuREBQSkYqlVjGZdDV_OehyqBBdR6H-ELLTqI-NxrEqyieDW_1ZfyDL9PVteXJ_UH15ydJh8Y0JHcH2ziFuRLTuM4OdsmbaY/s1600/Hispana_milito_septembro1936.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQLd5MvNEsrehIULMN52wQWiGBVSd8JSc5anBVKWTIACi_QuABpjZ1wParnbtB2yRPHl3OukGVQ1Vai0ksL6Wahu3-mfFYM1_sRqwfEsYZ5L63fL7Wc7BHUhGp-SS74pZ3n2NSuZjAKz4/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_February_1939.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQLd5MvNEsrehIULMN52wQWiGBVSd8JSc5anBVKWTIACi_QuABpjZ1wParnbtB2yRPHl3OukGVQ1Vai0ksL6Wahu3-mfFYM1_sRqwfEsYZ5L63fL7Wc7BHUhGp-SS74pZ3n2NSuZjAKz4/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_February_1939.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-n60pW_ZemipArcknOOgq54WLPGLL6QZQFjpq6TejcbJC5KDZbOWLl7kDTuF8vvpKrQ6cUW7emxPRmgLTN1Od_AUoxrcGYcw944HImL6ecCGfWTcLNpe_cGVICwUxD36agHHEt1m6UPc/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_July_1938.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-n60pW_ZemipArcknOOgq54WLPGLL6QZQFjpq6TejcbJC5KDZbOWLl7kDTuF8vvpKrQ6cUW7emxPRmgLTN1Od_AUoxrcGYcw944HImL6ecCGfWTcLNpe_cGVICwUxD36agHHEt1m6UPc/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_July_1938.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWb0RGHuLy9qF16Mn-tLHfIX0ZIBeVJTxVV8sORWzcsgeFHRsT0dpC0RmOThOktkQvaAWFNk0om6niVIH_s2Sz9cjsHgabqc6nNXX3nShvdL_GN4SjSmY5tQuJHZL166UwchLluF4v_14/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_October_1937.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWb0RGHuLy9qF16Mn-tLHfIX0ZIBeVJTxVV8sORWzcsgeFHRsT0dpC0RmOThOktkQvaAWFNk0om6niVIH_s2Sz9cjsHgabqc6nNXX3nShvdL_GN4SjSmY5tQuJHZL166UwchLluF4v_14/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_October_1937.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgcU9Ws__g-L5kP6rv0Ag4hmk2y07_ap64dejWlJdOnF-4rlU5YAHIveyDDuYl-hMFsmh9nr9JhjzgCpOJJV3ZEzKZuWFfdaEa6xRhMgihQMREaw5odFRKkFSeA0fFlnHJ5dkUiQ6_3DU/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_September_1936.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgcU9Ws__g-L5kP6rv0Ag4hmk2y07_ap64dejWlJdOnF-4rlU5YAHIveyDDuYl-hMFsmh9nr9JhjzgCpOJJV3ZEzKZuWFfdaEa6xRhMgihQMREaw5odFRKkFSeA0fFlnHJ5dkUiQ6_3DU/s1600/Map_of_the_Spanish_Civil_War_in_September_1936.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3XXwHrCP-M_O6J851ppb1Yzi0X7pC45EqwhfVpjmb9-27IvhyFuX6Dt3G0IPebEbtyBTNOBqijHSnA7GH5gsokHTarNWvzW39Pkly8cnuVML0h5SxuR6x772MGqpBPNuJP_gEQKqAebw/s1600/037-copiar.gif.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3XXwHrCP-M_O6J851ppb1Yzi0X7pC45EqwhfVpjmb9-27IvhyFuX6Dt3G0IPebEbtyBTNOBqijHSnA7GH5gsokHTarNWvzW39Pkly8cnuVML0h5SxuR6x772MGqpBPNuJP_gEQKqAebw/s1600/037-copiar.gif.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEPbMNmeOjWSp2gc2upl4T0XOCc2tpS_mxxJ0rpfttU0nWNTVOTCnKepjjjNw40M-n3pdj55A6lWr__OCbjuNHLasgSB_-ryhIiTl_hD6FUawrP3wSp_KPyFkJXUkUCetYPEQSiIE6j2g/s1600/1310405557261.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEPbMNmeOjWSp2gc2upl4T0XOCc2tpS_mxxJ0rpfttU0nWNTVOTCnKepjjjNw40M-n3pdj55A6lWr__OCbjuNHLasgSB_-ryhIiTl_hD6FUawrP3wSp_KPyFkJXUkUCetYPEQSiIE6j2g/s1600/1310405557261.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfc6EKth2z-QpcUzv7UCaterdFKcC129srWaCiU9-1lGiy-q3rjw0AuyHu8YIMBQMzYQNffv_Q-Ef_ab6S0KRVdoQE5DpsN0y3KWq50G8hRdZkMojXq3NzeAAz1eVbs_8J4QtPD9ohCqk/s1600/1310637842647.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfc6EKth2z-QpcUzv7UCaterdFKcC129srWaCiU9-1lGiy-q3rjw0AuyHu8YIMBQMzYQNffv_Q-Ef_ab6S0KRVdoQE5DpsN0y3KWq50G8hRdZkMojXq3NzeAAz1eVbs_8J4QtPD9ohCqk/s1600/1310637842647.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf6GQ4MR9WYhkx-7hx6AyRvB8qi74GxcqleKTgHeG9Hfy61pRmwRP1-0IDQfnD5rEiDmi3gZQRHg3DToZgz4e99aLjS7o0JbQn1AUVX-GwMEeAd3Nd7zOR0gMqDJuLdnFTeOMHzVGGhlw/s1600/desfileG.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf6GQ4MR9WYhkx-7hx6AyRvB8qi74GxcqleKTgHeG9Hfy61pRmwRP1-0IDQfnD5rEiDmi3gZQRHg3DToZgz4e99aLjS7o0JbQn1AUVX-GwMEeAd3Nd7zOR0gMqDJuLdnFTeOMHzVGGhlw/s1600/desfileG.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjigd_dxChHb_8UFtcAApKC8rDj_tceZl5VRuR4XEHd6r7EpZR8RXEiaWigXip5QuB-WaQA5zt-IHC0qnq_cUxtzLVXii3vBgT2VsjOD6_Ms8mzKvukbkEr3LeRND_R_QsDJ8OeSJkZc-s/s1600/HighFlight-Guernica8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjigd_dxChHb_8UFtcAApKC8rDj_tceZl5VRuR4XEHd6r7EpZR8RXEiaWigXip5QuB-WaQA5zt-IHC0qnq_cUxtzLVXii3vBgT2VsjOD6_Ms8mzKvukbkEr3LeRND_R_QsDJ8OeSJkZc-s/s1600/HighFlight-Guernica8.jpg" width="620" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHppH20ugpOAZQUSmx_ZaHwQELi4NPKh1LaHCl_uC8vG3K2qKednLkIDXABLuZCzuYqDaR3ryyLjvmRklqI8QfBD2XrCYnya3fwXoBMmzfuOzEkQnHekuG9ocfbyx1168Q5reuKcgrjtQ/s1600/Historia-Revoluci%C3%B3n-Francesa135.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHppH20ugpOAZQUSmx_ZaHwQELi4NPKh1LaHCl_uC8vG3K2qKednLkIDXABLuZCzuYqDaR3ryyLjvmRklqI8QfBD2XrCYnya3fwXoBMmzfuOzEkQnHekuG9ocfbyx1168Q5reuKcgrjtQ/s1600/Historia-Revoluci%C3%B3n-Francesa135.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpqecmkfrUG1v4adUNCpE5Z_Wv3GdFrDzAd_8PjyvX0ixgyaaqcXYLMh3VT8BZkNlJclZSghadCNNEsHCqvsfHvnG8yf9wAiqNOp2QaF4BKYmZlh7riCyxIu57nhz_lO1Oedfx-TjMOWI/s1600/iglesia+del+Salvador+Elche.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpqecmkfrUG1v4adUNCpE5Z_Wv3GdFrDzAd_8PjyvX0ixgyaaqcXYLMh3VT8BZkNlJclZSghadCNNEsHCqvsfHvnG8yf9wAiqNOp2QaF4BKYmZlh7riCyxIu57nhz_lO1Oedfx-TjMOWI/s1600/iglesia+del+Salvador+Elche.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10kGp77VvqLyP0LpGdj_mINq6E3LRzaQf7nA4WJEgiPfH6ruwRWYXfoDlz_X-BL2-cRqUaawY1k85zEa3vroWTE673t4VnojutHIDWjIoR1_9NukGY9tvSJ09iW4EQbv-Vhnz8pSQkGk/s1600/ni%C3%B1os-jugando-a-fusilar-en-la-guerra-civil-espa%C3%B1ola-1600x1301.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10kGp77VvqLyP0LpGdj_mINq6E3LRzaQf7nA4WJEgiPfH6ruwRWYXfoDlz_X-BL2-cRqUaawY1k85zEa3vroWTE673t4VnojutHIDWjIoR1_9NukGY9tvSJ09iW4EQbv-Vhnz8pSQkGk/s1600/ni%C3%B1os-jugando-a-fusilar-en-la-guerra-civil-espa%C3%B1ola-1600x1301.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinLmt7W1PoT6cD3hpmnNUEdOEQkH1TnodGy3hU4fNb8E7E_iD8dAlHuWMP0lSz6LyMNIP9_-uu0FEZFsTmbF0cx3ByhTQx4S5vpktB75lXgUzWsDjRH-Iyqellwnsvb-Fg6rFyQxD3D94/s1600/%D0%9A%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%86%D0%BE%D0%B2_%D0%9E%D1%81%D0%B0%D0%B4%D0%B0_%D0%90%D0%BB%D1%8C%D0%BA%D0%B0%D1%81%D0%B0%D1%80%D0%B0_%D0%A2%D0%BE%D0%BB%D0%B5%D0%B4%D0%BE_11%D1%81%D0%B5%D0%BD%D1%8226_1936.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinLmt7W1PoT6cD3hpmnNUEdOEQkH1TnodGy3hU4fNb8E7E_iD8dAlHuWMP0lSz6LyMNIP9_-uu0FEZFsTmbF0cx3ByhTQx4S5vpktB75lXgUzWsDjRH-Iyqellwnsvb-Fg6rFyQxD3D94/s1600/%D0%9A%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%86%D0%BE%D0%B2_%D0%9E%D1%81%D0%B0%D0%B4%D0%B0_%D0%90%D0%BB%D1%8C%D0%BA%D0%B0%D1%81%D0%B0%D1%80%D0%B0_%D0%A2%D0%BE%D0%BB%D0%B5%D0%B4%D0%BE_11%D1%81%D0%B5%D0%BD%D1%8226_1936.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj76b_j-LSqLYkq9m0JqxMV1MlA8raGkpSUNgHNKgSqtXdD15YTddzERIyuqHCJpeFEayB-6_dgOorWc2nnIYtwDql2-IcBrYY4m4el6km76FW1K_I6L2I-KteXE_ULgzB98Ydk6VO-s7E/s1600/10836241_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj76b_j-LSqLYkq9m0JqxMV1MlA8raGkpSUNgHNKgSqtXdD15YTddzERIyuqHCJpeFEayB-6_dgOorWc2nnIYtwDql2-IcBrYY4m4el6km76FW1K_I6L2I-KteXE_ULgzB98Ydk6VO-s7E/s1600/10836241_1.jpg" width="408" /></a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-51884010478713548472016-07-27T18:53:00.000+03:002016-07-27T18:53:49.246+03:00 Οι Έλληνες μαχητές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ Ισπανικός Εμφύλιος <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="title entry-title" itemprop="name">
</h1>
<div class="article-content entry-content" itemprop="articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpBlR9Kqe3FmEW8_nv7OXm2WIYqfgzJyyR7RsCSUx112H5aHSygN5iCtCGGFEHOZPkSIfC8Je5vAUd_Vhm_erREh6koSEV57_HGkvIiEMK97QizosNyVznsyyE75AVL54l00-bc1O0DTUJ/s1600/1939+%25CE%2592%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%2589%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B7.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpBlR9Kqe3FmEW8_nv7OXm2WIYqfgzJyyR7RsCSUx112H5aHSygN5iCtCGGFEHOZPkSIfC8Je5vAUd_Vhm_erREh6koSEV57_HGkvIiEMK97QizosNyVznsyyE75AVL54l00-bc1O0DTUJ/s640/1939+%25CE%2592%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%2589%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B7.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small; text-align: justify;"><i>Οδομαχίες στη Βαρκελώνη 1939</i></span></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ως στα 1936 στην Ισπανία συνέβη ένα πολύ σημαντικό και προσδιοριστικό
γεγονός· στις 18 Ιουλίου ο στρατηγός Φράνκο έκανε πραξικόπημα ενάντια
στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του ισπανικού λαού, πραξικόπημα που τρία
χρόνια αργότερα τον οδήγησε στην κατάληψη της εξουσίας, αφού ήδη η χώρα,
στην περίοδο αυτή, λούστηκε σ’ ένα λουτρό αίματος. Αποδείχτηκε ότι ο
ελεύθερος δυτικός κόσμος προτιμούσε να κάνει τα στραβά μάτια στους
διάφορους φασισμούς, που εμφανίζονταν και ανδρώνονταν στο σώμα του, παρά
να τα κλείσει απέναντι στα διαρκώς αυξανόμενα επαναστατικά κινήματα,
που κάτω από ένα συγκεκριμένο σοσιαλιστικό πλάνο επαναστατικής εξέλιξης
οδηγούσαν την Ευρώπη σε μια νέα εποχή. Στην Ιβηρική χερσόνησο, το μαλακό
υπογάστριο της Ευρώπης, ήταν προτιμότερος ο φασισμός παρά η κόκκινη
παντιέρα. Εκεί, ο καλός θεός των χριστιανών, ζωγραφισμένος πάνω στα
λάβαρα του παπικού απεσταλμένου, ακολουθούσε πειθήνια τα φασιστικά
λάβαρα του Φράνκο ενάντια στη δημοκρατία και την ελευθερία. Εκεί οι
φασίστες Χίτλερ και Μουσολίνι θα δοκιμάσουν τα καινούργια τους όπλα. Τα
μαχητικά σμήνη των αεροπλάνων τους θα εκπαιδευτούν βομβαρδίζοντας τους
άμαχους, εκεί στα ματωμένα χώματα των χαρακωμάτων της Μαδρίτης, θα
λυτρωθεί και θα αποκτήσει συνείδηση ο δημοκρατικός και επαναστατικός
ευρωπαίος αγωνιστής. Αυτός που αργότερα, στην πραγματικά μεγάλη σφαγή,
θα ενταχθεί στα επαναστατικά, αντιστασιακά κινήματα στην κάθε πατρίδα
του και θα θρέψει τις ελπίδες και τις προσδοκίες για μια ελεύθερη
δημοκρατική Ευρώπη. Γιατί αν ο φασισμός «πέρασε» στην Ισπανία δεν
καρποφόρησε στην Ευρώπη, παρά τις εκατόμβες και τις άπειρες σφαγές. Το
αίμα που χύθηκε στις φλογερές πεδιάδες της Ανδαλουσίας και της Βαλένθια,
στάθηκε καλό λίπασμα για το δέντρο της παγκόσμιας λευτεριάς. Εκεί θα
λάμψει το φως της αντίστασης, που αντλώντας διδάγματα από τον άδικο,
στην έκβαση του, αγώνα στην Ισπανία, θα φωτίσει σωστά πια τους
ευρωπαϊκούς λαούς στην αντιφασιστική τους πορεία για την απελευθέρωση
της Ευρώπης. Στην Ισπανία, στα χαρακώματα της Μαδρίτης, χτυπούσε η
καρδιά όλου του κόσμου, του δημοκρατικού κόσμου που είχε σχηματίσει τις
Διεθνείς Ταξιαρχίες, σε μια προσπάθεια συμπαράστασης στον ισπανικό
δημοκρατικό λαό.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Από την πρώτη στιγμή οι δημοκράτες όλου του κόσμου, σε όποια κοινωνικά
στρώματα κι αν ανήκαν, έσπευσαν να βοηθήσουν την Ισπανική Δημοκρατία.
Συγκεντρώσεις, τεράστιες σε αριθμό, υπογράμμιζαν τη συμπαράσταση του
κόσμου στον αγώνα της. Έγιναν έρανοι και συγκεντρώθηκαν μεγάλα ποσά με
τα οποία αγοράστηκαν φάρμακα, τρόφιμα, πολεμοφόδια για τους Ισπανούς
δημοκράτες. Αλλά και τα εθελοντικά στρατιωτικά σώματα που
δημιουργήθηκαν, στάθηκαν αντάξια των άλλων προσφορών.Όμως σε λίγο
διαπιστώθηκε ότι ο ισπανικός λαός χρειαζόταν βοήθεια από εθελοντικά
σώματα πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που του είχε προσφερθεί. Έτσι, κάτω
από την αδήριτη αυτή ανάγκη, οι δημοκράτες όλου του κόσμου αποδόθηκαν σε
μια τεράστια προσπάθεια κατάρτισης εθελοντικών σωμάτων σε μεγαλύτερο
αριθμό από πριν, προσπάθεια που σαν αποτέλεσμα της είχε τις περίφημες
Διεθνείς Ταξιαρχίες. Χιλιάδες μαχητές θα φτάσουν στην Ισπανία
προερχόμενοι από πολλές χώρες: Αγγλία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Γαλλία,
Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο ακόμα και από τις ΗΠΑ, τον Καναδά την Αργεντινή
και την Κούβα. Άνθρωποι κάθε κατηγορίας και όλων των κοινωνικών τάξεων,
άντρες και γυναίκες, κάτι που έγινε για πρώτη φορά, τρέξανε στο κάλεσμα
των Ισπανών μαχητών για να συμπολεμήσουν και να χύσουν το αίμα τους για
την υπόθεση της ελευθερίας: εργάτες βιομηχανίας, ανθρακωρύχοι, γιατροί,
ναυτεργάτες, δικηγόροι, διανοούμενοι, μηχανικοί, αξιωματικοί, και
άλλοι. «Πολιτικά ανήκαν σ’ όλες τις παρατάξεις και κόμματα. Ήταν
σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, αναρχικοί, δημοκράτες. Στη μεγάλη τους όμως
πλειοψηφία ήταν κομουνιστές» (βλ. Μήτσου Παλαιολογόπουλου: Έλληνες
αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39 ο. 16). Από
ειδική έκδοση, που κυκλοφόρησε πολύ αργότερα στη Μόσχα, μαθαίνουμε ότι
γύρω στις 35.000 εθελοντές από 53 εθνικότητες πήραν μέρος στις Διεθνείς
Ταξιαρχίες. Μεγάλη συμμετοχή είχαν οι Γάλλοι που φτάσανε σε αριθμό τους
8.000 περίπου (βλ. «Η αλληλεγγύη των λαών προς την Ισπανική Δημοκρατία,
Μόσχα», 1972).</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Από την αρχή του ισπανικού εμφύλιου πολέμου οι Έλληνες δημοκράτες
εκδηλώθηκαν ανοιχτά υπέρ της υποστήριξης της ισπανικής δημοκρατίας, αλλά
η ιστορική συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα
του Φράνκο στην Ισπανία, να γίνει στην Ελλάδα η δικτατορία της 4ης
Αυγούστου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το φίμωμα των λαϊκών ελευθεριών και
κατά συνέπεια την καταδίωξη των δημοκρατικών κομμάτων. Φυσικό ήταν κάθε
ενέργεια που στόχευε στη βοήθεια και την ενίσχυση της ισπανικής
δημοκρατίας να εμποδιστεί με κάθε μέσο και όπως ήταν δυνατό, απροκάλυπτα
και εσκεμμένα.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh570pUujCBEfAQG4NHfMSIelZxRvdNfMf31cua-zlTcGCDp_jQyg7Q-Rq-KVU6fAJPQJ_qP9osGNpJGN8QjaH-fh5eNZpcizhNZUSm7CTURyiCRzGXu676sbg4BvxOMS3QS-dGa9Wl2E4e/s1600/1936+Franco+Francisco.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="359" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh570pUujCBEfAQG4NHfMSIelZxRvdNfMf31cua-zlTcGCDp_jQyg7Q-Rq-KVU6fAJPQJ_qP9osGNpJGN8QjaH-fh5eNZpcizhNZUSm7CTURyiCRzGXu676sbg4BvxOMS3QS-dGa9Wl2E4e/s1600/1936+Franco+Francisco.jpg" width="640" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Φραντσίσκο Φράνκο. Ηγέτης των φασιστών, στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Κυβέρνησε την Ισπανία μέχρι τα 1975</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Ο ελληνικός λαός για άλλη μια φορά είχε κληθεί να πιει το πικρό ποτήρι
της καταπίεσης, της φυλάκισης, της εκτόπισης, των βασανισμών και των
εκτελέσεων. Ζούσε το δικό του δράμα και ρουφούσε κάθε σταγόνα αίματος
των παιδιών του, που πρόσφεραν και πάλι θυσία στο βωμό της ελευθερίας.
Το ΚΚΕ βρισκόμενο σε μια περίοδο από τις πιο δύσκολες σε όλη τη
μακρόχρονη περίοδο της ύπαρξης του. «Παρόλο που βρισκόταν σε βαθιά
παρανομία», όπως γράφει ο Μ. Παλαιολογόπουλος (σ.21), θα βρει τη δύναμη
να διακηρύξει την ανάγκη της βοήθειας που έπρεπε όλοι οι Έλληνες
δημοκράτες να δώσουν για την ήττα του ισπανικού φασισμού. Οι αστικές
δυνάμεις δε θα δώσουν το παρόν στο κάλεσμα, παρά το γεγονός ότι η νίκη
του φασισμού στην Ισπανία θα ήταν και νίκη του φασισμού στην Ευρώπη,
όπως και έγινε άλλωστε. Παρά την παρανομία του το ΚΚΕ, το Μάιο του 1937,
κυκλοφορεί παράνομα προς τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις
οργανώσεις μια προκήρυξη του στην οποία επισήμαινε τον κίνδυνο μιας
πανευρωπαϊκής φασιστικής πολεμικής ενέργειας και τόνιζε την ανάγκη της
συσπείρωσης όλων ενάντια στο φασισμό. Από τα στοιχεία που έχουμε γίνεται
αμέσως φανερό, ότι κύριο ρόλο στην πρόσκληση αυτή θα παίξουν οι Έλληνες
του εξωτερικού, οι οποίοι και είχαν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να
ανταποκριθούν. Φυσικό άλλωστε, αφού στο εσωτερικό η κατάσταση των
πραγμάτων ήταν απελπιστική. Λειτουργούσαν κάποιες υποτυπώδες οργανώσεις
για βοήθεια προς τους Ισπανούς, οι «επιτροπές βοήθειας», οι οποίες όμως
με το ανελέητο κυνηγητό είτε σταμάτησαν τη λειτουργία τους είτε
ατόνησαν. Το πιο σημαντικό και αξιόλογο επεισόδιο είναι αυτό που
ιστορείται από το Μ. Παλαιολογόπουλο: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα της
προσπάθειας του λαού μας για βοήθεια στου Ισπανούς αντιφασίστες, είναι
και τούτο: ένα ατμόπλοιο (που ονομαζότανε «Κίμων»), φορτωμένο με
πυρομαχικά που προορίζονταν για τη Δημοκρατική Ισπανία, πόδισε στο
λιμάνι της Σούδας, όπου εγκαταλείφτηκε από το πλήρωμα του. Τότε η
οργάνωση του ΚΚΕ των Χανίων με υπεράνθρωπες προσπάθειες στρατολόγησε
καινούργιο πλήρωμα, επάνδρωσε το καράβι και το έστειλε στον προορισμό
του μαζί με το πολύτιμο φορτίο του. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης η Κυβέρνηση
της Ισπανικής Δημοκρατίας έστειλε τιμητικό παράσημο στην οργάνωση. Το
παράσημο το φόραγε με καμάρι στο πέτο για χρόνια, όντας παράνομος, ο
γραμματέας της Περιφερειακής των Χανίων Βαγγέλης Κηστάκης». Παρά τα
πολλά και μεγάλα προβλήματα που υπήρχαν στην Ελλάδα, αρκετά άτομα
μπόρεσαν να διαφύγουν και να πάνε στον προορισμό τους. Υπήρχε ένα
διάστημα μικρό, από το πραξικόπημα του Φράνκο μέχρι τη δικτατορία του
Μεταξά, κατά το οποίο προσφέρθηκαν πολλοί να πάνε να πολεμήσουν στην
Ισπανία. Τους αριθμούν γύρω στις 2.000 περίπου, αριθμός που φοβάμαι ότι
είναι υπερβολικός. Πάντως με τη Μεταξική δικτατορία κόπηκε κάθε ελπίδα
για ελεύθερη διακίνηση και αποστολή. Έτσι το μόνο που έμεινε ήταν οι
παράνομοι δρόμοι που ήταν πολύ επικίνδυνοι όμως. Έχοντας προσωπικές
πληροφορίες ο Μ. Παλαιολογόπουλος γράφει: «Ωστόσο παρά τους κινδύνους
υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν τον τρόπο να βγουν από τα σύνορα κι από κει
να τραβήξουν το δρόμο για την Ισπανία. Αγωνιστής της εποχής εκείνης
βεβαιώνει ότι η επιτροπή που είχε φτιάξει το ΚΚΕ γι’ αυτό αυτό το σκοπό,
κατόρθωσε κι έβγαλε έξω έναν αριθμό εθελοντών αγωνιστών.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqrcxwh-JvRBKaMaGMWjFhNjU2vTB2tRf-20-uWL6-P7J_nAA-ue6XoyWV2yq6y2uAQ7P-C6GWvWX5LmqtaDtuMBxhQ0YrbRlgovBMAZIT8KyTwV9ZTlOKX40EnPHReVKZLFtcchbEcEU/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="403" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqrcxwh-JvRBKaMaGMWjFhNjU2vTB2tRf-20-uWL6-P7J_nAA-ue6XoyWV2yq6y2uAQ7P-C6GWvWX5LmqtaDtuMBxhQ0YrbRlgovBMAZIT8KyTwV9ZTlOKX40EnPHReVKZLFtcchbEcEU/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1.jpg" width="640" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Πέντε
από τα στελέχη των Ελλήνων εθελοντών των Δ. Ταξιαρχιών. Από αριστερά:
Γιάννης Σακαρέλλος, Παντ. Παντελιάς, Παν. Αϊβατζής, Αναγν. Δεληγιάννης
και Νίκος Βαβούδης</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Προορισμός τους ήταν η Μασσαλία όπου θα πήγαιναν δήθεν να δουλέψουν σαν
εργάτες στα εκεί εργοστάσια. Μόλις όμως φτάνανε εκεί τους παραλάβαινε η
ελληνική οργάνωση της Μασσαλίας -που την αποτελούσαν κυρίως ναυτεργάτες,
αλλά και άλλοι Έλληνες μετανάστες- και τους στέλνανε στην Ισπανία.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+%281%29.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" width="640" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Τρεις
Ελληνοκύπριοι αγωνιστές των Δ. Ταξιαρχιών. Από αριστερά: Κώστας
Χρυσοστόμου, (από Λάρνακα), Κώστας Λαπηδιώτης (από Λάπηδο) και Σπύρος
Παντελίδης (από Βαρώσι). Ο τελευταίος σκοτώθηκε στο Μπέλσιτ στις 10
Μαρτίου 1938</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Δεν είναι γνωστό πόσοι βγήκανε μ΄αυτόν τον τρόπο. Γεγονός πάντως είναι
(πάντα κατά τις ίδιες αφηγήσεις που δεν κατορθώθηκε να διασταυρωθούν)
ότι στην πρώτη περίοδο του ισπανικού εμφύλιου πόλεμου υπήρξε επαφή από
την Ελλάδα όχι μονάχα στην οργάνωση της Μασσαλίας, αλλά και με τους
Έλληνες πολεμιστές της Ισπανίας. Στάλθηκε μάλιστα και σύνδεσμος στην
Ισπανία, όπου συναντήθηκε με τους Σακαρέλλο και Βαβούδη που ήταν
υπεύθυνοι για του Έλληνες». Υπήρξε ασφαλώς και ένας μικρός αριθμός
ατόμων που με προσωπική πρωτοβουλία κατόρθωσαν να βγουν από την Ελλάδα,
αφού δεν είχαν επισημανθεί από τα όργανα του Μανιαδάκη. Μιλώντας γενικά
για τους Έλληνες αντιφασίστες που πήγαν στην Ισπανία ο Στέλιος Ντιλίντας
γράφει: «Στο κάλεσμα της ισπανικής Δημοκρατίας ξεκίνησαν ομόθυμα απ’
όλες τις γωνιές της γης. Από τα καράβια, που δούλευαν σαν ναυτεργάτες,
από τις χώρες που έμεναν σαν μετανάστες, από τη φασιστοκρατούμενη τότε
Ελλάδα, από την Κύπρο και από τα Δωδεκάνησα. Πέρασαν από ωκεανούς,
διάβηκαν βουνά και φασιστοφρουρούμενα σύνορα, ξέφυγαν από χαφιέδικους
κλοιούς, έσκαψαν λαγούμια και δραπέτευσαν από φυλακές όπως οι «Οχτώ της
Αίγινας» με επικεφαλής το Δημήτρη Σακαρέλο, το θρυλικό κομισάριο του
λόχου των Ελλήνων εθελοντών στον Ισπανικό Δημοκρατικό στρατό» (βλ. Στ.
Ντιλίντα: «Πολεμώντας στη Μαδρίτη» εφ. Ριζοσπάστης, 6/11/80. Από τα
μέχρι τώρα στοιχεία που παρατέθηκαν διαπιστώνουμε μια εντελώς
περιορισμένη, λόγω συνθηκών, κίνηση για βοήθεια από τον κυρίως ελλαδικό
χώρο, ενώ αντίθετα μεγάλη και αξιόλογη θα είναι η συμπαράσταση των
Ελλήνων του εξωτερικού, οι οποίοι θα δώσουν το παρόν με όποιο τρόπο
μπορούν. Μπορούμε να χωρίσουμε τους Έλληνες του εξωτερικού σε τρεις
κύριες ομάδες, που από τις διάφορες εστίες τους ξεκίνησαν για να
βοηθήσουν τους Ισπανούς δημοκράτες: α) τους Έλληνες ναυτεργάτες, β) τους
Έλληνες του εξωτερικού γενικά, και γ) τους Κυπρίους, που αναφέρονται
ξεχωριστά γιατί συγκρότησαν μια πολύ μεγάλη ομάδα. Δυστυχώς τα στοιχεία
για όλους αυτούς είναι πολύ περιορισμένα, αφού όλους τους συνεπήρε η
θύελλα του εμφύλιου πολέμου των Ισπανών και δε σκέφτηκε κανείς τους,
ούτε ατομικά ούτε συλλογικά, εκτός του Παν. Αϊβατζή, να κρατήσουν κάποια
στοιχειώδη έστω στοιχεία για τη συμμετοχή των Ελλήνων εθελοντών.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Οι Έλληνες ναυτεργάτες</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Σοβαρό ρόλο και μάλιστα πολύ αξιόλογο θα διαδραματίσει στο όλο θέμα η
Ναυτεργατική Ένωση Ελλάδας, η οποία θα εξελιχθεί στην κυριότερη πηγή
στρατολογίας εθελοντών, κυρίως μετά τη μεταφορά του γραφείου της
Ναυτεργατικής Ένωσης Ελλάδας στη Μασσαλία, όταν εκδηλώθηκε η δικτατορία
του Μεταξά. Στη Μασσαλία, η ΝΕΕ βοηθούμενη από την ελληνική παροικία
προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ενισχύσει τους δημοκράτες Ισπανούς
στέλνοντας εκεί εθελοντές ή επανδρώνοντας πλοία που μετέφεραν
πολεμοφόδια και διάφορα άλλα εφόδια στη Δημοκρατική Ισπανία. «Και επειδή
τα εχθρικά υποβρύχια καραδοκούσαν στις ισπανικές ακτές κι ήταν
επικίνδυνο να πλησιάσουν τα καράβια με φορτίο προοριζόμενο για τους
δημοκρατικούς, πόδιζαν σε λιμάνια της Αλγερίας και ιδιαίτερα του Οράν,
κι από κει φόρτωναν τα εφόδια, σε δυο μικρά καραβάκια επανδρωμένα με
Έλληνες ναύτες, που τα φέρνανε στο προορισμό τους. Το δρομολόγιο αυτό
γινόταν πολύ συχνά κι ήταν επικίνδυνο. Γι’ αυτό κι οι περισσότεροι από
τους ναύτες ήταν οπλισμένοι. Ο αντιπρόεδρος της ένωσης πολλές φορές
ταξίδευε με τα καΐκια» (βλ. Μ. Παλαιολογόπουλου, ο.π. και Κ. Στεφανάτου
«Ναυτεργατικό Κίνημα Ελλάδας» και «Ναυτεργάτες», Αθήνα 1981). Πρόεδρος
της Ναυτεργατικής Ένωσης τότε ήταν ο Καμπούρογλου, που αργότερα, όπως
λέει ο Μ.Π., εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στη Γαλλία, και αντιπρόεδρος
ο Καμπούρης. Μετά τον πόλεμο η Ναυτεργατική Ένωση Ελλάδας μεταφέρθηκε
στη Ν. Υόρκη και κατόπιν στο Λονδίνο. Μια εξήγηση για τη μεγάλη
συμμετοχή των ναυτεργατών είναι ότι επειδή μπορούσαν να ταξιδέψουν πολύ
εύκολα έξω από την Ελλάδα, έφταναν στα διάφορα λιμάνια του εξωτερικού,
όπου ερχόντουσαν δε επαφή τις τοπικές επιτροπές στρατολόγησης εθελοντών,
οι οποίες τους έστελναν στην Ισπανία.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Οι Έλληνες του εξωτερικού</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Η συμμετοχή των Ελλήνων του εξωτερικού ήταν μεγάλη και ποικίλη, όπως
πολλές ήταν και οι μειονότητες, οι ελληνικές παροικίες των συμπατριωτών
μας στις διάφορες χώρες. Βασικά από τις ίδιες τις ήδη υπάρχουσες
οργανώσεις των μεταναστών έγιναν προσπάθειες και συστήθηκαν σωματεία για
βοήθεια προς τους Ισπανούς δημοκράτες και σχηματίστηκαν οι «επιτροπές
αλληλεγγύης», στις οποίες εντάχτηκαν οι περισσότεροι πάροικοι, στη
Γαλλία, Καναδά, Αγγλία, Σοβιετική Ένωση και ΗΠΑ. - Από τη Γαλλία που
πήγαν οι περισσότεροι εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, πήγαν και
αρκετοί Έλληνες, κυρίως πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και την
Κωνσταντινούπολη, που είχαν φτάσει εκεί κατά τη διάρκεια των ελληνικών
εθνικών περιπετειών. - Από τη Σοβιετική Ένωση: πολλά άτομα που σπούδαζαν
εκεί, ή ήταν μέλη του ΚΚΕ, ή είχαν φτάσει εκεί δραπετεύοντας από τα
στρατόπεδα και τις φυλακές που τους είχαν κλεισμένους. - Από τις ΗΠΑ:
κυρίως έφτασαν στην Ισπανία πολλοί Έλληνες, που προέρχονταν από τις
μεγάλες μάζες των μεταναστών, που έφτασαν στη χωρά αυτή από τις αρχές
του 20ού αιώνα και είχαν δημιουργήσει αξιόλογες παροικίες. Πολλοί από
αυτούς είχαν οργανωθεί και ενταχθεί στο εκεί κομουνιστικό κόμμα, μάλιστα
την εποχή ακριβώς που ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος υπήρχαν στις
ΗΠΑ δύο πολύ προοδευτικές οργανώσεις των μεταναστών, ο «Σπάρτακος», που
είχε την έδρα του στη Ν. Υόρκη και η «Παγκυπριακή», των οποίων η
συμβολή στάθηκε πολύ μεγάλη. Όταν οι Αμερικανοί εργάτες ανταποκρίθηκαν
στο κάλεσμα των Ισπανών δημοκρατών, μαζί τους αναχώρησαν για την Ισπανία
και πολλοί Έλληνες, τόσοι ώστε να τους αφιερωθεί ένα κεφάλαιο σ’ ένα
σημαντικό βιβλίο ντοκουμέντο, γραμμένο για τη 15η Διεθνή Ταξιαρχία, που
εκδόθηκε το 1937 στη Μαδρίτη. Στο μικρό αυτό κεφάλαιο αναγνωρίζεται η
διπλή σημασία της προσφοράς τους: «...η πάλη τους, λέει μεταξύ άλλων ο
συγγραφέας του κεφαλαίου, δεν ήταν μονάχα πάλη για τη Δημοκρατική
Ισπανία, αλλά και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην ίδια τους τη
χώρα» (Μ. Παλαιολογόπουλος, ό.π.). Άλλες χώρες από τις οποίες πήγαν
Έλληνες εθελοντές ήταν η Αγγλία, ο Καναδάς, το Βέλγιο και η Αίγυπτος.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Οι Κύπριοι εθελοντές</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Όπως γράφτηκε και προηγούμενα πολλοί ήταν οι Κύπριοι εθελοντές που
ενίσχυσαν με την παρουσία τους τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Πρέπει δε να
σημειωθεί ότι αναλογικά, σε σύγκριση με τον πληθυσμό της, η Κύπρος έδωσε
τους περισσότερους εθελοντές από όλες τις χώρες του κόσμου. Η ίδια
κατάσταση που επικρατούσε στην κυρίως Ελλάδα, υπήρχε και στην Κύπρο:
καταπίεση από τους Άγγλους, αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων, ανυπαρξία
συνδικαλιστικών ελευθεριών και πολλά άλλα, συνέπειες της αγγλικής
κατοχής. Επόμενο ήταν να ταυτιστούν με τον αγώνα των Ισπανών δημοκρατών
και να θελήσουν να τους βοηθήσουν πίστευαν κι αυτοί, όπως και πολλοί
άλλοι, ότι πολεμώντας στην Ισπανία πολεμούσαν για τη δική τους λευτεριά
και ανεξαρτησία. «Παρόλο που οι Άγγλοι απαγόρεψαν τον έρανο για την
Ισπανία στο σκλαβωμένο νησί, οι Κύπριοι, κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν από
τις πόλεις και τα χωριά αρκετά χρήματα και τα ‘στειλαν στην Ισπανία. Η
πρώτη δόση (που στάλθηκε το 1937) ήταν 4.000 λίρες. Αλλά ο έρανος
συνεχίστηκε και μαζεύτηκαν κι άλλα ποσά» (Μ. Παλαιολογόπουλος, ό.π.).</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+%28%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB%29.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" width="639" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΡΩΪΑ» ΤΗΣ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1939</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Ο ίδιος ενθουσιασμός επικράτησε και στους εθελοντές που έφτασαν τους 60
περίπου τον αριθμό. Πήγαν στην Ισπανία από την Αγγλία και Αμερική και
ανάμεσα τους συγκαταλέγεται ο Εζεκίας Παπαϊωάννου.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Πεποιθήσεις και επάγγελμα των Ελλήνων εθελοντών</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Περιεκτικά αυτά είναι τα στοιχεία που διαθέτουμε για την ελληνική
ανταπόκριση στο κάλεσμα της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ήταν μια ανταπόκριση
κάθε άλλο παρά καθολική, αφού είχε εντελώς περιορισμένη απήχηση,
αναφορικά με την τάξη που ανήκε ο κάθε εθελοντής, τις πολιτικές του
πεποιθήσεις ή τα επαγγελματικά του ενδιαφέροντα. Όπως γράφει ο Μ.
Παλαιολογόπουλος: «Στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Έλληνες εθελοντές ήταν
εργάτες. Κι από αυτούς πάλι ένας μεγάλος αριθμός, σχεδόν οι μισοί,
ναυτεργάτες. Οι υπόλοιποι κι ιδιαίτερα οι Έλληνες του εξωτερικού ήταν
εργάτες με διάφορες ειδικότητες μεταλλουργοί, ανθρακωρύχοι, εργάτες σε
εργοστάσια τροφίμων, υπάλληλοι εστιατορίων, καπνεργάτες οικοδόμοι,
ξυλουργοί κ.λπ. Φυσικά ήταν κι ένας αριθμός από διανοούμενους και
ιδιαίτερα από φοιτητές».Αυτοί ήταν όσοι πίστεψαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν
τους Ισπανούς δημοκράτες· οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοποιημένοι, οι
εργάτες, οι διανοούμενοι. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία όλοι αυτοί
ήταν κομουνιστές, τόσο του ελλαδικού χώρου όσο και του εξωτερικού. Ακόμα
μια μικρή ομάδα αρχειομαρξιστών (τροτσκιστών) πήρε μέρος στον πόλεμο
αυτό, της οποίας πιο γνωστό πρόσωπο ήταν ο Δημήτρης Γιωτόπουλος ή Βίτε
(εξυπακούεται ότι στη μελέτη αυτή δε μας ενδιαφέρει η πολιτική
τοποθέτηση του κάθε Έλληνα εθελοντή, αλλά καθαρά και μόνο το γεγονός της
συμμετοχής του στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο). Για το Δημήτρη Γιωτόπουλο
γνωρίζουμε μόνο όσα αναφέρονται σε πρόσφατη έκδοση: «Ο ίδιος ο
Γιωτόπουλος δεν έμεινε στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο. Η δικτατορία του
Μεταξά τον είχε επικηρύξει και μάλιστα με ποσό μεγαλύτερο από εκείνο με
το οποίο επικήρυξε τον Ζαχαριάδη. Πήγε στη Βαρκελώνη και πήρε μέρος στον
άγριο εμφύλιο πόλεμο, μέσα από τις γραμμές του POUM. Όταν το 1937,
άρχισε το μεγάλο σταλινικό πογκρόμ ενάντια στο POUM, πιάστηκε. Δεν είχε
την τύχη του σφαγιασμένου Άντρες Νιν. Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, και
προπαντός ο Μαρσό Πιβέρ από το Παρίσι, οργάνωσαν διεθνή καμπάνια που
κατέληξε στην αποφυλάκιση του και στην απέλαση του στη Γαλλία» (βλ. Τα
αρχεία Τρότσκι για την Ελλάδα). Θα αναρωτιέται ίσως ο αναγνώστης για τον
αριθμό των Ελλήνων εθελοντών πράγματι είναι μια αναπάντητη απορία αφού
οι διάφορες πηγές δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους, παρά μόνο σε
μια οριακή αρίθμηση. Και εδώ, ο Μ. Παλαιολογόπουλος γράφει πάλι τα εξής:
«Ο αριθμός των Ελλήνων εθελοντών μαχητών δεν είναι δυνατό να
προσδιοριστεί με ακρίβεια. Οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη χώρα
μας δεν έδιναν τη δυνατότητα για μια σχετική καταγραφή. Ούτε -πολύ
περισσότερο- στο εξωτερικό, που ο καθένας ξεκινούσε από διαφορετική χώρα
και πολλές φορές μετριόταν με τους εθελοντές της χώρας εκείνης. Από τα
στοιχεία όμως που υπάρχουν ως αυτή τη στιγμή, μπορούμε να κάνουμε ένα
προσδιορισμό κατά προσέγγιση». Ο κατά προσέγγιση αριθμός τους κυμαίνεται
από 300-400, αφού και τα στοιχεία τριγυρνούν κάπου εκεί. Λ.χ. ο Π.
Αϊβατζής (βλ. εφ. Αυγή 12/10/75) τους υπολογίζει σε 300 και σχεδόν τον
ίδιο αριθμό (290) δίνει και ο Γιάννης Καμπίτης (εθελοντής που ζει στον
Καναδά). Ο Γ. Καρανικόλας, σε άρθρο του, τους υπολογίζει στους 400 (βλ.
εφ. Ριζοσπάστης 5/10/75) και τον ίδιο αριθμό παρουσιάζει σε σχετικό
άρθρο της η κυπριακή εφημερίδα «Χαραυγή» (βλ. φύλλο της 2/11/75). Κάπου
ανάμεσα σε αυτά τα νούμερα πρέπει να βρίσκεται κι η αλήθεια γιατί κι
άλλοι που ρωτήθηκαν δε δίνουν νούμερα διαφορετικά. Πάντως είναι πολύ
μεγάλη η διαφορά έστω κι αν τους υπολογίσουμε σε 400, μέχρι τους 2000
που είχαν δηλώσει την επιθυμία να πάνε στην Ισπανία, αριθμό που
εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικό. Γράφοντας για τους εθελοντές αυτούς ο
Στέλιος Ντιλίντας δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία: «...Οι περισσότεροι ήταν
νέοι. Δεν έλειπαν όμως και οι ηλικιωμένοι, ακόμα και πενηντάρηδες και
πάνω, όπως φαίνεται από τις αφηγήσεις και ανταποκρίσεις εκείνης της
περιόδου. Οι περισσότεροι τους δεν είχαν καμιά πολεμική πείρα και
αρκετοί δεν είχαν ούτε την πείρα του στρατιώτη. Αλλά πολλοί απ’ αυτούς
με την παλικαριά τους, τη νοημοσύνη και την ικανότητα τους, ανδραγάθησαν
στα πεδία των μαχών και έγιναν γρήγορα αξιωματικοί διοικητές διμοιριών
και λόχων. Ιδιαίτερη τιμή ανήκει στους αντιφασίστες αξιωματικούς του
Ελληνικού Στρατού, που μαζί με τους άλλους εθελοντές πήγαν στην Ισπανία
και υπηρέτησαν με τους βαθμούς τους στο Λόχο των Ελλήνων Εθελοντών ή σε
άλλους σχηματισμούς της Διεθνούς Μεραρχίας. Όλοι τους πολέμησαν
παλικαρίσια, τίμησαν το όνομα του Έλληνα δημοκράτη αξιωματικού και
πολλοί έπεσαν στο πεδίο της τιμής» (Στ. Ντιλίντας, ό.π.). Στο ίδιο άρθρο
μας παρέχεται και μια πολύ αξιόλογη πληροφορία: για συμμετοχή και
Ελληνίδων αντιφασιστριών, που υπηρέτησαν στις τάξεις του ισπανικού
δημοκρατικού στρατού: «Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν: η Μαρία Νικολάου, η
Ελένη Νικηφόρου και η Τούλα Ιωάννου, που ξεκίνησαν από το μακρινό Καναδά
και έφθασαν στην Ισπανία μαζί με άλλους εθελοντές και υπηρέτησαν σαν
νοσοκόμες στον ισπανικό Δημοκρατικό Στρατό» (Στ. Ντιλίντας, ό.π.».
Σχεδόν έχουν γραφτεί όσα μπορούσαν να γραφτούν μέχρι εδώ για το θέμα και
μένει να δούμε τη δράση των Ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία. Στο σημείο
αυτό πρέπει να πούμε ότι τεράστια αξία έχουν οι αφηγήσεις διαφόρων
πρωταγωνιστών, έτσι όπως παρουσιάστηκαν σε διάφορες εφημερίδες, κύρια
στην «Αυγή» και στο «Ριζοσπάστη». Βασικά έχουμε δυο συνεντεύξεις του
Στέφανου Τσερμέγκα, μια στην «Αυγή» (7-8-1966) και μια στο «Ριζοσπάστη»
(16-11-1980), και μια συνέντευξη-αφήγηση του Παναγιώτη Αϊβατζή στην
«Αυγή» (12-9-75).</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Η δράση των Ελλήνων εθελοντών</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Με βάση τα στοιχεία που μας δίνουν οι δυο αυτοί αγωνιστές -Τσερμέγκας
και Αϊβατζής- καθώς και τις πληροφορίες που έχει ο Μ. Παλαιολογόπουλος
(ο οποίος στηρίχθηκε και σε αφήγηση του Καμπίτη), ας προσπαθήσουμε να
ανασυστήσουμε την ιστορική δράση των συμπατριωτών μας όσο μπορούμε πιο
αντικειμενικά. Η πρώτη ομάδα Ελλήνων εθελοντών έφτασε στις αρχές
Οκτωβρίου 1936, από τη Γαλλία, και πήγε όπως και οι άλλοι διεθνιστές,
στην πόλη Αλμπαθέτε, που ήταν το κέντρο υποδοχής, κατάταξης και
εκπαίδευσης όλων των εθελοντών των διεθνών ταξιαρχιών. Η πρώτη αυτή
ελληνική ομάδα ενσωματώθηκε με άλλους αγωνιστές των βαλκανικών χωρών,
κυρίως Γιουγκοσλάβους, και απαρτίσανε το «Βαλκανικό λόχο». Στο λόχο
εκείνο υπεύθυνος για τους Έλληνες ήταν ο Παναγιώτης Αϊβατζής με το
ψευδώνυμο Μάριος. Ο λόχος αυτός εντάχθηκε στο τάγμα «Ντομπρόφσκυ» (όνομα
του μεγάλου Πολωνού μαχητή της Παρισινής Κομούνας, στην οποία, υπάρχει
πληροφορία ανεπιβεβαίωτη, ότι είχαν συμμετάσχει και Έλληνες), που μαζί
με δύο άλλα τάγματα αποτέλεσε την 11η Διεθνή Ταξιαρχία. Μια άλλη ομάδα
Ελλήνων εντάχθηκε στο «Βαλκανικό λόχο του Τάγματος Τέλμαν», που υπαγόταν
στη 12η Δ. Ταξιαρχία. Ακόμα υπήρχε και μια ομάδα Ελληνοκυπρίων, που
έφτασαν από το Λονδίνο και είχαν ενταχτεί στον αγγλικό λόχο (ανάμεσα
τους ο Αντώνης Θεοδούλου και ο Εζεκίας Παπαϊωάννου). Αντιλαμβάνεται ο
αναγνώστης ότι η ιστορία της δράσης των δυο αυτών ταξιαρχιών, των πρώτων
που σχηματίστηκαν άλλωστε, είναι ταυτόχρονα και ιστορία της δράσης των
Ελλήνων εθελοντών μέχρι τη στιγμή της συγκρότησης τους σε ξεχωριστό
λόχο. Οι άντρες της 11ης ΔΤ πήρανε το βάφτισμα του πυρός όταν στις 6 και
7 Νοεμβρίου 1936 -φτάσανε στη Μαδρίτη και προωθήθηκαν κατευθείαν για
την πρώτη γραμμή, όπου έπιασαν τα πιο επικίνδυνα σημεία. Το τάγμα
«Ντομπρόφσκυ» και το τάγμα «Κομούνα του Παρισίου» τοποθετήθηκαν στο
δρόμο που οδηγούσε στην Πανεπιστημιούπολη. Οι μάχες ήταν σκληρές και
άνισες από την άποψη των εφοδίων. Οι φρανκιστές ήταν άρτια εξοπλισμένοι
ενώ οι άλλοι φτωχά, συμπλήρωναν όμως την απώλεια των εφοδίων με την
αγάπη για την ελευθερία, την κοινή υπόθεση της ελευθερίας, που
πολεμούσαν. Οι απώλειες και των δυο ΔΤ ήταν μεγάλες και το ανάλογο
μερίδιο απωλειών είχαν και οι Έλληνες εθελοντές. Εδώ θα χάσουν τη ζωή
τους οι Μανώλης Μαύρος, Αντώνης Φλώρος, Γιάννης Σταύρου, Κώστας Καλπάκας
και ο φοιτητής από τη Χίο, Σπίνος. Αρκετοί άλλοι θα τραυματιστούν
βαριά.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Η μάχη της Χάραμα</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Σιγά-σιγά καταφτάνουν όλο και περισσότεροι εθελοντές από όλα τα μέρη του
κόσμου και μέσα σ’ αυτούς και αρκετοί Έλληνες. Οι νέοι εθελοντές θα
ενταχτούν στις νέες ΔΤ που δημιουργούνται, στις 13η, 14η, 15η ΔΤ Στην
τελευταία τη 15η ΔΤ ήταν που εντάχτηκαν, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις,
όλοι οι Έλληνες εθελοντές. Η ταξιαρχία αυτή απαρτιζόταν από τέσσερα
τάγματα, το αγγλικό με 600 άντρες, το βαλκανικό, με την ονομασία «Γ.
Δημητρώφ» με 800 άντρες, το γαλλοβελγικό με 800 άντρες και το
αμερικανικό με την ονομασία «Αβραάμ Λίνκολν», με 550 άντρες. Στο αγγλικό
υπήρχαν 60 περίπου Ελληνοκύπριοι, που 'χαν φτάσει από το Λονδίνο
κυρίως, στο βαλκανικό 160 περίπου (δηλαδή το 1/5 της δύναμης του) και
στο αμερικανικό 60-70, όλοι Έλληνες της Αμερικής. Η 15η ΔΤ δοκιμάστηκε
και αποδεκατίστηκε στις φοβερές μάχες που έλαβαν χώρα νοτιοδυτικά της
Μαδρίτης, σε μια κοιλάδα με το όνομα Χαράμα. Από τις 6 Φεβρουαρίου οι
φασίστες είχαν εξαπολύσει φοβερές επιθέσεις με σκοπό να αποκόψουν το
δρόμο που ενώνει τη Βαλένθια με τη Μαδρίτη και να απομονώσουν την
πρωτεύουσα της Δημοκρατικής Ισπανίας. Ο Φράνκο είχε δηλώσει ότι σύντομα η
Μαδρίτη θα έπεφτε στα χέρια του και λόγοι γοήτρου τον ανάγκαζαν να
επιχειρεί απεγνωσμένα να την καταλάβει. Η περήφανη πρωτεύουσα όμως θα
του αντισταθεί τρία ολόκληρα χρόνια και στην αντίσταση της αυτή
βοηθήθηκε από τις ΔΤ που έδωσαν άφθονο αίμα για χάρη της. Τις
λυσσασμένες επιθέσεις των φρανκιστών τις διαδέχονταν αντεπιθέσεις των
διεθνιστών μαχητών. Στις 12 Φεβρουαρίου όμως οι φασίστες κατόρθωσαν να
περάσουν το ποτάμι, που διασχίζει την κοιλάδα της Χαράμα και να
προωθηθούν. Οι αντίπαλοι πολεμούν με πάθος, οι φρανκιστές όμως υπερέχουν
σε πολεμικό υλικό. Οι απώλειες των ΔΤ είναι πολύ μεγάλες, ειδικά της
15ης, που πολέμησε με «άφθαστο ηρωισμό». Οι αριθμοί μιλούν καλύτερα: από
τους 600 άντρες του βρετανικού τάγματος έμειναν μονάχα 225!, από τους
800 του βαλκανικού, έμειναν μόνο 215!, από τους 550 του αμερικανικού
έμειναν μόνο 430 και από αυτούς οι 175 τραυματίες.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2ew1S62MxXspLHCMmjUAGCx3TYvMdEUBjR0cGL5Llz8lgft0QUvOvvMhtO0cFpI6pt54I9D1q7PH9frcKe4wPObI_8ejr1YcuYJo9FCh9j4lrPywLxEzgzRZbEVd0_iiIIJ8htxqu1LuW/s1600/img364.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2ew1S62MxXspLHCMmjUAGCx3TYvMdEUBjR0cGL5Llz8lgft0QUvOvvMhtO0cFpI6pt54I9D1q7PH9frcKe4wPObI_8ejr1YcuYJo9FCh9j4lrPywLxEzgzRZbEVd0_iiIIJ8htxqu1LuW/s1600/img364.jpg" width="632" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Ο ΑΛ. ΦΛΩΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑ. </i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Στις μάχες της Χαράμα οι Έλληνες εθελοντές έδειξαν μεγάλο ηρωισμό και
θαυμάστηκαν από όλους. Είχαν και πολλούς νεκρούς. Στις μάχες αυτές ο Στ.
Τσερμέγκας ήταν αξιωματικός του αμερικανικού τάγματος «Λίνκολν»,
υπεύθυνος των μεταγωγικών και στις αναμνήσεις του αναφέρεται με θαυμασμό
στον ηρωισμό των συμπατριωτών του. (β. συνέντευξη του στην «Αυγή»
7.8.1966). Για τους Έλληνες εθελοντές που έπεσαν στις μάχες της Χαράμα ο
Μ. Παλαιολογόπουλος γράφει: «Ανάμεσα στους Έλληνες νεκρούς της Χαράμα
είναι κι οι παρακάτω: Από το Βαλκανικό τάγμα ο Κωνσταντινουπολίτης
Σταύρος Βασιλειάδης. Από το Αμερικανικό ο Γιώργος Καράτζαλης από το
Γύθειο, ο Γιάννης Τσιρώνης από την Κρήτη, ο 19χρονος Φίλιππος Παππάς,
στέλεχος της οργάνωσης «Σπάρτακος», της Ν. Υόρκης, που ξεψύχησε στα
χέρια του πρώτου του ξάδερφου Γιάννη Χατζηλάου, ο Γιάννης Τζόνσον, κι ο
Ελληνοκύπριος βετεράνος των βαλκανικών πολέμων Παναγιώτης Κατσαρώνας. Ο
Κατσαρώνας ενώ υπερασπιζόταν τη θέση του με το αυτόματο περικυκλώθηκε
από τους εχθρούς. Του ζήτησαν να παραδοθεί, αλλά αυτός αρνήθηκε, και
κράτησε τη θέση του πολεμώντας ώσπου τον γάζωσαν οι σφαίρες τους. Τέλος
από το Αγγλικό τάγμα σκοτώθηκαν ο Κύπριος Νίκος Περδίκος από το χωριό
Ριζοκάρπααο, κι ο Κωνσταντινουπολίτης Κώστας Αυγερινός. Ο τελευταίος
τραυματίστηκε βαριά και πέθανε από τα τραύματα του λίγες μέρες αργότερα
στο νοσοκομείο «Πασιονάρια» στη Μούρθια».</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+%282%29.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" width="485" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΕΡΜΕΓΚΑΣ</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Ανάμεσα στους τραυματίες τέλος ήταν οι Ηλίας Αργίτης και οι Κύπριοι
Μιχάλης Οικονομίδης και Νίκος Βασιλείου. Πρέπει να τονιστεί το γεγονός
ότι οι πληροφορίες που παρουσιάζονται αφορούν φυσικά εξακριβωμένες
περιπτώσεις. Επόμενο είναι να υπάρχουν πολλές άλλες πληροφορίες για
περισσότερους εθελοντές που δυστυχώς διαφεύγουν της έρευνας.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+%283%29.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" width="640" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>ΟΙ
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΧΟΥ ΤΩΝ Δ. ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ «ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ» ΑΠΟ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ (ΣΙΓΑΝΟΣ) ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΠΑΝΤ. ΠΑΝΤΕΛΙΑΣ
(ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ) ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ (ΠΕΡΡΟΣ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ.</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Αυτή ήταν η πρώτη φάση κατά την οποία οι Έλληνες εθελοντές πολέμαγαν
διασκορπισμένοι σε διάφορα τμήματα. Θα γίνει όμως μια σημαντική αλλαγή,
που θα δούμε αμέσως. Σιγά-σιγά άρχισε να ωριμάζει στο μυαλό των Ελλήνων
εθελοντών η ιδέα για τη συγκρότηση όλων των Ελλήνων σε μια μονάδα, ένα
λόχο με ομοιογενή εθνικότητα, ένα λόχο ο οποίος θα ήταν ενταγμένος στα
βαλκανικό τάγμα.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Η συγκρότηση του ελληνικού λόχου</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
«Ο πρώτος που συνέβαλλε στην ίδρυση του ήταν ο Νίκος Καραγιάννης.
Περνώντας από το Αλμπαθέτε που ήταν τα έμπεδα της ΔΤ, συνάντησε το
Γιάννη Σακαρέλλο υπεύθυνο για τους Έλληνες στη βάση και του ανάπτυξε
τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να συγκεντρωθούν σε ξεχωριστό λόχο! Η
συζήτηση έγινε σε πολύ ζωηρό τόνο. Τον υποτίμησε μάλιστα γιατί
καθυστερούσε σαν υπεύθυνος. Φαίνεται όμως πως στην πραγματικότητα δεν
ήταν ο Σακαρέλλος που αντιδρούσε, αλλά ο αρχηγός του Επιτελείου της
βάσης Γάλλος Γκεϋμάν, που στην Ισπανία είχε το ψευδώνυμο «Βιντάλ».
Παρόλες τις αντιδράσεις όμως, στα μέσα του 1937 ό ελληνικός λόχος
συγκροτήθηκε. Στη συγκρότηση του βοήθησε και ο Βούλγαρος ηγέτης Κίρτσεφ,
που υπηρετούσε εκείνη την εποχή στη βάση σαν βοηθός του Βιντάλ.
«Διοικητής του ανέλαβε ο Γιάννης Παντελιάς, που πήρε το ψευδώνυμο
Γιάννης Μαργαρίτης, υποδιοικητής, ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, που πήρε το
ψευδώνυμο Γιάννης Σιγανός, και πολιτικός επίτροπος ο Κυριάκος
Στεφόπουλος, που πήρε το ψευδώνυμο Δημήτρης Πέρρος» (Μ.
Παλαιολογόπουλος, ο.π.). Στον ελληνικό αυτό λόχο δόθηκε η ονομασία
«Ρήγας Φεραίος» ενώ για άγνωστους λόγους ένα μικρό διάστημα ονομάστηκε
«Νίκος Ζαχαριάδης. Ο λόχος οργανωτικά παρέμεινε στο τάγμα «Δημητρώφ» που
εκείνη την εποχή είχε διοικητή του το Βούλγαρο Χριστώφ. Ο Σ. Ντιλίντας
δίνει περισσότερα στοιχεία για το θέμα. Στα πλαίσια του άρθρου του στο
«Ριζοσπάστη» σε μικρότερο άρθρο με υπότιτλο «Η συγκρότηση και δράση του
ελληνικού λόχου» γράφει τα εξής: «Για την ίδρυση συγκρότηση και δράση
του Ελληνικού Λόχου, τα στοιχεία που διαθέτουμε είναι λιγοστά. Απ’ αυτά,
όμως, τα σκόρπια και ελλιπή στοιχεία βγαίνει ότι: Ο Ελληνικός Λόχος
συγκροτήθηκε σαν ξεχωριστή μονάδα από τους πρώτους κιόλας μήνες του
εμφύλιου πολέμου στην Ισπανία και συγκεκριμένα μετά την άφιξη εκεί
Ελλήνων αντιφασιστών αξιωματικών, ομάδας μελών και στελεχών του ΚΚΕ, που
είχαν ξεφύγει από τη Μεταξική δικτατορία ανάμεσα στους οποίους ήταν και
οι δραπέτες της Αίγινας, με επικεφαλής το Δημήτρη Σακαρέλο. Στο μεταξύ,
βρίσκονταν ήδη στην Ισπανία αρκετοί Έλληνες αντιφασίστες ναυτεργάτες
και μετανάστες, κύρια, από τη Γαλλία, που ανήκαν σε διάφορες μάχιμες
μονάδες. «Σχετική ανταπόκριση της εποχής εκείνης, στην εφημερίδα
"Εμπρός", αναφέρει ότι στην ιδρυτική σύσκεψη, που έγινε για τη
συγκρότηση του Ελληνικού Λόχου, πήραν μέρος: Το δοκιμασμένο στέλεχος του
ΚΚΕ Δημήτρης Σακαρέλος από το Κροκύλι της Δωρίδας, που ανάλαβε και
πολιτικός επίτροπος του Λόχου. Ο μετανάστης από τον Καναδά Δημητρίου, ο
αξιωματικός Νίκος Πέτρου, οι μετανάστες: Αϊβατζής, Παπακώστας,
Πρωταγόρας, Λαπαθιώτης, Καπίτης, Καίσαρης, Γ. Παππάς. Οι ναυτεργάτες: Ν.
Ψηλός, Τριαντάφυλλος Δήμας, Κυπριωτάκης, Ν. Παντελίδης, Θ. Χριστόφορου,
Γ. Γεωργιάδης, Διαμαντάρης, Σ. Γεωργέτης, Καράβελος, Παροσιάδης,
Αθανασιάδης, Κιούκης και Ζιμπουνάκης. Οι Κύπριοι νεολαίοι αντιφασίστες:
Ορφανίδης, Κωνσταντίνου, Νικολάλου και Αντωνίου. Το νεοσύστατο Ελληνικό
Λόχο πλαισίωσαν οι Έλληνες αξιωματικοί: Τάκης Πλένος, που ως τότε ήταν
οργανωτής της 112ης Ισπανικής Ταξιαρχίας, ο Νίκος Πέτρου, που ήταν
οργανωτής της 113 ισπανικής, επίσης ταξιαρχίας, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης
και ο Βέρνος Κώστας ή Βερνικιώτης Δημήτριος, που υπηρετούσαν στο τάγμα «
Δημητρώφ», ο Γιάννης Μαργαρίτης ή Μπέλκος, ο Περέλης Δημήτριος και
Γιάννης Σιγανός, που υπηρετούσαν στο τάγμα «Διακαβίτς». Επίσης, ο
Κύπριος Ευάνθης Σ. Νικολαΐδης, που ήταν διοικητής τάγματος του Λαϊκού
Στρατού της Ισπανίας. «Ο Ελληνικός Λόχος συγκροτήθηκε, συμπληρώθηκε, κι
αφού εκπαιδεύτηκε με ταχύτατους ρυθμούς, ήταν έτοιμος για πολεμική
δράση. Διοικητής του ήταν ο Γιάννης Μαργαρίτης (Μπέλκος). Η δύναμη τον
Λόχου δεν ξεπέρασε ποτέ τους 125 άντρες. Οι πρώτες μάχες που πήρε μέρος
ήταν στις 24 Αυγούστου στο μέτωπο της Αραγώνας σκοτώθηκε και ο πρώτος
διοικητής του, ο Μπέλκος. «Ο Ελληνικός Λόχος πολέμησε σε όλα τα μέτωπα,
πήρε μέρος σε πολλές μάχες, πέτυχε νίκες θαυμάσιες. Οι άντρες του,
οπλίτες και αξιωματικοί, έδειξαν θάρρος, παλικαριά και σπάνιες
ικανότητες. Πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών. «Ο λόχος των Ελλήνων
αντιφασιστών εθελοντών είχε τους πρώτους μήνες το όνομα του τότε Γενικού
Γραμματέα του ΚΚΕ «Ν. Ζαχαριάδης» και ανήκε στη δύναμη του βαλκανικού
τάγματος «Δημητρώφ». Μετά την αναδιοργάνωση της Διεθνούς Μεραρχίας, ο
Ελληνικός Λόχος εντάχθηκε στη δύναμη της ταξιαρχίας «Αβραάμ Λίνκολν» και
από τότε μετονομάστηκε σε λόχο «Ρήγα Φεραίου». Κι αυτό, γιατί όλοι οι
λόχοι και τα τάγματα αυτής της ταξιαρχίας, ακόμα και η ίδια η ταξιαρχία
είχαν άλλα ονόματα -εθνικών ηρώων, κι όχι κομμάτων». Παρά τη συγκρότηση
όμως του λόχου πολλοί Έλληνες εθελοντές παραμείναν στις μονάδες που ήταν
και προηγούμενα. Π.χ. οι Έλληνες που υπηρετούσαν στο αμερικανικό τάγμα
«Λίνκολν» παρέμειναν εκεί και η αιτία ήταν η επικοινωνία μεταξύ τους.
Στο τάγμα «Δημητρώφ» οι συνεννοήσεις γίνονταν στα σλαβικά, γλώσσα που οι
Έλληνες της «Λίνκολν» δε γνώριζαν. Το ίδιο συνέβη άλλωστε με τους
Ελληνοκύπριους του αγγλικού τάγματος. Ακόμα υπήρχαν αρκετοί Έλληνες στο
βαλκανικό τάγμα «Τζάκοβιτς», το οποίο αργότερα προστέθηκε στη 15η ΔΤ Και
σ’ αυτούς όλους θα πρέπει να προστεθούν διάσπαρτοι άλλοι σε βοηθητικές
υπηρεσίες ή μάχιμες όπως λ.χ. στο ναυτικό. Φαίνεται όμως πως υπήρχαν
μεγάλες διενέξεις με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο, αλλιώς δεν εξηγείται
αυτό που γράφει ο Μ. Παλαιολογόπουλος: «Όπως είπαμε ένας από τους
πρωτεργάτες για τη δημιουργία του ελληνικού λόχου, στάθηκε ο Νίκος
Καραγιάννης. Για το λόγο αυτό ήρθε και σε λόγια με τους ανωτέρους του.
Και δεν αποκλείεται να είναι αυτή η αιτία που λίγο αργότερα πιάστηκε κι
έμεινε αρκετές μέρες κρατούμενος σαν ύποπτος. Φυσικό δεν άργησε να
δικαιωθεί».</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Η μάχη στο Μπρουνέτ</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Η περίφημη μάχη στο Μπρουνέτ έχει μείνει στην ιστορία του ισπανικού
εμφύλιου πολέμου σαν ένας από τους ωραιότερους στρατιωτικούς ελιγμούς
που έκανε ο ισπανικός δημοκρατικός στρατός σε μια προσπάθεια του να
ανακουφίσει την πολιορκημένη Μαδρίτη, που το αμυντικό της σύστημα στα
βόρεια κινδύνευε να υπερφαλαγγιστεί. Παράλληλα, επιδιώκοντας να
αποκόψουν και να απομονώσουν τους φασίστες οι δημοκρατικοί επιχείρησαν
έναν πετυχημένο αντιπερισπασμό, εξαπολύοντας μεγάλης έκτασης αντεπίθεση
στα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας, προς την κωμόπολη Μπρουνέτ. Για το
σκοπό αυτό είχαν συγκεντρωθεί επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, τόσο των
δημοκρατικών όσο και των Διεθνών Ταξιαρχιών, στις οποίες περιλήφθηκε και
η 15η όπου ανήκαν όλοι οι Έλληνες εθελοντές. Η επίθεση άρχισε στις 6
Ιουλίου του 1937 και γρήγορα κάτω από την πίεση και ορμή των
δημοκρατικών δυνάμεων οι δυνάμεις του Φράνκο, φασίστες φαλαγγίτες και
Μαροκινοί υποχώρησαν και οι δημοκράτες κυρίεψαν το Μπρουνέτ και το
κράτησαν πάνω από 15 ημέρες, κάτω από τα συνεχή πυρά και το βομβαρδισμό
του εχθρού, οπότε υποχώρησαν στις παλιές τους θέσεις. Ο μεγάλος αυτός
ελιγμός, που όπως φάνηκε αιφνιδίασε τους φασίστες, θα μπορούσε να δώσει
διαφορετική τροπή στον πόλεμο, αν δεν μεσολαβούσε σαμποτάζ (προδοσία)
κατά του δημοκρατικού στρατού από τον αρχηγό του επιτελείου Κασάδο και
τον υπουργό των στρατιωτικών. Ο Κασάδο 22 μήνες αργότερα θα παραδώσει τη
Μαδρίτη στο Φράνκο.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvIAkB2-L-GNhFCtmLFH3yOVnxpoKx7I-7E-RSSFbEiNZYAD0br89tiWXTo2jgdci5JWdc0iEo5p1ixhMcmprbBcppznE125Sv-BL-MIURNmrOazDh9qVtoWR5wU7LHoOocssmqiZm0lUw/s1600/gce_0780_parrilla_parrill3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvIAkB2-L-GNhFCtmLFH3yOVnxpoKx7I-7E-RSSFbEiNZYAD0br89tiWXTo2jgdci5JWdc0iEo5p1ixhMcmprbBcppznE125Sv-BL-MIURNmrOazDh9qVtoWR5wU7LHoOocssmqiZm0lUw/s1600/gce_0780_parrilla_parrill3.jpg" width="431" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Αφίσα των Δ. Ταξιαρχιών</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Η 15η ΔΤ βρέθηκε μέσα στην κόλαση της φωτιάς., αφού χρησιμοποιήθηκε σα
δύναμη κρούσης, της οποίας και τα 6 τάγματα το ένα μετά το άλλο μπήκαν
στη μάχη γρήγορα, γι’ αυτό και οι απώλειες της σε έμψυχο υλικό ήταν
μεγάλες. Το τάγμα «Δημητρώφ» από την πρώτη μέρα χτυπήθηκε με τον εχθρό,
κατέλαβε τη μικρή πόλη Βιλιανουέβα ντε λα Κανιάντα, δίπλα στο Μπρουνέτ
και επί τρεις συνεχείς εβδομάδες δεν σταμάτησε να αγωνίζεται προξενώντας
μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Το Τάγμα «Τζάκοβιτς» μεταφέρθηκε στο
Μπρουνέτ στις 14 Ιουλίου, όταν είχε σταματήσει η δημοκρατική προέλαση
και είχε αρχίσει η φασιστική αντεπίθεση. Συχνά περνούσε από την άμυνα
στην αντεπίθεση και έδωσε ηρωικές μάχες. Τα ίδια ισχύουν και για τα δυο
αμερικανικά τάγματα Λίνκολν και Ουάσιγκτον καθώς και το αγγλικό. Φυσικό
ήταν να υπάρχουν μεγάλες απώλειες: οι μισοί άντρες από το τάγμα
«Τζάκοβιτς», από το βρετανικό γλίτωσαν μόνο 80, από τους 455 του
«Δημητρώφ» μείνανε 143 και τέλος τα δύο αμερικανικά τάγματα αναγκάστηκαν
να ενωθούν σένα για να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν από τη
μεγάλη αιματοχυσία. «Οι απώλειες των Ελλήνων, γράφει ο Μ.Π. δεν
κατορθώθηκε να εξακριβωθούν στην φοβερή εκείνη μάχη. Αν λάβουμε όμως
υπόψη μας γενικά εκείνες της ταξιαρχίας θα πρέπει να ήταν αρκετές.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός λόχος αποδεκατίστηκε και διαλύθηκε
στο Μπρουνέτ. Εκεί σκοτώθηκαν και οι αξιωματικοί του. Δε φαίνεται όμως
να αληθεύει. Η μεγάλη φθορά του ελληνικού λόχου πρέπει να έγινε λίγο
αργότερα στο Μπελσίτ» (Μ. Παλαιολογόπουλος ο.π.). Ανάμεσα στους νεκρούς
Έλληνες εθελοντές του Μπρουνέτ ανήκουν οι Αχιλλέας Κανάρης Τσιτσεκλής
του βρετανικού τάγματος, Ελληνοκύπριος και ο Δημήτριος Ραπίτης από τη
Χίο που «...σε μια εχθρική επίθεση οι άντρες της μονάδας του άρχισαν να
υποχωρούν, αλλά αυτός εξακολουθούσε να αμύνεται. Σε πρόταση του
συμπολεμιστή του Κώστα Μακρινού ν’ ακολουθήσει τους άλλους, ο ηρωικός
ναυτεργάτης απάντησε «πως δεν θα εγκαταλείψει τη θέση του» κι έπεσε
μαχόμενος πάνω στο πολυβόλο του» (Μ. Παλαιολογόπουλος ο.π.). Στην ίδια
μάχη ο Μηνάς Θωμαΐδης από τον Πόντο, μέλος του «Σπάρτακου» της Ν.
Υόρκης, τανκίστας στη «Λίνκολν» ανδραγάθησε. Το τανκ που οδηγούσε είχε
αχρηστευθεί από τα πυρά των φασιστών, τότε πετάχτηκε έξω με το πολυβόλο
στο χέρι και άρχισε να πολυβολεί τον εχθρό. Τους σκόρπισε και έσωσε τη
ζωή του τραυματισμένου του συντρόφου. Ο Θωμαΐδης θα διακριθεί και στη
μάχη του Τερουέλ αργότερα.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Πανωλεθρία του ελληνικού λόχου στο Μπέλσιτ</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Ένα μήνα σχεδόν μετά την αιματηρή μάχη του Μπρουνέτ η μοίρα του πολέμου
έφερε στο προσκήνιο, στο κέντρο της φονικής μάχης, τη 15η ΔΤ της οποίας
τμήμα αποτελούσε ο ελληνικός λόχος. Η δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας
θέλοντας και πάλι να ανακουφίσει το μέτωπο του βορά έριξε το βάρος της
στο μέτωπο της Αραγονίας, της μεγάλης επαρχίας που βρίσκεται στα
βορειοανατολικά της Μαδρίτης. Πρώτος στόχος ήταν η κατάληψη της
Σαραγόσα, μεγάλης πόλης που κατείχαν οι φαλαγγίτες. Όπως είπαμε, η 15η
ΔΤ έπαιξε κι εδώ αποφασιστικό ρόλο.Η επίθεση άρχισε στις 24 Αυγούστου
1937 με αντικειμενικό στόχο την κατάληψη του Μπελσίτ, μιας μικρής, αλλά
καλά οχυρωμένης πόλης πάνω στο δρόμο που οδηγεί από τη Μαδρίτη στη
Σαραγόσα. Οι εχθροπραξίες χαρακτηρίζονταν κι εδώ από το ίδιο πάθος και
τη σκληρότητα που είχαν σ’ όλη τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου
πολέμου. Τη γενναιότητα των δημοκρατικών δυνάμεων αντιστάθμιζε η
λυσσασμένη άμυνα των φασιστών που πολύ συχνά περνούσαν σ’ αντεπίθεση.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις αντεπιθέσεις αυτές ήταν που το τάγμα
«Δημητρώφ» και ιδιαίτερα ο ελληνικός λόχος του έπαθαν πανωλεθρία, παρά
τον ηρωισμό των μαχητών του. «Σ’ αυτό φαίνεται να φταίει κι ο βούλγαρος
διοικητής του τάγματος «Χριστώφ», που δεν έκανε σωστή διάταξη της μάχης.
Η πληροφορία αυτή προέρχεται από προφορική αφήγηση, που δεν κατορθώθηκε
να διασταυρωθεί. Κατά την ίδια αφήγηση ο βούλγαρος ταγματάρχης δεν
πολυσυμπαθούσε τους Έλληνες. Γι’ αυτό και τοποθέτησε το λόχο του Ρήγα
Φεραίου σ’ ένα λόφο φαλακρό, ή εκτεθειμένο από παντού» (Μ.
Παλαιολογόπουλος ο.π.). Ήταν η 26 Αυγούστου του 1937 όταν άρχισε η
μεγάλη εκείνη σφαγή του ελληνικού λόχου με την επίθεση που έκαναν οι
φασίστες με όλες τους τις δυνάμεις. Το τάγμα «Δημητρώφ» έπαθε μεγάλες
απώλειες σε άντρες αλλά παρόλα αυτά άντεχε· κοντά και ο ελληνικός λόχος
που κάποια στιγμή βρίσκεται περικυκλωμένος από τον εχθρό. Σκηνές επικές,
ηρωικές, ματωμένες κάτω από τον καυτερό ήλιο της Μαδρίτης. Τα παιδιά
της Ελλάδας, της γης της ελευθερίας, αποδείχνουν και πάλι αυτό που ο
Τσώρτσιλ θα πει αργότερα: «από σήμερα δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν
σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Σώμα με σώμα
μάχονται τα παιδιά της Ελλάδας για τη Δημοκρατία: «No πασαράν» (δε θα
περάσουν) παρά μόνο πάνω από τα πτώματα μας. Οι φαλαγγίτες στις μάχες
εκείνες κατάλαβαν γιατί άντεξε τόσο καιρό πριν να πέσει η Μαδρίτη. Πάνω
στην κρίσιμη στιγμή της μάχης χτυπιέται βαριά ο πολυβολητής του λόχου
(άγνωστο το όνομα του). Ο διοικητής του λόχου Παντελιάς (Γιάννης
Μαργαρίτης) αρπάζει το πολυβόλο και συνεχίζει να χτυπά τους εχθρούς που
πλησιάζουν... γρήγορα όμως τραυματίζεται θανάσιμα και σε λίγο πάνω στο
πολυβόλο του ξεψυχά... ο πολιτικός επίτροπος Στεφόπουλος (Δημήτρης
Πέρρος) βλέπει το σκοτωμένο συναγωνιστή του, ορμάει, αρπάζει το πολυβόλο
και συνεχίζει να θερίζει τον εχθρό... που σε λίγο φτάνει στο χαράκωμα
και τον αποτελειώνει με τις ξιφολόγχες του... «Όχι δεν θέλω να το βλέπω»
όπως έγραφε και ο Λόρκα στο θρήνο του Ιγνάθιο Μεχίας! «Για τον ηρωικό
θάνατο των δυο αξιωματικών του ελληνικού λόχου που ήταν στελέχη του ΚΚΕ,
ο ένας στην Αθήνα, κι ο άλλος στον Πειραιά, όλες σχεδόν οι πηγές,
γραφτές και προφορικές, συμφωνούν με μερικές παραλλαγές: λένε ότι δώσανε
τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία της Ισπανίας με την πεποίθηση
ότι υπεράσπιζαν τη δημοκρατία όλου του κόσμου μα πιο πολύ της πατρίδας
τους. Τους θάψανε δίπλα-δίπλα» (Μ. Παλαιολογόπουλος ο.π.). Στη συνέχεια
τη διοίκηση του λόχου ανέλαβε ο υποδιοικητής Αναγνώστης Δεληγιάννης
(Γιάννης Σιγανός), που μαζί με τους υπόλοιπους άντρες που γλίτωσαν
συνέχισε τη μάχη της ημέρας εκείνης όπως και την επόμενη, όταν ανάμεσα
στους άλλους σκοτώθηκε και ο διοικητής της πυροβολαρχίας του τάγματος
Μήτσος Κατσικιώτης και τραυματίστηκε ο Ευάνθης Νικολαΐδης. Άλλος
αξιωματικός που σκοτώθηκε ήταν ο Γιάννης Ζιάγκος από την Αμερική, ο
Χρήστος Μουγιάννης από την Ικαρία και ο Ελληνοκύπριος Χριστόδουλος
Χριστοδούλου. Πάντως οι Έλληνες νεκροί μαχητές στις μάχες του Μπελσίτ
ήταν αρκετοί, τα ονόματα των οποίων όμως δεν είναι γνωστά.</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Νέος ελληνικός λόχος και νέες μάχες στο ανατολικό μέτωπο</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Στους επόμενους μήνες η 15η ΔΤ θα πάρει μέρος σε μια νέα προσπάθεια
αντιπερισπασμού των δημοκρατικών στην περιοχή της Τερουέλ. Η Τερουέλ,
μια μικρή επαρχιακή πόλη πάνω στον κεντρικό άξονα που ενώνει τη Βαλένθια
με τη Σαραγόσα, διαλέχτηκε γιατί εκεί οι φασίστες είχαν κάνει μια
μεγάλη σφήνα στο σώμα του δημοκρατικού στρατού. Οι μάχες στην Τερουέλ
ήταν από τις φοβερότερες του πολέμου και η 15η ΔΤ μπήκε σ’ αυτές στις
αρχές του Ιανουαρίου του 1938 και πολεμούσε ηρωικά. Από κοντά βέβαια και
ο ελληνικός λόχος. Ο Μ. Παλαιολογόπουλος αναφέρει ότι «...ένας από τους
πρώτους που μπήκαν στην πόλη της Τερουέλ ήταν ο Έλληνας αξιωματικός
τανκίστας Μηνάς Θωμαΐδης από τον Πόντο».</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+%284%29.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="584" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" width="640" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="text-align: justify;"><i>Ο Έλληνας εθελοντής στις Δ. Ταξιαρχίες Π. Μιχαηλίδης μαζί με παιδιά ισπανών μαχητών.</i></span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Την ίδια περίπου περίοδο, λίγο πριν τη λήξη του 1937, σύμφωνα με σχέδιο
που καταρτίστηκε για την αναδιοργάνωση της η 15η ΔΤ χωρίστηκε σε δυο ΔΤ.
Στη μια έμειναν όλοι οι αγγλόφωνοι εθελοντές (Αμερικανοί, Άγγλοι,
Καναδοί, Αυστραλοί κλπ), που εξακολούθησε να ονομάζεται 15η ΔΤ και σε
μια νέα, που βαφτίστηκε 129η. Η 129 Διεθνής Ταξιαρχία των εθελοντών της
Κεντρικής Ευρώπης περιλάμβανε τα τάγματα «Δημητρώφ», «Τζάκοβιτς» και
«Μάσαρη» και σ’ αυτή μετείχαν οι εθελοντές του «Ρήγα Φεραίου» κι ακόμα
όλοι οι Έλληνες εθελοντές των υπόλοιπων βαλκανικών ταγμάτων. Όμως
ταυτόχρονα σχεδόν με τις ανάγκες αυτές δημιουργήθηκε κι ένας νέος
ελληνικός λόχος, εκτός του Ρήγα Φεραίου, που απαρτίστηκε από
ελληνοκύπριους του Λονδίνου και Έλληνες της Αμερικής. Έχουμε λοιπόν τώρα
δυο ελληνικούς λόχους: ο «Ρήγας Φεραίος» στη 129η ΔΤ και στη 15η ΔΤ
(δίχως όνομα) που εντάχτηκε στη δύναμη του αμερικανικού τάγματος της
ταξιαρχίας αυτής. Φαίνεται όμως πως η συγκέντρωση των ανδρών του
δεύτερου αυτού ελληνικού λόχου της 15ης ΔΤ στάθηκε προβληματική κι ίσως
δε θα 'πρεπε να μιλάμε για λόχο (κανονική δύναμη λόχου από 60-70
άντρες), αλλά για ομάδα. Τον αποκαλούσαν όμως λόχο και η βάση
συγκέντρωσης και εκπαίδευσης των μαχητών του ήταν το χωριό Ταραζόντα Ντε
Λα Μάντσα δίπλα στο Αλμπαθέτε, βάση της 15ης ΔΤ Υπεύθυνος των Ελλήνων
μαχητών ήταν ο Κύπριος Μιχάλης Οικονομίδης που είχε τοποθετηθεί εκεί,
μετά τον τραυματισμό του στη μάχη της Χαράμα σαν πολιτικός επίτροπος των
Άγγλων εθελοντών. Στη βάση αυτή έφταναν όσοι Έλληνες τραυματίες
γυρνούσαν στο πεδίο της μάχης και όσοι νέοι Έλληνες εθελοντές έφταναν
στην Ισπανία για να καταταχτούν. Έτσι σε διάστημα 4-5 μηνών είχαν
μαζευτεί 33 άτομα (20 Κύπριοι και 13 Ελλαδίτες). Τα άτομα αυτά στάλθηκαν
στο μέτωπο της Αραγώνας, που βρισκόταν η 15η ΔΤ Στην ομάδα αυτή
σιγά-σιγά θα προστεθούν κι άλλοι Έλληνες εθελοντές, που τους απέσπασαν
από διάφορες άλλες μονάδες και θα δημιουργηθεί ο καινούργιος ελληνικός
λόχος, που είχε κι αυτός ηρωική πορεία στο ισπανικό μέτωπο. Φαίνεται πως
το Μπελσίτ στάθηκε για τους Έλληνες εθελοντές το καταραμένο σημείο,
αφού τόσο στην κατάληψη του από τους δημοκρατικούς, όσο και στην
εγκατάλειψη και υποχώρηση τους από εκεί, η ταξιαρχία στην οποία ανήκαν
έδωσε τις χειρότερες και πιο άγριες μάχες της και πλήθος νεκρών της
κάλυψαν την περιοχή. Στις αρχές Μαρτίου 1938 μετά από σφοδρό αεροπορικό
βομβαρδισμό οι φρανκικοί επιτέθηκαν στο μέτωπο της Αραγώνας και μετά από
σφοδρές μάχες με τα δημοκρατικά στρατεύματα, που ήταν κατάκοπα από τις
συνεχείς μάχες και δίχως εφόδια, τα ανάγκασαν να υποχωρήσουν, και στις
10 Μαρτίου κατέλαβαν το Μπελσίτ μετά από σκληρή μάχη. Η 15η ΔΤ
εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης τελευταία από όλες τις δημοκρατικές
μονάδες και μέσα στην ερειπωμένη πολιτεία άφησε δεκάδες κι εκατοντάδες
νεκρούς. Μεγάλες απώλειες είχε εκεί ο ελληνικός λόχος, κυρίως μεταξύ των
Κυπρίων, που ξεπερνούν τους 11 σε αριθμό: οι Γιάννης Καράβαλος,
ναυτεργάτης, Μανώλης Φωτεινάκης από την Κρήτη, Γιώργος Κουζής, ο
νοσοκόμος του λόχου, Γιώργος Γεωργιάδης (που το φώναζαν με το
παρατσούκλι, «κόκαλο»), Σπύρος Παντελίδης, Λουκάς Ορφανίδης, Δημήτρης
Νικολάου, Παναγιώτης Ανθηρός, Βασίλης Παταίχης. «Απ’ αυτούς ο Σπύρος
Παντελίδης κι ο Παναγιώτης Ανθηρός είχαν σταλεί με μερικούς άλλους σαν
ανιχνευτές και πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Εκτελέστηκαν επί τόπου από τους
φασίστες, γιατί αρνήθηκαν να φωνάξουν «ζήτω ο στρατηγός Φράνκο»....» (Μ.
Παλαιολογόπουλος, ο.π.). Οι φαλαγγίτες πιέζουν συνεχώς τη 15η ΔΤ που
υποχωρεί πάντα αμυνόμενη. Στις 17 Μαρτίου, μετά από σκληρές μάχες,
εγκαταλείπει στα χέρια των φασιστών την πόλη Κάσπε. Στις μάχες αυτές
υπάρχουν κι άλλοι Έλληνες εθελοντές νεκροί, από τους οποίους γνωρίζουμε
μόνο τον Κύπριο Στάση (Ανάσταση) Αντωνίου, 23 χρονών (με το ψευδώνυμο
Μαυρής) από την Αμμόχωστο, που σκοτώθηκε από τις σφαίρες των τανκς. Η
υποχώρηση των δημοκρατικών συνεχίζεται και στις 3 Απριλίου οι φασίστες
καταλαμβάνουν τις πόλεις Λέριδα και Καντέσα, όπου και αιχμαλωτίζονται
κάπου 140 Άγγλοι και Αμερικανοί της ταλαιπωρημένης 15ης ΔΤ, η οποία είχε
εκτελέσει τον αντικειμενικό της στόχο, δηλ. την αναχαίτιση της
προέλασης του αντίπαλου ώστε να μπορέσει να συγκεντρωθεί και να
φυγαδευτεί το υλικό της Ταξιαρχίας. Η υποχώρηση όμως γίνεται κάτω από το
συνεχές σφυροκόπημα του εχθρού και στα πεδία των μαχών οι άντρες της
15ης ΔΤ αφήνουν τα κόκαλα τους, μνημεία της ηρωικής τους παρουσίας,
μνημεία και ελληνικά αφού οι Έλληνες εθελοντές αγωνίζονται με μεγάλο
ηρωισμό, όπως θα παραδεχτούν ακόμα και οι αντίπαλοι τους. Στις 1
Απριλίου ο ελληνικός λόχος διατάχτηκε να υπερασπίσει μερικά υψώματα
βόρεια της πόλης Καντέσα και μετά δυο ημέρες παίρνει διαταγή να
υποχωρήσει ώστε να μην αιχμαλωτιστεί. Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή και
δραματική υποχώρηση, την επόμενη το πρωί βρέθηκε περικυκλωμένος από τον
εχθρό, στα περίχωρα της πόλης. Αμέσως οι δυο λόχοι, ο αμερικανικός και ο
ελληνικός επιτίθενται για να σπάσουν τον κλοιό και να ενωθούν με την
κύρια δύναμη τους. Ο Μ. Π. δίνει μια δραματική περιγραφή: «Σ’ εκείνη την
επίθεση σκοτώθηκε μαζί με άλλους κι ένα 18χρονο παλικάρι από την Κύπρο,
ο Γιώργος Ρωσσίδης. Τα τελευταία του λόγια, σύμφωνα με τη μαρτυρία του
αγωνιστή Κώστα Λαπιθιώτη, από τα στελέχη του ελληνικού λόχου, που κάνει
και την περιγραφή όλης αυτής της δραματικής πορείας ήταν: «Εμπρός
σύντροφοι ν’ ανοίξουμε το δρόμο να ενωθούμε με τις δυνάμεις μας κι όσοι
βγουν ζωντανοί να συνεχίσουν τον αγώνα κατά του φασισμού». Ήταν
μοναχογιός. Πριν από λίγους μήνες είχε τραυματιστεί σε άλλη μάχη. »Όλη
μέρα δίνανε σκληρές μάχες. Πριν από τη δύση του ήλιου ξανάρχισαν την
πορεία της υποχώρησης πάντα σε έδαφος κυκλωμένο από τον εχθρό. Αργά το
βράδυ δέχτηκαν μια άγρια επίθεση ιππικού. Αφού την απέκρουσαν,
ξανασυνέχισαν όλη τη νύχτα την πορεία τους, για να ξαναβρεθούν το πρωί
αντιμέτωποι με μεγάλες φασιστικές δυνάμεις. Στη φοβερή μάχη που
ακολούθησε, το αμερικανικό τάγμα έπαθε πανωλεθρία. Εκεί πιάστηκε και το
μεγαλύτερο μέρος των αιχμαλώτων. Παρόλα αυτά όμως ένα μέρος κατόρθωσε να
σπάσει τον κλοιό, να περάσει τον ποταμό Έβρο και να ενωθεί με τις
δυνάμεις της Δημοκρατίας». Εδώ θα πέσουν νεκροί πολλοί Έλληνες μαχητές,
που ξεπερνούν τους 20 σε αριθμό· μεταξύ των άλλων είναι οι Κώστας
Σαμαράς, Γιώργος Καββαδίας, Γιώργος Παπακώστας, Γιάννης Ουλκώφ, Ιάκωβος
Κούμουλος, Δημήτρης Δημητρίου, Δημήτρης Ταραζανάκης, Λευτέρης Ζαμπούκης,
Χρήστος Μωρτάκης, Γιώργος Ρωσσίδης, Τριαντάφυλλος Δήμας. »Όλη μέρα
δίνανε σκληρές μάχες. Πριν από τη δύση του ήλιου ξανάρχισαν την πορεία
της υποχώρησης πάντα σε έδαφος κυκλωμένο από τον εχθρό. Αργό το βράδυ
δέχτηκαν μια άγρια επίθεση ιππικού. Αφού την απέκρουσαν, ξανασυνέχισαν
όλη τη νύχτα την πορεία τους, για να ξαναβρεθούν το πρωί αντιμέτωποι με
μεγάλες φασιστικές δυνάμεις. Στη φοβερή μάχη που ακολούθησε, το
αμερικανικό τάγμα έπαθε πανωλεθρία. Εκεί πιάστηκε και το μεγαλύτερο
μέρος των αιχμαλώτων. Παρόλα αυτά όμως ένα μερος κατόρθωσε να σπάσει τον
κλοιό, να περάσει τον ποταμό Έβρο και να ενωθεί με τις δυνάμεις της
Δημοκρατίας». Εδώ θα πέσουν νεκροί πολλοί Έλληνες μαχητές, που ξεπερνούν
τους 20 σε αριθμό• μεταξύ των άλλων είναι οι Κώστας Σαμαράς, Γιώργος
Καββαδίας, Γιώργος Παπακώστας, Γιάννης Ουλκώφ, Ιάκωβος Κούμουλος,
Δημήτρης Δημητρίου, Δημήτρης Ταραζανάκης, Λευτέρης Ζαμπούκης, Χρήστος
Μωρτάκης, Γιώργος Ρωσσίδης, Τριαντάφυλλος Δήμας, Βρεττός και Παναγιώτης
Πρώϊος. Υπήρχαν επίσης και πολλοί τραυματίες μεταξύ των οποίων οι
Γιάννης Καραγιάννης, Γιάννης Βώκος, Κώστας Χρυσοστόμου και Αντώνης
Θωμάς. Αιχμαλωτίστηκαν οι Γιάννης Καμπίτης, Νίκος Ψηλός και Παν. Πάνου.
Ήδη τα πράγματα για τη Δημοκρατική Ισπανία χειροτερεύουν. Στις 15
Απριλίου 1938 ύστερα από νίκη στρατηγικής σημασίας των φασιστών κόπηκε
στα δύο. Έτσι από τις δύο διεθνείς ταξιαρχίες που μας ενδιαφέρουν η 129
με τους Βαλκανίους μαχητές έμεινε στην κεντρική Ισπανία, ενώ οι άλλες
πήγαν στα βόρεια στην περιοχή της Καταλονίας. «Οι εθελοντές των
Βαλκανικών χωρών πολέμησαν δίπλα στα άλλα δημοκρατικά στρατεύματα στην
περιοχή του Λεβάντε ως τα τέλη του Σεπτέμβρη. Κι όταν υπογράφηκε το
σύμφωνο της αποχώρησης των ΔΤ τους φόρτωσαν σε καράβια και τους φέρανε
κι αυτούς στην Καταλονία, κοντά στα ισπανογαλλικά σύνορα. Ήταν από τους
εθελοντές, που στις πατρίδες τους κυβέρναγε ο φασισμός και δεν μπορούσαν
να γυρίσουν πίσω». (Μ. Παλαιολογόπουλος οπ.)</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span><i>Υποχώρηση και αποχώρηση</i></span></span></span></b>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
Η τελευταία μάχη των ΔΤ ήταν η μάχη του Έβρου ποταμού στις 24 Ιουλίου
1983, που αποτελεί και την τελευταία νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων, που
είχαν ήδη εξαντληθεί. Έτσι η νίκη του Έβρου έδωσε λίγους μήνες ζωής
στην ετοιμοθάνατη δημοκρατία ενώ είχε ταυτόχρονα ιδιαίτερη απήχηση στο
εξωτερικό. Και στη μάχη αυτή πήρε μέρος η 15 η ΔΤ και οι απώλειες εδώ
των Ελλήνων ήταν αρκετές. Ανάμεσα στους νεκρούς συγκαταλέγεται και ο
τότε διοικητής του ελληνικού λόχου Νίκος Κουρκουλιώτης, ναυτεργάτης το
επάγγελμα. Ο Παλαιολόπουλος παρέχει δύο δείγματα αναγνώρισης του
ηρωισμού των Ελλήνων, όπως του τα μετέφεραν εκείνοι που του έδωσαν τις
ανάλογες πληροφορίες. Στο πρώτο από αυτά, στηριγμένο πάνω στις
αναμνήσεις του αγωνιστή Γιάννη Καμπίτη γίνεται αναφορά στην πειθαρχία
του ελληνικού λόχου «Ρήγας Φεραίος» για την οποία ήταν γνωστός και λέει
ότι μία στρατιωτική εφημεριδούλα, που λεγόταν «Λαϊκό μέτωπο», είχε πάντα
στην προμετωπίδα της τη φωτογραφία του Ρήγα κι από κάτω τις λέξεις:
«Ελληνικό Στρατιωτικό Παράδειγμα». Το άλλο αναφέρεται στο μαχητή,
δημοσιογράφο το επάγγελμα, Κώστα Βιδάλη, για τον οποίο ένας Ισπανός
συμμαχητής του πολλά χρόνια αργότερα έλεγε τα εξής: «...Τον γνώρισα κι
εγώ το Βιδάλη στη Μαδρίτη. Η ψυχραιμία του, η αφοβία του, είχαν
προκαλέσει την κατάπληξη των συναδέλφων του. Ο Βιδάλης τραβούσε στα όλα,
πήγαινε στα πιο επικίνδυνα στα πιο εκτεθειμένα σημεία του μετώπου
αψηφώντας το θάνατο. Ήταν γενναίο παλικάρι ο Βιδάλης, (βλ. περιοδικό
«Ενότητα», Βουκουρέστι, Νοέμβρης, 1958). Λίγο αργότερα από όλα αυτά, τον
Οκτώβριο του 1938, με απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης οι Δ. Ταξιαρχίες
άρχισαν να αποχωρούν από την Ισπανία. Η σκηνή της αποχώρησης ήταν
συγκινητική. Συγκεντρώνονταν στη Βαρκελώνη κι έμπαιναν στα καράβια, αφού
πρώτα κάνανε την τελευταία τους παρέλαση στους δρόμους της πρωτεύουσας
της Καταλονίας, μέσα από πλήθος κόσμου που τους χειροκροτούσε έντονα.
Ένα μικρό απόσπασμα απο τα μνημονεύματα της Πασιονάρια δίνει όλο το
κλίμα της αποχώρησης και προδιαγράφει το μέλλον τους... «Ο
αποχαιρετισμός στους ήρωες των Δ. Ταξιαρχών παρά τη γιορτινή ατμόσφαιρα
στην οποία έγινε ήταν ψυχρός και μελαγχολικός. Η καρδιά γέμιζε πίκρα
βλέποντας εκείνους τους ήρωες να παρελαύνουν στη μεγάλη «αβενιάδα» της
Βαρκελώνης, που είχε οργανωθεί ο λαϊκός αποχαιρετισμός. Σκεφτόμαστε την
τύχη μας και την τύχη αυτών των ανθρώπων, που πολλοί δεν μπορούσαν να
γυρίσουν στις χώρες τους, γιατί εκεί επικρατούσε ο φασισμός. Ήταν ήρωες
σημαδεμένοι με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο της Ισπανίας που η
διπλωματία της μη επέμβασης τους έβαζε υπό κατηγορία σαν λεπρούς, τους
καταδίωκε, τους παρέδιδε στην αστυνομική παραφροσύνη, τους έκλεινε σε
ειδικά στρατόπεδα παραδίδοντας τους τελικά στον Χίτλερ και τον
Μουσολίνι», (βλ. περιοδικό «Ενότητα», Βουκουρέστι, Νοέμβρης, 1958).
Πράγματι η τύχη των Ελλήνων εθελοντών ήταν οδυνηρή για τη μεγάλη
πλειοψηφία τους. Όσοι είχαν έρθει στην Ισπανία από την Αγγλία ή την
Αμερική ξαναγύρισαν εκεί, ενώ οι υπόλοιποι δεν είχαν που να πάνε και
έμειναν στην Ισπανία ταυτίζοντας την ύπαρξη τους με τη ζωή της Ισπανικής
Δημοκρατίας. Έμειναν εκεί, πολέμησαν μέχρι την κατάρρευση της και
τελικά πέρασαν στη Γαλλία, όπου τους κλείσανε σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης. Εκεί υπήρχαν δύο οργανωμένες ομάδες. Η μια αποτελείτο από
18 άτομα που βρίσκονταν στην περιοχή των Κάτω Πυρηναίων. Υπεύθυνος της
ομάδας ήταν ο Πέτρος Μαυρόπουλος από τον Πειραιά, που αργότερα πήρε
μέρος στη γαλλική αντίσταση. Μαζί του ήταν ο Σάββας Σγουρός, Κώστας
Μακρόπουλος και άλλοι. Η άλλη ομάδα, πιο πολυάριθμη, ήταν σε στρατόπεδο
της περιοχής του Περπινιάν.</span></span></b></blockquote>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΖΟΣ<br />
ΤΟΤΕ...<br />
1983<a href="http://anemourion.blogspot.gr/2016/01/blog-post_62.html">anemourion.blogspot.gr</a></span></span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-jDlcD8uYjmM%2FUjKsH_YnzYI%2FAAAAAAAAbCQ%2FYkVn9zDZeoI%2Fs1600%2F1936%2B%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25B1.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqrcxwh-JvRBKaMaGMWjFhNjU2vTB2tRf-20-uWL6-P7J_nAA-ue6XoyWV2yq6y2uAQ7P-C6GWvWX5LmqtaDtuMBxhQ0YrbRlgovBMAZIT8KyTwV9ZTlOKX40EnPHReVKZLFtcchbEcEU/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-ByVFwPMe2pQ%2FUjKv3gBtYJI%2FAAAAAAAAbDM%2FA5uxZk-5HQ8%2Fs1600%2Fgce_0780_parrilla_parrill3.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvIAkB2-L-GNhFCtmLFH3yOVnxpoKx7I-7E-RSSFbEiNZYAD0br89tiWXTo2jgdci5JWdc0iEo5p1ixhMcmprbBcppznE125Sv-BL-MIURNmrOazDh9qVtoWR5wU7LHoOocssmqiZm0lUw/s1600/gce_0780_parrilla_parrill3.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-cDCNx6vVwlY%2FUjKr1u_rvyI%2FAAAAAAAAbCI%2FQYPqbK0ZE4s%2Fs1600%2F1936%2BFranco%2BFrancisco.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh570pUujCBEfAQG4NHfMSIelZxRvdNfMf31cua-zlTcGCDp_jQyg7Q-Rq-KVU6fAJPQJ_qP9osGNpJGN8QjaH-fh5eNZpcizhNZUSm7CTURyiCRzGXu676sbg4BvxOMS3QS-dGa9Wl2E4e/s1600/1936+Franco+Francisco.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-jTWHpWrgueo%2FUjKtYJ31XvI%2FAAAAAAAAbCo%2Fl8W94a-okOQ%2Fs1600%2Fimg364.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2ew1S62MxXspLHCMmjUAGCx3TYvMdEUBjR0cGL5Llz8lgft0QUvOvvMhtO0cFpI6pt54I9D1q7PH9frcKe4wPObI_8ejr1YcuYJo9FCh9j4lrPywLxEzgzRZbEVd0_iiIIJ8htxqu1LuW/s1600/img364.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-fRRsxv0_tik%2FUjKs_ODSdBI%2FAAAAAAAAbCg%2FoWd71Pgvc6M%2Fs1600%2F1939%2B%25CE%2591%25CE%25B8%25CE%25B7%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B1%2B%28%25C2%25AB%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%2599%25CC%2588%25CE%2591%25C2%25BB%29.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHy4a66UL9yR3bDr_bLp6wJ-n0XAaiv1lYdtOtSuX_gYL-fPImQq9JdAAQJA9XU6UwG5-ORr-wOFIg-1IYkCWPslIVtQ7Z8853a_1p9hEU-izX3s0vCpSKpGz9hEC4xdEcN1-f0jookY-l/s1600/1939+%CE%91%CE%B8%CE%B7%CC%81%CE%BD%CE%B1+(%C2%AB%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%99%CC%88%CE%91%C2%BB).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-5a4NWYeaPMM%2FUjKsU6f1fwI%2FAAAAAAAAbCY%2FUyh39-53Dt4%2Fs1600%2F1936%2B%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25B1%2B%281%29.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVHi1iqM9tDDQkCB7YGn1Nl5IFwBEv8RZP5z4ORroknEma0K1qJyelaAPNr-ifyGG34pGfvSt12GvD4o9SsOAM2gh4wL5y5Le2BwkZJ93u2dsDdFvw1Latx4tdVBYpGuDqeIw0iIVWXf10/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(1).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-JZRN3N19hXc%2FUjKticVI6TI%2FAAAAAAAAbCw%2FQcILjDWuyr8%2Fs1600%2F1936%2B%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25B1%2B%282%29.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_I4RC7iFJsMSgDx5QHHenS5HbY_djd1AHgza7qE-d6G3v9hdXgUNPx87Xt0H2PLBP045qCdpPItrxbMuokjmbpbIDvIoYO6Lnh7Z66aX3GKvsl0wAkA56_qVhxRfJhPMAfonI7t6ejRY/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(2).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-01LlmatroSc%2FUjKtwe2P91I%2FAAAAAAAAbC4%2FngSpqkMRngQ%2Fs1600%2F1936%2B%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25B1%2B%283%29.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfS2gPUk0T6LXfC96NVd6V9VV7738-xdvyX7YeAQxXaNz1XgPu1YKLmqycn8Ge2vGiX7uVRRH5Z8dFFRCo1Mn5T7oPl_uUDcALYuF28RFk7EG1GrmdzjEz3FE3j0JT-_ewD0PmOotmJ6P/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(3).jpg" -->
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-3NyOiOUl-94%2FUjKvV5d0YAI%2FAAAAAAAAbDE%2FmGivlh1-6Hc%2Fs1600%2F1936%2B%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25B1%2B%284%29.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bPyXWz2kwcmdzVuGrBbYpnGHPYHzGZ_IuuN_ez9IW6QEYMY2F7jJT37KoYUkL_m3SE1gl7lCDqFKnhdqzYbBT7qzUcmGAnUDm6QwjJrlFYUD8Zy_BAexkHbeJTJ9KHNHjWhwDorSYWJ2/s1600/1936+%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CC%81%CE%B1+(4).jpg" -->
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-22762298513277101902016-07-25T18:50:00.000+03:002016-07-25T18:50:55.253+03:00Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος 1936-1939<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="title4">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος 1936-1939</span></span></b></div>
<div class="image">
<table align="right" style="border: 0px none; max-width: 250px;"><tbody>
<tr><td align="right" style="padding-left: 8px;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"></span></span></b></td></tr>
<tr><td><div class="caption">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>«Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα δένδρο βαμμένο με αίμα</i><i>είναι το δένδρο της Λευτεριάς.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα στόμα που μιλάει</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>Μιλάει για τη Λευτεριά».</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>Πωλ Ελυάρ</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">«Στις
18 του Ιούλη του 1936, η Ισπανία ξύπνησε αλαφιασμένη. Οι πρώτες
κανονιές της εξέγερσης ακούστηκαν στο Μαρόκο. Ο αντίλαλος των
πυροβολισμών απλώθηκε τρομακτικός σ' όλη την Ισπανία. Από στόμα σε
στόμα, από σπίτι σε σπίτι, από δρόμο σε δρόμο δινόταν ο συναγερμός: "Οι
στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται στο Μαρόκο ξεσηκώθηκαν ενάντια στη
δημοκρατία". Οι συγκεχυμένες αλλά τρομερές πληροφορίες που έφταναν από
διάφορες πηγές στο λαό, έκαναν δεκάδες χιλιάδες πολίτες να κατεβαίνουν
στους δρόμους, στις πόλεις και στα χωριά με πατριωτική ανησυχία να
μάθουν την αλήθεια, να δείξουν ότι ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν την
κυβέρνηση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας»<sup>1</sup>.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι
γραμμές αυτές, παρμένες από τα απομνημονεύματα της κορυφαίας Ισπανίδας
κομμουνίστριας Ντολόρες Ιμπαρούρι, της θρυλικής Πασιονάρια, περιγράφουν
τις πρώτες στιγμές του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ηταν τότε που μια
ομάδα φασιστών αξιωματικών, που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, στασίασε,
δίνοντας το σύνθημα της στρατιωτικής εξέγερσης εναντίον της
δημοκρατικής κυβέρνησης της χώρας. Πολύ γρήγορα η εξέγερση απλώθηκε σ'
ολόκληρη την Ισπανία - πράγμα που σημαίνει πως ήταν καλά οργανωμένη -
και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε εύκολα να επικρατήσει ή
να καταπνιγεί στο ξεκίνημά της. Γράφει σχετικά ο Βρετανός ιστορικός Χιου
Τόμας<sup>2</sup>: «Εάν η εξέγερση είχε γίνει ταυτόχρονα σε όλες
τις επαρχίες της Ισπανίας στις 18 Ιουλίου πολύ πιθανόν να είχε
θριαμβεύσει παντού, όπως είχε αρχικά προβλεφτεί. Εάν όμως η φιλελεύθερη
κυβέρνηση του Κασάρες Κιρόχα είχε μοιράσει όπλα, και είχε διατάξει τους
κυβερνητικούς επιτρόπους να κάνουν το ίδιο, χρησιμοποιώντας με αυτόν τον
τρόπο την εργατική τάξη για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας με την πρώτη
ευκαιρία, πολύ πιθανόν η εξέγερση να είχε συντριβεί». Τελικά τα
πράγματα ακολούθησαν ένα δικό τους πιο πρωτότυπο δρόμο μακριά από κάθε
είδους «εάν». Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, η ανώτερη μορφή ταξικής
πάλης, δεν είχε σύντομη χρονική διάρκεια. Από το καλοκαίρι του '36 ως
την άνοιξη του '39 δόθηκε ένας τιτάνιος αγώνας με διεθνείς προεκτάσεις
και επιπτώσεις όπου πρωταγωνίστησαν, από τη μια η πρωτοπορία της
επανάστασης, δηλαδή το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά από την
άλλη η εμπροσθοφυλακή της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης, δηλαδή τα
φασιστικά καθεστώτα.</span></span></b><br />
<div class="image">
<table align="right" style="border: 0px none; max-width: 358px;"><tbody>
<tr><td valign="top"><br /></td><td align="right" style="padding-left: 8px;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"></span></span></b><br />
<br /></td></tr>
<tr><td valign="top"><br /></td><td><div class="caption">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ας
πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή κι ας εξετάσουμε όσο πιο
συνοπτικά και περιεκτικά γίνεται τις συνθήκες μέσα από τις οποίες
γεννήθηκε ο εμφύλιος πόλεμος.</span></span></b><br />
<div class="subtitle">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η
δεκαετία του '30 στο ξεκίνημά της έφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή του
ισπανικού λαού. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση όξυνε στο έπακρο την
οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα, δημιουργώντας τις κατάλληλες
προϋποθέσεις για την εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης. Η
αστικοδημοκρατική επανάσταση ήταν ζήτημα χρόνου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σε
κοινωνικοπολιτικό επίπεδο διαμορφώθηκαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το
δημοκρατικό και το μοναρχικό, η σύγκρουση των οποίων οδήγησε σε μια
σημαντική πολιτική ήττα του δεύτερου, δηλαδή στη φυγή του βασιλιά
Αλφόνσου στις 14 Απριλίου του 1931 και στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας.
Ομως, παρά τη σημαντική αυτή εξέλιξη, την ανακήρυξη, δηλαδή, της
Δημοκρατίας, η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν προχώρησε σε περισσότερο
βάθος και φυσικά δεν έφερε τα ποθητά για το λαό αποτελέσματα. Η εξουσία
βρέθηκε στα χέρια της αστικής τάξης και των φιλελεύθερων τσιφλικάδων,
που ούτε ήθελαν μα ούτε και επιχείρησαν έναν εκδημοκρατισμό σε βάθος.
Αλυτο έμεινε επίσης το αγροτικό ζήτημα, το πρόβλημα των εθνοτήτων, αλλά
και κορυφαία προβλήματα της εργατικής τάξης, όπως το θέμα της
θεσμοθέτησης του οκταώρου, της κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.</span></span></b><br />
<div class="image">
<table align="right" style="border: 0px none; max-width: 250px;"><tbody>
<tr><td align="right" style="padding-left: 8px;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"></span></span></b></td></tr>
<tr><td><div class="caption">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η κατάσταση αυτή όξυνε
ακόμη περισσότερο την ταξική πάλη, δεδομένου ότι οι λαϊκές μάζες με τις
πολιτικές τους οργανώσεις πίεζαν για ανάπτυξη και βάθεμα της
επανάστασης, ενώ η αντίδραση προσπαθούσε να διατηρήσει τα πράγματα ως
είχαν.Προς στιγμήν, το 1933 η αντίδραση φάνηκε να νικάει. Η
οικονομική ολιγαρχία, οι τσιφλικάδες, η εκκλησία και η στρατιωτική
γραφειοκρατία κατάφεραν να δημιουργήσουν ενιαία οργάνωση, τη CEDA
(Confederation Espanola de Derechas Autonomas - Ισπανική Συνομοσπονδία
για τα Δικαιώματα Αυτονομίας) και να κερδίσουν τις εκλογές, με
αποτέλεσμα να σχηματιστεί η φιλοφασιστική κυβέρνηση του Λερούς. Αλλά και
αυτή η εξέλιξη δεν ήταν δυνατό να ανακόψει το λαϊκό κίνημα. Αντίθετα
δυνάμωσε τους λαϊκούς αγώνες κι έθεσε επί τάπητος την ανάγκη της
δημιουργίας ενός Λαϊκού Μετώπου εναντίον του φασισμού και της
αντίδρασης.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Το Λαϊκό Μέτωπο έγινε πραγματικότητα το Γενάρη του
1936, όταν υπογράφηκε η συμφωνία για τη συγκρότησή του από το
Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, την Κομμουνιστική και
Σοσιαλιστική Ενωση Νεολαίας, τη Δημοκρατική Αριστερά, τη Δημοκρατική
Ενωση, την Καταλωνική Αριστερά, τη Γενική Ενωση Εργαζομένων και άλλα
αριστερά κόμματα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Πολύ σύντομα, στις εκλογές της 16ης του Φλεβάρη
1936, το Λαϊκό Μέτωπο αναδείχτηκε πλειοψηφία στο λαό, κερδίζοντας 268
έδρες έναντι 205 που κέρδισαν τα δεξιά και κεντρώα κόμματα. Ετσι,
κυβέρνηση για λογαριασμό του μετώπου σχημάτισαν το κόμμα της
Δημοκρατικής Αριστεράς και το κόμμα της Δημοκρατικής Ενωσης, που
συμμετείχαν στη σύνθεσή του. Πρωθυπουργός στην αρχή έγινε ο Αθάνια (της
Δημοκρατικής Αριστεράς), αλλά όταν εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
στη θέση του πρωθυπουργού τον αντικατέστησε ο Κασάρες Κιρόγκα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η
κυβέρνηση του Μετώπου πήρε μια σειρά προοδευτικά - δημοκρατικά μέτρα,
προώθησε τον εκδημοκρατισμό της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας
και ανακούφισε τις λαϊκές μάζες. Ομως δεν πήρε κανένα μέτρο εναντίον των
αντιδραστικών δυνάμεων και δεν επιχείρησε να ξεριζώσει το φασισμό από
τον κρατικό μηχανισμό και το στρατό. Ετσι δεν άργησε να δει τα δόντια
του<sup>3</sup> . Λίγους μήνες μετά το θρίαμβο των εκλογών, το
Λαϊκό Μέτωπο και ο εργαζόμενος λαός της Ισπανίας θα βρίσκονταν
αντιμέτωποι μ' ολόκληρη την ισπανική και παγκόσμια αντίδραση, μ' ένα
στρατιωτικό πραξικόπημα, στην ηγεσία του οποίου βρισκόταν η «καμαρίλα
των "Αφρικανών" στρατηγών», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Πασιονάρια<sup>4</sup>, ενώ αρχηγός του αναδείχτηκε ο στρατηγός Φράνκο.</span></span></b><br />
<div class="subtitle">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η διεθνής διάσταση του ισπανικού εμφυλίου</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ευθύς
μόλις ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος πήρε διεθνείς διαστάσεις,
πράγμα που δεν ήταν καθόλου παράξενο, αφού χωρίς την ξένη στήριξη και
ενίσχυση είναι συζητήσιμο αν θα εκδηλωνόταν το φασιστικό - στρατιωτικό
κίνημα εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Σε κάθε
πάντως περίπτωση, χωρίς την ενεργό υποστήριξη της φασιστικής Ιταλίας και
της ναζιστικής Γερμανίας, το κίνημα αυτό δε θα είχε την παραμικρή
ελπίδα να νικήσει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η βοήθεια σε έμψυχο υλικό και οικονομικά μέσα,
που πρόσφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους Ισπανούς φασίστες
κινηματίες, υπήρξε τεράστια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου και οι δύο
αυτές χώρες δώσανε στο στρατό του Φράνκο 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς
και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430
όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια, τεράστιες ποσότητες
πυρομαχικών<sup>5</sup>. Επίσης στο πλευρό των κινηματιών
μάχονταν 150 χιλιάδες Ιταλοί και 50 χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες,
αξιωματικοί και τεχνικοί σύμβουλοι. Τέλος σημαντική ήταν η έμμεση
βοήθεια που δόθηκε στο ισπανικό φασιστικό κίνημα από τα καθεστώτα του
Χίτλερ και του Μουσολίνι, αφού οι ναυτικές τους δυνάμεις περιπολούσαν
στους θαλάσσιους χώρους και είχαν ουσιαστικά αποκλείσει τις ισπανικές
ακτές, για να μην μπορεί η Δημοκρατική Ισπανία να παίρνει βοήθεια από το
εξωτερικό<sup>6</sup>.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Τον Φράνκο βοήθησαν με τον τρόπο
τους και οι υπόλοιπες ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, δηλαδή η Αγγλία, η
Γαλλία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθετώντας την υποκριτική
πολιτική της «μη επέμβασης». Στην πράξη, αυτή η πολιτική στερούσε τη
δυνατότητα της Δημοκρατικής Ισπανίας να εφοδιάζεται με ό,τι της ήταν
απαραίτητο από το εξωτερικό, ενώ αντίθετα αυτό δεν ίσχυε για τους
κινηματίες, αφού κανένα μέτρο δε λαμβανόταν ώστε να εμποδιστεί ο
εφοδιασμός τους από τον ιταλικό και γερμανικό φασισμό. Ετσι η μόνη
δύναμη που στήριξε την Ισπανική Δημοκρατία ήταν το παγκόσμιο
κομμουνιστικό κίνημα, με τη Σοβιετική Ενωση επικεφαλής, αλλά και
προοδευτικοί άνθρωποι, που από κάθε γωνία της Γης έκαναν ό,τι περνούσε
από το χέρι τους για να μη νικήσει σ' αυτή τη χώρα ο φασισμός.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η
ΕΣΣΔ ήταν ο κύριος προμηθευτής όπλων της Δημοκρατικής Ισπανίας και
αναμφίβολα, από την ίδια της τη φύση και διεθνή δραστηριότητα, ο
εμπνευστής όλης της διεθνιστικής βοήθειας που έφτασε στον ισπανικό λαό
από κάθε γωνιά της Γης σ' όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Συνεχής
υπήρξε η κίνηση των σοβιετικών πλοίων με όπλα, τρόφιμα, φάρμακα,
ιματισμό προς τις ακτές της Ισπανίας και αναντικατάστατη αποδείχτηκε η
παρουσία Σοβιετικών στρατιωτικών ειδικών και αξιωματικών στον ισπανικό
δημοκρατικό στρατό. Μοναδική, όμως, υπήρξε και η βοήθεια των
κομμουνιστών και προοδευτικών κάθε χώρας, που με τη δράση τους και τους
αγώνες τους δημιούργησαν ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στον ισπανικό
δημοκρατικό λαό. Τέλος ανεπανάληπτη ήταν η προσφορά των διεθνών
ταξιαρχιών. Τριάντα πέντε χιλιάδες ξένοι εθελοντές έφτασαν στην Ισπανία
από τα πέρατα της Γης, συγκρότησαν ταξιαρχίες και αγωνίστηκαν με το όπλο
στο χέρι, αποφασισμένοι να δώσουν και τη ζωή τους για την υπεράσπιση
των κατακτήσεων του ισπανικού λαού. Ανάμεσα τους, στην πρώτη γραμμή,
αγωνίστηκαν οι κομμουνιστές, με ηγέτη τον αντιπρόσωπο της Κομμουνιστικής
Διεθνούς για την Ισπανία Παλμίρο Τολιάτι (Ερκολι)<sup>7</sup>.</span></span></b><br />
<div class="subtitle">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι Ελληνες διεθνιστές στον ισπανικό εμφύλιο</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οταν
ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος, η Ελλάδα βρισκόταν μια ανάσα από το
καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Παρ' όλα αυτά με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ,
οργανώθηκε αμέσως κίνημα αλληλεγγύης στον ισπανικό λαό. Ο «Ριζοσπάστης»
από την πρώτη στιγμή έστειλε ανταποκριτή στην Ισπανία<sup>8</sup>
και το Κόμμα συγκρότησε ειδική επιτροπή βοήθειας για την Ισπανία, η
οποία, αν και παράνομη, λειτουργούσε και μετά την επιβολή της Μεταξικής
δικτατορίας<sup>9</sup>. Η σημαντικότερη βέβαια ελληνική προσφορά
στον αγωνιζόμενο ισπανικό λαό είναι η αποστολή Ελλήνων εθελοντών, που
αγωνίστηκαν από τις τάξεις των διεθνών ταξιαρχιών ενάντια στο φασισμό.
Συνολικά υπολογίζεται ότι στις διεθνείς ταξιαρχίες συμμετείχαν περίπου
500 Ελληνες εθελοντές<sup>10</sup> που έφτασαν στην Ισπανία από
την Ελλάδα, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Αφρική, την Αγγλία, τη Γαλλία,
τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ΕΣΣΔ κι απ' αλλού. Ανάμεσά τους κορυφαίοι
κομμουνιστές όπως ο Δ. Σακαρέλλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και εκπρόσωπός
του στην Κομμουνιστική Διεθνή, ο Ν. Βαβούδης, στέλεχος του Κόμματος και
γραμματέας του «Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά», ο Ν. Καραγιάννης,
στέλεχος στην Ομοσπονδία Ελλήνων Ναυτεργατών, ο Αναγνώστης Δεληγιάννης,
στέλεχος του Κόμματος και γραμματέας της Καπνεργατικής Ομοσπονδίας
Ελλάδος, ο Γιάννης Παντελιάς, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟΑ κ. α.
Στους εθελοντές πρέπει επίσης να αναφέρουμε και τον Εζεκία Παπαϊωάννου,
κατοπινό ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, αλλά και τον μετέπειτα μαρτυρικό
δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη» Κώστα Βιδάλη<sup>11</sup>.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο
ισπανικός εμφύλιος έληξε την άνοιξη του '39, με ήττα του δημοκρατικού
στρατοπέδου. Από εκεί και μετά πέρασε στην ιστορία σαν το μεγαλύτερο
γεγονός, πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Πολλοί
ισχυρίζονται πως υπήρξε ο προθάλαμος, η γενική δοκιμή, η πρόβα τζενεράλε
του Παγκοσμίου Πολέμου και πιθανόν να έχουν δίκιο. Εκείνο όμως που
χρειάζεται να κρατήσουμε από τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας είναι το
ανεπανάληπτο μάθημα του προλεταριακού διεθνισμού που ξεπηδάει από κάθε
σελίδα του ως απάντηση στην κοσμοπολίτικη δράση του κεφαλαίου και της
διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντίδρασης. Από ένα τέτοιο μάθημα πάντοτε
κερδίζει κανείς, όσες φορές κι αν το διδαχτεί.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>1. Πασιονάρια «Απομνημονεύματα - ο εμφύλιος πόλεμος», εκδόσεις Ανθολογία, τόμος β`, σελ. 12.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>2. Χιου Τόμας: «Ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου», εκδόσεις Τολίδη, τόμος Α`, σελ. 231-232.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>3. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 463-466.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>4. Πασιονάρια, στο ίδιο, σελ. 19.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>5. Μήτσου Παλαιολογόπουλου: «Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο», Αθήνα 1979, σελ. 13.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>6. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, στο ίδιο, σελ. 474-475.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>7. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, στο ίδιο, σελ. 477-478.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>8. Βλέπε «Ριζοσπάστης» 25/7/1936.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>9. Μήτσου Παλαιολογόπουλου, στο ίδιο, σελ. 23.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>10. «No Pasaran - Δε θα περάσουν», εκδόσεις Γλάρος, σελ. 8.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><i>11.
Μήτσου Παλαιολογόπουλου, στο ίδιο, σελ. 28-31. Οι Ελληνες κομμουνιστές
είχαν συγκροτήσει λόχο με την ονομασία «Νίκος Ζαχαριάδης», προς τιμήν
του φυλακισμένου τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.<a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=352885">www.rizospastis.gr</a></i></span></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-3604131560724881982016-07-24T09:46:00.001+03:002016-07-24T09:46:59.209+03:00H Mάφια των Δικαστών και Εισαγγελέων, του Ηλία Πετρόπουλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="post-title text-center" style="border-bottom: solid 1px Black;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></h1>
<div class="entry">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><i>Aπόσπασμα του άρθρου του Η. Πετρόπουλου. Γράφτηκε στις 20/22-4-2001.<br />
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον τόμο Κουραδοκόφτης, εκδόσεις Νεφέλη, 2002.</i></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><img class="alignnone" height="322" src="https://i1.wp.com/www.nostimonimar.gr/wp-content/uploads/2016/02/ilias_petropoulos.jpg?resize=1000,390" width="826" /></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Υποτίθεται πως το κράτος συγκροτείται απο τρεις Εξουσίες: την
Νομοθετική, την Εκτελεστική, και τη Δικαστική – τουτέστιν, από τη Βουλή,
την Κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη. Και υποτίθεται πως αυτές οι Εξουσίες
είναι χωρισμένες και ανεξάρτητες. Ωστόσο, δεν υφίσταται παρά μόνο μία
Εξουσία: η Κυβέρνηση. Είναι κάτι που το βλέπουμε πεντακάθαρα στην
περίπτωση της όποιας Δικτατορίας, οπότε η Κυβέρνηση, αφού διαλύσει τη
Βουλή, κατευθύνει σκαιώς τη Δικαιοσύνη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κληρονομήσαμε το σύστημα των Τριών Εξουσιών από την Αγγλική, την
Αμερικάνικη και τη Γαλλική Επανάσταση. Μέχρι τότε, ο Ηγεμών ήτο
ταυτοχρόνως Νομοθέτης και Κυβερνήτης και Δικαστής. Θα υποδείξω ότι, αυτή
η γραμμική παρουσίαση είναι απλοϊκή. Στην πραγματικότητα, εμφανίστηκαν
και λειτουργούν κάποιες διαφορετικές εκδοχές, π.χ. η διπλή Βουλή (με την
καθιέρωση της Γερουσίας), η ιδιάζουσα Βρετανική δικαιοσύνη (όπου ο
Δικαστής δημιουργεί Δίκαιο), η Αυτοδιοίκηση κτλ. Κυρίως, όμως,
λειτούργησαν εντόνως δύο άλλες Εξουσίες: εκ νέου η Εκκλησία, και, ο
Τύπος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η Εκκλησία </span>ήτο, ανέκαθεν, μια καταπιεστική δύναμη, αλλά όχι μια
αληθινή Εξουσία, αφού παρουσιαζότανε σαν μια δούλα (ακόμη και η Ιερή
Εξέταση) του Ηγεμόνος. Τώρα πιά, η Εκκλησία είναι μια πραγματική
Εξουσία, συνδεδεμένη συμφεροντολογικά και με τις Τρεις άλλες Εξουσίες,
που έχουν ένα πολιτικό χρώμα. Η Εκκλησία αυτοπροσδιορίζεται σαν
πνευματική οργάνωση. Αλλά, οι δεσποτάδες ζηλεύουν την πολιτική-κοσμική
Εξουσία και γιαυτό κουρντίζουν στην κεφαλή τους μια χρυσή κορόνα. Οι
απανταχού πατριάρχες ενισχύουν ποικιλοτρόπως τις Τρεις Εξουσίες.<span style="font-size: x-large;"> Οι
πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης αγόραζαν τον τίτλο τους από τον
σουλτάνο, που τον υπηρετούσαν πιστά</span>. Οι τσάροι είχανε ως παραστάτη τον
ρώσο πατριάρχη, αν και διατηρούσαν ορισμένες αποστάσεις μαζί του.
Λόγου-χάρη, ο πατριάρχης δεν εδικαιούτο να στέψει τον τσάρο και την
τσαρίνα (όπερ εμιμήθη, με την αυτοστέψη του, ο Ναπολέων). Ο
καισαροπαπισμός της Αγγλίας εκφράζει την απέχθεια του Ηγεμόνα προς τις
κοσμικές φιλοδοξίες της Εκκλησίας. Σήμερα, στην Ελλάδα, ο Αρχιεπίσκοπος
καταπολεμά την Κυβέρνηση. Δηλαδή, η Εκκλησία-Εξουσία χτυπάει τον
Πρωθυπουργό-Εξουσία. Σιχαίνομαι τους παπάδες, αλλά βρίσκω τη στάση του
Αρχιεπισκόπου αυτόχρημα φιλολαϊκή, παρά τη δημαγωγική μεθοδολογία της
Εκκλησίας. Η διάσταση μεταξύ των Εξουσιών ενισχύει την Δημοκρατία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Τύπος αποκαλείται Τέταρτη Εξουσία.</span> Ο Τύπος θα μπορούσε να αποβεί
μια παντοδύναμη Εξουσία. Προτιμώ τον Γραπτό Τύπο, κι όχι τις βιαστικές
μπουρδολογίες της Τηλεόρασης. Ο Γραπτός Τύπος σου δίνει χρόνο να
σκεφτείς, ενώ η Τηλεόραση αποβλακώνει τον Όχλο. Η παλιού τύπου εφημερίδα
(δηλαδή, η γαζέτα) είναι βενετσιάνικη εφεύρεση – πιθανότατα του
Αρετίνου. Όμως, η γαζέτα δεν εξισούται με την σύγχρονη εφημερίδα, με την
σημερινή έννοια του Τύπου. Οφείλουμε τον Τύπο, σαν πολιτικό όπλο, στους
άγγλους.<span style="font-size: x-large;"> Σχεδόν όλες οι εφημερίδες της εποχής μας είναι πουλημένες στην
Αστική Τάξη.</span> Δεν είναι τυχαίο το ότι οι εξωτερικές ειδήσεις βασίζονται
στα αμερικάνικα πρακτορεία ειδήσεων. Όσο για τις εσωτερικές ειδήσεις,
ελέγχονται, εν πολλοίς, από την εκάστοτε Κυβέρνηση. Οι πληροφορίες είναι
εμπόρευμα. Η εξαγορά του Τυπου καλύπτεται, εντέχνως, από την τυχών
αντι-κυβερνητική πολιτική ορισμένων εφημερίδων – μια μικροκομματική
πολιτικάντικη πολιτική. Καμιά εφημερίδα δεν χτυπάει την ρίζα του κακού:
το καπιταλιστικό σύστημα. Το ίδιο συμβάινει και με τη δειλή στάση του
Τύπου έναντι της Δικαιοσύνης. Κάποτε-κάποτε, οι εφημερίδες ξεσπάνε
εναντίων κάποιων αποφάσεων κάποιων Δικαστηρίων.<span style="font-size: x-large;"> Ποτέ ο Γραπτός Τύπος δεν
στρέφεται εναντίον της γαμημένης Δικαιοσύνης ως θεσμού.</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">To ένα σκέλος της Δικαιοσύνης είναι οι νομικές διατάξεις (Σύνταγμα,
Νόμοι, Διατάγματα και Διαταγές, Κώδικες, Νομολογία). Το άλλο σκέλος
είναι το έμψυχο υλικό – δηλαδή οι Δικαστικοί που εφαρμόζουν τις νομικές
διατάξεις. <span style="font-size: x-large;">Παραδόξως οι Δικαστές και Εισαγγελείς αποκαλούνται λειτουργοί
και το επάγγελμά τους λειτούργημα. Οι λέξεις αυτές είναι
καλοδιαλεγμένες, για να υποβάλουν στον Λαό την υποβρύχια ιδέα πως οι
Δικαστικοί είναι πρόσωπα, θεόθεν προορισμένα, να απονέμουν Δικαιοσύνη. </span>Η
ίδια η Δικαιοσύνη απεικονίζεται (διεθνώς) σαν μια θεά με κλειστά μάτια,
που κρατάει την γνωστή ζυγαριά. Οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς δεν
είναι παρά δημόσιοι υπάλληλοι (ενίοτε, υπαλληλίσκοι), όπως ακριβώς οι
δάσκαλοι και οι εφοριακοί. Οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς δήθεν ανήκουν
σε δύο χωριστά σώματα της Δικαιοσύνης. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι
Δικαστές και οι Εισαγγελείς είναι φίδια της ίδιας συνομοταξίας. Η Μάφια
της Δικαιοσύνης δεν έχει στεγανά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η ιεραρχία των Δικαστών και Εισαγγελέων υποδηλώνει, αυτομάτως, την
κατάταξή τους. Υπάρχουν μικροί και μεσαίοι και ανώτατοι Δικαστικοί.
Υπάρχουν οι ασήμαντοι ειρηνοδίκες και οι πασάδες του Αρείου Πάγου.
Υπάρχουν και οι ευνούμενοι, που δεν απομακρύνονται από την Αθήνα, και οι
καταδικασμένοι στην παντοτινή εξορία των μακρινών κωμοπόλεων της
Ελλάδας […] Προκειμένου περί Δικαστών και Εισαγγελέων, προέχει το θέμα
της παιδείας των, καθώς και της νοσηρης ψυχοσύνθεσης που τους διακρίνει.
Οι άθλιοι, που κρίνουν και καταδικάζουν, είναι παντελώς αμόρφωτοι. Και,
ως εκ τούτου, αναιδέστατοι. Στις 18-12-1974 έγινε κάποια δίκη με
κατήγορο τον Τσαρούχη όπου παρουσιαστήκαμε σαν μάρτυρες υπερασπίσεως ο
Ταχτσής, ο Ακριθάκης, ο υποφαινόμενος κ.α. Πρόεδρος του Δικαστηρίου
ήτανε ένας μπαστουνόβλαχος, με πάρεδρο τον Σαρτζετάκη. Αυτός ο άξεστος
πρόεδρος σχεδόν καθύβρισε τον Καλλιγά, τέως διευθυντή της Εθνικής
Πινακοθήκης, μη ξέροντας ποιός είναι. Με ανάλογο τρόπο φέρθηκε σε άλλες
προσωπικότητες που προσήλθαν στη δίκη. Ευτυχώς, ο Σαρτζετάκης, με
παρεμβάσεις, εκτόνωσε την τεταμένη ατμόσφαιρα. Φυσικά, ο πρόεδρος του
Δικαστηρίου (όπως όλοι οι πρόεδροι, μέχρις εσχάτων) απήυθυνε τον λόγο
στον κατηγορούμενο και τους μάρτυρες στον ενικό αριθμό, και, με το
πρέπον αγροίκον ύφος. Από την πλευρά τους απαξάπαντες οι Εισαγγελείς,
φανταζόμενοι πως είναι σπουδαίοι ρήτορες, κλείνουν τον ρόλο τους στις
δίκες, εξακοντίζοντας κατά των κατηγορουμένων διάφορους απαράδεκτους
χαρακτηρισμούς. Οι Εισαγγελείς μας δεν μάθανε ποτέ ότι, ο
Κατηγορούμενος, ώσπου να εκδοθεί η δικαστική απόφαση, είναι Υπόδικος,
είναι Αθώος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς φέρονται με παρόμοια γαϊδουριά και
κατά των Δικηγόρων. Οι Δικηγόροι είναι ανώτατοι Δικαστικοί. Οι Δικηγόροι
είναι εφάμιλλοι των Δικαστών. Γι’ αυτό, οι Δικηγόροι, σε περίπτωση που
θα διαπράξουν αδίκημα, δικάζονται σε Εφετείο. Οι Δικηγόροι, από νομικής
και ηθικής απόψεως, υπερτερούν των Εισαγγελέων. Ο Εισαγγελέας, ως
Προστάτης του Νόμου, στρέφεται κατά παντός παραβάτου, και, συνεπώς,
είναι ο μέγας εχθρός του Κατηγορουμένου. Ο Δικηγόρος υποστηρίζει την
αθωότητα του Κατηγορουμένου μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ή προσπαθεί
να μειώσει την ποινική του ευθύνη. Είναι αυτονόητο πως κάθε ποινική δίκη
ταλαντεύεται, καθότι ο Δικαστής κρίνει κατά 50% το αδίκημα και κατά 50%
την προσωπικότητα του Κατηγορουμένου. Αποδώ ξεπηδούν οι αυθαιρεσίες των
Δικαστών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν ο Δικηγόρος είναι επιθετικός, ο Δικαστής τον τρομοκρατεί με την
υποβολή μήνυσης ενώπιον του ακροατηρίου. Σ’ αυτή την περίπτωση
διακόπτεται η δίκη, συγκροτείται νέο δικαστήριο, με δήθεν άλλη σύνθεση,
και καταδικάζουν τον αντιρρησία Δικηγόρο. Σ’ άλλες περιπτωσεις, ένας
Εισαγγελέας, που δέχεται στο γραφείο του την επίσκεψη κάποιου
απαιτητικού Δικηγόρου, προσπαθεί να τον κάμψει με το υπεροπτικό του
ύφος. […] Ως τώρα, οι Δικηγόροι ανέχονται τα καπρίτσια των Δικαστών και
Εισαγγελέων, αφού τέτοιο καθεστώς επικρατεί στην Ελλάδα. Η τρομερή δύναμη
που παρέχει ο Νόμος (και η δικαστική πρακτική) στου Δικαστές και
Εισαγγελείς, υπερβαίνει κατά πολύ τις προσωπικές τους ικανότητες. Οι
Δικηγόροι δε φοβούνται τους Δικαστές και Εισαγγελείς. Απλώς, δε θέλουν
να χάσουν τη δίκη, γιατί γνωρίζουν κάλλιστα την εκδικητικότητα των
Δικαστών και Εισαγγελέων. Η περίπτωση του Νάσιουτζικ και η περίπτωση του
Κοεμτζή αποτελούν δύο πρόσφατα παραδείγματα αυτής της τυφλής
εκδικητικότητας. Ωστόσο, οι Δικηγόροι, κατέχοντας μιαν ισχυρή μερίδα της
Βουλής, θα μπορούσαν – δια Νόμου – να γκρεμίσουν, τουλάχιστον, τους
αλλαζονικούς Εισαγγελείς από την υψηλή έδρα τους. Παράλληλα ο γραπτος
Τύπος θα έπρεπε να θεσπίσει την κριτική της Δικαιοσύνης. Δηλαδή, όλες οι
εφημερίδες να καθιερώσουν μια τακτική στήλη, όπου να κρίνονται οι
δικαστικές αποφάσεις επί της διαδικασίας και επί της ουσίας. Ο νομομαθής
Κώστας Ε. Μπέης εδημοσίευσε (προ ετών στο Βήμα και τώρα στην
Ελευθεροτυπία) μια σειρά άρθρων, νομικής-δικανικής υφής, αλλά δεν
τόλμησε να κρίνει τις αποφάσεις (και τα βλάκώδη θέσφατα) των Δικαστών
και Εισαγγελεών. Οίκοθεν νοείται πως, σε περίπτωση καθιέρωσης της
Κριτικής της Δικαιοσύνης, οι αρμόδιες προϊστάμενες Δικαστικές Αρχές θα
πρέπει να συλλέγουν τα σχετικά άρθρα και να τα επισυνάπτουν στους
ατομικούς φακέλους των κρινομένων Δικαστών και Εισαγγελέων, ώστε να
χρησιμοποιούνται σαν τεκμήρια για την περαιτέρω σταδιοδρομία τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Δικαστές και Εισαγγελείς εφαρμόζουν, κατά κόρον, την τακτική των
δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όταν εμφανίζεται στο δικαστήριο κάνας
κακομοίρης, τον αποπαίρνουν. Όταν ένας Κατηγορούμενος μακρηγορεί, του
λένε: αυτό είναι εκτός θέματος. Όταν βλέπουν έναν υψηλά ιστάμενο, του
γλείφουν τον κώλο. Όταν ένας νεαρός Δικηγόρος αγορεύει, τον διακόπτουν
με το περίφημο συντομεύετε. Όταν καταθέτει ένας Αστυνομικός, τον ακούνε
ευλαβώς. Όταν δικάζεται ένας Αστυνομικός, τον αθωώνουν ή τον απαλάσσουν.
Όταν προσέρχεται στη έδρα του Δικαστηρίου μια γόησσα, οι Δικαστές
σαλιαρίζουν. Όταν κάθεται στο εδώλιο κάνας αναρχικός, του γαμούν την
Παναγία […] Συχνότατα, οι Δικαστές και Εισαγγελείς είναι, από νομικής
απόψεως κουμπούρες. Γιαυτό, οσάκις αντιμετωπίζουν κάποιον καταρτισμένο
Δικηγόρο, καταπίνουν την γλώσσα τους. Όταν ήμουνα φοιτητής,
παρακολούθησα μερικές δίκες όπου αγόρευε ο νομομαθέστατος αστικολόγος
Βιδάλης, ο οποίος αφου μίλαγε μόνο δυό-τρία λεπτά, κατέθετε στον
καταφανώς αδαή πρόεδρο του Δικαστηρίου ένα σχετικό υπόμνημα, με τους
αριθμούς των αναγκαίων άρθρων του Αστικού Κώδικα κτλ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μιά μέρα, επί Χούντας, εκλήθην ως μάρτυρας σε κάποια δίκη οπότε ο
πρόεδρος του Εφετείου (ένας αλλήθωρος πουστόγερος) με κάλεσε να ορκιστώ.
Του απάντησα: είμαι άθεος και αρνούμαι να ορκιστώ. Ο Δικαστής,
νομίζοντας πως θα με γονατίσει, άρχισε να ουρλιάζει, λέγοντας πως είμαι
αναγκασμένος να ορκιστώ. Του ανταπάντησα, παγερά, ότι η Δικονομία
προβλέπει τον όρκο των αθέων. Αυτό το ζώον πράγματι δεν ήξερε την ύπαρξη
του σχετικού άρθρου. Υφίστανται, όμως, άλλοι Δικαστές που ξεχνούν,
εκουσίως, διάφορες νομικές διατάξεις. Έτσι, όταν ο γιός του Ωνάση και ο
Καραμαλής ετάφησαν παρανόμως εκτός νεκροταφείου (παρά το Βασιλικό
Διάταγμα του Όθωνα) ουδείς Εισαγγελέας αντέδρασε. Και όταν μια
εφοπλιστίνα έχτισε, προ μερικών δεκαετιών, στη Χίο ένα γυναικείο
μοναστήρι, για να αποθέσει στη μέση του καθολικού τη μπαλσαμωμένη κόρη
της, ο τοπικός Εισαγγελέας δεν μερίμνησε για τη μετακομιδή του άταφου
πτώματος σε κάποιο κοιμητήριο. Παρομοίως, ο αρμόδιος Εισαγγελέας της
Αθήνας επιτρέπει στο γνωστό μουσειάκι να διατηρεί σε γιάλες τα κομμένα
κεφάλια των δυστυχισμένων ληστών, που τους είχανε σκοτώσει στις αρχές
του περασμένου αιώνα. Κι αυτό, κόντρα σε κάθε έννοια χριστιανισμού…</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Δικαστές και Εισαγγελείς είναι αρκετά πονηροί, ώστε να ξεγλιστρούν
από τις επικίνδυνες περιπλοκές. Ειδικώς, οι Εισαγγελείς, αποφεύγουν
συστηματικά να κάνουν εφόδους στα μπουντρούμια των φυλακών και της
Αστυνομίας. Και ποτέ δεν μηνύουν αυτεπαγγέλτως τους βασανιστές της
Αστυνομίας, μολονότι αρκετά θύματά τους καταθέτουν σχετικές
ιατροδικαστικές εκθέσεις και φωτογραφίες. Διώκουν, όμως, κάποιους
συγγραφείς που εδημοσίευσαν άσεμνα βιβλία, ενώ κάνουν πως δεν πήρανε
χαμπάρι τα ερωτικά-πορνογραφικά περιοδικά. Προ διετίας, βρήκε τον μπελά
του ο ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος, γιατί έθιξε την ιερή σημαία. Την
1-12-2000, αποκάλεσα την υπο κατάργησιν σημαία μας μουνόπανο, αλλά
κανείς Εισαγγελέας δεν εστράφη εναντίον μου. Εξάλλου, όταν ο Καραμαλής
ήτο πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον χαρακτήρισα, στα Νέα, ως πολιτικάντη
αγνώστου εθνικότητος. Ο τότε Εισαγγελέας θεώρησε περιττό να τα βάλει με
μιαν εφημερίδα του Λαμπράκη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η έλλειψη αυτοπεποίθησης αποδυναμώνει τους Δικαστές και Εισαγγελείς. Η
κούφια αυτοϊκανοποίηση αποτελεί το, κατ’ εξοχήν, τονωτικό τους. Η
αυτοϊκανοποίηση τους αρχίζει από το διαβόητο Αλάθητον των αποφάσεών τους
και τελειώνει στο φραγκολεβαντίνικο δήθεν-πορτρέτο (ποιός τον είδε;)
του Εβραίου Ιησού, που είναι κρεμασμένο πάνω από τα κεφάλια των
Δικαστών. Μικρή σημασία έχει το αν εφεσιβάλλονται οι αποφάσεις των
Ανωτάτων Δικαστηρίων. Η υψηλή έδρα του Δικαστηρίου ενισχύει το επισφαλές
κύρος των Δικαστών και Εισαγγελέων (- μα, γιατό κάθεται επί της έδρας
και ο γραμματικός-πρακτικογράφος;). Η υψηλή έδρα των Δικαστών έχει
καταργηθεί στη Ρωσία από την εποχή της μεγάλης Σοβιετικής Επανάστασης.
Επίσης, έχει καταργηθεί, μεταπολεμικώς και στην Γερμανία. Οι στενογράφοι
των αμερικάνικων Δικαστηρίων κάθονται σεμνά μπρος στην έδρα. Η εμφάνιση
των νεοελλήνων Δικαστών, με τις τάχα-βυζαντινές στολές που καθιερώθηκαν
προ ολίγων ετών, εγγίζει τα όρια του γελοίου. Στην Ελλάδα μαϊμουδίζουν
κάθε τι το ευρωπαϊκό. Συν τοις άλλοις, και την εν σώματι έγερση του
ακροατηρίου, οσάκις μπουκάρουν οι συνοφρυωμένοι Δικαστές. Όμως γιατί
πρέπει να σηκώνονται όρθιοι οι ακροατές για να τιμήσουν, με το ζόρι,
τους Δικαστές; Και προπάντων, σε ποιάν αντισυνταγματική διάταξη
βασίζεται αυτή η υποχρεωτική ορθοστασία; Στην πραγματικότητα οι ακροατές
μιας αποιασδήποτε δίκης είναι, συγχρόνως, και θεατές. Το Δικαστήριο
κοπιάρει το Θέατρο, αφού διαθέτει: σκηνή και παρασκήνιο, πρωταγωνιστές
και δευτερεύοντα πρόσωπα, αυστηρό τελετουργικό, κομπάρσους (κλητήρες και
φρουρούς), και φιλοθεάμον κοινό. Το Δικαστήριο στερείται μουσικής.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ανέκαθεν, ήτο λίαν επικίνδυνο να περιπαίζεις την Δικαιοσύνη. Όμως οι
νεοέλληνες ευθυμογράφοι και καρικατουρίστες έπραξαν το καθήκον τους. Και
ελπίζω να συνεχίσουν δριμύτεροι. Ήδη απο τον 19 αιώνα, άρχισαν να
εμφανίζοντια διάφορα κείμενα και σκίτσα, αρκετά ενοχλητικά για τους
κυρίους Δικαστές και Εισαγγελείς. Συχνά, τα παλιά κείμενα και σκίτσα
χρησιμοποιούσαν ένα προπέτασμα καπνού (π.χ. την αρχαία δίκη με τη γυμνή
Φρύνη), ώστε οι συγγραφείς και γελοιγράφοι να γλιτώνουν από τις ποινικές
κυρώσεις. Αλλά, αυτό το κόλπο δεν έπιανε πάντα. Πριν σαράντα χρόνια,
ένας λυσσασμένος Εισαγγελέας εστράφη κατά του Καραγάτση και του Μπόστ.
για τη δημοσίευση του (ιστορικής υπόθεσης) Σέργιου και Βάκχου. Προ
αιώνος έδρασε ο αθεόφοβος Σταμ. Σταμ. που αμόλησε πολλά βέλη κατά της
Δικαιοσύνης, του Κράτους και της Εκκλησίας. Στις επόμενες δεκαετίες,
εδημοσιεύτηκαν διάφορες σειρές με ευθυμογραφήματα, του τύπου Η Θέμις
έχει κέφια, καθώς και γελοιγραφίες με θέμα κάποιες υποθετικές δίκες,
όπως του Μπόστ. (στον Ταχυδρόμο και στην Ελευθερία) και του Καναβάκη
(στην Μεσημβρινή της Βλάχου). Οι καρικατουρίστες φοβούνται να
αποτυπώσουν, με γνώριμο τρόπο, τα χαρακτηριστικά συγεκριμένων Δικαστών
και Εισαγγελέων. Φροντίζουν, όμως, να σατιρίζουν επαρκώς τους
Δικαστικούς, που τους παρουσιάζουν να έχουν αλλαζονικό τουπέ, να κάνουν
καραγκιοζίστικες χειρονομίες κτλ. […]</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τώρα οι Δικαστές και Εισαγγελείς μάχονται κατά της Εκτελεστικής
Εξουσίας, για να αυξήσουν τη δικιά τους Εξουσία. Οι πολιτικάντηδες είναι
επικίνδυνοι. Οι Δικαστικοί είναι επικινδυνωδέστεροι. Οι Δικαστικοί,
όπως τους συμφέρει, υποβοηθούν την Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση ξαπόστειλε την
Αστυνομία για να δολοφονήσει, εν ψυχρώ, τον γιατρό Τσιρώνη. Η
Δικαιοσύνη κάλυψε τότε το πολιτικό αυτό έγκλημα. Όμως αρνείται να
καλύψει όλη την παράνομη δραστηριότητα της Κυβέρνησης, εφόσον δεν έχει
ανάλογες αντιπαροχές. Οι εκάστοτε απειλές του προέδρου του Αρείου Πάγου,
που βγάινουν στον αφρό δεν ειναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Kαι τώρα (που γράφω), άρχισε το χοντρό παιχνίδι. Υπαινίσσομαι τον
φασιστικό Τρομονόμο και την υποχθόνια προσπάθεια διάλυσης του Συμβουλίου
Επιρατείας – δύο πρωτοβουλίες της νεοχουντικής κυβέρνησης του Σιμίτη.
Είμαι εναντίον του Τρομονόμου. Τάσσομαι υπέρ του Συμβουλίου Επικρατείας,
γιατί αυτό είναι το μοναδικό Συνταγματικό Δικαστήριο, το έσχατο έρεισμα
της Δημοκρατίας. Η συνδυασμένη προσπάθεια Κυβέρνησης – Αρείου Πάγου
ενέχει όλα τα στοιχεία μιας αντιδραστικής συνομωσίας. Αυτό δείχνει, πριν
απ’ όλα, η εν σιγή Αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος
δεν τόλμησε να ονειρευτεί τέτιες ανατροπές που πραγματοποιεί η σημερινή
Κυβέρνηση. Και ενώ οργανώνεται ιεροκρυφίως ο πολιτειακός σεισμός, η
Ελλάδα (της γκλαμουριάς κατι της μαλακίας) ροχαλίζει. Την ίδια ακριβώς
στάση τηρεί ο πουλημένος Τύπος. Καμιά εφημερίδα δεν ανάθεσε σε
νομομαθείς συντάκτες το γράψιμο μιας σειράς μεθοδικών άρθρων με θέμα την
αντιδημοκρατική πολιτειακή ανατροπή που ήδη μπήκε σε τροχιά. Προφανώς η
Κυβέρνηση θρέφει στους κόλπους της εκείνους τους σατανικούς υπουργούς
που βυσσοδομούν κατά των λαϊκών ελευθεριών αυτής ταύτης της Αστικής
Δημοκρατίας. Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης (αν δεν είναι ο πρωτεργάτης της
συνομωσίας) είναι ο μόνος υπεύθυνος. Είναι μπακάλης, δεν ξέρει τι είναι
το Συμβούλιο Επικρατείας. Όμως ένας καθηγητής Νομικής γνωρίζει άριστα
πως, το Συμβούλιο Επικρατείας κρίνει τις διοικητικές αποφάσεις, δηλαδή
ελέγχει τη νομιμότητα των κυβερνητικών αποφάσεων και διαταγμάτων. Ο
υπουργός Δικαιοσύνης ανακατεύεται με τα σκατά. Φρονώ πως στο τέλος θα
φάει απ’ αυτά τα σκατά…</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Άρειος Πάγος είναι μια μακάβρια σκοτεινή σπηλιά. Κανείς δεν ξέρει
πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις από τους ανώτατους Δικαστές. Βέβαια τυπικά
οι συνεδριάσεις είναι δημόσιες – αλλά οι αποφάσεις μαγειρεύονται σε
κατάκλειστα δωμάτια. […] Ο Άρειος Πάγος ευθύς εξαρχής (από το 1887)
μονοπωλούσε την απονομή Δικαιοσύνης, αλλά με την ίδρυση του Συμβουλίου
Επικρατείας αναγκάστηκε να μοιραστεί της δικαιοδοσίες του. Ο Άρειος
Πάγος κράτησε τις αστικές και ποινικές αρμοδιότητες, ενώ το Συμβούλιο
Επικρατείας ανέλαβε τον συνταγματικό και νομικό έλεγχο της Διοίκησης.
Εντεύθεν πηγάζει το θανάσιμο μίσος των αρεοπαγιτών κατά του Συμβουλίου
Επικρατείας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Άρειος Πάγος και το Συμβούλιο Επικρατείας είναι δύο ισοδύναμα
ανώτατα Δικαστήρια, με εντελώς διαφορετικό κύκλο αρμοδιοτητων και
δικαιοδοσιών (- το Ελεγκτικό Συνέδριο κτλ βρίσκονται σε άλλο πλαίσιο).
Τα όρια των καθ’ ύλην και κατά τόπων αρμοδιοτήτων των δύο Ανωτάτων
Δικαστηρίων δεν είναι τελείως ξεκαθαρισμένα – όθεν οι σχετικές συγχύσεις
και συγκρούσεις. Ο Άρειος Πάγος θέλει να καταπιεί το Συμβούλιο
Επικρατείας, για να επανασυστήσει το φασιστικό μονοπώλιό του. Η
Δημοκρατία, η Αστική Δημοκρατία, δυναμώνει όταν υπάρχουν πολλοί φορείς
αλληλοσυγκρουωμένων εξουσιών, που μια ικανή Κυβέρνηση καταφέρνει να
εξισορροπεί. Η κάθε Δικτατορία, αποβαίνοντας συγκεντρωτική Εξουσία,
δένει χειροπόδαρα τον Λαό. Σε τελική ανάλυσηο Άρειος Πάγος είναι
καταπιεστικό όργανο ενώ το Συμβούλιο Επικρατείας προστατεύει τα (έστω
πενιχρά) λαϊκά πολιτικά δικαιώματα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι αμερικάνοι απαίτησαν τον Τρομονόμο και ο Σημίτης υπέκυψε. Ο
Τρομονόμος (υποτίθεται ότι) στρέφεται κατά των σήμερα ανυπάρκτων
τρομοκρατών. Οι αληθινοί τρομοκράτες είναι τα ειδικά Σώματα Ασφαλείας
για την καταστολή των διαδηλώσεων. Η ενίσχυση της Αστυνομίας γίνεται
βαθμιαία, μεθοδικά. Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου έστειλε έναν αστείο
υπουργό του να παραλάβει, μπρος στο Στάδιο, τα πρώτα πενήντα αυτοκίνητα
της Αστυνομίας Πόλεων (τα γνωστά εκατό), κανείς δεν μπορούσε να
φανταστεί ό,τι επακολούθησε: κλούβες, ειδικά γκλομπ, αφθονία δακρυγόνων,
βάναυσο ξυλοφόρτωμα των διαδηλωτών, συστηματικό σπάσιμο βιτρινών από
χαφιέδες, μπάτσοι μαυροντυμένοι και με μάσκες κτλ. Ο Λαός τα βλέπει όλα
αυτά και αηδιασμένος, αποφεύγει να ψηφίσει. Η αποχή απέβη πολιτικό όπλο.
Η αποχή είναι πιά το μόνο πολιτικό όπλο κατά των πολιτικάντηδων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δεν τρέφω αυταπάτες. Μεσα σε τριάντα χρόνια, ο κάποτε μαχητικός
ελληνικός Λαός μεταβλήθηκε σε έναν πολτό άβουλου Όχλου. Δεν μου
διαφεύγει το ότι η αποχή από τις εκλογές αποτελεί μια μορφή αντίδρασης
αλλά παθητικής αντίδρασης. Στην ουσία κανείς έλληνας δεν φρίττει από τα
τεκτενόμενα. Όλοι γκρινιάζουν όμως δεν ξεσηκώνονται όπως άλλοτε. Η
αριστερά του ΠΑΣΟΚ μάδησε. Οι κνίτες πέθαναν εδώ και δύο δεκαετίες. Οι
ψευτο-αναρχικοί τσιλιμπουρδίζουν. Τα έντυπα της Αριστεράς φθίνουν.
Ελάχιστοι αριστεροί διανοούμενοι διατηρούν την αξιοπρέπειά τους. Οι
φοιτητικές οργανώσεις αδρανούν. Το κίνημα των μαθητών κατάντησε σκέτος
κωλοπαιδισμός. Οι φεμινίστριες κατεποντίσθησαν. Οι ομοφυλόφιλοι
ξεθυμαίνουν με εκδηλώσεις, όπου μας δείχνουν τον κώλο τους. Οι εχθροί
της παγκοσμιοποίησης πηγαίναν εκδρομούλες σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης
για να διακυρήξουν την αντίθεσή τους, αλλά τώρα κουράστηκαν. Τους
αντιρρησίες συνείδησης τους έχουν τσουβαλιάσει για τα καλά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καταλήγω να πιστεύω ότι ίσως η μόνη εναπομένουσα διέξοδος είναι η
ανοιχτή διαμάχη μεταξύ των ποκιλωνύμων Εξουσιών. Μέχρι στιγμής αυτός ο
πόλεμος διεξάγεται στα κρυφά. Και ουδείς δύναται να προφητέψει πού και
πότε θα σπάσει το απόστημα. Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει, το ρήγμα θα
προκληθεί από κάποιο τυχαίο περιστατικό. Στη σημερινή Ελλάδα μόνον η
Εκκλησία διαθέτει οργανωμένη δύναμη. Ωστόσο η Εκκλησία – σαν συντηρητική
Εξουσία που είναι – δεν πρόκειται να υιοθετήσει μια ριζοσπατική
πολιτική. Η στρατηγική της Εκκλησίας αποβλέπει στην διαρπαγή διαφόρων
οικονομικών προνομίων. Η τακτική της Εκκλησίας είναι διακοσμημένη με
μπόλικη δημαγωγική σάλτσα. Συνεπώς δεν περιμένω ότι οι παπάδες θα
αρχίσουν να βαράνε τις καμπάνες για να διαφυλάξουν τις λαϊκές
ελευθερίες.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κάποιος πολιτικάντης της Δεξιάς είχε αποκαλέσει τους λογοτέχνες
λαπάδες. Όντως είναι λαπάδες και φέρονται σαν λαπάδες. Είμαι συγγραφέας
και ως εκ τούτου δεν διαθέτω καμιά δύναμη, μήτε κοινωνική, μήτε
πολιτική. Απλώς διαχωρίζοντας τη θέση μου από τους τυφλούς και μουγγούς
λαπάδες, θέλω να κραυγάσω:</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κάτω οι υποκριτές του Αρείου Πάγου!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σώστε τον θεσμό του Συμβουλίου Επικρατείας!</span></span></b></div>
<h3 class="share-title text-center">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<a href="http://www.respublica.gr/2015/04/column/petropoulos/">www.respublica.gr</a></span></span></h3>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-7809825107998888342016-07-20T17:45:00.001+03:002016-07-20T17:45:04.659+03:00Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></h1>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><a class="colorbox imagefield imagefield-imagelink imagefield-field_article_image initColorbox-processed cboxElement" href="http://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/article/2014/29/157447-ispanikos_emphulios0011405423227.jpg" rel="gallery-all" title="Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο"><img alt="" class="imagecache imagecache-620x320" height="320" src="http://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/imagecache/620x320/article/2014/29/157447-ispanikos_emphulios0011405423227.jpg" title="Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο" width="620" /></a>
</span></span></b><div id="node-date">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">11:50 | 17 Ιουλ. 2016</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><div class="social-buttons" style="border-bottom: 1px solid rgb(205, 198, 189); border-top: 1px solid rgb(205, 198, 189); padding: 10px 0px;">
<div class="fb-like fb_iframe_widget" data-action="like" data-href="http://tvxs.gr//news/taksidia-sto-xrono/ellines-antifasistes-ston-ispaniko-emfylio" data-layout="button_count" data-share="true" data-show-faces="true" style="vertical-align: top;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><span style="height: 20px; vertical-align: bottom; width: 212px;"></span></span></span></b></div>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η 17η Ιουλίου 1936, με τη στάση της «στρατιάς της Αφρικής» και
άλλων τμημάτων του ισπανικού στρατού που την ακολούθησαν, σηματοδοτεί
την επίσημη έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ενός πολέμου που,
εκτός απ’ το βαρύ φόρο αίματος που τον συνόδεψε στα τρία σχεδόν χρόνια
της διάρκειάς του, έμελλε να καθορίσει την ζωή στην Ισπανία του 20ού
αιώνα - με τη νίκη των Εθνικιστών, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του
Φράνκο και την πτώση της 40 περίπου χρόνια μετά - και να αποτελέσει έναν
απ’ τους σημαντικότερους τόπους μνήμης: σημείο αναφοράς, πεδίο
αντιπαράθεσης ή συναίνεσης και συστατικό μύθο πολιτικών και κοινωνικών
δυνάμεων από εκεί και πέρα· έμελλε, επίσης, να λειτουργήσει ως το
προοίμιο μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης, της μεγαλύτερης και
τρομακτικότερης όλων, αυτής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. <strong>Επιμέλεια: Μάνος Αυγερίδης </strong></span></span></b><br />
<div class="region region-in-node-ad">
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
Ο Ισπανικός Εμφύλιος, άλλωστε, δεν υπήρξε μόνο ένας εθνικός και ταξικός
πόλεμος, αλλά κι ένας πόλεμος των κυρίαρχων ή αναδυόμενων ιδεολογιών της
εποχής. Με την (και στην) πλευρά των Δημοκρατικών συντάχθηκαν,
εντάχθηκαν και πολέμησαν δημοκράτες, αντιφασίστες, κομμουνιστές και
αναρχικοί από όλη την Ευρώπη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες εθελοντές, κάποιοι εκ των οποίων
έχασαν τη ζωή τους στη μάχη, όχι (άμεσα) για την πατρίδα τους, αλλά για
τα ιδανικά τους και μια διεθνιστική προοπτική ενάντια στον φασισμό και
τους συμμάχους του. Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένη η πρώτη συμβολή στη στήλη
«Κομμάτια κι αποσπάσματα», προϊόν μιας σταθερής πια συνεργασίας των
Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας με τον 105,5 Στο Κόκκινο. Μια
φωτογραφία απ’ το Φωτογραφικό Αρχείο των ΑΣΚΙ κι ένα απόσπασμα από το
βιβλίο του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, τον οποίον ευχαριστούμε για την
παραχώρηση, Έλληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο
(1936-39).</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><strong>Η δράση των Ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία: Η εκπαίδευσή τους – Το πρώτο πολεμικό βάφτισμα στη Μαδρίτη1</strong></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">«Στο Αλμπαθέτε –τη μικρή ισπανική κωμόπολη, που όπως είδαμε, έγινε το
κέντρο κατάταξης και εκπαίδευσης των Εθελοντών—φτάνανε απ’ όλες τις
κατευθύνσεις και οι Έλληνες. Λίγοι στην αρχή, που πλήθαιναν σιγά-σιγά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η πρώτη ομάδα που την αποτελούσαν βασικά Έλληνες που ήρθαν απ’ τη
Γαλλία, έφτασε στις αρχές του Οκτώβρη του 1936. Εκεί μαζί με αγωνιστές
των άλλων Βαλκανικών χωρών και ιδιαίτερα Γιουγκοσλαύους, φτιάξανε το
“Βαλκανικό Λόχο”.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Υπεύθυνος των Ελλήνων ήταν ο Παναγιώτης Αϊβατζής, που είχε το
ψευδώνυμο Μάριος. Αυτός άλλωστε σε συνεργασία μ’ έναν γιουγκοσλαύο
αγωνιστή, πρωτοστάτησε στην ίδρυσή του.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο λόχος εντάχτηκε στο Τάγμα “Ντομπρόσφσκυ”, (είναι το όνομα του
Πολωνού αγωνιστή της Παρισινής Κομμούνας), που μαζί με άλλα δύο Τάγματα
αποτέλεσε την 11η Ταξιαρχία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Μια άλλη ομάδα Ελλήνων τοποθετήθηκε στο “Βαλκανικό Λόχο” του Τάγματος “Τέλμαν”, που υπαγόταν στη 12η Διεθνή Ταξιαρχία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ήταν ακόμα εκείνη την εποχή και μια ομάδα Ελληνοκύπριων που ήρθαν από
το Λονδίνο ενταγμένοι στον Αγγλικό λόχο. Ανάμεσά τους οι Αντώνης
Θεοδούλου και Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο σημερινός Γραμματέας του ΑΚΕΛ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι δύο αυτές Ταξιαρχίες ήσαν οι πρώτες που σχηματίστηκαν και πήραν το βάφτισμα της φωτιάς στην άμυνα της Μαδρίτης.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Στις 6 και 7 του Νοέμβρη οι άντρες της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας
φτάσανε από το Αλμπαθέτε στη Μαδρίτη που τα φασιστικά στρατεύματα την
πολιορκούσαν απ’ όλες τις μεριές, τράβηξαν κατ’ ευθείαν για την πρώτη
γραμμή και έπιασαν τα πιο επικίνδυνα σημεία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Το Τάγμα “Ντομπρόσφσκυ” μαζί με το Τάγμα “Κομμούνα του Παρισιού”,
πιάσανε το δρόμο που οδηγούσε προς την Πανεπιστημιούπολη. Οι μάχες ήσαν
πολύ σκληρές. Ο εχθρός με τα τεράστια πολεμικά μέσα που διέθετε,
ενεργούσε λυσσασμένες επιθέσεις. Συνάντησε όμως τη γενναία αντίσταση των
Διεθνιστών. Τα<br />
μέσα άμυνάς τους ήσαν πολύ φτωχά. Μερικές φορές για ν’ αποκρούσουν τις
επιθέσεις μεταχειρίζονταν χειροβομβίδες που τις φτιάχνανε οι ίδιοι από
κονσερβοκούτια γεμισμένα με εκκρηκτικές ύλες. Ωστόσο ο εχθρός δεν
κατόρθωνε να προχωρήσει ούτε ένα βήμα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σε δύο-τρεις μέρες μπήκε στη μάχη κι η 12η Διεθνής Ταξιαρχία που πολέμησε το ίδιο ηρωικά όπως κι η 11η.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι μάχες της Μαδρίτης εκείνων των ημερών στάθηκαν αποφασιστικές όχι
μονάχα για την Ισπανική πρωτεύουσα αλλά και για ολόκληρη την Ισπανία. Οι
προσδοκίες του Φράνκο ότι θα την κυρίευε μέσα σε λίγες μέρες
διαψεύστηκαν. Η Μαδρίτη έγινε σύμβολο, κι έδωσε κουράγιο στους Ισπανούς
αντιφασίστες ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό για δυόμισυ ακόμα χρόνια.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ωστόσο οι απώλειες εκείνων των ημερών ήσαν πολύ μεγάλες. Φυσικά είχαν κι οι Έλληνες το μερίδιό τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ανάμεσα στους Έλληνες που σκοτώθηκαν στη Μαδρίτη ήσαν οι Μανώλης
Μαύρος από την Κάλυμνο, ο Αντώνης Φλώρος, ο Γιάννης Σταύρου, Θρακιώτης
που ζούσε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, ο Κώστας Καλπάκας, κι ο φοιτητής
Σπίνος από τη Χίο γιος φαρμακοποιού που σπούδαζε στο Παρίσι.</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Εκεί τραυματίστηκε βαριά κι ο ναυτεργάτης Νίκος Κουρκουλιώτης, ένα
παληκάρι εύθυμο και ζωντανό που για τις ξεχωριστές του ικανότητες
προβιβάστηκε σε ανθυπολοχαγό (αργότερα θα δώσει τη ζωή του στη Μάχη του
Έβρου).<br />
Τραυματίστηκε μεταξύ άλλων κι ο Όμηρος Σεραφειμίδης (ψευδώνυμο Σταύρος),
όπου μετά την ανάρρωσή του τοποθετήθηκε σαν αξιωματικός στο Ναυτικό».</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><em><strong>* Στην κεντρική φωτογραφία:</strong> Ομάδα εθελοντών,
ίσως στο Αλμπαθέτε, σ’ ένα διάλειμμα πολεμικών ασκήσεων. Στην άκρη δεξιά
(με το σακάκι ριχτό στην πλάτη) διακρίνεται ο Νίκος Βαβούδης
(1906-1951), κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ. Ασυρματιστής στις παράνομες
κομματικές οργανώσεις στην μετεμφυλιακή Αθήνα, εντοπίστηκε από την
Ασφάλεια τον Νοέμβριο του 1951 στην κρύπτη με τους ασυρμάτους και
αυτοκτόνησε για να αποφύγει την σύλληψη.</em></span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">-----------------------------------------------------</span></span></b><br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span></b><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">1. Δημήτρης Παλαιολογόπουλος, Έλληνες αντιφασίστες εθελοντές στον
Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39), Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1986., σ.
63-65</span></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-37807811171357318992016-07-18T18:06:00.002+03:002016-07-18T18:06:29.789+03:00Έλληνες εθελοντές Aντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="post-header">
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h2 class="date-header">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span>
Από
Δημήτρης Δαμασκηνός<a href="http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_634.html"> βαθυ κοκκινο</a></span></span></span>
</h2>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="float: left; margin: 10px 0px 5px; padding: 0px; width: 100%;">
<div class="fb-like fb_iframe_widget" data-send="true" data-show-faces="false" data-width="450">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="height: 20px; vertical-align: bottom; width: 450px;"></span></span></span></b></div>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTB23CaIB90tcp9u4r8hOa_Hw16pU1BbVB08eIgsmpG-HsXQYdLJ3TCHpPSpajBV13rCN-euTrTSTH34rsBLIaYcLSgrysoOCcjjKKWWaXRSSf8H8LVwEYxqb_TTqcI7sg992nfyHyufqH/s1600/1neb46b.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTB23CaIB90tcp9u4r8hOa_Hw16pU1BbVB08eIgsmpG-HsXQYdLJ3TCHpPSpajBV13rCN-euTrTSTH34rsBLIaYcLSgrysoOCcjjKKWWaXRSSf8H8LVwEYxqb_TTqcI7sg992nfyHyufqH/s400/1neb46b.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Στις 17 Ιούλη του 1936 μια ομάδα
φασιστών αξιωματικών που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, με επικεφαλής
τον συνταγματάρχη Σέγκουι, στασίασε και κατέλυσε τις νόμιμες αρχές της
δημοκρατίας που είχαν βγει από τις εκλογές του Φλεβάρη του ίδιου χρόνου.
Αυτή ήταν και η αρχή του φασιστικού πραξικοπήματος που απλώθηκε με
ταχύτητα αστραπής σ’ ολόκληρη τη χώρα κι αιματοκύλισε τον Ισπανικό λαό
για τρία σχεδόν χρόνια.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Το φασιστικό αυτό πραξικόπημα δεν ήταν
αποτέλεσμα μιας πρόχειρης συνωμοσίας. Ήταν ένα πολύ καλά μελετημένο κι
οργανωμένο πραξικόπημα που το καθοδηγούσε μια ομάδα από έμπειρους
στρατηγούς, γνωστούς για τις συμπάθειες τους στο χιτλερικό καθεστώς και
τις φασιστικές τους πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο
Φραγκίσκο Φράνκο, που έγινε αρχηγός τους. Είχε γερά στηρίγματα στην
αστική τάξη της χώρας, στους μεγάλους γαιοκτήμονες και (σε ποιούς
άλλους;) στον κλήρο. Φασιστικές οργανώσεις όπως η φάλλαγα, οι καρλιστές
και άλλες, δρούσαν σχεδόν νόμιμα συνθέτοντας το παρακράτος της χώρας,
και διαβρώνοντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Είχε, ακόμη,την
υποστήριξη των φασιστικών καθεστώτων του εξωτερικού και αποτέλεσε μια
ανοιχτή και καλά οργανωμένη επίθεση ενάντια στην Δημοκρατική Ισπανία
που, για πρώτη φορά στην ιστορία της, κυβερνιόταν απ’ όλα, χωρίς
εξαίρεση, τα δημοκρατικά κόμματα, επίθεση που θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί και σαν μια πρόβα για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που
ακολούθησε μετά.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaGbBU4sftmw5L8bAmKkSTvZh19ABitBktWNpNh9In1pxbfAuKq-AOhuAsLgdI9_sonZShrOGcP3UxejVVNYEAVsroFSsWp5Tc6ODxc4-sdG1f00V8Biq_tP0NQadmGpfqz8td8YlpPJhh/s1600/10064.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaGbBU4sftmw5L8bAmKkSTvZh19ABitBktWNpNh9In1pxbfAuKq-AOhuAsLgdI9_sonZShrOGcP3UxejVVNYEAVsroFSsWp5Tc6ODxc4-sdG1f00V8Biq_tP0NQadmGpfqz8td8YlpPJhh/s400/10064.jpg" width="400" /></a></span></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span class="irc_su" dir="ltr" style="text-align: left;">Διαδήλωση κατά των στασιαστών του Φράνκο, </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span class="irc_su" dir="ltr" style="text-align: left;">υπέρ της δημοκρατίας στο κέντρο της Μαδρίτης. Ιούλης 1936.</span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Τα φασιστικά σχέδια όμως δεν πέτυχαν
απόλυτα. Και δεν πέτυχαν χάρη στην αυτοθυσία του Ισπανικού λαού και πάνω
απ’ όλα της Ισπανικής εργατικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή της
φασιστικής επίθεσης μια γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση αγκάλιασε ολόκληρη
τη χώρα. Τεράστιες διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, τη
Βαλένθια και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις με την κραυγή “θέλουμε όπλα”. Ο
τακτικός στρατός της Δημοκρατίας σχεδόν διαλύθηκε, γιατί πάνω από το 80%
των αξιωματικών του πέρασε με τους φασίστες. Αλλά από τα λαϊκά στρώματα
των πόλεων και της υπαίθρου ένας άλλος στρατός άρχισε να σχηματίζεται.
Ήταν ο καινούργιος στρατός της Ισπανικής Δημοκρατίας που πάνω από 32
μήνες αντιμετώπισε με ηρωισμό της φασιστικές ορδές. Έτσι, η πρόβλεψη του
Φράνκο και της κλίκας του πως όλα θα τελειώσουν μέσα σε λίγες μέρες,
διαψεύστηκε παταγωδώς. Ύστερα από τις πρώτες τους επιτυχίες κι αφού ο
δημοκρατικός λαός άρχισε ν’ ανασυντάσσεται και να περνά στην αντεπίθεση,
η κατάσταση των πραξικοπηματιών άρχισε να γίνεται κρίσιμη. Οι περιοχές
που είχαν καταλάβει στην μητροπολιτική Ισπανία κινδύνευαν από ώρα σε
ώρα. Από τη δύσκολη αυτή θέση οι φασίστες σώθηκαν χάρη σε δύο παράγοντες: </span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
α) Στην άμεση βοήθεια των φασιστικών
καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας. Οι δύο δικτάτορες έδωσαν στους
φασίστες του Φράνκο 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα,
2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από
μισό εκατομμύριο τουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και 250.000
στρατιώτες, αξιωματικούς και τεχνικούς συμβούλους.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
β) Στην “ουδέτερη” στάση των αστικών
δημοκρατιών της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι κυβερνήσεις της Αμερικής,
της Γαλλίας και της Αγγλίας, ακολούθησαν την υποκριτική πολιτική της “μη
επέμβασης” που στην ουσία σήμαινε αναγνώριση και ενίσχυση του φρανκικού
καθεστώτος.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h3 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="background-color: #e69138;">Η αλληλεγγύη των λαών</span></span></span></h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h3 style="text-align: center;">
</h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Αλλά αν ο Ισπανικός λαός στις πιο
τραγικές στιγμές της ιστορίας του εγκαταλείφθηκε από τους εξουσιαστές
του “ελεύθερου” κόσμου, δεν εγκαταλείφθηκε από τους δημοκρατικούς λαούς
της γης. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και σε πολλές άλλες
πόλεις του κόσμου άρχισαν να σχηματίζονται επιτροπές αλληλεγγύης προς το
λαό της Ισπανικής Δημοκρατίας. Χρηματικά ποσά συγκεντρώνονται από
εράνους με τα οποία αγοράζονται και στέλνονται τρόφιμα, φάρμακα και
όπλα. Από τη μια άκρη του κόσμου έως την άλλη, όλοι οι άνθρωποι που μέσα
τους έκαιγε το ιδανικό της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στρέψανε με κατανόηση τα βλέμματα τους και
πρόσφεραν την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους Ισπανούς.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYjgAhBU6EqqjFnc7gEBrXsuh5isVTyEk6lGLcLqS2HuJP5aXUXeMAW1cJZjdPebcB_TxSCE2LcboSGAKoWneOK9ElaRuCnkGvvO84Atqp_-p00kp4cO5eAscyULtH4shtpqc6Us51eahH/s1600/ispanikos-emfylios2.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYjgAhBU6EqqjFnc7gEBrXsuh5isVTyEk6lGLcLqS2HuJP5aXUXeMAW1cJZjdPebcB_TxSCE2LcboSGAKoWneOK9ElaRuCnkGvvO84Atqp_-p00kp4cO5eAscyULtH4shtpqc6Us51eahH/s400/ispanikos-emfylios2.jpg" width="296" /></a></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Στο κάλεσμα εθελοντικής στήριξης στο
μέτωπο του ένοπλου αγώνα του Ισπανικού λαού ανταποκρίθηκαν χιλιάδες
πολίτες από τη Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Κούβα, την
Αργεντινή, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη, την Αγγλία, τη Γαλλία, και
πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Βιομηχανικοί εργάτες, δάσκαλοι, αγρότες,
ναυτεργάτες, ανθρακωρύχοι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, φοιτητές,
άντρες και γυναίκες, απλοί άνθρωποι στρατολογήθηκαν εθελοντικά στο πλάι
των ισπανών αγωνιστών. Αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και απλοί
δημοκράτες, συνολικά 53.000 άνθρωποι από 53 εθνικότητες πήραν τα όπλα
και πολέμησαν στην Ισπανία, με μεγαλύτερη σε αναλογία τη συμμετοχή των
Γάλλων (8.000). Οι μονάδες που συγκρότησαν οι εθελοντές πήραν το όνομα
“Διεθνείς Ταξιαρχίες”.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Στις αρχές του Νοέμβρη του 1936, η πρώτη
συγκροτημένη ταξιαρχία, η 11η (που αποτελούνταν από τα τάγματα
α)“Εντγκαρ Αντρέ”, β) “Κομμούνα Παρισιού και γ) “Ντομπρόφκυ”) έφτασε στο
Μέτωπο της Μαδρίτης κι έπιασε θέσεις στα πιο επικίνδυνα σημεία. “Λαέ της
Ισπανίας”, έλεγε μια προκήρυξη των εθελοντών, “ήρθαμε να σε βοηθήσουμε
και να υπερασπίσουμε την πρωτεύουσα σου σα να ήταν η πρωτεύουσα του
καθενός μας. Η τιμή σου είναι και δική μας τιμή. Ο αγώνας σου είναι και
αγώνας μας”. Και πραγματικά, κράτησαν το λόγο τους. Ο στρατός των
φασιστών δεν μπόρεσε από τότε να κάνει ούτε ένα βήμα στο μέτωπο της
Μαδρίτης.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Η πορεία των Διεθνών Ταξιαρχιών σ’ όλη
τη διάρκεια του πολέμου, είναι η ίδια η πορεία του δημοκρατικού στρατού
της Ισπανίας. Όχι μονάχα στη Μαδρίτη, αλλά και σ’ όλα τα μέτωπα,
Γκουανταλαχάρα, Σαραγόσα, Μπρουνέτο, Έβρο κλπ, συνέδραμαν σημαντικά
στους αγώνες του Ισπανικού λαού, γράφοντας με το αίμα τους μερικές από
τις λαμπρότερες σελίδες του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span></span><br /></span></span></b>
<h3 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="background-color: #e69138;">Εθελοντές από την Ελλάδα</span></span></span></h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Στην Ελλάδα, κάτω από τις συνθήκες που
δημιούργησε η δικτατορία του Μεταξά, οι δυσκολίες και τα εμπόδια ήταν
πολλά και μεγάλα. Στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από το πραξικόπημα
του Φράνκο έως τη δικτατορία Μεταξά (17 Ιουλίου–4η Αυγούστου), τα
πράγματα φάνηκαν κάπως εύκολα για την αποστολή εθελοντών. Γι’ αυτό και
αυτοί που προσφέρθηκαν αρχικά ξεπέρασαν τις 2.000. Μετά την 4η Αυγούστου,
όμως, όλα αυτά ματαιώθηκαν. Οι νόμιμοι δρόμοι έκλεισαν, τα διαβατήρια
των αριστερών κόπηκαν, από όσους φυσικά δεν συνελήφθησαν. Έμειναν μόνο
οι παράνομοι δρόμοι προς το εξωτερικό, αλλά κι αυτοί ήταν εξαιρετικά
επικίνδυνοι. Ωστόσο, παρά τους κινδύνους, υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν
τον τρόπο να βγουν από τα σύνορα κι από εκεί να πάρουν το δρόμο για την
Ισπανία. Προορισμός των εθελοντών ήταν αρχικά η Μασσαλία, όπου θα
πήγαιναν δήθεν να δουλέψουν σαν εργάτες στα εκεί εργοστάσια. Μόλις
έφταναν εκεί, ερχόντουσαν σε επαφή με την ελληνική οργάνωση της
Μασσαλίας-που την αποτελούσαν κυρίως ναυτεργάτες- και μεταφέρονταν στην
Ισπανία.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZnkIlN8BOQjkf5sZKtZ92KPhU_Kb9fTJ3fOY2Zw_Q0uAZxlksiE5SX-nUzW927aHPAHvlcuyRRKKlZIqQVAZohV8jqJF7sq8Ew-gYrqLVzb3XOa7SZRPKFwlWbUb8QaMKrgoi9L5LnFIO/s1600/Picture0002.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZnkIlN8BOQjkf5sZKtZ92KPhU_Kb9fTJ3fOY2Zw_Q0uAZxlksiE5SX-nUzW927aHPAHvlcuyRRKKlZIqQVAZohV8jqJF7sq8Ew-gYrqLVzb3XOa7SZRPKFwlWbUb8QaMKrgoi9L5LnFIO/s320/Picture0002.png" width="320" /></a></span></span></span></b></div>
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Ο εθελοντής μαχητής Στέφανος Τσερμέγκας γράφει:“την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1937 ξεμπαρκάραμε στο λιμάνι της
Χάβρης, στη Γαλλία, απ’ όπου θα περνούσαμε στην Ισπανία. Ήταν η ώρα 10
το πρωϊ.Μπήκαμε στο τελωνείο για να μας κάνουν έλεγχο στις βαλίτσες μας.
Η σκηνή που ακολούθησε θα μου μείνει αξέχαστη. Όταν οι Γάλλοι
τελωνειακοί υπάλληλοι που άνοιξαν τις βαλίτσες μας είδαν πως ήταν
γεμάτες στρατιωτικά εφόδια με στολές, μπαλάσκες, παγούρια, κι άλλα
διάφορα στρατιωτικά είδη, όλοι τους ξέσπασαν σ’ ένα παραλήρημα
ενθουσιασμού. Σήκωσαν ψηλά τη γροθιά τους και μας χαιρέτιζαν επί πολλήν
ώρα με τον καθιερωμένο εκείνη την εποχή ισπανικό αντιφασιστικό
χαιρετισμό “ΝΟ ΠΑΣΑΡΑΝ”..”.</span></span></b></div>
</blockquote>
<blockquote>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και ο Π.Αϊβατζής, που ήταν από τους πρώτους εθελοντές: “…Η πρώτη ομάδα από Έλληνες εθελοντές, ξεκινήσαμε μαζί με μερικές
εκατοντάδες αντιφασίστες από άλλες χώρες, τον Οκτώβρη του 1936, από την
Γαλλία για την Ισπανία”.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b></blockquote>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrBW3oY8zf6I-Pkxhlu2MQwJpEeMcjSjB0cBJo3hDrV-KnLX9PWQPePe78He9jsT2LRT8Gz5g09BOP2kqqwzTbLHQA57VhS-xNY-pyZovh55KREsEGtIDZii4X-Z3oFh5H4YOxvHm5J0nZ/s1600/p11.txt.jpe" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrBW3oY8zf6I-Pkxhlu2MQwJpEeMcjSjB0cBJo3hDrV-KnLX9PWQPePe78He9jsT2LRT8Gz5g09BOP2kqqwzTbLHQA57VhS-xNY-pyZovh55KREsEGtIDZii4X-Z3oFh5H4YOxvHm5J0nZ/s320/p11.txt.jpe" width="320" /></a></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Πέντε από τα
στελέχη των Ελλήνων εθελοντών των Δ. Ταξιαρχιών. </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Από αριστερά: Γιάννης
Σακαρέλλος, Παντ. Παντελιάς, </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Παν. Αϊβατζής, Αναγν. Δεληγιάννης και Νίκος
Βαβούδης</span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Επίσης, αρκετοί Έλληνες της διασποράς,
κυρίως από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, συμμετείχαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες.
Σ΄ένα βιβλίο που είναι γραμμένο για τη 15η Διεθνή Ταξιαρχία κι εκδόθηκε
στη Μαδρίτη το 1937, ένα ολόκληρο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους
Έλληνες εθελοντές της Αμερικής. Εκεί τονίζεται η διπλή σημασία της
προσφοράς τους: “η πάλη τους δεν ήταν μονάχα πάλη για τη Δημοκρατική
Ισπανία, αλλά και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην ίδια τους τη
χώρα”. Στην Κύπρο, παρ’ όλο που οι Άγλλοι απαγόρευσαν τον έρανο για την
Ισπανία στο νησί, οι Κύπριοι κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν από τις πόλεις
και τα χωριά αρκετά χρήματα, με την πρώτη δόση που στάλθηκε το 1937 να
ξεπερνά τις 4.000 λίρες. Περισσότεροι από 60 Κύπριοι από την Αγγλία και
την Αμερική μετέβησαν στην Ισπανία για ν’ αγωνιστούν.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qzRzOKyVgsEUr5aBVMT0g-VgcZ00v0meHl20PBjOvnk3_djXkxilhOKlha_hUueZQ6UwX2qcM2YNjlcfCDFtTgpzatvpuBe6nELJ2dNUVBsHiGI6BCnGaeBt-BzX-FMZsiMuECa6qWNk/s1600/imagemagic.php.jpe" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4qzRzOKyVgsEUr5aBVMT0g-VgcZ00v0meHl20PBjOvnk3_djXkxilhOKlha_hUueZQ6UwX2qcM2YNjlcfCDFtTgpzatvpuBe6nELJ2dNUVBsHiGI6BCnGaeBt-BzX-FMZsiMuECa6qWNk/s320/imagemagic.php.jpe" width="320" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Ο αριθμός των Ελήνων εθελοντών δεν είναι
δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια, καθώς οι συνθήκες που
επικρατούσαν στη χώρα δεν έδιναν τη δυνατότητα για μια σχετική
καταγραφή. Κατά προσέγγιση, λοιπόν ο Π.Αϊβάζης (βλ. “Αυγή” 12/10/75)
τους υπολογίζει σε 300. Ο Γιάννης Καμπίτης (εθελοντής) δίνει τον αριθμό
των 290. Ο ιστορικός Καρανικόλας (“Ριζοσπάστης 5/10/75) δίνει τον αριθμό
των 400. Τον ίδιο αριθμό δίνει κι η κυπριακή εφημερίδα “Χαραυγή” (βλ.
2/11/75). Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι Έλληνες εθελοντές ήταν εργάτες.
Κι από αυτούς πάλι, ένας μεγάλος αριθμός, σχεδόν οι μισοί, ναυτεργάτες.
Πολιτικά, οι περισσότεροι από τους Έλληνες εθελοντές ανήκαν στο
Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ υπήρχε και μια ομάδα ελλήνων αναρχικών που
έδρασε βασικά στην περιοχή της Βαρκελώνης, όπου οι Ισπανοί αναρχικοί
συγκέντρωναν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης τους. Δεν έγινε ποτέ γνωστό
αν ανάμεσα στους Έλληνες εθελοντές συμμετείχαν και γυναίκες είτε σαν
μαχήτριες είτε σε άλλες βοηθητικές υπηρεσίες, όπως ήταν γυναίκες από
άλλες χώρες.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<h3 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="background-color: #e69138;">Η δράση των ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία</span></span></span></h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων
εθελοντών πολέμησε από τις αρχές του 1937 στις γραμμές της 15η Διεθνούς
Ταξιαρχίας και ιδιαίτερα στο βαλκανικό τάγμα “Γ. Δημητρώφ”. Αλλά ήταν
σκορπισμένοι σ’ όλους τους λόχους. Με το πέρασμα του καιρού, στα μέσα του
1937, συγκροτήθηκε ελληνικός λόχος, διοικητής του οποίου ανέλαβε ο
Γιάννης Παντελιάς, ξυλουργός, με το ψευδώνυμο Γιάννης Μαργαρίτης,
υποδιοικητής ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, καπνεργάτης, με το ψευδώνυμο
Γιάννης Σιγανός και πολιτικός επίτροπος ο Κυριάκος Στεφόπουλος,
σιδηροδρομικός, με το ψευδώνυμο Δημήτρης Πέρρος. Στο λόχο δόθηκε το
όνομα “Ρήγας Φεραίος”, το όνομα δηλαδή του μεγάλου οραματιστή της
Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Για κάποιο διάστημα ο λόχος ονομαζόταν και
“Ζαχαριάδης”. Πάντως, πολλοί Έλληνες παρέμειναν στις μονάδες στις οποίες
αγωνίζονταν και δεν μετατάχθησαν στον ελληνικό λόχο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_0s2WHE9-wyY6vYMhHKZilWJ346kaT1e-o6uwNbOd5IUcXUPrUsG6jhTK_C-cdoD-sFxMdlbfBlgntjQuhDCXb_KeAqj2qkIK__oc40zgzg4KT957XRRNaKq5qHX0lkQR_3WcWHP6bSD7/s1600/157447-ispanikos_emphulios0011405423227.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_0s2WHE9-wyY6vYMhHKZilWJ346kaT1e-o6uwNbOd5IUcXUPrUsG6jhTK_C-cdoD-sFxMdlbfBlgntjQuhDCXb_KeAqj2qkIK__oc40zgzg4KT957XRRNaKq5qHX0lkQR_3WcWHP6bSD7/s400/157447-ispanikos_emphulios0011405423227.jpg" width="400" /></a></span></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ομάδα εθελοντών, ίσως στο Αλμπαθέτε, </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">σ’ ένα διάλειμμα πολεμικών
ασκήσεων. </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Στην άκρη δεξιά (με το σακάκι ριχτό στην πλάτη) </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">διακρίνεται ο
Νίκος Βαβούδης (1906-1951), </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ. </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ασυρματιστής
στις παράνομες κομματικές οργανώσεις </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">στην μετεμφυλιακή Αθήνα,<br />
εντοπίστηκε από την Ασφάλεια τον Νοέμβριο του 1951 </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">στην κρύπτη με τους
ασυρμάτους </span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">και αυτοκτόνησε για να αποφύγει την σύλληψη.</span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Ο ελληνικός λόχος, μέρος της 15ης
Διεθνούς Ταξιαρχίας, συμμετείχε στη μάχη του Μπρουνέτ, όπου αποτέλεσε τη
δύναμη κρούσης και κατέλαβε τη μικρή πόλη Βιλιανουέβα-ντε-λα-Κανιάντα,
έπειτα από τρεις εβδομάδες μάχης. Οι απώλειες της ταξιαρχίας ήταν
τεράστιες, καθώς χάθηκαν σχεδόν οι μισοί αγωνιστές. Οι απώλειες των
Ελλήνων δεν κατορθώθηκε να εξακριβωθούν, όμως αν λάβουμε υπόψη μας
γενικά εκείνες της ταξιαρχίας, θα πρέπει να ήταν αρκετές. Ανάμεσα στους
σκοτωμένους είναι ο κύπριος Αχιλλέας Κανάρης, τότε 35 ετών και ο Χιώτης
Δημήτρης Ραπίτης, που σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του Κώστα Μακρινό
έπεσε μαχόμενος πάνω στο πολυβόλο του, καλύπτοντας την υποχώρηση των
μαχητών της μονάδας του.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Άλλη μάχη του ελληνικού λόχου ήταν αυτή
στο Μπελσίτ, όπου στόχος ήταν η κατάληψη της Σαραγόσα, που την κατείχαν
οι φασίστες. Η επίθεση άρχισε στις 24 Αυγούστου με πρώτο στόχο το
Μπελσίτ, μια μικρή αλλά καλά οχυρωμένη πόλη. Σε μια από τις αντεπιθέσεις
των φασιστών, το τάγμα Δημητρώφ και ιδιαίτερα ο ελληνικός λόχος έπαθαν
πανωλεθρία. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο διοικητής του λόχου Παντελιάς,
όπως κι ο πολιτικός επίτροπος Στεφόπουλος, που άφησαν τη ζωή τους πάνω
στα πολυβόλα, περικυκλωμένοι από στρατιώτες του Φράνκο. Διοικητής του
λόχου ανέλαβε τότε ο υποδιοικητής Δεληγιάννης που με όσους αγωνιστές
έμειναν όρθιοι, συνέχισαν τις μάχες με αυταπάρνηση και ηρωϊσμό
“υπερασπιζόμενοι όχι μόνο τη δημοκρατία της Ισπανίας, αλλά με την
πεποίθηση ότι μαχόμενοι υπεράσπιζαν τη δημοκρατία όλου του κόσμου, μα
και της πατρίδας τους”. Ύστερα από σκληρές μάχες, το Μπελσίτ καταλήφθηκε
οριστικά στις 8 Σεπτέβρη.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></b>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIYaAuJjEnLWcZxc_RqmqzAXdVzBRH2p4GOl_0OxjhmBbXNOcuYhYgJ7FMH6p4JDEoLodsGFN34kDfKai_n3IdFaBUBNe1MF2FAuOpAGbCy6qEK8xQnsXW1-q3kflnRjvSErAdfsTj_5_q/s1600/p.txt.jpe" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIYaAuJjEnLWcZxc_RqmqzAXdVzBRH2p4GOl_0OxjhmBbXNOcuYhYgJ7FMH6p4JDEoLodsGFN34kDfKai_n3IdFaBUBNe1MF2FAuOpAGbCy6qEK8xQnsXW1-q3kflnRjvSErAdfsTj_5_q/s400/p.txt.jpe" width="400" /></a></span></span></span></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Τρεις
Ελληνοκύπριοι αγωνιστές των Δ. Ταξιαρχιών. </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Από αριστερά: Κώστας
Χρυσοστόμου, (από Λάρνακα), </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Κώστας Λαπηδιώτης (από Λάπηδο) </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">και Σπύρος
Παντελίδης (από Βαρώσι). </span></span></span></b>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Ο τελευταίος σκοτώθηκε στο Μπέλσιτ στις 10
Μαρτίου 1938</span></span></span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Ο ελληνικός λόχος, επίσης, συμμετείχε
στην κατάληψη της περιοχής Τερουέλ το Δεκέβρη του 1937. Μάλιστα, ένας
από τους πρώτους που μπήκαν στην πόλη της Τερουέλ ήταν ο Έλληνας
αξιωματικός τανκίστας Μηνάς Θωμαίδης, από τον Πόντο. Στις αρχές του
Μάρτη του 1938, οι φασίστες ύστερα από σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό
(παραχώρηση των ναζί στους φασίστες), επιτέθηκαν στο μέτωπο της
Αραγώνας. Τα δημοκρατικά στρατεύματα, καταπονημένα από τις συνεχείς
μάχες και χωρίς πολεμικό υλικό πια, άρχισαν να υποχωρούν. Η 15η Διεθνής
Ταξιαρχίας ήταν κι η τελευταία αντιφασιστική μονάδα που εγκατέλειψε
συντεταγμένα την ερειπωμένη πολιτεία με μεγάλες, όμως, απώλειες.
Τουλάχιστον 11 Κύπριοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ δύο Έλληνες αγωνιστές
πιάστηκαν αιχμάλωτοι και εκτελέστηκαν επί τόπου διότι, σύμφωνα με
δραπετεύσαντες, αρνήθηκαν να φωνάξουν “ζήτω ο στρατηγός Φράνκο”. Στην
περιχοχή της Καντέσας, οι Έλληνες σκοτωμένοι ξεπερνάνε τους 20, ενώ οι
τραυματίες είναι δεκάδες.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Προς τιμήν των Ελλήνων αγωνιστών των
Διεθνών Ταξιαρχιών, έγινε εκδήλωση στη Βαρκελώνη, όπου πήρχαν μέρος όχι
μόνο οι Έληνες αντιφασίστες, που βρίσκονταν εκεί, τραυματίες οι
περισσότεροι, αλλά κι αρκετοί ναυτικοί που είχαν έρθει στο λιμάνι με
εφόδια για την Δημοκρατική Ισπανία. Ο υπεύθυνος Ισπανός στην προφώνηση
του είπε μεταξύ άλλων:<br />
“…Στο πρόσωπο σας βλέπουμε τη ζωντανή δημοκρατική αντιφασιστική Ελλάδα
που αγωνίζεται ενάντια στον κοινό μας εχθρό, το φασισμό, για τη
δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την προκοπή των λαών μας…”</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: center;">
<h2 class="watch-title-container">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="background-color: #f6b26b;"><span class="watch-title" dir="ltr" id="eow-title" title="Σάββας Παλές Ένας Έλληνας εθελοντής στον Ισπανικό εμφύλιο"><span style="background-color: #e69138;">Σάββας Παλές: Ένας Έλληνας εθελοντής στον Ισπανικό εμφύλιο</span>
</span></span></span></span></h2>
</div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><h3 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="background-color: #e69138;">Η αποχώρηση</span></span></span></h3>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
<br />
</span></span></b><blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“…ο αποχαιρετισμός στους ήρωες των
Διεθνών Ταξιαρχιών, παρά τη γιορτινή ατμόσφαιρα στην οποία έγινε ήταν
ψυχρός και μελαγχολικός. Η καρδιά γέμιζε πίκρα βλέποντας εκείνους τους
ήρωες να περνούν στη μεγάλη “αβενιάδα” της Βαρκελώνης που είχε οργανωθεί
ο λαϊκός αποχαιρετισμός. Σκεφτόμασταν την τύχη μας και την τύχη αυτών
των ανθρώπων, που πολλοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν στις χώρες τους,
γιατί εκεί επικρατούσε ο φασισμός. Ήταν ήρωες σημαδεμένοι με τη
συμμετοχή τους στον πόλεμο της Ισπανίας, που η διπλωματία της μη
επέμβασης τους έβαζε υπό κατηγορία σαν λεπρούς, τους καταδίωκε, τους
παρέδιδε στην αστυνομική παραφροσύνη, τους έκλεινε σε ειδικά στρατόπεδα
παραδίνοντας τους τελικά στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι”<br />
(βλ.”Απομνημονεύματα της Πασιωνάρια” Αυγή, 25/05/63)</span></span></b></div>
</blockquote>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
<br />
</span></span></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MRHJunc9wPjrGTG6VAg0x8Uv2ZcIe4r0qNXqj-OUUmpnHscWETtjNYe9lkKSG8B2jHUqrfWcl4QkjKmREi2rQQFGbKYBKH3GewM_G7E3w8Q6umtUcBc4vYxvsUoyXKaJbv1cggPyjMH6/s1600/spanish_civil_war.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="305" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MRHJunc9wPjrGTG6VAg0x8Uv2ZcIe4r0qNXqj-OUUmpnHscWETtjNYe9lkKSG8B2jHUqrfWcl4QkjKmREi2rQQFGbKYBKH3GewM_G7E3w8Q6umtUcBc4vYxvsUoyXKaJbv1cggPyjMH6/s400/spanish_civil_war.jpeg" width="400" /></a></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Και ήταν στ’ αλήθεια αρκετοί εκείνοι που
δεν είχαν που να πάνε. Κι ανάμεσα τους, οι Έλληνες, όσοι μείνανε
ζωντανοί. Εξαίρεση αποτελέσανε οι Έλληνες της Αμερικής και της Αγγλίας
που ξαναγύρισαν εκεί. Οι υπόλοιποι μείνανε στην Ισπανία μέχρι το τέλος
και πέρασαν στο γαλλικό έδαφος μετά την κατάρρευση, αφού πρώτα δώσανε
μαζί με τους Ισπανούς αντιφασίστες τις τελευταίες μάχες στην Καταλωνία,
δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπεδα και
τραυματίες να περάσουν τα σύνορα.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
<br />
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Από τα στοιχεία που κατορθώθηκε να
συγκεντρωθούν, τα γνωστά ονόματα των Ελλήνων που σκοτώθηκαν στο ισπανικό
εμφύλιο πόλεμο είναι 53, από τους οποίους 2 αγνοούμενοι. Απ’ ότι
φαίνεται, όμως, ξεπερνούν τους 100. Οι Έλληνες νεκροί αντιφασίστες είναι
οι πρωτοπόροι στις εκατοντάδες χιλιάδες των αγωνιστών που σκοτώθηκαν
στη συνέχεια στα βουνά, στις πόλεις και στα εκτελεστικά αποσπάσματα,
πολεμώντας τον ντόπιο και διεθνή φασισμό.</span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span><br /></span></span></span></b></div>
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
<br />
</span></span></b><div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πηγή: Μ. Παλαιολογοπούλου, Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο Πόλεμο, Αθήνα 1979.</span></span></b></div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-45026280261107989642016-07-17T21:44:00.003+03:002016-07-17T21:44:56.915+03:00Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<span style="color: blue;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Οι αστοί δεν σεβάστηκαν τη βαριά κληρονομιά τους…</span></span></b></span><br />
<h3 class="post-title entry-title">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div class="separator">
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">227 χρόνια μετά, η οπισθοδρόμηση προς τη νέα Φεουδαρχία </span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<a href="http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/07/blog-post_72.html">gregordergrieche</a></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigdRHfztGc8Yl_ftbYL50HiJ-rvw63AAew6gO_FoPtO9cRonca5liqj5PhVFq0lEXtCiqKrV8qTf1JGo9Q1VCLfKHEjH2P9nupyp98h0bgzW3GcFJKOUk8Ms-nbL2nCHhEIK-v4c-WzeM/s1600/c16f1-revolution.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigdRHfztGc8Yl_ftbYL50HiJ-rvw63AAew6gO_FoPtO9cRonca5liqj5PhVFq0lEXtCiqKrV8qTf1JGo9Q1VCLfKHEjH2P9nupyp98h0bgzW3GcFJKOUk8Ms-nbL2nCHhEIK-v4c-WzeM/s640/c16f1-revolution.png" width="640" /></a></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">
Ήταν 14 Ιουλίου του 1789 όταν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης
στη Γαλλία υπόσχονταν έναν άλλο κόσμο. Και πράγματι, ο αυταρχισμός και η
καταπίεση της Μοναρχίας και της Φεουδαρχίας έφερναν αβίαστα μια γνήσια
επιθυμία για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη»,
δεν ήταν ένα απλό σλόγκαν που αναπαράγονταν μέχρι να καταντήσει κλισέ,
αλλά, συμπύκνωνε την δίψα της πλειοψηφίας για μια μεγάλη αλλαγή.<span id="more-57470"></span></span></b>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">128 χρόνια αργότερα, μια άλλη επανάσταση, στην Ρωσία αυτή τη φορά,
υπόσχονταν να κάνει πράξη όλα όσα είχαν διακηρυχθεί τότε, καθώς η
εργατική τάξη αποκτούσε ταξική συνείδηση, αλλά και η αστική τάξη είχε
ήδη οπισθοχωρήσει απέναντι στις αρχικές διακηρύξεις της.<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες σύγκρουσης μεταξύ δύο φαινομενικά
διαφορετικών κόσμων. Από τη μια ο Σοβιετικός Κομμουνισμός που επέβαλε
έναν άμεσο κρατικό αυταρχισμό και μια τερατώδη γραφειοκρατία, από την
άλλη, ο έμμεσος αυταρχισμός των κρατών της Δύσης μέσω της προπαγάνδας
και της ψυχολογικής βίας. Πάντα πίσω απ’όλα αυτά, μια κυρίαρχη
μεγαλοαστική τάξη που με όπλο την οικονομική ισχύ κινούσε και κινεί τα
νήματα.</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">Σε αυτά τα 227 χρόνια, η μεγαλοαστική αυτή τάξη «αναπλήρωσε το κενό»
που άφησαν οι μονάρχες και οι φεουδάρχες, κυριάρχησε μέσω της
οικονομικής ισχύος και τώρα παίρνει πίσω όλα όσα κατακτήθηκαν με τον
κόπο και το αίμα των «πληβείων» μέσα σε τόσες δεκαετίες. Η όλη ιστορία
μοιάζει με μια μεγάλη απάτη που τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια
μας.</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">
Η μεγαλοαστική τάξη «ξεφορτώθηκε» τους μικροαστούς και τους προλετάριους για να βρεθεί μόνη της στην εξουσία. Αυτό
που θέλει τώρα, είναι να «ξεφορτωθεί» και το έθνος-κράτος έτσι όπως
διαμορφώθηκε μετά το 1789, για να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια νέα
Φεουδαρχία. Δεν έχει μείνει τίποτα πια από τη γνήσια δίψα της Γαλλικής
Επανάστασης για «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Το πολύ-πολύ, να
καταντήσει και αυτό ένα σλόγκαν σε εκατομμύρια μπλουζάκια που θα
φτιαχτούν στις Κινεζικές φάμπρικες με τα πάμφθηνα μεροκάματα, όπως έγινε
και με τη φάτσα του Τσε …</span></b></div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
</div>
<b><span style="font-size: x-large;">
</span></b><div>
<b><span style="font-size: x-large;">Μήπως όντως τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται και επιστρέφει με
κάπως διαφορετική μορφή; Πόσους κύκλους πρέπει ακόμα να κάνει, πόσοι
ακόμα πόλεμοι, συγκρούσεις, επαναστάσεις πρέπει να συμβούν, πόσο ακόμα
αίμα πρέπει να χυθεί, μέχρι να βρει ο άνθρωπος το δρόμο του προς την
πραγματική ελευθερία; Μήπως τελικά αυτή είναι η φύση του ανθρώπου; Ή
μήπως έτσι έχουμε “εκπαιδευτεί” να πιστεύουμε για να μην ελπίζουμε σε
τίποτα; Για να θεωρούμε το «» μια ουτοπία
που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ;</span></b></div>
</div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-57388439704977633412016-06-28T21:46:00.000+03:002016-06-28T21:46:52.302+03:00Κάγκελα, κάγκελα παντού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="news_title">
</h1>
<div class="field field-name-field-image field-type-image field-label-hidden news_image">
<div class="field-items">
<div class="field-item even">
<div class="file file-image file-image-jpeg" id="file-100916">
<h2 class="element-invisible">
</h2>
<div class="content">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b><a data-featherlight="image" href="http://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/field/image/kagkela_1.jpg"><img alt="" height="422" src="https://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/styles/teaser_big/public/field/image/kagkela_1.jpg?itok=K0ezsh82" width="630" /></a><span class="field field-name-field-caption field-type-text field-label-hidden">
<span class="field-items">
<span class="field-item even">Ολοένα τα σπίτια μετατρέπονται σε φρούρια-φυλακές.</span>
</span>
</span></b></span></span>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="article_meta">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>28.06.2016, <span class="field field-name-field-tag-refs field-type-entityreference field-label-inline"><a href="http://www.efsyn.gr/etiketes/politiki"></a> </span></b></span></span>
</div>
<div class="field field-name-field-author field-type-text field-label-inline clearfix article_author">
<div class="field-label">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Συντάκτης: </b></span></span></div>
<div class="field-items">
<div class="field-item even">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Τάσης Παπαοωάννου**</b></span></span></div>
</div>
</div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Οπου και να στρέψεις σήμερα το βλέμμα σου στην πόλη, αντικρίζεις κάγκελα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Πάνω σε παράθυρα, σε πόρτες, σε κάθε άνοιγμα, μικρό ή μεγάλο.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Σιδεριές κάθε είδους και μορφής πακτώνονται πάνω στους τοίχους, σε μάντρες, σε μεσοτοιχίες, σε ταράτσες.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Μεταλλικά ρολά, ίδια μ’ αυτά των καταστημάτων, κατεβαίνουν τη νύχτα έξω από παντζούρια και ασφαλίζουν με χοντρές κλειδαριές.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Το σπίτι θωρακίζεται με βαριές πόρτες που ασφαλίζουν με αμπάρες που χώνονται βαθιά μέσα σε στέρεες μεταλλικές κάσες.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Το περικυκλώνουν μάντρες ψηλές, αδιάβατες, με λόγχες που κοιτούν τον
ουρανό, για να αποτρέψουν κάθε πιθανή σκέψη σε κάποιον να πλησιάσει και
να τις δρασκελίσει.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ακόμη και μπαλκόνια κλείνονται από πάνω μέχρι κάτω με μεταλλικά πλέγματα που μοιάζουν από μακριά με υπερμεγέθη κοτέτσια.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Κάμερες ελέγχουν κάθε κίνηση και ειδοποιούν με τσιριχτές σειρήνες όλη
τη γειτονιά που ακούγοντάς τες κλειδαμπαρώνεται ακόμη περισσότερο.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ακόμη και πουλί πετάμενο ελέγχεται. Ποιο είναι, πού πετάει, προς ποια
κατεύθυνση, σε τι ύψος και γιατί. Δυνατοί προβολείς κάνουν τη νύχτα
μέρα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Οχι, εδώ δεν επιτρέπονται οι σκιές! Οι σκιές είναι πιθανοί κίνδυνοι.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Σταδιακά το σπίτι μετατρέπεται σε μικρό φρούριο. Γίνεται σιδερόφρακτο! </b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Μπορεί να μοιάζει με κακάσχημη απόρθητη φυλακή και τα δωμάτια να
’χουν μεταλλαχθεί σε αποκρουστικά κελιά φυλακισμένων, όμως αυτό δεν
ενοχλεί κανέναν. Προέχει η ασφάλεια!</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ετσι, αντί να προσκαλεί τον επισκέπτη, εμποδίζει και αποτρέπει, απαγορεύοντάς του να διαβεί το κατώφλι του.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Από φιλικό έχει γίνει εχθρικό. Αναρωτιέσαι αν τελικά όλα αυτά τα
σίδερα εμποδίζουν κάποιον να μπει ή αυτόν που κατοικεί μέσα να βγει και
να δραπετεύσει.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ετσι η πόλη μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν και
αποτελείται από μικρά ξεχωριστά, περίκλειστα και ασύνδετα καγκελόφραχτα
φρούρια.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο και στρέφουν όλα την πλάτη προς τον
δρόμο και τον δημόσιο χώρο της πόλης, αλλά και στα γειτονικά τους.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Η εσωστρέφεια σε όλο της το μεγαλείο. Δεν υπάρχει έξω, παρά μόνο μέσα. Ενα μέσα σκοτεινό, αποπνικτικό, μελαγχολικό.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Η ανασφάλεια και ο τρόμος έχουν κατακυριεύσει την πόλη.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ο φόβος να χάσει κάποιος και αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα που του έχουν
απομείνει, τον κάνει να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στο μικρό του
διαμέρισμα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Να χώνεται πιο βαθιά στον καναπέ του, για να αισθάνεται πιο ασφαλής
και το μόνο ανοιχτό παράθυρο προς τον κόσμο είναι εν τέλει η οθόνη της
τηλεόρασης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ολα τα άλλα ούτως ή άλλως είναι θεόκλειστα, σκοτεινά και καλά ασφαλισμένα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Και βέβαια, αυτό το φωτεινό, πολύχρωμο, γυάλινο παράθυρο των
ψευδαισθήσεων προσθέτει μέρα τη μέρα περισσότερο φόβο, περισσότερη
ανασφάλεια, προπαγανδίζοντας καθημερινά, με αμείωτη ένταση τον ατελείωτο
τρόμο.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Εναν τρόμο παγκόσμιο. Τον τρόμο που παραλύει, ναρκώνει και οδηγεί
στην άνευ όρων παραίτηση από κάθε τι και κυρίως από όλα εκείνα που έχουν
να κάνουν με τον δημόσιο χώρο της πόλης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Τον χώρο που φαντάζει πλέον εχθρικός και δεν ομοιάζει σε τίποτα με
εκείνον της Αρχαίας Αγοράς, της Δημοκρατίας, της συναναστροφής, των
κοινών δράσεων και αποφάσεων, της αλληλεγγύης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα είναι χώροι ανοίκειοι για τον σημερινό κάτοικο των πόλεων. Χώροι ανασφαλείς, γεμάτοι σκιές.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ο σύγχρονος κάτοικος της πόλης μετατρέπεται σιγά σιγά σ’ ένα φοβισμένο, μουδιασμένο, άβουλο πλάσμα. Και άρα ακίνδυνο!</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Δεν πρόκειται να αντιδράσει, να διεκδικήσει, να συμμετάσχει. Απλώς
μόλις τελειώσει το 8ωρο, αν έχει ακόμη εργασία, τρέχει έντρομο να
κρυφτεί μέσα στο θωρακισμένο ασφαλές κουτί του.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Το δικό του κελί, τη δική του προσωπική φυλακή. Να κοιτάει με
τρομαγμένο βλέμμα πίσω από τα πυκνά κάγκελα που το ίδιο τοποθέτησε στο
παράθυρο.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Και αυτός ο φόβος, ο τόσο καλά μεθοδευμένος και κατευθυνόμενος,
βγάζει όπως είναι επόμενο στην επιφάνεια όλα εκείνα τα ζωώδη ένστικτα
αυτοσυντήρησης του ανθρώπου.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Γίνεται επιθετικός μέσα στην παράλογη ανασφάλεια που του έχει επιβληθεί.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ερμαιο φυσικά όλων εκείνων που επενδύουν στον φόβο και στο μίσος.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Security! Η λέξη-κλειδί της σύγχρονης πόλης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Πάνω εκεί καταρρέουν ολόκληρες ιδεολογίες, δικαιώματα που
κατακτήθηκαν με αίμα στο παρελθόν, θεσπίζονται συνεχώς νέα απάνθρωπα
μέτρα, στο όνομα πάντοτε της ασφάλειας και φυσικά της τάξης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Πάνω εκεί κλείνεται, ολοένα και περισσότερο, καθένας στο καβούκι του.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Οχι, δεν φτάσαμε ακόμη στον πάτο του βαρελιού. Υπάρχει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Γι’ αυτό καθίστε καλά, φρόνιμα.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Πάντοτε υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό που βιώνετε.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Παλιά, τα τείχη της πόλης την περικύκλωναν- για να την προστατεύσουν από τον εξωτερικό εχθρό.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Σήμερα ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Δίπλα μας!</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Κοιτάζουμε γύρω μας συνεχώς καχύποπτα, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν ευρισκόμενοι διαρκώς σε μια κατάσταση άμυνας και άγχους.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ο ένας φοβάται τον άλλο. Ο άλλος, ο ξένος, ο διαφορετικός, ναι, αυτός
πρέπει να’ ναι σίγουρα ο εχθρός. Αυτός πρέπει το δίχως άλλο να
ευθύνεται για τα δεινά μας.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Κι ολοένα τα σπίτια μετατρέπονται σε φρούρια-φυλακές.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Στην πόλη μαζί με τα κάγκελα, τους φράχτες, τις κάμερες που δεν
ξέρεις ποια παρακολουθεί ποιον (αφού ο Μεγάλος Αδελφός είναι πάντοτε
αόρατος), απλώνεται μια βαριά και επικίνδυνη σκοτεινιά.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Ο φόβος διαλύει, καταλύει και κλέβει ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Την ελευθερία του ατόμου. Την ελευθερία να χαίρεται την ομορφιά της
ζωής, το φως, τη συμμετοχή στο καθημερινό γίγνεσθαι της πόλης.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Από ενεργό και υπεύθυνο πολίτη τον μετατρέπει σε υπόδουλο υπηρέτη της αφόρητης μοναξιάς του.</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Παρατηρώντας την πόλη, είναι σαν να αφουγκράζεσαι τους χτύπους της καρδιάς των ανθρώπων της. Τι ακούς;</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b><i>*Στίχος από το γνωστό τραγούδι του Τζίμη Πανούση.</i></b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b><i>**Αρχιτέκτων-καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ</i></b></span></span></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9220505216468988299.post-15997407137566969542016-06-15T22:25:00.000+03:002016-06-15T22:25:11.300+03:00Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1936 - 1939 (ΜΕΡΟΣ Α') <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="widget HTML" data-version="1" id="HTML7">
<span class="widget-item-control">
</span>
</div>
<div id="Date">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
</div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="5094859206669336892"></a></span></span></b>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></h3>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f; font-size: medium;">Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMhK6SWy41G3Mjh7KqguP70sPKfbIlpPa4FlpxDyZm2uiM14MvN42ILV99ZGWf7TE-EDsjJDNtjwmxwMHdCn7UsBdYY2ttYy0RuMyiW_jaDdyiE24_fsRksZbyw9hoZIkIBCijxHxxOgY/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3-0.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMhK6SWy41G3Mjh7KqguP70sPKfbIlpPa4FlpxDyZm2uiM14MvN42ILV99ZGWf7TE-EDsjJDNtjwmxwMHdCn7UsBdYY2ttYy0RuMyiW_jaDdyiE24_fsRksZbyw9hoZIkIBCijxHxxOgY/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3-0.jpg" width="320" /></a>Μέχρι
την έναρξη της Β‘ Δημοκρατίας, τον Απρίλιο του 1931, η Ισπανική
κοινωνία εν πολλοίς δεν είχε θιγεί άμεσα από τις δυσκολίες και τις
ανακατατάξεις τις οποίες βίωνε η πλειονότητα των Ευρωπαϊκών χωρών από το
1914. Η Ισπανία δεν είχε συμμετάσχει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ως εκ
τούτου δεν δέχτηκε τον ισχυρότατο αντίκτυπο αυτού του πολέμου, με την
πτώση των Αυτοκρατοριών και των υποτελών τους, την αποστρατεία
εκατομμυρίων πρώην μαχητών και την καταχρέωση των κρατών για την
αποπληρωμή των τεράστιων ποσών που αφιερώθηκαν στην πολεμική
προσπάθεια...</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την Ισπανική μοναρχία δεν την ανέτρεψε κανένας πόλεμος παρά η
ανικανότητά της να διασφαλίσει στους Ισπανούς τη μετάβαση από ένα
καθεστώς ολιγαρχικό και απολυταρχικό σε ένα καθεστώς μεταρρυθμιστικό και
δημοκρατικό. Στα τέλη του 1931 η Ισπανία ήταν μια δημοκρατία
κοινοβουλευτική και συνταγματική. Στα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας
δρομολογήθηκε η οργάνωση του στρατού, ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους,
ενώ αναλήφθηκαν ριζικές και ουσιαστικές πρωτοβουλίες για τον αναδασμό
της γης, την ανακατανομή των μισθών των εργαζομένων, την προαγωγή της
προστασίας των εργαζομένων και της δημόσιας παιδείας.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ποτέ στην ιστορία της η Ισπανία δεν γνώρισε μια τέτοια περίοδο τόσο
έντονων και ραγδαίων αλλαγών αλλά και αντιπαραθέσεων, τόσο μεγάλων
δημοκρατικών αλμάτων και τέτοιων κοινωνικών κατακτήσεων. Ωστόσο, το
νομοθετικό έργο της δημοκρατίας ανέδειξε συγχρόνως ορισμένες από τις
εντάσεις που είχαν ανακύψει τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα από την
εκβιομηχάνιση, την αστική ανάπτυξη και τις ταξικές συγκρούσεις.
Προκλήθηκε έτσι ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσα σε ανταγωνιστικούς
πολιτισμικούς πόλους, ανάμεσα σε πιστούς καθολικούς και
συνειδητοποιημένους αντικληρικαλιστές, σε εργοδότες και εργαζόμενους,
στην Εκκλησία και στο Κράτος, στην τάξη και στην επανάσταση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ως συνέπεια των ανταγωνισμών αυτών η Δημοκρατία, προκειμένου να
εδραιωθεί, έπρεπε να ξεπεράσει μεγάλες δυσκολίες και να υπερκεράσει
ισχυρές προκλήσεις από την κορυφή αλλά και από τη βάση της κοινωνικής
πυραμίδας. Πέρασαν δύο χρόνια σχετικής σταθερότητας, άλλα δύο χρόνια
πολιτικής αστάθειας, και ακολούθησαν εντέλει κάποιοι μήνες αναταραχής
που κατέληξαν στην ανατροπή. Οι πρώτες ισχυρές προκλήσεις, που είχαν και
πιο άμεσο χαρακτήρα γιατί συνήθως κατέληγαν σε συγκρούσεις με τις
δυνάμεις της δημόσιας τάξης, προήλθαν από τη βάση: ήταν οι μαζικές
εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, και κατόπιν εξεγέρσεις, των αναρχικών και των
σοσιαλιστών. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Όμως το θανάσιμο πλήγμα, η ανατροπή της δημοκρατίας με τη βία των όπλων,
προήλθε αναμφίβολα από την κορυφή και εκ των ένδον, από τον πυρήνα των
ενόπλων δυνάμεων της δημοκρατίας και από τις ισχυρές ομάδες των
υπερασπιστών της τάξης που ποτέ δεν ανέχτηκαν τη δημοκρατία.</span> Ο διχασμός
του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας εμπόδισε τον θρίαμβο του
στρατιωτικού κινήματος τον Ιούλιο του 1936, δεν του επέτρεψε να επιτύχει
των πρωταρχικό του στόχο: τη γρήγορη κατάληψη της εξουσίας. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Υπονομεύοντας όμως αποφασιστικά την ικανότητα της δημοκρατικής
κυβέρνησης να επιβάλλει την τάξη, αυτό το πραξικόπημα πυροδότησε μια
άνευ προηγουμένου βίαιη αντιπαράθεση ανάμεσα στους υποστηρικτές του και
στους πολέμιούς του. Ήταν καλοκαίρι του 1936, και έτσι άρχισε ο εμφύλιος
πόλεμος. Στον πόλεμο αυτό η αντιπαράθεση κλιμακωνόταν σε πολλά και
διαφορετικά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, επρόκειτο για μια στρατιωτική
σύγκρουση, που πυροδοτήθηκε όταν το πραξικόπημα ακύρωσε τις πολιτικές
λύσεις και στη θέση τους προέταξε τη βία των όπλων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Ήταν επίσης ένας πόλεμος ταξικός ανάμεσα σε διαφορετικές αντιλήψεις περί
κοινωνικής ευρυθμίας, ένας πόλεμος θρησκευτικός ανάμεσα στον
καθολικισμό και στον αντικληρικαλισμό, ένας πόλεμος γύρω από την ιδέα
της πατρίδας και του έθνους, και ένας πόλεμος ιδεών, αντιλήψεων που την
εποχή εκείνη συγκρούονταν στη διεθνή σκηνή. </span>Ήταν ένας πόλεμος που δεν θα
μπορούσε να τον περιγράψει κανείς απλώς ως μία σύγκρουση ανάμεσα στον
κομμουνισμό και στον φασισμό ή ανάμεσα στον φασισμό και στη δημοκρατία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο συνοψίζονταν παγκόσμιες συγκρούσεις ανάμεσα
σε ιδιοκτήτες και εργαζόμενους, ανάμεσα στην Εκκλησία και στο Κράτος,
ανάμεσα στον σκοταδισμό και στον εκσυγχρονισμό, σε ένα διεθνές
περιβάλλον αποσταθεροποίησης, εξαιτίας της κρίσης των δημοκρατιών και
της ανόδου του κομμουνισμού και του φασισμού. Σε πρωταρχικό στόχο
εξελίχθηκε η καταστροφή του αντιπάλου. Την πολιτική της εξόντωσης που
είχαν εγκαινιάσει οι στασιαστές στρατιωτικοί την υιοθέτησαν με πάθος
διάφορες συντηρητικές ομάδες, γαιοκτήμονες, συντηρητικοί μεσοαστοί,
ιδιοκτήτες, «νοικοκυραίοι», που αποποιήθηκαν οριστικά τη δυνατότητα
υπεράσπισης των συμφερόντων τους μέσω της έννομης τάξης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Και όπου το στρατιωτικό πραξικόπημα απέτυχε, ήχησε η ώρα της πολυπόθητης
επανάστασης και του τελικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τους
ισχυρούς, τους πλούσιους και τους εκμεταλλευτές. Χωρίς κανόνες και χωρίς
κυβέρνηση, χωρίς μηχανισμούς επιβολής του νόμου και συμμόρφωσης στον
νόμο, η εκδίκηση και τα ταξικά μίση ξεχύθηκαν σαν μια καταστρεπτική
δύναμη προκειμένου να αφανίσουν την παλαιά τάξη.<span style="font-size: x-large;"> Ο Ισπανικός εμφύλιος
πέρασε στην Ιστορία, και έμεινε στη μνήμη, για την άρνηση του ανθρώπινου
προσώπου του αντιπάλου, για την τρομακτική βία που πυροδότησε. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Με σύμβολα τα «sacas», τα «paseos» και τις μαζικές εκτελέσεις, ο
εμφύλιος έδωσε την ευκαιρία στις αντιμαχόμενες ομάδες να επιδιώξουν την
εξόντωση των εχθρών τους, πραγματικών και τυχαίων. </span>Σε αυτή την
επιχείρηση εκκαθάρισης οι στασιαστές στρατιωτικοί εξαρχής υπολόγιζαν
επιπλέον και στις ανεκτίμητες ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας. Από την
άλλη πλευρά, ο κλήρος και τα σύμβολα της θρησκείας αποτέλεσαν τον πρώτο
στόχο της λαϊκής οργής, αυτών που συμμετείχαν στον αγώνα για να ηττηθεί
το στρατιωτικό κίνημα και αυτών που πρωταγωνίστησαν στη «λαϊκή
τρομοκρατία» που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1936. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικισμός και ο αντικληρικαλισμός ενεπλάκησαν άμεσα στη
σύγκρουση που βρισκόταν σε εξέλιξη στην Ισπανία και αφορούσε θεμελιώδη
ζητήματα τα οποία σχετίζονταν με την οργάνωση της κοινωνίας και του
κράτους. </span>Η διεθνής κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1930 δεν
ευνοούσε την ειρήνη και αυτό επηρέασε αποφασιστικά τη διάρκεια, την
εξέλιξη και την έκβαση του Ισπανικού εμφυλίου, σύγκρουσης που στην
αφετηρία της είχε καθαρά εσωτερικό χαρακτήρα. Η διεθνής στήριξη στους
αντιμαχόμενους είχε ζωτική σημασία για τη διεξαγωγή και τη συνέχιση του
πολέμου κατά τους πρώτους μήνες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAYkwoCl8eeCfoQZB627ul18xvxMqyHfM1RUDEypEgKdmGpGDwTpbAit1Gq0SdjQGQbYNzXEXZ3pEaI9GTZFd5yzkEnF7QAHBP5h4EPsrvz6IUKWesP0QBGwe4bNU8US6rdLR9XRy9l1I/s1600/guerra_civil_espanola.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAYkwoCl8eeCfoQZB627ul18xvxMqyHfM1RUDEypEgKdmGpGDwTpbAit1Gq0SdjQGQbYNzXEXZ3pEaI9GTZFd5yzkEnF7QAHBP5h4EPsrvz6IUKWesP0QBGwe4bNU8US6rdLR9XRy9l1I/s1600/guerra_civil_espanola.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Με την εξέλιξη που είχε ο πόλεμος, η πολιτική της μη επέμβασης, ο άνισος
συσχετισμός των δυνάμεων πυρός μεταξύ των δύο στρατοπέδων, η συμμετοχή
της Ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας και η
αποστασιοποίηση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, των δυτικών δημοκρατιών,
αποτέλεσαν, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές διαιρέσεις του δημοκρατικού
στρατοπέδου και την ενότητα των Φρανκιστών, παράγοντες αποφασιστικής
σημασίας που έγειραν τελικά την πλάστιγγα υπέρ της πλευράς των
στασιαστών στρατιωτικών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η δεκαετία του 1930 ξεκίνησε για την Ισπανία με μια δημοκρατία και
τελείωσε με τη δεξιά, αυταρχική δικτατορία που επέβαλαν οι νικητές του
πολέμου με ηγέτη τον στρατηγό Φράνκο. Τρία χρόνια πολέμου ήταν αρκετά
για να σαρωθεί η Ισπανική κοινωνία από ένα άνευ προηγουμένου κύμα βίας
και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όσο και αν επικαλείται κανείς τη βία που προηγήθηκε του εμφυλίου
προσπαθώντας να δικαιολογήσει την έκρηξή του, είναι σαφές ότι στην
ιστορία του Ισπανικού 20ού αιώνα το πραξικόπημα του Ιουλίου του 1939
αποτελεί ένα σημείο αναφοράς που διακρίνει το πριν και το μετά.
Επιπλέον, δύο τουλάχιστον δεκαετίες ύστερα από το τέλος του εμφυλίου,
την 1η Απριλίου 1939, δεν αναλήφθηκε καμία θετική προσπάθεια
ανασυγκρότησης, όπως συνέβη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης μετά το 1945.
Ως κυρίαρχα τέθηκαν τα ζητήματα της τάξης, της πατρίδας και της
θρησκείας παραγκωνίζοντας τα ζητήματα της δημοκρατίας και της
επανάστασης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σ' αυτό η περίπτωση της Ισπανίας δεν διαφέρει πολύ από τις περιπτώσεις
άλλων χωρών διότι τα ιστορικά δεδομένα μαρτυρούν αναμφισβήτητα την
οπισθοχώρηση της δημοκρατίας και την επιτάχυνση της πορείας προς τη
δικτατορία. Έπειτα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον θρίαμβο της
επανάστασης στη Ρωσία, κανένας εμφύλιος πόλεμος δεν θα μπορούσε να είναι
αποκλειστικά «εσωτερικός». Όταν άρχισε ο Ισπανικός εμφύλιος, οι
δημοκρατικές δυνάμεις προσπαθούσαν πάση θυσία να «ηρεμήσουν» τα
φασιστικά καθεστώτα, κυρίως τη Ναζιστική Γερμανία, αντί να συγκρουστούν
με όποιον πράγματι απειλούσε την ισορροπία δυνάμεων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έτσι η Δημοκρατία βρέθηκε αντιμέτωπη με το τεράστιο πρόβλημα να πρέπει
να συγκρουστεί με στασιαστές στρατιωτικούς που εξαρχής επωφελήθηκαν από
την τόσο ευνοϊκή γι’ αυτούς διεθνή κατάσταση. Οι δικτατορίες που
ελέγχονταν από προσωποπαγείς και μονοκομματικές αυταρχικές κυβερνήσεις
επικρατούσαν την περίοδο εκείνη των δημοκρατικών καθεστώτων σε πολλές
ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και, αν εξαιρέσουμε την περίπτωση της Ρωσίας,
όλες αυτές οι δικτατορίες τράφηκαν από τις ιδέες περί τάξεως και ισχύος
της Άκρας Δεξιάς. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Έναν χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου, έξι από τις πιο ισχυρές
δημοκρατίες της ηπείρου καταλήφθηκαν από τους Ναζί. Κατά συνέπεια, η
Ισπανία δεν ήταν μια εξαίρεση, ούτε η μοναδική χώρα όπου οι ιδέες περί
τάξεως και ο ακραίος εθνικισμός επιβλήθηκαν στις ιδέες της δημοκρατίας
και της επανάστασης.</span> Τα στρατόπεδα που αντιπαρατέθηκαν στην Ισπανία
είχαν τόσο βαθιές ιδεολογικές διαφορές, σε ό,τι αφορά την οργάνωση του
κράτους και της κοινωνίας, και ήταν τόσο αποφασισμένα να προωθήσουν τους
στόχους για τους οποίους πήραν τα όπλα, ώστε δεν υπήρχαν πολλά
περιθώρια συμφωνίας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ούτε και το διεθνές περιβάλλον, επίσης, ευνοούσε τις διαπραγματεύσεις.
Έτσι, ο πόλεμος τελείωσε με την καταλυτική νίκη του ενός στρατοπέδου επί
του άλλου, νίκη που από εκείνη τη στιγμή συνδέθηκε με κάθε είδους
θηριωδίες και προσβολές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτή η βία που
αποσκοπούσε στην εξόντωση ελάχιστη σχέση είχε με την καταπίεση και τη
λογοκρισία την οποία άσκησε το μοναρχικό καθεστώς του Αλφόνσου ΙΓ΄ ή η
δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα τη δεκαετία του 1920.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι δικτατορίες που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1930, στη
Γερμανία, στην Αυστρία ή στην Ισπανία, ήρθαν αντιμέτωπες με μαζικά
κινήματα αντίδρασης, που για να τα ποδηγετήσουν χρειάστηκε να εφαρμόσουν
νέες μεθόδους τρομοκράτησης. Δεν αρκούσε πια η απαγόρευση λειτουργίας
πολιτικών κομμάτων, η λογοκρισία ή η καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων. Η
νίκη του Φράνκο υπήρξε συνάμα νίκη του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Και η
ήττα της Ισπανικής Δημοκρατίας αποτέλεσε η ίδια ήττα κάθε δημοκρατίας.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΙΣΤΟΡΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα απoτέλεσε για την Ισπανία, όπως και για
μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μια περίοδο γεμάτη από επαναστάσεις,
πραξικοπήματα και έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο που επηρέασε με πολλούς
και διαφόρους τρόπους την παγκόσμια κοινή γνώμη.<span style="font-size: x-large;"> Ο Ισπανικός Εμφύλιος
πόλεμος ήταν, κατά πολλούς, το προοίμιο της ένοπλης αντιπαράθεσης των
μεγάλων ιδεολογιών του 20ου αιώνα, του κομμουνισμού, του φασισμού και
της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που κορυφώθηκε λίγο αργότερα με το
ξέσπασμα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.</span></span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ξεκινώντας στα 1936 ο πόλεμος αυτός απώλεσε σταδιακά τα εθνικά
χαρακτηριστικά του και διεθνοποιήθηκε. Στα εδάφη της Ιβηρικής το
φασιστικό μπλοκ (Γερμανία και Ιταλία) συγκρούστηκε με το κομμουνιστικό
μπλοκ ( Ε.Σ.Σ.Δ.) δια αντιπροσώπων. Βρέθηκαν να πολεμούν άνθρωποι από
όλο τον κόσμο είτε ενάντια στους φασίστες, είτε ενάντια στους
κομμουνιστές - αναρχικούς. Ο πόλεμος αυτός αξιοποιήθηκε από τα αντίπαλα
μπλοκ, ώστε να δοκιμαστούν νέα όπλα και στρατηγικές καθώς και να
αναζητηθούν τυχόν νέες πολιτικές συμμαχίες. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOMsnPT5cLnMXLqIrVyzBDEAM97pexwxk8kwV_xpnCqWuXYP_EK2PY6fd1mIJV9rIdiEFfW1byw0-or_DV3z6GNF5KV0aKzHUnOtKvryVJV46EWNsArS9M4Wp6R4iZEqWKth7TotCGDxw/s1600/h_portada280180.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOMsnPT5cLnMXLqIrVyzBDEAM97pexwxk8kwV_xpnCqWuXYP_EK2PY6fd1mIJV9rIdiEFfW1byw0-or_DV3z6GNF5KV0aKzHUnOtKvryVJV46EWNsArS9M4Wp6R4iZEqWKth7TotCGDxw/s1600/h_portada280180.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ήδη από το 1923 μέχρι και το 1930 την Ισπανία κυβερνούσε απολυταρχικά ο
στρατηγός Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα. Μετά τον θάνατο του ο βασιλιάς της
Ισπανίας Αλφόνσος ΙΓ΄ κήρυξε την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας και έτσι στις τοπικές εκλογές του Απριλίου του 1931 οι
δημοκρατικές δυνάμεις επικράτησαν, η Ισπανία ανακηρύχτηκε αβασίλευτη
δημοκρατία και ο βασιλιάς έφυγε από την χώρα. Η νέα κατάσταση που
δημιουργήθηκε αντιμετώπισε ανυπέρβλητες δυσκολίες εξαιτίας κυρίως της
φύσης της Ισπανικής κοινωνίας. </span></span></b></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Ισπανία έπρεπε ταχύτατα να μπει σε μια διαδικασία εκσυγχρονισμού όλων
των τομέων της κοινωνίας της που χαρακτηριζόταν, ειδικά στον αγροτικό
τομέα, από αναχρονιστικούς, σχεδόν φεουδαρχικούς θεσμούς, ενώ οι
πολιτικές δυνάμεις έπρεπε να φέρουν σε πέρας την όλη διαδικασία μέσα σε
ένα δημοκρατικό πλαίσιο, που προκαλούσε ρίγη τρόμου στους συντηρητικούς
κύκλους των στρατιωτικών, των ιερωμένων και των μεγαλοκτηματιών.
Κυρίαρχη από αιώνες η παρουσία της εκκλησίας στην Ισπανία ήλεγχε εξ
ολοκλήρου την παιδεία του Ισπανικού λαού και παρείχε αμέριστη υποστήριξη
στους μεγαλοκτηματίες και στις στρατιωτικές ελίτ έχοντας ουσιαστικά
αλυσοδέσει πνευματικά τον λαό στο άρμα του καθολικού εθνικισμού. </span></b></span></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έτσι η νέα κυβέρνηση προέβη στον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος,
παραχώρησε θρησκευτική ελευθερία, εθνικοποίησε την εκκλησιαστική
περιουσία και διέλυσε το τάγμα των Ιησουϊτών. Παράλληλα ιδρύθηκαν
χιλιάδες νέα μη εκκλησιαστικά σχολεία και ξεκίνησε μια εντατική και
αξιέπαινη προσπάθεια να διαφωτιστούν οι εργατικές και αγροτικές μάζες.
Μπροστάρης στον αγώνα αυτό ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ο οποίος ως
οργανωτής της «Μπαράκα», του πανεπιστημιακού θεατρικού θιάσου, όργωνε
την επαρχία δίνοντας παραστάσεις για τον απλό λαό. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η δολοφονία του τον Ιούλιο του 1936 αποτέλεσε το ορόσημο για την
συμμετοχή πολλών άλλων διανοούμενων στον εμφύλιο που πλησίαζε. Επίσης
έπρεπε να αντιμετωπιστεί και το ζήτημα των αυτονομιστικών τάσεων
περιοχών όπως η Καταλονία, που έγινε αυτόνομη τον Σεπτέμβρη του 1932,
καθώς και των Βάσκων της βόρειας Ισπανίας. Σε πολλές μάλιστα περιοχές
που οι υπήρχαν χιλιάδες ακτήμονες κολίγοι, όπως στην επαρχία της
Εξτρεμαδούρα, οι εξαθλιωμένοι αγρότες προχώρησαν σε αναδιανομή της γης
ενώ, σε πολλές βιομηχανικές πόλεις, όπως η Βαρκελώνη, οι αναρχικοί
οργάνωναν την αυτοδιοίκηση των εργοστασίων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η κατάσταση αυτή όπως ήταν φυσικό συσπείρωσε τους δεξιούς, που βρήκαν
στο πρόσωπό του Χοσέ Μαρί Γιλ Ρόμπλες τον ηγέτη της Καθολικής Δεξιάς
(CEDA). Το νέο καθεστώς στα μάτια των μετριοπαθών δεξιών που είχαν πίστη
στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ήταν υπερβολικά
ανατρεπτικό. Άλλωστε η δημοκρατία στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες,
δεν είχε μεγάλη παράδοση καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα οι
πολιτικές δυνάμεις αναρριχούνταν στην εξουσία μέσω πραξικοπημάτων και
όχι με εκλογές. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η κοινωνική αναταραχή κορυφώνεται με την εκλογική νίκη της δεξιάς στις
εκλογές του 1933, ενώ τον Οκτώβριο του 1934 η κυβέρνηση αυτή πνίγει στο
αίμα το απεργιακό κίνημα της Αστουρίας. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η
ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ επιτρέπει την ένωση των κομμάτων της αριστεράς σε ένα ενιαίο
Λαϊκό Μέτωπο το οποίο και κερδίζει τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936.
Στην επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου οι σχηματισμοί της Ισπανικής Δεξιάς
είδαν το προοίμιο της Σοβιετοποίησης της Ισπανίας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αντίδραση των δεξιών κομμάτων δεν άργησε να εκδηλωθεί. <span style="font-size: x-large;">Στρατεύματα που
στάθμευαν στο Ισπανικό Μαρόκο μεταφέρθηκαν με Ιταλικά και Γερμανικά
μεταγωγικά αεροπλάνα και πλοία στην Ισπανία και τέθηκαν κάτω από τις
διαταγές του στρατηγού Φρανσίσκο Φράνκο. Ο στρατός αυτός των εθνικιστών
αφού προήλασε κατά μήκος των Πορτογαλικών συνόρων ετοιμάστηκε τον
Οκτώβριο του 1936 να επιτεθεί στην Μαδρίτη. Έχοντας υπό τις διαταγές του
τον σκληροτράχηλο «Μαροκινό» κλάδο του Ισπανικού στρατεύματος με 47.000
άνδρες, τους «Africanistas», ξεκίνησε να πατάξει τους απάτριδες
κομμουνιστές… </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το «alzamiento» (κίνημα) του στρατηγού Φράνκο δεν φαίνεται να είχε
κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική πλατφόρμα πέρα από το μίσος προς κάθε τι
αριστερόστροφο. Απουσίαζε κάθε ίχνος πολιτικοποίησης, ενώ εξυμνούταν η
τεχνολογική πρόοδος και η στρατιωτική ιεραρχία. Βασικός στόχος των
στασιαστών ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης που είχε προκύψει από τις
εκλογές του 1936 καθώς και ο τερματισμός της δημοκρατικής λειτουργίας
του πολιτεύματος. Στους κόλπους των Φρανκιστών εντάχθηκαν όλοι οι
δυσαρεστημένοι με την τροπή των πολιτικών πραγμάτων υπέρ της
δημοκρατίας. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Η Φάλαγγα (FET, Παραδοσιαρχική Ισπανική Φάλαγγα) που είχε ιδρυθεί από
τον Χοσέ Αντόνιο, γιο του πρώην δικτάτορα Πρίμο Δε Ριβέρα, είχε ως σκοπό
«αν ξεσπάσει σοσιαλιστική επανάσταση, η Φάλαγγα πλαισιωμένη από την
πολιτοφυλακή, θα καταλάβει κάποια χωριά και ίσως μια επαρχία και θα
κηρύξει Εθνική επανάσταση». Πάντως κατά την στρατιωτική ανταρσία ο ρόλος
της ήταν να φέρνει σε πέρας τη «βρώμικη» δουλειά, την «limpieza»,
εκκαθαρίζοντας τα μετόπισθεν από τους εχθρούς του «εθνικού κινήματος».</span> </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στο πλευρό του Φράνκο συντάχτηκαν και οι βασιλόφρονες Καρλιστές με την
φοβερή πολιτοφυλακή τους, τους «requetes», καθώς και οι επίσης
βασιλόφρονες, αλλά αντίπαλοι των Καρλιστών, οι Αλφονσιστές. Υποστήριξη,
τουλάχιστον κατά τα δυο πρώτα έτη του εμφυλίου, στον Φράνκο παρείχε και
το ενωμένο κόμμα της Ισπανικής Συνομοσπονδίας Αυτόνομης Δεξιάς (CEDA).
Τον Νοέμβριο του 1936 ο Φράνκο θα κατευθυνθεί προς την πρωτεύουσα
Μαδρίτη με σκοπό να την καταλάβει. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjKuS0HBf-7cEPtxeZj0O_8Pu5ZJ6NfSGy4WQ7WQfWwbXv6yXGyVQ-xTmGJoJk8OiSVnkOXeka1AHRojVbLOBRTszNo20kHF14Ypm75nyKezSkQdjIIAHhewRy2JoTTEoq6yfQX2r9vk/s1600/franco-yague.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjKuS0HBf-7cEPtxeZj0O_8Pu5ZJ6NfSGy4WQ7WQfWwbXv6yXGyVQ-xTmGJoJk8OiSVnkOXeka1AHRojVbLOBRTszNo20kHF14Ypm75nyKezSkQdjIIAHhewRy2JoTTEoq6yfQX2r9vk/s1600/franco-yague.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο στρατηγός Εμίλιο Μόλα, εκ των πρωταιτίων του πραξικοπήματος,
προελαύνοντας με τέσσερις φάλαγγες προς την πρωτεύουσα, στήριζε πολλά
στην «πέμπτη» φάλαγγα που αποτελούταν από φιλοχουντικούς που δρούσαν
μέσα στην πρωτεύουσα. <span style="font-size: x-large;">Έκτοτε οι «πεμπτοφαλαγγίτες» έγιναν συνώνυμο των
προδοτών που δρουν μέσα στις τάξεις εκείνων που αμύνονται εναντίον
εξωτερικών εχθρών.</span> Απέναντι τους το Λαϊκό Μέτωπο του Λάργκο Καμπαλέρα,
του «Ισπανού Λένιν» όπως αποκαλούνταν, που μόλις είχε αναλάβει καθήκοντα
προέδρου, αντέταξε πετυχημένη άμυνα και παρά το ότι η πόλη πολιορκήθηκε
για τέσσερις μήνες δεν έπεσε. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εδώ ακούστηκε και το περίφημο «No pasaran» από τους υπερασπιστές της
δημοκρατικής Μαδρίτης. Ο συνασπισμός των δημοκρατών αποτελούταν από όλες
τις αποχρώσεις της αριστεράς, από μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές μέχρι
αναρχικούς. Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) ήταν αυτό που
είχε πρωτοστατήσει στην απομάκρυνση του βασιλιά το 1931 και είχε
συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην προσπάθεια εκδημοκρατικοποίησης της χώρας.
Στο πλευρό του είχε το συνδικαλιστικό όργανο των σοσιαλιστών την Γενική
Συνομοσπονδία Εργατών (UGT). </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (PCE) για καιρό αποτελούσε μια μικρή
πολιτική οντότητα στην Ισπανική πολιτική σκηνή. Από τη στιγμή όμως που
ξέσπασε ο εμφύλιος και αργότερα ενεπλάκη στην σύγκρουση η Ε.Σ.Σ.Δ. ο
ρόλος του αναβαθμίστηκε, με αποτέλεσμα ο ηγέτης του Χουάν Νεγρίν να
γίνει πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου το 1937. Επίσης σημαντική ήταν και
η συμβολή των Τροτσκιστών του Ενωτικού Μαρξιστικού Εργατικού Κόμματος
(POUM). Στον αντιφασιστικό αγώνα του Μετώπου τάχθηκαν και οι αναρχικοί
της Ισπανίας, που έβλεπαν στον εμφύλιο και μια απόπειρα επαναστατικής
κοινωνικής μεταρρύθμισης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στελέχωσαν τις πολιτοφυλακές και αγωνίστηκαν με ιδιαίτερο πάθος κατά των
μοναρχοφασιστών του Φράνκο. Η Ομοσπονδία Αναρχικών Ιβηρικής (FAI) καθώς
και το συνδικαλιστικό τους όργανό, η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας
(CNT), ήταν κυρίαρχες σε αστικά και βιομηχανικά κέντρα, όπως η
Βαρκελώνη.<span style="font-size: x-large;"> Από στρατιωτική άποψη ο στρατός των δημοκρατών ήταν λιγότερο
εξοικειωμένος με τον πόλεμο, αφού η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν απλοί
δημοκρατικοί πολίτες που βρέθηκαν με ένα όπλο στο χέρι να
υπερασπίζονται το πολίτευμα τους. Από τις πλέον αξιόμαχες μονάδες του
δημοκρατικού στρατού ήταν οι «Διεθνείς Ταξιαρχίες». </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αυτές αποτελούνταν από ξένους εθελοντές που επιθυμούσαν να πολεμήσουν
τον φασισμό, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι
του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το πρότυπο της οργάνωσης τους ήταν εκείνο του
Κόκκινου Στρατού της Ε.Σ.Σ.Δ. με τον στρατιωτικό διοικητή και τον
πολιτικό κομισάριο να παίρνουν από κοινού τις αποφάσεις. Όσοι στελέχωσαν
τις ταξιαρχίες αυτές όμως δεν ήταν κατ΄ ανάγκη κομμουνιστές, αλλά όλους
τους ένωνε το αντιφασιστικό μίσος. Στις μάχες ρίχτηκαν το Ιταλικό τάγμα
«Γαριβάλδης», το Γερμανικό «Έντγκαρ Αντρέ», το Γαλλοβελγικό «Παρισινή
Κομμούνα», το Γαλλικό «Μασσαλιώτιδα», το Γιουγκοσλαβικό «Δημητρώφ» καθώς
και το Αμερικάνικο «Λίνκολν». </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές αναζήτησαν, εξ αρχής, την στήριξη ξένων
χωρών. Η Αγγλία από την πρώτη στιγμή τήρησε μια κοντόφθαλμη στάση ίσων
αποστάσεων απέναντι στους φασίστες και τους δημοκρατικούς, ακολουθούμενη
από τη Γαλλία.<span style="font-size: x-large;"> Δεν ίσχυσε όμως το ίδιο για τους ιδεολογικούς συμμάχους
των αντιμαχόμενων πλευρών.</span> Η φασιστική Ιταλία ήταν αυτή που επένδυσε
περισσότερο στην εμπλοκή αυτή, αφού φιλοδοξούσε να καταστήσει την
Μεσόγειο προνομιακό της χώρο και επιπρόσθετα διέθετε το ισχυρότερο
ναυτικό. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από την άλλη μεριά οι Γερμανοί, υπολογίζοντας την επερχόμενη εισβολή
τους στη Γαλλία, θεώρησαν ότι ο Ισπανικός εμφύλιος θα την αποδυνάμωνε
καθώς θα έπρεπε να διατηρεί αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις στα
Ισπανογαλλικά σύνορα.<span style="font-size: x-large;"> Ουσιαστικά εξ αιτίας του Ισπανικού εμφυλίου και
της Γερμανοϊταλικής συνεργασίας γεννήθηκε ο Άξονας Βερολίνου - Ρώμης.
Ήταν η πρώτη επίσημη συνεργασία των δυο φασιστικών πολεμικών μηχανών.</span>
Έτσι στα χέρια των φασιστών του Φράνκο κατέφτασαν από την Ιταλία 70.000
στρατιώτες, 800 αεροπλάνα και 7.500 οχήματα, ενώ ο Χίτλερ έστειλε την
επίλεκτη μονάδα της Luftwaffe «Κόνδωρ». </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αποτελούμενη από 10.000 άνδρες και αρκετά τελευταίας τεχνολογίας
αεροσκάφη, όπως τα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Ju-87 Stuka. Η
Ε.Σ.Σ.Δ. από τη μεριά της παρενέβαινε στην Ισπανική πολιτική σκηνή μέσω
του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η απόφαση για εμπλοκή δεν
προέκυπτε από κάποια επιθυμία του συντρόφου Στάλιν για διεθνοποίηση της
επανάστασης, αλλά μάλλον για να προβληθεί η νέα εξωτερική πολιτική του,
που επικεντρωνόταν στην απευθείας παρέμβαση με την προσφορά πολεμικού
εξοπλισμού και την παράλληλη αύξηση της επιρροής του Κρεμλίνου στην
Ισπανική Δημοκρατία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Σοβιετικοί απέστειλαν στους δημοκρατικούς πολιτικούς κομισάριους της
Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπως ο Παλμίρο Τολιάτι, αρκετά πολεμοφόδια και
στρατιωτικό υλικό, το οποίο όμως πολλές φορές σταματούσε στα
Ισπανογαλλικά σύνορα, λόγω της μη ανάμειξης της Γαλλίας. Παρόλα αυτά
στους δημοκράτες έφτασαν αρκετές χιλιάδες τυφέκια, άρματα μάχης και
αεροπλάνα. Αποτυγχάνοντας να καταλάβει την Μαδρίτη ο Φράνκο επέδραμε
προς βορά. Στόχος ήταν η πρωτεύουσα Μπιλμπάο που είχε οχυρωθεί πίσω από
την «σιδηρά ζώνη», μια οχυρωματική γραμμή πέριξ της πόλεως. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θέλοντας να τιμωρήσει τους ανυπόταχτους Βάσκους βομβαρδίζει τον Απρίλιο
του 1937 την πόλη σύμβολο της Βασκικής αυτονομίας, την Γκερνίκα, με την
συμβολή της Γερμανικής μονάδας της Luftwaffe «Κόνδωρ». Οι Βάσκοι χωρίς
αεροπορική υποστήριξη υπερφαλαγγίστηκαν και στο τέλος ο Φράνκο ανακάλεσε
όλα τα προηγούμενα διατάγματα που εγγυούνταν την αυτονομία της περιοχής
τους. <span style="font-size: x-large;">Την ίδια στιγμή στους κόλπους των δημοκρατικών δυνάμεων της
Καταλονίας ξεσπούσε εμφύλια διαμάχη γύρω από το αν έπρεπε να γίνει
επανάσταση για να κερδηθεί ο πόλεμος ή αν έπρεπε να κερδηθεί ο πόλεμος
για να γίνει η επανάσταση. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY_ko7930rE5g0839887D9sXJugPYgCv-BnJEiTS9ML92wdpbxZymyewS-WR5oShVx6rIkZOKQ_jWxccht3kyh3xAdzvUtK9YP0U4-PrEpYjC57Mp8fVm28D1IV25Wi1Bi2uUbiZKSkxs/s1600/Bombardeo_sobre_la_estaci%C3%B3n_del_Norte_en_Valencia.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY_ko7930rE5g0839887D9sXJugPYgCv-BnJEiTS9ML92wdpbxZymyewS-WR5oShVx6rIkZOKQ_jWxccht3kyh3xAdzvUtK9YP0U4-PrEpYjC57Mp8fVm28D1IV25Wi1Bi2uUbiZKSkxs/s1600/Bombardeo_sobre_la_estaci%C3%B3n_del_Norte_en_Valencia.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Με την πρώτη άποψη τάχθηκαν εξ αρχής οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές
του POUM. Με την δεύτερη τάχθηκαν οι υπόλοιποι υποστηριχτές της
δημοκρατίας. Εν τέλει με τη δύναμη των όπλων επιβλήθηκαν στα αναρχικά
και Τροτσκιστικά στοιχεία.</span> Τα νέα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα για
την «Reconquista», την ανάκτηση, του Φράνκο. Οι προσπάθειες για
αντεπίθεση από την πλευρά των δημοκρατικών αντίθετα δεν στέφθηκαν με
επιτυχία, και μάλιστα στην μάχη της Μπρουνέτε τον Ιούλιο του 1937, λίγα
χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη, υπέστησαν απώλειες της τάξεως των 20.000
ανδρών. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την ίδια μοίρα είχε και η απόπειρα των δημοκρατικών να καταλάβουν την
Σαραγόσα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Το 1938 δεν έφερε καμιά νέα
εξέλιξη για το δημοκρατικό στρατόπεδο το οποίο σε όλα τα μέτωπα
οπισθοχωρούσε μπροστά στις συνδυασμένες επιθέσεις Φρανκιστών, Ιταλών και
Γερμανών. Στις μάχες τηςΤερουέλ τον Φεβρουάριο του 1938 και του ποταμού
Έβρου τον Ιούλιο του ίδιου έτους οι δημοκρατικοί υπέστησαν για μια
ακόμη φορά βαριές ήττες. Ο επόμενος χρόνος ήταν μια αργή διαδικασία
αποσύνθεσης των δημοκρατικών και προέλασης των εθνικιστών του Φράνκο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Βαρκελώνη πέφτει τον Ιανουάριο του 1939 με τους δημοκρατικούς για μια
ακόμη φορά να διχάζονται σχετικά με το αν έπρεπε να συνεχιστεί ο αγώνας ή
αν θα έπρεπε να συνθηκολογήσουν με τον Φράνκο. Οι προσπάθειες τους για
διαπραγμάτευση πέφτουν στο κενό καθώς το μόνο που δεχόταν ο Φράνκο ήταν
άνευ όρων παράδοση. Έτσι στις 26 Μαρτίου οι εθνικιστές ξεκινούν την
τελική επίθεση στην Μαδρίτη την οποία και καταλαμβάνουν την 1 Απριλίου
του 1939, με τον Φράνκο να κηρύσσει το τέλος του πολέμου από ραδιοφώνου.
</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Ισπανικός εμφύλιος είχε ως αιτία και αφορμή τα εσωτερικά προβλήματα
της χώρας. Προέκυψε από την αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων της Ισπανίας
να εκσυγχρονίσουν τις κοινωνικές δομές, που προσομοίαζαν σε πολλές
περιοχές της χώρας με αυτές του σκοταδιστικού μεσαίωνα. Η εκκλησία είχε
καταστεί προνομιακός εταίρος των εξουσιαστικών ελίτ, που επιδείνωναν
ακόμη περισσότερο την θέση των εξαθλιωμένων αγροτών και εργατών. Οι
τελευταίοι μάλιστα στερούνταν της στοιχειώδους κρατικής μέριμνας, αφού
ούτε μισθολογικοί νόμοι υπήρχαν, ούτε κατοχυρωμένο δικαίωμα στο
συνδικαλισμό και την απεργία. </span></b></span></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι εργατικές και αγροτικές μάζες στέναζαν κάτω από ένα αυταρχικό και
καταπιεστικό καθεστώς, και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτούν οι
ακρότητες και τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν από αυτούς. Η συσσωρευμένη
καταπίεση αιώνων εκτονώθηκε, σε αθώους πολλές φορές, φορείς της
πρωθύστερης κατάστασης, όπως ιερείς και πολιτικούς αντιπάλους. Το
πρόγραμμα αλλαγών που μπήκε σε εφαρμογή από τους δημοκρατικούς ήταν
απαραίτητο, αλλά δεν είχε την συναίνεση όλων των δυνάμεων του
δημοκρατικού στρατοπέδου. <span style="font-size: x-large;">Για τους αναρχικούς στόχος ήταν μια ριζική
αλλαγή των πραγμάτων, μια ρηξικέλευθη κοινωνική μεταβολή με στόχο μια
αναρχική ουτοπία. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Για τους εκ Κρεμλίνου κατευθυνόμενους κομμουνιστές βάραινε σημαντικά η
«γραμμή» του συντρόφου Στάλιν, ο οποίος προωθούσε την δική του ατζέντα.
Από την πλευρά τους οι Εθνικιστές από νωρίς συσπειρώθηκαν γύρω από το
πρόσωπο του Φράνκο σε μια προσπάθεια τους να αποτρέψουν την
«Σοβιετοποίηση» της Ισπανίας. Αυτό που ουσιαστικά έγειρε τη ζυγαριά υπέρ
τους ήταν η έγκαιρη και σε μεγάλους αριθμούς στρατιωτική βοήθεια των
συγγενικών καθεστώτων της Γερμανίας, της Ιταλίας καθώς και της
Πορτογαλίας που παρέσχε πολλά κεφάλαια για την χρηματοδότηση του
εθνικιστικού στρατού. </span></span></b></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σύγχρονα όπλα πήραν το βάπτισμα του πυρός στον Ισπανικό εμφύλιο με σκοπό
να εξεταστεί η χρήση τους για τον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Ο
Μουσολίνι με έκδηλη χαρά διαπίστωνε πως «οι Ιταλοί ήταν ικανοί να
προκαλέσουν τρόμο με την επιθετικότητα τους και όχι μόνο ευχαρίστηση με
την ικανότητα τους να παίζουν μαντολίνο». Από την μεριά τους οι Γερμανοί
του Χίτλερ είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα νέα βομβαρδιστικά τους.</span></b></span><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το νέο καθεστώς από την στιγμή της εδραίωσης του απεκάλυψε το πραγματικό
πρόσωπο του, ξεκινώντας πολιτικές εκκαθαρίσεις εναντίον των ιδεολογικών
του αντιπάλων. Οι «εκκαθαρισθέντες» υπολογίζονται από 30.000 μέχρι
150.000. Το «Φρανκικό» καθεστώς απεδείχθη από τα πλέον μακροχρόνια στην
Ευρώπη αφού άντεξε ως τα 1975. Ο Φράνκο κατάφερε να εδραιώσει ένα
αυστηρά προσωποπαγές καθεστώς με σαφή φασιστικά χαρακτηριστικά. Δεν
εντάχτηκε ποτέ σε καμία από τις τότε πολιτικές παρατάξεις της δεξιάς,
αλλά αξιοποιούσε από την κάθε μια τα στοιχεία που του χρειάζονταν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από τους φαλαγγίτες αντέγραψε την οργάνωση, τα σύμβολα και τις τελετές
ενώ από την ευρύτερη δεξιά οικειοποιήθηκε τις θρησκευτικές και
πατριωτικές ιδέες. Ουσιαστικά ο Φράνκο κυβερνούσε απολυταρχικά έχοντας
ως πυλώνα της εξουσίας του τον στρατό. Παράλληλα επανέφερε την εκκλησία
στην προηγούμενη θέση που κατείχε στην Ισπανική κοινωνία, αναθέτοντας
της εκ νέου την εκπαίδευση και την ηθική διάπλαση της νεολαίας. Στην
εξωτερική πολιτική του φρόντισε να κρατάει ίσες αποστάσεις με τις
δυτικές δυνάμεις. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Αγγλία ουσιαστικά ποτέ δεν σταμάτησε να προμηθεύει τις δυνάμεις του
Φράνκο με καύσιμα, ενώ η Γαλλία σταμάτησε πολλούς τόνους πολεμικού
υλικού που κατευθυνόταν στη ζώνη των δημοκρατικών στα σύνορα της με την
Ισπανία. Ακόμη και η Αμερική ποτέ δεν διέκοψε τις εμπορικές σχέσεις με
τους εθνικιστές. Οι Γερμανοί τέλος είδαν γρήγορα να αποπληρώνεται η
βοήθεια που είχαν προσφέρει στον Φράνκο με την ανάθεση σε Γερμανικά
συμφέροντα αρκετών ορυχείων σιδήρου, ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση
της πολεμικής μηχανής του Γ΄ Ράιχ.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjukoKbnCW68ptTDhGANIXWiLZsHOHAWBtUVEe2ZhGxMG1Z883Jy30PL3PWnXWSR4-ItwLpK6Xp3CBxFnpb3c0a-r0dFcC0bvCS6oI9VuXccEx9ux3mflqCKhOyfjGPZXf9jAwj4LCoQtg/s1600/obispovalladolid.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjukoKbnCW68ptTDhGANIXWiLZsHOHAWBtUVEe2ZhGxMG1Z883Jy30PL3PWnXWSR4-ItwLpK6Xp3CBxFnpb3c0a-r0dFcC0bvCS6oI9VuXccEx9ux3mflqCKhOyfjGPZXf9jAwj4LCoQtg/s1600/obispovalladolid.jpg" width="640" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΠΑΝΙΩΝ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον Φεβρουάριο του 1936 η πόλωση που ταλάνιζε την Ισπανία
αντικατοπτρίστηκε στους δύο μεγάλους πολιτικούς συνασπισμούς που
αναμετρήθηκαν στις εκλογές. Θα έλεγε κανείς ότι το περίφημο στερεότυπο
των «δύο Ισπανιών», η εμφάνιση του οποίου αναγόταν στα χρόνια του
Πολέμου της Ανεξαρτησίας (1808 - 1813), είχε πάρει πολιτικό περιεχόμενο.
Οι δύο μεγάλες πολιτικές κουλτούρες της χώρας, από τη μία ο
Ρεπουμπλικανισμός και συγγενικά του ρεύματα όπως ο Μαρξισμός, από την
άλλη ο Καθολικισμός, είχαν βρεθεί αντιμέτωπες στις κρισιμότερες εκλογές
της Ισπανικής Ιστορίας.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η οριακή επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου, συμμαχίας φιλελεύθερων
Αριστερών, σοσιαλιστών και κομμουνιστών, επί της ενοποιημένης Δεξιάς δεν
επέφερε την πολυπόθητη ομαλότητα. Κατά το επόμενο πεντάμηνο τα
περιστατικά βίας πολλαπλασιάστηκαν, οι κοινωνικές διαιρέσεις βάθυναν, οι
εξτρεμιστικές δυνάμεις ενισχύθηκαν και οι διαλλακτικές φωνές σίγησαν.
Οι «δύο Ισπανίες» είχαν λάβει θέση μάχης. Χρειαζόταν μία σπίθα για να
ανάψει η πυρκαγιά. Μέσα στο κλίμα αναταραχής, κύκλος ανώτερων
στρατιωτικών εξύφανε μια συνωμοσία για την ανατροπή της Β΄ Δημοκρατίας. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σχεδίαζαν ένα κλασικό στρατιωτικό πραξικόπημα, χωρίς την εμπλοκή
πολιτικών φορέων ή ξένων δυνάμεων, με σκοπό να εγκαθιδρύσουν μια
παρενθετική δικτατορία υπό τον εξόριστο στρατηγό Χοσέ Σανχούρχο (1872 -
1936), βετεράνο πραξικοπηματία ο οποίος, αφού εξουδετέρωνε τους
αντιφρονούντες, θα παλινόρθωνε τη βασιλεία. Δευτερεύον πρόσωπο μεταξύ
των συνωμοτών ήταν ο νεαρός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο (1892 - 1975),
γνωστός για τις υπερσυντηρητικές του πεποιθήσεις και τις περγαμηνές του
στους αποικιακούς πολέμους και τις κατασταλτικές επιχειρήσεις εις βάρος
του «εσωτερικού εχθρού». </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μια αλληλουχία πολιτικών δολοφονιών τον Ιούλιο του 1936 ανάγκασε τους
επίορκους αξιωματικούς να κινηθούν ταχύτερα από ό,τι είχαν
προγραμματίσει. Το πραξικόπημα Πράγματι, στις 17 Ιουλίου εξεγέρθηκαν με
επιτυχία τα αποικιακά στρατεύματα στο Μαρόκο. Το επόμενο διήμερο η
στάση γενικεύθηκε στην Ιβηρική. Οι στρατιωτικοί προοικονομούσαν μια
εύκολη νίκη, όμως το σχέδιο δεν ευοδώθηκε. <span style="font-size: x-large;">Κάποιες τοπικές φρουρές
κινήθηκαν διστακτικά, ενώ αλλού επικράτησαν οι πιστές στη Β’ Δημοκρατία
στρατιωτικές δυνάμεις. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Σε ορισμένους στρατώνες και στους περισσότερους ναυστάθμους οι κληρωτοί
εξουδετέρωσαν τους αξιωματικούς τους και συγκρότησαν επαναστατικές
διοικήσεις. Αλλά εκείνο που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της δημοκρατικής
κυβέρνησης στις μεγάλες πόλεις, όπως στην περίπτωση της Μαδρίτης και της
Βαρκελώνης, ήταν η ετοιμότητα των τοπικών αρχών και των συνδικάτων να
οπλίσουν τις λαϊκές μάζες. </span>Όπου δεν προνόησαν να το πράξουν υπερίσχυσαν
οι αντίπαλοί τους.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f; font-size: medium;">Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1936 - 1939</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΕΙΣΑΓΩΓΗ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το καλοκαίρι του 1936 η Ισπανία σχίστηκε στα δυο. Δεκαετίες ολόκληρες
ιδεολογικών, κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων ξεχύθηκαν ορμητικά και
σύρθηκαν σε έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο. Και τα δύο στρατόπεδα ήταν
αποφασισμένα να συντρίψουν και να εξαφανίσουν μια για πάντα τον εχθρό
από το πρόσωπο της χώρας. Στον Ισπανικό πόλεμο έχει αποδοθεί πληθώρα
χαρακτηρισμών, ερμηνειών και διαστάσεων: βίαιη σύγκρουση όλων των
πολιτικών ιδεολογιών του εικοστού αιώνα, πρελούδιο του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, αντιφασιστικός αγώνας, κίνημα για την υπεράσπιση των
παραδόσεων, των θεσμών και των αξιών του έθνους απέναντι στον
κομμουνισμό.</span></b></span><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πάλη για τη δημοκρατία, κοινωνική επανάσταση, «Φασίστες» εναντίον
«Κόκκινων». Δύο συνθήματα δονούν την Ισπανική γη: «Viva España» από το
ένα χαράκωμα, «Viva Republica» από το άλλο. <span style="font-size: x-large;">Μα, πριν ακόμα προλάβουν να
συγκρουστούν, μια τρίτη κραυγή χαράζει τον αγέρα κάνοντας τους δυο
αντιπάλους να σαστίσουν, «Viva la Revolución»</span> Θα επιχειρήσουμε παρακάτω,
μια συνοπτική σκιαγράφηση της ιστορικής αυτής περιόδου που συντάραξε
την Ισπανία καθιστώντας την, για τρία περίπου χρόνια, επίκεντρο της
διεθνούς γεωπολιτικής σκηνής. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αιτία του Ισπανικού εμφυλίου ήταν μια στρατιωτική εξέγερση εναντίον των
δημοκρατικών θεσμών. Η χώρα δεν κατελήφθη από κάποιο φασιστικό κόμμα,
όπως συνέβη σε πολλές περιπτώσεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας,
αλλά δέχτηκε την επίθεση ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το γεγονός
αυτό εντάσσεται πλήρως στην Ισπανική παράδοση των πραξικοπημάτων και των
παρεμβάσεων του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας. Από το 1814 μέχρι
και το 1936, οι απόπειρες πραξικοπήματος ανέρχονται σε 52. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ακόμη και του κινήματος του 1936 που προκάλεσε τον εμφύλιο, είχε
προηγηθεί, το 1932, ένα αποτυχημένο φιλομοναρχικό πραξικόπημα από τον
στρατηγό Σανχούρχο, ενώ και η ίδια η Δεύτερη Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε
μετά από την πτώση της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας του στρατηγού
Πρίμο δε Ριβέρα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0Fmtm6tsh7u0416bsOOJ76WftDr8ZGX9nG1OEIG1bRQPuQY6I9Ek2GPK5PjsB5wtIsh36uMvfVZu0ljnCzJG6IUrwdq4EhKJfBhAvP0r6Ou2tEdc4Cj_ViWXtR9w8CUvva5jWjotN-E/s1600/Bundesarchiv_Bild_102-09411,_Primo_de_Rivera_und_der_K%C3%B6nig_von_Spanien.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0Fmtm6tsh7u0416bsOOJ76WftDr8ZGX9nG1OEIG1bRQPuQY6I9Ek2GPK5PjsB5wtIsh36uMvfVZu0ljnCzJG6IUrwdq4EhKJfBhAvP0r6Ou2tEdc4Cj_ViWXtR9w8CUvva5jWjotN-E/s1600/Bundesarchiv_Bild_102-09411,_Primo_de_Rivera_und_der_K%C3%B6nig_von_Spanien.jpg" width="277" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η παραίτηση του Πρίμο δε Ριβέρα το 1930 έφερε και τον βασιλιά Αλφόνσο
ΙΓ’ σε πολύ δύσκολη θέση. Η θέση αυτή επιδεινώθηκε έπειτα από τη νίκη
των Δημοκρατικών στις δημοτικές εκλογές του 1931 αναγκάζοντάς τον να
εγκαταλείψει τη χώρα (χωρίς να παραιτηθεί). Στη Μαδρίτη ανακηρύχθηκε,
για δεύτερη φορά στην ισπανική ιστορία, η Δημοκρατία. Η Δεύτερη Ισπανική
Δημοκρατία μπορεί να διακριθεί σε τέσσερις φάσεις:</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την περίοδο της προσωρινής κυβέρνησης του Θαμόρα.</span></span></b></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την περίοδο των Δημοκρατικών της Αριστεράς και των Σοσιαλιστών που
διακυβέρνησαν τη χώρα, με πρωθυπουργό τον Μανουέλ Αθάνια, από τον
Οκτώβρη του 1931 μέχρι τον Νοέμβριο του 1933 όταν και ηττήθηκαν στις
εκλογές.</span></span></b></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την περίοδο της συντηρητικής κυβέρνησης των Ριζοσπαστών Δημοκρατών
και της Ρωμαιοκαθολικής Δεξιάς από το 1933 έως και τον Φεβρουάριο του
1936, τη λεγόμενη ''Μαύρη Διετία'', με κύρια σημεία την απόσυρση όλων
των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης κυβέρνησης και την
άγρια καταστολή του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, και</span></span></b></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την περίοδο της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου και της εντεινόμενης
βίας και διχασμού μεταξύ των αντιπάλων δυνάμεων που οδήγησε στο
στρατιωτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1936.</span></span></b></li>
</ul>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κύριο πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η Δημοκρατία ήταν το
αγροτικό ζήτημα στο οποίο βασιζόταν όλη η οικονομική και κοινωνική
σταθερότητα της Ισπανίας, καθώς ουσιαστικά εξακολουθούσε να είναι μια
αγροτική χώρα. Στις κεντρικές και νότιες περιοχές της χώρας, απέραντες
εκτάσεις γης βρίσκονταν στα χέρια λίγων μεγαλογαιοκτημόνων, ενώ μεγάλες
μάζες αγροτικού πληθυσμού ζούσαν μέσα στην εξαθλίωση. Τα μέτρα, όμως,
που πήρε η κυβέρνηση Αθάνια απέτυχαν να ικανοποιήσουν ένα μεγάλο,
γηγενές, αγροτικό κίνημα που διψούσε για δικαιοσύνη.</span></b></span><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Εργατικό Κίνημα και Κοινωνικοί Ανταγωνισμοί </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Στην Ισπανία, το αναρχικό κίνημα ήταν εκείνο που συνιστούσε ανέκαθεν την
καθαρόαιμη επαναστατική πτέρυγα των εργατικών κινημάτων της χώρας </span>
έχοντας αποτελέσει στόχο ανελέητης καταστολής από το καθεστώς του Πρίμο
δε Ριβέρα, μια καταστολή που συνεχίστηκε και στα χρόνια της Δημοκρατίας.
Αποκορύφωμά της ήταν η περίπτωση της εξέγερσης στο χωριό Κάσας Βιέχας
στην Ανδαλουσία το 1933, όταν 25 αναρχικοί χωρικοί σκοτώθηκαν από τις
κυβερνητικές δυνάμεις που είχε στείλει η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το μεγαλύτερο τμήμα της δύναμης του αναρχικού κινήματος εντοπιζόταν στη
βιομηχανική περιοχή της Καταλωνίας και στις επαρχίες της Αραγωνίας και
της Ανδαλουσίας. Το μαζικό εργατικό συνδικάτο της CNT με την ιδεολογική
και μαχητική του εμπροσθοφυλακή, την FAI, προωθούσε αδιάκοπα απεργίες με
επαναστατικό χαρακτήρα και ένοπλες εξεγέρσεις σε ευρεία ή τοπική
κλίμακα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις χωριών που είχαν επαναστατήσει
διακηρύσσοντας τον ελευθεριακό κομμουνισμό, πριν καταπνιγούν άμεσα από
τις κρατικές δυνάμεις. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το εργατικό και αγροτικό κίνημα είχε και ένα πιο μετριοπαθές και
ρεφορμιστικό ρεύμα, εκφραζόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), το
οποίο πλαισιωνόταν από ένα ισχυρό συνδικάτο, τη UGT (Γενική Ένωση
Εργαζομένων), με πιο έντονη παρουσία στις επαρχίες της Καστίλης και του
βορρά. Σταδιακά, απέκτησε πιο ριζοσπαστικές θέσεις παρασυρόμενο τόσο από
την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την απειλή ενός αντιδημοκρατικού
πραξικοπήματος όσο και από τον ανταγωνισμό με τις αμιγώς επαναστατικές
θέσεις της CNT και των αναρχικών εναντίον του κράτους και της
ιδιοκτησίας που έβρισκαν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. </span></span></b></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα οικονομικά αίτια δεν ήταν τα μόνα που ευθύνονταν για τον εμφύλιο
διχασμό. Οι κοινωνικές συγκρούσεις οξύνθηκαν και εξαιτίας του χάσματος
απόψεων σχετικά με το ρόλο της Εκκλησίας στη δημόσια ζωή. Όσο έντονη όψη
και ευρεία εξάπλωση και αν είχε ο αντικληρικαλισμός στον Ισπανικό λαό
λόγω, κυρίως, της διαπλοκής και των σχέσεων της Εκκλησίας με την άρχουσα
τάξη και την καταπιεστική εξουσία, άλλο τόσο εξαπλωμένο ήταν και το
θρησκευτικό αίσθημα σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού φτάνοντας σε σημείο
οι γαιοκτήμονες να βρίσκουν υποστήριξη από πολλούς θρησκευόμενους που
θεωρούσαν ότι απειλούνται από την «ιερόσυλη» πολιτική της Δημοκρατίας.</span></b></span></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Abel Paz (1999) σκιαγραφεί τη σύνθεση του συντηρητικού ''στρατοπέδου''
στην Ισπανική κοινωνία με τα εξής λόγια: «Στην Ισπανία τον βασικό
πυρήνα της αστικής τάξης αποτελούσαν οι μεσαίες τάξεις και σημαντικά
στρώματα των μικροαστών, τόσο των πόλεων όσο και της επαρχίας. Και αυτοί
στην πραγματικότητα σχημάτιζαν ένα μπλοκ μαζί με την αριστοκρατία των
γαιοκτημόνων, τους στρατιωτικούς, τον κλήρο και τις πρόσφατα
δημιουργημένες φασιστικές ομάδες. Αυτό το μπλοκ που ήταν αρκετά
ετερογενές, ήταν ενωμένο από το φόβο μιας επερχόμενης επανάστασης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σχηματίζεται έτσι ένα κοινό μέτωπο για να σώσει την ατομική ιδιοκτησία,
την αστική τάξη, την οικογένεια, τη χώρα, τη θρησκεία. Με μια λέξη, όλες
τις αξίες που οι προνομιούχοι θεωρούσαν αιώνιες». Τέλος, για μια πιο
ολοκληρωμένη εικόνα των εμφυλιακών διχασμών πρέπει να σημειωθεί και η
ύπαρξη έντονων περιφερειακών, εθνικιστικών και αποσχιστικών τάσεων και
κινημάτων, με κυριότερα αυτά στην Καταλωνία, στη Χώρα των Βάσκων και τη
Γαλικία. Στην Ισπανία, πέρα από την κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης,
υπήρχαν και δύο ημιαυτόνομες τοπικές κυβερνήσεις, της Καταλωνίας και της
Χώρας των Βάσκων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8EIemH5idzkz8J0_8mKI5cbwdPuwtzYKDo-Ft_fuS7r3zgBQMFRGln6NPHj0Pjs0yYpJAOI8lJlINKB2LVhAR8Z2HvrqVymfnX1mQxA5vCOjy7-k09SVquPBlSlb-Yk6Y77kbHq8IXEA/s1600/milicianos-frente-113.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8EIemH5idzkz8J0_8mKI5cbwdPuwtzYKDo-Ft_fuS7r3zgBQMFRGln6NPHj0Pjs0yYpJAOI8lJlINKB2LVhAR8Z2HvrqVymfnX1mQxA5vCOjy7-k09SVquPBlSlb-Yk6Y77kbHq8IXEA/s1600/milicianos-frente-113.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Επανάσταση του 1934 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το γεγονός που αναμφίβολα στιγμάτισε την περίοδο της Δεύτερης Ισπανικής
Δημοκρατίας, πριν την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου, ήταν η εξέγερση του
1934 κατά τη διάρκεια της συντηρητικής κυβέρνησης Λερού. Η συγκεκριμένη
εξέγερση ήταν έργο, κατά βάση, του Σοσιαλιστικού Κόμματος και εκδηλώθηκε
ως αντίδραση στην ανάληψη υπουργικών θέσεων από το ακροδεξιό Καθολικό
κόμμα CEDA του Γιλ Ρόμπλες, που δεν έκρυβε τις φιλοφασιστικές του
τάσεις. Η επανάσταση συντρίφθηκε παντού εκτός από την επαρχία των
Αστουριών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις Αστούριες, η συμμαχία σοσιαλιστών, αναρχικών και κομμουνιστών
κατάφερε να εδραιώσει την επανάσταση στη περιοχή των ορυχείων και τις
μεγάλες πόλεις. Αρκετοί στρατώνες της Γκουάρντια Σιβίλ (αστυνομικό σώμα
που δρούσε κυρίως στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα μισητό στο λαό) έπεσαν στα
χέρια των εργατών, πολλά εργοστάσια καταλήφθηκαν, ενώ δημιουργήθηκε και
μια Περιφερειακή Επαναστατική Επιτροπή στο Οβιέδο. Η κυβέρνηση
αναγκάστηκε να μεταφέρει μονάδες της Λεγεώνας των Ξένων και μαροκινά
στρατεύματα από την Αφρική για να καταπνίξει τους επαναστάτες. Διοικητής
των επιχειρήσεων ήταν ο στρατηγός Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δύο βδομάδες μετά την εκδήλωσή της, η επανάσταση είχε τελικά συντριβεί
και τη σκυτάλη πήρε η άγρια καταστολή. Επίσημα, υπήρχαν 1335 νεκροί και
2951 τραυματίες, ενώ άλλες αναφορές κάνουν λόγο για 10.000 θύματα,
νεκρούς και τραυματίες. Ικανοποιημένη η κυβέρνηση, ανακοίνωσε ότι η
ειρήνη και η τάξη αποκαταστάθηκαν πάλι στις Αστούριες. Ωστόσο, ο ηγέτης
της Δεξιάς, Κάλβο Σοτέλο, παρατήρησε στο κοινοβούλιο ότι η Κομμούνα των
Αστουριών ήταν μόνο η πρώτη πράξη της επανάστασης, που θα μπορούσε να
σαρώσει τα πάντα και απαίτησε να ενταθεί η καταστολή. Οι πολιτικοί
κρατούμενοι στις φυλακές της Ισπανίας το 1935 θα φτάσουν τους 30.000.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Οι Εκλογές του 1936 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τη στιγμή των επόμενων εκλογών, στις 16 Φεβρουαρίου του 1936, η πολιτική
ζωή της χώρας είχε πολωθεί σε τεράστιο βαθμό και ο διχασμός αυτός δε θα
αργούσε να οξυνθεί ακόμα περισσότερο. Μπρος στις εκλογές, όλα τα
αριστερά και προοδευτικά δημοκρατικά κόμματα ενώθηκαν κάτω από τη σημαία
του Λαϊκού Μετώπου συμφωνώντας σε ένα κοινό πρόγραμμα και με την
υπόσχεση αμνηστίας για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους. Αντιστοίχως,
και οι δεξιές, συντηρητικές και μοναρχικές δυνάμεις συγκρότησαν το
Εθνικό Μέτωπο. </span></span></b></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η στάση της CNT απέναντι στην εκλογική διαδικασία (σε αντίθεση με τις
προηγούμενες εκλογές που με όλες τους τις δυνάμεις οι αναρχικοί είχαν
μποϋκοτάρει υποστηρίζοντας την εκλογική αποχή) ήταν αυτή τη φορά αρκετά
ήπια ευνοώντας, έτσι, την επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου. Ο λόγος που η
CNT άλλαξε τη στάση της δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση των
κρατουμένων, μεγάλο ποσοστό των οποίων ανήκε στις τάξεις της. Το
εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε ότι η χώρα ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο
μπλοκ, που διέθεταν σχεδόν ίσο αριθμό ψηφοφόρων.</span></b></span><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ωστόσο, ο εκλογικός νόμος έδωσε στο Λαϊκό Μέτωπο και στην κυβέρνηση του
Αθάνια, που σχηματίστηκε, την εξουσία με μεγάλη διαφορά εδρών στο
κοινοβούλιο. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε από τη δίψα των νικητών για
εκδίκηση και από το φόβο των ηττημένων ότι θα ξεσπάσει επανάσταση.
Αμέσως μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, ενώ τα πλήθη απελευθέρωναν
φυλακισμένους, πολλοί στρατιωτικοί ασκούσαν πιέσεις στον πρόεδρο της
Δημοκρατίας να δεχθεί ευνοϊκά την εκδήλωση ενός πραξικοπήματος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Σοβιετικός ιστορικός Μεϊντανίκ περιγράφει την κατάσταση που
επικρατούσε στην Ισπανία μετά την επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου: Η
κατάληψη της γης και οι απεργίες άρχισαν από τις 15 του Μάρτη και τις
προκάλεσαν οι πείνα, η ανεργία και οι φασιστικές προκλήσεις. Το κίνημα
μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, παραλύοντας τα μαγαζιά, τα εργοστάσια και τα
ορυχεία. Στη διάρκεια του Ιούνη και του Ιούλη του 1936 αναφέρθηκε ένας
μέσος όρος από δέκα ως είκοσι απεργίες καθημερινά, στις οποίες οι
εργάτες σε ένα ποσοστό 95% θριάμβευσαν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μεγάλες μάζες εργατών ξεχύνονταν στους δρόμους των κυριότερων πόλεων
απαιτώντας έναν ολοκληρωτικό θρίαμβο της επανάστασης. Η δύναμη των
εργατικών συνδικάτων CNT και UGT το καλοκαίρι του 1936 ανερχόταν περίπου
στα 1.500.000 μέλη για την κάθε μία οργάνωση ξεχωριστά, σε ένα συνολικό
πληθυσμό εικοσιπέντε εκατομμυρίων Ισπανών. Οι δεξιές, συντηρητικές
δυνάμεις νιώθοντας ήδη τα πλήγματα που δέχονταν τα συμφέροντά τους και
υπό το φόβο να δεχτούν και άλλα, ξεκίνησαν προετοιμασίες για μια
αντεπανάσταση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι στρατιωτικοί άρχισαν να συνωμοτούν. Ο στρατός, διχασμένος, δεν
υπάκουε πια στον Υπουργό Πολέμου, αλλά στους στρατηγούς του. Οι φήμες
για πραξικόπημα άρχισαν να αυξάνονται. Το φασιστικό κόμμα Φάλαγγα
πραγματοποίησε μια σειρά από τρομοκρατικές ενέργειες με αποτέλεσμα να
τεθεί εκτός νόμου και ο αρχηγός του, Χοσέ Αντόνιο, γιος του δικτάτορα
Πρίμο δε Ριβέρα, να φυλακιστεί στις αρχές Ιουλίου. Μετά την έναρξη του
εμφυλίου θα εκτελεστεί από τους Δημοκρατικούς. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο φιλο-αριστερός λοχαγός Καστίγιο των Φρουρών Εφόδου (σώμα που
δημιουργήθηκε ειδικά για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας) της Μαδρίτης
δολοφονείται από Φαλαγγίτες. Ως αντίποινα ακολουθεί η δολοφονία του
ίδιου του Σοτέλο, αρχηγού της δεξιάς αντιπολίτευσης ενάντια στο Λαϊκό
Μέτωπο, στις 13 Ιουλίου. Σύμφωνα με στατιστικές, από τις 18 Φεβρουαρίου
μέχρι τις 15 Ιουνίου 1936, κάηκαν 160 εκκλησίες, προκλήθηκαν 269
θάνατοι, 1287 τραυματισμοί, 113 γενικές απεργίες, 228 μερικές απεργίες
και 145 εκρήξεις βομβών. Με τον ερχομό του καλοκαιριού του 1936, πέντε
μόλις μήνες από τις εκλογές, η χώρα βαδίζει με σίγουρα βήματα προς τον
εμφύλιο πόλεμο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy_KA0nezbEsySh8XDYIgSWDdVKvFeBWI5mNLdjLUUnD4gs1jjcSLVXOdV4pXOOkGdmm8yLSk6hOPwVsxRPHLgVWQMOCt9S2rQaSumNyHuabCb8ED9YAXDdadNCeAjawah6A4KeYLSWi0/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy_KA0nezbEsySh8XDYIgSWDdVKvFeBWI5mNLdjLUUnD4gs1jjcSLVXOdV4pXOOkGdmm8yLSk6hOPwVsxRPHLgVWQMOCt9S2rQaSumNyHuabCb8ED9YAXDdadNCeAjawah6A4KeYLSWi0/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3-1.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Ισπανία 200 Χρόνια πριν τον Εμφύλιο</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι αντιμαχόμενες Ισπανικές παρατάξεις που έδρασαν στον Ισπανικό Εμφύλιο
προέρχονταν από γεγονότα καθόλου επίκαιρα με αυτόν, είχαν σχηματιστεί
από μια 200ετή κατάσταση που συσχετίζονταν με την κεντρική διοίκηση που
έδρευε στην Μαδρίτη και τις περιφερειακές διοικήσεις των επαρχιών της,
τροφοδοτούμενη ακατάπαυστα από το άνοιγμα της ''ψαλίδας'' πλουσίων -
φτωχών από ένα αγροτικό πρόβλημα που ιστορικά δημιούργησε η περίοδος των
Κονκισταντόρες. Λίγοι πολιτικοί αγωνίστηκαν να το λύσουν, οι
περισσότεροι ζητούσαν απλά να το ξεγελάσουν, άλλοι μόνο να το
καταπνίξουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν ήρθε η ώρα της δημοκρατίας ο κόσμος ζητούσε ''πολλά και τώρα''
χωρίς να έχει την υπομονή να περιμένει να διορθωθούν τα λάθη 200 ετών.
Και ίσως κάποτε να τα κατάφερνε εάν η συγκυρία δεν διάλεγε την Ισπανία
σαν πεδίο ''προετοιμασίας'' των δυνάμεων που τελικά θα βάδιζαν στον 2ο
Π.Π. Ήταν άτυχη η Ισπανία. Το αγροτικό πρόβλημα άρχισε να
γίνεται αισθητό περί τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι κατακτήσεις των
Ισπανών στην Νότια Αμερική και σε όλο τον κόσμο με την αίσθηση της
''φυγής προς το Ελντοράντο'' ξενήτεψαν πολλούς στην αναζήτηση πλούτου.
Κάπου το 30% των κατοίκων εγκατέλειψε για πάντα την γη του. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η ζωή ήταν κυρίως αγροτική και μόνο ένα μέρος της δομημένη γύρω από τις
εκκλησιαστικές ενορίες με ένα σύστημα ισόβιας κοινοκτημοσύνης με τη
τοπική εκκλησιαστική αρχή σαν ''διαιτητή'' στην μοιρασιά. Αλλά μετά την
εγκατάλειψη του 1/3 της δημιουργήθηκαν κενά και χέρσα χωράφια που δεν
είχαν ιδιοκτήτη, η οικονομία στράφηκε κυρίως προς τη θάλασσα και το
αγροτικό θέμα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά όταν μετά από κάπου 200
χρόνια ''Ελντοράντο'' η Ισπανία άρχισε να χάνει τις αποικίες της κι ο
κόσμος να επαναπατρίζεται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τότε μια μαζική ανάγκη αναδιανομής της γης δημιουργήθηκε συνδυασμένη με
την αύξηση του πληθυσμού η οποία όμως κατάληξε σε μια χαοτική κρίση
ιδιοκτησίας. Μέσα σ' όλα τα άλλα προστέθηκε και η κλιματική ιδιομορφία
του εδάφους: στον βορρά τα κτήματα είναι μικρά κι ορεινά αλλά ποτίζονται
συχνά από βροχές ενώ στον νότο είναι ξερά κι αδύνατο να δώσουν καρπό
χωρίς ένα μεγάλο τεχνητό σύστημα άρδευσης που φυσικά τότε δεν υπήρχε. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το χάος αυτό χρειάζονταν ισχυρή κι οργανωμένη κεντρική διοίκηση, αλλά
δυστυχώς διοικητικά η χώρα είναι ένωση διαμερισμάτων διαφορετικής
οικονομίας και νοοτροπίας ενώ ένα μακρόπνοο πρόγραμμα απαιτούσε
πολυτάλαντη κυβέρνηση που όμως διόριζε ο βασιλεύς με κριτήρια
αποκλειστικά προσωπικά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Οι ''Καρλιστές''</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η πρώτη ένοπλη αναμέτρηση έρχεται το 1834 κι είχε σαν αφορμή μία μάχη
για την διαδοχή στον θρόνο αλλά έδωσε ευκαιρία στις προβληματικές
κοινωνικές ομάδες να αναδειχτούν. Η αφορμή είναι η αξίωση του Ντόν
Κάρλος, θείου της βασίλισσας Ισαβέλλας ΙΙ, να την διαδεχτεί στον θρόνο
σαν άρρην απόγονος με βάσει νόμο που είχε υιοθετηθεί άτυπα από την εποχή
του Καρλομάγνου. Αλλά η εν λόγω βασίλισσα είναι για μεν τον λαό η
εκπροσώπηση της αδιάφορης κεντρικής διοίκησης ενώ για την εκκλησία το
κακό παράδειγμα της ασωτίας, καθώς είναι γνωστή η ''πολυτάραχη''
σεξουαλική διαγωγή της. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Λαός και εκκλησία συμμαχούν σε ένα αγώνα ''κάθαρσης'' ενώ ο ντον Κάρλος
υπόσχεται περιφερειακή ελευθερία σε όλους. Αλλά ο λαός δεν έχει
οργανωμένο στρατό κι επιδίδεται μόνο σε ενέδρες, η Ισαβέλλα καταδιώκει
την Εκκλησία που την κατηγορεί βασιζόμενη στον πιστό της στρατό και το
κίνημα σταματάει μετά από 7 χρόνια ταραχών με ξεχωριστές συνθήκες για
κάθε διαμέρισμα : Ο βορράς, η Ναβάρα, αρκετά φιλοβασιλική παραδοσιακά
δηλώνει υποταγή στο στέμμα εφόσον δοθεί αμνηστία και ''βελτιωθεί'' η
συμπεριφορά της κεντρικής διοίκησης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Καταλονία στα βορειοανατολικά με έδρα το μεγάλο λιμάνι της Βαρκελώνης
συμβιβάζεται με κάποιες λιμενικές φοροαπαλλαγές, η Καστίλη στο κέντρο
υποτάσσεται στο ισχυρότερο στέμμα και η εκκλησία χάνει το δικαίωμα
διατήρησης των κοινοκτηματικών στρεμμάτων. Στον νότο ο Λεβάντες και η
Ανδαλουσία παραμένουν οι πιο δύσμοιροι πτωχοί ακτήμονες, η φτώχεια και η
πείνα εγκαθίστανται εκεί μόνιμα. Στα βορειοανατολικά οι βάσκοι
επιμένουν σε μια ανεξαρτησία που δεν έρχεται καθώς κι αυτοί δεν μπορούν
να συνεχίσουν τον πόλεμο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θα ακολουθήσει και 2ος γύρος αυτού τοu Καρλικού κινήματος από τον ανιψιό
του ντον Κάρλος το 1872 -1876 που όμως θα προσθέσει περισσότερη φρίκη
και εξαιρετική αγριάδα σε θύματα και βασανιστήρια. Αυτό που μένει στο
τέλος είναι μόνο η μεγάλη διαφορά πλούσιων και φτωχών και η δυσαρέσκεια
των περιφερειών που ζητούν απόσπαση από την κεντρική διοίκηση. Οι
χωρικοί δεν βρίσκουν καμιά προστασία πια από την υποταγμένη εκκλησία που
της αφαιρέθηκε η διοίκηση των εδαφών κοινοκτημοσύνης που τα αγοράζουν
τώρα πλούσιοι δημιουργώντας τεράστια τσιφλίκια υπό την ανοχή και
υποστήριξη της βασίλισσας. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μοιραία αναπτύσσονται κι αποσχιστικά κινήματα με πλέον ισχυρό εκείνο της
Καταλανίας που αυτοθεωρείται σαν η πλουσιότερη περιοχή που όμως
φορολογείται δυσανάλογα από το στέμμα προσθέτοντας και την
''πολιτιστική'' της διαφορά ότι επί καιρό είχε πολλές σχέσεις με την
Γαλλία παρά με την Καστίλη. Η σημερινή νοτιοανατολική ακτή της Γαλλίας
και η Βαρκελώνη απετέλεσαν για κάπου 300 στο παρελθόν το πρώην
Καταλανικό κράτος και σήμερα αναγνωρίζεται και από τις 2 χώρες σαν
ιδιαίτερη επαρχία τους με την ίδια σημαία (κόκκινο - κίτρινες οριζόντιες
λουρίδες) που αναρτάται μαζί με τις εθνικές, Γαλλική και Ισπανική
αντίστοιχα, στα δημόσια κτίρια και στις δυο πλευρές των συνόρων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWt6Q1fvBdAbYF-41LE5Ub8xTYlQF9iRcISX4a1DOmfQDhXF17FqIgbTqf8ZE7UTaq-NSwR_pnNxEVhLq_mHor8SsMPkBUIRqQK8UhdNQiWMsj09G0BI3ZEY2bI5s3QHuNcfOZsQPORxs/s1600/gruponavarraG.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWt6Q1fvBdAbYF-41LE5Ub8xTYlQF9iRcISX4a1DOmfQDhXF17FqIgbTqf8ZE7UTaq-NSwR_pnNxEVhLq_mHor8SsMPkBUIRqQK8UhdNQiWMsj09G0BI3ZEY2bI5s3QHuNcfOZsQPORxs/s1600/gruponavarraG.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο 19ος αιώνας τελειώνει με μια ακόμα επιδείνωση : Το 1898 η Ισπανία
χάνει 3 από τις πιο σημαντικές της μακρινές αποικίες τις Φιλιππίνες ,
την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο, από τους Αμερικανούς. Η αίγλη τηv χώρας
διαλύεται, η ''Μεγάλη Ισπανία των 5 θαλασσών'' δεν υπάρχει πια και η
δυσφορία γίνεται αβάσταχτη όταν αποκαλύπτεται ότι οι στρατιωτικές
φρουρές είχαν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους και πιο πολλοί πέθαναν από
αρρώστιες και έλλειψη εφοδίων παρά εχθρικές σφαίρες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι στρατιωτικοί πνέουν μένεα εναντίον της κυβέρνησης και η εκκλησία που
ήταν άλλοτε αντίπαλος τους στο Καρλικό κίνημα βρίσκει τώρα πολύτιμο
σύμμαχο στο αίτημα για μια ''χρηστή και ηθική'' κεντρική εξουσία.
Ανεπίσημα έκτοτε αυτοί οι δύο αποτελούν ένα ''κόμμα'' με ιδανικό βέβαια
την ''αποκατάσταση'' του ισπανικού τραυματισμένου μεγαλείου. Ας
προσεχθεί όμως εδώ ότι οι μεγαλογαιοκτήμονες και η βασιλεία όχι μόνο δεν
αποτελούν τμήμα τους αλλά αντίθετα είναι εχθροί τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Σοσιαλιστές - Μαρξιστές - Αναρχικοί</span></span></b></span><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από την άλλη μεριά έχουμε τους αιώνιους απελπισμένους, τους φτωχούς
αγρότες, για τους οποίους τίποτα ελπιδοφόρο δεν φαίνεται στον ορίζοντα
ενώ πολιτικά μηνύματα έρχονται από την άλλη άκρη με φορείς τους Μάρξ
και Μπακούνιν. <span style="font-size: x-large;">Ο Μαρξισμός έχει φτιαχτεί περισσότερο στα μέτρα του
Ευρωπαϊκού προλεταριάτου των βιομηχανικών μεγαλουπόλεων αλλά οι ιδέες
του αναρχικού Μπακούνιν, προερχόμενες από την ρώσικη αγροτιά, έρχονται
γάντι στον Ισπανικό αγροτόκοσμο, ανεξαρτησία από την κεντρική εξουσία,
αυτοδιοίκηση και απόλυτη ελευθερία στην περιφέρεια. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το 1870 το ''Αναρχικό'' κίνημα βρίσκει χιλιάδες οπαδούς στην Ισπανία και
θα αποτελέσει ιστορικά το πιο δυνατό ποτέ Αναρχικό κίνημα στον κόσμο.
Ωστόσο η γειτονία με την Ευρώπη έχει και τις δικές της επιρροές: Στη
Γαλλία σχηματίζονται οργανωμένα σοσιαλιστικά κινήματα επειδή εκεί
υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν επί χρόνια τα πολιτικά κοινωνικά
ζητήματα. Το 1879 δημιουργείται μια μεταφύτευση ιδεών ξεκινώντας από
στενό κύκλο δημοσιογράφων, το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα αλλά το 1888
φτάνουμε στις <span style="font-size: x-large;">2 πρώτες μεγάλες συνδικαλιστικές κινήσεις το CNT
(Confederacion National de Trabajo) και την UGT (Unión General de
Trabajadores) που υπάρχουν ως σήμερα. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όπως είναι φυσικό η εργατική τάξη είναι εναντίον της κεντρικής διοίκησης
αλλά εχθρεύεται και την εκκλησία η οποία παραδιδόμενη μετά το Καρλικό
κίνημα δεν αποτελεί πλέον φορέα προστασίας του αγρότη ενώ φοβάται γενικά
τους στρατιωτικούς με τους οποίους είχε ανταλλάξει πυρά στο παρελθόν.
Έτσι δημιουργείται ένας άλλος πόλος πίεσης που εξελίσσεται σε ένα άλλο
2o στρατόπεδο με 3o εννοείται το παλάτι και τους μεγαλογαιοκτήμονες. Και
τα 3 αυτά στρατόπεδα αλληλοεχθρεύονται και υποβλέπουν το ένα το άλλο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Περίοδος της Τραγικής Κυοφορίας </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το 1909 η μόνη αποικία που μένει στην Ισπανία είναι το Μαρόκο και εκεί
οι ντόπιοι ιθαγενείς οπλαρχηγοί ξεκινούν αντάρτικο που καταλήγει πάλι σε
αναπάντεχες τραγωδίες καθώς διαπιστώνεται παντελής αποδιοργάνωση του
στρατού για ακόμα μια φορά. Οι στρατιωτικοί ζητούν άμεση στρατιωτική
κινητοποίηση και νέες έκτακτες κατατάξεις στο στράτευμα ενώ ο λαός
αντιδρά θεωρώντας ότι αυτό γίνεται μάλλον για να επιβληθεί στρατιωτικός
νόμος διαρκείας. Ξεσπούν αιματηρές ταραχές και επέρχεται βαθύ χάσμα στις
σχέσεις λαού και στρατού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ειδικά εναντίον των στρατηγών που υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να
αντέξουν άλλο την εθνική ταπείνωση και κακίζουν το στέμμα και τον πολύ
νεαρό βασιλιά Αλφόνσο. Είναι αλήθεια ότι η μητέρα του, το 1902 ζήτησε
βοήθεια από τους πολιτικούς κύκλους για μια έξοδο από την κρίση και
συγκέντρωσε γύρω της πολιτικούς σε μια κυβέρνηση που ήταν ένα κάποιο
προοίμιο δημοκρατίας. Αλλά ο νεαρός βασιλιάς αρέσκεται στο να δείχνει
στους υπουργούς αυτούς ποιος έχει το''πάνω χέρι'' και στην διάρκεια της
βασιλείας του θα αλλάξει 33 φορές πρωθυπουργό. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αποτέλεσμα είναι ότι οι πολιτικοί αναπτύσσουν ισχυρές αντιβασιλικές
τάσεις και το 1920 όταν ο βασιλιάς προτείνει ο ίδιος μία ισχυρή επέμβαση
γοήτρου στο Μαρόκο, που τελικά κι αυτή αποτυγχάνει, διώχνει επιτιμητικά
τον Υπ. Αμύνης Αλκαλά Θαμόρα. Αλλά το 1920 οικονομικά η Ισπανία περνάει
κρίση. Στον 1ο Π.Π δεν παίρνει μέρος, αντίθετα γίνεται εργοστάσιο
παραγωγής όπλων για τους συμμάχους με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί
οικονομικά στο επίπεδο της βιοτεχνίας και βιομηχανίας περνώντας μια
χρυσή εποχή που σταμάτησε όμως το 1919. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έκτοτε η Ευρώπη ξεκινάει μία σοβαρή βιομηχανική ανάπτυξη που τώρα
συναγωνίζεται την μικρότερης δύναμης Ισπανία και πολλές δουλειές
χάνονται. Το 1923 το οικονομικό αδιέξοδο οδηγεί τον Αλφόνσο στην επιλογή
δικτατορίας υπό τον στρατηγό Μιγκουέλ Πρίμο ντε Ριβέρα. Ο άνθρωπος
αυτός αρχικά κάνει έξυπνες κινήσεις. Ξεκινά ένα τεράστιο αρδευτικό έργο
στον Νότο που μετατρέπει την περιοχή γύρω απ την Βαλένθια σε
οπωροκηπευτικό εργοστάσιο και κάνει αναδιανομή της πρώην άχρηστης και
νυν αρδευόμενης γης δίδοντας σε ακτήμονες χωρίς να παίρνει απ τους
γαιοκτήμονες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καλεί τον αρχηγό του συνδικαλιστικού κινήματος και πρόεδρο του UGT,
Λάργκο Καμπαλλέρο, σε διαπραγματεύσεις και αναπτύσσει πολλές σχέσεις με
το εξωτερικό για επενδύσεις. Μία ομάδα στρατηγών τον περιβάλλουν με
εμπιστοσύνη, μέσα απ τους οποίους ξεχωρίζουμε τον παλαίμαχο Χοσέ
Σανχούρχο γιο Καρλιστή αρχηγού,τον διοικητή ασφαλείας Εμίλιο Μόλα που
είναι φίλοι του. Μόνο ένας αξιωματικός εναντιώνεται και στον Ριβέρα αλλά
και στον βασιλιά, ο ταξίαρχος ιππικού Γκονζάλο Κέϊπο ντεΛιάνο, ο οποίος
θα αντιμετωπίσει διώξεις και τέλος οδηγείται στην αποστράτευση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Φυσικά ο Ριβέρα δεν είναι ανεκτικός σε κομμουνιστικά συνθήματα και
ακολουθεί το πνεύμα των δικτατόρων της εποχής όπως ο Μουσολίνι που
συμβίβασαν την λαϊκή ελευθερία αντισταθμίζοντάς την με πρόσκαιρα
οικονομικά επιτεύγματα ,που ακολούθησαν όμως και δημοκρατικές
κυβερνήσεις σαν λύση σε καιρό κρίσης. Η εποχή αυτή σταματά μαζί με το
Αμερικάνικο Κραχ της Νέας Υόρκης σε μια οικονομική απόγνωση. Ο βασιλιάς
αποφασίζει να παραιτήσει τον Ριβέρα και να ζητήσει την λύση σε άλλον
στρατηγό το 1930, πιέζεται από τους πολιτικούς για εκλογές, αρνείται,
γυρεύει υποστήριξη ολόγυρα αλλά δεν βρίσκει από κανέναν ανοχή. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm3FR8ZDn7EmCm2xoRaBHE1aWrQHlCyPOacvcKNk4EjMNWhCF4sOMoqXAYZMG7fLVKX_AQmfR3p0m7qIylETp7tlpjZis3m2yhVcBGMkU9uio9IqE_GYXEHU1ukxvv_JxGIwYsb1PpwX8/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+8b67e556f34b496a83f89c180c6e1d61.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm3FR8ZDn7EmCm2xoRaBHE1aWrQHlCyPOacvcKNk4EjMNWhCF4sOMoqXAYZMG7fLVKX_AQmfR3p0m7qIylETp7tlpjZis3m2yhVcBGMkU9uio9IqE_GYXEHU1ukxvv_JxGIwYsb1PpwX8/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+8b67e556f34b496a83f89c180c6e1d61.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μέσα σε κρίση το 1931 προτείνει νέα δικτατορία στον Σανχούρχο αλλά αυτός
αποδοκιμάζει την ''αποκαθήλωση'' του φίλου του Ριβέρα κι αρνείται,
οπότε στο αδιέξοδο προτείνονται δημοτικές εκλογές. Παρά τον τοπικό
χαρακτήρα των εκλογών η μορφή που παίρνουν είναι εκείνη του
δημοψηφίσματος για τη βασιλεία και ανοιχτά παρατάσσονται μαζί της οι
μεγαλογαιοκτήμονες και μερικοί ανώτατοι αξιωματικοί ειδικά του ναυτικού,
αλλά κανένας άλλος. Στις 12 Απριλίου 1931 οι εκλογές αποβαίνουν σε
βάρος του βασιλιά που αποφασίζει στις 14 να εγκαταλείψει την χώρα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τότε εμφανίζεται μία ομάδα διανοουμένων και πολιτικών έτοιμοι να
αναλάβουν την μετάβαση της χώρας στην κοινοβουλευτική δημοκρατική πορεία
με πρωταγωνιστές τον πρώην υπουργό Θαμόρα, τον σοσιαλιστή πρώην
βουλευτή Ινταλέθιο Πριέτο και τον όχι διάσημο λογοτέχνη Μανουέλ Αθάνια
που όμως δρα εξαιρετικά έντονα στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο Αλκαλά Θαμόρα,
αναλαμβάνει την προεδρεία στα πρότυπα του Γαλλικού πολιτικού
συντάγματος, ο Αθάνια πρωθυπουργός κι ο Πριέτο υπουργός Οικονομικών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Κέϊπο ντε Λιάνο επαναφέρεται με το βαθμό του στρατηγού και διορίζεται
υπασπιστής του Θαμόρα με τον οποίο έχει συγγενέψει εν τω μεταξύ. Την
κυβέρνηση καλείται να ενισχύσει στο Υπ Εργασίας ο αρχισυνδικαλιστής του
UGT Λάργκο Καμπαλλέρο και ο Καταλανός συνδικαλιστής Λουίς Κομπανύς. Οι
αναρχικοί κι ειδικά όσοι υπάγονται στο CNT καλούνται κι αυτοί αλλά δεν
καταλαβαίνουν τι πάει να πει να συμμετέχουν αναρχικοί στην αρχή και
αρνούνται να πάρουν μέρος.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Τα 2 Πρώτα Χρόνια της Ισπανικής Δημοκρατίας (1931 - 1933)</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ήδη σε 10 μέρες ο Αθάνια προτείνει σειρά νόμων υπέρ των εργατών και
συνδικάτων που ικανοποιούν την μάζα των πόλεων αν και τίποτα σοβαρό υπέρ
της ανακατανομής των αγρών δεν ακούγεται. Ο ίδιος όμως προσωπικά έχει
πάθος εναντίον της εκκλησίας και σύντομα βάλλει εναντίον της με νόμους
που προκαλούν σύγχυση χωρίς να οδηγούν πουθενά. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Απαιτεί η εκκλησία να πάψει να ασχολείται με περιθαλπτικό και
νοσοσοκομειακό έργο, να πάψουν οι ιερείς να διδάσκουν σε σχολεία, να
πάψουν να φέρουν το ιερατικό σχήμα εκτός ναών, να φύγει το σύμβολο του
σταυρού από τις σχολικές τάξεις, να καταργηθεί η σχολική προσευχή και να
δημευθεί η περιουσία της. Ωστόσο το κράτος δεν είναι σε θέση να φτιάξει
τόσα πολλά σχολεία ώστε να αντικαταστήσει τα κάπου 35% του συνόλου που
λειτουργεί με ιερείς διδασκάλους ενώ πάνω από τα μισά υπάρχοντα
νοσοκομεία είναι ιδρύματα που έφτιαξε η εκκλησία εδώ και καιρό. Δεν
υπάρχει χρόνος και χρήματα όλα αυτά να γίνουν μέσα σε ένα χρόνο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όσο για την περιουσία της εκκλησίας η υπόθεση είναι μπλεγμένη καθώς
πολλά στοιχεία της προέρχονται από δωρεές, ενώ άλλα ανήκουν εν μέρει
στην εκκλησία κι εν μέρει σε κοινότητες και άλλα ιδρύματα είναι μη
κερδοσκοπικά. Η υπόθεση τελικά δεν οδηγεί σε τίποτα αξιόλογο, αλλά ο
Αθάνια επιμένει, έχεi ένα παλαιό προσωπικό πάθος ενάντια στην εκκλησία.
Οι αναρχικοί που δεν βλέπουν όμως ανακατανομή της γης νοιώθουν
απογοητευμένοι. Ακολουθούν αντιδράσεις και τριβές με τον Ισπανό
Καρδινάλιο που τελικά εκδιώκεται από την χώρα και δημιουργούνται λαϊκά
επεισόδια κατά και υπέρ της εκκλησίας που ταράζουν το αρχικό γαλήνιο
δημοκρατικό τοπίο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι στρατιωτικοί κατά το πλείστον διατηρούν μία ασυνήθη ηρεμία σε μια
χώρα που ''παραδοσιακά'' οι κυβερνήσεις αλλάζουν με στρατιωτικές
δικτατορίες. Και τότε ο Αθάνια αποφασίζει να χτυπήσει και τον στρατό. Με
την κρυφή παρακίνηση κατώτερων αξιωματικών ψηφίζει ένα νόμο πρόωρης
συνταξιοδότησης με σκοπό να απαλλαγεί από πιθανούς φιλοδικτατορικούς
κινηματίες και δη την ομάδα του Σανχούρχο. Ο νόμος προβλέπει πλήρεις
αποδοχές μετά από εθελοντική αποστράτευση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά ο νόμος δελεάζει 5000 τυχαίους που τρέχουν για το οικονομικό του
ενδιαφέρον ενώ ο Σανχούρχο δηλώνει ότι το θεωρεί τιμή του να παραμένει
στο στρατό και δεν σκοπεύει να αποστρατευθεί. Στην αμηχανία του ο Αθάνια
εκτοξεύει ''αδόκιμη'' απειλή, οι συντάξεις θα ανακληθούν εάν
διαπιστωθεί ότι κάποιοι τηρούν αντιδημοκρατική στάση. Το μόνο που
καταφέρνει είναι να προκαλέσει θύελλα δυσαρεσκειών χωρίς κανένα νόημα
αφού τελικά καμία σύνταξη δεν ανακαλείται Ωστόσο για να δείξει πυγμή
κλείνει την Στρατιωτική Σχολή Πολέμου της Σαραγόσσα που τη θεωρεί
φυτώριο δικτατόρων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο διοικητής της ονομάζεται Φρανσίσκο Φράνκο, έχει διακριθεί στην
οργάνωση της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων, κι είναι ο νεώτερος ποτέ
στρατηγός της στο αξίωμα αυτό, αλλά που χωρίς κανένα σχόλιο εγκαταλείπει
την θέση του. Ακολουθούν κάποια οικονομικά προβλήματα με ατυχείς
χειρισμούς που ευνοούν μερικά συνδικάτα εναντίον άλλων και στην
ανακατωσούρα που ακολουθεί δημιουργείται ατμόσφαιρα οικονομικής
ρευστότητας. Κάποιοι μεγαλογαιοκτήμονες αποφασίζουν να φυγαδεύσουν
χρήματα στο εξωτερικό, το ισοζύγιο της χώρας επιβαρύνεται. Αρκετοί
πολιτικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι άλλα περιμένει ο λαός και
άλλα γίνονται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μέσα σε όλα κάποιοι ''γραφικοί'' πολιτικοί τύποι αποφασίζουν ότι ήρθε η
στιγμή της ανεξαρτητοποιήσεως της περιφέρειας και προτείνουν να
διασπασθεί η χώρα σε αυτόνομες περιοχές. Ο Αθάνια δέχεται να το
συζητήσει πιθανόν από απελπισία διότι καταλαβαίνει ότι το τιμόνι του
φεύγει από τα χέρια αλλά αυτό πανικοβάλει τους στρατηγούς που βλέπουν
ότι στην τόσο δοκιμασμένη Ισπανία που έχασε όλες τις αποικίες της τώρα
απειλείται και με οριστική διάλυση. Οι Σανχούρχο, Μόλα και Λιάνο
γίνονται δέκτες διαμαρτυριών από στρατιωτικούς.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJbrNL8ZoIyTfWCPfgXIi-pwdFGOrWOK6fxOiYv-iTXmNU2a7zGUhHSqxwkZMLFk1H0hELlcmhu5wDJL_3vsyYvSoFdJ7Kgs2-2-VZd62qAqUIsMgDTtZUtfMQHJhQUVjd9p1GWaN71Ho/s1600/primerajurabanderalalegion1920.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="460" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJbrNL8ZoIyTfWCPfgXIi-pwdFGOrWOK6fxOiYv-iTXmNU2a7zGUhHSqxwkZMLFk1H0hELlcmhu5wDJL_3vsyYvSoFdJ7Kgs2-2-VZd62qAqUIsMgDTtZUtfMQHJhQUVjd9p1GWaN71Ho/s1600/primerajurabanderalalegion1920.jpg" width="640" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στη συνέχεια ο Αθάνια θέλοντας να απειλήσει και πάλι με μια χειρονομία
μεταθέτει δυσμενώς τον Σανχούρχο από το Επιτελείο στην Διοίκηση της
Τελωνο-Χωροφυλακής. Ο Σανχούρχο το δέχεται αλλά με διαμαρτυρίες αυτή τη
φορά και στέλνει επιστολή δυσαρέσκειας για τους χειρισμούς αν κι όχι για
το πολιτειακό θέμα. Η διαδρομή αυτή του Αθάνια κάνει τον Θαμόρα να
χάσει την εμπιστοσύνη του στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν είχε καμία
πρότερη πολιτική εμπειρία και χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά σαν ενδιάμεσος
συνεκτικός κρίκος των παλαιών πολιτικών και των νέων που αναδεικνύονται
από την συνδικαλιστική ζωή για να σχηματιστεί η κυβέρνηση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σκέφτεται να τον αλλάξει, αλλά συμπτωματικά τότε οι στρατιωτικοί
αποφασίζουν να δράσουν. Ο Εμιλιάνο Μόλα είναι ο αρχηγός σχεδίου
πραξικοπήματος και συγκεντρώνει γύρω του μία ομάδα υποψηφίων δικτατόρων
όπως ο γνωστός Κέϊπο ντε Λιάνο κι ο διοικητής της Λεγεώνας Χόρχε Βαρέλα.
Ο τελευταίος επιμένει να συμπεριλάβουν και τον Φρανσίσκο Φράνκο στην
ομάδα, τον παλιό του διοικητή που θεωρεί προσωπικότητα στο στράτευμα. Ο
Φράνκο όμως δηλώνει ότι το κίνημα είναι πλημμελώς προετοιμασμένo, θα
αποτύχει και αποσύρεται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μόλα επιμένει και στις 10 Αυγούστου 1932 ορίζει τον Σανχούρχο σαν
επίσημο αρχηγό που προβαίνει σε διάγγελμα μεν αλλά πολύ συγκεχυμένο:
δηλώνει ότι δεν είναι εναντίον της δημοκρατίας αλλά το κάνει για λόγους
τάξης. Οι μικροί αξιωματικοί πιστοί στην κυβέρνηση πιάνουν τα κρίσιμα
πόστα και το κίνημα σβήνει με την εξόντωση ενός τάγματος που κλείστηκε
σε ένα στρατώνα και δεν παραδίδεται. Οι περισσότεροι κινηματίες είδαν
νωρίς το αδιέξοδο και σχεδόν έμειναν αδρανείς. Έτσι ο Αθάνια εξέρχεται
μέγας νικητής. Αν και η πολιτική του είναι στο ναδίρ, η αποτυχία της
δικτατορίας του δίνει την απόλυτη ισχύ και το χρίσμα του δυναμικού
ηγέτη. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Νοιώθοντας σίγουρος πια αρκείται στο να εξορίσει τον Σανχούρχο στη
διπλανή Πορτογαλία και να μεταθέσει τον Μόλα στην Ναβάρα στο κέντρο των
Καρλιστών που ουσιαστικά είναι οπαδοί του. Ταυτόχρονα προτείνει στη
Βουλή ένα κάποιο σχέδιο διανομής γαιών αλλά εννοεί την γη που έχει
μείνει χέρσα πράγμα που και πάλι δημιουργεί σύγχυση διότι το τόσο οξύ
αγροτικό πρόβλημα δεν λύνεται με τόσο περιορισμένα μέτρα. Αν το 1932
είναι το ''έτος Αθάνια'', το 1933 η πολιτική ατμόσφαιρα έρχεται σε μία
άλλη φάση.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι αναρχικοί περιμένουν ακόμα ουσιαστικό αναδασμό γης που δεν έρχεται,
τo CNT προβαίνει σε απεργίες και η εκκλησία κατεβαίνει με πολιτική
κάλυψη υπό το κόμμα CEDA (Confederation de Derechas Autonomas =
Ομοσπονδία Αυτόνομων Δικαιωμάτων) ενώ εμφανίζεται ένα μικρό ''γραφικό''
κόμμα η Φάλαγγα που μιμείται τον Μουσολίνι υπό την αρχηγεία του υιού
Ριβέρα, Αντόνιο. Στις απεργίες χύνεται αίμα και καίγονται κι εκκλησίες, ο
υπουργός Εσωτερικών προτείνει επέμβαση της χωροφυλακής ο Αθάνια ρωτάται
τι θα γίνει με τους στασιαστές και τελικά από μία αόριστη φράση του που
η ερμηνεία της αφήνεται στον τοπικό διοικητή χωροφυλακής ακολουθεί
αιματοχυσία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έτσι στην κυβέρνηση επέρχονται οι πρώτες διαιρέσεις και με αφορμή μία
τοπική δημοτική εκλογή όπου το κόμμα του Αθάνια χάνει, ο Θαμόρα τον
απαλλάσσει των καθηκόντων του και κηρύσσει εκλογές. Στην προεκλογική
περίοδο αρχίζει μία άνευ προηγουμένου σύγκρουση που φτάνει σε σκληρά
λόγια και σε υπονοούμενα ένοπλης σύρραξης. Όλοι απειλούν όλους. Οι
αναρχικοί βρίζουν τους σοσιαλιστές ''νεο-μπουρζουάδες'', Καταλανοί και
Βάσκοι ζητούν απόσχιση εδώ και τώρα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι στρατιωτικοί μαζί με την εκκλησία υπό το σχήμα τηv CEDA και του
αρχηγού της Κάλβο Σοτέλο απειλούν ότι θα προτιμούσαν να υποστούν μία
κομμουνιστική Ισπανία αλλά επ ουδενί λόγω μια διαλυμένη, ο Φαλαγγίτης
Ριβέρα επιμένει ότι δέχεται τον φασισμό σαν λύση τάξης έναντι της
πλήρους αναρχίας. Υπάρχουν φήμες ότι ομάδες εξοπλίζονται. Τελικά στις
εκλογές κερδίζει ένας συνασπισμός ''αντι-Αθάνια'' όπου η CEDA είναι το
πρώτο κόμμα. Ο Θαμόρα δεν εμπιστεύεται την πρωθυπουργία στον αρχηγό της
CEDA Ζίλ Ρομπλές και διαλέγει αντί αυτού τον παλαίμαχο Αλεσάντρο Λερού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά ο Ρομπλές παίρνει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κατηγορούμενος ότι
στόχος του είναι η εγκατάσταση δικτατορίας, ενώ εκείνος επιμένει ότι το
κάνει για να σταματήσει η δράση των ανεξέλεγκτων αναρχικών ομάδων που
ως σήμερα έχουν σκοτώσει κάπου 200 άτομα. Ο Καμπαλλέρo στην
αντιπολίτευση τώρα πετάει λόγια με ζοφερό μήνυμα, αν και μόνο για
εντυπώσεις: ''Ο Σοσιαλισμός δεν τελείωσε, θα συνεχίσει με όποια μέτρα
χρειαστεί'', λόγια που εκλαμβάνονται σαν πρόσκληση σε κίνημα εναντίον
της κυβέρνησης και του χαρίζουν την επευφημία ''ο Ισπανός Λένιν''. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Και αυτό δεν αργεί να έρθει αν κι όχι από τον Καμπαλλέρο αλλά απo τους
Αναρχικούς οι οποίοι εν τω μεταξύ σχηματίζουν μιλίτσιες υπό την σημαία
των FAI (Federation Anarchista Iberica = Ομοσπονδία Αναρχικών της
Ιμπέρια). Στήνονται οδοφράγματα, γίνονται μικρομάχες αλλά στρατός κι
αστυνομία κρατούν την κατάσταση, εκτός απ τις Αστούριας όπου οι
μιναδόροι εργάτες νικούν στο πεζοδρόμιο. Η κυβέρνηση αποφασίζει
στρατιωτική επέμβαση και ανακαλείται ο Φρανσίσκo Φράνκο να την
εξουδετερώσει. Τα γεγονότα είναι αιματηρά και το άστρο του νεαρού
στρατηγού ανατέλλει συνδυασμένο με την φήμη της τάξης και
αποφασιστικότητας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb4OSvZ0rtLOy84NZYDYRMLg5a5csTO9gwaOP_MZ7UJWbatMagC8pMJcNXFvP_agL5cimu5-g267hX7DwQURURjFDKLcB46zuRrq9ka1GY_8NrtHtV-fgrCbXWwT-_rvnV8D6vLpaWgtA/s1600/1396307831_740215_0000000000_noticia_normal.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb4OSvZ0rtLOy84NZYDYRMLg5a5csTO9gwaOP_MZ7UJWbatMagC8pMJcNXFvP_agL5cimu5-g267hX7DwQURURjFDKLcB46zuRrq9ka1GY_8NrtHtV-fgrCbXWwT-_rvnV8D6vLpaWgtA/s1600/1396307831_740215_0000000000_noticia_normal.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μαζί του ακούγονται και τα ονόματα 3 καλών επιτελών του, των Χοσέ
Ιγκλέσιας, του γνωστού μας Χόρχε Βαρέλα και του Σ/χη Χουάν Γιαχουέ. Τα
ονόματα αυτά θα ακουστούν και πέρα από τα Ισπανικά σύνορα κι αυτό έχει
σημασία. Είναι η εποχή που ο Χίτλερ απειλεί την Ευρώπη με πολιτικές
απαιτήσεις, ο Μουσολίνι βάζει πλώρη για κατακτήσεις στη Μεσόγειο και οι
Άγγλοι ζητούν επίμονα να κρατήσουν τις ισορροπίες προς κάθε μεριά. Η νέα
κυβέρνηση ανακαλεί πολλά απ τα διατάγματα Αθάνια και η κατάσταση φτάνει
στο Γενάρη του 1936 όπου όμως κάποιο σκάνδαλο ξεσπά με πρωταγωνιστή τον
Ζίλ Ρομπλές και την διαχείριση των οικονομικών της CEDA.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Θαμόρα, πάντα Πρόεδρος Δημοκρατίας, ζητά την απομάκρυνσή του και
τελικά ρίχνει την κυβέρνηση για να καταφύγει στην λαϊκή ετυμηγορία.
Κηρύσσονται εκλογές όπου ο Αθάνια επανακάμπτει σαν αρχηγός συνεργασίας 4
κομμάτων του Σοσιαλιστικού, Κομμουνιστικού, Αναρχικών και Δημοκρατικού
Ριζοσπαστικού υπό το σχήμα του Λαϊκού Μετώπου, ομώνυμο σχήμα της
Γαλλικής κυβέρνησης που κέρδισε πρόσφατα τις εκλογές υπό τον Λέον
Μπλούμ. Τις εκλογές κερδίζει το Λαϊκό Μέτωπο χάρις στο πλειοψηφικό
σύστημα που υπάρχει.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το Μέτωπο παίρνει 48%, ο Κάλβο Σοτέλο ηγέτης των κομμάτων εναντίον του
Μετώπου το 46%, οι Βάσκοι που κατεβαίνουν με δικό τους κόμμα το 6% και η
Φάλαγγα καταποντίζεται. Οι αποχή είναι σχετικά μεγάλη, 27%. Ο Αθάνια
παίρνει το 55% των εδρών στη Βουλή. Στην νέα κυβέρνηση όλοι μισούν πια
τον Θαμόρα που είχε ρίξει και τις δυο παρατάξεις στο παρελθόν και τα δύο
μεγάλα κόμματα τον διώχνουν απo πρόεδρο βασισμένοι σε κάποιο
''τεχνικό'' συνταγματικό θέμα. Νέος Πρόεδρος είναι πια ο Αθάνια και
Πρωθυπουργός ο πιστός του Κασάρες Κιρόχα και όχι ο αναμενόμενος
διακεκριμένος σοσιαλιστής Πριέτο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Αλλά τα αποσχιστικά κινήματα νοιώθουν ότι δικαιώθηκαν κι ο Λουίς
Κομπανύς στην Καταλονία ιδρύει δική του κυβέρνηση αν και μετέχει και σε
εκείνη της Μαδρίτης, καλώντας τους Ισπανούς: ''Κάντε την επανάσταση
τώρα αν θέλετε να κερδίστε την κοινωνική επανάσταση αύριο''. Από εκεί
και κάτω ακολουθεί μία σειρά απανωτών διασπάσεων, στην Αραγώνα,
Ανδαλουσία, Μπιλμπάο που φτάνει μέχρι και σε έκδοση άλλων κρατικών
νομισμάτων ενώ μερικοί αρνούνται ακόμα και κάθε κρατικό έντυπο που
έρχεται από την κυβέρνηση στην Μαδρίτη. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η κυβέρνηση είχε χάσει τον έλεγχο, θέλει ίσως αλλά δεν αντιδρά και
αρκείται μόνο να απολύσει από τις φυλακές τους κρατουμένους απ τον αγώνα
των οδοφραγμάτων. Τότε ακριβώς συλλαμβάνεται ο Φαλαγγίτης Αντόνιο ντε
Ριβέρα σε μια έρευνα να κατασχεθούν όπλα και στο σπίτι του βρίσκονται
όντως μερικά. Φυλακίζεται και περιμένει ένα άδοξο τέλος καθώς έχει χάσει
και τις πρόσφατες εκλογές.<span style="font-size: x-large;"> Αλλά όπλα υπάρχουν παντού και η πολιτική
σκηνή γεμίζει από δολοφονίες. Το μπαρούτι υπάρχει, απομένει το φιτίλι
της τελικής έκρηξης. </span></span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στον στρατό σχηματίζεται η UMRA (Union Militar Republicana Antifacista =
Στρατιωτική Δημοκρατική Ένωση Αντιφασιστών) με αρχηγό τον λοχαγό Χοσέ
Καστίγιο. Εν στολή φαλαγγίτες του στήνουν ενέδρα και τον σκοτώνουν. Για
αντεκδίκηση ακολουθεί η πολιτική δολοφονία του αρχηγού της
αντιπολίτευσης Κάλβο Σοτέλο από αστυνόμους εν στολή (μάλλον
μεταμφιεσμένα μέλη της UMRA) και μάλιστα με ένταλμα σύλληψης
υπογεγραμμένο από εισαγγελέα που μάλλον όμως αγνοούσε το γεγονός. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι δολοφόνοι δεν βρίσκονται ποτέ, η κυβέρνηση πέφτει σε αδιέξοδο. Ο
Φράνκο στέλνει ένα προσεκτικό γράμμα στην κυβέρνηση υποδεικνύοντας τους
εθνικούς κινδύνους από την ανεξαρτητοποίηση Βάσκων, Καταλανών. Η
κυβέρνηση μέσα στον μπελά που έχει εκνευρίζεται και ''ξαποστέλνει'' ένα
στρατηγό που ανακατεύεται εκεί που δεν πρέπει και τον μεταθέτουν μακρυά,
διοικητή στην φρουρά στις Κανάριες νήσους. Είναι και πάλι η ώρα του
Εμίλιο Μόλα.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μόλα τώρα πια δεν έχει δισταγμούς. Καλεί και πάλι την ομάδα των πρώην
πραξικοπηματιών αλλά επαυξημένη και οργανωμένη. Παρίστανται οι ανώτατοι
αξιωματικοί Βαρέλα , Γκαλάρζα, Γιαχουέ, Σαλικουέτ, Γκοντέτ και
Καμπανέλλας, με τον Σανχούρχο σαν επίσημη κεφαλή που εννοείται θα
επανέλθει από την εξορία. Η ομάδα αποκτά ένα απροσδόκητο μέλος, τον
Κιέϊπο ντε Λιάνο που αν και χαρακτηρισθείς αρχικά ''δημοκρατικός'' πνέει
μένεα εναντίον του Αθάνια και της ''κομπίνας'' με την οποία έδιωξε τον
Θαμόρα.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Φράνκο πάλι δεν είναι στην ομάδα αυτή αλλά επιμένουν οι στενοί του
φίλοι Βαρέλα, Γιαχουέ να μην τον ξεχάσουν. Ο Μόλα δεν τον θέλει αλλά
ξέρει ότι έχει επιρροή στην Λεγεώνα και λογαριάζει στο τι μπορεί να
προσφέρει από τις αποικίες σαν βοήθεια στην Μαδρίτη. Ο Φράνκο όταν
καλείται στέλνει μήνυμα συμπαράταξης και ο Μόλα αποφασίζει δράση στις 20
Ιουλίου 1936. Σε 5 σημεία το κίνημα χτυπάει αλλά και πάλι οι κινήσεις
είναι αβέβαιες. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στην Μαδρίτη μέσω της UMRA μοιράζονται όπλα στους δρόμους και
μπλοκάρονται οι στρατώνες, στη Μαγιόρκα ο Γκοντέτ συλλαμβάνεται, στη
Ναβάρα ο Μόλα πιάνει τα πόστα του στη Ναβάρα αλλά είναι περικυκλωμένος
χωρίς πολλά εφόδια, στον νότο υπάρχουν μόνο μικροεπεισόδια και σε λίγα
σημεία επικρατούν μεμονωμένες φρουρές. Το κίνημα ουσιαστικά απέτυχε και
πάλι με τον Μόλα κυκλωμένο και με μόνο τον Φράνκο να κρατάει τις
Καναρίους και την Λεγεώνα που τον περιμένει στο Μαρόκο. Εν τω μεταξύ ο
Σανχούρχο κατά την πτήση του από την Πορτογαλία σκοτώνεται σε αεροπορικό
ατύχημα και το κίνημα θεωρητικά μένει ακέφαλο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyPG4gPao7b5760bQPdNkueQaNzcfKS0d_Y1aJqyuGUdj9Gu4jW97RTQL3MukV10WoxIjxO30zpMs23y-xX3bWLRA5eJlBXWwxhV6An0or9Afw8AqraVuvXE4b_po5GtUfB8UBPjs4h9k/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-P0214-516,_Spanien,_Schlacht_um_Guadalajara.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyPG4gPao7b5760bQPdNkueQaNzcfKS0d_Y1aJqyuGUdj9Gu4jW97RTQL3MukV10WoxIjxO30zpMs23y-xX3bWLRA5eJlBXWwxhV6An0or9Afw8AqraVuvXE4b_po5GtUfB8UBPjs4h9k/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-P0214-516,_Spanien,_Schlacht_um_Guadalajara.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στη συνέχεια εκτελούνται o Γκοντέτ και ένας φρούραρχος στη Σαραγόσα που
παραδόθηκαν στους κυβερνητικούς αλλά χωρίς δίκη, απλά με την απόφαση
των αποσπασμάτων που τους συνέλαβαν και χωρίς να ρωτήσουν την κυβέρνηση.
Η Μαδρίτη είναι εντελώς ανέτοιμη για μια σοβαρή πολεμική αναμέτρηση. Το
κίνημα βρήκε αντιμέτωπους κυρίως τοπικές μιλίτσιες και αξιωματικούς που
έδρασαν με δική τους πρωτοβουλία, ο δε λαός απροειδοποίητος ξεκίνησε
καλοκαιριάτικα για διακοπές. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Κιρόχα ζητά από τους κινηματίες να παραδοθούν, αυτοί αρνούνται καθώς
έμαθαν για τις εκτελέσεις των συναδέλφων τους , κι αυτός παραιτείται και
στη θέση του ο Αθάνια βάζει τον Χοσέ Χιράλ που αποφασίζει να εξοπλίσει
τον λαό και να κηρύξει γενική κινητοποίηση αλλά και που στέλνει γράμμα
απόγνωσης στην σοσιαλιστική Γαλλική κυβέρνηση για μοντέρνα όπλα κυρίως
αεροπλάνα ενώ στο μόνο που ευελπιστεί είναι η θαλάσσια λωρίδα που
χωρίζει την Ισπανία από το Μαρόκο την οποία ο Φράνκο χωρίς ναυτικό δεν
μπορεί να διαβεί. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο στόλος ελλιμενίζεται κυρίως στην Φερεόλ, στην Γκαλίθια στον Ατλαντικό,
πατρίδα του Φράνκο και έρχεται διαταγή απ τη Μαδρίτη να κατευθυνθεί στα
στενά του Γιβραλτάρ και να αποκόψει το πέρασμα, αλλά οι ανώτατοι
αξιωματικοί του ναυτικού, παραδοσιακοί φιλοβασιλικοί σκοπεύουν να
βοηθήσουν τον Φράνκο. Τα μηνύματα λαμβάνονται όμως απo τους ασυρματιστές
των πλοίων οι οποίοι ειδοποιούν τα κατώτερα μέλη του πληρώματος που
ξεσηκώνονται σε ανταρσία και λίγοι αξιωματικοί θα μείνουν ζωντανοί.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στην συνέχεια ωστόσο στο κάθε καράβι δημιουργούνται ''επαναστατικές
επιτροπές'' με σκοπό να αποφασίσουν από μόνοι τους για το ''τί μέλει
γενέσθαι''. Η κυβέρνηση διαπιστώνει όμως ότι έτσι δεν ελέγχει άμεσα τον
στόλο ενώ η Φερρεόλ τελικά συντάσσεται με τον Φράνκο και αριθμός πλοίων
εντάσσεται στο αντικυβερνητικό στρατόπεδο. Όσο για την αεροπορία, η
Ισπανία διαθέτει μια ασυνάρτητη ποικιλία διαφόρων τύπων κατασκευής 1925 -
1930 που κοροϊδευτικά την αποκαλούν ''Τσίρκο Κρόνε'' (όνομα διάσημου
τσίρκου που υπάρχει ως σήμερα), έτσι δεν μπορούν να απειλήσουν σοβαρά
ούτε πεζικό, ούτε πλοία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Ισπανική κυβέρνηση τότε καταλαβαίνει ότι μόνο πολιτικοί παράγοντες
εκτός των συνόρων της θα μπορούσαν να κρίνουν τις επερχόμενες εξελίξεις.
Αλλά κι ο Φράνκο το ίδιο έχει καταλάβει, ή μάλλον του το έδωσαν γρήγορα
να το καταλάβει οι άμεσοι άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Θα είναι
αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες που του λοιπού θα αποφασίσουν προς τα πού
θα κλίνει η πλάστιγγα αυτού τοu Εμφυλίου Πολέμου .</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκείνος που θέλει να αναμειχθεί περισσότερο από κάθε άλλον στην Ισπανία
είναι ο Μουσολίνι. Είναι ήδη 14 χρόνια στην αρχή και η οικονομική
ευμάρεια που υποσχέθηκε χρειάζεται πόρους που η Ιταλία δεν έχει. Η λύση
είναι κλασική, θα τους αναζητήσει απ τους γείτονες στη σφαίρα της
Μεσογείου, στα πετρέλαια της Λιβύης, την Β. Αφρική και την Αιθιοπία
αντιμετωπίζοντας την Αγγλία και Γαλλία. Ειδικά η Μαγιόρκα αποτελεί
ιδανική αεροναυτική βάση που ελέγχουν και τους δύο στην Μεσόγειο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Γαλλία και Αγγλία εκείνη τη στιγμή διπλωματικά παρουσιάζουν το χειρότερό
τους πρόσωπο : ταραγμένοι από την οικονομική κρίση ,με έντονα τα
σημάδια κοινωνικών ανακατατάξεων και με νωπές τις πολύνεκρες μνήμες του
1ου Π.Π, δεν θέλουν με τίποτα να ονοματίσουν την λέξη πόλεμος και
προτιμούν να υποχωρήσουν. Ο Μουσολίνι , σωστά ως απεδείχθη, σκέπτεται
ότι η επίδειξη στρατιωτικής δύναμης θα τους κάνει ολοένα και πιο
υποχωρητικούς και του φαίνεται εξαιρετική η ευκαιρία να σημειώσει νίκες
εναντίον λαϊκών μαχητών αφού ο ίδιος σκοπεύει να στείλει τακτικό
επαγγελματικό στρατό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν οι Φρανκικοί εκπρόσωποι του χτυπούν την πόρτα, υπόσχεται τα πάντα
και δεν δέχεται καν συζήτηση για χρήματα. Οι Γερμανοί αρχικά έχουν αλλού
στραμμένη την προσοχή τους, όπως πάντα ανατολικά, αλλά όταν δέχονται
την επίσκεψη των Φρανκικών εκπροσώπων δεν την απορρίπτουν, μπορούν κι
αυτοί να μιμηθούν τους Ιταλούς, εξ άλλου κάθε παρουσία τους στην Ισπανία
θα έχει κέρδη ενάντια και της Αγγλίας, ειδικά το Γιβραλτάρ και το
πέρασμα στην Αφρική, αλλά και της Γαλλίας η οποία έτσι θα περικυκλωθεί
από παντού από Γερμανικές δυνάμεις.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Άγγλοι βλέπουν τις κινήσεις Γερμανοιταλών αλλά έχουν ένα εντελώς άλλο
σκεπτικό για την Ισπανία. Η Ισπανία στρατηγικά μπορεί να απειλήσει την
ναυσιπλοΐα τους στη Μεσόγειο αλλά μία σοσιαλιστικο-κομμουνιστική Ισπανία
θα κάνει κάτι χειρότερο: θα επεκταθεί πιθανότατα και στην Πορτογαλία
και θα τους απειλήσει στον Ατλαντικό, όπως δηλώνει σχετικό ''μυστικό''
διπλωματικό της ανακοινωθέν. Αλλά όχι μόνο αυτό: Στην Ισπανία και ειδικά
απ τα Βασκικά μεταλλεία παίρνουν ένα σεβαστό μέρος από ατσάλι κι είναι
το πιο γειτονικό τους. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το άλλο είναι η Σουηδία κι αυτό όμως μέσω του μακρινού Νορβηγικού
λιμανιού Νάρβικ χώρια που οι Σουηδοί πουλάνε ήδη ένα μέρος και στον
Χίτλερ. Πέρα από αυτό στην Ισπανία διαθέτουν κεφάλαια: ο Οργανισμός
Τηλεπικοινωνιών είναι όλος Αγγλικός, τα ναυπηγεία χρησιμοποιούν Αγγλικό
εξοπλισμό και σχέδια, υπάρχει συμπαραγωγή ελαφρού οπλισμού και μηχανών
αεροπλάνων και ακόμα η Ισπανία προσφέρει τα πιο φτηνά γεωργικά προϊόντα
που εισάγει η Αγγλία από την Ευρώπη. Η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου είναι
σαφής απειλή για όλα αυτά από κάθε άποψη ενώ ακόμα κάποια κεφάλαια
φιλοφρανκικά φυλάσσονται σε Αγγλικές τράπεζες.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAA096VqISewIw0ZrRZZc6CuXJBMy7H9FMA0exbN7-zG6Oo9-7gvYJ6larCHEr4FMVXUFg216rEJVzZ4hqYJzDPj7dkLYdQIdA9K6N7fToKRNYV1hrW6VGWRSJsNcZ_wg3jQ1tkHRYmx0/s1600/C3y_canguro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAA096VqISewIw0ZrRZZc6CuXJBMy7H9FMA0exbN7-zG6Oo9-7gvYJ6larCHEr4FMVXUFg216rEJVzZ4hqYJzDPj7dkLYdQIdA9K6N7fToKRNYV1hrW6VGWRSJsNcZ_wg3jQ1tkHRYmx0/s1600/C3y_canguro.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μεταξύ των δύο μερών οι Άγγλοι ξέρουν ποια δεν τους κάνει. Στο πρόσωπο
του Άγγλου πρωθυπουργού Στάνλεϋ Μπάλντγουϊν, η ιστορία θα δει μια μέρα
όχι μόνο τον δήμιο της Δημοκρατικής Ισπανίας αλλά πιθανότατα και τον
πρωταίτιο του 2ου Π.Π. Η πολιτική του ευνόησε σκανδαλωδώς την Γερμανία
τον καιρό της Χιτλερικής ανόδου. Τα βαθύτερα αίτια ήταν δύο:</span></span></b><br />
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">α)</span> Η Αγγλία πουλούσε
βιομηχανικό υλικό, μέχρι και μηχανές αεροπλάνων στον Χίτλερ και
νοιάζονταν αυτό να συνεχίσει για οικονομικούς λόγους και </span></b></span><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">β)</span> Η αιώνια Αγγλική πολιτική
που έχει τις ρίζες της στην Ναπολεόντεια εποχή, ήθελε την Ευρώπη
διηρημένη: ο Χίτλερ που απειλούσε την Γαλλία ήταν, κατά τη γνώμη του,
ένας σύμμαχος των καταστάσεων. Ακόμα κι όταν αντιχιτλερικοί πλησίασαν
την Αγγλία για να προειδοποιήσουν για τις διαθέσεις του Χίτλερ, ο
Μπάλντγουϊν τους έδιωξε. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Συμπτωματικά ήταν το πείσμα του γηραιού Τσόρτσιλ που ήθελε να χτυπήσει
τον Μπάλντγουϊν που αποκάλυψε ότι ο Άγγλος πρωθυπουργός κρατούσε κρυφά
απ την Βουλή και τον Αγγλικό λαό τις αναφορές των μυστικών υπηρεσιών που
έδειχναν πολύ καθαρά ότι ο Χίτλερ εξοπλίζονταν επικίνδυνα και κατά
παράβαση των συνθηκών που είχαν υπογραφεί. Ο Τσάμπερλεν που τον
διαδέχτηκε ήταν δέσμιος αυτής της γραμμής κι αναγκάστηκε να φτάσει στο
σημείο του εξευτελισμού, να τον ξεγελάσει ο Χίτλερ, στην καλή θέληση του
οποίου είχε στηριχτεί όλη εκείνη η ολέθρια πολιτική. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στο θέμα της Ισπανίας ο Μπάλντγουϊν πίστευε ότι άξιζε να κάνει τα
''στραβά μάτια'' γιατί ο Χίτλερ δούλευε κατ' αυτόν το
''αντικομουνιστικό'' χαρτί της πολιτικής του και επίτηδες πίεζε την ΚτΕ
να αγνοήσει την συμμετοχή των Χιτλερικών στο πλευρό του Φράνκο. Γι αυτόν
η Δημοκρατική Ισπανία ήταν μια πληγή που έπρεπε να κλείσει. Ακόμα
εξεβίαζε την Γαλλία να μην επέμβει υπέρ της Δημοκρατίας επισείοντας την
απειλή του Χίτλερ και την απόφαση της Αγγλίας να μην την βοηθήσει σε μία
Γαλλο-Γερμανική σύρραξη αν αυτή προέκυπτε σαν αποτέλεσμα βοήθειας προς
την Ισπανία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μπάλντουϊν έθεσε τα θεμέλια της Χιτλερικής ανόδου. Ο 2ος Π.Π δεν έγινε
απλά και μόνο επειδή ένας ''τρελός'' Χίτλερ το αποφάσισε μια μέρα. Οι
Γάλλοι έχουν άλλο πρόβλημα: Κάθε βοήθεια μέσω ξηράς στην Ισπανία θα
περάσει απ το έδαφός τους και θα τους εμπλέξει πολιτικά και διπλωματικά.
Ο Λέον Μπλούμ αντιμετωπίζει ήδη εσωτερικές αντιδράσεις ενώ η
κομμουνιστική του πτέρυγα τον πιέζει για να προχωρήσει σε ''κοινωνική
επανάσταση'' και η αντιπολίτευση τον απειλεί ότι η εμπλοκή στην Ισπανία
θα μετατρέψει την μισή Ευρώπη σε κομμουνιστική φωλιά δίνοντας
επιχειρήματα στον Χίτλερ για επέμβαση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Άγγλοι διπλωματικοί του παρουσιάζουν στοιχεία για μια ναυτιλιακή
εταιρεία (France - Navigation) και μια τράπεζα (BCEN: Banque Commerciale
de l’Europe du Nord) που είναι βιτρίνα Ρωσικής χρηματοδότησης
φιλοκομμουνιστικών ομάδων με έδρα το Παρίσι μέσω της οποίας ετοιμάζατε
ευρύ σχέδιο ενίσχυσης των κυβερνητικών Ισπανών άσχετα από την θέληση της
Γαλλικής κυβέρνησης. Ο Άντονυ Ήντεν, υπουργός εξωτερικών εκλιπαρεί τον
Λέον Μπλούμ να ''αποφύγει οποιαδήποτε ανοησία με την Ισπανία''. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Λέον Μπλούμ ξέρει ότι θεωρείται ο πλέον ιδεολογικός συγγενής της
Ισπανικής κυβέρνησης, αλλά δεν ρισκάρει. Αρχικά απαντά με αποστολή
κάποιων απαρχαιωμένων όπλων, επιτρέπει την μυστική στρατολόγηση
μισθοφόρων πιλότων στην Γαλλία και αμέσως μετά προτείνει την αρχή της
''Μη επέμβασης'' και κλείνει στις 8 Αυγούστου τα σύνορά του στον Νότο
αποκλείοντας ολοσχερώς την Ισπανία από την Ευρώπη κατά ξηρά. Θα
ομολογήσει ότι ''η Ισπανία ιδεολογικά παραμένει ένα αγκάθι στην καρδιά
του'' αλλά η πρόθεσή του να κρατηθεί μακρυά από αυτή την διαμάχη είναι
σαφέστατη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Αμερικανοί έχοντας περάσει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση της
''Μέκκας του Καπιταλισμού'' με το Κράχ του 29 αντιμετώπισαν με δέος μια
κοινωνική έκρηξη μεταξύ 1930 - 1935 σαν απάντηση στην κατάρρευση του
''Αμερικανικού ονείρου''. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά ένα ισχυρό
σοσιαλιστικό ακόμα και αναρχικό κίνημα στις ΗΠΑ, δεν τους συμφέρει
λοιπόν πολιτικά να δημιουργήσουν ένα πολιτικό σχίσμα που θα διέλυε
πιθανόν την οικονομική τους ανάκαμψη. Δηλώνουν ότι θα παραμείνουν
αυστηρά ουδέτεροι αλλά η επέκταση του κομμουνισμού τους είναι απεχθής. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Έτσι ''κλείνουν τα μάτια'' όταν οι Τεξανοί πετρελαιοπαραγωγοί δηλώνουν
πρόθυμοι να πουλήσουν πετρέλαιο στον Φράνκο, ένα υλικό που
χαρακτηρίζεται ''μη πολεμικό'' επειδή εννοείται θα χρησιμοποιηθεί μόνο
σαν φωτιστικό καύσιμο. Φυσικά ο Φράνκο το προορίζει για αυτοκίνητα και
τανκς που περιμένει να του </span>αποστείλει σύντομα ο Μουσολίνι. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Ρώσοι βλέποντας τις κινήσεις των άλλων δυνάμεων αναθεωρούν την αρχικά
αδιάφορη στάση τους. Ο Στάλιν περνάει κρίση: Βλέπει να οργανώνεται μια
αντίδραση εναντίον του που ξεκινάει από τον στρατό, έχει ανάγκη από
εκτόνωση και μία μετατόπιση προς τα εξωτερικά θέματα είναι πάντα η
καλλίτερη συνταγή για ένα περισπασμό από τα εσωτερικά. Εξ άλλου, κι αυτό
δεν είναι το λιγότερο σημαντικό, οι Ευρωπαίοι κομμουνιστές βλέπουν με
φοβερή αγανάκτηση παντού τους Χίτλερ - Μουσολίνι να κερδίζουν στο
πολιτικό πεδίο και να τους κατατρέχουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αν η Ρωσία θέλει πράγματι να είναι η ιδεολογική τους ηγέτιδα πρέπει να
πάρει θέση, ειδεμή, αυτό το ανοιχτό ερώτημα φοβίζει τον Στάλιν ότι θα
οδηγήσει σε αμφισβήτησή του αρχικά στο εξωτερικό κι έπειτα βέβαια και
στο εσωτερικό. Αντίθετα αν εμπλακεί θα έχει την ευκαιρία να επιβάλει
εκείνος τις εξελίξεις στον κομμουνιστικό κόσμο. Κι αποφασίζει να
βοηθήσει την κυβερνητική Ισπανία. Και θα είναι ουσιαστικά ο μόνος. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF6D6HZR1AzbJnEcsN-L8sFKJrc2nF9LhWWbNNlkj2tsZi7bfFbRIz3zJbOOysn2MySdoq0FrEMVlGVJkwpv7ToHgpTCYwQTGZcoP1A-fgKXh-fnKg3NjfKiqpKidNQJD2t_9kBOTML8M/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF6D6HZR1AzbJnEcsN-L8sFKJrc2nF9LhWWbNNlkj2tsZi7bfFbRIz3zJbOOysn2MySdoq0FrEMVlGVJkwpv7ToHgpTCYwQTGZcoP1A-fgKXh-fnKg3NjfKiqpKidNQJD2t_9kBOTML8M/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+2.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;">Θεωρητικά ο πόλεμος μοιάζει ιδεολογικός έτσι που τοποθετήθηκαν τα
διάφορα στρατόπεδα, αλλά η ιστορική αλήθεια είναι πάντοτε πιο απλή και
γι αυτό και πιο πικρή: ο καθένας αναμετρούσε τα προσωπικά του οικονομικά
και πολιτικά κέρδη άσχετα απ την τύχη των ίδιων των Ισπανών. </span>Έτσι ο
Εμφύλιος Ισπανικός Πόλεμος, που είχε τις ρίζες του βαθιά στο Καρλιστικό
κίνημα, θα συνεχιστεί τώρα αλλά με γνώμονα την παρούσα πολιτική στάση
των ''ξένων'' δυνάμεων που συνωστίζονται προ των πυλών του 2ου Π.Π. Η
Ισπανική τραγωδία αρχίζει. </span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΤΑ ΑΝΤΙΠΑΛΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έπειτα από την αποτυχία, σε μεγάλο βαθμό, του πραξικοπήματος τον Ιούλιο
του 1936 και την έναρξη της εμφύλιας σύρραξης, τα δύο αντιμαχόμενα
στρατόπεδα συνθέτονται, εν συντομία, ως εξής: </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Δημοκρατικό Στρατόπεδο </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Α. Δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα σημαντικότερα από τα δεκαέξι, συνολικά, πολιτικά κόμματα που
συνθέτουν την κυβέρνηση συνεργασίας του Λαϊκού Μετώπου είναι: το κόμμα
της Δημοκρατικής Αριστεράς (IR) του Μανουέλ Αθάνια, το κόμμα της
Δημοκρατικής Ένωσης (UR) του Μαρτίνεθ Μπάριο, το Εργατικό Σοσιαλιστικό
Κόμμα (PSOE) με κύριους ηγέτες τους Λάργκο Καμπαλέρο, Ινταλέθιο Πριέτο
και Χουλιάν Μπεστέιρο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης (POUM - ένα ανεξάρτητο
Μαρξιστικό κόμμα με Τροτσκιστικές τάσεις), το Κομμουνιστικό Κόμμα
Ισπανίας (PCE) με ηγέτες τον Χοσέ Ντίαθ και την Ντολόρες Ιμπαρούρι
(ευρέως γνωστή ως La Pasionaria) και το Αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα
Καταλωνίας (ERC) του Λουίς Κομπανύς.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Β. Άλλες δυνάμεις </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αναρχοσυνδικαλιστική Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT) με Γενικό
Γραμματέα τον Χοάν Πεϊρό και η Ομοσπονδία Αναρχικών Ιβηρικής (FAI). Δύο
από τους σημαντικότερους αγωνιστές της CNT - FAI ήταν οι Μπουεναβεντούρα
Ντουρούτι και Γκαρθία Ολιβέρ. Τέλος, η τοπική κυβέρνηση των Βάσκων που,
παρά τον συντηρητικό και βαθιά Καθολικό της χαρακτήρα, συμπαρατάχτηκε
στο πλευρό της Δημοκρατίας. Η συμμαχία αυτή έγινε εφικτή λόγω, κυρίως,
της υπόσχεσης για αυτονομία στη Χώρα των Βάσκων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Εθνικιστικό Στρατόπεδο </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από την άλλη πλευρά, κινητήρια δύναμη του Εθνικιστικού στρατοπέδου
αποτελούσε το στράτευμα και η ανώτερη στρατιωτική ηγεσία με κυρίαρχες
μορφές τους στρατηγούς: Μόλα, Καμπανέλας, Κέιπο δε Λιάνο, Βαρέλα και
Φράνκο. Αρχικά, ως αρχηγός από τους κινηματίες είχε επιλεγεί ο στρατηγός
Σανχούρχο, ο οποίος βρισκόταν στην Πορτογαλία όπου είχε παλιότερα
διαφύγει. Πέθανε, όμως, στις αρχές του πραξικοπήματος όταν το αεροπλάνο
που τον μετέφερε πίσω στην Ισπανία συνετρίβη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στο πλευρό των στασιαστών συντάχτηκε, επίσης, τα σύνολο των δεξιών και
συντηρητικών κομμάτων, η Καθολική Εκκλησία και ο κλήρος, και τέλος,
διάφορες θρησκευτικές, ακροδεξιές και παραστρατιωτικές οργανώσεις με
σημαντικότερες τη φασιστική Φάλαγγα και τους άκρως συντηρητικούς,
φιλομοναρχικούς Καρλιστές.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">Η ΞΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν μετά το τέλος του πολέμου, τον Μάιο του 1939, ο στρατηγός Φράνκο
οργάνωσε στρατιωτική παρέλαση για να γιορτάσει τη νίκη του, αυτή άνοιξε
με ένα τάγμα Μελανοχιτώνων από το Ιταλικό Εκστρατευτικό σώμα και
ολοκληρώθηκε με Γερμανούς πιλότους από τη λεγεώνα Κόνδωρ. Η συμβολική
αυτή τοποθέτηση των συγκεκριμένων μονάδων στην παρέλαση ήταν αφενός ένα
δείγμα ευγνωμοσύνης του Φράνκο για τη βοήθεια που έλαβε και αφετέρου μια
ένδειξη της αναγνώρισης του γεγονότος ότι αν οι δύο φασιστικές δυνάμεις
δεν επενέβαιναν, όχι μόνο δε θα νικούσαν οι στασιαστές, αλλά ούτε καν
θα είχε γίνει εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πραγματικά, από το ξεκίνημά του η επέμβασή τους υπήρξε καθοριστική. Μετά
την άμεση επέμβαση του Μουσολίνι και του Χίτλερ στην Ισπανία,
οποιαδήποτε ενέργεια θα γινόταν πλέον από τα δυτικά κράτη για
χειροπιαστή βοήθεια στη Δημοκρατική Ισπανία θα σήμαινε ανταγωνισμό με
τις φασιστικές δυνάμεις και θα απειλούσε να θέσει σε κίνδυνο τη διεθνή
ισορροπία - μια ήδη εύθραυστη ισορροπία μετά τον επανεξοπλισμό της
Ρηνανίας από τη Γερμανία και την εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία. Από
τη στάση που τελικά κράτησαν η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ επωφελήθηκαν,
κυρίως, οι Εθνικιστές. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι επιχειρηματικοί κύκλοι των χωρών αυτών ανησυχούσαν για την τύχη των
κεφαλαίων τους που είχαν επενδυθεί στην Ισπανία. Υπήρχε έντονος φόβος
πως, παρά τις όποιες κυβερνητικές εγγυήσεις για το αντίθετο, η ανάπτυξη
της επανάστασης που λάμβανε χώρα στην ύπαιθρο και τις Ισπανικές πόλεις
θα ζημίωνε τα οικονομικά τους συμφέροντα. Ο διττός αυτός φόβος, της
φασιστικής επεκτατικότητας από τη μια και του ''κομμουνιστικού
κινδύνου'' από την άλλη οδήγησαν τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών να
υιοθετήσουν πολιτική ουδετερότητας και να προτείνουν το Σύμφωνο μη
επέμβασης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ένα τέτοιο σύμφωνο ήταν επιζήμιο για τη Δημοκρατία, πρώτον γιατί η
εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας είχε τεθεί στο ίδιο επίπεδο με μια δύναμη
που δεν είχε κανένα δικαίωμα στη διεθνή αναγνώριση και δεύτερον επειδή
το σύμφωνο τέθηκε σε εφαρμογή, αφού πρώτα ο αντίπαλος είχε λάβει
αποφασιστική ξένη βοήθεια – είχε ολοκληρωθεί η μεταφορά της Στρατιάς της
Αφρικής διαμέσου των στενών του Γιβραλτάρ με την υποστήριξη
γερμανοϊταλικής αεροπορίας και ναυτικού και σημαντικά φορτία όπλων είχαν
ήδη αποσταλεί στην Ισπανία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τέλος, όσον αφορά στην ΕΣΣΔ, η νέα γραμμή που είχε υιοθετήσει, της
ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μία και μοναδική χώρα, απαιτούσε την
αναζήτηση της ειρήνης και τη σύναψη συμμαχιών που θα τη βοηθούσαν σε μια
πιθανή επίθεση από τη Ναζιστική Γερμανία. Μια ανάμειξη στην Ισπανία θα
αποτελούσε κίνδυνο για την πολιτική ανάπτυξης δεσμών με τις δυτικές
δυνάμεις, μέρος της οποίας αποτελούσε και η συγκρότηση Λαϊκών Μετώπων
που προωθούσε η Κομμουνιστική Διεθνής. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizdgiUI3STDhzxvLHugw-D4EX88dDwwnS4c_mZ2cGI7BDKraIPNNy-b8GyecawHI67LihErn5vwfpd4geeHRMvEZXtlP0k7fFjOYU7F9R13yuwfkT0muBSwGQ7MPl2NN2dQjjBhhwIBC0/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-L15327,_Spanien,_Heinrich_Himmler_bei_Franco.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizdgiUI3STDhzxvLHugw-D4EX88dDwwnS4c_mZ2cGI7BDKraIPNNy-b8GyecawHI67LihErn5vwfpd4geeHRMvEZXtlP0k7fFjOYU7F9R13yuwfkT0muBSwGQ7MPl2NN2dQjjBhhwIBC0/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-L15327,_Spanien,_Heinrich_Himmler_bei_Franco.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μετά όμως την απροκάλυπτη επέμβαση Ιταλίας και Γερμανίας, δεν άργησε να
εκδηλωθεί η προτίμηση του Στάλιν για ικανοποίηση της ανάγκης να
παρασχεθεί βοήθεια στην Ισπανική Δημοκρατία. Η Ισπανική Δημοκρατία
πολεμούσε όχι μόνο τον Φράνκο και τις στρατιές του αλλά, όλο και
περισσότερο, και τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ του Χίτλερ και του
Μουσολίνι. Περιφρονημένος από τη Γαλλία και τη Βρετανία, ο Δημοκρατικός
πρωθυπουργός Χιράλ στράφηκε στη Μόσχα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Παρόλο που το Κρεμλίνο δεν ήθελε οι εξελίξεις στην Ισπανία να
υπονομεύσουν τα προσεκτικά σχέδια που είχε καταστρώσει για μια συμμαχία
με τη Γαλλία, μέχρι τα μέσα Αυγούστου, η παροχή βοήθειας στους
στασιαστές από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι απειλούσε με μια ακόμη
μεγαλύτερη καταστροφή. Εάν έπεφτε η Ισπανική Δημοκρατία, θα μεταβαλλόταν
η Ευρωπαϊκή ισορροπία ισχύος, αφήνοντας τη Γαλλία με τρία εχθρικά
φασιστικά κράτη στα σύνορά της. Μόνο πια στο τέλος Σεπτεμβρίου, που η
Δημοκρατία συμφώνησε να στείλει τα αποθέματα χρυσού στη Ρωσία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αποφασίστηκε να σταλούν σύγχρονα αεροσκάφη και άρματα μάχης, τα οποία
έπρεπε να πληρωθούν σε διογκωμένες τιμές. Ενώ η Δημοκρατία πάσχιζε να
βρει ξένη βοήθεια και οι ανοργάνωτοι πολιτοφύλακές της οπισθοχωρούσαν
στην πρωτεύουσα, οι στασιαστές έκαναν πιο αυστηρή τη δομή διοίκησής
τους. Στις 21 Σεπτεμβρίου, οι στρατηγοί που ηγούντο της επανάστασης
επέλεξαν τον Φράνκο ως αρχιστράτηγο και επειδή διοικούσε τη Στρατιά της
Αφρικής, αλλά και διότι ήδη είχε καλή επικοινωνία με τον Φύρερ και τον
Ντούτσε. Στις 28 Σεπτεμβρίου, ο Φράνκο εγκαταστάθηκε ως Αρχηγός του
Εθνικιστικού Κράτους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από εκεί και μετά, κυβερνούσε με σφιχτό διοικητικό συγκεντρωτισμό.
Αντιθέτως, η Δημοκρατία παρακωλυόταν από έντονη διχόνοια μεταξύ
Κομμουνιστών, Δημοκρατικών της μεσαίας τάξης, μετριοπαθών Σοσιαλιστών,
Αναρχικών, Τροτσκιστών και αριστερών Σοσιαλιστών που ως προτεραιότητα
έθεταν την κοινωνική επανάσταση. Η καθυστέρηση του Φράνκο επέτρεψε στην
άμυνα της Μαδρίτης να ενισχυθεί από την άφιξη στις αρχές Νοεμβρίου
αεροσκαφών και αρμάτων μάχης από τη Σοβιετική Ένωση μαζί με τις φάλαγγες
εθελοντών, γνωστές ως οι Διεθνείς Ταξιαρχίες.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Για Ιταλούς, Γερμανούς και Αυστριακούς πρόσφυγες από τον φασισμό και τον
Ναζισμό, η Ισπανία ήταν η πρώτη αληθινή ευκαιρία να προβάλουν αντίσταση
και στο τέλος να επιστρέψουν στις εστίες τους. Η πολιορκία της Μαδρίτης
είδε ηρωικές προσπάθειες από ολόκληρο τον πληθυσμό. Στις 6 Νοεμβρίου,
περιμένοντας την πρωτεύουσα να πέσει γρήγορα, η κυβέρνηση είχε καταφύγει
στη Βαλένθια. Η πόλη είχε αφεθεί στα χέρια του στρατηγού Χοσέ Μιάχα.
Υποστηριζόμενος από την κυριαρχούμενη από τους Κομμουνιστές Στρατιωτική
Επιτροπή Άμυνας (Junta de Defensa).</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μιάχα ανασύνταξε τον πληθυσμό, ενώ ο ευφυέστατος Αρχηγός Επιτελείου
συνταγματάρχης Βιθέντε Ρόχο οργάνωνε τις δυνάμεις της πόλης. Η αντίσταση
στις Αφρικανικές φάλαγγες του Φράνκο ήταν επιτυχής. Η πολιορκούμενη
πρωτεύουσα θα κρατούσε για δυόμισι ακόμα χρόνια. Απασχολημένη με
διχογνωμία στο εσωτερικό της, και χωρίς ακόμη έναν συμβατικό στρατό, η
Δημοκρατία ήταν ανίκανη να κεφαλαιοποιήσει τη νίκη της στη Μαδρίτη. Η
αντίδραση του Φράνκο ήταν μια σειρά προσπαθειών να περικυκλώσει την
πρωτεύουσα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις μάχες της Μποαντίγια (Δεκέμβριος 1936), του Χαράμα (Φεβρουάριος
1937) και της Γκουανταλαχάρα (Μάρτιος 1937) οι δυνάμεις του
αποκρούστηκαν, αλλά με τεράστιο κόστος για τη Δημοκρατία. Η επικέντρωση
στην άμυνα της Μαδρίτης σήμαινε την εγκατάλειψη άλλων μετώπων. Η Μάλαγα
στον Νότο έπεσε σε άρτι αφιχθέντα ιταλικά στρατεύματα στις αρχές
Φεβρουαρίου. Ακόμα και μετά την ήττα τους στη μάχη της Γκουανταλαχάρα,
στην οποία είχε αναμειχθεί ένα μεγάλο απόσπασμα ιταλικών στρατευμάτων.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Εθνικιστές ακόμα είχαν την πρωτοβουλία, καθώς κάθε αναποδιά για τον
Φράνκο σήμαινε ότι οι δικτάτορες του Άξονα αύξαναν την υποστήριξή τους.
Αυτό έγινε φανερό κατά την εκστρατεία των Εθνικιστών στη βόρειο Ισπανία
την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1937. Τον Μάρτιο, ο Μόλα οδήγησε 40.000
στρατιώτες σε μία επίθεση κατά της Χώρας των Βάσκων υποστηριζόμενος από
τη Γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ, η οποία ειδικευόταν στους βομβαρδισμούς. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σε μια πρόβα για το Blitzkrieg της Πολωνίας και της Γαλλίας, η Γκερνίκα
αφανίστηκε στις 26 Απριλίου 1937 με σκοπό να σπάσει το ηθικό των Βάσκων
και να υπονομεύσει την υπεράσπιση της πρωτεύουσας Μπιλμπάο, που έπεσε
στις 19 Ιουνίου. Στη συνέχεια, ο εθνικιστικός στρατός, εφοδιασμένος
πλουσιοπάροχα με Ιταλικά στρατεύματα και εξοπλισμό, κατέλαβε το
Σανταντέρ στις 26 Αυγούστου.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Βοήθεια προς τους Εθνικιστές </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Α. Ιταλία: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η φασιστική Ιταλία παρείχε από την πρώτη στιγμή σημαντικότατη ενίσχυση
στους στασιαστές στρατιωτικούς. Το 1937 τα Ιταλικά στρατεύματα επί
Ισπανίας έφτασαν τους 50.000 μελανοχίτωνες, ενώ πιθανότατα ο συνολικός
αριθμός των Ιταλών που πολέμησαν στην Ισπανία ανέρχεται στους 75.000. Η
συνολική Ιταλική βοήθεια έφτασε τα $400.000.000 (τιμές 1939) και
αναλυτικά περιλάμβανε: 763 αεροσκάφη, 157 άρματα, 1426 όλμους, 1672
τόνους αεροπορικών βομβών, 1801 πυροβόλα, 6791 φορτηγά, 240.747 τουφέκια
κ.λπ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Β. Γερμανία: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η επέμβαση της Ναζιστικής Γερμανίας ξεκίνησε τον ίδιο κιόλας μήνα του
στρατιωτικού πραξικοπήματος με την αποφασιστική βοήθεια που προσέφερε η
Γερμανική αεροπορία στη μεταφορά των μαροκινών στρατευμάτων του Φράνκο
στην Ιβηρική χερσόνησο. Το Νοέμβριο του 1936 συγκροτεί τη λεγεώνα Κόνδωρ
(6000 άνδρες), η οποία περιλαμβάνει άρματα μάχης, αντιαρματικά όπλα
και, κυρίως, αεροπορικές μονάδες. Υπολογίζεται ότι συνολικά 16.000
Γερμανοί υπηρέτησαν στην Ισπανία. Η συνολική Γερμανική βοήθεια στους
Εθνικιστές ανήλθε περίπου στα $215.000.000 (τιμές 1939) κατανεμημένη ως
εξής: 15,5% σε μισθούς και υπόλοιπες δαπάνες, 21,9% σε αποστολή
προμηθειών και 62,6% για τη λεγεώνα Κόνδωρ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeS-T2AmH1gNxuHDKwsd-zRGkB6ACCKrMKGd0wlIXIxIlm101_Cgx_Frf36A4zxid1-7Gg8CEKh8x2Yw-jVW60c2iGy798KxnxKPhf1fboM62M9FaC12qThyzaHEBdN4newmTyGfYGq6Y/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-C0214-0007-013,_Spanien,_Flugzeug_der_Legion_Condor.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeS-T2AmH1gNxuHDKwsd-zRGkB6ACCKrMKGd0wlIXIxIlm101_Cgx_Frf36A4zxid1-7Gg8CEKh8x2Yw-jVW60c2iGy798KxnxKPhf1fboM62M9FaC12qThyzaHEBdN4newmTyGfYGq6Y/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-C0214-0007-013,_Spanien,_Flugzeug_der_Legion_Condor.jpg" width="640" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Γ. Πορτογαλία: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το δικτατορικό καθεστώς του Σαλαζάρ έστειλε στον Φράνκο μια λεγεώνα
αποτελούμενη από 20.000 περίπου εθελοντές, γνωστοί ως Viriatos.
Επιπλέον, η Πορτογαλία έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ανεφοδιασμό των
Εθνικιστών, ιδιαίτερα κατά τον πρώτο καιρό όταν το σύνολο των
Μεσογειακών παραλίων ελεγχόταν από τους Δημοκρατικούς. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Βοήθεια προς τους Δημοκρατικού</span>ς </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Α. Σοβιετική Ένωση: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον Οκτώβριο του 1936 η Σοβιετική κυβέρνηση δηλώνει επίσημα πως δεν
είναι δυνατόν να θεωρεί τον εαυτό της δεσμευμένο με τη συμφωνία για
ουδετερότητα περισσότερο από κάθε άλλο μέλος της συμφωνίας αυτής και
ξεκινά ενεργά πλέον την ενίσχυση του Λαϊκού Μετώπου, αποτελώντας έως και
τη λήξη του πολέμου τη μοναδική διαθέσιμη αγορά οπλισμού και πηγή
ανεφοδιασμού για τους Δημοκρατικούς. Η συνολική αξία της σοβιετικής
βοήθειας υπολογίζεται σε $405.000.000 (τιμές 1939) από τα οποία τα
$315.000.000 δόθηκαν από το απόθεμα χρυσού της Τράπεζας της Ισπανίας,
που είχε μεταφερθεί στην ΕΣΣΔ από το φθινόπωρο του 1936. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι αλλεπάλληλες παραγγελίες για πολεμικό υλικό οδήγησαν στο να
εξανεμιστεί το μεγαλύτερο μέρος των αποθεματικών χρυσού της χώρας, που
εκείνη την εποχή ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη ποσότητα σε παγκόσμια
κλίμακα. Η σημαντικότερη, ίσως, μορφή της Σοβιετικής βοήθειας ήταν η
συγκρότηση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες συγκροτήθηκαν
ύστερα από πρωτοβουλία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) από
αντιφασίστες πολλών χωρών που ήθελαν να πολεμήσουν στο πλευρό της
Δημοκρατικής κυβέρνησης δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο έμπρακτα την
αλληλεγγύη τους στον Ισπανικό λαό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η οργάνωσή τους σε μονάδες ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1936 στη Γαλλία, με
την υποστήριξη της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της ΕΣΣΔ. Το σύνολο των
εθελοντών εκτιμάται προσεγγιστικά στους 35.000 μαχητές από 53 χώρες.
Στην Ισπανία, τέλος, υπολογίζεται πως έδρασαν δύο με τρεις χιλιάδες
Σοβιετικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι και στελέχη.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Β. Μεξικό: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μεξικανική κυβέρνηση απέστειλε υλικό και πολεμοφόδια αξίας $2.000.000,
τα οποία περιλάμβαναν 20.000 τουφέκια και 20.000.000 φυσίγγια. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Ουδέτερες Μεγάλες Δυνάμεις </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Α. Γαλλία: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αρχική στάση της Γαλλικής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου (αντίστοιχου
πολιτικού σχηματισμού με το κυβερνών Λαϊκό Μέτωπο της Ισπανίας) μπορεί
να χαρακτηριστεί από μια αμφιταλάντευση σχετικά με την έκκληση της
Ισπανικής κυβέρνησης για στρατιωτική βοήθεια και από μια έντονα
διστακτική υποστήριξη προς τους Δημοκρατικούς. Η μικρή βοήθεια που
τελικά παρείχε στην Ισπανική κυβέρνηση κατά τις πρώτες μέρες της
σύγκρουσης αποτελούταν από έναν αριθμό μεταξύ 50 και 200 αεροσκαφών και
κάποιες αποστολές οπλισμού. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Παρά όμως και τις μεγάλες πιέσεις πολιτικών κομμάτων και εργατικών
οργανώσεων, καθώς και της γαλλικής κοινής γνώμης, ο σοσιαλιστής
πρωθυπουργός Leon Blum πείστηκε τελικά να ακολουθήσει πολιτική
ουδετερότητας μην επιθυμώντας να χάσει την εύνοια των συντηρητικότερων
δυνάμεων της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση της Γαλλίας παρότι δήλωνε τη
συμπάθειά της στον Ισπανικό λαό περνούσε σταδιακά στην εφαρμογή
αποκλεισμού της Ισπανίας. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στην πολιτική αυτήν την έσπρωχνε και η Αγγλία δηλώνοντας επιπλέον πως αν
η Γαλλία βοηθήσει την Ισπανική Δημοκρατία και για το λόγο αυτό
παρασυρθεί σε σύγκρουση με τη Γερμανία και την Ιταλία, η Αγγλία δε θα
την υποστηρίξει. Σε διάστημα μόλις μερικών εβδομάδων έπειτα από την
εκδήλωση του πραξικοπήματος η Γαλλία απαγόρευσε τις αποστολές όπλων
(στην αρχή τις κρατικές και στη συνέχεια και τις ιδιωτικές). Αρχές
Αυγούστου του 1936 από κοινού με την Αγγλία πρότειναν στα ευρωπαϊκά
κράτη την πολιτική της μη επέμβασης.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Β. Αγγλία: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Αγγλία ήταν ο βασικός εμπνευστής και ένθερμος υποστηριχτής του σχεδίου
της μη ανάμειξης στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Με πρωτοβουλία της
Αγγλίας και της Γαλλίας υπογράφτηκε τον Αύγουστο του 1936, από όλες τις
μεγάλες δυνάμεις εκτός των ΗΠΑ, το Σύμφωνο ''μη επέμβασης'', ενώ λίγο
αργότερα εξαιτίας της παραβίασής του συστάθηκε και μια διεθνής επιτροπή
επιφορτισμένη με την υλοποίηση της εν λόγω συμφωνίας. Το σύμφωνο δε θα
αργήσει να αποδειχτεί μια φάρσα. Η βοήθεια από τις φασιστικές χώρες προς
τους Εθνικιστές όχι μόνο δε θα σταματήσει αλλά αντίθετα θα αυξηθεί τους
επόμενους μήνες.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον Απρίλιο του 1938 υπογράφεται Βρετανο-Ιταλικό σύμφωνο, δια του οποίου
η Αγγλία έδωσε τη συγκατάθεσή της στην παρουσία ιταλικών στρατευμάτων
στην Ισπανία, με τον όρο ότι ο Μουσολίνι θα τα απέσυρε από την Ιβηρική
χερσόνησο όταν θα τελείωνε ο πόλεμος. Ο Τζορτζ Όργουελ (1979) εκφράζει
την εξής άποψη για την κυβέρνηση της χώρας του: «Το 1936 ήταν ολοφάνερο
πως αν η Βρετανία βοηθούσε την Ισπανική κυβέρνηση έστω μόνο με όπλα
μερικών εκατομμυρίων λιρών, ο Φράνκο θα κατέρρεε. Και όμως, με τον πιο
ποταπό, δειλό, υποκριτικό τρόπο η Βρετανική άρχουσα τάξη έκανε ότι
μπορούσε για να δώσει την Ισπανία στον Φράνκο και τους Ναζί». </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Γ. ΗΠΑ: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρόλο που ήταν η μοναδική από τις
μεγάλες δυνάμεις που δεν υπέγραψε το σύμφωνο για τη μη επέμβαση στην
Ισπανία, ακολούθησε επίσημα μια ουδέτερη στάση καθ’ όλη τη διάρκεια του
πολέμου απαγορεύοντας εξαγωγές όπλων στην Ισπανική κυβέρνηση. Παρά,
όμως, τη φαινομενικά αυτή ουδέτερη στάση, πολλές μεγάλες Αμερικανικές
εταιρίες υποστήριξαν με τις ενέργειές τους είτε άμεσα είτε έμμεσα την
Εθνικιστική πλευρά και την επικράτηση του πραξικοπήματος. </span></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Για παράδειγμα, η πετρελαϊκή Vacuum Oil Company στη διεθνή ζώνη της
Ταγγέρης αρνήθηκε να εφοδιάσει Δημοκρατικά πλοία, ενώ μία ακόμα
πετρελαϊκή εταιρία η Texas Oil Company αναδρομολόγησε πετρελαιοφόρα, που
προορίζονταν για την Ισπανική κυβέρνηση, προς το λιμάνι της Τενερίφης
στα Κανάρια Νησιά, που ελέγχονταν από τους στασιαστές. Επίσης, οι
αυτοκινητοβιομηχανίες Ford, Studebaker και General Motors παρείχαν
χιλιάδες οχήματα στους Εθνικιστές. </span></span></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM8_lUKO-RGtTCCanV2rT0Cf-nqAKsO9blbgrb-FnrhXrN-yRZTSy358g69tXSp2MTXL43gvfOXZfCS7tAEyTydMn9iV-XGOmKbXp2OgPPXQxVtQV3IYZz9BDk7TtfNNnBuTfK9GRRUn0/s1600/Canarias_C21.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM8_lUKO-RGtTCCanV2rT0Cf-nqAKsO9blbgrb-FnrhXrN-yRZTSy358g69tXSp2MTXL43gvfOXZfCS7tAEyTydMn9iV-XGOmKbXp2OgPPXQxVtQV3IYZz9BDk7TtfNNnBuTfK9GRRUn0/s1600/Canarias_C21.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μετά το τέλος του πολέμου, ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας, José
Maria Doussinague, δήλωσε: «Χωρίς το Αμερικανικό πετρέλαιο, τα
Αμερικανικά φορτηγά και την Αμερικανική πίστωση, θα ήταν αδύνατο να
κερδίσουμε τον εμφύλιο πόλεμο». </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ανώτερη εκδήλωση της διεθνούς αλληλεγγύης προς την Ισπανική Δημοκρατία
ήταν η οργάνωση Διεθνών Ταξιαρχιών. Το χαρακτηριστικό των Διεθνών
Ταξιαρχιών ήταν ο συνδυασμός του ηρωισμού με την αυστηρή στρατιωτική
πειθαρχία. Η Κομμουνιστική Διεθνής με τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης,
αποφάσισε το Σεπτέμβρη του 1936 τη δημιουργία των Διεθνών Ταξιαρχιών και
οργάνωσε τη στρατολόγηση των εθελοντών. Οι εθελοντές αυτοί δημιούργησαν
έναν διεθνή στρατό, μοναδικό στην ιστορία λόγω του αριθμού του και του
εθελοντικού του χαρακτήρα, ο οποίος πολέμησε σαν δύναμη κρούσης στην
πλειοψηφία των μαχών του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σε αυτόν τον στρατό έλαβαν μέρος εθελοντές από πάνω από 50 χώρες και
συνεισέφεραν στην άμυνα της Δεύτερης Δημοκρατίας, όχι μόνο από
στρατιωτικής άποψης αλλά, επίσης, και σαν παράδειγμα διεθνούς
αλληλεγγύης. Η συμβολή των Διεθνών ήταν αποφασιστικής σημασίας καθ’ όλες
τις βασικές φάσεις του πολέμου, ειδικά στην υπεράσπιση της Μαδρίτης
όπου πήραν και το βάφτισμα του πυρός. Οι προσπάθειές τους αποδείχτηκαν
τόσο σημαντικές όχι τόσο λόγω στρατιωτικής εμπειρίας (πολλοί μαχητές δεν
την είχαν), αλλά εξαιτίας της αποφασιστικότητας και των σθεναρών
ιδεολογικών τους αντιλήψεων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το πρότυπο της οργάνωσής τους ήταν εκείνο του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ
με τον στρατιωτικό διοικητή και τον πολιτικό κομισάριο να
συναποφασίζουν. Οι δυνάμεις των ξένων εθελοντών αποτέλεσαν πέντε
σχηματισμούς του μετώπου (11η – 15η ταξιαρχία) με 3-4 τάγματα ο καθένας
και από τα βασικά κριτήρια για τη συγκρότηση των μονάδων ήταν η γλωσσική
και εθνική ενότητα των εθελοντών. Μερικά από τα γνωστότερα διεθνή
τάγματα ήταν το Γαλλικό Κομμούνα Παρισιού, το Γερμανικό Έντγκαρ Αντρέ,
το Ιταλικό τάγμα Γαριβάλδη, το Αμερικανικό Λίνκολν, το Βαλκανικό
Δημητρώφ, το Πολωνικό Ντομπρόφσκυ. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Με το παράδειγμα πειθαρχίας τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία
του ισπανικού τακτικού Λαϊκού Στρατού. Ο Σοβιετικός δημοσιογράφος Μ.
Κολτσόφ, που ήταν παρών στην κρίσιμη Μάχη της Μαδρίτης τον Νοέμβριο του
1936, περιγράφει τις εξαντλητικές μάχες που έδιναν συνεχώς οι Διεθνείς
Ταξιαρχίες 11η και 12η : </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">«Και οι δύο ταξιαρχίες μάχονταν αδιάκοπα πάνω από μήνα από τη στιγμή που
έφτασαν στη Μαδρίτη. Οι πολεμιστές τους δεν κοιμήθηκαν ούτε μια νύχτα
κάτω από στέγη. Έχασαν το 40% σχεδόν από τη δύναμή τους. Όσοι γλύτωσαν
ήταν σκεπασμένοι με φλούδα από λάσπη, τα δάχτυλά τους ήταν γεμάτα κάλους
από τα κινητά ουραία. Τα παπούτσια τους χωρίς σόλες, οι στολές τους
κουρέλια, τα πρόσωπά τους τραβηγμένα και σουβλερά, τα χείλη τους
σκασμένα και ξερά από τη φωτιά των μαχών». </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Αριθμός - Προέλευση και Κοινωνική Σύνθεση </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Είναι δύσκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των εθελοντών που
έφτασε στην Ισπανία. Η Φρανκική πλευρά υποστήριζε έναν αριθμό πολύ
υψηλό, από 100 μέχρι και 160 χιλιάδες, με σκοπό να μεγιστοποιήσει το
βαθμό της ξένης επέμβασης προς όφελος της Δημοκρατικής κυβέρνησης. Πολύ
μικρότερος είναι ο αριθμός που μας δίνουν οι περισσότερες μελέτες,
κυμαινόμενος ανάμεσα σε 35.000 και 60.000. Ο Andreu Castells κάνει λόγο
για 59.380 εθελοντές. Τον αριθμό αυτό αρκετοί ιστορικοί, όπως ο Hugh
Thomas, θεωρούν υπερβολικό κατεβάζοντάς τον στους 35.000. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σχετικά με την πολιτική τους ταυτότητα, υπάρχει μια ισχυρή παρουσία
κομμουνιστών με το ποσοστό τους να κυμαίνεται από 50 έως και 80 τοις
εκατό ανάλογα με τη χώρα. Οι υπόλοιποι ήταν προοδευτικοί, αντιφασίστες,
σοσιαλιστές, δημοκράτες κ.λπ. Όσον αφορά στο κοινωνικό τους υπόβαθρο,
στην πλειοψηφία τους ήταν εργάτες και προερχόμενοι από λαϊκά στρώματα σε
ποσοστό 80%. Υπήρχε, επίσης, και ένας σημαντικός αριθμός από
διανοούμενους, συγγραφείς, γιατρούς και φοιτητές. Η πλειοψηφία των
εθελοντών είχε ηλικία κάτω των τριάντα ετών και πάνω από το 60% ήταν
ανύπαντροι. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ο πολυφυλετικός χαρακτήρας των Διεθνών
Ταξιαρχιών με την παρουσία 7.000 περίπου Εβραίων, 200 νέγρων και ενός
απροσδιόριστου αριθμού Κινέζων και Αράβων. Εκτιμάται, επίσης, ότι άλλοι
τρεις με πέντε χιλιάδες ξένοι εθελοντές (κυρίως αναρχικοί) πολέμησαν
στην Ισπανία, εκτός των μονάδων των Διεθνών Ταξιαρχιών, ενταγμένοι στις
πολιτοφυλακές της CNT και του POUM, ενώ άλλοι 10.000 περίπου
συνεισέφεραν σε μη στρατιωτικές δραστηριότητες (γιατροί, νοσοκόμοι,
τεχνικοί κ.λπ.).</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Αποχώρηση των Εθελοντών </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αρνητική εξέλιξη του πολέμου για τους Δημοκρατικούς και η σταδιακή
μείωση της Σοβιετικής υποστήριξης (λαμβάνοντας υπόψιν την αύξηση της
διεθνούς έντασης, είχε αποφασίσει από τον Αύγουστο του 1938 να αποσύρει
τους συμβούλους της από την Ισπανία και να μειώσει τις στρατιωτικές της
δεσμεύσεις) οδήγησαν τον πρωθυπουργό Χουάν Νεγκρίν (υπό την πίεση και
των Βρετανών) να ανακοινώσει στη Γενεύη στην ετήσια συνέλευση της
Κοινωνίας των Εθνών (21 / 9 / 1938) τη μονομερή απόσυρση των ξένων
μαχητών από την Ισπανία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η κίνηση αυτή έγινε με την ελπίδα να εξωθήσει τον εχθρό να μιμηθεί αυτή
τη στάση για το μεγάλο αριθμό Ιταλικών και Γερμανικών στρατευμάτων που
επιχειρούσαν στη χώρα. Ωστόσο, οι προσδοκίες της Δημοκρατικής κυβέρνησης
έμειναν ανεκπλήρωτες. Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες αποσύρθηκαν από το μέτωπο
και εγκατέλειψαν την Ισπανία ύστερα από μια επιβλητική αποχαιρετιστήρια
παρέλαση στη Βαρκελώνη στις 15 Νοεμβρίου του 1938. Ο αριθμός των νεκρών
Διεθνών εθελοντών υπολογίζεται περίπου σε 10.000.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Έλληνες Εθελοντές στην Ισπανία </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο αριθμός των Ελλήνων εθελοντών μαχητών δεν είναι εύκολο να
προσδιοριστεί με ακρίβεια. Οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη χώρα
μας δεν έδιναν τη δυνατότητα για μια σχετική καταγραφή. Λίγες μόλις
μέρες μετά το πραξικόπημα στην Ισπανία επιβλήθηκε στην Ελλάδα το
δικτατορικό «καθεστώς της 4ης Αυγούστου» του Ιωάννη Μεταξά με αποτέλεσμα
όλες οι ενέργειες αλληλεγγύης στη Δημοκρατική Ισπανία να συντελούνται
κάτω από συνθήκες διωγμού και παρανομίας. Ακόμα πιο θολή είναι η εικόνα
για τους Έλληνες του εξωτερικού που μετέβησαν στην Ισπανία από διάφορες
Ευρωπαϊκές χώρες και τη βόρεια Αμερική. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK4d9x_3RsfYmhqsisWWyGWHC8HRtHALVCV_BUIp_RxDClOfvK1hRx0iYiK-FzAKQhEdQFWS8WmmwShbYPBH6DFcqGt2szT4Opx95_6_ON-Rui7gf1n_uO5zXgdhy5T50KSEcypFH7AIk/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK4d9x_3RsfYmhqsisWWyGWHC8HRtHALVCV_BUIp_RxDClOfvK1hRx0iYiK-FzAKQhEdQFWS8WmmwShbYPBH6DFcqGt2szT4Opx95_6_ON-Rui7gf1n_uO5zXgdhy5T50KSEcypFH7AIk/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+3.jpg" width="328" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Παρόλα αυτά, σύμφωνα με εκτιμήσεις και μαρτυρίες εθελοντών, ο συνολικός
αριθμός των Ελλήνων και Κυπρίων που πολέμησαν στο πλευρό των
Δημοκρατικών υπολογίζεται στους 300 - 400 μαχητές. Στη μεγάλη τους
πλειοψηφία, ήταν εργάτες, ενώ σχεδόν οι μισοί, ναυτεργάτες. Πολιτικά οι
περισσότεροι εθελοντές ανήκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) ή σε
κομμουνιστικά κόμματα των χωρών στις οποίες ζούσαν. Έλληνες έλαβαν
μέρος σε όλες σχεδόν τις μεγάλες μάχες του ισπανικού εμφυλίου ενταγμένοι
σε διάφορα διεθνή τάγματα και ταξιαρχίες. Κατά καιρούς, έγινε εφικτή η
συγκρότηση και αμιγώς Ελληνικού λόχου με τις ονομασίες «Νίκος
Ζαχαριάδης» και «Ρήγας Φεραίος».</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Εξέλιξης της Σύγκρουσης σε Μορφή Χρονολογίου: </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Ιούλιος 1936</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">17 Ιουλίου 1936</span> |
Εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στις πόλεις του Μαρόκου. Οι
στασιαστές, σε σύντομο χρονικό διάστημα, κυριαρχούν σε ολόκληρο το
Ισπανικό προτεκτοράτο</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">18 - 19 Ιουλίου 1936</span> | Το
πραξικόπημα εξαπλώνεται σε ολόκληρη την επικράτεια. Οι φρουρές όλων των
μεγάλων πόλεων στασιάζουν με την υποστήριξη, στις περισσότερες
περιπτώσεις, της αστυνομίας και ακροδεξιών οργανώσεων. Συναντούν, όμως,
την σθεναρή αντίσταση των Ισπανών εργατών, οι οποίοι με την καθοδήγηση
συνδικαλιστικών και κομματικών οργανώσεων εξεγείρονται και μάχονται
στους δρόμους το στρατό. Ο πρωθυπουργός Καθάρες Κιρόγκα παραιτείται.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">19 Ιουλίου 1936</span> | Τον
Κιρόγκα αντικαθιστά ο Χοσέ Χιράλ, που ικανοποιεί τελικά το αίτημα για
εξοπλισμό των λαϊκών πολιτοφυλακών, ενώ ζητά, επίσης, τη βοήθεια της
Γαλλίας. Το πραξικόπημα πετυχαίνει στη Σεβίλη, την Παμπλόνα, τη
Σαραγόσα, το Μπούργκος, τη Γαλικία, αλλά αποτυγχάνει στις σημαντικές
πόλεις: Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βαλένθια, Μάλαγα, Μπιλμπάο. Ναυτικό και
αεροπορία, σχεδόν στο σύνολό τους, μένουν στο πλευρό της κυβέρνησης.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Τέλη Ιουλίου 1936</span> | Το
πραξικόπημα, παρότι κατάφερε να επικρατήσει σε αρκετές περιοχές, στα
γενικότερα αποτελέσματά του σχεδόν απέτυχε, κυρίως λόγω της
αποφασιστικής αντίστασης των λαϊκών μαζών. Τα συνδικάτα της CNT και της
UGT, καθώς και αριστερά πολιτικά κόμματα του Λαϊκού Μετώπου, οργανώνουν
μονάδες λαϊκών πολιτοφυλακών που επιτίθενται σε θέσεις ελεγχόμενες από
τους στασιαστές με μικρά όμως αποτελέσματα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μερικές από τις πιο φημισμένες τέτοιες μονάδες είναι οι αναρχικές
Φάλαγγα Ντουρούτι και Σιδηρά Φάλαγγα και το 5ο Σύνταγμα του
Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι στασιαστές στρατηγοί αρνούνται κάθε
διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση και σχηματίζουν στρατιωτική κυβέρνηση,
την Χούντα Εθνικής Άμυνας υπό την ηγεσία του στρατηγού Καμπανέλας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Αύγουστος 1936</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Αρχές Αυγούστου 1936</span> | Αυτό
που αλλάζει τα δεδομένα της σύγκρουσης είναι η μεταφορά της Στρατιάς της
Αφρικής (περίπου 47.000 άντρες) διαμέσου των στενών του Γιβραλτάρ από
το Ισπανικό Μαρόκο στην Ιβηρική χερσόνησο. Η επιχείρηση αυτή έγινε
εφικτή μόνο μετά τη σημαντική βοήθεια της Γερμανικής και Ιταλικής
αεροπορίας και ναυτικού, καθώς μέχρι τότε ο Δημοκρατικός στόλος είχε τον
έλεγχο των στενών. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μαροκινή στρατιά, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Φράνκο, ενώνεται με τα
στρατεύματα του στρατηγού Κέιπο δε Λιάνο στη ζώνη της Σεβίλης και
ξεκινά την προέλασή της προς το βορρά κατά μήκος των Πορτογαλικών
συνόρων. Η προώθηση των στρατευμάτων του στρατηγού Εμίλιο Μόλα στο βορρά
προς την πρωτεύουσα σταματά στη Σομοσιέρα όπου παραμένουν καθηλωμένα. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">14 Αυγούστου 1936</span> | Οι
Εθνικιστές μετά από σκληρή μάχη καταλαμβάνουν την Μπαδαχόθ στην
Εξτρεμαδούρα. Τέσσερις μέρες νωρίτερα έχει προηγηθεί και η κατάληψη της
Μέριδα . </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Αύγουστος 1936</span> | Ύστερα από
πρωτοβουλία της Αγγλίας και της Γαλλίας υπογράφεται από τις μεγάλες
δυνάμεις το Σύμφωνο μη επέμβασης, αφού όμως έχει φτάσει στην Ισπανία
αποστολές οπλισμού από τις φασιστικές χώρες. Το σύμφωνο θα αποδειχτεί
μια φάρσα. Η βοήθεια από Ιταλία και Γερμανία προς τους Εθνικιστές θα
αυξηθεί τους επόμενους μήνες.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Σεπτέμβριος 1936 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">4 / 9</span> | Τον Χιράλ στην
πρωθυπουργία διαδέχεται ο σοσιαλιστής, ηγετικό στέλεχος του PSOE Λάργκο
Καμπαλέρο, ο αποκαλούμενος ''Ισπανός Λένιν''. Κύριες πτυχές της
πολιτικής του θα είναι η ανασυγκρότηση του στρατού, η στρατιωτικοποίηση
των λαϊκών πολιτοφυλακών και η ανασύσταση της κεντρικής εξουσίας και των
κρατικών αρχών, η ισχύς των οποίων είχε απονευρωθεί από το πλήθος των
αυτόνομων, επαναστατικών οργάνων, που δημιουργούνται σε ολόκληρη τη
Δημοκρατική Ισπανία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">8 / 9</span> | Επιτυγχάνεται στην Εξτρεμαδούρα η ένωση των δύο ζωνών ελέγχου των Εθνικιστών.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">13 / 9</span> | Ο στρατηγός Μόλα
καταλαμβάνει το Σαν Σεμπαστιάν εμποδίζοντας έτσι τον ανεφοδιασμό της
βόρειας Δημοκρατικής ζώνης από τη Γαλλία. Στην Ανδαλουσία ο Κέιπο δε
Λιάνο προελαύνει μεταξύ Σεβίλης και Γρανάδας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">27/9 | Το Τολέδο με το περίφημο Αλκάθαρ, που πολιορκούσαν για 71 μέρες οι Δημοκρατικοί, πέφτει στα χέρια των Εθνικιστών. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">30 / 9</span> | Στο Μπούργκος, η
Χούντα εκδίδει διάταγμα με το οποίο ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο
διορίζεται αρχηγός του κράτους και αρχιστράτηγος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/it/6/67/Spanish_War_1936-1938.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/it/6/67/Spanish_War_1936-1938.gif" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Οκτώβριος 1936 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εθνικιστικές δυνάμεις από τη Γαλικία εισβάλουν στις δυτικές Αστούριες
και σπεύδουν προς ενίσχυση του Οβιέδο που πολιορκείται από τον Ιούλιο.
Οι πολιτοφύλακες αναγκάζονται να λύσουν την πολιορκία και να
εγκαταλείψουν την πόλη. Μετά τον Οκτώβριο, οι ραγδαίες προελάσεις
τερματίζονται και αρχίζουν να δημιουργούνται παντού πραγματικά μέτωπα
διχοτομώντας τη δυτική Εθνικιστική Ισπανία από την ανατολική
Δημοκρατική.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">4 / 10</span> | Το πρώτο σοβιετικό
πλοίο με πολεμοφόδια για τους Δημοκρατικούς αγκυροβολεί στο λιμάνι της
Καρθαγένης. Τον Οκτώβρη φτάνουν στο Αλικάντε οι πρώτοι ξένοι εθελοντές
των Διεθνών Ταξιαρχιών, που οργανώνονται από την Κομμουνιστική Διεθνή,
με πλοίο από τη Μασσαλία της Γαλλίας. Ο συνολικός αριθμός τους, μέχρι το
τέλος του πολέμου, θα φτάσει τις 35.000. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">25 / 10</span> | Το μεγαλύτερο
τμήμα των αποθεματικών χρυσού της Ισπανίας μεταφέρεται με τέσσερα πλοία
στη Σοβιετική Ένωση. Ως το τέλος του πολέμου, το σύνολο σχεδόν θα
εξανεμιστεί εξαιτίας των αλλεπάλληλων παραγγελιών για πολεμικό υλικό.
Τμήμα του θα επιστραφεί μετά τη λήξη του εμφυλίου στον Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Νοέμβριος 1936 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Συγκροτείται και καταφθάνει προς ενίσχυση του Φράνκο η γερμανική Λεγεώνα
Κόνδωρ με δύναμη 6000 άντρες, αποτελούμενη από αεροπορικές, κυρίως,
μονάδες. Ένα ακόμη ενδεικτικό της υπέρογκης βοήθειας που έλαβαν οι
Εθνικιστές από τις φασιστικές χώρες είναι ο αριθμός των Ιταλών
στρατιωτών που μάχονται στην Ισπανία, ο οποίος θα φτάσει το 1937 τις
50.000.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">4 / 11</span> | Η CNT εισχωρεί στην κυβέρνηση Καμπαλέρο με τέσσερις αναρχικούς υπουργούς.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">7 / 11</span> | Ξενικά η μεγάλη
επίθεση των Εθνικιστών στην πρωτεύουσα, που θα διαρκέσει συνολικά έως το
καλοκαίρι του 1937. Αποφασίζεται η μεταφορά της κυβέρνησης στη
Βαλένθια, μακριά από το μέτωπο. Η άμυνα της Μαδρίτης παραδίδεται σε ένα
στρατιωτικό συμβούλιο υπό τον στρατηγό Μιάχα. Κατά τη φυγή υπουργών
προκαλείται ένταση με αναρχικούς πολιτοφύλακες που δεν επέτρεπαν σε
κανέναν να εγκαταλείψει τη Μαδρίτη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">18 / 11</span> | Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αναγνωρίζουν επίσημα την κυβέρνηση του Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Οι Μάχες για τη Μαδρίτη </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη της Μαδρίτης (7 - 23/11/1936) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα στρατεύματα του Φράνκο ξεκινούν την επιχείρηση κατάληψης της
πρωτεύουσας. Η Μαδρίτη βομβαρδίζεται από τη γερμανική αεροπορία. Σφοδρές
μάχες εξελίσσονται στα δυτικά προάστια, τους δρόμους και τα κτήρια της
πόλης. Στις 19 / 11 πληγώνεται θανάσιμα ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι,
ηγετική προσωπικότητα των Ισπανών αναρχικών. Η υπεράσπιση της Μαδρίτης
θα εκλάβει διαστάσεις θρύλου με κυρίαρχα συνθήματα όπως ''H Μαδρίτη θα
γίνει ο τάφος του φασισμού'' και το πασίγνωστο ''No Pasaran!'' (δε θα
περάσουν). </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πολύ σημαντική εκτός από την αυταπάρνηση των πολιτοφυλάκων είναι και η
συμβολή των μαχητών των Διεθνών Ταξιαρχιών λόγω της αποφασιστικότητας,
της πειθαρχίας και των σθεναρών ιδεολογικών τους αντιλήψεων. Οι
Εθνικιστικές δυνάμεις τελικά αποκρούονται στην Πανεπιστημιούπολη και
εκδιώκονται από την πόλη, η πολιορκία της οποίας θα διαρκέσει μέχρι και
το 1939. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη του Χαράμα (6 - 27/2/1937) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Φράνκο επιχειρεί να κυκλώσει και να αποκόψει τη Μαδρίτη. Στρατεύματα
διασχίζουν τον ποταμό Χαράμα νοτιοανατολικά της πόλης, όπου και
συγκρούονται με τις Δημοκρατικές δυνάμεις. Τελικά οι Εθνικιστές θα
καθηλωθούν και το μέτωπο θα σταθεροποιηθεί. Ακόμα μία προσπάθεια
εναντίον της Μαδρίτης θα αποτύχει. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη της Γουαδαλαχάρα (8 - 23/3/1937) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Νέα προσπάθεια κύκλωσης της Μαδρίτης. Η επίθεση εξαπολύεται στην περιοχή
της Γουαδαλαχάρα, στα βορειοανατολικά, εξ' ολοκλήρου σχεδόν από Ιταλικά
στρατεύματα. Η μάχη σημαδεύεται από τη συντριβή που υφίστανται οι
Ιταλικές δυνάμεις.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwzywF4Pnr6Wj4pgs7zcy3kmNaoVpCIwFQhbO3cAWRyC_Ec4oUcUq4eDdcKaeOTlxGKTjH7QM1GlM4XaNLeCZwLcSwydhrnrwq6yvlmeWnIVo7H4MIVZ_1OrN_djiF-7yBDc4SPKe1bw0/s1600/no_pasaran.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwzywF4Pnr6Wj4pgs7zcy3kmNaoVpCIwFQhbO3cAWRyC_Ec4oUcUq4eDdcKaeOTlxGKTjH7QM1GlM4XaNLeCZwLcSwydhrnrwq6yvlmeWnIVo7H4MIVZ_1OrN_djiF-7yBDc4SPKe1bw0/s1600/no_pasaran.jpg" width="307" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη του Μπρουνέτε (6 - 25/7/1937) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Δημοκρατική διεξαγάγουν τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής επιθετική τους
επιχείρηση λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Μαδρίτης με στόχο να ελαφρύνουν
την πίεση τόσο στη ίδια την πρωτεύουσα όσο και στο μέτωπο του βορρά
αποσπώντας εχθρικά στρατεύματα. Ο τακτικός Λαϊκός Στρατός, που έχει
αντικαταστήσει, πλέον, πλήρως τις πολιτοφυλακές, καταλαμβάνει το
Μπρουνέτε, αλλά θα αναγκαστεί τελικά να οπισθοχωρήσει μετά από τη νίκη
των Εθνικιστών, οι οποίοι και θα ανακαταλάβουν την περιοχή.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η μάχη του Μπρουνέτε άφησε συνολικά περίπου 40.000 νεκρούς και
τραυματίες. Μετά και τη μάχη του Μπρουνέτε, οι μεγάλες μάχες γύρω από τη
Μαδρίτη, καθώς και οι προσπάθειες άμεσης κυρίευσής της από τους
Εθνικιστές τερματίζονται. Η Μαδρίτη έχει, προς το παρόν, απωθήσει τον
κίνδυνο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Φεβρουάριος 1937 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ενώ μαίνονται οι μάχες γύρω από τη Μαδρίτη, Εθνικιστικά και Ιταλικά
στρατεύματα επιτίθενται στη Μάλαγα, την οποία και καταλαμβάνουν στις 8
του μήνα. Με τη Μάλαγα ο Φράνκο έχει, πλέον, στην κατοχή του ένα
σημαντικό λιμάνι στη Μεσόγειο για ανεφοδιασμό. Τον επόμενο μήνα θα
ξεκινήσει η μεγάλη επίθεση των Εθνικιστών στη Δημοκρατική ζώνη του
βορρά. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Μάιος 1937 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">3 - 7/5</span> | Διαδραματίζονται
ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους της Βαρκελώνης μεταξύ της Καταλανικής
αστυνομίας, κομμουνιστών του PSUC (Ενωτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Καταλωνίας) και Καταλανών αυτονομιστών από τη μία, και αναρχικών και
μελών του POUM από την άλλη. Τα γεγονότα έρχονται σαν αποτέλεσμα της
τεταμένης, συγκρουσιακής κατάστασης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του
Λαϊκού Μετώπου και του Δημοκρατικού στρατοπέδου γενικότερα, που ήταν
αναπόφευκτο να εκραγεί. Τις μέρες αυτές του Μάη σκοτώθηκαν αρκετοί στις
συμπλοκές και άλλοι εκατέρωθεν δολοφονήθηκαν. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">15 / 5</span> | Ο Καμπαλέρο
παραιτείται και ακολουθεί και η αποχώρηση και της CNT από την κυβέρνηση.
Πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Χουάν Νεγκρίν (στέλεχος και αυτός του PSOE).
Το επόμενο διάστημα το POUM θα κηρυχθεί παράνομο και ο ηγέτης του,
Αντρές Νιν, θα βρεθεί δολοφονημένος. Έπειτα από τα γεγονότα αυτά και τη
νέα πολιτική κατάσταση που διαμορφώθηκε, η επιρροή του -γιγαντωμένου σε
σχέση με την πολύ μικρή του δύναμη στις αρχές του πολέμου-
Κομμουνιστικού Κόμματος αυξάνεται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Το Μέτωπο του Βορρά </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Απρίλιος 1937</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η σύγκρουση για τις επαρχίες του βορρά που ελέγχονται από τους
Δημοκρατικούς θα διαρκέσει από τον Μάρτιο έως και τον Οκτώβριο του 1937
και θα είναι μία από τις σκληρότερες του εμφυλίου πολέμου. Είναι,
επίσης, πολύ σημαντική για τον έλεγχο της βιομηχανικής ζώνης Αστουριών
και Χώρας των Βάσκων. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">26 / 4</span> | Η Γκουέρνικα, ιερή
πόλη των Βάσκων, βομβαρδίζεται από Γερμανικά και Ιταλικά βομβαρδιστικά
προκαλώντας μεγάλες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">28 / 4</span> | Οι Εθνικιστές μπαίνουν στην Γκουέρνικα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Ιούνιος 1937</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">3 / 6</span> | Ο στρατηγός Μόλα πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">19 / 6</span> | Πέφτει η πόλη του Μπιλμπάο (πρωτεύουσα των Βάσκων) και ακολουθεί η κατάρρευση ολόκληρου του βόρειου μετώπου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Αύγουστος 1937</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">26 / 8</span> | Οι Εθνικιστές καταλαμβάνουν το Σανταντέρ.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη του Μπελτσίτε (24/8/1937 – 7/9/1937)</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δύο μέρες προτού μπουν οι Εθνικιστές στο Σανταντέρ, ο Δημοκρατικός
στρατός εξαπολύει επίθεση στο μέτωπο της Αραγωνίας εναντίον της
κωμόπολης Μπελτσίτε. Κύριος στόχος της επιχείρησης (πέρα από τη
Σαραγόσα, τον διακαή πόθο από την έναρξη του πολέμου) είναι η ανακούφιση
των δυνάμεων του βορρά, όπου οι Εθνικιστές προελαύνουν. Οι Δημοκρατικοί
θα καταλάβουν τελικά το Μπελτσίτε σε ερείπια στις 6 Σεπτεμβρίου, χωρίς
να αποκομίσουν, όμως, σημαντικά οφέλη από την όλη επιχείρηση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον ίδιο Αύγουστο, Δημοκρατικά στρατεύματα υπό τη διοίκηση του
κομμουνιστή Ενρίκε Λίστερ, επιτίθενται στις αγροτικές κολεκτίβες της
Δημοκρατικής ζώνης της Αραγωνίας. Οι περισσότερες κολεκτίβες
καταστρέφονται, ενώ διαλύεται και η αυτόνομη διοικητική τους αρχή, το
Συμβούλιο της Αραγωνίας.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Οκτώβριος 1937</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">21 / 10</span> | Καταλαμβάνεται και η Χιχόν στις Αστούριες.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">31 / 10</span> | Η Δημοκρατική κυβέρνηση μεταφέρεται στη Βαρκελώνη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη του Τερουέλ (15/12/1937 – 22/2/1938) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον Δεκέμβριο οι Δημοκρατικοί περνούν και σε νέα επιθετική επιχείρηση
στην Αραγωνία εναντίον της πόλης του Τερουέλ. Είναι μία από τις πιο
αποφασιστικές και αιματηρές μάχες του πολέμου και θα διαρκέσει πάνω από
δύο μήνες. Τα στρατεύματα των Δημοκρατικών καταφέρνουν να καταλάβουν την
πόλη, αλλά έπειτα από νέα επίθεση των Εθνικιστών, αναγκάζονται να
υποχωρήσουν και να υποστούν μια καταστροφική ήττα. Εκτιμάται ότι πάνω
από 100.000 άνθρωποι χάθηκαν στη μάχη του Τερουέλ και από τις δυο
πλευρές. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKqPan4hQO_hvjqoRSNi612CD_WfLzDxUbEkCpThUVa_x8g9pNtzbDEQVU1Yh-xN_IIk-D6UC2IwrYNqKqVBA8oxO-EaFbGd36phEb8dp8RfQ8w3F4zfZRfyJxzDWFb6y2ml8cF_p0e7s/s1600/2011_4_23_hYTd8RF4P4vXbjMt15soI2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKqPan4hQO_hvjqoRSNi612CD_WfLzDxUbEkCpThUVa_x8g9pNtzbDEQVU1Yh-xN_IIk-D6UC2IwrYNqKqVBA8oxO-EaFbGd36phEb8dp8RfQ8w3F4zfZRfyJxzDWFb6y2ml8cF_p0e7s/s1600/2011_4_23_hYTd8RF4P4vXbjMt15soI2.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Επίθεση στην Αραγωνία (9/3/1937 - 19/4/1937) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αρχές Μαρτίου του 1938, λίγες μέρες μετά τη νίκη τους στο Τερουέλ, οι
Εθνικιστές ξεκινούν την επίθεση στην Αραγωνία. Στόχος του Φράνκο είναι η
Μεσόγειος Θάλασσα. Η υπεροχή του σε αεροπορία και εξοπλισμό είναι
συντριπτική. Σε σύντομο διάστημα το μέτωπο καταρρέει για τους
Δημοκρατικούς και οι Εθνικιστές αφού προελάσουν μέχρι την Καταλωνία,
αλλάζουν πορεία προς τα παράλια. Στις 15 Απριλίου έχουν φτάσει στη
θάλασσα διχοτομώντας τη Δημοκρατική Ισπανία.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Ιούνιος 1938 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Πορτογαλία του δικτάτορα Σαλαζάρ και το Βατικανό αναγνωρίζουν την Εθνικιστική κυβέρνηση του Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη του Έβρου (25/7/1938 – 16/11/1938) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις 27 Ιουλίου ο Λαϊκός Στρατός εξαπολύει την τελευταία του μεγάλη
επίθεση (σχεδιασμένη από τον στρατηγό Βιθέντε Ρόχο) σε μια προσπάθεια να
ανακτήσει επαφή με τη ζώνη του Κέντρου. Τα Δημοκρατικά στρατεύματα
διασχίζουν τον ποταμό Έβρο στη νοτιοδυτική Καταλονία και νοτιοανατολική
Αραγωνία, αλλά στη συνέχεια καθηλώνονται από τις αντίπαλες δυνάμεις. Η
πιο μακρόχρονη μάχη του εμφυλίου θα κρατήσει πάνω από τρεις μήνες (έως
και τα μέσα Νοεμβρίου) και θα λήξει με νίκη των Εθνικιστών και την
υποχώρηση των Δημοκρατικών στις αρχικές του θέσεις. Οι απώλειες για τους
τελευταίους θα είναι τεράστιες με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και
αιχμαλώτους. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Νοέμβριος 1938 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες αποχωρούν από την Ισπανία ως ένδειξη της θέλησης
της κυβέρνησης Νεγκρίν για ειρηνικό συμβιβασμό με τους αντιπάλους και με
την ελπίδα ότι θα αποσύρουν και οι ξένοι υποστηρικτές του Φράνκο τα
στρατεύματά τους από τη χώρα. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">Η Επίθεση στην Καταλωνία (23/12/1938 – 9/2/1939) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Εθνικιστές ξεκινούν την επίθεση στην Καταλωνία, την οποία και θα
καταλάβουν αντιμετωπίζοντας ασθενή αντίσταση από τον υπό ηθική και
στρατιωτική κατάρρευση αντίπαλο. Στις 26 Ιανουαρίου μπαίνουν στη
Βαρκελώνη.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Φεβρουάριος 1939 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας αναγνωρίζουν την κυβέρνηση του Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Μάρτιος 1939 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">5 / 3</span> | Ο διοικητής της
Στρατιάς του Κέντρου, συνταγματάρχης Κασάδο, με την υποστήριξη του
στρατηγού Μιάχα και του αναρχικού διοικητή Σιπριάνο Μέρα, στασιάζει
εναντίον της κυβέρνησης Νεγκρίν, ο οποίος επέστρεψε από τη Γαλλία που
είχε καταφύγει με τον Πρόεδρο Αθάνια μετά τη πτώση της Καταλωνίας, και
των κομμουνιστών που υπερασπίζονται την πολιτική «αντίστασης μέχρις
εσχάτων». Σχηματίζεται στρατιωτική Χούντα, το Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας
με στόχο τη συνθηκολόγηση ελπίζοντας σε ευνοϊκότερους όρους μετά την
αποπομπή των κομμουνιστών από τις θέσεις κλειδιά. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από τις 7 έως τις 12 Μαρτίου ακολουθούν σκληρές μάχες στη Μαδρίτη με
τους κομμουνιστές. Παρά την επικράτηση των στασιαστών, ο Φράνκο αρνείται
κάθε συνθηκολόγηση και απαιτεί παράδοση άνευ όρων. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">27 / 3</span> | Τελική επίθεση των Εθνικιστών στη Μαδρίτη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f;">28 / 3</span> | Τα στρατεύματά τους
μπαίνουν στην πόλη έπειτα από λίγες μόλις ώρες. Μέχρι και το τέλος του
μήνα καταλαμβάνονται όλα τα Δημοκρατικά εδάφη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #e06666;">Απρίλιος 1939 </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο στρατηγός Φράνκο εκδίδει το τελευταίο πολεμικό του ανακοινωθέν:
«Σήμερα, με την ήττα και εξουδετέρωση του στρατού των Κόκκινων, τα
στρατεύματα των Εθνικιστών πέτυχαν τον τελικό, στρατιωτικό,
αντικειμενικό σκοπό τους. Ο πόλεμος τελείωσε».</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Θύματα του Πολέμου </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από 500.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά
τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου εκ των οποίων τουλάχιστον
100.000 έπεσαν θύματα εκτελέσεων και εκκαθαρίσεων και στις δύο αντίπαλες
ζώνες. Το πλήθος των προσφύγων στο εξωτερικό εκτιμάται προσεγγιστικά
στις 400.000. Η βία και οι φρικαλεότητες ήταν αναπόσπαστο μέρος του
πολέμου. Στην Εθνικιστική πλευρά, μέλη αριστερών και δημοκρατικών
κομμάτων, συνδικαλιστές, κρατικοί λειτουργοί και δάσκαλοι με
προοδευτικές τάσεις εκτελέστηκαν κατά χιλιάδες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από την άλλη, όμοιας αντιμετώπισης έλαχαν μέλη δεξιών κομμάτων και
καθολικών οργανώσεων, μεγαλοαστοί και γαιοκτήμονες, ενώ πραγματικός
διωγμός εξαπολύθηκε εναντίον των κληρικών. Οι θανατικές καταδίκες κατά
τα επόμενα χρόνια του Φρανκικού καθεστώτος υπολογίζονται μεταξύ 28.000
έως και το εφιαλτικό νούμερο των 150.000 εκτελεσθέντων. Λίγους μήνες
μετά το τέλος του εμφυλίου θα ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η
Ισπανία του Φράνκο θα παραμείνει ουδέτερη καθ’ όλη τη διάρκειά του και
με αυτόν τον τρόπο, το καθεστώς θα επιτύχει τη χρόνια διαιώνισή του. Η
διαδικασία ανασύστασης του δημοκρατικού πολιτεύματος θα ξεκινήσει μόλις
το 1975, με το θάνατο του Καουντίγιο Φράνκο.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">ΔΥΟ ΖΩΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα της 17ης Ιουλίου, η Ισπανία είχε
χωριστεί σε δύο ζώνες πολεμικών επιχειρήσεων. Οι στασιαστές ήλεγχαν το
1/3 της χώρας σε ένα βόρειο μπλοκ της Γαλικίας, της Λεόν, της Παλαιάς
Καστίλης, της Αραγώνας και μέρους της Εξτρεμαδούρα και ένα ανδαλουσιανό
τρίγωνο που οριζόταν από την Ουέλβα, τη Σεβίλλη και την Κόρδοβα. Είχαν
τους μεγάλους σιτοβολώνες, αλλά ο έλεγχος των κρατικών αποθεμάτων χρυσού
και ρευστού, και ουσιαστικά ολόκληρη η βιομηχανία της Ισπανίας,
παρέμενε στα χέρια των Δημοκρατικών. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θα υπήρχαν, ωστόσο, δύο μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών, οι
οποίες στο τέλος θα έκριναν τη σύρραξη - η Στρατιά της Αφρικής και η
βοήθεια από τις φασιστικές δυνάμεις. Στην αρχή, το πιο ισχυρό χαρτί των
στασιαστών, ο θηριώδης αποικιακός στρατός υπό τον Φράνκο, είχε
αποκλειστεί στο Μαρόκο από πολεμικά πλοία των Δημοκρατικών. Ο Φράνκο
όμως κατόρθωσε να πείσει τους τοπικούς αντιπροσώπους της Ναζιστικής
Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας ότι έπρεπε να τον υποστηρίξουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW11sSKlvvDlLf3VeO4R2htDvwhsurX_qimRL5pA13Q6a1fgFzLmIpB93B7kgw7gz0TzDZOwNQFFMtF86lwJJcXz79J1NN9UKbmO_Ikuwifiwzbs_9NIcRWtuSnziETlNj-1NAWeetaUs/s1600/SM79_193.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW11sSKlvvDlLf3VeO4R2htDvwhsurX_qimRL5pA13Q6a1fgFzLmIpB93B7kgw7gz0TzDZOwNQFFMtF86lwJJcXz79J1NN9UKbmO_Ikuwifiwzbs_9NIcRWtuSnziETlNj-1NAWeetaUs/s1600/SM79_193.jpg" width="640" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μέχρι το τέλος Ιουλίου, μεταγωγικά αεροσκάφη Junkers 52 και
Savoia-Marchetti 81 επιχειρούσαν την πρώτη μεγάλη στρατιωτική αερογέφυρα
στην ιστορία. Η αιμοδιψής Λεγεώνα των Ξένων και οι Ιθαγενείς. Τακτικοί
μεταφέρθηκαν πάνω από τα Στενά του Γιβραλτάρ στη Σεβίλλη, μετατρέποντας
ένα πραξικόπημα που πήγαινε στραβά σε έναν μακρύ και αιματηρό εμφύλιο
πόλεμο. Οι Εθνικιστές στασιαστές γρήγορα ανέλαβαν δύο εκστρατείες, οι
οποίες βελτίωσαν δραστικά την κατάστασή τους.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μόλα επιτέθηκε στη Βασκική επαρχία της Κιπούθκοα, αποκόπτοντάς την από
τη Γαλλία. Εν τω μεταξύ, η Στρατιά της Αφρικής του Φράνκο προέλαυνε με
ταχύτητα βόρεια προς τη Μαδρίτη, διαπράττοντας στο πέρασμά της
φρικιαστικές σφαγές, συμπεριλαμβανομένου του μακελειού στο Μπανταχόθ
όπου εκτελέστηκαν 2.000 κρατούμενοι. Μέχρι τις 10 Αυγούστου, είχαν
ενώσει τα δύο μισά της Εθνικιστικής Ισπανίας.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6aa84f; font-size: medium;">ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ </span></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: orange; font-size: small;">Ο ΦΡΑΝΚΟ ΑΠΟΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΧΩΡΑ </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το επόμενο βήμα του Φράνκο από τις Καναρίους είναι η πολύ γνώριμή του
και υπάκουη Λεγεώνα των Ξένων του Μαρόκου της οποίας υπήρξε διοικητής
στο παρελθόν. Η μεταφορά του από τις Κανάριες Νήσους στο Μαρόκο γίνεται
με Αγγλικό αεροπλάνο που οδηγεί ένα άτομο με το όνομα ''Κάπταιν Μπέμπ
Πόλλαρντ'', που οι υπάρχουσες πηγές φέρουν σαν ιδιώτη αεροπόρο που
ενοικίασε ο Φρανκικός πράκτορας στο Λονδίνο, Λουίς Μπολέν, και
προσγειώνεται στην αεροπορική βάση Τετουάν του Μαρόκου στις 07:00. Άλλες
πηγές σημειώνουν ότι αυτό δεν έγινε εν αγνοία των Αγγλικών Μυστικών
Υπηρεσιών.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκεί τα αεροπλάνα βρίσκονται σαμποταρισμένα ακίνητα στα υπόστεγα από
φόβο ακριβώς να πέσουν στα χέρια των κινηματιών. Υπεύθυνος είναι ένας
ταγματάρχης με καθόλου άγνωστο όνομα Ρικάρντο Μπαχαμόντε, εξάδελφος από
τη μητέρα του Φράνκο που επίσης φέρει το όνομα Μπαχαμόντε (οι Ισπανοί
διατηρούν και το μητρικό επίθετο). Το γεγονός ότι μαζί έπαιζαν από
παιδιά δεν τον γλιτώνει όμως από το εκτελεστικό απόσπασμα. Σε μια
προσπάθεια να ελέγξει το πέρασμα μεταξύ Μαρόκου Ισπανίας ο Φράνκο ζητά
πλοία και αεροπλάνα από Χίτλερ, Μουσολίνι αλλά και από την Αγγλία. Ο
Χίτλερ προσφέρει 2 JU52 που τότε χρησιμοποιούντο και σαν βομβαρδιστικά. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Μουσολίνι προσφέρει για την ώρα 3 αεροπλάνα βομβαρδιστικά - μεταγωγικά
SM 81,οι Άγγλοι απαντούν διακριτικά ότι δεν θέλουν να εκτεθούν και
αρνούνται ενώ οι Γάλλοι αφήνουν περιέργως τα SM 81 να περάσουν απ το
αεροδρόμιό τους στην Αλγερία χωρίς να φέρουν αντίρρηση. Τα JU 52 ακόμα
τότε και χωρίς αντίπαλη διωκτική αεροπορία μπορούσαν να κουβαλήσουν
βόμβες των 500 κιλών με τις οποίες βυθίζουν άνετα το παλιό κυβερνητικό
καταδρομικό Χάϊμε I, που περιπολεί στην περιοχή, αλλά παραμένει το θέμα
της μεταφοράς στην ενδοχώρα αφού μεταγωγικά πλοία δεν υπάρχουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Κιέϊπο ντε Λιάνο δίνει την λύση με μια αιφνιδιαστική ενέργεια..
Μεταβαίνει στη Σεβίλλη, και με μία δύναμη μόνο 200 στρατιωτών, κι ο
ίδιος μόνος με 2 ακόμα αξιωματικούς και ισάριθμα … εξάσφαιρα, εφορμούν
σε μια αναποφάσιστη φρουρά που καλείται να αποφασίσει εδώ και τώρα κι
αιφνιδιάζεται, ενώ επισκέπτεται τον ντόπιο διοικητή κι αρχίζουν μία
''φιλική'' συζήτηση. Ο Ντε Λιάνο προσπαθεί με την ευφράδειά του να τον
πείσει πως το συμφέρον του είναι με το κίνημα αλλά ο συζητητής του
φαίνεται διστακτικός τονίζοντας ότι τον ενδιαφέρει κυρίως να διατηρήσει
την πειθαρχεία και την ενότητα στις μονάδες του. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά το επόμενο βήμα είναι ο πραγματικός του στόχος, το αεροδρόμιο της
Ταβλάδα, την πιο οργανωμένη αεροπορική βάση στη νότια Ισπανία. Τότε
σαν ''από μηχανής θεός'' καταφθάνει από τη Μαδρίτη με ένα ελαφρό
εκπαιδευτικό De Havilland Leopard Moth ένας λοχαγός, ονόματι Αντόνιο
Ρεζάχ, απειλώντας θεούς και δαίμονες ότι θα γαζώσει αλύπητα κάθε μονάδα
που θα τολμούσε να αποσκιρτήσει απ την κυβέρνηση. Δεδομένου ότι το Moth
είναι ένα άοπλο αεροπλανάκι ο Ρεζάχ σύντομα μαζεύει πολλά σκωπτικά
σχολεία . </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τότε τρέχει και καταλαμβάνει 2 παρκαρισμένα DC-2 (αρχική έκδοση του
γνωστού Dacota DC3) τα φορτώνει όπως, όπως με κάτι πρόχειρες βόμβες και
πετάει απέναντι στο Μαρόκο, στο Τετουάν και διατάζει τους σμηνίες να τις
πετούν με τα χέρια από την πόρτα του αεροπλάνου πάνω στους στρατώνες
και τα υπόστεγα. Με την αστεία αυτή μέθοδο βομβαρδισμού σημειώνονται
κάποια κατά λάθος ίσως θύματα αλλά εξασφαλίζεται η οργή του βεζίρη των
Μαροκινών ο οποίος σύντομα πείθεται ότι η Ισπανική κυβέρνηση είναι
εχθρός του και συμπαρατάσσει τα τοπικά του στρατεύματα με τον Φράνκο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ενώ την επόμενη ημέρα αποβιβάζει μία φρουρά από 170 Μαροκινούς στο
λιμάνι του Καντίζ απέναντι στην Ισπανία. Ο Ρεζάχ, προσγειώνει τα DC-2
και εκδίδει διαταγές για τις οποίες δεν ήταν εξουσιοδοτημένος .
Αντικαθιστά τον υπάρχοντα διοικητή και ορίζει στην θέση του ένα παλιό
του γνώριμο πρόσωπο εμπιστοσύνης και παίρνοντας το Moth εξαφανίζεται
προς Μαδρίτη. Όταν ο Ρεζάχ έχει ήδη φύγει ο νυν διοικητής πρόθυμα
συμπαρατάσσεται με το στρατιωτικό κίνημα. Ο Ρεζάχ δεν ήξερε ότι ο
έμπιστός του ήταν αντίπαλος, ηγετικό μέλος της τοπικής ''φάλαγγας''. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο ντε Λιάνο τρέχει στα υπόστεγα να ελέγξει τις δυνατότητες των
υπαρχόντων αεροπλάνων όπου μαζί με αυτά τα DC-2 υπάρχουν στα υπόστεγα,
κι άλλα 3 τρικινητήρια Fokker της εποχής απομιμήσεις των αμερικανικών
Ford Trimotor. Έτσι διαθέτει 5 μεταγωγικά με το οποία μεταφέρει σε μια
βδομάδα αρχικά κάπου 1700 άνδρες. Ο Φράνκο ζητάει απ την Γερμανία
περισσότερα αεροπλάνα αλλά δείχνει ενδιαφέρον μόνο για βομβαρδιστικά
μεταφοράς βομβών 1000 κιλών. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι
χαμογελούν.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVcB_URdwf49yx8lzlUCGq2zX8sz60rod4XfgBVton6psehbKQwyUh4-0ellLz-k9HKT-96E8QtJGmDL8-He-3xmLdzyvz1WX2xRMK3zrJAXeNWepG2soIFZYhkOQFlpw6xZx40q-MXF0/s1600/savoia-marchetti-sm81-pipistrello-bomber-01.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVcB_URdwf49yx8lzlUCGq2zX8sz60rod4XfgBVton6psehbKQwyUh4-0ellLz-k9HKT-96E8QtJGmDL8-He-3xmLdzyvz1WX2xRMK3zrJAXeNWepG2soIFZYhkOQFlpw6xZx40q-MXF0/s1600/savoia-marchetti-sm81-pipistrello-bomber-01.png.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Σε μάχες υπαίθρου ενάντια σε πεζικό σε ανοικτό χώρο οι βόμβες των 1000
κιλών δεν έχουν νόημα, αντίθετα τα βομβαρδιστικά θα είναι άχρηστα χωρίς
συνοδεία και τα αεροδρόμια ανυπεράσπιστα χωρίς αντιαεροπορικά. Τελικά
αποστέλλονται εσπευσμένα ακόμα 9 JU 52 και 6 διπλάνα καταδιωκτικά He-51
μαζί με 20 αντιαεροπορικά Flak-30 των 20 χιλ με 100 άτομα συνολικό
πλήρωμα. Η δύναμη αυτή ως τις 11 Οκτωβρίου θα πραγματοποιήσει την πρώτη
στον κόσμο αερογέφυρα μεταφέροντας κάπου 13900 άνδρες και 274 τόνους
υλικού.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η πρωτοφανής ενέργεια αυτή δημιούργησε μια ανέλπιστη κατάσταση για τον
Φράνκο ο οποίος βρέθηκε σχεδόν από τη μια μεριά στην άλλη να διαθέτει
όχι μόνο μια υπερσύγχρονη αερομεταφορική μονάδα αλλά και μια σημαντική
δύναμη μέσα στην ενδοχώρα μαζί με τις καλλίτερες προοπτικές από την
αναμενόμενη άφθονη περαιτέρω ενίσχυση σε υλικό έμψυχο και άψυχο από τους
''καλούς'' του συμμάχους. Η Κυβέρνηση πανικοβάλλεται σε τρομερό βαθμό
κι όσο απίστευτο κι αν φαίνεται κανένα στράτευμα δεν βαδίζει εναντίον
της Σεβίλης, μόνο κάτι τοπικές μιλίτσιες εξοπλισμένες απλά με τουφέκια
βρίσκονται μεταξύ Φράνκο και Μαδρίτης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκ των υστέρων ανακαλύπτεται ότι ο Αθάνια είχε πληροφορηθεί για το
κίνημα στις προσπάθειες του ντε Λιάνο να προσηλυτίσει αξιωματικούς οι
οποίοι το μετέφεραν στον πρωθυπουργό αλλά εκείνος αρνήθηκε να τις
συζητήσει. Πίστευε πάντα ότι μετά το πραξικόπημα ''Οπερέτα'' του
Σανχούρχο δεν θα τολμούσε κανείς να αποπειραθεί κάτι παρόμοιο. Ο Αθάνια
στο άκουσμα των γεγονότων πέφτει από τα σύννεφα και πνίγεται σε
απόγνωση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αποφασίζει να αλλάξει πρωθυπουργό προς το μετριότερο και τοποθετεί τον
φίλο του Καθάρες Κιρόχα ο οποίος καταλαβαίνει ότι δεν ελέγχει τίποτα
καθώς μαθαίνει για ανεξέλεγκτες εκτελέσεις από τυχαία κομματικά
αποσπάσματα εναντίον ''εχθρών'' της Κυβέρνησης και παραιτείται. Ο Αθάνια
τοποθετεί τον Μαρτίνεζ Μπάριο που μάλιστα είχε διατελέσει και στην
κυβέρνηση Λερρού σαν πιο ''δεξιό'' που κάνει μια προσπάθεια ειρήνευσης
και προτείνει στον Μόλα την αρχηγεία του Επιτελείου του Ισπανικού
στρατού και παύση του κινήματος.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μια ανεξέλεγκτη τρομοκρατία στις κυβερνητικές περιοχές όπου κάπου 20.000
άτομα εκτελούνται ως πραγματικοί είτε υποθετικοί ''εχθροί του λαού''.
Οι Κυβερνητικοί στρατιωτικοί αντέδρασαν έντονα σε αυτό αλλά ο Χιράλ
εκείνη την στιγμή δεν ήξερε ποιος αξιωματικός είναι μαζί του και
θεώρησε, πιθανόν σωστά, πως μόνο το οπλισμένο πλήθος μπορούσε να
αποτρέψει νέες αποσκιρτήσεις. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δυστυχώς το φαινόμενο που ακολουθεί είναι αναπόφευκτο, τα όπλα
διασπαθίζονται σε διάφορες κατευθύνσεις και τα ορίζουν μιλίτσιες,
κόμματα και τυχαίοι στον δρόμο οι οποίοι ξεσπούν σε πολίτες που
θεωρούνται εχθροί του λαού κι άλλοτε απλά προσωπικοί τους εχθροί
ξεκινώντας μια περίοδο τρομοκρατίας. Ο Χιράλ πάντως είναι αποφασισμένος
για πόλεμο και το δηλώνει σε ένα Αθάνια ο οποίος του λοιπού διακατέχεται
από μόνιμη μελαγχολία και αφήνει τους άλλους να οδηγήσουν την
κατάσταση, που ο ίδιος πρακτικά εγκαταλείπει. Αλλά η Κυβέρνηση δεν έχει
το πρόβλημα στα άτομα όσο κυρίως στο υλικό.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πρέπει να εξοπλιστούν νέες μονάδες να αντικαταστήσουν εκείνες που
αποσκίρτησαν και χρειάζεται οπλισμός όλων των ειδών και μεγεθών και
κυρίως αεροπλάνα, η αεραπόβαση του Φράνκο και ο αιφνιδιασμός της, συν
τις στρατηγικές θεωρίες της περιόδου 1925 - 1935 όλα συνηγορούν στο ότι
το αεροπλάνο είναι το νέο κύριο στρατηγικό όπλο της εποχής. Ο Χιράλ
στέλνει εσπευσμένο μήνυμα στη Γαλλία, ''Αιφνιδιαστήκαμε από αναπάντεχο
κίνημα, ζητάμε όπλα, κυρίως αεροπλάνα, επειγόντως''.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Ο Φράνκο Βαδίζει προς τη Μαδρίτη </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκείνος αποφασίζει άμεση κίνηση προς βορρά ακολουθώντας την δυτική
πλευρά των φιλικών Πορτογαλικών συνόρων ενώ πιο εύκολα έτσι θα
συναντήσει την περιοχή που κρατάει ο Μόλα ο οποίος είναι στριμωγμένος
και δεν μπορεί αβοήθητος να κάνει επίθεση στη Μαδρίτη. Ο Φράνκο στη
Σεβίλη κάνει ανακοίνωση ότι το κίνημα αντιστρατεύεται την διάλυση της
Ισπανίας που επιχειρείται με την αποδοχή ανεξαρτησίας Βάσκων -
Καταλανών, την περιφρόνηση του στρατού και την συνεχή καταδίωξη της
Εκκλησίας περιστοιχιζόμενος από τον Λιάνο και τον ντόπιο Καρδινάλιο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Εκκλησία, τουλάχιστον με το πρόσωπο των περισσοτέρων τοπικών
καρδιναλίων, πλην των Βάσκων, του λοιπού παρατάσσεται με τον Φράνκο υπό
την σημαία μίας ''σταυροφορίας'', οι ιερωμένοι αυτοί θα είναι οι
μοναδικοί εκκλησιαστικοί που θα υιοθετήσουν επίσημα και δημόσια τον
φασιστικό χαιρετισμό. Στην Μαδρίτη η στρατιωτική βοήθεια που δικαίως
αναμενόταν απ τη σοσιαλιστική Γαλλία όχι μόνο δεν έρχεται αλλά επίσημα ο
Λέον Μπλούμ ήδη στις 8 Αυγούστου αποκλείει πλήρως τα σύνορα
προτείνοντας στην Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) την αρχή της ''Μη
Επέμβασης''. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αντίσταση της κυβέρνησης καταντάει μια δύσκολη υπόθεση καθώς
αποκόπτεται από ξηράς με όλη την Ευρώπη. Ο Μουσολίνι οργανώνει ήδη
αποστολή κανονικού τακτικού στρατού και αεροπορίας υπό την μορφή
εθελοντικών τμημάτων τα CTV (Corpo Truppo Volontarie) αναμένοντας μία
επιβλητική παρέλαση στη Μαδρίτη. Μεταξύ 27 Αυγούστου και 3 Σεπτεμβρίου
1936, η προσπάθεια απόβασης των κυβερνητικών στην Μαγιόρκα αποτυγχάνει
μπροστά στην πίεση των βομβαρδιστικών SM81 και οι Ιταλοί αποκτούν
επιτέλους την πολυπόθητη αεροναυτική αυτή βάση για να την
χρησιμοποιήσουν κατά της Βαρκελώνης, και στο μέλλον, ελπίζουν, για τον
έλεγχο όλης της Δυτικής Μεσογείου. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2hMWSdTxdq8VeoxbXEr7vDdvyZibiZUV8bM4aE8Bp8TnD_gqFXq-ZHjc-5dLdaHjTZBEve5rR1k1bNmECpXRiG0cOgGe8vT5aIMOH9QqDQMmcL3MClvJAmP-BzOW3q71foOEhqK2NAHU/s1600/6a00d8341bf85353ef019b0010692d970b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2hMWSdTxdq8VeoxbXEr7vDdvyZibiZUV8bM4aE8Bp8TnD_gqFXq-ZHjc-5dLdaHjTZBEve5rR1k1bNmECpXRiG0cOgGe8vT5aIMOH9QqDQMmcL3MClvJAmP-BzOW3q71foOEhqK2NAHU/s1600/6a00d8341bf85353ef019b0010692d970b.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο θρασύς Μελανοχίτων αντιπρόσωπος του Μουσολίνι, Κόντε Ρόσσι
αποβιβάζεται στο νησί δίνοντας σε όλους να καταλάβουν ότι είναι η
ουσιαστική εξουσία, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι οι Ισπανοί θα έπρεπε
επιπλέον να του προμηθεύουν καθημερινά γυναίκες για την νυκτερινή του
διασκέδαση. Η Ρωσία προωθεί στρατιωτική βοήθεια με εθελοντές μεν αλλά απ
τον τακτικό στρατό ενώ κινητοποιούνται και οι διεθνείς κομμουνιστικές
οργανώσεις και προσφέρουν άτομα για το μέτωπο και την οργάνωση που θα
αποτελέσουν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Λίγα από αυτούς όμως είναι γνώστες όπλων, καμία φορά είναι άνεργοι
εργάτες ή διωκόμενοι πολιτικά που κρύβονται σε άλλα κράτη, είτε και
ιδιώτες που καταφθάνουν από μόνοι τους γιατί μερικοί δεν αντέχουν
συναισθηματικά την ευκολία με την οποία οι Χίτλερ - Μουσολίνι έχουν
καταφέρει στην 10ετία 1925 - 1935 να περάσουν όλες τους τις απαιτήσεις,
προφανώς με την ανοχή αν όχι και ενθάρρυνση των ''μεγάλων δημοκρατιών''
της Δύσης. Η Ρωσία θέτει όρο να πληρωθεί το πολεμικό υλικό με χρήματα
και δη με αποστολή του χρυσού από την τράπεζα του κράτους με την
δικαιολογία ότι πιθανόν με την πτώση της Μαδρίτης να πέσει όλο στα
χέρια του Φράνκο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μαδρίτη εξοργίζεται, αλλά στις 28 Αυγούστου 1936 αποστέλλονται 500
τόνοι χρυσού με πλοίο απ τη Καρθαγένα στην Οδησσό, την ώρα μάλιστα που
τα πρώτα JU 52 και SM 79 εμφανίζονται στον ουρανό της πρωτεύουσας
πετώντας φυλλάδια γεμάτα απειλές για ισοπέδωση αν ο λαός αντισταθεί. Η
Ισπανία έχει ανάγκη τα όπλα και άρα κάθε παραχώρηση στην Ρωσία θεωρείται
αποδεκτή. Η κυβέρνηση στέλνει κρυφό μήνυμα στον Μπλούμ να βοηθήσει
ειδικά με το όπλο που φαίνεται ότι θα κρίνει τον πόλεμο αεροπλάνα . </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Υπ Αεροπορίας της Γαλλίας, ονόματι Κώτ, κινείται μυστικά , αλλά το
αποτέλεσμα είναι πτωχό, οι Γάλλοι βιομήχανοι αρνούνται να στείλουν νέα
αεροπλάνα που θεωρούνται ''απόρρητα'' και η υπόθεση περνάει στα χέρια
του Αντρέ Μαλρώ – μετέπειτα υπουργού του Ντε Γκώλ. Ο Μαλρώ, γόνος
πλούσιας οικογενείας που κινείται στον χώρο των αριστερο-διανοουμένων,
παίζει ένα περίεργο ρόλο ενδιαμέσου και οργανώνει αποστολή μισθοφόρων
Γάλλων αεροπόρων με μερικά παλιά αεροπλάνα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Γάλλοι πληρώνονται με υπερκοστολογημένες τιμές, η κυβέρνηση είναι
απογοητευμένη αλλά για λόγους σκοπιμότητας ανακοινώνει ότι η Γαλλία
παρατάσσεται ιδεολογικά και υλικά στην κυβερνητική Ισπανία ονομάζοντας
τον Μαλρώ αρχηγό της Ξένης Εθελοντικής Αεροπορίας αφήνοντας τον τύπο να
γράψει για τον ''γενναίο πιλότο'' που θα αντιμετωπίσει τους
Γερμανο-ιταλούς. Τελικά όμως ο Μαλρώ δεν έχει καν δίπλωμα πιλότου, δεν
πέταξε ποτέ, αλλά οι εφημερίδες παρόλα αυτά διηγούνται αεροπορικά
κατορθώματά του με φωτογραφίες δίπλα σε παρκαρισμένα, αλλά ποτέ εν
πτήσει, αεροπλάνα . </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Και τι απομένει με όλα αυτά, 4 Breguet, 14 παλιά ταχυδρομικά αεροπλάνα,
10 Potez-25 παλαιά βομβαρδιστικά μετριότατων επιδόσεων, και 10
Dewoitine 500, ασθενή κακότεχνα μονοπλάνα με σταθερό σύστημα προσγείωσης
, ενώ στην Φρανκική μεριά καταφθάνει η τελευταία λέξη της
Γερμανο-ιταλικής αεροπορικής τεχνολογίας. Στη συνέχεια ο Αθάνια προχωρεί
υπό πιέσεις στην αλλαγή πρωθυπουργού ο οποίος εννοείται θα συγκεντρώσει
την μεγαλύτερη αποδοχή όλων των παρατάξεων εν καιρώ πολέμου.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Του υποδεικνύουν τον Λάργκο Καμπαλλέρο παλαιό Αρχισυνδικαλιστή ο οποίος
κρίνεται πλέον ''επαναστατικός'' και αποδεκτός από τις κομματικές
παρατάξεις. Η πρόταση επιβάλλεται με την υπόδειξη των Ρώσων που ζητούν
να έχουν πολιτική ελευθερία κινήσεων. Ο Καμπαλλέρο στις 4 Σεπτεμβρίου
1936 δέχεται, τοποθετεί μάλιστα 4 κομμουνιστές υπουργούς στην κυβέρνηση
και υπουργό οικονομικών τον σοσιαλιστή Χουάν Νεγκρίν με σκοπό να
οργανώσει τον πόλεμο όμως πάλι καμία στρατιωτική δύναμη δεν αποστέλλεται
κατά του Φράνκο, πράγμα που άλλοι αποδίδουν σε δυσπιστία προς τον
στρατό και άλλοι στην έλλειψη οργάνωσης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όμως υπάρχουν στρατιωτικοί και αστυνομικοί -τα 60% της συνολικής
δύναμης- που μένουν πιστοί στην κυβέρνηση αλλά τα αναρχικά τάγματα των
CNT (Confederation National de Trabahadores) και η μιλίτσια των FAI
(Falanga Anarchista Iberica) δεν μπορούν να συνηθίσουν την ιδέα ότι θα
συμπολεμούν με ανθρώπους που φέρουν στολή. Το πολιτικό πρόβλημα στην
κυβέρνηση είναι το χειρότερο απ' όλα, οι διάφορες μιλίτσιες κινούνται
αυτόνομα, κρύβουν όπλα για να τα έχει η μία και όχι η άλλη ενώ η κάθε
μια προχωρεί σε εκτελέσεις ατόμων ''κατά το δoκούν'' που η πελαγωμένη
κυβέρνηση δεν ελέγχει. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εν τω μεταξύ η ΚτΕ (Κοινωνία των Εθνών) παίζει τον χειρότερο ποτέ ρόλο
της. Ο Καμπαλλέρο καταφεύγει σε αυτήν δηλώνοντας ότι η χώρα του είναι
θύμα στρατιωτικής επέμβασης, αλλά η γραμματεία απαντά ότι δεν υπάρχουν
συγκεκριμένα στοιχεία και τελικά σε μία υποκριτική έξαρση αποδέχονται
όλοι την πρόταση Μπλούμ για την ''Μη Επέμβαση'' μαζί με μία προσθήκη, να
υπάρχει στρατιωτική επίβλεψή της στην οποία προθυμοποιούνται να
συμμετέχουν οι Άγγλοι - Γάλλοι και οι Μουσολίνι - Χίτλερ. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο σκοπός είναι εμφανής, Ιταλικά και Γερμανικά πλοία θα επιβλέπουν τις
ακτές για να μην πλησιάζουν πλοία άλλων δυνάμεων ενώ παράλληλα θα
προστατεύουν τα δικά τους κατά την μεταφορά υλικού στον Φράνκο. Οι
Άγγλοι αποκλείουν τον Βασκικό κόλπο από τον οποίο όμως μόνο οι
κυβερνητικοί θα μπορούσαν να λάβουν βοήθεια. Ελέγχουν βέβαια και το
πέρασμα του Γιβραλτάρ αλλά δεν σταματούν τα πλοία που το διασχίζουν για
να ενισχύσουν φυσικά τον Φράνκο, προσπαθώντας να μην δίνουν στόχο σε
διπλωματικές εμπλοκές. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX7a7JCbc6ZGv_TKTuJdhzrPmqYEY7Ff86Kn0w8R4IOIl16ls0XG5VCO4NxdGGB7IZoP1ecJNh3jg58L7FpsdxvodnSI-iMFtUSAtxaRmUbpYXYy0YdHzzyi_MrLjlm1yO2sBYvPnKx2E/s1600/guerra-civil-espanola.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX7a7JCbc6ZGv_TKTuJdhzrPmqYEY7Ff86Kn0w8R4IOIl16ls0XG5VCO4NxdGGB7IZoP1ecJNh3jg58L7FpsdxvodnSI-iMFtUSAtxaRmUbpYXYy0YdHzzyi_MrLjlm1yO2sBYvPnKx2E/s1600/guerra-civil-espanola.jpg" width="290" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Η Κοινωνία των Εθνών έχει αποφασίσει να σκοτώσει την κυβερνητική
Ισπανία κι εκείνη με την σειρά της ν' αυτοκτονήσει αργότερα. Ιταλοί -
Γερμανοί αρχίζουν αγώνα δρόμου για το ποιος θα αναδειχτεί ο καλλίτερος
φίλος του Φράνκο με στόχο την παρουσία δίπλα του στο μπαλκόνι της νίκης
και με νωπά τα άρθρα του πολεμικών ανταποκριτών που σημειώνουν το
μέγεθος της στρατιωτικής τους δύναμης. Ειδικά ο Μουσολίνι προσφέρει
απλόχερα , ''Ας μην μιλάμε για χρέη, Θα τα βρούμε μετά την νίκη'',
δηλώνει ο Τσιάνο στους Φρανκικούς εκπροσώπους. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Χίτλερ αποστέλλει μονάδες αυτεξούσιες σε οργάνωση και υλικό πράγμα που
απαλλάσσει τον Φράνκο από την επιμελητεία και ανεφοδιασμό τους. Το
πυροβολικό είναι εντυπωσιακό, τα μηχανοκίνητα και τα τανκς αρκετά αλλά
εκείνο που εντυπωσιάζει την εποχή 1935 - 1940 είναι το αεροπλάνο.
''Όποιος έχει τον αέρα έχει τα πάντα'' είναι το δόγμα που επικρατεί στα
χείλη πολλών στρατηγικών αναλυτών. Ο Φράνκο λαμβάνει επίλεκτες
αεροπορικές μονάδες μαζί με τα αεροπλάνα και τους πιλότους, άσχετα που
επίτηδες φέρουν ψεύτικες ταυτότητες με ονόματα, Πάμπλο, Χουάν , Χόρχε
κ.λπ. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα Ιταλικά καταδιωκτικά CR-32 έχουν προ 2ετίας κερδίσει σε
πανευρωπαϊκές αεροβατικές επιδείξεις ενώ τα νεοκατασκευαζόμενα
Μέσσερσμιτ Bf-109 είναι η τελευταία λέξη καταδιωκτικού, αν και οι
μονάδες που αποστέλλονται αρχικά διαθέτουν τα στάνταρτ αλλά καθόλου
ευκαταφρόνητα διπλάνα He-51 και Henschel 123. Οι Ρώσοι σχεδιαστές
πιέζονται να ανακαταλάβουν το χαμένο έδαφος αν και αγοράζουν ακόμα
μηχανές από τις ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα κάτω από δύσκολες συνθήκες είναι
καταπληκτικά.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι τύποι Πολυκαρπώφ I-15, και I-16 που ετοιμάζονται είναι ευέλικτοι και
ικανοί να τα βγάλουν πέρα σχεδόν με όλους αν κι όχι με τα Μέσσερσμιτ. Το
βασικό πλεονέκτημά τους λέγεται έκπληξη, αφού οι Γερμανο-ιταλοί θεωρούν
τον Ισπανικό ουρανό απόλυτα δικό τους. Η Κυβέρνηση αναγκάζεται ωστόσο
να βγεί στην διεθνή μαύρη αγορά όπλων ακόμα και για τον τυπικό οπλισμό,
οι περισσότεροι λαϊκοί αγωνιστές διαθέτουν ένα παλιό τουφέκι και μια
κουβέρτα ρολό περασμένη απάνω τους σαν στάνταρτ εξάρτιση. Λείπουν
σφαίρες, πολυβόλα, κανόνια. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η περιπέτεια που θα ακολουθήσει μόλις στις μέρες μας αρχίζει να γράφεται
σε επίσημα ιστορικά βιβλία -υπάρχει μάλιστα και Ελληνική εμπλοκή μεταξύ
πολλών άλλων- αποπνέοντας από παντού απατεωνιά και χορό ενδιαμέσων που
τελικά τρώει όλο τον χρυσό της Ισπανίας προσφέροντάς της ετερόκλητο και
παμπάλαιο υλικό που μερικές φορές μάλιστα μπλοκάρεται σε ορισμένα
λιμάνια από επέμβαση παρατηρητών της ΚτΕ ή των διαφόρων κυβερνήσεων,
ειδικά της Γαλλικής </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Άμυνα της Μαδρίτης </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τον Σεπτέμβρη κι ενώ η κυβέρνηση προετοιμάζεται για άμυνα στην
πρωτεύουσα ο Μόλα προωθεί εύκολα τον στρατό του μέχρι τα Γαλλικά σύνορα
κοντά στο Σαν Σεμπαστιάν αποκόβοντας εντελώς τους Βάσκους από ξηράς. Η
Μαδρίτη για να τους εμψυχώσει αναγνωρίζει την ανεξαρτησία τους και
επισημοποιείται το ανεξάρτητο Βασκικό κράτος ονόματι Euscadi με πρόεδρο
τον Αντόνιο Αγκίρε στις 7 Σεπτεμβρίου 1936. Ο Μόλα ορκίζεται να τους
εκδικηθεί. Όλο τον υπόλοιπο μήνα οι παρατάξεις οργανώνουν την βοήθεια
που τους έρχεται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Την 1η Οκτωβρίου 1936 στο Μπούργκος οι κινηματίες αποφασίζουν να
αναθέσουν την επίσημη αρχηγία στον Φράνκο, εν όψει μιας επικείμενης
κατάληψης της Μαδρίτης κι εφόσον ο θεωρητικός αρχηγός Σανχούρχο δεν ζει.
Ο Φράνκο χρησιμοποιεί τον τίτλο αρχηγού κράτους και όχι ομάδας
στρατηγών υπό την σιωπηρή οργή των Μόλα και Καμπανέλλας. Η Επιλογή του
Φράνκο έρχεται ''απ' έξω'', Μουσολίνι - Χίτλερ αλλά και άλλοι τον
θεωρούν πλέον αξιόπιστο και δυναμικό. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τελικά η Ρωσική βοήθεια αρχίζει να καταφθάνει στην κυβερνητική Ισπανία
στις 12 Οκτωβρίου 1936. Οι Ρώσοι απαιτούν οργάνωση και συντονισμό
κινήσεων, κατάργηση των μεμονωμένων ομάδων από μιλίτσιες, υπαγωγή σε
ενιαίο στρατό και εκπόνηση στρατηγικού σχεδίου. Η οργάνωση των Ρώσων
έρχεται σε φανερή αντίθεση με την χαλαρή κατάσταση στο κυβερνητικό
στρατόπεδο αλλά κι ενάντια στην αντίληψη των αναρχικών για ανεξαρτησία
δράσεως. Οι κάτοικοι στη Μαδρίτης, αρχικά φοβισμένοι από την εύκολη
προέλαση του Φράνκο και τις απειλές τον αεροπλάνων παίρνουν θάρρος από
την εμφάνιση των Ρώσων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Υπάρχει ένα είδος λαϊκού ξεσηκωμού ενώ παράλληλα ενθουσιασμό προκαλούν
οι εμφανιζόμενοι ξένοι εθελοντές οργανωμένοι σε σώματα, τις αποκαλούν
''Διεθνείς Ταξιαρχίες'' που παρά την απειρία τους και την έλλειψη
επιμελητείας με την οποία τους δέχονται οι Ισπανοί, συμβολίζουν τον έξω
κόσμο που τους συμπαρίσταται. Υπάρχουν και λίγοι Έλληνες ανάμεσά τους –
χονδρικά 300 σε ένα τελικό σύνολο κάπου 35.000 από κάπου 25 έθνη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις 29 Οκτωβρίου 1936 οι Ρώσοι έχουν ήδη συναρμολογήσει 2 σμήνη
αεροπλάνων και κάπου 50 τανκς τύπου T-26, πολυβόλα και χειροβομβίδες
προωθούνται σε ικανοποιητικό βαθμό και κατασκευάζονται οχυρώματα. Όμως ο
Καμπαλλέρο αποφασίζει να απομακρύνει προσωρινά την κυβέρνηση απ τη
Μαδρίτη και την μεταφέρει στη Βαλένθια αφήνοντας την άμυνα στον μέτριο
στρατηγό Χοσέ Μιάχα . Μεταξύ 8 και 23 Νοέμβρη 1936 εκδηλώνεται η επίθεση
του Φράνκο υπό την αρχηγεία των Μόλα και Βαρέλα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4EAUjLVs4N0HkwED4ZU9b7mnJHzrRW7Gu4Lq5VZtVTYlNHH2gg1tQbeb72W7UF0oElLFO2Hi-WXZkRvl3vlk3A6ES5ofigHDkhbCfPtGBL6srtgn5gcibz8euq9pqj-azWrRYBR7rE6c/s1600/guerra_civil_2_001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4EAUjLVs4N0HkwED4ZU9b7mnJHzrRW7Gu4Lq5VZtVTYlNHH2gg1tQbeb72W7UF0oElLFO2Hi-WXZkRvl3vlk3A6ES5ofigHDkhbCfPtGBL6srtgn5gcibz8euq9pqj-azWrRYBR7rE6c/s1600/guerra_civil_2_001.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Φράνκο θέλει μια γρήγορη επίθεση χωρίς στρατηγική μελέτη πιεζόμενος απ
το χρόνο, αλλά ο πιο ''μελετημένος'' Μόλα αντιδρά στην υπερανάπτυξη των
γραμμών τους η οποία σε κάποια σημεία, ειδικά στον νότο, καταντά πολύ
ασθενής. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο οι Ρώσοι που βλέπουν ακριβώς το ίδιο
πιέζουν για μια υπερκέραση του ΝΑ τμήματος και μετέπειτα κύκλωση προς
τα δυτικά αλλά ο Καμπαλλέρο ανθίσταται λέγοντας ότι τον νοιάζει η ΒΔ
μεριά που οδηγεί στους αποκλεισμένους Βάσκους. Τελικά η μάχη αρχίζει
χωρίς στρατηγικό σχέδιο. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Φρανκικοί φτάνουν κάπου 10 χιλ απ το κέντρο στα νότια με σκοπό να
περάσουν τις γέφυρες του ποταμού Μαντζανάρες ενώ το κύριο σώμα τους
χτυπά τα δυτικά προάστια στην πανεπιστημιούπολη. Οι Μαυριτανοί του
Φράνκο συνηθισμένοι στον πόλεμο της ερήμου δεν τα βγάζουν πέρα με
οδοφράγματα όπου ο κάθε άπειρος αλλά αποφασισμένος πολεμιστής μπορεί να
κάνει θαύματα. Καταλαμβάνονται βέβαια τα ¾ των κτιρίων της
πανεπιστημιούπολης με μάχη σώμα με σώμα αλλά εκεί τελματώνεται η
κατάσταση. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στα νότια όπου η ανάπτυξη είναι αραιή τα Ρωσικά τανκς T-26 είναι η
μεγάλη έκπληξη. Το πεζικό του Φράνκο δεν είναι έτοιμο γι αυτά και
διασπάται αλλά καθώς δεν υπάρχει στρατηγικό σχέδιο μετά από τις
επιτυχίες τους τα τανκς δεν έχουν παρά να επιστρέψουν πίσω. Η Γερμανική
αεροπορία καλείται να διαλύσει τις αμυντικές κυβερνητικές γραμμές, αλλά
τότε τα Ρωσικά καταδιωκτικά I-15 βγαίνουν στον αέρα για πρώτη φορά υπό
τον έξαλλο ενθουσιασμό των υπερασπιστών. Καθώς κανένα βομβαρδιστικό δεν
τα βγάζει πέρα μόνο με καταδιωκτικά γρήγορα η αεροπορική επίθεση
καταλήγει σε αποτυχία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Φράνκο περνάει κρίση αξιοπιστίας και μίας και δεν μπορεί να πάρει την
πρωτεύουσα και τη διεθνή αναγνώριση καλεί Μουσολίνι - Χίτλερ να τον
αναγνωρίσουν διπλωματικά, πράγμα που γίνεται στις 18 Νοέμβρη. Η μάχη της
Μαδρίτης αφήνει εποχή σαν μια νίκη των λαϊκών αγωνιστών ενάντια στην
στρατιωτική δικτατορία, γεμίζουν τον κόσμο με αισιοδοξία , το σύνθημα :
Non Pasarán (Δεν θα περάσουν) γίνεται θρύλος αλλά στο πολιτικό
παρασκήνιο οι παραταξιακές αντιθέσεις είναι μεγάλες κι αυτό έχει πάντα
αντίκτυπο στην κυβερνητική στρατιωτική μηχανή. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στις 25 Σεπτεμβρίου η κυβερνητική αεροπορία εκτελεί βομβαρδισμό
εντυπώσεων στο Μπούργκος με το σμήνος Εσπάνια που εφορμάει απ το
σημερινό αεροδρόμιο της Μαδρίτης, Μπαράχας. Τα αδύναμα Potez-25 είναι
εκεί για να ''εκδηλώσουν'' απλά την παρουσία τους και να ‘''κδικηθούν''
τον βομβαρδισμό της Μαδρίτης. Ένα από αυτά καταρρίπτεται μέσα στις
Φρανκικές γραμμές με τον υποσμηναγό Μελλάδο ο οποίος επιζεί αλλά στο
βάθος βλέπει τις φιγούρες στρατιωτών να πλησιάζουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θυμάται πως την περασμένη βδομάδα σε μια παρόμοια περίπτωση η Φρανκική
αεροπορία πέταξε σαν ''αναμνηστικό δώρο'' το κατατεμαχισμένο κορμί ενός
Άγγλου εθελοντή αεροπόρου μέσα στην βάση τους. Δεν αργεί να πάρει την
μοναδική απόφαση που ταιριάζει στην μοίρα που τον περιμένει, στηρίζει το
περίστροφό του στον κρόταφο και πυροβολεί. Οι στρατιώτες πλησιάζουν και
μια κραυγή γεμάτη παραπονεμένο βγαίνει απ τα χίλια τους.ήταν
κυβερνητικοί φαντάροι που όρμησαν στις εχθρικές γραμμές μόνο και μόνο
για να τον σώσουν.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη της Μαδρίτης (1936) </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Έχοντας προωθήσει τις θέσεις τους, οι εθνικιστές άρχισαν στα τέλη
Οκτωβρίου 1936 να συγκεντρώνουν δυνάμεις με σκοπό να επιτεθούν κατά της
Ισπανικής πρωτεύουσας, της Μαδρίτης. Η στιγμή ήταν από κάθε άποψη
κατάλληλη για την επίθεση. Η εθνικιστική Στρατιά της Αφρικής είχε
σαρώσει τα τμήματα πολιτοφυλάκων της δημοκρατίας από τη Σεβίλη ως τα
πρόθυρα της πρωτεύουσας, η πτώση της οποίας θα εξασφάλιζε στον Φράνκο,
αν όχι το τέλος του πολέμου, τουλάχιστον μια μεγάλης ψυχολογικής
σημασίας επιτυχία και ίσως την αναγνώριση του καθεστώτος του από τις
ξένες δυνάμεις. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μαδρίτη πράγματι εκείνη την εποχή έμοιαζε με ώριμο φρούτο, έτοιμο να
πέσει στα χέρια των εθνικιστών, σχεδόν χωρίς μάχη. Η φρουρά της πόλης
αποτελείτο αποκλειστικά σχεδόν από πολιτοφύλακες, τραγικά οπλισμένους,
στελεχωμένους και εκπαιδευμένους. Δεν είχαν κατασκευαστεί οχυρωματικά
έργα γύρω και μέσα στην πόλη, δεν υπήρχαν αντιαεροπορικά πυροβόλα και
υπήρχαν ελάχιστα παλαιά Γαλλικά αεροσκάφη για να υποστηρίξουν από αέρος
τη φρουρά. Δικαίως υπεραισιοδοξία επικρατούσε στο εθνικιστικό
στρατόπεδο. Ακόμα και πάντα φειδωλός Φράνκο ήταν τώρα βέβαιος για την
επιτυχία.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Είχε μάλιστα διατάξει τη συγκέντρωση φορτηγών αυτοκινήτων πίσω από τα
στρατεύματα του, φορτωμένων με τρόφιμα για τον πληθυσμό της Μαδρίτης. Τη
γνώμη των εθνικιστών συμμεριζόταν και όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που
βρίσκονταν στην πόλη, αλλά και αυτή η ίδια η δημοκρατική κυβέρνηση. Ο
πρωθυπουργός Λάργκο Καμπαλέρο εξακολουθούσε να δυσπιστεί έναντι των
υπολοίπων πολιτικών σχηματισμών και κυρίως έναντι των κομμουνιστών και
των αναρχικών. Πέραν τούτου πάντως δεν έπραξε και πολλά για να ενισχύσει
την άμυνα της Μαδρίτης.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το μοναδικό μέτρο που έλαβε τότε η κυβέρνηση αφορούσε τη συγκρότηση
«μικτών» ταξιαρχιών – η κάθε μια θα διέθετε ένα τακτικό τάγμα και τρία
τάγματα πολιτοφυλάκων. Παρόλα αυτά όμως η κυβέρνηση δεν ήταν
αποφασισμένη να πολεμήσει. Φοβούμενος ενέργειες της «5ης Φάλαγγας» ο
Καμπαλέρο αποφάσισε την αποχώρηση της κυβέρνησης από την Μαδρίτη. Την
απόφαση αυτή ακολούθησε πανικός. Υπουργοί, αξιωματούχοι και διάφοροι
παρατρεχάμενοι άρχισαν κακήν κακώς να αποχωρούν. Μαζί τους αποφασίστηκε
να αποχωρήσουν και 8.000 εθνικιστές κρατούμενοι, οι οποίοι όμως
σφαγιάστηκαν όλοι καθ’ οδό. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdWP5KRLKo47qROJksessK9wPyvAzbWtLkzjJtf7w9SdheR71cSDLw5sGBZxvCGKNb5t_j3HimsXsBlJhqHQQ3Jb6SFZzp-WB_ForwCUmx7x-Qeklwakb3SJCJYyHwrW_2-OREm7W23gM/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="441" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdWP5KRLKo47qROJksessK9wPyvAzbWtLkzjJtf7w9SdheR71cSDLw5sGBZxvCGKNb5t_j3HimsXsBlJhqHQQ3Jb6SFZzp-WB_ForwCUmx7x-Qeklwakb3SJCJYyHwrW_2-OREm7W23gM/s1600/%CE%9F+%CE%99%CE%A3%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3+%CE%95%CE%9C%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3+-+4.jpg" width="640" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μόνο οι κομμουνιστές αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν την πόλη, στην
οποία άλλωστε είχαν φτάσει τα πρώτα Σοβιετικά όπλα και οι πρώτοι
στρατιωτικοί σύμβουλοι. Στις 29 Οκτωβρίου τα Ρωσικά άρματα μάχης έκαναν
την επίσημη εμφάνιση τους στο πεδίο της μάχης. Καθοδηγούμενα από τον
Σοβιετικό συνταγματάρχη, τότε, Παυλόφ και με Σοβιετικά πληρώματα τα
άρματα εκτόξευσαν αντεπίθεση κατά των εθνικιστικών δυνάμεων που
επιχειρούσαν να αποκλείσουν από τα νότια την Μαδρίτη. Οι Σοβιετικοί
ενεπλάκησαν σε μάχη με τμήματα Μαροκινών ιππέων του εθνικιστικού
στρατού, τα οποία και δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Μαροκινοί υποχώρησαν εντός κατοικημένης περιοχής όπου τα άρματα δεν
μπορούσαν να επιχειρήσουν. Υποτίθεται ότι την επίθεση των αρμάτων θα
υποστήριζαν τμήματα του κομμουνιστικού «5ου Συντάγματος» πεζικού
(σχηματισμός κομμουνιστών πολιτοφυλάκων). Λόγω κακού συντονισμού όμως τα
άρματα και το πεζικό δεν κατόρθωσαν να συνεργαστούν και έτσι η επίθεση
απέτυχε. Ωστόσο υπήρχε και ένα θετικό στην όλη ιστορία. Οι εθνικιστές
πίστεψαν ότι η άμυνα της Μαδρίτης ήταν περισσότερο ισχυρή από ότι ήταν
στην πραγματικότητα και επικέντρωσαν τις προσπάθειες τους στον δυτικό
τομέα της πόλης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εντός της πόλης, μετά την αναχώρηση της κυβέρνησης για την Βαλένθια, την
κατ’ όνομα διεύθυνση της άμυνας ανέλαβαν οι στρατηγοί Μιάχα και Πόθας.
Ουσιαστικά όμως όλα πέρασαν υπό τον έλεγχο των Σοβιετικών. Αυτοί και οι
Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί κατόρθωσαν να συνεγείρουν τον
πληθυσμό της πόλης. Όλοι οι άνδρες, ακόμα και οι γυναίκες,
επιστρατεύτηκαν. Άρχισαν να κατασκευάζονται οδοφράγματα και να
δημιουργούνται πρόχειρα οχυρώματα. Αυτό που συνέβαινε ήταν πρωτοφανές.
Τουλάχιστον 300.000 άνθρωποι, άοπλοι οι περισσότεροι, ήταν έτοιμοι να
πολεμήσουν για τη Μαδρίτη. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Από την άλλη πλευρά ο Φράνκο θα εξαπέλυε κατά της Μαδρίτης το άνθος του
στρατού του. Περίπου 20.000 Μαροκινοί και Λεγεωνάριοι της Ισπανικής
Λεγεώνας των Ξένων επρόκειτο να επιτεθούν. Στις 8 Νοεμβρίου η μάχη
άρχισε. Το εθνικιστικό πυροβολικό άρχισε να βάλει και τα πρώτα
εθνικιστικά βομβαρδιστικά φάνηκαν στον ορίζοντα. Αυτή τη φορά όμως θα
είχαν αντιπάλους. Περισσότερα από 70 Σοβιετικά καταδιωκτικά υπεράσπιζαν
την πόλη. Οι εθνικιστές εξαπέλυσαν τέσσερις φάλαγγες εφόδου κατά της
πόλης. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν οι ξένοι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον επικεφαλής της επιχείρησης
στρατηγό Μόλα ποια φάλαγγα θα καταλάβει την πόλη αυτός τους απάντησε «η
5η», υπονοώντας τους εθνικιστές που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι εντός της
πόλης και δημιουργώντας έτσι τον όρο 5η φάλαγγα. Από την αρχή όμως η
επίθεση των εθνικιστών αντιμετωπίστηκε με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Οχυρωμένοι εντός των κτιριακών συγκροτημάτων οι δημοκρατικοί προέβαλαν
σκληρή αντίσταση. Από την άλλη τα άρματα των εθνικιστών λίγα μπορούσαν
να πράξουν εντός κατοικημένης περιοχής. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μοιραία η σύγκρουση πήρε τη μορφή σκληρών, άγριων και χωρίς έλεος
οδομαχιών, στην οποία οι εθνικιστές δεν υπήρχε περίπτωση να
επικρατήσουν, γιατί απλούστατα ήσαν πολύ λίγοι. Την ίδια ώρα οι
δημοκρατικοί άρχισαν να ενισχύονται. Τη δεύτερη μέρα της μάχης
εμφανίστηκε στη Μαδρίτη η πρώτη ΧΙ Διεθνής Ταξιαρχία, δυνάμεως 1.900
ανδρών, υπό τον Ούγγρο Κλέμπερ (Λαζάρους Σταντ). Η ταξιαρχία διέθετε
τρία τάγματα, το Γερμανικό Τάγμα «Έντγκαρ Άντρε», το Γαλλικό «Κομμούνα
του Παρισιού» και το Πολωνικό «Νταμπρόφσκι». Διέθετε επίσης και ένα
Βρετανικό λόχο πολυβόλων. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου η ταξιαρχία ρίχθηκε στη μάχη κοντά στην
πανεπιστημιούπολη της Μαδρίτης, στο πλέον ευαίσθητο σημείο του μετώπου.
Οι Γερμανοί ιδιαιτέρως ταξιαρχίτες πολέμησαν με φανατισμό, όπως και οι
Μαροκινοί αντίπαλοι τους. Όλη την ημέρα διεξήχθησαν άγριες οδομαχίες,
χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με τον τρόπο αυτό η μάχη συνεχίστηκε
ως τις 12 Νοεμβρίου όταν έφτασαν στη Μαδρίτη και νέες δυνάμεις των
δημοκρατικών. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Επρόκειτο για τη ΧΙΙ Διεθνή Ταξιαρχία, δυνάμεως επίσης τριών ταγμάτων
-Γερμανικό τάγμα «Τέλμαν», Γαλλικό τάγμα «Αντρέ Μαρτύ» και Ιταλικό τάγμα
«Γκαριμπάλντι»- υπό τον επίσης Ούγγρο Λούκατς (Μάτα Ζάλκα). Στην
ταξιαρχία αυτή υπηρετούσε και ο ανεψιός του Ουίστον Τσόρτσιλ. Στην πόλη
όμως αφίχθη και μια ταξιαρχία αναρχικών πολιτοφυλάκων, υπό τον αναρχικό
ηγέτη Μποναβεντούρα Ντουρούτι, δυνάμεως 3.000 ανδρών. Οι αναρχικοί
τάχθηκαν στην πανεπιστημιούπολη με εντολή να επιτεθούν την επομένη, όμως
την κρίσιμη στιγμή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα χαρακώματα τους. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Όταν δε, δέχτηκαν την επίθεση 800 Μαροκινών και Λεγεωνάριων τράπηκαν σε
φυγή. Για πρώτη φορά οι εθνικιστές είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν
ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα. Δεν υπήρχαν όμως εφεδρείες για να το
εκμεταλλευτούν. Ο Μιάχα έριξε τη ΧΙΙ Διεθνή Ταξιαρχία εκεί και η
συνέχεια του μετώπου αποκαταστάθηκε. Στις 20 Νοεμβρίου σκοτώθηκε ο
Ντουρούτι, από σφαίρα κομμουνιστή έλεγαν οι αναρχικοί, από σφαίρα
αναρχικού υποστήριζαν οι κομμουνιστές. Στην πραγματικότητα ο Ντουρούτι
σκοτώθηκε από τυχαία εκπυρσοκρότηση του πιστολιού ενός συντρόφου του,
την ώρα που και οι δύο έμπαιναν σε ένα αυτοκίνητο. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το όπλο μπλέχτηκε στον μοχλό της πόρτας, εκπυρσοκρότησε, και η σφαίρα
βρήκε τον Ντουρούτι στο στήθος. Τελικά η προπαγάνδα επέβαλε την διάδοση
της ιστορίας περί του θανάτου του από έναν εθνικιστή ελεύθερο σκοπευτή.
Σταδιακά η μάχη της Μαδρίτης έσβησε, παρά τις ενισχύσεις βασιλοφρόνων
που έριξε ο Φράνκο στη μάχη. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του πολέμου οι
εθνικιστές δεν θα αποτολμούσαν νέα επίθεση κατά της Μαδρίτης.
Περιορίστηκαν απλώς να την πολιορκούν και να την βομβαρδίζουν. Ο Φράνκο
άλλωστε είχε δηλώσει ότι προτιμούσε να καταστρέψει τη Μαδρίτη παρά να
την αφήσει στα χέρια των κομμουνιστών. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifqeNKf1l-bDUlry0_lBARw3QyoluG1HQSlQKGUm8reghRgxYgVqQp8ecaXgC23qc4CsvJWHo2AdQc1X3eiLkVxNABCgf5dB54izeOZRGQDcrfoUIez3beZ1w_F-GSMuwim1-JsgpjhYY/s1600/0719_guerra_civil_espa%C3%B1ola_afp_g8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifqeNKf1l-bDUlry0_lBARw3QyoluG1HQSlQKGUm8reghRgxYgVqQp8ecaXgC23qc4CsvJWHo2AdQc1X3eiLkVxNABCgf5dB54izeOZRGQDcrfoUIez3beZ1w_F-GSMuwim1-JsgpjhYY/s1600/0719_guerra_civil_espa%C3%B1ola_afp_g8.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η μάχη της Μαδρίτης είχε λήξει και είχε στοιχίσει ακριβά και στα δύο
στρατόπεδα. Για τους δημοκρατικούς αποτέλεσε μεγάλη νίκη και το σύμβολο
αντίστασης κατά του «φασισμού». Για τον Φράνκο αντίθετα αποτέλεσε την
επιβεβαίωση των φόβων του ότι ο εμφύλιος πόλεμος επρόκειτο να έχει
μεγάλη διάρκεια. Μετά τη Μαδρίτη ο Φράνκο μετέβαλε εντελώς τη στρατηγική
του και αποφάσισε να κινείτε με πολύ αργά και προσεκτικά βήματα,
στερώντας από τους δημοκρατικούς ακόμα και τα ψυχολογικά ερείσματα έστω
και μιας ψεύτικης επιτυχίας.</span></span></b></div>
</div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Τραγωδία στη Μάλαγα </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Παρόλη την θρυλική αφύπνιση στην Μαδρίτη, η στρατιωτική υποδομή στην
χώρα χωλαίνει πάντα. Αρχές Φεβρουάριου οι Ιταλοί παρατάσσουν ήδη
σημαντική δύναμη στην Ισπανία και επιμένουν να αποδείξουν την ύπαρξή
τους με ένα εύκολο ''πείραμα''. Ο Φράνκο νοιάζεται μόνο για την Μαδρίτη
αλλά υποκύπτει στην Ιταλική πρόταση να καταληφθεί η Μάλαγα, πόλη χωρίς
κανένα στρατηγικό ενδιαφέρον αλλά όντως εύκολος στόχος : ο Σ/χης
Βιλλάλμπα που την διοικεί δεν έχει οδηγίες για τίποτα και το χειρότερο
ούτε ένα κανόνι να στήσει στα υψώματα που τον περιβάλουν ολόγυρα.</span></span></b><br />
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Ιταλοί και ο Κιέϊπο ντε Λιάνο παρατάσσουν 5.000 των CTV, 10.000
Μαροκινούς, 5000 φαλαγγίτες, 20 κανόνια και λίγα αεροπλάνα χωρίς
αντίπαλο. Στις 8 Φεβρουαρίου οι κυνηγημένοι κάτοικοι διαφεύγουν έντρομοι
να αποφύγουν τα αντίποινα και πάνω στην παραλιακή οδό τους θερίζουν τα
κανόνια του Γερμανικού θωρηκτού "Deutschland" που βρίσκεται στα νερά σαν
περιπολικό της επιτροπής ''Μη Επέμβασης''. Μέχρι σήμερα ξεθάβονται
κόκαλα απ τα θύματα εκείνα σε ανασκαφές. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Επιπλέον μετά την είσοδο των Φρανκικών ακολουθούν 5000 εκτελέσεις
πολιτών με φρικιαστικές λεπτομέρειες τόσο που οι Ιταλοί μηνύουν στον
Φράνκο πως φοβούνται ότι τέτοιες θηριωδίες θα επηρεάσουν το δικό τους
πολιτικό γόητρο. Φυσικά η ΚτΕ λάμπει πάντα δια της απουσίας της. Οι
Ρώσοι στη Μαδρίτη αρχίζουν να ''πνέουν μένεα'' εναντίον της
αναποτελεσματικότητας Καμπαλλέρο οπότε αρχίζει περίοδος έντονης τριβής
μεταξύ τους . </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη της Χάραμα </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Παράλληλα στο μέτωπο της Μαδρίτης μεταξύ 23 Ιανουαρίου και 5 Φεβρουαρίου
ο Φράνκο επιδίδεται σε μια νέα επίθεση, να κλείσει τον δρόμο Μαδρίτης -
Βαλένθια και να αποκόψει την Μαδρίτη από την κυβέρνηση. Η κοιλάδα είναι
επίπεδη και την διασχίζει το ομώνυμο ποτάμι στο οποίο όμως δεν υπάρχουν
οχυρωματικά έργα και οι κυβερνητικοί αιφνιδιάζονται. Επί 5 μέρες οι
Φρανκικοί κυριαρχούν καθώς οι δυνάμεις της κυβέρνησης καταφθάνουν
πρόχειρα και διαλύονται από ένα πυκνότατο πυροβολικό έως ότου
εμφανίζονται και πάλι οι Διεθνείς Ταξιαρχίες, οι 14 και 15. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η 14 αποτελείται από Βαλκάνιους (Βούλγαροι, Γιουγκοσλάβοι και λίγοι
Έλληνες) και την οδηγεί ο Γιόσιπ Μπρόζοβιτς – Τίτο ενώ η 15 διαθέτει
κυρίως Βρετανούς. Τους υποδέχεται ένα φονικό πυροβολικό την ώρα που
ανεβαίνουν τον λόφο που αργότερα ονομάστηκε ''ο λόφος της Αυτοκτονίας''.
Από 600 σε λίγο μένουν 150. Διατάσσεται το Αμερικανικό Τάγμα Α.Λίνκολν
να τους βοηθήσει υπό την αρχηγεία του πρώην καθηγητή Πανεπιστημίου της
Καλιφόρνια Μπώμπ Μέριμμαν, υποστηριζόμενος από 12 Ρωσικά T-26. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το πυρ συνεχίζει να θερίζει και οι κάπου 350 Αμερικανοί ελαττώνονται σε
60, ο Μέριμμαν τραυματίζεται βαριά και τη θέση του παίρνει ο νέγρος
συνδικαλιστής Ολιβερ Λώ – πρώτος ποτέ νέγρος διοικητής λευκών σε πόλεμο.
Το αίμα όλων αυτών κοντεύει να πάει χαμένο όταν εμφανίζονται 25 νέα
Ρώσικα καταδιωκτικά I-16 με πυροβόλα των 20 χιλ πού περνούν ξυστά απ το
έδαφος και γαζώνουν τους Φρανκινούς. Εν τω μεταξύ οι Ισπανοί πολεμιστές
συνηθίζουν επιτέλους στις τακτικές του πολέμου και σκάβουν μικρές τρύπες
στο χώμα αρκετές για να τους καλύψουν και ανθίστανται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Ιταλοί αποστέλλουν βομβαρδιστικά με σκοπό να χτυπήσουν το κρυμμένο
πεζικό ''από πάνω'' συνοδευόμενα από λίγα Ιταλικά Fiat CR-32 αλλά ένα
νέο κύμα από 40 καταδιωκτικά I-15 αποδεικνύονται καλλίτερα, τα Ιταλικά
καταρρίπτονται, τα βομβαρδιστικά μόνα τους αναγκάζονται σε υποχώρηση και
οι κυβερνητικοί διαθέτουν για πρώτη φορά την αεροπορική υπεροχή με
αποτέλεσμα η επίθεση να ανακοπεί. Η Φρανκική αεροπορία στην Χάραμα
αφέθηκε μόνη της να αντιμετωπίσει την κατάσταση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι Ιταλοί φοβόντουσαν τις πιθανές διπλωματικές επιπλοκές από την σύλληψη
καταρριφθέντων πιλότων τους και απέφυγαν να στείλουν τα βομβαρδιστικά
τους ενώ διέταξαν τα καταδιωκτικά να επιστρέψουν πάνω στην συνοριακή
γραμμή. Οι Φρανκικοί πιλότοι σηκώθηκαν με τα αργά JU 52
αντιμετωπίζοντας πυκνά σμήνη καταδιωκτικών ολόγυρα. Το 1o σμήνος
οδηγούσε ο ικανότατος μαχητής αν και πρώην σμηνίας Γκαρθία Λακάλλε. Από
το βιβλίο του ''Αλήθειες και Μύθοι'' διαβάζουμε : </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">''Οι σχηματισμοί των JU 52 ορμούσαν σε κάθετη παράταξη μέσα από τους
σχηματισμούς μας αλλά όταν κατάλαβαν πως τα δικά τους καταδιωκτικά τους
δεν τα προστάτευαν πια ξαναπήραν αρχικά πορεία πίσω. Νομίζαμε πως τους
διώξαμε αλλά ξαφνικά άρχισαν να επιστρέφουν. Ήταν καταδικασμένα. Πρέπει
να ήταν Ισπανοί σίγουρα τους κατάλαβα απ το θάρρος και τους θαύμασα''. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πράγματι ο ηγέτης της ομάδας των JU 52 είναι ο σμηναγός Χοσέ Καλντερόν
Γκαζτέλου (Jose Calderon Gaztelu) που καταρρίπτεται τελικά και μετά
θάνατον του απονέμεται το μετάλλιο του Σάν Σαλβαντόρ μετά δαφνών.
Εξοργισμένοι οι Ισπανοί πιλότοι καταδιωκτικών με πρωτοβουλία των τριών
πιο διακεκριμένων από αυτούς Γκαρθία Μοράτο (Garcia Morato), Χούλιο
Σαλβαντόρ (Julio Salvador) και Σαλβαντόρ Κάστρο (Salvador Castro)
απογειώνονται με 3 CR-32 και τρέχουν να βοηθήσουν αδιαφορώντας για την
διαταγή που εδόθη στο σμήνος στο οποίο φυσικά υπάγονται. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr0uXbBrvGXDE1s9aKnTXBZy4OMzO9eP8lKfyQrueOc9rVKgYHEbSmcBbOJbamxw-sU_xJsJUbXfQtU2GFRz7kqzOQeKu1OWLUVDilP_Gx6dhAtCg_L-1FxTB3PKbKSxlvYhKzL_qyW0A/s1600/Ju-87-Stuka-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CF%89%CF%81.-1024x692.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr0uXbBrvGXDE1s9aKnTXBZy4OMzO9eP8lKfyQrueOc9rVKgYHEbSmcBbOJbamxw-sU_xJsJUbXfQtU2GFRz7kqzOQeKu1OWLUVDilP_Gx6dhAtCg_L-1FxTB3PKbKSxlvYhKzL_qyW0A/s1600/Ju-87-Stuka-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CF%89%CF%81.-1024x692.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ντροπιασμένοι οι υπόλοιποι Ιταλοί διώκτες αρχίζουν να τους μιμούνται
σιγά,σιγά και μετά όλοι μαζί εφορμούν ενάντια στα κυβερνητικά
καταδιωκτικά. Η προφανής αεροπορική υπεροχή στην Χάραμα διακόπτεται
τελικά από αυτήν την αναπάντεχη πράξη ηρωισμού με εξαιρετικά σοβαρά
αποτελέσματα για την έκβαση της μάχης. Οι Φρανκικοί επανεπιτίθενται στις
12 Φεβρουαρίου 1937 αλλά αυτή τη φορά από άλλο σημείο και διαλύουν
κυριολεκτικά ένα Πολωνικό και Αγγλικό τάγμα που φυλάνε το σημείο εκείνο.</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά δεν μπορούν να προωθηθούν άλλο από το οργανωμένο πια πυκνό πυρ των
οχυρωμένων και τα βλήματα κυβερνητικών όλμων που πρωτοεμφανίζονται έστω
και καθυστερημένα. Η κατάκτηση λίγων χιλιομέτρων γης δεν έχει βέβαια
κανένα τελικό όφελος στην Φρανκική προσπάθεια, αλλά οι κυβερνητικοί
μετράνε πολλά θύματα αν και κερδίζουν τουλάχιστο σε πολεμική
''εμπειρία''.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Γκουανταλαχάρα – Ιταλική Αποτυχία </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η Μαδρίτη παραμένει φυσικά πάντα το μεγάλο έπαθλο για τον Φράνκο κι αυτή
τη φορά επιχειρεί υπερκύκλωσή της με μία αιχμή από τα βορειοανατολικά. Η
επίθεση αναλύεται λεπτομερώς και συντονίζεται κυρίως από τους Ιταλούς
στρατηγούς Ροάτα και Μαντσίνι σε μία συνδυασμένη δράση πεζικού, αρμάτων
και αεροπορίας που είναι πρωτοφανής σε τακτική για τα πολεμικά δεδομένα
της εποχής και θυμίζει τα στοιχεία του μετέπειτα Γερμανικού
''αστραπιαίου πολέμου'', 250 τανκς, 180 πυροβόλα και 70 αεροπλάνα με
μηχανοκίνητο στρατό που φθάνει τις 60.000. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το σχέδιο γίνεται μεν γνωστό στη Μαδρίτη από τα χαρτιά που βρέθηκαν σε
ένα σκοτωμένο Ιταλό αξιωματικό, αλλά ο Μιάχα δεν είναι άνθρωπος στο ύψος
των καταστάσεων και αργεί να αναπτυχθεί. Στις 8 Μαρτίου 1937 οι Ιταλοί
καταλαμβάνουν άνετα τα υψώματα που περιβάλουν την Μαδρίτη και
κατεβαίνουν με ενθουσιασμό την κοιλάδα προς την Γκουανταλαχάρα, μία πύλη
που οδηγεί στην πρωτεύουσα. Η αισιοδοξία είναι τέτοια που οι Ιταλοί
δεν νοιάζονται που διασπούν τις γραμμές επικοινωνιών τους ενώ ξαφνικά
ένα πολύ ψυχρό μέτωπο κουβαλάει χιόνι με το οποίο γεμίζει η κοιλάδα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο καιρός κάνει τα υπόλοιπα. Τα τανκς κολλάνε άσχημα στη λάσπη, τα
αεροπλάνα δεν έχουν ορατότητα και πολύ σύντομα η επίθεση μπλοκάρει
ανεπανόρθωτα. Μεμονωμένα Ιταλικά σώματα των CTV περικυκλώνονται από
Ιταλούς (ταξιαρχία Γκαριμπάλντι) και Γερμανούς (ταξιαρχία Τέλμαν) των
Διεθνών Ταξιαρχιών οι οποίοι συναισθηματικά διακρίνονται για το σθένος
με το οποίο πολεμάνε τους Μουσολίνι, Χίτλερ που τους εξόριζαν επί
χρόνια. Οι Ιταλοί των CTV μένουν με ανοικτό στόμα, τους υποσχέθηκαν ότι
θα αντιμετωπίσουν ξυπόλυτους χωριάτες. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Πολλοί καταλαβαίνουν ότι η αρχική τους προθυμία να πολεμήσουν ένα εύκολο
πόλεμο με κάποια καλύτερη αμοιβή και άφθονη δόξα δεν ήταν η πιο σωστή
στάση. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση πάνω στο πεσμένο ηθικό των αντιπάλων
τους καθώς κοροϊδευτικά τους καλούν να πιουν ένα ζεστό καφεδάκι
παραδινόμενοι. 300 όντως πετάνε τα όπλα τους. Ο Ροάτα διατάσσει νέα
στρατεύματα να τους αντικαταστήσουν αλλά το πέρασμα των διαταγών μέσα
από διαλυμένες επικοινωνίες ερμηνεύεται σαν υποχώρηση κι οι Ιταλοί
τελικά εγκαταλείπουν τις γραμμές τους. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Ροάτα αντεπιτίθεται παρόλα αυτά χωρίς άρματα και αεροπλάνα πιεζόμενος
απ τον Μουσολίνι για την αρνητική παρουσία του στρατού αλλά τότε οι
γενναίοι πιλότοι των κυβερνητικών ορμάνε αν και με πολύ δυσκολία μέσα
στα παμπάλαια ταχυδρομικά αεροπλάνα Bregeut-14 και ρίχνοντας
χειροβομβίδες με τα χέρια τρέπουν σε φυγή τις ορδές των CTV. Στις 18
Μαρτίου ο καιρός βελτιώνεται αλλά τότε 70 Ρωσικά τανκς T-26 και λίγα
BT-5 (''παππούδες'' των μετέπειτα θρυλικών T-34) σφυροκοπούν το πεζικό
προτού ανασυνταχθεί ενώ τακτικά Ισπανικά σώματα υπό την αρχηγεία του
αξιωματικού - κομισάριου Ενρίκε Λίστερ αντεπιτίθενται κι
ανακαταλαμβάνουν το έδαφος. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι ''Γαριβαλδινοί'' κοροϊδεύουν τους συμπατριώτες τους παραφράζοντας το
CTV σε ''Cuando Tu Vas'' σαν να λένε ''Πότε τα παρατάς να πας σπίτι
σου;''. Η αποτυχία του Φράνκο στην Γκουανταλαχάρα αναμεταδίδεται με
ένθερμα λόγια από τον Αμερικάνο πολεμικό ανταποκριτή Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ
και οι εντυπώσεις είναι για πρώτη φορά σημαντικές. Ένας στρατός ηλικίας
4 μηνών αποτελούμενος κυρίως από εθελοντές νικά την αφρόκρεμα της
Ιταλικής πολεμικής μηχανής. Στην διπλωματική σκηνή, οι Ιταλοί αιχμάλωτοι
και το κατασχεθέν υλικό παρουσιάζονται στην ΚτΕ σαν στοιχεία. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Αλλά οι Άγγλοι εκπρόσωποι ειδικά κάνουν τα αδύνατα, δυνατά για να
πείσουν ότι μονομερή δεδομένα απ τους εμπόλεμους δεν πρέπει να ληφθούν
υπ όψει. Ο Χίτλερ που καταλαβαίνει το ρίσκο γοήτρου που διακινδυνεύει,
διαλαλεί επίσημα ότι θα αυξήσει τη βοήθεια προς τον Φράνκο, η αναχώρηση
εφοδίων από το Αμβούργο καλύπτεται από τον τύπο και το ραδιόφωνο, ο
Μουσολίνι επίσημα δηλώνει ότι κανείς Ιταλός δεν θα φύγει από την
Ισπανία πριν την ολοκληρωτική νίκη, αλλά η ΚτΕ δεν μαθαίνει τίποτα. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο Άντον Ήντεν διαμαρτύρεται στον πρωθυπουργό του Μπάλντουϊν για την
ανοχή αυτή προς τους Ιταλο-Γερμανούς και προτείνει επιτέλους τα Αγγλικά
καράβια της ''Μή Επέμβασης'' να σταματούν όλα τα πλοία δηλαδή κι αυτά
που όλοι γνωρίζουν πως εφοδιάζουν τον Φράνκο, αλλά εκείνος τον αγνοεί
αντικαθιστώντας τον με τον Λόρδο Χάλιφαξ ο οποίος αντίθετα δηλώνει ότι :
''αναγνωρίζει την συμβολή του Χίτλερ στην καταπολέμηση του
κομμουνισμού''.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span></span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ5BouafaQiYz43E8Qf-ho5-d1jNucMw9crVbJZ-ituyhPA31WKHmMXQOPL6bVSa1jNnSo5I3pe8dUls1QFoCMwWraCPmHpeOS3Ktbet-jXhMdguD0fuhZQF-iRUwMS0qP8-CibbS0dDA/s1600/%CE%9F-Ernest-Hemingway-%CE%BF-Ilya-Ehrenburg-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-Gustav-Regler-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ5BouafaQiYz43E8Qf-ho5-d1jNucMw9crVbJZ-ituyhPA31WKHmMXQOPL6bVSa1jNnSo5I3pe8dUls1QFoCMwWraCPmHpeOS3Ktbet-jXhMdguD0fuhZQF-iRUwMS0qP8-CibbS0dDA/s1600/%CE%9F-Ernest-Hemingway-%CE%BF-Ilya-Ehrenburg-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-Gustav-Regler-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Οι Μάχες στις Βασκικές Περιοχές </span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στον βορρά ο πόλεμος αποκτά μεγάλες διαστάσεις μετά τον Μάρτη 1937 όταν
ο Φράνκο αλλάζει μέτωπο με σκοπό να επιδείξει στρατηγική πρόοδο και να
αντισταθμίσει την αποτυχία στην Γκουανταλαχάρα. Οι Βάσκοι έχοντας πια
δική τους κυβέρνηση έχουν αποκαταστήσει την οργάνωση και την σύμπνοια
στο εσωτερικό τους. Φυσικά ο Φράνκο δεν ανέχεται ούτε καν την ιδέα αυτού
του κράτους ενώ ο Καρλιστής Μόλα ορκίζεται πολυαίμακτη εκδίκηση. Οι
Βάσκοι πιστεύουν πως μπορούν να αντέξουν και θέλουν να επιμένουν ότι οι
Άγγλοι, που έχουν ανάγκη το ατσάλι τους, θα τους βοηθήσουν. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η αλήθεια είναι πως η Γκουανταλαχάρα κάπως ανατάραξε τα διπλωματικά νερά
και στον Βασκικό Κόλπο που περιπολούν τα Εγγλέζικα πλοία συμβαίνουν
μερικά ασυνήθιστα πράγματα. Οι Βάσκοι εξοπλίζουν μερικές φορτηγίδες και
κάνουν ναρκοθετήσεις, ένα Φρανκικό καταδρομικό (Amirante Cervera) ορμάει
να τις βυθίσει αλλά τότε εμφανίζεται ένα αγγλικό αντιτορπιλικό και το
Φρανκικό πλοίο υποχωρεί. Για ένα διάστημα πλοία καταφθάνουν στο Μπιλμπάο
και αποβιβάζουν 5000 τουφέκια και 25 θωρακισμένα αυτοκίνητα ενώ
αργότερα καταφθάνουν πλοία με τρόφιμα κι εφόδια, δίνοντας την εντύπωση
ότι ο κλοιός έχει χαλαρώσει. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στην ξηρά εκτελούνται οχυρωματικά έργα και παρατάσσονται συνολικά 40.000
στρατός ενωμένος χωρίς ενδοκομματικές διαφορές που συνενώνει
πολιτοφύλακες και μιλίτσιες. Η αισιοδοξία των Βάσκων είναι υψηλή. Ωστόσο
οι Βάσκοι δεν έχουν αεροπλάνα και η Γερμανική αεροπορία στην Ισπανία
υπό την πρόσφατη επωνυμία ''Λεγεών Κόνδωρ'' με απαίτηση του αρχηγού της
Χιούγκο Σπέρλε εφοδιάζεται με νέας τεχνολογίας βομβαρδιστικά He-111B και
Στούκας Ju-87B και C. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα οχυρωματικά έργα φέρουν την πομπώδη επωνυμία ''σιδηρούς δακτύλιος''
αλλά είναι απλοί λάκκοι από μπετόν, δεν έχουν διάταξη σε βάθος και δεν
είναι καν δακτύλιος, υπάρχει ακάλυπτη πλευρά την οποία επισημαίνει ο
Μόλα. Οι επιθέσεις των Ju-87B είναι αρκετές για να διαλύσουν το πεζικό
που κρατάει τα οχυρά και η αντίσταση μοιραία υποχωρεί. Εναγωνίως οι
Βάσκοι ζητούν αεροπλάνα από την κυβέρνηση που όμως η ακτίνα δράσης απ
την Μαδρίτη δεν επιτρέπει να φτάσουν. Ο αρχηγός της κυβερνητικής
αεροπορίας, Χιδάλγο ντε Θισνέρος, τολμά να παίξει ένα διπλωματικό
χαρτί. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Διατάσσει ένα σμήνος να πετάξει στην Τουλούζη στη Γαλλία, να
ανεφοδιαστεί επί τόπου και μετά να κάνει την υπόλοιπη διαδρομή προς
Μπιλμπάο. Στις 8 Μαΐου 1937 τα αεροπλάνα προσγειώνονται όντως στο
Γαλλικό αεροδρόμιο όπου τους δέχονται από αδιάφορα έως φιλικά και ο
ανεφοδιασμός προχωράει, όταν λες κι από ''θαύμα'', η ΚτΕ επεμβαίνει.
Ένας Γάλλος λοχαγός συνοδευόμενος από ένα Ολλανδό συνταγματάρχη
παρατηρητή ''Μη Επέμβασης'' εμφανίζονται εξοργισμένοι διατάσσοντας την
άμεση αποχώρηση των αεροπλάνων πίσω στην Βαρκελώνη ειδεμή θα επιβληθεί
κατάσχεση. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα πληρώματα δικαιολογούνται ότι αυτό δεν γίνεται τόσο άμεσα όσο τους το
απαιτούν, αλλά οι παρατηρητές είναι αποφασισμένοι που τους πείθουν να
φύγουν όπως, όπως. Τελικά μία 10άδα I-16 με έξτρα δεξαμενές και
αποφασισμένους πιλότους ζητούν να τολμήσουν το επιχείρημα από τη Μαδρίτη
και αφού σημαδεύουν κάποια πεδία αναγκαστικής προσγείωσης μακριά από τα
Φρανκικά στρατεύματα φτάνουν με τις τελευταίες τους σταγόνες σε Βασκικό
έδαφος. Ωστόσο η σύγκριση των δυνάμεων με την Κόνδωρ είναι τόσο άνιση
που τα 10 αυτά αρκούντο μόνο για μια μέρα αερομαχιών, αλλά καταφέρνουν
και επιζούν ως τις 6 Ιουνίου 1937. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ένα θαύμα που όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα, οι Βάσκοι δεν θα
αντέξουν. Οι Άγγλοι θα δεχτούν μόνο να φυγαδεύσουν λίγα γυναικόπαιδα
πριν την πτώση, τα οχυρώματα διαρρηγνύονται στις 12 Ιουνίου 1937,
ακολουθούν συνεχείς φρικιαστικές εκτελέσεις ακόμα και κατά την λιτανεία
της Παναγίας στις 15 Αυγούστου παρουσία ιερέων. Ο Ιταλός στρατηγός
Μαντσίνι που παρίσταται αδυνατεί να προσφέρει προστασία στους
αιχμαλώτους και αποστέλλει επιστολή αγανάκτησης στον Μουσολίνι. </span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Το πρώτο μέλημα του Φράνκο είναι να ξαναρχίσει γρήγορα η παραγωγή
ατσαλιού και το καταφέρνει μόλις μέσα σε 1 μήνα. Ο ντε Λιάνο στην
Ανδαλουσία έχει πετύχει επίσης την ανάκαμψη της γεωργικής παραγωγής στα
προπολεμικά επίπεδα και με τιμές εξαγωγής ακόμα μικρότερες λόγω
υποτίμησης του νομίσματος από τον πόλεμο και τα δύο αυτά προϊόντα
ενδιέφεραν πολύ την Αγγλία.</span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #3d85c6;">Ο Βομβαρδισμός της Γκερνίκα (Γκουέρνικα)</span></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Μια πόλη που άφησε ιστορικό όνομα αλλά που για τον πόλεμο στον βορρά δεν
παίζει κανένα ρόλο, είναι μακριά απ το Μπιλμπάο, ανοχύρωτη και χωρίς
πολεμικό ενδιαφέρον. Στις 26 Απρίλη 1937, το μεσημέρι την ώρα της αγοράς
τα σμήνη της ''Κόνδωρ'' κυρίως He-111B την εξαφανίζουν απ το πρόσωπο
της γης σκοτώνοντας 1685 και τραυματίζοντας 900 απ τους 7000 κατοίκους.
Τον στόχο διάλεξε μάλλον ο Μόλα, η πόλη είναι η αρχαία πρωτεύουσα των
Βάσκων αλλά οι Γερμανοί δοκιμάζουν την νέα τεχνική η οποία αποδεικνύεται
από τον συνδυασμό εκρηκτικών κι εμπρηστικών βομβών και την συνεχή χρήση
των αμυντικών πολυβόλων των αεροπλάνων εναντίον του πλήθους. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span></b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiOybfRKe0fFSPXw9vghF68xDeySSMuB_5sRps8tTIu9GyfQtpG4k4HYYU7IFk2dPqS1mjqvBOnDCjOHalvYncGnS3D0mPM-VlV6gr9xcHwEcO5V0EhhqewSuQ6xbK9WVw55yDeijj5Bc/s1600/Guernica.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiOybfRKe0fFSPXw9vghF68xDeySSMuB_5sRps8tTIu9GyfQtpG4k4HYYU7IFk2dPqS1mjqvBOnDCjOHalvYncGnS3D0mPM-VlV6gr9xcHwEcO5V0EhhqewSuQ6xbK9WVw55yDeijj5Bc/s1600/Guernica.jpg" width="400" /></a></span></span></b></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Καιρό αργότερα σχολιάστηκε λεπτομερώς η επιχείρηση αυτή και μερικοί
προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ότι η Λουφτβάφε διέθετε πραγματικό
στρατιωτικό στόχο. Τελικά αποδείχτηκε ότι την διαταγή είχε δώσει το
Φρανκικό επιτελείο και την γνώριζε καιρό προτού γίνει, δεν ήταν
πρωτοβουλία των Γερμανών, οι οποίοι όμως την εξετέλεσαν κι μελέτησαν τα
αποτελέσματά της με σκοπό να βελτιώσουν τις μεθόδους τους . Οι Γερμανοί
συνέλαβαν την αεροπορία κυρίως σαν όπλο υποστήριξης του πεζικού στο
μέτωπο αλλά αρκετοί της Βέρμαχτ δεν είχαν πειστεί για την
αποτελεσματικότητά της, χρειαζόταν λοιπόν ένα τεστ. </span></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι πολεμικοί ανταποκριτές μένουν έκθαμβοι. Το απόλυτο όπλο ανακαλύφθηκε
και οι Γερμανοί το έχουν. Την θεωρία του ''area bombing'' που είχαν
θεωρητικά αναπτύξει οι Άγγλοι αλλά χωρίς ποτέ να την πραγματοποιήσουν
κάνει την πρεμιέρα της, την ώρα μάλιστα που υποβόσκει ένας παγκόσμιος
πόλεμος. Μερικοί στρατιωτικοί ριγούν. Παρόλα αυτά για μια ακόμη φορά τα
συμπεράσματα είναι επιπόλαια. Η παντελής έλλειψη αντίπαλων καταδιωκτικών
δεν σχολιάζεται. Θα χρειαστεί η ώρα της Μάχης της Αγγλίας για να γίνει
αυτό αντιληπτό.</span></span></b> <a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2015/03/1-1936-1939.html">greekworldhistory.blogspot.gr</a></div>
<div>
</div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGG4i_-Tw_FnzthfzAbuyTNVz31cPqBcWpFAPk5z133tmr-ZOT9cK1k7Sd-BnMVJhsmEWyilVVBNdpVL_wyQllDkEMhq6qUvXVBF3nnTsLeD4sok30Y66i1pool10imTxkT6wFU3nNGz0/s1600/640px-Spanis_Civil_War_1936.svg.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGG4i_-Tw_FnzthfzAbuyTNVz31cPqBcWpFAPk5z133tmr-ZOT9cK1k7Sd-BnMVJhsmEWyilVVBNdpVL_wyQllDkEMhq6qUvXVBF3nnTsLeD4sok30Y66i1pool10imTxkT6wFU3nNGz0/s1600/640px-Spanis_Civil_War_1936.svg.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoaLQBFQCS5buwFIl3AeK6xRBCoXDSA6-JANAPAwebennqNWVgeWGl3On8UWGimza0-rz0a4Y157jMq2lkbaWPt3tJrZz6W4_LbOQMggMGCSL68fdzV7hyphenhyphenWV5pSLPNKjcEMbTlcQ-CO28/s1600/atlas+4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoaLQBFQCS5buwFIl3AeK6xRBCoXDSA6-JANAPAwebennqNWVgeWGl3On8UWGimza0-rz0a4Y157jMq2lkbaWPt3tJrZz6W4_LbOQMggMGCSL68fdzV7hyphenhyphenWV5pSLPNKjcEMbTlcQ-CO28/s1600/atlas+4.jpg" width="272" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpzQS3PZBIvuqSWqYuUr0vwuY1A8CGqGU0aIty3jA4xI53LZk85dc3rh1yJ6TbbXrFcBfLmLq-LkjJjUX1UrxE9D9IazIcRlcZSI8-VAY-UdKOsdTEODwUjK1bLfkI-h3ofbLII9EBFAM/s1600/cruzada.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpzQS3PZBIvuqSWqYuUr0vwuY1A8CGqGU0aIty3jA4xI53LZk85dc3rh1yJ6TbbXrFcBfLmLq-LkjJjUX1UrxE9D9IazIcRlcZSI8-VAY-UdKOsdTEODwUjK1bLfkI-h3ofbLII9EBFAM/s1600/cruzada.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJg0cQ1vNimbxu8OuDLoIzz9aln0UYucO2QYUAki5-h5AcxB7o1qHvq-WJgBmXreN9nXGlCDhQfZ8TjjM-mS3owXmFHceD2-3oxLwJSjqFoO4Ouz4wBWKoOStN4H9EniEz-q4OCcSo_SU/s1600/Guerra-Civil-Espanola-1936-1939.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="345" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJg0cQ1vNimbxu8OuDLoIzz9aln0UYucO2QYUAki5-h5AcxB7o1qHvq-WJgBmXreN9nXGlCDhQfZ8TjjM-mS3owXmFHceD2-3oxLwJSjqFoO4Ouz4wBWKoOStN4H9EniEz-q4OCcSo_SU/s1600/Guerra-Civil-Espanola-1936-1939.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEKumbQ2nIONOAxgFDGBPLFuBw_cKHKsyMxAKQdXBYc7kSHOYiOGR03kXqkxVCWil8JU8osEzkFRjMgSH4CRoUjUemeVnc74sOgMhasYGnhvaiK9X5eJAlaJExfxfTdwXrlR7ceCevYec/s1600/orgaz-guerra-17.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="335" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEKumbQ2nIONOAxgFDGBPLFuBw_cKHKsyMxAKQdXBYc7kSHOYiOGR03kXqkxVCWil8JU8osEzkFRjMgSH4CRoUjUemeVnc74sOgMhasYGnhvaiK9X5eJAlaJExfxfTdwXrlR7ceCevYec/s1600/orgaz-guerra-17.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOVhArk9owz-WeDpt5J8BzT8IZxZETN1iyR4chKleiVs00erjVbYAwX_48NnW_1acr-ziiDNVCgTiQOISYp7xUH5cFb42onrLJi_N9tt-AWatyrCVZLLVN2fTRPJYCHU5qFWYe0mxUccc/s1600/VictorHurtado-LaSublevacion-MapaFinal.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOVhArk9owz-WeDpt5J8BzT8IZxZETN1iyR4chKleiVs00erjVbYAwX_48NnW_1acr-ziiDNVCgTiQOISYp7xUH5cFb42onrLJi_N9tt-AWatyrCVZLLVN2fTRPJYCHU5qFWYe0mxUccc/s1600/VictorHurtado-LaSublevacion-MapaFinal.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10qp05UsqLrTzPoY4NV3r3tad4KjVd85Kb3vTEDhVV-PEYe5i0Gi_j2A0ogsLYHrFjX26eJtoqDl2u6SzUdyc-P7bvQd6p68noj-uAbB-Xey2aoW9-c4wGHz2Ld5M4R0jFZ8xIuySelc/s1600/VictorHurtado-LaSublevacion-PlanGolpista.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10qp05UsqLrTzPoY4NV3r3tad4KjVd85Kb3vTEDhVV-PEYe5i0Gi_j2A0ogsLYHrFjX26eJtoqDl2u6SzUdyc-P7bvQd6p68noj-uAbB-Xey2aoW9-c4wGHz2Ld5M4R0jFZ8xIuySelc/s1600/VictorHurtado-LaSublevacion-PlanGolpista.jpg" width="321" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS1mZcasGujZrzq-JmkbfLgw6NWxitohYztoEQAaC9Fgh30vDomXdcxiPFFcTWxC2wLA0k7jtdO7Wtow1BpzgZGgwMT0jexYFOBzalPdksqtkNSBAIpFFAcpB3n_Y0NPZ4elucdqGQv_c/s1600/88G.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS1mZcasGujZrzq-JmkbfLgw6NWxitohYztoEQAaC9Fgh30vDomXdcxiPFFcTWxC2wLA0k7jtdO7Wtow1BpzgZGgwMT0jexYFOBzalPdksqtkNSBAIpFFAcpB3n_Y0NPZ4elucdqGQv_c/s1600/88G.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNje_lC8aYiK1ZHQXCjUevmzMUhmQ7j4zWtFg_wzv6Ph_G2vAyG_jE2565SVwuWn-6S241n0KWqSfhCC4KlxrGJbPc3EkjYOLqiHNWHxT57dFaLzB9yregMJxlLyxWfGH1xxQ-_dZ86Qc/s1600/1936-Miliciana.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNje_lC8aYiK1ZHQXCjUevmzMUhmQ7j4zWtFg_wzv6Ph_G2vAyG_jE2565SVwuWn-6S241n0KWqSfhCC4KlxrGJbPc3EkjYOLqiHNWHxT57dFaLzB9yregMJxlLyxWfGH1xxQ-_dZ86Qc/s1600/1936-Miliciana.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBbZY7-O3X7gpm1aW2prP4mgQ38dl7tsTNSRAleJ5oFwoP1Oqw0GximY_nP4MFmkx2cjLzHTmzIEKa22BANCovQdBaTTkbz8WbwXiKgjGF9QNv-DWcyqpATRhlN2m9Kvfhz9wYO_WWV8/s1600/1937-mujeres-guerra-civil-3--1433x900.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBbZY7-O3X7gpm1aW2prP4mgQ38dl7tsTNSRAleJ5oFwoP1Oqw0GximY_nP4MFmkx2cjLzHTmzIEKa22BANCovQdBaTTkbz8WbwXiKgjGF9QNv-DWcyqpATRhlN2m9Kvfhz9wYO_WWV8/s1600/1937-mujeres-guerra-civil-3--1433x900.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxuTYtTdJ4L-YO_zzROi941c1EmL0gmVCMNdHF9nWKayT2oDMyIqwTZdM4_ShaXm5FGARoE928R4bu_5Xo5iT6SAO-YCTC6Bw3Yc8coCil9TpJZOR06z-6aqfjOeJZjzQIFb4YHIRJCfY/s1600/11451.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxuTYtTdJ4L-YO_zzROi941c1EmL0gmVCMNdHF9nWKayT2oDMyIqwTZdM4_ShaXm5FGARoE928R4bu_5Xo5iT6SAO-YCTC6Bw3Yc8coCil9TpJZOR06z-6aqfjOeJZjzQIFb4YHIRJCfY/s1600/11451.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKIv3AqVdCHc08KAK0wvTpmlb_agywX2PgcRqSpYygj5aNj1tf-7shJ6xyEcq9uZl-IcODCTvv0TA0agMM0WrDctJNON4cpu-sGesiNrttewRSxPxdMsMtt6b2S0GDovig7HRGLPr7-JE/s1600/15599.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKIv3AqVdCHc08KAK0wvTpmlb_agywX2PgcRqSpYygj5aNj1tf-7shJ6xyEcq9uZl-IcODCTvv0TA0agMM0WrDctJNON4cpu-sGesiNrttewRSxPxdMsMtt6b2S0GDovig7HRGLPr7-JE/s1600/15599.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh27nxyEhfQTq8VNYeeSK9ncpoqwe6vqVWMu1-mle1kNKle-LVR51TYZmWoVG5LI2LsuhtthS6g4JMcBbGZuR43mVutQj6CUK2QxSkwBupeTxRZmIgS2Kr7H14DH1js468yTcpKC1LiXvk/s1600/8483095337_88f885f59c_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh27nxyEhfQTq8VNYeeSK9ncpoqwe6vqVWMu1-mle1kNKle-LVR51TYZmWoVG5LI2LsuhtthS6g4JMcBbGZuR43mVutQj6CUK2QxSkwBupeTxRZmIgS2Kr7H14DH1js468yTcpKC1LiXvk/s1600/8483095337_88f885f59c_o.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBqbkbYwMkLTQ6RzcKHZbKdqc3aRKgtVFhrOlcSQq3zfpmQ8exKrIyf9JAt11WjKCXY9WD4GTsjsrPueW8uf7BEgy40Ufbubizp8FEomkjHIzpJ-x8PpSJSMIVNB17mDep6FSKJzY0Iek/s1600/1335276964467.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBqbkbYwMkLTQ6RzcKHZbKdqc3aRKgtVFhrOlcSQq3zfpmQ8exKrIyf9JAt11WjKCXY9WD4GTsjsrPueW8uf7BEgy40Ufbubizp8FEomkjHIzpJ-x8PpSJSMIVNB17mDep6FSKJzY0Iek/s1600/1335276964467.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0vGQcZEKYXMd381X2AkzQNT1HySkWTQCz5on_aMSQdRlI4jPJ8CfnUHzlghB1JvC23G_SdTkYmi25pItPPyXyHgorGWCMPho1pFBvyne9smivSK3ZH0j_cnCmevyXL_LfzwJhS9XQuo/s1600/ALBERO+Y+SEGOVIA.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0vGQcZEKYXMd381X2AkzQNT1HySkWTQCz5on_aMSQdRlI4jPJ8CfnUHzlghB1JvC23G_SdTkYmi25pItPPyXyHgorGWCMPho1pFBvyne9smivSK3ZH0j_cnCmevyXL_LfzwJhS9XQuo/s1600/ALBERO+Y+SEGOVIA.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqkAEW6bHJ2qWTBnYnDRD9xw6CK6-JJkiLmdYK2eS3guQMc6sJxiK8Lge8nJoCECEJUt4Wk30M3Ry3-IVAM9yiL1-XfR4xO57JeZjGj8OEcfJ-CWr8VHl-FLnavxBH7jzdN0j4b2ed_lE/s1600/concentracion.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqkAEW6bHJ2qWTBnYnDRD9xw6CK6-JJkiLmdYK2eS3guQMc6sJxiK8Lge8nJoCECEJUt4Wk30M3Ry3-IVAM9yiL1-XfR4xO57JeZjGj8OEcfJ-CWr8VHl-FLnavxBH7jzdN0j4b2ed_lE/s1600/concentracion.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdD2Cafgckx7z5HRGJIGIDvC_uRBvM8baHG9NrKJVnLe5EcjE4r4mZ3Glt7wcgO7fAF2a6Pk9h0frgweGp1prYb1-iC_LvmzrA9Tzu3neQXaG83Ab6JNDa9Ma4KDKooYXELYn-RZzJZ8M/s1600/Mural_del_Gernika.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdD2Cafgckx7z5HRGJIGIDvC_uRBvM8baHG9NrKJVnLe5EcjE4r4mZ3Glt7wcgO7fAF2a6Pk9h0frgweGp1prYb1-iC_LvmzrA9Tzu3neQXaG83Ab6JNDa9Ma4KDKooYXELYn-RZzJZ8M/s1600/Mural_del_Gernika.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: xx-small;"></span></b></div>
ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικοςhttp://www.blogger.com/profile/09262835776690761612noreply@blogger.com0