Σελίδες

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

κρατιστική εγκληματολογία

http://antipetroula.blogspot.com/2011/06/blog-post_74.html
 Του Στιούαρτ Κρίστι
Η κρατιστική εγκληματολογία πραγματεύεται το παράνομο έγκλημα το οποίο, ενώ είναι το λιγότερο σοβαρό από τα προβλήματα της κοινωνίας, αντιμετωπίζεται ως το σοβαρότερο. Η ύπαρξη του παράνομου εγκλήματος παρουσιάζεται ως συνηγορία υπέρ του κρά­τους, βάσει της υπόθεσης ότι μόνο μια κυβερνητική μηχανή μπορεί να το εμποδίσει. Σπάνια γίνεται παραδεκτή η ύπαρξη του νόμιμου εγκλήματος, ενώ στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, όπως έγινε για παράδειγμα με την αναμφισβήτητη εγκληματικότητα του χιτλε­ρικού καθεστώτος, τότε οι κρατιστές εκφράζουν τις αμφιβολίες τους ως προς την νομιμότητα ενός τέτοιου καθεστώτος. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι ναζιστές ηγέτες «δικάστηκαν» σ’ ένα «δικαστήριο» για πράξεις αναμφίβολα νομιμοποιημένες από το γερμανικό κράτος, με βάση την εντελώς φανταστική υπόθεση μιας ανώτερης νομικής αρχής που σε τελική ανάλυση προκύπτει από το γεγονός ότι έχασαν τον πόλεμο στον οποίο ενεπλάκησαν. Ελάχιστες αμφιβολίες μπορεί να υπάρχουν για το ότι και οι Ρώσοι ηγέτες θα μπορούσαν να δουν τα εγκλήματά τους ενάντια στην ανθρωπότητα να ξεσκεπάζονται, στην πραγματικότητα, όμως, έγιναν αποδεκτά ως «νόμιμα» και «πέ­ραν εξωτερικών παρεμβάσεων», διότι οι ένοπλες δυνάμεις τους έτυχε να είναι οι ισχυρότερες με άλλα λόγια, επειδή διατήρησαν την κρα­τική εξουσία.

Η καταγωγή του κράτους, ή η άνοδος οποιασδήποτε άρχουσας τάξης, όσο κι αν η τελευταία αυτοχαλιναγωγείται με δημοκρατικούς ή συνταγματικούς περιορισμούς, δεν διαφέρει από την άνοδο οποιασδήποτε ολιγαρχίας του εγκλήματος· η μαφία, αν είχε διαρκέ­σει περισσότερο ή είχε απλώσει βαθύτερα τις ρίζες της, δεν θα ήταν μια κυβέρνηση του εγκλήματος αλλά μια νόμιμη κυβέρνηση, αν και σε μια τέτοια περίπτωση οι δραστηριότητές της, παρ’ ότι νομιμο­ποιημένες, και πιό εγκληματικές θα ήταν και πολύ πιό εκτεταμένες.
Για το κράτος, τα χειρότερα από τα παράνομα εγκλήματα στα οποία επιβάλλονται οι βαρύτερες ποινές, είναι η προδοσία και η υπο­νόμευση της κρατούσας τάξης. Όμως, αν αυτά είναι επιτυχημένα, δεν είναι καθόλου παράνομα· αν δε η επιτυχία τους είναι απόλυτη, δεν θεωρούνται παράνομα ούτε καν από εκείνους που προδόθηκαν ή ανατράπηκαν. Ο Μπένεντικτ Άρνολντ θεωρείται προδότης παρ’ ότι υποστήριξε την συνταγματική και νόμιμη κυβέρνηση. Ποιός όμως θα χρησιμοποιούσε ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό για τον επαναστάτη Τζωρτζ Ουάσινγκτον; Μόλις 20 χρόνια μετά τον θάνατό του και ο πιό μισαλλόδοξος Βρετανός συντηρητικός είχε πάψει να το κάνει –τόσο εδραιωμένο στον «νόμο» είναι το κάποτε επαναστατικό Αμερι­κανικό Κράτος! Κάθε χρόνο πάντως, ο Γκάϋ Φωκς γιορτάζεται χλευαστικά σαν προδότης.
Το κράτος, που εγκαθιδρύθηκε διά της βίας και συντηρείται από την καταστολή –σε όποιον βαθμό απαιτείται για την επιβίωσή του– καθορίζει τι είναι νόμιμο. Ένα δικτατορικό κράτος θα νομιμοποιήσει την γενοκτονία ακόμα και του ίδιου του τού πληθυσμού, και θα ήταν ανόητο να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι «παράνομο» ως προς αυτό. Παράνομες μεθόδους θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα κόμμα που υποστηρίζει ένα τέτοιο πρόγραμμα για την κατάκτηση της εξου­σίας, από την στιγμή όμως που θα την κατακτήσει, όλες του οι πρά­ξεις είναι «νόμιμες». Η αντίσταση γίνεται παράνομο έγκλημα –εκτός από την περίπτωση πολέμου, και τότε μόνο όταν βολεύει την άλλη πλευρά– και θεωρείται ληστεία. Αλλά πώς είναι δυνατόν μια τέτοια αντίσταση να θεωρείται εγκληματικότητα ή έγκλημα κατά της κοινωνίας; Απεναντίας, είναι η ύψιστη αρετή.
Σήμερα είναι της μόδας να μιλάμε περισσότερο για «βία» παρά για «έγκλημα», ωστόσο ισχύει η ίδια λογική. Αυτό που καταγγέλλε­ται από τα ΜΜΕ, δηλαδή η αντίσταση στο κράτος, είναι «παράνομη βία». Αυτό που εγκωμιάζεται και δικαιολογείται, είναι νόμιμη βία. Όταν διαβάζουμε στον Τύπο ότι «τρομοκράτες έκαναν σαμποτάζ σε βάση πυρηνικών πυραύλων», η υποβάθμιση της γλώσσας φθάνει στο αποκορύφωμά της.
Η ιστορία της Ισπανίας προσφέρει ένα διαφωτιστικό παράδειγμα. Όταν οι στρατηγοί στασίασαν ενάντια στο ίδιο το κρά­τος και την πατρίδα –που ενσάρκωναν την δική τους αντίληψη περί καθήκοντος– απλά και μόνο επειδή δεν τους άρεσε ο τρόπος που εξελίσσονταν τα πράγματα, αυτό στιγματίστηκε σαν έγκλημα από την ισπανική κυβέρνηση. Ωστόσο, από κανέναν άλλον δεν θεωρή­θηκε ως τέτοιο, εφ’ όσον έγινε από έναν στρατό που κατείχε την μυστηριώδη γοητεία της «νόμιμης εξουσίας», και όχι από έναν ανορ­γάνωτο όχλο μέσα στους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων. Ο στρα­τός σύντομα έγινε κυβέρνηση και η κατάσταση στο διεθνές επίπεδο ομαλοποιήθηκε με την επικράτηση της αντίληψης ότι υπάρχουν δύο de facto κυβερνήσεις –μία συνταγματική και μία στρατιωτική– ενώ το βραβείο τού να είναι de jureκυβέρνηση θα δινόταν σε όποια κέρδιζε τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν θεωρούσαν, εν τούτοις, παράνομο, «βίαιο», ούτε και «τρομοκρατικό», το να συνταχθεί κανείς με την μία ή την άλλη πλευρά.
Μετά την νίκη του Φράνκο, πολλοί δεν δέχθηκαν αυτό το γεγονός· καθώς όμως σύντομα ακολούθησε ο [Β΄] Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν υπήρξε καθολική καταδίκη. Η Βρετανία είχε συμφέρον να ενισχύσει τις αντιστασιακές δυνάμεις στην κατε­χόμενη από τους ναζί Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ισπα­νίας. Απέφυγε να επιτεθεί εναντίον τους, ενώ, σε ορισμένες περι­πτώσεις, τις χρησιμοποίησε. Η ίδια αντίσταση, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους, συνεχίστηκε –στο μέτρο βέβαια που αφορούσε τους αναρχικούς– για μια ολόκληρη γενιά μετά. Ωστόσο, μετά το 1945, έγινε «εγκληματική», «τρομοκρατική» και –η μεγαλύτερη μεταμόρ­φωση απ’ όλες– «βίαιη», ενώ οι ψευδολογίες ότι η αντίσταση είχε κατά κάποιον τρόπο γίνει αντικοινωνική επειδή ήταν «βίαιη», ήταν τόσο διαδεδομένες, ώστε εισχώρησαν και μέσα στις γραμμές των ίδιων των ελευθεριακών.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας ο κόσμος, είναι οι τεράστιες δυνάμεις που σήμερα διαθέτει το κράτος και διαχειρίζεται το κατεστημένο. Σε σύγκριση με αυτές τις δυνάμεις του θανάτου, της καταστροφής και της καταλήστευσης, οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα επισκιάζεται. Αλλά αυτή η μορφή του νόμιμου εγκλήματος –ακόμη κι αν έχουμε δει πόσο εύκολα μπορεί να δια­πραχθεί από αυτούς που θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, νόμιμο ή παράνομο, προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κράτους και να μπορούν να εγκληματούν ενάντια στην ίδια την κοινωνία– ελάχι­στα ελκύει την προσοχή, προσοχή που αν επιδειχθεί, απορρίπτεται ως εκκεντρικότητα· η «ζώνη προστασίας» έχει αναλάβει αυτά τα ζητήματα. Με την πλήρη υποστήριξη των δημοφιλών ΜΜΕ όμως, ολόκληρος ο πληθυσμός, κάθε βαθμού ευφυΐας, μπορεί να κυριευθεί από μανία ενάντια σε μια χούφτα παιδαρέλια που βγαίνουν το σαββατόβραδο και αρπάζουν τσάντες.
Στην Αγγλία δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο όποια ώρα κι αν περπατάς στους δρόμους, και μάλιστα ο δείκτης εγκληματικότητας είναι τόσο χαμηλός ώστε τα εγκλήματα εναντίον προσώπων είναι φυσικό να ελκύουν πολύ περισσότερο την προσοχή της κοινής γνώμης απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, στις οποίες αυτά αποτελούν τον κανόνα. Είναι απολύτως σωστό τα εγκλήματα εναντίον προσώπων να αντιμετωπίζονται με αποτροπιασμό, όμως αυτός εκδηλώνεται με μια μόνιμη και εμπρη­στική εκστρατεία που φθάνει σε μεγάλο βάθος, προκειμένου να αυξηθεί η ισχύς του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους που είναι ο μεγαλύτερος και ο πιό αναξιόπιστος εγκληματίας απ’ όλους. Πιστεύεται ότι δεν υπάρχει σοβαρότερο επιχείρημα εναντίον μιας α-κρατικής κοινωνίας από την αξίωση των ανθρώπων να προστα­τεύονται τα πορτοφόλια τους από την αρπαγή τους από κακοποιά στοιχεία, από το ίδιο το κράτος που λυμαίνεται ακριβώς αυτά τα πορτοφόλια. Ακόμη και η ιδέα ότι ένα ποσοστό των νεαρών κλεφτών ίσως έχουν δέρμα διαφορετικού χρώματος, ή ότι προέρχονται από ένα πολιτιστικό περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της πλειοψη­φίας, αρκεί για να δικαιολογήσει τις αξιώσεις των πλέον εγκληματι­κών κρατιστών, στο μυαλό ενός ανησυχητικά μεγάλου αριθμού ατόμων.
Αυτό το πρόβλημα είναι όντως μικρότερης σημασίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως για όλους αυτούς τους λόγους θα πρέπει να το παραβλέψουμε. Μια ελευθεριακή εγκληματολογία θα πρέπει να είναι έτοιμη να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που δημιουργούνται από τα εγκλήματα ενάντια στην κοινωνία, διαφοροποιώντας τα σαφώς από τα εγκλήματα ενάντια στο κράτος, τα οποία συχνά δεν είναι καθόλου εγκλήματα, ή από τα εγκλήματα τουκράτους ενάντια στην κοινωνία, τα οποία είναι συντριπτικά περισσότερα και συνι­στούν το αναρχικό επιχείρημα ενάντια στον κρατισμό.
Ένας αναρχικός δεν μπορεί να εγκληματεί ενάντια στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να το ισχυρισθεί κανείς με δογματική βεβαιότητα διότι ένας άνθρωπος ένοχος για βιασμό, αντικοινωνικό φόνο, εκμετάλ­λευση, πάθος να κυβερνά, ή για άσκηση εξωτερικού καταναγκασμού πάνω σε άλλους ανθρώπους, αυτομάτως δεν μπορεί πλέον να είναι αναρχικός, όπως δεν μπορεί να είναι χορτοφάγος αυτός που τρώει χοιρινές μπριζόλες, ροστ-μπιφ ή κοκκινιστό αρνί. Το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο ένα άτομο κατανοεί την τάδε ή την δείνα ιδεολογία, ή υποστηρίζει την τάδε ή την δείνα οργάνωση, αλλά κατά πόσο είναι αυτό που πρεσβεύει ότι είναι. Να προσθέσουμε ότι τα διαχωριστικά όρια μεταξύ εξουσιαστή και ελευθεριακού πουθενά δεν διακρίνονται καθαρότερα απ’ ό,τι στο έγκλημα.
Ένας αναρχικός συχνότατα στιγματίζεται σαν εγκληματίας από το κράτος, ή μπορεί να αναμειχθεί σε δραστηριότητες που αντιστρα­τεύονται τα συμφέροντα του κράτους. Η αναρχική φιλοσοφία είναι από την φύση της εχθρός του κράτους. Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανό ένας αναρχικός να αναμειχθεί σε παράνομες δραστηριότητες, ποτέ όμως σε αντικοινωνικές.
Για παράδειγμα, είναι αντικοινωνική η διάρρηξη; Οι νόμοι περί ιδιοκτησίας αντιμετωπίζουν όλες τις μορφές διάρρηξης με την ίδια αυστηρότητα. Όμως, υπάρχει αντικοινωνική διάρρηξη και παράνομη διάρρηξη (για να μην αναφέρουμε την νόμιμη διάρρηξη που είναι η χειρότερη απ’ όλες). Ο κερδοσκόπος, ή ο ανέντιμος χρηματιστής που καταληστεύει τις οικονομίες του κόσμου είτε νόμιμα είτε παράνομα –η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή στην πράξη– είναι αντι­κοινωνικός. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι ο διαρρήκτης που ληστεύει τράπεζες, εφορίες ή γραφεία στοιχημάτων, είναι αντικοινω­νικός; Όχι ότι μυθοποιούμε τέτοιους ανθρώπους (δεν είναι απαραί­τητα Ρομπέν των Δασών), αλλά δεν αποτελούν καμιά απειλή για την κοινωνία, δηλαδή για τους φιλήσυχους πολίτες.
Για να ξαναγυρίσουμε στις εφηβικές συμμορίες, οι οποίες, συνει­δητοποιώντας ότι λίγοι οργανωμένοι πάντα νικούν μια μάζα ασύνδε­των μεταξύ τους ατόμων, υιοθετούν, αναμφίβολα, έναν φτηνό κι εύκολο τρόπο για να ξεφύγουν από την άμεση φτώχεια τους, και αποτελούν μια πληγή για την κοινωνία: υπακούουν στον νόμο της αστικής κοινωνίας που λέει «πλούτισε»· υποκινούνται από τις σαγη­νευτικές διαφημίσεις που δείχνουν τις αμοιβές στις οποίες μπορούν να ελπίζουν· είναι μικροεξουσιαστές που δείχνουν την δύναμή τους (συλλογική) ενάντια στην αδυναμία (ατομική). Αν γίνονταν ελευθε­ριακοί δεν θα έκλεβαν πορτοφόλια παρά μόνο μέσα στην Εθνική Αθλητική Λέσχη, και έτσι οι κλοπές τους θα στρέφονταν ενάντια στην στρατιωτική μηχανή.
Ωστόσο, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σχετικά με το πώς θα τους αντιμετώπιζαν τα ΜΜΕ και, τελικά, η αστυνομία και τα δικαστήρια. Δεν θα ήταν πιά μια μη πολιτική πληγή ενάντια στην οποία η θερα­πεία θα ήταν μια αστυνομική δύναμη με υψηλό βαθμό πολιτικοποίη­σης. Αντίθετα, θα ήταν μια «απειλή για την κοινωνία», μια «επικίν­δυνη εγκληματική συνωμοσία» υπονόμευσης των θεμελίων της κοινωνικής συμβίωσης. Τώρα, είναι εντελώς αδιάφορο αν οι εγκλη­ματίες είναι σοσιαλιστές ή συντηρητικοί, φιλελεύθεροι ή φασίστες· πράγματι, στην πλειοψηφία τους, τείνουν προς έναν δεξιό ή κεντρώο εξτρεμισμό, και γι’ αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτοί –εκτός κι αν ανήκουν σε μια φυλετική μειονότητα οπότε συνιστούν «εθνική απειλή». Αν ήταν ελευθεριακοί, τότε όχι μόνο θα χαρακτηρίζονταν ως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, αλλά και ολόκληρο το ελευθεριακό κίνημα θα θεωρείτο υπεύθυνο, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και εις τους αιώνας των αιώνων –ακόμη κι αν θεωρούνταν αναρχικοί μόνο από τις πράξεις τους, χωρίς οι ίδιοι να αυτοχαρακτηρίζονται έτσι. Επι­πλέον, η επίδραση στο κοινό θα ήταν να υποβιβάσουν τις πράξεις τους σε μια απλή υπόθεση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και στην εξάλειψη της προσωπικής βίας ή του στοιχείου της εκμετάλ­λευσης.
Η «κοινωνία» –δηλαδή, η όλη διαδικασία της συμβίωσης– τίθεται σε κίνδυνο εξ αιτίας της προσωπικής βίας –δηλαδή, ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να καταδικάζουμε την βία συνολικά και να εξισώνουμε τις αμυντικές με τις επιθετικές μορ­φές βίας. Ήταν «φόνος» η πράξη για την οποία ενοχοποιήθηκε η Μαρία Σπριντίνοβα –όταν πυροβόλησε και σκότωσε τον στρατηγό του Τσάρου που ήταν ένοχος για αμέτρητους αντικοινωνικούς φόνους– και για την οποία με επιμονή ζητούσε να αναλάβει την ευθύνη; Πρέπει αυτή να καταδικαστεί ως «τρομοκράτισσα» και αυτός να αναγορευτεί «θύμα της τρομοκρατίας»; Αυτό δεν είναι παρά μια προέκταση της κρατιστικής ιδεολογίας που λέει ότι εμείς, όχι μόνο μπορούμε αλλά και πρέπει να σκοτώνουμε, να βιάζουμε και να αρπάζουμε χάριν του κράτους, και να μην αντιστεκόμαστε ποτέ στο κακό που, βάσει των ισχυρισμών του κράτους, είναι νόμιμο, κάτι που αποτελεί ένα εύχρηστο δόγμα για τους δικαστές.
Ποιά, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η πηγή του ηθικού μας προσανα­τολισμού; Συνήθως ήταν η Εκκλησία, αυτός ο υπηρέτης του κρά­τους. Συχνά η διαστροφή της έφθασε στο σημείο να υπερασπίζεται το κράτος ό,τι κι αν αυτό έκανε. (Ο φόνος δεν ήταν φόνος όταν ήταν νόμιμη σφαγή, ενώ οι επίσκοποι ευλογούσαν τα λάβαρα των πολε­μιστών.) Η ηθική που πολύ συχνά δίδαξαν οι επίσκοποι, ήταν ελάχιστα καλύτερη από το ηθικό χάος που υποτίθεται ότι καταπολε­μούσαν. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, κάποτε τους ανθρώπους συγκρατούσε μια ιδεατή ηθική που χαρακτήριζε κάποιες πράξεις ως κακές και άλλες ως ηθικά επιλήψιμες. Η ιδεατή ηθική είχε ως έρει­σμα μια κενή περιεχομένου πρόληψη στην οποία σήμερα δεν πιστεύει κανείς. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί τους οποίους θα μπορούσε κανείς λογικά να υποδείξει –τι να πει μια αδύ­ναμη ή ηλικιωμένη γυναίκα για να αποτρέψει έναν κακοποιό που της επιτίθεται σ’ έναν απόμερο δρόμο; Ότι τον βλέπει ο Θεός; Στην καλύτερη περίπτωση, θα την θεωρήσει μια ακίνδυνη, εκκεντρική γριά.
Η κοινότητα είναι –και ανέκαθεν υπήρξε– η μόνη πραγματική ηθική δύναμη. Η πίστη στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την εγγυημένη ελευθερία, που είναι η μοναδική εγγύηση για μια ειρηνική κοινωνία, είναι ριζωμένη στον αναρχισμό, ενώ το κράτος όχι μόνο αποδοκιμάζει αλλά και καταπνίγει τέτοιες αντιλήψεις.
Παράλληλα με την έλλειψη ηθικών κυρώσεων για τα εγκλήματα ενάντια στην κοινωνία, προβάλλει η απαίτηση για αυξημένες νομικές κυρώσεις, που όμως δεν αποτρέπουν ούτε κατ’ ελάχιστο το έγκλημα. Αποφέρει η εμπιστοσύνη στην αστυνομία το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αν πάρετε τις εφημερίδες οποιασδήποτε σύγχρονης πρωτεύουσας, θα διαπιστώσετε πως δεν το κάνει. Η ενίσχυση της δύναμης της αστυ­νομίας μπορεί να καταστείλει την υπονόμευση, αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα διότι αυτό απλώνεται στην κυριολεξία παντού. Μπορεί να διαλύσει ένα τυπογραφείο, δεν μπορεί όμως να περιπολεί σε κάθε λεωφόρο ή απόμερο δρόμο. Και όσο ισχυρότερη και αποτελεσματικότερη μπορεί να είναι η αστυνομική δύναμη, τόσο πιό αδύναμο και λιγότερο οργανωμένο είναι το κοινό που ζητά προ­στασία.
Διότι για να είναι το κράτος τα πάντα, οι άνθρωποι πρέπει να μην είναι τίποτα· για να είναι η αστυνομία αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, οι άνθρωποι πρέπει να είναι αδρανείς. Η αστυνομία ενθαρρύνει την συνεργασία· σίγουρα θέλουν άτομα ως πληροφοριοδότες, ως βοηθητικούς. Αν όμως οι άνθρωποι είναι αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουν τις όποιες αντικοινωνικές ενέργειες, η αστυνομία δεν είναι τίποτα. Φανταστείτε μια εργατική περίπολο ικανή να αντιμετωπίσει τοπικά παραπτώματα εκμετάλλευ­σης και καταπίεσης, να καταστείλει βιαστές και να αντιμετωπίσει διαρρήξεις –και, φανταστείτε την, να γίνεται αποδεκτή μέσα σε μια κρατιστική κοινωνία!
Αφού θέσει κανείς τα προβλήματα της εγκληματικότητας με σωστό τρόπο, αυτό που μένει είναι να τα αντιμετωπίσει. Η αντιμε­τώπιση αυτή δεν κατέλαβε αρκετό χώρο στην αναρχική θεωρία και ο Πέτρος Κροπότκιν την προσπέρασε περιφρονητικά. Σε μια ελεύθερη κοινωνία δεν θα υπάρχει έγκλημα. Τα εγκλήματα κατά της ιδιοκτη­σίας θα εξαφανισθούν, όταν θα εξαφανισθεί η έννοια της ιδιοκτη­σίας. Παρ’ όλα αυτά, η όποια κριτική της παρεκκλίνουσας συμπερι­φοράς και της εγκληματολογίας από ελευθεριακή άποψη, οφείλει πολλά στον Κροπότκιν* και επίσης, πιό πρόσφατα, στις καινοτόμες μελέτες του Άλεξ Κόμφορτ.
Διότι, αν και η εγκληματολογία αποτελεί ένα από τα δευτερεύο­ντα, σε σχέση με τα εγκλήματα των κρατιστών, ενδιαφέροντα τής κοινωνίας ως σύνολο, έχει μεγάλη σημασία ως έσχατη αμυντική θέση του κρατισμού. Κατά συνέπεια, η εγκληματολογία πρέπει να διασωθεί ως επιστημονικός κλάδος από τους κρατιστές, ενώ πρέπει να ξέρουμε πώς ανακύπτουν τα προβλήματα της εγκληματικής συμπεριφοράς και πώς αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μέχρις ότου μια πειστική αναρχική εγκληματολογία μπορέσει να δείξει ότι η κοινωνία μπορεί να ζήσει ειρηνικά, χωρίς μια θεσμοποιημένη αστυ­νομική δύναμη και χωρίς την απάνθρωπη εφεύρεση του σωφρονιστι­κού συστήματος, οι άνθρωποι θα στρέφονται προς το εγκληματικό κράτος –απρόθυμα– και, αν και εξαρτημένοι από αυτό, θα ελπίζουν ότι με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις ίσως μπορέσουν να το κάνουν κάπως λιγότερο εγκληματικό.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ.....

Κι όμως υπάρχουν γκρίζες ζώνες...
Ο Τζιορντάνο Μπρούνο δεν ήταν άθεος, αλλά ούτε αιμοσταγής θρησκομανής και γι΄αυτό του έκοψαν τη γλώσσα και τον έκαψαν.
Και στην εθνική μας αντίσταση υπήρξαν εκείνοι που πολέμαγαν κι εκείνοι που την ψιλοεύρισκαν με το αίμα. Υπήρχαν οι δεξιοί που δεν ήταν απαραιτήτως ταγματασφαλίτες και υπήρχαν και οι κομουνιστές που δεν ήταν απαραιτήτως Μαρία Τερέζα.
Ο Μουστακλής ήταν αξιωματικός, δεν ήταν κομουνιστής, δεν ήταν όμως και φασίστας και γι΄αυτό βρέθηκε με τσακισμένο το κορμί από τα βασανιστήρια από ένστολους...
Υπάρχουν γερμανοί που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την ιδέα των φούρνων και λιποτάκτησαν τρομοκρατημένοι
Κι υπάρχουν ισραηλίτες που δεν μπορούν να αντέξουν την  ιδέα των σφαγμένων παλαιστήνιων και είναι κυνηγημένοι από το ίδιο τους το κράτος
Υπάρχουν μουσουλμάνοι που δεν αντέχουν στη θέα ενός κεφαλιού που πέφτει από το πλήθος που ζητωκραυγάζοι αλαφιασμένο στη θέα του λυντσαρίσματος
Κι υπάρχουν αμερικάνοι που δεν μπόρεσαν ποτέ να βάλουν την λευκή κουκούλα και να κρεμάσουν ανάποδα ανθρώπους για το χρώμα τους

Υπάρχει η γκρίζα ζώνη. Και την αγγίζεις όταν ανακαλύψεις πως κανένας δεν μπορεί να σε κάνει ταγμένο δολοφόνο. Γιατί κάθε ιδέα, κάθε δίκιο, κάθε σχεδιασμός που περιλαμβάνει ανθρώπινες σάρκες που κατακρεουργούνται δεν μπορεί να βρει δίκιο ποτέ...

Γιατί κάθε επανάσταση , κάθε δικτατορία, κάθε ιμπεριαλιστική επέλαση, κάθε πόλεμος, όταν περάσει η μέθη της νίκης μετράει εκείνους που θα συνεχίσουν να σφάζουν κι εκείνους που θέλουν να βάλουν ένα τέρμα στην ανθρώπινη βαρβαρότητα. Κι έτσι στα κάθε είδους στρατόπεδα εγκλεισμού αργά ή γρήγορα μαζί με τους αντιπάλους βρίσκονται αλυσοδεμένοι κι εκείνοι που φώναξαν έλεος....

Θέλετε να μιλήσουμε για το πρόβλημα των λαθρομεταναστών? Είμαι από εκείνους που επιζητούν άμεση λύση για να αποφευχθούν μεγάλες τραγωδίες. Δεν είμαι οπαδός των παιδιών των λουλουδιών αλλά δεν είμαι επίσης οπαδός των πειραμάτων ευγονικής. Καταδικάζω έναν εγκληματία όποιο χρώμα και να έχει. Κανένας στρατιώτης-άνθρωπος δεν μπορέσε να κοιμηθεί ξανά στη ζωή του ήσυχος μετά τη λήξη του πολέμου του. Ακόμα κι αν είχε όλο το δίκιο με το μέρος του. Γιατί υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είναι το "κακό" στην αυθεντική του μορφή, απλά γίνονται κακοί για σοβαρούς λόγους και γρήγορα επιζητούν μια μετάνοια, μια συγχώρεση από την ίδια τους τη συνείδηση.

Εκείνοι που προκαλούν συνέχεια το αίμα, το θάνατο, έχουν μια αυθεντική φλέβα κακού μέσα τους. Οσο καιρό και να έχεις να γαμήσεις μπορρείς ποτέ να γίνεις παιδεραστής? Εκείνος μπορεί... Οσο και να αγαπάς το χρήμα μπορείς να γίνεις νταβατζής? Εκείνος μπορεί.... Οσο και να βρίσκεται σε κατάσταση δυστυχίας μπορείς να σφάξεις έναν άνθρωπο για να του πάρεις μια κάμερα? Εκείνος μπορεί....

Δεν είναι όλοι οι μετανάστες εγκλήματίες δεν είναι όλοι οι έλληνες αθώοι. Η κοινωνία της γκρίζας ζώνης επιθυμεί να διώξει από πάνω της ΟΛΟΥΣ τους εκγληματίες οποιοδήποτε να είναι το χρώμα τους. Και ναι σήμερα υπάρχει ανάγκη στην Ελλάδα να καθαρίσει το τοπίο από κάθε είδους βρώμα. Από τους πολιτικούς που ξεπουλάνε μισοτιμής όλο το πακέτο και από τους χιλιάδες εγκληματίες που έχουν βρει την Ελλάδα εύκολο αλώνι για μπίζνες. Και ναι υπάρχουν μετανάστες που πρέπει άμεσα να φύγουν (νταβατζήδες, έμποροι όπλων, έμποροι ναρκωτικών, σεσημασμένοι εγκληματίες στο τόπο τους που κανείς δεν έλεγξε τι είχαν κάνει και γιατί έφτασαν εδώ, ύποπτα κυκλώματα που έχουν πονηρά σχέδια, κοινοί εγκληματίες του ποινικού δικαίου που καμιά διυστυχία και κλαψούρισμα δεν επιτρέπει να σκοτώνουν συνανθρώπους σαν λύση στο πρόβλημά τους)

Υπάρχουν επίσης έλληνες που πρέπει να περάσουν από τη στενή ή από θηλιά. Προδότες, κλέφτες, εγκλήματίες. Η κονωνία της βαρβαρότητας επιλέγει τάξεις, χρώματα, ράτσες, γιατί δεν θέλει να διώξει το κακό. Θέλει να διώξει το κακό που δεν γουστάρει . Η κοινωνία της βαρβαρότητας επιλέγει τι χρώμα θα έχουν οι νταβατζήδες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι κλέφτες, οι δολοφόνοι , οι βασανιστές, οι δήμιοι, γιατί θρέφεται με μίσος, θρέφεται με ανθρώπινο αίμα...

Η κοινωνία της μη βαρβαρότητας, η κοινωνία που θέλει να βασιστεί πάνω σε κράτος δικαιοσύνης, αρετής, ηθικής, πνευματικής ανάπτυξης επιβάλεται να πολεμήσει όλους τους δαίμονες ανεξαρτήτως ιδεολογικής "δικαιολογίας".

Ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ροτσιλντ, ο Μπους, ο ΠΙνοσέτ, ο Μάρκος, το ΔΝΤ και πολεμοχαρείς σβερκωμένοι στρατηγοί,  άσχετα με την ιδεολογία που πατούσαν ήταν και είναι μαζικοί δολοφόνοι. Και όσοι τους ωραιοποιούν και τους βρίσκουν δικαιολογίες, ψάχνουν απλά την δικαιολογία για τη δική τους στειρότητα.

Αν όλοι αυτοί είχαν δικαιολογίες γιατί τότε να μην έχει ένας πάτερας που σκοτώνει το βιαστή του παιδιού του? Ποιος αρρωστημένος νους ονομάζει το πρώτο πολιτική σκοπιμότητα και γίνεται οπαδός της, και το δεύτρο αυτοδικία και στέλνει το πάτέρα στη φυλακή?

Οι νόμοι των κρατών και της ιστορίας είναι από τη γέννεση του ανθρώπόυ κομμένοι και ραμμένοι για να υπάρχει πάντα απόθεμα κακού. Πότε υπερίσχυσε το καλό εκτός από την ατομική επανάσταση που κάνει ο καθένας μας για να σκοτώσει το κακό λύκο μέσα του?

Κάθε φορά υπάρχει μια δικαιολογία για το κακό και ανατρέχουμε σε αυτό σε κάθε στιγμή που ζητάμε δύναμη και κυριαρχία, και κάθε φορά είναι πολύ νωρίς για το καλό
....

Πρέπει να τακτοποιηθεί μέσα σε όλες τις υπόλοιπες πληγές που μαστίζουν αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία και το πρόβλημα των μεταναστών. Κι αν η αριστερά επιλέγει να κάνει γιορτές των λουλουδιών και οι φασίστες προγκρόμ, υπάρχουν οι ενδιάμεσοι έλληνες πολίτες που πρέπει να βάλουν τη φωνή της λογικής να επικρατήσει γιατί δεν επιθυμούμε να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα, ούτε να φτιάξουμε φούρνους, αλλά και από την άλλη δεν επιθυμούμε να μας φέρουν αύριο το παιδί μας μαχαιρωμένο για ένα κινητό...

Δεν θα λυθεί το πρόβλημα ούτε με ενοχικά σύνδρομα ανθρωπισμού, ούτε με διψασμένες ορέξεις για αίμα. Θέλει πρόγραμμα, αυστήρότητα, κανόνες, που να συμβαδίζουν με τις ανάγκες τις ελληνικής κοινωνίας, τα νέα δεδομένα, τη μεγάλη κρίση που πλήττει τη χώρα και τους χιλιάδες ανθρώπους που κατοικούν χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα στους δρόμους της Ελλάδας και ναι οι περισσότεροι κάποια στιγμή θα βλάψουν κάποιον για ένα κωλοπορτοφόλι. Αυτό δεν είναι υποχρεωμένος να το δεχτεί κανένας ούτε να γυρίσει και το άλλο μάγουλο, αλλά από τους ανθρώπους αυτούς θα αποφασιστεί ποιοι πρέπει να μείνουν και ποιοι πρέπει να φύγουν άμεσα.

Και όχι δεν μπορεί να τους χωρέσει όλους η Ελλάδα όσο κι αν ακούγεται όμορφο μεταξύ κιθάρας και μαθήματος γιόγκα. Αν δεν ξυπνήσουμε οι λογικοί  να βρούμε μια λύση, τότε η παράνοια έχει τεράστια υπομονή και μεγάλα αποθέματα....

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Αδερφέ


 
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=kozanitis                              Γύρισε... Έχασε τις μέρες και σκέφτηκε... “Κύκλος...Όλα είναι κύκλος”...

Βγήκε στην πορεία... Αυτήν την φορά, δεν φορούσε κουκούλα... Δεν φορούσε το μαύρο μπουφάν... Δεν φορούσε σταράκια... Φορούσε μια μπλε μπλούζα... Το γαλάζιο του ουρανού με το χρώμα της θάλασσας... Φορούσε παντόφλες... Όπως το διαβάζεις... Παντόφλες... Ίσως κάποια στιγμή, φτάνοντας προς το Σύνταγμα να ήταν ξυπόλητος... Δεν τον ένοιαζε πια... Αυτήν την φορά, το ξέρε, δεν θα τον ποδοπατούσε κανείς... Απέναντι το ξύλο έπεφτε συνεχόμενο...

Πλησίασε στα κυγκλιδώματα. Από πίσω συνομίληκοι δικοί του. Φορούσαν την ίδια γνωστή στολή. Πλησίασε ακόμη πιο πολύ... “Αδερφέ, ξέρω με βλέπεις έτσι. Αλλά ξέρω ότι με ακούς. Αδερφέ, τα πράγματα είναι δύσκολα. Σε λίγες ώρες θα μείνουμε μόνοι μας. Εσύ θα πας να αλλάξεις για να πας για καφέ και εγώ θα γυρίσω στην γωνιά μου. Αδερφέ, μέχρι χτες σκοτωνόμασταν. Σου πετούσα μολότοφ, μου πετούσες δακρυγόνα. Και ξέρεις κάτι αδερφέ; Εγώ στις πετούσα γιατί σε μισούσα. Γιατί ήθελα να σε σκοτώσω. Όχι σαν αυτούς στην γωνία που πετάνε πλακάκια και περιμένουν πίσω χημικά. Εγώ ήμουν αυθεντικός. Σε σημάδευα για να σε σβήσω. Δεν σε ήθελα. Εσύ δεν ήξερες αν αυτός που ήταν απέναντι ήταν δικός σου ή όχι. Τώρα ξέρεις. Εγώ ήμουν. Τώρα αδερφέ, πρέπει να καταλάβεις. Πρέπει να ακούσεις μέσα από την στολή. Εκεί σου μιλάω. Εδώ δεν είναι Πολυτεχνείο, δεν είναι ο φαντάρος απέναντι στον φοιτητή. Είναι ο κάτοικος αυτού το μέρους εδώ με τον συγκάτοικό του απέναντι. Εδώ δεν είναι η ζωή του στρατιώτη απέναντι σε εκείνη του αντάρτη. Εδώ είναι η ζωή του ανθρώπου απέναντι στον συνάνθρωπο. Εδώ είσαι εσύ και τα κατάφεραν έτσι που και πάλι εμένα έχεις απέναντί σου. Θέλουν να μας σκοτώσουν και τους δύο. Αυτός ο πόλεμος δεν έχει όπλα. Είναι πολύπλευρος, πονηρός και στοχεύει στον επόμενο καφέ που θες να πας να πιεις. Στο επόμενο κρασί που θέλω να κατεβάσω. Καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνεις; Αν είσαι Έλληνας όπως θες να δείχνεις και να τηρείς τους νόμους, ήρθε η ώρα να το πράξεις. Έχουν καταπατήσει κάθε νόμιμο δικαίωμα. Και τους φυλάς εσύ. Έχουν εσένα για φρουρό. Φυλάσσεις προδότες. Μέσα εκεί, ετοιμάζουν την επόμενη μέρα σου. Σου σβήνουν ακόμη μία μέρα. Και εσύ κάθεσαι και κρατάς το γκλοπ. Φοράς κράνος. Πέτα το κράνος. Εγώ την κουκούλα την έβγαλα. Είδες ποιος είμαι. Άλλοι, εκεί απέναντι, μπορεί να μην την βγάλουν ποτέ. Εγώ όμως σήμερα είμαι ελεύθερος. Πέτα το κράνος. Ο νόμος είμαστε εμείς. Εμείς τον τηρούμε, τον επιβεβαίωνουμε, τον κάνουμε πράξη. Και όταν κάποιος καταπατεί το Σύνταγμα και την περιουσία, τον τιμωρούμε. Εμείς. Όχι η δικαιοσύνη. Εμείς. Η δύναμή μας, είμαστε εμείς. Εσύ, εγώ, ο δίπλα. Εσύ... Σε λίγο καιρό θα είμαστε μόνοι μας, οι άλλοι θα είναι σε ένα ελικόπτερο, σε ένα τούνελ, σε ένα καράβι, σε ένα τρένο... Το δικό σου τρένο δεν θα έρθει ποτέ... Ούτε το δικό μου. Δεν μας φτάνουν τα λεφτά ούτε για εισιτήριο, σε αυτό το Μετρό που περνά από κάτω από τα πόδια μας. Αδερφέ, σου ουρλιάζω και δεν με κοιτάς. Θέλω για μια φορά να με κοιτάξεις. Είτε είσαι αστυνομικός είτε μπάτσος. Θέλω να με δεις. Δες με! Είμαι σαν εσένα. Και έμεινα με τις παντόφλες. Σκέψου βαθιά μέσα σου, πόσο θα ήθελες να ήσουν εδώ. Κάντο λοιπόν! Κάντο τώρα! Ή τώρα ή ποτέ! Ρίξτο το γαμημένο το γκλοπ κάτω... Ρίξτο κάτω και άσε τον κόσμο να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτήν που δεν απέδωσαν ποτέ οι 12 του Ολύμπου, ο ένας του Ισραήλ. Αυτήν που δεν απέδωσαν τα δικαστήρια. Να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ότι λάθος λαό έκαναν πλύση εγκεφάλου. Να καταλάβουν ότι πρέπει να μας σέβονται. Τίποτα παραπάνω. Να μας σέβονται... Αδερφέ, για τελευταία φορά, γύρνα και κοίτα την Βουλή. Εκεί μέσα είναι το γενικό κακό. Εδώ είναι αυτοί που το εμπιστεύτηκαν. Ποιος δεν προδόθηκε από μια αγάπη; Ποιος δεν τιμώρησε τον εαυτό του; Αδερφέ, μέχρι εδώ ήταν όμως. Αρκετά τιμωρήσαμε εμάς. Αν χυθεί αίμα, να μην είναι το μεταξύ μας. Να μην είναι κανενός. Κανενός από εμάς. Κάνε πίσω και έλα μπροστά. Αδερφέ”...


Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

το δογμα του σοκ

 Tου Κωστή Καρπόζηλου
"Δεν πρόκειται για ένα σχέδιο συνωμοσίας σκοτεινών εγκεφάλων, αλλά για μία σχολή σκέψης, υποστηρίζει η Ναόμι Κλάιν, για τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας του «καπιταλισμού της καταστροφής» δηλαδή, ο οποίος τρέφεται και γιγαντώνεται μέσα από διαδοχικές κρίσεις. Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού περιλαμβάνει πραξικοπήματα, πολέμους, δολοφονίες αμάχων, εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια και σαρωτικά οικονομικά μέτρα που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και στην περιθωριοποίηση. Οι θεραπείες- σοκ οδήγησαν στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε όφελος των ήδη ισχυρών."

Ηλεκτροσόκ σε πολίτες με στόχο την ανάπλαση του ανθρώπινου νου. Ούτε θεωρία συνωμοσίας ούτε εικόνα από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα πίσω από τη βιτρίνα του καπιταλισμού. Θεραπείες με ηλεκτροσόκ με στόχο την «αποδόμηση» και «ανάπλαση» της προσωπικότητας. Αυτό ήταν το υπόβαθρο για τα πειράματα εις βάρος δεκάδων αμερικανών πολιτών τη δεκαετία του 1950, τα οποία οργάνωσαν και εκτέλεσαν επιφανείς ψυχίατροι και επιτελεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.


Στον πόλεμο κατά των «ερυθρών» δεν υπήρχαν όρια. Η Γκέιλ Κάστνερ, μία νεαρή αμερικανίδα με ήπια ψυχολογικά προβλήματα, έζησε για μήνες σε συνθήκες τεχνητής απομόνωσης, σκόπιμου αποπροσανατολισμού και διαδοχικών ηλεκτροσόκ, που οι συνέπειές τους την συνόδευσαν σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με αφετηρία την ιστορία της, η Ναόμι Κλάιν διηγείται την ιστορία του «καπιταλισμού της καταστροφής»: τη διαπλοκή μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, την πίστη στην χρησιμότητα του «σοκ», την αντίληψη ότι οι μεγάλες καταστροφές προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης. Το βιβλίο της Κλάιν είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους έκτακτες καταστάσεις και οικονομικές κρίσεις οδηγούν σε προγράμματα λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις, στη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των τραπεζών. Μία κοινωνία σε κρίση, σε κατάσταση σοκ, είναι έτοιμη να δεχτεί σκληρά μέτρα, τις «θεραπείες-σοκ» που παρουσιάζονται ως σωτήριες και αναγκαίες τομές για την «αναδιάρθρωση», τον «εκσυγχρονισμό», την «ανάπτυξη». Την «αποδόμηση» της κοινωνίας ακολουθεί η «ανάπλαση», όπως ακριβώς στα ψυχολογικά πειράματα της ψυχροπολεμικής εποχής. ●Τα παραδείγματα της τεκμηριωμένης ανάλυσης της Κλάιν είναι άφθονα.

●Στη Χιλή, το πραξικόπημα Πινοσέτ συνοδεύτηκε από ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και λιτότητας, που εξαθλίωσε τον πληθυσμό των πόλεων.

●Στη Ρωσία στα χρόνια μετά το 1989 οι σαρωτικές αλλαγές οδήγησαν στην σκανδαλώδη ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου που συγκεντρώθηκε στα χέρια των νεόπλουτων καπιταλιστών.

●Η σφαγή της Τιεν-Αν-Μεν έγινε για να ανοίξει ο δρόμος της μετάβασης στη μεικτή οικονομία, στα σύγχρονα κάτεργα των κινεζικών εργοστασίων.

●Η ανείπωτη καταστροφή που έφερε το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα έδωσε την ευκαιρία για την καταπάτηση των παραλιών από τεράστια τουριστικά συγκροτήματα και την εκδίωξη των ιθαγενών κατοίκων.

●Στο Ιράκ το «σοκ και δέος» του πολέμου ακολούθησε η ιδιωτικοποίηση των πετρελαϊκών επιχειρήσεων και η ανεξέλεγκτη επέκταση των πολυεθνικών που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της χώρας, αλλά και τη συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής.

●Στη Νέα Ορλεάνη, ο τυφώνας Κατρίνα δεν σάρωσε μόνο τα σπίτια των φτωχών αφροαμερικανών κατοίκων, αλλά έδωσε και το έναυσμα για την ιδιωτικοποίηση των όποιων κοινωνικών δομών πρόνοιας.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι εξελίξεις αυτές ενδύθηκαν τον μανδύα της «προόδου» και της υπέρβασης των αγκυλώσεων του παρελθόντος, του σπάταλου και αναποτελεσματικού κράτους, της «κουλτούρας της διαφθοράς». Οι παραλληλισμοί με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα είναι σχεδόν αυτόματοι, καθώς αναγνωρίζει κανείς ρητορικά σχήματα, εκβιασμούς και πολιτικές επιλογές εξαιρετικά γνώριμες. Στην Αργεντινή «η βόμβα του χρέους» οδήγησε στη λύση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο εμφανίστηκε με το εξής «πακέτο επίλυσης»: «Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε τη». Η Αργεντινή, ο υποδειγματικός μαθητής του ΔΝΤ, είδε τον πληθυσμό της να εξαθλιώνεται, τα μεσαία στρώματα να συνθλίβονται και εισήλθε σε μία παρατεταμένη περίοδο κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Αυτή ήταν η σωτηρία που πρόσφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μετασχηματισμοί
Δεν πρόκειται για ένα σχέδιο συνωμοσίας σκοτεινών εγκεφάλων, αλλά για μία σχολή σκέψης, υποστηρίζει η Ναόμι Κλάιν, για τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας του «καπιταλισμού της καταστροφής» δηλαδή, ο οποίος τρέφεται και γιγαντώνεται μέσα από διαδοχικές κρίσεις.

Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού περιλαμβάνει πραξικοπήματα, πολέμους, δολοφονίες αμάχων, εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια και σαρωτικά οικονομικά μέτρα που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και στην περιθωριοποίηση. Οι θεραπείες- σοκ οδήγησαν στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε όφελος των ήδη ισχυρών. Η Κλάιν αναδεικνύει τη σύνδεση μεταξύ της βιαιότητας, των πολιτικών εκτροπών και των αυταρχικών μέτρων με την υιοθέτηση αντίστοιχα επιθετικών οικονομικών πολιτικών. Δεν υπάρχουν «παράφρονες» πρόεδροι και «παρανοϊκοί» πόλεμοι, αλλά συγκεκριμένα οικονομικά σχέδια και υπολογισμοί, η εκπλήρωση των οποίων απαιτεί συχνά βίαιες και καταστροφικές πολιτικές επιλογές. Το παράδειγμα του Ιράκ είναι χαρακτηριστικό.

Το «Δόγμα του σοκ»εστιάζει στη λεγόμενη Σχολή του Σικάγου η οποία και διαμόρφωσε το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα. Το δόγμα που συνοψίζεται στην κατάργηση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση κομβικών λειτουργιών του κράτους σε ιδιωτικά συμφέροντα και στην περικοπή των δαπανών, των δημοσίων επενδύσεων και των κοινωνικών πολιτικών. Το μοντέλο αυτό αναπτύχθηκε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες ως αντίβαρο στη Σοβιετική Ενωση, την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα αντιαποικιακά κινήματα. Τη δεκαετία του 1970, την εποχή της μεγάλης πετρε λαϊκής κρίσης, «εξήχθη» στη Λατινική Αμερική, ενώ η δεκαετία του 1980 ήταν η εποχή του θριάμβου του στην καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου, στα πρόσωπα του Ρίγκαν και της Θάτσερ. Μετά το 1989 κυριάρχησε στην Ανατολική Ευρώπη, στη Ρωσία και στην Κίνα, παράγοντας κοινωνίες ανισότητας και εξαθλίωσης, αλλά και την πεποίθηση ότι αποτελεί μονόδρομο στην ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών. Η σημερινή οικονομική ύφεση θέτει για πρώτη φορά υπό τόσο γενικευμένη δοκιμασία τις θεωρίες και τις πρακτικές των υποστηρικτών του «καπιταλισμού της καταστροφής».

Για τη Ναόμι Κλάιν, το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής του Τσάβες, του Μοράλες και του Λούλα συνιστά εκείνη την απάντηση στην κρίση, που διασφαλίζει τα δικαιώματα και την ευημερία των πολλών και όχι τον πλουτισμό των λίγων. Παρ΄ όλα αυτά, είναι εμφανές ότι η προτεραιότητά της είναι η καταγγελία του «καπιταλισμού της καταστροφής» και όχι η αναζήτηση ενός τρόπου υπέρβασής του

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ακρη ελασσονας: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΛΑΤΑΝΟΣ

 το βιβλιο του παππου με πολλες ατελειες [ανιψιε αλλιως τα ειπα αλλιως τα εγραψαν]
 αλλα παρολα αυτα ειναι η ιστορια μιας  ζωης δημοκρατικων αγωνων για μια καλυτερη Ελλαδα ακομα και στα βαθια  γεραματα
 περσι το καλοκαιρι σε μια απο τις πολλες συζητησεις για πολιτικα στο καφενειο τον στεναχωρησα με τις αποψεις μου και την αλλη μερα δεν πηγε καφενειο πηγε στην μανα μου και της λεει κανε καφε και φωναξε τον νικο

 πραγματι με βρηκαν [μικρο χωριο ημαστε ] και πινοντας καφε μου λεει ΑΝΙΨΙΕ εμεις οι δημοκρατες πρωτα τα συζηταμε μονοι μας και μετα τα λεμε στο καφενειο γιατι ειμαστε το παραδειγμα στον κοσμο για να κανουμε καλυτερο τον κοσμο εμεις οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ
 ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

 ΟΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΠΑΡΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΑΡΑΙΝΑΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΑΦΗΝΕ ΤΗΝ ΔΗΛΩΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΠΙΧΛΙΒΑ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΜΑΣ ΕΠΑΙΡΝΕ Η ΝΥΧΤΑ  [Ανιψιε πηγαινε με τωρα σπιτι νυχτωσε δεν βλεπω]
 Να και ενας αλλος που ομως δεν προλλαβα να τον ζησω  Κοντοτασιος Θεοδοσης αδελφος του πατερα μου[μπαρμπα ειναι καλυτερα στην Ρωσια η εδω ]η ερωτηση το 1989 και η μεγαλη απαντηση [Ανιψιε ειμαι 70 χρονων και μια ζωη παλεψα για την επανασταση τι περιμενεις να σου πω]το μεγαλειο μιας ΖΩΗΣ
Ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του για το ανταρτικο γεματο αυτοκριτικη και πολυ ηρωισμο

 υπαρχουν παρα πολλες ιστοριες που δεν γραφτηκαν γιατι θα ανοιγαν δικαστικες διαμαχες στο χωριο μας αλλα ξερουμε ποιοι καψαν το χωριο και ποιοι ηταν συνεργατες των  ΜΑΥδων και των Γερμανοτσολιαδων



ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΟΤΙ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ χθες το απογευμα εγινε η κηδεια του και τον θαψαν στο αγαπημενο χωριο του που το τιμησε ΕΝΑ αιωνα

Στ' άρματα στ' άρματα - (Αντάρτικα Μικρούτσικος)

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ο κανένας?

http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/06/blog-post_19.html                                                           Ο ΚΑΝΕΝΑΣ...

Τι είναι επί τέλους αυτός ο κανένας? Ο ακομάτιστος, αγανακτισμένος, ανώνυμος κανένας?
Στα μυαλά των περισσότερων είναι ένα πολιτικά αδέσποτο πλάσμα που στέκει στο σταυροδρόμι και δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει.


Ο κανένας στην Ελλάδα όμως είναι νεογέννητος. Φρέσκος. Πριν λίγο καιρό υπήρχαν ελάχιστοι "κανένας". Βαθειά φανατικοί των διαφόρων ομάδων οι έλληνες καθέ άλλο παρά κανένας ήταν. Μια μεγάλη πλειοψηφία ελλήνων ψηφοφόρων (δεν τολμώ να σκεφτώ πόση ήταν αυτή η πλειοψηφία) στις κάλπες δεν είχαν δει καν πως είναι τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια εκτός από αυτό που είχαν τυλιγμένο στο τσεπάκι.

Η κατάσταση ήταν τόσο προκαθορισμένη που είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως μαζί με το υποχρεωτικό βάπτισμα της ορθοδόξου εκκλησίας μας, η πολιτεία βάπτιζε τα νεογέννητα και στο τι ακριβώς θα ψηφίζουν λες και ήταν θεικός νόμος το 85% των μονομάχων και το 15% των υπόλοιπων στριμωγμένων στη γωνία.

Το παιχνίδι γινόταν ακόμα πιο αστείο όταν μετά από κάθε εκλογική νίκη του ενός εκ των μονομάχων, βλέπαμε χιλιάδες κόσμου να κλείνουν τα βαλιτσάκια και άλλους τόσους να τα ανοίγουν με μια τάξη και μια οργάνωση αξιοθαύμαστη , δεδομένου ότι, κάθε κυβέρνηση ανέβαινε επάνω για δύο και μοναδικούς λόγους. Να φάει όσα μπορέσει σε μια τετραετία και να βγάλει την υποχρέωσή της στους ψηφοφόρους με διάφορες χάρες. Το δε περίσσευμα από τους μονομάχους που κατ΄εξοχήν ανήκε στην κόκκινη αριστερά στο μεγαλύτερο ποσοστό και στη ροζ αριστερά τα ρέστα (εντάξει στη συνέχεια εμφανίστηκε και η μαύρη δεξιά) φαινόταν απόλυτα ικανοποιημένο με το 1 ή 2% που κατόρθωνε να τσιμπήσει (σαν τα σπουργιτάκια ρόγες από σταφύλι, την ώρα που οι μονομάχοι κατασπάραζαν όλο το αμπέλι)

Εννοείται πως και οι δύο μονομάχοι αποδείχτηκαν όχι απλά άχρηστοι αλλά και επικίνδυνοι για το τόπο. Και στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το κόμμα του κανένα. Κοινώς μόλις έπεσαν οι μάσκες και ο κόσμος ολόκληρος φώναξε οι έλληνες είναι κοπρίτες, τεμπέληδες και ψεύτες χτύπησε καμπανάκι τερματισμού σε μια κούρσα που είχε φτάσει πλέον στο προορισμό της. Η κούρσα της απάτης.

Θα ήταν πολύ ωραίο για την αριστερά όλο αυτό το ποσοστό του κανένα ξαφνικά να έπεφτε στην αγκαλιά της χωρίς όρους. Θα ήταν υπέροχο. Χιλιάδες μέχρι πρότινος υποστηρικτές φανατικοί των δυο δεινοσαύρων να ξύπναγαν ένα πρωί και να έλεγαν "οπ...τι θέλω τώρα? την Αλέκα ή τον Αλέκο" Ομως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά ε? Και ο κανένας που ακόμα στα χέρια του υπάρχουν έντονα τα σημάδια της μπλε και πράσινης βαφής έχει μουλαρώσει.

Το πιο αστείο απ΄ολα είναι ότι αυτός ο κανένας δεν ορίζεται με τίποτα. Εχει μέσα τα πάντα. Σε υλικό και πνευματικό επίπεδο είναι ένας ατέλειωτος αχταρμάς. Που εδώ και λίγο καιρό προσπαθεί να ψιθυρήσει κοινές λέξεις, έστω και εντελώς βασικές για να μπορέσει να φτιάξει όρια στο χώρο του. Λέει έλληνας, αγανακτισμένος, απογοητευμένος από όλα τα πολιτικά κόμματα, φοβισμένος για το αύριο, τσαντισμένος με όσους τον δούλεψαν, καχύποπτος σε κάθε πρόταση, πρόθυμος για ένα νέο μεσσία. Αναζητητής μιας λύσης  - πρότασης που θα ταιριάξει με εκείνο που δεν ειναι ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του αλλά που έχει γίνει ήδη ανάγκη ζωτικής σημασίας.

Ο κανένας δεν είναι φτερό στον άνεμο. Πατάει σε πρώτη φάση σε κάτι πολύ γερό. Δεν θέλει τίποτα από ότι του έχει προτείνει όλο το πολιτικό σκηνικό, γιατί αν ήθελε έστω και κάτι από όλα θα ήταν εκεί δεν θα ήταν ο κανένας.Κι επειδή ότι είναι εκεί είναι εδώ και πολλά χρόνια είχε πολύ μεγάλο διάστημα να τα ζυγίσει όλα και να επιλέξει κάτι.

Αν το δούμε με απλό τρόπο η τελευταία στάση που έκανε ο αόρατος ψηφοφόρος ήταν αυτά που είπε ο Γιωργάκης πριν εκλεγεί. Η τελευταία επιθυμία του κανένα πριν μπει στην εποχή των παγετώνων ήταν να έχει δουλειά, να πάρει αύξηση, να ξεχρεώσει το δάνειο και τις κάρτες, να διορίσει το παιδί, να αλλάξει αυτοκίνητο με τη πρώτη ευκαιρία, να έχει να πληρώνει τα φροντιστήρια, να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο και να πηγαίνει διακοπές με τη βάρκα φορτωμένη πίσω στο εξοχικό τον Αύγουστο. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μόλις ένα χρόνο πριν αυτό ονειρευόταν.

Κανείς δεν μίλαγε για επανάσταση, για ανατροπή καθεστώτων, για πόλεμο με τη παγκόσμια τάξη, για κρεμάλες των ενόχων, για γενική εξέγερση του ελληνικού έθνους έναντι των ξένων τυράννων. Η πλειοψηφία των πολιτών ήταν πάλι οι οπαδοί των δυο μονομάχων.  Οπαδοί ενός απαράλλαχτου σκηνικού από τη μεταπολίτευση και μετά.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα αρκούσε σήμερα ο κ.Σαμαράς να βγει και να πει άλλη μια φορά λεφτά υπάρχουν και πάμε.... και το μπουλούκι θα έπρεπε να γείρει από την άλλη μεριά για μια ακόμα δοκιμή του δοκιμασμένου.

Τι μεσολάβησε λοιπόν και το τοπιο έχει θολώσει τόσο πολύ σήμερα? Ποια είναι η διαφορά που έχει βγάλει κάθε είδους ανθρώπους στις πλατείες να μουτζώνουν, να λένε άγρια συνθήματα, να έχουν πεισμώσει τόσο πολύ και να ρίχνουν γιαούρτια προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς δεύτερη σκέψη?

Θα ήταν πολύ εύκολο να απαντήσουμε απλά επειδή μειώθηκαν τα λεφτά, γιατί σε αυτή τη περίπτωση όπως είπαμε θα είχε δημιουργηθεί ήδη ένα μεγάλο ρεύμα γύρω από το Σαμαρά που θα τον παρακάλαγε να υποσχεθεί πράγματα και να πάρει τη ψήφο αβλεπί!

Ειπώθηκε πολλές φορές αυτό το καιρό πως η Ελλάδα είναι το πρώτο πειραματόζωο για ότι θα ακολουθησει στη συνέχεια. Ο ελληνικός λαός έχει υπογράψει δεκάδες συμβόλαια με τους κυβερνώντες κατά καιρούς, δεν υπόγραψε όμως ποτέ να είναι πειραματόζωο κανενός. Οι κυβερνώντες γνώριζε καλά ότι τον εκμεταλλευόντουσαν κι αυτός με τη σειρά του κοίταζε να τακτοποιηθεί μέσα στη γενική ρεμούλα και λαμογιά που επικρατούσε. Είχε πιστέψει όμως πως ότι και να ήταν αυτοί οι κυβερνώντες δεν έπαυαν να είναι σώμα από το σώμα του, λαμόγια αλλά δικά του λαμόγια, κακοί έλληνες αλλά έλληνες. Μια οικογένεια με τους ήρωες και τους προδότες της.

Η κυβέρνηση Γιωργάκη όμως έφερε για πρώτη φορά τον ελληνικό λαό αντιμέτωπο με κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του ως τώρα. Πως αυτοί οι άνθρωποι εκεί πάνω δεν είναι σάρκα από τη σάρκα του. Δεν έχουν καμιά σχέση με τα παραμύθια που είχε σχηματίσει στο μυαλό για να τη περνάει χωρίς ενοχές και ησυχάζοντας τους φόβους του.

Κανείς ενα χρόνο πριν δεν θα πίστευε στα σοβαρά πως είμαστε υπό κατοχή παρόλο  που δεν απελευθερωθηκαμε ποτέ. Τώρα ο φιλήσυχος πολίτης ψυλιάζεται πως όχι απλά είναι σκλάβος αλλά τόσο άσχημα αλυσοδεμένος που κανένα τρυκ από όσα ξέρει δεν μπορεί να τον ξελασπώσει.

Στην  Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει πέσει η ομίχλη του φόβου. Ο ελληνικός λαος αυτή τη στιγμή δεν φοβάται απλά πως θα πεινάσει. Ανακαλύπτει πως στα χαρτιά που υπογράφονται το ένα μετά το άλλο με τους διεθνείς κερδοσκόπους, δεν υπάρχει καν σαν οντότητα. Δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε η γνώμη του, ούτε οι επιθυμίες του ούτε τα όνειρά τους σαν όρος στο συμβόλαιο. Στο συμβόλαιο που έρχεται στη Βουλή που ο ίδιος έχει επιλέξει και που είναι το δημοκρατικό του δικαίωμα (έτσι πίστευε) δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.

Αυτή τη στιγμή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα πρωτόγνωρο και τραγικό γεγονός. ΟΥΤΕ Η ΨΗΦΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. Από την άποψη πως έχουμε ένα μονοκομματικό κράτος που πάση θυσία θα πρέπει να ακολουθήσει τις εντολές των δανειστών. Ακόμα κι αν ψηφίσουμε τον μπλε ή τον πράσινο τα περιθώρια να γίνει κάτι δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρχαν αλλά έστω ένα ψέμμα περίσευε να μας αποκοιμίζει στο παραμύθι της τάχα δημοκρατίας και τάχα ελευθερίας.

Ο κανένας λοιπόν σήμερα ζητάει μια πολιτική δύναμη που μπορεί να κάνει ΕΦΙΚΤΟ ΤΟΝ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ. Μοιάζει αστείο και μόνο που το λέω. Ομως μέσα μας πρέπει να κυριαρχήσει κάτι πολύ δυνατό. Θέλουν να είμαστε πειραματόζωα. Ωραία θα γίνουμε. Αλλά αντί να είμαστε τα πειραματόζωα που θα δείχνουν στους άλλους λαούς για να λένε είδατε τι καλά παιδιά ήταν οι έλληνες, γιατί να μην γίνουμε το παράδειγμα πως σε κάθε κλουβί όσο και σιδερόφρακτο να είναι υπάρχει τρόπος να βρεθεί μια τρύπα διαφυγής.  Αντί να μας μάθουν πως να είμαστε σκλάβοι γιατί να μην τους μάθουμε πως να είναι ελεύθεροι?

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

ΚΑΙ ΑΝ ΦΕΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ;

ένα εξαιρετικό άρθρο του  Γιάννη Κυριακάκη.
 '' Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας;  Η αριστερά, συνηθισμένη  επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.
Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο''

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;
Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος όταν ο μονόδρομος οδηγεί στην καταστροφή. Στο δρόμο αυτό συγκλίνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις που διατυπώνουν μια ανατρεπτική πρόταση προς τον αγωνιζόμενο λαό των εργατικών αγώνων και των πλατειών. Σκοπός του σημειώματος που ακολουθεί δεν είναι να αναλύσει το πρόγραμμα αυτό αλλά να σταθεί σε κάποιες πλευρές του που έχουν αναδειχθεί στη δημόσια συζήτηση.

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
 Δεν πρέπει να υπάρχει πια άνθρωπος που να πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των  340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν  να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ. Την ίδια στιγμή  πυκνώνουν οι ενδείξεις πως παρόμοιες δυσκολίες αναμένεται να αντιμετωπίσουν το επόμενο διάστημα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Κύπρος. Όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο τραβηγμένο ας θυμηθούμε τι έλεγαν μετά την ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό. Ότι δήθεν υπήρχε μια ελληνική ιδιαιτερότητα και κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην ΕΕ. Όταν ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, κατάπιαν τη γλώσσα τους αλλά ως φαίνεται δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Συνεπώς τα πάσης φύσεως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα αλλά και οι φαεινές ιδέες περί κουρέματος, αναδιάρθρωσης, επαναγοράς, αναδιαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης κλπ, εφόσον δεν διαρρηγνύουν το φαύλο κύκλο του τοκογλυφικού δανεισμού, θα διασώσουν τους δανειστές μας και θα καταστρέψουν την εργατική τάξη και τη χώρα.
Μια από τις ισχυρότερες πεποιθήσεις του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι  χωρίς δανεικά  θα σταματήσουν να πληρώνονται  οι μισθοί και οι συντάξεις.
Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος. Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι  19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται  η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου.
 Αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις  υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που  είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα. Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν   ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί,  είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.  

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δημοσίου αξίας 45 δις. Δεν χωράει σε καμιά λογική να ματώνει ο εργαζόμενος λαός για να αποπληρώσει το Λάτση, το Βγενόπουλο και τους υπόλοιπους τραπεζίτες. Έχουν λάβει αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης άνω των 100 δις αλλά η κατάσταση της υγείας των τραπεζών  δε λέει να βελτιωθεί.
Οποιαδήποτε ρύθμιση του δημοσίου χρέους (κούρεμα, επιμήκυνση κλπ) θα βάλει σε δοκιμασία τις ελληνικές τράπεζες που ούτως ή άλλως χάνουν διαρκώς καταθέσεις.
Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν – χωρίς αποζημίωση-  για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:
Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού.
Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί περισσότερο για τις λαϊκές αποταμιεύσεις απ’ ότι  η Societe Generale  και η Credit Agricole.
Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο.
Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας.
Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ

«ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ»
 Μας λένε συχνά ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον αποσιωπά την πραγματικότητα που ζούμε ήδη εντός της ευρωζώνης. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν.  Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε  στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε  να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε  εξίσου. Η απειλή για την καταστροφή που θα έρθει αν  αποχωρήσουμε από το ευρώ είναι πρόκληση για το ένα εκατομμύριο ανέργους που δεν πολυσκοτίζονται για το  ποιο νόμισμα …δεν θα έχουν.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη  θα είναι ευχάριστη. Θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Εύστοχο ήταν το παράδειγμα του  Ντέϊβιντ Χάρβεϋ που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο  βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο.
Τι καλό είδαμε μέχρι τώρα από το ευρώ;
Μας έλεγαν ότι θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Και τι αποδείχτηκε; Ότι αυτοί που θα μας βοηθούσαν αποδείχτηκαν τοκογλύφοι που τώρα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα. Βέβαια κάποιοι ευνοήθηκαν με το «σκληρό» ευρώ:
Οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.
Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας.
Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ
Από την άλλη οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Γι αυτό και η ευρωζώνη δεν παίρνει διόρθωση, είναι φτιαγμένη να μην αλλάζει, να μη μεταρρυθμίζεται.

Απαιτείται  να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί  το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση.
Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης  ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ  βενζίνη).
Πάντως οι εκτιμήσεις για σαρωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν είναι εύστοχες καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Εδώ μόνο την περασμένη Τετάρτη που υπήρξε η ολιγόωρη παραίτηση του Παπανδρέου το ευρώ υποτιμήθηκε 2% έναντι του δολαρίου.
Τέλος πολύ αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ που δείχνουν να  φοβούνται και φοβερίζουν το λαό ότι θα καταστραφούμε χωρίς το ευρώ. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν επιχειρήσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Τότε μάλλον θα επικαλεστούν τη συντέλεια του κόσμου.

ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ;
«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε», «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Αυτά είναι μερικά από τα μονίμως επαναλαμβανόμενα σλόγκαν της  αστικής προπαγάνδας που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση των εργαζόμενων και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίδρασης.  Είναι όμως έτσι;
Δηλαδή έχτισε κάποιος ένα σπίτι για να μη ζει στο νοίκι, το χρωστά ακόμα στην τράπεζα και κατέστρεψε την οικονομία;
Αγόρασε κάποιος καινούριο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε στην πτώχευση;
Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αγορά καταναλωτικών αγαθών από ιδιώτες αυξάνει το δημόσιο χρέος; Μάλλον έχουν μπέρδεψαν τα επιχειρήματα που προορίζονταν για την Ιρλανδία με αυτά που αφορούν στην Ελλάδα.
«Ναι, αλλά και οι μισοί Έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο.»
Ψέματα! Έγραφαν ακούραστα για 1,5 με 2 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους.  Το περασμένο καλοκαίρι απογράφηκαν 768  χιλ, εκ των οποίων οι 625,7 χιλ. είναι μόνιμοι. Οι υπόλοιποι  142,3 χιλ. ήταν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, αιρετοί, επί θητεία, πρόεδροι, διοικητές  και υποδιοικητές οργανισμών κλπ. Κι ενώ τα στοιχεία της απογραφής ήταν γνωστά  από 31 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην Καθημερινή (26 Σεπτέμβρη  2011) άρθρο του νομπελίστα Χ. Πισσαρίδη και άλλων δύο καθηγητών που διατύπωνε 14 προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Στην πρόταση 4 γράφει τα εξής: «Η απασχόληση στο γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 χιλ. σε 700 χιλ μέχρι το 2015.» Τρεις μεγάλοι επιστήμονες και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τα στοιχεία της απογραφής;
Αλλά γιατί θα πρέπει να απολογηθεί και κάποιος που θέλει να μπει στο Δημόσιο; Όταν στον ιδιωτικό τομέα «βασιλεύουν» η απειλή της απόλυσης, οι μισθοί πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η καταπάτηση των συμβάσεων, οι αυθαιρεσίες και οι προσβολές τότε γιατί να μη θέλεις να δουλέψεις στο δημόσιο;
« Είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία»
Παρά τα αντιθέτως γραφόμενα και λεγόμενα θεωρούμε ότι η Ελλάδα βρίσκονταν, πριν ξεσπάσει η κρίση, στην «πρωτοπορία» της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Για παράδειγμα, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ τα τελευταία χρόνια (βλ. Καθημερινή 1/11/2009) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας επί του συνόλου των δαπανών υγείας, από όλες τις χώρες της ΕΕ, και είναι 4η στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ πίσω από τις ΗΠΑ, Ελβετία και Μεξικό.
Οι δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν ξεπερνούν το 20 με 24% του συνόλου των δαπανών για την παιδεία, στις χώρες της ΕΕ, ενώ σε μας προσεγγίζουν το 40%.
Όσο για την υστέρηση που υπήρχε στην αγορά εργασίας , που δεν ήταν λέει αρκούντως ελαστική, να θυμίσουμε ότι ίσως η πιο ακραία μορφή ελαστικοποίησης, είναι η ανασφάλιστη εργασία , που έφτανε πριν ξεσπάσει η κρίση στο 25% της απασχόλησης. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκλαβοπάζαρο .
Θα γέμιζαν δεκάδες σελίδες αν συνεχίζαμε να καταγράφουμε τα ψεύδη και τις λαθροχειρίες της καθεστωτικής προπαγάνδας.

ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ;
«Τότε θα μείνουμε μόνοι μας, θα γίνουμε Αλβανία.» Προς το παρόν γινόμαστε «Αλβανία» εντός της ΕΕ και μάλιστα εντός της Ευρωζώνης. Όσο για το αν φύγουμε, θα ζήσουμε όπως άλλες  180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, όπως  η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. Ότι κι αν σκαρφιστεί η αστική μυθολογία  δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία της στρατηγικής τους που οδηγεί στη χρεοκοπία και στη ραγδαία «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας.
Σε μια εποχή που η οικονομική ισχύς μετατοπίζεται προς ανατολάς, που ακόμη και το Ιράν βρίσκει οικονομικούς συμμάχους στις χώρες του BRIC, που ακόμα και η μικρή και ρημαγμένη Ισλανδία υψώνει το ανάστημά της στους τραπεζίτες, που τα PIGS ωθούνται στην έξοδο της ΕΕ, εμείς θ’ αναρωτιόμαστε ακόμη αν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ;
Ίσως γιατί σε μας υπήρξε πολύ πλούσια η προπαγάνδα για τον πακτωλό χρημάτων που έρρεαν  από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον αντιστοιχεί στο «μπούκωμα» ενός τμήματος πανεπιστημιακών και διανόησης που αφού «έφαγε» καλά έπρεπε να πείσει κι όλο το λαό ότι τρώει εξίσου. Παραμύθια! Από την ένταξή μας ως σήμερα με κάθε μορφή (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ ) λάβαμε ως χώρα 120 δις ευρώ όχι λόγω φιλευσπλαχνίας των εταίρων αλλά για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην  παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ’ αυτά,  τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. (βλ. εξαιρετικό ρεπορτάζ Δ. Κάδδα, Ελευθεροτυπία 17/10/2010). Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι  το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5  δις το χρόνο!
   Οι  επιδοτήσεις έπαιξαν το ρόλο που παίζει το τυρί στη φάκα.  Ο ποντικός βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Προσανατολίστηκαν οι αγρότες  σε δυο - τρία προϊόντα (πχ βαμβάκι, λάδι) κι εγκαταλείφθηκε η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη,  έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Οι επιδοτήσεις συγκάλυπταν συστηματικά την καταστροφή  της ελληνικής γεωργίας . Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται  από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ)

Η ΕΕ συνέτριψε την ελληνική γεωργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.
Θα αναφέρουμε μόνο δύο, από τα δεκάδες, παραδείγματα που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΕΕ.
 Τα τελευταία είκοσι χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός  αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που  συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Κι ενώ η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λαβρακιού και τσιπούρας, τώρα οι υπερχρεωμένοι όμιλοι ιχθυοκαλλιεργειών   είναι στόχος επιθετικής εξαγοράς ενός γεωργιανού επιχειρηματία ονόματι Bendukidze.
Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη,  ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. (βλ. Ντ. Δασκαλοπούλου, περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 25/5/2011).

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΥΤΑ;
 Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας;  Η αριστερά, συνηθισμένη  επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.
Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Γράφει ο Λούκατς στο Τακτική και Ηθική :
 «Πρέπει να γνωρίζει κανείς  να φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού»
Ένα  πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι  σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό  ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να  μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό  της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη  επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα τα βάζει με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.

Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος – εκπαιδευτικός
Gkyr2003@yahoo.gr
(αναδημοσίευση από ΠΡΙΝ 19/6/2011)

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Θυμήσου τι έκανε ο παππούς για να έχεις ελευθερία , και σκέψου τι θα πεις στα εγγόνια σου όταν σε ρωτήσουν: Τι έκανες για τη Δημοκρατία

 http://papaioannou.wordpress.com                                            Προς όλους που αγωνίζονται για τη Δημοκρατία


Καταδικάστηκες να είσαι Ελληνας και να σε κυβερνάνε τρεις οικογένειες πολιτικών και δέκα επιχειρηματιών για πάντα.
Και 10000 λαμόγια που βρίσκονται στην οικονομική και πολιτική κορυφή της χώρας που από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.
Ζεις σε μια σαπισμένη κοινωνία. Τόσο καιρό διαχειρίζονται χρήματα από φόρους, δάνεια και
ευρωπαικές επιδοτήσεις για να διαχειρίζονται τα κοινά και το μόνο που κάνουν
είναι να τα τρώνε. 

Ρήμαξαν τον τόπο. Το μπουρδέλο της Ευρώπης.
Ο ιδρυτής της μίας δυναστείας σου το πε στα μούτρα. Ίσως ήσουν βολεμένος, ίσως δεν τα βλεπες, μα μάλλον απλά βαριόσουν. 
 Μπορεί και να σουν από τους λίγους που πάντα είχες το όνειρο μέσα σου , το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο και τελικά απογοητεύτηκες.
Στις τελευταίες εκλογές οι δυνάμεις της τηλεοπτικής ολιγαρχίας πήραν 5 εκ ψήφους. Ξεφτίλα…
Αλλά έφτασε το αγγούρι στο λαιμό και ξύπνησες. Πας να ξυπνήσεις …

Κατεβαίνεις στο δρόμο να διαδηλώσεις και αντιδράς όλο και περισσότερο.
Κάνεις μαζικές κινητοποιήσεις και γενικές συνελεύσεις. Και ψάχνεις να βρεις
λύση.
Ξεχνάς όμως ότι οι λαικές συνελεύσεις δεν έχουν εξουσία εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ο ιδρυτής της
άλλης δυναστείας έδωσε εντολή να πυροβολήσουν τους δικούς σου παππούδες. Για να τους κλέψει την
εξουσία με τη βοήθεια των Άγγλων.
Αναλώνεσαι σε συζητήσεις και διαφωνίες και ονειρεύεσαι ελευθερία. Είσαι μέσα σε μια μάζα άνθρωπων που ο καθένας πολεμά το δικό του δαιμόνιο. Την κυβέρνηση, τις τράπεζες , τη γερμανία, το αφεντικό του, τους εβραίους , τον καπιταλισμό. Όσοι άνθρωποι και τόσες ιδέες. Διαφορετικές απόψεις που τελικά αποτελούν αυτό που ζητάς. Πραγματική δημοκρατία ονειρεύσαι. Νομίζεις ότι θα κερδίσεις αν ακολουθήσουν το δικό σου σχέδιο, που πάντα έχεις την αλαζονεία ότι είναι πιο σωστό . Καταναλώνεις όλη σου την ενέργεια για να τους πείσεις. Και όταν διαφωνήσει κάποιος γίνεται ο άλλος. Κατάλαβε ότι δεν είναι άλλος. Όχι, σε αυτό τον αγώνα ο άλλος είναι η τηλεοπτική ολιγαρχία.
Αυτός που διαφωνείς είναι μαζί σου. Θέλει δημοκρατία, όχι άλλο πια ολιγαρχία.
Δες τι σας ενώνει. Βάλε κοινούς στόχους και σχέδιο για τον κοινό έχθρό. Βρες
αιτήματα που συμφώνει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Κι ας είναι μακριά
από το σχέδιο που έχεις στο μυαλό σου. Κέρδισε τη δημοκρατία πρώτα και μετά
διαφώνησε. Διαφώνησε για την Ευρώπη , για τον καπιταλισμό , για τις τράπεζες,
για τους φόρους , για την εκκλησία , διαφώνησε για όλα. Μπορεί να σου
φαίνονται λίγα αυτά που θέλουν όλοι, αλλά δεν είναι. Είναι απλά η αρχή.
Ένα νέο σύνταγμα , ένα νέο συμβόλαιο δημοκρατίας , γιατί αυτό το έχουν παραχαράξει για να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δικάζονται, που να επιβάλει χρονικό περιορισμό της βουλευτικής θητείας, γιατί η εξουσία διαφθείρει.
Δίκαιο εκλογικό σύστημα και εκπροσώπευση που εξυπηρετεί τα συμφεροντά σου. Λαικές συνελέυσεις . Επιτροπή λογιστικου ελέγχου του χρέους. Πραγματικό πόθεν έσχες όλης της ολιγαρχίας, δεν υπάρχει παραγραφή.
Αυτά τα θέλουν όλοι. Και το ξέρεις. Σκέψου τι θέλουν όλοι και θα βρεις και άλλα. Κάνε ότι μπορείς να για να κατέβουν όλοι όσους ξέρεις και να φωνάξετε για τη δημοκρατία. Γίνε ένα με το λαό. Είσαι ο λαός. Και μη φύγεις αν δεν πάρεις αυτά που θες. Αυτή τη φορά δε θα πυροβολήσουν τα εκατομμύρια του λαού σου. Τα χουν κάνει τόσο σκατά, που ούτε Άγγλοι όυτε κανείς στον πλανήτη δεν τους γουστάρει. Το ξέρουν και έχουν αρχίσει και φεύγουν. Το διαλύουν και
το βλέπεις.
Ξύπνα και κάνε τα ολα αυτά τώρα.
Αλλιώς θα μείνεις για πάντα Ελληνας.
Σε ένα μήνα θα είναι αργά.
Υγ: Θυμήσου τι έκανε ο παππούς για να έχεις ελευθερία , και σκέψου τι θα πεις στα εγγόνια σου όταν σε ρωτήσουν: Τι έκανες για τη Δημοκρατία