Σελίδες

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Η Γενιά Του Αυτονόητου Και Ο Τρίτος Πόλεμος

«Λύπη δεν είναι όταν κανενός του λείπουν αγαθά που δεν τα έχει δοκιμάσει άλλοτε, παρά σαν συνηθίσει κάτι και ύστερα το χάσει».
Επιτάφιος, Θουκυδίδης (απόδοση Κακρίδης)

«Δεν γνωρίζω με τι όπλα θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Τέταρτος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

~~~~

Η γενιά που γαλουχήθηκε με Κατοχή και Εμφύλιο δεν είχε τίποτα να χάσει. Η φτώχια ήταν το φόντο της ζωής τους, ο θάνατος σε πρώτο πλάνο και κάπου εκεί, με πρόσωπα βασανισμένα σαν από φωτογραφία της Dorothea Lange, ήταν και οι ίδιοι.

Τους αρκούσε να επιβιώσουν αρκετά ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, όσα ζούσαν. Κάποιες θρησκευτικές γιορτές ήταν το μόνο πανδοχείο τους (καθώς «βίος ἀνεόρταστος μακρή ὁδὸς ἀπανδόκευτος«).

Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο γι” αυτούς πέρα από τον κάματο, το θάνατο και το θεό.

~~

Από τη γενιά της μεταπολίτευσης και μετά τα παιδιά μεγάλωναν με όλο και περισσότερα αυτονόητα.
Το ψωμί ήταν κάτι αυτονόητο.
Το σπίτι ήταν κάτι αυτονόητο.
Το σχολείο ήταν κάτι αυτονόητο.
Το τρεχούμενο νερό ήταν κάτι αυτονόητο.
Το ρεύμα ήταν κάτι αυτονόητο.
Η τουαλέτα ήταν κάτι αυτονόητο.
Ο γιατρός ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα ρούχα, τα παπούτσια ήταν κάτι αυτονόητο.
Η ειρήνη ήταν κάτι αυτονόητο.



~~

Και τα αυτονόητα όλο και πλήθαιναν.
Οι διακοπές ήταν κάτι αυτονόητο.
Η τηλεόραση ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα παιχνίδια από την Κίνα ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα πάρτι γενεθλίων σε παιδότοπους ήταν κάτι αυτονόητο.
Τα αθλητικά παπούτσια των 100 ευρώ ήταν κάτι αυτονόητο.
Οι εξωσχολικές δραστηριότητες ήταν κάτι αυτονόητο.

Το βίντεο, το κινητό, το ίντερνετ, οι συναυλίες, τα ταξίδια στο εξωτερικό, οι σπουδές στο εξωτερικό, όλα ήταν αυτονόητα πια.

Και όλοι μάθαμε ότι η ζωή που ζούμε είναι αυτονόητη.

~~~

Όμως οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο: Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Ούτε το νερό ούτε η ενέργεια ούτε η υγεία ούτε η παιδεία ούτε η δημοκρατία ούτε η ελευθερία.

Κοστίζουν όλα αυτά. Κοστίζουν ζωές. Γιατί θέλει νεκροί χιλιάδες να “ναι στους τροχούς του αυτονόητου.

~~

Η γενιά του αυτονόητου αδυνατεί να καταλάβει. Συνήθισε να έχει τα πάντα, χωρίς να αγωνιστεί για τίποτα.

Και καθώς χάνει τα πάντα, καθώς χάνει όλα εκείνα που θεωρούσε αυτονόητα, μένει σαστισμένη, με μικρές αντιστάσεις και ελάχιστες αντιδράσεις, οι οποίες φαντάζουν γραφικές.

~~

Η Αυτοκρατορία (έτσι όπως την εννοεί ο Τόνι Νέγκρι) δυνάμωσε ταϊζοντας με αυτονόητα το πόπολο, ταϊζοντας με νέες ανάγκες το λαό, ταϊζοντας με ψευδαισθήσεις επιτυχίας τη μάζα.

Ο καθένας μπορεί να ξεχωρίσει, να γίνει σπουδαίος, πλούσιος και διάσημος. Ο καθένας μόνος του, αλλά όχι όλοι.

Το φαντασιακό έγινε πιο σημαντικό από το αυτονόητο.

Χιλιάδες σερβιτόροι, εργάτες, άνεργοι συνωστίζονται στα στούντιο της τηλεόρασης και στα talent-show, ελπίζοντας ότι θα γίνουν ο ένας από το εκατομμύριο που θα ξεχωρίσει, ο ένας από το εκατομμύριο που θα αναδειχτεί.

Οι Αγώνες Πείνας ξεκίνησαν και κανείς δεν υποχρεώθηκε να συμμετέχει. Το δέλεαρ είναι ότι εσύ, μόνο εσύ, θα καταφέρεις -αν εξοντώσεις τους άλλους- να γίνεις όπως εκείνοι που θαυμάζεις. Άλλωστε το βλέπεις: Τα είδωλα σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από εσένα.

Αυτονόητο δεν είναι τίποτα πια -για το σύνολο, αλλά υπάρχει η ελπίδα της υπεροχής του ενός. Κι αυτός ο ένας που θα ξεχωρίσει θα γίνει το πρότυπο για όλους τους εξαθλιωμένους. Όχι πρότυπο ισότητας, δικαιοσύνης, αγώνα, δημιουργίας, αυταπάρνησης, αλλά πρότυπο πλούτου, επιτυχίας, υπεροχής και αδιαφορίας.

Όλοι είναι κατώτεροι, αλλά κάποιοι είναι ανώτεροι, αυτό είναι το δόγμα της Αυτοκρατορίας.

~~~

Αυτή είναι η γενιά Α, η generation A.

Πρέπει να αρχίσουμε ξανά από το Άλφα, από τα στοιχειώδη. Πρέπει να ματώσουμε για να έχουμε ψωμί, παιδεία, αξιοπρέπεια, αυτοδιάθεση, νερό, ελεύθερο χρόνο, δικαιώματα.

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει. Και δεν θα γίνει με όπλα. Γιατί η Αυτοκρατορία είναι παγκόσμια.

Ο Τρίτος Πόλεμος είναι οικονομικός, τεχνολογικός και ψυχολογικός.

Εχθροί της Αυτοκρατορίας δεν είναι οι Γκεβάρα. Είναι οι Σνόουντεν και οι Ασάνζ.

Γιατί η Αυτοκρατορία στηρίζεται πάνω στο ψέμα της παντοδυναμίας της. Αν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι έχει πήλινα πόδια, τότε εύκολα θα τη συντρίψουν. Χρησιμοποιώντας τα δικά της όπ
λα.

πηγη

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Νέοι και νέες καυλώστε. Είναι μεταδοτικό. Ανησυχεί την εξουσία.

Αν μπορούσα σήμερα να διακηρύξω μιαν άποψη στα παιδιά, αυτή θα ήταν να μην πουλάνε τον εαυτό τους. Νομίζω πως είναι μέγιστη επαναστατική πράξη σήμερα να μάθεις σε κάποιον να μην πουλάει το τομάρι του. Ανάμεσα από σχολικούς τοίχους βεβαίως και χρυσοποίκιλτα μαντριά που σου μαθαίνουν πώς να πουλάς τον εαυτό σου. Πώς να ξεπουλάς και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας για να ζήσεις με το μίζερο βοήθημα που λέγεται μισθός. Πώς να μηχανεύεσαι του κόσμου τις ανοησίες και πώς να επινοείς τεχνάσματα για να γράψεις δυο παραπάνω άχρηστες αράδες στο σχολείο του ανταγωνισμού ώστε να προαχθείς σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης και σε άλλο αστρικό σύστημα.

Πέρα απ’ τη γκρίνια υπάρχει ένας άλλος κόσμος, που δεν έχει βέβαια τόσο μπετό για να κάνει πλούσιους μηχανικούς και εργολάβους και δεν έχει τόσα εγκλήματα για να χρυσώσει δικηγόρους και δικαστές. Πέρα απ’ το βόθρο της εικονικής αυνανιστικής δικτύωσης υπάρχει ένας σπουδαίος ήλιος. Κι αυτό δεν είναι ουτοπία, αλλά καθημερινή άσκηση στο σχολείο των ηδονών. Στο σχολείο που δεν κυριαρχούν οι φλύκταινες εγγράφων που μυρίζουν αγαμησιά και κυρίαρχη ιδεολογία. Στο σχολείο που δεν έχει ωράρια και καγκελόπορτες αλλά είναι ανοιχτό για να διδάξει τη ζωή και να ξεκλειδώσει τις αντιφάσεις.

Οι αληθινοί δάσκαλοι μαθαίνουν στα παιδιά αυτό. Τη χαρά και το παιχνίδι. Τη δημιουργία μέσα στις συλλογικότητες κι όχι την άσκηση στην επιτήρηση απ’ το βλοσυρό μάτι του πατερούλη της εξουσίας.

Ο δάσκαλος που προετοιμάζει τα παιδιά για τα δόντια τού εργοδότη είναι ένα πληρωμένο κάθαρμα. Ο δάσκαλος που σε κάθε κουβέντα του δίνει πατρικές συμβουλές στο μαθητή του για το πώς θα σκύβει το κεφάλι στον εργοδότη του είναι ένας ξεσχισμένος πούστης. Είναι ο γλείφτης που εξαγοράζεται με τριάντα αργύρια σιωπής. Είναι ο καραβανάς που στοιχίζει τα κορμάκια για να τα καταγαμήσει ο καπιταλιστής. Είναι ο τύπος που τα κρατά για να μη δυσκολευτεί ο βιαστής. Είναι ο λογοκριτής που μπουκώνει τα στόματα με παπαγαλία, εθνικισμό, μεταφυσική.

Ο δάσκαλος που μεταμορφώθηκε σε μαθητευόμενο μάγο είναι ο σιτιστής του κοινωνικού κανιβαλισμού. Είναι αυτός που αντί για νερό χρησιμοποιεί αίμα.

Επειγόντως θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ομορφιά. Έχουμε υποχρέωση να μάθουμε να ζούμε σωστά. Να μην ταΐζουμε χολή τα μελισσάκια.

Επειγόντως θα πρέπει να συγκρουστούμε με κάθε υπερφίαλο πολιτικάντη που μας θέλει ήρωες, εργασιομανείς και κουτάβια που αβγαταίνουν τα λεφτά του Συγγρού.

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, νέοι και νέες, μην πουλάτε τον εαυτό σας στον έμπορα. Μην κολυμπάτε στα τοξικά ποτάμια που σας θέλουν τρέντι δουλοπάροικους. Μάθετε τη ζωή σωστά. Συγκρουστείτε. Ανακαλύψτε. Καυλώστε.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Νοσηρή κατάσταση



fasismos se eu
Του Γιώργου Ν. Οικονόμου. Δρ Φιλοσοφίας
Οι περισσότερες κομματικές δυνάμεις εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και πανηγύρισαν για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών 2014. Ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή βγήκε πρώτος, η ΝΔ αν και δεύτερη και αρκετά συρρικνωμένη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασε τις πέντε μονάδες διαφορά, το νεοναζιστικό κόμμα επειδή βγήκε τρίτο, το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν έπεσε στο 5%, το ΚΚΕ επειδή ανέβασε το ποσοστό του, το Ποτάμι επειδή με την πρώτη του εμφάνιση έπιασε σημαντικό ποσοστό και ο Καρατζαφέρης επειδή βγήκε από την ανυπαρξία. Όλοι σχεδόν πανηγύρισαν που ο περιβόητος ελληνικός «λαός» τους δικαίωσε, τους αντάμειψε για το έργο τους που υποτίθεται επιτελούν αόκνως προς όφελος του «λαού». Υπήρξαν φυσικά και οι πενθούντες (ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι) αλλά ουδείς μίλησε για την μεγάλη αποχή, περίπου 44%, η οποία δηλώνει κατά μεγάλο μέρος αποδοκιμασία των εκλογών και του πολιτικού συστήματος και είναι ο ουσιαστικός «νικητής» των εκλογών.
Οι πανηγυρισμοί των κομμάτων πάνω στο λεηλατημένο και πληγωμένο κοινωνικό σώμα δηλώνουν την νοσηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα. Δηλώνουν με έμφαση πως οι εκλογές τούς μόνους που ωφελούν είναι οι πολιτικοί και τα κόμματα και πως το μόνο που ενδιαφέρει τα τελευταία είναι το δικό τους συμφέρον. Διότι και αυτές οι εκλογές, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν προσέφεραν κάτι καλύτερο στα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα. Το μόνο που προσφέρουν είναι η ψευδαίσθηση της συμμετοχής στην πολιτική και οι φρούδες ελπίδες πως κάτι θα αλλάξει. Αυτό που αλλάζει όμως είναι η θέση των κομμάτων, ο συσχετισμός τους και η εναλλαγή τους στην εξουσία.
Το πρώτο ζήτημα που ανέδειξαν αυτές οι εκλογές είναι η προσχώρηση ενός τμήματος της κοινωνίας στις ακραίες βάρβαρες καταστάσεις, όπως εκφράζονται από την εγκληματική ναζιστική οργάνωση, της οποίας οι μισοί βουλευτές βρίσκονται στη φυλακή και οι άλλοι μισοί είναι υπόδικοι. Εδώ η νοσηρότητα εκπηγάζει και από το κοινωνικό σώμα. Και επειδή στην Ελλάδα υπάρχει τεράστιο έλλειμμα παιδείας, πολιτισμού και δημοκρατικών αντιλήψεων, μπορεί η νοσηρότητα αυτή να επεκταθεί υπό μορφή επιδημίας, όπως έχει γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν. Οι σκηνές βίας και τρομοκρατίας στη βουλή και στους δρόμους με τους ναζιστές να διαλύουν κάθε έννοια έννομης τάξεως, σε συνδυασμό με άλλα φαινόμενα, όπως αυτό του Μπαλτάκου, του Πειραιά και του Βόλου, είναι ένδειξη της νοσηρής κατάστασης που επωάζεται στους θεσμούς.
Εδώ βρίσκεται το δεύτερο ζήτημα που ανέδειξαν οι εκλογές: επιβεβαιώθηκαν και στερεώθηκαν οι προσβάσεις και η επιρροή  της ακροδεξιάς στους κρατικούς μηχανισμούς, στον Στρατό, στην Αστυνομία, στο Λιμενικό, στην Εκκλησία και στο Δικαστικό σώμα. Οι θεσμοί αυτοί πλαισιώνουν το πλέγμα συμφερόντων που ασκεί ανέκαθεν την εξουσία και λαμβάνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις αποφάσεις – τα ΜΜΕ, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεργολάβους – υποστηριζόμενο από τα κόμματα της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και του Κέντρου (ΠΑΣΟΚ). Όλοι αυτοί δεν είναι κατά του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού ούτε υπέρ των θεσμικών μεταρρυθμίσεων, πολλώ δε μάλλον υπέρ του «σοσιαλισμού». Επιθυμούν και απεργάζονται αυταρχικές λύσεις, πράγμα που έκαναν αρκετές φορές στο παρελθόν και απέδειξε εμπράκτως ο επικίνδυνος Α. Σαμαράς με την αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά του – ακροδεξιοί συνεργάτες, υπόθεση Μπαλτάκου, γκεμπελική προπαγάνδα, κλείσιμο της ΕΡΤ, περιφρόνηση του κοινοβουλίου, πρόωρο κλείσιμο της βουλής.
Στο πλαίσιο αυτό, το τρίτο βασικό ερώτημα που ανακύπτει είναι τι θα κάνει με όλο αυτό το πλέγμα εξουσίας και νοσηρής κατάστασης – συστήματος και κοινωνίας – μία ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεδομένου ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης δεν σημαίνει και ουσιαστική άσκηση εξουσίας, δύο ενδεχόμενα διαγράφονται μέσα στα πλαίσια της ρεαλιστικής πολιτικής. Πρώτον, η Αριστερά δεν συγκρούεται με το πλέγμα εξουσίας και συμφερόντων, απλώς προβαίνει σε μερικές επουσιώδεις μεταρρυθμίσεις και αφήνει το σύστημα ανέπαφο να συνεχίζει την νικηφόρα πορεία του και αυτή να επωφελείται από τα προνόμια και τα αγαθά της διακυβέρνησης, τα οποία δεν είναι ευκαταφρόνητα. Δεύτερον, η Αριστερά έχει αποφασίσει να συγκρουσθεί, όπως διαφαίνεται σε ορισμένα υπερφίαλα και θερμόαιμα στελέχη της. Σε αυτήν την περίπτωση όμως θα έπρεπε να έχει διασαφηνίσει τα μελλοντικά μέτρα διακυβέρνησης και τον τρόπο σύγκρουσης, διότι τα οχυρά της εξουσίας δεν πίπτουν επειδή αυτά θα αναγνωρίσουν την «ανωτερότητα» των ιδεών και του ήθους της Αριστεράς.
Όμως τίποτε τέτοιο δεν διαγράφεται στον ορίζοντα, διότι η Αριστερά δεν προτείνει λ.χ. χωρισμό Εκκλησίας και πολιτείας ούτε εκκαθάριση της Αστυνομίας, του Στρατού και του Δικαστικού σώματος από τα φιλοναζιστικά και φιλοχουντικά στοιχεία ούτε σημαντικές συνταγματικές αλλαγές. Ούτε επίσης φαίνεται να προετοιμάζεται μαζί με την κοινωνία -τον μοναδικό σύμμαχο που μπορεί να έχει σε περίπτωση πολιτικής σύγκρουσης. Επομένως το πιο πιθανό είναι η επιλογή της πρώτης οδού, η μη σύγκρουση. Οφείλει όμως στην περίπτωση αυτή η Αριστερά να ενημερώσει την κοινωνία και να μη δημιουργεί υπέρογκες προσδοκίες, πράγμα το οποίο φαίνεται απίθανο να πράξει. Εν ολίγοις η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά δύσκολη με ένα πολιτικό σύστημα ανάλγητο και ανίκανο, με μία κοινωνία διχασμένη, φοβισμένη και ηττημένη, οδεύουσα πρός τη δυστοπία. (από το ελληνικό δυς+τόπος) ονομάζεται η περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου απόλυτης δυστυχίας. Όπως οι ουτοπίες, έτσι και οι δυστοπίες αποτελούν προϊόν φαντασίας και χρησιμοποιήθηκαν με την πάροδο του χρόνου εκτός λογοτεχνίας για να περιγράψουν ένα αρνητικά θεωρούμενο κοινωνικό ή πολιτικό σύστημα.http://eagainst.com/articles/noshrh-katastash-commentsarefree/

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Δράσε.

Κοινωνία και άνθρωποι σε κατάσταση σοκ. Πως το ξεπερνάμε;

Του Σταμάτη Στεφανάκου
Σε μια νεφελώδη και ομιχλώδη κατάσταση βρίσκεται η κοινωνία στην χώρα μας. Κάνεις δεν έχει πλήρη εικόνα για το που και πως θα οδηγηθούμε.
Πάρα πολλά θέματα απασχολούν τους πολίτες και οι απαντήσεις που παρέχονται μέσω του πολιτικού λόγου, απέχουν παρασάγγας από το να διαφωτίσουν με σαφήνεια και καθαρότητα τι ακριβώς συμβαίνει ή ποια είναι η λύση.

Κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα ταλανίζουν άνεργους, εργαζόμενους και συνταξιούχους . Βασικά δικαιώματα , όπως η πρόσβαση στην υγεία αντιμετωπίζονται με προχειρότητα και προεκλογικού χαρακτήρα ανακοινώσεις. Πχ η σημερινή ανακοίνωση για προσλήψεις στον χώρο της υγείας.
Με την ανεργία να βρίσκεται σε άνοδο, και στην ουσία να χρησιμοποιείται η εποχιακή ή η ευκαιριακή απασχόληση ως λύση και διέξοδος για καλύτερα στατιστικά στοιχεία για την εργασία, αναρωτιέσαι πραγματικά ποιος κοροϊδεύει ποιον και για πόσο.
Βασικά ανθρώπινά δικαιώματα παραβιάζονται, ο κόσμος της εργασίας έχει παραδοθεί στις ποιο ακραίες νέο- φιλελεύθερες πολιτικές , η φύση βιάζεται στο όνομα του κέρδους και της απληστίας, και ως πολίτες ακούμε ανούσιες υποσχέσεις και υποτιθέμενες «πολιτικές ευαισθησίες».
Η νέα γενιά έχει έρθει ήδη αντιμέτωπη με ένα εξαιρετικό ζοφερό παρόν και μέλλον, και κοιτάει ανήμπορη να αντιδράσει ή να αμυνθεί. Δυστυχώς έχει ανδρωθεί και ανδρώνεται σε ένα κόσμο που το συλλογικό θεωρήθηκε και θεωρείται γραφικό και ανεπαρκές. Η ευθύνη για την κατάσταση αυτή δεν βρίσκεται στους νέους αλλά σε εμάς, που χαμένοι για δεκαετίες μέσα στην πλαστή και ευκαιριακή ευδαιμονία παραδώσαμε εαυτούς και το μέλλον της χώρας σε ισοπεδωτικές λογικές, έχοντας επιτρέψει την άλωση των προσωπικών , κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών αξίων από τον υπερκαταναλωτικό και την παραπλανητική κοινωνική αναγνώριση των υλικών αγαθών.
Η κυβέρνηση αυτή δεν κάνει το παραμικρό για να βάλει έστω ένα φραγμό στο κατήφορο, αντίθετα έχει παραδώσει την χώρα και εμάς βορά των πλέον αδίστακτων ντόπιων και πολυεθνικών συμφερόντων. Η αντιπολίτευση συνολικά αντιμετωπίζει προβλήματα που η διαχείριση τους είναι πολύπλοκη δύσκολη και έχει δρόμο ακόμα για να παρουσιάσει λύσεις επαρκώς τεκμηριωμένες. Η οικονομική και η συνεπακόλουθη κοινωνική εξαθλίωσης έχει οδηγήσει την κοινωνία σε κατάσταση παρατεταμένης καταστολής και αδράνειας.
Σε κατάσταση σοκ οι πολίτες και η κοινωνία, αποδιοργανωμένοι, αποπροσανατολισμένοι, παραδομένοι στην λαίλαπα και με το άγχος και το στρες της καθημερινής επιβίωσης , καθοδηγούμενοι να βρουν λύσεις ατομικές και όχι συλλογικές.
Αποτέλεσμα λίγοι , οι ταγμένοι και συνειδητοποιημένοι, συνεχίζουν τον αγώνα για ένα καλύτερο παρόν και αύριο με όρους κοινωνίας , φωτεινές εξαιρέσεις σε μια πραγματικότητα οργουελική.
Θα μου πείτε: «και εμείς τι να κάνουμε;»
Η απάντηση είναι συλλογική δράση με όρους κοινωνίας, αληθινά κινηματικά και όχι με όρους κόμματος ή ιδεολογικής κατεύθυνσης. Όχι με την λογική «να πω/πούμε στην κοινωνία» αλλά με την λογική να αφουγκραστείς , να προτείνεις και να συζητήσεις. Μην περιμένεις αναγνώριση και καρέκλα εξουσίας ή να βρεις ψηφοφόρους. Κατέβα στο δρόμο , δούλεψε, για σένα, τα παιδία σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, για την χώρα, για την κοινωνία, για ένα καλύτερο αύριο για όλο τον πλανήτη. Για όποιον λόγο στο κάτω κάτω της γραφής σε κάνει εσένα να κινητοποιηθείς. Δράσε.
Ναι είναι δύσκολο να ξεπεράσεις το εγώ και το ατομικό συμφέρον. Ναι είναι δύσκολο να κάνεις την υπέρβαση και αφήσεις την «ταμπέλα» ή την «φανέλα» σου ή την βολή σου, να δεχτείς ότι δεν υπάρχουν «σωτήρες», να χαλάσεις την ημέρα σου, να αποδεχτείς το ρίσκο της αποτυχίας παρόλη την προσπάθεια σου, αλλά λυπάμαι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχουν κάποιοι να τους αναθέσεις την σωτηρία την δική σου και των παιδιών σου. Και στο εγγυούμαι: θα χαλάσεις χρόνο, ενέργεια, θα σε κοιτάξουν περίεργα, θα ακούσεις μπράβο, θα σε θεωρήσουν «γραφικό» , θα έρθουν καλοθελητές να σε «καθοδηγήσουν» ,να σε αποπροσανατολίσουν, να σου μιλήσουν για «πολιτικές σωτηρίες και θρησκείες», θα ακούσεις «έλα μωρέ κοίτα την πάρτι σου» , αλλά φίλε ή φίλη μου… θα είσαι εντάξει με την συνείδηση σου… Και αυτό δεν πληρώνεται, δεν αμείβεται με τίποτα. Όλα τα άλλα; Αναγνώριση κοινωνική και κομματική , θέση εξουσίας κλπ; Στείλτα στο σκουπιδοτενεκέ και ετοιμάσου να δώσεις τον αγώνα χωρίς ανάπαυση, χωρίς στάση, χωρίς φόβο αποτυχίας.
Το σύστημα αυτό δεν τρέμει κάποιο πολιτικό φορέα. Δεν τρέμει κάποιον αναγνωρισμένο «αντάρτη». Τρέμει και πανικοβάλλεται με αυτούς που δίνουν την μάχη χωρίς να θέλουν να έχουν ανταλλάγματα.
Τρέμει εσένα ή εμένα που θα μιλήσουμε ως άνθρωποι στον διπλανό μας, που σε μια χαλαρή συζήτηση θα αποκαλύψουμε αυτά που θέλει να κρύψει περίτεχνα μέσα από την προπαγάνδα , τον εκφοβισμό και τον εκμαυλισμό. Σε φοβάται γιατί δεν μπορεί να σε ελέγξει, γιατί είσαι ενημερωμένος και αποφασισμένος. Δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα κάνεις, με ποιον/ποιους θα συνομιλήσεις, γιατί είσαι ευέλικτος, απρόβλεπτος, ασύμμετρος, δεν έχεις αρχηγό, δεν ζητάς αλλά δίνεις.
Επομένως διάλεξε μετερίζι, διάλεξε με ποιους θα σταθείς δίπλα και ξεκίνα. Τεκμηρίωσε τις απόψεις σου, δόμησε τον λόγο σου, κατέβα στην κοινωνία. Μην περιμένεις από μια εκλογική διαδικασία ή ένα κόμμα να σε «σώσει» .

Πηγή – ελεύθερος να σκέφτεσαι