Σελίδες

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Δεν μπορούμε να βρούμε ακρη ποιος θα πει το ΟΧΙ, δεν γουστάρουμε το διπλανό μας, δεν καθόμαστε στο ίδιο πεζοδρόμιο, δεν απλώνουμε το κουλό μας να τον πιάσουμε, δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μυρουδιά της αποστροφής για ότι δεν μας μοιάζει και δεν μας βολεύει.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΤΟ ΟΧΙ?

Δεν μπορούμε να βρούμε άκρη.  Ποιος θα πει το ΟΧΙ....

Στην άκρη του πεζοδρομίου ο Λαοκράτης,  προσηλωμένος χρόνια ΚΚΕς συνειδητοποιημένος για τη πλουτοκρατία που ρουφάει το αίμα του εργαζόμενου, δίπλα στην κα Τασία, Τμημάρχη της  4ης Δνσης του τάδε Υπουργείου που μόλις συνειδητοποιεί πως της έχουν αφαιρέσει τέσσερις μισθούς, περνάει εφεδρεία και  το γνωστό κονεκτ που είχε την έχει εντελώς φτυσμένη , δίπλα στον Αστέρη το ταρίφα που χρωστάει μισό ταξί ακόμα και περιμένει τρεις ώρες στη πιάτσα μέχρι να βγει πελάτη να τον πάει στην επόμενη στάση του μετρό, δίπλα στον Φάνη τον ανένταχτο αριστερό αγανακτισμένο της πλατείας που έχει ακόμα στη καρέκλα κρεμασμένο το μαύρο μπλουζάκι που έγραφε ΟΥΣΤ, δίπλα στον μέχρι πρότινος ευχαριστημένο ιδιοκτήτη καφετέριας Μπουρναζίου που τώρα ξεσκονίζει κάτι μύγες στην αχανή αίθουσα, δίπλα στον κυρ Γιάννη το συνταξιούχο που δεν φτάνει ούτε για τα διουρητικά και τα αντιυπερτασικά το υπόλειμμα σύνταξης, δίπλα στον υπερπατριώτη που έχει χαραγμένο το «εν τούτω νίκα» σε ένα μεγάλο τατουάζ στη πλάτη και είναι περίπου τρία χρόνια άνεργος, δίπλα στην θεία την Αγλαίτσα που περιμένει την έλευση του Αντίχριστου, δίπλα σε όλα τα θύματα της τραπεζικής επέλασης, του χρηματιστηρίου, του δικομματισμού, του ιερού διορισμού, της κινητής τηλεφωνίας, των τηλεοράσεων πλάσμα, της ηλεκτρικής οδοντόβουρτσας, των δημητριακών με γεύση μάνγκο, των σιλικονάτων βυζιών, των υπερσύγχονων ηχοσυστημάτων αυτοκινήτου, των ραφιών με προϊοντα σε συσκευασία τρια σε ένα, των νέων με τη συλλογή από κονσόλες, κινητά και πισιά, των υπερτασικών θαμώνων των ψησταριών όλα στη σούβλα κι ένα γαλακτομπούρεκο για το τέλος, των αγχωμένων μάνατζερ που στέλνουν μειλ από τη τουαλέτα του αεροπλάνου, των πνευματικών σοφών ανθρώπων συλλεκτών και μεταποιητών αποφθεγματων προηγούμενων σοφότερων, των απανταχού ρουφηγμένων,  στραγγισμένων και φρεσκοσφαγμένων κοπαδιών....

Δεν μπορούμε να βρούμε ακρη ποιος θα πει το ΟΧΙ, δεν γουστάρουμε το διπλανό μας, δεν καθόμαστε στο ίδιο πεζοδρόμιο, δεν απλώνουμε το κουλό μας να τον πιάσουμε, δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μυρουδιά της αποστροφής για ότι δεν μας μοιάζει και δεν μας βολεύει. Για ότι δεν αναφέρεται στην ατζέντα που ο καθένας μας κουβαλάει, χρόνια τώρα,  έχουν γραφτεί όλα τα φύλλα της και τα διαβάζουμε από την αρχή τα ίδια και τα ίδια αρνούμενοι να ρίξουμε μια ματιά παρά δίπλα.

Δίπλα δίπλα στο πεζοδρόμιο τα συνειδητοποιημένα θύματα με τα ασυνείδητα. Οι στεναχωρημένοι που είδαν τη μιζέρια τους κατάματα με εκείνους που συνεχίζουν να βλέπουν τη μιζέρια μόνο των άλλων...

Πως θα ήταν αν ...

….Η Ευρώπη, ο κόσμος, αυτή τη στιγμή είχαν στραμμένα τα μάτια τους πάνω στην Ελλάδα, όχι για να παρακολουθήσουν ένα λαό ταπεινωμένο, ένοχο, υποτακτικό που λουφάζει σε μια γωνιά και δέχεται απανωτά χτυπήματα οδηγούμενος στην εξαθλίωση, αλλά τους ανυπότακτους έλληνες που έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Μια Ελλάδα όπου ο λαός έχει κατεβάσει ρολά και δεν υποτάσσεται στην λαίλαπα της επίθεσης των διεθνών τοκογλύφων.  Ενα λαό που φωνάζει ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ όπως τόσα που έχει πει στη πανάρχαια ιστορία του....

Για σκεφτείτε την εικόνα των δρόμων γεμάτων από χιλιάδες κόσμο, που βροντοφωνάζουν την επιθυμία τους για δικαιοσύνη, ελευθερία, τιμωρία των ενόχων. Τα ξένα δελτία να δείχνουν αυτές τις σκηνές, τους υπόλοιπους λαούς να βλέπουν πως ναι, κι ένας μικρός λαός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος.....

Για σκεφτείτε την αλλαγή που θα γινόταν μέσα μας, τη στιγμή ακριβώς που θα αποτινάσαμε από πάνω μας το ζυγό της  μιζέριας, της δουλικότητας, της δειλίας...
.
Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι εκτός συνόρων, οι υπόλοιποι λαοί δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στ΄αληθεια στην Ελλάδα.  Βομβαρδίζεται το κεφάλι τους συνεχώς για ένα λαό ανάξιο της ιστορίας  του, που αποτελείται από λαμόγια και κλέφτες, πονηρούς ραγιάδες που έφαγαν τα το χρήμα που έπαιρναν τόσα χρόνια με τρόπους πονηρούς σαν κοινοί απατεώνες και τώρα ακόμα έχουν ένα σωρό φράγκα, διασκεδάζουν στα μπουζούκια και στις ταβέρνες και δεν θέλουν να πληρώσουν ενώ οι υπόλοιποι «αξιοπρεπείς και παστρικοί» λαοί βγάζουν από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν αυτούς τους λωποδύτες.... Αυτό ξέρουν οι περισσότεροι. Αυτό αντιλαμβάνονται.

Η μεγαλύτερη ντροπη που συμβαίνει αυτή τη στιγμή πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού δεν είναι μόνο η τανάλια που σφίγγει τις ζωές και τις ξεζουμίζει είναι ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ KAI ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ . Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ. Γιατί μόνο για δυο λόγους ένας λαός μπορεί να ξεμπροστιάζεται τόσο θρασύτατα και να το βουλώνει λουφάζοντας στην άκρη. Είτε γιατί είναι ένοχος είτε γιατί είναι δειλός.  Δεν υπάρχει η δικαιολογία του ότι δεν υπάρχει κάποιος να αναλάβει να συμμαζέψει τη μάζα.  Ενας πατέρας αν κλέβουν το σπίτι του και ντροπιάζουν την οικογένειά του δεν περιμένει το γείτονα να βγάλει το φίδι από τη τρύπα. Αμύνεται με όποιο τρόπο μπορεί.  Νικάει το φόβο λόγω της αγάπης για την οικογένειά του και της διαφύλαξης της προσωπικής του αξιοπρέπειας.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η σιωπή μας είναι όντως συνενοχή όπως μας καταλογίζουν.

Αν είναι δειλία, οπότε θα υπομείνουμε σκύβοντας το κεφάλι με ντροπή.
Αν είναι φιλοτομαρισμός, οπότε θα κοιτάξουμε πως ο καθένας θα τη βγάλει καθαρή στην επέλαση των βαρβάρων .

Σε κάθε περίπτωση οι άσκοπες γκρίνιες δεν χρησιμεύουν σε τ ίποτα πια. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί  ποια είναι η θέση του. Τι στ΄αληθεια θέλει και τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για να το αποκτήσει.
Εχουμε τόσο καιρό εδώ μέσα που φωνάζουμε. Μιλάμε για ανατροπή, τιμωρία, ξεσηκωμό. Πόσες είναι αυτές οι φωνές? Χίλιες? Δέκα χιλιάδες? Εκατό χιλιάδες? Και πως αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτήν την ανατροπή? Πόσοι είναι περιχαρακωμένοι πίσω από τις κομματικές τους εντολές , και πόσοι είναι διατεθειμένοι για μια ενωμένη αντίδραση όποιο χρώμα κι  αν έχουν, με κοινό γνώμονα – σε πρώτη φάση -  ένα μεγάλο ΟΧΙ σε όσα είναι κοινή μοίρα τελικά για όλους.  ΟΧΙ στο πετσόκομα των μισθών και των συντάξεων, στα τρισάθλια νομοσχέδια υγείας – παιδείας, στα φοροκλεφτικά νομοσχέδια, στη παραβίαση του συντάγματος , στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας , στη κυβέρνηση που λειτουργεί χωρίς τη λαϊκή συναίνεση, στην ατιμωρισία των ενόχων, στο απεχθές χρέος που δεν μας έχει δώσει αναφορά κανείς ούτε πως δημιουργήθηκε ούτε ποιοι το δημιούργησαν ούτε καν αν είναι αυτό που μας λένε.

Γιατί αν αυτοί οι διατεθειμένοι έλληνες , να κάνουν κάτι από κοινού ΤΩΡΑ,  είναι μερικές εκατοντάδες διάσπαρτοι άνθρωποι και όλοι οι υπόλοιποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ είτε από αδιαφορία, είτε από φόβο, είτε γιατί είναι κομματόσκυλα κάποιας παράταξης  που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, τότε ας σταματήσουμε εδώ κι ας περιμένουμε αυτό που τελικά δίνει τη λύση πάντα.  Το πάτο του βαρελιού. Τη τελική εξαθλίωση στο μεγαλύτερο μέρος του λαού.  Ας περιμένουμε οι άνθρωποι να πεινάνε, να πεθαίνουν, να δολοφονούνται και τότε όλο και κάποιοι μπορεί να βρουν το θάρρος να πούνε φτάνει γιατί δεν θα έχουν τίποτα πια να χάσουν.
(Αλλωστε κάποιοι για να βάλουν τους μηχανισμούς τους μπροστά κάτι τέτοιο εύχονται και προωθούν για να κάνουν το παιχνίδι τους.....)

Εμείς όμως όλοι και τα παιδιά μας είμαστε γεννιές που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με την ιδέα πως η δημοκρατία , η δικαιοσύνη και η ελευθερία είναι πολύτιμες.  Στο δρόμο το ξεχάσαμε γιατί  δεν νοιώθαμε να απειλούμαστε (έτσι μας είχαν κάνει να πιστεύουμε) και γιατί μας βομβάρδισαν από παντού με κάθε είδους τέχνασμα, κάθε είδους προπαγάνδα, για να μας μετατρέψουν από  ελεύθερους πολίτες σε σκλαβωμένους ηλίθιους καταναλωτές. Η πλάνη μας ή και συνενοχή μας σε ότι συνέβη τα τελεαυαία χρόνια , δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν πιστεύουμε πια  το ίδιο. Μέσα μας υπάρχει ακόμα η πεποίθηση πως η δημοκρατία , η ελευθερία, η δικαιοσύνη είναι πολύτιμες.  Το λάθος μας είναι που τις θεωρήσαμε δεδομένες. Είχαμε την εντύπωση πως δέσαμε το γάϊδαρό μας ξεχνώντας πως όλα αυτά που είχαμε τα κατάκτησαν οι προηγούμενοι με ποτάμια αίμα και αγώνες. 

Η ελευθερία δυστυχώς δεν είναι πανάκεια. Και δεν χαρίζεται.  Κι αυτό σήμερα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε άμεσα πριν βρεθούμε με αλυσοδεμένοι στο πάτωμα....

ΥΣ. Μη μου κακιώσετε που έβαλα πρώτα το Λαοκράτη. Οι παλιές αγάπες πάνε πάντα στο παράδεισο!

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Μπέρτολντ Μπρέχτ

Μπέρτολντ Μπρέχτ-Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει












(Fragen eines lesenden Arbeiters)

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;

Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.

Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;

Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –

ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα

της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;

Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν,

πού πήγανε οι χτίστες; H μεγάλη Pώμη

είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε; Πάνω σε ποιους

θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες; Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο

μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του; Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα,

τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,

τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.

O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.

Mοναχός του;

O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.

Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;

O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.

Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;

O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.

Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;

Kάθε σελίδα και μια νίκη.

Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;

Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.

Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;

Πόσες και πόσες ιστορίες.

Πόσες και πόσες απορίες.

(1935)

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Συνωμοσία των Μετρίων

Στίχοι: Θοδωρής Μανίκας
Μουσική: Θοδωρής Μανίκας
Πρώτη εκτέλεση: Thirty Ντέρτι

Άλλες ερμηνείες:
Θανάσης Γκαϊφύλλιας


Τις προάλλες που βρεθήκαμε κάποιοι γνωστοί
στο σπίτι ενός παλιόφιλου σοφού ποιητή
το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα βιβλίο
που είχε τίτλο ‘η Συνωμοσία των Μετρίων’
το πήρα και το άνοιξα στην πρώτη του σελίδα
διάβασα μερικές γραμμές και αμέσως είδα
να με κοιτάζουν πονηρά και να μου κλείνουν μάτι
αυτοί που χρόνια σέρνουν την ζωή μου στο κρεβάτι
αυτοί που όταν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο
αφήνανε για μένα το τελευταίο θρανίο
παλιοί αφισσοκολλητές και χθεσινοί ζαπάτα
που τώρα είναι οπλισμένοι με κινητό και κάρτα
που μάθανε να παίρνουνε το ξίγκι από την μύγα
να βγάζουνε τα πιο πολλά βάζοντας τα πιο λίγα
που βιάστηκαν να χτίσουν το εξοχικό στην Λούτσα
και σκόπιμα μπερδεύουνε την βούρτσα με την πούτσα

Η Συνωμοσία των Μετρίων

Η Συνωμοσία των Μετρίων

Μόλις το πήραν μυρωδιά πως έγιναν πολλοί

φτιάξανε όπως τους βόλευε τα πρέπει και τα μη
βάλανε τρικλοποδιά στο κάθε παλληκάρι
και κόψαν το ποδόσφαιρο στον Γιώργο Δελικάρη
μάθανε να έχουν το μυαλό στο κάτω τους κεφάλι
και να είναι ευχαριστημένοι με το μια οι άλλοι
να λένε ναι σε όλα με ένα κούνημα των ώμων
μικροπαρανομώντας με την βούλα και τον νόμο
καταχραστές της λογικής διαλέγουν νέες θέσεις
και οι συγγραφείς τα παίρνουνε παίρνοντας συνεντεύξεις
και οι γκόμενες των σαλονιών την πέσανε στα ούτια
μαγκέψανε βλέπεις οι φελλοί και δώσ’ του μακροβούτια
και δώσ’ του γέλιο και χαρά και ωσαννά και μπράβο
και ζήτω που περάσανε από την πόρτα και τον μπράβο
που έχουνε πολιτικούς σε σόου με μοντέλα
και σταρ εισαγγελέα που την βρίσκει στα μπουρδέλα.

Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε

τα χρόνια μας
τον τόπο μας
την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων…
όρισε τον ρόλο μας
και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας.

Πίσω από τα γραφεία τους έστησαν ζωούλες

σεξοπαρενοχλώντας ψαρωμένες μικρούλες
ξύλινες οι λέξεις τους στα αυτιά μου μόλις μπουν
ακούω μια φωνή να τραγουδά
‘Γιατί σιωπούν;’
γιατί σιωπούν τα αδέλφια μου λιώνοντας στην ψάθα
ελπίζοντας μόνο στου Λόττο την χρυσή εξάδα
γιατί ξεχνάνε πως δεν είμαστε για τεμενάδες
όχι γραικοί μα Έλληνες, Γιουνάν και όχι ραγιάδες
την ώρα που εσύ χόρευες πάνω σε ένα τραπέζι
πάνω από την χώρα στάχτη και ένα μαύρο πετιμέζι
μας έβαλες στο μάτι μα αντί να κλάψω
την Συνωμοσία των Μετρίων εδώ θα γράψω
εδώ θα γράψω την προσωπική μου ιστορία
εδώ που με έριξε του χρόνου η συγκυρία
εδώ που βάλανε φυλακή και τον Κολοκοτρώνη
και θίασο σκιών μας κάνανε πίσω από το σεντόνι.

Η συνωμοσία των μετρίων όρισε

τα χρόνια μας
τον τόπο μας
την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε
τον ρόλο μας
και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας.

Πήρα το θάρρος και έκανα μιαν ευχή και για σένα

που δεν νοστάλγησες ποτέ τίποτα και κανένα
ευχήθηκα λοιπόν να νοσταλγήσεις κάτι
από το να είναι της ψυχής σου το λεπτό το κομμάτι
που σου το πήρανε προκαταβολικά στα διόδια
για να γυρνάνε πίσω στην κορφή με τα πόδια
αλλά για να είναι στήριγμα των Μετρίων τις πλάτες
αφήνοντας στην άκρη τις αληθινές τις γάτες
τις τελευταίες φουρνιές του ανθρώπινου γένους
έχω πατήσει δύο σπόρους καλά ποτισμένους
και αν συνεχίσει ο κόσμος των Μετρίων την ρότα
ας είναι τα παιδιά μας που θα χτυπήσουν την πόρτα
με μια επανάσταση που δεν θα την δεις στις ειδήσεις
μα αν τύχει και βρεθείς κοντά της μπορεί να κερδίσεις
αυτό που χρόνια τώρα σου έχουν στερήσει
και με την Συνωμοσία των Μετρίων σου έχουν κρύψει.

Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε

τα χρόνια μας
τον τόπο μας
την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε
τον ρόλο μας
και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιος φταίει περισσότερο Οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες




 

Μια από τις πιο ύπουλες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει ως χώρα είναι και η μεγάλη διάσταση που προέκυψε μεταξύ των υποστηρικτών του δημοσίου, και του  ιδιωτικού τομέα.
Ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός, που υπέβοσκε επί δεκαετίες,  έδειξε το σιχαμερό του πρόσωπο, με αποτέλεσμα τις ατέλειωτες κόντρες μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και αυτών του ιδιωτικού τομέα, όσον αφορά στο ποιος φταίει για τα χάλια μας. Αποτέλεσμα; Οι εκατέρωθεν εκτοξεύσεις αφορισμών και κακεντρεχειών, και οι απειλές ένθεν κακείθεν. Την ίδια ώρα που το σύστημα τρίβει τα χέρια του. Το διαίρει και βασίλευε σε όλο του το μεγαλείο.

Προσωπικά, απεχθάνομαι σε αφάνταστο βαθμό το ελληνικό δημόσιο όπως αυτό λειτουργεί. Για αυτό και αποφεύγω, όσο μπορώ, όπως ο διάβολος το λιβάνι, οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί του. Κάποτε  μάλιστα έγραψα εδώ,  μεταξύ άλλων, και για το «κολαστήριο του ΟΠΑΔ», το οποίο ταλαιπωρεί και βασανίζει συστηματικά τους …ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους! Έτσι είναι προγραμματισμένο να λειτουργεί το δημόσιο.
Όσοι όμως επιτίθενται λάβροι εναντίον του δημόσιου τομέα και των προνομιούχων υπαλλήλων του, κάνουν ένα βασικό λάθος. Δεν λαμβάνουν υπόψη, ότι για το χάλι του δημοσίου δεν φταίνε οι υπάλληλοι. Αυτοί αυτό το καθεστώς  βρήκαν, αυτό συνεχίζουν. Και όσοι εξ αυτών αποπειραθούν να το αλλάξουν, προσπαθώντας να εργαστούν φιλότιμα και καθαρά, αντιμετωπίζουν τη χλεύη εκ μέρους των υπολοίπων, αλλά και την υπηρεσιακή στασιμότητα.
Το ελληνικό δημόσιο, όπως είναι διαρθρωμένο, εξυπηρετεί τον εαυτό του, ως μια ατέρμονη αυτοτροφοδοτούμενη γραφειοκρατία, και δευτερευόντως τα κομματικά συμφέροντα και τίποτα άλλο. Αν είσαι κομματόσκυλο, θα περάσεις καλά και θα προαχθείς. Άσχετα αν είσαι τελείως ανεπαρκής, ή ακόμη και επίορκος. Αν είσαι ακομμάτιστος και φιλεργατικός, θα σε γονατίσουν, οπότε και θα καταλήξεις αδιάφορος. ‘Έτσι απλά.
Όσον αφορά στην ατελείωτη παραφιλολογία για τη περίφημη μονιμότητα, πολλοί αγνοούν ότι αυτή δεν υφίσταται όπως την εννοούν, αφού παύει να ισχύει με βάση 4-5 όρους του  υπάρχοντος ήδη Συντάγματος, όπως επί παραδείγματι η κατάργηση μιας υπηρεσίας, ή μιας οργανικής θέσης κλπ. Και εν πάση περιπτώσει, αν τυχόν καταργηθεί ολοσχερώς, ποιος νομίζετε ότι θα φύγει πρώτος; Ο  κομματικά  διασυνδεδεμένος επίορκος, ή ο ακομμάτιστος εργατικός; Μάλλον ο δεύτερος.
Για το μεγάλο ζήτημα της ατιμωρησίας, πάλι δεν φταίει ο δημόσιος υπάλληλος, ούτε η ισχύουσα νομοθεσία. Αυτή καλύπτει κάθε ενδεχόμενο, και προβλέπει αρκετές ποινές για όσους τις αξίζουν. Ένας υπάλληλος μπορεί  να τιμωρηθεί, αλλά και να απολυθεί, αν υποπέσει σε μια σειρά από παραβάσεις που αναφέρονται σαφώς στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα. Το αν αυτό δεν γίνεται… αναζητήστε τους λόγους στις κομματικές διασυνδέσεις, στην πολιτική καμαρίλα,  και στις συνδικαλιστικές ρουσφετολογικές πολιτικές.
Επομένως πριν ρίξουμε το ανάθεμα στους δημοσίους υπαλλήλους συλλήβδην, ας εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά το τι πραγματικά ισχύει. Κι αν δεν ξέρουμε, ας ρωτήσουμε κάποιον δημόσιο υπάλληλο. Κάθε οικογένεια διαθέτει και από έναν, έτσι δεν είναι;

Από κει και πέρα, ούτε ο ιδιωτικός τομέας είναι άμεμπτος. Και δεν μιλάω για τους υπαλλήλους, αλλά τους λεγόμενους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους «στυλοβάτες» της οικονομίας μας.  Ήμουνα νιος και γέρασα, και μονίμως ο βιοτέχνης, ο εργοστασιάρχης, ο γιατρός, ο υδραυλικός κλπ. πληρώνουν (αν πληρώνουν) κλάσμα των φόρων που πληρώνει ο μέσος δημόσιος υπάλληλος. Ναι, αυτοί που έχουν όλες αυτές τις βίλες και τα εξοχικά, τις πισίνες και τα τζιπ, αυτοί που μοστράρονται πρώτο τραπέζι πίστα με τη πουράκλα τους, και τα μωρά τους, είναι οι ίδιοι που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα €5.000! Τόσο καλά!
Και είναι οι ίδιοι που ωρύονται ότι η χώρα δεν αντέχει άλλο δημόσιο, και που πιέζουν για άρση της μονιμότητας, και για μαζικές απολύσεις. Το ότι πολλοί εξ αυτών, εργολάβοι, μηχανικοί, κατασκευαστές, κλπ. εξαρτώνται αποκλειστικά από τα δημόσια έργα, και γενικά τις κρατικές παροχές και επιδοτήσεις, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Είμαι πεπεισμένος, πως αν τόσα χρόνια οι ελεύθεροι επαγγελματίες πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούν, και αν φορολογούνταν και η παραοικονομία, τότε θα ήμασταν ως χώρα σε επίπεδα Ελβετίας. Ποια κρίση και κουραφέξαλα; Θα δανείζαμε και στο Μονακό. Είμαστε πλούσιοι σε μια φτωχή χώρα. Και η χώρα είναι φτωχή, κυρίως εξαιτίας της φοροδιαφυγής, και της φυγής των χρημάτων των εχόντων και κατεχόντων στο εξωτερικό. Ποιες επενδύσεις και πάπαλα; Ο μόνος που κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν το ίδιο το  κράτος.

Συνεπώς ποιος φταίει; Οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι  υπάλληλοι, που είδαν φως και μπήκαν; Ή οι εκατοντάδες χιλιάδες «αυτοδημιούργητοι» που επί δεκαετίες ολόκληρες αρνούνται να εκδώσουν απόδειξη, συμβάλλοντας έτσι στην εξαθλίωση του κράτους;
Το ζήτημα είναι σίγουρα πολύ πιο σοβαρό, και σίγουρα δεν εξαντλείται με μια επιφανειακή προσέγγιση όπως αυτή. Η βασική ουσία όμως είναι πως με την οικονομική κατάρρευση των δημοσίων υπαλλήλων, δεν πλήττονται μόνο οι ίδιοι, αλλά ολόκληρη η αγορά. Δημόσια και ιδιωτική. Δεν νομίζω οι δημόσιοι υπάλληλοι να αποταμίευαν ή να αγόραζαν ομόλογα και μετοχές με το περίσσευμα των (μίζερων) αποδοχών τους. Μάλλον στην αγορά τα έριχναν, καταναλώνοντας. Οπότε, στερούμενοι αυτοί αυτών των χρημάτων, τα στερείται σήμερα και η αγορά, οι καταστηματάρχες, οι επαγγελματίες, οι ταξιτζήδες κλπ.
Οπότε ο κύκλος γίνεται ακόμη πιο φαύλος.
Κάνω λάθος; Αν ναι διορθώστε με.

η αλλαζουμε τροπο σκεψης η βουλιαζουμε σαν κοινωνια

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 22.9.11 
Το πιο ανησυχητικό σε όλα αυτά είναι ότι βαθμιαία, σε μεγάλο τμήμα του χρεοκοπημένου συστήματος, ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος από την Ευρώπη, η επιστροφή στην κατοχική δραχμή, είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθούν οι αναχρονιστικές δομές, οι νταλαβεριτζήδες πολιτικοί της συναλλαγής, τα χρεοκοπημένα media της διαπλοκής. Έστω κι αν η χώρα οδηγηθεί στην καταστροφή. Αν ακούσεις προσεκτικά τη ρητορική που μιλάει για 1821, για ξένους που μας «προσβάλλουν», για άθεους, για χαρακώματα και τη «βοήθεια του Θεού», θα καταλάβεις ότι προετοιμαζόμαστε για το απονενοημένο διάβημα της εξόδου, για την επιστροφή στην ανάδελφη τριτοκοσμική Ελλάδα.
Όσοι παρακολουθείτε αυτή τη σελίδα, αυτή την εφημερίδα, έχετε ήδη διαβάσει ότι:
Τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν τώρα δεν είναι καινούργιο, δεν είναι ξαφνικό, δεν το ξέραμε, δεν μας είχαν προειδοποιήσει. Όσοι χτύπαγαν το καμπανάκι του κινδύνου απλώς μας φαίνονταν δυσάρεστοι, έβγαιναν εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Δεν υπάρχει κανένας από το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα που να μην ξέρει την αλήθεια. Η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με την προπαγάνδα που εκπέμπεται καθημερινά, χρόνια τώρα, και οδηγεί τη χώρα στην αυτοκτονία. Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί σαν μια αδίστακτη συντεχνία με μειωμένο πια ένστικτο αυτοσυντήρησης. Εδώ και δεκαετίες, από την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέρουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όπως έχουν κάνει τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη εδώ και καιρό. Η ευρωπαϊκή κοινότητα μας χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά για να προχωρήσουμε ομαλά σ’ αυτές τις αλλαγές. Τις οποίες σαμποτάρει το αναχρονιστικό σύστημα εξουσίας, ο κρατισμός και η κομματοκρατία.
Το σύστημα έχει τη μορφή πυραμίδας. Στην κορυφή ανθεί η κλεπτοκρατία, η διαφθορά, η λεηλασία και στη βάση οι πελατειακές σχέσεις. Διορισμοί στο δημόσιο, επιδόματα, υψηλοί μισθοί, πρόωρες συντάξεις, παχυλά εφάπαξ, προνόμια που δίνει το κράτος σε επαγγελματικές ομάδες, βιομηχανία καταπατήσεων και αυθαιρέτων, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, είναι το αντάλλαγμα του πελατειακού κράτους που εξασφαλίζει, εξασφάλιζε τουλάχιστον μέχρι τώρα, μια κοινωνική συνενοχή στο χρεοκοπημένο σύστημα.
Μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων σπατάλησε τις τελευταίες δεκαετίες ένα ασύλληπτο ποσό, 350 δις δανεικά και άλλα τόσα κοινοτικές επιδοτήσεις, όχι για να εκσυγχρονίσει την οικονομία της και να γίνει αυτάρκης αλλά για να καταναλώσει. Η χώρα που οδεύει προς τη χρεοκοπία, παρουσιάζει ιδιωτική κατανάλωση 20 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη από τις άλλες χώρες.
Τις μεταρρυθμίσεις οφείλαμε να κάνουμε όχι γιατί μας το ζήταγε η Ευρώπη, αλλά γιατί εμείς θέλαμε, για το δικό μας καλό. Δεν υπάρχει κανένα σημείο, κανένας δείκτης που η Ελλάδα να μην είναι σε χειρότερη θέση από το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Παίρνουμε χαμηλότερους μισθούς αλλά έχουμε μεγαλύτερη ακρίβεια, έχουμε μεγαλύτερη ανεργία, έχουμε μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, η ψαλίδα πλουσιότερων και φτωχότερων εισοδημάτων στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη, έχουμε χειρότερες κοινωνικές παροχές, ακριβότερες και χειρότερης ποιότητας υπηρεσίες του κράτους, το ασφαλιστικό μας σύστημα αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες ενώ στα άλλα κράτη τις μειώνει. Όσοι κατηγορούν την Ευρώπη για τα προβλήματά της, γιατί δεν είναι τέλεια, που δεν είναι, προσπαθούν να κρύψουν πίσω από την επίκληση του ιδανικού ότι στην πραγματικότητα μάχονται για τη διατήρηση της καθυστέρησης, του άδικου και χρεοκοπημένου μοντέλου που τους συντηρούσε μέχρι τώρα.
Όσα μας προειδοποιούσαν εδώ και δεκαετίες, συνέβησαν στις μέρες μας. Ήταν αδύνατον να δανειζόμαστε αέναα, σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Είναι αδύνατον μια χώρα να έχει κάθε χρόνο έλλειμμα 10, 15, 24 δις χωρίς τους τόκους. Δεν είχαμε κανέναν άλλο δρόμο παρά να ισοσκελίσουμε σιγά-σιγά τα έξοδά μας με τα έσοδά μας. Αυτό μας ζήτησαν και οι εταίροι μας. Ζήτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει τα λεφτά μας; Ζήτησαν έστω να πάρουν πίσω τα δικά τους λεφτά και να ξεμπερδεύουν; Ζήτησαν να μη μας δανείζουν ακόμα και σήμερα, για να πληρώνουμε τα καινούργια ελλείμματα που κάθε χρόνο παράγουμε ξανά; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ζητάνε να μπαίνουμε μέσα κάθε χρόνο και λίγο λιγότερο, ώστε να δανειζόμαστε λίγο λιγότερο, να πάψει το χρέος να εκτοξεύεται μπας και κάποτε σιγά-σιγά αρχίσει και να μειώνεται. Μας δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο την ίδια ώρα που κάποιες χώρες δανείζονται με υψηλότερο από μας. Κι εμείς αυτό το ονομάζουμε ληστρικό και τοκογλυφικό. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο αναξιοπρεπές από το να ονομάζεις προοδευτική πολιτική το «δως μου και μένα, μπάρμπα». Από το να ονομάζεις πατριωτική πολιτική το «ξοδεύω αλλά δεν πληρώνω, γιατί είμαι μάγκας». Τσάμπα μάγκας.

Η τρόικα από την πρώτη μέρα ζήτησε διαρθρωτικές αλλαγές
και όχι έκτακτα μέτρα που δεν λύνουν το πρόβλημα. Ζήτησε περιορισμό του κόστους του δημόσιου τομέα και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αντί γι’ αυτό είχαμε σειρά φορολογικών μέτρων που επιβάρυναν όσους ήδη πλήρωναν και άφηναν άθικτη τη φοροδιαφυγή. Οριζόντιες μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα που άφηναν άθικτες τις δομές που δημιουργούν συνεχώς λεηλασία και σπατάλη. Κάποιοι έβλεπαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μειώνονται αλλά το μισθολογικό κόστος δεν έπεφτε, γιατί κάποιοι άλλοι το αναπλήρωναν με υπερωρίες, οδοιπορικά, συμμετοχές σε επιτροπές, νυχτερινά, αυξήσεις, νέες προσλήψεις. Είναι ενδεικτικό ότι ενώ οι συνεχείς αφαιμάξεις διαδέχονται η μία την άλλη εύκολα, οτιδήποτε έχει να κάνει με τις δομές του συστήματος μένει άθικτο. Δεν έχει γίνει ούτε μια αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας τόσα χρόνια. Και καλά, το Ελληνικό είναι μεγάλο, αλλά να μην έχει πουληθεί ούτε ένα χωράφι; Δεν έχει γίνει καμία πώληση κρατικής επιχείρησης. Και καλά, η ΔΕΗ είναι δύσκολη, ούτε ένα καζίνο, ούτε τα παγωτά Δωδώνη; Μπορεί ένα χρεοκοπημένο κράτος να φτιάχνει καλό παρφέ σοκολάτα; Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται, γιατί την «αξιοποιούν» ήδη προς ίδιον όφελος.
Το σύστημα εξουσίας συνεχίζει ακόμα και στο χείλος του γκρεμού την ίδια τακτική. Καθυστερεί τις αλλαγές, κοροϊδεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, κοροϊδεύει τους πολίτες, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Με αποτέλεσμα κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα να γίνονται χειρότερα, να χρειάζονται ακόμα περισσότερες θυσίες. Η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος και μεγάλου μέρους της κοινωνίας είναι αυτοκαταστροφική και παρανοϊκή. Λειτουργούν σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να έχουν τελειώσει όλα και το μόνο που τους νοιάζει είναι να συνεχίσουν το πλιάτσικο μέσα στα ερείπια έστω και για λίγους μήνες. Οι ευθύνες των πολιτικών κομμάτων του λαϊκισμού και των μέσων ενημέρωσης της δημαγωγίας που χειραγωγούν με ωραία λόγια και ψευδαισθήσεις την κοινωνία για να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, είναι εγκληματικές. Τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις θα θυμηθούμε όσους έλεγαν ότι η κρίση είναι κόλπο, δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε.
Τώρα που το αδιέξοδο οδηγεί σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θα λογοδοτήσουν όσοι υπονόμευαν κάθε περιορισμό της σπατάλης, την κατάργηση του πιο ασήμαντου επιδόματος, όσοι τσάκισαν την εμπορική ζωή της πόλης για να εμποδίσουν το αυτονόητο, τη συγχώνευση των συγκοινωνιών, τις μεταθέσεις, τη μετακόμιση δημόσιων οργανισμών σε κτίρια του δημοσίου για να μην πληρώνουν υπέρογκα νοίκια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να το ξέρουν, όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί πια να αντέξει το βάρος να πληρώνει το λογαριασμό της επιχείρησης Δημόσιο ΑΕ, έρχεται η σειρά των μικρομετόχων. Ο μεγαλομέτοχος, οι κρατικές και κομματικές ελίτ, θα είναι ο τελευταίος που θα πληρώσει. Όσοι ήταν μικρομέτοχοι στο πελατειακό κράτος και νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν, καταλαβαίνουν τώρα το λάθος τους.
Το πιο ανησυχητικό σε όλα αυτά είναι ότι βαθμιαία, σε μεγάλο τμήμα του χρεοκοπημένου συστήματος, ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος από την Ευρώπη, η επιστροφή στην κατοχική δραχμή, είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθούν οι αναχρονιστικές δομές, οι νταλαβεριτζήδες πολιτικοί της συναλλαγής, τα χρεοκοπημένα media της διαπλοκής. Έστω κι αν η χώρα οδηγηθεί στην καταστροφή. Αν ακούσεις προσεκτικά τη ρητορική που μιλάει για 1821, για ξένους που μας «προσβάλλουν», για άθεους, για χαρακώματα και τη «βοήθεια του Θεού», θα καταλάβεις ότι προετοιμαζόμαστε για το απονενοημένο διάβημα της εξόδου, για την επιστροφή στην ανάδελφη τριτοκοσμική Ελλάδα.
Καθώς τα ψέματα τελείωσαν, καθώς η περίοδος της παραπλάνησης τελείωσε, καθώς η χώρα μας μπαίνει από αυτές τις μέρες στην τελική πράξη του δράματος, ελπίζω πως όσα διαβάσατε σ’ αυτή την εφημερίδα μέχρι τώρα, σας ήταν χρήσιμα. Στις επόμενες δύσκολες εποχές η συμπεριφορά του καθενός, η σωστή ερμηνεία της πραγματικότητας, η ατομική ευθύνη, είναι αυτή που θα τον σώσει.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

χρημα

Το χρήμα: Ένα πράγμα με υπερβατικές ιδιότητες


http://wwwpraxisred.blogspot.com/








Του Michael Heinrich

Μετάφραση: Γιώργος Παπανικολάου

Το χρήμα σαν μια κοινωνική σχέση στον καπιταλισμό.Μια εισαγωγή στη μαρξιστική έννοια του χρήματος.(πρωτοδημοσιεύτηκε στη Γερμανία το Γενάρη/Φλεβάρη του 2002).


Τι είναι το χρήμα; Αυτή η ερώτηση δύσκολα συναντάται στο καθημερινό εμπόριο. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να υπάρχει αρκετό. Οι αστικές οικονομικές θεωρίες μειώνουν το χρήμα στην οικονομική του λειτουργία. Αλλά η πανταχού παρουσία του χρήματος είναι κρίσιμη και προϋποθέτει κάποιες συνθήκες. Έτσι η κριτική των οικονομικών αγορών είναι ελλιπής όταν αποσιωπά ορισμένες θεμελιώδεις κοινωνικές σχέσεις που αντικειμενοποιούνται στο χρήμα.



«Το χρήμα κάνει τον κόσμο να κινείται». Αυτή η δήλωση επιβεβαιώνεται σ όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία: είτε το θέμα αφορά την αγορά ψωμιού, επιχειρηματικές επενδύσεις ή συνταξιοδοτικά ταμεία, η σχετική ερώτηση είναι πάντα εάν υπάρχει αρκετό χρήμα και εάν όχι, πώς να βρούμε περισσότερο. Εκείνο που εκπλήσσει ωστόσο, είναι ότι το χρήμα μετά βίας παίζει κάποιο ρόλο στις νεοκλασικές οικονομικές θεωρίες, οι οποίες επικρατούν στα πανεπιστήμια και μεταξύ των οικονομικών συμβούλων των κυβερνήσεων. Για την νεοκλασική σχολή που παρέχει την θεωρητική στήριξη για τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, το χρήμα είναι απλώς ένα μέσο κυκλοφορίας, ένα πρακτικό βοήθημα που απλοποιεί τις συναλλαγές και χρησιμοποιείται σαν μονάδα μέτρησης. Αλλά η νεοκλασική σχολή αρνείται στο χρήμα οποιαδήποτε εγγενή οικονομική σχέση: μόνο οι «πραγματικές» ποσότητες, η ποσότητα των αγαθών που παράγονται και ανταλλάσσονται, επενδύονται ή καταναλώνονται, είναι αποφασιστικές απ την νεοκλασική άποψη. Η νομισματική σφαίρα φαίνεται για την νεοκλασική σχολή σαν ένα πέπλο που κρέμεται πάνω απ την «πραγματική» σφαίρα των φυσικών προϊόντων. Αυτό το πέπλο μπορεί να προκαλέσει βραχυπρόθεσμη ζημιά σαν αποτέλεσμα κακής διαχείρισης (όπως όταν οι κεντρικές τράπεζες τυπώνουν πάρα πολύ χρήμα και προκαλούν έτσι πληθωρισμό), αλλά μακροπρόθεσμα, οι «πραγματικές» θεμελιώδεις σχέσεις επιβάλλονται. Και όταν επιτρέπεται στις αγορές να λειτουργήσουν χωρίς εμπόδια- έτσι λέει το μάθημα της επικρατούσας νεοκλασικής σχολής- ένα κοινωνικό «βέλτιστο» (μέγιστο αποτέλεσμα στη χαμηλότερη τιμή) επακολουθεί.


Για τον κεϋνσιανισμό, που παίζει σήμερα έναν πολύ μικρό ρόλο στην ακαδημαϊκή οικονομική επιστήμη, το χρήμα έχει πολύ μεγαλύτερη οικονομική σημασία απ ότι για την νεοκλασική θεωρία. Το χρήμα δεν περιορίζεται στην λειτουργία του σαν μέσο κυκλοφορίας, αλλά μάλλον η ικανότητά του να λειτουργεί σαν ένα μέσο δια τήρησης της αξίας, ωθείται σε πρώτη γραμμή και συνδέεται με την θεμελιακή ανασφάλεια των συνθηκών σε μια οικονομία αγοράς: το χρήμα λειτουργεί σαν μέσο διασφάλισης έναντι ενός κατά κύριο λόγο αβέβαιου μέλλοντος.


Εάν η αβεβαιότητα είναι σε άνοδο, σύμφωνα με το κεντρικό επιχείρημα, διατηρείται περισσότερο χρήμα «ρευστό», έτσι τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δαπανούν λιγότερο ή εμπλέκονται λιγότερο σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις, για να μην χάσουν την πρόσβασή τους σε χρήμα βραχυπρόθεσμα. Αυτό οδηγεί σε αυξημένα επιτόκια και μείωση επενδύσεων, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε μειωμένο εισόδημα και αυξημένη ανεργία. Ο κεϋνσιανισμός δεν αναγνωρίζει μια αυτόματη διαδικασία ικανή να θεραπεύσει μια τέτοια κρίση και από εδώ προκύπτει η ανάγκη για κρατική παρέμβαση.


Η κεϋνσιανή θεώρηση του χρήματος είναι περισσότερο διαφοροποιημένη από εκείνη της νεοκλασικής σχολής, κοινή ωστόσο και στις δυο είναι μια τάση κυρίως να μειώσουν το χρήμα σε μια απλή ουσιώδη λειτουργία. Και για τις δυο θεωρίες, το χρήμα είναι προ πάντων, ένα βοήθημα, ασήμαντο σύμφωνα με την νεοκλασική θεωρία, σημαντικό στην περίπτωση του κεϋνσιανισμού. Το ερώτημα τι είναι πράγματι το χρήμα και πως συνδέεται με τον ειδικό τρόπο κοινωνικοποίησης που είναι εγγενής σε μια κοινωνία που παράγει εμπορεύματα, δεν τίθεται καν.




Χρήμα- απλώς ένα υπερεκτιμημένο εργαλείο;


Αυτή η ερώτηση ωστόσο, ήταν κεντρική στη μαρξιστική εξέταση του χρήματος. Διάφορες τάσεις στις αγγλικές και γαλλικές εργατικές κινήσεις του 19ου αιώνα αποσκοπούσαν στο να μετασχηματίσουν τον καπιταλισμό, αλλάζοντας το νομισματικό σύστημα: έτσι η ιδιωτική εμπορευματική παραγωγή θα διατηρούνταν, αλλά το χρήμα θα το αντικαθιστούσαν δελτία που θα δηλώνουν ώρες εργασίας ή πιστοποιητικά τιτλοποίησης αγαθών (όμοια μ ένα εισιτήριο θεάτρου). Σε αντίθεση με αυτές τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, ο Μάρξ προσπάθησε να δείξει ότι ο αστικός τρόπος παραγωγής κάνει αναγκαίο ένα ιδιαίτερο μέσο συναλλαγής, το χρήμα, το οποίο απ την ίδια τη φύση του, δεν είναι τόσο άκακο όσο ένα εισιτήριο θεάτρου.


Οι ξεχωριστοί παραγωγοί ιδιωτικών εμπορευμάτων, συνδέονται ο ένας με τον άλλον μέσω του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αλλά τα προϊόντα τους αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα μόνο αναδρομικά, δηλαδή όταν πραγματοποιούν την αξία τους στην αγορά. Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην συναλλαγή, ο κοινωνικός χαρακτήρας των αγαθών που παράγονται, δεν συνίσταται μόνο στην ικανότητά τους να ικανοποιούν τις ανάγκες των άλλων: τα προϊόντα πρέπει ν αντικρίζονται σε μια ποσοτική σχέση συναλλαγής, το ένα με το άλλο, πρέπει να κατέχουν μια αξία επιπρόσθετα της αξίας χρήσης τους. Στην αστική κοινωνία ο πλούτος γίνεται μια αφηρημένη ποσότητα: αυτός δεν συνίσταται πλέον από μια πολλαπλότητα αξιών χρήσης και αγαθών, αλλά από αφηρημένη «αξία». Αλλά η αξία δεν μπορεί να κατακτηθεί θεωρώντας ένα απλό εμπόρευμα, διότι αυτό υπάρχει μόνο στη σχέση του με τα άλλα εμπορεύματα. Ωστόσο, η αξία βρίσκει μόνο μια περιορισμένη, συμπληρωματική έκφραση, σε μια σχέση συναλλαγής μ ένα άλλο εμπόρευμα. Η αξία ενός εμπορεύματος μπορεί να πετύχει μια καθολική αξιακή κοινωνική έκφραση, μόνο όταν μπορεί να συσχετιστεί με μια άλλη ανεξάρτητη ενσάρκωση της αξίας- δηλαδή όταν μπορεί ν αναφέρεται σ ένα πράγμα που στέκεται σε σχέση με όλα τα άλλα εμπορεύματα, όχι απλά σαν ένα άλλο εμπόρευμα, αλλά σαν μια άμεση μορφή της ύπαρξης της αξίας. Μόνο σε μια τέτοια σχέση, μπορεί ένα απλό εμπόρευμα πραγματικά να επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα του σαν αξία ανεξάρτητη απ τον υλικό του χαρακτήρα σαν αξία χρήσης. Ο αφηρημένος πλούτος κάνει αναγκαίο ένα ιδιαίτερο υλικό τύπο ύπαρξης- και το χρήμα είναι ακριβώς αυτό.


Σε μια κοινωνία βασισμένη στην ανταλλαγή εμπορευμάτων, το χρήμα δεν είναι απλώς ένα περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό εργαλείο. Είναι ένα αναγκαίο μέσο οικονομικής κοινωνικής προσαρμογής.


Οι ατομικοί παραγωγοί εμπορευμάτων, δεν συγκροτούν την κοινωνική τους σχέση ο ένας με τον άλλον σαν άνθρωποι. Μόνο τα προϊόντα τους στέκουν σε σχέση το ένα με το άλλο, σαν αξίες. Για την ακρίβεια, επειδή τα απομονωμένα άτομα χάνονται πίσω απ τα προϊόντα τους, η κοινωνική συνοχή πρέπει- με την κυριολεκτική έννοια- ν αντικειμενοποιηθεί, να περιοριστεί σ ένα πράγμα, το χρήμα. Το χρήμα δεν είναι απλά- όπως διατείνεται η νεοκλασική σχολή- μια απλοποίηση της διαδικασίας της συναλλαγής, το οποίο μπορεί κυρίως να διανεμηθεί. Μάλλον, το χρήμα είναι το μέσο με το οποίο απομονωμένοι ατομικοί παραγωγοί εμπορευμάτων μπορούν να συσχετιστούν ο ένας με τον άλλον.


Όπως το χρήμα, ένα πράγμα αποκτά κοινωνικές ιδιότητες και κοινωνικές δυνάμεις. Ο Μάρξ περιγράφει αυτή την «υπερβατική» ιδιότητα ενός πράγματος σαν φετιχισμό. Ένας τέτοιος φετιχισμός δεν είναι απλώς μια πλάνη ή ένα είδος «εσφαλμένης συνείδησης». Στην αστική κοινωνία το χρήμα πραγματικά κατέχει τη μεγαλύτερη δύναμη. Ωστόσο, αυτό κατέχει μια τέτοια δύναμη, μόνο χάρη σε μια ειδική κοινωνική σχέση, η οποία υποκρύπτεται από κάτω: οι ξεχωριστοί κάτοχοι εμπορευμάτων, οι οποίοι συγκροτούν την κοινωνική τους σχέση μόνο μέσω ενός πράγματος, του χρήματος.


Το χρήμα έχει δύναμη μόνο γιατί όλοι οι κοινωνικοί πρωταγωνιστές σχετίζονται με το χρήμα, σαν χρήμα, δηλαδή, σαν μια ανεξάρτητη ενσάρκωση της αξίας.


Αλλά στο βαθμό που τα άτομα ενεργούν σαν κάτοχοι εμπορευμάτων, ανταλλάσσοντας προϊόντα, δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά να έρθουν σε μια τέτοια σχέση με το χρήμα. Έχουμε πει ότι ο φετιχισμός περιέχει μια πλανερή άποψη ως προς το ότι το χρήμα φαίνεται να κατέχει μια εγγενή κοινωνική δύναμη. Το γεγονός ότι αυτή η δύναμη είναι το αποτέλεσμα μιας αυτόματα εκτελεσμένης κοινωνικής διαδικασίας, κάνει δυνατό ν αποφεύγεται η σύλληψη της καθημερινής επίγνωσης (αυτού του γεγονότος). Η διαδικασία χάνεται στο αποτέλεσμά της.


Η παραγωγή εμπορευμάτων είναι έτσι αδύνατη, χωρίς τη συσχέτιση μεταξύ εμπορευμάτων και χρήματος. Γι αυτό το λόγο, υπάρχει ένας κύριος περιορισμός για όλα τα ουτοπικά σχέδια: εάν κάποιος επιθυμεί να καταργήσει το χρήμα, το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που καθιστούν αναγκαίο το χρήμα, πρέπει επίσης να καταργηθεί. Δεν μπορεί κανείς να έχει το ένα χωρίς το άλλο.




Απ το χρήμα στο κεφάλαιο.


Εάν το σύνολο της κοινωνικής διαδικασίας της αναπαραγωγής διαμεσολαβείται απ το εμπόρευμα και το χρήμα, δηλαδή εάν η εμπορευματική παραγωγή δεν συνίσταται απλώς σε μια εσωτερική ύπαρξη μέσα στο πλαίσιο ενός διαφορετικού τρόπου παραγωγής (όπως ήταν η περίπτωση της πρώϊμης φεουδαρχικής περιόδου στη Δυτική Ευρώπη), τότε το χρήμα αποκτά μια νέα ποιότητα σαν κεφάλαιο.


Η αυτόνομη ενσωμάτωση της αξίας, μέσω της οποίας η οικονομική κοινωνικοποίηση της εμπορευματικής παραγωγής ολοκληρώνεται, το ίδιο γίνεται ο κύριος σκοπός της οικονομικής δραστηριότητας. Για την ακρίβεια, επειδή το χρήμα είναι η ενσάρκωση του αφηρημένου πλούτου, ο οποίος δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε ενυπάρχοντα όρια, δεν μπορεί κάποιος να έχει «αρκετό» χρήμα στη διάθεσή του.


Το εμπόριο και η παραγωγή δεν πρέπει μόνο να δημιουργούν χρήμα, αλλά πρέπει επίσης να δημιουργούν συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες χρήματος.


Η γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής είναι δυνατή μόνο όταν η παραγωγή η ίδια μετασχηματίζεται σε καπιταλιστική παραγωγή, όταν ο πολλαπλασιασμός και η αύξηση του αφηρημένου πλούτου γίνεται ο άμεσος σκοπός της παραγωγής και όλες οι άλλες κοινωνικές σχέσεις υπάγονται σ αυτό τον σκοπό.


Η «καταστρεπτική δύναμη του χρήματος» που ήταν το αντικείμενο των περισσότερων κριτικών σε πολλούς προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής (από πολλούς συγγραφείς στην αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα), βρίσκεται ακριβώς σ αυτή τη διαδικασία της καπιταλιστικοποίησης της κοινωνίας, σαν αποτέλεσμα της γενίκευσης της χρηματικής σχέσης.


Σοσιαλιστικές ιδέες της αγοράς που στοχεύουν να καταργήσουν την καπιταλιστική παραγωγή, ενώ διατηρούν την αγορά, την εμπορευματική παραγωγή και το χρήμα (λόγω της «αποτελεσματικότητάς τους» στην περιοχή της παραγωγής και της καινοτομίας), έρχονται αντιμέτωπες με το θεμελιώδες πρόβλημα του πώς να εμποδίσουν μια επανακαπιταλιστικοποίηση της κοινωνίας χωρίς να εμποδίσουν την «αποτελεσματικότητα» της αγοράς.




Καπιταλιστική παραγωγή και οικονομικές αγορές.


Επειδή η κοινωνική συνοχή σε μια κοινωνία εμπορευματικής ανταλλαγής είναι κυρίως εδραιωμένη μέσω του χρήματος, το χρήμα επίσης έχει τη δύναμη να διασπάσει τη συνοχή: η «πιθανότητα των κρίσεων»- την οποία ο Μάρξ επίσης σημείωνε στο 3ο κεφάλαιο του Κεφαλαίου- είναι δοσμένη με το χρήμα. Το χρήμα όχι μόνο διαμεσολαβεί τη συναλλαγή μέσα στην αλυσίδα εμπόρευμα-χρήμα-εμπόρευμα (κάποιος πουλά το δικό του εμπόρευμα για ν αγοράσει στη συνέχεια άλλο εμπόρευμα), αυτό μπορεί επίσης να διασπάσει


τη διαμεσολάβηση: πώληση χωρίς επακόλουθη αγορά (δηλαδή το χρήμα που πάρθηκε από πώληση δεν χρησιμοποιείται για περαιτέρω αγορές), οδηγεί σε μια διάσπαση της αλυσίδας της αναπαραγωγής. Όταν αυτό συμβεί, τα παραγόμενα προϊόντα δεν μπορούν πλέον να πουληθούν και η παραγωγή περιορίζεται ή εν μέρει λιμνάζει. Η συνέπεια αυτού είναι αχρησιμοποίητο κεφάλαιο απ τη μια πλευρά και αναπασχόλητες δυνάμεις εργασίας απ την άλλη. Αλλά μια σειρά επιπλέον περιστάσεων είναι αναγκαία ώστε η πιθανότητα μιας κρίσης να φτάσει σε σημείο να γίνει μια πραγματική κρίση.


Στον παραδοσιακό μαρξισμό, αυτές οι περιστάσεις τοποθετούνται κυρίως στις συνθήκες της καπιταλιστικής παραγωγής, όπως στο «νόμο της τάσης της πτώσης του ποσοστού του κέρδους». Σε αντίθεση, το χρήμα και η πίστη παίζουν έναν δευτερεύοντα ρόλο σαν απλά «φαινόμενα της κυκλοφορίας». Σαν αποτέλεσμα μιας μονόπλευρης άποψης εστιασμένης στην παραγωγή, χάνει κάποιος τη θέα του γεγονότος ότι όπως εμπορευματική παραγωγή χωρίς χρήμα είναι αδύνατη, καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πίστη (καθώς επίσης εξελιγμένες μορφές του ίδιου, όπως πίστη-χρήμα, κεφαλαιακό απόθεμα κλπ). Για την ακρίβεια ο ευλύγιστος χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής παραμένει στο γεγονός ότι η συσσώρευση δεν συναντά τα όριά της με το πραγματοποιημένο κέρδος των προηγούμενων περιόδων παραγωγής, αλλά μάλλον μπορεί να επεκταθεί πολύ πέρα από αυτό μέσω της πίστης, η οποία υποδηλώνει τον κίνδυνο κρίσεων και υπερπαραγωγής. Ωστόσο, η πίστη αφορά (ή οι μετοχές εφαρμόζονται, όπως μπορεί να είναι η περίπτωση), μόνο σε κείνους τους τομείς όπου μπορεί ν αναμένεται ένα υψηλό επίπεδο μελλοντικού κέρδους. Απ αυτή την άποψη, ένα ισχυρό κερδοσκοπικό στοιχείο είναι εγγενές στο όλο οικονομικό σύστημα. Αυτό το κερδοσκοπικό στοιχείο ενισχύεται επιπλέον μέσω ιδιαίτερων οικονομικών εργαλείων όπως προαιρετικές προθεσμιακές συναλλαγές (τιτλοποιήσεις με την αγορά ειδικών μετοχών σε μια εκ των προτέρων προσδιορισμένη τιμή). Ωστόσο, ένα κερδοσκοπικό στοιχείο είναι εγγενές σε κάθε ιδιαίτερη περίσταση της καπιταλιστικής παραγωγής: ένας επιχειρηματίας δεν μπορεί ποτέ να είναι τελείως σίγουρος εάν τα προϊόντα του μπορούν να πουληθούν και σε τι τιμή ή εάν οι επενδύσεις που κάνει θα φέρουν το αναμενόμενο επίπεδο κέρδους στο μέλλον. Έτσι πίστη και κερδοσκοπία δεν είναι σε καμιά περίπτωση εξωτερικές περιστάσεις που παρουσιάζονται σε μια κατά τα άλλα μη κερδοσκοπική καπιταλιστική παραγωγή. Χωρίς χρηματοοικονομικό τομέα και κερδοσκοπία, η καπιταλιστική παραγωγή είναι αδύνατη.


Δεν αφορά μόνο την περίπτωση ότι αυτή η συσχέτιση θα μπορούσε να είναι πιο ισχυρή αν λαμβάνονταν υπόψη μέσα στο πεδίο της θεωρίας των κρίσεων, παρά όπως έγινε στον παραδοσιακό μαρξισμό. Είναι επίσης σημαντικό ζήτημα, για τη σύγχρονη κριτική της παγκοσμιοποίησης.


Είναι σύνηθες ο κριτικισμός να κατευθύνεται ενάντια σ έναν «ξεσαλωμένο» καπιταλισμό του οποίου οι καταστρεπτικές δυνάμεις φαίνεται να κατευθύνονται από ένα κερδοσκοπικό χρηματοοικονομικό σύστημα.


Ότι το χρηματοοικονομικό σύστημα θέτει πρότυπα αποδοτικότητας και ωφέλειας, με τα οποία οι ξεχωριστές επιχειρήσεις πρέπει να συμμορφωθούν αφού επιθυμούν να πετύχουν κέρδος ή να διανείμουν τα αποθέματά τους, καθόλου δεν είναι ένα πρόσφατο φαινόμενο. Το χρηματοοικονομικό σύστημα πάντα είχε μια τέτοια «λειτουργία ελέγχου». Εκείνο που είναι νέο είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναδυθεί ένα διεθνοποιημένο χρηματοοικονομικό σύστημα, το οποίο με αυξανόμενο ρυθμό υπαγορεύει διεθνή πρότυπα καπιταλιστικής διατίμησης. Εάν η αύξηση της κερδοσκοπίας φαίνεται σαν η κύρια αιτία των κακών του καπιταλισμού, η οποία επομένως είναι ανάγκη να ρυθμιστεί, η αναγκαία ενδοσχέση μεταξύ του χρηματοοικονομικού συστήματος και της καπιταλιστικής παραγωγής διασπάται και- τουλάχιστον σκόπιμα- ένας «καλός» παραγωγικός καπιταλισμός αντιδιαστέλλεται σ έναν «κακό» κερδοσκοπικό χρηματοοικονομικό καπιταλισμό. Με κανένα τρόπο δεν είναι η ποσότητα ρύθμισης αναγκαία για να ρυθμίσει «αποτελεσματικά» προσχεδιασμένες κεφαλαιακές ροές, έτσι ώστε μ αυτή την έννοια οι απαιτήσεις των κριτικών της παγκοσμιοποίησης για περισσότερη ρύθμιση να μην είναι αυτόματα μη ρεαλιστικές ή αδύνατον να υλοποιηθούν.


Ωστόσο, κάποιος δικαιούται ν αμφιβάλλει εάν μια τέτοια ρύθμιση θα οδηγούσε σε εξαφάνιση των πιο απεχθών όψεων του καπιταλισμού. Ακόμη και σ ένα υψηλά ρυθμισμένο καπιταλισμό, η ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών, ο περιορισμός της κοινωνικής ανισότητας, ή ακόμη μια καλή ζωή δεν θάναι ο σκοπός της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά μάλλον η διατίμηση, η συσσώρευση αφηρημένου πλούτου- ένας σκοπός για τον οποίο οι άνθρωποι και η φύση αποτελούν μόνο μέσα και επομένως η μεταχείρισή τους είναι ανάλογη.

Η Θρησκεία του Κεφαλαίου


Τα αποσπάσματα που παρουσιάζουμε, προέρχονται απ' το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ Η Θρησκεία του κεφαλαίου. 
 
Το βιβλίο αυτό αποτελεί τα πρακτικά ενός (φανταστικού) Διεθνούς Συνεδρίου που έγινε στο Λονδίνο (δεν καθορίζεται η ημερομηνία), κατά τη διάρκεια του οποίου, οι εκπρόσωποι των πιο επιφανών αστών συντάσσουν τα Πρακτικά μιας νέας θρησκείας που θα λατρεύει το Χάος που δημιούργησαν και που ονόμασαν «πολιτισμένο κόσμο». 
Μιας θρησκείας ικανής όχι μόνο "να σταματήσει την επικίνδυνη εξάπλωση των σοσιαλιστικών ιδεών» αλλά και να δώσει στον χαοτικό και καπιταλιστικό αυτό κόσμο την φαινομενικά οριστική μορφή του.
Πρόκειται βέβαια για μια απολαυστική φάρσα του συγγραφέα του πασίγνωστου βιβλίου «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος και Νησίδες) που τύγχανε να είναι και γαμπρός του Μαρξ.
 
Δυστυχώς το κείμενο αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος του, παραμένει ακόμα επίκαιρο...

Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ


ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μισθωτός.

Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;

Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.

Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;

Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.

Ε: Πού γεννήθηκες;

Α: Σε μια σοφίτα, κάτω από την στέγη του σπιτιού που έχτισε ο πατέρας μου και οι συνάδελφοί του.

Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;

Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.

Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;

Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου πάνω στη γη, την κοινή μας μητέρα, πάνω στα πλούτη που κρύβουν τα σπλάχνα της, πάνω στην γονιμότητα του εδάφους της και την γονιμοποίησή της από τη ζέστη και το φως του ήλιου. Μου επιβάλλει να παραιτηθώ από το δικαίωμα να έχω έλεγχο πάνω στην εργασία των χεριών και του μυαλού μου, μου επιβάλλει ακόμα να παραιτηθώ από τα δικαιώματα πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό: από τη στιγμή που περνάω το κατώφλι του εργαστηρίου μου, δεν ανήκω πια στον εαυτό μου, είμαι κτήμα του αφεντικού μου. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να δουλεύω από μικρός ως τον θάνατό μου, να δουλεύω με το φως του ήλιου και της ασετυλίvης, να δουλεύω μέρα νύχτα, να δουλεύω πάνω στη γη, κάτω από τη γη και μες στη θάλασσα. Να δουλεύω παντού και πάντα.

Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;

Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές μου ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.

Ε: Σου απαγορεύει ορισμένα είδη τροφής;

Α: Μου απαγορεύει να αγγίζω το κυνήγι, τα πουλερικά, το μοσχαράκι πρώτης, δεύτερης και τρίτης διαλογής, να γεύομαι τον σολωμό, τον αστακό, τα φρέσκα ψάρια. Μου απαγορεύει να πίνω αγνό κρασί και γάλα έτσι όπως βγαίνει από το μαστάρι της αγελάδας.

Ε: Ποιες τροφές σου επιτρέπει;

Α: Το ψωμί, τις πατάτες, τα φασόλια, το μπακαλιάρο και την ξερή ρέγγα, τα απορρίμματα του κρεοπωλείου, το γελαδινό και αλογίσιο κρέας, τα χοιρινά. Για να ανακτήσω γρήγορα τις εξαντλημένες μου δυνάμεις μου επιτρέπει να πίνω νοθευμένο κρασί, ρακί από πατάτες και "δηλητήριο" από κοκκινογούλι.

Ε: Και ποια καθήκοντα σου υπαγορεύει απέναντι στον εαυτό σου;

Α: Να ροκανίζω τις οικονομίες μου, να ζω μέσα στην βρώμα και την εξαθλίωση. Να φορώ ρούχα σκισμένα, μπαλωμένα, μανταρισμένα, μέχρι να κουρελιαστούν. Να κυκλοφορώ χωρίς κάλτσες και με τρύπια παπούτσια που μουσκεύουν από το βρώμικο παγωμένο νερό των δρόμων.

Ε: Τι καθήκοντα έχεις απέναντι στην οικογένειά σου;

Α: Να απαγορεύω στη γυναίκα και τα παιδιά μου κάθε κοκεταρία, κάθε κομψότητα και εκλέπτυνση. Να τους ντύνω με φτηνοϋφάσματα ίσα για να μη σοκάρουν την αιδώ του μπάτσου. Να τους μάθω να μην παγώνουν το χειμώνα με τα βαμβακερά ρούχα και να μην σκάνε το καλοκαίρι μέσα στα χαμόσπιτα. Να αποτυπώνω στα κεφάλια των μικρών παιδιών μου τους ιερούς κανόνες της εργασίας ώστε να μπορέσουν, από την τρυφερή τους ηλικία, να κερδίσουν τη ζωή τους και να μην ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Να τα διδάξω να πλαγιάζουν χωρίς βραδινό και χωρίς φως, να τα εξοικειώσω με την ανέχεια που είναι η μοίρα τους.

Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;

Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.

Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;

Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.

Ε: Σου επιτρέπει να αγγίζεις τις καταθέσεις σου;

Α: Όσο το δυνατόν σπανιότερα. Μας επιβάλλει να μην επιμένουμε όταν το Κράτος αρνείται να τις αποδώσει και να παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση όταν οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι, προλαβαίνοντας τις ανάγκες μας, μας αναγγέλλουν ότι οι οικονομίες μας έγιναν καπνός.

Ε: Έχεις πολιτικά δικαιώματα;

Α: Το κεφάλαιο μου έχει παραχωρήσει την αθώα διασκέδαση να εκλέγω τους νομοθέτες που φτιάχνουν νόμους για να μας τιμωρούν. Αλλά μας απαγορεύει να ασχολούμεθα με την πολιτική και να ακούμε τους σοσιαλιστές.

Ε: Για ποιο λόγο;

Α: Επειδή η πολιτική είναι προνόμιο των αφεντάδων και επειδή οι σοσιαλιστές είναι κατεργάρηδες που μας ληστεύουν και μας κοροϊδεύουν. Μας λένε ότι ο άνθρωπος που δεν εργάζεται δεν πρέπει να τρώει, ότι όλα ανήκουν στους εργάτες αφού εκείνοι τα παράγουν όλα και ότι το αφεντικό είναι ένα παράσιτο που πρέπει να εξολοθρευτεί Η αγία θρησκεία του Κεφαλαίου μας, διδάσκει, αντίθετα, ότι η σπατάλη των πλουσίων γεννά την εργασία που μας δίνει ψωμί, ότι οι πλούσιοι συντηρούν τους φτωχούς, ότι αν δεν υπήρχαν πλούσιοι, οι φτωχοί θα χάνονταν. Μας διδάσκει ακόμα να μην είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι γυναίκες και οι κόρες μας θα ήξεραν να ντυθούν με τα μετάξια και τα βελούδα που υφαίνουν, αφού οι ίδιες δεν θέλουν να στολίζονται παρά με κακόγουστα βαμβακερά και πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τα γνήσια κρασιά και να γευτούμε τα ωραία φαγητά, αφού είμαστε συνηθισμένοι σε απαίσια βοδινά και νοθευμένα ποτά.

Ε: Ποιος είναι ο θεός σου;

Α: Το Κεφάλαιο.

Ε: Είναι προαιώνιος;

Α: Οι σοφότεροι ιερωμένοι μας, οι ανώτεροι οικονομολόγοι, ισχυρίζονται ότι υπήρχε από καταβολής κόσμου. Επειδή τότε ήταν πολύ μικρός, ο Δίας, ο Ιεχωβάς, ο Ιησούς και άλλοι ψευτοθεοί, βασίλεψαν στη θέση του και επ’ ονόματί του. Αλλά από το 1500 περίπου, μεγάλωσε και δεν παύει να μεγαλώνει σε όγκο και ισχύ. Σήμερα είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.

Ε: Ο θεός σου είναι παντοδύναμος;

Α: Ναι. Η κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα επίγεια αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από μια οικογένεια και ένα έθνος, αυτά βυθίζονται στην αθλιότητα και τον πόνο. Η δύναμη του Θεού-Κεφαλαίου μεγαλώνει όσο αυξάνεται ο όγκος του. Κάθε μέρα κατακτά και καινούργια κράτη. Κάθε μέρα μεγαλώνει το κοπάδι των μισθωτών που, σ' όλη τους τη ζωή είναι ταγμένοι να αυξήσουν τον όγκο του.

Ε: Ποιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού-Κεφαλαίου;

Α: Τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, οι εισοδηματίες.

Ε: Πώς σε ανταμείβει ο Θεός σου;

Α: Προσφέροντας συνεχώς δουλειά, σε μένα, τη γυναίκα μου και τα μικρό μου παιδιά.

Ε: Αυτή είναι η μοναδική σου ανταμοιβή;

Α: Όχι. Ο Θεός μας επιτρέπει να ικανοποιούμε την πείνα μας καταβροχθίζοντας με τα μάτια τις ορεκτικές βιτρίνες με τα κρέατα και τα τρόφιμα που δεν γευτήκαμε ούτε θα γευτούμε ποτέ, με τα οποία τρέφονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Η καλωσύνη του μας επιτρέπει να ζεστάνουμε τα μουδιασμένα από την παγωνιά μέλη μας κοιτάζοντας τις γούνες και τα παχιά παπλώματα με τα οποία σκεπάζονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Μας παραχωρεί επίσης την εκλεπτυσμένη οπτική απόλαυση να βλέπουμε να περνά εποχούμενη, από τις λεωφόρους και τις πλατείες, η ιερή φυλή των εισοδηματιών και των καπιταλιστών, αστραφτεροί, καμαρωτοί ματσωμένοι, κοιλαράδες, τριγυρισμένοι από ένα συρφετό από βαλέδες με γαλόνια και ψιμυθιωμένες κοκότες. Και καμαρώνουμε στη σκέψη πως αυτά τα θαυμαστά πράγματα, που απολαμβάνουν οι εκλεκτοί και εμείς το στερούμαστε, είναι έργα των χεριών και του μυαλού μας.

Ε: Οι εκλεκτοί ανήκουν σε διαφορετική ράτσα από τη δική σου;

Α: Οι καπιταλιστές πλάστηκαν από τον ίδιο πηλό με τους εργαζόμενους, αλλά επιλέχτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες και εκατομμύρια.

Ε: Τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια διάκριση;

Α: Τίποτα. Ο Θεός αποδεικνύει την παντοδυναμία του χαρίζοντας την εύνοιά του σε αυτούς που δεν κουράστηκαν να την κερδίσουν.

Ε: Δηλαδή το Κεφάλαιο είναι άδικο;

Α: Το Κεφάλαιο είναι η ίδιο η Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη του όμως ξεπερνά την αδύνατη νόησή μας. Αν το Κεφάλαιο ήταν αναγκασμένο να παραχωρεί τη χάρη του σε εκείνους που την αξίζουν, δεν θα ήταν καθόλου ελεύθερο, η δύναμή του θα είχε όρια. Το Κεφάλαιο επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του διαλέγοντας τους εκλεκτούς του, αφεντικά και καπιταλιστές, μέσα από το σωρό των ανίκανων, των μασκαράδων, των τιποτένιων.

Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;

Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό με αφορίζουν. Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;

Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.

Ε: Ποιες είναι οι προσευχές σου;

Α: Δεν προσεύχομαι καθόλου με λόγια. Η δουλειά είναι η προσευχή μου. Κάθε προφορική προσευχή θα παρενοχλούσε την αποδοτική προσευχή της δουλειάς, την μόνη προσευχή που είναι αρεστή γιατί είναι η μόνη χρήσιμη και επικερδής για το Κεφάλαιο, η μόνη που δημιουργεί υπεραξία.

Ε: Πού προσεύχεσαι;

Α: Παντού: στη θάλασσα, στη στεριά και κάτω από τη γη, στους αγρούς, τα ορυχεία, τα εργαστήρια και τα μαγαζιά. Για να γίνει δεκτή η προσευχή μας και να ανταμειφθεί, πρέπει να θυσιάσουμε στο Κεφάλαιο τη βούλησή μας, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σπεύδουμε σε κάθε χτύπημα της καμπάνας, σε κάθε σφύριγμα της μηχανής. Και αφού προσευχηθούμε, πρέπει, σαν αυτόματα, να κουνάμε πόδια και χέρία, να λαχανιάζουμε και να ιδρωκοπάμε, να τεντώνουμε τους μυς, να εξαντλούμε τα νεύρα μας. Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες, να ανεχόμαστε υπάκουα τις παραφορές και τις βρισιές του αφεντικού μας και των βοηθών του, αφού αυτοί έχουν πάντα δίκιο, ακόμα και όταν φαίνεται ότι έχουν άδικο. Πρέπει να ευχαριστούμε το αφεντικό όταν περικόπτει τον μισθό μας και παρατείνει τις ώρες εργασίας, αφού ό,τι κάνει είναι σωστό και για το καλό μας. Πρέπει να νιώθουμε περήφανοι όταν το αφεντικό και οι βοηθοί του χαϊδολογάνε τις γυναίκες και τις κόρες μας, αφού ο Θεός μας, το Κεφάλαιο, εκτός από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό των μισθωτών, τους παραχωρεί και το δικαίωμα να βάζουν χέρι στις εργαζόμενες. Αντί να παραπονεθούμε, αντί να βράσουμε από θυμό, αντί να απεργήσουμε, αντί να επαναστατήσουμε, πρέπει να υπομένουμε όλη τη δυστυχία, να τρώμε βρώμικο ψωμί και να πίνουμε λασπωμένο καφέ. Αφού για να τιμωρήσει την ανυπακοή μας, το Κεφάλαιο οπλίζει το αφεντικό με κανόνια και τουφέκια, με φυλακές και εξορίες, με γκιλοτίνες και αγχόνες.

Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;

Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί, ούτε για εκείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

ο μικροαστικός κόσμος με τον εργαζόμενο λαό και με τους συνταξιούχους !!

Αρχίζει και κλωτσάει ο μικροαστικός κόσμος

http://redflyplanet.blogspot.com/                   Φυσικά και δεν τρελάθηκε ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος, ώστε να σκούζει πως «Η κυβέρνηση ξεπέρασε όλα τα εσκαμμένα. Μετατρέπει τη χώρα σ' ένα απέραντο φτωχοκομείο». Πολύ απλά εκφράζει τις απόψεις και τα συμφέροντα, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μικροκαπιταλιστών της χώρας, οι οποίοι αρχίζουν και νιώθουν σιγά σιγά, την καυτή ανάσα του συστήματος. Αρχίζουν και βλέπουν πως εκτός απο τον εργαζόμενο λαό, βρίσκονται και οι ίδιοι στην πορεία του οδοστρωτήρα του κεφαλαίου ...

Όμως μην παρασυρόμαστε, ... οι μικρομεσαίοι και μικροαστοί, δεν βρίσκονται σε ρήξη με την αστική τάξη, καθώς ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία (αλλά εν τέλει πεθαίνει) και θεωρούν πως ακόμα υπάρχει τρόπος ώστε να υπερασπιστούν τις "περιουσίες" τους. Για αυτό και ο Μίχαλος μιλά για
"κυβερνητική αναλγησία που απορρέει από την πρωτοφανή ανικανότητα της ίδιας", και η οποία "δεν μπορεί να γίνει ανεκτή ούτε από τις επιχειρήσεις, ούτε από τους εργαζόμενους, ούτε από τους συνταξιούχους". Χρησιμοποιεί ακόμα την γλώσσα του συστήματος, την γλώσσα του μικροαστού που προειδοποιεί την κυβέρνηση και τον αστικό κόσμο, πως με την πορεία που έχουν διαλέξει θα στρέψει μικροαστικά τμήματα σε συμμαχία με τον εργαζόμενο λαό και με τους συνταξιούχους !!! Κάτι το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για την διεξαγωγή των ταξικών μαχών ...

Οι μικροαστοί τόσο καιρό, βοηθούν και στηρίζουν την κυβέρνηση στην επιβολή της λαϊκής χρεωκοπίας, υποσκάπτουν τους αγώνες των εργαζομένων, γκρινιάζουν για τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες, σκούζουν για τον τουρισμό και για το άδειο μαγαζάκι τους ... κατηγορώντας όχι την αστοχία του συστήματος, αλλά άλλες τάξεις, άλλες επαγγελματικές ομάδες, δημοσίου υπαλλήλους ! Τώρα, που έχουν παραδώσει τους εργαζόμενους δεμένους χειροπόδαρα, βλέπουν την σειρά τους να πλησιάζει ....

"Οι αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής για το αφορολόγητο όριο, η κατακρεούργηση των συντάξεων, η καθιέρωση μισθών πείνας, η πλήρης αποσάθρωση του δημόσιου τομέα με απολύσεις και λουκέτα, η προαναγγελία αποκρατικοποιήσεων που δεν εξειδικεύονται, αν εφαρμοστούν, θα επιφέρουν την πλήρη οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας" ... "Ο επιχειρηματικός κόσμος φοβάται ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι τα τελευταία. Έπεται το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και κανείς δεν γνωρίζει άλλο τί".


Είναι ξεκάθαρο ποιούς και τι πρεσβεύει ο Μίχαλος και ο Κορκίδης ... και κανένας δεν θα μπορούσε να τους απαντήσει καλύτερα, απο τον Karl Marx, ο οποίος περιγράφει παρόμοιες καταστάσεις στους
Ταξικούς Αγώνες της Γαλλίας από το 1848 έως το1850 ...
... Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για τη σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς - τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες, τους μικρεμπόρους, πραματευτάδες, επαγγελματίες κ.λπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για ν' αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκονταν οι πελάτες κι οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Ομως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο όπου τρώγανε, ούτε το κρεβάτι όπου κοιμούνταν ανήκαν πια σ' αυτούς.
Απ' αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί αυτή η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που είχε εμπιστευθεί σ' αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε δώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ' αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες παραδώσανε τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχτηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.


Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειαζόταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί κι ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη.
Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη ...)

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

το σοκ του μελλονντος επιστροφη στο μεσαιωνα

Το σοκ του μέλλοντος.... Καλώς ήλθατε στο Νέο Μεσαίωνα!!!



moneyplanetΦανταστείτε ένα κόσμο με μια ισχυρή Κίνα που θα αλλάζει την όψη της Ασίας. Με μια Ινδία που θα απλώνει με αυτοπεποίθηση την εμβέλειά της από την Αφρική ως την Ινδονησία. Με το Ισλάμ να επεκτείνει την επιρροή του. Με την Ευρώπη να στενάζει από κρίσεις νομιμοποίησης. Με κυρίαρχες πόλεις κράτη να κατέχουν πλούτο και να οδηγούν την καινοτομία. Και με ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς, ριζοσπαστικούς θρησκευτικούς κύκλους και ανθρωπιστικές οργανώσεις να ...παίζουν με τους δικούς τους κανόνες, ανταγωνιζόμενες για τις καρδιές, τα μυαλά και τα χρήματα των ανθρώπων.Όλα αυτά μοιάζουν οικεία σήμερα. Αλλά κάπως έτσι ήταν ο κόσμος και πριν 1000 χρόνια περίπου, στην ακμή του Μεσαίωνα. Τα τελευταία χρόνια έγινε κοινός τόπος ότι ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος, με την άνοδο νέων δυνάμεων όπως η Κίνα και η Βραζιλία, θα καταλήξει σε αυτό που οι επιστήμονες των διεθνών σχέσεων αποκαλούν ‘πολύ-πολική τάξη’. Όμως για τα επόμενα 10-20 χρόνια, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν το μέλλον θα εξελιχθεί όντως έτσι όπως πολλοί το φαντάζονται – συγκεκριμένα αν θα συνεχιστεί η σχετική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, το ‘κουτσά-στραβά προχωράμε’ της Ευρώπης, η συνέχιση της ενίσχυσης της Κίνας και της Ινδίας κι όλες αυτές οι γνωστές προβολές.
Στην πραγματικότητα ο κόσμος εισέρχεται στο 2011 όχι απλά ως ένας κόσμος περισσότερων ισχυρών κρατών, αλλά σαν ένας κόσμος πολυάριθμων κέντρων ισχύος διαφορετικών τύπων. Είναι με δυο λόγια σαν ένας νέο-μεσαιωνικός κόσμος. Ο 21ος αιώνας θα μοιάζει περισσότερο από καθετί άλλο με τον 12ο αιώνα.
Θα πρέπει να γυρίσουμε 1000 χρόνια πίσω για να βρούμε μια ιστορική εποχή όπου ο κόσμος ανήκε εξίσου στην Δύση και στην Ανατολή ταυτόχρονα. Εκείνη την εποχή η ισχυρή δυναστεία Σονγκ της Κίνας ηγεμόνευε στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, χρησιμοποιούσε την πυρίτιδα και τύπωνε χρήμα.
Περίπου την ίδια εποχή η αυτοκρατορία των Χόλα στην Ινδία ηγεμόνευε στους θαλάσσιους δρόμους ως την Ινδονησία και το Χαλιφάτο των Αββασιδών κυριαρχούσε από την Αφρική ως την Περσία. Το Βυζάντιο άκμαζε στη γαλήνη της αδυναμίας του, και εξαιτίας και παρά τη μεγάλη έκτασή του. Μόνο η Ευρώπη βλέπει αυτό το μεσαιωνικό τοπίο αρνητικά.
Ο 12ος αιώνας αντιπροσωπεύει έναν πραγματικά πολύ-πολικό κόσμο. Από το ένα άκρο της Ευρασίας ως το άλλο, οι δυνάμεις που βρίσκονταν εντός της άκμαζαν, όπως συμβαίνει σήμερα με την Κίνα, την Ινδία και την Αραβική - Ισλαμική κοινότητα.
Αλλά υπάρχει κι άλλος ένας λόγος για τον οποίο η μεσαιωνική μεταφορά ταιριάζει στο σήμερα. Στα μεσαιωνικά χρόνια, οι Σταυροφορίες και ο Δρόμος του Μεταξιού συνέδεσαν την Ευρασία στο πρώτο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα – με τον ίδιο τρόπο που πολλοί παγκόσμιοι δρόμοι εμπορίου το κάνουν σήμερα.
Οι εμπορικοί οίκοι της Μπρυζ και της Βενετίας χρηματοδοτούσαν τα διηπειρωτικά ταξίδια για την ανακάλυψη νέων μπαχαρικών και άλλων εμπορευμάτων. Ο Μάρκο Πόλο έφτασε στην αυλή του Κουμπλάι Χαν στην Κίνα αφού πρώτα θαύμασε τους αμπελώνες του Κασγκάρ και εντυπωσιάστηκε από τον πλούτο των Ξιάν. Ο Άραβας προσκυνητής Ιμπν Μπατούτα έκανε ακόμα μεγαλύτερα ταξίδια από το Μαρόκο ως την Άπω Ανατολή, επισκεπτόμενος στη διαδρομή του τους ακμάζοντες πολιτισμούς της Νότιας Ινδίας και της Σουμάτρας.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση κάνει ξανά το ίδιο πράγμα, διαχέει την ισχύ πρωτίστως μακριά από τη Δύση, αλλά και μακριά από τα κράτη, προς τις πόλεις, τις εταιρείες, τις θρησκευτικές ομάδες, τις ανθρωπιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα πανίσχυρα άτομα, από τους τρομοκράτες ως τους φιλάνθρωπους. Αυτή η εντροπία δεν πρόκειται να αντιστραφεί για δεκαετίες – αν όχι για αιώνες. Όπως και πριν από 1000 χρόνια, έτσι και σήμερα, η διπλωματία  αναπτύσσεται ανάμεσα σε όποιους είναι ‘κάποιοι’. Η προϋπόθεσή της δεν είναι η εθνική κυριαρχία αλλά η ισχύς.
Κάποιοι διέκριναν αντίρροπες τάσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αλλά με δεδομένη την ισχύ των δυνάμεων που ωθούν προς ένα νέο Μεσαίωνα, είναι πολύ απλοϊκό να μιλάμε για ‘επιστροφή του κράτους’ μόνο στη βάση του εγχειρήματος διάσωσης της Γουόλ Στριτ και των δημοσιονομικών μέτρων τόνωσης της οικονομίας των κρατών. Πολύ πιο αποκαλυπτική για το μέλλον είναι η κατάρρευση του μεγαλύτερου μέρους του μετααποικιακού κόσμου, από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή ως τη Νότιο Ασία, όπου ο υπερπληθυσμός, η διεφθαρμένη διακυβέρνηση, οι εθνικές τριβές και οι καταρρέουσες  υποδομές ωθούν πολλά κράτη στην πολιτική χρεοκοπία τους.
Από το Κονγκό και το Σουδάν ως το Πακιστάν, σε πολλά κράτη είναι πιθανόν να δούμε μια κίνηση προς ένα μικτό δημόσιο-ιδιωτικό σύστημα διακυβέρνησης. Ας πάρουμε το παράδειγμα του Αφγανιστάν: μια έκβαση εξίσου πιθανή με όλες τις άλλες είναι ένας μεταμοντέρνος διακανονισμός μεταξύ των διεθνών μεταλλευτικών εταιρειών, της κυβέρνησης της Καμπούλ, των τοπικών πολέμαρχων και των ξένων ειρηνευτικών δυνάμεων – ένα νέο-μεσαιωνικό μοντέλο που βλέπουμε ήδη στην Αφρική και σε άλλα μέρη.
Στην οικονομική σφαίρα, τα περισσότερα κράτη, φτωχά ή πλούσια, της Δύσης ή της Ανατολής, αρχίζουν και λειτουργούν ως φίλτρα, προσπαθώντας να διαχειριστούν τις εισροές και εκροές των αγαθών, των κεφαλαίων και των ανθρώπων που τους επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Στους μεσαιωνικούς χρόνους, η ευημερία των ανθρώπων εξαρτώνταν από τη θέση της οικογένειάς τους, της συμμετοχής τους σε κάποια συντεχνία και την περιουσία τους. Ο κόσμος της πόλης ήταν διαστρωματωμένος με βάση την κοινωνική και οικονομική του κάστα. Η πίστη δεν προσφέρονταν στο κράτος ως τέτοιο αλλά σε όποιον παρείχε τα αγαθά.
Σήμερα ο πληθυσμός της γης στρέφεται ακόμη περισσότερο προς διάφορες εταιρείες οι οποίες παρέχουν βασικές υπηρεσίες, από ασφάλεια μέχρι υγειονομική περίθαλψη.  Στην αναπτυσσόμενη Ινδία μεγάλο μέρος της δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας παρέχεται από βιομηχάνους όπως οι Τάτας και οι Αμπάνις, που οι οικογενειακές τους επιχειρήσεις διευθύνουν ολόκληρες βιομηχανικές πόλεις. Οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν το αντίστοιχο του Οίκου των Μεδίκων, της οικογένειας που άρχισε να κυβερνά τη Φλωρεντία από τον 14ο αιώνα. Και ο ισλαμικός κόσμος σήμερα διακρίνεται επίσης από αυτή την πολιτική φιλανθρωπία, με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο και την Χεζμπολά στο Λίβανο να λειτουργούν σαν πολιτικά κόμματα αλλά και σαν κοινωνικές οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης.
Βεβαίως καμιά αναλογία δεν είναι τέλεια. Αλλά ο παραλληλισμός της εποχής μας με το Μεσαίωνα αποτελεί τουλάχιστον μια προειδοποίηση ενάντια στις απλουστευτικές αναφορές στην καθαρή ‘Συμφωνία της Ευρώπης’ του 19ου αιώνα, την ισορροπία ισχύος ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που ακολούθησε τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Το σύστημα αυτό ήταν ένα modus vivendi για κάποια λίγα εθνικά κράτη. Αλλά ο νέος μας κόσμος είναι πολύ πιο πολύπλοκος.
Το μόνο κομμάτι που λείπει από όλα αυτά είναι προφανώς η Αμερική. Ο Μεσαίωνας ήταν προ-Ατλαντικός. Σήμερα όμως έχουμε την κληρονομιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται στον Νέο Κόσμο. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει το ρόλο της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το νέο Βυζάντιο που βλέπει τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, ενώ βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής παρακμής. Οι Βυζαντινοί κυριάρχησαν όμως για πολλούς αιώνες πέρα από την υλική τους ακμή, μέσα από την πανουργία της διπλωματίας και την εξαπάτηση, όχι μέσα από την στρατιωτική ισχύ.
Αυτός ο νέος κόσμος σημαίνει μεγάλες προκλήσεις, κυρίως για την Δύση. Αλλά αν οι ΗΠΑ εφαρμόσουν μια γνησίως βυζαντινή στρατηγική, ίσως μπορέσουν να πετύχουν την αποτροπή της ολίσθησης του κόσμου σε έναν πόλεμο. Και να έχουμε κατά νου ότι παρά τη σκοτεινή φήμη του, ο Μεσαίωνας υπήρξε στην πραγματικότητα μια εποχή μεγάλων εφευρέσεων και ανακαλύψεων – κι εκείνη που άνοιξε το δρόμο για την μεγάλη Αναγέννηση. Καθώς παρακολουθούμε την κλιμάκωση των τριβών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και την ενίσχυση των φόβων για έναν νέο κόσμο πολέμου, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερα.
http://wwwaristofanis.blogspot.com/2010/12/blog-post_4136.html