Σελίδες

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Κραυγή της Σιωπής

  (αναδημοσίευση)

http://dikaex.blogspot.gr

Είναι στιγμές που ο θυμός, σου φουσκώνει τις φλέβες στους κροτάφους ανεβάζοντάς σου την πίεση σε επικίνδυνες τιμές.
Είναι στιγμές που η οργή σου δεν μπορεί να περιοριστεί με τους απλούς κανόνες ευγενείας, αλλά χρειάζεται να επιστρατεύσεις όση λογική διαθέτεις για να μπορέσεις να την κουλαντρίσεις.
Είναι, πάλι, στιγμές που νιώθεις τόσο δυνατός ώστε να θεωρείς πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Είναι, όμως, και φορές που η θλίψη, η στενοχώρια και η απογοήτευση μαζί, έχουν διαποτίσει τόσο το κορμί και το μυαλό σου, ώστε να μην μπορείς ούτε μία λέξη να αρθρώσεις, ούτε μία βρισιά, ούτε ένα σιχτίρισμα. Το μόνο που μπορείς και το μόνο που θέλεις, είναι να κλάψεις. Να κλάψεις για να ξεσπάσεις, για να εκτονωθείς, για να πάρεις δύναμη.

Όποιος είδε μαυροφορεμένη και ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει έξω από το φούρνο επειδή διαπίστωσε ότι δεν έχει ούτε 2 ευρώ για να πάρει το γάλα και το ψωμί της ημέρας, καταλαβαίνει τι εννοώ.
Όποιος συνάντησε 26χρονο πτυχιούχο να δουλεύει με 280 ευρώ βασικό και να μην μπορεί να χαρεί τη ζωή επειδή δεν μπορεί να ονειρευτεί, είναι σε θέση να καταλάβει την ψυχολογία της κατεστραμμένης νεολαίας.
Όποιος παρατήρησε τους μαθητές που αποφεύγουν να πλησιάζουν το κυλικείο του σχολείου τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι από αυτό, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο βαρύ φορτίο που κουβαλούν οι ίδιοι και οι γονείς τους.

Δεν είναι μόνο η φτώχεια, δεν είναι μόνο η ανέχεια και η εξαθλίωση. Το κυριότερο είναι η ψυχολογική ισοπέδωση την οποία έχουν υποστεί μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού. Είναι η απαξίωση της ίδιας τους της ύπαρξης και η αδυναμία τους να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν στη σημερινή κατάσταση χωρίς να ευθύνονται σε τίποτα οι ίδιοι.

Στην εφορία, τις προάλλες, μία συνταξιούχος, με πόνο ψυχής, εξηγούσε στην υπάλληλο πόσο άσχημα νιώθει που δεν μπορεί να πληρώσει την τελευταία δόση του χαρατσιού. Άλλο ήθος και φιλότιμο που περισσεύει σε μια συνταξιούχο, τόσο όσο λείπει από τα καθώς πρέπει λαμόγια που με τα χρωστούμενα στο κράτος εξαργύρωναν τις ακριβές ζωές τους και από όσους τόσα χρόνια τους ανέθρεψαν, τους κάλυψαν και συνεχίζουν να τους τρέφουν και να τους καλύπτουν.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, όπου κι αν κοιτάξουμε είναι σκυφτοί, σκυθρωποί βουτηγμένοι στις σκέψεις και στη σιωπή. Μια σιωπή τόσο εκκωφαντική που σου τρυπάει τα τύμπανα και την ψυχή.
Δεν είναι ότι δεν έχουν τίποτα να πουν, δεν είναι ότι δεν έχουν τον τρόπο να τα πουν, είναι ότι δεν έχουν ούτε αυτό το λίγο κουράγιο που χρειάζεται κάποιος, για να αρθρώσει μια λέξη.

Μιλάει κάποιος όταν ξέρει ότι κάποιος άλλος τον ακούει, έστω και είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.
Όταν αισθάνονται ότι κανένας δεν τους ακούει, όταν τους έχουν κλέψει τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν είναι νέοι και τους έχουν ακρωτηριάσει τα όνειρά τους, τότε η σιωπή δεν είναι άμυνα, είναι επίθεση. Επίθεση στα μεγάλα λόγια, στις ψεύτικες ελπίδες, στα απανωτά ξεπουλήματα, στην έλλειψη προοπτικής.

Είναι φτύσιμο και απαξίωση στους «δήθεν», στους εμπόρους ελπίδων, στους όψιμους «προστάτες» τους, στους τηλεοπτικούς υποκριτές και στους «πονόψυχους» βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς.
Είναι προσπάθεια να ξαναποκτήσουν τη χαμένη τους υπερηφάνεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να μπορέσουν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια τους και να πορευτούν.
Είναι η αρχή μιας παρατεταμένης ανάτασης, γιατί όποιος δεν μιλάει σκέφτεται και όποιος σκέφτεται ανακαλύπτει. Ανακαλύπτει αιτίες, φταίχτες και κυρίως τρόπους ανάκαμψης και αντεπίθεσης.
Ανακαλύπτει πως δεν είναι μόνος αλλά ένας από τους πολλούς που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.

Έτσι, όχι μόνο αισθάνεται αλλά γίνεται και πιο δυνατός, φοβάται λιγότερο μέχρι που διώχνει το φόβο και τον στέλνει στους δυνάστες του, τον στέλνει στους φταίχτες.
Είναι τόσο επικίνδυνη για το σύστημά τους, αυτή η σιωπή όσο ακίνδυνα αποδεικνύονται τα βελάσματα των αρνιών πριν την επικείμενη σφαγή τους.
Καταλαβαίνουν πολύ καλά, όλοι αυτοί που σχεδιάζουν την ισοπέδωσή μας ότι τα αρνιά μετατρέπονται σιγά-σιγά σε κριάρια.
Και τα κριάρια, όταν αποφασίσουν να επιτεθούν στον αντίπαλο, δεν βελάζουν ποτέ. Κάνουν την επίθεσή τους πάντα σιωπηλά.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ωρολογιακή βόμβα πλέον η ανεργία



Του Δημήτρη Ρηγόπουλου, Καθημερινή, 27.1.12
Ο διάσημος Αμερικανός καθηγητής, κοινωνιολόγος και συγγραφέας Ρίτσαρντ Σένετ βρέθηκε στην Ελλάδα και ανέλυσε την κρίση
Tην τελευταία φορά που ο Ρίτσαρντ Σένετ βρέθηκε στην Ελλάδα ήταν το 2008: στην Κρήτη και σε μια πολύ διαφορετική χώρα. Ο διάσημος Αμερικανός κοινωνιολόγος της Νέας Αριστεράς, ο συγγραφέας της κλασικής πλέον «Τυραννίας της οικειότητας» (Νεφέλη, 1999) έκανε τη Δευτέρα το βράδυ από το βήμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών αυτό που κάνει εδώ και 30 χρόνια: «ανακάτεψε» πόλεις με πολιτική, κοινωνιολογία με πολεοδομία και αστικά κινήματα. Αυτήν τη φορά υπό το νέο φως μιας αναπάντεχης και εξοντωτικής κρίσης που χτύπησε πρώτα τη χώρα στην οποία είναι καλεσμένος. Ο Ρίτσαρντ Σένετ είναι το ακριβώς αντίθετο από το στερεότυπο που έχω για τους πολιτικοποιημένους ακαδημαϊκούς: αρκετά σοβαροί, λίγο θυμωμένοι και χωρίς ιδιαίτερο χιούμορ. Πράος, χαμογελαστός και πολύ απλός, προσπαθεί τις λίγες ώρες που θα βρίσκεται στην Αθήνα να αφουγκραστεί το «κλίμα» σε επίπεδο κοινωνίας. Το καταλαβαίνω πολύ γρήγορα όταν για λίγα λεπτά γίνομαι αυτός που δέχεται ερωτήσεις. Ο Σένετ διψάει να μάθει. Για έναν έντονα πολιτικοποιημένο και δραστήριο ακαδημαϊκό ο πειρασμός να σχολιάσει τα όσα ζουν η Ελλάδα και η Ευρώπη τα τελευταία τρία χρόνια είναι μεγάλος. «Ο βαθμός των προβλημάτων μέχρι το 2008 ήταν υπό έλεγχο. Οταν όμως κάποιοι εκεί έξω αποφάσισαν ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η λιτότητα, τότε η κρίση χειροτέρευσε».
Ο Σένετ δεν επιθυμεί να καταγραφεί στη συνέντευξή μας ως «ειδικός περί της κρίσης», αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να ρίξει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή συγκυρία στα «νεοφιλελεύθερα καθεστώτα», όπως τα αποκαλεί ή, όταν γίνεται ακόμα πιο σκληρός, στα «καθεστώτα της λιτότητας».
Κάνοντας μια προσπάθεια να στρέψω τη συζήτηση στο κατ’ εξοχήν πεδίο του Ρίτσαρντ Σένετ που είναι τα αστικά κέντρα, τον ρωτάω για το Λονδίνο, την πόλη που επέλεξε να ζει τα τελευταία 20 χρόνια (διδάσκει στο London School of Economics). Σπεύδει να μου ξεκαθαρίσει ότι η εικόνα της θεαματικής ευημερίας που εκπέμπει η βρετανική πρωτεύουσα δεν αφορά και την υπόλοιπη χώρα. Και μιλάει για τις «δύο χώρες μέσα σε μία», όπως χαρακτηριστικά λέει. «Από τη μία έχεις το Λονδίνο με τον πλούτο του, τους “σούπερ πλούσιους” (super rich), την κατανάλωση, τα απλησίαστα ενοίκια. Αλλά μόλις ξεμυτίσεις από την πρωτεύουσα, μισή ώρα οδήγημα, όχι παραπάνω, προσγειώνεσαι πραγματικά σε μιαν άλλη χώρα. Κλειστά καταστήματα, όπως εδώ στην Αθήνα. Το πραγματικό πρόβλημα με το Λονδίνο είναι ότι μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο ομογενοποιημένο, ένα μέρος για πολύ πλούσιους, Αραβες και Ρώσους μεγιστάνες του χρήματος. Μην ξεχνάμε ότι το μεγαλείο του Λονδίνου ήταν ο κοινωνικός, πολιτισμικός και φυλετικός πλουραλισμός του. Η εργατική τάξη, η μεσαία τάξη είχαν θέση στο Λονδίνο. Αυτό αλλάζει σήμερα».
Ο Ρίτσαρντ Σένετ πιστεύει ότι σύντομα οι Βρετανοί θα διώξουν τον Ντέιβιντ Κάμερον. «Και η ερώτηση για την επόμενη κυβέρνηση των Εργατικών είναι πώς θα αλλάξουμε μια πόλη που μέρα με τη μέρα αφιερώνεται στους πολύ πλούσιους». Παρ’ όλα αυτά δεν έχει αυταπάτες. «Τα αριστερά κόμματα είναι κολλημένα σε ένα μοντέλο πολιτικής δράσης “εθνικών” διαστάσεων με ρίζες στη δεκαετία του ’60, που δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, αρκετά αστικό, αρκετά τοπικό».

Η νέα Αριστερά

Στο τελευταίο του βιβλίο ο Ρίτσαρντ Σένετ με τίτλο «Μαζί» («Together: the rituals, pleasures and politics of cooperation», Yale University Press) αναλύει τις παραμέτρους μιας νέας αριστερής αφήγησης με βάση τη συνεργασία ανάμεσα σε πολλούς και διαφορετικούς πόλους χωρίς την ανάγκη όλοι να συμφωνούν με όλους και για τα πάντα. Κι όλα αυτά σε πολύ τοπικό επίπεδο. «Αυτό σημαίνει ότι οι αποφάσεις εθνικής εμβέλειας γίνονται λιγότερο σημαντικές. Το καλό στην Βρετανία είναι ότι μετακινούμαστε προς μια τέτοια κατεύθυνση. Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα ένα μεγάλο αριστερό κίνημα· δράσεις σε τοπικό επίπεδο μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο αποτελεσματικές».
Το βράδυ της Δευτέρας, επανέλαβε στη Στέγη το όραμά του με διαφορετικά λόγια: «Οσο περισσότερο αστικές γίνουν οι πολιτικές μας, όσο δηλαδή αγκαλιάζουν την πολυμορφία μιας πόλης, τόσο περισσότερο αυτού του είδους οι αστικές πολιτικές θα αντικαταστήσουν τις αντίστοιχες εθνικές του παρελθόντος που δίνουν έμφαση στην έννοια της αλληλεγγύης. Είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν νομίζω ότι θα προλάβω να το δω να συμβαίνει, αλλά γνωρίζουμε ότι σε περιόδους κρίσης η οργανωμένη πολιτική Αριστερά θα μας απογοητεύσει. Θα πει τα γνωστά σωστά πράγματα, αλλά στο τέλος δεν θα κάνει τίποτα. Χρειαζόμαστε μια πολιτική που να είναι πολιτική δράσης, με τοπικά χαρακτηριστικά. Μια πολιτική περισσότερο “αστική”, που δεν θα έχει στόχο την ψήφο αλλά την αλληλεπίδραση, όπου η συνεργασία έχει μεγαλύτερο βάρος από την ιδεολογία».

Η Ευρώπη που ξέραμε δεν υπάρχει

Η έννοια της τοπικής δράσης επανέρχεται διαρκώς στη συζήτηση με τον Ρίτσαρντ Σένετ. Το θέμα της αποδιάρθρωσης των εργατικών σχέσεων και η ανεργία ως δυνητική ωρολογιακή βόμβα για τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής τον απασχολεί έντονα, καθώς το φόντο είναι συνήθως μητροπολιτικά περιβάλλοντα. «Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: στην Ευρώπη δεν θα ξαναδούμε τις θέσεις εργασίας που είχαμε συνηθίσει». Με βάση αυτήν την πικρή διαπίστωση, ο Σένετ υποστηρίζει με θέρμη μια ιδέα: «Αν υπάρχουν 500 δουλειές για 1.000 ανθρώπους, μετατρέπουμε τις 500 δουλειές πλήρους απασχόλησης σε 1.000 μερικής απασχόλησης με τα ίδια χρήματα. Και το κενό καλύπτεται από άλλες χρηματοδοτικές πηγές. Κατά προτίμηση όχι από το κεντρικό κράτος. Αντίθετα, μια πιο τοπική οργάνωση της διοίκησης μπορεί να δώσει ιδέες για τη χρηματοδότηση παρόμοιων προγραμμάτων».
Πρόκειται για μια διακρατική πρωτοβουλία με ακαδημαϊκούς και πολιτικούς από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία με την ονομασία «Basic Income» (βασικός μισθός) της οποίας ο Σένετ είναι ενθουσιώδες μέλος και υποστηρικτής. «Δεν λέμε ότι είναι μια λύση για τα πάντα. Ομως μπορεί να αποτελέσει βάση για να σκεφθούμε νέους τρόπους να πολεμήσουμε τη μάστιγα της ανεργίας, που έχει τεράστιο και απόλυτα μετρήσιμο κοινωνικό κόστος. Επαναλαμβάνω: η Ευρώπη δεν θα έχει ποτέ ξανά τις θέσεις πλήρους εργασίας που θυμάται η δική μου γενιά. Τελείωσε αυτή η Ευρώπη. Πρέπει να επανεφεύρουμε την αγορά εργασίας. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι όλοι θα έχουν ένα είδος δουλειάς».

Μια αξέχαστη εμπειρία

Το γεγονός ότι ο Σένετ είναι σήμερα ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους κοινωνιολόγους στον κόσμο και σεβάσμιος καθηγητής στο LSE, δεν τον εμπόδισε να λάβει ενεργά μέρος στο κίνημα «Occupy Wall Street». Οχι, δεν πήγε να δώσει κάποια διάλεξη σε φοιτητές με μούσι στην Union Square. Ηταν εκεί μέρες και νύχτες. «Αξέχαστη εμπειρία. Εβλεπες όλα τα είδη των ανθρώπων. Και σίγουρα όχι ο συνηθισμένος κόσμος, τουλάχιστον μέχρι να εξελιχθεί σε κάτι “σικ”. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις πολιτικές συγκεντρώσεις, ο κόσμος ήταν εκεί συνέχεια, επομένως υπήρχε χρόνος για τα πάντα: να μοιραστείς εμπειρίες, βιώματα, να παραγγείλεις πίτσα, να καθαρίσεις τον χώρο. Ηταν όμως μια στιγμή μέσα στον χρόνο. Δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο, αλλά είχε ενδιαφέρον. Για έναν επιπλέον λόγο: έβλεπες ανθρώπους που δεν έρχονταν για να εκφράσουν τον θυμό τους ή μόνο τον θυμό τους, αλλά και για να περάσουν όμορφα. Αυτή η διπλή διάσταση έκανε την όλη ιστορία μοναδική».
Δεδομένων των συνθηκών, θα περίμενε στην Ελλάδα πιο μαζικές αντιδράσεις από το κοινωνικό σώμα; «Οχι, απαραίτητα. Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, ξέρουμε αρκετά για την ψυχολογία στην πολιτική επιστήμη και στην κοινωνιολογία. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι πολλοί άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους αισθάνονται προσωπικά ένοχοι γι’ αυτήν την εξέλιξη. Αυτός ο κόσμος δεν θα βγει στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί. Ξέρουμε, λοιπόν, ότι ο θυμός πάει κάπου αλλού, μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Κατάθλιψη, για παράδειγμα». Ή ψήφος υπέρ των άκρων, τον ρωτάω. Κι εδώ δεν είναι σίγουρος. «Ιστορικά στη Γερμανία του ’30 δεν ήταν οι άνεργοι που υποστήριζαν τον Χίτλερ. Στη Χιλή της δεκαετίας του ’80, όπου είχαμε μικρές φασιστικές ομάδες, ξέρουμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν άνεργοι, αλλά μικρομεσαίοι με δουλειά. Ισως αυτή η ιστορία με τη “Χρυσή Αυγή” στην Ελλάδα να αλλάξει τα δεδομένα. Η γενική ιδέα, πάντως, είναι ότι καταφεύγεις σε τέτοιες ιδεολογίες όταν θέλεις να προστατέψεις τη ζωή σου ή όσα έχεις καταφέρει να αποκτήσεις από φανταστικούς εχθρούς και απειλές».

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ψάξε. Βρες. Κατανόησε. ΜΟΝΟΣ.







Σ’ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ ΠΡΟΖΑΣ. vasiliskos2

Τι γίνεται γύρω μας? Που έχουμε βρεθεί ? Στο μαγεμένο δάσος? Στη χώρα των θαυμάτων? Τη θυμάστε τη κόκκινη βασίλισσα? Εκεί πάνω στο θρόνο της φωνάζει «off with his head! Now!» Σαν να τη βλέπεις ντυμένη με κουστούμι και ένα χαρτοφύλακα στο χέρι να περπατάει ανάμεσά μας. Στριμμένη, με τα μάτια γουρλωμένα να ψάχνει που υπάρχει ευρώ να το κάνει μια χαψιά!

Πως την έχετε δει έτσι φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι με το μπαμπούλα να σας απειλεί συνεχώς. Είστε σοβαροί? Τι θα σας κάνουν? Θα σας εκτελέσουν για παραδειγματισμό? Είναι παλαβό αυτό που μας έχουν κάνει. Έχουν στηρίξει ένα ολόκληρο σύστημα πάνω στον ωμό εκβιασμό.  Κι εμείς δεχτήκαμε λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, πως δεν ζούμε σε μια νόμιμη δημοκρατία, στην Ευρώπη αλλά σε κάποιο κολομβιανό κωλοχώρι με τους νονούς της κόκας να ελέγχουν τη ζωή μας.

Καταλαβαίνεις τώρα πόσο βαθιά πάει η τρύπα του λαγού? Καταλαβαίνεις πόσα πολλά άχρηστα πράγματα σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου πως σου είναι απαραίτητα για να επιβιώσεις έτσι ώστε να είσαι τρομοκρατημένος, παγωμένος στη θέση σου σε απόγνωση, στην ιδέα και μόνο πως μπορεί να μην βγάλεις αυτές τις υποχρεώσεις όπως σε διατάσσουν. Στην ιδέα και μόνο πως θα χάσεις όλα αυτά που σου είπαν πως είναι θεμελιώδη αγαθά για να ζήσεις.

Δεν σε τρομοκρατεί το χαράτσι της ΔΕΗ, σε τρομοκρατεί το γεγονός πως δεν μπορείς να ζήσεις ούτε λεπτό ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ. Δεν σε τρομοκρατούν οι φόροι για τα ακίνητα. Σε τρομοκρατεί το γεγονός πως αν χάσεις το σπιτάκι σου , πας, ξόφλησες. Δεν έχεις ούτε σαν μακρινό μπακ απ στην άκρη του μυαλού πως θα μπορούσες να επιβιώσεις αν χάσεις τη φωλίτσα, πως θα μπορούσαν τα παιδιά σου να επιβιώσουν.  Δεν σε τρομοκρατεί η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, σε τρομοκρατεί το γεγονός πως αν δεν έχεις δουλειά και δεν σου δίνουν χρήματα δεν βλέπεις ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ, δεν βλέπεις ΚΑΜΜΙΑ ΛΥΣΗ, δεν έχεις ΚΑΜΙΑ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να ζήσεις χωρίς μισθό.

Κανένας και για τίποτα στο κόσμο δεν μπορεί να εκβιάσει κάποιον πως θα χάσει το τάδε πράγμα αν δεν κάνει ότι πρέπει, αν το τάδε πράγμα ο εκβιαζόμενος αποφασίσει πως να κι αν το χάσει, να κι αν δεν το χάσει. Απλή λογική. Ελάχιστη λογική.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χτυπημένοι από χίλιους κεραυνούς. Με σοβαρές ασθένειες, χωρίς λεφτά, με το ένα χτύπημα πάνω στο άλλο στη ζωή και τους βλέπεις να είναι θηρία. Να παλεύουν με κάθε τρόπο να βρουν το δίκιο τους, να ζήσουν, να είναι περήφανοι χωρίς να  παρακαλάνε κανένα. Και βλέπεις τον άλλον να πηδάει από το μπαλκόνι γιατί χρεοκόπησε και δεν έχει καμιά ικανότητα να στηθεί στα πόδια του και να ζήσει τον εαυτό του και τα παιδιά του παλεύοντας, εφευρίσκοντας κάθε είδους τέχνασμα, για να ξεφύγει από τις δαγκάνες του κάθε μπαμπούλα.

Σ’ εκβιάζει η τράπεζα, η εφορία, ο εργοδότης, ο νοικοκύρης, η γυναίκα σου, τα παιδιά σου, ο πατέρας σου, η μάνα σου, η φιλενάδα σου, ο κολλητός σου, όλοι σ΄εχουν στο τοίχο και σου υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να σκεφτείς, πως πρέπει να βαδίσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι αυτοί τη στιγμή που είναι περήφανοι που έχουν και πληρώνουν χαράτσια, που τρέχουν να είναι εντάξει σε όλες τους τις υποχρεώσεις. ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ! Αισθάνονται σωστοί πολίτες. Αισθάνονται πως είναι η αφρόκρεμα της σοβαρότητας μέσα σ΄ενα τσούρμο απατεώνες ή λιγδιάριδες άφραγκους.
Υπάρχουν άλλοι, που το αντίθετο, νοιώθουν ένοχοι, άχρηστοι, απατεώνες γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν. Αποτυχημένοι.

Όλη η κοσμοαντίληψη εκατομμυρίων πολιτών είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το θεό χρήμα.  Με την αγοραστική δύναμη. Με το να είναι επιθυμητοί πελάτες στις τράπεζες. Μπαίνει ο άλλος στη τράπεζα και τον χαιρετάνε με ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά και σκέφτεται με ηδονή,  πάει έκλεισα σαν άνθρωπος. Είμαι τέλειος!
Πάει κι ο φουκαριάρης που χρωστάει και ο κουστουμάτος αλλάζει, του μιλάει όπως μιλάγανε οι χωροφύλακες στα χωριά σ΄οσους κουμουνιστοφέρνανε «τι θες ρε ρεμάλι?»

Οι οφειλέτες των τραπεζών, της εφορίας, της ΔΕΗ, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι άρρωστοι, οι γέροι, οι δυστυχισμένοι κάθε είδους,  είναι πλέον τα ΜΙΑΣΜΑΤΑ της νέας εποχής όπως ήταν κάποτε οι κομουνιστές. Οι περιθωριακοί, οι απατεώνες, οι άχρηστοι, οι επικίνδυνοι, το κακό παράδειγμα για τους καθώς πρέπει πολίτες.
Πως έλεγε η θείτσα κάποτε στη Μαριώ. Μην το πλησιάζεις αυτόν μωρέ είναι παλιοκουμουνιστής, τώρα λέει μην τον πλησιάζεις αυτόν μωρή, είναι κακός πελάτης της τράπεζας! Δηλαδή επικίνδυνο στοιχείο. Ύπουλο. Ρεμάλι....
Βάλανε ένα ολόκληρο λαό επί εξήντα χρόνια να ψηφίζει δεξιά για να μην έρθουν οι κομμουνιστές και τους πάρουν το σπιτάκι και τους το παίρνει η τράπεζα. Ε ρε γέλια.....

Αναθρέψανε εκατομμύρια Ελλήνων με την ιδέα πως από εκεί υπάρχει ένα παραπέτασμα που οι άνθρωποι πεθαίνουν πεινασμένοι, δεν έχουν ναύλον κάλτσα, δεν έχουν τζιν παντελόνι, με μια οδοντόκρεμα βγάζεις γκόμενα (όπως έλεγε κι ο Χάρυ) , πως μόλις κάνεις κιχ σε μπουζουριάζουν , ουρές είναι στημένοι στα συσσίτια,  και πως πρέπει πάση θυσία οι Έλληνες να αποτάξουν τους έξω από εδώ για να μην γίνουν καμιά μέρα Αλβανία....

Και τώρα λένε πως όλα τα παραπάνω είναι επιβεβλημένα στο ευρωπαϊκό θαύμα, γιατί έτσι πρέπει να λειτουργούν πλέον τα αξιοπρεπή καθεστώτα. Η πλειοψηφία να δουλεύουν σαν σκλάβοι και να κακοπληρώνονται. Να έχουν και τα συσσίτια τους, και τους άστεγους και χιλιάδες πεινασμένους κι άμα πει κανείς κουβέντα τον επιστρατεύουν κιόλας!!!!

Η προπαγάνδα? Τι να μας πει η σοβιετική προπαγάνδα ή η αμερικανική της εποχής του ψυχρού πολέμου. Για το νηπιαγωγείο. Εδώ η μη προπαγανδιστική ενημέρωση είναι έκπληξη όταν συμβαίνει κι αναμεταδίδεται σε περιορισμένους κύκλους, στο ίντερνετ, σε συναντήσεις συνοικιακών σωματείων, λες κι ακούμε «ελεύθερη Ελλάδα» στα κρυφά, μη μας πάρουν χαμπάρι!

Δεν είμαι κομουνίστρια, το έχω δηλώσει κι έχω δεχτεί αρκετό κράξιμο, από φλογερούς φίλους επαναστάτες. Όμως ειλικρινά αν τόσα χρόνια βρισκόμουν στη θέση εκείνων που ψήφιζαν δεξιά ή ΠΑΣΟΚ και τώρα ζούσα αυτό το καραγκιοζιλίκι, θα μου είχε στρίψει ή θα είχα αρχίσει να δαγκώνω ότι έβρισκα μπροστά μου. Να μου είχαν ζαλίσει το μυαλό εξήντα χρόνια για το κίνδυνο να τα χάσω όλα αν καταφέρνανε οι προδότες, άπιστοι, σταλινολάγνοι, αντίχριστοι, εαμοβούλγαροι συμμορίτες να επικρατήσουν, κι ότι θα γινόταν σκλάβα η πατρίδα μου και τα παιδιά μου θα πεινάγανε....

Και να έβλεπα ξαφνικά πως την υπακοή μου στο σύστημα και τη αντικουμονιστική μου συνέπεια,  μου τη  ξεπληρώνουν με το να ξεπουληθεί η πατρίδα, να πεινάσουν τα παιδιά μου,  να χάσω το σπιτάκι μου και στη τελική να μην έχω ούτε ναύλον κάλτσα να πάρω ούτε τζιν, και να κινδυνεύσει στο μέλλον η κόρη μου να πουλιέται για μια οδοντόκρεμα!!

Φαίνεται όμως πως οι άνθρωποι επιμένουν να κοιτάνε το δάχτυλο που τους δείχνει εκείνη τη μικρή πορτούλα που θέλει άλλαγμα ένα πόμολο,  κάτω κι αγωνίζονται να επιλύσουν το πρόβλημα της πόρτα.  Όλο  το υπόλοιπο οικοδόμημα από τα θεμέλια μέχρι το ρετιρέ, καταρρέει, μπάζει από παντού αλλά εκείνοι ασχολούνται με τη πορτούλα...

Ίσως τελικά να είναι προστασία. Γιατί αν γυρίσει κανείς απότομα πάνω το κεφάλι και δει τη πραγματικότητα, πως θα παραμείνει στα πλαίσια της λογικής?....

Για όσους πιστεύουν ακόμα σε παραμύθια της Χαλιμάς, τους προσκαλώ να ρίξουν ένα βλέμμα πάνω στα κυβερνητικά έδρανα. Ποιο αποτελούν τη συγκυβέρνηση? Η δεξιά, οι σοσιαλιστές κι ένα κόμμα της αριστεράς. Τι κάνει όλη η αντιπολίτευση? Ότι κάνουμε κι εμείς εδώ μέσα στα μπλογκ. Κουβέντα να γίνεται. Δεν υπάρχουν ιδεολογικά  τείχη που χωρίζουν την εξουσία.  Τα ιδεολογικά τείχη είναι οι συλλογικές οντότητες που φτιάχνονται από τη δική μας άγνοια και ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Στα επάνω έδρανα δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, ούτε θρησκευτικές, ούτε πατρίδες, ούτε ράτσες τίποτα. Μόνο συμφέροντα, αγώνες κυριαρχίας, και παιχνίδια υποταγής σε μια τεράστια σκακιέρα. Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί ακόμα στην ανθρωπότητα για να καταλάβουμε πως το ίδιο παιχνίδι, το ένα και μοναδικό, παίζει μόνο του μπάλα εδώ και ΑΙΩΝΕΣ με εκατοντάδες, χιλιάδες παραλλαγές για εμάς τους ανόητους...

Είναι πολύπλοκο για οποιοδήποτε σύστημα, να πρέπει να αντιμετωπίσει τον ΕΝΑΝ άνθρωπο. Οι κοινωνίες μας όπως έχουν διαμορφωθεί είναι φτιαγμένες από τα θεμέλια μέχρι τη κορυφή για το πλήθος. Τη μάζα. Την απρόσωπη μάζα. Δεν υπάρχουν ατομικότητες. Το κουστούμι των νόμων, των υποχρεώσεων, των απολαβών, της επιμόρφωσης, της υγείας είναι ΜΑΖΙΚΟ. Είτε είναι καπιταλισμός, είτε σοσιαλισμός, είτε οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει δυνατότητα, περιθώριο να αντιμετωπισθούν αυτές οι μαζικοποιημένες κοινωνίες σαν ομάδες που αποτελούνται από ατομικότητες με ιδιαίτερα επί μέρους προβλήματα, ταλέντα, ικανότητες, ανησυχίες, ακόμα και σε επίπεδο υγειονομικής κάλυψης.

Δεν υπάρχει ο Γιάννης μαθητής, υπάρχουν οι μαθητές που διδάσκονται καθορισμένα πράγματα, Δεν υπάρχει ο Γιάννης ασθενής, υπάρχουν οι ασθενείς που πάσχουν από τα ίδια πράγματα.  Δεν υπάρχει ο Γιάννης εργάτης υπάρχουν οι εργάτες που πρέπει να λειτουργούν έτσι, δεν υπάρχει καν ο ηγέτης Γιάννης, υπάρχουν ηγεσίες που έχουν προκαθορισμένο πρόγραμμα και στόχους. Δεν δημιουργείται όλο το σύστημα εξετάζοντας τις ανάγκες της κάθε μονάδας. Το σύστημα ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ, το τρόπο που οι μονάδες πρέπει να λειτουργούν ομαδικά, στα πλαίσια προκαθορισμένων κανόνων και αντιλήψεων, με πανοιότυπες αξίες, επιθυμίες, όνειρα.

Για να μπορείς να ξεφύγεις από τη δαγκάνα αυτής της μαζικοποίησης πρέπει να είσαι επίσης συγκεκριμένα πράγματα. Πλούσιος με ανησυχίες, καλλιτέχνης, περιθωριακός, τρελαμένος ή μέλος του υποκόσμου. Εχοντας λεφτά μπορεί να επεκταθείς και να ικανοποιήσεις τα επί μέρους βίτσια, σαν καλλιτέχνης σου επιτρέπουν να αφηγείσαι με όποιο τρόπο θέλεις την ιδιαιτερότητά σου (άσχετα που αν το παρακάνεις δεν σε ξαναβλέπει το φως) οι τρελαμένοι είναι οι γραφικοί που δεν δίνει κανείς σημασία στις αλήθειες γιατί το ίδιο το σύστημα έχει ανακοινώσει στους υπόλοιπους πως λένε βλακείες, κι ο υπόκοσμος λειτουργεί με τους δικούς του νόμους ικανοποιώντας τις ανωμαλίες του συστήματος συγκεντρώνοντας τις σκοτεινές ψυχές στις κοινωνίες πίσω από το καθως πρέπει καθρέφτη της κανονικότητας.

Ο κάθε οπαδός μιας συλλογικότητας αργά ή γρήγορα καταλήγει να σκέφτεται αντί γι΄αυτόν η συλλογικότητα που ανήκει και οι πράξεις του καθορίζοναι από τους νόμους της αγέλης που ακολουθεί. Είτε είναι πρόβατα, είτε λύκοι, είτε τέρατα. Δεν είναι τυχαίο που ανατρέχουμε μόνιμα στο παρελθόν για να βρούμε πηγές αληθινής γνώσης και μόνιμα στο μέλλον για να δούμε εφιαλτικά σενάρια που σιγά σιγά σχηματίζονται. Το παρόν έχει εξαφανιστεί από τη ζωή των ανθρώπων. Υπάρχει το χτες που πέτυχε ή απότυχε και το αύριο που θα συμβεί. Το σήμερα και η ευτυχία που μπορεί να νοιώσει ο άνθρωπος επειδή υπάρχει τώρα, επειδή έχει τους αγαπημένους του κοντά, επειδή η φύση είναι όμορφη, επειδή τα μάτια του μπορούν να δουν, τα αυτιά του να ακούσουν, τα χέρια του να αγγίξουν, εξαφανίζοναι στις ενοχές του χτες που δεν έγινε όπως έπρεπε και στους φόβους του αύριο που ίσως φέρει τα χειρότερα.

Δεν υπάρχει τέλος σ΄αυτό το κουβάρι, εκτός κι αν κάποιος έχει το μίτο της Αριάδνης κοντά και καταφέρει τελικά να βγει από το λαβύρινθο αφού θα έχει σκοτώσει το Μινώταυρο... Δύσκολο ε?

Διαβάστε ελληνική μυθολογία. Δώστε στα παιδιά σας να τη διαβάσουν αντί για τα διάφορα σκουπίδια που τους πασσάρετε. Εδώ σ΄αυτή τη γη υπάρχουν όλα όσα θα έπρεπε να ξέρουμε. Υπάρχουν όλα τα μηνύματα που θα μας βοηθούσαν να απεγκλωβιστούμε από τους λαβυρίνθους που μας υποβάλουν. Είμαστε σε μια γη που κατάφερε ο άνθρωπος να αντιληθεί το ασύληπτο. Τι άλλο να πει κανείς παραπάνω? Ψάξε. Βρες. Κατανόησε. ΜΟΝΟΣ.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Ο μύθος της επανάστασης


Του Πέτρου Μάρκαρη, ΒΗΜΑ, 27.1.13http://politicalreviewgr.blogspot.gr
Στις χώρες στις οποίες εξαρθρώθηκε η «επαναστατική τρομοκρατία» ο κοινοβουλευτισμός, ως πολιτικό σύστημα, δεν ήταν μόνο θεσμικά κατοχυρωμένος αλλά και εμπεδωμένος στην πολιτική συνείδηση των πολιτών. Αντίθετα, στην Ελλάδα το κοινοβουλευτικό σύστημα αμφισβητείται από μια μερίδα των πολιτών σε κάθε ευκαιρία, όταν οι αποφάσεις που ψηφίζει το Κοινοβούλιο δεν τους είναι αρεστές. Σε καμία χώρα οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ζήτησαν να καεί η Βουλή. Σε καμία χώρα οι εκπρόσωποι των κλαδικών σωματείων δεν αποκαλούν την κυβέρνηση «χούντα», επειδή αρνείται να αποδεχθεί τα αιτήματά τους. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η διαρκής άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία δεν είναι ακροδεξιό αλλά εξωθεσμικό κίνημα. Αυτά τα φαινόμενα ενισχύουν την «επαναστατική τρομοκρατία», γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος με την πεποίθηση ότι έχει εξασφαλισμένη, αν όχι τη στήριξη, τουλάχιστον όμως την ανοχή μιας μερίδας των πολιτών.
Μέσα στους άπειρους μύθους που καλλιεργήθηκαν στη δημόσια ζωή της Ελλάδας τα τελευταία τριάντα χρόνια εντάσσονται και οι μύθοι γύρω από την τρομοκρατία και την καταπολέμησή της.

Να το εξηγήσω, για να μην παρεξηγηθώ: Η ύπαρξη της τρομοκρατίας στην Ελλάδα δεν είναι μύθος. Μύθος είναι ο αγώνας για την επανάσταση την οποία επικαλούνται οι διάφορες τρομοκρατικές ομάδες, όπως είναι μύθος και η εξάρθρωση της τρομοκρατίας.

Σε αντίθεση με τις καταλήψεις, που άργησαν να μας έρθουν, η «επαναστατική τρομοκρατία» εμφανίστηκε παρ' ημίν την ίδια δεκαετία όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και η Φράξια του Κόκκινου Στρατού στην τέως Δυτική Γερμανία εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '70. Η δική μας τρομοκρατία εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70, μετά την πτώση της χούντας.

Η «επαναστατική τρομοκρατία» ξεριζώθηκε στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Αντίθετα, σ' εμάς συνεχίζει τη δράση της. Δεν είμαι ειδικός στα θέματα της τρομοκρατίας. Μπορώ ωστόσο να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για τη συνέχιση του φαινομένου στην Ελλάδα, οι οποίες δεν απαιτούν ειδικές γνώσεις επί του θέματος.

Κατ' αρχήν θα ήταν λάθος να φορτώσουμε την ύπαρξη της «επαναστατικής τρομοκρατίας» στην ανεπάρκεια της Αστυνομίας. Η Ελληνική Αστυνομία έχει να παρουσιάσει επιτυχίες στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλη χώρα, είναι να εξαλείψει τα φαινόμενα που την προκαλούν.
Στις χώρες στις οποίες εξαρθρώθηκε η «επαναστατική τρομοκρατία» ο κοινοβουλευτισμός, ως πολιτικό σύστημα, δεν ήταν μόνο θεσμικά κατοχυρωμένος αλλά και εμπεδωμένος στην πολιτική συνείδηση των πολιτών.

Αντίθετα, στην Ελλάδα το κοινοβουλευτικό σύστημα αμφισβητείται από μια μερίδα των πολιτών σε κάθε ευκαιρία, όταν οι αποφάσεις που ψηφίζει το Κοινοβούλιο δεν τους είναι αρεστές. Σε καμία χώρα οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ζήτησαν να καεί η Βουλή. Σε καμία χώρα οι εκπρόσωποι των κλαδικών σωματείων δεν αποκαλούν την κυβέρνηση «χούντα», επειδή αρνείται να αποδεχθεί τα αιτήματά τους. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η διαρκής άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία δεν είναι ακροδεξιό αλλά εξωθεσμικό κίνημα.

Αυτά τα φαινόμενα ενισχύουν την «επαναστατική τρομοκρατία», γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος με την πεποίθηση ότι έχει εξασφαλισμένη, αν όχι τη στήριξη, τουλάχιστον όμως την ανοχή μιας μερίδας των πολιτών.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η πολιτική της Αριστεράς. Η Αριστερά εκπροσωπούσε ιστορικά τη δυναμική της αλλαγής. Με την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η δυναμική αυτή εξανεμίστηκε, αφού η αλλαγή που υποστήριζε η Αριστερά ήταν πρωτίστως σοσιαλιστική.

Το αποτέλεσμα ήταν να παρεκκλίνει η Αριστερά σε μια γραμμή εναντίον πάσης αλλαγής, με την έννοια ότι έχει κάνει σημαία της τη διατήρηση των κλαδικών κεκτημένων. Ενα από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα αυτής της πολιτικής το συναντάμε στα πανεπιστήμια. Εδώ βρίσκεται και η αδυναμία της να κινητοποιήσει τους πολίτες με αίτημα μια άλλη πολιτική.

Το φαινόμενο αυτό έχει δημιουργήσει δύο οξύμωρα σχήματα: Το πρώτο οξύμωρο σχήμα είναι να εκπροσωπείται η προοπτική της αλλαγής μόνον από τις μεταρρυθμίσεις που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας και τις οποίες η κυβέρνηση προσπαθεί να υλοποιήσει. Απέναντι σε αυτές η Αριστερά δεν έχει καμία πειστική πρόταση αλλαγής.
Το δεύτερο οξύμωρο σχήμα είναι ότι, όπως οι πολιτικοί της ΕΕ ασκούν πολιτική με προτεραιότητα την οικονομία, έτσι και η Αριστερά στην Ελλάδα ασκεί πολιτική με τα κλαδικά συμφέροντα. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα τεράστιο κενό πολιτικής.

Η πολιτική της Αριστεράς δίνει τη δυνατότητα στους «επαναστάτες τρομοκράτες» να διεκδικήσουν τον κενό χώρο που η ίδια έχει εγκαταλείψει, σαν δυνάμεις της «επανάστασης» και της «ανατροπής».

Δεν έχει σημασία αν η Αριστερά καταδικάζει την τρομοκρατία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με την πολιτική της τής έχει εκχωρήσει τον κενό χώρο της αλλαγής και της ανατροπής.

Συνεπώς, ας μην έχουμε αυταπάτες. Το φαινόμενο της τρομοκρατίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο κατασταλτικά.

Ο κ. Πέτρος Μάρκαρης είναι συγγραφέας.
.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Πλανήτης Γή:«Θα νικήσουμε!»,

SupMarcos- Πλανήτης Γή: Αυτοί και εμείς (αναδημοσίευση)


από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)
Γενάρης 2013

Ι. Οι (παρα)λογοι όσων βρίσκονται από πάνω

Λένε οι από πάνω: «Εμείς είμαστε αυτοί που διατάζουμε. Είμαστε ισχυρότεροι αν και λιγότεροι. Δεν μας ενδιαφέρει τι λες-ακούς-σκέφτεσαι-κάνεις, όταν είσαι μουγκός, κουφός και ακίνητος.

Μπορούμε να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους σχετικά έξυπνους (αν και ήδη είναι δύσκολο να συναντήσεις τέτοιους στην τάξη των πολιτικών), αλλά επιλέγουμε κάποιον εντελώς άσχετο. Γιατί; Γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να καταδιώξουμε και να φυλακίσουμε πραγματικούς εγκληματίες, αλλά αυτοί συνιστούν ζωτικό μας μέρος. Αντ’ αυτού επιλέγουμε να καταδιώξουμε εσένα, να σε ξυλοφορτώσουμε, να σε συλλάβουμε, να σε βασανίσουμε, να σε φυλακίσουμε και να σε δολοφονήσουμε. Γιατί; Γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Αθώος ή ένοχος; Και ποιον ενδιαφέρει τι απ’ τα δύο είσαι; Η δικαιοσύνη είναι μια ακόμη πόρνη σημειωμένη στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή. Και ακόμη κι αν πληροίς τους όρους του καλουπιού που επιβάλλουμε, ακόμη κι αν δεν κάνεις τίποτα, ακόμη κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε. Κι αν επιμένεις να ρωτάς γιατί το κάνουμε, θα σου απαντήσουμε: γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Αυτό σημαίνει να έχεις την Εξουσία. Γίνεται πολύς λόγος για λεφτά, πλούτη κι άλλα τέτοια. Αλλά πίστεψέ μας πως αυτό που εξιτάρει είναι εκείνο το αίσθημα να μπορείς να αποφασίζεις για τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία οποιουδήποτε. Όχι! η δύναμη δεν είναι τα λεφτά, αλλά εκείνο μπορείς ν’ αποκτήσεις μ’ αυτά. Μέρος της Εξουσίας δεν είναι μόνο η ατιμώρητη επιβολή της, αλλά επίσης και πάνω απ’ όλα, η παράλογη άσκησή της.

Και είναι αδιάφορο ποιος εμφανίζεται ποιος βγαίνει μπροστά να μας κατηγορήσει. Αυτά περί δεξιάς και αριστεράς δεν είναι παρά σήματα που δείχνουν στο σοβέρ πού να σταματήσει τ’ αμάξι. Η μηχανή δουλεύει από μόνη της. Δεν χρειάζεται ούτε καν να τιμωρήσουμε το θράσος της αμφισβήτησής σας. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές εξουσίες, από όλο το πολιτικό φάσμα, και επιπλέον διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, μέλη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, συναγωνίζονται για το ποιος θα μας πρωτοευχαριστήσει.

Οπότε άντε και γαμήσου, άντε χάσου, δεν πας να κουρεύεσαι; ψώφα, απογοητεύσου, παραδώσου. Για τον υπόλοιπο κόσμο δεν υπάρχεις, είσαι ο κανένας.

Ναι! έχουμε σπείρει το μίσος, τον κυνισμό, τη μνησικακία, την απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό ωχαδελφισμό, τον κομφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που γίνεται παραίτηση.

Και, ναι! τρέμουμε μήπως και όλο αυτό μετασχηματιστεί σε οργανωμένη, εξεγερσιακή βία, με κάθε κόστος. Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διαχειριζόμαστε, το μετράμε, το τροφοδοτούμε. Οι «δυνάμεις της τάξης» μας είναι οι δυνάμεις για να επιβάλλουμε το χάος μας.

Αλλά ο χαμός που έρχεται από τα κάτω…
Χμμ, αυτοί… Ούτε καν καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κάνουν.
Και κάποιες φορές είναι τόσο χυδαίοι που ούτε καν ζητάνε πια, ούτε ελπίζουν, ούτε αιτούνται, ούτε εκλιπαρούν, παρά μόνο κάνουν πράξη την ελευθερία τους. Φαντάσου αισχρότητα!

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Ο κόσμος που γυρίζει αλλού το βλέμμα, που βγαίνει απ’ το καλούπι, που το σπάει, που το αγνοεί. Ξέρεις τι μας έχει εξυπηρετήσει καλά; Εκείνος ο μύθος της ενότητας με κάθε κόστος. Να συμφωνείς μόνο με το αφεντικό, τον επικεφαλής, τον αρχηγό, τον ηγέτη, ή όπως αλλιώς τον λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγξεις, να διοικήσεις, να περιορίσεις, να εξαγοράσεις έναν/μία παρά πολλούς. Και φτηνότερο. Μαζί και οι ατομικές εξεγέρσεις. Τόσο συγκινητικά άχρηστες.

Αντίθετα το επικίνδυνο, το πραγματικό χάος έρχεται όταν ο καθένας γίνει συλλογικότητα, ομάδα, φυλή, οργάνωση, και απ’ το μετερίζι του μάθουν να λένε «όχι» και μάθουν να λένε «ναι», και συμφωνήσουν. Γιατί το «όχι» στοχεύει αυτούς από μας που δίνουν τις διαταγές. Και το «ναι»… ουφ… αυτό είναι μια συμφορά. Φαντάσου καθένας να έχτιζε τη μοίρα του, και να αποφάσιζε τι θα γίνει και τι θα κάνει. Θα ήταν τόσο όσο να πούμε ότι εμείς είμαστε περιττοί, περισσευούμενοι, ενοχλητικοί, αχρείαστοι, αυτοί που πρέπει να φυλακιστούνε, να εξαφανιστούνε.

Ναι! ένας εφιάλτης. Φυσικά για εμάς. Φαντάζεσαι τι αντιαισθητικός θα ήταν αυτός ο κόσμος γεμάτος ιθαγενείς, μαύρους, καφετήδες, κίτρινους, ερυθρούς, τζιβάδες, τατουάζ, πίρσινγκ, πλανώδιους, φρικιά, γκοθάδες, χιπχοπάδες, σκεϊτάδες, κι εκείνη τη σημαία με το «Α» τόσο χωρίς έθνος για να την εξαγοράσεις, νέους, γυναίκες, πούστηδες, παιδιά, γέρους, μάγκες, σοφέρηδες, αγρότες, εργάτες, άξεστους (nacos), πρόλες [1], φτωχούς, ανώνυμους, και… άλλους/άλλες [2]… Χωρίς ένα προνομιακό χώρο για μας, «the beautiful people”… τον « καλό κόσμο» αν δεν κατάλαβες… γιατί φαίνεται από τη γλώσσα σου ότι δεν έχεις σπουδάσει στο Χάρβαρντ.

Ναι! εκείνη η μέρα για μας θα ήταν νύχτα… Ναι! όλο θα ’σκαγε. Και τι θα κάναμε; Χμμ… δεν το έχουμε σκεφτεί. Στοχαζόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε τι κάνουμε για να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά… όχι, δεν το έχουμε σκεφτεί.

Ωραία, σε τέτοια περίπτωση, χμμ… δεν ξέρω… ίσως να ψάχναμε για ενόχους και μετά, ποιος ξέρει, ίσως ψάχναμε ένα «plan Β». Φυσικά μέχρι τότε όλα αυτά θα ήταν άχρηστα. Θαρρώ τότε θα θυμόμασταν τη φράση εκείνου του βρωμοκόκκινου εβραίου… όχι του Μαρξ… του Αϊνστάιν, ναι! του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Μου φαίνεται πως εκείνος ήταν που είπε: «Η θεωρία είναι για όταν τα πάντα είναι γνωστά αλλά δεν δουλεύει τίποτα. Η πράξη είναι για όταν τα πάντα λειτουργούν αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε συνδυάσει τη θεωρία με την πράξη: δεν δουλεύει τίποτα… και κανένας δεν ξέρει γιατί».

Ναι, έχεις δίκιο, ούτε καν θα χαμογελούσαμε. Η αίσθηση του χιούμορ ποτέ δεν ήταν ένα σφαιτερίσιμο κληροδότημα. Δεν είναι κρίμα; Ναι, αναμφισβήτητα: ζούμε εποχή κρίσης.

Δεν θα μας πάρεις φωτογραφίες; Έτσι, για να μας φτιάξεις λίγο και να μας βάλεις κάτι πιο αξιοπρεπές. Μπα όχι! αυτό το μοντελάκι το φορέσαμε ήδη στο «Hola» [ισπανικό περιοδικό μόδας]… Μα τι σου λέμε! Είναι φανερό πως δεν έχεις ξεπεράσει ακόμη το «libro vaquero» [περιοδικό κόμικ].

Μας τρώει η ανυπομονησία να διηγηθούμε στους φίλους μας ότι μας πήρε συνέντευξη ένας τόσο… τόσο… τόσο… άλλος. Θα ενθουσιαστούν. Και φυσικά θα προσδώσει και σε μας έναν αέρα κοσμοπολίτικο…

Μα φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Και όσο για κείνη την προφητεία… Χα! Δεν είναι παρά δεισιδαιμονίες τόσο… τόσο… τόσο αυτόχθονες… Τόσο τρικοσμικές [3]… Χαχαχα… τι ωραίο ανέκδοτο. Κάτσε να το σημειώσουμε για όταν θα δούμε τα παιδιά…

Τι;… Δεν είναι προφητεία;…Α, είναι υπόσχεση…

(…) (ήχος τιτουτατα-τατατατά, του σμάρτφον)

Ναι; αστυνομία; Ναι, μια καταγγελία για κάποιον που ήρθε να μας δει. Ναι, μάλλον ήταν δημοσιογράφος ή κάτι τέτοιο. Φαινόταν τόσο… τόσο… τόσο άλλος, ναι. Όχι όχι, δεν μας έκανε τίποτα. Όχι, ούτε πήρε κάτι. Απλά, τώρα που φεύγαμε στο κλαμπ για να βρούμε τους φίλους μας, βλέπουμε ότι έχουν σχεδιάσει κάτι στην πόρτα της εισόδου του κήπου. Όχι, οι φύλακες δεν αντιλήφθηκαν από ποιον. Φυσικά και όχι! δεν υπάρχουν φαντάσματα. Είναι ζωγραφισμένο με πολλά χρώματα… Όχι, δεν είδαμε κάποιο κουβά με χρώμα απ’ έξω… Λοιπόν, αυτό που λέγαμε είναι ότι είναι βαμμένο με πολλά χρώματα, έτσι, πολύ χρωματιστό, πολύ άξεστο (naco), πολύ άλλο, καμία σχέση με τις γκαλερί όπου … τι; Όχι, δεν θέλουμε να στείλετε περιπολικό. Ναι, το ξέρουμε. Σας πήραμε να ρωτήσουμε μήπως θα μπορούσατε να διερευνήσετε τι θέλει να πει το σύνθημα. Δεν ξέρουμε αν είναι κάποιο πάσγορντ, ή κάποια γλώσσα απ’ αυτές που μιλάνε οι πρόλε. Ναι, είναι μόνο μια λέξη, αλλά δεν ξέρουμε γιατί μας κάνει ν’ ανατριχιάζουμε. Λέει:

Από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, από οποιοδήποτε κόσμο.

SupMarcos.
Πλανήτης Γη.

Σημειώσεις της aqua

[1] Το prole (απ’ το «προλετάριος») έγινε ατάκα στο Μεξικό όταν η κόρη του τότε υποψήφιου για την προεδρία, και πλέον δυστυχώς προέδρου, Ενρίκε Πένια Νιέτο χαρακτήρισε ως «ηλίθιους» και «πρόλε» όσους κοροΐδευαν τον πατέρα της μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να ονοματίσει στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Γκουανταλαχάρα τρία βιβλία που άλλαξαν τη ζωή του (Δεκέμβρης 2011).
[2] Κατά την προσφιλή ορολογια των ζαπατίστας να μιλούν για… άλλη οργάνωση, άλλη εκπαίδευση κλπ.
[3] Region 4 (Ζώνη 4) στο πρωτότυπο: Ο όρος προέρχεται από την κωδικοποίηση των DVD ανά γεωγραφικές ζώνες, έξω από τις οποίες η αναπαραγωγή ενός δίσκου μπορεί να μην είναι δυνατή. Η Ζώνη 4 αντιστοιχεί στην κεντρική και νότια Αμερική, τις Αντίλλες και την Αυστραλία.
[4] «Θα νικήσουμε!», στη γλώσσα των Μαπούτσε, φυλή στη νότια Χιλή που δέχεται ένα κύμα κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα.


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Δεν σε ρώτησα αυτό Κατερίνα

Δεν σε ρώτησα αυτό Κατερίνα

Του Κώστα Βαξεβάνη - "Hot Doc"
Eνα από τα πιο πετυχημένα ανέκδοτα που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα είναι αυτό με την Κατερίνα. Κάποιος τύπος πάει σε ένα μπαρ, βλέπει μια κοπέλα στην μπάρα και κάθεται δίπλα της. Παραγγέλνει ποτό και γυρνάει με ύφος προς το μέρος της. «Τι θα γίνει, Κατερίνα, θα κάνουμε σεξ σήμερα;» τη ρωτάει. Αυτή γουρλώνει τα μάτια και όλο απορία του απαντάει: «Μα δεν με λένε Κατερίνα». Αυτός με φυσικότητα της ανταπαντάει: «Δεν σε ρώτησα αυτό».

Δεν θέλω να υπονοήσω τίποτα για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω την αμαρτία μου. Όταν τον άκουγα στη Βουλή να παραληρεί για το πόσα πρόσφερε στη χώρα, και πόσο κακός και εμμονικός είμαι απέναντι του, την ώρα που έπρεπε να απαντήσει απλά και ξεκάθαρα για όσα τον κατηγορούσαν, μου ερχόταν να του πω: «Δεν σε ρώτησα αυτό, Κατερίνα».

Η Κατερίνα-Βενιζέλος, ή αν θέλετε ο Βενιζέλος που το παίζει αθώα Κατερίνα, συστηματικά λειτουργεί με εκείνον τον παλαιοκομματικό τρόπο που εγκαινιάστηκε από τον Μένιο Κουτσόγιωργα και αγκάλιασε όλη την πολιτική ζωή της χώρας επί δεκαετίες. Όταν συλλαμβάνεσαι «κλεπτών οπώρας» αντιστρέφεις τα διλήμματα, μιλάς για σκοπιμότητες, για μένος εναντίον σου, για βεντέτες, για πολιτικές διώξεις. Δεν είσαι εσύ ο παραβάτης, οι άλλοι είναι που θέλουν να σε εξοντώσουν.

 Η ίδια λογική διέπει την επιχειρηματολογία και τη γραμμή αντίστασης του Ακη Τσοχατζόπουλου. Κάποιοι θέλουν την πολιτική του εξόντωση και στήνουν μια πλεκτάνη. Δεν είναι αυτός που έπαιρνε μίζες, προς Θεού. Αν αναρωτιέστε τώρα τι σχέση έχουν ο Ακης με τον Βενιζέλο, εκτός ότι κυβέρνησαν επί δεκαετίες αυτή τη χώρα, στο ίδιο κόμμα, με την ίδια πολιτική, ο Βενιζέλος είναι αυτός που αθώωσε τον Άκη στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, υποστηρίζοντας πως οι λογαριασμοί με τις fooshore είναι αριθμοί τηλεφώνων. Μετά την «αθώωση» Ακη, απαίτησε μάλιστα από όσους τον κατηγορούσαν να ζητήσουν συγγνώμη από τον Τσοχατζόπουλο. Αρα, η τακτική αυτή του ανεστραμμένου ερωτήματος και της επιθετικής τακτικής δεν είναι προϊόν ευφυΐας Βενιζέλου, αλλά παλιάς τακτικής. Τόσο παλιάς όσο και ο κόσμος.

Στη βάση λοιπόν αυτής της τακτικής, ο Βενιζέλος δεν πρέπει να απολογηθεί για τίποτα, γιατί οι κατήγοροι του είναι εμμονικοί, έχουν βεντέτα μαζί του, θέλουν να τον εξολοθρεύσουν. Προφανώς και δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Ο Βενιζέλος μπορεί και μόνος του να αυτοεξολοθρευτεί, ρίχνοντας στον γκρεμό μαζί με το ογκώδες «εγώ» του και τον πολιτικό του χώρο, του οποίου αναμφίβολα είναι ο τελευταίος αρχηγός. Η φημολογούμενη ευφυΐα του τελευταίου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ έφτασε ως το σημείο να κάνει αυτό που όλοι (ακόμη και οι ανόητοι) κάνουν. Να κατηγορήσει αυτούς που τον κατηγορούν. Ταύτισε το Hot Doc με έναν πολιτικό χώρο και εμένα με μια ψυχολογική συμπεριφορά για να παρουσιάσει όσα έχουν αποκαλυφθεί ως αποτέλεσμα προσωπικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Είναι δεδομένο πως με τον Βενιζέλο δεν μας χωρίζει τίποτε άλλο εκτός από αυτά που έχει κάνει σε αυτή τη χώρα. Νομικά εκτρώματα, εξυπηρέτηση συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων, πολιτικές αλχημείες και καταδίκη της χώρας σε λιτότητα και καταστροφή. Η συνεχής αναφορά στο πρόσωπο του σχετίζεται με το γεγονός ότι συστηματικά βρίσκεται πίσω από οτιδήποτε ακουμπάει η δημοσιογραφική έρευνα. Παντού υπάρχει ένας Βενιζέλος.

Για τον Ευάγ. Βενιζέλο όλα αυτά αποτελούν εμμονή. Η αλήθεια, η αναζήτηση της, δεν είναι εμμονή. Είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου. Υποχρέωση του πολιτικού είναι να απαντάει στον δημόσιο έλεγχο. Ακόμη και αν είναι άδικος. Είναι κάτι που ο Βενιζέλος συστηματικά δεν κάνει, προτιμώντας το προστατευμένο περιβάλλον των οικείων Μέσων Ενημέρωσης, τα οποία το πολύ πολύ να του αποδώσουν ευθύνη μέσω του προπατορικού αμαρτήματος. Τίποτε άλλο. Αν επιμένει ωστόσο να χαρακτηρίζει τη δημοσιογραφική έρευνα εμμονή, με μεγάλη μου χαρά να το αποδεχτώ. Αλλά επιμένω: «Δεν σε ρώτησα αυτό, Κατερίνα».

Το κύριο θέμα του ίδιου περιοδικού σε άρθρο που το τιτλοφορεί "Επιτεύγματα πολιτικού αντρός" και το οποίο υπογράφει η Εύη Μανωλάκη κάνει εκτενή αναφορά στα πεπραγμένα του Ε. Βενιζέλου σε όλη την πολιτική του διαδρομή. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

Νοικοκυραίοι και Τρομοκράτες !! 2

  ΕΛ.Λ.Α.Σ,
 Παλιά έφταιγε –για όλα- ‘η προηγούμενη κυβέρνηση’. Ήταν, φυσικά, εξοργιστικό, αλλά πού να φανταζόμαστε –τότε-, ως πού θα μπορούσε να φτάσει η γελοιότητα…
Τα τελευταία χρόνια –ακόμη και πριν την κρίση- ‘εφευρέθηκε’ εκείνο το άλλο το χαριτωμένο, όπου ‘το θέμα δεν ήταν αρμοδιότητας του υπουργείου ΜΟΥ’ επομένως ΕΦΤΑΙΓΕ, μεν, κάποιος απ’ την ΔΙΚΗ μου κυβέρνηση, το δικό ΜΟΥ κόμμα, αλλά ΟΧΙ ΕΓΩ !!!..
Η χιλιοειπωμένη αυτή μπούρδα, -για να μην την χαρακτηρίσω κατά πώς της πρέπει-,  συνοδεύτηκε πλειστάκις,  με το άλλο το περίφημο, ‘εμείς ΚΡΙΘΗΚΑΜΕ, απ’ τον Ελληνικό λαό’, (λες κι όποτε γίνονται εκλογές, ο λαός σβήνει με σφουγγάρι όλα τα εγκλήματα του παρελθόντος). Βγαίναμε, λοιπόν, απ’ τα ρούχα μας, μας ερχόταν να πετάξουμε την τηλεόραση απ’ το παράθυρο, αλλά, να που υπάρχουν και ..χειρότερα !

Διότι, απ’ την καταραμένη εκείνη μέρα που ένα κόμμα της αριστεράς, για πρώτη φορά έφτασε το 27% και έγινε ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗ αντιπολίτευση ισχύει πλέον νέο …δόγμα: ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ..ΣΥΡΙΖΑ !! Ποιος δηλαδή;; Ο ΣΥΡΙΖΑ που ΠΟΤΕ ΔΕΝ κυβέρνησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πριν από λίγο ήταν το 3-4%, και ίδρωνε να μπει στο κοινοβούλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που, επιτέλους, ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ρε καλόπαιδα….
Με πολιορκητικό ΚΡΙΟ (του πάει) τον κ. Βενιζέλο (και συνολικά το ΠΑΣΟΚ, που έχει και ..επί προσωπικού τη μύγα, αφού χάνει τα ..ποσοστά επί της …κουτάλας) η συγκυβέρνηση έχει εξαπολύσει …ανένδοτο (πού ‘σαι γέρο να μας δεις) αγώνα, ενάντια στο κόμμα του κ. Τσίπρα ! ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν προ πολλού ξεπεράσει σε ΜΕΝΟΣ, τους διαφόρους ..λοχαγούς του κ. Κουβέλη, που από ..προεκλογικά, θεωρούσαν κύριο αντίπαλό τους τον ΣΥΡΙΖΑ ! Μέχρι και –ποιος λέτε;- η κ. Μπακογιάννη (!!) απηύδησε, προ ημερών, και τόλμησε να ξεστομίσει πως ‘ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ’ (sic: πάει να πει, για μερικά, φταίει)….
Τώρα, με τις διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, έχουν οι άνθρωποι τελείως, ξεφύγει ! Εκείνος ο Κεδίκογλου, δεν παίζεται ! Αφού –δήλωσε χθες- ο κ. Δένδιας δέχεται επίθεση ‘κι απ’ τα δύο άκρα’ πάει να πει ‘πως κάνει καλά τη δουλειά του’ !!! Τέτοιου διαμετρήματος επιχείρημα, μόνο αυτός μπορούσε να εμπνευστεί !! Σήμερα, με αφορμή ένα βίντεο από κάποια ομιλία βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (Βαγγέλη Διαμαντόπουλου) όπου ο άνθρωπος ανάμεσα σε πολλά άλλα, λέει και την φράση ‘ή πεθαίνει κανείς ή παίρνει το όπλο’, ο ίδιος αυτός, (ο κ. Κεδίκογλου) ανακαλύπτει …προτροπή σε …‘ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ’!!! ‘Απ’ τον κ. Δένδια, συγχωρήστε με, μα δεν περίμενα, κάτι λιγότερο εμετικό  απ’ τις γνωστές του δηλώσεις στις ‘Ανατροπές’ του Πρετεντέρη (ακόμη κι αυτός, στο τέλος έτρεχε να σώσει την …δημοσιογραφική του υπόληψη)…
Ο κ. Σαμαράς, λοιπόν, τηρεί τις προεκλογικές του υποσχέσεις: Θα τις βγάλει τις κουκούλες απ’ τα καθήκια τους …Συριζαίους ! Ότι και να κάνει ο κ. Τσίπρας ! Παρά τις επίμονες δηλώσεις του (είμαστε κι εμείς ..νοικοκυραίοι). Παρά τα ταξίδια του, από Αργεντινή μέχρι Γερμανία κι από Κίνα μέχρι Αμερική, κανέναν πια δεν μπορεί να ..ξεγελάσει ! Γιατί είναι πλέον αποδεδειγμένη η ευθεία σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία: Eχει, στα σοβαρά, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙ τους ..συγκυβερνήτες !
Πηγή : Καθρέπτη, Καθρεπτάκι μου