Σελίδες

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Στρούμφ κομμουνιστές;

Είναι τα Στρούμφ κομμουνιστές;


1. Δεν έχουν κάποια επίσημη θρησκεία, με λίγα λόγια είναι άθεοι.
2. Δεν είναι Ρατσιστές (τους βοηθούν όλους, χωρίς φυλετικές ή οποιουδήποτε είδους διακρίσεις).
3. Φοράνε όλοι τις ίδιες στολές.
4. Δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, βρίσκονται όλα στο ίδιο σημείο της κοινωνικής πυραμίδας, ακόμη και η Στρουμφίτα.
5. Δεν υπάρχει ιδιωτική περιουσία, καθώς ακόμη και τα σπιτάκια τα οποία κατοικούν δεν τους ανήκουν. Το φαγητό και οι πρώτες ύλες είναι κοινά και μοιράζονται εξίσου.
6. Υπάρχει κατανομή εργασιών και τα στρουμφάκια δεν αλλάζουν επαγγέλματα. Υπάρχει το στρουμφ χτίστης, γεωργός, μάγειρας κτλ.
Perierga.gr - Είναι τα Στρούμφ κομμουνιστές;Επιπλέον υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα Στρουμφ ασπάζονται την κομμουνιστική ιδεολογία. Σε ένα επεισόδιο στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα. Μετά αντί να τα μοιραστεί με τα αλλα στρουμφάκια, τα θεωρεί δικά του και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την τσάπα του Κηπουρού, τα εργαλεία του Ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του Μπαμπαστρούμφ που εξηγεί στο Λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.
Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρη οδηγεί τα στρούμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Μπαμπαστρούμφ με καταστροφή της μηχανής και δημιουργία αποθήκης φαγητού.
Τέλος ο Δρακουμέλ κυνηγάει τα στρουμφάκια όχι για να τα φάει (αυτό γίνεται στα τελευταία επεισόδια) αλλά για να παράξει χρυσό. Ο Δρακουμέλ δηλαδή είναι ο εκπρόσωπος του καπιταλισμού.
Αναφέρουμε τα παραπάνω ως χιουμοριστικά και μόνο, αν και η σχετική συζήτηση κρατάει χρόνια στο διαδίκτυο στη σοβαρή της μορφή.

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Σύγχρονο Νεοελληνικό Λεξικό με όλα τα νέα περιεχόμενα των λέξεων


 σΑτΥρΟπΡόΚοΣ
- Μπαμπά τι θα πει «πείνα»;
- Πείνα παιδί μου, θα πει να έχουν φαγητό οι άνθρωποι αλλά να μην μπορούν να φάνε με αποτέλεσμα να μένουν νηστικοί.
- Μπαμπά τι θα πει «αυτοκτονία»;
- Αυτοκτονία παιδί μου, θα πει να πεθαίνουν οι άνθρωποι από μόνοι τους με σκοπό να ρίξουν τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις. Πάνω από τρεις χιλιάδες τέτοιοι κακοί άνθρωποι το προσπάθησαν χωρίς επιτυχία.
- Εξαθλίωση;
- Εξαθλίωση θα πει να αναγκάζονται κάποιοι, χωρίς να φταίνε, να πρέπει να πουλήσουν τη δεύτερη Καγιέν τους.
- Εξευτελισμός;
- Εξευτελισμός θα πει να αναγκάζεται κάποιος καταζητούμενος, πρώην επιχειρηματίας, εκδότης, τραπεζίτης και ιερός ευεργέτης, να μεταμφιέζεται σε παπά για να διαφύγει στο εξωτερικό.
- Υπεύθυνη πολιτική στάση;
- Αυτό θα σου το εξηγήσω στις επόμενες εκλογές όταν ρωτήσω το Θείο Φώτη.
- Δημοκρατική Αριστερά;
- Η Αριστερά που δεν είναι Αριστερά.
- Δημοσιονομική Πειθαρχία;
- Αυτό είναι δύσκολο να στο εξηγήσω με λόγια. Θα σε πάω αύριο στο σπίτι ενός άνεργου και μετά στο σπίτι ενός τραπεζίτη για να το καταλάβεις. Είναι αυτό για το οποίο πασχίζουν οι κυβερνήσεις εδώ και τέσσερα χρόνια.
- Άνεργος;
- Ο τεμπέλης, αυτός που δεν έκανε καλά τη δουλειά του και τον απέλυσαν.
- Όπως ο Παπανδρέου;
- Όχι, αυτός την έκανε καλά τη δουλειά του. Γι΄αυτό και πήρε προαγωγή.
- ΜΑΤ;
- Μικρά Αγνά Παιδάκια.
- Αυτό είναι ΜΑΠ, όχι ΜΑΤ!
- Δεν έχεις ακούσει που εσάς τα Παιδάκια, μερικές φορές σας αποκαλούμε Τερατάκια;
- Έγκριτος δημοσιογράφος;
- Πρέπει να μου πεις πόσα παίρνει για να σου απαντήσω, διότι, άλλα τα μάτια του Γιαννιού και άλλα τ΄αυτιά του Μπάμπη.
- Παιδεία;
- Μένει αγράμματος όποιος λεφτά δεν έχει για να την έχει.
- Υγεία.
- Πεθαίνει όποιος λεφτά δεν έχει για να την έχει.
- Σύνταξη γήρατος;
- Είναι ο τρόπος που συντάσσουν ένα κείμενο όσοι έχουν γεράσει.
- Σύνταξη αναπηρίας;
- Είναι ο τρόπος που συντάσσουν ένα κείμενο όσοι είναι ανάπηροι.
- Υποκρισία;
- Αυτό που κάνει ο Κας Ιντιαρ Ις. Πετάει τα γυαλιά του για να εμφανιστεί στις οθόνες των καναλιών που βρίζει για την ποιότητα του προγράμματός τους.
- Χρυσή Αυγή;
- Ο καλύτερος φίλος των πλουσίων ντόπιων και ξένων.
- Υπεραξία;
- Λίστα Λαγκάρντ.
- Μίζες;
- Λίστα Χριστοφοράκου;
- Πλούτος;
- Λίστα Λαγκάρντ και λίστα Χριστοφοράκου.
- Φόβος;
- Αυτό που νιώθει ένας 67χρονος υπουργός που προσπαθεί να σώσει έναν λαό, όταν δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του για να βγει έξω. Σε μπέρδεψε το 67χρονος; Όντως, δεν του φαίνεται.
- Αριστερός δημοσιογράφος;
- Ή αυτός που γράφει με το αριστερό ή αυτός που ζητάει συνέχεια προκαταβολές - και φυσικά τις παίρνει - για το βιβλίο που έχει γράψει.
- Δεξιός δημοσιογράφος;
- Ή αυτός που γράφει με το δεξί ή αυτός που βρίζει συνέχεια ένα κανάλι και στο τέλος κάνει δική του εκπομπή σ΄αυτό.
- Δούλος;
- Αυτός που περιμένει κάποιον ηγέτη να τον σώσει.
- Ραγιάς;
- Αυτός που περιμένει τον Αγά να τον σφάξει για να αγιάσει.
- Κοινοβουλευτική λειτουργία;
- Να πίνουν ούζα πριν την επερώτηση, να σφάζονται κατά τη διάρκεια της επερώτησης μπροστά στα «μάτια» της τηλεόρασης και μετά να συνεχίζουν τα ούζα.
- Δικαιοσύνη;
- Για ποιον;
- Μα για όλους.
- Δεν υπάρχει μέχρι τώρα λέξη με τέτοιο περιεχόμενο.
- Διεκδίκηση;
- Επικίνδυνη.
- Γι΄αυτόν που διεκδικεί;
- Όχι! Γι΄αυτόν που διεκδικεί είναι η μόνη ελπίδα. Για τους αποδέκτες της διεκδίκησης είναι επικίνδυνη.
- Αγώνας;
- Η μόνη ελπίδα.
- Ελπίδα;
- Αυτό που γεννιέται μόνο με τον αγώνα.
- Καπιταλισμός;
- Αυτό που βιώνουν τα 2 εκατομμύρια άνεργοι.
- Βαρβαρότητα;
- Το ίδιο.
- Άρα;
- Διάβασε και λίγο Μαρξ. Δεν είμαι δα και ο Μπαμπινιώτης.http://aristeroblog.gr

Κουμμούνια!!!

Κουμμούνια!!!



Του Δημήτρη Δανίκα 
 
Μου είπαν ψέμματα πολλά. 
Κι εγώ σαν χαιβάνι τα ρούφηξα μονοκοπανιά. 

Δηλαδή 
Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία θα χάσουμε τα σπίτια μας και την περιουσία μας ...

Τώρα μας τα παίρνουν κανονικά κι εμείς εκλιπαρούμε τα γερμανικά αφεντικά να μην φορολογήσουν τουλάχιστον τα αγροτεμάχια τα ...
ξερά.

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία οι μισθοί μας θα κατρακυλήσουν στα φραγκοδίφραγκα τα ελληνικά 

Τώρα, επισήμως, οι μισοί χαμάληδες λαμβάνουν κάπου πεντακόσια και οι άλλοι μισοί ζήτημα είναι αν μισθοδοτούνται κάθε τρεις με έξι μήνες. 

Ασε το που σου λένε «μόνο τριακόσια έχει. Θέλεις; Οχι; Ο επόμενος» 

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούμια αρπάξουν την εξουσία δεν θα έχει ούτε πολυφωνία, ούτε διαφορετικότητα, ούτε ελευθερία 

Τώρα η γραμμή μόνο μία. Κούρεμα, ξύρισμα και πάλι κούρεμα και πάλι ξύρισμα. Μονόδρομος ο ευρωπαικός παράδεισος. Αλλιώτικα γκρεμός και χρεοκοπία 

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία τα αφεντικά δεν θα είναι ελληνικά αλλά κόκκινα, Σοβιετικά και σταλινικά 

Τώρα ο Σαμαράς είναι εντολοδόχος και κλητήρας κανονικόςγιατί πραγματικός πρωθυπουργός και αρχηγός κάποιος γάλλος, κάποιος γερμανός και κάποιος υπαλληλίσκος Ολλανδός 

Αυτά λέω στον εαυτό μου, Και αφού πρώτα τον κοιτάξω στον καθρέφτη στην συνέχεια ανοίγω διάπλατα την παλάμη μου, την στρέφω στην ταλαιπωρημένη και υποταγμένη φάτσα μου και φωνάζω δυνατά:
 Καλά να πάθεις μαλάκα!http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6489.html

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Το κράτος τους...





Πάντα υπήρχε.
Με τις εξέδρες του και τους "επισήμους" του.
Τους μηχανισμούς Βίας και τους μπάτσους.
Τις ταξικές επιλογές του.
Με τους Προδότες και τους Υποτελείς.

Το αστυνομικό κράτος Ζει.
Με πράσινες ή γαλάζιες ανταύγειες.
Με τον Μπάλκο ή τον Δένδια.
Τον Παπουτσή ή τον Χρυσοχοίδη.

Το αστυνομικό κράτος είναι εδώ.
Μαύρο-κατάμαυρο και δυνατό.
Με φράχτες και ελεύθερους σκοπευτές.
Με χημικά και γκλομπς.

Το ταξικό Κράτος είναι εδώ.
Πάντα ήταν.
Προστάτης της Ολιγαρχίας.
Εχθρός του Λαού και των Δικαιωμάτων του.

Το Κράτος-Φρουρός είναι παντού.
Στις 25 Μάρτη και στην Ανάσταση.
Στο σπίτι, στην Πλατεία,στη Δουλειά.
Στο μάθημα και στο μπαράκι.
Δίπλα μας. Απέναντί μας. Μπροστά μας.

Το Κράτος-Εργολάβος ανθεί.
Κατασκευάζει κλουβιά και γυάλες.
Να προστατέψει τους ημέτερους.
Τους yes men.
Τα λαμόγια της Πωλητικής.
Χτίζει ελλάδες συνεταιρικά.
Ξεπουλάει συνεταιρικά.
Δέρνει συνεταιρικά.
Σταυρώνει συνεταιρικά.

Το Κράτος είναι ΑΥΤΟΙ.
Η μαύρη συγκυβέρνηση.
Οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι παπαγάλοι.
Το Κράτος είναι ΑΥΤΟΙ.
Το πασοκ και η ΝΔ.
Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Ο Κουβέλης.

ΕΜΕΙΣ είμαστε...Λαός.
Ενα άλλο...Κράτος.
Ανοργάνωτο. Φοβισμένο. Υποτιμημένο.
Χρεοκοπημένο, αλλά...Ζωντανό!!
Ενα άλλο Κράτος που ΔΕΝ έχει
συνειδητοποιήσει τη Δύναμή του.
Την απόλυτη Ισχύ του.
Το Ρόλο του στην Ιστορία.

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

απαλλοτρίωσης ιδιωτικού πλούτου, συγκεκριμένα των καταθέσεων

Bail-in: Μετάβαση στην εποχή της απόλυτης ανασφάλειας και της νόμιμης κλοπής


Η κλοπή ιδιωτικού πλούτου από το κράτος, όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες στην Κύπρο, όταν μάλιστα ως πρώτη και ύψιστη αρχή στα καταστατικά του αναφέρεται η άνευ όρων προστασία του, αποτελεί μια πρωτάκουστη στροφή της Ευρώπης από τα προτάγματα του φιλελευθερισμού στα οποία για αιώνες γαλουχήθηκε, στην αυθαιρεσία των δικτατοριών και ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ασύντακτες και πολιτειακά αδιευκρίνιστες.
 
Αν οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα, θα πρέπει να είχαν προσέξει τα συνεχόμενα δημοσιεύματα, εδώ και μήνες του Reuters για το ενδεχόμενο αυτό, τα οποία έρχονταν, διαψεύδονταν, αποσύρονταν και επανέρχονταν. Και πριν από αυτά, ήταν και τα δημοσιεύματα του Spiegel, ήδη από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που δρώντας ξεκάθαρα σαν το λαγό του Βερολίνου, έθεταν για πρώτη φορά θέμα ανόσιων ρωσικών κεφαλαίων τα οποία, για λόγους που συγκρούονταν με την πρωσική «ηθική» δεν θα έπρεπε να διασωθούν με τα τίμια χρήματα του μέσου σκληρά εργαζόμενου Γερμανού φορολογούμενου, αποκρύπτοντας φυσικά το γεγονός ότι μέρος των χρημάτων αυτών προέρχονταν από τα ίδια αυτά ανίερα ρωσικά χρήματα, μόνο, που αντί της Λαϊκής στην Κύπρο ήταν παρκαρισμένα στα βάθη της Deutsche Bank. Πάντως το ίδιο περιοδικό, σε χρόνο ανύποπτο, (Σεπτέμβριος του 2009), όταν μπορούσε ακόμα, ως φαίνεται, να αρθρογραφεί ελεύθερα, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy», παραθέτοντας ποικίλες λεπτομέρειες για το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, στην ένατη μόλις θέση από άποψη εχεμύθειας, σύμφωνα με την κατάταξη του Tax Justice Netowrk.
 
Τώρα πλέον που εμπεδώθηκε η καταστρατήγηση της αρχής προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας, ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί μια στιγμιαία ανωμαλία και εξαίρεση της καπιταλιστικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα τον κανόνα για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει.  Και τούτο επιβεβαιώνεται από μια πλειάδα συναφών, και απ’ ότι φαίνεται συντονισμένων κινήσεων και από διάφορες άλλες χώρες. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι,
 
πριν ο «αλέκτωρ φωνήσαι τρις», βλέπουμε την Ισπανία, χωρίς ίχνος ενοχής, να σπάει το ταμπού, όπως ας πούμε η παρθένα κόρη μετά την πρώτη της φορά, και να κάνει το ίδιο ακριβώς, όπως και η Κύπρος. Σε μικρότερη, προς το παρόν κλίμακα, με ένα μικρό μόνο ξάφρισμα στην αρχή, αλλά είπαμε, έτσι και αρχίσει η κόρη να της καλαρέσει, δύσκολα θα βάλει φρένο, άσε που κάποια μέρα μπορεί να βγει και στο καλντερίμι.
 
Τα ίδια ακριβώς μαντάτα μας έρχονται και από άλλο γεωγραφικό χώρο, τη μακρινή μας Νέα Ζηλανδία, η οποία ετοιμάζοντας εδώ και καιρό την εφαρμογή ενός πανομοιότυπου σχεδίου, (Open Bank Resolution Policy το ονομάζει), απαλλοτρίωσης ιδιωτικού πλούτου, συγκεκριμένα των καταθέσεων, διευκρινίζει την αλλαγή παραδείγματος ως προς τις υφιστάμενες εγγυήσεις, οι οποίες παύουν πλέον να ισχύουν. Οι τράπεζες θα μπορούν εφ εξής να παίζουν, να χάνουν και λογαριασμό να μην δίνουν, αφού πλέον τις ζημιές θα τις καλύπτουν οι καταθέτες, υποχρεωτικά και με το νόμο. Αν αυτό δεν είναι ο θρίαμβος και η αποκορύφωση της ισχύος των τραπεζιτών, τότε τι άλλο να ‘ναι!  
 
Και νάταν μόνο η Νέα Ζηλανδία; Πίσω στον Δεκέμβρη του 2012, η Τράπεζα της  Αγγλίας εκπόνησε σχέδιο για τη διάσωση των Too-Big-To-Fail τραπεζών, στο οποίο προβλέπεται και η συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίησή τους, κάτω από τη λογική ότι αν δεν αναλάβουν οι καταθέτες, η τράπεζα θα χρεοκοπήσει, οπότε…Έκτακτα!
 
Ο ιδιωτικός πλούτος όμως δεν συνίσταται μόνο σε αποταμιεύσεις, αλλά περιλαμβάνει και ακίνητα και κινητά και μετοχές, ομόλογα, αξιόγραφα, και άλλα πολλά που μπορούν να αποτιμηθούν. Τον τελευταίο καιρό βλέπω διάφορα δημοσιεύματα, γερμανικής προέλευσης, όπως αυτό στη Handelsblatt από τον chief economist της Commerzbank, γεμάτα από προσθαφαιρέσεις και συγκρίσεις του ιδιωτικού πλούτου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες της περιφέρειας, τα οποία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι οι φτωχοί της παρέας, συγκρινόμενοι με τους Κύπριους, αλλά και τους Ιταλούς, οι οποίοι εσχάτως μπαίνουν κι αυτοί στο στόχαστρο, είναι οι Γερμανοί! Χωρίς να δηλώνεται ακόμα ρητά, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας σύγκριση είναι πασιφανής. Bουρ, για φόρο περιουσίας λοιπόν στους Ιταλούς, μιας και τα περιουσιακά στοιχεία της Ιταλίας αποτιμώνται στο 173% του ΑΕΠ, ενώ της Γερμανίας μόλις στο 124%!
 
Όλα πλέον δείχνουν ότι το τέρας όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πληγωμένο πλέον βαριά και ανεπανόρθωτα, κάνοντας απεγνωσμένες κινήσεις για να σωθεί, καταστρέφει, καίει και καίγεται.
ΠΗΓΗ: CYNICAL
 

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Κρίση, δημοκρατία, ευρώ

Κρίση, δημοκρατία, ευρώ

Σπύρος Μαρκέτος
Στα τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής η χώρα έχει καταρρεύσει. Το εγχώριο προϊόν μειώθηκε παραπάνω από 21% σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, και αναμένεται να μειωθεί άλλο 6% φέτος. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, αφότου άρχισαν να τηρούνται οικονομικές στατιστικές, δεν σημειώθηκε τέτοια πτώση της παραγωγής χωρίς πόλεμο ή εμφύλιο. Σε δυο προηγούμενες συγκυρίες η Ελλάδα πλήγηκε από οικονομική κρίση ενώ βρισκόταν δεμένη σε μια νομισματική ένωση ή σε ένα σκληρό νόμισμα. Ανάμεσα στον πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς, οπότε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος τήν κρατούσε στη Λατινική Ένωση, δηλαδή το ευρώ εκείνης της εποχής. Και το 1929-1932, όταν διατηρούσε σταθερή ισοτιμία με τη στερλίνα. Και τις δυο φορές διαλύθηκε το πολιτικό σύστημα. Η πορεία είναι σαφής: ή εμείς ή αυτοί. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ αυτοί ετοιμάζονται συστηματικά για μια σύγκρουση που μπορεί να μετατρέψουν σε εμφύλιο, η αριστερά σφυρίζει αμέριμνα.
Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής που εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010, στο μέτρο βέβαια που κάμπτουν την αντίσταση του λαού, η οποία ωστόσο παραμένει ακλονητη. Πρώτος, η αναγνώριση του δημόσιου χρέους, μολονότι αυτό έχει καταγγελθεί ως απεχθές, αθέμιτο, ή ακόμη και παράνομο, όπως για παράδειγμα αποδείχθηκε στην περίπτωση του μεγάλου δανείου που συνήψε ο δήμος Ζωγράφου και το οποίο φορτώθηκε στον κρατικό προϋπολογισμό κατ’ απαίτηση της Τρόικας. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, ο οποίος θα ήταν αυτονόητος αν το δημόσιο λειτουργούσε με κριτήρια ιδιωτικού τομέα, δεν συζητιέται καν, μολονότι τόν αξιώνουν με πειστικά επιχειρήματα φορείς όπως η Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ή το Χωρίς Χρέος Χωρίς Ευρώ. Παρά την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε τούτη η πολιτική, και η οποία από μόνη της συνιστά λόγο έγκυρο κατά το διεθνές δίκαιο για να ανασταλούν οι πληρωμές στους πιστωτές, δηλαδή κατάστασης ανάγκης, η Τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους τραπεζίτες είναι ιερές, ενώ προς τους πολίτες ανύπαρκτες. Επιστρέψαμε σε αντιλήψεις περί κράτους χειρότερες ακόμη και από εκείνες τις οποίες κατάργησε η Γαλλική Επανάσταση.
Δεύτερος πυλώνας, η διάσωση των τραπεζιτών με τίμημα την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας. Οι νέες ρυθμίσεις υπέρ των τραπεζών στο τελευταίο νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, και γενικά η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου το οποίο ευνοεί σκανδαλωδώς τους τραπεζίτες εις βάρος οικογενειών και επιχειρήσεων, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Από το 2010 το κράτος ενίσχυσε τις τράπεζες με τουλάχιστον 168 δις σε ρευστό και εγγυήσεις, εκτοξεύοντας έτσι στα ύψη το δημόσιο χρέος. Για την εξυπηρέτηση του οποίου, με επιτόκια πιστωτικών καρτών πλέον, δαπανούνται ασύλληπτα ποσά, τα οποία επίσης καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια των … τραπεζιτών. Εννοείται ότι από κανέναν δεν ζητούνται ευθύνες για τη χρεωκοπία του συστήματος, η οποία θα είχε αποφευχθεί αν οι τράπεζες τηρούσαν τις νόμιμες προβλέψεις περί ρευστότητας. Ευθύνες όχι μόνον αστικές, αλλά και ποινικές. Οι πολιτικοί έχουν πλέον γίνει αναλώσιμοι, αλλά οι τραπεζίτες εξακολουθούν να μη μπαίνουν φυλακή.
Ο τρίτος πυλώνας, ο οποίος ελάχιστα απασχόλησε τη δημόσια συζήτηση, ήταν η παραμονή στην ευρωζώνη. Οι λιγοστές φωνές που ακούστηκαν υπέρ του εθνικού νομίσματος περιθωριοποιήθηκαν συστηματικά. Για παράδειγμα, όσοι κόπτονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ, και ιδίως πολλοί λεγόμενοι αριστεροί οικονομολογοι, άφησαν ασχολίαστα τα τεκμηριωμένα αντίθετα επιχειρήματα του διεθνούς ερευνητικού φορέα Repοrt On Mοney and Finance που παρουσιάστηκαν στη μελέτη Ρήξη. Μια διέξοδος από την κρίση της ευρωζώνης. Όλοι εκείνοι που καταστροφολόγησαν για τη δήθεν φρίκη της εξόδου από το ευρώ είναι άφαντοι τώρα που οι συνέπειες της παραμονής σ’ αυτό αποδεικνύονται ακόμη χειρότερες. Και κανείς τους δεν προτείνει μια στρατηγική για να ξεπεραστεί η κρίση εντός της ευρωζώνης. Ξέρουν οτι δεν υπάρχει.
Κανείς τους δεν λέει με ποιόν τρόπο θα ανακάμψει η παραγωγή, ή ακόμη και πώς θα σωθεί το τραπεζικό σύστημα όταν η παροχή χρήματος ρυθμίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι επιλογές της οποίας αποδείχθηκαν διαλυτικές για τις οικονομίες της ευρωπαίκής περιφέρειας. Και η οποία, επικεφαλής της Τρόικας, μας ποδηγετεί στην τωρινή συμφορά. Κανείς τους δεν παραδέχεται ότι το ίδιο το ευρώ γίνεται καθημερινά πιο εύθραυστο, ενώ εξελίξεις σε χώρες όπως η Ιταλία ή η Ισπανία μπορούν ανά πάσα στιγμή να το βυθίσουν. Ή ότι μπορεί απλούστατα να μας εκπαραθυρώσει όποτε θέλει η Γερμανία, ίσως μόλις οι επιχειρηματίες της ολοκληρώσουν την καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου. Προκαλεί πανικό η ιδέα ότι ίσως σύντομα αποδειχτούν μάταιες όλες οι θυσίες που έγιναν για να μείνουμε στο κοινό νόμισμα. Ποιός θα εισπράξει τότε τη λαϊκή οργή;
Ορθά τονίζουν πολλοί οικονομολόγοι, αριστεροί και δεξιοί, έλληνες και ξένοι, ότι η έξοδος από την ευρωζώνη είναι μονόδρομος για τις περιφερειακές οικονομίες. Ένα απλό παράδειγμα μας δείχνει πόσο περισσότερές επιλογές έχουμε αν ελέγχουμε το νομισμά μας απ’ ό,τι αν το ελέγχουν άλλοι. Πως δηλαδή η εξασφάλιση εθνικού νομίσματος δεν είναι καμιά εθνικιστική εμμονή, ούτε επουσιώδης λεπτομέρεια, αλλά αντίθετα συνιστά στοιχειώδες ζήτημα δημοκρατίας· ακόμη περισσότερο, ζήτημα πλέον επιβίωσης. Δεν αρκεί για μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεσή της.
Οι δημοσκοπήσεις που δίνουν παράσταση νίκης στον Σύριζα αποτυπώνουν τις ελπίδες που γεννά η ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης. Όταν η λαϊκή αντίσταση επιβάλει να προκηρυχθούν εκλογές, ελπίζεται να βγει νικήτρια η αριστερά. Η ηγεσία του Σύριζα δείχνει ωστόσο με τις πράξεις της πως περιμένει να πάρει την κυβέρνηση όχι με μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά σαν ‘ώριμο φρούτο’. Για να κερδίσει το πολυθρύλητο ‘κέντρο’ ο Αλέξης Τσίπρας υμνεί το χρεωκοπημένο αμερικανικό όνειρο, δοξολογεί τον Καραμανλή και χαριεντίζεται με τον Μητσοτάκη. Εκτιμά ότι ο κόσμος μέσα στην απόγνωσή του θα ψηφίσει Σύριζα όταν έρθει η ώρα, άρα καλύτερα να μην κουνήσει τη βάρκα. Και κυρίως να μη συγκρουστεί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβέρνήσεις που στηρίζουν το ευρώ. Είναι όμως έτσι;
Στις τελευταίες εκλογές πλησιάσαμε τα όρια της τραπεζικής κρίσης όταν η ενδεχόμενη νίκη του Σύριζα έκανε τους αποταμιευτές ν’ αποσύρουν από τις τράπεζες δεκαπέντε δισεκατομμύρια, ρίχνοντας τις καταθέσεις κάτω από τα δυο τρίτα του ύψους που είχαν αρχές του 2010. Πιστεύει κανείς ότι το ίδιο φαινόμενο δεν θα επαναληφθεί στις ερχόμενες εκλογές; Στην κυβέρνηση της αριστεράς ίσως να μη δοθούν όχι οι εκατό ημέρες που φαντάζεται ότι θα έχει για να επιβάλει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, αλλά ούτε καν εκατό δευτερόλεπτα.
Και αν η τραπεζική κρίση ξεσπάσει προτού καν σχηματιστεί νέα κυβέρνηση; Αν ο κόσμος πάει τη δευτέρα μετά τις εκλογές να πάρει τα ευρώ του από τις τράπεζες, αυτές θα έχουν άραγε να τού τα δώσουν; Ο ιρλανδός τραπεζίτης Τζόναθαν Σούγκαρμαν αποκάλυψε πρόσφατα ότι η τράπεζα στην οποία εργαζόταν, θυγατρική της ιταλικής Unicredit, πέμπτης μεγαλύτερης τράπεζας στην Ευρώπη, διατηρούσε διαθέσιμα πολύ λιγότερα από εκείνα που πρόβλεπε ο νόμος, αλλά η ρυθμιστική αρχή παρά τις καταγγελίες ‘έκανε τα στραβά μάτια’. Γιατί να πιστέψουμε ότι έχουμε σήμερα αυστηρότερη εποπτεία των τραπεζών στην Ελλάδα; Αλλά ακόμη και αν τηρούνται τα νόμιμα διαθέσιμα, οι τράπεζες θα έχουν επαρκή ρευστότητα;
Οπότε ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να σπεύσει στο Βερολίνο εκλιπαρώντας έκτακτη χρηματοδότηση ώστε να αποφευχθεί η τραπεζική κρίση και η επακολουθη κοινωνική αναταραχή. Με τίμημα την υποταγή του στη μνημονιακή πολιτική, να γίνει δηλαδή δεύτερος Σαμαράς. Την περασμένη άνοιξη είχαν συζητηθεί προεκλογικά, ως αντάλλαγμα για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση, δεσμεύσεις του Σύριζα ότι θα σεβόταν το Μνημόνιο. Γιατί να μην απαιτηθούν τώρα;
Η δεύτερη επιλογή είναι άμεσος δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, ακαριαία παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και διαγραφή του, και έξοδος από το ευρώ για να αποτραπεί η τραπεζική κρίση. Όταν πληρώνεις σε εθνικό νόμισμα έχεις όσο θέλεις, ενώ οι επικυρίαρχοι χάνουν τα περιθώρια εκβιασμών που διαθέτουν σήμερα. Δεν μπορούν πια να σου κλείσουν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης.
Αν τυχόν βλέπει κανείς τρίτη επιλογή, ας την καταθέσει. Αν δεν βλέπει, τότε η αριστερά επείγει να εξηγήσει καθαρά στον λαό ότι η έξοδος από το Μνημόνιο προϋποθέτει έξοδο από το ευρώ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο. Η τραπεζική κρίση να απειληθεί νωρίτερα, και εγγυήσεις από την αντιπολίτευση να ζητηθούν προεκλογικά, ανατρέποντας τη μεγαλοφυή στρατηγική του Σύριζα, που είναι να αποσυνδέει Μνημόνιο από ευρώ.
Δημοκρατία σημαίνει ότι οι πολίτες αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική, και μάλιστα γνωρίζοντας τις εναλλακτικές λύσεις. Έχουμε αλήθεια δημοκρατία όταν τις βασικές αποφάσεις τις παίρνει η ανεξέλεγκτη από το λαό ΕΚΤ, ενώ ο λαός δεν πληροφορείται καν την αμφισβήτηση του ευρώ από τους ειδικούς;
Δημοσιεύτηκε με τροποποιήσεις στο περιοδικό «Επίκαιρα»

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Τι αντιπροσωπεύει στ’ αλήθεια το «όχι» της Κυπριακής Βουλής;




(ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ)
kypros
Του Δ.ΚΑΖΑΚΗseisaxthia.
Είναι πολύ όμορφο και ρομαντικό να ονειρεύεται κανείς ότι στην εσχατιά του ελληνισμού, κάποιοι πατριώτες πολιτικοί είπαν «όχι» στον πρόσωπο του νέου κατακτητή. Ωραίο θα ήταν, μόνο αν ήταν αληθινό. Και δεν είναι. Το «όχι» της Κυπριακής Βουλής αφορά μόνο στο «κούρεμα» των καταθέσεων και όχι την υποταγή της Κύπρου στην αποικιοκρατική κηδεμονία της τρόικας και των Ευρωπαίων (βλέπε κυρίως Γερμανών). Πρόκειται για ένα «όχι» εντελώς προσχηματικό μιας και δεν πρόκειται να σώσει ούτε καν τις καταθέσεις. Κυρίως τις λαϊκές αποταμιεύσεις των νοικοκυρών της Κύπρου.
Καταρχάς για να το ξεκαθαρίσουμε, το όλο παιχνίδι που παίζεται είναι στημένο και από τις δυο πλευρές. Τόσο από την σκοπιά της Ευρωζώνης, όσο και από τη σκοπιά των Κυπρίων κυβερνητών. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε όχι λόγω μεγάλης κρίσης στην οικονομία της Κύπρου. Η οικονομία της Κύπρου δεν είναι από τις χειρότερες περιπτώσεις, ούτε ήταν στο χείλος της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε από τις τράπεζές της. Πρωτίστως από την Τράπεζα της Κύπρου και την Λαϊκή, πρώην Μαρφίν. Πώς γίνεται να καταρρεύσουν δυο τραπεζικοί κολοσσοί όταν οι καταθέσεις, η καταθετική βάση που δηλώνουν είναι σχεδόν 2 φορές του ΑΕΠ της Κύπρου; Μόνο στην περίπτωση που οι τραπεζίτες κατασπατάλησαν τα χρήματα των καταθέσεων σε μαύρα δάνεια και χορηγήσεις, σε επενδύσεις κερδοσκοπίας και ευκαιρίας και σε λεηλασία γενικά. Αυτό ακριβώς συνέβη με τις Κυπριακές τράπεζες. Οι τραπεζίτες, ή μεγαλοκαρχαρίες που το έπαιζαν εθνικοί επενδυτές και μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας λεηλάτησαν κυριολεκτικά διαμέσου των τραπεζών τους το χρήμα που υπήρχε σ’ αυτές – κυρίως σε καταθέσεις – μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Σήμερα οι καταθέσεις αυτών των τραπεζών υπάρχουν μόνο σε κομματικά ταμεία, λογαριασμούς παράκτιων εταιρειών ανά τον κόσμο, σε ομόλογα και παράγωγα του εξωτερικού και σε άλλες σκιώδεις τραπεζικές επενδύσεις κρυμμένες στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.
Ποιος θυμάται σήμερα τον κ. Βγενόπουλο και τον όμιλο Marfin Investment Group; Ποιος θυμάται τους εκάστοτε κυβερνητικούς να τον πλασάρουν ανοιχτά σαν εθνικό επενδυτή, ο οποίος εξαγόραζε τα πάντα με ξένα κεφάλαια διαμέσου ενός fund, όπως ήταν η MIG; Με την κρίση οι τράπεζες της Κύπρου άρχισαν να αντλούν αυξημένη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι. Όμως και αυτή την αυξημένη ρευστότητα οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες την σπατάλησαν σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις σε ελληνικά και άλλα ομόλογα ποντάροντας στην χρεοκοπία της Ελλάδας. Έτσι όταν ήρθε το PSI, δηλαδή η αναδιάρθρωση του χρέους στην Ελλάδα, οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες εισέπραξαν τα πλούσια ανταλλάγματα που προσφέρθηκαν στις τράπεζες που θα έβαζαν τα ομόλογά τους στο «κούρεμα». Να θυμίσουμε εδώ ότι το τραπεζικό λόμπι του κ. Νταλάρα – στο οποίο ανήκαν και οι κυπριακές τράπεζες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων – πήρε αποζημίωση για την συμμετοχή του στο PSI, 30 δις ευρώ μετρητά για λογιστικές ζημιές που δεν ξεπερνούσαν τα 18 δις ευρώ. Ανάμεσα στους ωφελημένους ήταν και οι τράπεζες της Κύπρου, που εκτιμάται ότι για 5 δις ευρώ λογιστική ζημιά λόγω ελληνικών ομολόγων, εισέπραξαν γύρω στα 7 δις ευρώ αποζημίωση ως μετρητά φορτώνοντας πρόσθετο χρέος στον Έλληνα φορολογούμενο.
Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και την μετανάστευση καταθέσεων και κεφαλαίων από την Ελλάδα στην Κύπρο, που ανήλθαν τουλάχιστον σε άλλα 5 δις ευρώ, οι κυπριακές τράπεζες βγήκαν ωφελημένες από την χρεοκοπία της Ελλάδας. Γι’ αυτό και είναι εντελώς πρόστυχη η προσπάθεια να φορτώσουν την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Είναι καθαρό ψέμα και μπορεί να το ισχυριστεί μόνο όποιος δεν ξέρει, ή είναι τόσο απατεώνας που ενώ ξέρει τι έχει συμβεί, το παπαγαλίζει από σκοπιμότητα.
Όταν το 2012 οι κυπριακές τράπεζες δεν άντεξαν άλλο και προσέφυγαν στον ELA (στον μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας) προκειμένου να μην καταρρεύσουν, οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί έθεσαν θέμα ανταλλαγμάτων, δηλαδή αποικιακής κατοχής του νησιού διαμέσου της τρόικας. Η κυβέρνηση Χριστόφια, προκειμένου να καλύψει την ληστεία των κυπριακών τραπεζών από τους ολιγάρχες της οικονομίας και της πολιτικής, δέχτηκε με ιταμό τρόπο να πουληθεί το νησί σε τιμή ευκαιρίας. Κι έτσι υπέγραψε μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις τη σύμβαση εκχώρησης του νησιού στην τρόικα. Η προδοσία του Χριστόφια είναι τέτοια που θέλησε ο ίδιος να υπογράψει την θανατική καταδίκη του νησιού, χωρίς καν να πάρει την πρωτοβουλία ενός δημοψηφίσματος προκειμένου έστω να έχει το άλλοθι της ετυμηγορίας ενός «ναι». Η οργανική διαπλοκή στην Κύπρο των μεγάλων κομμάτων και των επικεφαλής τους με τις τράπεζες και τους ολιγάρχες του χρήματος είναι τέτοια, που και μόνο η σκέψη ότι ένα πιθανό δημοψήφισμα θα έφερνε στην επιφάνεια το αληθινό πρόβλημα, δηλαδή εκείνο της διαπλοκής πολιτικής και χρήματος, απέτρεψε τον Χριστόφια ακόμη κι από το να το σκεφτεί. Επιδόθηκε απλά σε κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στην τηλεόραση καθώς ανακοίνωνε την θανατική καταδίκη του νησιού. Οι δικαιολογίες είναι πολύ γνωστές και από την δική μας περίπτωση.
Οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι ένα τραπεζικό σύστημα που εμφανίζει περί τα 68 δις ευρώ καταθετική βάση, εκ των οποίων πάνω από τα 26 δις ευρώ είναι των νοικοκυριών που κατοικούν στο νησί, είναι αδύνατον να καταρρεύσει, είναι αδύνατον να έχει ανάγκη για έκτακτη χρηματοδότηση. Εκτός κι αν οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές, δηλαδή φούμαρα. Κι έτσι άρπαξαν την ευκαιρία. Ζήτησαν τα 5,8 δις ευρώ, δηλαδή περί το μεσοσταθμικό 8% της εικονικής καταθετικής βάσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, από το «κούρεμα» των καταθέσεων. Αυτό είχε τεθεί πολύ πριν τις εκλογές της Κύπρου. Για να προχωρήσει έπρεπε να ξεγελαστεί ο λαός και να έρθει ο οικονομικός δολοφόνος που θα το προωθούσε. Κι αυτός ήταν ο Αναστασιάδης.
Το ζήτημα ήταν όμως ευθύς εξαρχής ότι οι καταθέσεις αυτές δεν υπάρχουν και επομένως τα 5,8 δις ευρώ δεν θα μπορούσαν να αντληθούν από τις κυπριακές τράπεζες. Το γεγονός αυτό το γνώριζαν όλοι. Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Κύπριοι. Κι έτσι στήθηκε το παιχνίδι που παίχτηκε σε βάρος της Κύπρου το προηγούμενο σαββατοκύριακο.
Ας δούμε τα γεγονότα. Έχουμε μια απόφαση του Eurogroup της 15/3 που ανάμεσα στα άλλα θέλει «κούρεμα» των καταθέσεων της Κύπρου. Αν ήθελαν όντως οι Γερμανοί και οι άλλοι να το εφαρμόσουν, τι θα έκαναν; Δεν θα το ανακοίνωναν αμέσως. Ούτε θα επέτρεπαν στον Αναστασιάδη να το κάνει, αν πρώτα δεν εξασφαλίσει με εκβιασμούς, πιέσεις, εξαγορές – κατά τα γνωστά συνήθη – την πολιτική στήριξη στο νησί. Αν το πετύχαινε αυτό, τότε θα έβγαινε και θα έθετε όπως το έθεσε, ή «κούρεμα» καταθέσεων, ή άτακτη χρεοκοπία. Διαφορετικά θα υπήρχε περιθώριο να τροποποιηθεί το μέτρο και να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι.
Αντί γι’ αυτό έχουμε τα εξής κωμικοτραγικά, που ούτε ο πιο ανόητος δεν θα τολμούσε να κάνει. Το Eurogroup ανακοινώνει την επομένη το «κούρεμα». Βγαίνει και ο Αναστασιάδης το Σάββατο και θέτει ευθέως το δίλλημα: ή «κούρεμα», όπως διατάζουν οι Ευρωπαίοι, ή άτακτη χρεοκοπία. Βεβαίως, ο Ααναστασιάδης – όπως και τα επιτελεία της ευρωζώνης – ήξεραν πολύ καλά δυο πράγματα: Αφενός, ο Αναστασιάδης δεν είχε την πολιτική συγκατάθεση των άλλων κομμάτων και τα δικά του «κουκιά» δεν φτάνουν για να περάσει το μέτρο. Αφετέρου, η προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» θα έπληγε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος και θα συνέτριβε την οικονομία του νησιού, η οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις τράπεζές του. Κι αυτό θα συνέβαινε ανεξάρτητα πολιτικών εξελίξεων, ανεξάρτητα από το αν θα αποδεχόταν η Κυπριακή Βουλή το «κούρεμα», ή θα ψήφιζε «όχι».
Τελικά ο Αναστασιάδης δεν πήρε ούτε τις ψήφους του κόμματός του υπέρ του «κουρέματος». Δεν μπορεί να μην το γνώριζε αυτό. Δεν μπορεί να μην το γνώριζαν οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί. Σας θυμίζω ότι η πρόταση του «κουρέματος» έχει τεθεί στο τραπέζι εδώ και μήνες και όλοι την γνώριζαν. Τότε γιατί έγινε όλο αυτό;
Από την μεριά των Γερμανών και των Ευρωπαίων η ενέργεια αυτή ήταν ανοιχτή «πολεμική ενέργεια της ΕΕ εναντίον ανεξάρτητου κράτους-μέλους της». Ήξεραν πολύ καλά ότι ακόμη κι αν πέρναγε το «κούρεμα», τα 5,8 δις ευρώ που ζητούσαν από την Κύπρο δεν υπάρχουν στα ταμεία των τραπεζών. Οπότε επέλεξαν μια προβούν μια ενέργεια – την προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» – που γνώριζαν πολύ καλά ότι θα σακάτευε ανεπανόρθωτα την οικονομία του νησιού. Το τσάκισμα το επέτειναν και με τις δηλώσεις τους οι Μέρκελ και Σόιμπλε στιγματίζοντας την βιομηχανία κεφαλαίων του νησιού και λέγοντας ανοιχτά ότι κανείς που αναζητά καταφύγιο στην Κύπρο δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής. Με λίγα λόγια επέτειναν την κατάσταση πανικού υπό συνθήκες κλειστών τραπεζών. Ότι χειρότερο.
Σ’ αυτό συνέργησε και ο «δικός μας» υπουργός οικονομικών κ. Σουρνάρας, ο οποίος στις 18/3 δήλωσε: «Όσον αφορά εμάς, τόνισα στο Eurogroup ότι είμαστε έτοιμοι να αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα. Θέλω να πω ότι τα καταστήματα αυτά θα παραμείνουν κλειστά σύμφωνα με την απόφαση των κυπριακών αρχών και εκ περισσού λέω ότι όλα τα άλλα καταστήματα ελληνικών ή ξένων τραπεζών στην Ελλάδα θα λειτουργήσουν κανονικότατα.» Προσέξτε αυτό το «αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το τραπεζικό κυπριακό σύστημα είναι τόσο χρεοκοπημένο και υπό κατάρρευση που δεν μπορεί ούτε καν να συντηρήσει τα υποκαταστήματά του και έτσι θα απορροφηθούν από την Ελλάδα. Το πώς και το τι θα επιφέρει θα το δούμε εν καιρώ. Κι εγώ ρωτώ; Υπάρχει καλύτερη ομολογία χρεοκοπίας και κατάρρευσης τραπεζικού συστήματος; Όχι βέβαια. Και πότε γίνεται αυτή η δήλωση; Πριν καν αποφανθεί η Κυπριακή Βουλή για το «κούρεμα».
Με άλλα λόγια το Eurogroup ήξερε πολύ καλά ότι η ενέργεια αυτή, την ανακοίνωση του «κουρέματος», ισοδυναμεί με de facto χρεοκοπία για τις τράπεζες της Κύπρου και γι’ αυτό κανόνισε να απορροφηθούν οι θυγατρικές από την Ελλάδα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Κυπριακής Βουλής. Μάλιστα με κινήσεις και δηλώσεις τους φρόντισαν να επιτείνουν όσο μπορούν την σύγχυση και τον πανικό ώστε να εξασφαλίσουν την κατάρρευση της τραπεζικής οικονομίας του νησιού.
Ο λόγος που έγινε έτσι ήταν για να χτυπηθεί μοιραία η κυπριακή οικονομία, αφ’ ενός για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και να πατήσουν στο νησί ώστε να διεκδικήσουν γεωστρατηγική επιρροή. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πατήσουν στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Κάτι που δεν το κατόρθωσαν ούτε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως επίσης και να διεκδικήσουν μερίδιο από το σύνολο των ενεργειακών πηγών της Κύπρο, κάτι που έχει υπογράψει ήδη ο Χριστόφιας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Βλέπετε γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ και με διαλυμένη την οικονομία του το νησί δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί από τις χρηματοδοτήσεις του ευρωσυστήματος με όλα τα αποικιοκρατικά ανταλλάγματα που επιβάλει πρώτα και κύρια η Γερμανία.
Αφετέρου, εξυπηρετούνται και οι ολιγάρχες του νησιού για την λεηλασία των τραπεζών τους. Ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο τώρα; Η κατάρρευση των τραπεζών – ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού, δεν πρόκειται να ξανανοίξει – δεν φαίνεται να την χρεώνονται, μιας και οφείλεται στην κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του «κουρέματος». Ούτε πρόκειται να δώσουν λόγο για το που πήγαν τα λεφτά των καταθετών, μιας και δεν θα χρειαστεί να καταβάλουν τα 5,8 δις ευρώ από τα ταμεία τους και έτσι δεν θα αποκαλυφθεί ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές χωρίς κανένα αντίκρισμα.
Αυτό αντιπροσωπεύει το «όχι» των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Βουλής. Είπαν «όχι» σε κάτι που θα εξέθετε την λεηλασία των χρημάτων του κυπριακού λαού από μια συμπαιγνία ολιγαρχών της τραπεζικής οικονομίας και της πολιτικής. Και με την τήβεννο του δήθεν πατριώτη, με φανφάρες πατριδοκάπηλου στόμφου, αυτοί που έχουν υπογράψει προκαταβολικά το ξεπούλημα του νησιού, ετοιμάζονται να φορτώσουν τα 5,8 δις ευρώ στις πλάτες των νοικοκυριών και των εργαζομένων της Κύπρου. Άλλωστε, ακούσατε κανέναν από δαύτους να αξιώνει την μη πληρωμή των λύτρων που επέβαλε το Eurogroup; Όχι βέβαια. Όλοι τους εμφανίζονται τώρα να αγωνιούν για το που θα βρεθούν τα 5,8 δις ευρώ για να παραμείνει η Κύπρος στην ευρωζώνη.
Ξεχνούν ότι η ανακοίνωση του Eurogourp απαιτεί κι άλλα εκτός από το «κούρεμα». Δείτε τι αναφέρει η σχετική ανακοίνωση που εκδόθηκε πολύ νωρίς το πρωί της 16ης Μαρτίου: «Το Eurogroup χαιρετίζει τις κυπριακές αρχές σχετικά με τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για να υιοθετήσει φορολογικά μέτρα που συμφωνήθηκαν με την Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Αυτό αφορά κυρίως την υιοθέτηση των μέτρων εξυγίανσης ύψους 4 ½% του ΑΕΠ. Το Eurogroup χαιρετίζει τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να εντείνουν τις προσπάθειές τους στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Το Eurogroup χαιρετίζει περαιτέρω τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να λάβουν περαιτέρω μέτρα για την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων, προκειμένου να περιοριστεί το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας που συνδέεται με το πρόγραμμα προσαρμογής. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν την καθιέρωση μιας εκ των προτέρων εφάπαξ εισφοράς σταθερότητας που ισχύει για κατοίκους και μη κατοίκους καταθέτες. Περαιτέρω μέτρα αφορούν την αύξηση της παρακράτησης φόρου επί των εισοδημάτων του κεφαλαίου, την αναδιάρθρωση και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η αύξηση του συντελεστή φορολογίας εισοδήματος και τη διάσωση των μικροομολογιούχων. Η Ευρωομάδα προσβλέπει στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και της Ρωσικής Ομοσπονδίας σχετικά με τη χρηματοδοτική συμμετοχή.»
Με άλλα λόγια το Eurogroup απαιτεί πάνω από 800 εκατ. ευρώ πρόσθετους φόρους στους Κύπριους, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ενέργεια, κοκ), αλλά και «την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων» που μέρους τους είναι το «κούρεμα» των καταθέσεων. Κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων είναι και το να βάλουν χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία και γενικά όπου υπάρχει δημόσιο αποθεματικό. Και πάμε βλέποντας και κάνοντας κατά τα ειωθότα των αξιωματούχων της αρπαχτής που λέγεται ευρώ. Όσο για τους Ρώσους μην ανησυχείτε. Αυτοί θα τα βρουν και με Ευρωπαίους και με Αμερικανούς. Θα τα σώσουν τα κεφάλαιά τους που κυρίως αποτελούνται από πιστωτικούς τίτλους και είναι άμεσα μεταβιβάσιμοι. Το ίδιο θα γίνει και με όλους τους άλλους μεγαλοκεφαλαιούχους, που στην χειρότερη θα αποζημιωθούν με μεταβιβάσιμους τίτλους εγγυημένους από το ευρωσύστημα.
Αυτοί που πρέπει να κλαίνε είναι τα νοικοκυριά. Οι δικές τους καταθέσεις έχουν μπει στον ντορβά. Έτσι οι πολιτικοί της Κύπρου, συνεπικουρούμενοι από τους «δικούς μας» που ξαφνικά βγήκαν να γιορτάσουν την «εθνική επιτυχία» των Κυπρίων, το «μεγάλο όχι» του Ελληνισμού και του Κυπρικού λαού, πουλάνε ψεύτικο πατριωτισμό για να συγκαλύψουν την μεγάλη ληστεία των καταθέσεων και κυρίως των λαϊκών αποταμιεύσεων. Ο εκβιασμός είναι απλός: προκειμένου να είμαστε σε θέση να σου αποδώσουμε τις αποταμιεύσεις σου, θα πρέπει το ευρωσύστημα να μας χρηματοδοτεί. Και για να μας χρηματοδοτεί, θα πρέπει να χαιρετήσουν οι εργαζόμενοι τα εργατικά τους δικαιώματα, να χαιρετίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να πουν μπάι-μπάι στις αμοιβές τους και να αγκαλιστούν με την μιζέρια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Και μιας θα πρέπει οι Κύπριοι εργαζόμενοι, ο απλός λαός να τα δώσει όλα, ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή το ίδιο το νησί τους το οποίο θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο χειρότερο από την εποχή της Αγγλικής κατοχής.
Βεβαίως, αυτό έχει παρενέργειες στην Ευρωζώνη. Ήδη έχουμε φαινόμενα πανικού στις τράπεζες σε Ιταλία και Ισπανία. Είναι σίγουρο ότι οι τράπεζες στην Κύπρο έχουν πλέον τελειώσει. Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες αθωώνονται. Και αθωώνονται με τον ίδιο τρόπο και τα πολιτικά κόμματα που μαζί με τους τραπεζίτες λεηλάτησαν τα λεφτά. Την ίδια ώρα, η Κύπρος μετατρέπεται σε αποικία των Γερμανών και της ευρωζώνης, μάλιστα με δικαίωμα ζωής, ή θανάτου πάνω στο νησί. Το πλήγμα λοιπόν που δέχεται σήμερα η Κύπρος ουσιαστικά είναι πολύ χειρότερο από αυτό που δέχθηκε με την εισβολή του Αττίλα 1 και Αττίλα 2.
Τίθεται ξεκάθαρα σοβαρό θέμα για την ίδια την εθνική αυτοδιάθεση του νησιού. Η ίδια η ύπαρξη του νησιού τίθεται εν αμφιβόλο αυτή τη στιγμή. Ειδικά μετά την εξέλιξη της καταψήφισης. Ειδικά από την στιγμή που ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανακάμψει η Κύπρος, να βγει δηλαδή από αυτό το αδιέξοδο, είναι η Κυπριακή λίρα. Δηλαδή το Εθνικό νόμισμα, η κρατικοποίηση των τραπεζών έτσι ώστε να γίνει η εκκαθάρισή τους και να δουν όλοι που πήγαν καταθέσεις, αποταμιεύσεις και δάνεια, ώστε να λογοδοτήσουν πολιτικοί και τραπεζίτες που κατακλέψανε τον κόσμο διαμέσου των τραπεζών και φυσικά η ανοικοδόμηση της οικονομίας από μηδενικής βάσης, όπως τουλάχιστον προσπάθησαν να το κάνουν οι Κύπριοι από το 1975 και μετά. Αυτή είναι η μόνη λύση. Η μόνη αληθινά πατριωτική και συνάμα δημοκρατική, φιλολαϊκή λύση του προβλήματος. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει την Κύπρο σε ακόμη χειρότερες και μεγαλύτερες περιπέτειες.