Κάθε
τόσο δημοσιεύονται στα ΜΜΕ φωτογραφίες πληγωμένων και νεκρών παιδιών
από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται. Μαίνεται και στην
Αφρική. Μαίνεται και στην Ουκρανία, αν και χαμηλότερης έντασης.
Όλοι
ξέρουν ότι στους πολέμους υποφέρουν και σκοτώνονται άντρες, γυναίκες
και παιδιά. Όλοι ξέρουν τον πόνο και την συμφορά. Όμως, οι περισσότεροι
αδιαφορούν με την ηλιθιότητα του ζώου που νομίζει ότι δεν το αφορά ό,τι
συμβαίνει έξω από το παχνί του. Αδιαφορούν επειδή τα αντανακλαστικά τους
έχουν αμβλυνθεί τόσο πολύ που είναι ανίκανοι να αισθανθούν και, ακόμα
περισσότερο να δράσουν.
Το φιλοθεάμον κοινό περιμένει κάποια εικόνα
ματωμένου παιδιού για να σοκαριστεί, να τρέξει λίγη αδρεναλίνη στο
νερωμένο αίμα του, να νοιώσει, επιτέλους, «κάτι»
και να δακρύσει, μέχρι να πέσει η επόμενη εικόνα με το σελέμπριτι
ξέκωλο να πλατσουρίζει στη Μύκονο, που πλένει τα πόδια του ο Κωστέτσος.
Το κοινό σοκάρεται και δακρύζει όπως το κάνει με το δράμα των
πρωταγωνιστών στο αγαπημένο του σήριαλ, μέχρι να πέσουν οι διαφημίσεις
για να «ξεσκάσει» από το ψυχοπλάκωμα. Ο θρίαμβος της αναισθησίας, της
υποκρισίας και του κρετινισμού σε όλο του το μεγαλείο!
Όμως
η άρχουσα τάξη και τα όργανά της ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αφού
κατέχουν άριστα την ικανότητα της λουμπενοποίησης και χειραγώγησης των
μαζών.
1)
Αυτές οι εικόνες φωνάζουν στο άτομο «κοίτα τι συμβαίνει εκεί, μακριά»
και το άτομο ξεχνά ότι ματωμένα και νεκρά παιδιά υπάρχουν και στον τόπο
του, πάρα πολλά, σαν αποτέλεσμα πολιτικών των πουλημένων
κυβερνήσεών του. Ο υπολειτουργών εγκέφαλος του Έλληνα θεατή
«συγκινείται» από την εικόνα του δυστυχισμένου παιδιού της Συρίας και
ξεχνά ότι στην χώρα του, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η βρεφική
θνησιμότητα κατά 43% και οι γεννήσεις ελλιποβαρών βρεφών κατά 19% από
τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας. Τα υποσιτιζόμενα παιδιά στην
Ελλάδα ανέρχονται περίπου στις 600.000, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF
(*).
2)
Αυτές οι εικόνες συσπειρώνουν τις μάζες στην εκάστοτε κυβέρνηση «για να
μην πάθουμε τα ίδια με τους άλλους». Είναι ένας παλιός, καθόλου
πρωτότυπος τρόπος στροφής της υποταγμένης μάζας στον συντηρητισμό, που
λειτουργεί πάντοτε όταν το επίπεδο συνείδησης της πλειοψηφίας είναι
χαμηλό.
3)
Οι εικόνες αυτές «στολίζουν» κι ενδυναμώνουν την προσπάθεια επίρριψης
των ευθυνών «στον άλλο». Είναι ενταγμένες στην προσπάθεια διαφόρων
συμφερόντων να πείσουν ότι δεν φταίει η υπάρχουσα πολιτική και οι
σύμμαχοί της, αλλά οι αντίπαλοι.
4)
Σύμφωνα με την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, η συνεχής
επανάληψη ενός ερεθίσματος αμβλύνει τις αντιδράσεις. Με την συνεχή
δημοσίευση εικόνων καταστροφής και θανάτου, το άτομο παύει να αντιδρά σε
αυτά. Αναισθητοποιείται απέναντι στον πόνο των ανθρώπων και, παρά πέρα,
στον πόνο κάθε ζώσης ύπαρξης. Παύει να αντιδράει σε απάνθρωπες
πολιτικές και πρακτικές, πράγμα που είναι το επιδιωκόμενο από την
εκάστοτε κυβέρνηση που υπηρετεί ανάλογες πολιτικές.
Στο αρχαίο θέατρο θεωρούταν «ύβρις» και απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να επιδεικνύονται νεκροί στην σκηνή. Οι
αιτίες της απαγόρευσης ήσαν, αφ’ ενός ο σεβασμός στους νεκρούς και, αφ’
ετέρου η προφύλαξη των θεατών από την άμβλυνση των αντανακλαστικών τους
απέναντι στο έγκλημα και η προφύλαξή τους από τέτοιου είδους διαφθορά.
Σήμερα, η επίδειξη ακρωτηριασμένων και νεκρών σωμάτων έχει μπει – και
αυτή- στην υπηρεσία της ταξικής σκοπιμότητας των σιχαμένων
εκμεταλλευτών, οι
οποίοι, εδώ και πολλά χρόνια, οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στην
αποβλάκωση των ιστορικών εχθρών τους. Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι η
αποβλάκωση των μαζών είναι πάντα πρόσκαιρη.
(*) Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει τέτοιου είδους στοιχεία κάθε τρία χρόνια, ενώ για την τιμή της πατάτας ενημερώνει ακαριαία.
Πηγή στοιχείων για την βρεφική θνησιμότητα και τα ελλιποβαρή βρέφη The Lancet. UK medical journal.
