"ηλιοτρόπια

προσανατολίζεται ανάλογα με τη θέση του Ήλιου ονομάζεται φωτοτροπισμός και τον συναντάμε σε πολλά άλλα φυτά. Οφείλεται σε διαφοροποίηση των φυτικών κυττάρων του βλαστού, τα οποία επιμηκύνονται περισσότερο προς το φως και λιγότερο προς τη σκιά.

Κατ' αυτό τον τρόπο ο βλαστός στρέφεται προς το φως κι αφήνει την ανθοταξία να λάβει τη μέγιστη ποσότητα ηλιακού φωτός. Μια φυτική ορμόνη, η οξίνη, η οποία συγκεντρώνεται στα σκιερά μέρη, επιτρέπει την επιμήκυνση των φυτικών κυττάρων συγκριτικά με τις περισσότερο φωτεινές περιοχές, οι οποίες παρουσιάζουν μικρότερη συγκέντρωση οξίνης.

Έτσι ο βλαστός του ηλιόσπορου, καθώς και άλλων φυτών, κάμπτεται προς τη μεριά του Ήλιου ή μιας άλλης φωτεινής πηγής. Όταν το φυτό ωριμάσει, τα φυτικά κύτταρα του βλαστού γερνάνε και η ανθοταξία γίνεται πιο βαριά, οπότε ο βλαστός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος για να τη στρέψει προς το φως. Κάμπτεται λοιπόν προς τη μία πλευρά, μην μπορώντας ν' ακολουθήσει την πορεία του Ήλιου.

Ένας ινδιάνικος μύθος από το Μεξικό έχει άλλη άποψη: Λέει ότι τα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης. "Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.

Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!" "Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!" Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη. Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.