Podemos ΣΥΡΙΖΑ;

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

http://www.efsyn.gr/arthro/podemos-syriza

Είναι αδιανόητο το πόσα λίγα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι από τις εμπειρίες τους, τα οικονομικά ή πολιτικά συμβάντα, από τέχνη ή πολιτισμό. Το χειρότερο τηλεοπτικό σκουπίδι το καταπίνουν - σε πολλά σπίτια η TV μένει ανοιχτή όλη μέρα και όταν ακόμα δεν την βλέπουν. Και αυτοί οι άνθρωποι ψηφίζουν και βγάζουν κυβερνήσεις ή ενισχύουν ακροδεξιά κόμματα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Είναι σχεδόν σε όλο τον κόσμο που έχει επικρατήσει ο νεοφιλευθερισμός. Αλλά υπάρχουν και γαλατικά χωριά. Το Podemos στην Ισπανία, αν γίνονταν σήμερα οι εκλογές, θα έπαιρνε ένα 27%. Το αδερφό κόμμα της Σλοβενίας, η Ενωμένη Αριστερά, είναι τρίτο κόμμα. Και τα δύο αυτά κινήματα προέκυψαν από τις πλατείες, έριξαν το βάρος στην κοινωνία προτείνοντας μια πολιτική προοπτική, για να παίξει ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή με αυτονομία και αυτοδιοίκηση. Οι αποφάσεις παίρνονται από τις γενικές συνελεύσεις.
Συχνά οι ξένοι αναλυτές τοποθετούν δίπλα σε αυτά τα κινήματα τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς τα εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα και τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά του τον φέρνουν πολύ κοντά στην κυβέρνηση. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκίνησε από καμιά πλατεία. Εκεί πήγαινε ο Τσίπρας για να βγάζει λόγους προεκλογικά. Εχει προπάππο, παππού και πατέρα. Είναι το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσ. και ο ΣΥΝ. Ολες οι καταβολές του είναι από τον εξουσιαστικό σοσιαλισμό που αναπαράγει τη γραφειοκρατία του, δηλαδή τον εξουσιαστικό μηχανισμό. Και πάντα χρειάζεται και ένας αρχηγός. Με τι πολιτική παιδεία θα δημιουργήσει αντίστοιχα κινήματα με αυτά της Ισπανίας και της Σλοβενίας; Αυτά τα κινήματα εμφανίστηκαν πριν από τις ευρωεκλογές. Είναι μόλις έξι μηνών.
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται πως αυτά τα αποτελέσματα είναι δικαίωση και επιβράβευση της πολιτικής του. Φαίνεται ότι δεν έχουν μιλήσει με ψηφοφόρους τους. «Θα τους ψηφίσουμε για να φύγουν αυτοί» λένε. Δηλαδή ναι μεν έχουν εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά αυτή δεν είναι δύναμη διαρκείας. Μπορεί να στραφεί εναντίον τους, όταν ξανακούσουμε το χιλιοειπωμένο «Βρήκαμε καμένη γη. Η καταστροφή είναι μεγαλύτερη από αυτήν που περιμέναμε. Μας έκρυβαν τα πραγματικά στοιχεία». Και όπως εύκολα φούσκωσαν τα ποσοστά, έτσι εύκολα μπορούν να ξεφουσκώσουν.
Ζούμε μια εξαιρετικά δύσκολη κι επικίνδυνη εποχή. Και όλα είναι πιθανόν να συμβούν. Ενας καινούργιος ψυχρός πόλεμος έχει αρχίσει. Η Ρωσία είναι περικυκλωμένη από τις βάσεις των ΗΠΑ και παραβιάζει τον εναέριο χώρο των γειτονικών χωρών. Ειδικοί αναλυτές δεν αποκλείουν θερμό επεισόδιο. Η Κίνα είναι και αυτή περικυκλωμένη από τους πολεμικούς στόλους των ΗΠΑ. Οι πολεμικές βιομηχανίες κατασκευάζουν όλο και πιο σύγχρονα όπλα υψηλής τεχνολογίας. Φοβερές μηχανές για να σκοτώνουν όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. Και οι δικοί τους στρατιώτες είναι σχεδόν τεθωρακισμένοι, για να τους κάνουν όσο γίνεται πιο ασφαλείς. Γι’ αυτό κι επινόησαν και τα drones, για να σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς κανέναν κίνδυνο για τον επιδρομέα.
Παράλληλα η στρατιωτική ιατρική έχει φτάσει να κάνει θαύματα.
Οι πρώτες βοήθειες δίνονται επί τόπου. Το νοσοκομειακό που έρχεται είναι ένα μικρό χειρουργείο. Το αεροπλάνο που τους μεταφέρει στη Γερμανία είναι ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο και όλες οι επεμβάσεις γίνονται στον αέρα. Στο αμερικανικό νοσοκομείο της βάσης γίνεται η συναρμολόγηση. Τους τοποθετούν χέρια, πόδια και ό,τι άλλο. Ακόμα και όταν χάσεις ένα μέρος του κρανίου σου, σ’ το καλύπτουν με ένα μεταλλικό κοίλωμα. Στο πρόγραμμα υπάρχουν και πλαστικές εγχειρήσεις. Αυτό δημιουργεί στους στρατιώτες ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στον στρατό γιατί ξέρουν πως, αν τραυματιστούν, δεν θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη φροντίδα. Ο καλός εξοπλισμός σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα πως ό,τι και να πάθεις θα γίνεις καλά κάνει τους επαγγελματίες στρατιώτες να αισθάνονται σχεδόν αθάνατοι. Πράγμα που τους επιτρέπει να γίνονται όσο πιο πολύ μπορούν αυθαίρετοι.
Τη φρίκη του πολέμου δεν την έχει συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα. Συνήθως την εικόνα του πολέμου την εισπράττουμε από την προπαγάνδα της κάθε χώρας έτσι που ο πόλεμος να γίνεται ελκυστικός. Και όταν κάποιος πεθαίνει στο μέτωπο είναι σαν να παίζει σε φιλμ του Χόλιγουντ. Και ο θάνατος μοιάζει να μην υπάρχει. Μετά τη φρίκη των δύο παγκόσμιων πολέμων, ο πόλεμος θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί. Αλλά γιατί να απαγορευτεί όταν οι πολεμικές βιομηχανίες παράγουν μηχανές και η καλύτερη είναι αυτή που σκοτώνει γρηγορότερα και περισσότερο κόσμο; Και γίνονται ζάπλουτοι. Δηλαδή νόμιμοι μαζικοί δολοφόνοι. Με τα χρήματα αυτά, αν είχε καταργηθεί το παράλογο του πολέμου, θα είχε εξαλειφθεί η φτώχεια από τον πλανήτη και θα υπήρχε παιδεία και υγεία για όλους. Κάτι ήξερε ο Μπερτραντ Ράσελ με το παγκόσμιο κίνημα ειρήνης που ίδρυσε και σήμερα αδρανεί. Και εδώ πού είναι οι πρωτοβουλίες της Αριστεράς;