Μήπως ο Λεωνίδας πήγες στις Θερμοπύλες έχοντας σκοπό να ζήσει?

http://vasiliskos2.blogspot.com                                  Τι να κάνουμε λοιπόν? Το μεγάλο ερώτημα. Ακόμα κι αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη πατρίδα μας κολλάμε στο πιο βασικό. Ποιά είναι η λύση.
Ας φανταστούμε ξαφνικά πως είμαστε σε ένα πρωτάθλημα. Είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες.  Ο καθένας ανήκει στην ομάδα του. Με το τρόπο του. Κουβαλάμε μέσα μας λάβαρα, χρώματα, φωτογραφίες από αγώνες, συνάξεις με τους υπόλοιπους φίλαθλους, συναντήσεις τις κυριακές, τσακωμούς, μάχες για να πάρει το πρωτάθλημα η δική μας ομάδα. Δεν μπορούμε να ταιριάξουμε. Δεν συμφιλιωνόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε αιώνιοι αντίπαλοι. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους έχει επιλέξει την ομάδα του.

Υπάρχει όμως κάποια κοινή ομάδα που όλοι συμμετέχουμε. Η εθνική. Συνεισφέρουμε με τους παίκτες μας και για μια στιγμή όσο κρατάει ένα ευρωπαϊκό, ένα παγκόσμιο κύπελλο, μια διεθνή διοργάνωση οι ομάδες μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα, στις κερκίδες συναντιόμαστε όλοι μαζί με το ίδιο λάβαρο και το όνειρο γίνεται όνειρο μιας ομαδικής ψυχής με ένα κοινό στόχο. Να νικήσει η εθνική μας.

Τα τοπικά πρωταθλήματα πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα. Ενα κοινός σκοπός υπάρχει κι ένας κοινός κίνδυνος. Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμασταν ήσυχοι. Τώρα η γη ταράζεται από ραγδαιες εξελίξεις.

Ξεπερνώντας τους ποδοσφαιρικούς όρους και πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά, όλοι οι άνθρωποι ανήκουμε σε κάποια ομάδα. Με διαφορετικούς στόχους, διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές τακτικές, διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές ζωές που εκτός από το μοναχικό δρόμο που ακολουθούμε κάποια στιγμή συναντιόμαστε με τις ζωές των άλλων. Βρίσκουμε εκείνο που μας ταιριάζει περισσότερο, ακολουθούμε εκείνο που η ψυχή μας προστάζει, παραδινόμαστε σε κάποια ομάδα παλιά ή νέα που τη νοιώθουμε πιο οικεία. Κι όλες αυτές οι ομάδες μαζί είναι το παζλ που συνθέτει την ανθρωπότητα.

Εκείνο που μας τραβάει στην ομάδα που θα επιλέξουμε είναι κάποια ιδέα, μια ανάγκη, μια θρησκεία, ένα κόμμα, ένα στυλ ζωής, μια κοινή επιδίωξη με τα υπόλοιπα μέλη, ή και το αντίθετο ένα προσωπικό συμφερον που μοιάζει να προωθείται καλύτερα από εκείνη τη συγκεκριμένη ομάδα.

Οικογένεια, γειτονιά, πόλη, πατρίδα, ήπειρος, γη.
Ανήκουμε στην οικογένειά μας, κατοικούμε σε μια γειτονιά, έχουμε μια πατρίδα, ανήκει σε ένα κομμάτι της γης και είμαστε όλοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη.
Εκείνοι που εξουσιάζουν τον πλανήτη δεν μας γνωρίζουν σαν ονόματα δεν μας γνωρίζουν σαν πατρίδες, δεν μας γνωρίζουν σαν φυλές. Ασχολούνται μόνιμα με τις ομάδες μας. Δεν χειρίζονται τον καθέναν από εμάς, καθοδηγούν ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ. Με πανίσχυρα όπλα. Τις περισσότερες φορές τις δημιουργούν οι ίδιοι. Κι όσες φορές οι άνθρωποι κατόρθωσαν να βρουν τη συλλογικότητά τους και να αγωνιστούν για ένα κοινό σκοπό, δημιουργώντας ξαφνικές συλλογικότητες εμπνευσμένες από τις ανάγκες τους και  τα οραματά τους η γη συγκλονίστηκε από μεγάλες αλλαγές. Απρόβλεπτες.

Εδώ και πάρα πολύ καιρό η συλλογικότητα έχει χάσει την έμπενυσή της, έχει χάσει τη διάθεση να δημιουργήσει κι αυτό όχι τυχαία. Πατώντας πάνω στις παλιές συλλογικότητες, που έχουν γεράσει, και έχουν χάσει το όπλο της δύναμης της φρέσκιας ψυχής, οι "ρυθμιστές" γνωρίζουν αυτή την αδυναμία, ποντάρουν πάνω σ΄αυτήν και κάνουν τα παιχνίδια τους. Πριν καν ξεκινήσει κάθε αγώνας έχουν μελετήσει στο μόνιτορ όλους τους προηγούμενους και ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν για να μην χάσουν.

Οι έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη ικανότητα να γινόμαστε απρόβλεπτοι προς το σωστό ή προς το άδικο. Εχουμε μεγάλες πηγές έμπνευσης που αν τις βγάλουμε από τα ντουλάπια της ιστορίας μας, μπορούμε να βρούμε τη συλλογικότητά μας για ένα κοινό σκοπό. Επιζήσαμε από μεγάλες συμφορές με ένα πρωτόγνωρο πείσμα. Ενα πείσμα που μας οδήγησε να είμαστε ακόμα εδώ, έστω και τσαλακωμένοι, έστω και μεταλλαγμένοι, έστω και χαμένοι σε ένα αύριο που τίποτα καλό δεν προμηνύει.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορεί σήμερα να μας εμπνεύσει εκτός από το να βρούμε ξανά το νήμα στο λαβύρινθο. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο αυτή τη στιγμή από το να αποφασίσουμε να "μορφωθούμε" ελληνικά αντλώντας γνώσεις, διδάγματα και τακτικές από την χιλιάδων χρόνων ιστορία μας. Αυτή την ιστορία που δεν  μπήκαμε καν στο κόπο, οι περισσότεροι, να μελετήσουμε έτσι από περιέργεια, έτσι για να τιμήσουμε το τόπο που μας φιλοξενεί.

Κι όσο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει συμβεί σε αυτό το τόπο εύκολα παλιωμένες συλλογικότητες μπορούν να μας εκμεταλλευτούν και να μας κάνουν να παίξουμε τα παιχνίδια τους. Σύντομα ίσως χρειαστεί να επιλέξουμε ξανά τους κυβερνήτες μας. Προκειμένου να αποφασίσουμε ότι νάναι όπως συνήθως κάνουμε, ότι θα μας κουτσοβολέψει για μια τετραετία κι έπειτα έχει ο θεός, ας κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας. Από πότε στ΄αληθεια σ΄αυτό το τόπο έχει να κυβερνήσει ελληνική κυβέρνηση? Κι ο καθένας ας διαβάσει μέσα από τις γραμμές.

Για να επιλέξουμε κυβερνήτες που να εκπληρώσουν οράματα, πρέπει να κατορθώσουμε το ακατόρθωτο. Να εκπλήξουμε δημιουργώντας μια ελληνική ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Το κοινό καλό και ο καθένας στη φύση του. Εκπαίδευση, τέχνες, επιστήμες, δικαιοσύνη, αρμονία με τη φύση που μας περιβάλλει, ανδρεία και σωφροσύνη, απομάκρυνση των διεφθαρμένων και επιβράβευση των άριστων.

Δεν χρειαζόμασταν δασκάλους να μας εξηγήσουν τι είναι αυτές οι έννοιες. Ομως τι κρίμα που δεν μιλάμε πια την ελληνική γλώσσα. Τι κρίμα που τόσο εύκολα βαρβαρέψαμε. Και τώρα ακόμα στις δύσκολες αυτές στιγμές βαρβάρους ακολουθούμε και πάλι. Κι όμως όλα είναι εδώ μπροστά στα μάτια μας, ένα δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τα παιδιά μας. Εστω να αγωνιστουμε γι αυτό ακόμα κι αν μια φορά ακόμα μας τσακίσουν.

Μήπως ο Λεωνίδας πήγες στις Θερμοπύλες έχοντας σκοπό να ζήσει?

Ολα αυτά σκέφτομαι τόσα χρόνια, κι άλλοι πολλοί, αλλά όχι τόσοι πολλοί ώστε να ανοίξουμε το παράθυρο. Αναρωτιέμαι πως θα ανοίξει. Και δεν βλέπω τρόπο. Κι αυτό ειναι το μεγάλο ζήτημα.