Ευτυχισμένο και αγωνιστικό το 2013…

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου

http://wwwpraxisred.blogspot.gr

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου

Είθισται τέτοιες μέρες να γυρίζεις τη σκέψη σου σε γεγονότα που συνέβησαν τον χρόνο που φεύγει. Θυμάσαι τις ξεχωριστές στιγμές και τις βλέπεις στην συνολική πορεία του χρόνου. Το 2012 ήταν μια, από όλες τις απόψεις, ξεχωριστή χρονιά. Όμως δεν θέλω να γράψω για τα ίδια και τα ίδια. Για τα Μνημόνια, την συγκυβέρνηση, τις εκλογές και τους φασίστες. Θέλω να γράψω για το 2012 από την δική μου οπτική.

Πριν από λίγους μήνες η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να χρειαστεί να εγκαταλείψω την ομορφότερη πόλη του κόσμου και να μετακομίσω στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για επιστροφή στην Αθήνα, όπου έζησα αρκετό καιρό, μετά από έξι χρόνια. Σήμερα θέλω να μιλήσω για την Αθήνα του 2012 και να την συγκρίνω με την Θεσσαλονίκη.

Η μετάβαση από τη μία πόλη στην άλλη είναι πάντα δύσκολη, ακόμα κι αν έχεις φίλους, γνωστούς και γνώση της πόλης. Εκείνο που αλλάζει είναι η ένταση. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη χαλαρή, σχεδόν όπως έχει αποτυπωθεί στην σάτιρα. Κοντινές αποστάσεις και κόσμος που αγχώνεται μόνο όταν παίζει ο ΠΑΟΚ. Αντίθετα η Αθήνα είναι η πόλη που σε κάνει να τρέχεις. Χωρίς λόγο. Αλλάζεις γραμμή στο μετρό του Συντάγματος και τρέχεις από τη μία αποβάθρα στην άλλη για να περιμένεις εκεί. Βγαίνεις από το μετρό και κατεβάζεις το κεφάλι κάτω και τρέχεις.

Πάντα έτσι ήταν η Αθήνα. Πάντα οι Αθηναίοι ήταν πιο βιαστικοί. Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια στις κυλιόμενες σκάλες. Αυτό που προστέθηκε τώρα στην όψη τους είναι μια παγωμάρα. Βλέπεις στους δρόμους πρόσωπα σκυφτά, σχεδόν θλιμμένα. Θερίζει η κατάθλιψη, πληθαίνουν οι άνεργοι, φτωχαίνουν οι εργαζόμενοι, σφίγγουν τα στομάχια. Το κεφάλι κάτω. Φοβάσαι να το σηκώσεις μην αντικρίσεις κι άλλον άστεγο, κι άλλη πόρνη, κι άλλο ναρκομανή.

Οι δρόμοι βρώμικοι. Όχι από τους μετανάστες, όπως θέλουνε να πιστεύουμε. Από την παραίτηση στην παρακμή. Οι απολυμένοι συμβασιούχοι των δήμων τελικά έκαναν δουλειά. Τώρα τα σκουπίδια κάνουν πάρτι. Οι κάδοι εξαφανισμένοι, τα Αβραμοκάγκελα ετοιμόρροπα. Η πόλη έχει ένα γκρίζο χρώμα, ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες.

Η Αθήνα είχε την ιδιαιτερότητα να έχει τα πάντα. Η μόνη ελληνική πόλη που σου δίνει την αίσθηση της μεγαλούπολης. Βλέπεις τον μετανάστη, τον τουρίστα, τον ελληναρά, τον ναρκομανή, τον έμπορο, τον αλτέρνατιβ χίπστερ τύπο, την γκόμενα τύπου Αρχιτεκτονικής, το emo, όλους αυτούς μαζί σε ένα πεντάλεπτο. Βλέπεις τις μάζες να μετακινούνται προς το Γκάζι, βλέπεις και τους πιο μερακλήδες να ξετρυπώνουν στέκια σε γειτονιές. Βλέπεις το παλάτι της Φιλοθέης, βλέπεις και τα παραπήγματα στα οποία στοιβάζονται δεκάδες άνθρωποι. Ο αμύθητος πλούτος με την απέραντη δυστυχία συμβιώνουν με μερικές εκατοντάδες μέτρα απόσταση.

Σε ακόμα μικρότερη απόσταση θα δεις την αποκτήνωση και την ανθρωπιά. Θα δεις τον σκατόψυχο φασίστα που μισεί όποιον κινείται και θα δεις και ανθρώπους κάθε ηλικίας να αφήνουν μια σακούλα με τρόφιμα ή μια κουβέρτα σε κάποιον άστεγο. Δεν τους λύνουν το πρόβλημα αλλά τουλάχιστον δεν ξεχνάμε ότι είμαστε και άνθρωποι.

Η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία τίποτα δεν είναι έκπληξη. Μπορεί να δεις τα πάντα. Μπορείς να βρεις τα πάντα. Τα πάντα; Ε, όχι και τα πάντα. Οι πιθανότητες να βρεις καλό γυράδικο στην Αθήνα είναι περίπου όσες να βρεις λιοντάρι βετζετέριαν. Όμως με το φαγητό ξεπερνάς το πρόβλημα εύκολα. Συμβιβάζεσαι με κάτι άλλο. Εκείνο που δεν χωράει διόρθωση είναι το κλίμα, η ψυχολογία των ανθρώπων.

Άνθρωποι χτυπημένοι από την κρίση, σαν να τους έχουν ρουφήξει την απόλαυση, περιφέρονται σαν μισοζώντανοι και εκπληρώνουν μηχανικά τις υποχρεώσεις της διαβίωσής τους. Έχουν χάσει την όρεξή τους για τα πάντα. Το χαμόγελο μονίμως παγωμένο κρύβει μια πίκρα. Τα νεύρα μονίμως τσιτωμένα. Όλοι έτοιμοι να ξεσπάσουν κάπου.

Αντίθετα στη Θεσσαλονίκη δεν παρατηρείς στην ίδια ένταση τέτοιες εικόνες. Όχι ότι η πόλη μας εδώ δεν έχει κρίση. Κάθε άλλο. Όταν εμείς στη Θεσσαλονίκη είχαμε κρίση εκεί στην Αθήνα δανείζονταν από τις αγορές. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης διακρίνονται χοντρικά σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και σε αυτούς που έχουν βιώσει την κρίση πολύ πριν αυτή γίνει μόδα.

Η πρώτη κατηγορία είναι δυστυχώς ο μέσος Θεσσαλονικιός. Συνεχίζει να πηγαίνει στα μπουζούκια, να ακολουθεί τις ίδιες συνήθειες, και να γαμωσταυρίζει τους 300 κλέφτες. Ήταν πάντα ρατσιστής, (τα ποσοστά του Ψωμιάδη της καρδιάς μας αποδεικνύουν πως ο βήχας και η βλακεία δεν κρύβεται), τώρα του φταίει και ο Πακιστανός, άσχετα αν δεν έχει δει από κοντά Πακιστανό. Παρακολουθεί την κρίση να εξελίσσεται σαν να συμβαίνει κάπου αλλού.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που ζούσαν εδώ και πολλά χρόνια την κρίση. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη φτωχή. Η βιοτεχνία που αποτελούσε μεγάλο κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας της πόλης έσβησε αρκετά χρόνια πριν την κρίση. Μαζί και άλλες εργασίες, η απώλεια των οποίων συμπαρέσυρε την πόλη στην μαυρίλα εδώ και αρκετά χρόνια.

Ίσως έτσι να εξηγείται το γεγονός ότι στην Αθήνα ο κόσμος έστω και διστακτικά, έχει αρχίσει να βγαίνει στους δρόμους, διαδηλώνει κατά χιλιάδες, απεργεί, αγωνίζεται την ώρα που στη Θεσσαλονίκη οι πορείες μοιάζουν περισσότερο με προσυγκεντρώσεις παρά με διαδηλώσεις μεγαλούπολης .

Σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας «χώρος». Στην Αθήνα βιώνεις την κρίση όχι μόνο επειδή έτσι λένε τα νούμερα, τα ΑΕΠ και τα Σπρέντς. Την βιώνεις στον ίδιο τον δημόσιο χώρο. Γίνεται πορεία; Το βλέπεις. Έρχεται η Μέρκελ; Το καταλαβαίνεις από το πρωί που θα ξυπνήσεις. Απεργία; Το ίδιο.

Όπως και να ‘χει ο Σαλονικιός έγινε ένα με τον καναπέ του, και δεν πρόκειται να σηκωθεί από εκεί ούτε με γερανό. Αυτή μαλθακότητα και ο ωχαδερφισμός σε συνδυασμό με την –μερικές φορές- επαρχιωτική νοοτροπία μας, δεν αρμόζουν σε περιόδους κρίσης. Τώρα χρειάζεται ένταση, πάθος και δύναμη.

Ευτυχισμένο και αγωνιστικό το 2013…