Ισπανία, 1936-1939 Ωστόσο, υπήρχε μια πραγματικότητα που οι Ισπανοί επαναστάτες δεν μπορούσαν να αγνοήσουν: βασιζόμασταν στην ενεργή υποστήριξή πολλών εργατών και επαναστατών από όλες τις χώρες που ήθελαν να έλθουν και να πολεμήσουν στο πλευρό μας, για τον σκοπό μας, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον παγκόσμιό σκοπό της ελευθερίας από την τυραννία. Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την επιθυμία τους να πολεμήσουν και να πεθάνουν μαζί μας. Πολλοί Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι και άνθρωποι από άλλες χώρες πολέμησαν δίπλα μας στο μέτωπο της Aragon από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Ισπανία, 1936-1939: Οι νεκροθάφτες της Επανάστασης ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Diego Abad de Santillan ήταν αναρχικός και σημαίνον στέλεχος της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ιβηρικής (FAI) και της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CNT) πριν και κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης. Ήταν γνωστός συγγραφέας και θεωρητικός του αναρχισμού, μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής της CNT και της συντακτικής επιτροπής της αναρχικής περιοδικής έκδοσης «Tiempos Nuevos». Ο Santillan ήταν επίσης ένας από τους οργανωτές των λαϊκών πολιτοφυλάκων στην Καταλονία, και αργότερα ένας από τους αναρχικούς που συμμετείχαν ως υπουργοί στην καταλανική κυβέρνηση.
Ο Abad de Santillan επιχειρηματολόγησε υπέρ της παρότρυνσης των αναρχικών να έλθουν σε ρήξη με την παραδοσιακή τους στάση εναντία στη συμμετοχή σε κρατικές διαδικασίες προκειμένου να ψηφίσουν τα αριστερά κόμματα στις Ισπανικές Ρεπουμπλικανικές Εκλογές του Φεβρουάριου του 1936. Μαζί με άλλους που ευνοούσαν την τακτική αυτή, υποστήριζε ότι η εκλογή των αριστεριστών πολίτικων ήταν σημαντική για τον αγώνα για την απελευθέρωση των χιλιάδων αναρχικών πολίτικων κρατουμένων που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της βίαιης καταστολής που ακολούθησε την εξέγερση στην Asturias τον Οκτώβριο του 1934. Πράγματι, χάρη στις ενορχηστρωμένες προσπάθειες πολλών αναρχικών, μεγάλος αριθμός απλών εργατών στις πόλεις και στην επαρχία ψήφισαν και εξέλεξαν μια πλειοψηφία αριστεριστών πολιτικών στις εκλογές του Φεβρουάριου 1936. Ωστόσο, όπως λέει ο Vernon Richards στα «Lessons of the Spanish Revolution» («Διδάγματα της Ισπανικής Επανάστασης), Freedom Press, 1972 1, μόλις οι αριστεροί πολιτικοί βρέθηκαν στην εξουσία, αγνόησαν τις επιθυμίες των εργατών, οι οποίοι έπρεπε να δράσουν εκ μέρους τους. Οι περισσότεροι πολίτικοι κρατούμενοι δεν απελευθερωθήκαν άμεσα, ενώ πολλοί απελευθερωθήκαν μόνο επειδή οι φυλακές άνοιξαν ως απάντηση στις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, προτού η κυβέρνηση δώσει την έγκρισή της.
Ο Abad de Santillan έφτασε στη συνειδητοποίηση ότι η κυβερνητική αλλαγή του Φεβρουαρίου του 1936, για την οποία είχε εργαστεί, δεν είχε στερήσει από την καπιταλιστική τάξη, την εκκλησία και τον στρατό την πραγματική εξουσία. Και, παρά την παρουσία των αριστεριστών πολίτικων στην εξουσία, η κυβέρνηση συνέχιζε να συλλαμβάνει αναρχικούς. Ως την επανάσταση του Ιουλίου του 1936, οι φυλακές είχαν και πάλι ξεχειλίσει από αναρχικούς κρατουμένους.
Μετά την επιτυχημένη αντίσταση στην στρατιωτική εξέγερση του Φράνκο, ο Santillan ήταν μεταξύ εκείνων των αναρχικών που αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις τοπικές, περιφερειακές και εθνικές κυβερνήσεις, μαζί με πολίτικους από άλλες αριστερίστικες και φιλελεύθερες ομάδες. Αργότερα έγινε επικριτικός της αναρχικής απόφασης για την συμμετοχή στην κυβέρνηση μετά την 19η Ιουλίου επειδή αναγνώριζε ότι με τον τρόπο αυτό είχε συμμετάσχει στην αναδημιουργία των κρατικών θεσμών και την μεταφορά της πρωτοβουλίας, από τον ένοπλο πληθυσμό που είχε κατατροπώσει τον φασιστικό οχετό, σε κεντρικά σώματα με εκτελεστικές εξουσίες. Ο Santillan ισχυρίστηκε ότι οι αναρχικοί γραφειοκράτες δεν ήταν καθόλου καλύτεροι από τους άλλους ομοίους τους, καθώς και ότι δεν ήταν καν ικανοί να προστατεύσουν τους απλούς εργαζομένους στις πόλεις και τα χωρία εναντία στους οικονομικούς και πολίτικους εκμεταλλευτές τους. Πίστευε ακράδαντα ότι αυτή η αναδημιουργία της ιεραρχίας είχε προκαλέσει μια αντιθετική επίδραση στο ηθικό των επαναστατών αγωνιστών. Υποστήριξε ακόμη ότι η συμμέτοχη των αναρχικών στην κυβέρνηση είχε εξυπηρετήσει μόνο την ενίσχυση της κρατικής ιδεολογίας.
Η Ισπανική Επανάσταση υπονομεύτηκε επίσης από τις πολίτικες των δυτικών δημοκρατιών, των Σοβιετικών και της Ιταλικής Φασιστικής και Γερμανικής Ναζιστικής κυβέρνησης. Ο Vernon Richards σημειώνει ότι μεταξύ του 1934 και του 1938 η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης αγωνιούσε να εξασφαλίσει την υποστήριξή των Δυτικών κρατών και ήταν κατά συνέπεια επικεντρωμένη στο να τους αποδείξει ότι είχε πάψει να είναι «επαναστατική», καθώς και ότι δεν υποστήριζε πλέον επαναστατικό κινήματα σε άλλες χώρες. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η Ε.Σ.Σ.Δ. υποστήριξε μόνο τον αγώνα της Ισπανικής Ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης ενάντια στον φασισμό διστακτικά και με μετριοπάθεια. Προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα συμμάχησε με ομάδες που ήταν γενικά αντίθετες σε κάθε μορφή επαναστατικής αλλαγής. Αντιτάχθηκε στην απαλλοτρίωση των αγροκτημάτων και των εργοστασίων από τους εργαζομένους σε αυτά, και ήταν εχθρικό προς τις λαϊκές πολιτοφυλακές.
Σύντομα μετά την 19" Ιουλίου, εκατοντάδες αναρχικών και σοσιαλιστών αντιφασίστων εξόριστων από την Ιταλία και την Γερμανία, καθώς και αντισταλινικών επαναστατών από όλα τα μέρη του κόσμου, έφτασαν στην Ισπανία για να βοηθήσουν στον αγώνα ενάντια στους Φρανκιστές. Πολέμησαν στο πλευρό των Ισπανών αντιστασιακών, πολύ πριν οργανωθούν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες, φθάνοντας στην Ισπανία προς το τέλος του 1936.
Παρ’ όλα αυτά, η Σοβιετική Ένωση κατεύθυνε την ενίσχυση που παρείχε στην Ισπανική Δημοκρατία αποκλειστικά προς τις Διεθνείς Ταξιαρχίες και τον νομιμόφρονα τακτικό Ισπανικό Στρατό. Εξασφάλισε δε όπως τα όπλα, ο εξοπλισμός, και η άλλη βοήθεια να παρακρατούνταν από τις πολιτοφυλακές και τις περιοχές όπου επικρατούσαν οι αναρχικοί. Ταυτόχρονα, έστελνε πράκτορες της μυστικής αστυνομίας στην Ισπανία για να απαγάγουν, φυλακίσουν και δολοφονήσουν γνωστούς αντίπαλους του σταλινισμού, και ειδικότερα, όπως σημειώνει ο Richards, πρώην κομμουνιστές που «γνώριζαν πολλά». Η Σοβιετική κυβέρνηση σκόπευε επίσης στην καταστροφή του αναρχικού επαναστατικού κινήματος στην Ισπανία, το οποίο είχε αποδειχτεί σε εξαιρετικά αξιοθαύμαστο εμπόδιό στις προσπάθειες του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματός να εδραιώσει την πολίτικη του ηγεμονία. Οι σκοποί αυτοί ήταν μακράν από κρυφοί, ενώ δημοσιεύτηκαν μέχρι και σε διάφορες εφημερίδες του Κ.Κ. σε όλον τον κόσμο. Για παράδειγμα, στις 16 Δεκεμβρίου του 1936, η Σοβιετική κομματική εφημερίδα «Pravda» δημοσίευσε ένα άρθρο που κομπορρημονούσε ότι, «Όσον αφόρα την Καταλονία, η εκκαθάριση των Τροτσκιστών και των αναρχοσυνδικαλιστών έχει ξεκινήσει- θα διεξαχθεί με την ίδια ενέργεια που πραγματοποιήθηκε και στην Ε.Σ.Σ.Δ.». Ταυτόχρονα, το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριζε την ανασυγκρότηση της τακτικής αστυνομικής δύναμης και του τακτικού στρατού που θα αντικαθιστούσαν τις πολιτοφυλακές.
ΓΙΑΤΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Ο σχηματισμός των Διεθνών Ταξιαρχιών και η είσοδός τους στην Ισπανία υποστηρίχτηκε ως αναγκαίος ώστε να αντισταθμιστούν οι στρατιωτικές δυνάμεις και η βοήθεια που έστελναν οι Ιταλοί Φασίστες και οι Γερμανοί Ναζί. Η βασική διάφορά μεταξύ των δυο ειδών στρατιωτικής βοήθειας, ωστόσο, ήταν πως η Ιταλική και η Γερμανική βοήθεια στόχευε στην κατάκτηση ενός στρατιωτικού θριάμβου για τους Φρανκιστές, και ήταν, λόγω της ποσότητας και της ποιότητας της, αποφασιστικός παράγοντας για τον θρίαμβο αυτό. Για τους Ρεπουμπλικάνους, από την άλλη πλευρά, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες δεν ήταν αποτελεσματικές παρά ως εργαλείο κυριαρχίας των Κομμουνιστών. Για την Δημοκρατία, οι φημισμένες Ταξιαρχίες ήταν, άθελά τους, ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ήττα, μιας και ολοκλήρωσαν την αντιλαϊκή δουλειά στην οποία τις εξανάγκασαν η Ρωσική και η Ισπανική κυβέρνηση -συμβάλλοντας έτσι στην καταστροφή της λαϊκής εξέγερσης.
Ωστόσο, υπήρχε μια πραγματικότητα που οι Ισπανοί επαναστάτες δεν μπορούσαν να αγνοήσουν: βασιζόμασταν στην ενεργή υποστήριξή πολλών εργατών και επαναστατών από όλες τις χώρες που ήθελαν να έλθουν και να πολεμήσουν στο πλευρό μας, για τον σκοπό μας, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον παγκόσμιό σκοπό της ελευθερίας από την τυραννία. Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την επιθυμία τους να πολεμήσουν και να πεθάνουν μαζί μας. Πολλοί Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι και άνθρωποι από άλλες χώρες πολέμησαν δίπλα μας στο μέτωπο της Aragon από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Αλλά αυτό το είδος υποστήριξής ήταν ένα πράγμα, ενώ οι πολίτικες προθέσεις εκείνων που δημιούργησαν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, με εθελοντές από διάφορες χώρες, ήταν κάτι άλλο. Παρά τις καλές προθέσεις κάποιων από τους εθελοντές που ήλθαν στην Ισπανία, υπήρχαν άλλοι, άνεργοι εργάτες, που πείστηκαν από τις ελκυστικές υποσχέσεις της στρατολογικής προπαγάνδας. Πήγαν στην Ισπανία, όχι για να πεθάνουν στον πόλεμο, αλλά για να εξασφαλίσουν το βιος τους από αυτόν, παρόμοια με τους μισθοφόρους στρατιώτες του παλιού καιρού. Αυτοί που εγκαινίασαν και εξελίχτηκαν σε ηγέτες των υψηλότερων κλιμάκιων των Διεθνών Ταξιαρχιών, από την άλλη πλευρά, κατανοούσαν με σαφήνεια τον σκοπό για τον οποίο είχαν σχηματιστεί. Στην πραγματικότητα, η Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση δεν απολάμβανε της λαϊκής υποστήριξής, ούτε στο Κέντρο ούτε στην Καταλονία ούτε στο Levante ή στην Extremadura. Οι Ρώσοι κατανοούσαν κυνικά ότι η κυβέρνηση θα ήταν ανίκανη να κυβερνήσει παρά μόνο εάν φαίνονταν ότι υπηρετεί τον λαό, ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του. Αλλά έκριναν ως απαραίτητη την επιβράδυνση των Ισπανικών μαζών, την πειθάρχησή τους, την υποταγή τους σε μια ισχυρή κεντρική εξουσία - την μετάλλαξη δηλαδή της Ισπανικής ιδιοσυγκρασίας και ψυχής. Ο λαός αγωνίζονταν ηρωικά εναντία στην στρατιωτική εξέγερση του Φράνκο, αλλά δεν αποτελούσε ένα πειθήνιο όργανο στα χέρια της κυβέρνησης ή της γραφειοκρατίας του Υπουργείου Πολέμου.
Προκειμένου να έχει ένα πρωταρχικό μέσο κυριαρχίας στην διάθεση της, η κεντρική κυβέρνηση, ενισχυμένη από τις διπλωματικές μεθοδεύσεις της Ρωσικής κυβέρνησης, αποδέχθηκε την είσοδο των αυτό-αποκαλούμενων Διεθνών Ταξιαρχιών στην χώρα. Το απεχθές πρόσχημα ήταν ότι οι λαϊκές πολιτοφυλακές δεν γνώριζαν πως να πολεμήσουν και ότι δεν ήταν πειθαρχημένες. Στην πραγματικότητα, δεν πειθαρχούσαν σε εκείνους που δεν ήταν υποχρεωμένες να πειθαρχήσουν!
Οι πολιτοφυλακές γνώριζαν πως να πολεμήσουν, και εφάρμοζαν τις διαταγές εξίσου καλά με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Η μοναδική διάφορά μεταξύ των δυο ήταν ότι οι Διεθνείς Ταξιαρχίες λάμβαναν σύγχρονα, αποτελεσματικά όπλα και εξοπλισμό, ενώ οι λαϊκές πολιτοφυλακές ήταν συνήθως ξυπόλητες, με πρωτόγονα όπλα, και στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς πυρομαχικά. Έπασχαν από το συνεχές σαμποτάρισμα της κεντρικής Ρεπουμπλικανικής γραφειοκρατίας. Εμείς [της CNT/FAI1 διαφωνήσαμε με τον σχηματισμό των Διεθνών Ταξιαρχιών και διατάξαμε τους συνοριακούς απεσταλμένους να μην αφήνουν τους εθελοντές να διασχίζουν τα σύνορα από την Γαλλία. Τότε, μας επισκέφθηκαν κάποια άτομα, όπως ο Andre Marty, που μπήκαν στην Ισπανία κρυφά υπό Ρωσική προστασία, ώστε να μας πείσουν να αποδώσουμε δικαίωμα εισόδου σε όσους ήθελαν να πολεμήσουν μαζί μας. Υποστηρίξαμε ότι είχαμε αρκετούς άνδρες ήδη, και ότι αντί να φέρνουν αυτές τις ταξιαρχίες στην Ισπανία, θα πρέπει να μας βοηθήσουν με όπλα και πυρομαχικά. θεωρήσαμε ότι ήταν αδικία και έγκλημα ότι οι πολιτοφυλακές μας, με όλη την γενναιότητα και το πνεύμα τους, θα πρέπει να παραμένουν άοπλες, ενώ στις μεγάλες μονάδες ξένων προσφέρονταν καθετί απαραίτητο και καλή μεταχείριση. Αιχμαλωτίσαμε περισσοτέρους από χίλιους από αυτούς τους εθελοντές και τους συνοδεύσαμε πίσω στα ισπανο-γαλλικά σύνορα. Από εκεί συνέχισαν προς τα Γαλλικά λιμάνια, απ’ όπου πήραν καράβια για Ισπανικά λιμάνια ελεγχόμενα από την Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση.
Σε μια περίπτωση ένα από τα σκάφη της ακτοφυλακής μας, το «Francisco», κατάσχεσε φορτίο οπλών που προοριζόταν για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Όταν ξεφορτώθηκε στην Βαρκελώνη, ανακαλύψαμε ότι το φορτίο αποτελείτο από ξεχαρβαλωμένο εξοπλισμό παλιότερο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αγορασμένο από την Ισπανική κεντρική κυβέρνηση χωρίς κανένα μέλημα για την τιμή του. Ήταν τόσο κακής ποιότητας που δεν είχαμε καμία αντίρρηση να το επιστρέψουμε όταν μας ζητήθηκε να το κάνουμε. Οι κερδοσκόποι Γάλλοι που είχαν αναμιχτεί στην οργάνωση των Διεθνών Ταξιαρχιών έκαναν προφανώς καλές δουλείες με την κυβέρνηση της Δημοκρατίας.
Λόγω της έξυπνης χειραγώγησης της κατάστασης από τη ρωσική κυβέρνηση, αναγκαστήκαμε να παραδώσουμε την ηγεσία των πολιτοφυλάκων της Καταλονίας. Ως συνέπεια, οι αυτοαποκαλούμενοι εθελοντές περνούσαν ανεμπόδιστα μέσω της Καταλονίας.
Δεν είχαμε ακόμη καμία σαφή ένδειξη του κινδύνου που έθεταν οι ταξιαρχίες αυτές ως εργαλεία της κεντρικής κυβέρνησης. Νοιώθαμε σίγουροι ότι εκείνοι από τους απλούς αγωνιστές που δεν ήταν απλά τυχοδιώκτες είχαν προσφερθεί εθελοντικά για το παιχνίδι που επρόκειτο να παιχτεί· δεν είχαν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι ότι οι ταξιαρχίες ήταν απαραίτητες, όχι για την πολεμική προσπάθεια, παρά μόνο για την προδοτική κομματική πολίτικη ανθρώπων που φιλοδοξούσαν να εγκαθιδρύσουν μια δικτατορία. Για τον λόγο αυτό, μια πειθήνια στρατιωτική δύναμη ήταν αναγκαία, μιας και ο ισπανικός λαός αποδείκνυε με συνέπεια ότι αποτελείτο από ανεξάρτητους ενήλικες.
Στην συνεχεία, και όταν η αποστολή τους ολοκληρώθηκε, εκφράσαμε την άποψη μας σε πολλούς από τους αγωνιστές των Διεθνών Ταξιαρχιών, οι οποίοι αποδέχθηκαν πρόθυμα ότι είχαμε δίκιο. Αλλά ήταν πολύ αργά για να επανορθώσουμε την καταστροφική δουλειά που είχαν άθελά τους εκπληρώσει. Δεν θα συζητήσουμε εδώ τις μυστικές φυλακές ή τις ελεύθερα διαπραγμένες δολοφονίες εθελοντών που δεν ήταν πιστοί σταλινικοί. Φαίνεται ότι οι μακιαβελικοί Ρώσοι υπολόγιζαν ότι στη συνάφεια της θερμής συμπάθειας που είχε γεννήσει η Ισπανική Επανάσταση, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες εναντίον των τροτσκιστών, των αναρχικών, των ανεξάρτητων σοσιαλιστών και των άλλων αντιφρονούντων που έλκονταν από τις Ταξιαρχίες. Εν μέρει, είχαν υπολογίσει σωστά.
Δεν γνωρίζουμε πόσοι στρατολογήθηκαν στις Ταξιαρχίες. Ίσως ήταν μεταξύ των 20 και 25 χιλιάδων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εντός λίγων μηνών, και από την αρχή σχεδόν της θητείας του Indalecio Prieto ως υπουργού Πολέμου, οι αγωνιστές των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν Σπανιόλοι που απαιτήθηκε να υπηρετήσουν σε αυτές υπό τις εντολές των κομμουνιστών από την Ρωσία και αλλού. Οι γραμμές των ταξιαρχιών αυτών μειώνονταν συχνά μετά από λιποταξίες παρά από τα εχθρικά πυρά, και αναπληρώνονταν με Ισπανούς κληρωτούς.
Κατά την γνώμη μας, δεν υπήρξε ποτέ αρκετή αντίσταση εκ μέρους του λαού, ούτε και ήταν ποτέ λιγότερο ικανός να επηρεάσει την πολεμική πολίτικη, απ' όσο στον σχηματισμό των Διεθνών Ταξιαρχιών και, αργότερα, στην δημιουργία των αλαζονικών καραμπινιέρων.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Περίπου 40.000 άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο πολέμησαν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Περίπου ένα τρίτο σκοτώθηκε, και πολλοί τραυματίστηκαν για πάντα. Δυστυχώς, η πολίτικη καταστολή όσων εξέφρασαν κριτική στον σταλινισμό αποτέλεσε μια πραγματικότητα της καθημερινής ζωής στις Ταξιαρχίες. 0 Jason Gurney, στο «Crusade in Spain» («Σταυροφορία στην Ισπανία»), Faber & Faber, Ltd., London, 19741, ο οποίος συνδιαλέγεται με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες από την οπτική των Βρετανών εθελοντών, σημειώνει ότι ο Andre Marty, επικεφαλής πολιτικός κομισάριος των Διεθνών Ταξιαρχιών, και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματός, παραδέχθηκε ότι είχε διατάξει την εκτέλεση 500 ανδρών που ανήκαν στις ταξιαρχίες, για ασήμαντο ή και κανέναν λόγο πέραν των πολιτικών τους απόψεων. Ο Gurney σχολιάζει κάποιες από τις πολλές αποφάσεις που πήραν οι ηγέτες των ταξιαρχιών για πολιτικούς λόγους, με ελάχιστο ενδιαφέρον για τις συμφορές που προκάλεσαν.
Ο Cecil Eby, στο «Between the Bullet and the Lie: American volunteers in the Spanish Civil War» [«Μεταξύ της Σφαίρας και του Ψεύδους: Οι Αμερικανοί εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο»), Holt Reinhart & Winston, New York, 1969, ασχολείται με τις λιποταξίες από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες οι οποίες συνέβησαν από τη δημιουργία τους και καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξής τους. Οι Ταξιαρχίες δεν ήταν καλά εκπαιδευμένες, και συχνά καθόλου καλά εξοπλισμένες. Ενώ διέθεταν εξουσιαστική στρατιωτική ιεραρχική δομή, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομισάριων σε κάθε τάγμα, και παρά την λαϊκίστικη ρητορική τους, η πειθαρχία εφαρμόζονταν συχνά με αυστηρότητα. Πολλοί εθελοντές θεώρησαν ότι τα χαρακτηριστικό αυτά αποτελούσαν απαράδεκτη και λανθασμένη μεταχείριση για ανθρώπους που είχαν ελεύθερα επιλέξει να έλθουν για να πολεμήσουν.
Τους πολιτικούς κομισάριους απεχθάνονταν συχνά οι εθελοντές από τις Δυτικές χώρες, όπως τις Η.Π.Α., την Βρετανία και την Γαλλία, οι οποίοι δεν ήθελαν κατήχηση, αλλά ενημέρωση και συζήτηση. Οι λιποταξίες και το χαμηλό ηθικό οφείλονταν κυρίως στην αυξανόμενη δυσπιστία των εθελοντών προς την πολίτικη και στρατιωτική ιεραρχία των ταξιαρχιών, καθώς και την απέχθεια για την αυθαίρετη (και, όπως κάποιοι εκτιμούσαν, ανίκανη) συμπεριφορά των αξιωματικών.
Μέχρι το τέλος του Φλεβάρη του 1937, λέει ο Eby, ο Γάλλος πρόξενός στη Βαλένθια, είχε επιμεληθεί την απομάκρυνση 400 Γάλλων λιποτακτών μέσω Γαλλικών πολεμικών πλοίων. Ωστόσο, όταν η Γαλλική κυβέρνηση έκλεισε τα σύνορα στις 3 Μαρτίου 1937, οι Ισπανικές Ρεπουμπλικανικές Αρχές συνέλαβαν 60 ακόμα λιποτάκτες στην Βαλένθια και τους επέστρεψαν στο αρχηγείο των Ταξιαρχιών για φυλάκιση και τιμωρία. Αν και πολλοί εθελοντές θεωρούσαν ότι, μιας και είχαν έλθει με την βούλησή τους, θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να φύγουν όποτε το επέλεγαν, σε γενικές γραμμές τους μεταχειρίστηκαν όμοια με τους κληρωτούς στις Ταξιαρχίες. Αλλά, μόλις η Ισπανική κυβέρνηση έθεσε ένα τέλος στην διάσωση των εθελοντών από τις πατρίδες τους, οι δείκτες λιποταξίας μειωθήκαν σημαντικά, αν και δεν μηδενίστηκαν ποτέ. http://www.anarkismο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου