Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη

Οι αστοί δεν σεβάστηκαν τη βαριά κληρονομιά τους…

227 χρόνια μετά, η οπισθοδρόμηση προς τη νέα Φεουδαρχία

 gregordergrieche

Ήταν 14 Ιουλίου του 1789 όταν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης στη Γαλλία υπόσχονταν έναν άλλο κόσμο. Και πράγματι, ο αυταρχισμός και η καταπίεση της Μοναρχίας και της Φεουδαρχίας έφερναν αβίαστα μια γνήσια επιθυμία για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», δεν ήταν ένα απλό σλόγκαν που αναπαράγονταν μέχρι να καταντήσει κλισέ, αλλά, συμπύκνωνε την δίψα της πλειοψηφίας για μια μεγάλη αλλαγή.

128 χρόνια αργότερα, μια άλλη επανάσταση, στην Ρωσία αυτή τη φορά, υπόσχονταν να κάνει πράξη όλα όσα είχαν διακηρυχθεί τότε, καθώς η εργατική τάξη αποκτούσε ταξική συνείδηση, αλλά και η αστική τάξη είχε ήδη οπισθοχωρήσει απέναντι στις αρχικές διακηρύξεις της.

Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες σύγκρουσης μεταξύ δύο φαινομενικά διαφορετικών κόσμων. Από τη μια ο Σοβιετικός Κομμουνισμός που επέβαλε έναν άμεσο κρατικό αυταρχισμό και μια τερατώδη γραφειοκρατία, από την άλλη, ο έμμεσος αυταρχισμός των κρατών της Δύσης μέσω της προπαγάνδας και της ψυχολογικής βίας. Πάντα πίσω απ’όλα αυτά, μια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη που με όπλο την οικονομική ισχύ κινούσε και κινεί τα νήματα.

 

Σε αυτά τα 227 χρόνια, η μεγαλοαστική αυτή τάξη «αναπλήρωσε το κενό» που άφησαν οι μονάρχες και οι φεουδάρχες, κυριάρχησε μέσω της οικονομικής ισχύος και τώρα παίρνει πίσω όλα όσα κατακτήθηκαν με τον κόπο και το αίμα των «πληβείων» μέσα σε τόσες δεκαετίες. Η όλη ιστορία μοιάζει με μια μεγάλη απάτη που τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας.

Η μεγαλοαστική τάξη «ξεφορτώθηκε» τους μικροαστούς και τους προλετάριους για να βρεθεί μόνη της στην εξουσία. Αυτό που θέλει τώρα, είναι να «ξεφορτωθεί» και το έθνος-κράτος έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά το 1789, για να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια νέα Φεουδαρχία. Δεν έχει μείνει τίποτα πια από τη γνήσια δίψα της Γαλλικής Επανάστασης για «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Το πολύ-πολύ, να καταντήσει και αυτό ένα σλόγκαν σε εκατομμύρια μπλουζάκια που θα φτιαχτούν στις Κινεζικές φάμπρικες με τα πάμφθηνα μεροκάματα, όπως έγινε και με τη φάτσα του Τσε …

Μήπως όντως τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται και επιστρέφει με κάπως διαφορετική μορφή; Πόσους κύκλους πρέπει ακόμα να κάνει, πόσοι ακόμα πόλεμοι, συγκρούσεις, επαναστάσεις πρέπει να συμβούν, πόσο ακόμα αίμα πρέπει να χυθεί, μέχρι να βρει ο άνθρωπος το δρόμο του προς την πραγματική ελευθερία; Μήπως τελικά αυτή είναι η φύση του ανθρώπου; Ή μήπως έτσι έχουμε “εκπαιδευτεί” να πιστεύουμε για να μην ελπίζουμε σε τίποτα; Για να θεωρούμε το «» μια ουτοπία που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ;