Αγανακτισμένους πολίτες Τι γύρευαν οι βολεμενότεροι των βολεμένων εκεί έξω;

Ήμουν τις προάλλες μ΄ένα φιλαράκο και μου έλεγε κάτι γκραν γκινιόλ ιστορίες για τον αδερφό του που τα’ φτιαξε με μια Χρυσαυγίτισσα. Η οποία, «Δόξα –Τιμή» και «να πεθάνουν οι μελαψοί»  βεβαίως, αλλά από σεξουαλικές επιδόσεις στα κάγκελα: «έγια μόλα, έγια λέσα –βάλε και τ΄αρχίδια μέσα» όπως τραγούδαγε παλιότερα κι ο Βιολάρης. Καλοπέρναγε το παιδάκι –τι κι αν ήθελε η λεγάμενη κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος και θάνατο στους αλλόθρησκους; Σάμπως και σηκωνόταν από το κρεβάτι βραδιάτικα να πάει να σφάξει; Όχι βέβαια, οπότε μια χαρά είμαστε και δόξα τω θεώ να λέμε... http://themotorcycleboy.blogspot.gr

Πέρασε όμως ο καιρός κι άρχισε να το παίζει «ποστ του ποστ» το παλικάρι η λεγάμενη. «Μα καλά, ντιπ τζούφιος είσαι; Τόσον καιρό και νιξ απόγονος;» Έσκυβε το κεφάλι ο τυπάκος και δούλευε αγόγγυστα –άλλωστε, σε τέτοιες καταστάσεις η δουλειά δεν είναι ντροπή –η αναδουλειά είναι!

Ώσπου ήρθε η μεγάλη μέρα που η Χρυσαυγίτισσα ανακοίνωσε περιχαρής την εγκυμοσύνη της! Χαρά και υπερηφάνια το παλικάρι –συναισθήματα τα οποία κράτησαν για λίγο, επειδή μετά πλάκωσαν τα απαγορευτικά: «ο γιατρός είπε οτι το σεξ απαγορεύεται σε όλη την εγκυμοσύνη –μην πάθει τίποτα το έμβρυο». Και στη συνέχεια άρχισαν τα έκτακτα ανακοινωθέντα: «γάμος μέσα σε δυο μήνες το αργότερο», «ίσα που προλαβαίνουμε να κλείσουμε μαγαζί που να χωράει 200 άτομα –καθότι είμεθα και Χρυσαυγίτες, όχι τίποτα τελευταίοι!» Την είχε και την καμάρωνε ο τύπος τη μέλλουσα μάνα τού παιδιού του κι ας είχε ανεβάσει 30 πίεση σα λεβητοστάσιο από το άγχος για το που θα βρει λεφτά να κάνει γάμο μεγαλοπρεπή τέτοια εποχή ανέχειας. 

Όλα έτσι έβαιναν, καλώς, μέχρι που μια μέρα η Χρυσαυγίτισσα ανακοίνωσε οτι έπαθε αποβολή –μια πολύ μυστήρια αποβολή χωρίς καθόλου συμπτώματα (ούτε αίματα, ούτε πόνους, ούτε τίποτα) παρ΄όλο που υποστήριζε τις προηγούμενες μέρες οτι είχε ακούσει την καρδιά του παιδιού στον υπέρηχο! Εξατμίστηκε λοιπόν το έμβρυον κανονικώς –σα να ήτανε ξεσκέπαστη κοκακόλα –συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες! Αλλά σε ρωτάω τώρα (δηλαδή ο φίλος μου με ρώταγε –ρητορικά) τι να κάνει το παιδάκι ο παρά κάτι γαμπρός; Να ακυρώσει τον γάμο; Δε φτάνει δηλαδή η στεναχώρια της κοπέλας που απέβαλλε; Και τι φταίει κι εκείνη στην τελική; Ο θεός τα κανονίζει –εκείνος δίνει κι εκείνος παίρνει τα παιδάκια κι αν χάσαμε αυτό θα βρούμε ένα άλλο, πρέπει να κλείσουμε και ντιτζέι για το γλέντι του γάμου γιατί περνάνε οι μέρες μην ξεχνάς...

Την παραπάνω διδακτική ιστορία την έβαλα επειδή με βοήθησε να ξεκαθαρίσω τι μου θύμιζαν όσοι έτυχε να συναντήσω και να δηλώνουν ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής –τους σιχαμένους «νοικοκυραίους» της συνοικίας μου που χαφιεδίζανε στους μπάτσους για να εξασφαλίσουν τη φιλία τους και τις παλιοπατσαβούρες της γειτονιάς μου που μετράγανε τους άντρες με το πορτοφόλι κι αντιστοίχως τους παντρεύονταν –αυτά μου θύμιζαν.

Γιατί είχα, βλέπεις, την ατυχία να τους προλάβω κάτι τέτοιους και να τους γνωρίσω απ’ την κακή κι απ’ τη χειρότερη. Ήμουνα μικρός στη χούντα αλλά τα θυμάμαι όπως τα άκουγα από τους μεγαλύτερους. Θυμάμαι το πόσο φοβόταν η μάνα μου την εμπλοκή με τα πολιτικά γιατί οι Τσολιάδες είχαν σκοτώσει στην κατοχή το θείο της, 16 χρονών πιτσιρίκι ήταν, τον πέτυχαν να γράφει συνθήματα στον τοίχο, τον έβαλαν να σκάψει μόνος του τον τάφο του και μετά τον εκτέλεσαν. Το ηρωικό τάγμα των Ευζώνων που φυλάει μέχρι σήμερα τη Βουλή και, ενίοτε, δακρύζει.

Θυμάμαι τους θείους μου να μιλάνε σιγά –για τον ταξιτζή του χωριού που τους άνοιξε κουβέντα τις προάλλες (τι μουσική ακούνε, αν πηδάνε καμιά συχωριανή, αν έχουν μάθει τίποτα νέα για τον Φούντα, τον κομμουνιστή του χωριού που ψάχνει η αστυνομία...) γυρεύοντας φρέσκα ψάρια ή φρέσκους συνεταίρους στο χαφιεδιλίκι. Θυμάμαι και κάποιο γνωστό μας που βαρέθηκε το μεροκάματο στα φορτηγά και άρχισε να μπαινοβγαίνει στην Ασφάλεια μέχρι να του βγάλουν κι αυτού άδεια ταξί. Και δάνειο ν΄αγοράσει αυτοκίνητο –στην αρχή το δάνειο ήταν χαμηλότοκο, μετά τις πρώτες δόσεις τού χάρισαν το υπόλοιπο ποσό. Θυμάμαι τη γυναίκα αυτού του γνωστού μας που –όταν έτυχε να πάθει μια αποκόλληση ο άνθρωπος και να μην μπορεί να δουλέψει –γύρναγε στη γειτονία τσιρίζοντας: «θα τον διώξω –τι τον παντρεύτηκα αν δεν μπορεί να φέρνει λεφτά σπίτι;» Θυμάμαι πώς τότε συνειδητοποίησα, για πρώτη φορά, τη σημασία της λέξης: πουτάνα.

Και μετά ήρθε ο Καραμανλής, ο επιλεγόμενος και εθνάρχης, σκοτώθηκαν άνθρωποι σε διαδηλώσεις –το αυτί των χουντικών όμως δεν ίδρωσε. Γιατί πιάσανε 5-10 από τους πρωτεργάτες αλλά αφήσανε τον μηχανισμό τους να ελέγχει τα πράγματα. Κι αυτός ο μηχανισμός καθάρισε τον Αλέκο τον Παναγούλη την ώρα που πήγαινε στη Βουλή με στοιχεία και ονόματα εγκληματιών. Ο εθνάρχης επιλέγοντας να είναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» από τη μια νομιμοποιούσε το ΚΚΕ κι από την άλλη έδινε υπουργεία σε χουντικούς.

Με τον Αντρέα τα χρειάστηκε –στην αρχή τουλάχιστον –η μάζα των πρώην υποστηρικτών του Γιώργη του λεβέντη (του καραμπουζουκλή). Επειδή ο «άνθρωπος με την πίπα» γνώριζε από πρώτο χέρι τις σφαλιάρες της Ασφάλειας κι έτσι φρόντισε να ξηλώσει σχεδόν ότι χουντικό είχε απομείνει. Κάτι αξιωματικούς παλαιάς κοπής τους έστειλε σπίτια τους μέσα σε μια νύχτα (ή τους έστειλε με δυσμενείς στην «πινέζα») αντικαθιστώντας τους με δικά του παιδιά, κεντρώα και προοδευτικά. Διευθυντάδες και προϊστάμενοι έγιναν υπάλληλοι ενώ νεοφερμένοι πιάσανε τα πόστα στο Δημόσιο –επειδή όμως ήταν και κομματάκι ζόρικο να απολύσεις, γέμισαν οι Δημόσιες Υπηρεσίες με κόσμο, μέχρι και καρέκλα από το σπίτι έφερναν οι άνθρωποι για να κάθονται. Τι συνέβη όμως με τους φίλους μας τα καθίκια που δίνανε τον κοσμάκη επί χούντας για να του καταπατήσουν το οικόπεδο;

Μπορεί η εμπροσθοφυλακή να χάθηκε αλλά αυτοί (τα εξαρτήματα του μηχανισμού) πρόλαβαν κι ενσωματώθηκαν στο Πασόκ. Γεμίσανε τις κλαδικές, ο γείτονας που μέχρι χτες έλεγε «να πεθάνουν τα κουμμούνια» σήμερα κυκλοφορούσε με το ΕΘΝΟΣ στην κωλότσεπη και μίλαγε για σοσιαλισμό. Αυτοί οι τύποι ονομάστηκαν «Αγανακτισμένοι Πολίτες» και λειτούργησαν κανονικά σαν συμμορίες, τους έστελνε η κλαδική να διαλύσουν ότι δεν βόλευε το Κίνημα. Συναυλία με πιτσιρικάδες; Απέξω οι «Αγανακτισμένοι» να βρίζουν και να καλούν τους μπάτσους. Διαδήλωση αναρχικών; Απέναντι οι «Αγανακτισμένοι» με καδρόνια. Κατάληψη; Εκεί κι οι «Αγανακτισμένοι», με τις πέτρες τους και τα σπασμένα μπουκάλια μπύρας. Την ίδια ώρα βεβαίως, οι κυρίες των «Αγανακτισμένων» περιδιάβαιναν τις λαϊκές αγορές μπας και πετύχουν την εκπομπή του Μπουγιουκλάκη ή έπαιρναν τηλέφωνο στο σταθμό της ΑΥΡΙΑΝΗΣ για να διαμαρτυρηθούν οτι ένας πάνκης τους δάγκωσε το παιδί ή να καταγγείλουν οτι είδαν κάποιον άπλυτο μαλλιά να συναλλάσσεται με πράκτορες της CIA στην αυλή του σπιτιού τους.

Περάσανε τα χρόνια και οι καργιόληδες γεράσανε. Μαζί τους γέρασαν και οι κυρίες καργιολίες οι συμβίες τους –μπερδεύτηκαν μεταξύ τους κι οι κυβερνήσεις, άκουγες ανακοίνωση και δεν καταλάβαινες ποιο κόμμα είναι πάνω –θες οι μεταγραφές, θες η «πτώση του υπαρκτού» -μίλαγε ο Ανδρουλάκης με το Μάνο κι αναρωτιόσουν από πότε το τιμημένο ΚΚΕ πήρε την εξουσία κι από πότε ο δεξιός υπουργός έπαθε μαλάκυνση και βρίζει τη δεξιά!

Τους έβλεπα όλο και πιο σπάνια εκείνους τους ευυπόληπτους πολίτες, σε κάτι διαδηλώσεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας (και της φέτας), σε κάτι υπογραφές που μαζεύανε (παλιά, δοκιμασμένη τακτική για να διώχνουν όποιες γυναίκες δεν τους κάθονταν από τις πολυκατοικίες) για να μείνει το θρήσκευμα στις ταυτότητες, σε κάτι διαμαρτυρίες για εκθέσεις τέχνης και κινηματογραφικές ταινίες –σε κάτι τέτοια τους έβλεπα αλλά δεν ανησυχούσα γιατί πάντα λειψούς τους μέτραγα (και μ΄αυτό δεν αναφέρομαι μονάχα στα μυαλά τους). Σε συζητήσεις που τύχαινε να έχω με τέτοιους τύπους άκουγα τέρατα –ο ίδιος που τη μια μέρα μού έλεγε οτι θα ψηφίσει ΕΠΕΝ, την επόμενη φώναζε οτι θα ψηφίσει ΚΚΕ –η αιτιολόγηση μονάχα δεν άλλαζε: «γιατί δεν είναι κλέφτες και θα τους ξεσκεπάσουν όλους αυτούς τους απατεώνες». Δεν έδινα πολλή βάση στα λεγόμενά τους επειδή ήξερα οτι αυτοί οι τύποι τιμώνται «ένα δεκάρικο οι τέσσερις». Όποιος τους έκανε μια μικρή εξυπηρέτηση, όποιος τους έκλεινε ένα ραντεβού για επέμβαση στο νοσοκομείο, όποιος τούς έφερνε τον κανακάρη να υπηρετήσει δίπλα στο σπίτι –αυτός θα έπαιρνε τις ψήφους όλης της οικογένειας. Κι αν η εξυπηρέτηση ήταν μεγαλύτερη, θα στήνανε μέχρι κώλο οικογενειακώς. Κι επειδή εξυπηρετήσεις κάνουν συνήθως τα κόμματα που κυβερνάνε, ότι κι αν έλεγαν όλοι τους, στο τέλος την επόμενη κυβέρνηση θα ψήφιζαν.

Τους ξανάδα τώρα τελευταία, ανακατεμένους με τον κόσμο της πλατείας Συντάγματος και μου φάνηκε περίεργο. Τι γύρευαν οι βολεμενότεροι των βολεμένων εκεί έξω; Άκουσαν για «Αγανακτισμένους πολίτες» και νόμισαν οτι αναστήθηκε ο Παπαντρέας με τον Μπουγιουκλάκη; Μήπως πήγαν απλώς για να προσέχουν τα βλαστάρια τους που διαδήλωναν παραδίπλα; Αυτό το τελευταίο με φόβισε –δε στο κρύβω! Λέγανε παλιά οι φραξιονιστές για να κοροϊδέψουν τους κομματικούς: «η μάνα του Στάλιν είναι πάλι έγκυος» -κάπως έτσι το φαντάστηκα το ζήτημα, οτι δηλαδή έβγαλε ο χαφιές το παιδί του στον έξω κόσμο για να του μάθει τη δουλειά. Προβληματίστηκα –γιατί να το κρύψω;

Δεν ήταν μονάχα οι καταστάσεις οι στριμόκωλες με τα Μνημόνια και τους Αμνήμονες, δεν ήταν μονάχα οτι μας κόβανε το μισθό και μας αυξάνανε τους φόρους –για να εξεγερθούν αυτοί οι ιστορικοί τύποι σήμαινε οτι άρχιζε να κόβεται και η ρεμούλα. Όχι από πολιτική απόφαση –δεν το νομίζω –μάλλον από ανέχεια. Καθότι όταν έχεις, βρίσκει ο κλέφτης να σου πάρει –όταν δεν έχεις τι να πάρει; Ανησύχησα κιόλας γιατί είδα πολλά παιδιά εκεί έξω (και βλέπω πολλά παιδιά στα πέριξ) που έπαιζαν την ΕΟΝ του Μεταξά. Σημαιούλες, σηκωμένα χεράκια για χαιρετισμό, ομοιόμορφο ντύσιμο και στοίχιση εφ’ ενός ζυγού. Στεναχωρήθηκα όσο να πεις –όχι γιατί έχω καμιά λατρεία για τη νεότης και τέτοιες σαχλαμάρες –αλλά επειδή αυτά τα παιδιά με είχαν εντυπωσιάσει το 2008 που κοντέψανε να ρίξουν την κυβέρνηση.

Κάθισα λοιπόν να δω καλύτερα τα πράγματα –έγιναν και κάνα δυο εκλογές απανωτές που, όσο να πεις, βοήθησαν στην εξαγωγή συμπερασμάτων (όπως λένε και οι τηλε-ευαγγελιστές). Και διαπίστωσα οτι αυτά τα γερόντια που κολύμπησαν κρόουλ από τη χούντα μέχρι τον πασοκισμό –στην πλειοψηφία τους ψήφισαν Αντωνάκη (ή κάτι παρεμφερές), τρομοκρατημένοι από την πιθανότητα να ζήσουν τον νέο Αντρέα (τον επιλεγόμενο και Αλέξη). Αυτό μου έλυσε την απορία: «μα καλά, εδώ τους κόβουν λεφτά και τους ανεβάζουν φόρους σε βαθμό ανασκολοπισμού κι αυτοί τους ξαναψηφίζουν;» Βεβαίως και ξαναψηφίζουν τους ίδιους ανθρώπους γιατί όσα κι αν τους κόψουν από τα έξτρα τους κουρεύουν. Ο σωστός διαχρονικώς συνεργαζόμενος (νυν γέρος) έχει καβάτζες, δεν περιμένει να ζήσει από τη συνταξούλα. Πιο πολύ τον φοβίζει η πιθανότητα ν΄αρχίσουν να φορολογούνται οι καταθέσεις, παρά οι μειώσεις στις συντάξεις. Κι αυτή τη φορολόγηση υπαινίχθηκε ο Σύριζας –εξ ου και έχασε τις εκλογές.

Βέβαια, μια μερίδα από τους παραπάνω ήταν άτυχη στη ζωή της. Όσα κι αν τους έδωσαν οι κυβερνήσεις για τη συνεργασία τους, τα έφαγε η ζωή (μπαρμπούτια, γυναίκες, άλογα και άλλες κοινωφελείς επιχειρήσεις). Αυτοί λοιπόν άκουσαν Χρυσή Αυγή και ξύπνησε μέσα τους ο Γκοτζαμάνης –δαγκωτό το ρίξανε και πάνε στις εκδηλώσεις της οργάνωσης να ξεχαρμανιάσουν τώρα που ακρίβυνε ο φρεντουτσίνος στους καφενέδες. Τους βλέπεις στις τηλεοράσεις να στριμώχνονται σαν κουρντισμένοι για να προλάβουν να καταγγείλουν τους προδότες –ιδρωμένες φάτσες, αγωνία να τους πάρει ο φακός για να τους δει ο Αρχηγός.

Και οι μικρότεροι; Αυτοί που δεν έζησαν χούντα, που δεν έβγαλαν λεφτά πουλώντας τον συνάνθρωπο –αυτοί που νομίζουν οτι ο Παπαντρέας και ο Καραμανλής (ο εθνάρχης) ήταν μεγάλοι άνδρες οι οποίοι μας οδήγησαν στη γη της Επαγγελίας (επανειλημμένως μάλιστα!) –πώς βρέθηκαν να στελεχώνουν τον όχλο της Χρυσής Αυγής; Και οι άλλοι που πηγαίνουν στις εκλογές και τους ψηφίζουν; Ή δηλώνουν την πρόθεσή τους να το κάνουν, ή γεμίζουν τα social media με αγιασμούς («ν΄αγιάσει το χέρι του Κασσιδιάρη», «ν΄αγιάσει η μάνα του Μπαρμπαρούση») – τι είναι όλοι αυτοί; Από πού ξεφύτρωσαν;

«Παιδιά που ψάχνουν κάτι να πιστέψουν και να στρατευτούν σ΄αυτό, παιδιά που αναζητούν συγκινήσεις καθώς βγαίνουν από το προστατευτικό κουκούλι της οικογένειας, παιδιά που αναζητούν την καθοδήγηση», τέτοια πράγματα θα διαβάσεις σε σχετικές αναλύσεις. Συγνώμη αλλά δεν ψήνομαι.

Αν ήταν θέμα αναζήτησης ιδανικών γιατί δεν έγιναν Κνίτες; Ή αναρχικοί, ή οικολόγοι –ξέρω ΄γω... Μόνο οι Χρυσαυγίτες τα λένε ωραία και κατανοητά; Γιατί σνομπάρουν όλες τις άλλες κατηχήσεις εκτός από τη φασιστική; Και τελικά –έξυπνα παιδιά είναι, ενημερωμένα, με τα ντερνέτια τους και τα πάντα –πώς μπορεί να μη βλέπουν τη βλακώδη θεωρητική τεκμηρίωση που συνοδεύει τις θέσεις της Χρυσής Αυγής; Θέλεις παράδειγμα; Ας δούμε κάτι απλό: Πώς είναι δυνατό να πιστεύεις στα φυλετικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη θέση μιας φυλής στο αξιακό και ιστορικό γίγνεσθαι και ταυτόχρονα να είσαι αντισημίτης; Αν η ισχυρότερη φυλή κυριαρχεί, τότε η άποψή σου οτι οι Εβραίοι κυριαρχούν στον κόσμο είναι ταυτόχρονα και απόδειξη της φυλετικής ανωτερότητάς τους –κάνω λάθος;

Γι΄αυτό σου λέω –δεν ήταν η ιδεολογία που τράβηξε τα παιδιά αυτά στη Χρυσή Αυγή.

Ούτε οι συγκινήσεις, η αίσθηση οτι ανήκεις κάπου, η έλλειψη της οικογένειας (την οποία πριν θεωρήσαμε υπερπροστατευτική) , η επιβολή πειθαρχίας –ούτε αυτά νομίζω οτι έπαιξαν τον σημαίνοντα ρόλο. Αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες υποστήριξης ενός εκτρώματος (τόσο από ανθρωπιστικής, όσο και από κοινωνικής αλλά και ιδεολογικής απόψεως), ενός κακέκτυπου στρατιωτικής οργάνωσης των αρχών του ’60 (τσάτρα πάτρα, όπως τα θυμάται ο Μιχαλολιάκος από την εποχή που ήταν δόκιμος). Γιατί από μικροί παίζαμε με στρατιωτάκια αλλά όταν μας φωνάζανε οι μανάδες μας δεν βουτάγαμε όλοι τα πλεϊμομπίλ των διπλανών –λίγοι το έκαναν και γρήγορα τους κόβαμε από παρέα. Απ΄όσο ξέρω, αυτό ποτέ δεν άλλαξε.

Και κάτι τέτοια παιδιά έρχεται κάποια στιγμή που μεγαλώνουν, αλλά τα χούγια δεν αλλάζουν. Τότε ψάχνεις να βρεις ποιος φταίει που δεν σε κάνουν παρέα οι υπόλοιποι. Ψάχνεις να βρεις το αδύνατο παιδάκι να το πλακώσεις στο ξύλο και να του κλέψεις το κρουασάν. Και το αδύνατο παιδάκι είναι πλέον ο κακομοίρης που καθαρίζει τζάμια στα φανάρια (αλλά όχι κι ο νταβατζής που τα παίρνει από τις μαύρες πέριξ της Ομόνοιας). Και το κρουασάν λέγεται πλέον «θεσούλα στο Δημόσιο από το παράθυρο των επιμορφωτικών προγραμμάτων που σου εξασφάλισε ο κομματάρχης». Και το πλεϊμομπίλ ή η κούκλα Μπάρμπι που ζηλεύεις λέγεται πλέον καλός γάμος με πανάκριβη δεξίωση.

Γιατί έτσι σε μάθανε –να θεωρείς δικό σου ότι μπορείς ν΄αρπάξεις, να έχεις πάντα δίκιο επειδή εσύ είσαι το βλαστάρι λοβοτομημένων γονιών. Και ποτέ να μην είναι δικό σου το σφάλμα, πάντα κάποιος άλλος να φταίει που εσύ είσαι μόνος κι απαιδεύτος και η νοημοσύνη σου δεν επαρκεί ούτε για ν΄ανοίξεις κουτί με ασπιρίνες χωρίς βοήθεια. Έτσι σε μάθανε –οτι όλος ο κόσμος σού χρωστάει και πρέπει πάντα να εισπράττεις χωρίς ποτέ να δίνεις.

Γι΄αυτό τώρα υποστηρίζεις τη Χρυσή Αυγή –γιατί έχεις ανάγκη από έναν πατερούλη που θα σου επιτρέπει να αρπάζεις όσα θεωρείς οτι σου ανήκουν, έχεις ανάγκη από μια αγέλη που θα σε θεωρεί ξεχωριστό λόγω ομοιμορφίας, χρειάζεσαι όχλο για να κρύψεις τις ανασφάλειες και τη βουλιμία σου, θέλεις να τη βολέψεις με δυο λόγια κι ας πάει να γαμηθεί ο άλλος κόσμος. Γι΄αυτό αύριο θα γίνεις σαν τους συνεργάτες της χούντας που πήγανε όπου φύσαγε ο άνεμος των συμφερόντων τους. Και θα ψηφίσεις όποιον σου τάξει οτι θα σε βολέψει –άλλωστε «δεν υπάρχουν ιδεολογίες», έτσι έλεγες πριν λίγο καιρό και θα το ξαναθυμηθείς λίαν συντόμως.

Για την ώρα, βάλε το μαύρο μπλουζάκι σου (αυτό που σε κάνει να ζέχνεις με τις ζέστες), στοιχίσου πίσω από τον διμοιρίτη και άντε να το παίζεις άγριος σε όποιον καταφέρεις να πετύχεις μόνο κι αδύναμο. Και πού ξέρεις; Αν διαπρέψεις σε τίποτα μάχες εναντίον των εθνομηδενιστικών χτυπητηριών φραπέ που πουλάνε στα πανηγύρια (μάχες για τα πανηγύρια με δυο λόγια) μπορεί ο Αρχηγός να σου δώσει την ευχή του και να παντρευτείς εσύ τη Χρυσαυγίτισσα του προλόγου. Βέβαια –με τις ώρες που περνάς στα γυμναστήρια και με τα αναβολικά που κατεβάζεις δεν θα ξέρεις τι να την κάνεις –αλλά δε βαριέσαι... Και γι΄αυτή αναλώσιμος θα είσαι –με κοντινή ημερομηνία λήξης.