Ας μην ζήσουμε σαν δούλοι

Για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα: «Να μην ζήσουμε σαν δούλοι»

Καθώς η οικονομική ολιγαρχία και ο Νεοφιλελευθερισμός εξαπλώνονται σε όλο και περισσότερες χώρες, με όλο και πιο τραγικά αποτελέσματα για την πλειονότητα των πολιτών (ανεργία, εξαθλίωση, περιστολή των πολιτικών μας δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης), η ανάγκη για ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων από την ίδια την κοινωνία μοιάζει επιτακτική.http://eagainst.com

Μόλις πριν από ένα χρόνο ζήσαμε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός: την Αραβική Άνοιξη. Οι λαοί της Αιγύπτου, της Τυνησίας και όλου του αραβικού κόσμου μας έδειξαν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, πέρα από αυτόν της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής υποδούλωσης. Κι εμείς τους αγκαλιάσαμε, τους υποστηρίξαμε όπως οφείλαμε. Αντίστοιχα, τις τελευταίες μέρες, ξέσπασαν μεγάλες διαδηλώσεις σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ρουμανία, δίνοντας τον παλμό της οργής που βράζει και απειλεί να πνίξει το γερασμένο μας πολιτικό σύστημα, που δουλεύει για χάρη των αριθμών και όχι των ανθρώπων. Ποιά είναι η στάση μας, όμως, όσον αφορά τα γεγονότα της Ευρώπης; Σε αντίθεση με την αραβική άνοιξη, πολλοί Ευρωπαίοι αρκούνται ν’ αναπαράγουν την υποκρισία των Μέσων Ενημέρωσης, χλευάζοντας, απαξιώνοντας και λοιδορώντας κάθε κίνηση αμφισβήτησης. Οι ταραχές στην Ελλάδα – παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών εφημερίδων, να τις παρουσιάσουν ως μια πράξη τυφλής βίας μιας μειοψηφίας ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κατασπαταλούν τα λεφτά της Ευρώπης – εκφράζουν μια γενικευμένη οργή ενάντια στη διαφθορά τόσο της ντόπιας πολιτικής ελίτ αλλά και του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους καταπατούν βίαια και απροκάλυπτα τις πολιτικές ελευθερίες. Αυτά τα νέα στοιχεία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας έχουν, κατ’ αρχήν, μια προφανή εξήγηση: την απίστευτη εξάπλωση της φτώχειας που είναι αποτέλεσμα των προαναφερόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ούτε μόνο ελληνικό, αλλά ούτε και αφορά μόνο τον ευρωπαϊκό νότο (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία). Αφορά και πολλές άλλες χώρες (Ιρλανδία, Βέλγιο, Βρετανία). Οι πολίτες της Ευρώπης, θα πρέπει να δουν την ελληνική περίπτωση ως προειδοποίηση, ως κακό οιωνό, ως το δικό τους άμεσο ζοφερό μέλλον αν δεν αντιδράσουν απαιτώντας πραγματική δημοκρατία.

Η αμφισβήτηση των ισχυόντων θεσμών (πολιτειακών, οικονομικών και κοινωνικών) παίρνει, ολοένα και περισσότερο, τη μορφή της καθολικής απόρριψής τους, ξεπερνώντας το αίτημα για βελτίωσή τους, για εξορθολογισμό τους, ή για αντικατάστασή τους από άλλους θεσμούς που θα κινούνται εντός του ίδιου πλαισίου απλώς ως αντίπαλο δέος. Το ξεπέρασμα του σάπιου αυτού συστήματος και όχι η απλή ανατροπή του – πρόταγμα που υιοθετείται συνειδητά από μια διόλου ασήμαντη πλευρά των αντιστεκόμενων – φαίνεται πως, σε κάποιο βαθμό, έχει αρχίσει να επηρεάζει υπόκωφα και ασυνείδητα και άλλες τάσεις του ευρύτατου “ρεύματος” αντίστασης που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Δεν πιστεύουμε στην αλλαγή δια των μέσων που το ίδιο το σύστημα κατασκεύασε ώστε να διατηρούμαστε εγκλωβισμένοι στον κόσμο του θεάματος, απορρίπτουμε τις εκλογικές διαδικασίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και προτάσσουμε την πραγματική δημοκρατία.

Σε κόντρα όλων των παραπάνω, ήρθε η ώρα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να δράσουν συλλογικά, αλληλέγγυα μέσα από ένα νέο ευρωπαϊκό δίκτυο επαναστατικής δράσης. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε πλατεία της Ευρώπης, σε επικοινωνία και αλληλεπίδραση με όλες τις υπόλοιπες, οι πολίτες της Ευρώπης μπορούμε να απεξαρτηθούμε από τη βαρβαρότητα του μηχανιστικού Νεοφιλελευθερισμού, λαμβάνοντας όλοι μαζί αποφάσεις που θα ορίσουν τη ζωή μας. Όχι ως δανειστές και δανειζόμενοι, όχι ως πλούσιοι και φτωχοί, όχι ως κατήγοροι και κατηγορούμενοι, αλλά ως ισότιμοι, ελεύθεροι πολίτες. Τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια το μόνο που προσφέρουν αφειδώς στους πολίτες είναι η εκμετάλλευση, η διάσπαση και η καταστολή, ενώ μοιράζουν το προϊόν της δικής μας εργασίας σε μια μειοψηφία άπληστων σύγχρονων φεουδαρχών. Κάνουν τα πάντα για να καταστείλουν την αντίδραση, δεν μπορούν όμως να κάνουν τίποτε για να καταστείλουν το πάθος μας για πραγματική ελευθερία.

Aς δημιουργήσουμε, λοιπόν, την δική μας ιστορία, επαναστατώντας ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κυνισμού και του θεάματος, ενάντια στην ολιγαρχία του πλούτου. Ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθούν ειρηνικά αλλά αποφασιστικά καλέσματα σε όλη την Ευρώπη. Η Ευρώπη των λαών και όχι των ολιγαρχιών και των τεχνοκρατών είναι δυνατή αν προσπαθήσουμε μαζί και συντονισμένα. Στις πλατείες και στους δρόμους μπορεί να ξαναγεννηθεί η πραγματική δημοκρατία, η δημιουργία και η ανθρώπινη επικοινωνία. Δίχως ηγέτες και καθοδηγητές. Ας γίνουμε μια αγκαλιά, που σηκώνει τη γροθιά. Ας μην ζήσουμε σαν δούλοι...