του Σταύρου Θεοδωράκη απο protagon

Παρακολουθώ στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ τις αντιδράσεις των ομάδων που θίγονται από την απελευθέρωση των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων. Αν τους ακούσεις λέξη προς λέξη μπορεί να πειστείς ότι με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων η ελληνική κοινωνία θα παραδοθεί στην παρανομία, αφού προηγουμένως περάσει από ένα διάστημα πείνας.

Μέτα βλέπω τους οδηγούς φορτηγών σκαρφαλωμένους σε μάντρες να διαδηλώνουν τυλιγμένοι με την ελληνική σημαία, έτοιμοι να παίξουν ξύλο με τα ΜΑΤ. Είναι εικόνες που τις έχουμε δει και στο παρελθόν. Όμως αυτή τη φορά λείπει ένα κομμάτι. Δεν υπάρχει πολιτική υποστήριξη, δεν υπάρχει συμπάθεια από την κοινωνία και ίσως να μην υπάρχει ούτε ανοχή. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται ένας κλάδος και κανένα πολιτικό κόμμα δεν πήγε να κάνει τη σπέκουλα που του αναλογεί. Λίγο ως πολύ το ίδιο θα συμβεί και αργότερα, όταν έρθει η σειρά των φαρμακοποιών, των μηχανικών, των δικηγόρων και των συμβολαιογράφων. Αυτοί θα αντιδράσουν, η κοινωνία θα βρεθεί απέναντι και τα κόμματα θα σταθούν αμήχανα μπροστά στις νέες συνθήκες.

Και τα κόμματα καλά κάνουν και δεν τολμούν να αρθρώσουν κουβέντα. Αυτά έδεσαν στα πόδια της χώρας μία αλυσίδα από άλλες εποχές που τη σέρνουμε ως και σήμερα. Αλλά και τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την ανοχή μας. Εμείς είμαστε αυτοί που χτίσαμε ο καθένας το δικό του οχυρό μέσα σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με τον εαυτό της. Εξασφαλισμένες αμοιβές, εγγυημένα ποσοστά κέρδους, θεσμική εξασφάλιση του τζίρου. Τι άλλαξε τώρα; Προφανώς καταλάβαμε ότι το νήμα μας τελειώνει. Μπλέχτηκε τόσο που πρέπει να το κόψουμε και να αρχίσουμε μπροστά από την κόκκινη γραμμή. Διαβάζω στα σχόλια σας πως οι περισσότεροι συμφωνούν με το μέτρο της επιστράτευσης των απεργών. Πιθανότατα αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορείτε να πάτε στη δουλειά σας ή να φύγετε για διακοπές. Είναι μία λογική στάση. Αλλά δείχνει και κάτι άλλο.

Όταν μια κοινωνία αποδέχεται την επιστράτευση ως θεμιτή λύση, τότε είναι έτοιμη να αποδεχθεί σκληρές τομές σε θέματα που, ακόμα και αν δεν το λέμε ανοιχτά, έχουμε συμφωνήσει πως πρέπει να τα λύσουμε, να τα δούμε από την αρχή. Ας δει, λοιπόν, η κυβέρνηση τη στάση της κοινωνίας στο συγκεκριμένο θέμα και θα καταλάβει ότι έχει ακόμα πολιτικό χρόνο και ευκαιρίες. Αρκεί  να πείσει πως έχει όραμα και προσανατολισμό. Και μέχρι στιγμής φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνει.