3 Οκτωβρίου 1993 αφήνει την τελευταία της πνοή η Κατερίνα Γώγου, "η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της"

Δέντρο ήμουνα κι έσπασα...

Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
να παίξουνε τους κρεμασμένους.

3 Οκτωβρίου 1993 αφήνει την τελευταία της πνοή η Κατερίνα Γώγου, "η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της".

Επέλεξε την εθελούσια έξοδο με χάπια και αλκοόλ.

«Άρχισα να γράφω έτσι για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω.» Κ.Γ.

Κι όταν ικανοποίησε  την ανάγκη της  κι άρχισε να γράφει, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μια καινούργια αγωνία.  

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ  

είναι να μη γίνω "ποιητής".

Μην κλειστώ στο δωμάτιο

ν' αγναντεύω τη θάλασσα

κι απολησμονήσω».

Η Κατερίνα που οι φίλοι της είναι μαύρα πουλιά πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Κι όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο.

Η Κατερίνα που δεν άντεχε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και την ακούσουν οι άνθρωποι με τους χαρτοφύλακες.

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;"

Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού πολλοί νέοι άνθρωποι που δεν τη γνώρισαν, τη διαβάζουν και ακούν προσεχτικά τα λόγια της. Λόγια στο χαρτί και στην οθόνη, από αυτήν, το πιο απαισιόδοξο άτομο της γενιάς της, που προφητεύει και συμβουλεύει και εμάς σήμερα:

«Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή…
παρ' όλα αυτά Μαρία.»