Mια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη πόλη.
Στα όρια της λειτουργούσαν τεράστιες επιχειρήσεις παραγωγής ενός καυσίμου τοξικου που μόλυνε σιγά σιγά την ατμόσφαιρα της πόλης.
Στην πόλη λειτουργούσαν κι άλλες επιχειρήσεις που όμως όσο μεγάλωναν γινόντουσαν μέτοχοι στις άλλες που παρήγαγαν το τοξικό προιόν.
Σε λίγο καιρό το προιόν αυτό είχε γίνει απαραίτητο σε όλους και πιο πολύ στις επιχειρήσεις που το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν όλο και πιο μεγάλα κέρδη παιζοντας ένα παράξενο παιχνίδι που οι πολλοί δεν το καταλάβαιναν.
Η τοξικότητα αυτού του προιόντος που λεγόταν χρήμα,να πούμε πως οφειλόταν μεταξύ άλλων σε μια ιδιότητα που είχε, με το τρομερό όνομα χρέος.
Το επίπεδο της μόλυνσης έλεγαν πως είχε άμεση σχέση με τον σωστό, "ορθολογικό" τρόπο παραγωγής του.Βέβαια από ότι αποδείχτηκε δεν υπήρχε σωστός τρόπος κι αυτό οφειλόταν στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις επιχειρήσεις παραγωγής που δεν μπορούσε να σταματήσει, αφού μόνο έτσι μπορούσαν να λειτουργούν, προσπαθώντας η μια να φτάσει την άλλη.
Καποια στιγμή οι εξωφρενικοί τρόποι παραγωγής του τοξικού αυτού προιόντος μόλυναν ανεπανόρθωτα την ατμόσφαιρα της πόλης σε βαθμό πραγματικής ασφυξίας.
Για κάποιον παράξενο λόγο όμως, το προιόν αυτό επιλέχθηκε απο τους κυβερνήτες να διασώσει την πόλη από την καταστροφική μόλυνση που το ίδιο προκαλούσε!Γι αυτό ζήτησαν από τους πολίτες να δώσουν κάτι από το υστέρημά τους για να αγοράσουν χρήμα και να σώσουν την κατάσταση.
Ετσι οι επιχειρήσεις συνέχισαν να το παράγουν και να το πουλάνε στην πόλη που οι ίδιοι είχαν καταστρέψει και μάλιστα όλο και ακριβότερα!
Με αυτό τον τρόπο έκαναν όλο και πιο τεράστια κέρδη συνεχίζοντας φυσικά να μολύνουν όλο και περισσότερο. Ομως τι τους ένοιαζε αφού θα ξαναπουλούσαν το καταστροφικό προιόν τους ακόμη πιο ακριβά για να "διασώσουν" την πόλη από τη μόλυνση!!!
Περιέργως οι κυβερνήτες δεν τους ζήτησαν ποτέ το λογαριασμό για την καταστροφή που προκαλούσαν και συνέχισαν να τους πληρώνουν για τη "διάσωση" της πόλης (με τα χρήματα των φτωχών πια πολιτών φυσικά) και βέβαια να κρατάνε και κάτι για τον εαυτό τους για το ρίσκο που έπαιρναν.
Οι πολίτες θα μου πείτε δεν αντιδρούσαν;
Αυτους λένε τους αποκοίμιζαν με ένα περίεργο ναρκωτικό που λεγόταν τηλεόραση και τα έκανε όλα να φαίνονται αλλιώς, κι όπως όλα τα ναρκωτικά ενω τους κατέστρεφε τον εγκέφαλο τους άρεσε κι από πάνω!
Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα έγιναν τόσο χάλια που κάποιοι άρχισαν να τα παίρνουν.Εκοψαν το ναρκωτικό κι άρχισαν τον πόλεμο!
Υστερα από λίγο φάνηκε πως η αντίσταση αυτή ήταν το αντίδοτο του ναρκωτικού, που ότι και να έκαναν οι κυβερνήτες και οι επιχειρηματίες που λέγαμε, άρχισε να λειτουργεί όλο και λιγότερο.
Οπως καταλαβαίνετε δεν τους έπαιρνε πια καθόλου, αφού ο λαός της πόλης ξεσηκώθηκε, κι όσο ξεσηκωνόταν τόσο αδρανοποιούσε και το ναρκωτικό μέχρι σημείου να το κάνει να λειτουργεί και αντίστροφα καμια φορά(που λέει ο λόγος)!
Η συνέχεια ειναι απλή.Τους κυβερνήτες και τις επιχειρήσεις που λέγαμε τους πηρε ο διάολος, η μόλυνση ξεπεράστηκε κι η πόλη ξεβρώμισε και βρήκε καινούργιους υπέροχους ρυθμούς μακριά από τοξικά!
Ετσι ζήσαμε εμείς καλύτερα κι αυτοί ... καθόλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου