Σιχαινόμουν πάντα κάθε είδους τείχη, τοίχους ή …φράχτες…

Με το «μου» και με το «μας», ένα ζόρι, το τράβαγα πάντα.
Ήθελα να ξέρω ρε αδερφέ, πως διάβολο τα απέκτησα, πως τα κληρονόμησα, πως τα κατέχω, πως τα διαφεντεύω και πάνω από όλα το πως με διαφεντεύουνε. Τι είναι η Πατρίδα ΜΟΥ, αλλά και τι είναι η Πατρίδα ΜΑΣ.

Κι αυτό που «ΜΟΥ» ανήκει, δεν είναι ο τόπος, το οικόπεδο, το χτίσμα, και το χώμα.

Είναι ότι εδώ που έλαχε να γεννηθείς, εδώ που έλαχε να ζήσεις τα μικράτα σου, εδώ που έλαχες να γνωρισεις την εφηβεια σου, εδώ που επέλεξες να ζήσεις το τώρα σου, αυτό το «εδώ» που το κουβάλησες μαζί σου όπου κι αν βρέθηκες, που σε κυνήγησε και το κυνήγησες.

Είναι χρώματα, αρώματα, μυρωδιές, φεγγάρια, φαγητά, μνήμες, μύθοι, ιστορίες και παραμύθια, άνθρωποι και ποιητές, που σε κάνουνε ότι είσαι.

Και όλα και αυτά τα αποδέχτηκες, και τα πολέμησες, και κάποια στιγμή συμφιλιώθηκες μαζί τους. Όχι γιατί είναι καλά ή κακά, όχι γιατί είναι καλύτερα ή χειρότερα από τα …άλλα, τα δίπλα, τα απέναντι και τα πέρα. Αλλά γιατί το να εχθρεύεσαι την φτιαξιά σου, είναι σπατάλη. Το να την αγαπάς, είναι κέρδος.

Πατρίδα μου δεν είναι η γλώσσα που γράφω, μιλάω και διαβάζω. Εκεί ο καθένας μας μπορεί να έχει όσες Πατρίδες ορέγεται. Πατρίδα μου είναι η γλώσσα που κλαίω, η γλώσσα που πονάω, η γλώσσα που γελάω, η γλώσσα που μόνο αυτή λειτουργεί να γράψει τι αισθάνομαι. Και δόξα να έχει ο Γιαραμπής, σε αυτή την Πατρίδα ΜΟΥ, καμιά ξεφωνημένη τσατσά, φράχτη δεν μπορεί να βάλει. Το δικό μου, το «ΜΟΥ», το μοιράζομαι, το πουλάω, το χαρίζω, σε όποιον γουστάρω.

Και το «ΜΑΣ»;

Είναι άραγε, το «ΜΑΣ» το άθροισμα από τα εκατομμύρια «μου», αυτά που κληρονομήσαμε, αυτά που διατηρούμε, αυτά που θα παραδώσουμε ή είναι ένα περίκλειστο οικόπεδο, που πουλάμε σε όσους έχουν φράγκα να το αγοράσουν;

Το «ΜΑΣ», αλήθεια, από ποιον πραγματικά κινδυνεύει;
Πάρε Σεΐχη θάλασσα, σιχτίρισε Αφγανέ το γάλα της μάνας σου.
Άνοιξε διάπλατα τα πόδια στον Ατλαντικό φίλο και συν-εταιρο, μαστίγωσε την Σομαλή των 12 ευρω στην Πατησίων.
Ντύσε τα κοριτσάκια Φρειδερικοπουλα Μάγια να μοιράζεις μαρμελάδες στις προβλήτες , γάμησε τον ναυτεργάτη γιατί τουρίστες θέλουν να φωτογραφίσουν τη Μύκονο.
Πάρε τα τραίνα, πάρε τις τηλεπικοινωνίες, πάρε τα λιμάνια, πάρε δρόμους, πάρε Πανεπιστήμια, πάρε Νοσοκομεία, πάρε βουνά, πάρε πεδιάδες, πάρε θάλασσες. πάρε …κόσμε.

Πάρε εσύ, δώσε τα μεσιτικά σε εμένα. Κι εγώ αναλαμβάνω να βάλω τους διεφθαρμένους, τους αγράμματους, τους κοπρίτες να βλογάνε τα αρχίδια σας που ήρθαν να τους σώσουν.
Χτίσε φράχτες, τοίχους, τείχη, να προστατευτούνε. Από ποιους; Από τι; Ποιο «ΜΑΣ» γαμώτο μου, προστατεύουνε οι φραχτες;

Σήμερα η επικοινωνία των νταβατζήδων ΜΑΣ, παίζει τα ρέστα της στο δίπτυχο «λεφτάς επενδύτης-ανέστιος μετανάστης». Οι φράχτες –πέρα από τα μεσιτικά τους- δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας αντιπερισπασμός του θύτη- αυτού που γλύφοντας, έρποντας και ξεπουλώντας για να κάνει καριερα, υπέγραψε το Δουβλίνο ΙΙ.

Αυτού που φέρει ακέραια την ευθύνη. Του τ. Υπουργού Εξωτερικών Παπανδρέου. Του νυν Πρωθυπουργού Παπανδρέου, που πια το μόνο ακροατήριο που του απέμεινε, είναι αυτό που αγοράζει το μόνο εμπόρευμα του. Τον φόβο.

Και αυτό το κοινό ικανοποιεί. Μ’ ότι τσιράκι του απέμεινε και μ’ ότι τσιράκι μπορεί να αγοράσει. Κι αν αύριο τα πράγματα ζορίσουν κι άλλο, μπορούμε να τα κάνουμε και ηλεκτροφόρα τα σύρματα του…φράχτη. Να σκοτώνονται χωρίς καν μια σφαίρα. Κι ύστερα να τους κάνουμε λίπασμα. Πράσινη ναναι…η ανάπτυξη.

Ο φράχτης; Η μόνη πρακτική αξία είναι να αυξήσει την μίζα του λαθρέμπορου.

Όπως ΑΚΡΙΒΩΣ ο φράχτης του Μπους αύξησε το τζίρο των επιτήδειων.

Γιατί …η παγκόσμια Ιστορία με μεταναστεύσεις γράφεται.

«Πίσω» για αυτόν που περπάτησε μια ήπειρο, δεν υπάρχει.

Και η μόνη λύση είναι να σεβαστείς ότι μέσα σε αιώνες καταχτήθηκε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η μόνη λύση είναι να διαπραγματευτείς την επονείδιστη Συνθήκη που εσύ υπέγραψες. Να δώσεις άσυλο και ταξιδιωτικά έγγραφα να πάει ο Άνθρωπος εκεί που θέλει.

Ο τ. Υπουργός Εξωτερικών Παπανδρέου, υπέγραψε το να γίνει η «χώρα των διεφθαρμένων» ένα αποθετήριο, ένα κολαστήριο ψυχών. Ο νυν Πρωθυπουργός Παπανδρέου, υπέγραψε να γίνει ο τόπος σφαγείο. Για …ιθαγενείς και ξένους. Και σήμερα; Χτίζει…φράχτες;

Με τον …φράχτη, δεν θα αρκεί η αγοραπωλησία του ενός νεφρού του …«λαθρομετανάστη», θα θέλει και κάτι τις παραπάνω.
Ε, και; Η Κυβέρνηση …μοχθεί. Η Κυβέρνηση …τολμά. Η Κυβέρνηση …δίνει λύσεις. Η Κυβέρνηση θέλει λίγο επικοινωνιακό χρόνο. Να προλάβει η Κυβέρνηση. Να εξανδραποδίσει, να σφαγιάσει, να ξεπουλήσει. Μετά στο κρανίου τόπο θα …έρθει ο επόμενος σωτήρας. Ο Επενδυτής…

Σιχαινόμουν πάντα κάθε είδους τείχη, τοίχους ή …φράχτες… Και πολύ περισσότερο ΦΟΒΟΜΟΥΝ, αυτούς τους φράχτες, που με αφήνουν να βρισκομαι από την ίδια μεριά, με τον πραγματικό Εχθρό ΜΟΥ.