Ο έλληνας

http://vasiliskos2.blogspot.com

Σήμερα θα θίξω μερικά θέματα που καίνε. Και θα τα πω με το τρόπο που κάνω πάντα σε ότι γράφω. Χωρίς βιβλιογραφίες και παραπομπές, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, απλά όπως έχω καταλάβει και όπως βγαίνει από μέσα μου. Οπότε ας με συγχωρήσει όποιος φίλος δεν θα του αρέσει ότι θα γράψω, αλλά ας προσπαθήσει τουλάχιστον να διαβάσει τις σκέψεις μου και να τις δει πέρα από κολλήματα και εμμονές που τυχόν έχει. Οι σκέψεις μου ξεκινάνε από τρεις εικόνες. Τον ρατσιστικό αναβρασμό που αρχίζουν να φαίνονται έντονα τα σημάδια του, την απαξίωση της δημοκρατίας που επίσης προχωρά με γοργά βήματα, και το πλεον επικίνδυνο γεγονός, πως και τα δυο παραπάνω φαινόμενα φτάσαμε στο σημείο να είναι είναι λογικό να συμβαίνουν.

Ο έλληνας είναι ρατσιστής? Αν ρατσισμός είναι να θεωρείς τη φυλή σου ξεχωριστή και το ρόλο που σου έχει ανατεθεί να παίξεις σ΄αυτή τη ζωή εντελώς διαφορετικό από όλους τους άλλους, ναι ο έλληνας είναι ρατσιστής έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση. Ο καθένας μας έχει προφέρει στη ζωή του τουλάχιστον μια φορά τη φράση «εγώ δεν είμαι αμερικανάκι ρε» κι ο καθένας μας έχει νοιώσει προφέροντας αυτή τη φράση εκείνο το ιδιαίτερο συναίσθημα του ότι εγώ είμαι κάτι περισσότερο όλους τους άλλους. Εκείνο το ρε για τον έλληνα μένει κρυφό, σκάβει μέσα του, κι εμφανίζεται σαν όνειρο ή εφιάλτης όποτε οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Ο έλληνας, ακόμα κι ο τελευταίος αγράμματος χωρικός, είχε μέσα του τη πεποίθηση πως ήξερε περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους και άξιζε περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους. Έτσι σαν φυσικό δικαίωμα.  Μπορούσε άνετα να νοιώθει πως ο γιατρός δεν ξέρει του γίνεται, ο δικαστής δε έχει πιάσει το νόημα, ο πολιτικός ήταν χαλβάς και δε ξέρει τόσα όσα αυτός, κι ο κόσμος γενικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούσε να είναι ισάξιος ενός έλληνα!  Ας πετάξουμε τις υποκριτικές μάσκες κι αφουγκραστούμε αυτή την αλήθεια. Δεν νομίζω πως ο έλληνας στο σύνολό του ένοιωσε ποτέ πως πρέπει ταπεινά, σεμνά και με υπομονή να ακούσει τι έχουν να πουν και οι άλλοι. Ναι, το έκανε με το τρόπο που ακούς υπομονετικά κάποιον επειδή μιλάει και το μόνο που κάνεις είναι να ετοιμάζεις την απάντηση που ήδη έχεις αποφασίσει να του δώσεις ότι και να πει. Κι όσο για τους υπόλοιπους πολιτισμούς, τα ήθη και έθιμα τα ξενόφερτα, οι αντιλήψεις οι ξενόφερτες. Όταν το ρε καλυπτόταν από το βόλεμα ήταν όλα καλοδεχούμενα.

Αν ρωτήσουμε λοιπόν αν ο έλληνας είναι ρατσιστής θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια πως ο έλληνας δεν είναι απλά ρατσιστής όπως μπορεί να είναι ένα αμερικανάκι έναντι των μαύρων ή ένα φασιστάκι έναντι των εβραίων ή ένας άντρακλας έναντι των ομοφυλόφιλων. Είναι κάτι περισσότερο. Οπαδός της γνωστής φράσης «δεν είμαι ρατσιστής εγώ, οι άλλοι δεν είναι έλληνες».

Μέσα από αυτή την αντίληψη πως είναι το κέντρο του σύμπαντος (φαντάσου να είσαι και άνθρωπος και έλληνας) βγήκαν τα μεγάλα μας κατορθώματα και οι μεγάλες μας ντροπές. Μέσα από αυτή την έννοια του υπερπατριωτισμού και τους υπερεγωισμού όσοι περνούσαν από αυτό το τόπο μπορούσαν να κουρδίζουν τους κατοίκους κατά βούληση. Κι όταν αυτός που περνούσε ήταν ήρωας οι κάτοικοι μετατρεπόντουσαν σε ήρωες χωρίς δεύτερη σκέψη (ήταν μέσα τους) κι όταν αυτός που πέρναγε ήταν πονηρός και δολοπλόκος οι κάτοικοι επίσης γινόντουσαν θύματα ή δολοπλόκοι χωρίς δεύτερη σκέψη (ήταν μέσα τους). Ηρωες,  θύματα ή ικανότατοι προδότες. Η ταυτότητά μας.  Η ευκολία μας να ανεβοκατεβαίνουμε στον Άδη κατά βούληση, Θύματα  που εύκολα μπορούσαν να αγαπήσουν ή να μισήσουν ότι κινιόταν γύρω τους και να δημιουργήσουν θαύματα και το ίδιο εύκολα μπορούσαν να πεθάνουν για τη πατρίδα ή να ζήσουν και να την καταστρέψουν. Ηρωισμός και προδοσία σε ίσες δόσεις. Φιλανθρωπία και ελληνοκεντρισμός μέσα στο ίδιο σώμα να βγαίνουν έξω κατά περίπτωση.

Θες μια ιστορία πανάρχαια από την οποία είχαμε συγκρατήσει μόνο το Λεωνίδα και τους 300, και τον Αλέξανδρο που πήγε μέχρι τα βάθη της ανατολής,  θες μια νεώτερη ιστορία όπου βλέπαμε το Κολοκοτρώνη να κατατροπώνει άπιστους τουρκαλάδες, θες το έπος της Αλβανίας όπου μια χούφτα έλληνες σταμάτησαν τους ιταλιάνους? Κάπως έτσι πλαστήκαμε. Όλη μας η ψυχοσύνθεση ήταν φτιαγμένη από μια περίληψη ιστορίας  όπου είχαμε μάθει απέξω ότι συνέφερε κι είχαμε θάψει στο πάτο ότι μας πλήγωνε.  Μια περίληψη που έδειχνε πάντα το φταίχτη να είναι κάπου δίπλα μας, ποτέ μέσα μας.

Μέσα σ΄αυτό το τσαμπουκά, τη μαγκιά, το ξέρεις ποιος είμαι εγώ, δεν χρειάστηκε στην ουσία να είμαστε ρατσιστές τύπου υπόλοιπου κόσμου. Δε χρειάστηκε ποτέ να σκοτώσουμε κάτι για να  περισώσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια γιατί δεν νοιώθαμε πως κανείς μπορούσε να μας την αγγίξει. Καλοδεχούμενοι όλοι σ΄αυτό το τόπο και γιατί όχι και χρήσιμοι. Οι άχρηστοι πολιτικοί ρίζωσαν στην εξουσία γιατί πήραν από μας συγχωροχάρτι για τα πεσκέσια που μας έκαναν, οι ξένοι μπήκαν για να τους δώσουμε να κάνουν ότι εμείς δεν κάναμε οι νεοδούλοι μας,  και τ΄αφεντικά μας καβάλησαν γιατί  βάλαμε υποθήκη το σπίτι για να πάρουμε λεφτά να πάμε στα μπουζούκια.

Και ξαφνικά κάποιος τράβηξε το κόκκινο χαλί του αυτοκράτορα κάτω από τα πόδια μας και χάσαμε το μπούσουλα. Εκεί που είχαμε βολευτεί καλά στα ζωτικά μας ψεύδη δεν χρειαζόταν πια εδώ και καιρό να θυσιαστούμε για κάτι, είχαμε φτιάξει και μια δημοκρατία στα μέτρα μας (ο πιο μάγκας τη βγάζει καλά, ο μαλάκας καλά να πάθει) και οι περισσότεροι ένοιωθαν πως είχαν πιάσει το πάπα από τα ........ νάτοι οι ξενέρωτοι ευρωπαίοι και τα διεθνή γεράκια να έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω στους σβέρκους μας. Νάτοι οι δανειστές μας να λένε, ωραία έφαγες ήπιες, πλήρωνε. Νάτοι οι ξένοι που μας είχαν κάνει να νοιώθουμε σαν αφεντάδες με δούλους να γίνονται ο φόβος και ο τρόμος μας. Να κι οι άχρηστοι πολιτικοί να μένουν αλλά χωρίς πεσκέσια πια.

Ο έλληνας που ένοιωθε μέσα του πως κανένας δεν θα τον τιμωρήσει ποτέ όσες ζαβολιές και να κάνει, πως σε κανέναν δεν χρωστάει γιατί οι δανειστές νοιώθουν περήφανοι να δανείζουν σε μια τόσο ξύπνια και καταφερτζίδικη  φυλή όπως οι δική μας, ο πολίτης που είχε συνηθίσει πως το να ζεις με νόμους, κανόνες και υποχρεώσεις είναι για τις υπόλοιπες φυλές του πλανήτη και όχι γι αυτόν, ξαφνικά μένει σαν χάνος να βλέπει πως κάποιο χέρι του έχει κατεβάσει θρασύτατα τα σώβρακα και ασελγεί όπως και ότι ώρα γουστάρει πάνω του.

Κι ενώ τόσο καιρό έβλεπε να γίνονται διάφορα στη πατρίδα του αλλά δεν έδινε σημασία λες κι ήταν κουβέντα καφενείου κι όχι γεγονότα που θα καθόριζαν τις μοίρες μας, τώρα ξαφνικά τρώει ξύπνημα. Μπαμ μέσα στο κούτελο ξύπνημα. Κι αρχίζει και κοιτάζει γύρω και δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Που μπήκαν όλοι αυτοί οι μετανάστες? Πως έχουμε μια τόσο πουλημένη κυβέρνηση? Τι συμβαίνει με τα εθνικά μας θέματα? Ποιος έχει βάλει χέρι στη πατρίδα? Ποιος μας παίρνει έτσι με θράσος λεφτά, δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, εξασφάλιση, και μας πετάει σαν να είμαστε ο οποιοσδήποτε λαός? Ναι τόσο καιρό ακούγαμε για τη παγκόσμια τάξη, για τα σχέδια των ισχυρών, για τους λαούς που εξαθλιώνονται, για τη πείνα που θερίζει το πλανήτη, για πολέμους και τυραννικά καθεστώτα, για προβλήματα με τις στρατιές άστεγων και άκληρων αυτού του κόσμου που κινούνται προς τα ανεπτυγμένα κράτη, αλλά νομίζαμε πως όλα αυτά αφορούν το πλανήτη γη όχι το πλανήτη Ελλάδα.

Το αμέσως επόμενο χαρακτηριστικό μας εκτός από το να θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα είναι όταν φτάνουμε στο πάτο να ψάχνουμε να βρούμε ποίος έφταιξε (εμείς όχι φυσικά). Και τότε κοιτάμε δίπλα μας κι είμαστε έτοιμοι να βρούμε ότι κινείται κι ότι είναι πιο εύκολο να το χαρακτηρίσουμε γιατί είναι και πιο ξεκούραστος αυτός ο τρόπος. Που να ψάξει κανείς να βρει τη ρίζα του κακού, την αρχή των πάντων, βρίσκει ότι περνάει στη γειτονιά και αρχίζει το ξόρκι. Συγχρόνως με τη επίρριψη ευθυνών όπου βολεύει πάντα όταν πέφτουμε γραπωνόμαστε από τη ξεχασμένη εθνική μας περηφάνια και αρχίζουμε να γαμοσταυρίζουμε τους πάντες και τότε κάθε θεωρία συνομωσίας είναι τέλεια..

Η ύψιστη δε των θεωριών συνομωσίας είναι αυτή που συνδυάζεται απόλυτα ώστε να δικαιολογήσουμε χωρίς ψυχικές απώλειες και αυτομαστιγώματα το πως καταφέραμε να γίνουμε ρόμπες! Εκεί ο γραφικός και χρήσιμος ρατσισμός μας μπορεί να αγριέψει και να γίνει κάτι διαφορετικό. Τώρα ονομάζεται  κίνδυνος μετατροπής της χώρας των Ολυμπίων θεών σε Άγιο Παντελεήμονα. Και το σπουδαιότερο επειδή δεν υπάρχει συνοχή και πολιτική σκέψη αυτός ο ρατσισμός μπορεί να θεριέψει από τη μια και από την άλλη να ξορκίζεται σαν ντροπή χωρίς κανείς να μπορεί να δει το πρόβλημα στη σωστή του διάσταση.

Έπρεπε να έχουμε τόσους λαθρομετανάστες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα? Όχι.

Έπρεπε να έχουμε μια υπόδουλη κυβέρνηση όπως αυτή που έχουμε? Όχι

Έπρεπε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα κράτος ξέφραγο αμπέλι όπου επιτρέπεται κάθε είδους ξεπούλημα και κάθε είδους απαξίωση της ανθρώπινης ζωής? Όχι.

Έπρεπε να είμαστε σήμερα υποχείρια διεθνών ταμείων, διεθνών οίκων αξιολόγησης και δούλοι μεγάλων πολυεθνικών? Όχι

Για να συνεχίσω και να καλύψω τα ότι δεν έπρεπε θα χρειαζόμουν δεκάδες σελίδες.

Όμως το σίγουρο είναι ένα. Δεν έπρεπε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή χωρίς να ιδρώσουμε καθόλου. Δεν έπρεπε να κοιτάμε τα πράγματα να συμβαίνουν επαναπαυμένοι στις δόξες μιας ιστορίας που δεν κάναμε τίποτα για να δικαιώσουμε. Δεν έπρεπε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σαν αμερικανάκια, γερμανάκια ή ότι άλλο και να νομίζουμε πως θα παραμείνουν ελληνόπουλα. Δεν έπρεπε να ξεπουληθούμε για ένα καφθεφτάκι κι ένα μπιχλιμπίδι στους αποικιοκράτες και να θεωρούμε πως θα παραμέναμε αξιοπρεπείς και εθνικά περήφανοι.

Νομίσαμε πως ήμαστε ανώτεροι. Όμως το νομίζω από το είμαι απέχει μια αιωνιότητα. Εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια σαν ελληναράδες καλό θα ήταν να μελετήσουν λίγο τι ήταν τελικά «οι έλληνες». Κι εκείνοι επίσης που θεωρούν πως επειδή διάβασαν πέντε βιβλία ελληνικής γραμματείας απέκτησαν μεγαλείο, επίσης πρέπει να το μελετήσουν καλύτερα το θέμα. Κι εκείνοι που ταυτίζονται με αμερικανόφερτες και γερμανόφερτες ξενοφοβικές ρατσιστικές ομάδες επίσης θα έπρεπε να μελετήσουν καλύτερα τις φταίει και πως το κατάφερε να μας ξεφτιλίσει έτσι. Κι εκείνοι που έχουν πάθει μια μανία να το παίζουν αντιρατσιστές, φιλάνθρωποι, αλτρουιστές, Μαρία Τερέζα πάση θυσία, επίσης πρέπει να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι αρνούνται να δουν.

Η Ελλάδα έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι που μερικοί κατσαπλιάδες σε συνεχή συνεννόηση με τους αφεντάδες ανταλλάσσουν χάρες και πεσκέσια. Κι από κάτω έχουν ρίξει ένα σωρό δολώματα για να αποπροσανατολίζουν τη μάζα, πατώντας πάνω στις ιδιαιτερότητες της φυλής μας που όντως υπάρχουν και που τις γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί οι κύριοι.

Δεν ξέρω αν είμαστε ανώτερη φυλή με κληρονομικό δικαίωμα στη καλοπέραση. Δεν ξέρω αν έχουν απομείνει καν σπόροι από τη κληρονομιά που ποτέ δε θυμηθήκαμε να μελετήσουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν νέοι Λεωνίδες με 300 ήρωες. Ξέρω πως εμείς είμαστε οι 300 που έχουμε εκλέξει στη Βουλή. Πως εμείς είμαστε εκείνοι που πάτησαν καθησυχασμένοι πάνω στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» και δεν μάθαμε τελικά ποιοι είμαστε εμείς ρε.

Και ξέρω επίσης ένα πολύ βασικό. Πως το μεγαλείο και η αξιοσύνη δεν αποδεικνύονται ούτε με τσαμπουκάδες στις γειτονιές, ούτε με το να πιστεύει κάποιος πως είναι κάτι άλλο χωρίς να το έχει αποδείξει ποτέ, ούτε με το να απαξιώνουμε ότι υπάρχει γύρω για να αποδείξουμε πως έχουμε αξία εμείς.

Το μεγαλείο και η αξιοσύνη αποδεικνύονται με έργα. Κι αν τα έργα είναι τέτοια που να πάρουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, περήφανα, ναι τότε μπορούμε να πούμε τα καταφέραμε σαν έλληνες. Και μόνο σ΄αυτή τη περίπτωση η λέξη έλληνας θα έχει μπει στη θέση που της αρμόζει.

Καιρός είναι να βρούμε το κακό στη ρίζα του. Να ξεριζώσουμε εκείνους που προκάλεσαν όλο αυτό το ξεφτίλισμα. Καιρός είναι να κρίνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και να συνειδητοποιήσουμε πως αν εκτός από ζαμανφουτιστές που ήμασταν τόσα χρόνια και κορόιδα που καταντήσαμε τώρα, γίνουμε και ανεγκέφαλοι απάνθρωποι τότε το έχουμε χάσει οριστικά το τρένο για να βρούμε τις χαμένες μας ρίζες.

Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ήρωα  πατριώτη κι ένα ανεγκέφαλο νταή είναι ακριβώς τα ιδανικά και το μεγαλείο  που ο δεύτερος δεν θα αποκτήσει ποτέ. Και το νταιλίκι δεν είναι ελληνική λέξη. Δεν είναι ντροπή να λέμε πως αγαπάμε τη πατρίδα μας. Κι έχουμε ιερή υποχρέωση να το λέμε και να το νοιώθουμε. Κι όσοι προσπαθήσουν να μας πείσουν πως αυτό είναι φασιστικό είναι ή πονηροί ή πλανεμένοι. Το να αγαπάμε τη πατρίδα μας όμως σημαίνει πως πρέπει να πράξουμε έτσι ώστε να τη κάνουμε περήφανη. Να διώξουμε όλα τα ξενόφερτα κατάλοιπα και να πάρουμε πάλι τη τύχη στα χέρια μας. Η τύχη μας όμως αυτή πρέπει να περιέχει ανθρωπιά, ιδανικά, μόρφωση, δικαιοσύνη, κατανόηση και μεγαλοπρέπεια. Κι όλα αυτά δεν περιέχονται στους σκοτεινούς δρόμους που προτείνουν κακόψυχες και απάνθρωπες πολιτικές που κάποιοι έχουν αρχίσει να διαφημίζουν έντονα.

Κι ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο μέρος που καίει πολύ. Η αριστερά στην Ελλάδα, ο πατριωτισμός, και ο αντιρατσισμός. Η Ελλάδα στη νεώτερη ιστορία της δοκιμάστηκε πολύ άγρια από τα παιχνίδια του ψυχρού πολέμου. Μια Ελλάδα που βγήκε περήφανα από τη λαίλαπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου με μια εθνική αντίσταση που έγραψε λαμπρή σελίδα στην ιστορία της, βρέθηκε να βιώνει το πιο σκληρό πρόσωπο στην αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων. Όλων των ειδών τα παιχνίδια παίχτηκαν σ΄αυτόν εδώ το τόπο. Με ξεκίνημα ένα εμφύλιο, στη συνέχεια μ΄ενα κράτος τρομοκρατίας, μια δικτατορία και μια μεταπολίτευση που ποτέ δε βρήκε το δρόμο της. Εν μέσω όλων αυτών των παιχνιδιών της μετά εμφυλιακής Ελλάδας ο λαός δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι μοιρασμένος. Σε δεξιούς που θεωρούσαν τους κομμουνιστές «εαμοβούλγαρους και προδότες της πατρίδας» και αριστερούς που θεωρούσαν τους δεξιούς «φασίστες και πουλημένους στους αμερικάνους». Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις οποιονδήποτε (κυρίως από τις προηγούμενες γενιές) πως ένας αριστερός μπορεί να είναι πατριώτης ή πως ένας δεξιός μπορεί να είναι πατριώτης επίσης. Κι αυτό γιατί στην απλή λογική του λαού έχουν εμφυσηθεί κλισέ ιδεολογίες που δεν μπορούν να αποδεχτούν πράγματα που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητα. Η νεοφιλελεύθερη δεξιά διατυμπάνισε μια δημοκρατία πατριωτική εκκολάπτοντας όμως μέσα της αναγκαστικά όλα τα φασιστικά κατάλοιπα που την κράταγαν στην εξουσία. Η αριστερά επέμεινε σ΄ενα διεθνισμό με κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στους ανθρώπους που όμως στη ταραγμένη και αιματοβαμμένη Ελλάδα στα μυαλά των πολλών η κατάργηση των συνόρων ισοδυναμούσε με ξεπούλημα της πατρίδας.

Σήμερα τα παλαιά τείχη έχουν πέσει και φτιάχνονται τα νέα. Και οι δυο παρατάξεις η δεξιά και η αριστερά διαψεύστηκαν σε πολλά. Η πρώτη με τις πολιτικές της μαζί με τις ερμαφρόδιτες ψευδοσοσιαλιτικές κυβερνήσεις να εναλλάσσουν την εξουσία, μόνο για διαφύλαξη των πατρίων εδαφών δεν μπορεί να μιλήσει αφού το ξεπούλημα έχει ήδη γίνει και τα όνειρα των πατριωτών κομμουνιστοφάγων ελλήνων έγιναν σμπαράλια. Η αριστερά επίσης δεν βρίσκει το νήμα να συνεχίσει γιατί οι υποσχέσεις της για τη παγκόσμια εργατιά που θα κυριαρχήσει και θα πατάξει τους τυράννους παρέμειναν στίχοι σε αντάρτικα τραγούδια και νοσταλγούς ενός χτες που πέθανε οριστικά.

Σήμερα ανάμεσα στους λαούς σηκώνονται νέου τύπου σύνορα που ωθούν την ανθρωπότητα σε ένα νέο μεσαίωνα. Όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν ξυπνήσει και διψούν για ανθρώπινο αίμα. Θρησκευτικοί πόλεμοι. Φανατισμός. Αναβίωση του φασισμού και του ρατσισμού. Ξενοφοβία. Καταπιεσμένες μάζες και νέες γενιές δυστυχισμένων που εξαπλώνονται στα μέχρι πρότινος ανεπτυγμένα κράτη. Μια παγκόσμια μπότα που απειλεί χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Με τις παλιές ιδεολογίες να φαντάζουν άκαιρες, ανήμπορες να κινήσουν τα νήματα. Οι δημοκρατίες να έχουν ξεφτιλισθεί. Τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη να ξορκίζουν οποιαδήποτε επάνοδο στα κόκκινα χρόνια, τον αραβικό κόσμο να συγκλονίζεται, τα φτωχά κράτη να γίνονται ακόμα πιο αδύναμα, λαοί έρμαια στις ορέξεις των μεγάλων αφεντικών.

Κι εμείς εδώ στο καφενέ είμαστε η μικρογραφία αυτής της παγκόσμιας συμφοράς. Φτωχοί, ξεπουλημένοι, με μια δεξιά ντροπιασμένη, σοσιαλιστές ψεύτες και αριστερούς κολλημένους που ζουν εκτός πραγματικότητας. Και χιλιάδες ξένους να κατακλύζουν τις πόλεις και τα χωριά για να βιώσουν μαζί με τους ντόπιους τη συνολική εξαθλίωση και να ζητούν ίσα δικαιώματα στη πτέρυγα των μελλοθανάτων. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, ξέρω όμως σίγουρα πως η δική μας αριστερά ακόμα μια φορά χάνει το νήμα. Όλες της οι κινήσεις είναι σαν να θέλει να συνεχίσει να κρατά το λαό σε αμφιβολία απέναντί της. Κι η δεξιά κλείνει το μάτι στα στοιχεία που αρχίζουν και βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα της σαν να θέλει να εξιλεωθεί για τη μαλακότητα που έδειξε τα τελευταία χρόνια παίζοντάς το δημοκρατική.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν γίνει μεθοδευμένα. Και δυστυχώς οι φωνές που θα φωνάζουν πως πρέπει να έχουμε ορθάνοιχτα τα μάτια μας στις νέες παγίδες θα σκεπάζονται από γαυγίσματα και κραξίματα. Ετοιμάζεται ένα γιουχάρισμα ίσως αιματηρό που θα αποσκοπεί σε μια ισοπέδωση κάθε δημοκρατικής έννοιας. Και μετά? Ότι μας ξημερώσει.