Στης Αριστεράς την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα…Η κυρία κωφεύει μπροστά στο μεγάλο αίτημα της κοινωνίας, που είναι η συγκρότηση ενός μετώπου «ικανών διαστάσεων» για την αποδέσμευση της χώρας από το Μνημόνιο και τη τραπεζική τοκογλυφία.
Τι σημαίνει αυτό το «ικανών διαστάσεων»; Απλούστατα, ότι απαιτείται τουλάχιστον ένα «κρίσιμο μέγεθος» πολιτικών δυνάμεων και όχι μια διευρυμένη αριστερή παρέα. Ότι απαιτείται μια μεγάλη συνάντηση πολιτικών χώρων και σκιαγράφηση των βασικών λύσεων, που μπορεί να τύχουν ευρείας κοινωνικής αποδοχής.
Αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα της περιόδου, αυτό είναι το μεγάλο αγώνισμα. Η εκλογική επιβίωση διαφόρων πολιτικών συλλογικοτήτων μέσα από τη πρόκληση συνθέσεων και ανασυνθέσεων, μπορεί να είναι σημαντική για τις μικροκλίμακες της πολιτικής, όμως δεν είναι «Η» προτεραιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που γεφυρώνει διαφορές με την αποτελεσματικότητα του γεφυριού της Άρτας αλλά συνεχίζει να αναζητά την ενότητα των συνιστωσών του, η Δημοκρατική Αριστερά που επιθυμεί πρωτίστως και διακαώς να εκπροσωπηθεί στη Βουλή και επιδιώκει σχέση με τον «όμορο» χώρο των Οικολόγων Πρασίνων(όπου θα γίνει μάχη όταν η «καλή γειτονία» με την ΔΑ του Φώτη Κουβέλη μετατραπεί σε αίτημα αρραβώνα…) , το ΚΚΕ που ως εκφραστής του πολιτικού «σολιψισμού»(εκ του λατινικού solus ipsus, δηλαδή μόνος με τον εαυτό του…)επιδιώκει σταθερά μέτωπο με μονομελή σύνθεση, όλα αυτά είναι εκφράσεις «μικρότητας» και υστέρησης μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας.
Πολλοί και διάφοροι, αριστεροί εν ενεργεία, αριστερογενείς ή ανήκοντες στην ευρεία αριστερά, μιλάνε για το πόσο αυτή είναι κατώτερη των περιστάσεων. Και σαν τέτοια – λέω εγώ – αδυνατεί να υποκινήσει μια πρακτική «πολιτικών πλειοδοσιών» στις άλλες δυνάμεις του πολιτικού φάσματος. Ήδη ο κ. Σαμαράς με μικρά πηδηματάκια αναδιπλώνεται σε πιο «ήπιες» αντιμνημονιακές θέσεις, επιβεβαιώνοντας ακόμη και τα γραφόμενα ενός διασκεδαστή της πολιτικής όπως ο Χάρυ Κλυν …
Αυτή η Αριστερά δεν φτουράει. Αυτό ακούστηκε πρόσφατα σε συνεδρίαση της «Αττικής Συνεργασίας» από το στόμα του Αλέξη Μητρόπουλου – οπωσδήποτε όχι με τόσο «αγροίκο» τρόπο. Αυτό ακούγεται από πολλούς, αυτό περνάει στα γραπτά του Γιάννη Πανούση . Ο οποίος και σημειώνει στην «Ελευθεροτυπία»(17.1.2011):
«….Η ΕΞΟΥΣΙΑ δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε όμως και η μη-εξουσία. Οι καταγγελίες δεν αρκούν…..»
Λέει λοιπόν ο Πανούσης :
«Σ 'αυτή την κρίσιμη φάση για τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους, αφήνοντας τον αριστερό πολίτη μόνο κι απροστάτευτο. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ των αριστερών πολιτικών δεν μπορεί να γίνεται με ιστορική αυτο-αναφορικότητα. Πρέπει να γαλβανιστεί μέσα στο αμόνι των ανασυνθέσεων και στο εκστρατευτικό σώμα των ανοικτών οριζόντων και ανοικτών συνεργασιών και όχι της κλειστής (περικυκλωμένης ή και αγκυλωμένης) εσωστρέφειας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλείται να συνδυάσει τη φαντασία των κινημάτων με ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο διακυβέρνησης. Η ηθική, η αισθητική και οι ευαισθησίες της Αριστεράς δεν κινδυνεύουν τόσο από την προγραμματική συμμετοχή της σε συνεργασίες διακυβέρνησης όσο από την αυτο-ακύρωση της πολιτικής της, εάν περιοριστεί στο να καταγγέλλει την άδικη κοινωνία, χωρίς να δέχεται να διαχειριστεί τα προβλήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία…..»
Τι μπορεί κανείς να πει παραπάνω από αυτά; Σχεδόν τίποτα. Από το στόμα του και στης Αριστεράς το αυτί……
«….Η ΕΞΟΥΣΙΑ δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε όμως και η μη-εξουσία. Οι καταγγελίες δεν αρκούν…..»
Λέει λοιπόν ο Πανούσης :
«Σ 'αυτή την κρίσιμη φάση για τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους, αφήνοντας τον αριστερό πολίτη μόνο κι απροστάτευτο. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ των αριστερών πολιτικών δεν μπορεί να γίνεται με ιστορική αυτο-αναφορικότητα. Πρέπει να γαλβανιστεί μέσα στο αμόνι των ανασυνθέσεων και στο εκστρατευτικό σώμα των ανοικτών οριζόντων και ανοικτών συνεργασιών και όχι της κλειστής (περικυκλωμένης ή και αγκυλωμένης) εσωστρέφειας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλείται να συνδυάσει τη φαντασία των κινημάτων με ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο διακυβέρνησης. Η ηθική, η αισθητική και οι ευαισθησίες της Αριστεράς δεν κινδυνεύουν τόσο από την προγραμματική συμμετοχή της σε συνεργασίες διακυβέρνησης όσο από την αυτο-ακύρωση της πολιτικής της, εάν περιοριστεί στο να καταγγέλλει την άδικη κοινωνία, χωρίς να δέχεται να διαχειριστεί τα προβλήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία…..»
Τι μπορεί κανείς να πει παραπάνω από αυτά; Σχεδόν τίποτα. Από το στόμα του και στης Αριστεράς το αυτί……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου