Ετούτες εδώ οι εκλογές ήταν περίεργες. Δεν ήταν εκλογές για το μνημόνιο, είπαν αυτοί που σήμερα πανηγυρίζουν. Όχι, δεν ήταν. Θα μου κανε μεγάλη εντύπωση αν υπήρχαν εκλογές για το μνημόνιο που να μπορείς να κερδίσεις. Ήταν, λέει, για την αυτοδιοίκηση. Μπα, δεν νομίζω. Η ενορχηστρωμένη καμπάνια πασών των γνωστών υπόπτων, από free press μέχρι γνωστά media figures και τους συνηθισμένους μαϊντανούς της ανέξοδης κατάφασης (ανέξοδης σημαίνει: στην καμπούρα των άλλων και εκ του ασφαλούς), το μαρτυρά ότι υπήρχαν πολύ διαφορετικά διακυβεύματα. Υψηλού τύπου, όπως πάντα: το έθνος χρειαζόταν μια ένεση αισιοδοξίας α λα μπότοξ στα κρεμασμένα του μούτρα. Κάτι ανακουφιστικό, με την εξαίρεση οποιουδήποτε πράγματος θα παρενοχλούσε οποιονδήποτε σοβαρό άνθρωπο και νοικοκύρη που θέλει τέλος πάντων να διαφυλάξει πέντε πράγματα. Πώς είπατε; Η προτελευταία φορά που έπρεπε όλοι να βάλουμε χαμόγελα ήταν όταν μας φόραγαν το φέσι των Ολυμπιακών (ποιοτική η τελετή, πολύ ποιοτική δε λέω); Και η τελευταία ήταν με την μετά βαϊων και κλάδων απαλλαγή από την επάρατο δεξιά και το άνοιγμα του δρόμου προς τον εκσυγχρονιστικό, ποδηλατοδρόμο σοσιαλισμό του ΔΝΤ (καλό παιδί ο ΓΑΠ, καλό παιδί); Ε, καιρός δεν ήταν για μια ενεσούλα ακόμα; Αυτές εδώ οι εκλογές δεν έγιναν ούτε για το μνημόνιο ούτε για την αυτοδιοίκηση. Έγιναν για να χαμογελάσεις λίγο ρε ζώο. Για να νιώσεις νικητής ρε. Να νιώσεις ρε τον ούριο άνεμο της αλλαγής (τώρα, σε πέντε νέα αρώματα). Νίκησε το καλό, τα αουτσάιντερ, οι καταφρονεμένοι, οι δικοί μας άνθρωποι, οι αριστεροί. Όλοι οι σοβαροί άνθρωποι το λένε. Οι άνθρωποι που πρέπει να εμπιστεύεσαι, γιατί αυτοί ξέρουν. Μα τι διάολο, γιατί ποτέ δεν χαμογελάνε αυτοί οι κομμουνιστές; Τι στο καλό βρίσκουν και είναι κατηφείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου