οι εργαζόμενοι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν,

.

(πηγή)

του Στάθη

από την Ελευθεροτυπία (10/11)

Υπάρχουν πολλοί, σε όλες τις κοινωνίες, που επικροτούν το έγκλημα που διαπράττεται παγκοσμίως -οι νεοφιλελεύθεροι. Αυτός ο στρατός των Δυνατών που σχηματίσθηκε και πληθύνεται τα τελευταία τριάντα χρόνια -φαλαγγίτες και πεμπτοφαλαγγίτες που πανηγυρίζουν όταν χάνεται ένα μεροκάματο, που θυσιάζουν στον Μολώχ -Μέτοχο τη σύνταξη του απόμαχου και την ικμάδα του νέου πολίτη, που τη βρίσκουν με την αναγκαία για τον πλούτο των λίγων δυστυχία των πολλών, ρουφώντας απ΄ αυτήν τη δυστυχία την ηδονή του μισθού τους αυτοί που δικαιολογούν τους πολέμους, ονομάζουν οικονομία τη φρίκη και πολιτική την αγυρτεία.

Αυτό που συμβαίνει -να μην έχει μέλλον το μέγα πλήθος των νέων- είναι ΑΦΥΣΙΚΟ.

Ας πανηγυρίζουν για τον νεοφιλελευθερισμό τους οι ηλίθιοι. Οταν πανηγυρίζουν οι ηλίθιοι, κρατάνε την ανάσα τους οι θεοί...

Φεύγοντας αργά το βράδυ απ΄ τη δουλειά, στάθηκα στο περίπτερο που μένει ως πιο αργά ανοικτό (άγνωστο για πόσον ακόμα θα μένει ανοικτό γενικώς) κι αγόρασα δυο πακέτα τσιγάρα για την επομένη, δυο πακετάκια μπισκότα να υπάρχουν στο σπίτι - για τη νύχτα και τη «λιγούρα» που λέει η θεία Φωτούλα και δυο πορτοκαλάδες κόκκινες - τα μικρά μπουκάλια, ένα κι έξω.

Το σύνολον, 12,9 Ευρώ.

(Δηλαδή σε δραχμές: 4.396! Λογαριασμός με το κομπιουτεράκι - θυμάσθε; εκείνα που είχαμε πάρει όλοι, όταν μπήκαμε στο νέο νόμισμα κι έβγαζαν αυτόματα την ισοτιμία).

Κοντοστάθηκα. Είδα το εικοσαράκι να φεύγει απ΄ τα χέρια μου και να πηγαίνει στο ταμείο του μελαγχολικού (διότι φοβάται πως θα κλείσει) περιπτερά και λογάριασα, πρόχειρα, ότι έδινα το ένα τρίτο ενός μεροκάματου για να πάρω τα ίδια πράγματα που πριν από λίγα χρόνια άξιζαν περίπου 1.000-1.100 δραχμές.

Δηλαδή σε Ευρώ, περίπου 3,23!!

Κάτι πάει στραβά εδώ - πολύ στραβά!

Δεν παίζεται η κατάσταση! - όταν αυτό που έκανε 3,23 Ευρώ κάνει, χωρίς να ΄χει τρέξει αντίστοιχος πληθωρισμός, 12,9 Ευρώ, κάτι είναι πολύ στρεβλό!

Οταν επίσης στο ίδιο διάστημα τα μεροκάματα όχι μόνο δεν έχουν αυξηθεί σχετικά (ούτε καν αναλόγως, απλώς σχετικά), αλλά, αντιθέτως, για τους πολλούς, τους περισσότερους, έχουν μειωθεί, τότε αυτό το στρεβλό είναι πολύ σοβαρό στρεβλό.

Καληνύχτισα τον περιπτερά και άρχισα να βαδίζω τα λίγα μέτρα προς το σπίτι στο ρελαντί (διότι λογάριαζα κιόλας - μην κάψουμε λάδια).

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι επί δραχμής, όταν έβγαινε Σάββατο βράδυ ένας νέος (άντε κι ολίγον όψιμος) για την τσάρκα του με ένα πεντοχίλιαρο στην τσέπη, ήταν (λαϊκός) άρχοντας και βασιλιάς - σινεμαδάκι με τη φιλενάδα του, φαγάκι, ποτάκια - κύριος!

Σήμερα με 14,67 Ευρώ - το αντίστοιχο των 5.000 δραχμών στην τσέπη, όχι για τσάρκα δεν βγαίνει ένας νεαρός κύριος, αλλά ούτε πίτσα από το σπίτι τολμάει να παραγγείλει.

Δεν παίζεται το πράγμα.

Μάλιστα για τους νεαρούς και τις νεαρές που μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας με 600 και 700 ευρώ (όσοι μπαίνουν), έχοντας προοπτική να πιάσουν το χιλιάρικο σε πέντε και δέκα χρόνια, αν στο μεταξύ δεν τους τσακίσει η κρίση, ο ορίζοντας για τα στοιχειώδη του βίου ή τη δημιουργία οικογένειας απομακρύνεται σε αστρικά βάθη, με μονάδα μέτρησης το «χαιρέτα μου τον πλάτανο»...

Είναι βέβαιον ότι κάποια στιγμή οι εργαζόμενοι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν, θα εξεγερθούν, θα επαναστατήσουν.

Αυτό δεν το βλέπουν αυτοί που τους ληστεύουν, διότι, εκτός απ΄ τα μέσα παραγωγής, έχοντας στα χέρια τους τα μέσα επικοινωνίας και τα μέσα καταστολής, έχουν βυθισθεί οι ίδιοι στη φενάκη της παντοδυναμίας -μάλιστα του οριστικού της παντοδυναμίας τους.

Θα ξυπνήσουν άσχημα! Με τη λεπίδα στον λαιμό.

Τότε θα τους είναι άχρηστοι οι οικονομολόγοι της φρίκης, άχρηστοι οι λακέδες των ΜΜΕ, άχρηστο το όπιο της τηλεόρασης, άχρηστη η πληρωμένη τέχνη.

Εχουν γίνει επαναστάσεις και θα ξαναγίνουν -μη λέμε κοινοτοπίες.

Απλώς μάθαμε, συνηθίσαμε να βλέπουμε το δένδρο (λόγου χάριν το «μήνυμα» Γιωργάκη ή αν θα γίνει οικουμενική ή τι λέει ο Γιουνκέρ) κι όχι το δάσος -την ευρύτερη, ιστορική προοπτική.

Η διαδικασία μετατροπής της Ευρώπης, των ΗΠΑ, της Ελλάδας κι όλων των χωρών σε ένα παγκόσμιο σκλαβοπάζαρο έχει κρατήσει πολύ, τόσον πολύ ώστε οι κυρίαρχες αστικές ελίτ και το πολιτικό τους υπηρετικό προσωπικό να ΄χουν την ψευδαίσθηση ότι έτσι είναι κι έτσι θα γίνεται.

Η Γη όμως τρίζει.

Οι εργάτες, Κινέζοι, Ελληνες και Σκοπιανοί, Ρουμάνοι, Αμερικανοί, Γάλλοι τρίζουν τα δόντια τους, οι παρίες ακονίζουν τα μαχαίρια τους - με ένα τάληρο στην τσέπη, έναν έρωτα στην καρδιά κι έναν άνεμο στα μάτια, οι νέοι που εμποδίζονται να κατακτήσουν τον κόσμο, θα τον κατακτήσουν...