 |
Ολόκληρο τον 20ό αιώνα, το δημόσιο σχολείο, στην Ελλάδα, στηριζόταν σε δύο θεσμούς: στον δάσκαλο και στο δωρεάν σχολικό βιβλίο. Αυτοί οι πυλώνες της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσαν βασική υπόσχεση του κράτους. Συνιστούσαν τη στοιχειώδη κανονικότητα του σχολείου. Αμφισβητήθηκαν μόνον σε εθνικές έκτακτες καταστάσεις, σε πολέμους και καταστροφές.
Χθες ανακοινώθηκε η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, του γνωστού ΟΕΔΒ με σήμα την κουκουβάγια. Η αρμοδιότητά του να επιμελείται την παραγωγή των σχολικών βιβλίων υπάγεται σε άλλο οργανισμό, ο οποίος, όμως, θα έχει ως πρωταρχική αρμοδιότητά του τη συγκρότηση του ψηφιακού βιβλίου. Στην ουσία, βαδίζουμε προς την κατάργηση του έντυπου σχολικού βιβλίου, προφανώς για λόγους περικοπών του προϋπολογισμού. Η εξέλιξη αυτή επενδύεται ψευδώνυμα με την “πρόοδο” του ψηφιακού βιβλίου. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει βασίμως ότι η διαδικασία της μάθησης, το διάβασμα και η εμβάθυνση, η μεθυστική σχέση με το βιβλίο, θα αντικατασταθούν αποτελεσματικά από την ηλεκτρονική ροή των πληροφοριών;
Ακόμη και αυτό το “ψηφιακό βιβλίο” θα παράγεται όχι με χρήματα του προϋπολογισμού, αλλά με χρήματα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η ιστορία είναι γνωστή. Όπως συνέβη με την ενισχυτική διδασκαλία ή τα προγράμματα ψυχικής υγείας, μόλις τελειώσει η ευρωπαϊκή χορηγία, ουσιαστικά διαλύονται οι δομές.
Το σχολείο δέχεται την επίθεση του Μνημονίου. Η εκπαίδευση θεωρείται πολυδάπανη και περιττή. Άλλο ένα κοινωνικό αγαθό εκδιώκεται από τη σφαίρα του δημόσιου ενδιαφέροντος. Η αρχή έγινε με τη μετατροπή των μονίμων εκπαιδευτικών σε συμβασιούχους.
Ποια αναβάθμιση μπορεί να υπάρξει με σχολεία χωρίς δασκάλους και χωρίς βιβλία; Τι είδους πρόοδος είναι αυτή που αφήνει στον ήδη περιορισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη μεγαλύτερα βάρη για τη μόρφωση των παιδιών; Σε ποιου είδους εκπαίδευση και καινοτομία αποσκοπούν οι κομπορρημοσύνες των κρατούντων;
Ευχόμαστε να μην επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προβλέψεις. Δεν αρκεί, όμως! Αποδεικνύεται ότι η επίθεση σε βάρος του επιπέδου ζωής δεν αφορά μόνο τη συρρίκνωση του εισοδήματος. Επεκτείνεται στην αποχώρηση του κράτους από αυτονόητες, εδώ και έναν αιώνα, δεσμεύσεις του δημόσιου βίου, όπως είναι η δωρεάν παιδεία και υγεία, καθώς και η αξιοβίωτη κοινωνική ασφάλιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου