Δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις. Κι ακόμη πιο δύσκολο να μεγαλώνεις όμορφα! Η νεότητα σου επιτρέπει να περπατάς σαν τον Τρελό της Ταρώ στην άκρη του γκρεμού τραγουδώντας και πιστεύοντας ότι η ζωή είναι ένα “τώρα” που θα κρατήσει σχεδόν αιώνια! Οι λέξεις “ποτέ” και “πάντα” σπαταλιούνται εύκολα, οι έρωτες είναι “ανεπανάληπτοι”, τα δράματα κι οι κωμωδίες εναλάσσονται με ταχύτητα στη σκηνή. Αλλά είσαι νέος: οι επιλογές πολλές, οι αλλαγές πλεύσης στο πρόγραμμα και τα λάθη σχεδόν επιβεβλημένα. Μετά μεγαλώνεις και υποτίθεται ότι αφού έχεις πάθει, έχεις κιόλας μάθει. Ο χρόνος δεν είναι πια όπως πριν, για τις επιλογές σου έρχεται κάποτε ο λογαριασμός- είτε τοις μετρητοίς, είτε σε πληρωτέες δόσεις- έχεις περισσότερες αναμνήσεις και λιγότερα σχέδια και είσαι στο γκισέ να παραλάβεις την ταυτότητα του μεσήλικα. Έτοιμος; Όχι και τόσο.
Μεσήλιξ! Στη μέση, δηλαδή, της ζωής. Κακόηχη λέξη και κανένας δεν σπεύδει να την οικειοποιηθεί, έστω κι αν τα κεράκια στην τούρτα πλησιάζουν τα 50. Αντιθέτως, ο καθένας νομίζει ότι είναι ένας νέος αειθαλής, ένας σοφός στο μυαλό αλλά 20άρης στην καρδιά, ένας Πήτερ Παν, που επικαλείται την αθωότητα και όχι την ανωριμότητα για να έχει ένα διαρκές εισιτήριο στο γήπεδο της εφηβείας. Ανθρώπινο και όχι εντελώς ψέμα. Με αυτό το εισιτήριο, λοιπόν, ορμάμε στο γήπεδο και θέλουμε να ερμηνεύσουμε όλα τα μηνύματα και να μην παραλάβουμε κανένα. Να αποφασίσουμε για τους νέους, είτε αποθεώνοντάς τους, είτε καταδικάζοντάς τους, αλλά να μην τους παραχωρήσουμε το λόγο. Να “διδάξουμε” εφ όλης της ύλης: από πολιτική μέχρι μόδα και από οικονομία μέχρι σεξ, χωρίς εμείς να έχουμε πια τίποτα να μάθουμε. Να συγκρίνουμε, να ναρκισσευτούμε, ακόμη και να ανυψώσουμε τα δικά μας λάθη σε ανεπανάληπτες στιγμές, χωρίς να μας περνάει καν απο το μυαλό ότι για τους νέους είμαστε λάθος έτσι κι αλλιώς.
Μεσήλικες υστερικοί ή υπερβολικά άνετοι, σε παλιμπαιδίζουσα κλιμακτήριο, δεν θέλουμε να αποχαιρετήσουμε τη νεότητα για χάρη μιας ενηλικίωσης που να μην είναι στα λόγια. Σκέφτομαι ότι ωριμότητα μπορεί και να σημαίνει:
*να ακούς περισσότερο και να μιλάς λιγότερο.
*να συναισθάνεσαι χωρίς να ταυτίζεσαι.
*να δρας και όχι να αντιδράς.
*να πιστεύεις ότι στη ζωή δεν υπάρχει “αυθεντία” αλλά συνεχής μαθητεία.
*να ξεπερνάς τον εαυτό σου και όχι τους άλλους.
*να σταματήσεις τις συγκρίσεις (και των γενεών)
*να φροντίζεις χωρίς να το κάνεις βούκινο και να προστατεύεις χωρίς να το κάνεις θέμα.
*να πιστεύεις ότι οι απόψεις αλλάζουν, όπως και η ζωή, και ότι στενοκεφαλιά είναι να μην αντέχεις την αλλαγή.
*να σκέφτεσαι καμιά φορά με την καρδιά και να νιώθεις με το μυαλό.
*να στέκεσαι πίσω απο τους νεότερους: για να τους κρατήσεις αν χάσουν τη ισορροπία ή για να τους δώσεις μια ώθηση να πάνε μπροστά. Πάντως να μη στέκεσαι μπροστά τους ώστε να γίνεσαι είτε εμπόδιο στο να προχωρήσουν, είτε προκάλυμμα για να κρύβονται.
ΥΓ: Διάβασα κάπου μια φράση που λέει ένας γέρος σοφός πολεμιστής σε εναν νεότερο: “Η διαφορά μας είναι ότι εσύ νομίζεις ότι ξέρεις, ενώ εγώ ξέρω ότι νομίζω”. Από τότε το σκέφτομαι συχνά και κυρίως όταν γράφω. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι έτσι. Νομίζω.. http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου