ΣΕ ΜΙΑ κοινωνία στην οποία η αγριότητα καθίσταται νόμος με πολυνομοσχέδια, μνημόνια και απίστευτη σκληρότητα, είναι φυσικό το λιντσάρισμα να καταντήσει τελικά καθεστώς.

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Κυριακάτικη Αυγή 
(κυκλοφορεί σήμερα λόγω 48ωρης απεργίας της ΕΣΗΕΑ)

Αν κάτι προκύπτει από τη μεγάλη απεργία και την επίσης μεγάλη και μαχητική διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης, είναι ότι βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο για όλους εκείνους που το Μνημόνιο καταδικάζει στην ανέχεια, την ανασφάλεια και την απόγνωση. Αλλά και προς το χειρότερο για τους αυτουργούς, ηθικούς και φυσικούς, του Μνημονίου και του δρόμου που ανακήρυξαν σε μονόδρομο. Και στον οποίο πίστεψαν, ανιστόρητοι και ανόητοι, ότι θα μπορέσουν να σπρώξουν, να οδηγήσουν χωρίς πολλές-πολλές διαμαρτυρίες όλη την ελληνική κοινωνία -με εξαίρεση φυσικά τους εξαιρετικούς κυρίους και τις φιλάνθρωπες κυρίες τους, που πάντα επωφελούνται από σκληρά μέτρα και επιδρομές λιτότητας.

Ε, ΛΟΙΠΟΝ, έπεσαν έξω. Γυρίζει τώρα το φύλλο και έρχονται τούμπα τα πράγματα, κι όποιος δεν το βλέπει, κακό του κεφαλιού του. Μια βόλτα στην προχθεσινή διαδήλωση θα αρκούσε για να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Ο κόσμος -και μιλάμε για απλό κόσμο, όχι για κομματικούς στρατούς και συνδικαλιστές εξ επαγγέλματος- το παίρνει απόφαση ότι στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο. Παίρνει λοιπόν τους δρόμους, με όλη του την οργή και όλη του την απόγνωση, και καλά θα κάνουν οι πρωτεργάτες της σημερινής κατάντιας να φυλάγονται. Ουκ εά με καθεύδειν το του Χατζηδάκη τρόπαιον... Γιατί δεν έχουν να κάνουν τώρα με κάποιους εξτρεμιστές, αλλά με ένα θυμωμένο πλήθος, που απαντά στο δικό του λιντσάρισμα με το λιντσάρισμα όποιου από κείνους που θεωρεί υπεύθυνους βρει μπροστά του. Και δεν ακούει κανέναν...

ΣΕ ΜΙΑ κοινωνία στην οποία η αγριότητα καθίσταται νόμος με πολυνομοσχέδια, μνημόνια και απίστευτη σκληρότητα, είναι φυσικό το λιντσάρισμα να καταντήσει τελικά καθεστώς. Πρώτα λιντσάρισαν τα παιδιά των stage - το θυμάστε; Ύστερα τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Ύστερα χιλιάδες χιλιάδων που τους έριξαν στα δόντια της ανεργίας. Τώρα έχουν σειρά οι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και του ιδιωτικού τομέα. Κι όταν μιλάμε για λιντσάρισμα, δεν μιλάμε μόνο για μισθούς και εισοδήματα. Μιλάμε για λιντσάρισμα της λογικής μας -κόβουν θέσεις εργασίας, δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις και μας λένε ότι όλα αυτά είναι για την ανταγωνιστικότητα, για την πατρίδα και τελικώς για το καλό μας. Ακρωτηριάζουν κλάδους ολόκληρους και ταυτόχρονα τους συκοφαντούν ως βολεμένους, καλοπληρωμένους, εκβιαστές του κράτους και συντεχνίτες βιαστές της κοινωνικής ειρήνης.

ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΝ όμως όρθια ούτε τη δημοκρατία στην οποία ορκίζονται. Λιντσάρισαν τη Βουλή δίνοντας το δικαίωμα στον αρμόδιο υπουργό του Μνημονίου να περνάει ό,τι θέλει χωρίς την έγκρισή της. Επέβαλαν το Μνημόνιο ως υπέρτατο νόμο του κράτους, ανώτερο κι από το Σύνταγμα. Οδήγησαν στο πραξικόπημα επιβολής ενός πολυνόμου, που δεν αφήνει τίποτε όρθιο στην κοινωνία της εργασίας, με μια διαδικασία πιο σύντομη κι από συνέλευση τοπικού συλλόγου που αποφασίζει για τον χορό της Πρωτοχρονιάς. Δεν μπορούμε να συζητάμε για το πολυνομοσχέδιο και να έχουμε 20 μέρες κινητοποιήσεις, είπε ο ψυχρός υπουργός του Μνημονίου, αποδεικνύοντας με τον πιο σαφή τρόπο ότι δεν μπορεί να υπάρξει οικονομικό λιντσάρισμα τέτοιας έκτασης χωρίς το αντίστοιχο πολιτικό.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ φυσικά, για να αποφύγουν τελείως τις αντιδράσεις, να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο. Έτσι κι αλλιώς το ξέρουν ότι όσα διαπράττουν δεν έχουν καμιά έγκριση και καμιά συναίνεση από τους πολίτες. Κι αν ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, όπως κι άλλοι πριν λίγο καιρό, αποφάσισε να πει το μεγάλο όχι, αυτό δεν έγινε γιατί τον γοήτευσε η προοπτική του αντάρτικου. Αλλά γιατί για όλους έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσουν με ποιον να πάνε και ποιον ν’ αφήσουν. Όσο λοιπόν τα μέτρα τους γίνονται σκληρότερα και αποδεικνύονται ατελέσφορα, τόσο και η πλειοψηφία τους, διαβρωμένη ήδη από την ψήφο των πολιτών, την τεράστια αποχή, την απαξία του πολιτικού συστήματος, θα γίνεται πιο ευάλωτη. Και η κρίση στην κοινωνία θα μεταφραστεί, μεταφράζεται ήδη, σε κρίση πολιτική, κρίση εκπροσώπησης και διακυβέρνησης.

ΑΠΟ τα κάτω δεν θέλουν λοιπόν. Ξεσηκώνονται και λένε όχι στο λιντσάρισμα που προβλέπει και επιβάλλει το Μνημόνιο. Από πάνω αρχίζουν να μην μπορούν. Και αν δεν μας αδειάσουν τη γωνιά εγκαίρως, αν επιμείνουν στο λιντσάρισμα, καλά θα κάνουν να φυλαχτούν. Γιατί το λιντσάρισμα γεννάει λιντσάρισμα. Και όποιος πρόλαβε, το ελικόπτερο είδε...

στις 12/17/2010 04:30:00 μμ