Σελίδες

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

Οι μαυροσκούφηδες του Άρη

Ενημερώσεις






📷
Τον Απρίλιο στην Κολοκυθιά ο Άρης οργανώνει τον συντονισμό των τοπικών αρχηγείων. Για τις αναγκαίες μετακινήσεις του και για λόγους πρόνοιας συγκροτεί έναν έφιππο ουλαμό ως προσωπική του φρουρά. Οι επιλεγμένοι ένας κι ένας άνδρες θα γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο ως μαυροσκούφηδες.
Οι φήμες τούς θέλουν σκληρούς και πολεμοχαρείς ιππείς, άγριους σαν Τατάρους και αφοσιωμένους έως θανάτου στον αρχηγό τους. Όταν ο ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας συνάντησε προς το τέλος του χρόνου τον Άρη με τους άνδρες του στα βουνά της Ηπείρου, έμεινε για ένα διάστημα μαζί τους. Όπως γράφει, κάποιοι θέλησαν να τον αποτρέψουν: «-Τι, με τους μαυροσκούφηδες θα πας; Δε φοβάσαι; Αυτοί είναι θηρία! »Μα εγώ έπαιζα μαζί τους σαν με αρκούδια μερωμένα».
Και ο ποιητικός του οίστρος καλπάζει: «Αυτό το σώμα, δημιουργημένο μες στη φωτιά του αγώνα, μας μεταφέρει σε παλιές εποχές, σ’ έθιμα αρχαία, στον Αλέξανδρο με τους επιλέκτους του, στο Δαρείο με τους αθανάτους. […] Ο Άρης τούς πρόσεχε όσο ένας ηγούμενος τους καλογέρους. Για όποιον έχει ιδέα καλογερικής έμοιαζαν κάπως με κοινοβίτες. Είχαν αυτοδιοίκηση, κάναν συνελεύσεις. Σε ξένους όμως απαγορεύονταν να παρακολουθήσουν. […] Όλοι τους είχαν γένια εξόν από το Λέοντα και τον Ξάνθο. Αυτοί ήτανε παλικαρόπουλα ακόμα, όχι αγριοτρίχιδες σαν τους άλλους». (Κοτζιούλας)
Ο θρυλικός ουλαμός συγκροτήθηκε από

πιστούς και δοκιμασμένους άνδρες των πρώτων ομάδων του αρχηγού, από κάποιους που είχε επιλέξει ο ίδιος στο Μαυρολιθάρι, για να τον συνοδεύσουν στην Αθήνα, και ορισμένους ακόμη που θα προσθέσει στην Κολοκυθιά. Μα δεν περιορίστηκε σε αυτούς∙ έπαιρνε από τα τοπικά αρχηγεία όποιον υποδείκνυαν οι διοικητές ως απείθαρχο, υπερβολικά σκληρό ή το αντίθετο. – Δώσ’ τον σ’ εμένα έλεγε. Και μαζί του κατά κανόνα οι προβληματικοί μεταμορφώνονταν. «Στα χέρια του οι νεκροί ανασταίνονταν. Ένιωθες ντροπή να μη φανείς άξιος σε τέτοιο αρχηγό», λέει ο Νικηφόρος για αυτήν την αναπλαστική ικανότητα του Άρη.
Όταν ο έμπειρος Περικλής αντιμετώπισε τη φοβερή τρόικα του Αρχηγείου Δομοκού (Αχιλλέα, Δράκο, Βασιλειάδη), που τον είχαν προγράψει επειδή προσπάθησε να περιορίσει την ασυδοσία τους, ο Άρης έδωσε τη λύση. Πήρε μαζί του στους μαυροσκούφηδες τον πιο επικίνδυνο, τον Αχιλλέα, ο οποίος μόνο σε αυτόν υπάκουε∙ τοποθέτησε τον Βασιλειάδη στο Γενικό Αρχηγείο υπό το βλέμμα του και εκείνος μεγαλούργησε ως μπουρλοτιέρης και έστειλε τον Δράκο αρχικά σε άλλο αρχηγείο για να τον εντάξει αργότερα και αυτόν στους μαυροσκούφηδες.
Η συνήθης δύναμη του έφιππου ουλαμού ήταν γύρω στους 25 άνδρες∙ με τις αλλαγές, τους θανάτους και τις αρρώστιες αυτοί που αξιώθηκαν τον τίτλο δεν ξεπέρασαν συνολικά τους 35. Εκτός των Κωστούλα (Κώστα Καβρέντζη), υπασπιστή του αρχηγού, και Λέοντα (Γιάννη Νικολόπουλου), ιπποκόμου του, οι υπόλοιποι ήσαν:
Τζαβέλας (Γιάννης Αγγελέτος), Ντούλας (Κώστας Αθανασίου), Έκτορας (Γιάννης Μαδωνής), Καραϊσκάκης (Επαμεινώνδας Χαιρόπουλος), Μπαρμπαλιάς (Ηλίας Πριόβολος), Δράκος (Σωτήρης Δράκος), Αχιλλέας (Αναστάσιος Ελευθερίου), Σταυραητός (Γιώργος Καραχάλιος), Κόρακας (Χρήστος Ζυγούρης), Παπαφλέσσας (Κώστας Ζυγούρης), Βούλγαρης (Κώστας Κανέλλος), Κατσαντώνης (Μιχάλης Μουχρίτσας), Τάκης (Σπύρος Γάκης), Μοράβας (Νίκος Σακκάς), Μάρκος (Αντρέας Σκούρας), Φυσέκης (Γιώργος Φυσέκης), Ξάνθος (Γιώργος Γκίκας), Οκτωβριανός (Γιάννης Δρέγας), Βαρδούσης (Απόστολος Αμπλιανίτης), Τρομάρας (Χαράλαμπος Κατσούδας), Γιαννούτσος (Γιάννης Οικονόμου), Παρούσης (Ηλίας Ζιώγας), Αντρούτσος (Παναγιώτης Καρανίκας), Πανουριάς (Θωμάς Λάμπου), Λυκούργος (Αντρέας Καραγιαννόπουλος), Βόλγας (Γιάννης Νάνος), Μπάμπης (Χαράλαμπος Ψαρρός), Μανούσος (Γιάννης Σταθουλόπουλος), Μαυρομιχάλης (Στέργιος Φρίκης), Ατρόμητος (Δήμος Καραδήμος).
Επίσης έχουν διασωθεί ελλιπή τα ονόματα «Λεπενιώτης», το πραγματικό μικρό του όνομα ήταν Γιάννης και σκοτώθηκε σε μια αποστολή στην Ήπειρο∙ «Χρήστος», από τα Μεσόγεια Αττικής∙ «Λυκουργάκος», ένας μικρός ομογενής από τις ΗΠΑ, που αποκλείστηκε λόγω Πολέμου στην Ελλάδα και τον πήραν μαζί τους∙ και δύο τρεις ακόμη που δεν κατορθώθηκε να διασταυρωθούν τα ονόματά τους. Κατά περιόδους στενή σχέση με τον έφιππο ουλαμό είχαν δύο από τους παλαιότερους και πιο πιστούς συντρόφους του αρχηγού∙ ο Κοκκινογέννης Λευτέρης Χρυσιώτης και ο μετακινούμενος από τμήμα σε τμήμα έμπιστος Πελοπίδας.
Οι μαυροσκούφηδες είχαν καπετάνιο τον Τζαβέλα και στρατιωτικό-εκπαιδευτή τον Καραϊσκάκη. Στην Αγία Τριάδα Ευρυτανίας θα φορέσουν τους μαύρους σκούφους που τους έχει παραγγείλει ο αρχηγός, όμοιους με τον δικό του∙ μερικοί είναι κατασκευασμένοι από το μαύρο γούνινο παλτό της Αυστραικής Τρούντη, που εκτελέστηκε στην Κολοκυθιά μαζί με 33 Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες που είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι.
📷
Προσωρινά θα εξοικονομήσουν κάποια άλογα για τις μετακινήσεις τους, και στο Μαυρολιθάρι θα αποκτήσουν τα δικά τους∙ κάτι ατίθασα άλογα αναπαραγωγής, μεταφερμένα από το ιπποφορβείο της Λαζαρίνας, που δεν ανέχονταν αναβάτη. Με εντολή του Άρη οι μαυροσκούφηδες εκπαιδεύονται διαρκώς στην ιππασία από τον μικρόσωμο και στραβοκάνη Καραϊσκάκη, μόνιμο λοχία του Ιππικού. Αυτός μοιάζει να γεννήθηκε στη ράχη αλόγου. Τους ασκεί να ιππεύουν σωστά και όχι με τον χωριάτικο τρόπο, να υπερπηδούν εμπόδια, να γίνονται ένα με το άλογό τους, όταν χρειάζεται, να μάχονται και να πυροβολούν καλπάζοντας.
«Βαρβάτα άτια και αναβάτες ήταν τα πιο ατίθασα και επιθετικά όντα που γνώρισε ποτέ ο τόπος», γράφει με φανερό θαυμασμό ο ακραίος εχθρός τους Κώστας Τριανταφυλλίδης. Η περίοπτη θέση των ανδρών του έφιππου ουλαμού κοντά στον αρχηγό οδηγούσε ορισμένους από αυτούς, τρεις τέσσερις ήσαν οι σατανάδες σε αυθαιρεσίες ή αυταρχισμούς. Εννοείται, κρυφά από τον Άρη, που δεν τους αναγνώριζε ιδιαίτερη μεταχείριση ή προνόμια έναντι των άλλων ανταρτών∙ αντιθέτως, εξαντλούσε κάθε όριο αυστηρότητας στις παρεκτροπές τους.
(…) Στους μαυροσκούφηδες ο Άρης ανέθετε πάντα τις πιο επικίνδυνες αποστολές. – Θα είστε άγγελοι και διάβολοι μαζί, τους έλεγε. Και, όπως φαίνεται από τη δική του γραπτή έκθεση για μια φονική μάχη, οι μαυροσκούφηδες στον πόλεμο ήσαν και τα δύο: «Τούτα τα παιδιά – όλα του έφιππου ουλαμού – στάθηκαν στο ύψος τους. Στις συμβουλές και παρατηρήσεις στους άλλους σαν σοφοί. Στη στοργικότητα σαν μανάδες. Σκληροί μέχρις απανθρωπισμού όταν τους διέταζα. Αποφασιστικοί και θαρραλέοι μέχρις αυτοθυσίας σ’ όλες τις δουλειές».
Ο Ρούσος, αν και καταλογίζει στον Άρη ότι στην ομάδα των μαυροσκούφηδων δεν λειτούργησε ποτέ κομματική οργάνωση, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για αυτούς: «Το πρώτο τους στοιχείο ήταν η αποφασιστικότητα και η αυτοθυσία ως το θάνατο. Ο Άρης ήταν τον ίνδαλμά τους, […] πέφτανε στη φωτιά στο όνομά του. […] Έχω μπροστά στα μάτια μου τις επικές μορφές των γεροδεμένων καβαλαραίων με τα πέτσινα γιλέκα ή τις τραγόμαλλες μαύρες κάπες, τις καλογερικές γενειάδες, τη σβέλτη ματιά και κίνηση, σπιρουνάτους και με το μαστίγιο στο χέρι».
Μα δεν παραλείπει να παραπονεθεί: «Όταν τύχαινε να επισκεφτεί τον έφιππο ουλαμό των μαυροσκούφηδων κανένα άλλο ανώτερο στέλεχος του αγώνα, τον υποδέχονταν ειρωνικά: »- Καλώς την ΠΣ. »Εννοούσαν την περιβόητη κομματική Πολιτική Σκοπιμότητα». Γενικά οι αντάρτες και όχι μόνο οι μαυροσκούφηδες δεν συμπαθούσαν τους πολιτικούς∙ ίσως διαισθάνονταν ότι, όπως γίνεται πάντα, αυτοί τελικά θα κυριαρχήσουν.
Από το βιβλίο «Άρης, Ο αρχηγός των ατάκτων».
Τα ονόματα των μαυροσκούφηδων
  • Τζαβέλας (πραγματικό όνομα Γιάννης Αγγελέτος): από τα Τοπόλια Φωκίδας, καλαθοπλέκτης, ψηλός, εξαιρετικά χειροδύναμος, υπασπιστής του Βελουχιώτη και αρχηγός της σωματοφυλακής. Ατρόμητος πολεμιστής, απόλυτα αφοσιωμένος στον Βελουχιώτη, θα μείνει κοντά του ως το τέλος, όταν αποκόπηκαν στο φαράγγι του Φάγγου από παραστρατιωτικές δυνάμεις, και θα τον ακολουθήσει στο θάνατο αυτοκτονώντας με χειροβομβίδα δίπλα του. Το κομμένο κεφάλι του, μαζί με του Βελουχιώτη, θα εκτεθεί σε δημόσια θέα κρεμασμένο από φανοστάτη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
  • Κωστούλας (πραγματικό όνομα Κώστας Καβρέντζης) : από το Νεοχώρι Φθιώτιδας, απόφοιτος νομικής, έφεδρος ανθυπολοχαγός του αλβανικού μετώπου, υπασπιστής του Άρη. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες στο ξεκίνημα του ΕΛΑΣ και στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου ήταν επικεφαλής της ομάδας που κατέλαβε το νότιο βάθρο της γέφυρας. Ακολούθησε τον Άρη στην Πελοπόννησο την Άνοιξη του 1944 και πήρε μέρος στις μάχες κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τον Δεκέμβρη του 1944 συμμετείχε στις μάχες του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο κατά του ΕΔΕΣ. Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας ο Κωστούλας επικεφαλής 20 ανδρών του έφιππου ουλαμού του ΕΛΑΣ έφυγε για το Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και επέστρεψε αργότερα, στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, για να ενταχθεί στο ΔΣΕ με το βαθμό του λοχαγού. Μετά από λίγο όμως επέστρεψε πάλι πίσω στο Μπούλκες όπου -σύμφωνα με τον Χαριτόπουλο- δολοφονήθηκε το 1948 από την κομματική ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) και το έγκλημα παρουσιάστηκε ως αυτοκτονία. Κατά την παραμονή του στο Μπούλκες είχε παντρευτεί και απέκτησε και ένα παιδί.
  • Λέων (πραγματικό όνομα Γιάννης Νικολόπουλος) : από τη Σπερχειάδα Φθιώτιδας, δεκαοκτώ ετών, ιπποκόμος του Άρη, οι μόνοι μαζί με τον Ξάνθο χωρίς γενειάδα. Μετά την αυτοκτονία του Άρη στη Μεσούντα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Λαμία. Καταδικάστηκε σε θάνατο και παρέμεινε στις φυλακές αρκετά χρόνια χωρίς να εκτελεστεί η ποινή.
  • Πελοπίδας (πραγματικό όνομα Παντελής Λάσκας): από το Λουτράκι, γιγαντόσωμος, βαρύθυμος και ολιγόλογος άντρας, μέλος του ΚΚΕ από το 1934, αφοσιώθηκε ολόψυχα στον Άρη. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες του ΕΛΑΣ στο ξεκίνημά του, καθώς και στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου. Άτρομος και συντροφικός όσο λίγοι. Είχε την πρόνοια να κρατάει κάθε βράδυ λίγο ψωμί ή καπνό από το μερίδιο που του αναλογούσε, και το πρωί που οι υπόλοιποι ξυπνούσαν με το στόμα στεγνό, έκοβε σε μικρά κομματάκια το φυλαγμένο ψωμί και τον καπνό και τα μοίραζε. Μετά το θάνατο του αρχηγού κρύφτηκε για ένα χρόνο στα βουνά και το 1946, με την έναρξη του εμφυλίου εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Ποτέ δεν του ανέθεσαν μεγάλο τμήμα λόγω της πρότερης σχέσης του με τον Βελουχιώτη. Σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Πολλά ελέχθησαν για το θάνατό του, κάποιοι είπαν ότι ήταν ύποπτος ο τρόπος που σκοτώθηκε, ενώ άλλοι απέδωσαν το θάνατό του στην τόλμη του, καθώς σε μια πορεία βάδισε μπροστά από τους ανιχνευτές που ήταν επιστρατευμένα και φοβισμένα παιδιά, και τον βρήκε μια σφαίρα από ενεδρεύοντες στρατιώτες των κυβερνητικών στρατευμάτων.
  • Λευτέρης Χρυσιώτης (πραγματικό όνομα Σπύρος Τσιλιγιάννης): κοκκινογένης, με καταγωγή από τη Χρύσω Ευρυτανίας, τιμημένος λοχίας του αλβανικού μετώπου, με ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα των ποδιών του από τα κρυοπαγήματα. Πήρε μέρος στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου. Μετά το θάνατο του Άρη κρύφτηκε επί ένα χρόνο στα βουνά της Ρούμελης. Με την έναρξη του Εμφυλίου, εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ). Μια νύχτα, στο χωριό Ανατολή της Φθιώτιδας, δύο οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στο σπίτι όπου κοιμόταν, τυλιγμένος με μια βελέντζα, στο πάτωμα. Τον ξύπνησαν, τον πήραν μαζί τους και τον εκτέλεσαν σε μια χαράδρα κοντά στο σπίτι. Μάταια τον αναζητούσαν η μάνα και τα αδέρφια του μετά το τέλος του εμφυλίου, στις ανατολικές χώρες, ελπίζοντας ότι είχε καταφύγει εκεί μετά την ήττα του ΔΣΕ, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες.
  • Έκτορας (πραγματικό όνομα Γιάννης Μαδωνής): Πειραιώτης, γιγαντόσωμος, βαρύς άντρας, θα μείνει πιστός στον Βελουχιώτη ώς το τέλος. Μετά το θάνατο του Άρη ξέφυγε από τον κλοιό στη Μεσούντα και μαζί με το Θάνο (Φώτης Μαστροκώστας) κατευθύνθηκαν με τα πόδια προς την Αθήνα, όμως πιάστηκαν στο Κηφισοχώρι Λοκρίδος. Καθώς δεν ήταν γνωστός στην περιοχή, δήλωσε το πρώτο όνομα που του ήρθε στο μυαλό: Γιάννακας. Όσο κι αν ερεύνησαν οι τοπικοί αστυνομικοί, δε βρέθηκε κατηγορία εναντίον κάποιου Γιάννακα. Παρόλα αυτά, τον έστειλαν στη φυλακή, όπου κρατήθηκε υπό δύσκολες συνθήκες και με αυτό το όνομα ώς το 1951, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος, μιας και τίποτα δεν είχε βρεθεί για το ψευδές όνομα που είχε δώσει. Έκτοτε χάθηκε από γνωστούς και φίλους, κάπου στον Πειραιά. Επί χρόνια εθεωρείτο νεκρός καθώς δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Δε διατήρησε καμιά επαφή με παλιούς συναγωνιστές του. Εντελώς τυχαία το 1980 τον αναγνώρισε κάποιος στον Πειραιά. Ακόμα και τότε όμως δεν πέρασαν παρά αρκετά ακόμα χρόνια μέχρι να παραδεχθεί ότι ήταν ο θρυλικός Μαυροσκούφης Έκτορας, ένας από εκείνους που ήταν κοντά στον Βελουχιώτη στις τελευταίες στιγμές του. Οι κουβέντες του ήταν: «Με βασανίζουν ακόμα οι τύψεις. Έπρεπε να αυτοκτονήσω τότε με τον Άρη».
  • Ντούλας (πραγματικό όνομα Κώστας Αθανασίου): δεκαοχτάχρονος νεαρός, από το χωριό Μπελοκομίτι της Ευρυτανίας, με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ επέστρεψε στο χωριό του, όπου όμως κυνηγήθηκε και βγήκε ξανά στο βουνό, όπου και βρήκε το θάνατο.
  • Καραϊσκάκης (πραγματικό όνομα Επαμεινώνδας Χαιρόπουλος) μόνιμος Λοχίας Ιππικού, στρατιωτικός εκπαιδευτής των μαυροσκούφηδων στην ιππασία. Ακολούθησε τον Άρη μέχρι το τέλος στη Μεσούντα όπου συνελήφθη αιχμάλωτος και φυλακίστηκε αρκετά χρόνια.
  • Δράκος (πραγματικό όνομα Σωτήρης Δράκος) από το Γιαννοχώρι Καστοριάς, παλιός ληστοσυμμορίτης των βουνών, εγκληματικό και βίαιο άτομο. Εντάχθηκε στην ανταρτοομάδα του Άρη από νωρίς και τον ακολούθησε μέχρι το τέλος, συνελήφθη αιχμάλωτος στη Μεσούντα και σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες αποκεφάλισε το νεκρό Άρη. Έζησε λίγα χρόνια στη φυλακή καταφρονεμένος από τους συντρόφους του. Αποφυλακίστηκε μετά από μερικά χρόνια, συνεργάστηκε με την Ασφάλεια και το μετεμφυλιακό κράτος τον τοποθέτησε θυρωρό σε πολυκατοικία στην Αθήνα. Εκεί έζησε το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς να έχει επαφές με κανέναν από τους παλιούς του συντρόφους.
  • Αχιλλέας (πραγματικό όνομα Αναστάσιος Ελευθερίου): πενήντα ετών, με καταγωγή από το Σταυρό Θεσσαλίας, άντρας αδίστακτος και σαδιστής, ακραίος, πραγματικό «άνθος του κακού».
  • Μπαρμπαλιάς (πραγματικό όνομα Ηλίας Πριόβολος)
  • Σταυραητός (πραγματικό όνομα Γιώργος Καραχάλιος)
  • Κόρακας (πραγματικό όνομα Χρήστος Ζυγούρης)
  • Παπαφλέσσας (πραγματικό όνομα Κώστας Ζυγούρης)
  • Βούλγαρης (πραγματικό όνομα Κώστας Κανέλλος)
  • Κατσαντώνης (πραγματικό όνομα Μιχάλης Μουχρίτσας)
  • Τάκης (πραγματικό όνομα Τάκης Σπύρος )
  • Μοράβας (πραγματικό όνομα Νίκος Σακκάς)
  • Μάρκος (πραγματικό όνομα Αντρέας Σκούρας)
  • Φυσέκης (πραγματικό όνομα Γιώργος Φυσέκης): Μέλος των τρομερών ορεσίβιων ληστών Καραλιβαναίων, μεταλλάχθηκε από το Βελουχιώτη σε υποδειγματικό εθνικό αγωνιστή. Ατρόμητος πολεμιστής, σαλπιγκτής των Μαυροσκούφηδων, σκοτώθηκε στην Πελοπόννησο, στη μάχη των γαργαλιανων κατά των ταγμάτων ασφαλείας.
  • Ξάνθος (πραγματικό όνομα Γιώργος Γκίκας)
  • Οκτωβριανός (πραγματικό όνομα Γιάννης Δρέγας)
  • Βαρδούσης (πραγματικό όνομα Απόστολος Αμπλιανίτης)
  • Τρομάρας (πραγματικό όνομα Χαράλαμπος Κατσούδας)
  • Ατρόμητος (πραγματικό όνομα Δήμος Καραδήμος): από τους μικρότερους σε ηλικία Μαυροσκούφηδες, μόλις 18 ετών, διακρίθηκε όταν συνέλαβε μόνος του κάποιους Ιταλούς στρατιώτες αιχμάλωτους. Κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, στάθηκε εξαιρετικά τυχερός όταν σώθηκε, τραυματισμένος μετά από εκπυρσοκρότηση όπλου κατόπιν εμπλοκής, φίλου του αντάρτη. Δε στάθηκε όμως το ίδιο τυχερός όταν μετά τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα, γύρισε ανυποψίαστος στο χωριό του, όπου τον περίμεναν συγχωριανοί του, δεξιών καταβολών, που τον κατακρεούργησαν με κλαδευτήρια
  • Γιαννούτσος (πραγματικό όνομα Γιάννης Οικονόμου) (1922-2014) από την Αμφίκλεια Φθιώτιδας
  • Παρούσης (πραγματικό όνομα Ηλίας Ζιώγας)
  • Πανουργιάς (πραγματικό όνομα Θωμάς Λάμπου)
  • Ανδρούτσος (πραγματικό όνομα Παναγιώτης Καρανίκας)
  • Βόλγας (πραγματικό όνομα Γιάννης Νάνος)
  • Λυκούργος (πραγματικό όνομα Αντρέας Καραγιαννόπουλος)
  • Μπάμπης (πραγματικό όνομα Χαράλαμπος Ψαρρός)
  • Μανούσος (πραγματικό όνομα Γιάννης Σταθουλόπουλος)
  • Μαυρομιχάλης (πραγματικό όνομα Στέργιος Φρίκης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου