Σελίδες

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

ειδήσεις της πρώτης σελίδας.

http://politicalreviewgr.blogspot.com/2011/08/blog-post_7714.html                                             Η θεωρία που εξηγεί, σχεδόν, τα πάντα

Του Thomas L. Friedman, THE NEW YORK TIMES, BHMA, 16.8.11  
Πού οφείλεται η γεωγραφικώς εξαπλούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια που οδηγεί σε βίαιες εξεγέρσεις, σε ανατροπές και σε αμφισβητήσεις κάθε εξουσίας;
Το Λονδίνο καίγεται. Η Αραβική Ανοιξη ξεσηκώνει πλήθη εξεγερμένων εναντίον των απολυταρχικών εξουσιών σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Το Ισραηλινό Καλοκαίρι κατεβάζει 250.000 Ισραηλινούς στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το αφόρητα υψηλό κόστος στέγασης και για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα τους διοικείται από μια κοινωνικώς «στεγανή» πολιτική ελίτ. Από την Αθήνα μέχρι τη Βαρκελώνη οι νέοι της Ευρώπης συρρέουν στις πλατείες των πόλεών τους για να διαμαρτυρηθούν κατά της ανεργίας και της άδικης κατανομής των εισοδημάτων. Στις ΗΠΑ ένα οργισμένο Κόμμα του Τσαγιού προκύπτει από το πουθενά για να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις.
Τι τρέχει αλήθεια;
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες για όλες αυτές τις κοινωνικές εκρήξεις. Αλλά πιστεύω ότι κατά βάθος έχουν έναν κοινό παρονομαστή, που κατέστη φανερός στο κυρίαρχο σύνθημα της εξεγερμένης μεσαίας τάξης στο Ισραήλ: «Παλεύουμε για ένα προσιτό μέλλον». Σε ολόκληρο τον κόσμο εκατομμύρια πολίτες που ανήκουν στη μεσαία και στην κατώτερη εισοδηματική τάξη αισθάνονται ότι το μέλλον τούς έχει ξεφύγει. Και την αίσθηση της απώλειας, που έχουν, τη φωνάζουν στους πολιτικούς ηγέτες τους για να την καταλάβουν.
Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τώρα; Ολα ξεκινούν από το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική επανάσταση της πληροφορίας έφθασαν σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Χάρη στη ρομποτική, στις ασύρματες διαδικτυακές συνδέσεις, στα 3G, Skype, Facebook, Google, LikedIn, Twitter, iPad και βεβαίως στα έξυπνα και φθηνά τηλέφωνα, ο κόσμος από ψηφιακώς συνδεδεμένος έχει γίνει υπερ-συνδεδεμένος. Αυτή είναι η πιο σημαντική τάση σήμερα παγκοσμίως. Και αποτελεί την κρίσιμη εξήγηση γιατί, για να εισέλθει κανείς σήμερα στη μεσαία τάξη, πρέπει να μελετήσει σκληρότερα, να δουλέψει πιο έξυπνα και να προσαρμοστεί γρηγορότερα από όσο έπρεπε στο παρελθόν. Η τεχνολογική επανάσταση και η παγκοσμιοποίηση διαγράφουν όλο και περισσότερο τη «δουλειά ρουτίνας» - το είδος της εργασίας που χαρακτήριζε κάποτε τον τρόπο ζωής της μεσαίας τάξης.
Ο συνδυασμός της παγκοσμιοποίησης και των νέων τεχνολογιών της πληροφορίας αποφέρει τεράστια κέρδη παραγωγικότητας, κυρίως σε περιόδους ύφεσης όπου οι εργοδότες διαπιστώνουν ότι η αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από μηχανές, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ρομπότ και ταλαντούχους ξένους εργαζόμενους είναι ευκολότερη, φθηνότερη και πλέον αναγκαία από ποτέ. Κάποτε η πρόσβαση ήταν εύκολη μόνο στη φθηνή εργασία που πρόσφεραν οι αλλοδαποί χειρώνακτες. Τώρα είναι εύκολα προσβάσιμες στην αλλοδαπή και οι φθηνές ιδιοφυίες. Αυτό εξηγεί γιατί οι επιχειρηματικοί όμιλοι πλουτίζουν και οι εργαζόμενοι της μεσαίας τάξης φτωχαίνουν.
Καλές δουλειές υπάρχουν. Αλλά απαιτούν όλο και καλύτερη εκπαίδευση. Ολο και καλύτερες τεχνικές δεξιότητες.

Η ανεργία σήμερα παραμένει σχετικά χαμηλή για τους εργαζομένους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αλλά για να αποκτήσει κανείς μια καλή εκπαίδευση και για να την εξαργυρώσει με μια καλή δουλειά χρειάζεται να προσπαθήσει περισσότερο και σκληρότερα. Επιπλέον, δεν αρκεί μόνο να αποκτήσει κανείς περισσότερα εφόδια για να βρει μια καλή δουλειά. Οι κυβερνήσεις αδυνατούν πλέον να εξασφαλίσουν γενναιόδωρα επιδόματα σε όσους δεν καταφέρνουν να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους. Αδυνατούν επίσης να τους εξασφαλίσουν φθηνές πιστώσεις για να αποκτήσουν στέγη. Και η οικοδομική δραστηριότητα, όπως είναι γνωστό, εξασφάλιζε πολλές θέσεις εργασίας στις κατασκευές και στις λιανικές πωλήσεις.
Αλίμονο, επί 50 χρόνια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να γίνει κανείς πρόεδρος, δήμαρχος, κυβερνήτης ή πρόεδρος πανεπιστημίου έπρεπε να φροντίζει ώστε να δίνει στους ανθρώπους. Σήμερα πρέπει να φροντίζει ώστε να παίρνει απ' αυτούς. Σήμερα η επανάσταση της παγκοσμιοποίησης και των υψηλών τεχνολογιών οδηγεί στην παγκοσμιοποίηση της οργής. Ολοι αυτοί οι διαδηλωτές εμπνέονται ο ένας από τον άλλον. Κάποιοι Ισραηλινοί διαδηλωτές κρατούσαν πανό που έγραφαν «Προχώρα σαν Αιγύπτιος». Η επανάσταση της παγκοσμιοποίησης και των υψηλών τεχνολογιών δίνει επίσης τη δυνατότητα στους πολίτες να αμφισβητήσουν τις ιεραρχίες και τις παραδοσιακές μορφές εξουσίας, στην πολιτική, στις επιχειρήσεις ή στην επιστήμη. Δίνει τη δυνατότητα να δημιουργηθούν και πανίσχυρες μειοψηφίες που κάνουν τη ζωή των κυβερνητών δύσκολη. Παράδειγμα το Κόμμα του Τσαγιού.
Σίγουρα μια από τις εμβληματικές εικόνες της εποχής είναι εκείνη του αιγύπτιου προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ που, αφού κυβέρνηση επί τρεις δεκαετίες ως σύγχρονος φαραώ, περιμένει να δικαστεί κρατούμενος σε ένα «κλουβί» με τους δύο γιους του. Κάθε πολιτικός ηγέτης και κάθε διευθύνων σύμβουλος πρέπει να διαλογιστεί βλέποντας τη φωτογραφία του Μουμπάρακ. «Η πυραμίδα της εξουσίας ανεστράφη», σχολίασε ο Γιάρον Εσραχί, ένας ισραηλινός πολιτικός αναλυτής.
Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: Η μεσαία τάξη χάνει όλο και περισσότερο την πρόσβαση που είχε σε πιστώσεις, σε εργασίες ρουτίνας, σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, σε τίτλους σπουδών. Ταυτόχρονα, απαιτούνται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, όλο και περισσότερα προσόντα, για να κερδίσει και να κρατήσει μια αξιοπρεπή εργασία. Οι πολίτες έχουν όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας για να οργανωθούν, να διαμαρτυρηθούν και για να αμφισβητήσουν την εξουσία.
Ολα αυτά σε μια περίοδο κατά την οποία ο συνδυασμός παγκοσμιοποίησης και υψηλών τεχνολογιών ανεβάζει στα ύψη τις αμοιβές όσων διαθέτουν επιστημονικά και επαγγελματικά εφόδια «παγκοσμίου εμβελείας» ή όσων καταφέρνουν να εκμεταλλευθούν τις εξελίξεις και να αποκτούν πρόσβαση στο χρήμα, στα μονοπώλια, σε κυβερνητικά συμβόλαια ή τέλος πάντων βρίσκονται κοντά στην εξουσία. Ευλόγως η ψαλίδα των ανισοτήτων στα εισοδήματα ανοίγει και ανατροφοδοτεί την οργή και τις εξεγέρσεις. Βάλτε όλες αυτές τις διαπιστώσεις μαζί και θα έχετε τις ειδήσεις της πρώτης σελίδας.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η Πρασινοσκουφίτσα ενα ωραιο παραμυθι

http://wwwaristofanis.blogspot.com/                                                                                    H Πρασινοσκουφίτσα και οι κακοί Οίκοι…



thumb
Η Πρασινοσκουφίτσα ετοιμαζόταν εκεί­νο το απόγευμα, ως ευσυνείδητο βαποράκι, για τον καθημερινό της παρά­νομο απόπλου.
 Έβαλε την πράσινη ξηλωμένη κάπα της, πήρε την καλαθούνα της και χορο­πηδώντας μπήκε στην κουζίνα της καλύβας για να παραλάβει το «πράμα»…

 Ήταν έτοι­μη να συνοψίσει τους κανόνες της σωστής διακίνησης με τον μηχανικό τρόπο που λένε το «Ορκίζομαι να είπω….» στα δικαστήρια («Δεν θα πιάσω κουβέντα με άλλα βαπορά­κια, ακόμα κι αν είναι βαποράκια του Μπουρνόβα, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν ξένο να κορφολογήσει το γλαστράκι μου, δεν θα καπνίσω τη γέμιση της χορτόπιτας κ.λπ.»…) και αμέσως μετά να αναχωρήσει για το σπιτάκι της άρρωστης γιαγιάκας της.

Όμως η μανούλα της την πρόλαβε…
«Πρασινοσκουφίτσα, ξέρω ότι η καθημερι­νή διαδρομή σου στο δάσος έχει υποκατα­στήσει ψυχολογικά την εξαρτημένη εργα­σία και το ωράριο, όμως δεν έχει νόημα να στο κρύψω…

 Γίναμε πάλι περιττές για το Σύστημα. Το… εμπόρευμά μας είναι πλέον νόμιμο. Η γιαγιά και η κάθε γιαγιά έχει ενώπιον του νόμου το δικαίωμα να προλα­βαίνει και να σκοτώνει τον εαυτό της μόνη της. Και δεν χρειάζεται να καμουφλάρεις πια το ταμπελάκι της κάπας που αγοράσα­με από την Ολλανδία επειδή γράφει “100% κάνναβη” ούτε έχει νόημα να κάθομαι εγώ να στρίβω τρίφυλλους ντολμάδες και να ανοίγω φύλλο για χασισόπιτα. Εμείς θα πάμε για φούντο και η πελατεία θα πάει για φούντα. Με απόδειξη».

Τα νέα δεδομένα έπεσαν σαν ΦΠΑ 23% στο κεφαλάκι της Πρασινοσκουφίτσας. Σήκωσε αμήχανα την άκρη της κάπας της, την έβαλε στο στόμα της κι άρχισε να την απομυζά, όπως έκανε πάντα την ώρα που προβληματιζόταν. Κάτι η αταβιστική ενέρ­γεια, κάτι οι ουσίες της φυσικής ίνας, της ήρθε μια Διαύγεια… «Ναι, αλλά η γιαγιά είναι συγγενής. Μπορεί να επιμείνει στον πατροπαράδοτο τρόπο. Μπορεί να μη θέλει να αυτοκτονεί από ξένα χέρια. Γι’ αυτό δεν εκλέγουμε κυβέρνηση; Για να πάμε από δικούς μας. Αλλιώς θα είχαμε πρωθυπουρ­γό κατευθείαν τη Λαγκάρντ…».

Η μαμά της Πρασινοσκουφίτσας πλησίασε την κόρη της, της τράβηξε το χέρι, χάιδεψε με τρυφερότητα τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο που σχηματίζονταν στο μπράτσο της από τα ίχνη των ενέσεων, έξυσε και τον δικό της αστερισμό του Τοξότη και της είπε: «Μην αγχώνεσαι. Οι τιμές στην αγορά θα πέσουνε λόγω ανταγωνισμού. Θα μας κοστίζει και μας λιγότερο η δόση μας. Άλλωστε εμείς είμα­στε περισσότερο εγκρατείς. Κρατάμε και ένα ποσό κάθε εβδομάδα για φρουτάκια και ιντερνετικό μπλακ-τζακ...
Ενώ η για­γιά, με τον δρόμο που είχε πάρει μετά το Μεσοπρόθεσμο, πολύ σύντομα είτε θα πήγαινε να βρει την Έιμι Γουάινχαουζ, που είχε απωθημένο να την ταΐσει κανένα μπριάμ να λαδώσει το άντερό της, είτε θα έμπαινε για rehab σε κανένα Κρατικό Ίδρυμα και θα της την έτρωγε τη σύνταξη ο Λοβέρδος…»
«Τι είναι αυτός, μαμά; Βαποράκι;»
«Επίσημο βαποράκι to be. Θα αρχίσει σύντομα να παρακρατεί συντάξεις κάθε μήνα στους χρονίως πάσχοντες και να χορηγεί μεθαδόνες. Αθέμιτος ανταγωνι­σμός… Σούπερ-μάρκετ».
«Τι να κάνω τώρα, μανούλα; Να πάω στη γιαγιά τα “καλούδια”;»
«Πήγαινέ τα για τελευταία φορά με τον old time classic τρόπο. Και κοίτα να την καλοπιάσεις. Άσ’ τη να μασουλήσει χωρίς χρέωση την κάπα σου. Κάνε της και κανένα κομπλιμάν για τα μάτια, τη μύτη, το στόμα της… Θαύμασέ τα, π.χ., επειδή είναι μεγά­λα και μ’ αυτά μπορεί να επιλέγει το καλό το πράμα, να σνιφάρει, να φουμάρει, να πρεζάρει καλά…»

Η Πρασινοσκουφίτσα βγήκε στο δάσος της διατίμησης λυπημένη. Ήδη νοσταλγού­σε τις εικόνες της αθωότητας. Τις συναλλα­γές στα ξέφωτα, τη χρήση στο ημίφως, τα πεταμένα αξεσουάρ μιας χρήσης… Τώρα, μέχρι και ανακύκλωση σύριγγας ήταν ικανό το κράτος να επιβάλει… Ήθελε να βρει τον λύκο και να κλάψει στον ώμο του.

Το ποδοβολητό που ακούστηκε η Πρασινοσκουφίτσα το απέδωσε στις κακές συνήθειες των λαγών. «Πάλι θα πήραν έκσταση και θα τρέχουν μαλιοκούβαρα (Μάλια + κουβάρια…)» σκέφτηκε. Σύντομα, όμως, διαπίστωσε ότι σ’ αυτό το νομιμοποι­ημένο δάσος, δεν σπίνταραν μόνο οι λαγοί, αλλά και οι λύκοι…
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε τον επικεφαλής του κοπαδιού που της ήταν γνωστός από ένα επεισόδιο ανθρωποφαγίας.
«Εμείς οι λύκοι φεύγουμε… Έρχονται οι Οίκοι… Θα μας κάνουνε όλους μια χαψιά».
«Τώρα το χάψαμε!» μουρμούρισε η Πρασινοσκουφίτσα και πήγε να βρει τον Κυνηγό να γίνουνε μαζί «κόκαλο»…

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Εμπειρία

Ένας από τους δυνητικούς ορισμούς της ύστερης νεωτερικότητας είναι: “η εποχή στην οποία καθίσταται αδύνατη η εμπειρία.” Η αδυνατότητα αυτή δηλώνεται στο επίπεδο της γλώσσας μέσα από την υποχρεωτική λίγο-πολύ πληθυντικοποίηση της λέξης. Το μετανεωτερικό υποκείμενο έχει “εμπειρίες”: πραγμοποιημένα, αποσπασματικά υποκατάστατα της χαμένης δυνατότητας για εμπειρία. Η γλώσσα που μόλις χρησιμοποιήσαμε είναι ήδη δηλωτική των διαφορών ανάμεσα στις δύο έννοιες: οι “εμπειρίες” είναι κτήματα, πράγματα τα οποία ο άνθρωπος της ύστερης νεωτερικότητας αναζητά να αποκτήσει, και τα οποία η κοινωνία του διαθέτει σε λίγο-πολύ καθολικά εμπορευματοποιημένη μορφή: η “εμπειρία” ενός ηλιοβασιλέματος στο Αιγαίο είναι προϊόν που πουλιέται από ταξιδιωτικά γραφεία· η “εμπειρία” της ανάβασης ενός βουνού, ενός ελεύθερου άλματος, μιας σεξουαλικής συνεύρεσης, ενός ερημικού νησιού, μιας διονυσιακής κατάστασης μέθης στο μέσο μιας ροκ συναυλίας — όλα αυτά είναι “εμπειρίες” που εξασφαλίζονται έμμεσα ή άμμεσα με την καταβολή ενός ποσού, που μπορούν να προγραμματιστούν, που απαντώνται λίγο ως πολύ ως αποτελέσματα ενσυνείδητου σχεδιασμού.

Οι “εμπειρίες” αυτές είναι χωρίς εξαίρεση συνώνυμες της έκθεσης του υποκειμένου σε μια κατάσταση έντασης ή επίτασης: αγωνίας, έκστασης, μέθης, γαλήνης, απομόνωσης, συλλογικού παροξυσμού, κλπ. Είναι επίσης εξ ορισμού αναγώγιμες στην αναπαράσταση, στην οποία ανήκουν τόσο περισσότερο όσο πιο φωναχτά δηλώνουν την άφατη και μη κοινωνήσιμή τους φύση: στην λεκτική αναπαράσταση, την αφήγηση, την φωτογράφηση, τη βιντεοσκόπηση, κλπ. Οι “εμπειρίες” υπάρχουν για να αναπαρίστανται, και αυτό ισχύει σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναρωτιέται κανείς αν προηγούνται καν της αναπαράστασης ή αν η αναπαράσταση —το τι έχει ήδη δει ή ακούσει κάποιος από τις “εμπειρίες” άλλων— προηγείται της “εμπειρίας”. Αυτή όμως η εξάρτηση των “εμπειριών” από την αναπαράσταση —από τις αναπαραστάσεις που δημιουργούν την επιθυμία για μια συγκεκριμένη “εμπειρία”, από τις αναπαραστάσεις στις οποίες ανάγεται εκ των υστέρων, έστω και επιμένοντας στην μη αναπαραστατική αναγωγιμότητά της, μια “εμπειρία”— είναι ακριβώς ό,τι η ύστερη νεωτερικότητα απωθεί και ξορκίζει στο όνομα του “αδιαμεσολάβητου” της “εμπειρίας.”

Το αδιαμεσολάβητο δεν είναι απλώς μια διάσταση της μετανεωτερικής εμπειρίας· την καθορίζει εκ βάθρων ως τέτοια: η εμπειρία νοείται ως “αυθεντική” ή “γνήσια”, περνάει το τεστ μιας μόνιμα καχύποπτης συνείδησης, μόνο στον βαθμό που παρουσιάζεται όχι τόσο ως αδιαμεσολάβητη αλλά ως συνώνυμη της έκρηξης του αδιαμεσολάβητου ως τέτοιου. Εάν ένα τουριστικό θέρετρο που διαφημίζεται για την παρθένα φύση του καταστεί υπερβολικά δημοφιλές, ο τουρίστας αναζητά να φωτογραφίσει ένα πιο “παρθένο” και “απάτητο” τοπίο· αν η ελεύθερη πτώση από ένα ψηλό σημείο έχει καταστεί προβλέψιμη υπόθεση, δεν θα αργήσει η ώρα που θα αναζητηθεί μια πιο επικίνδυνη και ακραία εκδοχή της· εάν η επίσκεψη σε πορνείο έχει καταστεί ένας προβλέψιμος τρόπος σεξουαλικής εκτόνωσης, ενισχύεται η αγορά για μια πορνεία που εκτείνεται έξω από την καθιερωμένη “ζώνη χαλαρών ηθών” σε μια πόλη και εμπλέκει γυναίκες ή άντρες που δεν είναι ανοικτά ταυτοποιήσιμη/ες ως πόρνες· εάν η συμμετοχή σε μια διαδήλωση μοιάζει να έχει καταστεί λίγο-πολύ προβλέψιμη ως προς την κατάληξή της, αναζητάται η συμμετοχή σε μια μορφή κινητοποίησης που να μην φαίνεται να έχει ιστορικό προηγούμενο: η αχόρταγη αναζήτηση του καινοφανούς στην μετανεωτερική εμπειρία είναι στην ουσία αναζήτηση της αίσθησης του αδιαμεσολάβητου, δηλαδή σύμπτωμα μιας συνείδησης σε μόνιμη κατάσταση κακοπιστίας ως προς τον εαυτό της.

Η εμπειρία ως ενική έννοια, από την άλλη πλευρά, αποτελεί πρώτα από όλα μια ολότητα και όχι μια σειριακή κατασκευή από αποκτήματα: δεν μπορεί να αναλυθεί στα επιμέρους της, και ο αδιάσπαστος, μη αναλύσιμος χαρακτήρας της είναι το θεμελιώδες της χαρακτηριστικό. Μη επιδεχόμενη ανάλυσης σε επιμέρους κομμάτια, η εμπειρία είναι επίσης μη αναγώγιμη στην αναπαράσταση: με τον πιο συνοπτικό διαθέσιμο τρόπο θα μπορούσε κανείς να πει ότι αν οι “εμπειρίες” είναι κάτι για το οποίο μιλά κανείς, η εμπειρία είναι κάτι που μιλά μέσα από κάποιον. Γιατί η εμπειρία ως ολότητα, ως οργανικό πλέγμα, δεν στέκεται απέναντι από το υποκείμενο ως αντικείμενό του, ως πράγμα το οποίο να μπορεί κάποιος να περιγράψει ή για το οποίο μπορεί να μιλήσει αφηγηματικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι η εμπειρία ανήκει στην σφαίρα του άφατου, αυτού που δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τη γλώσσα. Αντίθετα, η πραγματική εμπειρία δεν εμφανίζεται ποτέ στην συνείδηση με μυστικιστικό μανδύα· είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, μια θεμελιακά εκκοσμικευμένη κατηγορία, μια κατηγορία που ανήκει εξ ορισμού σ’ αυτόν τον κόσμο. Η εμπειρία λοιπόν δεν είναι κάτι το οποίο ανθίσταται στη γλώσσα ως τέτοια· είναι κάτι που ανθίσταται στην θέση του αντικειμένου της γλώσσας γιατί αποτελεί ήδη ενσωματωμένο μέρος του υποκειμένου που μιλά για κάτι ή που αναπαριστά κάτι. Η εμπειρία αναπαρίσταται λοιπόν, αλλά μόνο στον βαθμό στον οποίο είναι η ίδια που αναπαριστά, η ίδια η οποία εργάζεται μέσα στο υποκείμενο όταν αυτό αναζητά να βρει τις λέξεις ή τα χρώματα ή τους ήχους για να μιλήσει για κάτι, για να δώσει μορφή σε κάτι. Και επειδή η εμπειρία δεν υφίσταται ποτέ ως απλό αντικείμενο της αναπαράστασης, οποιασδήποτε μορφής και αν είναι αυτή, δεν μπορεί επίσης να τύχει μίμησης. Η εμπειρία είναι ενική όχι απλώς επειδή αποτελεί μια ολότητα που δεν μπορεί να ξανα-αναλυθεί σε επιμέρους κομμάτια αλλά επίσης επειδή δεν μπορεί να αναπαραχθεί, να τύχει μίμησης, και συνεπώς, να εμπορευματοποιηθεί και να διατεθεί ως οποιοδήποτε άλλο προϊόν. Εάν αυτό το οποίο χαρακτηρίζει τις “εμπειρίες” είναι η προβολή των επιθυμιών του υποκειμένου πάνω στον κόσμο, αυτό που συνιστά την εμπειρία είναι η ενστάλαξη του κόσμου μέσα στο υποκείμενο.

Ενστάλαξη: μια ορισμένη συμπύκνωση του κόσμου, ή ακριβέστερα του είναι μέσα στον κόσμο, η οποία περιλούζει το υποκείμενο αργά και αδιόρατα, χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Η εμπειρία δεν είναι κάτι το οποίο κάποιος συνειδητοποιεί ότι αποκτά τη στιγμή που το αποκτά: αντίθετα, κάθε δυνατότητα κάποιου να απομονώσει μια δεδομένη στιγμή της ζωής του ως εμπειρία σηματοδοτεί την χαρακτηριστικά πραγμοποιημένη κατάσταση στην οποία κάνουν την εμφάνισή τους οι σαφώς πιο τετριμμένες και διαθέσιμες στην δική μας εποχή “εμπειρίες”.

Αλλά η απουσία πραγμοποιημένου χαρακτήρα δεν κάνει την αυθεντική εμπειρία να φαντάζει αθώα από διαμεσολαβήσεις. Στην πραγματικότητα, η αυθεντική εμπειρία δεν είναι απλώς διαμεσολαβημένη, αλλά συνίσταται την έκθεση του υποκειμένου στον διαμεσολαβημένο χαρακτήρα της ύπαρξής του. Αλλά τι εννοούμε με τον όρο διαμεσολάβηση όταν μιλούμε για εμπειρία και όχι για “εμπειρίες”; Δεν εννοούμε την αναγωγιμότητα της εμπειρίας σε ένα πλέγμα αναπαραστάσεων, λίγο ως πολύ μηντιακών σε χαρακτήρα, λίγο ως πολύ εμπορευματοποιημένων. Εννοούμε την διαμεσολάβηση του εδώ και τώρα της εμπειρίας, του εδώ και τώρα όπου η εμπειρία συμβαίνει ή λαμβάνει χώρα, από άλλους χρόνους και άλλους τόπους. Η αυθεντική εμπειρία είναι πάντα εμπειρία σύνδεσης με κάτι που δεν είναι εδώ και δεν είναι τώρα: με τους προγόνους —του εμπειρικού ατόμου ως τέτοιου αλλά και ως μέλους του απρόσωπου είδους—, με το δικό τους βλέμμα και τη δική τους διαθετικότητα ως προς τον κόσμο, με τις δικές τους υποκειμενικές εντάσεις, την δική τους έκσταση, την δική τους συστολή απέναντι στον κόσμο· με τον ξένο, τον άγνωστο, τον άνθρωπο που δεν γνωρίζω, αλλά και με το άλλο μου ως είδος, με το ζώο, με την πέτρα, με το δέντρο.

Για τον λόγο αυτό, η εμπειρία μπορεί να συλληφθεί μόνο με όρους μιας διπλής και αντιφατικής κίνησης: είναι αυτό που με ατομικοποιεί, αυτό που με κάνει να συναισθάνομαι το  το ότι είμαι εδώ και τώρα μέσα στον κόσμο, αλλά είναι ταυτόχρονα αυτό που με αφαιρεί από το εδώ και τώρα, που με αφανίζει και με διαλύει μέσα στο ατέρμονο πλέγμα των σχέσεων που αποτελούν τον κόσμο, στην κρυφή κοινωνία των ζωντανών και των νεκρών, στη σιωπηλή λιτανεία των ειδών, στον χρόνο πριν την γέννησή μου και μετά τον θάνατό μου, στα μάτια και τις λέξεις του άλλου.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ανταμωμα Ακρης 2011

                                             ακρη τον χειμωνα
                                               η βρυση δωρεα του συλλογου
                                              ο παρεδρος σερνει το χωριο
                                               η νεα γενια ολο χαμογελα
ολοι στο ανταμωμα του χωριου και φετος τον δεκαπενταυγουστο

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Το άλλο πρόσωπο του καπιταλισμού, το αληθινό, χωρίς μάσκες και καλοπιάσματα.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ..

Το Λονδίνο ταράζεται από εξαγριωμένους νεαρούς, υποβαθμισμένων περιοχών που καίνε και λεηλατούν λένε τα ΜΜΕ και οι ανακοινώσεις της βρετανικής κυβέρνησης. Κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε, μα είναι τελικά εξεγερμένοι βρετανοί ή απλά συμμορίες?

Οσο και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε όμως, είναι λίγο δύσκολο στην Ελλάδα της αυτοκρατορίας των δημοσίων υπαλλήλων ή των.... υπαλλήλων γενικότερα. Γιατί στην Ελλάδα στο βασίλειο της πελατειακής δημοκρατίας οι έλληνες μόλις πριν λίγο καιρό πήραν μια ελάχιστη γεύση της λέξης "υποβαθμισμένη συνοικία" κι αυτό μόνο και μόνο λόγω της συρροής λαθρομεταναστών σε συγκεκριμένες συνοικίες στο κέντρο της μεγαλούπολης....


Τα λαϊκά μας προάστια δεν ήταν υποβαθμισμένες συνοικίες, ήταν λαϊκές, η διαφορά μεταξύ βορείων και υπόλοιπων προαστίων δεν ήταν η απόλυτη χλιδή με την απόλυτη εξαθλίωση. Η πλειοψηφία από τα ελληνόπουλα δεν είχε γνωρίσει κάτι όπως τα γκέτο της βρετανίας ή των ΗΠΑ. Εκεί που θρέφεται και επιβιώνει με κάθε τρόπο ο κάδος ανακύκλωσης του καπιταλισμού. Οι πολίτες σκουπίδια που υπάρχουν καλά κρυμμένοι πίσω από τα φώτα της καπιταλιστικής χλιδής...


Οσο πιο μεγάλη ήταν η λάμψη της χολυγουντιανής εικόνας των αυτοκρατορικών συνοικιών τόσο πιο βαθύ ήταν το σκοτάδι για εκατομύρια ξεχασμένους και αγνοημένους που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε συνθήκες που εμείς ακόμα δεν έχουμε δει ούτε στον περίφημο Αγ.Παντελεήμονα.... Μόλις τώρα ξεκινάμε . Μόλις τώρα ξεκινάμε να χτίσουμε τις φαβέλες μας. Είναι νωρίς. Εχουμε καιρό μη βιάζεστε. Τα "αλητάκια" του Μπρίξτον ή του Χάρλεμ είναι εικόνες από το μέλλον μας και μάλιστα όχι τόσο μακρινό.


Οταν το πελατειακό κομπόδεμα θα έχει τελειώσει, όταν τα αποθέματα από τα χαρτζιλίκια και τις "άκρες" θα έχουν τελειώσει κι εμείς θα χρειαστεί να επιβιώσουμε και να περάσουμε από όλα τα στάδια που επιβιώνουν τα αγρίμια. Πορνεία, ναρκωτικά, όπλα, συμμορίες, ο νόμος της νύχτας και της ζούγκλας. Το άλλο πρόσωπο του καπιταλισμού, το αληθινό, χωρίς μάσκες και καλοπιάσματα.

Τότε τα ξαναλέμε.

Φυσικά όσο καιρό κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές στο νιρβάνα μας, είχαμε κι εδώ γύρω μας τον αθέατο σκοτεινό κόσμο. Υπήρχαν κι εδώ άνθρωποι κατώτερου θεού αλλά δεν μας αφορούσαν. Τώρα θα μπλεχτούμε μαζί τους, θα ανακατευτούμε όλοι μαζί στο σκουπιδοτενεκέ και θα μοιάζουμε με ψάρακες στο στρατόπεδο των υποβαθμισμένων. Θα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στην άλλη όχθη του νομίσματος. Κι εκεί θα πρέπει να δούμε αν θα μπορέσουμε να μεταμορφωθούμε σε επαναστάτες ή συμμορίες.


Δεν μας έχουν κλεισμένη καμμιά ιδιαίτερη θέση, προνομιακή, γιατί είμαστε έλληνες. Δεν κατέχουμε κάποιο πιστοποιητικό ασυλίας από την εξαθλίωση γιατί είμαστε έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν, έλληνες και ξένοι, σαν τα αλητάκια των γκέτο μας βλέπουν. Ετοιμοι να μας πετάξουν στην άκρη για να κάνουν οικονομία στα κέρδη τους κι έτοιμοι να μας τσακίσουν στο ξύλο ή και στις σφαίρες αν κάνουμε κιχ...

 Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι είναι μια ποικιλλία χρωμάτων με΄ιδιο προορισμό. Είμαστε το ανθρώπινο γένος που έχει μπει στην εποχή της πιο μεγάλης του νύχτας. Το κακό είναι ενώ αυτοί ότι χρώμα και να έχουν αγκαλιάζονται και φιλιούνται στα πολυτελή σαλόνια, εμείς από κάτω γεμίζουμε μίσος και εκδίκηση ο ένας για τον άλλον, αρνούμενοι να δούμε την κοινή μας μοίρα, θρέφοντας ελπίδες πως ο γάλλος εργάτης, ο βρετανός ανθρακωρύχος, ο ισπανός αγρότης είναι τάχα κάτι ξεχωριστό στα μάτια τους από το αλητάκι της φαβέλας του Ρίο. Τα αλητάκια που έχουν γνωρίσει από τη καλή το όμορφο πρόσωπο του πολιτισμού μας από την ώρα που γεννιούνται ξέρουν καλά όσα εμείς δεν υποψιαζόμαστε ακόμα.

Αλήθεια σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ήσυχοι συμπολίτες μου, τι σημαίνει τέρμα το τσάμπα σε όλα. Τι θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε αν αύριο δεν υπήρχε πια δημόσιο νοσοκομείο (εκτός από κάτι άσυλα τελευταίας κατηγορίας) αν δεν υπήρχε δημόσια ασφάλιση αλλά ο καθένας έπρεπε να πληρώνει τα πάντα από τη τσέπη του κι αυτό από ένα ψωρομισθό. Αν ο Γιωργάκης όταν πάθαινε σκωληκοειδίτη ο άνεργος πατέρας έπρεπε να βρει άμεσα ένα πακέτο λεφτά για να του βγάλουν το σκουλίκι αλλιώς ο Γιωργάκης θα πέθαινε από μια μαλακία. Αν η Μαιρούλα έπρεπε για να συνεχίσει το σχολείο να έχει μια περιουσία στη τράπεζα, αν για να έχει μια ασφάλεια η οικογένεια θα έπρεπε να πληρώνει μια ιδιωτική εταιρεία συνέχεια για να ελπίσει σε μια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μια σύνταξη αν επιβιώσει μέχρι τότε. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει άπειρα περιθώρια εγκλήματικής παρέμβασης στις ζωές των ανθρώπων ακόμα. Απλά τυχαίνει τα αλητάκια των μεγάλων αυτοκρατοριών να τα βιώνουν ήδη στο πετσί τους. Εμείς έχουμε πάθει ήδη πανικό για τα 350 επιδόματα που κόπηκαν και το γεγονός πως πρέπει να ζητάμε απόδειξη ακόμα και στις πατάτες στη λαϊκή. Φανταστείτε τι έχουμε να πάθουμε στα επόμενα στάδια....


Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από τον ύπνο και θα ξυπνήσουμε άγρια. Μέχρι τότε ας βάλουμε κανένα καψουροτράγουδο να λέει τους καυμούς μας και όπου νάναι έρχονται και οι ελεύθερες φούντες να συμπληρώσουν το τοπίο της αποχαύνωσής μας....

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Πλεόνασμα πλούτου

Και να, που το ίδιο το Καπιταλιστικό σύστημα, όχι μόνο αποκαλύπτει τα δικά του ιστορικά όρια αλλά προσφέρει παράλληλα και την διέξοδο για την υπέρβασή του !  
Τη «μαγική λύση» φαίνεται πως βρήκε η «Foxconn», εταιρεία που δραστηριοποιείται στην Κίνα και κατασκευάζει τα «iPhone» και «iPad» για λογαριασμό της «Apple», αλλά και εξαρτήματα και συσκευές για λογαριασμό εταιρειών όπως η «Nokia», η «Sony», η «Dell», η HP και η «Microsoft», η οποία όμως αναγνωρίζεται παγκοσμίως για τις αυτοκτονίες των εργαζομένων της που συνεχίζουν να δουλεύουν ως δούλοι. Μέσα στην επόμενη τριετία σχεδιάζει να αντικαταστήσει σταδιακά τους εργαζόμενους με ένα εκατομμύριο ρομπότ! Το σκεπτικό είναι απλό: Τα ρομπότ δεν αυτοκτονούν, δεν κάνουν απεργίες, δε διεκδικούν..

Ένας από τους βασικούς πυλώνες λειτουργίας του Καπιταλισμού και του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, είναι ο κύκλος της αέναης παραγωγής και κατανάλωσης. Στο στάδιο της παραγωγής, η ανθρώπινη εργασία παράγει ένα
πλεόνασμα πλούτου *, πέρα δηλαδή από τα αναγκαία για την επιβίωση του εργαζόμενου και της οικογένειας του, μια υπεραξία όπως λέμε εμείς. Στον Καπιταλισμό τα μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία των αστών, οι οποίοι και αποτελούν, τους μόνους δικαιούχους αυτού του πλεονάσματος ... της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι.
Για να ολοκληρωθεί όμως αυτός ο κύκλος και να ιδιοποιηθούν οι αστοί την υπεραξία, να βγάλουν δηλαδή κέρδος, πρέπει και η παραγωγή να καταναλωθεί. Χωρίς το στάδιο της κατανάλωσης, δεν είναι δυνατόν να καρπωθούν αυτήν την υπεραξία.

Με λίγα λόγια οι καταναλωτές, που στην πλειοψηφία τους είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πρέπει να έχουν ένα εισόδημα ώστε να καταναλώνουν τα προϊόντα που οι ίδιοι παράγουν και να καρπωθεί ο ιδιοκτήτης του μέσου παραγωγής την υπεραξία που έχει παραχθεί ! Ολόκληρο δηλαδή το σύστημα
είναι βασισμένο στην μισθωτή εργασία, που αφήνει στους ανθρώπους μια και μόνο επιλογή ... να πωλούν την εργασία τους, ώστε ύστερα να μπορούν να καταναλώνουν !!!

Εάν κάποτε οι άνθρωποι έπαυαν να δουλεύουν, δηλαδη σταματούσαν να παράγουν για τον εαυτό τους εισόδημα (αξία) και κέρδος για τους εργοδότες τους (υπεραξία), τότε το Καπιταλιστικό σύστημα απλά δεν θα λειτουργούσε ...


Και εδώ ερχόμαστε να συμπληρώσουμε δυο ακόμα στοιχεία τα οποία συνδέονται με την πρόθεση της Foxconn να αντικαταστήσει τους εργαζόμενους με ρομπότ. Πρόκειται για την ανάγκη των επιχειρήσεων να
μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, ώστε να ανταπεξέλθουν στο ανταγωνιστικό περιβάλλον, και για την επίδραση της τεχνολογικής πρόοδου στους οικονομικούς κανόνες του συστήματος. 

Η στροφή προς την χρήση μηχανημάτων και την αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας, είναι μια πολύ λογική συνέχεια της βιομηχανικής εξέλιξης και της ανάπτυξης της τεχνολογίας ... και φυσικά είναι απόλυτα θεμιτή η συνεχής τεχνολογική αναβάθμιση της ανθρώπινης κοινωνίας. Το ερώτημα όμως παραμένει ...
ποιός θα καρπωθεί την τεχνολογική εξέλιξη η οποία στο κάτω κάτω, είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης εφυίας και εφευρητικότητας ?
Το σκεπτικό της Foxconn είναι γνωστό ... μια μηχανή, δεν κουράζεται , δεν κάνει λάθη, δεν γεννάει , δεν ζητάει μισθό, ούτε αύξηση, ούτε ασφάλιση, ούτε βεβαίως απεργεί !!! Με αυτόν τον τρόπο η εταιρεία θεωρεί πως αυξάνεται η παραγωγή και συνεπώς η κερδοφορία της ! Και βραχυπρόθεσμα έχει δίκιο ... μακροπρόθεσμα όμως δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα για την λειτουργία συνολικά ενός συστήματος όπου η δυνατότητα της παραγωγής και της συνεχούς επέκτασής της, συνδέονται απόλυτα με την δυνατότητα κατανάλωσης εκ μέρους των ανθρώπων. Τι θα γίνει λοιπόν από την στιγμή που τα ρομπότ θα συντελέσουν στην απόλυση χιλιάδων εργαζομένων (και καταναλωτών) και την απότομη συρρίκνωση και εκμηδένιση του εισοδήματός τους ? Και για να το κάνουμε ακόμα πιο δύσκολο το ερώτημα, τι θα γίνει εαν φυσιολογικά ακολουθήσουν την ίδια πρακτική και άλλες εταιρείες του κλάδου (και ύστερα εκτός του κλάδου) ώστε να ανταπεξέλθουν στον αυξημένο ανταγωνισμό ?

Πολύ απλά δεν θα ξεμείνουμε μονάχα απο εργαζόμενους αλλά και από καταναλωτές. Και όπως περιγράψαμε παραπάνω, χωρίς κατανάλωση δεν μπορεί να καρπωθεί ο ιδιοκτήτης του μέσου παραγωγής καμία υπεραξία, κανένα κέρδος. Δηλαδή στο τέλος χαμένοι θα είναι όλοι.


Από το 1995 μέχρι σήμερα, έχουν χαθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πάνω από 35 εκατ. θέσεις εργασίας μόνο λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης, και συνεχίζονται καθημερινά να χάνονται εξαιτίας της αυτοματοποίησης σε διάφορες βιομηχανίες, των ATM, των μηχανών αυτοεξυπηρέτησης , των αυτόματων τηλεφωνικών κέντρων, των ηλεκτρονικών "περιπτέρων" και των αγορών μέσω ιντερνετ, ακόμα και λόγω των μπλογκς ή των σελίδων ενημέρωσης που βρίσκουμε στο διαδίκτυο !!!


Πρόκειται για μια φυσική εξέλιξη η οποία όμως στο παρόν κοινωνικό σύστημα, προκαλεί αρχικά ανέργους, φτώχεια και πείνα, ύστερα οικονομικές κρίσεις λόγω μη αποδοτικότητας των επενδύσεων !


Η τεχνολογία και η πρόοδος της επιστήμης, δίνει πλέον την δυνατότητα η ανθρώπινη εργασία να αντικατασταθεί (αν όχι εξ’ολοκλήρου, τότε σε πολύ μεγάλο βαθμό) από τις μηχανές, τους υπολογιστές και τα ρομπότ. Το κοινωνικό μας σύστημα αποτελεί στην ουσία το μοναδικό εμπόδιο στο να πραγματοποιηθεί αυτό προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας και όχι προς όφελος κάποιας βραχυχρόνιας κερδοφορίας ορισμένων επιχειρηματικών ομίλων.


*
Πλεόνασμα πλούτου : Αυτό το πλεόνασμα πάντα παραγόταν και πάντα θα παράγεται. Η προσπάθεια για ιδιοποιήση αυτού του πλεονάσματος, αποτελεί στην ουσία την ιστορία των ταξικών αγώνων, που κινούν τα γρανάζια της κοινωνικής εξέλιξης και της ανθρώπινης ιστορίας. Ο στόχος για τους κομμουνιστές αποτελεί η οικοδόμηση μιας κοινωνίας, όπου το κοινωνικό πλεόνασμα θα ιδιοποιείται από όλη την κοινωνία και θα διανέμεται σε όλη την κοινωνία.http://e-globbing.blogspot.com/

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα; ο εργάτης πληρώνεται από το προϊόν του που ο ίδιος παράγει.


Αυτό ήταν το σύνθημα του αγγλικού εργατικού κινήματος στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων. Αυτό το σύνθημα πρόσφερε καλή υπηρεσία την περίοδο της ανόδου των τρεντ-γιούνιον, ύστερα από την κατάργηση το 1824 των αισχρών νόμων για τις ενώσεις(1), πρόσφερε ακόμα καλύτερη υπηρεσία την περίοδο του δοξασμένου Χαρτιστικού Κινήματος, όταν οι Αγγλοι εργάτες πορεύονταν επικεφαλής της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

Αλλά τα χρόνια αλλάζουν και πολλά απ' αυτά που ήταν καλά και αναγκαία πριν από 50 ακόμα και 30 χρόνια, τώρα πάλιωσαν και θα είναι εξ ολοκλήρου άτοπα. Μήπως αυτό σχετίζεται και με το συγκεκριμένο παλιό, καθιερωμένο σύνθημα;

Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα;

Αλλά τι σημαίνει δίκαιος μισθός και τι σημαίνει δίκαιη εργάσιμη ημέρα;

Πώς αυτά προσδιορίζονται μέσα από τους όρους στους οποίους ζει και αναπτύσσεται η σημερινή κοινωνία;

Για ν' απαντήσουμε σ' αυτό το ερώτημα, πρέπει ν' απευθυνθούμε όχι στην επιστήμη της ηθικής ή του δικαίου και ούτε στα αισθήματα περί ανθρωπισμού, δικαιοσύνης, ακόμα και της ευσπλαχνίας. Γιατί αυτό που είναι δίκαιο, από την άποψη της ηθικής ή ακόμα και του δικαίου, μπορεί ν' αποδειχτεί μακριά από τη δικαιοσύνη σε κοινωνικό επίπεδο.

Η κοινωνική δικαιοσύνη ή η αδικία ορίζονται μόνο από μία επιστήμη, από την επιστήμη που έχει σχέση με τα οικονομικά δεδομένα της παραγωγής και της ανταλλαγής - από την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας.

Τί, αλήθεια, ονομάζει η πολιτική οικονομία δίκαιο μισθό και δίκαιη εργατική ημέρα;

Απλά, το μέγεθος του μισθού, τη διάρκεια και ένταση της εργατικής μέρας, οι οποίες καθορίζονται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργοδοτών και των εργατών στην ελεύθερη αγορά. Και τι αντιπροσωπεύουν αυτοί οι δύο, με βάση αυτόν τον ορισμό;

Δίκαιος μισθός, σε φυσιολογικές συνθήκες, είναι το ποσό που απαιτείται για να εξασφαλίσει στον εργάτη τα μέσα διαβίωσής του, τα αναγκαία, που σε αντιστοιχία με το επίπεδο ζωής στη δική του θέση και στη συγκεκριμένη χώρα στηρίζει την ικανότητά του για εργασία και τη διαιώνιση του είδους του. Τα πραγματικά μεγέθη του μισθού, σε συνθήκες διακύμανσης της παραγωγής, μπορεί να είναι άλλοτε υψηλότερα άλλοτε χαμηλότερα αυτού του ποσού. Αλλά αυτό το μέγεθος σε φυσιολογικές συνθήκες πρέπει να είναι ο μέσος όρος, η συνισταμένη όλων των διακυμάνσεων.

Δίκαιη εργάσιμη ημέρα είναι εκείνη η διάρκεια της εργάσιμης μέρας και εκείνη η ένταση της πραγματοποιούμενης εργασίας, στα πλαίσια των οποίων, στη διάρκεια της μέρας, ξοδεύεται εξολοκλήρου η εργατική δύναμη του εργάτη. Αλλά ξοδεύεται έτσι ώστε να μην προκαλέσει ζημιά στην ικανότητά του να πραγματοποιήσει την ίδια ποσότητα εργασίας και αύριο και τις επόμενες μέρες.

Η αγοραπωλησία συνίσταται στα παρακάτω: Ο εργάτης παραχωρεί στον καπιταλιστή όλη την ημερήσια εργατική του δύναμη, δηλαδή την ποσότητα που μπορεί να δώσει, ώστε να επιτρέπει την αδιάκοπη επανάληψη της αγοραπωλησίας.

Σε αντάλλαγμα, αυτός παίρνει ακριβώς τόσα και όχι περισσότερα από τα αναγκαία για τη ζωή αντικείμενα, όσα απαιτούνται, ώστε αυτή η αγοραπωλησία κάθε ημέρα να επαναλαμβάνεται. Ο εργάτης δίνει τόσο πολλά και ο καπιταλιστής δίνει τόσο λίγα, όσα μόνο επιτρέπει η φύση αυτής της αγοραπωλησίας. Αυτή είναι μια άκρως ιδιόμορφη δικαιοσύνη.

Αλλά ας επιχειρήσουμε να μπούμε στο θέμα λίγο βαθύτερα. Σύμφωνα με την πολιτική οικονομία, ο μισθός και η εργάσιμη ημέρα καθορίζονται από μια τέτοια δικαιοσύνη, η οποία προφανώς απαιτεί από την αρχή και οι δύο πλευρές να είναι στις ίδιες συνθήκες. Ομως αυτό ακριβώς είναι που δε συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Αν ο καπιταλιστής δε συμφωνήσει με τον εργάτη, αυτός είναι σε θέση να περιμένει και να ζει με το δικό του κεφάλαιο. Για τον εργάτη αυτό είναι αδύνατο. Εκτός από το μισθό του, αυτός δε διαθέτει τίποτα άλλο για να ζήσει και γι' αυτό είναι υποχρεωμένος να δέχεται τη δουλειά, όταν, όπου και με τους όρους που μπορεί να την αποκτήσει.

Ο εργάτης από την αρχή πέφτει σε δυσμενείς συνθήκες αγώνα. Η πείνα τον θέτει σε τρομερά ασύμφορη κατάσταση. Και μεταξύ άλλων, σύμφωνα με την πολιτική οικονομία της τάξης των καπιταλιστών, σ' αυτό ακριβώς και περικλείεται η κορυφή της δικαιοσύνης.

Αλλά αυτό ακόμα είναι πραγματικά τίποτα. Η διάδοση της δύναμης των μηχανών στους νέους κλάδους παραγωγής, και επίσης η διάδοση και ο εκσυγχρονισμός των μηχανών στις παραγωγές που ήδη εφαρμόζονται, αποστερούν την εργασία από όλο και περισσότερο αριθμό εργατών. Και αυτό γίνεται πολύ γρηγορότερα απ' ό,τι αυτοί οι εκτοπισμένοι εργάτες μπορούν ν' απορροφηθούν και να βρουν εργασία στις φάμπρικες της χώρας.

Αυτοί οι εκτοπισμένοι εργάτες αποτελούν μια πραγματική βιομηχανική εφεδρική στρατιά, την οποία χρησιμοποιεί το κεφάλαιο. Αν τα πράγματα στη βιομηχανία είναι άσχημα, τότε μπορεί να πεθάνουν από την πείνα, θα καταφύγουν στην ελεημοσύνη, στην κλεψιά κ.λπ. Αν τα πράγματα στη βιομηχανία είναι καλά, είναι πάντα διαθέσιμοι για τη διεύρυνση της παραγωγής.

Και μέχρι τότε, που και ο τελευταίος από τους άντρες, τις γυναίκες ή τα παιδιά, που αποτελούν αυτή την εφεδρική στρατιά, δε βρει εργασία - πράγμα που συμβαίνει μόνο σε περιόδους δαιμονισμένης υπερπαραγωγής - μέχρι τότε ο ανταγωνισμός αυτής της εφεδρικής στρατιάς θα μειώνει το μισθό και μονάχα η ύπαρξή της θα ενισχύει τη δύναμη του κεφαλαίου στον πόλεμο ενάντια στην εργασία.

Στην αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, η εργασία όχι μόνο είναι σε άνιση θέση, αλλά είναι αναγκασμένη να διαβιώνει με τις, περασμένες στα πόδια, σιδερένιες αλυσίδες. Ομως σύμφωνα με την πολιτική οικονομία των καπιταλιστών αυτό είναι δίκαιο.

Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε, από ποιο ταμείο πληρώνει ο καπιταλιστής αυτόν τον τόσο δίκαιο μισθό. Εννοείται από το κεφάλαιο. Ομως το κεφάλαιο δεν παράγει αξία. Η εργασία όπως και η γη αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, η πληρωμή της εργασίας καταβάλλεται από την ίδια την εργασία και ο εργάτης πληρώνεται από το προϊόν του που ο ίδιος παράγει.

Σύμφωνα με αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε συνήθη δικαιοσύνη, ο μισθός του εργάτη πρέπει να αντιστοιχεί στο προϊόν της εργασίας του. Αλλά σύμφωνα με την πολιτική οικονομία αυτό δε θα ήταν δίκαιο. Αντίθετα, το προϊόν της εργασίας του εργάτη παραδίνεται στον καπιταλιστή και ο εργάτης παίρνει απ' αυτό τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι απολύτως αναγκαίο για τη ζωή.

Με αυτόν τον τρόπο, αποτέλεσμα αυτού του ιδιόμορφου «δίκαιου» ανταγωνισμού, είναι γεγονός ότι το προϊόν της εργασίας αυτών που εργάζονται αναπόφευκτα συσσωρεύεται στα χέρια εκείνων που δεν εργάζονται και μετατρέπεται στα χέρια τους σε ισχυρότατο όπλο υποδούλωσης αυτών των ίδιων ανθρώπων οι οποίοι και το παρήγαγαν.

Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη ημέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά αυτό είμαστε αναγκασμένοι να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά. Από τα παραπάνω, γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα.

Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξ ολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου.

Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής:

Τα μέσα εργασίας - πρώτες ύλες, φάμπρικες, μηχανές - στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών.

(1)     Εννοείται η κατάργηση από το κοινοβούλιο των νόμων ενάντια στις ενώσεις, που απαγόρευαν την ίδρυση και δράση οποιασδήποτε εργατικής οργάνωσης.


Πηγή: Ριζοσπάστης, σήμερα.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

χειραγώγησης των μαζών

gregordergrieche.blogspot.com/     Οι δέκα στρατηγικές
χειραγώγησης των μαζών από το σύστημα εξουσίας της κυρίαρχης τάξης

Noam Chomsky 
 
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής, που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.


Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να……
ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής.

«Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).


2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ


Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση – λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί.


Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.


3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ


Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 και 2000 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός):


Ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.


4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ


Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον.

Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν.

Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.


5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ


Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος.


Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί;


«Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού»

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ


Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.


7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ


Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του.


«Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί»

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ


Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

 Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.

Έτσι, τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.


10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ


Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ.

Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Hμέθοδος των σκυλιών του Παβλώφ

Τα σαλιάρικα σκυλιά του Παβλώφ

Είχα πάντα αυτή την εντύπωση, οτι η επικοινωνία μεταξύ της, εκάστοτε, κυβέρνησης και των κοινωνικών ομάδων μοιάζει να γίνεται με τη μέθοδο των σκυλιών του Παβλώφ. Καλλιεργούνται δηλαδή κάποια αντανακλαστικά που ωθούν στην αυτόματη επανάληψη της πράξης (ακόμα και στην αυτόματη επανεμφάνιση συγκεκριμένων αισθημάτων) σαν απάντηση σε συγκεκριμένο ερέθισμα (το γνωστό Παβλοφικό «χτύπημα του κουδουνιού»).

«Χτυπάει το κουδούνι» η κυβέρνηση διαρρέοντας, για παράδειγμα, το περιεχόμενο μιας νομοθετικής πράξης, απαντά αντανακλαστικά η σχετική κοινωνική ομάδα. Λίγο ενδιαφέρει το περιεχόμενο της νομοθετικής πράξης κι ακόμα λιγότερο επηρεάζει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της νομοθετικής πράξης στο σύνολο της κοινωνικής ζωής (επειδή οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες δεν είναι εκπαιδευμένες -με την Παβλοφική έννοια του όρου- ώστε να αντιδρούν σε θέματα που δεν τις αφορούν ονομαστικά).
Η αντανακλαστική απάντηση της άμεσα σχετιζόμενης με την νομοθετική πράξη κοινωνικής ομάδας λαμβάνει υπόψη της το υποθετικό περιεχόμενο της πράξης μόνο σε επίπεδο προφάσεων εφόσον η ίδια η απάντησή της καθορίζεται από άλλους παράγοντες. Τέτοιοι παράγοντες είναι, για παράδειγμα, η άποψη της κοινωνικής ομάδας για την κοινωνική θέση που κατέχει (αν θεωρεί οτι είναι ευνοημένη αντιτίθεται εκ των προτέρων σε κάθε αλλαγή, αν θεωρεί οτι είναι υποβαθμισμένη βλέπει θετικά την αλλαγή), η κομματική σχέση μεταξύ νομοθετούντος και ηγεσίας της κοινωνικής ομάδας κ.λ.π.

Να δώσω παράδειγμα; Το πρόσφατο σήριαλ με τους ιδιοκτήτες ΤΑΞΙ. Η ηγεσία τους (εμφανώς νεοδημοκρατικής απόχρωσης) διαπραγματεύτηκε με τον Ρέππα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελματικών αδειών σε όλη την υπόλοιπη χώρα εκτός Αθήνας και Θεσ/νίκης. Για να κάνει αυτή την «παραχώρηση» η ιδιοκτησία των ΤΑΞΙ έλαβε την υπόσχεση της δυνατότητας μετατροπής της άδειας ΤΑΞΙ σε άδεια μισθωμένου οχήματος ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ (βλέπε βανάκι). Θα αναρωτηθείς τώρα –μα δεν πρόκειται για μια ευθεία διαπραγμάτευση στη βάση των συμφερόντων;Κι αν είναι έτσι, τι Παβλοφικές σαχλαμάρες μάς λες;
Λέω λοιπόν οτι σαφώς και δεν πρόκειται για μια, ας την ονομάσουμε εκλογικευμένη, διαπραγμάτευση. Επειδή η νεοδημοκρατική ηγεσία των ιδιοκτητών ΤΑΞΙ ήρθε από θέση «αν δεν μας δώσεις θα βάλουμε το Σαμαρά να φωνάζει» (αν επρόκειτο για ΠΑΜίτικη ηγεσία, η θέση θα ήταν «ότι και να μας δώσεις εμείς δεν θα το δεχτούμε μέχρι να βγούμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ»). Επίσης, η ηγεσία ενός κλειστού κλάδου φυσικά εμφορείται από τη λογική «όποιος πάει να πειράξει το επάγγελμα μάς βλάφτει».
Όταν ο επόμενος Ραγκούσης διέδωσε οτι ΔΕΝ θα περάσει το προσυμφωνημένο προεδρικό διάταγμα Ρέππα (χωρίς να πει ΤΙ θα περάσει τελικά), οι ιδιοκτήτες ΤΑΞΙ αντέδρασαν καθαρά Παβλοφικά: «στο δρόμο μέχρι να φύγουν» (σου θυμίζει κάτι αυτό;)
Από την άλλη πλευρά βέβαια, το σωματείο των οδηγών ΤΑΞΙ που θεωρεί οτι βρίσκεται σε δυσχερή θέση, άρα ο κάθε σχετικός νόμος το πιθανότερο είναι πως θα τους ωφελήσει –αντέδρασε θετικά στην προοπτική του καινούργιου νόμου Ραγκούση (ΧΩΡΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται).
Και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες; Μα φυσικά, επειδή δεν είναι εκπαιδευμένες να αντιδρούν σε θέματα που δεν φαίνεται να τις αφορούν απλώς σφύριξαν αδιάφορα μέχρι τα αποτελέσματα των αντιδράσεων των ταξιτζήδων να τις πλήξουν άμεσα. Και τότε, η αντίδρασή τους καθορίστηκε από Παβλοφικούς όρους (δηλαδή βασίστηκε στην εκ των προτέρων θέση τους αναφορικά με την κυβέρνηση και τους ταξιτζήδες).
Μέχρι σήμερα δεν άκουσα έναν να λέει οτι τα ΤΑΞΙ είναι πανάκριβα, άθλια και πληρώνονται διπλοκούρσες όταν δεν κλέβουν με το ρολόι –δεν άκουσα έναν να αναφέρει οτι σε συνθήκες φόρτου είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις ΤΑΞΙ στις μεγάλες πόλεις κι οτι οι ταξιτζήδες συνήθως επιλέγουν διαδρομή για να πάρουν πελάτη. Δεν ισχυρίζομαι οτι ο νόμος Ραγκούση θα τα λύσει όλα αυτά γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ νόμος Ραγκούση. Λέω απλώς οτι οι ταξιτζήδες δεν είναι και το πρότυπο του συμπαθούς επαγγελματικού κλάδου –έχω μια τέτοια εντύπωση.

Ενώ λοιπόν έδειξα παραπάνω οτι από την πλευρά της κυβέρνησης χρησιμοποιείται η Παβλοφική μέθοδος για την επικοινωνία της με τις κοινωνικές ομάδες, μου είναι δύσκολο (έως και αδύνατο) να δείξω οτι η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται ΚΑΙ από τις κοινωνικές ομάδες. Για να το κάνω πιο λιανά, ενώ μεν πιστεύω οτι το «χτύπημα του κουδουνιού» από την πλευρά των κοινωνικών ομάδων θα προκαλούσε την αντανακλαστική αντίδραση της κυβέρνησης, δεν βλέπω κάποια ομάδα να «χτυπάει» με ευκρίνεια «το κουδούνι». Τα σκυλιά του Παβλώφ είχαν μάθει οτι τα τρία κουδουνίσματα σήμαιναν φαγητό κι όταν τα άκουγαν, έτρεχαν τα σάλια τους. Αν όμως τα κουδουνίσματα ήταν δύο ή τέσσερα, τότε τι γινόταν; ΤΙΠΟΤΑ, εκτός εάν τα σκυλιά είχαν εκπαιδευτεί οτι τα δύο κουδουνίσματα, για παράδειγμα, σήμαιναν ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

Για να το αναπτύξω, θα φτιάξω ένα μοντέλο που στηρίζεται σε απλές παραδοχές (υποθέτοντας βάσιμα οτι το απλοποιημένο μοντέλο μου δεν διαφέρει δραματικά από την, περιπλοκότερη, κοινωνική κατάσταση). Θα υποθέσω λοιπόν οτι το Παβλοφικό φαγητό των πολιτικών είναι η κατάληψη της εξουσίας –το «κουδούνι που χτυπάει» σημαίνει γι΄αυτούς οτι θα πάρουν την (ή θα παραμείνουν στην) κυβέρνηση. Αυτό βέβαια σημαίνει οτι περιορίζω το μοντέλο μου στα κόμματα εξουσίας –αλλά νομίζω οτι μπορούμε να ζήσουμε με αυτόν τον περιορισμό προκειμένου να μην καταλήξουμε στη συγγραφή βιβλίου. Το Παβλοφικό αυτό «κυβερνώ ή όχι» διαφέρει από το «πολιτικό κόστος» επειδή το δεύτερο είναι αρκετά εκλογικευμένο και ενίοτε μακροπρόθεσμο –καμιά σχέση με τη δύναμη που κινεί τις κυβερνήσεις της χώρας μας δηλαδή. Αν δεχτούμε λοιπόν οτι οι κυβερνήσεις ενεργούν όπως θα προσδοκούσαν οι πολίτες (τρέχουν τα σάλια τους στο χτύπημα του κουδουνιού) ας δούμε μερικά παραδείγματα όπου οι πολίτες προσπάθησαν να «χτυπήσουν το κουδούνι» καθώς και τις ανάλογες κυβερνητικές αντιδράσεις:

-Δολοφονία Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους απαίτησε τιμωρία των ενόχων κι αυτό επιτεύχθηκε. Για όσους το θεωρούν αυτονόητο να υπενθυμίσω οτι στην ανάλογη περίπτωση της δεκαετίας του ’80 (δολοφονία Καλτεζά) ο δολοφόνος Μελίστας ΟΥΤΕ προφυλακίστηκε (απλώς μετατέθηκε εκτός Αθήνας για να αποφύγει το λιντσάρισμα) ΚΑΙ όταν έγινε η δίκη αθωώθηκε. Το Παβλοφικό μήνυμα που έλαβε η τότε κυβέρνηση μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν «ή τιμωρούνται οι ένοχοι ή πέφτετε».

-Φωτιές και απανθρακωμένοι άνθρωποι στην Πελοπόννησο. Ο κόσμος (αν δεχτούμε οτι) βγήκε στους δρόμους αλλά το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση ήταν «με κάποια χιλιαρικάκια σε πληγέντες και μη, ξαναβγαίνουμε αεράτοι».

-Κίνημα «Δεν πληρώνω». Οι ενέργειες του συγκεκριμένου κινήματος είναι γνωστές, τα αποτελέσματα των ενεργειών του (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) είναι τα εξής: αύξηση εισιτηρίων ΜΜΜ, αύξηση στα διόδια και σταμάτημα των έργων στις εθνικές οδούς. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα μπορώ να υποθέσω οτι το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση από το κίνημα ήταν «άσε τους μαλάκες να περνάνε τζάμπα κι όταν ησυχάσουν θα βγάλουμε διπλά και τρίδιπλα τα σπασμένα». Και για να προλάβω τυχόν διαφωνίες του στυλ «σιγά μη φταίει το κίνημα για τις αυξήσεις» θα πω οτι εδώ πέρα το εξετάζω καθαρά λειτουργικά το ζήτημα: αν έβγαινε ένας υπουργός αύριο και έλεγε «μειώνονται οι τιμές των διοδίων», αυτό θα πανηγυριζόταν σαν νίκη του κινήματος –κάνω λάθος; Όταν βγαίνει λοιπόν ο άλλος κι αυξάνει τις τιμές –τι είναι; Άσχετο με το κίνημα;

-Κάτοικοι Κερατέας. Μετά από μάχες με τα ΜΑΤ, αποκλεισμούς, κατακλυσμούς και άλλα τέτοια το όλο θέμα έχει παγώσει. Οι τοπικές αρχές της Κερατέας προτείνουν ανέφικτες λύσεις, οι ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΓΗΣ κερδίζουν τα ασφαλιστικά μέτρα για το Οβριόκαστρο (!!!!) και η περιφανής νίκη (ποιών;) είναι πλέον αναμφισβήτητη. Το μήνυμα που έστειλαν τελικά οι αγωνιστές κάτοικοι της περιοχής ήταν «μακριά από τον κώλο μου κι ας είν΄και στον δικό σου». Το μήνυμα που έλαβε η κυβέρνηση ήταν «άστο και βλέπουμε». Στο μεταξύ, ΦΥΣΙΚΑ, τα σκουπίδια παραμένουν.

-Αγανακτισμένοι Συντάγματος. Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία με βασικό σύνθημα «δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί». Τελικά έφυγε απλώς ο Παπακωνσταντίνου και αντικαταστάθηκε από τον Βενιζέλο όποτε το σύνθημα (με τα μέχρι σήμερα δεδομένα) μετατράπηκε σε «καλά –φεύγουμε για διακοπές κι όταν επιστρέψουμε τα ξαναλέμε». Σε αυτό το διάστημα βέβαια ο αγαπητός Βενιζέλος έχει φροντίσει να εξασφαλίσει τους μισθούς των παπάδων, να εξαιρέσει τους ένστολους από τις περικοπές και το ενιαίο μισθολόγιο, να στηρίξει τις λατρεμένες μας τράπεζες, να μειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων και να τσακίσει τους μισθωτούς στις περικοπές μισθών και στις αυξήσεις φόρων. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν οι Αγανακτισμένοι αλλά το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση ήταν «όταν ο κόσμος φωνάζει ενεργοποιούμε τον κομματικό μας μηχανισμό κι όλα πάνε πρίμα». Αυτό τουλάχιστον δείχνει η απομάκρυνση των «ανθρώπων του Γιωργάκη» από τα πράγματα και η ενεργοποίηση των παλαιοκομματικών στελεχών.

Ξέρω οτι η κουβέντα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν τα παραπάνω γεγονότα εξετάζονταν αναλυτικά αλλά θέλησα να δείξω μέσα από ένα απλουστευμένο μοντέλο την μη αξιοποίηση των Παβλοφικών αντανακλαστικών την κυβέρνησης από τις κοινωνικές ομάδες. Ή (αν το δούμε διαφορετικά) την διαφορετική σημασία των κουδουνισμάτων για την κυβέρνηση –το γεγονός δηλαδή οτι η Χ κοινωνική ομάδα θεώρησε οτι κουδουνίζοντας Ψ φορές θα προκαλέσει την «έκκριση σάλιου» της κυβέρνησης ενώ στην πραγματικότητα τα Ψ κουδουνίσματα μεταφράστηκαν σαν «ώρα για βόλτα και τσισάκια». Όλα αυτά βέβαια προκύπτουν από τα μέχρι σήμερα δεδομένα –αν αύριο τα δεδομένα αλλάξουν θα αλλάξουν και τα συμπεράσματα.

Θα ήθελα τώρα να δείξω μια ακόμα πλευρά της υπόθεσης –την πλευρά της αντικειμενικά θετικής προς το κοινωνικό σύνολο νομοπαρασκευής και την αντιμετώπισή της από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Λέω λοιπόν οτι ακόμα και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δημιουργείται η ανάγκη να παραχθούν νόμοι που βελτιώνουν την κοινωνική διαβίωση. Κλασσικό παράδειγμα οι νόμοι προστασίας των εργαζομένων που εμφανίστηκαν με τη γέννηση του καπιταλισμού (αμέσως μετά την επικράτηση της βιομηχανικής επανάστασης). Το κράτος αντιλήφθηκε οτι για να διατηρήσει το εργατικό του δυναμικό θα έπρεπε να παρέμβει νομοθετικά και να περιορίσει την «ελεύθερη αγορά προϊόντων και υπηρεσιών» -σε διαφορετική περίπτωση θα μέτραγε πτώματα εργαζομένων, εργοστάσια χωρίς προσωπικό και αγορές χωρίς πελάτες. Κάνω μια σημείωση εδώ: το γεγονός αυτό, το οτι δηλαδή η «ελεύθερη αγορά» δεν αυτορυθμίζεται με καμια παναγία αν δεν περιοριστεί η κτηνώδης «ελευθερία» της είναι αρκετό για να καταδείξει την προδιαγεγραμμένη αποτυχία της φιλελεύθερης θεωρίας αλλά η όμορφη προπαγάνδα μας επιμένει να αλληθωρίζει παρακάμπτοντας το πρόβλημα με την επισήμανση «ναι, αλλά στον κομμουνισμό τα πράγματα είναι χειρότερα». Λες και η δολοφονία ενός παιδιού μπορεί να γίνει αποδεκτή επειδή κάποιος άλλος δολοφόνησε ένα βρέφος –τέλος της σημείωσης.

Παραθέτω μερικές αντικειμενικά θετικές νομοθετικές προσπάθειες λοιπόν:

-Ο νόμος Χατζηγάκη που καθιέρωνε το Σύμφωνο Συμβίωσης και την συνκηδεμονία των παιδιών από τους χωρισμένους γονείς. Αντέδρασε το Λάος και το ΚΚΕ στο Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ατόμων, αντέδρασαν οι γυναικείες οργανώσεις στην συνκηδεμονία –ένα το κρατούμενο. Από την άλλη πλευρά οι οργανώσεις ομοφυλοφίλων ΔΕΝ στήριξαν τον νόμο ζητώντας «πολιτικό γάμο ή τίποτα», οι ενώσεις πατεράδων αποδείχτηκαν αδύναμες (έως και ανύπαρκτες), πήρε το μήνυμα η υπουργάρα ως εξής: «ή αφήνεις την κατάσταση ως έχει και κρατάς τις ψήφους που ήδη έχεις, ή την αλλάζεις και χάνεις τις ψήφους σου χωρίς προοπτική να πάρεις καινούργιες από αυτούς που ωφελούνται». Χρειάζεται να γράψω τι έκανε τελικά ο υπουργός;

-Ο νόμος Ραγκούση για την υπηκοότητα. Από τη μια άφρισε η ΝΔ και το Λάος, από την άλλη δεν υπήρξε καμιά στήριξη εκ μέρους του Σύριζα (καλά –για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε, ήταν αντίθετο έτσι κι αλλιώς!) ούτε φάνηκε η προοπτική στήριξης από κάποιες κοινωνικές ομάδες εφόσον ο «προοδευτικός εξωκοινοβουλευτικός χώρος» απαξίωσε πλήρως το νομοσχέδιο (πριν ακόμα το δει) όντας σίγουρος οτι δεν έλυνε κανένα πρόβλημα και ήταν απλώς «για τα μάτια». Ο Ραγκούσης πήρε το μήνυμα και έκανε ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ. Έναν νόμο «για τα μάτια», έτσι ώστε και τους δεξιούς να ικανοποιεί και στους αριστερούς να το προβάλλει σαν προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος. Υπέροχο;

-Ο νόμος περί υποχρεωτικής δωρεάς οργάνων μετά θάνατο. Πέσανε οι προοδευτικοί Δελαστίκ αγκαζέ με την οπισθοδρομική κομπανία να καταγγείλουν το μέγα ανοσιούργημα, που είχε γίνει και στην Αργεντινή παρόμοιος νόμος όταν πήγε το ΔΝΤ (!!!) και περιορίζεται η ελευθερία των πολιτών και τι λέει το Σύνταγμα περί αυτού και άλλα τέτοια φίδια. Από την άλλη πλευρά ελάχιστες (και σιγανές) ήταν οι φωνές στήριξης. Αποτέλεσμα; «Θέλω, εδώ, να δηλώσω πώς το ζήτημα αυτό το αντιμετωπίζω με περίσκεψη, συμπεριέλαβα τη σχετική ρύθμιση στο σχέδιο νόμου. Ωστόσο, από την πορεία του κοινοβουλευτικού διαλόγου θα εξαρτηθεί, αν ως υπουργείο θα επιμείνουμε στη συγκεκριμένη διάταξη», τάδε έφη Λοβέρδος. Ελληνιστί «δε γαμιέστε στο κάτω-κάτω; άμα δε γουστάρετε να σωθούν κάποιοι άνθρωποι, μη σώσουν και σωθούν, γιατί να χάσω εγώ ψήφους;»

-Ο νόμος περί αποποινικοποίησης των ναρκωτικών. Δεν πρόλαβε να σκάσει μύτη το νομοσχέδιο για διαβούλευση και πλακώθηκε το τιμημένο ΚΚΕ: «η νομιμοποίηση των ναρκωτικών που εξήγγειλε η κυβέρνηση με δήθεν δάκρυα για τους χρήστες που φυλακίζονται στοχεύει μόνο στο μυαλό και την ψυχή κυρίως των νέων ανθρώπων, αλλά και όλου του λαού. Μια νεολαία μισοζαλισμένη, με σκυμμένο το κεφάλι βολεύει το πέρασμα της πολιτικής τους. Μια νεολαία που στερείται τα δικαιώματά της στην Παιδεία, την Υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, αλλά έχει «δικαίωμα» να καλλιεργεί χασίς σε γλάστρες, είναι ακίνδυνη για το σύστημα που με νύχια και δόντια υπερασπίζονται». Από κοντά και το Λάος, αγκαζέ (στη συγκεκριμένη περίπτωση) με τους «προοδευτικούς εξυπνάκηδες» και τον Πιτσιρικό να κάνουν χιούμορ του τύπου «τα αποποινικοποιούν επειδή, για να τους αντέξουμε θα χρειαστούμε σκληρά ναρκωτικά». Εντάξει, για να μην αδικώ τον Πιτσιρίκο θα πρέπει να διευκρινίσω οτι η θέση είναι πως η κυβέρνηση τρόμαξε από τους Αγανακτισμένους του Συντάγματος και γι΄αυτό κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να μας αποσπάσει την προσοχή (τώρα ποιους Αγανακτισμένους εννοεί και ποιών την προσοχή να αποσπάσει όταν όλοι έχουν πάει για μπάνια –δεν το κατάλαβα, δεν πειράζει). Και να πω οτι η θέση του Πιτσιρίκου είναι: «Ο μόνος τρόπος να αποφύγει η κυβέρνηση το μακελειό που την περιμένει είναι να κάνει τα ναρκωτικά υποχρεωτικά».
Επειδή από την άλλη πλευρά δεν έχω ακούσει τίποτα και έχω κάποια άποψη περί του θέματος θα μου επιτρέψεις να πολυλογήσω εδώ πέρα:
Λοιπόν, τα παραπάνω είναι παπαριές κι όποιος τα λέει είναι κτηνάρα. Απάνθρωπος και φασίστας επίσης. Δεν θα ασχοληθώ με τη θέση του ΚΚΕ, θα πω μονάχα οτι κάποιοι εκεί πέρα δεν κάθονται να διαβάσουν ούτε καν τα κλασσικά κείμενα του Μαρξ, με αποτέλεσμα οι απόψεις τους σε τέτοια ζητήματα να φέρνουν προς Λιακόπουλο –σε λίγο θα μας πουν οτι μας ψεκάζουν με ναρκωτικά για να μας έχουν σκλάβους.
Να υπενθυμίσω επίσης τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας «προοδευτικών» (πάλι αγκαζέ με φασιστοειδή τύπου Ροντούλη) στην απαγόρευση του καπνίσματος. Και ν΄αναρωτηθώ –ρε λεμούριοι, σας έκοψε η απαγόρευση του καπνίσματος αλλά τώρα που το θέμα αφορά στο σταμάτημα της κτηνωδίας τού να κλείνονται στη φυλακή για εμπορία τα πρεζάκια ή ο καημένος που πιάστηκε με λίγη φούντα είσαστε υπέρ της διατήρησης της απαγόρευσης;
Από πιτσιρικάς θυμάμαι οτι γίνονταν εκδηλώσεις, συναυλίες, διαδηλώσεις για τη νομιμοποίηση –τρώγαμε ξύλο αβέρτα υπό τους ήχους του Legalize it. Ξέρω επίσης οτι η πλειοψηφία της γενιάς μου (και της προηγούμενης και των επόμενων) έχουν καπνίσει τουλάχιστον φούντα. Άρα ο νόμος της απαγόρευσης είχε καταργηθεί μέσα στην κοινωνία -απόμενε να καταργηθεί και τυπικά. Γνωρίζω επίσης (και δεν σηκώνω αντίρρηση σε αυτό) οτι η απαγόρευση η ίδια λειτουργούσε προωθητικά για τα σκληρά (χημικά) ναρκωτικά καθότι ο ντήλερ ξέροντας πως με ότι κι αν τον έπιαναν θα έτρωγε φυλάκα προτιμούσε να ντηλάρει σκληρά (που θα του εξασφάλιζαν και μόνιμη πελατεία) και θα του άφηναν μεγαλύτερο κέρδος. Γνωρίζω (κι επίσης δεν σηκώνω αντίρρηση) οτι ο εγκλεισμός των περιστασιακών χρηστών τους μετατρέπει (στις περισσότερες περιπτώσεις) σε εξαρτημένους. Γνωρίζω τέλος (κι εδώ είναι που σε τυχόν αντίρρηση θα πέσει φάπα) οτι οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονται σε νοθευμένες δόσεις (ή υπερβολικές δόσεις που είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος) κι αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα με την αποποινικοποίηση του χρήστη.
Γνωρίζοντας όλα αυτά λοιπόν μπορώ με πλήρη συνείδηση να ευχηθώ ένα πράγμα σε όσους πουλάνε χιουμοράκι του τύπου «μας δίνουν νόμιμη πρέζα για να τους αντέξουμε», σε όσους ψάχνουν να βρουν τους μύχιους σκοπούς που ο Παπαϊωάννου κατεβάζει αυτή τη διάταξη τώρα (λες και γενικότερα οι υπουργοί φτιάχνουν νόμους για το καλό της ανθρωπότητας!) και σε όσους εκπροσωπούν την άποψη «τώρα προέχουν άλλα πράγματα σημαντικότερα της νομιμοποίησης»: ρε μάγκες δεν πάτε να γαμηθείτε μπας και ξελαμπικάρετε; Έχει και η κτηνωδία τα όρια της, νομίζω!

Δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα παραδείγματα, έγινε (ελπίζω) εμφανές το γεγονός της «αντικοινωνικής λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας» στις περιπτώσεις όπου θετικοί (για το κοινωνικό σύνολο) νόμοι ακυρώνονται από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο! Εκτός αν υποθέσουμε οτι αυτοί οι γενικώς θετικοί νόμοι αντιστρατεύονται τα συμφέροντα κάποιων κοινωνικών ομάδων οι οποίες έχουν τη δύναμη να μπλοκάρουν τελικά οτι δεν τις συμφέρει ακόμα κι αν έτσι βλάπτεται το κοινωνικό σύνολο. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει οτι βρισκόμαστε σε χειρότερο στάδιο από εκείνο του πρώιμου καπιταλισμού όπου υπήρχε μια πρόνοια προκειμένου να μην ψοφάει ο κόσμος σωρηδόν κι απομείνουν στο τέλος μόνο οι ισχυροί.

Και θα κλείσω όπως το συνηθίζω –με ένα ανέκδοτο: θέλει, λέει, ο Παπαϊωάννου να ρυθμίσει τον χώρο των blogs, με νόμο. Υπέροχο! Ας το κάνει για όσους μπλόγκερς αναρτούν τα κείμενά τους σε ιστοσελίδες που φιλοξενούνται εντός Ελλάδας (μόνο το indymedia μου έρχεται στο μυαλό). Εμάς τους υπόλοιπους που σηκώνουμε τα κείμενά μας στην Πασαντίνα, μας διέπει η αμερικανική νομοθεσία. Ομοίως κάποια ευρωπαϊκή νομοθεσία διέπει τους Ζούγκλες και τους υπόλοιπους δημοσιογελοίους σελιδάδες. Αν κάποιος εγκληματήσει, σύμφωνα με την ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ νομοθεσία, ας πάνε να ζητήσουν τα στοιχεία του από την Πασαντίνα ή από το Βέλγιο και ΒΕΒΑΙΩΣ θα τα πάρουν. Κι ας τον πιάσουν τον «κάποιο» να τον δικάσουν. Άλλα όσο δεν παρανομούμε δεν βλέπω τι είδους νόμος θα μπορούσε να μας απαγορεύσει την πρόσβαση σε σέρβερς του εξωτερικού και την ανάρτηση κειμένων σε αυτούς! Έτσι –για να μη λέμε ότι μας κατέβει και περνιόμαστε για σπουδαίοι - νομίζω;
Πέρασε από εδώ οThe Motorcycle boy