Σελίδες

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ http://gk-aris.blogspot.gr/2014/12/blog-post_984.html


Τι κάνουμε τώρα εμείς οι οργισμένοι, οι αδικημένοι, οι κυνηγημένοι;Τα σκυλιά βέβαια είναι λυμένα και θα ουρλιάξουν για να μας τρομοκρατήσουν. Όμως τώρα ξέρουμε ότι είναι σκυλιά δειλά και νικημένα. Ξέρουμε ότι θα ουρλιάξουν γιατί φοβούνται το τέλος τους.



Ίσως να χαίρομαι πρώτη φορά στη ζωή μου επειδή έπεσα έξω στις προβλέψεις μου. Οι 180 δε βρέθηκαν κι αν βρέθηκαν, δεν τόλμησαν. Ομολογώ πως είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτοί δεν έπεφταν με τίποτα. Κι όμως έπεσαν και μάλιστα ταπεινωτικά, με δύο πρωθυπουργούς – o Βενιζέλος πάντα έτσι πίστευε – να μη μπορούν να  κάνουν μια εξαγορά ψήφου της προκοπής.

Η αντιπολίτευση έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Έριξε την κυβέρνηση. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με συνειδησιακούς και ηθικούς εκβιασμούς των ανεξάρτητων; Ίσως! Όμως απέναντι σε ένα τόσο βάρβαρο καθεστώς που απολαμβάνει απίστευτα τον εξευτελισμό των πολιτών δεν έχεις πολλές επιλογές.
Υπάρχει βέβαια μία αμηχανία στην ατμόσφαιρα. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς από τις πλατείες και τους δρόμους,  το έκαναν κόμματα και βουλευτές μέσα στη Βουλή. Οπότε τώρα το βάρος πέφτει διπλό επάνω μας. Και τώρα εμείς… Τι κάνουμε εμείς οι οργισμένοι, οι αδικημένοι, οι κυνηγημένοι;
Ήρθε η ώρα να μετατρέψουμε τα λόγια μας σε κάτι πιο πρακτικό. Να δηλώσουμε τί θέλουμε. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Τα σκυλιά βέβαια είναι λυμένα και θα ουρλιάξουν για να μας τρομοκρατήσουν. Όμως τώρα ξέρουμε ότι είναι σκυλιά δειλά και νικημένα. Ξέρουμε ότι θα ουρλιάξουν γιατί φοβούνται το τέλος τους.
Και τώρα εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν θα βάλουμε ένα τέλος σε μία περίοδο που μας ποδοπάτησε τη ζωή ή θα χρησιμοποιήσουμε το ουρλιαχτό των σκύλων σαν άλλοθι για να συνεχίσουμε την τραγωδία μας. Είν’ εύκολο να φοβηθούμε. Πάντα ήταν εύκολο. Είναι εύκολο να βολευτείς στο βούρκο και να αρνηθείς να κάνεις τον κόπο να βγεις.
Αν καταφέρουμε να δώσουμε παράταση ζωής στο σύστημα που μας μάντρωσε στον εφιάλτη, θα πιαστούμε ανέντιμοι απέναντι στους εαυτούς μας. Ψέματα λέγαμε ότι μας άξιζε κάτι καλύτερο. Αν καταφέρουμε να διασώσουμε τον νεποτισμό, την κλεπτοκρατία, την αλαζονική συμπεριφορά του σύγχρονου φεουδάρχη, είναι δικαίωμά μας. Όμως προτιμότερο θεωρώ πως είναι να βάλουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα.
Και τώρα εμείς…  Είναι δύσκολο ν’ αποφασίσουμε τι θέλουμε. Όμως επιτέλους, ύστερα απ’ όλα όσα ζήσαμε είναι ηλίθιο να μην έχουμε αποφασίσει το τι ΔΕΝ θέλουμε.
 :

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

μύθος του ανίκανου πολίτη


popolo_05070633
Του Γιώργου Κουτσαντώνη 
Η εικόνα του ανίκανου, αμόρφωτου, αδιάφορου, ανενημέρωτου πολίτη ακόμη και του «πολιτικά ανώριμου» ο οποίος δρα με γνώμονα τα πάθη του και τα ιδιοτελή συμφέροντά του, για ολόκληρους αιώνες συνόδευσε πιστά την ανάπτυξη των πολιτικών συστημάτων. Η απεικόνιση του πολιτικά ανάξιου μέσου πολίτη, υπήρξε ιστορικά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ηγεμόνες. Αρχικά για να αποτραπεί η επέκταση του δικαιώματος ψήφου (στις γυναίκες, στη νότια Αφρική κ.ο.κ) και, στη συνέχεια, για να παρεμποδιστεί το αίτημα για μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα.
Το θέμα της πολιτικής ανικανότητας των λαών, σήμερα περισσότερο από ποτέ, θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο του συλλογικού διαλόγου, καθώς (με ευθύνη αμφοτέρων των εμπλεκομένων δηλαδή πολιτών και πολιτικών) κατασκευάστηκε ένα είδος κοινής αντίληψης, ότι δηλαδή ο μέσος πολίτης δεν είναι σε θέση να κρίνει ορθολογικά εφόσον δεν διαθέτει την απαραίτητη επάρκεια, ώστε να αποφασίσει για «σύνθετα πολιτικά ζητήματα».
Από τα παραπάνω προκύπτει ασφαλώς ένα βασικό ερώτημα: εάν οι πολίτες δεν είναι ικανοί να αποφασίσουν σχετικά με σύνθετα ή μη πολιτικά θέματα, πώς μπορούν να είναι ταυτόχρονα σε θέση να αξιολογούν ορθά τις υποψήφιες προσωπικότητες που στη συνέχεια θα τους αντιπροσωπεύσουν στα κοινοβούλιο και επομένως θα λάβουν αποφάσεις για λογαριασμό τους;
Αντιστοίχως πώς, αυτοί οι ίδιοι ανίκανοι πολίτες, είναι ταυτόχρονα σε θέση να αξιολογήσουν τις προγραμματικές δηλώσεις και τα προγράμματα των κομμάτων, ώστε να ψηφίσουν αναλόγως;
Παραμένει ασαφές γιατί οι ψηφοφόροι αφενός θεωρούνται ικανοί να επιλέξουν μεταξύ των κομμάτων και των υποψηφίων, ενώ αφετέρου κρίνονται ανίκανοι να αποφασίσουν για συγκεκριμένα πολιτικά ζητήματα.
Αυτό το επιχείρημα συνιστά μια τεράστια αντίφαση στην οποία οι πολίτες έχουν εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα, που όχι μόνο αμφισβητούν την ίδια την δυνατότητα κατανόησης (από την πλευρά των πολιτών) των πολιτικών προγραμμάτων αλλά (οι πολιτικοί τους εκφραστές) διαθέτουν και το αριστοκρατικό προνόμιο να μην τα εφαρμόζουν ή να τα μεταλλάσσουν κατά το δοκούν χωρίς ουσιαστικές συνέπειες.
Στην πραγματικότητα, οι πολίτες δεν έχουν δεχθεί μόνον αυτή την αντίφαση αλλά – με την παθητικότητά τους και την έλλειψη αμφισβήτησης – έχουν επιτρέψει τη δημιουργία μιας ακόμη κοινής ψευδαίσθησης. Αυτή η ψευδαίσθηση, που δημιουργήθηκε σχεδόν σιωπηρά, αφορά στην ύπαρξη – κάθε φορά – μιας σχεδόν μυθικής φιγούρας πολιτικού προσώπου: εξαιρετικά ευφυούς, εξόχως καταρτισμένου, ορθολογικού και αδιαμφισβήτητης ηθικής, ενός με λίγα λόγια, ακέραιου πολιτικού σοφού (ως μια τέλεια σύνθεση με υπεράνθρωπες διαστάσεις και χαρακτηριστικά). Οδήγησε με άλλα λόγια στην πίστη περί ύπαρξης ηγετών με ιδιότητες «πολιτικού υπέρ-όντος».
Σήμερα, στο πλαίσιο των αντιπροσωπευτικών πολιτικών συστημάτων, οι πολίτες εκλέγουν τους εκπροσώπους, αλλά μόνο οι πολιτικοί αποφασίζουν. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν το μονοπώλιο σε όλο το φάσμα των αποφάσεων για όλα τα μεγάλα θέματα, ώστε να καθορίσουν την πολιτική τους ατζέντα και να επωφεληθούν των χρηματοδοτικών πόρων για τη διάδοση των θέσεών τους.
Όταν στη συνέχεια μονομερώς διαμορφωθούν αυτές οι θέσεις, οι πολίτες καλούνται στις εκλογές να ψηφίσουν ώστε να προκύψει μια πλειοψηφία. Όμως οι πλειοψηφίες όπως και οι μειοψηφίες είναι ποσοτικά μεγέθη (και κατά βάση αδιαφορούν για την όποια ποιοτική παράμετρο). Έτσι στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα για να κερδίσουν μια θέση στη βουλή πρέπει (εφόσον απευθύνονται σε μικρότερα ή μεγαλύτερα τμήματα πολιτικά ανίκανου πληθυσμού) να παραιτηθούν από κάθε ρεαλιστική και ορθολογική πολιτική ανάλυση, ουσιαστικά να παραιτηθούν από την ίδια την έννοια του κοινού οφέλους. Μάλιστα γνωρίζουν πως έχουν περισσότερες πιθανότητες εάν κολακέψουν (στην κρίσιμη εκείνη μάζα των ψηφοφόρων τους) την επιπολαιότητα, την έλλειψη καλλιέργειας, την χυδαιότητα του καταναλωτισμού. Αρκεί, εκείνοι οι λίγοι κομματάρχες, να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, με μια σταθερή και απόλυτη μειοψηφία ισχυρών οικονομικά πολιτών και να φροντίζουν για τα συμφέροντά της.
Με αυτό τον τρόπο εδραιώθηκε μια χυδαία σχέση ανάμεσα στους λίγους ανώτερους (πολιτικούς) και τους πολλούς κατώτερους-αναλφάβητους (ψηφοφόρους) που αξιωματικά οδηγεί σε έναν συλλογικό βίο που καθορίζεται – κάθε φορά – από μια αμιγώς ποσοτική εκτίμηση η οποία είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να οδηγήσει σε ποιοτικές απαιτήσεις και επομένως ποιοτικά αποτελέσματα. Το υβριστικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι, ενώ ο μέσος όρος κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην κοινωνία είναι όλο και πιο υψηλός, (οπότε αυτή η κοινωνία είναι πολύ πιθανόν να μπορεί να εγγυηθεί ικανοποιητική ανταπόκριση σε ποιοτικές πολιτικές απαιτήσεις), οι πολιτικοί ηγέτες συνεχίζουν να της απευθύνονται με μια θρασύτατη απαξίωση.
Άλλωστε η απόφαση των πολλών (ορθότερη ή μη) για οποιοδήποτε ζήτημα, είναι η μόνη δημοκρατικά νόμιμη.
Εν κατακλείδι, το γεγονός ότι κυβέρνηση θα πρέπει να ανατεθεί σε λίγους έμπειρους, κάτι σαν πλατωνικούς θεματοφύλακες, αφιερωμένους στο να κυβερνήσουν (στην ουσία για ένα ανύπαρκτο κοινό καλό), όντας μάλιστα ανώτεροι από τους υπόλοιπους πολίτες, συνθέτει την πεμπτουσία της ύβρεως που ενώ γνωρίζουμε ότι αντιτίθεται στη βιωσιμότητα του δημοκρατικού εγχειρήματος, συνεχίζουμε να ανεχόμαστε με μια ανεξήγητη στωικότητα

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

δίλημμα "ευρώ ή δραχμή"

Ναι ρε, ΔΡΑΧΜΗ! Διαβάστε


http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_534.html
Στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας: ΔΡΑΧΜΗ. Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία, οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα...

Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από αυτό το δίλημμα.

Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?

Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?

Ποιος είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και είναι η ώρα σιγά-σιγά να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?

Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να ..
μείνουμε κιόλας?
Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?

Εξηγούμαι:
1. Το ευρώ από τη φύση του και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα.
Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος.
Είναι αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο "χρυσό κανόνα" και επομένως, η αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος δεν αντιστοιχεί σε χρυσό.
Δηλαδή είναι ...αέρας. Δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.
2. Περαιτέρω, το ευρώ είναι νόμισμα που παράγει από την στιγμή της παραγωγής του, χρέος. Πώς γίνεται αυτό; Να η απάντηση:
Το ευρώ "κόβεται" από την ΕΚΤ.
Αλλά η ΕΚΤ (από τις ιδρυτικές συμβάσεις της ΟΝΕ) δεν μπορεί να είναι απευθείας δανειστής κρατών.
Η ΕΚΤ υποχρεούται να δανείζει με το βασικό παρεμβατικό επιτόκιο (αυτή τη στιγμή 0,75%) τις εμπορικές τράπεζες κάθε κράτους.
Στη συνέχεια, οι τράπεζες δανειοδοτούν τα κράτη, είτε με τη σύναψη δανειακών συμβάσεων (οπότε το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται μεταξύ 3 και 6% και καθορίζεται με διμερείς διαπραγματεύσεις)
είτε με την αγορά ομολόγων χρέους (οπότε το επιτόκιο δανεισμού προσδιορίζεται από τις χρηματαγορές κατ΄ αρχή επάνω στο δίπολο "προσφορά-ζήτηση" και ανάλογα με την επικινδυνότητα της τοποθέτησης , αυτά είναι τα διαβόητα spreads).
Άρα, τελικά, ο αέρας που παράγει η ΕΚΤ καταλήγει να αποτελεί προϊόν δανεισμού, ο οποίος επιβαρύνει επιτοκιακά ένα κράτους περί το 4%-5%.
Παράδειγμα: Έστω ότι η ΕΚΤ έκοψε 100€. Αυτά τα δανείζει στην τράπεζα Τ με επιτόκιο 0,75%. Η Τράπεζα Τ τα δανείζει με τη σειρά της στο κράτος Κ με επιτόκιο 5%. Άρα το κράτος, όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής, θα πρέπει να αποπληρώσει 105€. Από αυτά τα 105€, τα 4,25 θα τα κρατήσει η τράπεζα Τ, ως απόδοση του επιτοκίου της. Και τα υπόλοιπα 100,75€ θα πρέπει να τα αποδώσει στην ΕΚΤ.
Ας το δούμε με ερωταπαντήσεις για να γίνει σαφές τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω:
Ερώτηση: Άρα, ποιος κερδίζει με τον τρόπο λειτουργίας του ευρώ?
Απάντηση: Οι τράπεζες και η ΕΚΤ.
Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ παράγει χρέος?
Απάντηση: Ασφαλώς ναι! Άλλωστε, για να αποδοθεί 5% τόκος σημαίνει ότι απαιτείται ανάπτυξη περίπου 8%-10% στο ΑΕΠ της χώρας, ώστε αφαιρουμένων των λειτουργικών εξόδων, να απομένει κέρδος από την ανάπτυξη της τάξης του 5% που μπορεί να αποπληρώσει τους δανειστές.
Αλλά τέτοιας έντασης αναπτύξεις ΠΟΤΕ δεν παρουσιάστηκαν στα κράτη της ΟΝΕ, από την δημιουργία της μέχρι και σήμερα. Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ, δεν ευνοεί κράτη αλλά τράπεζες;
Απάντηση: Όχι, λάθος! Το ευρώ στην λειτουργία του ως δανειακό προϊόν, ευνοεί τις Τράπεζες. Αλλά ως μέσο συναλλαγών ευνοεί την παραγωγική υπερδύναμη της ΟΝΕ, την Γερμανία. Η Γερμανία με τον ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό της, συγκεντρώνει τεράστια ποσά από τις εξαγωγές, τα οποία οι χώρες με ισχνή παραγωγική δομή αναγκάζονται να καταβάλλουν για να αποκτούν αυτά που χρειάζονται. Από την άλλη πλευρά, οι χώρες που δεν έχουν ισχυρή παραγωγική δομή παρουσιάζουν εμπορικά ελλείμματα, τα οποία προσπαθούν να τα καλύψουν από την παροχή υπηρεσιών (πχ από τον τουρισμό ) και από τον δανεισμό. Επομένως, η Γερμανία κεφαλαιοποιεί το κέρδος που παράγει το ευρώ, πουλώντας τα προϊόντα της, ενώ εμείς χρεωνόμαστε προκειμένου να τα αγοράσουμε, καθώς το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου δεν μας επιτρέπει την δημιουργία αποθεματικών κεφαλαίου από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών.
Ερώτηση: Αυτό όμως είναι φαύλος κύκλος. Όποιος χρεώνεται διαρκώς κάποτε θα καταρρεύσει. Επομένως, το ευρώ, δημιουργώντας συνεχώς χρέη προς όφελος των ισχυρών, είναι τελικά ένα εργαλείο εκπόρθησης κρατών;
Απάντηση: Ασφαλώς. Το ευρώ φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος. Είναι και πολιτικό όπλο. Δημιουργώντας χρέη, επιβάλλει πολιτικές. Και εν τέλει, αναγκάζει σε απώλεια εκφάνσεων της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, προκειμένου για την εξυπηρέτηση των χρεών. Επομένως, όταν το ευρώ θα έχει επιτελέσει τη λειτουργία του, δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξής του.
Ερώτηση: Άρα η ίδια η Γερμανία μπορεί αν φύγει πρώτη από το ευρώ;
Απάντηση: Ήδη στη Γερμανία η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει και μάλιστα, ακούγεται πολύ το moto "εμείς ότι είχαμε να κερδίσουμε από την κρίση το κερδίσαμε, τώρα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ".
Ερώτηση: Άρα εμείς γιατί κοπτόμεθα για το ευρώ τόσο πολύ;
Απάντηση: 1. Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και σε ενδεχόμενο επανόδου σε εθνικό νόμισμα και με την εφαρμογή αυστηρής νομισματικής πολιτικής, δεν θα μπορέσουν ΠΟΤΕ να επαναπατρίσουν αυτά τα κεφάλαια, και 2. Γιατί είμαστε τα ιδανικά θύματα και ψώνια, ευρωλιγούρηδες και ξενομανείς, κομπεξικοί και φραγκογλύφτες...
Σχετικό είναι και το θέμα μιας πρότασης που υποβάλλουμε αρκετοί (μεταξύ αυτών κι εγώ ήδη με την σημείωσή μου αυτή) σχετικά με την δυνατότητα ή ίσως και την αναγκαιότητα έκδοσης χρυσής δραχμής, τουλάχιστον για τις εξωτερικές μας συναλλαγές, ως κράτος.
Το ζήτημα της χρυσής δραχμής και του χρυσού κανόνα είναι περίπου ίδια αλλά και πολύ διαφορετικά.
Ειδικότερα: Ένα νόμισμα που κυκλοφορεί ως αξία αντιστοιχούσα σε χρυσό, σημαίνει ότι, αν το πας στην τράπεζα της Ελλάδας και ζητήσεις την αξία του νομίσματος σε πραγματικό χρυσό, τότε θα πάρεις τον αντίστοιχο χρυσό.
Επομένως, θα πρέπει το ύψος των κυκλοφορούντων νομισμάτων, το σύνολο του χρήματος που κυκλοφορεί σε μια χώρα, να αντιστοιχεί σε αποθεματικά χρυσού. Αυτό είναι ο λεγόμενος "χρυσός κανόνας".
Πχ αν το ευρώ ήταν νόμισμα σε αξία χρυσού, τότε εσύ θα μπορούσες να μεταβείς στην τράπεζα της Ελλάδας με ένα χαρτονόμισμα των 100€ και να ζητήσεις να λάβεις την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού.
Περίπου όμοια είναι η λειτουργία του χρυσού νομίσματος αλλά είναι επίσης και εντελώς διαφορετική ταυτόχρονα. Ο λόγος είναι απλός:
Το χρυσό νόμισμα δεν αποτελεί νόμισμα σε αντικατάσταση αξίας, αλλά αποτελεί το ίδιο το νόμισμα αξία καθ' εαυτή, αφού είναι χρυσό.
Επομένως, η συναλλακτική συμπεριφορά στις 2 περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετική. Στην πρώτη περίπτωση (του χρυσού κανόνα) συναλλάσσεσαι συμπράττοντας σε ΥΠΟΣΧΕΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, εκτιμώντας ότι η λογιστική αξία του νομίσματος αντιστοιχεί σε αποθεματικό χρυσού. 

Στην δεύτερη περίπτωση, όμως συναλλάσσεσαι με ΕΚΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, αφού στην πραγματικότητα συναλλάσσεσαι με χρυσό. Δηλαδή στην πρώτη περίπτωση μετατρέπεις την λογιστική αξία σε χρυσό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, μετατρέπεις το χρυσό σε λογιστική αξία.
Έτσι, η πρότασή μου για κυκλοφορία εθνικού χρυσού νομίσματος λαμβάνει υπόψη της μια άκρως αντίθετη παράμετρο σε σχέση με την έκδοση λογιστικής δραχμής.

Η έκδοση λογιστικής δραχμής (που δεν θα αντιστοιχεί σε αποθέματα χρυσού) σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν αυστηροί νομισματικοί κανόνες για την εισροή και εκκροή συναλλάγματος καθώς επίσης και να διασφαλιστεί ότι το νέο νόμισμα δεν θα γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε να μην δεχτεί πιέσεις και αναγκαστεί σε υποτίμηση.

Αλλά η έκδοση χρυσής δραχμής απαιτεί το νόμισμα να γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε λόγω ακριβώς της ενσωματωμένης αξίας του πολύτιμου μετάλλου από το οποίο έχει δημιουργηθεί και λόγω της τεράστιας ζήτησης σε χρυσό, να δεχτεί υπερτιμητικές πιέσεις και τελικά να ανατιμηθεί!

Έτσι η χρυσή δραχμή, αν ξεκινήσει στην ισοτιμία 1 χρυσή δραχμή =1200 ευρώ, τότε με την είσοδο του νομίσματος στις χρηματαγορές, το νόμισμα αυτό, λόγω ζήτησης θα αποκτήσει αυτόματα προστιθέμενη αξία λόγω ζήτησης που τουλάχιστον θα διπλασιάσει την αξία του μέσα σε λίγες ώρες!
Για να το καταστήσω πρακτικό το ζήτημα, ώστε να γίνει αντιληπτό:
Η Ελλάδα εκτιμάται ότι έχει διαθέσιμα κοιτάσματα χρυσού, ύψους περίπου 28 δις ευρώ. Εάν αυτό τον χρυσό τον μετατρέψουμε σε χρυσό νόμισμα, τότε μέσα σε λίγες ώρες και με την τεράστια υπερτιμητική πίεση που θα ασκηθεί στο νόμισμα (λόγω ζήτησης) η Ελλάδα θα μπορεί να διπλασιάσει ή ακόμα και να τριπλασιάσει την λογιστική αξία του νομίσματος και επομένως να κεφαλαιοποιήσει κέρδος, το οποίο θα προέρχεται ουσιαστικά από την εμπορία χρυσού.

Ωστόσο, αυτό το κέρδος είναι διπλό για τον επίσης απλό λόγο: 
Στις χρηματαγορές δεν θα ρίξουμε ΟΛΟ το ποσό των χρυσών δραχμών, γιατί αυτό αφενός θα δημιουργούσε πληθωριστικές τάσεις στο νόμισμα και αφετέρου λόγω υπερπροσφοράς δεν θα αποκτούσε την αναμενόμενη προστιθέμενη αξία.
Ρίχνοντας στις αγορές ένα ποσό ικανό να κάνει τους πάντες να ελπίζουν ότι "θα αγοράσουν χρυσό" αλλά ταυτόχρονα πολύ μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο του αποθεματικού μας, τότε... θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την αξία του χρυσού που θα είχαμε στα χέρια μας! Δηλαδή θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την οικονομική ισχύ της χώρας, χωρίς ποτέ να μεταβιβάσουμε τον χρυσό της!

Πάντως, το σημαντικό ΔΕΝ είναι το πώς θα διαχειριστούμε εμείς μια εθνική, λαϊκή δραχμή αλλά το πώς διαχειρίζονται κάποιοι το ευρώ. Εχθές δεν πρόλαβα να σας γράψω ότι ίσως το ευρώ να είναι ένα -από τη φύση του- θνησιγενές νόμισμα, από το οποίο πρώτη η Γερμανία θα θελήσει να αποχωρήσει για να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη της.

Οπότε τώρα, έχετε ακόμα περισσότερες ενδείξεις για το ποια θα πρέπει να είναι η επιλογή μας στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" και πόσο άσχημο παιχνίδι παίζεται στην πλάτη του λαού, από λαμόγια, δημοκόπους (όχι δεν έκανα λάθος, δημοκόπους ήθελα να γράψω)  και ύαινες που τόσα χρόνια ζουν και δρουν παρασιτικά επάνω στο σώμα αυτής εδώ της χώρας και τώρα κόπτονται να μας πείσουν να μείνουμε στο ευρώ...

του Μάριου Μαρινάκου
seisaxthia-epam

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους»

*

Δημήτρης Μηλάκας
Είναι κάτι παραπάνω από ενοχλητική η υπεροψία με την οποία ο πρωθυπουργός και αρκετοί από τους στενούς του κυβερνητικούς επιτελείς επιχειρούν να προωθήσουν τα πολιτικά τους επιχειρήματα.Στην παρούσα δε φάση, όπου με τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής κρίνεται και ο βίος αυτής της κυβέρνησης, τα εν λόγω επιχειρήματα μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Ή εμείς ή το χάος. Ανάλογα με το πολιτικό – πολιτισμικό τους υπόβαθρο, ακούμε όσους επιχειρηματολογούν υπέρ της εκλογής του Σταύρου Δήμα και της συνέχισης του βίου της σημερινής κυβέρνησης να διατυπώνουν απόψεις όπως:

Α. Σαμαράς: «Ευελπιστώ στην τρίτη ψηφοφορία να αποφύγουμε τον εθνικό κίνδυνο, όμως σε αυτήν δεν θα υπάρχει “παρών”, θα υπάρχει ονοματεπώνυμο. Ο κάθε βουλευτής θα τεθεί ενώπιος ενωπίω με την αγωνία των Ελλήνων και το συμφέρον της πατρίδας. Εκεί ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη της ψήφου του ως προς τις συνέπειες, τη σταθερότητα, την ομαλότητα και το μέλλον της πατρίδας».
Α. Γεωργιάδης: «Σε κάθε κόμμα υπάρχουν συνάδελφοι που καταλαβαίνουν πολύ καλά ποια είναι η ευθύνη που θα βαρύνει τους ώμους τους εάν η Ελλάδα πάει σε εκλογές και ως συνέπεια αυτής της πολιτικής αστάθειας σε τρεις μήνες βρεθούμε εκτός του ευρώ».
Θ. Πάγκαλος: «Οι νεο-κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν στήσει έναν μηχανισμό προπαγάνδας, που κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο, χρησιμοποιώντας όλα τα σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα. Αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αυτοκτονήσουμε».
Δεν είναι περίεργο η πολιτική αντιπαράθεση, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσιμων επιλογών, να κορυφώνεται και να παίρνει δραματικές διαστάσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, το ενδεχόμενο έπειτα από εκλογές ο λαός να επιλέξει την αλλαγή της κυβέρνησης αντιμετωπίζεται ως το τέλος του κόσμου, ως «εθνικός κίνδυνος» και ως ενέργεια που βάλλει κατά της «σταθερότητας, της ομαλότητας και του μέλλοντος της πατρίδας μας».
Ίσως μια από τις παρενέργειες της εξουσίας είναι η υπεροψία και οι ψευδαισθήσεις που αυτή δημιουργεί. Όμως οι φορείς και εκφραστές αυτών των αντιλήψεων έχουν ξεχάσει (ή δεν τους συμφέρει να τη θυμούνται) τη φράση του Γάλλου στρατάρχη Σαρλ ντε Γκωλ: «Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους»…
* Σαρλ ντε Γκωλ,1890-1970, πρόεδρος της Γαλλίας

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Podemos ΣΥΡΙΖΑ;



Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα των Συντακτών Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών
http://www.efsyn.gr/arthro/podemos-syriza
Είναι αδιανόητο το πόσα λίγα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι από τις εμπειρίες τους, τα οικονομικά ή πολιτικά συμβάντα, από τέχνη ή πολιτισμό. Το χειρότερο τηλεοπτικό σκουπίδι το καταπίνουν - σε πολλά σπίτια η TV μένει ανοιχτή όλη μέρα και όταν ακόμα δεν την βλέπουν. Και αυτοί οι άνθρωποι ψηφίζουν και βγάζουν κυβερνήσεις ή ενισχύουν ακροδεξιά κόμματα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Είναι σχεδόν σε όλο τον κόσμο που έχει επικρατήσει ο νεοφιλευθερισμός. Αλλά υπάρχουν και γαλατικά χωριά. Το Podemos στην Ισπανία, αν γίνονταν σήμερα οι εκλογές, θα έπαιρνε ένα 27%. Το αδερφό κόμμα της Σλοβενίας, η Ενωμένη Αριστερά, είναι τρίτο κόμμα. Και τα δύο αυτά κινήματα προέκυψαν από τις πλατείες, έριξαν το βάρος στην κοινωνία προτείνοντας μια πολιτική προοπτική, για να παίξει ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή με αυτονομία και αυτοδιοίκηση. Οι αποφάσεις παίρνονται από τις γενικές συνελεύσεις.
Συχνά οι ξένοι αναλυτές τοποθετούν δίπλα σε αυτά τα κινήματα τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς τα εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα και τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά του τον φέρνουν πολύ κοντά στην κυβέρνηση. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκίνησε από καμιά πλατεία. Εκεί πήγαινε ο Τσίπρας για να βγάζει λόγους προεκλογικά. Εχει προπάππο, παππού και πατέρα. Είναι το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσ. και ο ΣΥΝ. Ολες οι καταβολές του είναι από τον εξουσιαστικό σοσιαλισμό που αναπαράγει τη γραφειοκρατία του, δηλαδή τον εξουσιαστικό μηχανισμό. Και πάντα χρειάζεται και ένας αρχηγός. Με τι πολιτική παιδεία θα δημιουργήσει αντίστοιχα κινήματα με αυτά της Ισπανίας και της Σλοβενίας; Αυτά τα κινήματα εμφανίστηκαν πριν από τις ευρωεκλογές. Είναι μόλις έξι μηνών.
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται πως αυτά τα αποτελέσματα είναι δικαίωση και επιβράβευση της πολιτικής του. Φαίνεται ότι δεν έχουν μιλήσει με ψηφοφόρους τους. «Θα τους ψηφίσουμε για να φύγουν αυτοί» λένε. Δηλαδή ναι μεν έχουν εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά αυτή δεν είναι δύναμη διαρκείας. Μπορεί να στραφεί εναντίον τους, όταν ξανακούσουμε το χιλιοειπωμένο «Βρήκαμε καμένη γη. Η καταστροφή είναι μεγαλύτερη από αυτήν που περιμέναμε. Μας έκρυβαν τα πραγματικά στοιχεία». Και όπως εύκολα φούσκωσαν τα ποσοστά, έτσι εύκολα μπορούν να ξεφουσκώσουν.
Ζούμε μια εξαιρετικά δύσκολη κι επικίνδυνη εποχή. Και όλα είναι πιθανόν να συμβούν. Ενας καινούργιος ψυχρός πόλεμος έχει αρχίσει. Η Ρωσία είναι περικυκλωμένη από τις βάσεις των ΗΠΑ και παραβιάζει τον εναέριο χώρο των γειτονικών χωρών. Ειδικοί αναλυτές δεν αποκλείουν θερμό επεισόδιο. Η Κίνα είναι και αυτή περικυκλωμένη από τους πολεμικούς στόλους των ΗΠΑ. Οι πολεμικές βιομηχανίες κατασκευάζουν όλο και πιο σύγχρονα όπλα υψηλής τεχνολογίας. Φοβερές μηχανές για να σκοτώνουν όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. Και οι δικοί τους στρατιώτες είναι σχεδόν τεθωρακισμένοι, για να τους κάνουν όσο γίνεται πιο ασφαλείς. Γι’ αυτό κι επινόησαν και τα drones, για να σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς κανέναν κίνδυνο για τον επιδρομέα.
Παράλληλα η στρατιωτική ιατρική έχει φτάσει να κάνει θαύματα.
Οι πρώτες βοήθειες δίνονται επί τόπου. Το νοσοκομειακό που έρχεται είναι ένα μικρό χειρουργείο. Το αεροπλάνο που τους μεταφέρει στη Γερμανία είναι ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο και όλες οι επεμβάσεις γίνονται στον αέρα. Στο αμερικανικό νοσοκομείο της βάσης γίνεται η συναρμολόγηση. Τους τοποθετούν χέρια, πόδια και ό,τι άλλο. Ακόμα και όταν χάσεις ένα μέρος του κρανίου σου, σ’ το καλύπτουν με ένα μεταλλικό κοίλωμα. Στο πρόγραμμα υπάρχουν και πλαστικές εγχειρήσεις. Αυτό δημιουργεί στους στρατιώτες ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στον στρατό γιατί ξέρουν πως, αν τραυματιστούν, δεν θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη φροντίδα. Ο καλός εξοπλισμός σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα πως ό,τι και να πάθεις θα γίνεις καλά κάνει τους επαγγελματίες στρατιώτες να αισθάνονται σχεδόν αθάνατοι. Πράγμα που τους επιτρέπει να γίνονται όσο πιο πολύ μπορούν αυθαίρετοι.
Τη φρίκη του πολέμου δεν την έχει συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα. Συνήθως την εικόνα του πολέμου την εισπράττουμε από την προπαγάνδα της κάθε χώρας έτσι που ο πόλεμος να γίνεται ελκυστικός. Και όταν κάποιος πεθαίνει στο μέτωπο είναι σαν να παίζει σε φιλμ του Χόλιγουντ. Και ο θάνατος μοιάζει να μην υπάρχει. Μετά τη φρίκη των δύο παγκόσμιων πολέμων, ο πόλεμος θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί. Αλλά γιατί να απαγορευτεί όταν οι πολεμικές βιομηχανίες παράγουν μηχανές και η καλύτερη είναι αυτή που σκοτώνει γρηγορότερα και περισσότερο κόσμο; Και γίνονται ζάπλουτοι. Δηλαδή νόμιμοι μαζικοί δολοφόνοι. Με τα χρήματα αυτά, αν είχε καταργηθεί το παράλογο του πολέμου, θα είχε εξαλειφθεί η φτώχεια από τον πλανήτη και θα υπήρχε παιδεία και υγεία για όλους. Κάτι ήξερε ο Μπερτραντ Ράσελ με το παγκόσμιο κίνημα ειρήνης που ίδρυσε και σήμερα αδρανεί. Και εδώ πού είναι οι πρωτοβουλίες της Αριστεράς;

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Αποχαιρετισμός στον «πρόεδρο των φτωχών» Jose Mujica



Αποχαιρετισμός στον «πρόεδρο των φτωχών» Jose Mujica

Ο Jose Mujica Ο Jose Mujica

«Είσαι κλέφτης. Έκλεψες την καρδιά των φτωχών, των δίκαιων, των ειλικρινών, των αξιοπρεπών, των ηθικών του πλανήτη. Σε αγαπάμε Jose Mujica». Πλέον, η Ουρουγουάη έχει νέο πρόεδρο και ο Mujica αποσύρεται. Μόνο σε τέσσερα χρόνια θητείας, σημάδεψε σχεδόν την ιστορία της χώρας του.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι «από τον πάτο ενός πηγαδιού, στην κορυφή της ιστορίας». Θα απέδιδε με την ίδια ακρίβεια, χωρίς μεταφορική έννοια, την (όχι πάντα) συναρπαστική διαδρομή του Jose Mujica. Ο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, πρόεδρος της Ουρουγουάης, «ο φτωχότερος πρόεδρος χώρας στον κόσμο» όπως τον έχουν χαρακτηρίσει και ο ίδιος δεν παραδέχεται, αναμετρήθηκε με την ιστορία και θριάμβευσε. Την ανάγκασε να του επιφυλάξει μια ξεχωριστή σελίδα, ανάμεσα σε εκείνους που το όνομά τους προκαλεί ξεχωριστό σεβασμό, αν όχι δέος.

Σε μια από τις συνεντεύξεις του (για τους γνωρίζοντες ισπανικά,εδώ) χάρισε μερικές ξεχωριστές ατάκες. Κάποιες μόνο, από εκείνες που τον καθιστούν ξεχωριστό. Δεν είναι ένας άγιος, αναμφίβολα, είναι όμως ο πολιτικός που θα τον ήθελες να κυβερνά τον τόπο σου. Δίχως άλλο, αυτό που τον έκανε γνωστό στη χώρα του και μετέπειτα σε ολόκληρο τον κόσμο, ήταν η δράση του, οι πράξεις του, και όχι η οικειότητα που εκπέμπει πάνω στο μικρό τρακτέρ, με το οποίο καλλιεργεί τη φάρμα, και που είναι το ίδιο διάσημο με τον παλιό «σκαραβαίο», τον οποίο αρνήθηκε να δώσει και με ένα εκατομμύριο δολάρια.

Ως νέος, υπήρξε αντάρτης πόλης των «Τουπαμάρος», που εμπλεκόταν σε κλοπές τραπεζών, απαγωγές επιχειρηματιών, αλλά και δολοφονίες. Καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και πέρασε αρκετό χρόνο, στην απομόνωση, στον πάτο ενός πηγαδιού. Η ιστορία, όμως, του κρατούσε για τα γεράματα, μια ξεχωριστή θέση. «Φτωχοί δεν είναι αυτοί που έχουν λίγα, αλλά όσοι θέλουν πολλά κι εγώ δεν ζω στη φτώχεια. Ζω με λίγα και μετρημένα» έχει δηλώσει, και το πράττει, χαρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. «Κατάλοιπο φεουδαρχικών εποχών» θεωρεί το προεδρικό πρωτόκολλο, το οποίο απεχθάνεται.

Ούτε γραβάτα, ούτε κοστούμι, ούτε λιμουζίνες. Τα γυμνά πόδια στα σανδάλια του, σε συνέντευξη τύπου με τον υπ. Οικονομικών της χώρας, αποτελούσαν για αυτόν φυσιολογικό τρόπο ζωής και άνεσης. Ένας συνάδελφός του, του είπε ότι η προεδρία πρέπει να περικυκλώνεται με μια μορφή μυστηρίου. «Μα, ποιο μυστήριο; Ποιο μυστήριο;» αναρωτιέται σχεδόν θυμωμένος ο Mujica. «Είναι μια λειτουργία με μεγάλη σημασία, αλλά ο πρόεδρος δεν είναι ούτε θεός ούτε μονάρχης. Αφού όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο», λέει.

Στα πρακτικά, εκτός από τις καλές ατάκες που χαρίζει ο ίδιος -ενίοτε και «φαρμακερές», όπως όταν αναφέρεται στους «άσπονδους» φίλους, τους Αργεντινούς, θυμίζοντας κάπως τα Βαλκάνια-, οι δείκτες διαφθοράς, στην Ουρουγουάη του Mujica είναι οι χαμηλότεροι της Λατινικής Αμερικής και από τους χαμηλότερους στον κόσμο. Σε κοινωνικά ζητήματα, όπως οι γάμοι ομοφυλοφίλων ζευγαριών, ή η νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης και άλλα, η μικρή του χώρα «βάζει τα γυαλιά» και σε χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και σε αυτές που καυχιούνται για τα «φώτα της Δημοκρατίας». Πρόσφατα, επίσης, εγκαινίασε πρόγραμμα υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων από τη Συρία. Όχι σε στρατόπεδα, εννοείται.

Παλιοί σύντροφοι τον έχουν επικρίνει ως «αντεπαναστάτη» αλλά εκείνος, λειτουργώντας στην «πιάτσα» της ιστορίας, έκλεψε καρδιές. Ένα εμπνευσμένο σκίτσο συμπατριώτη του, τον παρουσιάζει να κουβαλά στην πλάτη ένα κομπόδεμα, με τη λεζάντα να γράφει: Είσαι κλέφτης. Έκλεψες την καρδιά των φτωχών, των δίκαιων, των ειλικρινών, των αξιοπρεπών, των ηθικών του πλανήτη. Σε αγαπάμε Jose Mujica! Και νομίζω πως αυτές οι λέξεις δεν εμπεριέχουν καμία υπερβολή μέσα τους.

Μερικά στοιχεία για τη ζωή του:

• Θεωρείται ως ο φτωχότερος Πρόεδρος Δημοκρατίας στον κόσμο. Δίνει το 90% από τον επίσημο μισθό του των $12,000 στους φτωχούς.
• Πέρασε στη φυλακή 14 χρόνια και πυροβολήθηκε 5 φορές από την αστυνομία (και για 2 χρόνια καταδικάστηκε να ζει στον πάτο ενός πηγαδιού)
• Θεωρείται «αντιπολιτικός και φίλος του λαού»
• Δηλώνει «Η εξουσία δεν έρχεται από ψηλά αλλά από την αγάπη σου για το λαό – χρειάστηκε χρόνια να το καταλάβω αυτό».
• Μιλώντας στον ΟΗΕ είπε “ο κόσμος πρέπει να στηρίζεται στον ανθρωπισμό και όχι στην οικονομία και στις αγορές”
• Το 2005, παντρεύτηκε την Lucía Topolansky, μια αγωνίστρια των Τουπομάρος με την οποία συμβίωνε επί χρόνια.
• Αρνείται να μένει στην υπερπολυτελή προεδρική κατοικία και ζει σε μια φάρμα που καλλιεργούν με τη γυναίκα του χρυσάνθεμα προς πώληση για να καλύψουν τα έξοδα επιβίωσης.
• Οδηγεί μια Φολκς Βάγκεν του 70 – φυσικά δεν έχει οδηγό – και όταν χαλάει τη φτιάχνει, όσο μπορεί, ο ίδιος.
• Δεν έχει κανένα αστυνομικό για την προστασία του
• Δηλώνει ανθρωπιστής και άθεος.
• Ένα παγκόσμιο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του τον χαρακτηρίζει ως τον «τελευταίο ήρωα της πολιτικής». (Emir Kusturica on the life of Mujica: “the last hero of politics”)
• Περιμένει στην “ουρά” να εξεταστεί στο κρατικό νοσοκομείο. Όχι δεν πήγε στο Χέρφιλντ της Αγγλίας για να τον δει ο διάσημος Δρ. Γιακούμπ
• Οδηγεί (ο ίδιος) ένα “σκαθάρι” του 1976 αξίας $1700 και όχι μια απυρόβλητη ειδικής παραγγελίας Μερσεντές αξίας 700.000 Ε όπως ο κ.Βενιζέλος.
• Και τελικά: “η προεδρική κατοικία του” ενός υπνοδωματίου (εγκατέλειψε την υπερπολυτελή που του πρόσφερε το κράτος)

Μερικές από τις ρήσεις του:

«κ. Ομπάμα η γνώμη είναι ο λαός σας να καπνίζει λιγότερο και να μαθαίνει και κάποια άλλη γλώσσα»
• Στο American University: «Αγαπητοί φοιτητές, δεν υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι. Ξοδεύονται 2 δις το λεπτό για να σκοτώνονται άνθρωποι. Φανταστείτε τι κόσμο θα φτιάχναμε αν αυτά τα χρήματα ξοδεύονταν για το καλό του ανθρώπου»
• «Πέρασα πολλά χρόνια που το μόνο όνειρό μου ήταν να κοιμηθώ σε ένα κρεβάτι με στρώμα».
• «Ένας φτωχός βοσκός μπορεί να είναι πιο πλούσιος από ένα δισεκατομμυριούχο»
• Όταν τον αποκάλεσαν «τον πιο φτωχό πρόεδρο Δημοκρατίας στον κόσμο είπε: «Δε νιώθω καθόλου φτωχός. Ζω απλά γιατί δε δημιουργώ ψεύτικες ανάγκες».
• «Οι επιχειρήσεις θέλουν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Εδώ πρέπει να παρεμβαίνει η πολιτεία για να παίρνουν οι εργαζόμενοι το μισθό που χρειάζεται για να αγοράσουν τα προϊόντα των εταιρειών»
• «Πρέπει να μπούμε στην εποχή που αυτό που αξίζει θα είναι ο άνθρωπος, η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια αντί να καταστρέφουμε τον άνθρωπο με τις διεθνείς αγορές και τα χρηματιστήρια».
• «Όσοι αγαπούν τα πλούτη, δε θα πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική»
• «Οι πολιτικοί σας κρύβουν τις σκέψεις τους. Εγώ σας τις λέω κι ας μη με ψηφίσετε. Ίσως γι’ αυτό με αγαπάτε».
• «Σ’ όλη μου τη ζωή πήγαινα αντίθετα με το ρεύμα. ‘Ετσι γεννήθηκα»
• «Η ζωή μου είναι αποτέλεσμα των πληγών μου. Είμαι το παιδί της ιστορίας μου»

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

ιπταμενα εξαρχεια


τι «τσούζει» την Ελληνική Αστυνομία;











Κείμενο του καλού φίλου Σωτήρη Θεοχάρη

Σοβαρά τώρα.
Την ΕΛΑΣ και κυρίως την ηγεσία της την τσούζει πολύ η συμμετοχή των κατοίκων στην αντίσταση κατά των ταγματασφαλιτών – χρυσαυαγουλων, που τόσο πολύ θέλει η κυβέρνηση να «εξευμενίσει», δίνοντάς τους το ελεύθερο να «κατακτήσουν» τα Εξάρχεια και να βασανίσουν και να χτυπήσουν «αναρχικούς», «αντεξουσιαστές» και λοιπούς μάχιμους εχθρούς του ναζισμού. Το ατιμώρητο και ελεύθερο που έχει δώσει σιωπηρά η ηγεσία του υπουργείου έχει σκοπό να γυρίσει και επαναπατρίσει τους ακροδεξιούς ψήφους και τους βλαχοσοσιαλιστικούς, που έχουν πάει στη χρυσή αυγή, πίσω στο κυβερνητικό εθνικοσοσιαλιστικό ακροδεξιό συνονθύλευμα.
Όμως επικοινωνιακά η συμμετοχή των κατοίκων στην αντίσταση είναι μεγάλο πρόβλημα για την ΕΛΑΣ, διότι δημιουργούνται κοινωνικοί αυτοματισμοί κοινής λογικής και η κοινή λογική είναι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε επικοινωνιακού παιχνιδιού. Η συμμετοχή των κατοίκων αμέσως χαλάει την εικόνα που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ, πως η αστυνομία δηλαδή κάνει «την δουλειά της», ενώ μια χούφτα ταραξιών καίει και σπάει χωρίς λόγο. Με το που μπαίνει ο απλός κάτοικος στο κάδρο δημιουργούνται συνειρμοί και συμβαίνει αυτό που συνέβη και με την Κερατέα και με την Χαλκιδική, ο απολιτικός τηλεθεατής κάτοικος μιας άσχετης περιοχής ταυτίζεται με τον κάτοικο των μαχόμενων περιοχών αυτών, διότι έχει την ίδια ιδιότητα (του απλού κάτοικου) και υποσυνείδητα δικαιώνει τον αγώνα μιας «περιοχής» για ένα τοπικιστικό ζήτημα. Αρχίζει λοιπόν μια συμπάθεια απέναντι στον αντιστεκόμενο κάτοικο – πολίτη και μια απέχθεια για τους μπάτσους – εισβολείς. Πόσο μάλλον όταν το βασικό κίνητρο των κατοίκων είναι η ίδια η αστυνομική αυθαιρεσία και η προστασία τους όχι από κουκουλοφόρους, αλλά από ναζί υπάνθρωπους των «σωμάτων ασφαλείας».
Αυτός είναι ο λόγος που τα παπαγαλάκια της ΕΛΑΣ εφεύραν ιπτάμενους αναρχικούς, νιντζα, με ανεμόπτερα, παρκούρ, υπερφυσικές δυνάμεις και ιπτάμενα χαλιά. Αυτός είναι ο λόγος που δε θέλουν επικοινωνιακά να ακουστεί πως μεγάλο μέρος του λιθοβολισμού με γλάστρες και έπιπλα ήρθε από των ουρανό των κατοίκων που αγανακτισμένοι δεν ανέχονται άλλο την καταστροφή της γειτονιάς τους και που ξεκάθαρα δείχνουν ως βάνδαλους τους αστυνομικούς και όχι τους «κουκουλοφόρους».
Το να αντιμετωπίζουν δε οι κάτοικοι τους «αναρχικούς» και «αντεξουσιαστές» ως υπερασπιστές της γειτονιάς τους είναι ακόμα πιο μεγάλη ήττα της ΕΛΑΣ. Διότι όπως και στην Κερατέα έτσι και στα Εξάρχεια οι «κουκουλοφόροι» ξαφνικά θα γίνουν στα μάτια του μέσου τηλεθεατή συμπαθείς υπερασπιστές της τοπικής κοινωνίας και περιοχής, αφού στο κοινωνικό υποσυνείδητο τους οι αντίσταση κατοίκων ενάντια σε κάθε «εισβολέα» (εν προκειμένω η ΕΛΑΣ) είναι ντεφάκτο δικαιωμένη. Επίσης επιχειρησιακά γνωρίζουν στην ΕΛΑΣ, πως αν αρχίσουν να μπουκάρουν τακτικότερα σε σπίτια κατοίκων, που είναι απαραβίαστο άσυλο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις από μπαλκόνια, τότε απλά θα αρχίσουν να συμμετέχουν και όσοι κάτοικοι δεν το κάνουν έως τώρα και τότε φυσικά θα βραχυκυκλώσει εντελώς ο μηχανισμός. Πολλαπλή ήτα λοιπόν η παραδοχή της αντίστασης των κατοίκων επικοινωνιακά σήμερα αλλά κυρίως επικοινωνιακά αύριο, διότι προστίθεται ακόμα ένα σοβαρό σημείο ήττας. Το ότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως εντός κατοικημένης περιοχής υπάρχει τρόπος αντίστασης στα ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και των υπολοίπων ταγμάτων ασφαλείας και μάλιστα νικηφόρος. Μην ξεχνάμε πως όλοι η βασική φιλοσοφία των επιχειρήσεων καταστολής είναι ο τρόμος και ο φόβος. Στα Εξάρχεια αποδείχτηκε πως εντός πυκνοκατοικημένης περιοχής πολίτες που δεν φοβούνται πια ή έχουν φτάσει σε τέτοια όρια αγανάκτησης που δεν τρομοκρατούνται πια μπορούν πολύ εύκολα να αντισταθούν αποτελεσματικά και αυτό μεταφέρει τον τρόμο στο στρατόπεδο των θρασύδειλων μπουλουκιών της ΕΛΑΣ.
Πέρα από την πλάκα λοιπόν ο επικοινωνιακός χαβαλές που εξαπολύθηκε από τους παπαγάλους, έγινε για να μην αναδειχτεί η δύναμη των κατοίκων, η λέξη «κάτοικος» θάφτηκε, τεχνηέντως, πίσω από ιπτάμενα ανέκδοτα, για να καλύψει την ήττα και να μην δημιουργήσει τα φαινόμενα συμπάθειας και αλληλεγγύης καθώς και να συγκρατήσει το ηθικό των «ανδρών» (και υποψήφιων ψηφοφόρων) των σωμάτων ασφαλείας που γνωρίζουν πολύ καλά πως πλέον μπορεί πάνω στην «διασκέδαση» του βασανισμού ενός πολίτη και της μαγκιάς κλανιάς και των χημικών και κρότου λάμψης σε γυναικόπαιδα να βρεθούν στην θέση των θυμάτων από καταπτώσεις αντικειμένων που ακολουθούν τον νόμο που δεν μπορούν να παραβιάσουν, το νόμο της βαρύτηταςhttp://gregordergrieche.blogspot.gr/2014/12/blog-post_66.html

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ο πανικός τους, η ελπίδα μας.

Ο πανικός τους, η ελπίδα μας.

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Διαβάζουμε ότι κάποιοι μάνατζερς κερδοσκοπικών επενδυτικών ταμείων (hedge funds) του Λονδίνου «φρίκαραν» μετά από συνάντησή τους με εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι τους παρουσίασαν τις προθέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε μεταξύ τους. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι τα hedge funds θα εγκατέλειπαν την χώρα έτσι κι αλλιώς, με οποιαδήποτε κυβέρνηση ante portas. Και
ότι όσο πιο γρήγορα φύγουν τόσο καλύτερα.
Γιατί να φύγουν; Δεν θέλουμε τις επενδύσεις τους; Όχι ιδιαίτερα! Τα hedge funds ποτέ δεν επενδύουν παραγωγικά. Δεν είναι η δουλειά τους αυτή. Δουλειά και σκοπός τους είναι να αγοράσουν κάποια χαρτιά φτηνά, ελπίζοντας ότι οι τιμές των χαρτιών που αγόρασαν θα αυξηθούν γρήγορα, θα ξεπουλήσουν στα γρήγορα (πολλές φορές εντός λεπτών της ώρας) και θα μεταβούν σε νέα πεδία δόξης λαμπρά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τι θα αφήσουν πίσω τους. Μόνο στην απελπισμένη Μνημονιακή Ελλάδα μπορούσε να γιορταστεί ως χαρμόσυνο νέο (όπως έγινε το 2012) η έλευση για «επενδύσεις» του κ. John Paulson!
Η ιστορία με το πώς η Ελλάς έγινε ένα από αυτά τα πεδία δόξης των hedge funds, έστω για λίγο καιρό, έχει ενδιαφέρον. Εν αρχή ην η πτώχευσή μας ως κράτος το 2009/10. Τα δύο μνημονιακά δάνεια δεν ήταν τίποτα άλλο από την εφαρμογή της τακτικής που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες οι οποίοι αρνούνται να παραδεχθούν ότι τεράστια δάνεια που χορήγησαν «έσκασαν» - κάτι που, αν το παραδεχθούν, θα είναι σαν να παραδέχονται ότι οι τράπεζές τους έχουν πρόβλημα. Οπότε, τι κάνουν; Εφαρμόζουν την τακτική του «προσποιήσου και επέκτεινε» (extend and pretend αγγλιστί) – δηλαδή δανείζουν ξανά τους ίδιους πτωχευμένους δανειζόμενους ώστε να προσποιούνται και οι μεν και οι δε ότι τα αρχικά δάνεια αποπληρώνονται κανονικά (μεγαλώνοντας εν τω μεταξύ τις μαύρες τρύπες), επεκτείνοντας (ουσιαστικά) την χρεοκοπία αλλήλων στο μέλλον. Μόνο που στην προκείμενη περίπτωση, το «προσποιήσου και επέκτεινε» το εφάρμοσε η Ευρωπαϊκή Ένωση επί της Ελλάδας εκ μέρους των τραπεζών (ευρωπαϊκών και ελληνικών) που είχαν επιτακτική ανάγκη την συγκάλυψη των «προβλημάτων» τους, και με το κόστος αυτής της συγκάλυψης να περνά στους πολίτες αρχικά της Ελλάδας και, κάποια στιγμή (όταν το δημόσιο χρέος μας κουρευτεί), της υπόλοιπης Ευρώπης.
Το πρόβλημα με την τακτική «προσποιήσου και επέκτεινε» είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα δανεικά. Έτσι έγινε και με εμάς καθώς η γερμανική κυβέρνηση ένιωσε πως δεν μπορεί να ξαναπάει στην Ομοσπονδιακή της Βουλή για τρίτη φορά ώστε να εξασφαλίσει τα ποσά (της δήθεν διάσωσης της Ελλάδας) που απαιτούσε η διατήρηση της φαντασίωσης του «προσποιήσου και επέκτεινε». Οπότε, το Βερολίνο πέρασε στο Plan B: στη δημιουργία δύο φουσκών που θα εξαγόραζαν, με ιδιωτικά κεφάλαια, λίγο περισσότερο χρόνο.
Η μία φούσκα αφορούσε το δημόσιο χρέος με την δήθεν έξοδο, αν θυμάστε, του δημοσίου στις αγορές τον περασμένο Απρίλιο. Για να «πετύχει» εκείνο το εγχείρημα αρκούσαν κάποια ανεπίσημα τηλεφωνήματα από την ΕΚΤ και το Βερολίνο σε hedge funds με ένα απλό μήνυμα: «Αγοράστε αυτά τα συγκεκριμένα ομόλογα των πτωχευμένων ελλήνων και, μην φοβάστε, αν χρειαστεί θα τα αποπληρώσουμε εμείς». Η δεύτερη φούσκα αφορούσε τις τραπεζικές μετοχές οι οποίες, έχοντας καταβαρθρωθεί, φούσκωσαν προς τα πάνω όταν η Φρανγκφούρτη, σε συνεργασία με την Αθήνα και το Βερολίνο, έκλεισαν το μάτι στις αγορές ότι, όταν έρθει η ώρα των ελέγχων των τραπεζών, θα κάνουν τα στραβά μάτια – κάτι που ισοδυναμεί με πράσινο φως στα hedge funds να αγοράσουν τις μετοχές τους προσδοκώντας μια πρόσκαιρη ανάκαμψη στις τιμές τους.
Με αυτές τις δύο φούσκες υπό κατασκευή, τα hedge funds έσπευσαν να οφεληθούν. Όπως τα όρνια, η έλευσή τους «μυρίζει» θάνατο, όχι ζωή. Κατέφθασαν λοιπόν ο κ. John Paulson και η παρέα του για να αποσπάσουν μερικά κομμάτια από τις σάρκες του πτώματος της ελληνικής οικονομίας και οι εγχώριοι συνάδελφοί τους, μαζί με το πολιτικό και δημοσιογραφικό τους προσωπικό, απαίτησαν από εμάς να γιορτάσουμε για το «επενδυτικό κύμα» που ήρθε στην χώρα, στηλιτεύοντας όσους εξ ημών αρνηθήκαμε να ζητωκραυγάσουμε ως «εθνοπροδότες» και «μίζερους θιασώτες της χρεοκοπίας».
Βέβαια, τα hedge funds, όπως πάντα κάνουν, ήρθαν για να φύγουν. Πριν ακόμα αγοράσουν ελληνικά χαρτιά είχαν το δάκτυλο στο κουμπί «πούλησε», γνωρίζοντας ότι πρόκειται για πολιτικώς δημιουργηθείσα φούσκα που, εντός το πολύ διετίας (μέχρι τις επόμενες εκλογές), θα έσκαγε. Όπερ και εγένετο. Εγένετο επειδή, βλέποντας ότι αυτή η κυβέρνηση δεν σώζεται, και πως θα χρειαστεί μια νέα για να περάσει και να νομιμοποιήσει το 3ο Μνημόνιο (όπως χρειάστηκε η ανατροπή των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου για να περάσει και να νομιμοποιηθεί το 2ο Μνημόνιο), το Βερολίνο αποφάσισε να αποσύρει το δίχτυ προστασίας που προσέφερε στον κ. Σαμαρά, αφήνοντάς τον να συρθεί στις εκλογές απογυμνωμένος, και με τις υποσχέσεις του για έξοδο από το Μνημόνιο (που τις βάσισε σε δεσμεύσεις του Βερολίνου, τις οποίες το Βερολίνο αθέτισε) στον αέρα.
Κάπως έτσι τα ξύπνια hedge funds αποσύρθηκαν στα μουλωχτά από τον Οκτώβριο αφήνοντας τα λιγότερο ξύπνια να πανικοβληθούν από τον... ΣΥΡΙΖΑ. Ας πανικοβληθούν, δεν πειράζει. Ο πανικός τους, η ελπίδα μας! Ελπίδα ότι έρχεται τέλος στην «προσποίηση και επέκταση» που έχει καθηλώσει την Ελλάδα στον βάλτο της διογκούμενης χρεοκοπίας από το 2010. Και πώς θα έρθει το τέλος αυτό;
Πάντως δεν θα έρθει με νέα δάνεια – είτε διακρατικά είτε από τις αγορές. Δεν θα έρθει με νέα ψέματα. Δεν θα έρθει με τη συνεχιζόμενη προσποίηση ότι «φάγαμε τον γάιδαρο και μένει η ουρά». Θα έρθει μόνο μέσα από τη διαπραγμάτευση που θα καταστήσει το χρέος βιώσιμο, θα σπάσει τον ομφάλιο λώρο πτωχευμένων τραπεζών και πτωχευμένου δημοσίου, θα φέρει παραγωγικές επενδύσεις που θα παρακάμπτουν το κράτος μας, και θα συνοδεύεται με νοικοκύρεμα του δημόσιου τομέα και τερματισμό στην ασφυξία που επιβάλει στις επιχειρήσεις, παλαιές και ιδίως νέες.
Όσο διαρκεί μια τέτοια διαπραγμάτευση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα απειλούμαστε με κλείσιμο των ΑΤΜ από το Βερολίνο και τη Φρακφούρτη, οι αγορές θα έρθουν και πάλι στα όρια του νευρικού κλονισμού, τα spreads θα φτάσουν στα ουράνια, το χρηματιστήριο στις 600 μονάδες, τα ανόητα hedge funds θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία το επιτόκιο δανεισμού του δημοσίου όσο το δημόσιο δεν δανείζεται. Δεν έχει σημασία η τιμή της μετοχής μιας τράπεζας πού ήταν και παραμένει πτωχευμένη και η οποία είχε τσιμπήσει μερικά ευρώ λόγω μιας πολιτικά κατασκευασμένης φούσκας.
Το ζητούμενο είναι η διαπραγμάτευση αυτή να τελειώσει καλά για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Να βάλει τέλος στα τοξικά ψέματα -στο «προσποιήσου και επέκτεινε»- που τόσο κακό κάνει στον τόπο και αντανακλά την άρνηση της επίσημης Ευρώπης να έρθει αντιμέτωπη με τη συστημική της κρίση. Αν αυτό απαιτεί έναν πρόσκαιρο πανικό κερδοσκόπων που επένδυσαν στις φούσκες που πρέπει να σκάσουμε, ας έρθει πιο γρήγορα για να κρατήσει και πιο λίγο.http://harryklynn.blogspot.gr/2014/12/blog-post_73.html

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει...

Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει...


Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι ζω σε μια άλλη χώρα, τη Ρωμανία. 
Η χώρα διχάστηκε- πάλι- ανάμεσα σε δύο παρατάξεις: 
τους Ρωμανομάχους και τους Ρωμανοκλάστες, ουσιαστικά μια νέα έκφραση παλιότερων και ανθεκτικών στο χρόνο διχασμών που υφέρπουν μέχρι να βρουν το κατάλληλο έδαφος να επαναεμφανιστούν με νέες μορφές, κάτι σαν μια χρόνια και επίμονη ιδεολογική λοίμωξη που κάνει τους κύκλους της. 

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν δεξιοί νοικοκυραίοι και άρχοντες του δόγματος τάξη και ασφάλεια, παρότι η πρώτη υποκατηγορία απειλείται πολύ περισσότερο από τη δεύτερη υποκατηγορία από ότι από τους Ρωμανούς τους οποίους η δεύτερη κατηγορία χρησιμοποιεί ως..
άλλοθι για να πείθει ότι βρίσκεται στο πλευρό της πρώτης ώστε να μπορεί να περιστέλλει μαζικά ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονώντας πρώτα επιδεικτικά τα ατομικά δικαιώματα αμφιλεγόμενων ατόμων ή ομάδων ατόμων για να μπορεί να επιβάλλει την τάξη και ασφάλεια προνομιακά για τον εαυτό της.
Αυτό αποτελεί άλλωστε το χουντικό παράδειγμα. 
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και αντικοινωνικά στοιχεία του κοινωνικού δαρβινισμού, ακόμη και του σεξουαλικού δαρβινισμού που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ανελιχθούν στην εξουσία και που νομίζουν ότι η έλλειψη ανθρωπιάς αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα. 

Όλοι αυτοί με φωνή λένε: 
Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει. 
Ανήκουν επίσης και κάποιοι πρώην αριστεροί που θέλουν να σκοτώσουν τον αφελή αριστερό έφηβο μέσα τους και μαζί με αυτόν οποιονδήποτε άλλο έφηβο ή οτιδήποτε άλλο τους τον υπενθυμίζει, άνθρωποι όπως ο Γρηγόρης ο Ψαριανός, που εξισώνει το Ρωμανό με ισοβίτες δολοφόνους, με κατά συρροή δολοφόνους, με παιδεραστές ακόμη ακόμη και με τον… Κασιδιάρη. 

Στη δεύτερη κατηγορία έχουμε μπόλικη αριστερά και λίγη μαμαδίστικη δεξιά που θέλει το Ρωμανό να είναι σαν τα παιδιά όλου του κόσμου. 
Σε κάτι τέτοια πρόσωπα κομμάτι της αριστεράς κάνει ακριβώς το αντίθετο που κάνει πλέον ο Ψαριανός: αν ο Ψαριανός θέλει να αποτελειώσει το Ρωμανό που είχε μέσα του- και όχι μόνο, άλλοι αριστεροί που είναι ενταγμένοι αλλά δεν έχουν καταφέρει να σκοτώσουν τις ενοχές της ένταξης μέσα τους, θέλουν να αναβιώσουν για λίγο το Ρωμανό που κάποτε είχαν μέσα τους, τον επαναστάτη, τον ήρωα και προχωρούν ένα βήμα παραπάνω προβάλλοντας αυτές τις ποιότητες και τα απωθημένα τους στο Ρωμανό: “παιδί μου να ξέρεις πως δε συμφωνούμε με αυτά που κάνεις αλλά έχεις κάνει πολύ περισσσότερα από ότι ποτέ μας εμείς τολμήσαμε να φανταστούμε- και σε αγαπάμε με πάθος για αυτό” και όλα τέτοια που κάνουν τον Ρωμανό να ξερνάει μέσα από τη φυλακή. 

Ο Ρωμανός για αυτούς αποτελεί όχι μόνο εφηβικό ίνδαλμα, αλλά και εξομολόγο. Μιλάνε σε επιστολές τους προς αυτόν για το άδικο στην κοινωνία, για αυτό που κάνει τον άνθρωπο να κονταίνει, να γίνεται μια σπιθαμή, μια σταλιά, να γίνεται ανθρωπάκι και κάνουν το Ρωμανό να φαίνεται τεράστιος, γίγαντας. 

Ξεχνούν βέβαια αυτό που ο Ρωμανός τους έγραψε στην επιστολή του- αν φυσικά τις έγραψε ο ίδιος κι όχι ο άγνωστος σε μας αναρχικός πνευματικός του πατέρας: “Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.” Έτσι όμορφα και ωραία στη δημόσια σφαίρα οι πρωταγωνιστές παίζουν καουμπόιδες και Ινδιάνους, κλέφτες και αστυνόμους. 
Όλοι θέλουν να κλέψουν κάτι από τον κλέφτη τραπεζών, άλλοι λίγο από την αίγλη του, άλλοι από την αγάπη του, άλλοι από τον οίκτο του, άλλοι από τη ζωή του, ξεχνώντας πως η δημόσια εικόνα που ο ίδιος προβάλει, έχει στερέψει από όλα αυτά. Λογικό είναι: Ο Ρωμανός έχει πεθάνει: πάνω από μια φορά. Πέθανε όταν ο Κορκονέας σκότωσε τον κολλητό του. Πέθανε όταν οι μπάτσοι τον σπάσαν στο ξύλο. 

Πέθανε όταν η ΕΛΑΣ ρετούσαρε το μπλαβιασμένο πρόσωπό του. Και τώρα εκβιάζει να πεθάνει- για τελευταία φορά. Ότι έχει συναντήσει ο Ρωμανός και ότι συνάντησε το Ρωμανό στη ζωή του τον σκότωνε, τον βύθιζε ακόμη βαθύτερα στο σπιράλ της αντικοινωνικής μηδενιστικής ιδεολογίας του. Ότι συνάντησε έκανε δυνατότερη την ιδεολογία του. Όχι, ο Ρωμανός δεν είναι το παιδί που σωφρονίστηκε και επιδιώκει μια δεύτερη ευκαιρία όπως έγραφε ένας ηλίθιος σκατόμυαλος στο Proktagon. 

Τον μπερδεύετε με το Βορίδη που κυκλοφορούσε με τσεκούρια και σήμερα είναι υπουργάρα. Τι από αυτό που γράφει δεν καταλαβαίνετε; “Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.” Και με αυτό τον πολιτικό εκβιασμό κρατάει πλέον πολλούς ομήρους αρκετούς αριστερούς, τουλάχιστον συναισθηματικά. Τους δίνει μια δυνατότητα αυτοκάθαρσης. 
Ο Ρωμανός έχει δίκιο: αυτό είναι πόλεμος: και όλοι είμαστε εχθροί- όλοι. Και όλοι είμαστε όμηροι. Η μορφή αυτού παρακράτους έχει σκοτώσει, έχει ληστέψει και συνεχίζει να κυβερνά. 

Μα ο Ρωμανός δεν κάνει ότι κάνει για την κοινωνία. Εχθρό του τη θεωρεί αυτήν την εκφυλισμένη μορφή κοινωνίας ο Ρωμανός. Μα στο τέλος της ημέρας, είναι ο εκφυλισμός αυτός που θα εκμεταλλευτεί το Ρωμανό και θα τον κρατάει όμηρο της σε ένα ιδεολογικό πλέον πόλεμο που ελάχιστη σχέση έχει με τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα ανηλέητο πόλεμο ιδεών. 

Όλοι εκμεταλλεύονται το Ρωμανό: 
Το σύστημα για να χει μπαμπούλες, οι αριστεροί για να χουν καινούριους ήρωες, οι αναρχικοί για να χουν καινούριους ηγέτες. Ο ίδιος ο Ρωμανός χρησιμοποιεί τον Ρωμανό, το σώμα του για να θρέψει την ιδεολογία του. Ο Ρωμανός δεν είναι μόνο όμηρος του παρακράτους. 

Οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε το ίδιο είμαστε. Είναι και όμηρος του εαυτού του. Το ίδιο και εμείς. Θέλω το Ρωμανό να παίρνει ανάσες ελευθερίας. Θέλω να συνοδεύεται από μπάτσους διακρτιτικά για να μη βλάψει περισσότερο τον εαυτό του βλάπτοντας κι άλλους. Δε θέλω ειδικούς φρουρούς να φυλάνε ασύγκριτα μεγαλύτερους εγκληματίες που έχουν ρημάξει κόσμο και κοσμάκη, εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες. Αλλά αυτό φυσικά παραβιάζει τη θέληση του ίδιου του Ρωμανού αλλά και τη θέληση της εξουσίας. 

Εγώ θέλω να είναι έξω ο Ρωμανός, γιατί έχει υπάρξει θύμα πριν γίνει θύτης. Γιατί ο Ρωμανός επιχείρισε να κλέψει Τράπεζα χωρίς να σκοτώσει κάποιον. 

Οι τράπεζες και κλέψαν και πολλοί χάσαν τη ζωή τους από τη δική τους ανομία. Θέλω το Ρωμανό έξω και τους τραπεζίτες μέσα. Ξεχνούν όμως οι αριστεροί αρθρογράφοι ότι δεν υπάρχει τέτοιο νομικό πλαίσιο για υπόδικους με το κατηγορητήριο του. Ξεχνούν ότι κάτι τέτοιο θα επιβάλλει μια ρύθμιση για όλους τους υπολοίπους που έχουν τέτοιο κατηγορητήριο. 

Θέλω το Ρωμανό έξω. 
Αλλά πιο πολύ θέλω έξω όλους τους Έλληνες που μπήκαν μέσα για χρέη που τους φόρτωσε το οργανωμένο παρακράτος. Θέλω έξω και εκείνους τους λίγους Αγιάννηδες που κλέψαν όχι από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Και θέλω μέσα τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς και τη μεγαλύτερη και επικίνδυνη συμμορία που γνώρισε η νεώτερη Ελλάδα. 

Αλλά αυτό δεν προβλέπεται έτσι; 
Θέλω επίσης και τα άλλα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη παιδεία, τα παιδιά που δεν έχουν πλέον αρκετούς δασκάλους. Θέλω τους γέρους να μην πεθαίνουν περιμένοντας τη μέρα που θα μπουν στο χειρουργείο όσο θέλω ο Ρωμανός να μην πεθάνει περιμένοντας να βγει έξω. Αν ο Ρωμανός πεθάνει, το οργανωμένο παρακράτος θα έχει σκοτώσει έναν ακόμη- το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα το έχει κάνει μπροστά στα μάτια μας. Ας πετάξουμε τους νεκρούς και τους αρρώστους κάτω από το χαλάκι και ας γίνει ο Ρωμανός το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που έχει σημασία. Ας μιλάμε για μια αλληλεγγύη που δεν είναι φιλανθρωπία γιατί το πρώτο είναι πολιτική θέση και σε αυτήν ανθρωπιά δεν χωράει. Ας μιλάμε για τις επιλεκτικές ευαισθησίες. 

Κατάλαβες Ρωμανέ γιατί δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτε είτε ζήσεις είτε πεθάνεις; Καταλαβαίνεις ότι είσαι μονομάχος πλέον στην Αρένα του Θεάματος; Η ζωή σου εξαρτάται από το πόσοι αντίχειρες θα σηκωθούν προς τα πάνω και πόσοι θα κατέβουν κάτω και πόσο θα λάβει υπόψιν του τη γνώμη του φιλοθεάμονος κοινού ο έπαρχος. 

Δε σε λέω Νίκο ή παιδί μου, ή φίλε ή τις παραριές που κάποιοι αριστεροί που θέλουν με το ζόρι να γίνουν σύντροφοι σου εκστομίζουν για να σε γλύψουν. Εσύ ξέρεις ποιοι είναι οι σύντροφοι σου. Μια χούφτα άνθρωποι είναι. Οι μέρες περνάν Ρωμανέ. Η ζωή σου λιγοστεύει Ρωμανέ. Και από αυτό, αυτοί που πολεμάς κερδίζουν χρόνο. 

Σε χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό γενναίε μου. 
Θα περάσουν κι άλλες μισάνθρωπες πολιτικές. Το αν θα ζήσεις ή θα πεθαίνεις εσύ θα είναι στην τελική για αυτούς άνευ σημασίας όσο άνευ σημασίας είναι το αν θα ζήσει ή θα πεθαίνει ο γέρος της διπλανής πολυκατοικίας. Όταν θα φύγεις από το κάδρο, θα ξεχαστείς. Είναι αποφασισμένοι Ρωμανέ. Παρότι είναι δειλοί, είναι αποφασισμένοι. Πιο αποφασισμένοι από σένα, από εμένα από όλους τους πολίτες και τους αναρχικούς μαζί και τους κουμουνιστές και τους πατριώτες μαζί. 
Δες την περίπτωση σου: εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σε πατήσουν κάτω στο όνομα της αυτοδιάθεσής σου. 
Το ίδιο έκανε και ο λαός.