Σελίδες

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Κονσέρτο για πίπα και ορχήστρα...





Μη σκέφτεστε χυδαία!
Η πίπα είναι κινεζικό έγχορδο (νυκτό) όργανο. Κάτι σαν το μαντολίνο.
Το συγκεκριμένο κονσέρτο (το οποίο ακούστηκε από το Τρίτο Πρόγραμμα το απόγευμα του Σαββάτου) είχε τίτλο: «Οι ωραίες αδελφές των βοσκότοπων», και ήταν ενός Κινέζου συνθέτη με παράξενο όνομα, κάτι σαν Γουάνγκ Κι-Λι.

Ποτέ δεν καταφέρνω να θυμηθώ τα κινεζικά ονόματα. Ούτε να ξεχωρίσω έναν Κινέζο από έναν Βιετναμέζο (ή έναν Αγκολιανό από ένα Σουδανό ή έναν Πακιστανό από έναν Ινδό.) Μου φαίνονται όλοι ίδιοι!
Και μη θεωρήσετε την τελευταία πρόταση ως ρατσιστικό σχόλιο. Το ίδιο θα πει ένας Κινέζος για τους Καυκάσιους. Το ίδιο είχα ακούσει να λέει ένας Σουηδός για τους Έλληνες και τους Αλβανούς: Του φαινόντουσαν ίδιοι.
Όμως εμείς, χαμένοι μέσα στον εγωκεντρισμό μας και τον εθνοκεντρισμό μας, νομίζουμε ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους Βούλγαρους, τους Ρώσους, τους Τούρκους και τους... 
Όχι.. Mε τους Ιταλούς το παραδεχόμαστε ότι μας μοιάζουν («μας», γιατί οι πρόγονοι  μ-α-ς  ίδρυσαν τις αποικίες), γι’ αυτό και λέμε: «Ούνα φάτσα ούνα ράτσα».
 
Επιλεκτικές συγγένειες. Με τους Ιταλούς χαιρόμαστε να μας συγκρίνουν και να είμαστε «ούνα ράτσα», με τους Αλβανούς μας χωρίζουν χάσματα αγεφύρωτα (για διαβάστε, όμως, την «Ιστορία Κωμικοτραγική της Νεότερης Ελλάδας», του Ραφαηλίδη, να δείτε τι λέει για τους Αρβανίτες οπλαρχηγούς του ‘21).

Σκεφτείτε ‘το και σε προσωπικό επίπεδο... Μετά από το καινούριο σας κούρεμα να έρθει ένας φίλος και να σας πει: «Σαν Ιταλός μοιάζεις».
Θα χαρείτε, θα παραξενευτείτε, θα κοιταχτείτε στον καθρέφτη για να καταλάβετε μήπως έχετε κάτι «μαφιόζικο». Δε θα σκεφτείτε ότι μπορεί να μοιάζετε με τον «Δαυίδ» του Μικελάντζελο, γιατί με τόσα κιλά παραπανίσια μάλλον Δον Κορλεόνε έχετε γίνει.
Αν όμως σας πει: «Σαν Αλβανός μοιάζεις», θα παρεξηγηθείτε.
Ίσως να κρατηθείτε και να μη πείτε στο φίλο σας να πάει να συνουσιαστεί. Αλλά σίγουρα θα πάτε να ρωτήσετε και το έτερον ήμισυ -τη γνώμη της για το κούρεμα σας. Και αν σας πει το ίδιο θα πάτε στην κομμώτρια αποφασισμένος να ξυρίσετε το κεφάλι: Καλύτερα να σας νομίζουν για Χρυσαυγίτη, παρά για Αλβανό.

Παρ’ όλα αυτά, τους Αλβανούς τους συνηθίσαμε. Καταλάβαμε ότι δε διαφέρουν και τόσο από εμάς: Κι αυτοί δουλεύουν για να ταΐσουν την οικογένεια τους. Κι αυτοί πλένουν το αυτοκίνητο τους κάθε Κυριακή. Κι αυτοί ακούνε σκυλάδικα και βλέπουν τούρκικα σίριαλ στην τηλεόραση. Κι αυτοί τσακώνονται για το ποιος θα κεράσει στην παρέα...
Ενσωματώθηκαν πλήρως στην νεοελληνική μιζέρια (θέλουν να γίνουν σαν Αμερικάνοι...)
Δεν τους δεχτήκαμε ούτε –φυσικά- τους υποδεχτήκαμε με ανοιχτές αγκάλες, μόνο τους συνηθίσαμε.

Πόσα χρόνια περάσανε από τη «μαύρη» ‘κεινη μέρα που ο σημερινός πρωθυπουργός -αυτός που διατίθεται ενάντια στους μετανάστες για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη- άνοιξε τα σύνορα για να έρθουν οι Αλβανοί εργάτες και να χτίσουν τη Δανία του Νότου; Είκοσι χρόνια;
Οπότε σε είκοσι χρόνια θα έχουμε συνηθίσει και τους Πακιστανούς;

Ο ρατσισμός των Ελλήνων –που τόσο μας ξάφνιασε- είναι θέμα φτώχιας. Πρωτίστως πνευματικής. Αυτή καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Δε γνωρίζω αν υπάρχει κάποια θεωρία συνωμοσίας πίσω από την πνευματική ισοπέδωση, αλλά σίγουρα υπάρχει η καταναλωτική διαχειραγώγηση:
Ένας κούφιος άνθρωπος θα γεμίσει τα κενά του με γκάτζετ και μοτσαρέλα. Με χλιδάτα φο-μπιζού (made in China) και τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας (made in Germany).
Και όταν ψηφίζει δε θα σκέφτεται τίποτα άλλο από γκάτζετ, μοτσαρέλα, φο-μπιζού και τηλεοράσεις.

Όσο έχει, ο ρηχός άνθρωπος, χρήματα μπορεί να αποδεχτεί τους πάντες: Αλβανούς, Ρωσοπόντιους και Πακιστανούς.
Μόλις του τελειώνουν ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Και τα εξιλαστήρια θύματα, ενός ανθρώπου που έχει μάθει να ζηλεύει τη χλιδή των άλλων, είναι πάντα οι κατώτεροι (οικονομικά).
Δε θα στρέψει την οργή τους προς εκείνους που τον οδήγησαν στη χρεοκοπία, οικονομική και πνευματική. Δεν μπορεί να το κάνει γιατί αυτοί είναι τα είδωλα του: Οι μεγαλοοφειλέτες, οι απατεώνες, οι αστραφτερές μετριότητες των ταμπλόιντ και οι «πόρνες» των media.

«Τι θα γίνεις, Κωστάκη, όταν μεγαλώσεις;» ρωτάει ο πατέρας.
«Ποιητής», λέει ο Κωστάκης. (Το πρωί η δασκάλα τους είχε μιλήσει για τον Ελύτη και ανέφερε το στίχο του: «Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας.»)
Φάπα.
«Οι ποιητές ψωμολυσσάνε», λέει ο πατέρας. «Νομίζεις ότι θα σε ταΐζω μέχρι να πεθάνω;»
Ο Κωστάκης το ξανασκέφτεται. Τι του αρέσει να κάνει;
«Ξυλουργός», λέει μετά.
Πάλι φάπα.
«Τι ξυλουργός;» του λέει ο πατέρας. «Και σε ποιον θα πουλάς; Αφού υπάρχει η ΙΚΕΑ.»
Ο πατέρας δείχνει με τα δύο χέρια: Το σαλόνι θυμίζει τη σελίδα 34 του καταλόγου του ΙΚΕΑ.
«Και ο Χριστούλης ξυλουργός ήταν», διαμαρτύρεται ο Κωστάκης.

Ο πατέρας φωνάζει στη σύζυγο, που κάνει like στις αναρτήσεις των «φίλων» της: «Μαρίκα, σταμάτα να του διαβάζεις ιστορίες από τη Βίβλο. Ντιπ στουρνάρι τον έκανες το γιο σου.»

Ο Κωστάκης –ο οποίος είναι πιο έξυπνος από τους γονείς του- παρατηρεί ότι ο πατέρας του κοιτάζει με προσήλωση την τηλεόραση -ενδιάμεσα στις νουθεσίες.
«Θα γίνω σαν κι αυτόν», λέει και δείχνει έναν «μεγάλο» της μικρής οθόνης.
«Μπράβο, γιε μου», λέει ο πατέρας, «Το ήξερα ότι θα πας μπροστά μια μέρα.»
Ο Κωστάκης φεύγει για το δωμάτιο του. Θα ήθελε να του πει: «δε γαμιέσαι κι εσύ», αλλά είναι πολύ μικρός ακόμα.

Ο Κωστάκης θα μεγαλώσει σε μια ρημαγμένη χώρα –σε μια Έρημη Χώρα. Θα μάθει ότι η απατεωνιά είναι το άλλο πρόσωπο της περηφάνειας. Ότι οι ξένοι φταίνε που ο πατέρας του είναι άνεργος και η μητέρα του δουλεύει για 400 ευρώ. Ότι η τέχνη είναι μια πλούσια «κυρία» που τραγουδάει χωρίς κυτταρίτιδα και ότι το κοτόπουλο είναι ένα πράγμα μέσα σε πλαστικό που έχει γεύση... πλαστικού. Ότι οι άντρες δεν πλένουν πιάτα και ότι οι πρωθυπουργοί νίπτουν τας χείρας τους στο τέλος της θητείας τους. Θα μισήσει το σχολείο, θα μισήσει τους αλλοδαπούς, θα μισήσει τον εαυτό του. Όλοι οι ξένοι θα του φαίνονται ίδιοι και δε θα ακούσει ποτέ ένα κονσέρτο για πίπα και ορχήστρα (ούτε καν ένα τραγούδι από τη Φαραντούρη).

Όμως υπάρχει η περίπτωση, όταν θα μπει στην εφηβεία και θα θελήσει να αντιταχτεί σε όσα του μάθανε, σε όσα του παραδώσανε, να πει στ’ αλήθεια στους γονείς του και σε όλο το κόσμο: «Δε γαμιέστε κι εσείς...»
Και να γίνει ποιητής.

Αν και το πιο πιθανό είναι να γίνει αστυνομικός, όχι επειδή έχει πολύ μίσος μέσα του, αλλά –πολύ απλά- επειδή οι αστυνομικοί πληρώνονται όσο «σπουδάζουν» και ο πατέρας του –καθότι άνεργος ή αυτόχειρας- δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις σπουδές που θα τον έκαναν σαν εκείνον τον «μεγάλο» της μικρής οθόνης.

Είναι πολύ βαρύ το χρέος –αλληγορικό και κυριολεκτικό- που φορτώνουμε στα παιδιά μας, ενώ εμείς συναινούμε και κάνουμε πίπες (όχι το μουσικό όργανο) στους χρεωστές μας και τους αιρετούς υπαλλήλους τους.

Και, ως πατέρας, ο Γελωτοποιός εύχεται μια μέρα να του πει ο έφηβος γιος του: «Τα γαμήσατε όλα... Σας γαμήσανε όλοι... Τη δικιά μου υπερηφάνεια δε θα τη γαμήσει κανείς!»

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

δελτία τρομοκρατίας

Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ...



Δεν προλαβαίνω ν΄ακούω δελτία τρομοκρατίας καθημερινά από φίλους. Τι είναι τα δελτία τρομοκρατίας? Ξυπνάει κάποιος το πρωί και μέχρι να κοιμηθεί το βράδυ (αν τα καταφέρει) δέχεται συνεχείς εκβιασμούς από χίλιες δυο μεριές. Από την εργοδοσία του, την εφορία, τη ΔΕΗ, τη Τράπεζα, τον τάδε τοκογλύφο...http://vasiliskos2.blogspot.gr/2012/08/blog-post_29.html

Δεν ξέρω σε τι κόσμο ζουν μερικοί, στο δικό μου όμως βλέπω ανθρώπους που χάνουν την ανάσα τους. Νομίζω πως καθώς μου μιλάνε θα σκάσουν στα χέρια μου. Στη κυριολεξία.  Χωρίς ίχνος υπερβολής. Βλέπω φίλους να κοιμούνται με χούφτες χάπια πλέον. Άλλους να είναι τα μάτια τους συνέχεια πρησμένα από την αϋπνία και το κλάμα. Νύχια καταφαγωμένα. Μαλλιά ξεριζωμένα. Γεμάτοι τικ, να παραμιλάνε. Γεμάτοι φοβίες, με διάφορες αρρώστιες να τους καλωσορίζουν στην εποχή της φρίκης. Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο καιρό απλά δούλευαν, είχαν φτιάξει το πολύ πολύ ένα σπίτι, κι είχαν αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Το όλοι μαζί τα φάγαμε σ΄αυτούς τους φίλους ήταν ένα σπίτι με δάνειο κι ένα αυτοκίνητο με leasing. Και μια δουλειά  για να τα πληρώνουν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το μπαμπούλα που βγήκε ακάλεστος από τις ντουλάπες τους. Τους κατά συρροή δολοφόνους του κρατικού μηχανισμού, των τραπεζών, των μαυραγοριτών, των τοκογλύφων.
Ορδές που τους κυνηγάνε για να τους κόψουν μια λίβρα κρέας....

Πλήρωσε γιατί θα σου κόψουμε το ρεύμα. Πλήρωσε γιατί θα σου παρακρατήσουμε από το μισθό. Πλήρωσε γιατί θα σε χώσουμε μέσα. Δούλεψε περισσότερο γιατί θα σε πετάξουμε έξω. Δέξου να δουλεύεις με λιγότερα γιατί αλλιώς σπίτι σου. Μια λίβρα κρέας από όπου νάναι. Κατά συρροή δολοφόνοι που έχουν για ορεκτικό τη νεολαία, για κυρίως πιάτο τις ενδιάμεσες ηλικίες και για επιδόρπιο τα γεροντάκια. Όχι εκείνους που μαζί τα φάγανε. Τους άλλους, που τους τρώνε τη σάρκα από την ώρα που γεννήθηκαν. Τους μαζί τα φάγαμε κοιτάνε να τους περισώσουν πάση θυσία. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το φάγαμε τόσο ανέγγιχτος μένει ο φαγάνας.

Νέοι που πρωτοβγαίνουν στη δουλειά, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, ασθενείς και πληθυσμοί με ιδιαίτερες ανάγκες είναι το πιάτο.  Άνθρωποι που δεν ήταν αρκετά διεφθαρμένοι, που δεν ήταν αρκετά κλέφτες, που δεν ήταν αρκετά ξεφτιλισμένοι, που δεν ήταν αρκετά φιλοτομαριστές. Αυτή τη στιγμή γύρω μας αρκεί να δεις ποιοι άνθρωποι δυστυχούν για να καταλάβεις ποιοι είναι άνθρωποι... Γιατί φυσικά στους ανθρώπους με το Α να είναι ευδιάκριτο, δεν εννοώ τις κάθε είδους κουραδομηχανές που περιφέρουν την ύπαρξή τους μάταια, αφήνοντας την ενοχλητική τους δυσωδία επάνω μας. (θα ήταν τεράστιος ο κατάλογος αν τους απαριθμούσα όλους,...)  Αυτοί ζουν στο κόσμο τους (ακόμα). Μια χαρά τη βγάζουν. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος ακριβώς στα μέτρα κάθε αγύρτη.  Κάθε κενού δοχείου. Κάθε αρρωστημένου νάρκισσου. Κάθε διεφθαρμένου. Κάθε ανόητου.

Οι κατεργάρηδες έχουν καταφέρει ακόμα και να προκαλέσουν τύψεις στα θύματα. Σαν κατεργάρηδες που είναι. Έχουν πείσει το κοσμάκη πως είναι ένα είδος τιμωρίας αυτό το αίσχος γιατί δεν ήταν καλά παιδιά στη τάξη.  Σπέρνουν απόγνωση και διχόνοια ταυτόχρονα. Φτωχοποίηση κι ενοχή αντάμα. Δυστυχία και μίσος , φονική συνταγή. Ας μην έπαιρνες κάρτες, ας μην  ξανοιγόσουν, ας μην στιγμωνόσουν στο δημόσιο, ας μην έφτιαχνες αυθαίρετο, ας μην έπαιρνες αυτοκίνητο, ας μην ξανοιγόσουν με τις σπουδές των παιδιών, ας μην έκλεβες στο ζύγι,Οι κατεργάρηδες. Λες και το κράτος ήταν τόσο άρτια και αγγελικά πλασμένο που αν τα απλά ανθρωπάκια δεν έκαναν όλα αυτά θα τους τα παρείχε για τη καλή τους διαγωγή τσάμπα. Λες κι αν κάποιος δεν έπαιρνε κάρτες θα μπορούσε ποτέ να δει δώσει κάτι περισσότερο στην οικογένειά του από τη μιζέρια που του είχαν προδιαγράψει σαν μέλλον, με τους υπέροχους μισθούς που είχαν ορίσει. Λες κι αν ο υπάλληλος ήταν συνεπής κι έντιμος δεν θα παρέλαζαν δίπλα του οι υψηλά ιστάμενοι με τις βαλίτσες γεμάτες μίζες γιατί θα τον ντρεπόντουσαν για την τιμιότητά του. Λες κι αν ήταν πιο επιμελής θα ανέβαινε εκείνος με την αξία του κι όχι ο άχρηστος κουμπάρος, ή η αστοιχείωτη γκόμενα. Λες και η αγυρτεία, η απατεωνιά, η κατεργαριά, η ατιμία και η διαφθορά ξεκίνησαν μόλις ο πρώτος μπακάλης δεν έκοψε απόδειξη για τη ρέγκα που πούλησε.Κατεργάρηδες.

Εκείνους που ψιλόχεσαν τη φωλίτσα τους – για να τη βγάλουν καθαρή – τους έχουν πείσει πως έχουν κάνει κάτι χειρότερο από το προπατορικό αμάρτημα, πως ήταν η μελανή κηλίδα σε ένα άσπιλο κόσμο. Κι εκείνοι που δεν λέρωσαν καν τη φωλιά τους και φυλάγανε το κούτελο, τώρα βγάζουν κέρατα για να εκδικηθούν γιατί νοιώθουν κορόιδα. Κι αυτό χορεύει μόνος, γιατί είναι ο δολοφόνος, όπως έλεγε ένα παλιό παιχνιδάκι. Κατεργάρηδες.

Τι να πω στους φίλους που χάνονται?... Μια συμβουλή μόνο σε πρώτη φάση. Όποιο κτήνος σας εκβιάσει λέγοντας αν δεν μου κάνεις αυτό θα σου κάνω... να τον κοιτάτε στα μάτια με θάρρος, και να του λέτε «θα μου κάνεις τι?» Απαιτήστε με θράσος να σας πει ξεκάθαρα τι θα σας κάνει. Χωρίς να φοβάστε τίποτα. Ίσως ανακαλύψετε πως όλος αυτός ο συρφετός ένα είδος ανθρώπου φοβάται μόνο. Εκείνον που δεν φοβάται. Τις περισσότερες φορές είναι τόσο σίγουρος για το φόβο σας αυτός που σας εκβιάζει, που αν ορθώσετε λόγο και ανάστημα απέναντί του, θα μείνει μαλάκας χωρίς να καν να τολμήσει να ολοκληρώσει τον εκβιασμό του. 

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να σας χτυπήσει στ΄αλήθεια εκεί που πονάτε. Σ΄αυτή τη περίπτωση φροντίστε να απαλαχτείτε σύντομα – όσο είναι εφικτό – από όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνιδάκια. Συνηθίστε να κοιμάστε χωρίς το αρκουδάκι σας, γιατί ο μπαμπούλας έχει βγει ήδη από τη ντουλάπα κι ετοιμάζετε να σας βουτήξει τα παιχνιδάκια  σας, εφόσον ξέρει πως αυτά είναι όλος σας ο κόσμος.

Φτιάχτε έναν άλλο κόσμο που δεν έχει υπολογίσει και ξαφνιάστε τον.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Αναρχία. με λένε











Ζήσε τη δική σου ζωή

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7028.html-Γιατί παρατάς τις ανοιχτές λεωφόρους γι αυτό το στενό και κακοφτιαγμένο δρομάκι; Ξέρεις στ αλήθεια, κοριτσάκι, που πηγαίνεις; Μπορείς κάλλιστα να βρεθείς σε μια απρόσμενη άβυσσο. Κανείς, ούτε καν οι εγκληματίες, δεν τολμούν να κατεβούν σ’ αυτή. Μείνε στον φαρδύ, άνετο δρόμο που παίρνει όλος ο κόσμος, γιατί όχι; Μείνε στο γνωστό και χιλιοπερπατημένο μονοπάτι με τις πινακίδες του και τα σήματά του. Είναι τόσο βολικό κι ευχάριστο να πηγαίνεις πάνω κάτω σ αυτό!
-Είναι που έχω βαρεθεί την αποπνιχτική σκόνη, την χιλιοπατημένη διαδρομή που ακολουθούν οι άλλοι. Σιχάθηκα τους δυσκίνητους οδηγούς του και τους βιαστικούς διαβάτες. Την μονοτονία των περαστικών, τις κόρνες των αυτοκινήτων κι αυτά τα δένδρα που παρατάσσονται δεξιά κι αριστερά σαν στρατιώτες. Θέλω να αναπνεύσω ελεύθερα, όπως μου αρέσει, να ζήσω τη δική μου ζωή.


-Δε θα τα καταφέρεις ποτέ να ζήσεις έτσι, καημένο κορίτσι. Είναι μια χίμαιρα. Τα χρόνια που φεύγουν θα σε γιατρέψουν αργά ή γρήγορα απ’ την επιθυμία αυτή. Πάντοτε ζούμε σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον, για τους άλλους, κι αυτοί, ως αντάλλαγμα ζούνε σ’ ενα βαθμό για μάς. Αυτός που σπέρνει το σιτάρι δεν είναι ο ίδιος με εκείνον που φτιάχνει το ψωμί. Κι ο ανθρακωρύχος δεν είναι ο ίδιος που οδηγεί το τραίνο. Η ζωή στην κοινωνία είναι ένα σύμπλεγμα από περίπλοκους ανθρώπινους μηχανισμούς, η λειτουργία των οποίων απαιτεί τεράστια επαγρύπνηση και χρειάζεται μεγάλη δέσμευση και ατέλειωτη προσοχή. Σκέψου μόνο το χάος που θα επικρατούσε αν ο καθένας ζούσε όπως ήθελε! Θα ήταν μια κόλαση αν ο καθένας κατέβαινε σ’ έναν δρόμο που δεν περνούσαν οι διαβάτες, που μόνο κακοί σπόροι φύτρωναν στραβά, και που κανείς δε θα ‘ξερε που οδηγεί.


-Α, γέρο! Είναι αυτή η πολυπλοκότητα της κοινωνικής ζωής που με τρομάζει. Ασφυκτιώ στην υποχρέωση να εξαρτώμαι από τον διπλανό μου, μια υποχρέωση που κάθε μέρα που περνά με βαραίνει, πάνω στη θέλησή μου να ζήσω όπως επιθυμώ. Και με μισή καρδιά αντικρίζω την προοπτική να ζήσω όπως οι άλλοι, να ζήσω για τους άλλους. Θέλω να μπορώ να γεμίζω άπληστα το στόμα μου χωρίς να θεωρούμαι κάποιο κακομαθημένο παλιόπαιδο. Να μπορώ να βουτάω και να ξαπλώνω στο γρασίδι χωρίς το φόβο κάποιου φύλακα ή της αστυνομίας. Αγαπώ τις ρίζες, τα δένδρα, τα πλάσματα του δάσους, τα μούρα και τους θάμνους σ’ αυτό το μονοπάτι χωρίς έξοδο. Τι να το κάνω το παντεσπάνι και τα παλάτια, στη συντροφιά των οποίων νιώθω μονάχα αηδία; Γιατί να νοιαστώ πού πηγαίνω; Ζω για το σήμερα, αδιαφορώ για το αύριο.
-Ω, μικρό κορίτσι! Κι άλλοι πριν από σένα μίλησαν με τα ίδια λόγια, και όπως εσύ, ξεκίνησαν για το άγνωστο. Δεν γύρισαν ποτέ από αυτό το ταξείδι. Πολύ καιρό αργότερα, στα ίδια μονοπάτια, που έχουν τώρα σιγά-σιγά σβηστεί, και στα ίδια ξέφωτα, τώρα χορταριασμένα, μικρά βουνά από κόκκαλα έχουν βρεθεί, εδώ κι εκεί. Αυτό έμεινε από κείνους. Χωρίς αμφιβολία, έζησαν τις ζωές τους, αλλά με τί κόστος; Και για πόσο καιρό; Ρίξε μια ματιά σ’ αυτούς τους πανύψηλους πύργους, τους πυκνούς καπνούς που βγαίνουν από μέσα τους. Είναι οι καμινάδες των σπουδαίων εργοστασίων που έστησε η ανθρωπότητα. Μέσα τους, εκατομμύρια ανθρώπων εργάζονται, σ’ αυτά τα φρεσκοπλυμμένα, ευάερα και εξαεριζόμενα δωμάτιά τους, με τις θαυματουργές μηχανές που προσφέρουν σ’ εμάς τους ανθρώπους τις πιο υψηλές τιμές. Κι όταν η νύχτα πέσει, αυτοί οι απλοί άνθρωποι, γεμάτοι ικανοποίηση από την σκληρή δουλειά της μέρας, κι ευγνωμοσύνη για το τίμιο ψωμί που κέρδισαν με τον ιδρώτα των μετώπων τους, γυρίζουν τραγουδώντας στα ταπεινά σπιτάκια τους, όπου τους περιμένουν οι αγαπημένοι τους. Ρίξε μια ματιά σ εκείνο το ορθογώνιο κτίριο, με τις μακρόστενες αίθουσες και τα φαρδιά παράθυρα: Αυτό είναι το σχολείο, όπου ανιδιοτελείς καθηγητές προετοιμάζουν μικρά παιδιά σαν εσένα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τις ζωής. Μικρά πλασματάκια που προοδεύουν μόνο μέσα στο σχολείο. Δεν ακούς τις χαριτωμένες φωνούλες τους που επαναλαμβάνουν το μάθημα της προηγούμενης μέρας που έχουν αποστηθίσει;
Ο ήχος αυτών των κουδουνιών-σαν του πραγματικού στρατού-κι αυτοί οι μετρημένοι βηματισμοί, που σύντομα θα επαναλαμβάνονται στις στροφές του δρόμου λίγο πιο πέρα, σε περιμένει, να φέρεις στον κόσμο μια μικρή στρατιά από αγόρια και κορίτσια που περπατούν με τη σημαία περήφανη μπροστά τους, παιδιά που θα μείνουν εκεί μέχρι να μάθουν επαρκώς πως να πεθαίνουν για την πατρίδα, το έθνος τους, και όποια νέα απειλή τους βάλουν στο μυαλουδάκι τους. Δεν καταλαβαίνεις μήπως πως έτσι προχωρά η ανθρωπότητα προς την Πρόοδο, όταν ο καθένας τους εργάζεται στη δική του εξειδικευμένη θέση, σύμφωνα με τις ικανότητές του; Υπάρχουν, αναμφισβήτητα, δικαστήρια και φυλακές, αλλά αυτά προορίζονται για τους δύστροπους, για τους ελάχιστους απείθαρχους που τα κάθιστούν αναγκαία. Ανεξάρτητα από τις συνέπειές της, η εφαρμογή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων πήρε αιώνες ολόκληρους. Είναι ο πολιτισμός μας αυτός, ατελής ίσως αλλά τελειοποιήσιμος, από την επιρροή του οποίου δε θα μπορέσεις να διαφύγεις, εκτός αν βουτήξεις σε τόσο ανεξερεύνητα βάθη.

-Μέσα στα αμέτρητα εργοστάσια και τα εργαστήρια που λες, δεν βλέπω παρά στρατιές από σκλάβους, να εκτελούν μονότονα, σαν να ήταν κάποιο θρησκευτικό καθήκον τους, τις ίδιες κινήσεις μπροστά από τις ίδιες μηχανές, σκλάβοι που έχουν χάσει κάθε πρωτοβουλία και που η δική τους ενέργεια χάνεται όλο και περισσότερο, μέρα με την ημέρα, καθώς μέρα με τη μέρα μου φαίνεται όλο και λιγότερο πιστευτό ότι αυτά τα καθήκοντα είναι απαραίτητες συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Από πάνω μέχρι κάτω, από τις διευθυντικές ιεραρχίες ακόμα το μόνο που ακούγεται είναι ένα επιφώνημα πνιγμού, της ατομικής πρωτοβουλίας. Και βέβαια, σαν πέσει η νύχτα μπορώ να ακούσω τους εργάτες να τραγουδούν, αλλά με πικρά λόγια, και μόνο αφού σταματήσουν σε μια από τις αμέτρητες ταβέρνες που υπάρχουν γύρω απ’ τα εργοστάσια. Οι φωνές που βγαίνουν από τα σχολεία είναι η ταλαίπωρη βοή θλιμμένων, κουρασμένων παιδιών που μετά βίας συγκρατούν την επιθυμία τους να τρέξουν, να πηδήξουν φράχτες και τοίχους, να σκαρφαλώσουν στα δένδρα. Κάτω από τις στολές των στρατιωτών σας βλέπω μόνο κάποια όντα που έχουν εκμηδενίσει κάθε αίσθησης προσωπικής αξιοπρέπειας μέσα τους, ώστε να πειθαρχήσουν στην επιθυμία, να εξοντώσουν την ενέργεια, να περιορίσουν την επιθυμία: αυτές είναι οι προσταγές της κοινωνίας σας, αυτές είναι οι αρρώστιες από τις οποίες υποφέρουν οι άνθρωποι προκειμένου να επιβιώσει η κοινωνία αυτή. Και είναι ο φόβος σας, για όσους δε δέχονται να προσαρμοστούν, τόσο μεγάλος που τους καταδικάζεται στην θλιβερή σκιά των φυλακών.
Ανάμεσα στον “πολιτισμένο άνθρωπο” του εικοστού αιώνα, του οποίου η μέγιστη έγνοια είναι να αποφύγει την αναγκαία προσπάθεια για να διεκδικήσει την ύπαρξή του, και του ανθρώπου “των σπηλαίων”, ποιός κερδίζει; Ο τελευταίος αυτός, δεν είχε φόβο για τον κίνδυνο. Δεν γνώριζε το εργοστάσιο ή τα στρατόπεδα, τις ταβέρνες ή τα μπορδέλα, τις φυλακές ή τα σχολεία. Έχετε διατηρήσει, ίσως τροποποιώντας τις λίγο, επιφανειακά, τις προκαταλήψεις και τις προλήψεις των ανθρώπων αυτών που αποκαλείτε “άγριους”. Υστερείτε όμως στην ενέργεια, την αξία και την ειλικρίνειά τους.


-Κοίταξε, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι συνολικά στην κοινωνία μας υπάρχουν μερικά σκούρα σημεία. Όμως υπήρξαν φιλότιμοι άνθρωποι που προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα, για ακόμα μεγαλύτερη ισότητα και δικαιοσύνη στην λειτουργία της. Επιρρεάζουν άλλους αγωνιστές, και ίσως μια μέρα θα είναι η αδιαμφισβήτητη πλειοψηφεία. Δεν χρειάζεται να μπερδεύεσαι σε διαδρομές εκτός τόπου και χρόνου. Απεναντίας, κράτα τις αξίες σου, μπες στην μέθοδο. Πίστεψέ με είμαι ένας έμπειρος γέρος. Η επιτυχία δεν πηγαίνει παρά σ αυτούς που την επιδιώκουν συστηματικά. Η επιστήμη μας διδάσκει ότι είναι απαραίτητο να ρυθμίζεται η ζωή. Υγειινολόγοι, βιολόγοι και γιατροί θα σου παρέχουν στ όνομά της τις θεραπείες που χρειάζεσαι για να την επιτείνεις, καθώς και την ευτυχία σου. Να μην έχουν εξουσία, πειθαρχία, κι έναν σκοπό είναι ότι χειρότερο.


-Δεν έχω ανάγκη, ούτε και θέλω την πειθαρχία σου. Με όλο το σεβασμό στην εμπειρία μου, θέλω να την κρατήσω για τον εαυτό μου. Από αυτήν, κι όχι από σένα προέρχονται όλοι οι κανόνες της ζωής μου. Θέλω να ζησω τη δική μου ζωή. Οι σκλάβοι και οι υποτακτικοί με τρομοκρατούν. Μισώ αυτούς που εξουσιάζουν, όσο σιχαίνομαι κι αυτούς που αφήνουν να τους εξουσιάζουν. Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο, δεν αξίζει παραπάνω από αυτόν που το κρατάει. Αγαπώ τον κίνδυνο, το άγνωστο, η αβεβαιότητα με γοητεύει. Είμαι κυριευμένος από μια αγάπη για την περιπέτεια, δεν δίνω δεκάρα για την επιτυχία. Μισώ την κοινωνία σας, των γραφειοκρατών και των υπαλλήλων, των εκατομμυριούχων και των ζητιάνων. Δε θέλω να προσαρμοστώ στα υποκριτικά σας έθιμα ή στις ψευτο-ευγενικούς σας τρόπους. Θέλω να βιώσω τον ενθουσιασμό μου στο πιο αμόλυντο, δροσερό αεράκι της ελευθερίας. Οι δρόμοι σας, τραβηγμένοι σύμφωνα με το σχέδιο, βασανίζουν την όρασή μου, και τα πανομοιότυπα κτίριά σας κάνουν το αίμα στις φλέβες μου να βράζει από ανυπομονησία. Κι αυτό μόνο είναι αρκετό για μένα.
Θα ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι, σύμφωνα με τα δικά μου πάθη, αλλάζοντας αδιάκοπα τον εαυτό μου, δε θέλω αύριο να είμαι όπως τώρα. Ξεφεύγω και δεν αφήνω τα φτερά μου έρμαιο στα ψαλίδια κανενός. Είμαι ο έρωτας. Προχωρώ, αιώνια παθιασμένος, αναφλέγομαι απ’ τη θέληση να δωθώ στον κόσμο, στον πρώτο αληθινό άνθρωπο που θα με πλησιάσει, στον κουρελιασμένο ταξιδιώτη, αλλά ποτέ στον σοβαρη και φρόνιμη γυναικα που θα κανονίσει το εύρος της πορείας μου. Ούτε στον επιστήμονα που θέλει να αλυσσοδέσει το μυαλό μου με τύπους και κανόνες. Δεν είμαι διανοούμενος, είμαι ένα ανθρώπινο ον,που πάλλεται ολόκληρο μπρος στις ορμές της φύσης και στα λόγια του έρωτα. Μισώ κάθε δεσμό, κάθε περιορισμό, μ αρέσει να περπατώ μόνος μου, γυμνος, αφήνοντας τις ακτίνες του φλεγόμενου ήλιου να χαιδεύουν τη σάρκα μου. Και, ω γέροντα, θα στεναχωρηθώ τόσο λίγο όταν η κοινωνία σας σπάσει σε χίλια κομμάτια, και μπορέσω πια να ζήσω πλήρως τη δική μου ζωή.


-Ποιος είσαι, πώς σε λένε, και προβάλεις σαν μυστηριώδες και άγριο ένστικτο;


-Με λένε Αναρχία.



[Η αγγλική μετάφραση έγινε από το βιβλίο: Emile Armand - Realism and Idealism Mixed. Πρώτη δημοσίευση: International Library, Paris, 1926]


[Μετάφραση στα αγγλικά: JML - Live Free Or Die Trying!]


[Μετάφραση στα ελληνικά: Δ., Αύγουστος 2007] //


από Πρακτορείο Rioters



"Crazy"

 http://zbaro.blogspot.gr/2011/07/emile-armand.html

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Occupy Athens – κάποιες πρώτες βασικές θέσεις για το πολιτειακό και τους δημοκρατικούς θεσμούς

Βασικές αρχές και θέσεις για τη δημοκρατία
http://eagainst.com/articles/occupy-athens2/Πριν προσδιορίσουμε το πως αντιλαμβανόμαστε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολιτικό σύστημα/καθεστώς (democracy), οφείλουμε να θέσουμε την εξής παραδοχή: Πρώτον, οι πολίτες (και προφανώς οι πολίτιδες) είναι καθόλα ικανοί να ασχοληθούν με τα κοινά προβλήματα και δεύτερον μόνο αυτή η ενασχόληση θα τους κάνει ικανούς/ες να βρουν και τις καλύτερες δυνατές λύσεις. Τέλειες λύσεις δεν υπάρχουν. Από την άλλη, το αντιπροσωπευτικό – ολιγαρχικό σύστημα (republic) που διεθνώς αποκαλείται “δημοκρατία”, βασίστηκε ιστορικά στην ακριβώς αντίθετη παραδοχή: ότι δηλαδή, πρώτον, οι πολίτες  δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, και δεύτερον δεν είναι ικανοί να δώσουν λύσεις στα κοινά προβλήματα. Έτσι άρχισε αυτό που θα λέγαμε η επαγγελματοποίηση της πολιτικής (το επιχείρημα ότι η -άμεση- δημοκρατία δεν είναι πραγματοποιήσιμη στις μεγάλες και πολυάνθρωπες σύγχρονες κοινωνίες των Εθνών-κρατών, εμφανίστηκε πολύ αργότερα). Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με τ’όνομά τους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι όλοι/ες μας έχουμε συμβάλλει, λιγότερο ή περισσότερο, στη συντήρηση της κομματοκρατίας και των επαγγελματιών της πολιτικής.
Από την πρώτη στιγμή η κίνησή μας στήριξε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας και της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας, όπως έκαναν πέρσι το καλοκαίρι οι πλατείες της χώρας και όπως κάνει σήμερα το διεθνές κίνημα Occupy.  Άμεση δημοκρατία είναι για εμάς η μία και μοναδική δημοκρατία της γενικής συνέλευσης, της κοινής διαβούλευσης και της απόφασης των πολιτών για τα κοινά πράγματα.  Εκείνο που έχει σημασία να τονιστεί, είναι η αρχή στην οποία στηρίζεται η άμεση δημοκρατία.
Η αρχή αυτή είναι η απόλυτη πολιτική ισότητα όλων των πολιτών. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα αναγνωρίζει την ισότητα αυτή, αλλά μόνο μερικά και συνεπώς ακυρωτικά. Δηλαδή, όλοι/ες είναι ίσοι να ψηφίζουν για να εκλέξουν όμως τους αντιπροσώπους τους, οι οποίοι τελικά είναι και οι μόνοι που αποφασίζουν. Απόλυτη πολιτική ισότητα δεν σημαίνει να γράψουμε όλοι καλά ποιήματα ούτε να τρέξουμε τα εκατό μέτρα σε δέκα δευτερόλεπτα. Σημαίνει να πούμε: θέλουμε να ανοίξουμε και να συζητήσουμε το τάδε θέμα και όλες/οι μπορούμε να έχουμε ισότιμη γνώμη για αυτό.                                                                                                                             
Η απόλυτη πολιτική ισότητα όλων των πολιτών σημαίνει ότι όλες/οι θέτουμε προς δημόσια διαβούλευση και αποφασίζουμε για όλα τα κρίσιμα πολιτικά θέματα, δηλαδή για όλα τα θέματα που αφορούν τη ζωή μας.  Από τη στιγμή που θέτουμε αυτή την αρχή, η οποία για εμάς είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη, και μπορεί να γίνει για όλες/ους, δεν τίθεται καν το θέμα αν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αφού θέτουμε και αποδεχόμαστε την αρχή, θα κάνουμε τα πάντα, μέσα στα πλαίσια της δημιουργικότητας και της πολιτικής ανυπακοής και θα βρούμε τους τρόπους να την υλοποιήσουμε στην πράξη.
Άμεση δημοκρατία, για ποιους στόχους ;
Από τη στιγμή που υιοθετούμε ως κεντρικό αίτημα και σύνθημα την άμεση δημοκρατία, όλα αλλάζουν. Αρνούμαστε, στην πράξη όμως, τη λογική της καθεστηκυίας πολιτικής, που θέλει πολίτες-ψηφοφόρους, και προσπαθούμε να γίνουμε όλες/οι πολίτες υπεύθυνοι, δημοκρατικοί, δημιουργικοί και ευφάνταστοι. Ξέρουμε ότι τα προβλήματα είναι πολλά και δύσκολα, αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι με τον σεβασμό και την κοινή διαβούλευση, είναι δυνατό να αναδυθεί μια συλλογική πολιτική σοφία και με τις δημοκρατικές διαδικασίες να προταθούν και να υλοποιηθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις. Από όλες/ους και για όλες/ους.
Αν αρνούμαστε την καθεστηκυία πολιτική και τα κόμματα, σημαίνει ότι θεωρούμε συνολική την ευθύνη τους για τη σημερινή συνολική κατάσταση της κοινωνίας, και καθολική την αδυναμία τους να αλλάξουν την κοινωνία και τη ζωή μας. Η δημιουργία μιας νέας πολιτικής είναι αναγκαία. Χωρίς αυτό να είναι δυνατό να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, η νέα αυτή πολιτική πρέπει να θέσει το κεντρικό ζήτημα της σημερινής κοινωνίας που είναι, κατά τη δική μας γνώμη, το ζήτημα του νοήματος της ζωής μας. Με άλλα λόγια, μια νέα δημοκρατική πολιτική που να τιμά το όνομά της και να ασκείται μέσα στο πλαίσιο της άμεσης δημοκρατίας, οφείλει να θέσει άφοβα το εξής γενικό ερώτημα: σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζούμε; Θέλουμε να ζούμε στη σημερινή κοινωνία που έχει ως κεντρικό κίνητρο την ανάπτυξη και την ευμάρεια, την υλική βέβαια, ή θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία που μπορεί να θέσει άλλα κίνητρα;  Θέλουμε το νόημα της ζωής μας να εξαντλείται στο καθημερινό τρέξιμο (rat race), που τελικά είναι τρέξιμο ζωής, ή θέλουμε κάτι άλλο, και η καθεμία και ο καθένας τελικά να δίνει ο ίδιος, όποιο νόημα θέλει στη ζωή του και να ζει μια ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή μέσα σε ένα ελεύθερο, δημιουργικό και αξιοπρεπές περιβάλλον; Δεν είναι ερωτήματα που μερικοί θα ονομάσουν υπαρξιακά, διότι δήθεν άλλα προέχουν σήμερα. Κεντρικό ερώτημα της δικής μας προσέγγισης είναι το ακόλουθο: πώς φτάσαμε εδώ; Πώς φτάσαμε εδώ, όχι όμως με την τελείως στενή οικονομική σκοπιά, αλλά από κάθε άποψη. Και είναι δυνατό να βγούμε από τη δυσκολία μόνο με κάποια οικονομικά μέτρα, χωρίς μια καθολική προσπάθεια κριτικής και αυτοκριτικής ανάλυσης, και τη δημιουργία μιας γενικής θέλησης για το ξεπέρασμα της μίζερης ζωής μας;
Η μιζέρια αυτής της ζωής δεν είναι ούτε αποκλειστικά ούτε κυρίως οικονομική. Είναι μιζέρια πολιτική, δηλαδή αδυναμία να είμαστε κύριοι της μοίρας μας και της ζωής μας. Είναι μιζέρια ερωτική, δηλαδή αδυναμία να ζήσουμε ελεύθερα και ολόπλευρα  ένα από τα ωραιότερα πάθη που έχει να ζήσει ο θνητός άνθρωπος. Είναι μιζέρια γενικότερα ανθρώπινων σχέσεων, δηλαδή έλλειψη της ειλικρίνειας, της αλληλεγγύης, του διαλόγου, της επιείκειας, που χρειάζεται να χαρακτηρίζουν την κοινωνική συμβίωση. Είναι μιζέρια δημιουργικότητας, δηλαδή πλήρης φυλάκιση σε μια δουλειά-δουλεία, η οποία τις περισσότερες φορές δεν έχει κανένα άλλο σκοπό και στόχο παρά να βγάλουμε τα προς το ζην. Είναι μιζέρια διανοητική, δηλαδή έλλειψη χρόνου και διάθεσης να ασχοληθούμε με τη ζωή του πνεύματος, να διαβάσουμε, να γράψουμε, να καλλιεργηθούμε, να γίνουμε πολύπλευρα και κριτικά πνεύματα. Είναι μιζέρια αισθητική, αδυναμία να αναδείξουμε την ομορφιά σε κάθε πτυχή της ζωής μας και της δημιουργικότητάς μας. Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας, έλεγαν και έκαναν οι Αθηναίοι που τόσο συχνά τους επικαλούνται οι πατριδοκάπηλοι. Και βέβαια είναι μιζέρια οικολογική, δηλαδή έλλειψη φύσης καθαρής και αμόλυντης. Είναι, και τι δεν είναι;
Η πιο καταστροφική λειτουργία της καθεστηκυίας πολιτικής και των φορέων της, στους οποίους συμπεριλαμβάνουμε και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι η πλήρης αλλοτρίωση που έχει καταφέρει να επιβάλλει στην πολιτική: άλλα είναι τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και των ανθρώπων και άλλα τους προτείνει να συζητούν και να προσπαθούν να λύσουν. Στη συνείδηση των περισσότερων, πολιτική είναι τα μικροπολιτικά – παρασκηνιακά παιχνίδια, η τεχνητή πόλωση και οι κοκορομαχίες που παρακολουθούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων. Χωρίς ουσία και νόημα, μόνο για το θέαμα.
Πώς θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την άμεση δημοκρατία;
Η άμεση δημοκρατία είναι έργο μακράς πνοής. Ο σπόρος όμως έχει ήδη ριχτεί. Η διεκδίκησή της μπορεί να γίνει με τη συγκρότηση παντού ανοικτών πολιτικών ομάδων και συνελεύσεων, που θα έχουν ως μοναδικό στόχο την διεκδίκηση της πολιτικής ισότητας όλων των πολιτών. Και φυσικά με τη δικτύωση αυτών των ομάδων αλλά και των ήδη υπαρχουσών λαϊκών συνελεύσεων, οι οποίες το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε τέλμα λόγω της χειραγώγησής τους από συγκεκριμένους πολιτικούς φορείς (της αριστεράς). Όπως και με τη δικτύωση με τις εκατοντάδες σε όλη τη χώρα συλλογικότητες και κινήσεις πολιτών, που λειτουργούν οριζόντια, αδιαμεσολάβητα και αντι-ιεραρχικά.
Η άμεση δημοκρατία απαιτεί μεγάλες θεσμικές αλλαγές σε μια κοινωνία. Και πρωτίστως απαιτεί ριζική αλλαγή των νοοτροπιών. Της λογικής της ανάθεσης, της έλλειψης ατομικής ευθύνης και συλλογικής συνείδησης. Γιατί τελικά η συνείδηση είναι η δεσπόζουσα της Ύπαρξης. Η άμεση δημοκρατία δεν είναι μια συνεχής γενική συνέλευση. Προϋποθέτει όμως μια κοινωνία με μια συνεχή αγορά συζητήσεων επί όλων των θεμάτων. Η αγορά αυτή, στις σημερινές συνθήκες, δεν συγκεκριμενοποιείται αναγκαστικά με έναν τόπο, μια πλατεία, κλπ. Κάθε μέσο δημοκρατικής επικοινωνίας των πολιτών μπορεί να συμβάλει. Zoύμε στην ψηφιακή εποχή και τα οφέλη αυτής της τεχνολογικής κατάκτησης, μπορούμε και επιβάλλεται να τα εκμεταλλευτούμε.
Βασικός στόχος μας είναι η ριζική πολιτειακή πολιτειακή αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος, να προέλθει μέσα από την ενεργοποίηση δημοκρατικών συνελεύσεων, στις οποίες θα συμμετέχουν όλες και όλοι οι πολίτες της χώρας. Και τελικά μέσα από τη συγκρότηση λαϊκής συντακτικής συνέλευσης. Η κοινωνία αφού η ίδια τα συζητήσει, θα ανοίξει τα μεγάλα και μικρότερα ζητήματα. Δεν αναγνωρίζουμε σαν κανέναν φωστήρα/αντιπρόσωπο/”ειδικό” το δικαίωμα να καθορίσει τις αλλαγές που χρειαζόμαστε. Οποιαδήποτε συνταγματική αναθεώρηση προβάλλεται ή ακολουθηθεί από την καθεστηκυία πολιτική, θα είναι μια επανάληψη της παρωδίας που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η οποία σε μεγάλο βαθμό -και με τη δική μας ευθύνη- μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Αυτήν την αρχή μας, προσπαθούμε να την προωθήσουμε και σε όλες τις συνελεύσεις και τις συλλογικότητες, στις οποίες μπορεί να συμμετέχουμε. 
Ένα θέμα επίσης, στο οποίο είμαστε ανοιχτοί προς συζήτηση και διαμόρφωση, είναι το ενδεχόμενο συγκρότησης ενός ανεξάρτητου εκλογικού συνδυασμού, ο οποίος θα έχει σαν αποκλειστικό σκοπό την προώθηση του αιτήματος της άμεσης δημοκρατίας και των μεγάλων θεσμικών αλλαγών, που χρειάζεται η κοινωνία μας. Το ίδιο ισχύει και για τις ευρωεκλογές και το καταθέτουμε ως πρόταση προς συζήτηση και στο διεθνές κίνημα. Μιλάμε αποκλειστικά και μόνο για έναν ανεξάρτητο εκλογικό συνδυασμό ad hoc και όχι για κόμμα, με την πεποίθηση ότι τα κόμματα είναι μια διχαστική, ξεπερασμένη και φθαρμένη μορφή άσκησης πολιτικής. Και με την ιστορική τελικά εμπειρία που δείχνει, ότι όποιοι ανακατεύονται στην υπάρχουσα πολιτική, χωρίς να την αμφισβητούν καθημερινά και έμπρακτα, αφομοιώνονται τελικά από αυτή. Η θέση μας για την πολιτική και τις εκλογές ήταν σαφής εξ’ αρχής, όπως επίσης ήταν σαφής και η θέση μας για το πως και κατά πόσον εκμεταλλευόμαστε -εργαλειακά- τα μέσα, που το ίδιο το σύστημα μας δίνει. Θέλουμε μια συλλογική πολιτική χωρίς πολιτικούς και όχι μια νέα κάστα πολιτικών, όπως αυτή που βιώσαμε της γενιάς του Πολυτεχνείου. Και θα χρησιμοποιήσουμε εργαλειακά όλα τα θεσμικά μέσα που υπάρχουν για να το πετύχουμε, χωρίς όμως να αρκεστούμε σε αυτά και να μονοπωλήσουν τη δράση μας.
Στην πολιτική, η σχέση μέσων και σκοπών είναι άρρηκτα δεμένη. Η διεκδίκηση της άμεσης δημοκρατίας οφείλει να γίνει με τον πιο δημοκρατικό τρόπο και τα πιο δημοκρατικά μέσα. Οι πολιτικές ομάδες και οι συνελεύσεις, που αποφασίζουν να διεκδικήσουν την άμεση δημοκρατία, πρέπει να οργανωθούν και να λειτουργούν με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Δηλαδή οριζόντια, αδιαμεσολάβητα και χωρίς ιεραρχίες. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, μπορούν να συζητήσουν και όλα τα άλλα προβλήματα της κοινωνίας και να διατυπώσουν τις προτάσεις τους.
Ζούμε σε μια κοινωνία, που έχει ως πολιτικό καθεστώς το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το οποίο είναι ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό. Η κοινωνία όμως αυτή έχει κατακτήσει με τους αγώνες των μελών της πολύτιμες ελευθερίες, τις οποίες οφείλουμε να προασπίζουμε κάθε στιγμή. Χάρη σε αυτές τις ελευθερίες, συζητάμε εμείς τώρα. Και αυτή η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι η μοναδική. Έχουμε επίσης κατακτήσει, έστω μερικά, την ελευθερία στις επιλογές της ιδιωτικής μας ζωής. Καμιά απόφαση της άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις ελευθερίες. Οι αποφάσεις της θα είναι για να κάνουμε μεγαλύτερες και πιο στέρεες τις παλιές ελευθερίες και κυρίως για να δημιουργήσουμε νέες.
Οι πρώτες προτάσεις
Κάποιες πρώτες προτάσεις για τις δημοκρατικές συνελεύσεις, τις έχουμε καταθέσει ήδη σε συνελεύσεις και συλλογικότητες (στο blog θα τις δημοσιοποιήσουμε με την πρώτη ευκαιρία) και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όπου και όποτε μας δίνεται η δυνατότητα, εμπλουτίζοντας τες. Σε αυτή τη φάση δημοσιοποιούμε κάποιες προτάσεις, που θα καταθέσουμε σε πρωτοβουλίες πολιτών, που προτάσσουν την υπόθεση της λαϊκής συντακτικής συνέλευσης, χωρίς απαραίτητα να υιοθετούν ένα στενά αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα. Με απόλυτο σεβασμό και διάθεση ισότιμης συνεργασίας και συνδιαμόρφωσης.
Βασική μας θέση/πρόταση είναι η δημιουργία, απευθείας από το λαό, ενός νέου συντάγματος μέσω λαϊκής συντακτικής συνέλευσης και στη συνέχεια η έγκρισή του με δημοψήφισμα. Η όποια αλλαγή να βασιστεί πάνω σε βασικές αρχές, που η ίδια η κοινωνία θα συναποφασίσει, η συνοχή της κοινωνίας να βασίζεται σε αυτές τις αρχές και όχι στην επίκληση μιας εθνικής αφήγησης και παράδοσης και στην αντιπαλότητα με τους γείτονες (δημοκρατικός πατριωτισμός και όχι εθνικισμός). Η λεγόμενη κρίση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών δεν μπορεί να ιδωθεί χωριστά από την κοινωνική αποσύνθεση που έφεραν οι κυρίαρχες αξίες που ακολουθήσαμε όλο αυτό το διάστημα (ατομικισμός, ανταγωνισμός, εκμετάλλευση, υπερκατανάλωση, απάθεια, άνευ όρων οικονομική ανάπτυξη, ανάθεση κ.α.). Η κρίση -ή μάλλον καλύτερα η αποσύνθεση- είναι πάνω από όλα περιβαλλοντική, πολιτισμική και ανθρωπολογική.
Απόλυτη πολιτική ισότητα των πολιτών, διασφάλιση και διεύρυνση όλων των θεμελιωδών δικαιωμάτων (όπως τα θέτουμε και στο μανιφέστο μας), έλεγχος/ανακλητότητα και κατάργηση όλων των ειδικών προνομίων των αξιωματούχων και λειτουργών (όπως και των κομμάτων/συνδικαλιστών), εισαγωγή της κλήρωσης  και αποκομματικοποίηση, είναι μερικά από τα κεντρικά σημεία που προτάσσουμε για την πολιτειακή αλλαγή. Σημαντικό επίσης είναι και το έλλειμμα δημοκρατίας στους ευρωπαϊκούς και υπερεθνικούς θεσμούς και η ανάγκη διεθνούς συντονισμού στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού τους. Πόσο μάλλον σήμερα, που γίνεται λόγος από τους αξιωματούχους για ομοσπονδιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αφορμή την κρίση χρέους. Λέμε ένα μεγάλο ναι σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη των πολιτών και ένα μεγάλο όχι στην Ευρώπη των λόμπι, των τραπεζιτών και των πολυεθνικών.
Συνταγματικές και γενικότερες θεσμικές ρυθμίσεις, οι οποίες θεωρούνται αδιαπραγμάτευτες από εμάς είναι οι εξής:
1. Μια βασική ελευθερία που οφείλει να κατακτήσει η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι η ελευθερία έναντι της θρησκείας. Να πάψει να υπάρχει επίσημη θρησκεία σύμφωνα με το Σύνταγμα, να γίνει πλήρης διαχωρισμός πολιτείας – εκκλησίας.
2. Δικαίωμα του πολίτη -αυτό που αποκαλείται ιθαγένεια- έχουν κατ’ αρχήν όσες και όσοι γεννιούνται σε αυτή τη χώρα, ανεξαρτήτως της καταγωγής των γονιών τους (δίκαιο του εδάφους και όχι δίκαιο του αίματος, που ανήκει στη ναζιστική λογική).
3. Το σύνταγμα και όλη η λειτουργία της πολιτείας, πρέπει να διασφαλίζουν για όλες/ους τους πολίτες το δικαίωμα στη σίτιση, τη στέγαση, την υγεία, την έκφραση, την εργασία/δημιουργία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την επικοινωνία, τις μεταφορές, τον ελεύθερο χρόνο, την αυτοδιάθεση. Με ελεύθερο τον δημόσιο χώρο και τους φυσικούς πόρους και προστατευμένη την ιδιωτικότητα. Με ελεύθερη την πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και την τεχνολογία.
4. Όλες/οι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Κατάργηση όλων των ειδικών προνομίων, ατόμων αλλά και ειδικών κατηγοριών (βλ. εκκλησία, εφοπλιστικό λόμπι, τραπεζίτες κλπ.). Κατάργηση όλων των ειδικών προνομίων των αξιωματούχων και λειτουργών, όπως και των κομμάτων/συνδικαλιστών. Και εννοούμε όλα τα προνόμια, από τις διευκολύνσεις απέναντι στο νόμο/ασυλία, μέχρι και τις επιχορηγήσεις στο κόμματα.
5. Κατοχύρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, αλλά και ανώτερου επιτρεπτού εισοδήματος και ιδιοκτησίας (με προοπτική την εξίσωση των εισοδημάτων). Μείωση των ωρών εργασίας.
6. Σχετικά με το κράτος: Το κράτος είναι ένας θεσμός και μηχανισμός διακεκριμένος και χωρισμένος από το σύνολο της πολιτικής κοινότητας. Το κράτος λειτουργεί σαν δυνάστης και δεν ελέγχεται από κανέναν. Μέχρι να απαλλαγούμε από αυτόν τον τεχνικο-διοικητικό μηχανισμό και να φτάσουμε στην πραγματική πολιτεία, είναι αναγκαίο να μπουν δημοκρατικοί/συμμετοχικοί θεσμοί ελέγχου και ανακλητότητας. Προτάσσουμε σε πρώτη φάση την κατάργηση του επαγγέλματος του πολιτικού. Τη θέσμιση ορίου θητείας σε κάθε αξίωμα, αλλά και την άμεση ανακλητότητα σε όλες τις θέσεις των δημόσιων αξιωματούχων και λειτουργών, με μηχανισμούς ελέγχου, στους οποίους θα συμμετέχουν κυκλικά και με κλήρωση όλοι οι πολίτες.
7. Πιο συγκεκριμένα προτείνουμε τη θεσμική καθιέρωση διευρυμένων σωμάτων κληρωτών, που θα ελέγχουν κάθε μορφή εξουσίας και διοίκησης, τις αποφάσεις, τα πεπραγμένα τους και τα οικονομικά τους. Όπως και θα συμμετέχουν σε όλες τις ΕΔΕ (ένορκη διοικητική εξέταση) των κρατικών λειτουργών (διοίκηση, δημόσιοι οργανισμοί, στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη κ.α.) για να σπάσουν τα συντεχνιακά συμφέροντα και η ασυλία που έχουν οι κρατικοί λειτουργοί και υπάλληλοι. Να τελειώνουμε με το ταμπού της αδιαφάνειας, της ασυδοσίας και της μονιμότητας.
8. Άμεση εφαρμογή της δήμευσης των περιουσιών σε όσους σπατάλησαν και καρπώθηκαν παράνομα δημόσιο χρήμα. Δεν επιθυμούμε να δούμε ανθρώπους στις φυλακές, αντιθέτως διεκδικούμε τον πραγματικό λογιστικό έλεγχο όλων δημόσιων οικονομικών και τη δήμευση των περιουσιών όσων τα καταχράστηκαν. Άμεσα και με τη συμμετοχή όλων μας σε αυτή τη διαδικασία. Θεωρούμε τουλάχιστον ύβρη να περικόπτονται οι συντάξεις των γονιών μας ή να ξεπουλιέται η δημοσία περιουσία, την ώρα που υπερπολλαπλάσια ποσά βρίσκονται σε τραπεζικούς λογαριασμoύς, ακίνητα ή off shore εταιρίες, πολιτικών και λοιπών μιζαδόρων και μαφιόζων.
9. Εισαγωγή του θεσμού των κληρωτών και σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες. Επειδή θεωρούμε πολύ δύσκολο να αποδεχτούν τα κόμματα την κατάργησή τους ή την κατάργηση των εκλογών, μέχρις ότου αποφασίσει η ίδια η κοινωνία για αυτό, προτείνουμε την εξής μεταρρύθμιση σχετικά με την κλήρωση: σε κάθε εκλογική διαδικασία να υπάρχει αντιστοίχηση στο ποσοστό της αποχής και της λευκής ψήφου με ανάλογες έδρες επί του συνολικού αριθμού του πολιτικού σώματος . Για παράδειγμα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, η αποχή με την λευκή ψήφο ήταν η πρώτη δύναμη, με ένα ποσοστό της τάξης περίπου του 40%. Προτείνουμε οι έδρες που αναλογούν σε αυτό το ποσοστό να καλύπτονται με κλήρωση από τον κατάλογο όσων έχουν δικαίωμα ψήφου. Οι υπόλοιπες έδρες να προκύπτουν με το σύστημα της απλής αναλογικής.
9. Συνταγματική θέσπιση της λαϊκής πρωτοβουλίας για τη διενέργεια δημοψηφισμάτων, μετά από συλλογή ενός σεβαστού -αλλά όχι υψηλού- αριθμού υπογραφών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθενται σε δημοψήφισμα, αλλά μόνο για να εμπλουτιστούν. Δεν αποδεχόμαστε καμία εκχώρηση δικαιωμάτων στο όνομα της ασφάλειας ή στο όνομα του πολέμου έναντι της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας. Κατάργηση των “τρομονόμων”, άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, εφ΄όσον αποκηρύξουν τη βία ως μέσο επίλυσης των πολιτικών διαφορών. Η απόρριψη της θανατικής ποινής πρέπει να είναι καθολική και αδιαπραγμάτευτη για την κοινωνία μας.
10. Πραγματική διάκριση των εξουσιών, ασυμβίβαστο βουλευτή-μέλους της κυβέρνησης, κατάργηση της διάταξης που προβλέπει το διορισμό της ηγεσίας της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση και εκλογή/επιλογή της με τρόπο που εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της.
11. Αποβολή των κομμάτων από τη δημόσια διοίκηση και τον συνδικαλισμό (σε όλους τους τομείς), με την εισαγωγή πραγματικών δημοκρατικών συνελεύσεων, που θα αποφασίζουν για όλα τα θέματα που τους αφορούν.
12. Αυστηρός και ουσιαστικός έλεγχος των ΜΜΕ σύμφωνα με τους κανόνες της διαφάνειας, ώστε να μην λειτουργούν ΜΜΕ χωρίς νόμιμη άδεια και να αφαιρείται η άδεια λειτουργίας τους εάν έχουν οφειλές προς το δημόσιο.
13. Όσον αφορά το μεταναστευτικό θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένη η αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών, που έχουν καταντήσει τη χώρα τον κεντρικό ευρωπαϊκό υποδοχέα των μεταναστών από άλλες ηπείρους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι επιβεβλημένη μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική που θα στηρίζει ουσιαστικά όλες τις χώρες προέλευσης των μεταναστών και τους πολίτες τουςΘα εξασφαλίζει επίσης προστασία και άσυλο σε όσες/ους το έχουν ανάγκη και θα κατανέμει αναλογικά των αριθμό αιτούντων ασύλου σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι όπως γίνεται τώρα, εις βάρος της Ελλάδας και δευτερευόντως άλλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Οι κανόνες πρέπει να είναι κοινοί από όλες τις χώρες, να αποφασιστούν από τους πολίτες τους και να διασφαλίζουν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
14. Το περιβάλλον, οι φυσικοί πόροι, τα κοινά αγαθά (commons) είναι απόλυτα προστατευμένα και διαθέσιμα ισότιμα σε όλες/ους. Η ίδια η κοινωνία θα αποφασίζει καθολικά το πως αυτοί θα διατίθενται και θα εκμεταλλεύονται, με γνώμονα το σεβασμό σε κάθε ζωή στον πλανήτη και το γεγονός ότι δεν είναι απεριόριστοι. Οποιαδήποτε προσπάθεια εκμετάλλευσής τους προς όφελος των εταιρικών κερδών, με απόφαση κυβερνήσεων ή κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Αυτές είναι κάποιες πρώτες βασικές αρχές για τη δημοκρατία μας, οι οποίες είναι και αδιαπραγμάτευτες για εμάς. Στην πορεία και έπειτα από τη συνεργασία μας με όλες/ους τους ενδιαφερόμενους πολίτες και τις συλλογικότητες, οι θέσεις αυτές θα εμπλουτιστούν. Πάντα με την διάθεση να βρεθούν οι κοινοί τόποι, αλλά και με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την πολυχρωμία.