Σελίδες

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ. ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ.

http://vasiliskos2.blogspot.com/2012/05/blog-post_31.html
Είναι ξεκάθαρο πλέον. Δεν βασίζονται σε κανένα άλλο αξιόλογο επιχείρημα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκτός από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και την συκοφάντηση των υπόλοιπων.

Γιατί είναι λογικό. Όταν έχεις σαράντα χρόνια την εξουσία (μια ο ένας μια ο άλλος) και αποτύχεις παταγωδώς, κι όχι απλά αποτύχεις αλλά αποδειχτεί πως ο κρατικός πλούτος έχει καταληστευθεί, πως τα πάντα έγιναν ρημαδιό στο όνομα μιας απίστευτης απληστίας, ματαιοδοξίας,  ανικανότητας, που φτάνει πλέον στη τελική φάση στα όρια της εθνικής προδοσίας και στο ξεπούλημα της πατρίδας και του λαού της,  για να ζητάς ξανά τη ψήφο όλων αυτών που έχεις ρίξει σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος, πρέπει να υπολογίζεις σε δυο πράγματα . Η πως είναι ηλίθιοι ή πως πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Ποντάρεις δηλαδή πως οι σε κατάσταση ομηρίας εδώ και σαράντα χρόνια πολίτες έχουν χάσει τη δυνατότητα αυτόνομης και λογικής σκέψης, έχουν χάσει τη δυνατότητα να ζουν εκτός ομηρίας, φοβούνται την ελευθερία τους, φοβούνται να περπατήσουν με δικά τους βήματα, κι έχουν εξοικιωθεί τόσο με τα εγκλήματα των απαγωγέων που βλέπουν το μαύρο για άσπρο, το αδίκημα για δικαιοσύνη και τις ληστρικές συμμορίες για αγγέλους προστάτες!!!

Το επιχείρημα ή εμάς ή το χάος είναι από μόνο του γελοίο. Γιατί αν κάποιος,  είναι δεξιός, κεντρώος, αριστερός, ακροδεξιός, ακροαριστερός, εθνικιστής,  αναρχοαυτόνομος, οικολόγος, φιλοευρωπαϊστής λάιτ διαπραγματεύσεων, φιλοευρωπαΪστής σκληρών διαπραγματεύσεων, οπαδός του ευρώ χωρίς μνημόνιο, οπαδός του ευρώ με μνημόνιο, οπαδός της δραχμής,  και ότι άλλο ζητάει η ψυχή του έχει πληθώρα από κόμματα που δεν έχουν δοκιμαστεί στην εξουσία, δεν έχουν κάνει συνεργασίες με όσους έφεραν τη χώρα σ΄αυτό το σημείο (τουλάχιστον όχι ακόμα) και καλύπτουν όλο το ιδεολογικό φάσμα .

Με λίγα λόγια όποιο και να είναι το όραμά μας , έχουμε πληθώρα λύσεων ΧΩΡΙΣ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εχουμε δεκάδες αδοκίμαστους πολιτικούς, έχουμε ποικιλία από κόμματα  και τη γνώση πως ο δικομματισμός όσο και να έθρεψε τον ταπεινό εαυτούλη μας για χρόνια και να μας έκανε να νοιώθουμε πως ζούμε στη παιδική χαρά της Δύσης, παπαπλα , τέλειωσε. Δεν έχει άλλα δώρα. Δεν θα μας ξαναπάρει σοκολατάκια... Οπότε ίσως ήρθε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε και τον εφιάλτη που μας ξημέρωσε και τους Εφιάλτες που τον προκάλεσαν.

Κι όσο για το ποιος από όλους αυτούς τους νέους πολιτικούς είναι σοβαρός ή όχι, αυτό μπορεί να το ανακαλύψουμε στη πορεία αλλά στα σίγουρα ξέρουμε ποιος δεν είναι σοβαρός από όσους δοκιμάστηκαν ήδη

Τα περί ή εμάς ή έξω από την Ευρώπη  παραμένουν λοιπόν επιχειρήματα για μικρά παιδιά.

Εκτός κι αν πουν ξεκάθαρα πως  έχουν κάποια ιδιαιτερότητα που αγνοούμε μέχρι τώρα.   Π.χ. πως η Ευρώπη είναι μέλος μιας κλειστής λέσχης και υποστηρίζει τα μέλη της λέσχης μόνο. Οπότε αν δεν έχει ένας ηγέτης και οι παρατρεχάμενοί του κάρτα μέλους δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί κανείς.  Κι όχι μόνο, αλλά έτσι και τολμήσει κανείς να βγάλει ηγέτη εκτός λέσχης θα τον λιώσουν σαν κατσαρίδα (έτσι αποκτούν και λογική και ουσία οι απειλές που μας φαίνονται πως δεν κολλάνε κάπου...) Σ΄αυτή τη περίπτωση θα πρέπει να μας πουν , εμείς έχουμε κάρτα μέλους δεν εξυπηρετούμε καμιά Ευρώπη των λαών,  αλλά μια λέσχη συγκεκριμένων συμφερόντων στην οποία είμαστε μέλη και η Ευρώπη δεν ανήκει στους λαούς της αλλά στη Λέσχη, οπότε επιβάλλεται και δια ροπάλου ακόμα η υποταγή.

Ναι αλλά μισό λεπτό, σ΄αυτή τη περίπτωση δεν θα μιλάμε πια για κράτη και λαούς,  αλλά για Λέσχες και παιχνίδια στυγνών τυράννων, οπότε εμείς ότι και να κάνουμε θα είμαστε χαμένοι . Οπότε και σ΄αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε σχέση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ  (σαν συμφέρον) απλά θα σκεφτούμε να τους ψηφίσουμε μόνο από φόβο υποκύπτοντας στις κατοχικές δυνάμεις και την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων.
Συμπέρασμα.  Είτε είμαι δεξιός είτε κεντρώος, είτε αριστερός, είτε κουμουνιστής, είτε εθνικιστής ή ότι άλλο , με βλέψεις είτε για ευρώ, είτε για δραχμή,  μπορώ άνετα να επιλέξω κάτι άλλο εκτός από όσους ήδη ξέρω κι επιβάλλεται βάση της απλής λογικής να το κάνω

ΕΚΤΟΣ ΑΝ

Πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης ή είμαι ηλίθιος.

Είδατε πόσο απλό είναι?

Στις 17 λοιπόν δεν θα μετρήσουμε ποιος είναι φιλοευρωπαΪστής ή όχι όπως μας πιπιλίζουν το μυαλό συνέχεια (μέχρι εμετικού σημείου) αλλά ποιος δεν έχει ακόμα απογαλακτιστεί από τη μάνα ΝΔ και το πατερούλη ΠΑΣΟΚ και παραμένει κρεμασμένος στο βυζί τους, με τις πάνες του, ανήμπορος να σκεφτεί το κόσμο χωρίς αυτούς. Επίσης θα μετρήσουμε όσους κυρίευσε ο φόβος, όσους δειλιάζουν να αντιμετωπίσουν το δύσκολο δρόμο της ελευθερίας  και θα επιλέξουν τη σιωπηλή υποταγή.

Δεν ξερω ειλικρινά πως θα πάει το πράγμα. Γνωρίζω επίσης πως αν κατορθώσουν ξανά να κάνουν μια κυβέρνηση οι δυό τους (έστω και με μια τρίτη τσόντα) κατά πάσα πιθανότητα ούτε μπλογκ δεν θα έχουμε για να γράφουμε στο άμεσο μέλλον (και γιατί δεν θα υπάρχει  χρήμα για για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες,  φαντάσου για να πληρώνουμε τον provider) κι ακόμα  γιατί , όπως το κόβω, με το κιχ που θα γράφει κάποιος θα μπαίνει λουκέτο όχι απλά στο μπλογκ του αλλά σ΄όλη του τη ζωή....

Η νέα δημοκρατία που οραματίζεται η νέα δημοκρατία (μ΄αρεσε αυτό) έχει δώσει σοβαρές ενδείξεις πως δεν σκοπεύει να αφήσει κανέναν πια να λέει ότι θέλει.  Έχουμε ακούσει για λάστιχα που θα καταβρέχουν τους διαδηλωτές,  ειδικά όπλα, ακούσαμε για κατέβασμα παντελονιών, για ξεσκέπασμα κουκουλοφόρων, γενικότερα για το όποιος δεν είναι μαζί μας συνθλίβεται. Μόνο για δημοκρατία δεν έχουμε ακούσει τίποτα....

Το ΠΑΣΟΚ αδιαφορεί παντελώς γιατί θεωρεί πως έτσι κι αλλιώς θα είναι η απαραίτητη συνισταμένη για να δημιουργηθεί οποιαδήποτε κυβέρνηση. Παίζει με 10% και αν είναι και τόσο,  κι αισθάνεται σίγουρο πως θα είναι μέσα στο καρέ, στο τραπέζι της τσόχας (συγνώμη των διαπραγματεύσεων ήθελα να πω...)


Για σκεφτείτε το...
Το μόνο επιχείρημα που μπορούν να επικαλεσθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ  είναι πως είναι εγγυητές προς τη Τρόικα να γίνουν όλα όπως οι ίδιοι υπέγραψαν. Μας είπαν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος κι έστειλαν και εγγυητικές επιστολές για να εξασφαλιστούν οι εταίροι πως δεν πρόκειται να κάνουν οτιδήποτε άλλο.  Κι αν ακόμα μετάνιωσαν (λέμε τώρα) , από που βγαίνει το συμπέρασμα πως μετάνιωσαν κι οι εταίροι?  Αν κάνουν πίσω κι εκείνοι σημαίνει πως όλη η ευρωζώνη καταρρέει.  Οπότε για ποια ευρωζώνη πρέπει να ψηφίσουμε?
Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως τελικά, μετά από τόση τρομοκρατία κι αφού θα επιλέξουμε ευρώ για να είμαστε ασφαλείς, βρεθούμε (κι οχι γιατί θα το έχουμε αποφασίσει) χωρίς ευρώ , χωρίς Ευρώπη, χρεοκοπημένοι αλλά και εξευτελισμένοι, να προσπαθούμε να ανταγωνιστούμε πλέον το μάρκο, το δολλάριο τη λίρα και το φράγκο, μόνοι σαν λουκουμάκι στα χέρια των δανειστών να μας κάνουν ότι γουστάρει η ψυχή τους. Γιατί αμφιβάλλω αν έχουμε γνώση (ακόμα) το μέγεθος του εγλήματος που έχει συμβεί και το τι στο διάολο έχει υπογραφτεί ερήμην μας.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

ΟΙ ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΟΙ


http://vasiliskos2.blogspot.com/2012/05/blog-post_4264.htmlΕνα χαρτάκι κολλημένο σε κάθε γωνιά. Αγοράζουν χρυσό, βέρες, δόντια ίσως και βίδες από κόκκαλα.  Υπάρχουν καλές προοπτικές να αγοράζουν και όργανα σε λίγο. Νεφρά, συκώτια, καρδιές, μάτια.
Μέσα σε απειλές, τρομοκρατία, τραγωδίες έχει μια ηδονή να μαζεύεις λίρες. Να τις κοιτάς, να τις χαϊδεύεις, να κοιμάσαι επάνω τους. Να νομίζεις πως κάποτε περνώντας "απέναντι" θα σου επιτρέψουν να πάρεις και τις λίρες μαζί.

Ζούμε σε όλο το μεγαλείο την εποχή του Σαυλωκ. Του Σάυλωκ κάθε μορφής. Του φτηνιάρη της γειτονιάς, του πιο ακριβού, του σπουδαγμένου, του επιχειρηματία, του ηγέτη, του κυρίαρχου.  Χιλιάδες Σάυλωκ που υπογράφουν συμβόλαια για λίβρες κρέας, παρμένο από όπου γουστάρουν.  Η αυτοκρατορία των τοκογλύφων. Η λατρεία του παρά. Απαισιότατα ανθρωπάκια που ζουν και πεθαίνουν ζυγίζοντας κέρδος. Καμπούρηδες, στερημένοι απο κάθε ομορφιά της ζωής, μετράνε λίρες, χρυσό, μέταλλα, ομόλογα, μετοχές, μιζέρια....

Δολλάρια, ευρώ, λίρες η χαρά του κάθε μαυραγορίτη. Η χαρά του κάθε άδειου κουφαριού. Τυχαίο που πρωταγωνιστούν οι τράπεζες? Τυχαίο που ορμάνε σαν τα κοράκια πάνω από τα πτώματα? Οσο κι αν προκαλεί οργή , είναι τόσο θλιβερό να βλέπεις τον ανθρώπινο πολιτισμό να έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι ξεφτίλας. Πτωματοφάγοι που γυρνάνε πάνω από πατρίδες, λαούς, ανθρώπους όπου μυρίζονται λεία. 

Τυχαίο που δεν μπορούν να γεννήσουν τίποτα το αξιόλογο πλέονν και μαζεύουν τα έργα των προηγούμενων? Δεν μπορούν να γεννήσουν έργα τέχνης, ούτε θαύματα, ούτε χαρισματικούς προφήτες, ούτε φιλοσόφους που θα αγκαλιάσουν το σύμπαν, ούτε επαναστάτες που θ΄αλλάξουν το κόσμο, ούτε μουσικούς που θα μαγέψουν, ούτε καν έρωτες που θα γράψουν ιστορία. Τίποτα το μαγικό δεν  μπορούν να φτιάξουν. Τίποτα που να μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων. 

Οτι γεννάνε φτάνει μέχρι τη πέτσα και διαλύεται. Είναι μιας χρήσης. Δεν το φυλάει κανένας σαν θησαυρό. Δεν έχουν ούτε ονοματεπώνυμο που θα μείνει στην ιστορία. Θα τους θυμούνται κάποτε οι άνθρωποι του μέλλοντος σαν τους απαισιότατους. Τίποτα παραπάνω.



Θα είναι οι κάποιοι που δεν θα αφήσουν τίποτα που να αξίζει το κόπο να προστατέψει κανείς. Είναι τραγικό να έχεις το κόσμο στα πόδια σου και να είσαι αμόρφωτος,  άχρηστος κι ανέραστος. Να πρέπει συνέχεια να έχεις λεφτά για να μπορέσεις να αγοράσεις αντίγραφα των πραγμάτων που οι απλοί άνθρωποι έχουν άφθονα και τσάμπα....

Είναι τραγικό να δίνεις ένα μάτσο χρήμα, για να υποκριθούν μερικοί παρατρεχάμενοι πως σ΄αγαπάνε και σε εκτιμούν. Να πληρώνεις, να λαδώνεις, να μιζάρεις, να εκβιάζεις, να τρομοκρατείς  για να φτάσεις να έχεις ένα χώρο χιλιάδων τετραγωνικών δικό σου, όπου θα καταλαμβάνεις όπως και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη τόσο όσο πιάνει ο κώλος σου...

Δεν είναι γελοίο?

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Τι είναι αριστερά, αριστερή πολιτική και αριστερή κυβέρνηση σήμερα;

http://gregordergrieche.blogspot.com/2012/05/blog-post_6169.html Βασίλης Μηνακάκης
Ξαφνικά μπήκε στη ζωή μας η αριστερή κυβέρνηση. Με ελπίδες και προσδοκία ότι μπορεί να βάλει ένα φραγμό στον οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει τις ζωές και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων. Αλλά τι σημαίνει αριστερή κυβέρνηση; Προφανώς μια κυβέρνηση που ασκεί αριστερή πολιτική και με αριστερό τρόπο. Όχι απλώς μια κυβέρνηση που απαρτίζεται από πολιτικές δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται ή τις αποκαλούν αριστερές. Οπότε, το ερώτημα μετατρέπεται: τι σημαίνει αριστερή πολιτική; Ή αλλιώς, τι σημαίνει Αριστερά;.. Η αριστερή πολιτική απαιτεί κι αριστερά μέσα επιβολής. Δεν υπάρχει παράδειγμα - κι ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει στην εποχή του κανιβαλικού καπιταλισμού και της ΕΕ- όπου η αριστερή πολιτική να είχε ως όπλα της τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας, τη στάση απέναντι στο λαό που έχει και η αστική πολιτική.

ΑΠΟ ΤΟΝ 18ο ΣΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ
 
Η προέλευση του όρου ανάγεται στον 18ο αιώνα και σχετίζεται με τις θέσεις που κάθονταν οι πολιτικές δυνάμεις στο αγγλικό κοινοβούλιο, σε σχέση με το προεδρείο. Παγιώθηκε, ωστόσο, στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης (1789), όταν οι μοναρχικοί κατέλαβαν στη Συντακτική Συνέλευση το δεξιό μέρος της αίθουσας και οι δημοκράτες το αριστερό. Έκτοτε ο όρος διασχίζει την πολιτική ζωή, διαμορφώνει «στρατόπεδα» και συνειδήσεις, καθορίζει πολιτικές απαντήσεις, συνδέεται με κορυφαία γεγονότα.
 
Η σημασία των όρων Αριστερά και αριστερή πολιτική αλλά και τις διάκρισης Αριστερά-Δεξιά αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται από πολλές πλευρές, ωστόσο. Κάποιοι είπαν ότι μαζί με το «τέλος των ιδεολογιών» επήλθε και το τέλος των διαχωριστικών γραμμών. Άλλοι ότι η διάκριση Αριστερά-Δεξιά αντικαταστάθηκε από το «εκσυγχρονισμός ή όχι» ή ότι ακυρώθηκε από τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, τη «διεύρυνση της μεσαίας τάξης» και τη συναφή άμβλυνση της κοινωνικής-ταξικής πόλωσης.
 
Πολλοί ταύτιζαν την Αριστερά με τον κρατισμό, την εθνική περιχαράκωση και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», για να προαναγγείλουν το τέλος της, σε μια εποχή που ο κρατισμός και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρεαν, ενώ η «παγκοσμιοποίηση» και οι αγορές έμοιαζαν να θριαμβεύουν. Άλλοι την ταυτίζουν με την οπισθοδρόμηση, τον αναχρονισμό, την αρτηριοσκλήρωση, ισχυριζόμενοι ότι η εξέλιξη, η πρόοδος είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού, των αγορών, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
 
Μερικοί πρόβαλλαν έναν «τρίτο δρόμο» ή οριοθέτησαν την Αριστερά ως τη δύναμη που αντιπροσωπεύει το «κοινωνικό κράτος» ή το παλιό ή νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», τον «έλεγχο της πολιτικής επί της οικονομίας», τη διόρθωση του «καπιταλισμού-καζίνο» από τις ακρότητες, την επιταγή της ισότητας, τη δημοκρατία, τον ουμανισμό, την προστασία των μειονοτήτων ή του περιβάλλοντος, την κοινωνική ευαισθησία. Κι εσχάτως μάθαμε ότι η διάκριση Αριστερά-Δεξιά δεν ισχύει και οι ιδεολογίες δεν έχουν θέση όταν πρόκειται να σώσουμε την πατρίδα (ΕΠΑΜ), ότι δεν υπάρχουν αριστεροί παρά μόνο «κομμουνιστές» (ΚΚΕ) ή ότι Αριστερά μπορεί να σημαίνει «επανεξέταση» και «αναδιαπραγμάτευση» αλλά όχι υποχρεωτικά κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων (ΣΥΡΙΖΑ).
 
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
 
Υπάρχει ένας σαφής ορισμός της Αριστεράς και της αριστερής πολιτικής; Ο Λένιν μάς βοηθά να ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτό: «Όσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτόν τον τίτλο μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία όχι της “κοινωνίας” ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας, αλλά την ψυχολογία των κατώτερων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης. Αριστερά κόμματα είναι εκείνα που το ακροατήριό τους δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως ποτέ δεν είναι αδιάφορος ο πεινασμένος για το κομμάτι το ψωμί» (Άπαντα, τόμ. 15, σσ. 264-5).
 
Πιο απλά, ο όρος Αριστερά δεν είναι αυστηρός όρος, με ανελαστικές οριοθετήσεις. Από κοινωνική άποψη, εκφράζει το λαϊκό-πληβειακό στοιχείο, την εργατική τάξη και τα φτωχότερα μεσαία στρώματα, αντανακλά τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους. Από πολιτική άποψη, εκφράζει τον πολύμορφο ριζοσπαστισμό τους, τις πολυεπίπεδες τάσεις ρήξης με το αστικό καθεστώς και το πολιτικό του σύστημα, που αντιπαρατίθεται (όχι με το ίδιο βάθος) τόσο στο σύστημα και τους πυλώνες του όσο και στην τάση συνδιαλλαγής και υποταγής που αναπτύσσεται στους εργαζόμενους.
 
Συνεπώς, η Αριστερά σε πολιτικό επίπεδο είναι αντικειμενικά πιο ευρεία από το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Είτε το θέλει κανείς είτε όχι, έτσι είναι κι έτσι θα είναι, μιας και η εργατική συνείδηση, ο ριζοσπαστισμός αναπτύσσονται ανισόμετρα, μέσα από διαφορετικούς δρόμους, ως αποτέλεσμα υπαρκτών κοινωνιολογικών, γνωσιολογικών και πολιτικών δεδομένων και εμπειριών στη ζωή των λαϊκών μαζών.
 
Επομένως, οι κομμουνιστές δεν είναι «άλλο» και, πολύ περισσότερο, «εχθρικό» ρεύμα προς τους αριστερούς, δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα με οδηγό το «ή κομμουνιστής (ακόμη χειρότερα, ή ΚΚΕ) ή τίποτα». Είναι ένα από τα ρεύματα της Αριστεράς. Δεν κλείνουν τα μάτια απέναντι στην ύπαρξη κι άλλων ριζοσπαστικών αριστερών ρευμάτων ούτε θεωρούν ότι οι μη «χημικώς καθαρές» κομμουνιστικές τάσεις, τα μη επαναστατικά «όχι στο μνημόνιο» είναι συλλήβδην αναχώματα και οπορτουνιστές (όχι ότι δεν υπάρχουν αναχώματα και οπορτουνιστές).
 
Οι κομμουνιστές είναι το τμήμα της Αριστεράς που σε κάθε αναμέτρηση εκφράζει το συνολικό (κι όχι απλώς το επιμέρους), το διεθνικό (κι όχι απλώς το εθνικό), το στρατηγικό (και όχι απλώς το τακτικό) στοιχείο της πάλης – όπως ανέφερε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Που προσπαθεί να συνενώσει-μετασχηματίσει τον πολύμορφο ριζοσπαστισμό (σήμερα το πρωτόλειο και αντιφατικό «όχι στο μνημόνιο») σε συνειδητό αντικαπιταλιστικό κι επαναστατικό αγώνα. Που αγωνίζεται ώστε μέσα στο ευρύ ριζοσπαστικό δυναμικό να ηγεμονεύσουν -μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, γόνιμης αλληλεπίδρασης- η προλεταριακή και κομμουνιστική πλευρά και προοπτική.
 
Η Αριστερά, παράλληλα, είναι και Ιστορία, παράδοση. Κουβαλάει αναφορές σε γεγονότα όπως η Οκτωβριανή, η Αντίσταση, το Πολυτεχνείο. Σε προσωπικότητες-σύμβολα όπως ο Λένιν, ο Λαμπράκης, ο Τσε, ο Ζαπάτα, ο Σπάρτακος. Σε αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η συλλογικότητα, ο αγώνας. Σε ιστορικά ρεύματα, όπως ο μπολσεβικισμός, ο τριτοδιεθνισμός, ο ευρωκομμουνισμός, ο τροτσκισμός, ο μαοϊσμός.
 
Επιπλέον, η Αριστερά έχει ιδεολογικές αναφορές στον Μαρξ και τους θεωρητικούς που ακολούθησαν το δρόμο του. Και στη βάση αυτών των αναφορών, αναλύει επιστημονικά την πραγματικότητα, προβλέπει τις εξελίξεις, καθορίζει αντιπάλους και φίλους, διαμορφώνει στρατηγική και τακτική, αναπτύσσει τον ζωντανό και γόνιμο διάλογο στο εσωτερικό της και με τους εργαζόμενους.
 
Πάνω απ’ όλα, όμως, η Αριστερά, η αριστερή πολιτική είναι ιστορικά συγκεκριμένη. Αυτό δικαιώνει τις ιστορικές παραδόσεις, επιβεβαιώνει τους αυτοπροσδιορισμούς, «αποφασίζει» για την ορθότητα των γενικών αρχών. Με αυτή την έννοια πρέπει να απαντήσουμε και σήμερα τι σημαίνει Αριστερά, παίρνοντας υπόψη τις «πολιτικές ταυτότητες» και τις ιστορικές διαδρομές, αλλά κρίνοντας πάνω απ’ όλα συγκεκριμένα.
 
Ας ξεκινήσουμε, καταρχήν, ορίζοντας το ζήτημα αρνητικά. Συντηρητική, δεξιά είναι η πολιτική που προωθούν το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ, οι αγορές και το κεφάλαιο. Η πολιτική που έχει ως υπέρτατο νόμο την ανταγωνιστικότητα, την ατομική ιδιοκτησία, το κέρδος. Άρα αριστερή, φιλολαϊκή, ριζοσπαστική είναι η πολιτική και η δύναμη που κοντράρει αυτές τις επιλογές και τους πυλώνες τους, ακυρώνει κάθε φορά την επίθεση του αντίπαλου, ανατρέπει την επίθεση και τους φορείς της. Που δεν κινείται με λογική συνδιαλλαγής μαζί τους, διαπραγμάτευσης ώστε «να μην υπάρχει περαιτέρω επιδείνωση» (όπως έλεγε το πρώτο από τα πέντε σημεία του ΣΥΡΙΖΑ), «επανεξέτασης» του τι και πόσο θα περικοπεί (όπως έλεγε η επιστολή του στον Μπαρόζο), αλλά που αμφισβητεί, αντιπαρατίθεται, συγκρούεται -στον ένα ή τον άλλο βαθμό- με την πολιτική που τσαλαπατά τα λαϊκά δικαιώματα και με τους φορείς της, χωρίς το καθεστωτικό ταμπού του «εμείς δεν βγαίνουμε από την ευρωζώνη».
 
Αριστερή πολιτική σημαίνει να διεκδικείς άμεση κατάργηση-καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, του μεσοπρόθεσμου και όλων των άλλων εφαρμοστικών τους νόμων.
 
Σημαίνει άμεση επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στην προ μνημονίου κατάσταση, ως πρώτο βήμα για αποδοχές που θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση. Για να γίνει αυτό απαιτείται -μεταξύ άλλων- κατάργηση των ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, τις ατομικές συμβάσεις, τις μισθολογικές περικοπές στο δημόσιο εδώ και τώρα.
 
Αριστερή πολιτική σημαίνει επίδομα ανεργίας σε όλους χωρίς προϋποθέσεις ίσο με τον βασικό μισθό και για όλο το διάστημα της ανεργίας, απαγόρευση των απολύσεων, μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση και την υγεία, κατάργηση κάθε διάταξης που προωθεί την ελαστική εργασία, μείωση των ωρών εργασίας με αύξηση αποδοχών.
 
Σημαίνει κατάργηση των φορομπηχτικών μέτρων, των χαρατσιών, του κεφαλικού φόρου και του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, μειώσεις τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, τα τρόφιμα, τα καύσιμα, τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, διαγραφή των χρεών προς τις τράπεζες για αγορά πρώτης κατοικίας. Αλλά και αυξημένη φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών, των εφοπλιστών, των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών, ακύρωση κάθε νέας εξοπλιστικής παραγγελίας.
 
Σημαίνει να αποδοθούν στα ταμεία τα αποθεματικά που λεηλατήθηκαν από το πρόσφατο «κούρεμα» και το παλαιότερο «σκάνδαλο των ομολόγων», μείωση του ορίου συνταξιοδότησης και αύξηση των παροχών και των συντάξεων. Κατάργηση των πρόσφατων αντιασφαλιστικών νόμων αλλά και των νόμων Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά.
 
Σημαίνει ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων, καμιά νέα ιδιωτικοποίηση, αποκλειστικά δημόσια τα κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, το νερό, τα λιμάνια, οι δρόμοι, τα αεροδρόμια, οι επικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, οι ακτές.
 
Σημαίνει να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά του ΝΑΤΟ, την ΕΕ, της συμμετοχής σε διεθνείς στρατιωτικές αποστολές, αλλά και τα δεσμά που φυλακίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, από το χώρο δουλειάς ως την πολιτική, με αιχμή να καθιερωθούν άμεσα η απλή αναλογική, ο ελεύθερος συνδικαλισμός και το δικαίωμα του διαδηλώνειν.
 
Ας μη συνεχίσουμε σ' αυτό το επίπεδο – είναι φανερό τι σημαίνει αριστερή πολιτική. Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και δεν υπάρχει δύναμη που να δικαιούται τον τίτλο «αριστερή» αν δεν προβάλλει και διεκδικεί με σαφήνεια αυτά τα αιτήματα.
 
Αμφισβήτηση δεν επιδέχεται και κάτι άλλο: δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί ούτε το παραμικρό απ’ αυτά αν δεν σπάσει η μηχανή του χρέους. Όσο υπέρτατος νόμος παραμένει η «εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων» προς τους τοκογλύφους-δανειστές δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για αυξήσεις μισθών ούτε για να γυρίσουν στα ταμεία τα 14 δις των «κουρεμένων» αποθεματικών. Γι' αυτό, όρος για να γίνουν τα παραπάνω είναι να μην πληρώσουμε ευρώ τσακιστό για το χρέος, να προχωρήσουμε στη μονομερή διαγραφή του.
 
Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί έστω κι ένα από αυτά όσο η Ελλάδα «χορεύει» στους ρυθμούς του ευρώ, της ΕΕ, του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, του Συμφώνου για το ευρώ. Πολύ περισσότερο, είναι αδύνατη μια έξοδος από το μνημόνιο με παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετα, σπέρνει αυταπάτες συνειδητά είτε ασυνείδητα ή δεν κατανοεί πού βρίσκεται ή ψεύδεται απροκάλυπτα. Γι’ αυτό, συλλογικές συμβάσεις με αξιοπρεπείς αμοιβές και κατάργηση των χαρατσιών είναι άρρηκτα δεμένα με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
 
Τέλος, δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιο από τα μέτρα αυτά να προχωρά αν τα «κλειδιά» της οικονομίας τα έχουν οι τράπεζες κι αν τομείς όμως η διατροφή, οι μεταφορές, η ενέργεια είναι παραδομένοι στη λογική του κέρδους. Γι’ αυτό κρίσιμο ζήτημα είναι οι τράπεζες και οι τομείς στρατηγικής σημασίας να περάσουν σε δημόσια-συλλογική ιδιοκτησία, χωρίς αποζημίωση, και να λειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο προς όφελος του λαού.
 
Το δίπολο Αριστερά-Δεξιά- ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
 
Για πολλούς η Αριστερά είναι απλώς ο κοινοβουλευτικός αντίπαλος της συντηρητικής παράταξης. Το μη δεξιό κόμμα που μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση από το κύριο κόμμα της δεξιάς. Έτσι, αριστερά είναι ο Ολάντ, που αντιπαρατέθηκε στον Σαρκοζί, ο Πρόντι, που κόντραρε τον Μπερλουσκόνι, ο Α. Παπανδρέου, που έμπαινε απέναντι στην «επάρατο Δεξιά», και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να υπερκεράσει τη ΝΔ, να εκμεταλλευτεί το αντιδημοκρατικό μπόνους των 50 εδρών και να αποτελέσει κορμό μιας άλλης κυβέρνησης.
 
Πολύ βολική αυτή η προσέγγιση. Βολική για τη ΝΔ, γιατί στο όνομα του «αριστερού κινδύνου» εμφανίζεται ως εγγυητής της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας, ως δύναμη αποτροπής του «σταλινισμού» και των «επιπόλαιων πειραματισμών», κι άρα συσπειρώνει όχι μόνο τον παραδοσιακό συντηρητικό χώρο (επάνοδος Μπακογιάννη κ.λπ.) άλλα και εκείνους που ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά τους από το ενδεχόμενο μιας πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Βολική είναι και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλασαριζόμενος ως η δύναμη που «φοβούνται αυτοί» (γι' αυτό συσπειρώνονται και του επιτίθενται), ως η δύναμη που θα ταράξει τα νερά, αλιεύει ψήφους δεξιά κι αριστερά, άλλοτε εμφανιζόμενος ως τιμωρός των μνημονιακών δυνάμεων, άλλοτε χρησιμοποιώντας τη θεωρία της «χαμένης ψήφου απέναντι στην αντικαπιταλιστική Αριστερά και τους Οικολόγους, άλλοτε εμπορευόμενος την ενότητα και άλλοτε καπηλευόμενος το κίνημα. Αλλά πάντα, αφήνοντας στη σκιά της ασάφειας το τι ακριβώς προτείνει, όπως έδειξε η εβδομάδα των διερευνητικών εντολών.
 
Αν και βολική, αυτή η προσέγγιση είναι πολύ επιφανειακή. Απέναντι στη Δεξιά, τη μνημονιακή πολιτική, την τρόικα δεν βρίσκεται εξ ορισμού και άνευ όρων η δύναμη που διαγκωνίζεται για την κοινοβουλευτική πρωτιά με τη ΝΔ. Βρίσκονται οι δυνάμεις που αμφισβητούν την πολιτική των μνημονίων, την ΕΕ και το ΔΝΤ, την αγορά, την ατομική ιδιοκτησία και το σύστημα της εκμετάλλευσης, από το οποίο απορρέουν και το οποίο εκφράζουν τα μνημόνια. Δεν βρίσκονται οι δυνάμεις που διαπραγματεύονται το μνημόνιο και το χρέος -δηλαδή την έκταση της λεηλασίας των εργαζομένων- αλλά οι δυνάμεις που συγκρούονται με αυτή την πολιτική από θέσεις ρήξης και ανατροπής, από θέσεις που υπεβαίνουν τη φυλακή της αγοράς, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ατομικής ιδιοκτησίας, του κέρδους.
 
ΜΠΡΟΣΤΑ Ο ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ- Το «πυρηνικά» όπλα της αριστερής πολιτικής - ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
 
Ποια είναι τα όπλα της Αριστεράς για να κάνει πράξη την πολιτική της; Με ποια μέσα μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα χαράτσια, τις ιδιωτικοποιήσεις; Είναι τα δικά της όπλα όμοια μ' εκείνα της Δεξιάς κι απλώς έχουν άλλο πρόσημο; Ή μήπως τα δικά της μέσα είναι ριζικά διαφορετικά, όπως ριζικά διαφορετική είναι η πολιτική και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί;
 
Προφανώς το δεύτερο. Η αριστερή πολιτική απαιτεί κι αριστερά μέσα επιβολής. Δεν υπάρχει παράδειγμα -κι ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει στην εποχή του κανιβαλικού καπιταλισμού και της ΕΕ- όπου η αριστερή πολιτική να είχε ως όπλα της τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας, τη στάση απέναντι στο λαό που έχει και η αστική πολιτική.
 
«Πυρηνικό» όπλο της αριστερής πολιτικής είναι ο ενεργός, οργανωμένος και μαχόμενος λαός. Πυρηνικό, με την έννοια του στοιχειακού, που δηλώνει παρόν σε κάθε χώρο εργασίας, σπουδών και ζωής. Αλλά και με την έννοια του συνολικού, που ως πολιτικό κίνημα μπορεί να ανατινάξει τα θεμέλια της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.
 
 Συνεπώς, βασικό κριτήριο μιας αριστερής πολιτικής και δύναμης είναι αν ρίχνει όλο το βάρος της ώστε να γίνεται πρωταγωνιστής ο συλλογικά μαχόμενος κι οργανωμένος λαός, να οικοδομείται ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με καρδιά ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.
 
Ώστε να ξεδιπλώνονται αγώνες ικανοί να αποτρέψουν και να ανατρέψουν τα μέτρα και ευρύτερα την πολιτική αυτή σε επιμέρους μέτωπα και συνολικά. Ώστε να μετατρέπονται η ανημπόρια στην καθημερινή αναμέτρηση με τον εργοδότη ή απέναντι στους σιδερόφρακτους μηχανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ και ο προβληματισμός για το «τι πετύχαμε μετά από δύο χρόνια αγώνων» σε δύναμη ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος, σε τροφοδότη ενός νικηφόρου αγωνιστικού μετώπου ανατροπής της επίθεσης, αντιπαραθετικού στον προδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Κι όχι να τροφοδοτείται μια λογική ανάθεσης σε κάποιους που θα «κάνουν τη δουλειά» για μας αλλά χωρίς εμάς: σε μια κυβέρνηση ή μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ) ή στο κόμμα (ΚΚΕ), που λιβανίζει τα καθεστώτα όπου η εξουσία της εργατικής τάξης έγινα εξουσία επί της τάξης.
 
Ώστε μέσα απ' αυτή τη διαδικασία να προβάλλουν όργανα έκφρασης κι επιβολής της λαϊκής θέλησης, ανταγωνιστικά προς τους αστικούς μηχανισμούς - κρατικούς ή εργοδοτικούς. Όργανα εργατικού ελέγχου αλλά και διεύθυνσης της παραγωγής και των θεσμών με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, που θα αποτελούν έμβρυα μιας νέας εξουσίας. Και που, συνενούμενα πανεθνικά, σε στιγμές που θα συγκλονίζονται με θύελες συγκρούσεων, θα συγκροτήσουν μια άλλη εξουσία, εργατική, κι όχι απλώς μια άλλη κυβέρνηση, εντός αστικών πλαισίων.
 
Με αυτή την έννοια, η Αριστερά δικαιώνει το ρόλο της ακριβώς όταν πολιτεύεται με γνώμονα την καταλυτική ισχύ της εργατικής-λαϊκής πάλης. Όταν ενώνει τους εργαζόμενους στη δράση, μέσα και από την κοινή δράση των ρευμάτων που υπάρχουν στο εσωτερικό της. Όταν ανεβάζει έμπρακτα και όχι δίκην φροντιστηρίου την αυτοπεποίθηση, τη μαχητικότητα και την πολιτική συνείδησή τους. Όταν τους αναδεικνύει σε συλλογικά υποκείμενα και όχι σε οπαδούς ή ψηφοφόρους, σε γαρνιτούρα μιας κυβερνητικής πολιτικής «επανεξέτασης» γεμάτης πιρουέτες και συνδιαλλαγές ή μιας «σοφής πολιτικής» που τη χαράζει το κομματικό ιερατείο.
 
Υπό αυτούς τους όρους -ταυτόχρονα με τη συνεισφορά της στα μεγάλα θεωρητικά και στρατηγικά ερωτήματα μιας κοινωνίας πέρα από τον καπιταλισμό- θα γίνεται και η ίδια η Αριστερά, ιδιαίτερα η μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά και οι κομμουνιστικές τάσεις, ένα από τα βασικά όπλα για την προώθηση μιας αριστερής πολιτικής. Γι' αυτό, η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αλλαγή του χάρτη στην Αριστερά αποτελεί κρίσιμο διακήβευμα των επερχόμενων μαχών.
 
http://www.politikokafeneio.com/

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Αριστερά. Ποιά Αριστερά;

Η ελπίδα για έξοδο από την κρίση, το πρόγραμμα και η διαλεκτική στρατηγικής και τακτικής 
 
Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

http://gregordergrieche.blogspot.com/2012/05/blog-post_5858.htmlΤο «αόρατο χέρι της Αγοράς», οδηγημένο από τα δόγματα του «νεοφιλελευθερισμού», προκάλεσε τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Η Ελλάδα ήταν ένας από τους «αδύναμους κρίκους». Εντούτοις, η κρίση ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί με αξιοποίηση εγχώριων πηγών. (Βλ. σχετικό άρθρο μου, Ουτοπία, τ. 95, 2011). Αλλά ο Παπανδρέου, οι συν αυτώ και οι μετά απ' αυτόν, δεν θέλησαν: παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα στα όρνεα του ΔΝΤ. Αναίσθητοι, θρασείς και ανήθικοι, τολμούν τώρα να ισχυρίζονται ότι θα σώσουν την Ελλάδα! Απειλούν και υβρίζουν. Την ίδια στιγμή επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν το αστικό μπλοκ εξουσίας: την υποτελειακή Δεξιά! Μιλάν για τέλος της «μεταπολίτευσης».
Άλλη διαστροφή εννοιών: Κανένα τέλος και καμιά μεταπολίτευση. Πρόκειται για τη χρεοκοπία της χώρας, και την αντίστοιχη χρεοκοπία των αστικών κομμάτων: Οικονομική κρίση, κρίση εξουσίας, άνοδος της Αριστεράς. Αφύπνιση και κίνηση του λαϊκού παράγοντα. Μιλούσαμε για εργασιακό μεσαίωνα. Αλλά τον Μεσαίωνα υπήρχε σχετική σιγουριά: συντεχνίες, κοινοτική γη, αγρότες ελεύθεροι παραγωγοί. Ο Μεσαίωνας προετοίμασε την Αναγέννηση και μ' αυτή, την προλεταριοποίηση των αγροτικών πληθυσμών. Και σήμερα; Κατακτήσεις αιώνων πρέπει να ακυρωθούν. Ειδικά σε μας: Οι Έλληνες πρέπει να μετατραπούν σε εξουθενωμένο, ταπεινωμένο, ανέστιο λαό, με σκυμμένο κεφάλι.

Υπάρχει ελπίδα; Η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να αγωνιστεί για έξοδο από την κρίση και για την προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας είναι η Αριστερά. Ποιά Αριστερά; Και με ποιό πρόγραμμα; Με ποιά διαλεκτική της στρατηγικής και της ταχτικής;

Το ΚΚΕ συνεχίζει το μοναχικό του δρόμο. Ο πολυφασικός ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του Ευρωκομμουνισμού, αλλά δεν έχει επεξεργαστεί μια συγκεκριμένη στρατηγική απέναντι στην Ευρώπη του Κεφαλαίου. Η έννοια «Ευρώπη των Λαών» είναι ψευδοέννοια: δεν επιστρέφει στη γη του συγκεκριμένου. Ως προς την «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά: Κράτησε την ταξική της όραση αυτά τα χρόνια της καταστροφής. Μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες. Όμως, δεν κατόρθωσε να υπερβεί τις καταγωγικές αγκυλώσεις της.

Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και να χάνει τον πόλεμο: 1944,1974. Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.

Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωση μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία. Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ' αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών.

Ακόμα: Ας θυμηθούμε τις γκραμσιανές έννοιες της πολιτικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής και ηθικής ηγεμονίας ή το κλασικό απόφθεγμα: χωρίς επαναστατική θεωρία η επαναστατική πράξη είναι τυφλή. Τί κάνουμε λοιπόν;

Πρώτος, άμεσος, και δυνάμει εφικτός στόχος: Μέτρα για να αποφύγουμε τη μαζική πείνα και την εξαθλίωση. Καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Στάση πληρωμών. Εκδίωξη της Τρόικας. Ποιος όμως θα τα κάνει αυτά; Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το σύνθημα είναι καλό και απέδωσε προ ημερών. Όμως: Το υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης είχε βρει προσωρινή λύση και τώρα προετοιμάζει τη δεξιά - υποτελειακή ανασυγκρότηση του. Λένε: Αν δεν σκύψουμε το κεφάλι, «θα μας διώξουν». Θα μας διώξουν; Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Η «Ευρώπη» είναι το πρόβλημα. Συνεπώς: Σήμερα, το ελάχιστο εφικτό, δηλαδή η κοινή δράση της Αριστεράς να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα στην καταστροφική πολιτική των κομμάτων της υποτέλειας.

Σταματάμε στο ελάχιστο; Προφανώς όχι! Την ίδια στιγμή επιχειρούμε την οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς, ώστε, μαζί με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, να διεκδικήσει ρεαλιστικά την εξουσία. Εξουσία μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ούτε οι «ευρωπαϊστές», ούτε οι αντίθετοι, έχουν επί του παρόντος, επιστημονικά και πολιτικά συγκεκριμένη απάντηση. Ας αφήσουν λοιπόν οι καθοδηγητές μας τις κλειστές συναντήσεις και την ανταλλαγή επιστολών, και ας ξεκινήσουν έναν ανοιχτό διάλογο μπροστά στο λαό και με το λαό, γι' αυτόν τον ενδιάμεσο στόχο.

Δηλαδή: Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της τεχνολογίας και της οικονομίας, είναι η οικονομία μας βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;
Γενικότερα: με τη διάλυση της Ε.Ε. του Κεφαλαίου, επιστρέφουμε στην ιστορικά ξεπερασμένη μορφή του 'Εθνους-Κράτους;
Μήπως λοιπόν η Αριστερά πρέπει να θέσει έναν ευρύτερο στόχο, σύμφωνο με το κλασικό: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»;
Μήπως η ανάπτυξη και ο συντονισμός του εργατικού και του κομμουνιστικού ευρωπαϊκού κινήματος πρέπει να θέσει ως στρα¬τηγικό σχέδιο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης;

Τούτη τη στιγμή: Κοινή δράση, ανοιχτό διάλογο, θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας μέσα από μια ενιαία επαναστατική διαδικασία με τελικό στόχο τον σοσιαλισμό. Ας είμαστε προσγειωμένοι: Η κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Στη χώρα μας έχει ήδη αναπτυχθεί ένας αντιδραστικός εθνικισμός, ένας τυφλός ρατσισμός και ένα ρεύμα νεοναζιστικό. Πώς θα αντιπαλέψουμε αυτές τις τάσεις; Έχοντας ως βασική αρχή έναν υγιή διεθνικό πατριωτισμό. Η Αριστερά, εξ ορισμού πατριωτική, δεν μπόρεσε σε κρίσιμες στιγμές να συνδυάσει διαλεκτικά το ταξικό με το εθνικό. Στην κατοχή, το εθνικό επικάλυψε το ταξικό. Σήμερα πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕΑΜ.
Αλλά η βασική, θεμελιακή αντίθεση σήμερα είναι η αντίθεση εργασίας και κεφαλαίου. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση, εξαιτίας της υποτελειακής και προδοτικής πολιτικής των αστών. Ας μην υποτιμήσουμε συνεπώς το εθνικό. Ας μην αφήσουμε τον πατριωτισμό, λάφυρο στην αντιδραστική ιδεολογία: Ο Παπαδήμος χτες και ίσως ο Σαμαράς αύριο, δεν δρουν «ως εντολοδόχοι των ξένων». Είναι, πριν απ' όλα, εντολοδόχοι της εγχώριας αστικής τάξης. Οι ξένοι καλούνται κάθε φορά να υπηρετήσουν, μαζί με τα δικά τους, και τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου το οποίο, αν και «εγχώριο», δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε πατριωτισμό, ούτε ηθική.

Και στην 17η Ιουνίου; Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Κριτική, αγωνιστική ψήφο στην Αριστερά. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

*Δημοσιεύθηκε στο ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ το Σάββατο 26/5

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα, και οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους.

...

http://wwwaristofanis.blogspot.com/2012/05/blog-post_2903.html

ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ, ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΟΧΥΡΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ


Υπάρχει μια φράση, δεν θυμάμαι αν είναι του Σωκράτη ή του Πλάτωνα, που λέει: 

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα, και οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους. 

Νομίζω ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Αλ. Τσίπρας είναι πιο δημοφιλής από τον Αντ. Σαμαρά και τον Ευάγγ. Βενιζέλο είναι και αυτός.

Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να μιλούν συνεχώς ενάντια στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και να παραθέτουν γεγονότα -είτε δικά τους πεπραγμένα είτε για όσα μέλλει να συμβούν εάν ήθελε πάρει τη διακυβέρνηση της χώρας η Αριστερά. 

Αντίθετα ο αρχηγός και τα στελέχη της Κουμουνδούρου φαίνεται να «ζυμώνουν» την κοινωνία με το απόφθεγμα -αυτό είναι σίγουρα του Πλάτωνα- δεν μπορείς να ανακαλύψεις καινούργιους ωκεανούς αν δεν έχεις το... κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου.

Θα μου πείτε και ορθώς, ότι εδώ πρόκειται για τη σωτηρία της χώρας και όχι για περιηγητικές ανακαλύψεις. Σωστά. 

Όμως αναλογιστείτε πως σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, ειδικά οι άνεργοι, οι νεόπτωχοι, οι χαμηλόμισθοι και οι μικροσυνταξιούχοι. 

Η πραγματικότητα, η κατά τον Πλάτωνα ακτή, τους πληγώνει, τους συνθλίβει, τους πετά στο σκουπιδοτενεκέ της κοινωνίας. Γι’ αυτό δεν τους πειράζει να την χάσουν (είναι χαρακτηριστική η φράση «τι χειρότερο θα μου συμβεί») και ονειρεύονται καινούργιους ωκεανούς.

Θα αντιτείνετε, και ορθώς, ότι υπάρχει χειρότερο να τους συμβεί. Το ξέρω, και θα ‘ναι πολύ χειρότερο και από τον χειρότερο εφιάλτη, όμως αυτή είναι μια ορθολογική σκέψη, την οποίαν μπορεί και οι ίδιοι να την ξέρουν, όμως την αποδιώχνουν από το μυαλό τους, δεν τους νοιάζει. 

Σε οριακές στιγμές της ιστορίας και της μοίρας ενός λαού, δυστυχώς το φαντασιακό κυριαρχεί του λογικού. Το ίδιο δεν έγινε και με την μικρασιατική καταστροφή. Ήταν δυνατόν, ακόμη και αυτοί που βάδιζαν για την Άγκυρα, να πίστευαν ότι μπορούσαν να κρατήσουν τα εδάφη; 

Όχι. Βάδιζαν όμως.

Βγείτε από το καβούκι σας κύριοι και κυρίες της μεσοανώτερης τάξης, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε το χνώτο της πλέμπας. 

Προσπαθήστε, άνθρωποι των καλών περιοχών της Αθήνας, να κατανοήσετε τι γίνεται «κάτω από το ποτάμι» και τότε θα καταλάβετε γιατί τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δύσκολα, αθροιστικά, συγκεντρώνουν μόλις και μετά βίας το 20% του εκλογικού σώματος. 

Όσοι είστε άνω των 55 ετών, εξομολογηθείτε στον εαυτόν σας τι θα κάνατε εάν ήσασταν 20 χρονών και επικρατούσαν αυτές οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες; 

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, εφ’ όσον είστε ειλικρινείς, θα μου απαντούσατε, αν όχι ευθέως, τουλάχιστον υπαινικτικά με τα λόγια του Βούδα: 
«μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως». 

Αν μάλιστα θέλετε να είστε και τίμιοι με τον εαυτό σας, θα παραδεχτείτε ότι, τηρουμένων των συνθηκών, το …ρεύμα μάλλον αδικεί, σε εκλογικά ποσοστά, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, ορθά τον αδικεί,  επειδή οι της Κουμουνδούρου, τουλάχιστον προσώρας, μόνον έτοιμοι δεν είναι να καθοδηγήσουν δημιουργικά και τελεσφόρα, για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών, το κύμα πάνω στο οποίο η Ιστορία τους τοποθέτησε. 

Παλινωδούν, αντιφάσκουν, έχουν γενικές και θεωρητικές απαντήσεις σε συγκεκριμένα και πραγματικά προβλήματα. Συμπεριφέρονται σαν τους συγγενείς του καρκινοπαθούς, οι οποίοι, κάποια στιγμή, αποφασίζουν να του αλλάξουν τη θεραπεία που του παρέχει η κλασική ιατρική με ομοιοπαθητικά σκευάσματα.

Σαφέστατα τις τελευταίες ημέρες προσπαθούν να μετακινηθούν σε πιο ρεαλιστικές και μετριοπαθείς θέσεις. 

Και υποθέτω, μέχρι στις 17 Ιουνίου, θα μετακινηθούν κι άλλο. Θα προσπαθήσουν να γίνουν πιο πραγματιστές, να αποχτήσουν «κυβερνησιμότητα» που μπορεί να γίνει αποδεκτή και κυρίως να είναι παραγωγική. 

Δεν ξέρω όμως αν προλαβαίνουν να δαμάσουν τις αντιφάσεις τους και να ενσωματώσουν στην πολιτική τους τη διάχυτη αγωνία για πιθανή έξοδο από το ευρώ και χρεοκοπία. Κι αυτό είναι το πρόβλημα.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει τα προβλήματα, που γεννώνται για τον ίδιο, από τη βίαιη εισαγωγή του στο κέντρο της πολιτικής ζωής και αντιλαμβάνεται τις πολλές και χτυπητές ελλείψεις του να κυβερνήσει, το πρόβλημα είναι ότι δεν τον αφήνουν οι άλλοι ν’ αγιάσει. 

Θαρρείς και Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενοι από Ευρωπαίους αξιωματούχους, έχουν βαλθεί να του δώσουν την πρωτιά στο πιάτο. 

Δεν φτάνει η λανθασμένη, σε επίπεδο εγκλήματος, επικοινωνιακή και πολιτική τακτική που έχουν ακολουθήσει, και συνεχίζουν να ακολουθούν, τόσο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Τσίπρα όσο και για τα κόμματά τους, έρχεται τώρα και το …καπάκι.

Αυτές τις μέρες οι ασθενείς, λόγω της αβελτηρίας του κράτους και της «εξέγερσης» των φαρμακοποιών, πληρώνουν ολόκληρο του αντίτιμο του φαρμάκου τους. 

Η κατάσταση που δημιουργείται μεταξύ των ηλικιωμένων συνταξιούχων και των βαρέως και χρονίως νοσούντων μόνο με τη λέξη «κόλαση» μπορεί να περιγραφεί. 

Εκ παραλλήλου οι συνταξιούχοι, άνω των 1300 ευρώ, αυτές τις ημέρες παραλαμβάνουν τις συντάξεις τους «ψαλιδισμένες», και τις επικουρικές «πετσοκομμένες», ενώ καλούνται να πληρώσουν και αναδρομικά τις περικοπές. 

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν με τους φορολογούμενους που υποβάλλουν τις δηλώσεις τους και συνειδητοποιούν τι πρέπει να πληρώσουν. 
Μάλιστα αυτοί που υποβάλλουν ηλεκτρονικά τη δήλωσή τους μαθαίνουν αμέσως το (αυξημένο) ποσό που πρέπει να πληρώσουν και τους έρχεται νταμπλάς. 

Το υπουργείο Οικονομικών προφανώς δεν περίμενε ότι θα γίνουν νέες εκλογές και είχε μεταφέρει το «μπουγιουρντί» για τα τέλη Μαΐου και μέχρι στις 15 Ιουνίου, παραμονή δηλαδή των εκλογών.

Θα μου πείτε «και γιατί αυτό είναι τόσο κακό και μπορεί να δώσει κι άλλον αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ»; 

Επειδή η μόνη …τρύπα που έχει στο εκλογικό σώμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στις ηλικίες άνω των 55 ετών. 

Το κάστρο του δικομματισμού είναι στις μεγάλες ηλικίες. Αν πέσει και αυτό, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ χάνουν και τη μάχη και τον πόλεμο. 

Αν αλλάξουν εκλογική συμπεριφορά και οι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι, τότε έχετε γεια βρυσούλες Αντώνιε και Ευάγγελε. 

Βλέπω τον Πικραμμένο να παραδίδει τα κλειδιά του Μαξίμου στον …πικαρισμένο Αλέξιο τον Α’ τον κομμουνιστογενή. 

Εμένα η εικόνα δεν με χαλάει. 

Από πίτα που δεν τρώω τι με νοιάζει ποιοί μοιράζονται τα κομμάτια της.

Με πειράζει όμως που δεν βρίσκω έναν λόγο για να δεχθώ τη ρήση του Βούδα: 

«Ξέχνα όλους τους λόγους για τους οποίους κάτι μπορεί να μην πετύχει. Χρειάζεσαι μονάχα έναν καλό λόγο που να συνηγορεί στο ότι θα πετύχει». 

Αυτόν τον λόγο, που να συνηγορεί ότι θα πετύχει ο εκβιασμός των εταίρων και δανειστών μας, δεν τον έχω ακόμη βρει. Και ειλικρινά τον ψάχνω. 

Όχι βέβαια στις φαιδρότητες του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». 

Αντίθετα, τελευταία βλέπω να πληθαίνουν οι λόγοι για τους οποίους οι εκβιαζόμενοι θα μπορούσαν να μας κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα…

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Οι αστοί φοβήθηκαν


του Methexis
Πανικός έχει πιάσει τα επιτελεία τους, κομματικά και θεσμικά. Η μέχρι πρότινος παντοδυναμία τους σε θεωρητικό επίπεδο όσον αφορά την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωζώνη και όλη η υφήλιος, άρχισε να βρίσκει μπροστά της τις αντιδράσεις των λαών, που αργά και βασανιστικά δείχνουν να ξεφεύγουν από την κυρίαρχη ιδεολογία των (νέο)φιλελεύθερων και να αντιστέκονται στα μέτρα οικονομικής προσαρμογής των κοινωνιών στα συμφέροντα των αφεντικών.
http://gregordergrieche.blogspot.com/2012/05/blog-post_26.htmlΤο αξιοσημείωτο είναι δε, πως η κρίση πανικού που φαίνεται να διακατέχει τους Αστούς, κορυφώθηκε όχι από τα εκατομμύρια κόσμου που διαδηλώνει, αλλά από το πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα σε μια από τις μικρότερες χώρες και οικονομίες της Ευρώπης. Η περίπτωση, να ακυρώσει η Ελλάδα τα τρομερά μέτρα που επιβλήθηκαν στον Ελληνικό Λαό, και να προχωρήσει, σε ουσιαστική αμφισβήτηση του ευρώ και του Οικονομικού Διοικητηρίου (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Τρόικα), τους έχει αφηνιάσει. Κι αυτό όχι από λανθάνοντα εγωισμό, ούτε από εκδικητικές εμμονές.
Αλλά ας δούμε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο φόβος τους, ειδικά όσον αφορά τις ελληνικές εκλογές. Η άνοδος ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για τις προθέσεις τους, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Οι σοσιαλδημοκρατικές καταβολές του, η ενδογενής αδυναμία του να πάρει ριζοσπαστική και επαναστατική θέση απέναντι στο καπιταλισμό αλλά και ο έστω με κριτικό πνεύμα αστικός του προσανατολισμός, τον καθιστούν απρόθυμο και δύσκολο συνομιλητή μεν, δυνητικό σύμμαχο παρ’ όλα αυτά, στα σχέδια τους.
Ίσως να αναγκαστούν να αμβλύνουν λίγο τον τρόπο που επιβάλλονται, ίσως να αλλάξουν και λίγο ρητορική, αλλά σίγουρα, θα μπορέσουν να αλώσουν κάθε θύλακα αντίστασης και να διαφθείρουν αρκετά το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να τους φανεί χρήσιμος. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος; Τι φοβίζει σε όρια παράνοιας τους Αστούς; Ο λόγος είναι η απειλή της μίμησης του Ελληνικού παραδείγματος και από άλλους, και μάλιστα σε βαθμό ικανό να καταστρέψει το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που τόσα χρόνια με κόπο έχτιζαν.
Και εδώ είναι το σημείο που θέλει προσοχή. Δεν φοβούνται τη σοσιαλδημοκρατία τόσο, όσο την ικανότητα των κινημάτων να εκβιάσουν τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε μια συγκρουσιακή γραμμή ή ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου, όταν και αν συμβιβαστούν οι ηγεσίες τους. Η κατάσταση μπορεί να είναι ρευστή, αλλά βρίθει ευκαιριών για κινηματικές πρωτοβουλίες. Οι ευκαιρίες αυτές, δεν θα μας δοθούν εύκολα στο μέλλον, μιας και ήδη οι Αστοί έχουν αρχίσει να εξαπολύουν τα φασιστικά τους σκυλιά σε μια προσπάθεια εκφοβισμού αλλά και αποτροπής ενός κινήματος με αντισυστημικά χαρακτηριστικά.
Ας μην τις χάσουμε.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΥ




Αν βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και κατορθώσει να ανακάμψει οικονομικά, που σίγουρα με το εθνικό της νόμισμα θα ανακάμψει, πολλές θα είναι οι χώρες που θα ακολουθήσουν... Αυτό είναι που τρομοκρατεί τους παγκοσμιοποιητές είναι μην
αποτελέσει η Ελλάδα παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης να ακολουθήσουν την ίδια πορεία και γι αυτό θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να μας κρατήσουν στη ζώνη του ευρώ, Πρώτα με απειλές και μετά με παρακάλια... Μια τέτοια έκβαση είναι βέβαιο ότι θα απειλήσει το ενιαίο νόμισμα της ευρωζώνης και, το σημαντικότερο, θα αποδομήσει το όλο σχέδιο για την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού υπερκράτους. Παση θυσία λοιπόν μην μετατραπεί  η Ελλάδα σε πρότυπο και για άλλες χώρες. Πάση θυσία να παραμείνει στις τάξεις του ευρώ, ακόμα και αν χρειαστεί  να αποσβηστεί το χρέος στο σύνολό του

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Οι ξεπεσμένοι αριστεροί της Ευρώπης - Το παράδειγμα του Κον Μπεντίτ





http://redflyplanet.blogspot.com/2012/05/blog-post_6972.htmlΕίναι πολύ χαμηλό το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη. Τόσο χαμηλό μάλιστα που ένας ξεπεσμένος "αριστερός" της δεκαετίας του 60, που σήμερα εξυπηρετεί τα συμφέροντα που κάποτε πολεμούσε, μπορεί να λέει ότι του κατεβαίνει, χωρίς να υπάρχει αντίλογος ...

Καταρχάς κύριε Κον Μπεντίτ δεν ξέρετε πως είναι απρέπεια να συγχέετε τα προγράμματα 2 διαφορετικών πολιτικών κομμάτων και στην συνέχεια να τα ταυτίζετε με το προσωνύμιο "Αριστερά" ? Δεν σας ενημέρωσε ο συνάδελφός σας των Οικολόγων Πράσινων, κ. Χρυσόγελος, που κάθεται δίπλα σας και ξέρει την απάντηση ?


Το κόμμα που μιλάει για κατώτατο μισθό 1.300 €, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αναδιαπραγμάτευση/απαγκίστρωση/επανεξέταση του Μνημονίου,δεν λέγεται Αριστερά, αλλά ΣΥΡΙΖΑ.  Αυτό το κόμμα, μπορείτε να το κρίνετε με βάση το πλαίσιο που αναγνωρίζετε (Καπιταλισμός, ΕΕ, Δανεισμός κλπ).


Το κόμμα που μιλάει για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, για αποδέσμευση απο την Ευρωπαϊκή σας Ένωση, με ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, δεν λέγεται Αριστερά, αλλά Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Αυτό το Κόμμα δεν μπορείτε να το κρίνετε με βάση το δικό σας πλαίσιο "σκέψης" διότι μιλά για ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Φυσικά εκεί στην Γερμανία ή την Γαλλία, όσοι μιλούν για Σοσιαλισμό τους αποκαλείτε "αριστερούς εξτρεμιστές" ή "σταλινικούς", κάτι το οποίο οι συνεργάτες σας εδώ στην Ελλάδα, προσπαθούν για χρόνια ανεπιτυχώς ...

Εαν ρωτάτε λοιπόν εμάς για το που θα βρεθούν τα λεφτά η απάντηση είναι πολύ απλή ...

Από την ίδια πηγή απο την οποία προήλθαν τα 600 "ελληνικά" δισεκατομμύρια Ευρώ που βρίσκονται σήμερα αποταμιευμένα σε Ελβετικές Τράπεζες.
Δηλαδή ακόμα πιο απλά, ο πλούτος που παράγεται απο τους εργαζόμενους και ληστεύεται απο τους καπιταλιστές, δεν θα καταλήγει ως εκταμιεύσεις των επιχειρηματιών σε ελβετικές θυρίδες, αλλά θα διανέμεται κοινωνικά στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Φυσικά τα παραπάνω τα γνωρίζετε, αλλά είπαμε είναι ζήτημα εξυπηρέτησης συμφερόντων και κατανοούμε απόλυτα την αγωνία σας.