Σελίδες

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά το κεφάλαιο

Το ότι το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία είναι πλέον γνωστό και πως όσοι από εμας καπνίζουν κινδυνεύουν να πάθουν σοβαρές βλάβες στην καρδιά και τα πνευμόνια τους το γνωρίζει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων στον αναπτυγμένο κόσμο και στην Ελλάδα. Αυτό που ίσως πολλοί από εμας δεν γνωρίζουν είναι γιατί τα αστικά κράτη, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουν τόση μεγάλη πρεμούρα να περιορίσουν στο ελάχιστο τον αριθμό των ανθρώπων που καπνίζει,ενώ μέχρι πριν λίγες δεκαετίες αφήναν τις βιομηχανίες καπνού να οργιάζουν.

Είναι μήπως πολυεύσπλαχνοι και αγωνιούν για το κάλό μας; Μήπως τελικά το αστικό κράτος σέβεται πράγματι την υγεία των λαϊκών στρωμάτων και προσπαθεί να την προστατέψει ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Προφανώς λοιπόν και συμβαίνει κάτι άλλο και αυτό το άλλο είναι πως όταν κάποιος εργάτης αρρωσταίνει εξ αιτίας του τσιγάρου τα χρήματα που χάνουν είναι πάρα πολλά και ως εκ τούτου το κάπνισμα εκτός από την υγεία των εργαζόμενων βλάπτει και τις τσέπες των αστών καθώς και του αστικού κράτους .

Τα τελευταία χρόνια η ιατρική επιςτήμη χρησιμοποιεί έναν καινούριο στατιστικό όρο που ονομάζεται disability-adjusted life- year (DALY) και ο οποίος δείχνει πόσα επιπλέον χρόνια θα είσαι άρρωστος, δηλαδή ανίκανος για εργασία, εάν καπνίζεις. Πχ αν υποθέσουμε πως κάποιος ανθρωπος θα ζούσε 75 χρόνια συνολικά, αν δεν κάπνιζε εώς τα 73 θα ήταν υγιής και τα δυο τελευταία χρόνια άρρωστος, ενώ ως καπνιστής θα αρρωστησει από τα 65. Άρα το DALY αυτού του ανθρώπου θα είναι 73-65=8. Δηλάδή θα ζήσει 8 χρόνια επιπλέον άρρωστος, άρα και ανίκανος να εργαστεί, λόγω του τσιγάρου.
Έχει λοιπόν υπολογιστεί στατιστικά πως το συνολικό DALY της Ευρώπης το 2004 ήταν 16.830.000 έτη. Αυτό εάν το πολλαπλασιάσουμε με το 260 που είναι περίπου οι εργάσιμες ημέρες και αυτό με το 8 που είναι ο μέσος χρόνος εργάσιμης ημέρας και αυτό με το 5 που είναι η μέση τιμή της εργατοώρας(λέμε τώρα) θα βρούμε περίπου το ποσό των 175 δις €. Αυτά είναι πάνω κάτω τα χρήματα που χάνουν οι αστοί επειδή οι εργάτες καπνίζουν. Αν λοιπόν στα χρήματα αυτά προστεθούν και εκείνα που δαπανά το κράτος για να επιδιορθώσει τους " χαλασμένους" απ το τσιγάρο εργάτες τότε τα νούμερα ανεβαίνουν πολύ πιο πάνω.
Έτσι λοιπόν το αστικό κράτος έρχεται και σου λέει μην καπνίζεις και πολύ όχι γιατι με πολυνοιάζει για την υγεία σου αλλά γιατί εγώ χάνω χρήματα κάθε φορά που εσύ αρρωσταινεις διότι όχι μόνο δεν μπορείς , ως άρρωστος, να δουλέψεις στους ρυθμούς που θέλω αλλά πρέπει να δαπανήσω και επιπλέον χρήμα να σε "ξαναεπιδιορθώσω".
Αυτά όλα τα στοιχεία τα παραθέτουμε για να καταδείξουμε για πολλοστή φορά πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν κινείται ούτε με ανθρωπιστικά κίνητρα ούτε με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες, δεν είναι στην φύση του άλλωστε. Αυτό που το κινεί είναι το κέρδος και μόνο αυτό. Αν ο καπιταλιστής έχει οικονομικό όφελος από την επιβίωση σου θα σε κρατήσει στη ζωή, αν πάλι κερδίσει με τον θάνατό σου δεν θα το σκεφτεί ούτε για μια στιγμή . Αυτή ειναι η φύση του συστήματος, αυτή και η φύση εκείνων που παίζουν σε αυτό.

Όνειρο δικό μας είναι μια κοινωνία που δεν νοιάζεται για το κέρδος αλλά για τις ανθρώπινες ανάγκες. Μια τέτοια γεννήθηκε και μεγαλούργησε τον προηγούμενο αιώνα και είμαστε βέβαιοι πως θα ξανάρθει. Αυτή προσδοκούμε, γι αυτη παλεύουμε.
Πηγή: Ταξικά γυαλιά

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

τρόποι για να ζήσεις

39

τρόποι για να ζήσεις,

και όχι απλά να υπάρχεις


ζωή χωρίς στρες
«H ορθή λειτουργία του ανθρώπου είναι να ζει, όχι απλά να υπάρχει» – Jack London
Πολύ συχνά βάζεις τη ζωή στον αυτόματο πιλότο, κάνοντας συνέχεια τα ίδια πράγματα και κάθε μέρα είναι σαν την προηγούμενη.
Μέχρι να περάσει άλλη μια χρονιά χωρίς να κάνεις τίποτα, χωρίς να έχεις ζήσει πραγματικά τίποτα.
Μέχρι να φτάσεις στα γηρατειά, να κοιτάξεις πίσω τη ζωή σου και να μετανιώσεις για τις επιλογές σου.
Μέχρι να δεις τα παιδιά σου να πηγαίνουν πανεπιστήμιο και να συνειδητοποιήσεις ότι έχασες την παιδική τους ηλικία.
Όχι, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι! Αν θέλεις πραγματικά να ζήσεις τη ζωή σου, να βιώσεις εμπειρίες, να την απολαύσεις στο μέγιστο, αντί να είσαι περαστικός και να ζεις μια ζωή μονό για να υπάρχεις, τότε πρέπει να βρεις τρόπους να ξεφύγει η ζωή σου από την 'μούχλα' και την ρουτίνα.
Αυτό που ακολουθεί είναι μία λίστα από ιδέες, ως επί το πλείστον προφανείς, που μπορεί να τις έχεις σκεφτεί και μόνος σου, αλλά ελπίζω να είναι χρήσιμες υπενθυμίσεις. Όλοι  τις χρειαζόμαστε μερικές φορές. Εάν το βρεις χρήσιμο, να το..
εκτυπώσεις και ξεκίνα να το χρησιμοποιείς. Σήμερα!

Love-Artistic-Wallpaper01. Αγάπη. Ίσως το πιο σημαντικό. Να ερωτευτείς, εάν δεν το έχεις κάνει ήδη. Εάν είσαι, ερωτεύσου το σύντροφο σου από την αρχή. Σταμάτα να είσαι επιφυλακτικός και άφησε την καρδιά σου ελεύθερη. Ή αγάπησε τα μέλη της οικογένειας σου, τους φίλους σου, οποιονδήποτε, δεν χρειάζεται να είναι ρομαντική αγάπη. Αγάπησε όλη την ανθρωπότητα, κάθε άτομο ξεχωριστά.
02. Βγες έξω. Μην κλειστείς μέσα στο σπίτι. Βγες έξω όταν βρέχει. Κάνε μια βόλτα στην παραλία. Κάνε μια βόλτα μέσα στο δάσος. Κολύμπησε σε μια παγωμένη λίμνη. Απόλαυσε τον ήλιο. Κάνε διάφορα αθλήματα ή περπάτα ξυπόλυτος στο γρασίδι. Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στη φύση.
03. Απόλαυσε το φαγητό. Μην τρως απλά το φαγητό σου, απόλαυσέ το. Νιώσε την υφή, τις εκρήξεις των γεύσεων. Απόλαυσε την κάθε μπουκιά. Εάν μειώσεις την ποσότητα των γλυκών, τότε τα μικρά γλυκάκια που θα τρως θα είναι ακόμα πιο απολαυστικά (μούρα ή μαύρη σοκολάτα είναι τα αγαπημένα μου). Και όταν τα έχεις, γεύσου τα. Αργά.
04. Δημιούργησε ένα τελετουργικό πρωινού. Ξύπνα νωρίς το πρωί να καλωσορίσεις την μέρα. Δες την ανατολή του ηλίου. Φώναξε δυνατά, πες στο εαυτό σου ότι δεν θα χαραμίσεις αυτή την μέρα, η οποία είναι ένα δώρο ζωής. Να είσαι συμπονετικός προς τους συνανθρώπους σου, να ζεις την κάθε στιγμή στο έπακρο. Κάνε γυμναστική ή διαλογισμό κάθε πρωί και μετά απόλαυσε το καφέ σου.
05. Πάρε ρίσκα. Ζούμε συχνά τη ζωή μας πολύ προσεκτικά, μήπως κάτι μας πάει στραβά. Να είσαι τολμηρός, παραιτήσου από την δουλεία σου και κάνε την δική σου επιχείρηση (μελέτησε το πρώτα), ή βρες εκείνο το κορίτσι που σ’ αρέσει εδώ και πολύ καιρό και ζήτησε της να βγείτε έξω. Τι έχεις να χάσεις;take_chance_live_life
06. Ακολούθησε τον ενθουσιασμό σου. Ψάξε να βρεις πράγματα που σε συναρπάζουν και κυνήγησε τα. Κάνε τη ζωή σου μια συναρπαστική περιπέτεια (με μερικές στιγμές ηρεμίας καμιά φορά).
07. Βρες το πάθος σου. Παρόμοια με την παραπάνω συμβουλή, αυτή σου ζητά να βρεις τι θέλεις να κάνεις. Ζήσε τη ζωή σου με πράγματα που σου αρέσει να κάνεις. Καταρχήν ρώτησε τον εαυτό σου «τι πραγματικά μ’αρέσει να κάνω;». Μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα. Βρες πως μπορείς να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Μπορεί να είναι δύσκολο αλλά ζεις μόνο μια φορά.
08. Βγες από το κλουβί σου. Κάθεσαι όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή, ανακατεύοντας χαρτιά, κάνοντας κλήσεις και chat στο διαδίκτυο; Μη σπαταλάς τη μέρα σου έτσι. Ελευθερώσου από αυτό το κλουβί. Κάνε τη δουλειά σου έξω σε ένα laptop, σε μια καφετέρια, πάνω σε μια βάρκα ή σε μια ξύλινη καλύβα. Αυτό μπορεί να απαιτεί αλλαγή θέσης εργασίας ή να γίνεις ελεύθερος επαγγελματίας. Αλλά αξίζει τον κόπο.
09. Κλείσε την τηλεόραση. Πόσες ακόμα ώρες θα χαραμίσεις μπροστά από το χαζοκούτι; Πόσες ώρες έχουμε για να ζήσουμε ακόμα; Κάνε τους υπολογισμούς σου και μετά κλείσε την τηλεόραση. Άνοιξε την μόνο όταν έχεις να δεις ένα DVD από την αγαπημένη σου ταινία. Αλλιώς ας παραμείνει κλειστή και βρες αλλά πράγματα να κάνεις. Δεν ξέρεις τι να κάνεις; Διάβασε παρακάτω.
10. Αποσυνδέσου από το Internet. Διαβάζεις κάτι στο Internet αυτή τη στιγμή. Και με εξαίρεση αυτό το άρθρο, σπαταλάς τον πολύτιμο σου χρόνο. Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Αποσυνδέστε το Internet και βγες έξω από το γραφείο σου ή το σπίτι σου. Αμέσως τώρα! Πήγαινε και κάνε κάτι άλλο.
11. Κάνε ταξίδια. Σίγουρα, θέλεις να ταξιδέψεις κάποια μέρα. Πότε λοιπόν; Όταν θα έχεις ελεύθερο χρόνο για διακοπές ή όταν γεράσεις; Λοιπόν, τι περιμένεις; Βρες ένα τρόπο να κάνεις ένα ταξίδι, εάν όχι αυτό το μήνα, τότε κάποια στιγμή σύντομα. Μπορεί να χρειαστεί να πουλήσεις το αυτοκίνητο σου ή να διακόψεις την καλωδιακή σου σύνδεση ή να σταματήσεις να τρως έξω για να τα καταφέρεις, αλλά κάνε το! Είσαι πολύ νέος για να μη δεις τον κόσμο. Αν χρειαστεί, βρες ένα τρόπο να εργάζεσαι ως ελεύθερος επαγγελματίας και έπειτα δούλευε ενώ ταξιδεύεις. Μια με δύο ώρες δουλειάς την ημέρα θα είναι αρκετές. Έλεγχε τα e-mail σου μια φορά την εβδομάδα και στη συνέχεια χρησιμοποίησε το ελεύθερο χρόνο σου για να ανακαλύψεις τον κόσμο.
12. Ανακάλυψε ξανά τι είναι σημαντικό για σένα. Κάτσε μια ώρα και κάνε μια λίστα με όλα τα πράγματα που είναι σημαντικά για εσένα. Επίσης γράψε τα πιο σημαντικά πράγματα που θέλεις να κάνεις στην ζωή σου. Έπειτα ξεχώρισε 4-5 πράγματα, τα πιο σημαντικά στη ζωή σου. Αυτή η λίστα είναι ο πυρήνας σου. Αυτά είναι που έχουν την μεγαλύτερη σημασία. Εστίασε τη ζωή σου σε αυτά τα πράγματα. Βρες χρόνο για να τα πραγματοποιήσεις.
13. Απέβαλε οτιδήποτε άλλο. Ότι συμβαίνει στη ζωή σου είναι και δεν είναι σε αυτή τη μικρή λίστα, σπαταλάει το χρόνο σου, αποσπά την προσοχή σου από αυτό που είναι σημαντικό. Όσο είναι δυνατόν, απλοποίησε τη ζωή σου εξαλείφοντας τα πράγματα που δεν είναι στη  λίστα σου ή τουλάχιστον περιορίζοντας τα.
14. Ασκήσου. Σήκω από το καναπέ και πήγαινε ένα περίπατο. Προσπάθησε να κάνεις τζόκινγκ ή κάνε μερικά push ups και μερικές κάμψεις. Ακόμα μπορείς να κάνεις κολύμπι ή ποδήλατο, ακόμα και στίβο ή πήγαινε για πεζοπορία. Ότι και να επιλέξεις να είσαι ενεργός και θα το αγαπήσεις. Και η ζωή σου θα είναι πιο έντονη και πιο ευχάριστη.
15. Να είσαι αισιόδοξος. Μάθε να αναγνωρίζεις τις αρνητικές σκέψεις που έχεις. Αυτές οι αμφιβολίες που έχεις για τον εαυτό σου, η κριτική των άλλων, οι καταγγελίες είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Συγκρατήσου όταν έχεις αυτές τις αρνητικές σκέψεις και αντικατέστησε τες με θετικές σκέψεις. Βρες λύσεις. Μπορείς να το κάνεις!
16. Άνοιξε την καρδιά σου. Είναι η καρδιά σας είναι ένα κλειστό κέλυφος; Μάθετε να την ανοίγεις, να είναι έτοιμη να λάβει αγάπη και να δώσει αγάπη άνευ όρων. Αν έχεις πρόβλημα με αυτό καλό θα είναι να το συζητήσεις με κάποιον.  Προσπάθησε το.

Γυναίκα κρατάει καρδιά
17. Φιλί στη βροχή. Άδραξε τη στιγμή και γίνε ρομαντικός. Βρέχει έξω; Άρπαξε την αγαπημένη σου, βγείτε έξω και δώσε της ένα παθιασμένο φιλί. Στο δρόμο για το σπίτι, σταμάτα το αυτοκίνητο και πάρε για την αγαπημένη σου μερικά αγριολούλουδα. Γράψε ένα ραβασάκι για αυτήν. Ντύσου προκλητικά για αυτόν.
18. Αντιμετώπισε τους φόβους σου. Τι φοβάσαι περισσότερο; Τι σε κρατάει πίσω; Ότι και να είναι, αναγνώρισε το και αντιμετώπισε το. Τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο; Φοβάσαι τα ύψη; Ανέβα στο ψηλότερο κτίριο και πήγαινε στη άκρη και κοίτα κάτω στο κενό. Μόνο αν αντιμετωπίσεις τους φόβους σου θα ελευθερωθείς από αυτούς.
19. Υπάρχουν στιγμές που θα υποφέρεις. Η ζωή δεν είναι μόνο χαρά και παιχνίδι. Το να πονάς είναι  αναπόφευκτο μέρος της ζωής. Θα χάσουμε τη δουλεία μας, τους εραστές μας, το αγαπημένο μας κατοικίδιο. Τραυματιζόμαστε ή αρρωσταίνουμε. Μπορεί ένα αγαπημένο πρόσωπο να αρρωστήσει. Ένας γονιός να πεθάνει. Να μάθεις να αισθάνεσαι το πόνο έντονα και να θρηνείς πραγματικά.  Αυτό είναι ένα κομμάτι της ζωής, ότι αισθάνεσαι πόνο. Όταν  τελειώσει το κομμάτι αυτό, προχώρα και βρες τη χαρά.
20. Κόψε ταχύτητα. Η ζωή κινείται σε τόσο γρήγορους ρυθμούς αυτές τις μέρες. Δεν είναι υγιές και σίγουρα δεν είναι ευνοϊκό να ζεις έτσι. Προσπάθησε να κάνεις τα πάντα πιο αργά. Από το να τρως πιο αργά το φαγητό μέχρι να περπατάς πιο αργά, να οδηγείς, να δουλεύεις, να διαβάζεις. Απόλαυσε αυτό που κάνεις. Μάθε να κινείσαι με ρυθμούς χελώνας.
21. Άγγιξε τους συνανθρώπους σου. Βγες έξω από το  σπίτι σου και συνάντησε τους γείτονες σου, βρες ποιοι από αυτούς ζουν σε χειρότερες συνθήκες. Συνάντησε τους, μίλησε μαζί τους, κατανόησε τους. Ζήσε ανάμεσα τους, γίνε ένα με αυτούς. Παράτησε τον υλιστικό τρόπο ζωής σου.
22. Κάνε εθελοντισμό. Δώσε βοήθεια κάνοντας συσσίτια σε άστεγους πολίτες. Μάθε να έχεις συμπόνια και μάθε να απαλύνεις το πόνο των άλλων. Βοήθησε στους αρρώστους, τα άτομα με αναπηρίες, αυτούς που πεθαίνουν.
23. Παίξε με τα παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν να ζουν καλύτερα από τον καθένα. Ζουν τα πάντα σε κάθε στιγμή, ολοκληρωτικά. Και όταν πληγώνονται, κλαίνε πραγματικά. Όταν παίζουν διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Μάθε από αυτά, αντί να σκέφτεσαι ότι γνωρίζεις πολύ περισσότερα από αυτά. Παίξε μαζί τους και μάθε να είσαι χαρούμενος όσο και αυτά.
24. Μίλησε με ηλικιωμένους. Δεν υπάρχει κανείς πιο σοφός, πιο έμπειρος, πιο γνώστης  από αυτούς που έχουν ζήσει τη ζωή. Μπορούν να σας πουν απίστευτες ιστορίες. Μπορούν να σου δώσουν συμβουλές στο να κάνεις ένα γάμο να κρατήσει ή πώς να μην χρεοκοπήσεις. Να σου πουν για πράγματα που έχουν μετανιώσει, έτσι ώστε να μάθεις από αυτούς και να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Είναι η σοφία της κοινωνίας μας. Επωφελήσου από της ύπαρξή τους όσο είναι ακόμα γύρω σου.
25. Μάθε νέες δεξιότητες. Βελτίωνε συνεχώς τον εαυτό σου αντί να παραμένεις στάσιμος. Όχι επειδή δεν είσαι τόσο τέλειος αλλά επειδή είναι ευχάριστο και σου δίνει ικανοποίηση. Πρέπει να δεχθείς τον εαυτό σου όπως είναι και να μάθεις να αγαπάς αυτό που είσαι, αλλά να εξακολουθείς να προσπαθείς να βελτιώνεσαι. Μόνο και μόνο επειδή η διαδικασία της βελτίωσης είναι η ίδια η ζωή.

Απίστευτη ζωή
26. Βρες την πνευματικότητα σου. Για μερικούς αυτό σημαίνει την εύρεση του Θεού ή του Ιησού ή του Αλλάχ ή του Βούδα. Για άλλους, αυτό σημαίνει να έρχεσαι σε αρμονία με τα πνεύματα των προγόνων σου ή με τη φύση. Για μερικούς άλλους, αυτό σημαίνει απλά μια εσωτερική ενέργεια. Όποια πνευματικότητα και αν είναι αυτή, ανακάλυψε την ,θα είναι δύναμη για σένα.
27. Κάνε μικρές συνταξιοδοτήσεις. Μην αφήνεις την χαρά της συνταξιοδότησης για όταν θα είσαι πολύ γέρος για να την απολαύσεις. Κάντο τώρα, όσο είσαι ακόμα νέος. Κάνει την σκληρή εργασία να αξίζει ακόμη περισσότερο. Βρες τρόπους να παίρνεις ένα χρόνο άδεια κάθε λίγα χρόνια. Κάνε αποταμίευση, πούλησε το σπίτι σου, τα υπάρχοντα σου και ταξίδεψε. Ζήσε απλά, αλλά ζήσε, χωρίς να χρειάζεται να δουλέψεις. Απόλαυσε τη ζωή και μετά γύρισε πίσω στη δουλεία και φύλαξε χρήματα ξανά για να το ξανακάνεις σε μερικά χρόνια.
28. Μην κάνεις τίποτα. Παρά την παραπάνω συμβουλή, ότι πρέπει να βρεις τι σε συναρπάζει, υπάρχει μία αξία στο να μην κάνεις τίποτα επίσης. Όχι μην κάνεις τίποτα, όπως να μην διαβάσεις, να μην πάρεις έναν υπνάκο, να μην δεις τηλεόραση ή να μην κάνεις διαλογισμό. Να μην κάνεις τίποτα για λίγο, να μάθεις να είσαι σιωπάς, να ακούς την εσωτερική σου φωνή, να είσαι σε αρμονία με την ζωή. Κάνε το αυτό σε καθημερινή βάση, αν είναι δυνατόν.
29. Σταμάτα να παίζεις βιντεοπαιχνίδια. Μπορεί να έχουν πλάκα, αλλά μπορεί διαρκέσουν πάρα πολλές ώρες. Αν ξοδεύεις πολύ χρόνο παίζοντας online παιχνίδια, πασιέντζα στον υπολογιστή, Wii, Game Boy ή οτιδήποτε άλλο, δοκίμασε να περάσεις μία εβδομάδα χωρίς αυτά. Βρες κάτι άλλο να κάνεις, βγες έξω από το σπίτι.
30. Κοίταζε το ηλιοβασίλεμα, καθημερινά. Είναι μία από τις πιο όμορφες εικόνες της ημέρας. Κάνε το σε καθημερινή βάση και βρες ένα καλό σημείο για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα ξεκάθαρα. Μπορείς ταυτόχρονα να έχεις και ένα ελαφρύ γεύμα μαζί σου.
31. Σταμάτα να διαβάζεις περιοδικά. Είναι βασικά βλακείες. Χαραμίζουν και το χρόνο σου και τα λεφτά σου. Ακύρωσε τις συνδρομές σου και προσπέρασε τα στα νέα περίπτερα. Αν θες να διαβάσεις κάτι τότε διάβασε μία νουβέλα ή ακόμα καλύτερα, διάβασε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο μια φόρα την ημέρα και θα είσαι εντάξει.
32. Σπάσε την ρουτίνα. Νομίζεις ότι κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα; Άλλαξε το. Δοκίμασε κάτι καινούργιο. Πάρε μια διαφορετική διαδρομή στο δρόμο για την δουλεία. Ξεκίνα την ημέρα σου με διαφορετικό τρόπο. Προσέγγισε την δουλεία σου από μία νέα οπτική γωνία. Κοίταξε τα πράγματα γύρω σου με νέο μάτι.
33. Σταμάτα να παρακολουθείς ειδήσεις. Είναι  θλιβερό και άχρηστο. Εάν βλέπεις ειδήσεις καθημερινά, μπορεί να είναι δύσκολο για σένα να το κόψεις. Δεν έχω δει ειδήσεις στην τηλεόραση εδώ και δύο χρόνια. Δεν με έχει πειράξει καθόλου.
34. Γέλασε μέχρι να κλάψεις. Το γέλιο είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να ζεις. Πες ανέκδοτα και γέλασε με την ψυχή σου. Δες μια φανταστική κωμωδία. Μάθε να γελάς με το οτιδήποτε. Πέσε κάτω από τα γέλια. Θα το λατρέψεις.
35. Χάσε τον έλεγχο. Όχι μόνο τον έλεγχο του εαυτού σου, αλλά και τον έλεγχο σε σχέση με άλλους. Είναι κακιά συνήθεια να προσπαθείς να ελέγξεις τους άλλους. Αυτό θα οδηγήσει σε στρες και δυστυχία για σένα αλλά και για αυτούς που προσπαθείς να ελέγξεις. Άσε τους άλλους να ζήσουν και ζήσε για τον εαυτό σου. Και να χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου που και που.
36. Κλάψε. Οι άντρες κυρίως έχουν την τάση να συγκρατούν τα δάκρυα τους, αλλά το κλάμα είναι απίστευτη ανακούφιση. Κλάψε σε μια θλιβερή ταινία. Κλάψε σε μια κηδεία. Κλάψε όταν πληγωθείς ή άμα κάποιος που αγαπάς πληγωθεί. Απελευθερώνοντας αυτά τα συναισθήματα μας επιτρέπει να καθαρίσουμε τον εαυτό μας.
37. Φτιάξε ένα φανταστικό επιδόρπιο. Μου αρέσει να φτιάχνω ζεστά, μαλακά κέικ σοκολάτας. Αλλά ακόμη και τα μούρα βουτηγμένα σε σοκολάτα ή κρέπες με παγωτό και φρούτα, αλλά και μια φρέσκια μηλόπιτα, σπιτικά μπισκότα σοκολάτας ή brownies είναι τέλεια. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις κάθε μέρα, άλλα  περιστασιακά. Όταν όμως το κάνεις είναι υπέροχο.
live_in_moment_keychain38. Δοκίμασε κάτι καινούργιο, κάθε εβδομάδα. Ρώτησε τον εαυτό σου: « Τι καινούργιο μπορώ να κάνω αυτή την εβδομάδα;» στην συνέχεια φρόντισε να το κάνεις. Δεν χρειάζεται να μάθεις μια ξένη γλώσσα μέσα σε μια βδομάδα, αλλά αναζήτησε καινούργιες εμπειρίες. Προσπάθησε! Μπορεί μετά να θέλεις να το συνεχίσεις στη ζωή σου.
39. Ζήσε τη στιγμή. Αντί να σκέπτεσαι για πράγματα που πρέπει να κάνεις, για πράγματα που σου συνέβησαν, να ανησυχείς, να σχεδιάζεις ή να μετανιώνεις, σκέψου τι κάνεις τώρα. Τι είναι γύρω σου; Τι μυρωδιές, τι ήχους, τι εικόνες και τι συναισθήματα βιώνεις; Μάθε να το κάνεις αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο μέσω διαλογισμού αλλά επίσης με το να επικεντρώνεσαι στο παρόν  και στα πράγματα που κάνεις σήμερα.
____

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ


Aπό τις 25 Μαΐου 2011, που άρχισαν οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες της χώρας και ιδιαιτέρως στην πλατεία Συντάγματος με αίτημα την άμεση δημοκρατία, γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την τελευταία τόσα όσα δεν είχαν γραφεί από συστάσεως νεοελληνικού κράτους. Γέμισαν ξαφνικά τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης από «ειδήμονες» και «ερμηνευτές» της άμεσης δημοκρατίας. Οι περισσότεροι δεν είχαν γράψει πριν κάτι σχετικό ούτε τους είχε απασχολήσει ποτέ το ζήτημα ή είχαν εκφρασθεί αρνητικά. όμως επειδή η άμεση δημοκρατία βρέθηκε στην επικαιρότητα αναγκάσθηκαν να γράψουν γι’ αυτήν. Αρκετά από αυτά ήταν διαστρεβλωτικά, απαξιωτικά, γεμάτα παρερμηνείες, προέρχονταν δε και από τον αριστερό χώρο.
Περιεχόμενο της δημοκρατίας
Μία μερίδα της Αριστεράς θεωρεί πως η αθηναϊκή πολιτεία του 5ου –4ουαιώνα π.Χ. δεν ήταν δημοκρατία επειδή υπήρχαν τάξεις, επειδή ήταν ταξική κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα όλες οι κοινωνίες ήταν ταξικές, όμως είχαν διαφοροποιήσεις στα πολιτεύματά τους, στις αξίες, στον πολιτισμό και στην αντιμετώπιση των μελών τους. Πράγματι, ταξικές κοινωνίες ήταν οι αρχαίες τυραννίδες, ολιγαρχίες, βασιλείες και αριστοκρατίες, οι φεουδαρχίες και οι απολυταρχίες, τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα, τα σημερινά αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα, τα δικτατορικά των ανατολικών «σοσιαλιστικών» κρατών, τα μουσουλμανικά αραβικά καθεστώτα και τα ολοκληρωτικά (φασισμός, ναζισμός, σταλινισμός). Όλα αυτά όμως δεν ταυτίζονται ούτε μπαίνουν στην ίδια κατηγορία, και φυσικά έχει μεγάλη σημασία και διαφορά αν ζεις υπό ολοκληρωτικό ή κοινοβουλευτικό καθεστώς. Aυτή η αριστερή αντίληψη ισοπεδώνει τα πολιτεύματα και τις κοινωνίες, δεν βλέπει τις μεγάλες ή ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, στο όνομα τής, κατά τον Μαρξ, «αναπόφευκτης» αταξικής κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτό θεωρείται πως η άμεση δημοκρατία δεν δύναται να υπάρξει εάν δεν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, εάν δεν καταργηθούν οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής, εάν δεν εγκαθιδρυθεί ο «σοσιαλισμός», ο «κομμουνισμός» και η αταξική κοινωνία. Έτσι στην αντίληψη αυτή η άμεση δημοκρατία ταυτίζεται με την «κατάργηση της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας», με τον «κομμουνισμό». Είναι εμφανές πως αυτά απηχούν μαρξιστικούς και κομμουνιστικούς χώρους, επαναλαμβάνουν τα παλαιά απαξιωμένα ιδεολογήματα, προσπαθώντας να τα ανανεώσουν υπό νέα μορφή, αυτή της άμεσης δημοκρατίας.
Μία πρώτη απάντηση στην άποψη αυτή είναι πως εκεί που η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αντικαταστάθηκε από την κρατική και κομματική ιδιοκτησία δημιουργήθηκαν δικτατορικά και ανελεύθερα καθεστώτα, ακριβώς για να εξασφαλίσουν την μονοκομματική γραφειοκρατική εξουσία (πρώην ανατολικές δικτατορίες γνωστές με τα ονόματα των «λαϊκών δημοκρατιών», των «σοσιαλιστικών» ή «κομμουνιστικών» καθεστώτων, που ακόμη και σήμερα διάφοροι αριστεροί αποκαλούν με τον άστοχο όρο «υπαρκτό σοσιαλισμό»). Δεν υπήρξε πουθενά και ποτέ, έστω για δείγμα, ένα σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό καθεστώς, με ελευθερίες, δικαιώματα, εκλογές κ.λπ. Συνεπώς τα ζητήματα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της εγκαθίδρυσης του «κομμουνισμού» δεν είναι τόσο απλά και αυτονόητα όσο θεωρούνται από ορισμένους, γι‘ αυτό ακριβώς χρειάζεται εξαντλητική και ουσιαστική ενημέρωση, ελεύθερη συζήτηση, δημόσια διαβούλευση και αβίαστη απόφαση του συνόλου της κοινωνίας. Ο σκοπός είναι η πειθώ και η αυξημένη πλειοψηφία. Αυτές οι προϋποθέσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο σε μία αμεσοδημοκρατική κοινωνία.
Έτσι ερχόμαστε στο επόμενο επιχείρημα κατά της ταύτισης άμεσης δημοκρατίας και κομμουνισμού, που έχει σχέση με το θέμα της προτεραιότητας μεταξύ των δύο. Το περιεχόμενο της άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να καθορισθεί εκ των προτέρων, από αυθαίρετες προσωπικές προθέσεις και επιθυμίες, διότι ο προκαθορισμός αυτός αντίκειται προς τη βασική αρχή του αυτοκαθορισμού. Επί πλέον η άμεση δημοκρατία δεν προκύπτει από κάποια ιστορική, οικονομική, φυσική ή ανθρωπολογική αναγκαιότητα. δεν απορρέει από κάποιους αντικειμενικούς νόμους, ιστορικούς ή κοινωνικούς ή από κάποια άλλη τελεολογία. δεν είναι εγγεγραμμένη στα ανθρώπινα γονίδια ούτε στη φύση. Είναι ανθρώπινο δημιούργημα και κοινωνική δυνατότητα. Οπότε και η πολιτική συμμετοχή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου φυσικού ενστίκτου ή ειδολογικού χαρακτηριστικού, αλλά κάτι που αποκτάται με θέληση και αγώνα, κάτι στο οποίο (αυτο)εκπαιδεύεται κανείς.
Όπως το ιστορικό και εννοιολογικό της πλαίσιο υποδηλώνει, η δημοκρατία είναι πρωτίστως η αυτοκυβέρνηση των ανθρώπων, η κατάργηση του διαχωρισμού τους σε κυβερνήτες και υπηκόους, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε αυτούς που αποφασίζουν και σε αυτούς που εκτελούν. Είναι η άμεση συμμετοχή όλων των πολιτών σε όλες τις μορφές εξουσίας, χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα, συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας. Στην άμεση δημοκρατία όλα τα ζητήματα είναι αντικείμενα δημόσιας διαβούλευσης και συλλογικής απόφασης από την κοινωνία. Προαπαιτούμενο για την συζήτησή τους είναι η συγκρότηση ενός ουσιαστικού δημοσίου χώρου, όπου οι πολίτες με ανοικτές συνελεύσεις θα ενημερώνονται, θα συζητούν και θα αποφασίζουν για το μέλλον τους.
Προηγείται λοιπόν η εγκαθίδρυση της άμεσης δημοκρατίας, η πολιτική ισότητα, και έπεται η συζήτηση περί οικονομικής ή κοινωνικής ισότητας. Η άμεση δημοκρατία δεν είναι οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς, αλλά πρωτίστως πολιτικό και βεβαίως ανοικτό σε μετέπειτα προτάσεις. Hπροτεραιότητα ανήκει στην πολιτική και όχι στην οικονομία. Το αντίστροφο οδηγεί στον μαρξιστικό οικονομισμό στον οποίο είναι εγλωβισμένη η Αριστερά. Έτσι ο «κομμουνισμός» και η «κατάργηση της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας» δεν μπορεί να είναι προαποφασισμένα θεωρητικά ζητήματα από διανοουμένους, «ειδικούς» και κομματικές μειοψηφίες, που θα θελήσουν να τα επιβάλλουν με τον οποιονδήποτε βίαιο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση της κοινωνίας, όπως έγινε στο παρελθόν στις πρώην ολοκληρωτικές «σοσιαλιστικές» και «κομμουνιστικές» χώρες με τα γνωστά οικτρά αποτελέσματα. Είναι μετα-δημοκρατικά ζητήματα και, όπως όλα, εκφράζονται και υλοποιούνται σε ένα πλαίσιο θεσμών και νόμων, με τους οποίους λειτουργεί και τους οποίους εγκαθιδρύει η ίδια η αμεσοδημοκρατική κοινωνία.
Η άμεση δημοκρατία δεν έχει κανένα πρότυπο και μοντέλο ούτε οποιοδήποτε συγκεκριμένο, καθορισμένο και δεσμευτικό εκ των προτέρων περιεχόμενο, άρα ούτε τον «σοσιαλισμό», τον «κομμουνισμό» ή την «αταξική κοινωνία». Πολύ περισσότερο ουδεμία σχέση έχει με την περιβόητη «δικτατορία του προλεταριάτου» (ή τη δικτατορία του «προλεταριακού κόμματος») που ήταν και είναι καταστατική αρχή του μαρξισμού, του κομμουνισμού, του λενινισμού, του σταλινισμού, του μαοϊσμού. Αυτές οι διακηρύξεις βρίσκονται στον αντίποδα της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοκυβέρνησης, διότι ευνοούν την αντιπροσώπευση, το κόμμα, τη γραφειοκρατία, την κάθετη ιεραρχική οργάνωση, τον διαχωρισμό σε «ειδικούς» και μη ειδικούς, σε αυτούς «που ξέρουν» και αυτούς που «δεν ξέρουν», σε κομματικούς γραφειοκράτες και εκτελεστές. Γι’ αυτό οι διακηρύξεις περί «σοσιαλισμού» και «κομμουνισμού» αποτελούν συνθήματα των αποτυχημένων σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων, των τροτσκιστικών, σταλινικών, μαοϊκών αποκομμάτων και κάποιων μαρξιστών διανοουμένων.
Τρίτο επιχείρημα: ο μαρξισμός και ο κομμουνισμός δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις με την άμεση δημοκρατία, όχι μόνο στο πρακτικό επίπεδο των θεσμών αλλά και στο θεωρητικό. Η αδυναμία ή η άρνηση να ενσωματωθεί η άμεση δημοκρατία στη σκέψη της Αριστεράς έχει τις ρίζες στους ιδρυτές του κομμουνισμού, τον Μαρξ και τον Ένγκελς, οι οποίοι στο καταγωγικό ιδεολογικό κείμενό τους, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος(1848), ουδόλως ασχολούνται με τη δημοκρατία, ούτε άλλωστε και στα μεταγενέστερα έργα τους Αλλά και οι μετέπειτα μαρξιστές συγγραφείς, όπως ο Λούκατς, ο Γκράμσι ή οι στοχαστές της Σχολής της Φραγκφούρτης, δεν μπόρεσαν να διατυπώσουν μία θεωρία δημοκρατίας.] Μάλιστα οHabermas, νεώτερος απόγονος της τελευταίας, κατέληξε υποστηρικτής του φιλελευθερισμού και του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος το οποίο εκλαμβάνει ως δημοκρατία. Η ίδια απουσία της δημοκρατίας διαπιστώνεται και στους στοχαστές της γαλλικής μαρξιστικής σχολής του Αλτουσέρ, στην οποία ανήκαν ο Μπαλιμπάρ και ο Ρανσιέρ, που, ανανήψαντες εν μέρει, προσπαθούν τελευταίως να συλλαβίσουν με δυσκολία το εγχειρίδιο της δημοκρατίας. Από την πλευρά τους ο Μπαντιού και ο Ζίζεκ είναι μίλια μακρυά, γοητευμένοι από τα ιδεώδη του κομμουνισμού και του σταλινισμού.
Το αρνητικό των σημερινών υποστηρικτών της κομμουνιστικής ιδεολογίας είναι το ότι δεν διευκρινίζουν πώς θα πραγματοποιηθούν ο «σοσιαλισμός», ο «κομμουνισμός» και η «αταξική κοινωνία». Τουλάχιστον τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα εξηγούσαν πως θα γίνουν αυτά: με την «προλεταριακή επανάσταση» υπό την καθοδήγηση της «επαναστατικής πρωτοπορίας» που εκφράζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, με την εγκαθίδρυση σε πρώτο στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου», του «σοσιαλισμού», με απώτερο στόχο τον «κομμουνισμό» και την «αταξική κοινωνία». Οι σχετικές συνταγές αποτυχίας υπάρχουν στα βιβλία του Λένιν, του Τρότσκι, του Μάο κ.ἀ. Αυτά όλα όμως σήμαιναν την πρωτοκαθεδρία του κόμματος και της δογματικής θεωρίας, άρα την απουσία της πολιτικής και της κοινωνίας, τα οποία είναι οι πυλώνες του δημοκρατικού προτάγματος.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός δεν υπήρξαν προτάγματα της κοινωνίας, αλλά κοινωνικών και πολιτικών μειοψηφιών που εκφράζονταν συνήθως από τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ως μειοψηφίες κατέλαβαν στρατιωτικώς με εμφύλιο ή πραξικοπηματικώς την εξουσία, δίνοντας δια της προπαγάνδας την εντύπωση πως ήταν πλειοψηφίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι πρώην ανατολικοευρωπαϊκές και ασιατικές δικτατορίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων, οι λεγόμενες «λαϊκές δημοκρατίες», βασισμένες στην ανελευθερία, στην ανισότητα και σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Επειδή ακριβώς ήταν μειοψηφίες επέβαλαν τις δικτατορίες για να επιβιώσουν και να συντηρηθούν. Εναπομείναντα δείγματα είναι η Κούβα, η Κίνα και η Β. Κορέα. Όπως, λοιπόν, έδειξε η Ιστορία και οι εμπράγματες μορφές τους, τα προτάγματα του μαρξιστικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού συνεισέφεραν, στην εγκαθίδρυση και εδραίωση του αυταρχισμού και της ετερονομίας. Συνεπώς δεν μπορούν να συνεισφέρουν στην ανάδυση του προτάγματος της αυτονομίας.
Αυτό μας οδηγεί στο πέμπτο επιχείρημα εναντίον της ταύτισης άμεσης δημοκρατίας και κομμουνισμού. Το πρόταγμα της αυτονομίας, όταν αναδύθηκε, δεν είχε ως πρόταση τον κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία Είχε πρωτίστως την απελευθέρωση από κατεστημένες αυταρχικές κοσμικές και θρησκευτικές εξουσίες, την κατοχύρωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών, την απαίτηση ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας και δημοκρατίας, και οδήγησε σε πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κατακτήσεις. Όλες σχεδόν οι γνήσιες εξεγέρσεις και επαναστάσεις που έγιναν στην Ιστορία στηρίχθηκαν στην άμεση συμμετοχή των ανθρώπων, στον αυτοκαθορισμό και την αυτοοργάνωσή τους: αγγλική επανάσταση του 1688, συνελεύσεις πολιτών στην αμερικανική επανάσταση του 1776, sections deParis στην γαλλική επανάσταση του 1789, τα σοβιέτ το 1905 και το 1917 (πριν την εξουδετέρωσή τους από τον Λένιν και τους μπολσεβίκους), τα εργατικά συμβούλια στην Ισπανία του 1936, η ουγγρική εξέγερση το 1956, τα κινήματα αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’60 σε όλο σχεδόν τον δυτικό κόσμο και κυρίως ο Μάης του ’68 στη Γαλλία.[] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εργατικό κίνημα στις απαρχές του, που είχε ως στόχους τις ιδέες του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της αυτοκυβέρνησης των παραγωγών, όπως συναντώνται λ.χ. στις εφημερίδες και στην οργάνωση των Άγγλων εργατών από το 1810 ως το 1840, δηλαδή πολύ πριν από την εμφάνιση του Μαρξ και την ιδέα του κομμουνισμού.
Όσον αφορά στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε πως το πρόταγμα της αυτονομίας ανεφάνη δύο μόνο φορές: την πρώτη με το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της περιόδου 1972-73 με κορύφωση την εξέγερση και την κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο 1973[ και τη δεύτερη με το κίνημα στις πλατείες το 2011 για την άμεση δημοκρατία. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που διακατείχε τα άτομα που συμμετείχαν ήταν η επιδίωξη της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Σε καμία περίπτωση δεν τέθηκε το θέμα του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και της αταξικής κοινωνίας. Αντιθέτως, το εμπνεόμενο από το ΚΚΕ και άλλες παρεμφερείς οργανώσεις κίνημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (1942-45), δεν είχε καμία σχέση με την αυτονομία και τη δημοκρατία. Από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν ένα γραφειοκρατικό, ελεγχόμενο από τα πάνω, κίνημα που είχε ως στόχο, εκτός βεβαίως του αγώνα κατά των ναζί κατακτητών, την εγκαθίδρυση ανελεύθερου καθεστώτος παρόμοιο με αυτό των ανατολικών κομμουνιστικών δικτατοριών («λαοκρατία»), υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, όπως απέδειξε και η πραξικοπηματική προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας τον Δεκέμβριο του 1944 και ο μετέπειτα εμφύλιος του 1946-49.[]
Εκλεκτό παράδειγμα άμεσης δημοκρατίας είναι η αθηναϊκή του 5ου-4ου π.Χ. αιώνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτή εκλαμβάνεται ως πρότυπο ή μοντέλο, ως ιδανική και παραδείσια κατάσταση. Αναφέρεται για το γεγονός πως ήταν το μόνο «παράδειγμα» άμεσης δημοκρατίας που είχε ζωή δύο περίπου αιώνων και έδωσε θεσμούς, έννοιες, επιχειρήματα και σημαντικό πολιτισμό, τα οποία αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την ανθρωπότητα. Ο αθηναϊκός δήμος δεν κατάργησε το οικονομικο-κοινωνικό σύστημα της εποχής, έλαβε όμως σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα για τα κατώτερα στρώματα, φορολογώντας μόνο τα ανώτερα. Όλες σχεδόν οι άλλες προσπάθειες απέτυχαν να εγκαθιδρύσουν καθεστώς άμεσης δημοκρατίας, είτε από δικές τους αδυναμίες, είτε από την άγρια καταστολή της εξουσίας, είτε και από τα δύο μαζί. Αποτελούν εν τούτοις συμβολές στο πρόταγμα της αυτονομίας, αφού ανέδειξαν τον αμεσοδημοκρατικό αντιγραφειοκρατικό τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας και έδωσαν μορφές που συνέβαλαν στην εξέλιξη της ανθρώπινης αυτογνωσίας και ελευθερίας. Ταυτοχρόνως όμως συνιστούν και αρνητικά παραδείγματα για τον τρόπο εφαρμογής των ιδεών τους, άρα η μελέτη τους είναι απαραίτητη για μελλοντικές κινήσεις.
Τέλος, οι στοχαστές που ασχολήθηκαν με την άμεση δημοκρατία και ανέδειξαν τις αρχές της δεν έθεσαν ποτέ ως περιεχόμενό της τον «σοσιαλισμό» ή τον «κομμουνισμό»: από την αρχαία εποχή οι φιλόσοφοι Πρωταγόρας, Δημόκριτος και Αριστοτέλης, πολιτικοί όπως ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Λυκούργος, έως την νεώτερη εποχή ο Σπινόζα και ο Ρουσσώ, και τη σύγχρονη η Άρεντ και ο Καστοριάδης.
Συνεπώς η αντίληψη που ταυτίζει την άμεση δημοκρατία και τον «κομμουνισμό», είναι πολύ προβληματική. Εκφράζεται δε από μία Αριστερά η οποία, υπό το βάρος τόσο της παταγώδους αποτυχίας των κομμουνιστικών καθεστώτων και των μαρξιστικών ιδεολογιών όσο και του ρεύματος εσχάτως υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, αναγκάζεται να επιχειρήσει την οικειοποίηση του ρεύματος αυτού για λογαριασμό της.Προσπαθεί έτσι να βρίσκεται στην επικαιρότητα ή στη μόδα, να προσελκύσει ψηφοφόρους και επί πλέον να καλύψει το μεγάλο κενό τής θεωρητικής της ένδειας. Πρόκειται δηλαδή για παλαιά δοκιμασμένη τακτική, και με χεγκελιανή ορολογία, για «πανουργία του αριστερού λόγου».
Εάν όμως η συζήτηση απογαλακτισθεί από κομματικούς, μαρξιστικούς ιδεολογικούς και τελεολογικούς όρους, μπορεί να βρει το σωστό πολιτικό της πλαίσιο. Η πολιτική ισότητα εξαρτάται οπωσδήποτε από την οικονομική, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει παρά με την κοινωνικοποίηση των σημαντικών τουλάχιστον τομέων της παραγωγής. Εν προκειμένω κοινωνικοποίηση σημαίνει τη συλλογική διαχείριση της παραγωγής από τους ίδιους τους παραγωγούς, όχι από κόμματα, συνδικαλιστές και γραφειοκράτες. Το πώς όμως θα γίνει αυτό μένει να διερευνηθεί. Περαιτέρω μπορούν να προταθούν η αύξηση του ελεύθερου χρόνου, η υπέρβαση του καταναλωτισμού και της καταναλωτικής ιδεολογίας, η απο-ανάπτυξη, η ανατροπή της κυρίαρχης σημασίας της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης, της προτεραιότητας της οικονομίας και του κέρδους. Αυτά σχετίζονται με την οικονομική ισότητα, την ισότητα μισθών, εισοδημάτων, τα οποία όμως προϋποθέτουν μία δημοκρατική κοινωνία για τη συζήτησή τους, όπως προανέφερα.
Τα παραπάνω εκτεθέντα δεν σημαίνουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο ότι συνηγορούν υπέρ μιας φορμαλιστικής ή διαδικασιοκρατικής αντίληψης περί δημοκρατίας. Δεν αγνοούν δηλαδή το θετικό ή ουσιαστικό περιεχόμενό της, όπως τουλάχιστον εκτίθεται από την πλευρά της ίδιας της αθηναϊκής δημοκρατίας στον εξαίρετο «Επιτάφιο» του Περικλή: Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας. (Ζούμε εμφορούμενοι από τον έρωτα του κάλλους και της σοφίας). Συμπληρώνεται δε με τον έρωτα της ελευθερίας και του κοινού αγαθού, του δημοσίου συμφέροντος. Το περιεχόμενο αυτό, καθορίζει και οριοθετεί επίσης το αντικείμενο της πολιτικής θέσμισης στη δημοκρατική πολιτεία.[ Περιεχόμενο της άμεσης δημοκρατίας είναι επίσης η ισότητα, η δικαιοσύνη, τα δικαιώματα, οι ατομικές ελευθερίες, η εξατομίκευση, η αυτοδιαχείριση, η αλληλεγγύη. Επίσης, ο ενδελεχής και ουσιαστικός έλεγχος κάθε εξουσίας από τον δήμο, ο απολογισμός των αξιωματούχων και η ανά πάσα στιγμή ανακλητότητά τους, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πάταξη της διαφθοράς, άρα για την συνύπαρξη πολιτικής και ηθικής που τόσο διατυμπανίζεται από τους σύγχρονους ηθικολόγους και ηθικούς φιλοσόφους. Ιδού λοιπόν τα ηθικά, πολιτικά και ανθρωπιστικά περιεχόμενα της άμεσης δημοκρατίας – το αξιακό περιεχόμενό της, το οποίο δύναται να εξασφαλισθεί μόνο από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.http://eagainst.com/articles/ddc/

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Πολυτεχνείο 1973. Η απαρχή του αυτόνομου κινήματος

Γ. Οικονόμου

polutexneio ekswfullo
Ένα σημαντικό ζήτημα που πρέπει να διευκρινισθεί για την κατάληψη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 είναι ο πολιτικός χαρακτήρας και η πολιτική τους σημασία. Χωρίς την διερεύνηση και την κατανόηση αυτών των βασικών ζητημάτων παραμένουμε στον χώρο των γεγονότων, των προσωπικών διαθέσεων ή συναισθημάτων, στον επετειακό και «εορταστικό» χαρακτήρα, που έχουν επιβληθεί, ήδη αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, από κόμματα, κρατικές υπηρεσίας και ΜΜΕ. Η δευκρίνιση αυτή θα αποκαταστήσει τη μοναδικότητα και την πρωτοτυπία της εξέγερσης, η οποία υπερβαίνει ακριβώς τα κόμματα, τις κρατικές υπηρεσίες, τα ΜΜΕ και αντιπαρατίθεται σε αυτά.
Ο πολιτικός χαρακτήρας
Αυτό που χαρακτηρίζει τις τρείς ημέρες της εξέγερσης είναι η άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη διεκδίκηση της ελευθερίας. Διεκδίκηση που διακατέχεται από πάθος, οργή, αυταπάρνηση και δράση. Ταυτοχρόνως όμως από συνειδητοποίση ότι σε αυτόν τον αγώνα χρειάζεται η συμμετοχή των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού. Αυτήν την σημασία έχει άλλωστε και η κατάληψη: να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης για αυτούς που δεν επιθυμούν τη δικτατορία και θέλουν την ανατροπή της. Η αντίληψη όμως αυτή συναντά αντιδράσεις από τα παραδοσιακά κόμματα, κυρίως της Αριστεράς, διότι υπερβαίνει τη λογική τους και τον έλεγχο που εξ ορισμού αυτά θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μαζική εκδήλωση και πολιτική κινητοποίηση. Και εδώ βρίσκεται ένα χαρακτηριστικό του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος: αντιπαρατίθεται στις κομματικές τακτικές και υπερβαίνει τους στενούς προκαθορισμένους ορίζοντες οιασδήποτε μορφής. Στην αντιπαράθεση αυτή αυτοσυγκροτείται, αυτοοργανώνεται και αυτοκαθορίζεται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, παρά τις αντίθετες κομματικές «γραμμές» γίνεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Η κατάληψη και η εξέγερση δεν ελέγχονται ούτε καθοδηγούνται από κάποιο κόμμα ή οργάνωση. Είναι το μοναδικό πολιτικό γεγονός μείζονος σημασίας στη νεοελληνική ιστορία που οφείλεται στο αυθόρμητο και στην πρωτοβουλιακή δράση των ανθρώπων. Πράγματι, στις εκκλήσεις του ραδιοφωνικού σταθμού ο κόσμος συρρέει στο Πολυτεχνείο, το πλαισιώνει, ενεργοποιείται, λαμβάνει πρωτοβουλίες. Για πρώτη φορά από τον Απρίλιο 1967 εκφράζεται με όποιον τρόπο μπορεί: φωνάζει συνθήματα κατά της δικτατορίας και των Αμερικανών, γράφει σε χαρτιά, στα διερχόμενα λεωφορεία και τρόλεϋ συνθήματα που μεταφέρονται σε όλη την Αθήνα, συζητά, σκέπτεται για πρώτη φορά ελεύθερα, ορθώνει οδοφράγματα, συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής. Ο κόσμος έχει θραύσει την επί εξήμισυ έτη κρούστα της σιωπής και του φόβου, το κέλυφος της δυσπιστίας και της απάθειας. Έχει αποτινάξει όλα όσα τον κρατούσαν δέσμιο και εκφράζεται για πρώτη φορά ελεύθερα, δρα, βοηθά, συνεισφέρει με όποιον τρόπο μπορεί. Εκδηλώνει και αξιοποιεί τις καλύτερες πλευρές του εαυτού του: την αλληλεγγύη, τη φιλία, την ανιδιοτελή προσφορά, τη φαντασία, τον έρωτα, τη δημιουργία. Εκπληκτικό φαινόμενο που σε παρασέρνει, σε διαποτίζει ολόκληρο, σε συναδελφώνει με τον διπλανό σου, τον πριν από λίγο αγνωστό σου. Παντού ξεχειλίζει η ηδονή της ελευθερίας, η χαρά της δράσης, η μέθη της δημιουργίας, η συνείδηση ότι δημιουργείς ιστορία.
Η ίδια κατάσταση και στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου. Η δυναμική και η λειτουργία της κατάληψης στηρίζεται στην αυτοοργάνωση και αυτοδιεύθυνση. Διαρκείς συνελεύσεις των σχολών, εκλογή επιτροπών και Συντονιστικής Επιτροπής με εικοσιτετράωρη θητεία. Συγκρότηση επιτροπών για τη σίτιση, την περιφρούρηση, για τις πρώτες βοήθειες και το φαρμακείο, τον έρανο κ.ά. Τα άτομα που συγκροτούν την Συντονιστική είναι εντολοδόχοι των γενικών συνελεύσεων, οι οποίες είναι τα κυρίαρχα όργανα που λαμβάνουν τις καθοριστικές αποφάσεις. Έτσι διασφαλίζεται η βούληση και η θέληση των ανθρώπων, της βάσης. Δεν καθοδηγεί καμία κομματική οργάνωση, δεν χειραγωγεί ουδείς «ηγέτης», ουδεμία έξωθεν εξουσία κινεί τα νήματα. Η άμεση δημοκρατία στην πράξη, η αυτονομία.
H πολιτική σημασία
Η κατάληψη και η εξέγερση ανέδειξε ορισμένα στοιχεία σημαντικά για πολιτικό στοχασμό και μελλοντικές δράσεις. Ανέδειξε τη δύναμη της αυτοοργάνωσης και του αυτοκαθορισμού. Αυτά συνιστούν την πολιτική σημασία και παρακαταθήκη της εξέγερσης, που πρέπει να διασωθούν και να αποτελέσουν εφαλτήριο για μελλοντικές δράσεις. Η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός ήταν τα γενεσιουργά αίτια για τη δυναμική ανάδυση του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος, που αποτέλεσε την μόνη ικανή δύναμη να αντιπαρατεθεί στο δικτατορικό καθεστώς και να το κλονίσει. Ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στην κατάληψη και στην εξέγερση, στη δημιουργία μιας εκρηκτικής δυναμικής, η οποία απελευθέρωσε κρυμμένες δυνάμεις, ασυνείδητες δυνατότητες, φαντασία, δημιουργικό πάθος και πολιτική αποτελεσματικότητα.
Οι συλλογικές ικανότητες και αρετές εκφράζονται μόνο σε δημόσιο συλλογικό χώρο και όχι σε ιδιωτικές συναναστροφές, κομματικές οργανώσεις και κοινοβούλια. Είναι δε ασυγκρίτως ανώτερες από τις «τεχνικές» των επαγγελματιών πολιτικών, των γραφειοκρατών και των κομματικών στελεχών. Ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτοσυγκρότηση είναι ο μόνος δρόμος για να εξέλθει ο άνθρωπος από την θεσμισμένη και την εσωτερικευμένη ετερονομία. Για να απεγκλωβισθεί από την τυραννική κυριαρχία των κομμάτων, των «αντιπροσώπων», των ΜΜΕ και των ιδεολογιών. Για να απελευθερωθεί από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που λυμαίνονται τον κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό βίο. Για να γίνει υποκείμενο της ιστορίας και όχι να παραμείνει αντικείμενό της. Η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός είναι ο μόνος δρόμος για να επιτύχει την αυτοκυβέρνηση, την αυτονομία, τη δημοκρατία, την άμεση δημοκρατία. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την αυτόνομη δράση, αυτό είναι το μέγιστο πολιτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου 1973. Μόνο η πράξις οδηγεί στη δημοκρατία και στην ελευθερία όπως πολύ σωστά το εξέφρασε η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ: «Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι (…) όσο διαρκεί η δράση τους. ούτε πριν ούτε μετά. Πράγματι, είμαι ελεύθερος και δρώ σημαίνουν ένα και το αυτό πράγμα».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Ν. Οικονόμου «Πολυτεχνείο 1973. Η απαρχή του αυτόνομου κινήματος» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νησίδεςhttp://eagainst.com/articles/politexneio-oikonomou/

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Αυν@νιστείτε!



Αυνανιστείτε!!!
Κάντε το σωστά και μεθοδικά. Θα κερδίσετε κι εσείς, θα κερδίσουμε κι εμείς περισσότερα χαμόγελα στον δρόμο. Μαλακιστείτε, είναι η μόνη μας ελπίδα για να μειωθούν οι κακογαμημένες. Αν δεν μπορείτε μόνες σας, πείτε να σας βοηθήσουν.

Δεν το λέω με κακεντρέχεια αλλά καλοπροαίρετα και με συμπάθεια.
Μην το θεωρείτε ταμπού, ο Διογένης το έκανε πριν 2.500 χρόνια δημόσια στην αγορά. Κάτι ήθελε να μας πει.
Ελάτε σε επαφή με το σώμα σας και απολαύστε το. Θα κερδίσετε οργασμούς που εμείς οι άντρες δεν μπορούμε να σας προσφέρουμε.
Μην είστε στρυφνές όταν μιλάνε για σεξ, μοιραστείτε την εμπειρία σας. Μην καταπιέζετε την σεξουαλικότητα σας σε 2 αντρικά χάδια και μια διείσδυση.
Μαλακιστείτε μπας και χαμογελάσετε!!
(Και πριν βιαστείτε κομπλεξάκια, μακάρι οι άνδρες να νοιώθαμε την μισή απόλαυση που νοιώθει η γυναίκα όταν χύνει.)
(Και σεις κοριτσάκια που χασκογελάτε γιατί το χετε εύκολο, αναρωτηθείτε αν το έχετε νοιώσει σαν να πηγάζει απ τα σπλάχνα σας, κι αν ναι πότε ήταν τελευταία φορά)
(Δεν αναφέρομαι στους άντρες γιατί έτσι κι αλλιώς είμαστε μαλάκες από πάντα.)
Κι αφού επανάσταση δε λέμε να κάνουμε, να γαμηθούμε δεν ξέρουμε, ας αρχίσουμε από τα βασικά: ας μαλακιστούμε σωστά.
Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, ο αυνανισμός αποτελεί μια τακτική πρακτική των αρσενικών εμβρύων. Δηλαδή αυνανιζόμαστε πριν ακόμα γεννηθούμε. Αυνανιζόμαστε πριν καν μάθουμε να μιλάμε ή να περπατάμε. Βέβαια, αν αρχίζαμε τα πηγαινέλα και την πάρλα μέσα στην κοιλιά της μάνας μας, θα τα ΄παιζε η κακομοίρα και η εγκυμοσύνη δεν θα κρατούσε εννιά μήνες αλλά εννιά ώρες – οπότε, για να μην γινόμαστε κουραστικοί, καθόμαστε και παίζουμε με το πουλί μας.
Γάλλοι ερευνητές, μετά από ενδελεχή μελέτη υπερηχογραφημάτων, ανακοίνωσαν πως μετά το πιπίλισμα του αντίχειρα ή του χεριού η πιο συχνή επαφή που παρατηρείται στα έμβρυα και των δυο φύλων είναι αυτή μεταξύ του χεριού και των γεννητικών οργάνων.
Οπωσδήποτε, εδώ υπάρχει μια πλάνη γιατί είναι εύκολο να βάλεις το χέρι σου στο στόμα σου και να το πιπιλίσεις, ενώ το να κάνεις το ίδιο με τα γεννητικά σου όργανα παρουσιάζει αντικειμενικές δυσκολίες – όχι μόνο όταν είσαι έμβρυο αλλά και αργότερα.
Από την άλλη, αν είσαι κλεισμένος εννιά μήνες μέσα σε μια κοιλιά, κάπου πρέπει να τα βάλεις κι αυτά τα ρημάδια τα χέρια σου. Πώς θα γίνει δηλαδή; Εννιά μήνες ακίνητος θα είσαι; Οι απέξω θα νομίζουν πως τα τίναξες. Οπότε, πιάνεις το λιλί σου, το τιτί σου, ό,τι έχεις εύκαιρο τέλος πάντων.
Οι επιστήμονες δεν μας είπαν τι συμβαίνει όταν υπάρχουν τίποτα τρίδυμα ή τετράδυμα μέσα στην κοιλιά αλλά δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως – με τέτοιο στριμωξίδι – πρέπει να γίνεται κανονικό όργιο και τα χαμουρέματα να πέφτουν βροχή.
Κι αν κάποιοι αμφισβητούν τις έρευνες και τις μελέτες των επιστημόνων, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν με τίποτα το γεγονός πως τα παιδιά από τη γέννηση μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα. Προφανώς, προσπαθούν να καταλάβουν σε τι χρησιμεύουν, γιατί το κατούρημα δεν τους φαίνεται επαρκής αιτιολογία για την ύπαρξή τους.
Τότε λέμε πως τα παιδιά γνωρίζουν το σώμα τους και οι γονείς δεν πρέπει να τα αποτρέπουν, γιατί μπορεί να τους δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα. Έτσι, ένα παιδί –για να μην αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα- μπορεί να τρίβει το τσουτσούνι του όλη τη μέρα και να μην τρέχει κάστανο, αλλά, αν ένας ενήλικος βγάλει έξω τη μαλαπέρδα του κι αρχίσει να την παίζει στη μέση της πλατείας, θα τον πάνε στον ψυχίατρο. Ας αποφασίσει επιτέλους η επιστήμη!
Μετά αναρωτιούνται γιατί υπάρχει έξαρση παλιμπαιδισμού. Μα είναι απλό: στα παιδιά όλα επιτρέπονται. Και στα ζώα επίσης. Πας στο ζωολογικό κήπο και βλέπεις τους πίθηκους όλη μέρα να αυνανίζονται. Του πουλιού τους το χαβά!
Και οι επισκέπτες είναι ευτυχισμένοι με το χαριτωμένο στιγμιότυπο – ξεσκίζονται να τραβάνε φωτογραφίες. Τα δείχνουν και στα ντοκιμαντέρ στις τηλεοράσεις. Είναι όλα τα ζώα μέσα στις ζούγκλες και αυνανίζονται ασύστολα – από το πρωί ως το βράδυ. Λάστιχο την έχουν κάνει! Έχει βρωμίσει ο τόπος! Δεν μπορείς να πατήσεις πουθενά!
Τα παιδιά και τα ζώα αυνανίζονται, κατουράνε και χέζουν όπου βρουν και όλοι το θεωρούν φυσιολογικό και χαριτωμένο αλλά αν εσένα σου φύγει μια κλανιά στο γραφείο είναι ικανοί να σε απολύσουν – άσε που για το υπόλοιπο της ζωής σου θα σε φωνάζουν όλοι «κλανιάρη».
Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι γυναίκες ανακαλύπτουν τον αυνανισμό πιο αργά σε σχέση με τους άντρες. Αυτό είναι λογικό γιατί και το πιο χαζό αγοράκι θα το βρει το πουλί του – έστω και κατά λάθος- αλλά η ανατομία των γυναικών απαιτεί να είσαι και λίγο Ιντιάνα Τζόουνς για να δεις τι γίνεται εκεί μέσα. Τα πράγματα με το πέος είναι απλά αλλά στο αιδοίο χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Έχει χαθεί πολύς κόσμος σε αυτές τις περιοχές.
Παλιότερα, για να αποτρέψουν τους ανθρώπους από τον αυνανισμό τους έλεγαν πως οδηγεί στην τύφλωση. Βέβαια, κανένας τυφλός δεν παραδέχεται πως τυφλώθηκε επειδή αυνανιζόταν. Από την άλλη τι σου να πει κι ο τυφλός; «Κοίτα φίλε, παλιά εγώ έβλεπα σαν αετός αλλά δεν άφηνα το πουλί μου σε ησυχία και τώρα κατάντησα να περπατάω με μπαστούνι»; Λέγονται αυτά τα πράγματα;

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.
Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.

Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.

Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.

Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».

Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.

Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.

Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.

Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.

Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».

Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγειή.

Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύκολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.http://gregordergrieche.blogspot.