Σελίδες

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

το δημόσιο σχολείο,

http://rigasili.blogspot.com/

από την Αυγή

Ολόκληρο τον 20ό αιώνα, το δημόσιο σχολείο, στην Ελλάδα, στηριζόταν σε δύο θεσμούς: στον δάσκαλο και στο δωρεάν σχολικό βιβλίο. Αυτοί οι πυλώνες της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσαν βασική υπόσχεση του κράτους. Συνιστούσαν τη στοιχειώδη κανονικότητα του σχολείου. Αμφισβητήθηκαν μόνον σε εθνικές έκτακτες καταστάσεις, σε πολέμους και καταστροφές.

Χθες ανακοινώθηκε η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, του γνωστού ΟΕΔΒ με σήμα την κουκουβάγια. Η αρμοδιότητά του να επιμελείται την παραγωγή των σχολικών βιβλίων υπάγεται σε άλλο οργανισμό, ο οποίος, όμως, θα έχει ως πρωταρχική αρμοδιότητά του τη συγκρότηση του ψηφιακού βιβλίου. Στην ουσία, βαδίζουμε προς την κατάργηση του έντυπου σχολικού βιβλίου, προφανώς για λόγους περικοπών του προϋπολογισμού. Η εξέλιξη αυτή επενδύεται ψευδώνυμα με την “πρόοδο” του ψηφιακού βιβλίου. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει βασίμως ότι η διαδικασία της μάθησης, το διάβασμα και η εμβάθυνση, η μεθυστική σχέση με το βιβλίο, θα αντικατασταθούν αποτελεσματικά από την ηλεκτρονική ροή των πληροφοριών;
Ακόμη και αυτό το “ψηφιακό βιβλίο” θα παράγεται όχι με χρήματα του προϋπολογισμού, αλλά με χρήματα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η ιστορία είναι γνωστή. Όπως συνέβη με την ενισχυτική διδασκαλία ή τα προγράμματα ψυχικής υγείας, μόλις τελειώσει η ευρωπαϊκή χορηγία, ουσιαστικά διαλύονται οι δομές.

Το σχολείο δέχεται την επίθεση του Μνημονίου. Η εκπαίδευση θεωρείται πολυδάπανη και περιττή. Άλλο ένα κοινωνικό αγαθό εκδιώκεται από τη σφαίρα του δημόσιου ενδιαφέροντος. Η αρχή έγινε με τη μετατροπή των μονίμων εκπαιδευτικών σε συμβασιούχους.

Ποια αναβάθμιση μπορεί να υπάρξει με σχολεία χωρίς δασκάλους και χωρίς βιβλία; Τι είδους πρόοδος είναι αυτή που αφήνει στον ήδη περιορισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη μεγαλύτερα βάρη για τη μόρφωση των παιδιών; Σε ποιου είδους εκπαίδευση και καινοτομία αποσκοπούν οι κομπορρημοσύνες των κρατούντων;

Ευχόμαστε να μην επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προβλέψεις. Δεν αρκεί, όμως! Αποδεικνύεται ότι η επίθεση σε βάρος του επιπέδου ζωής δεν αφορά μόνο τη συρρίκνωση του εισοδήματος. Επεκτείνεται στην αποχώρηση του κράτους από αυτονόητες, εδώ και έναν αιώνα, δεσμεύσεις του δημόσιου βίου, όπως είναι η δωρεάν παιδεία και υγεία, καθώς και η αξιοβίωτη κοινωνική ασφάλιση.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΖΑΜΙΑΣ

http://www.thepressproject.gr  /pitsirikos.php       ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ                                                                                                                                  
Ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα και κλείνουν τα ανοιχτά - λόγω έλλειψης δουλειάς. Οι θιγόμενοι επαγγελματίες -αντί να κάνουν συλλαλητήρια και πορείες διαμαρτυρίας- αποφασίζουν να προβούν σε μια πρωτότυπη μορφή αντίστασης: οι φαρμακοποιοί αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τα ταξί, οι ταξιτζήδες γίνονται φουρνάρηδες, οι δικηγόροι οδοντοτεχνίτες και οι κομμώτριες γίνονται δικηγόροι. Περιέργως, όλα λειτουργούν όπως πριν - είμαστε λαός με πολλά ταλέντα. Στις εκπτώσεις, οι τιμές φτάνουν σε εξευτελιστικά χαμηλά επίπεδα αλλά αυτοί που ψωνίζουν είναι ελάχιστοι και τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστια ζήτηση στα λίγα μαγαζιά που έχουν απομείνει και οι τιμές να φτάσουν σε αστρονομικά ύψη - σε περίοδο εκπτώσεων, ένα μπλουζάκι στο Zara κοστίζει όσο τρία διαμερίσματα στο Μανχάταν. Χρεοκοπεί η Πορτογαλία.
Οι Atenistas κλιμακώνουν τη δράση τους με μαξιλαροπόλεμο στα Ταμπούρια.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Ο Μπόμπολας κλείνει την ιστορική εφημερίδα «Έθνος», επειδή παίρνει τα δημόσια έργα ούτως ή άλλως, οπότε δεν την χρειάζεται πια. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, η ΕΣΗΕΑ αποφασίζει να αντιδράσει σκληρά και κηρύσσει στάση εργασίας είκοσι δευτερολέπτων. Η Γιάννα Αγγελοπούλου ανακοινώνει την ίδρυση Κινήματος Πολιτών - το νέο κίνημα ονομάζεται «Δημοκρατική Δυναστεία» και έχει για σήμα έναν πολυέλαιο. Συλλαμβάνονται 20 χιλιάδες μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς και ανακαλύπτονται 3 εκατομμύρια όπλα σε 6 χιλιάδες γιάφκες. Οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων ξεσηκώνονται -επειδή οι γιάφκες θα μείνουν ξενοίκιαστες- και η κυβέρνηση αναγκάζεται να ελευθερώσει όλους τους συλληφθέντες, με τον όρο πως θα συνεχίσουν να πληρώνουν τα νοίκια και τα κοινόχρηστα. Χρεοκοπεί και η Ισπανία. Την ημέρα των ερωτευμένων, οι Atenistas εξορμούν στο ρέμα του Ποδονίφτη και φιλούν τα βατράχια στο στόμα, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε μαλλί της γριάς - όχι τα βατράχια, οι Atenistas.

ΜΑΡΤΙΟΣ
Ξεκινάει στην ΕΡΤ η νέα εκπομπή της Έλλης Στάη «Η οδύσσεια μιας συμβασιούχας με πράσινα μάτια». Η Έλλη Στάη εμφανίζεται με μαύρη ρίζα και όλοι οι Έλληνες ξεσπάνε σε κλάματα - ούτε για την Κατερίνα Λέχου στο «Νησί» δεν έπεσε τέτοιος θρήνος. Συνεχίζονται οι πορείες διαμαρτυρίας, οι οποίες καταλήγουν έξω από τη Βουλή - εκτός από το ΠΑΜΕ που διαδηλώνει στο Γοργοπόταμο και στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ο Θόδωρος Πάγκαλος βγαίνει μόνος του από τη Βουλή για να αγοράσει σαράντα σοκοφρέτες από το περίπτερο και δέχεται επίθεση από οργισμένους συνταξιούχους που του παίρνουν τις σοκοφρέτες και τις τρώνε μόνοι τους. Την επόμενη ημέρα, ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος διατάζει να ναρκοθετηθεί ο χώρος έξω από τη Βουλή και ανακοινώνει στους βουλευτές πως στο εξής θα μπαίνουν και θα βγαίνουν στη Βουλή από τους υπονόμους. Χρεοκοπεί και η Ιταλία. Ο Μπερλουσκόνι, για να το ξεπεράσει, πηδάει δυο 15χρονες Βιετναμέζες. Για να δικαιολογηθεί, υποστηρίζει πως ήθελε να πηδήσει μόνο τη μία αλλά η άλλη δεν έφευγε από το κρεβάτι, οπότε της τον σφύριξε κι αυτηνής, για να μην έχει παράπονο. Τελικά αποδεικνύεται πως οι δυο Βιετναμέζες είναι σιαμαίες. Ο Μπερλουσκόνι επικαλείται έναν παλιό νόμο του Μουσολίνι -που προβλέπει ότι στο πήδημα ανήλικων σιαμαίων από το Βιετνάμ λαμβάνεται υπόψη το άθροισμα των ηλικιών τους- και την γλιτώνει.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Διεξάγονται εκλογές αλλά δεν πάει κανείς να ψηφίσει, οπότε ακυρώνονται. Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει πως ο λαός δεν πήγε στις κάλπες επειδή συμφωνεί απόλυτα με την πολιτική της κυβέρνησης. Για να αποφύγουν το λουκέτο, το Mega και το Al­ter συγχωνεύονται - το νέο κανάλι λέγεται «Mi­cro­cos­mos». Στα παράθυρα του δελτίου ειδήσεων του νέου καναλιού υπάρχει πολυκοσμία και δεν χωράνε όλοι, οπότε ο Χατζηνικολάου κάθεται στα γόνατα του Πρετεντέρη, η Τρέμη αγκαλιά με την Κάτια Μακρή  και ο Καψής στον ώμο του Τράγκα - ο Τράγκας τον λέει «παπαγαλάκι» και ο Καψής τον τσιμπάει με το ράμφος του. Ο Παύλος Τσίμας δεν θέλει να κάτσει στα γόνατα του Άκη Παυλόπουλου και αποφασίζει να γίνει συμπαρουσιαστής της Αννίτας Πάνια στη νέα εκπομπή «Mas­ter Παρατράγουδα», αλλά η Αννίτα ξενερώνει με τον Τσίμα, τον αποκαλεί «χαλβά», αποχωρεί από την εκπομπή και γίνεται συμπαρουσιάστρια του Γιώργου Καπουτζίδη και της Δούκισσας Νομικού στο «Just the three of us». Οι Atenistas αποφασίζουν να ριζοσπαστικοποιήσουν τη δράση τους - εγκαταλείπουν τα ρεσώ και βγαίνουν στους δρόμους με μανουάλια. Χρεοκοπεί το Βέλγιο.

ΜΑΙΟΣ
Η Ελλάδα συμμετέχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον με τους Atenistas και το τραγούδι «Βάψε ροζ τη ζαρντινιέρα κι έλα να σου κάνω αέρα». Στη διάρκεια της τρίλεπτης εμφάνισής τους στη σκηνή της Γιουροβίζιον, οι Atenistas μαγειρεύουν, σφουγγαρίζουν το πάτωμα, βάζουν πλυντήριο, απλώνουν μπουγάδα, φυτεύουν δέντρα, τα ποτίζουν, ταΐζουν πεινασμένα παιδάκια, βαράνε τα ταμπούρλα, κάνουν ποδήλατο, παίζουν κρυφτό και καταφέρνουν να κερδίσουν την πρώτη θέση, αφού τους ψηφίζουν όλες οι νοικοκυρές και όλοι οι πρόσκοποι της Ευρώπης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας υποδέχεται τους Atenistas στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου και οι Atenistas τον περνάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο με το ζόρι, επειδή είναι γέρος και πρέπει να κάνουν μια καλή πράξη. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος καλεί τους Atenistas να τραγουδήσουν την επόμενη Κυριακή στη Μητρόπολη Αθηνών, αλλά αυτοί αρνούνται ευγενικά επειδή την Κυριακή έχουν οργανώσει μια δράση για να απομακρύνουν τις κατσαρίδες από τα φρεάτια των αποχετεύσεων. Η απομάκρυνση των κατσαρίδων δεν γίνεται με βίαιο τρόπο ή με χημικές ουσίες -οι Atenistas μισούν τη βία και τα χημικά-, αλλά τελικά τις πείθουν να αποχωρήσουν από τα φρεάτια μετά από έναν ειλικρινή και πολιτισμένο διάλογο μαζί τους. Χρεοκοπεί η Αυστρία - καλά να πάθει γιατί ήταν η μόνη χώρα που δεν έδωσε το δωδεκάρι της στους Atenistas.

ΙΟΥΝΙΟΣ
Ο AN­T1, o ΣΚΑΙ και το Star συγχωνεύονται, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Το νέο κανάλι ονομάζεται «Tourko­barok» και στο πρόγραμμά του κυριαρχούν τα τούρκικα σίριαλ με οικολογικό περιεχόμενο, τα οποία προλογίζει η Πετρούλα Κωστίδου. Η Πετρούλα γίνεται η εμβληματική προσωπικότητα του νέου καναλιού και αναλαμβάνει να δενδροφυτεύσει μόνη της τα Ιμαλάια. Πριν ξεκινήσει την αποστολή της, η Πετρούλα επισκέπτεται τον Δαλάι Λάμα στην Ινδία, τον αποκαλεί «σέξι καράφλα» και χορεύει μαζί του τσιφτετέλι. Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη ανακοινώνει την ίδρυση ενός νέου Κινήματος Πολιτών, που ονομάζεται «Δημοκρατικό Μπότοξ» και έχει για σήμα την ίδια να δίνει σαμπάνια με το μπιμπερό σε ένα παιδί με καρκίνο. Το Athens Pride εξελίσσεται σε μια παταγώδη αποτυχία, αφού οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ -αντί να ιδροκοπάνε στην Κλαυθμώνος - προτιμούν να πάνε για μπάνιο. Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος κατηγορεί για την αποτυχία της διοργάνωσης τους Atenistas - για την ακρίβεια, δηλώνει πως «οι Atenistas είναι το Athens Pride του χειμώνα». Οι Atenistas παίρνουν ανάποδες και τον φυτεύουν στον Εθνικό Κήπο δίπλα σε έναν μαϊντανό, αφού πρώτα τον βάφουν φούξια. Χρεοκοπεί η Ελβετία, αλλά σκασίλα μας, γιατί δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΙΟΥΛΙΟΣ
Ο ιδρυτής του Wik­ileaks, Τζούλιαν Ασάντζ, επισκέπτεται την Ελλάδα, μετά από επίσημη πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης η οποία εγγυάται την προστασία του. Την επόμενη ημέρα, δυο Ελληνίδες τον κατηγορούν πως τις ξεπαρθένεψε χωρίς προφυλακτικό -αφού πρώτα τους υποσχέθηκε πως θα τις παντρευτεί-, αλλά, μετά το ξεπαρθένεμα, τους είπε ότι πάει να αγοράσει τσιγάρα και εξαφανίστηκε. Ο Ασάντζ συλλαμβάνεται και -μετά από πρόταση του Θόδωρου Πάγκαλου- μεταφέρεται αεροπορικώς στην πρεσβεία μας στην Κένυα, για να μην πέσει στα χέρια των Αμερικανών. Δυο μέρες μετά, ο Ασάντζ καταλήγει στο Γκουαντάναμο δεμένος χειροπόδαρα και ο Θόδωρος Πάγκαλος δηλώνει: «Είμαι υπερήφανος για τον τρόπο που χειρίστηκα το ζήτημα, γιατί απάλλαξα τη χώρα από μία τρομακτική περιπέτεια». Χρεοκοπεί η Κύπρος και οι Ελληνοκύπριοι μεταναστεύουν μαζικά στα κατεχόμενα για να βρουν δουλειά. Οι Atenistas εξορμούν στα βράχια της Πειραϊκής -που κοιμάται ο Στέλιος ο μπεκρής- και ζωγραφίζουν πάνω σε όλα τα βότσαλα ένα ηλιοβασίλεμα κι ένα δάκρυ.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Στη χώρα δεν υπάρχει τουρίστας ούτε για δείγμα, επειδή η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη και η Ελλάδα θεωρείται πια επικίνδυνος προορισμός διακοπών - επίσης, θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνος τόπος διαμονής. Ο υπουργός Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος καλεί τους Έλληνες να αντιμετωπίζουν με σεβασμό τους τουρίστες και φέρνει ως παράδειγμα τους Ινδούς, οι οποίοι, αν και πεινάνε, δεν τρώνε τις αγελάδες. «Οι τουρίστες είναι οι ιερές αγελάδες των Ελλήνων» δηλώνει ο κ. Γερουλάνος, αλλά οι Έλληνες, ούτως ή άλλως, δεν τους τρώνε ακόμα τους τουρίστες - για την ώρα, τους κλέβουν τα πορτοφόλια και τις αποσκευές. Αν η αγελάδα είχε πορτοφόλι και κοσμήματα, μπορεί να της τα έπαιρναν οι Ινδοί - από την άλλη, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο οι Ινδοί να ληστεύουν εδώ και χρόνια τις αγελάδες, αφού δεν έχουμε δει ποτέ καμιά αγελάδα με τσάντα και δαχτυλίδια. Οι Atenistas πάνε διακοπές στην Ίμπιζα για να ξεσκάσουν, αλλά - επειδή είναι πολύ του καθήκοντος- ορμάνε στις παραλίες και μαζεύουν τις γόπες, τις καπότες και τις κουράδες. Η δράση των Atenistas εξαγριώνει τους Ibizis­tas, οι οποίοι τους επιτίθενται, τους κάνουν μπλε μαρέν και τους πετάνε στη θάλασσα. Χρεοκοπεί το Λουξεμβούργο, αλλά το γεγονός περνάει απαρατήρητο, αφενός επειδή όλοι λείπουν σε διακοπές και αφετέρου επειδή κανείς ποτέ δεν ασχολείται με το Λουξεμβούργο.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, συγχωνεύεται ο «Ριζοσπάστης» με την «Αυγή». Η νέα εφημερίδα ονομάζεται «Ας όψεται η ανάγκη» και κυκλοφορεί μια φορά τον μήνα, επειδή κάθε φύλλο πρέπει πρώτα να εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, τις 69 συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τη σορό του Λένιν. Η Εκκλησία της Ελλάδος βρίσκει την ευκαιρία να επιτεθεί για μια ακόμα φορά στο πολιτικό σύστημα και κατηγορεί το ΚΚΕ για τη σημερινή κατάντια της χώρας - ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δηλώνει πως, αν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε αφήσει τον Άρη Βελουχιώτη να μπει στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του ΄44, η χώρα θα είχε γλιτώσει τόσο από τον καπιταλισμό όσο και από το παπαδαριό. Τη σκυτάλη παίρνει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο οποίος δηλώνει πως η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν το μεγάλο λάθος του ΕΑΜ και πως ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να παραδώσει τα όπλα του, ενώ αφήνει άφωνους τους πάντες, όταν αποκαλύπτει πως δεν ήθελε να ορκίσει δήμαρχο τον Γιάννη Μπουτάρη επειδή τον θεωρεί καπιταλιστικό γουρούνι. Η κατάσταση στη χώρα βρίσκεται εκτός ελέγχου και οι Atenistas -για να εκφράσουν την αντίθεσή τους- μαζεύονται στη σπηλιά του Νταβέλη και τραβάνε τα βυζιά τους, ακούγοντας τη Λιλιπούπολη. Χρεοκοπεί και η Ολλανδία, σε ένδειξη συμπαράστασης στο Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανακοινώνει την ίδρυση ενός ακόμα Κινήματος Πολιτών. Το νέο κίνημα ονομάζεται «Δημοκρατική Αμνησία» και έχει για σήμα τον Μαθουσάλα. Ο Λουκάνικος, ο σκύλος- επαναστάτης, ξεκινάει απεργία πείνας έξω από τη Βουλή, επειδή αγανάκτησε πια να βλέπει τόσους μήνες τους Έλληνες να μαζεύονται όλο τσαμπουκά και τελικά να αποχωρούν σαν κότες. Δίπλα στον Λουκάνικο, υπάρχει μια πινακίδα που γράφει «Θα επαναστατήσετε επιτέλους ή τσάμπα γαβγίζω;». Η περιπέτεια του Λουκάνικου γίνεται πρωτοσέλιδο σε μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού, ευαισθητοποιεί την παγκόσμια κοινή γνώμη και ακούγονται φωνές που ζητούν να σβηστεί το χρέος της Ελλάδας για να ζήσει ο σκύλος. Άνδρες των ΜΑΤ και ομάδες αντιεξουσιαστών -σε μια προσπάθεια να φέρουν στο κέφι τον Λουκάνικο- παίζουν πόλεμο με δακρυγόνα, πέτρες και μολότοφ μπροστά από τη Βουλή, αλλά ο Λουκάνικος δεν γυρνάει ούτε να τους κοιτάξει. Οι Atenistas οργανώνουν καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα -για να συμπαρασταθούν στον Λουκάνικο- και τρώνε κόκαλα κουνώντας τις ουρές τους. Χρεοκοπεί η Μύκονος.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Ο Λουκάνικος συνεχίζει την απεργία πείνας, αρνείται να δεχτεί τροφή από ορό, γίνεται σύμβολο του αγώνα και η Ελλάδα κρατάει την ανάσα της.
Κλείνει ο Al­pha γιατί έχει και η μαλακία τα όριά της. Ο Mi­cro­cos­mos (που προέκυψε από τη συγχώνευση Mega και Al­ter) και το Tourko­barok (που προέκυψε από τη συγχώνευση AN­T1, ΣΚΑΙ και Star) συγχωνεύονται. Το νέο κανάλι ονομάζεται ΥΕΝΕΔ και προσφέρει στους τηλεθεατές ένα πλούσιο ελληνικό πρόγραμμα, στο οποίο δεσπόζει ο «Άγνωστος Πόλεμος». Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα και αποφασίζουν να ενωθούν μέχρι να περάσει η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού - μόλις ο καπιταλισμός σταθεί ξανά στα πόδια του, θα διασπαστούν και θα δώσουν τη μάχη για τη νίκη του σοσιαλισμού. Η Γαλλία χρεοκοπεί και η Κάρλα Μπρούνι χωρίζει τον Νικολά Σαρκοζί για να παντρευτεί τον σωματοφύλακά του - ακόμα μια νίκη του λαϊκού κινήματος. Οι Atenistas διαπιστώνουν πως οι δράσεις τους δεν οδηγούν πουθενά και αποφασίζουν να βγουν στο βουνό, όχι για να φυτέψουν πεύκα και κυπαρίσσια, αλλά για να ξεκινήσουν το ένοπλο αντάρτικο - για να παραπλανήσουν τις δυνάμεις καταστολής, αλλάζουν όνομα και λέγονται πια «Manikiouris­tas».

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Χρεοκοπεί η Γερμανία και χτίζεται ξανά το Τείχος του Βερολίνου. Εκατομμύρια Γερμανοί προσπαθούν να πηδήσουν το Τείχος για να πάνε στην Ανατολική Γερμανία και να έχουν τουλάχιστον ένα πιάτο φαΐ και στέγη, αλλά οι στρατιώτες της Δυτικής Γερμανίας τους πυροβολούν στο ψαχνό -όσοι επιζούν μεταφέρονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Στην Αθήνα, οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και οι ασφαλίτες είναι χιλιάδες. Η παρουσία τους δεν ενοχλεί τους διαδηλωτές, αφού οι ασφαλίτες κατεβαίνουν πια οργανωμένοι σε δικό τους μπλοκ - έχουν να πληρωθούν δέκα μήνες και διαδηλώνουν κι αυτοί ενάντια στο σύστημα.

Μετά από 79 ημέρες απεργίας πείνας πεθαίνει ο Λουκάνικος. Οι τοίχοι της Αθήνας γεμίζουν αμέσως με το σύνθημα «Ο Λουκάνικος ζει!». Για να αποφύγει τη λαϊκή κατακραυγή, ο Γιώργος Παπανδρέου απευθύνει διάγγελμα από την ΥΕΝΕΔ στον ελληνικό λαό και δηλώνει πως η κηδεία του Λουκάνικου θα γίνει δημοσία δαπάνη και θα του αποδοθούν τιμές αρχηγού κράτους. Την ημέρα της κηδείας του Λουκάνικου, όλος ο λαός της Αθήνας είναι στους δρόμους. Την στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου ακουμπάει το φέρετρο του Λουκάνικου και λέει «σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει όλη η Ελλάδα», ο Λουκάνικος πετάγεται όρθιος και του δαγκώνει το χέρι. Στη συνέχεια, ξεχύνεται τρέχοντας προς τη Βουλή, ενώ εκατομμύρια λαού τον ακολουθούν. Οι Έλληνες, με ηγέτη έναν τετραπέρατο αδέσποτο σκύλο, γκρεμίζουν επιτέλους το άθλιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο!

Καλή χρονιά και καλή τύχη!

Στον Λουκάνικο

Οι ταινιες του 60

Για τον ''παλιο'' ''καλο αισιοδοξο κινηματογραφο των δεκαετιων 50 και 60: Το να παιρνεις στα σοβαρά τον ''ενθουσιασμό'' αυτων των ταινιων για να καταλαβεις τις δεκαετιες του 50 η 60 ειναι σαν να προσπαθεις να καταλάβεις την πραγματική ιστορια των ινδιανων της αμερικής μεσα απο κααουμποικές ταινιες .( απο σχόλιο που εκανα στου Greek rider



Το μεγάλο κανόνι



Ο εμπορικος κινηματογραφος των δεκαετιων του 50 60 ηταν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενος απανθρωπου μετεεμφυλιακου κρατους που εχτιζε την..'' αναπτυξη'' πανω στα κουφαρια του εμφυλιου
στο παρακρατος , στην τσιμεντοποιηση , την μεταναστευση , την υπερεκμεταλευση των εργαζομένων στα κιτρινα συνδικάτα , στην απαγορευση ουσιαστικά των απεργιων στην μαυρη παρακρατική τρομοκρατια ..


Και εκεινο που εδειχνε ως ενθουσιασμό ηταν ο εξωραισμός της Μιζεριας και της απανθρωπιας των δεκαετιων του 50 και 60 . Και του απωθημενου ανοιχτου τραυματος του εμφυλιου. .. ''Καροτσερη καροτσερη''και αλικη Βουγιουκλακη και Γκιωνακης ...

Υπήρξαν και πραγματικές ταινιες οπως ο Δρακος , η ο Ηλιας του 16ου αλλά αυτες εμεναν στο περιθωριο..

 ............................................................................................................................................

Τωρα τελευταια δε με εκεινη την παραξενη πιστη στον μυθο της ''....αναπτυξιακής έκρηξη του 1950-1960.'' Θυμιζω γιατι πραγμα μιλάμε

=Για μια ευρωπη ρημαγμένη τοτε απο τον Β παγκοσμιο΄πόλεμο και βεβαια για το σχεδιο Μαρσαλ αλλά κυριως για μια Ελλάδα εντελώς ρημαγμένη απο εναν εμφυλιο , οπου αμέσως μετα ακολουθησε η εξοντωση και η απωθηση των περιττων υπάρξεων ''
- καμμια 80χιλιαδες πολιτικοι προσφυγες στις ανατολικες χωρες -

-καμια κατοστη χιλιαδεςστην Αυστραλια (κυριως αριστερες οικογενειες που τους ξεφορτωναν μια και καλή -καμια 300.000 στη Γερμανια κλπ και φυσικά αν καποιος εχει υποψιασμένο μάτι θα διακρινει στις ''ενθουσιωδεις '' ταινιες του 60 τις παραδουλευτρες - ψυχοκορες, παιδια συνηθως αριστερων ρημαγμένων οικογενειων που χρησιμευαν ουσιαστικά ως σκλαβοι στους Μαυραγοριτες που εκμεταλευονταν την ''αναπτυξιακή ..εκρηξη '' ''


τι ηταν η δεκαετια του 60 και πολύ περισσοτερο του 50 ;

Μια πνιγηρη σκληροτητα .ενας ατελειωτος φοβος .

Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηματων , παρακρατικοι , '' η ελλάδα ατελειωτη παραγκα ο χαφιες να παρακολουθει'' που ελεγε ο Σαβοπουλος και η Βουγιουκλακη και η Ρενα Βλαχοπουλου κ. α να τραγουδουν αισιοδοξα .


Εφοπλιστες να εκμεταλευονται την πιο αγρια ασυδοσια για το κεφαλαιο που υπηρξε ποτε ο Μαρκεζινης να κανει εκεινη την απιστευτη υποτιμηση κατα 50% εναντι του δολαριου κοβοντας τρια μηδενικά κατι που φυσικά ΡΗΜΑΞΕ τους μεροκαματαριαδες οπως καθε τοσο σκληρη υποτιμηση αλλωστε ) και χαμηλωσε απιστευτα το κοστος εργασιας προς οφελος των εδώ μαυραγοριτων που αποτελεσαν και τον κινητηριο μοχλό της ...αναπτυξιακής εκρηξης

- Ο Καραμανλής Θειος με την περιφημη αναπτυξιακή οχταετια τη ΕΡΕ για τον οποιο και για την οποια οταν εφυγε (μετα την δολοφονια του Λαμπρακη απο παρακρατικους ) ειπαν το περιβοητο : Εφαγε Ρημαξε κι Εφυγε : ΕΡΕ

(φυσικα η ιστορια επαναλαμβανεται ως φαρσα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ )
και βεβαια η Χουντα

Αυτη ηταν η περιφημη αναπτυξιακή εκρηξη του 50 και60 και αυτήν εξωραισε με τον πιο Φτηνο τροπο ο παλιος καλός Ελληνικός Κινηματογραφος της Φινος Φιλμ ..

Το να παιρνεις στα σοβαρά τον ''ενθουσιασμό'' αυτων των ταινιων για να καταλαβεις τις δεκατιες του 50 η 60 ειναι σαν να προσπαθεις να καταλάβεις την πραγματική ιστορια των ΙνδΙανων της αμερικής μεσα απο κααουμποικές ταινιες .


Ηταν η δεκαετια του 70 και οι Ταινιες της μεσα απο την οποια μπορεσαμε να καταλαβουμε πραγματικά τι Βρωμερη κτηνωδια εκρυβαν οι προηγουμενες δυο δεκαετιες πισω απο την Βιτρινα της αναπτυξης''.

. Η αναπαρασταση καιο Θιασος του Αγγελοπουλου. Και φυσικά και ο Βεγγος αυτος ο εξαιρετικός ηθοποιος με ταινιεςΤι εκανες στον πολεμο μπαμπα κ.α


Οι ταινιες του 60 αντανακλουσαν τον ενθουσιασμό των μαυραγοριτων, των Χουντικών και των παιδιων τους

Κρυβανε μια οικτρη πραγματικότητα της μιζεριας και τη πιο αγριας καταπιεσης της εγατικής ταξης που δυστυχώς σημερα καποιοι Νοσταλγουν ασυστολα .

Εκρυβαν πολύ πόνο , πολύ δυστυχια πολύ εκμεταλευση οι δεκατετιες της .. αναπτυξιακής εκρηξης.
http://nosferatos.blogspot.com

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΛΗΣΤΕΣ


του Έρικ Χομπσμπάουμ
μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος
Η πρώτη έκδοση του βιβλίου στα αγγλικά
Η μελέτη Bandits του  Έρικ Χομπσμπάουμ, που εκδόθηκε το 1969, αποτέλεσε ένα βιβλίο-σταθμό. Μέσα από τις σελίδες τους μια μεγάλη γκάμα κοινωνικών ληστών και των εξεγερμένων παράνομων προβάλλει ορμητικά στο προσκήνιο της ιστορικής μελέτης (από τους βαλκάνιους χαϊδούκους και τους ινδούς δακοΐτες μέχρι τους μπαντίτι του ιταλικού Νότου, τους μπαντολέρος της Ανδαλουσίας, τους ρώσους ρασμπόινικι, τους συμμορίτες της Κίνας, τους μεξικανούς και τους περουβιανούς παράνομους, τους ληστές των ταξιδιωτών στην Ευρώπη και τους ντεσπεράντος της Άγριας Δύσης, τους αυστραλούς μπουσρέιντζερς, τους βραζιλιάνους κανγκασέιρος και τους απαλλοτριωτές τραπεζών), εγκαινιάζοντας ένα νέο ρεύμα στις ιστορικές σπουδές. Το 2000 κυκλοφορεί η τέταρτη, αναθεωρημένη και επαυξημένη έκδοση του έργου, όπου ο συγγραφέας έχει λάβει υπόψη του τις νεότερες έρευνες αλλά και τις κριτικές που δέχτηκε.
Η νέα αυτή έκδοση μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θεμέλιο. Δημοσιεύουμε σήμερα ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το όγδοο κεφάλαιο του κλασικού αυτού έργου.
“Ενθέματα”
Ο Ντικ Τάρπιν, “κρυμμένος σε μια σπηλιά στο δάσος του Έπινγκ”. Γκραβούρα του J. Smith.
O  ληστής πρέπει να διαλέξει αν θα γίνει κακοποιός ή επαναστάτης. Η κοινωνική ληστεία από τη φύση της αμφισβητεί, σε επίπεδο αρχής, την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων της ταξικής κοινωνίας και την πολιτική της λειτουργία, όποιοι και να ‘ναι οι συμβιβασμοί της με αυτά στην πράξη. Στο βαθμό που αποτελεί φαινόμενο κοινωνικής διαμαρτυρίας, μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος ή εν δυνάμει υποκινητής της εξέγερσης.
Ως προς αυτό διαφέρει ριζικά από το συνηθισμένο υπόκοσμο του εγκλήματος, απέναντι στον οποίο είχαμε ήδη κάποιες ευκαιρίες να τον αντιπαραβάλλουμε. Ο υπόκοσμος (όπως υποδηλώνει και η ονομασία του) είναι μια αντι-κοινωνία, που υφίσταται αντιστρέφοντας τις αξίες του «φυσιολογικού» κόσμου, κατά τα άλλα όμως παρασιτεί σε βάρος του. Ένας επαναστατικός κόσμος είναι κι αυτός «φυσιολογικός» κόσμος, με εξαίρεση ίσως κάποιες ιδιαίτερα αποκαλυψιακές στιγμές, οπότε ακόμα και οι αντικοινωνικοί κακοποιοί παρουσιάζουν παροξυσμό πατριωτισμού ή επαναστατική έξαψη. Επομένως, για τον αληθινό υπόκοσμο, οι επαναστάσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ασυνήθιστα καλές ευκαιρίες για εγκλήματα. Δεν υπάρχουν εν­δείξεις ότι ο ιδιαίτερα πλούσιος υπόκοσμος του Παρισιού προ­μήθευσε αγωνιστές ή οπαδούς στις γαλλικές επαναστάσεις του 18ου και του 19ου αιώνα, μολονότι το 1871 οι πόρνες ήταν σα­φώς υπέρ της Κομμούνας: αλλά, ως τάξη, ήταν μάλλον θύματα εκμετάλλευσης παρά εγκληματίες. Οι εγκληματικές συμμορίες που μάστιζαν την ύπαιθρο της Γαλλίας και της Ρηνανίας μετά το 1790 δεν ήταν επαναστατικά φαινόμενα αλλά συμπτώματα κοινωνικής αταξίας. Ο υπόκοσμος μπαίνει στην ιστορία των ε­παναστάσεων μόνο στο βαθμό που οι classes dangereuses ζουν πλάι στις classes laborieuses, ιδιαίτερα σε μερικές συνοικίες της πόλης, και επειδή οι αρχές αντιμετωπίζουν τους εξεγερμένους ως εγκληματίες και παράνομους — σε επίπεδο αρχής, όμως, η διάκριση είναι ξεκάθαρη.
Οι ληστές, από την άλλη, μοιράζονται τις αξίες και τις επι­διώξεις του αγροτικού κόσμου και, σαν παράνομοι και στασια­στές, είναι συνήθως ευαίσθητοι στα επαναστατικά του ξεσπά­σματα. Ως άνθρωποι που έχουν ήδη κερδίσει την ελευθερία τους μπορεί να περιφρονούν συνήθως την αδρανή και παθητική μά­ζα, ακριβώς όμως σε στιγμές επανάστασης αυτή η παθητικότη­τα εξαφανίζεται. Πολυάριθμοι χωρικοί γίνονται, ληστές. Στους ουκρανικούς ξεσηκωμούς του 16ου και 17ου αιώνα, οι αγρότες δήλωναν κοζάκοι. Το 1860-1861 οι αγροτικές αντάρτικες μονά­δες συγκροτήθηκαν γύρω από ληστρικές συμμορίες, και με α­νάλογο τρόπο: οι τοπικοί αρχηγοί συμμοριών τράβηξαν κοντά τους, μαζικά, αποστρατευμένους στρατιώτες των Βουρβώνων, λιποτάχτες, όσους ήθελαν ν’ αποφύγουν τη στρατιωτική θητεία, δραπέτες φυλακών, ανθρώπους που φοβούνταν διώξεις για πράξεις κοινωνικής διαμαρτυρίας κατά τη γαριβαλδινή απε­λευθέρωση, χωρικούς και ορεσίβιους που γύρευαν ελευθερία, εκδίκηση, λάφυρα, ή έναν συνδυασμό όλων αυτών. Όπως η συ­νηθισμένη παράνομη συμμορία, οι μονάδες αυτές προσπάθησαν αρχικά να συγκροτηθούν στα περίχωρα των οικισμών απ’ όπου αντλούσαν τα μέλη τους, να εγκαταστήσουν μια βάση στα κοντινά βουνά ή δάση, και ξεκίνησαν τη δράση τους με ενέργειες που δύσκολα ξεχώριζαν από τις πράξεις των κοινών ληστών. Μόνο που το κοινωνικό πλαίσιο ήταν τώρα διαφορετικό. Στη μειοψηφία των ανυπόταχτων είχε προσχωρήσει τώρα και η πλειοψηφία. Κοντολογίς, για να παραθέσουμε έναν ολλανδό μελετητή της Ινδονησίας, σε τέτοιες στιγμές «η ληστρική συμμορία συσχετίζεται με άλλες ομάδες και εκδηλώνεται με αυτό το προσωπείο, ενώ ομάδες που ξεκίνησαν με πιο έντιμα ιδανικά παίρνουν ληστρικό χαρακτήρα». [...]
Είναι ασυνήθιστο να γίνει η ληστεία επαναστατι­κό κίνημα και να κυριαρχήσει σε αυτό. Όπως έχουμε δει, υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί, και τεχνικοί και ιδεολογικοί, που την κάνουν ακατάλληλη για κάτι παραπάνω από πρόσκαιρες ενέργειες λίγων δεκάδων ενόπλων, και η εσωτερική της οργάνωση δεν προσφέρει κανένα πρότυπο που να μπορεί να γενικευτεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Ακόμα και οι κοζάκοι, που ανέπτυξαν αρκετά μεγάλες και δομημένες μόνιμες κοινό­τητες, και πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις για τις εκστρατείες τους, πρόσφεραν μόνο ηγέτες και όχι μοντέλα στις μεγάλες α­γροτικές εξεγέρσεις: τις καθοδήγησαν σαν «τσάροι του λαού», όχι σαν αταμάνοι. Η ληστεία είναι λοιπόν πιθανότερο να προ­σχωρήσει σε αγροτικές επαναστάσεις απλώς σαν μια όψη μιας πολύμορφης κινητοποίησης, και έχοντας συνείδηση ότι αποτε­λεί υποδεέστερη μορφή, με εξαίρεση ένα σημείο: προμηθεύει πολεμιστές και πολέμαρχους. Πριν την επανάσταση μπορεί να είναι, για να παραθέσω τα λόγια ενός άξιου ιστορικού της α­γροτικής αναταραχής στην Ινδονησία, «ένα χωνευτήρι απ’ όπου αναδύονται η θρησκευτική αναβίωση από τη μία και η εξέγερση από την άλλη». Όταν ξεσπάει η επανάσταση, οι ληστές μπορεί να σμίξουν με το γενικό χιλιαστικό ξεσηκωμό: «Οι ομάδες των Rampok ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, και γρήγορα τις ακο­λουθούσαν περιπλανώμενες ομάδες του πληθυσμού, κυριευμέ­νες από την προσδοκία ενός Μαχντί ή της χιλιετίας». (Πρόκει­ται για περιγραφή του γιαβανέζικου κινήματος μετά την ήττα των Γιαπωνέζων στα 1945). Ωστόσο, χωρίς τον αναμενόμενο Μεσσία, το χαρισματικό ηγέτη ή το «δίκαιο βασιλιά» (ή οποι­ονδήποτε που να διεκδικεί το στέμμα του), ή -για να παραμεί­νουμε στο ινδονησιακό παράδειγμα- τους εθνικιστές διανοού­μενους πίσω από τον Σουκάρνο, που προσκολλήθηκαν σ’ αυτό το κίνημα, τέτοια φαινόμενα είναι πιθανότερο να υποχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους, το πολύ, κάποιες ενέργειες οπισθοφυλα­κής από ξεκομμένους αντάρτες.
Οι ληστές δυσκολεύονται περισσότερο να αφομοιωθούν σε σύγχρονα κινήματα κοινωνικής και πολιτικής επανάστασης που δε στρέφονται, κατά κύριο λόγο, ενάντια σε ξένους. Όχι πάντως επειδή έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να κατανοήσουν, τουλάχιστον καταρχήν, τα συνθήματα για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, για γη και ελευθερία, για δημοκρατία και κομμουνισμό, αν αυτά διατυπωθούν σε γλώσσα που να τους είναι οικεία. Απεναντίας, αυτά τους φαίνονταν προφανείς αλήθειες και το μόνο που τους εντυπωσίαζε ήταν ότι υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να τις εκφράσουν με τις σωστές λέξεις. «Η αλήθεια γαργαλάει του καθενός τα ρουθούνια», λέει ο Σουρόβκοφ, ο άγριος κοζάκος, μόλις ακούει τον Ισαάκ Μπαμπέλ να διαβάζει κάποιο λόγο του Λένιν απ’ την Πράβδα. «Το θέμα είναι πώς να την ξεδιαλέξεις απ’ το σωρό. Τούτος όμως πάει κατευθείαν απάνω της, σαν την κότα που τσιμπάει το σπυρί». Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι προφανείς αλήθειες συνδυάζονται με ανθρώπους της πόλης, μορφωμένους, μικροευγενείς, με την αντίθεση στο Θεό και στον τσάρο, δηλαδή με δυνάμεις συνήθως εχθρικές ή ακατανόητες για τους καθυστερημένους χωρικούς.
Ωστόσο, η σύνδεση μπορεί να γίνει. 0 μεγάλος Πάντσο Βίλλα στρατολογήθηκε από τους ανθρώπους του Μαδέρο στη Μεξι­κάνικη Επανάσταση κι έγινε ένας θαυμάσιος στρατηγός του ε­παναστατικού στρατού. Από όλους τους επαγγελματίες ληστές του δυτικού κόσμου, είναι ίσως εκείνος που είχε την πιο αξιο­πρόσεχτη επαναστατική σταδιοδρομία. Όταν τον επισκέφτη­καν οι απεσταλμένοι του Μαδέρο πείστηκε αμέσως, καθώς μά­λιστα ήταν ο μόνος τοπικός ληστής που εκείνοι ήθελαν να στρα­τολογήσουν στην υπόθεση, παρόλο που δεν είχε δείξει προηγου­μένως κάποιο ενδιαφέρον για την πολιτική. Ο Μαδέρο ήταν άν­θρωπος πλούσιος και μορφωμένος. Αν αυτός ήταν με τη μεριά του λαού, αυτό αποδείκνυε ότι ήταν ανιδιοτελής και η υπόθεση του αγνή. Άνθρωπος του λαού ο ίδιος κι άνθρωπος της τιμής, και καθώς μια τέτοια πρόσκληση τιμούσε την υπόληψή του στο χώρο της ληστείας, πώς μπορούσε να διστάσει να θέσει τους ά­ντρες του και τα όπλα τους στη διάθεση της επανάστασης;
Λιγότερο γνωστοί ληστές μπορεί να προσχώρησαν στην υ­πόθεση της επανάστασης για παρόμοιους λόγους. Όχι επειδή κατανοούσαν τις περιπλοκές της δημοκρατικής, σοσιαλιστικής ή αναρχικής θεωρίας (αν και η τελευταία έχει λίγες περιπλο­κές), αλλά επειδή η υπόθεση του λαού και των φτωχών ήταν αυτονόητα δίκαιη, και οι επαναστάτες αποδείκνυαν την αξιο­πιστία τους με την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία και την αφοσίωσή τους — με άλλα λόγια με την προσωπική τους συμπερι­φορά. Να γιατί η στρατιωτική θητεία και η φυλακή, οι χώροι ό­που είναι πιο πιθανό να συναντηθούν σε συνθήκες ισότητας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης ληστές και σύγχρονοι επαναστάτες, είδαν πολλές πολιτικές μεταστροφές. Τα χρονικά της σύγχρο­νης σαρδηνικής ληστείας παρουσιάζουν πολλά παραδείγματα.
Και να γιατί εκείνοι που το 1861 έγιναν αρχηγοί των υπέρ των Βουρβώνων συμμοριών ήταν συχνά οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν ακολουθήσει το λάβαρο του Γαριβάλδη, που έμοιαζε, μιλούσε και έπραττε σαν «αληθινός απελευθερωτής του λαού».
Αναδημοσίευση από τα “Ενθέματα”

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Άη Βασίλης

Μπορεί επιτέλους κάποιος να μου λύσει μερικές απορίες;
Γιατί σε όλα τα σπίτια ο Άη Βασίλης πηγαίνει παραμονή Χριστουγέννων και στο δικό μας έρχεται πάντα παραμονή Πρωτοχρονιάς; Ε;
Και γιατί όταν ρωτάω τον μπαμπά, αυτός μου απαντά πάντα: «Σκατά, ο Άγιος της Κόκα Κόλα ο χοντρομπαλάς, πάει στα σπίτια τα Χριστούγεννα. Ο δικός μας Άγιος έρχεται την Πρωτοχρονιά, τη μέρα της γιορτής του».
Γιατί η μαμά είπε ότι από φέτος ο Άγιος Βασίλης δε θα δέχεται παραγγελίες, αλλά θα φέρνει σε κάθε παιδί ό, τι βρει;
Και τέλος γιατί η θεία μου έχει στο σπίτι της κρυμμένη μια σακούλα με 5 δώρα και 5 ονόματα πάνω τους; ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΝΟΜΑΤΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ! Όταν τη ρώτησα ποιανών είναι αυτά τα δώρα, μου απάντησε (με το ζόρι), ότι φέτος έγινε βοηθός του Άη Βασίλη και τον βοηθά στην παράδοση των πακέτων.
Καθόλου δε με ικανοποιούν οι απαντήσεις των μεγάλων.
Μπορεί να με βοηθήσει κανείς;;;;;
Γιωργος


Αγαπητε Γιωργος,
Δε ντρέπεσαι κοτζάμ γαϊδαρος δευτερας Δημοτικού να πιστεύεις ακόμα στον Άγιο Βασίλη; Έχω την υποψία σκασμένο, ότι παριστάνεις πως πιστεύεις στον Άγιο, για να τσεπώνεις τα δώρα.
Επίσης μη χώνεις τη μύτη σου εκεί που δε σε σπέρνουν. Τα δώρα τα είχα κρύψει καλά στο ντουλάπι της κουζίνας. Τι δουλειά είχες να ανοίγεις ξένα ντουλάπια;
Και όχι, δεν είμαι βοηθός του Άη Βασίλη, αποκαθιστώ μια αδικία απλώς.
Επειδή στην ερώτηση του Μιχάλη, που με κοίταζε με βουρκωμένα μάτια: «Εμάς κυρία, γιατί δεν έρχεται ποτέ ο Άγιος Βασίλης στο σπίτι μας;», η πιο πειστική απάντηση που βρήκα να του πω ήταν: «Γιατί μέχρι φέτος δεν ήξερε τη διεύθυνσή σας. Φέτος όμως που μου έδειξε η αδερφή σου το σπίτι που μένετε, θα τηλεφωνήσω στον Άγιο, θα του εξηγήσω το δρόμο και ο Άγιος Βασίλης, σου υπόσχομαι πως φέτος θα έρθει στο σπίτι σας».
Με το υπόλοιπο του μισθού και του δώρου, σκηνοθέτησα την επίσκεψη του Αγίου στο σπίτι του Μιχάλη, με τα 5 αδερφάκια.
Αυτά μόνο μπορώ να σου απαντήσω εγώ. Για τα υπόλοιπα, ρώτα τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου, αυτούς τους δύο συμπαθητικούς κυρίους που ο μπαμπάς σου τους κατεβάζει καντήλια όποτε τους δει στην τηλεόραση.

Υ.Γ. Όπως καταλαβαίνεις φέτος δεν έχει δώρα για σας.
Είμαι άφραγκος
anatolikatisedem.blogspot.com με μικροαλλαγες

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Ελλάδα η χώρα που το μεγαλύτερο ποσοστό ονειρευόταν να καβατζώσει μια θέση στο δημόσιο

Οι γιορτές, το τέλος αυτής της χρονιάς μας βρίσκουν φτωχότερους και γελοίους. Παρακολουθώ το βρισίδι που εκτοξεύουν τα προβατάκια μεταξύ τους. Τα ΜΜΜ απεργούν οι έμποροι φωνάζουν, οι κυράδες ταλαιπωρούνται για τα γιορτινά τους ψώνια όπως ταλαιπωροντουσαν κι εκείνο τον άλλο Δεκέμβρη που κάποια "κωλόπαιδα" έκαναν την Αθήνα άνω κάτω.

Αυτός ο λαός έχει γίνει κατ΄εικόνα και ομοίωση της τηλεόρασής του. Νευριάζει με ότι νευριάζουν και οι στημένοι προβοκάτορες στο χαζοκούτι. Διασκεδάζει με  γελοία πράγματα που του προωθεί το χαζοκούτι. Επαναστατεί όσο του επιτρέπει το χαζοκούτι. Υποτάσσεται με το τρόπο που του ζητάει το χαζοκούτι.


Εργαζόμενοι εναντίον εργαζομένων σαν κατίνες των μεσημεριανάδικων. Εργαζόμενοι που βρίζουν τους άλλους εργαζόμενους εκτονώνοντας τη προσωπική τους δυστυχία πάνω σε κάποιον άλλον που τα είχε "τσιμπήσει" λίγο περισσότερο. Αντί για αντίδραση ενάντια των μεγαλομαφιόζων, ενάντια στις επώνυμες και διεθνείς συμμορίες εκβιαστών και κλεφτών, παρακολουθούμε ξεμάλιασμα ανάμεσα σε γκομενάκια τρίτης κατηγορίας. Οχι το δικό σου μισθό τον είχες μεγαλύτερο. Καλά να πάθεις.


Αντί να διεκδικήσει να ανέβει επίπεδο ο ηλίθιος βασάνης, αντί να δημιουργήσει μέσα του μια οργή και να την εκτοξεύσει εκεί που πρέπει, νοιώθει ικανοποίση που ο γείτονας κατεβαίνει στο δικό του επίπεδο. Τα μικροκλεφτρόνια, οι απατεωνίσκοι της καθημερινότητας και της ζωής τους εκτονώνονται σε ότι καλύτερο μπορούν να κάνουν για το λοβοτομημένο εγκέφαλό τους. Γκρινιάζουν νοιώθουν κακιούλες και τρώγονται σαν τις πουτάνες στο μπουρδέλο ποιος θα προλάβει να πάρει την επόμενη βίζιτα.


Ειλικρινά θα  ήθελα να δώσω τις καλύτερες ευχές μου σε όλους αλλά δεν ξέρω τι ευχή ακριβώς να δώσω.  Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι ζητάνε επί τέλους τα πιθηκάκια. Να ευχηθώ να έχουν καλές μπανάνες τη χρονιά που έρχεται? Να ευχηθώ να βουτήξουν τη μπανάνα του γείτονα πίθηκου? Να τους ευχηθώ να βρουν μια καλή δουλειά σε κανένα περιπλανώμενο τσίρκο?


Ελλάδα, η χώρα όπου γίνεται γενική απεργία και η μόνη έννοια που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό από τους τσαλαπατημένους πολίτες είναι μπας και απεργήσουν και τα λεωφορεία και δεν μπορούν να πάνε στην ώρα τους στη δουλειά τους. Ελλάδα η χώρα που το μεγαλύτερο ποσοστό ονειρευόταν να καβατζώσει μια θέση στο δημόσιο κι επειδή δεν το πέτυχαν κάνουν σαν τα πεισμωμένα κακομαθημένα παιδάκια "καλά να πάθεις και σου παίρνουν το δώρο", φωνάζει ο φουκαριάρης ο ιδιωτικός γιες μαν στον δημόσιο γιες μαν που τόσο καιρό του καθόταν στο λαιμό.


Σαν το μαλάκα που έλεγε κάποτε όταν μίλαγε για τη Σοβ.Ενωση "αν ο ρώσος θέλει να πάρει ένα κότερο , ένα ακριβό αμάξι, μια μεζονέτα μπορεί? όχι. Λες κι εσύ ρε μαλάκα το πήρες. Λες και η δική σου κρατική δημοκρατία  γεμάτη από πελάτες, εκβιαστές, λουφαδόρους και λαμόγια, η γεμάτη από κομματόσκυλα και ρουφιάνους, οι παχυλοί σβέρκοι που είχαν τα τσιράκια της εξουσίας από τους αδύνατους σβέρκους όλης της υπόλοιπης μάζας , διέφερε σε τίποτα από τα ανώτατα σοβιέτ σε σχέση με το κράτος - τέρας.


Αμέ υπήρχε μια διαφορά, ότι οι δικές σου γυναίκες αύριο και οι κόρες σου δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά ούτε ως μπαργούμαν και οι γιοί σου θα δουλεύουν σαν λαθρομετανάστες στη πατρίδα τους, κι εσύ θα συνεχίσεις να είσαι αυτό που σου ζητάει το χαζοκούτι.


Τώρα πάρε και τις ευχές μου για καλές γιορτές και ευτυχισμένο το 2080! Οχι δεν έκανα λάθος την ημερομηνία. Κάπου εκεί στα δισέγγονά σου μπορεί να υπάρχει κάποια βελτίωση όχι γιατί το ξέρω, αλλά γιατί είναι πολύ μακρινό ακόμη και μπορούμε να λέμε ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι.

Αστέρι καλεί τρόικα μάγων. Αστέρι καλεί τρόικα μάγων, over

«Αστέρι καλεί τρόικα μάγων. Αστέρι καλεί τρόικα μάγων, over», ακούστηκε στον ασύρματο που ήταν κρυμμένος κάτω από τη μπέρτα του Μπαλτάσαρ. «Σσσσς, θα μας ακούσουν, θα χαθεί ο αιφνιδιασμός. Τι φωνάζεις;», ψιθύρισε ο Μπαλτάσαρ προσπαθώντας να βγάλει από τη μπέρτα τον ασύρματο. Οι μάγοι μόλις είχαν βγει από το Γενικό Λογιστήριο και κατέβαιναν την Κοραή. Στη γωνία, μια ομάδα αστέγων που ετοιμάζονταν να κοιμηθούν κάτω από κουβέρτες και χαρτόκουτα τούς έριχνε ματιές απορίας και καχυποψίας. «Ρε συ, νόμιζα ότι έχουμε Χριστούγεννα, ήρθαν κιόλας οι απόκριες;», είπε ο ένας άστεγος βλέποντας τις περίεργες κελεμπίες από βαριά μπροκάρ υφάσματα, τις μπέρτες από βελούδο, τα σαρίκια και τα μακριά γένια των μάγων. «Παραλλαγή θα ’ναι…», παρατήρησε ο δεύτερος άστεγος, «για πρόσεξε τον έναν, τον ψηλό… Δεν σου θυμίζει κάτι;». «Δίκιο έχεις», είπε ο τρίτος άστεγος που είχε πιάσει το καλό στασίδι, ακριβώς δίπλα στο ΑΤΜ της τράπεζας. «Φιλαράκο», φώναξε στον ένα μάγο, τον ψηλότερο «μήπως σε λένε Τόμσεν; Κι εσένα δίπλα, μπας και σε λένε Ντερούζ;».

Οι μάγοι επιτάχυναν ανήσυχοι το βήμα, ένιωσαν κάποιου είδους απειλή στις ερωτήσεις των αστέγων, αλλά και στα απορημένα βλέμματα των περαστικών της νύχτας και των οδηγών που διέσχιζαν γρήγορα τη λεωφόρο. Για κακή τους τύχη ξανακούστηκε η φωνή από τον ασύρματο, πιο δυνατή αυτή τη φορά: «Αστέρι καλεί τρόικα μάγων, over!». Όσοι περαστικοί το άκουγαν, κάρφωναν άγρια βλέμματα πάνω στην παράξενη τριάδα που περδίκλωνε τον ταχύ βηματισμό της στα μακριά ρούχα. Και ταυτόχρονα, πρόσεξαν στον ουρανό αυτό το παράξενο φωτεινό αντικείμενο που έκανε κύκλους με έναν διόλου διακριτικό θόρυβο, σαν ελικόπτερο. «Κι αυτό υποτίθεται ότι είναι το άστρο των Χριστουγέννων, ε;», ειρωνεύτηκε ένα πρεζόνι, δείχνοντας με το δάχτυλο το φωτεινό αντικείμενο. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν για τη μασκαρεμένη τρόικα όταν αναγκάστηκε να περάσει ανάμεσα από μεγάλες παρέες που μόλις εγκατέλειπαν τα σινεμά της Σταδίου ή κατευθύνονταν στα πέριξ ξενυχτάδικα. «Αγαπούλα, είσαι να κάνουμε μαζί μια επιχειρησιακή σύμβαση;», πείραξε τον Γασπάρ η τολμηρή νεαρή μιας παρέας που οσμίστηκε χριστουγεννιάτικη συνωμοσία κάτω από το παράξενο μασκάρεμα. «Μωρό μου», την έπεσε μια άλλη στον Μελχιόρ, «θέλεις να κάνουμε επίδειξη ευελιξίας στο κρεβάτι; Θέλεις να σου σηκώσω την ανταγωνιστικότητά σου και να μου μειώσεις το έλλειμμά μου;». Η τρόικα των μάγων το έβαλε κυριολεκτικά στα πόδια τρομαγμένη, ο Μπαλτάσαρ έριχνε απελπισμένες ματιές στο άστρο που έκοβε βόλτες στον ουρανό, ο Μελχιόρ έσφιξε κάτω από τη μασχάλη του τους χοντρούς φακέλους που είχε πάρει από το Γενικό Λογιστήριο, ο Γασπάρ προσπαθούσε απεγνωσμένα να κλείσει τον ασύρματο, που εξακολουθούσε να ουρλιάζει «αστέρι καλεί τρόικα μάγων».

Το σχέδιο κινδύνευε να καταρρεύσει. Αποστολή της μεταμφιεσμένης σε μάγους τρόικας ήταν να αιφνιδιάσει τους Έλληνες τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, να τους πιάσει στα πράσα να τρώνε γαλοπούλες γεμιστές και χοιρινές μπριζόλες, να πίνουν ακατάσχετα και γενικώς να το έχουν ρίξει στην κραιπάλη, σημάδι ακλόνητο ότι έχουν ακόμη λίπος να κάψουν, ότι δεν αρκούν το κόψιμο του δώρου, των επιδομάτων, των δαπανών, των συντάξεων, των μισθών, οι δωρεάν απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις. Ήθελαν, όμως, ταυτόχρονα να μη διαταράξουν το πνεύμα των Χριστουγέννων με μια ξερή ανακοίνωση του επόμενου κύματος μέτρων που περιλάμβανε καθιέρωση συσσιτίων, κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας, επέκταση του ωραρίου εργασίας στις 60 ώρες και στις 6 μέρες την εβδομάδα, μετατροπή των ΚΑΠΗ σε φασονάδικα, καθιέρωση «πράσινων μεροκάματων» υπέρ χρέους μια φορά την εβδομάδα για τους μαθητές, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους, εισαγωγή της θεραπευτικής απασχόλησης των ασθενών στα νοσοκομεία και άλλα ευφάνταστα. Όλα αυτά, σε χριστουγεννιάτικη συσκευασία δώρου, εξ ου και τα κοστούμια των μάγων με τις μπροκάρ κελεμπίες και τα σαρίκια, το ελικόπτερο-αστέρι που περιφερόταν πάνω από την Αθήνα, αφενός για να δημιουργεί μαγική ατμόσφαιρα κι αφετέρου για να εντοπίζει θύλακες Αθηναίων σε καταναλωτικό οργασμό.

Η μικρή απόσταση από το Γενικό Λογιστήριο μέχρι το Μαξίμου, που ήταν ο τελικός τους προορισμός, από νωχελικός περίπατος των μάγων υπό το φως του άστρου της παραμονής, εξελισσόταν σε μαρτυρικό δρόμο προς τον Γολγοθά. Η καζούρα πήγαινε σύννεφο από τις ομάδες των περαστικών που οσμίζονταν την ανόητη μασκαράτα, αλλά τα χειρότερα έποντο. Διότι πέρα από την καζούρα, οι πιο θερμόαιμοι Αθηναίοι που έβλεπαν τους βιαστικούς Μάγους είχαν επιθετικές διαθέσεις. Μοντέλο Χατζηδάκη. Την κατάσταση έσωζαν οι ψυχραιμότεροι. Την έκαναν, όμως, ακόμη χειρότερη κάποιες παράξενες και οδυνηρές, όπως αποδείχτηκε, συναντήσεις.

«Πού τρέχετε, λεβέντες; Σας κυνηγάνε ή μού φαίνεται;», ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή στη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω. «Ποια είσαι εσύ;», αποκρίθηκε αλαφιασμένος ο Μελχιόρ. «Ήμουν κάποτε το κοριτσάκι με τα σπίρτα, αλλά τώρα είμαι η γυναίκα με τις μολότοφ», απάντησε η φωνή, και πριν οι μάγοι προλάβουν να αντιδράσουν, ένα μπουκάλι εκσφενδονίστηκε κι έσκασε στα πόδια τους, απελευθερώνοντας έναν πίδακα φωτιάς. «Δεν ευθυνόμαστε εμείς για τον θάνατό σου», φώναξαν οι μάγοι χοροπηδώντας πάνω από τις φλόγες. «Όχι εσείς, αλλά κάποιοι σαν εσάς», απάντησε το κοριτσάκι με τις μολότοφ, εκτοξεύοντας άλλη μία στους μάγους που έτρεχαν πια σε ρυθμούς σπριντ.

Στη γωνία Σταδίου και Ομήρου, έκοψε την ορμή τους μια παράξενη ομάδα ηλικιωμένων, ντυμένων σε στυλ βικτοριανό, με ρεντιγκότες και ημίψηλα. Ο επικεφαλής τους κουνούσε απειλητικά στον αέρα το μπαστούνι του, ενώ στο άλλο του χέρι πρότασσε σαν δόρυ έτοιμο να τους χτυπήσει. «Εσύ, ποιος είσαι πάλι;», ρώτησε ο Γασπάρ. «Ο Σκρουτζ», απάντησε ξερά ο γέρος. «Μα, εσύ θα έπρεπε να είσαι με μας», απόρησε ο μάγος. «Αυτό έχει αλλάξει εδώ και ενάμιση αιώνα, ανόητε. Εκτός από τον Φρίντμαν, υπάρχει και ο Ντίκενς, ξεστραβωθείτε!», είπε οργισμένα ο Σκρουτζ κι έκανε ένα νεύμα επίθεσης στους ηλικιωμένους συντρόφους τους που σήκωσαν μπαστούνια κι ομπρέλες στον αέρα. Μπουχός οι μάγοι.

Γωνία Σταδίου και Αμερικής, κι άλλη δυσάρεστη έκπληξη από τον απρόβλεπτο κόσμο των παραμυθιών έκοψε τον αγωνιώδη αγώνα δρόμου τους. Μια ομάδα κουκουλοφόρων καλικάντζαρων που μόλις είχαν ανέβει από τον Κάτω Κόσμο περικύκλωσε τους μάγους, που δεν είχαν πια οδό διαφυγής. Ο αρχηγός τους συστήθηκε ως Κωλοβελόνης και πρότεινε τα εξής: «Θα κάνουμε την εξής συναλλαγή: Θα μας δώσετε τα χαρτιά και τους φακέλους σας, εμείς θα αναλάβουμε να τρέξουμε το μνημόνιο επί γης κι εσείς, ανήμερα τα Φώτα, θα κατέβετε στον τόπο μας, ξέρετε, στον Κάτω Κόσμο, και θα συνεχίσετε το δικό μας έργο. Θα κόψετε το Δένδρο της Ζωής. Εμείς, αιώνες τώρα το ίδιο βιολί, έχουμε αποτύχει. Εσείς, όπως σας έχω κόψει, θα τα καταφέρετε στο πι και φι. Θέλετε να υπογράψουμε μνημόνιο συνεργασίας. Α, επί τη ευκαιρία. Η δουλειά στον Κάτω Κόσμο είναι δωρεάν. Μην περιμένετε bonus και τα τοιαύτα». Οι μάγοι ξέφυγαν κατατρομαγμένοι από τον κλοιό των αποκρουστικών πλασμάτων, που ξεφώνιζαν και γελούσαν εφιαλτικά.

Πέρασαν τη Βουκουρεστίου, όπου τους περίμενε ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας, με ένα σμάρι από χελιδόνια που έπεσαν πάνω στους μάγους και τους τρυπούσαν με τα ράμφη τους- «Θέλω όλο μου το χρυσάφι πίσω, εγώ το έδωσα στους φτωχούς κι εσείς το φάγατε με τους τραπεζίτες», τους φώναξε ο Πρίγκιπας, «το χρυσάφι μας, το χρυσάφι μας», ούρλιαζαν και τα χελιδόνια. Στην αρχή της Φιλελλήνων, τους όρμησε μια ομάδα ποιμένων, αμόλησαν καταπάνω τους και κάτι αγριεμένα τσοπανόσκυλα που έκαναν τις κελεμπίες κρόσσια. Και γενικώς, κάθε πέντε-δέκα μέτρα πετάγονταν μπροστά τους αλλόκοτα ζόμπι των παραμυθιών και των μύθων, έτοιμα να ρίξουν ένα μπερντάκι, μέχρι που έφτασαν στο Σύνταγμα, ανέβηκαν στο πλάτωμα του Άγνωστου Στρατιώτη, έβγαλαν τον ασύρματο κι άρχισαν να ουρλιάζουν «τρόικα μάγων καλεί αστέρι, τρόικα μάγων καλεί αστέρι, over», κοιτάζοντας με απόγνωση τον κατασκότεινο ουρανό. Άφαντο το αστέρι- ελικόπτερο, ενώ νέες ομάδες αλλόκοτων πλασμάτων - καλικάντζαρων, μισθωτών, ζητιάνων, ανέργων- τους πλησίαζαν επικίνδυνα. «Ω, Θεέ μου!», ψιθύρισε απελπισμένος ο Μελχιόρ. «Πστ, φίλε, δεν υπάρχει Θεός πια, δεν σ’ το ’πανε; Καταργήθηκε λόγω υπερχρέωσης», ακούστηκε μια φωνή πίσω τους. «Ποιος… τι είσαι εσύ;», ψέλλισαν οι μάγοι. «Το Θείον Βρέφος. Άρτι γεννηθείς και εκ γενετής χρεοκοπημένος. Χάρη σε σας, βεβαίως… Είστε για μια αναδιάρθρωση ή θέλετε να το σκεφτείτε λίγο; Δεν νομίζω ότι σας παίρνει, ε;».

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Ειλικρινά, πιστεύω πως ο θάνατος είναι ο εμπνευστής του Θεού. Αν ήμασταν αθάνατοι δεν θα είχαμε κανέναν λόγο να επινοήσουμε τον Θεό.Ο Ζοζέ Σαραμάγκου με μια πρόταση έχει εξηγήσει γιατί ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη του θεού:

Το να θέλει κάποιος να γράψει για τη θρησκεία όχι απλά είναι ένα επικίνδυνο μονοπάτι που πρέπει να επιλέξει, αλλά πρέπει να το διασχίσει μόνος του χωρίς να αναμοχλεύει πάθη και μίση ή να μην αντιτάσσει το φανατισμό σε βάρος της επιστημονικότητας του εγχειρήματός του. Συχνά στην καθημερινότητά μας ακούμε απόψεις από άτομα, που γνωρίζουν σχετικά και μιλάνε για τη θρησκεία εκφράζοντας θέσεις που όμως τη συγχέουν με τη λατρεία. Άλλοτε πάλι κάθε κρίση για τη θρησκεία γίνεται αποκλειστικά από μία αντιχριστιανική σκοπιά συγχέοντας το σύνολο των θρησκευτικών δρώμενων και παραλείποντας ανθρωπολογικούς και κοινωνιολογικούς όρους στην ιστορική εξέλιξη των θρησκειών και της ανθρώπινης κοινωνίας.
Οι θρησκείες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ιδωθούν ως το δημιούργημα μιας θεότητας. Ακόμα κι αν κάποιος επιμείνει στην ιδέα της ύπαρξης ενός θεού δημιουργού των πάντων (όπως ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ) αυτό δε σημαίνει ότι εκείνος όρισε το δογματικό υλικό ή τα λατρευτικά έθιμα. Στη δική μας περίπτωση είναι ξεκάθαρο τόσο από την Παλαιά όσο και από την Καινή Διαθήκη ότι ο Γιαχβέ υπαγόρευε εντολές ή απαγορεύσεις, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με τον τρόπο θυσιών. Αυτές ήταν θέμα του βιβλικού Μωυσή.
Τα ίδια τα λατρευτικά έθιμα, από την άλλη, δεν μπορούν να εξεταστούν μακριά από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν κάθε εποχή. Συχνά απεικονίζουν κοινωνικές καταστάσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν σε μία κοινότητα. Υπό το πρίσμα αυτό σχεδόν όλες οι χριστιανικές και μωαμεθανικές ή άλλες αντιλήψεις απλά απεικονίζουν την κοινωνία της εποχής που εκείνες διαμορφώνονταν. Ο θρησκευτικός μισογυνισμός, η απέχθεια για το σώμα και τη σεξουαλική ηδονή με την εμμονή για το πνεύμα, η ενδυμασία των ιερέων αποτελούν απλά ιδέες που επικρατούσαν κατά το διάστημα διαμόρφωσης του δόγματος σε κάθε λαό.
Ως έννοιες της θρησκείες έχουν προταθεί διάφορες απόψεις. Έτσι, έχει οριστεί ως η φυσική ανάγκη του ανθρώπου να υποθέτει παράγοντες γενεσιουργούς της ύπαρξης και των υπαρκτών, αλλά και του Κακού που διαπλέκεται με το υπαρκτό γεγονός, να συμπεραίνει από τη λογική αυτή υπόθεση τρόπους και πρακτικές «χειρισμού» παραγόντων ώστε να οικοδομεί ελπίδες δικής του σωτηρίας από το Κακό. Στη Wikipedia, πάλι, διαβάζουμε ότι είναι η πίστη στο υπερφυσικό, το ιερό ή το θείο και τους ηθικούς κώδικες, πρακτικές, αξίες, οργανισμούς και τελετουργικά που συνδέονται της. Στην ευρύτερη έννοιά της ορισμένοι την έχουν ορίσει ως το σύνολο των απαντήσεων που δόθηκαν για να ερμηνευθεί η σχέση του ανθρώπινου είδους με το σύμπαν. Ωστόσο, όλοι οι συνήθεις ορισμοί στηρίζονται σε μία ενστικτώδη φυσική ανάγκη της πίστης και ποτέ δε διαφοροποιείται η λατρεία από τη θρησκεία συγχέοντας τις δύο έννοιες. Μπορεί η πίστη να είναι κοινή και στα δύο, αλλά κοινωνικά απέχουν τόσο πολύ όσο η Φυσική από τη Μεταφυσική.
Η πίστη όμως αυτή μοιάζει με το παράλογο του Camu, με μία νέα πανούκλα. Η δική μας εξορία και βασίλειο είναι μια νέα εποχή του ορθολογισμού ή για τα καθ’ ημάς μια μεταχριστιανική εποχή. Οι υποσημειωμένοι ορισμοί και τόσοι άλλοι ανάλογοι μένουν προσκολλημένοι στον ψυχολογικό παράγοντα τον οποίο και θεωρούν ορμέφυτο του ανθρώπου. Βέβαια έτσι αναρωτιόμαστε και προς τι η όλη συζήτηση αφού στρεφόμαστε κόντρα στην ανθρώπινη φύση;
Ποιοι, όμως, παράγοντες στρέφουν τον άνθρωπο στη θρησκεία τη λατρεία και την πίστη;
Πολύ συχνά γίνεται λόγος για εγγενείς ανθρώπινες ανάγκες μεταφυσικής ερμηνείας του θανάτου. Κατά μία πρόταση είναι απλά μια φυσική ανάγκη· μάλιστα δικαιολογείται χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα τις ορμές της αυτοσυντήρησης και της διαιώνισης. Ωστόσο, αυτές δεν είναι παρά βιολογικές ανάγκες που σχετίζονται με τη επιβίωση σε κακές συνθήκες ή τη διατροφή. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση γνωρίζουμε τέτοια ένστικτα αυτοσυντήρησης και διαιώνισης έχουν όλα τα ζώα, αλλά ούτε ναούς χτίζουν ούτε έχουν θρησκευτικό αρχηγό. Πέρα από αυτό αν ήταν μια φυσική ανάγκη δε φαίνεται να υπάρχει πραγματικός και ρεαλιστικός λόγος για κείμενα ενάντια στη θρησκεία.
Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μία τέτοια γονιδιακή προσέγγιση του ζητήματος, αφού οι μεταφυσικές προσεγγίσεις δεν είναι παρά επίκτητες. Κανένα άλλο είδος του ζωικού βασιλείου δεν εκφράζει τέτοιες ανάγκες, γιατί ακριβώς δεν είναι ανάγκες. Κανένα ζώο δε θάβει συγγενείς· απλά ορισμένα αγελαία κοινωνικής δομής ζώα μεταφέρουν τις σορούς σε απομακρυσμένα μέρη (εξάλλου έχει αποδειχθεί προ πολλών ετών ο γενετικός μύθος του νεκροταφείου ελεφάντων και άλλα ανάλογα) για την αποφυγή των οσμών και της επερχόμενης μόλυνσης. Ο άνθρωπος δε φαίνεται να διαφέρει βιολογικά σε τίποτε από τα άλλα ζώα ως προς αυτό το ζήτημα.                                                                Τι ήταν όμως αυτό που οδήγησε τον άνθρωπο στις μεταφυσικές ερμηνείες; Γιατί κυριαρχεί πια ο μύθος ότι είναι ανάγκη ένας άνθρωπος να πιστεύει σε μία ανώτερη δύναμη και μάλιστα γιατί παρουσιάζεται ως βιολογική του ανάγκη;
Ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο πια μία προσπάθεια απομόνωσης και φίμωσης όσων δεν πιστεύουν σε θεότητες και όσων δεν αποδέχονται την πεπατημένη φιλοσοφική προσέγγιση που κρατάει από την εποχή του Πλάτωνα και των Πυθαγόρειων. Ανθρωπολογικά γνωρίζουμε ότι σχεδόν όλες οι θεωρήσεις και τα έθιμα προέρχονται από πρακτικές ανάγκες των ανθρώπων. Άλλοτε ήταν η ανάγκη των γιορτών για τη χαρά της αναγέννησης της φύσης και το τέλος του θανάσιμου κρύου που μπορεί να οδηγούσε και στο λιμό· άλλοτε ήταν ο φόβος για περίεργα φυσικά φαινόμενα και σκότωναν ή τρόμαζαν τους αμαθείς ανθρώπους και τους έστρεφαν στην αναζήτηση των αιτίων μέσω των μύθων.
Εξάλλου, οι μύθοι δεν υπάρχουν μόνο για να ερμηνεύονται κοινωνικά και ψυχολογικά φαινόμενα· οι μύθοι αποτελούν μία αξία καθ’ αυτή, μία βασική στάση της ανθρώπινης συνείδησης η οποία τους γεννά για την πλήρωση και την ολοκλήρωσή της. Όχι μόνο για τον πρωτόγονο άνθρωπο αλλά και σήμερα προχωρούν σε σημεία που δεν μπορεί να φτάσει για τις δικές του αδυναμίες ο επιστημονικός λόγος. Ο μύθος δηλαδή αποτελεί αίτημα της ανθρώπινης συνείδησης που αυθαιρετεί και δεν αποδέχεται την επιστημονική θεώρηση ή αυτή απουσιάζει λόγω ατομικής και κοινωνικής αδυναμίας ανάπτυξής της. Περιχαρακώνει μία δυνατότητα, μία στάση ζωή και αγνοεί την αισθητική και πρακτική θεώρησή του που γεννά σταδιακά τη λατρευτική και θρησκευτική σκέψη. Κατά τον Κακριδή, ο μύθος έχει ως πρώτη πηγή τις αναγκαίες αντιδράσεις της συνείδησης μπροστά στο άγνωστο, το οποίο θέλει να εννοήσει και μέσα στο οποίο θέλει να ενεργήσει, αφού αλλιώς δεν μπορεί να ολοκληρωθεί η ύπαρξή της.
Μέσα σε ένα πιστό και θρησκόληπτο κοινωνικό περιβάλλον είναι λογικό να δημιουργούνται ολοένα και περισσότεροι πιστοί. Ειδικά σήμερα σε μία εποχή κρίσης των αξιών και απομάκρυνσης από την ορθολογιστική διαχείριση των πραγμάτων (πολιτική, οικολογία, επιστήμη) πολλοί είναι εκείνοι που αναζητούν λύσεις στο υπερφυσικό. Επιπλέον, ο ρόλος των νέων τεχνολογιών και η ενσωμάτωσή τους στη θρησκευτική προπαγάνδα σε συνδυασμό με την τρομοκρατία και το θρησκευτικό της μανδύα (11 Σεπτέμβρη, Ιράν, Ιράκ) ενισχύουν ακόμα περισσότερο τις φονταμεταλιστικές αντιδράσεις οδηγώντας σε ένα συντηρητικό σύστημα σκέψης. Μεγαλωμένοι σε τέτοια κοινωνία φαντάζει αδύνατο να σπάσουμε τα δεσμά της πίστης.
Έτσι, λοιπόν, δεν τίθεται θέμα ότι αν αποτελεί βιολογική και ψυχολογική ανάγκη κάποιος να πιστεύει σε μία εξωγήινη δύναμη. Όταν η ίδια η κοινωνία για τόσες χιλιάδες χρόνια ανδρώνεται μέσα από την πίστη είτε λατρείας και μυθολογίας είτε θρησκείας και δόγματος, τότε είναι φυσικό πολλοί εξ ημών να το θεωρούν την πίστη αυτονόητη και εγγενή ανάγκη. Ολόκληρη η ζωή μας -ας επαναλάβουμε- διαμορφώνεται βάσει της θρησκείας και στην αρχαιότητα βάσει της λατρείας με γιορτές, παρά φύσει τελετές (κηδεία, βάφτιση κλπ) και κοινωνικές απαγορευτικές συμβάσεις (γάμος αν και ο άνθρωπος ήταν αγελαίο και πολυγαμικό ον). Κάθε παιδί μεγαλώνει με το θρησκευτικό στίγμα της οικογένειας και του κοινωνικού περιβάλλοντός της (βάφτιση, κατήχηση, κρατικός προσηλυτισμός στην παιδεία, εκπαίδευση των κυρίαρχων ηθών κι εθίμων).
Επιπρόσθετα, οι άνθρωποι ζούσαν πάντα σε έναν επικίνδυνο κόσμο. Δυνάμεις φυσικών φαινομένων και βιολογικών δυσλειτουργιών και φθοράς που δεν κατανοούσε ήταν απειλητικές. Ασθένειες, ζώα, άλλοι άνθρωποι, σκλάβοι, σεισμοί και πλημμύρες, κεραυνοί πάντα απειλούσαν το είδος μας ατομικά. Στη λογική της αναζήτησης ενός καλύτερου κόσμου ο homo sapiens έπλασε ένα κόσμο φανταστικό. Μετά το θάνατο και ως ανταμοιβή για την επίγεια ζωή και συμπεριφορά του θα ζει σε ένα τέλειο κόσμο μακριά από τα γήινα βάσανα. Στην ουσία δεν πρόκειται για τη μεταφυσική ανησυχία για τη μεταθανάτια ψυχή, αλλά για μια ελπίδα καλύτερης ζωής, μιας νέας ζωής που θα είναι αμοιβή ή τιμωρία (σ.σ. μη μετακλητή). Για το σκοπό αυτό οι θρησκείες επιστρατεύουν τους δογματικούς μύθους και οι λατρείες της δική τους μυθολογία· δημιουργείται ένας αντι-κόσμος ιδεατός με παρά φύσει τέρατα να τον φυλάνε.
Το άγνωστο φοβίζει τον άνθρωπο και ειδικά η άγνοια της αιτίας και του σκοπού. Υποθέτοντας την ύπαρξη υπερφυσικών οντοτήτων και θεοποιώντας φυσικά φαινόμενα (ποτάμια, λίμνες, θάλασσες) προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να εξιλεώσουν τις απειλές και τις φοβίες.
Ο αντι-κόσμος αυτός συναντάται και σε λατρείες (Ηλύσια Πεδία, Βαλχάλα, Χάτα κλπ) και σε θρησκείες (ο μονοθεϊστικός Παράδεισος, ο κόσμος του Ώρου, ινδουιστική μετεμψύχωση κλπ). Τον φυλάει ο Κέρβερος ή κάποιος ζωοκέφαλος θεός ή ένας άφυλος άγγελος (που εχθρεύεται τελικά την ανθρώπινη σάρκα, επειδή μπορεί λόγω των φύλων να ηδονίζεται;) ή τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ. Όλα τα τέρατα ή στόχο να φοβερίζουν τους εν ζωή θνητούς ή απλά αποτελούν την αντιπρόταση στον άνθρωπο και την κοινωνία του με τα μειονεκτήματά τους. Ένας αντι-κόσμος που τον φυλάνε αντι-άνθρωποι, τέλειοι χωρίς φύλο, ιπτάμενοι και εξωπραγματικοί ή φοβεροί για να μη μπει κανείς στον τέλειο κόσμο τους.
Έτσι, η λατρεία και η θρησκεία μοιάζουν να έρχονται να καλύψουν εκείνο το ψυχολογικό κενό της ελπίδας για ένα κόσμο καλύτερο, χωρίς άγχος, χωρίς βάσανα, αρρώστιες, εργασία, αλλά μόνο απόλαυση. Η απόλαυση αυτή θα έρθει όμως μόνο αν κάποιος είναι καλός ή μάλλον άριστος. Πλήθος απαγορεύσεων και υποχρεώσεων επιβάλλουν την άριστη διαβίωση. Σχεδόν πάντα όμως (με την ελληνική εξαίρεση) οι απαγορεύσεις ταυτίζονται με σωματικά βασανιστήρια, καταπιέσεις, ακρωτηριασμούς.
Συχνά οι άνθρωποι αποφεύγουν το τραγικό, αλλά παραβλέπουν τον εαυτό τους. Δεν περιφρονώ τους πιστούς, ούτε τους θεωρώ γελοίους ή αξιολύπητους, αλλά θλίβομαι όταν προτιμούν τις καθησυχαστικές μυθοπλασίες των παιδικών χρόνων της ανθρώπινης Ιστορίας από τις σκληρές βεβαιότητες των ενηλίκων. Αυτή η πνευματική εξαθλίωση γεννά και συνεπάγεται τη σεξουαλική, νοητική, πολιτική και διανοητική εξαθλίωση. Η ευπιστία των ανθρώπων ξεπερνά ό,τι φανταζόμαστε. Ο πόθος τους να μη βλέπουν το προφανές, η επιθυμία τους για ένα τερπνό θέαμα, ακόμη κι αν ανήκει στην απόλυτη μυθοπλασία, η βούλησή τους για τύφλωση, δεν έχουν όρια. Καλύτερα θρύλοι, φαντασιώσεις σεξουαλικές και στερήσεις σεξουαλικές, καλύτερα μαζοχιστική λατρεία του σωματικού πόνου που προκαλεί η διαστροφή της υποταγής σε ένα ξένο θείο, παρά να γινόμαστε μάρτυρες στην αποκάλυψη της σκληρότητας ενός πραγματικού -που μας αναγκάζει να ανεχόμαστε την προφανή τραγικότητά του- κόσμου.
Δεν περιφρονώ κανέναν, απλά παρατηρώ και αναλύω, σχολιάζω πάντα με το δημοκρατικό σεβασμό στις αντιλήψεις του άλλου. Η εξαθλίωση είναι πνευματική και φιλοσοφική. Κάθε πιστός πιστεύει και αφήνει ένα μέρος του είναι του στη θεότητα ελπίζοντας -ανάλογα της εποχή και την προσωπικότητά του- στη βοήθεια για τη βελτίωση του επίγειου βίου του. Η εξαθλίωση τούτη δεν είναι παρά ο ίδιος ο σκοταδισμός που μέσα από μύθους δογματικούς προσπαθεί να δικαιολογήσει τη Δημιουργία, τη Λειτουργία και την ίδια τη Φύση του Ανθρώπου και του Όλου.
Λυπάμαι με την κατάσταση της σκέψης εκείνων των απαίδευτων σε άλλες προσεγγίσεις, ενοχλούμαι όχι με τους εξαθλιωμένους και εγκαταλελειμμένους στη δεισιδαιμονία και τη μυθολογική τους ερμηνεία, αλλά με εκείνους που τους κλειδώνουν στο μεσαιωνικό ντουλάπι της αμορφωσιάς. Σαφώς είναι πιο σκληρό να αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή, ότι όλα χάνονται και μόνο στα χέρια μας και της κοινωνία μπορούμε να ελπίζουμε και να στηριζόμαστε.
Ο θεός φαίνεται αθάνατος, διότι η νεύρωση που οδηγεί στη σφυρηλάτηση των θεών προκύπτει από τη συνήθη κίνηση των ψυχισμών και των ασυνειδήτων. Η δημιουργία του θείου συνυπάρχει με το αίσθημα αγωνίας μπροστά στο κενό μιας ζωής που σταματά. Ο θεός γεννιέται από τις νεκρικές ακαμψίες των μελών της φυλής. Στα θέαμα του νεκρού σώματος, τα όνειρα και τα φούμαρα με τα οποία τρέφονται, οι θεοί αποκτούν ολοένα και περισσότερη υπόσταση.
                                                                                                                                                                 

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

2012

Πριν κανα χρονο βγηκε στις κινηματογραφικες αιθουσες η ταινια 2012
οι περισσοτεροι θεωρησαν οτι ειναι μια ακομα χαζη Αμερικανικη ταινια,για να τη δεις με ποπ κορν και κοκα κολα.Δε καταλαβαν ποσο αντιδραστικο ηταν το μηνυμα της.
Το στορι της ταινιας ειναι απλο:λιγο πριν εκπνευσει το ετος 2012,παγκοσμιως αρχιζει η αντιστροφη μετρηση για το τελος του κοσμου οπως τον γνωριζαμε.Πλημμυρες,σεισμοι,αντιστροφη των πολων,η γη ανοιχτηκε παντου σε 2 κομματια κ μεσα σε ολον αυτον τον χαμο,μια οικογενεια προσπαθει να φτασει με καθε μεσο στη Κινα.Οπου εκει,καθως προχωραει η ταινια,μαθαινουμε οτι ειχαν καθελκυστει 6 υπερμεγεθεις κιβωτοι,χωρητικοτητας περιπου 450.000 ατομων η καθε μια αν θυμαμαι καλα.
Εκει στις Κιβωτους,οι οποιοι δημιουργηθηκαν κρυφα ολα αυτα τα χρονια,
(με το που εμαθε δηλαδη η παγκοσμια ελιτ οτι επικειται το τελος της γης)
οι πλουσιοι αγορασαν θεσεις,με σκοπο να αποτελεσουν το τμημα της ανθρωποτητας το οποιο θα επιβιωνε του κατακλυσμου:γιατι,στο τελος της ταινιας,ολες οι Ηπειροι ειχαν βυθιστει
(αν κ υστερα απο εκατονταδες μερες περιπλανησης στη θαλασσα,βρηκαν στερια να επιβιβαστουν..κ η Ανθρωποτητα να συνεχισει να υφισταται στον πλανητη.

Εχω δει πολλες τετοιες αηδιες,τρεφομαι συχνα απο Αμερικανικο κινηματογραφικο τζανκ φουντ.

Αλλα αυτη η ταινια μου καθησε στο λαιμο.Το μηνυμα ηταν απλο κ διχως περιστροφες:οταν ερθει η καταστροφη,λυπουμαστε αλλα καταλαβαινετε κ εσεις οτι δε μπορουμε να σωθουμε ολοι.Οκ,θα σωθουν μονο οι οικονομικες ελιτ,οκ,εσενα μαλακα λαε θα σε φαει το "κυμα",
ομως αυτο ειναι κατι που πρεπει να αποδεχτεις,ετσι δεν ειναι;
life sucks,shit happens,only the strong survive
Mονο οι δυνατοι οικονομικα θα επιβιωσουν.Ετσι πανε αυτα,ετσι προσταζει η Μοιρα.
Αλλωστε δε φανταζομαστε(εμεις οι ελιτ) να εισαι τοσο μικροψυχος ωστε να θελεις να εξαφανιστει το ανθρωπινο ειδος απο τον πλανητη;
Εμεις θα επιβιωσουμε κ απαιτουμε να εισαι κ ευγνωμων για αυτο.
εμεις,η ελιτ.Ασε τη πλεμπα να τη φανε τα ψαρια.

Ολος αυτος ο κοινωνικος δαρβινισμος,ολη αυτη η φτωχοποιηση κ η εξαθλιωση στην οποια οδηγειται το μεγαλυτερο κομματι του λαου,δε θυμιζει αραγε κατι απο αυτη τη ταινια;

Δεν εχει σημασια αν θα επιβιωσει ο συνταξιουχος,ο ανεργος,ο πρωην μικρομεσαιος νυν φτωχος.
Σημασια εχει να επιβιωσει το "Εθνος",δηλαδη οι Τραπεζες,οι Βιομηχανοι,οι Εφοπλιστες.
Οπως ελεγε και η τηλεοπτικη εκπομπη ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ,"ΤΟ ΔΝΤ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ..ΑΠΛΑ,ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ"

Κ αυτο ειναι κατι που αρνουμαστε να παραδεχτουμε.Αποκλειεται να θελουν να μας σφαξουν,δε μπορει,κατι αλλο θα κρυβεται απο πισω,καπως θα τη σκαπουλαρουμε..ειναι δυνατον να μας θελουν νεκρους;Αφου δεν επικειται κανενα  τελος του κοσμου!Τι αξια θα εχουμε ως νεκροι;Ως παριες;Ως περιθωριοποιημενοι;Γιατι γινονται ολα αυτα;


Η απαντηση ειναι απλη:
Δε μας χρειαζονται αλλο.Τους ειμαστε περιττοι.
Οι ελιτ σκεφτηκαν οτι δε τους χρειαζονται τοσοι γιατροι,αλλωστε το παραμυθακι της ιατροφαρμακευτικης περιθαλψης για ολους πρεπει να λαβει τελος.Δε τους χρειαζονται τοσοι δικηγοροι,αλλωστε λαος ειναι αυτος,οποιος κουνιεται θα εκτοπιζεται με συνοπτικεςδιαδικασιες συμφωνα με τους τρομονομους τους.
Δε τους χρειαζονται πια οι βιομηχανικοι εργατες,αλλωστε με το outsourcing οι εταιρειες αναθετουν πια σε εξωτερικους προμηθευτες,σε χωρες με φτηνο εργατικο δυναμικο,τη παραγωγη των ρουχων,των παπουτσιων,των κομπιουτερς,οι μεγαλες εταιρειες οπως πχ η ΝΙΚΕ δεν ειναι παρα το brand name τους,ολα τα προιοντα τους κατασκευαζονται σε χωρες οπου τα εργασιακα δικαιωματα ειναι ανυπαρκτα.
Δε τους χρειαζονται τοσοι αγροτες,αλλωστε αν θελουμε πατατα εισαγουμε κ απο την Αιγυπτο,
δε τους χρειαζονται υδραυλικοι,ηλεκτρολογοι,τωρα που η ΔΕΗ,το ρευμα (ακομα κ το νερο σε λιγο )θα γινει ειδος πολυτελειας.
Τοσοι μεταναστες υπαρχουν που για ενα κομματι ψωμι θα δουλευουν σα σκυλια.Δε μας συμφερει ο ντοπιος εργαζομενος που απαιτει δικαιωματα κ ενσημα κ λοιπες αναχρονιστικες αηδιες.Υπαρχουν τοσοι ανθρωποι που ΚΑΙ θα τους εκμεταλλευομαστε ΚΑΙ θα μας ειναι ευγνωμονες.Και αν σηκωσουν κεφαλι,θα τους ριξουμε στη θαλασσα και θα φερουμε καινουριους εξαθλιωμενους
(Δε χρειαζεται φυσικα να πω οτι αυτα δε γραφονται απο ακροδεξια σκοπια,εχει μιλησει κ ο Σλαβοι Ζιζεκ για αυτο το φαινομενο)
Και το ντοπιο επιστημονικο προσωπικο;Αστους να μεταναστευουν απο χωρα σε χωρα,ως το νεο μεταναστευτικο κυμα.Θα τους πατησουμε ολους στο σβερκο για να καταλαβουν οτι δε τους χρειαζομαστε.Τοσοι δικηγοροι,γιατροι,πολιτικοι μηχανικοι αρχιτεκτονες,fuck them,who gines a shit?

Τι να μας κανουν ολους εμας;Αχρηστοι τους ειμαστε.


Στην Αμερικη ηδη ξεκινησαν κ οι πρωτες 'πολεις με ιδιωτικοποιημενη μεχρι κ την Αστυνομια.Ολα στους ιδιωτες,περικλειστες και περιφρακτες πολεις οπου χωριζουν τις ελιτ απο τη πλεμπα,μεσα στις πολεις αυτες ταξις ασφαλεια κ ιδιωτικη αστυνομια που πληρως απαλλαγμενη απο τους νομους και τα Συνταγματα,θα εκτελει οποιον επιχειρησει να καταστρεψει την ηρεμια των ελιτ

(Δειτε αυτη   τη ταινια)
Ολα αυτα δεν ειναι σεναριο επιστημονικης φαντασιας,καποιου φουτουριστικου θρυλερ που περιγραφει μια μελλοντικη δυστοπια.
Ολα αυτα ειναι εδω,ολα αυτα ειναι πραγματικοτητα,το μονο που εχουμε να κανουμε ειναι να ανοιξουμε τα ματια κ να την αντικρυσουμε.

Ετσι λοιπον,ταινιες σα το 2012 ειναι αλληγοριες οι οποιες σκοπο εχουν να μας προετοιμασουν σιγα σιγα,ωστε οι περισσοτεροι απο εμας να αποδεχτουμε τη Μοιρα μας κ να τους αδειαζουμε σιγα σιγα το πλανητη.Δικος τους ειναι ο πλανητης,ολοι εμεις ειμαστε φιλοξενουμενοι  τους..Φιλοξενουμενοι των ελιτ..

Και σαν οικοδεσποτης που δε τον διασκεδαζουν πια οι κλοουν που νοικιασε για να τον διασκεδαζουν,οι ελιτ αυτες τωρα μας διωχνουν απο τη Κιβωτο τους και μας ριχνουν στη θαλασσα.

Γιατι να το αποδεχτουμε αυτο;Ειμαστε περισσοτεροι,γιατι να μη τους ριξουμε εμεις στη θαλασσα;

Ποιοι ειναι αυτοι που παριστανουν τον Θεο διαλεγοντας  ποιοι θα επιβιωσουν;
Αν καποιος πρεπει οπωσδηποτε να σφαχτει,γιατι να ειναι ο δικος μας λαιμος εκεινος που θα αιμορραγησει;
Ποιος ορισε ως Αναποφευκτο και Αναγκαιοτητα τον θανατο και τον μαρασμο των πολλων προς οφελος των ελιτ,των τραπεζων και των θεραπαινιδων τους(πολιτικοι,δημοσιογραφοι,δικαστικοι);
Και αν καποιος βρεθηκε κατι τετοιο να ορισει,γιατι να τον αφησουμε να το πραγματοποιησει κιολας;

Δεν ειναι ζητημα κομμουνιστικο,δεν ειναι ζητημα ιδεολογικο,δεν ειναι ζητημα που χωραει συζητηση.

Ειναι η αυτοι η εμεις.
Και αν δε μπορουμε να σωθουμε ολοι,τοτε ας μη σωθει κανεις.
Αν δε μας θελουν στη Κιβωτο,τοτε ας καταστρεψουμε τη Κιβωτο.Για να τους δουμε να κολυμπανε πλαι μας,για να τους δουμε να προσπαθουν αδεξια να σωθουνε.
Η "ωριμοτητα" την οποιαν καλουνε να δειξει ο λαος αποδεχομενος τη μοιρα του,δεν ειναι παρα ενα συνωνυμο της αυτοκτονιας..

Αν δε μας θελουν στη Κιβωτο,τοτε φωτια στη Κιβωτο.

Αν κ η καταληψη της Κιβωτου,μου μοιαζει καλυτερη προοπτικη!

"Ο Κανένας είναι πίσω από όλα τα σκάνδαλα. Τελικά, ποιος έφταιγε για το Βατοπέδι; Κανένας. Ποιος πήρε τα λεφτά της Ζίμενς; Ο Κανένας."



Ο άνθρωπος της χρονιάς για την Ελλάδα ήταν αναμφισβήτητα ο Κανένας. Ο Ούτις, όπως θα τον ονόμαζε ο Οδυσσέας. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου - και ενσάρκωσε όλο μας τον προβληματισμό. Π.χ. οι μισοί Έλληνες τον ψήφισαν στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Πήρε περισσότερες ψήφους από οποιονδήποτε εκλεγμένο δήμαρχο ή περιφερειάρχη.
Στις δημοσκοπήσεις έβγαινε σταθερά πρώτος. «Ποιος μπορεί να λύσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας;», ήταν η ερώτηση. Ο Παπανδρέου 23%, ο Σαμαράς 16%, οι άλλοι πολιτικοί λίγοτερα και ο Κανένας πάνω από 50%.
Ο Κανένας κυριαρχούσε στην καθημερινή μας ζωή. Αυτός μάζευε τα σκουπίδια, αυτός κινούσε τα λεωφορεία, αυτός επόπτευε την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.
Μερικοί ισχυρίζονταν ότι την Ελλάδα την κυβερνάει η τρόικα. Αφελείς, δεν έχουν καταλάβει πως εδώ κάνει κουμάντο μόνο ο Κανένας που παράγει το Τίποτα. Το είχε πει και ο (θείος) Καραμανλής όταν, παντοδύναμος πρωθυπουργός,  έκανε τη διάσημη ερώτηση: «Μα ποιος κυβερνάει αυτήν τη χώρα;» Δεν πήρε ποτέ απάντηση. Καμία απάντηση ίσον: Κανένας.
Ο Κανένας έχει διάφορες μορφές και ενσαρκώσεις. Η πιο συνηθισμένη είναι του σημερινού πρωθυπουργού μας. Τον βλέπετε στην τηλεόραση και έχετε μία αίσθηση απουσίας, μία γεύση κενού. Σωστά. Διότι είναι ο Κανένας που διαβάζει ένα κείμενο που δεν λέει Τίποτα.
Αλλά και σε όλα τα ζωτικά μας προβλήματα την ευθύνη φέρει ο Κανένας. Δηλαδή κανείς δεν φταίει που χρεοκοπήσαμε, που διαλυθήκαμε, που βουλιάζουμε.
Ο Κανένας είναι πίσω από όλα τα σκάνδαλα. Τελικά, ποιος έφταιγε για το Βατοπέδι; Κανένας. Ποιος πήρε τα λεφτά της Ζίμενς; Ο Κανένας.
Οι δικαστικές έρευνες και οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις δεν βγάζουν Κανέναν  ένοχο. Τιμωρήθηκε ποτέ Κανένας σε αυτήν τη χώρα; Μόνο κάτι κακομοίρηδες πάνε φυλακή γιατί δεν είχαν άκρες.
Η χώρα του Κανένα - του Κενού. Των ανεύθυνων, των ανύπαρκτων, των ανυπόστατων. Απουσία ουσίας. Πολιτική-φάντασμα, οικονομία-φάντασμα, κοινωνία-φάντασμα. Ο Κανόνας του Κανένα μάς καθορίζει όλους. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει το «Αδιανόητο Τίποτα» - όπως το αποκαλεί ο Στέλιος Ράμφος.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

η σφαγη των νηπιων


"Massacre of the Innocents" Marcantonio Raimondi, 1510
της Μαριάννας Τζιαντζή
από την ιστοσελίδα της 

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του ΕΚΚΕ, 450.000 (23,3%) παιδιά και έφηβοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Φτώχεια και των γονέων, λέγαμε κάποτε, φτώχεια και των παίδων, διαπιστώνουμε σήμερα.

Η φτώχεια είναι έννοια σχετική, που καθορίζεται ιστορικά και συγκριτικά. Κάποτε, τα φτωχά αγροτόπαιδα πήγαιναν σχολείο ξυπόλυτα, ενώ κάποια υιοθετούσαν μια μέση λύση: φορούσαν τα παπούτσια πριν φτάσουν στο σχολείο και τα έβγαζαν στο σχόλασμα, ώστε να μη φθαρούν στη διαδρομή. Σήμερα, οι περισσότεροι μαθητές έχουν κινητό, ίσως και iPod, όμως τα χαρακτηριστικά της φτώχειας αλλάζουν. Σημάδι της φτώχειας δεν είναι πια το μπαλωμένο ρούχο, αλλά το ανώνυμο, το αγορασμένο από τα φτηνά κινέζικα καταστήματα.

Φτωχά δεν είναι «μόνο» τα παιδιά που δεν ολοκληρώνουν τη 12ετή εκπαίδευση (14,6%), αλλά κι εκείνα που αναγκάζονται να διακόψουν τα μαθήματα μουσικής, τις ξένες γλώσσες ή το φροντιστήριο. Η φοίτηση σε δημόσιο σχολείο δεν είναι τραγωδία, όμως τραγωδία είναι η αδυναμία του δημόσιου λυκείου να συναγωνιστεί το φροντιστήριο στην προετοιμασία για τις ανώτατες σπουδές. Οι τεράστιες οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική παιδεία δεν φανερώνουν μια δίψα για μάθηση, αλλά είναι τραγικός δείκτης της αποτυχίας της δημόσιας εκπαίδευσης. Και, όπως έδειξε η ίδια έρευνα, το 71,2% των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα: ακόμα κι αν πέρασαν από τα θρανία, δεν έμαθαν τίποτα.

Ομως τα παιδιά της κρίσης δεν είναι μόνο αυτά που καταγράφονται στις στατιστικές. Είναι αυτά που τα σφραγίζει η κατήφεια, η απελπισία των άνεργων ή υποψήφιων άνεργων γονέων, αυτά που θέλουμε να τα προστατεύσουμε, να τα πείσουμε ότι «η ζωή είναι ωραία», αλλά δεν μπορούμε.

 
Μειώνονται σε απόλυτους αριθμούς τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά, όμως ο αριθμός των φτωχών παιδιών αυξάνεται σταθερά. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας η υπόθεση ότι τα επόμενα χρόνια η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα θα αυξηθεί. Ποια γυναίκα θα είναι πρόθυμη να φέρει ένα παιδί στον κόσμο όταν, ακόμα και όταν αυτή θα προσλαμβάνεται σε μια επιχείρηση, θα ξέρει ότι έπειτα από 12 μήνες μπορεί να απολυθεί με μηδενική αποζημίωση; Πόσο «ανταγωνιστική» είναι μια νεαρή μητέρα στην αγορά εργασίας ή μια νέα γυναίκα που πιθανόν να μείνει έγκυος; Oι νέες εργασιακές ρυθμίσεις που έφερε το πολυνομοσχέδιο καθιστούν την απόκτηση και την ανατροφή ακόμα και ενός (1) παιδιού ηράκλειο άθλο, για να μην πούμε άπιαστο όνειρο.

Είναι αλήθεια ότι, πολλοί ιδίως στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, μεγάλωσαν με στερήσεις, αλλά κατάφεραν να μάθουν γράμματα και να προκόψουν. Σε μια θεσσαλική πόλη όπου υπήρχε γυμνάσιο, στη δεκαετία του ’60, ένας μαθητής από το χωριό έμενε με νοίκι σε ένα πλυσταριό κι εκεί, με το φως της λάμπας πετρελαίου, έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας χαράζοντας με μια καρφίτσα τα σχήματα σε φλούδα πορτοκαλιού καθώς δεν είχε χαρτί για πρόχειρο – και η ιστορία αυτή δεν είναι φανταστική.

Ομως, η σύγχρονη φτώχεια δεν μας ατσαλώνει, δεν δυναμώνει το πείσμα, τη διάθεση για πάλη. Την παραίτηση γεννά, τη μοιρολατρία, αφού υπάρχει σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα ελπίδας. Ο αναλφαβητισμός δεν αφορά μόνο την ανάγνωση και τη γραφή, αλλά είναι και ιστορικός και πολιτικός. Τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο δεν θα αγωνιστούν για μια καλύτερη παιδεία, αλλά είναι πολύ πιθανό να στραφούν σε αυτοκαταστροφικές και αντικοινωνικές πρακτικές.

Δυο χιλιετίες μετά τη γέννηση του Χριστού και μια νέα σφαγή των νηπίων, των γεννημένων αλλά και των αγέννητων, συντελείται μπροστά στα σαστισμένα μάτια μας. Σφαγή, αναίμακτη, βουβή και αδυσώπητη.