Αμάρτησα για την επιχείρησή μου: Η τραγική ιστορία ενός βιομήχανου
Εχω πια βαρεθεί, σιχαθεί, αηδιάσει, μπουχτίσει, να ακούω τον Δασκαλόπουλο και τον κάθε Δασκαλόπουλο να μυξοκλαίει πιέζοντας για την σωτηρία των βιομηχάνων. Οι οποίοι με το πρόσχημα της εξασφάλισης των θέσεων εργασίας που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, ξεπροβάλλουν τη διχαλωτή γλώσσα τους με την ευκαιρία του μνημονίου και αμολάνε το ποίημα: Κανένα ρεπό, υπερωρίες απλήρωτες, "ευέλικτο" ωράριο, μειώσεις μισθών, συμβάσεις κατά περίπτωση, ελεύθερες απολύσεις, υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών. Λέγοντας ψέμματα, αυτοί ή η ΓΣΕΕ (ή και οι δυο μαζί), για το τι συζητιέται πραγματικά στις συναντήσεις τους και για τις όποιες συμφωνίες κλείνουν. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο ένας από τους δυο είναι αχρείος ψεύτης.
Δεν μπορώ να καταλάβω ειλικρινά. Εδώ που φτάσαμε, είναι προτιμότερο να έχεις τη δουλειά σου ή να μην έχεις καθόλου δουλειά; Το να βγάζεις 590 ευρώ δουλεύοντας σαν είλωτας ανάλογα με τις ορέξεις του εργοδότη σου είναι ΟΚ; Το ξέρω, ως δίλημμα ακούγεται αφελές. Οταν έχεις στην πλάτη σου παιδιά και οικογένεια, όταν τα δάνεια και να νοίκια τρέχουν, τότε αν σε ακούσουν να επιχειρηματολογείς "καλύτερα άνεργος παρά εργασιακός σκλάβος" θα σε περάσουν για ζαβό...
Από την άλλη πάλι, είναι να κλαις με το κατάντημα των ...βιομηχάνων. Παραπονούνται πως δεν είναι ανταγωνιστικοί, δε μπορούν να βγουν στις ξένες αγορές, κινδυνεύουν να κλείσουν, να χάσουν όλες τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν στην κοινωνία κ.λπ. κ.λπ. Πραγματικά, αν ο Φώσκολος γύριζε τώρα ένα κοινωνικό δράμα, θα είχε σαν ήρωα αντί για φτωχό κολίγο έναν σουροδαρμένο βιομήχανο που ξενοπλένει σκάλες για να μην κλείσει η φάμπρικά του. Θα τον έπαιζε ο Κούρκουλος.
Το αν αυτοί οι κύριοι βρίσκονται όντως στα πρόθυρα της χρεωκοπίας ΠΟΙΟΣ θα το κρίνει; Εκείνοι; Αν περιμένουμε ειλικρίνεια από τους βιομήχανους σωθήκαμε. Επί ένα αιώνα η πλειοψηφία των ελλήνων βιομηχάνων είναι μαριονέτες των πολιτικών. Ζουσαν με μίζες, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, οι περισσότεροι κρατικοδίαιτοι, έχοντας στενούς δεσμούς με την εκάστοτε εξουσία. Με το δικό τους μέλλον εξασφαλισμένο σε κότερα, καταθέσεις και offshore.
Εχετε πάει ποτέ να ζητήσετε αύξηση και να σας τη δώσει απλόχερα ο εργοδότης; Πάντοτε επικαλείται δυσκολίες και κρίση. Εχετε δει όμως τι κέρδη εμφανίζει στους ισολογισμούς και στο χρηματιστήριο; Πήρατε ποτέ bonus γι αυτά τα κέρδη;
Λοιπόν, καθαρές κουβέντες.
Αν δεν υπάρξει επίσημος, έγκυρος κρατικός μηχανισμός που να ελέγχει αν μια επιχείρηση πάει όντως για φούντο ή όχι -τσεκάροντας ενδελεχώς τα κέρδη και τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία των ιδιοκτητών της-, τότε κανείς δε νομιμοποιείται να ζητά εξαχρείωση των εργασιακών συνθηκών "για το καλό του τόπου".
Αντε ένας ένας... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου