Σελίδες

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί

Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί, αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο

Του Κώστα Βαξεβάνη
 Η διαπραγμάτευση ξεκίνησε την ώρα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα ασφαλή εκλογικά αποτελέσματα. Είναι προφανές πως διαπραγμάτευση δεν είναι η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι όπου συζητούν επιτελεία, αλλά το σύνολο των κινήσεων που γίνονται σε όλα τα πεδία και κυρίως το επικοινωνιακό. Η Μέρκελ δήλωσε την πρόθεσή της, με την καθυστέρηση αποστολής συγχαρητήριου τηλεγραφήματος στον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και αν η Αποικία έχει επαναστατήσει για τον βασιλιά παραμένει αποικία.  Δεν ήταν μόνο θέμα δυσαρέσκειας αλλά και συμβολισμών.
Τα φιλοκυβερνητικά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, ξαναζεσταίνουν το επιχείρημα της αγανάκτησης της καγκελαρίου επειδή οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν την άτακτη Αθήνα. Η Γερμανοί είναι αλήθεια πως περνάνε άσχημα αλλά όχι εξαιτίας της Ελλάδας. Η Μέρκελ έχει πριονίσει τις κοινωνικές δαπάνες, έχει προωθήσει την υποαπασχόληση και δεν συζητά για αυξήσεις μισθών. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πει πως φταίει η Ελλάδα. Η νίκη του Σύριζα στην Αθήνα απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Μέρκελ. Ο οικονομικός προτεσταντισμός της λιτότητας καταρρέει μαζί με τη Μέρκελ, αν ο Σύριζα επιμείνει σε βαθμό που να απειληθεί η δική της Ευρωπαϊκή προοπτική της λιτότητας. Για δύο λόγους κυρίως: 1.Η επιτυχία κουρέματος και η εξασφάλιση άλλων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, δημιουργεί ένα προηγούμενο κυρίως για τον τσαλαπατημένο Νότο και απειλεί τον αρχιτέκτονα της λιτότητας. 2. Όπως σωστά αναφέρουν ήδη αγγλοσάξωνες οικονομολόγοι, αποτυχία να εξασφαλιστούν όσα θα ζητήσει η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μια συγκρουσιακή κατάσταση από την οποία θα χάσουν όλοι. Ακόμη και αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, τι θα γίνει αν πετύχει, αναρωτιούνται. Με αυτά τα δεδομένα, η Μέρκελ δεν μπορεί να υποχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρτί των εκβιασμών και απειλών προκειμένου για μία ακόμη φορά να φοβηθεί η Ελλάδα και όσοι σκέφτονται όπως η Ελλάδα. Γερμανοί αξιωματούχοι διαρρέουν ανησυχία την οποία αναλαμβάνουν να πολλαπλασιάσουν τα συστημικά ΜΜΕ όπως έκαναν στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως μερικές διαφορές 1.Ως σήμερα βασικός φορέας αυτού του φόβου ήταν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτή η συμμαχία τρόμου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες αλλά και τους εταίρους 2.Μέσα στην Ευρώπη δημιουργούνται νέες συμμαχίες οι οποίες δεν αναπαράγουν τα επιχειρήματα της κακομαθημένης Ελλάδας, αλλά προβληματίζονται για τα αποτελέσματα της λιτότητας. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι τα τελευταία 24ωρα μετά τη νίκη του Σύριζα παίρνουν σαφή θέση κατά της λιτότητας με κύριο τον επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας 3. Η τραπεζική ενοποίηση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προωθεί το σενάριο της ποσοτικής χαλάρωσης και του χαλαρώματος της λιτότητας. 4. Παράγοντες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν παρουσιάζουν καμιά εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο Σύριζα.
Η Μέρκελ παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Όμηρος ενός γερμανικού συνδρόμου που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε μια ενιαία Ευρώπη, για λόγους που είναι πολιτικοί, οικονομικοί αλλά και ψυχολογικοί η Μέρκελ αντιλαμβάνεται τον Τσίπρα ως εχθρό. Οι ψυχολογικοί λόγοι παρουσιάζουν ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Τσίπρας ήδη έχει αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μέρκελ να συμπεριφέρεται ως καγκελάριος της Ευρώπης και την αντιμετωπίζει ως έναν από τους ευρωπαίους ηγέτες.
Η ισχύς της Μέρκελ δεν εκπορεύεται από την ισχύ της Γερμανίας τόσο, όσο από την αυθαίρετη πρακτική της να εμφανίζεται και να διαπραγματεύεται ως ο άρχων της Ευρώπης. Η δημόσια αμφισβήτηση αυτής της πρακτικής, την κάνει ανίσχυρη. Μοιάζει με τον λοχία του χωριού τον οποίο όλοι αποκαλούν στρατηγό νομίζοντας πως είναι, έως τη στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να τους θυμίσει πως είναι λοχίας. Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση και στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα γι’ αυτό. Απλώς έχει δημιουργηθεί μια άδικη οριακή κατάσταση η οποία εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η Ελλάδα θα περικυκλωθεί από σενάρια τρόμου. Αυτή τη φορά όμως η ελληνική κυβέρνηση είναι από την από δω πλευρά και όχι με την από εκεί. Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί. Αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. πηγή – κουτί της πανδώρας

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Σήμερα πήρα ανάσα!


koutipandoras
Γράφει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
 Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.
Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.
Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.
Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.
Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.
Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν. Μαζί τους, αναπόφευκτα, θα εξαλειφθεί κι αυτό.
Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που, ενώ έφτασα τόσο κοντά, δεν την εγκατέλειψα και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου, μπροστά σε ένα αύριο άγνωστο, επικίνδυνο, δύσκολο αλλά δικό μας.
Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά, όρθια, γυμνή και σίγουρη, ενάντια στην απάνθρωπη ψύχρα των λογιστών του θανάτου.
Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.
Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν ούφο βέβαια, αλλά αλλιώς...
Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες, εγώ και ο κάθε πολίτης, σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος.
Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι φυλακισμένοι, οι εκτελεσμένοι, οι αφημένοι να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, οι ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα αυτά για να τα πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας.
Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό.
Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.
Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας και πρόσωπό μας εντός και εκτός συνόρων.
Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας.
Σήμερα ξέρω πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας, θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Πως δεν μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω από το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας.
Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.
Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.
Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα.
Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί.
Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δεν θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες.
Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία. Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία. Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα.
Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει. Γιατί δεν τιμά κανέναν από τους δύο και υποτιμά θρήσκους και άθρησκους πολίτες.
Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει. Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα.
Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.
Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν.
Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.
Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

ΣΥΡΙΖΑ από ανάγκη

http://pitsirikos.net
Alexis TsiprasΜετά από σαράντα χρόνια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες έφεραν στην κυβέρνηση ένα άλλο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, οι Έλληνες έκαναν πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο, τον Αλέξη Τσίπρα, αν και δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι. Όπως και να το κάνουμε, αυτά είναι επαναστατικά για την συντηρητική ελληνική κοινωνία. Τόσο επαναστατικά, που ελάχιστοι τα πήραν είδηση.
Η αποχή ήταν πάλι πολύ υψηλή, ενώ, αν προστεθούν στην αποχή οι ψήφοι σε κόμματα που είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι ψήφοι για χαβαλέ, είναι προφανές πως ο ένας στους δυο Έλληνες ψηφοφόρους δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.
Βέβαια, αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, κάνεις τουλάχιστον μια άλλη προσπάθεια για οργάνωση σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά αυτό δεν βλέπουμε να συμβαίνει, οπότε η χώρα έχει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα πρέπει να το αντιμετωπίσει.
Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με τις εκλογές αλλά απουσιάζει και το λαϊκό κίνημα, απουσιάζουν οι συλλογικότητες, οπότε πώς ακριβώς θα αλλάξει η χώρα μας; Με παρέμβαση του Θεού;
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ένα νέο Σύνταγμα -από τους πολίτες για τους πολίτες- γιατί, διαφορετικά, θα συνεχίσει να γερνάει και να βαλτώνει.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το μίσος της ελληνικής κοινωνίας για οποιαδήποτε αλλαγή αλλά θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Όποιος δεν αλλάζει, εξαφανίζεται.
Στις χτεσινές εκλογές, οι Έλληνες έστειλαν στην αντιπολίτευση την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -αν και αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να είχαν κάνει στις εκλογές του 2012- και έφεραν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τα τμήματα του πληθυσμού που έχουν πληγεί περισσότερο, αυτά που έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχαν και άλλη επιλογή· η Ελλάδα είναι πια σε αδιέξοδο και πάει από το κακό στο χειρότερο.
Η ανάθεση της κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ -με την συνεργασία και την στήριξη μικρότερων κομμάτων- δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, οι αναθέσεις ήταν που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία.
Για να υπάρξει ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει κάποιες νίκες -μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί για την χώρα μας- θα χρειαστεί η στήριξη των πολιτών.
Αν κάποιος πιστεύει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στις Βρυξέλλες να διεκδικήσει το καλύτερο για την χώρα και τους πολίτες, και θα το καταφέρει, ενώ εμείς θα είμαστε αραχτοί στους καναπέδες, κάνει μεγάλο λάθος.
Για να υπάρχει η προοπτική της επιτυχίας, θα πρέπει εκατομμύρια Έλληνες να βρίσκονται στους δρόμους.
Όσοι κουράζονται στην ιδέα να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στους δρόμους, ας κάνουν για λίγο τον κόπο να σκεφτούν τι θα ακολουθήσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαστε πολίτες, είμαστε ενήλικες και έχουμε ευθύνες.
Και οι ευθύνες μας δεν τελειώνουν με μια ψήφο στις εκλογές, ούτε με την αποχή από τις εκλογές.
Η επιτυχία για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος.
Κι αυτή την επιτυχία θα πρέπει να την επιθυμούν πολλοί περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, πρέπει να την επιθυμούν πολλά εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης, που βλέπουν στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μια ελπίδα και για το δικό τους μέλλον.
Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ο αριστερός αλλά φιλοευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα.
Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η πολύ πιθανή νίκη της ακροδεξιάς στις γαλλικές εκλογές.
Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πάει προς τα αριστερά, τα ακροδεξιά κόμματα θα την διαλύσουν.
Άρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση -αν δεν έχει αποφασίσει να βάλει λουκέτο στο μαγαζί- έχει συμφέρον να στηρίξει μέχρι ένα σημείο την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλά θα κριθούν από την δική μας στάση. Από την στάση των πολιτών.
(Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αν διαπιστώσω τις επόμενες ημέρες πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πραγματικά την πρόθεση να τηρήσει τους νόμους, να αναδείξει την Δικαιοσύνη, και να επιβάλει στην οικονομική ελίτ του τόπου να καταβάλει αυτά που της αναλογούν -και αποφεύγει συστηματικά να πληρώνει-, θα τον στηρίξω. Τουλάχιστον στον δρόμο. Γιατί στο μπλογκ θα του αλλάξω τα φώτα.)

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Ευρώπη: Ένας μεθυσμένος που ψάχνει τα κλειδιά κάτω απ’ τον φανοστάτη

Του Κώστα Βαξεβάνηhttp://www.koutipandoras.gr/article/131402/eyropi-enas-methysmenos-poy-psahnei-ta-kleidia-kato-ap-ton-fanostati
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ζει μια μεγάλη αντίφαση. Ενώ αποτελεί ένα άθροισμα χωρών με πολιτισμό, δημοκρατικές παραδόσεις και θεωρητικές προϋποθέσεις για την ευζωία των πολιτών της, έχει καταλήξει εχθρός του εαυτού της. Όλο και περισσότεροι πολίτες ζουν κοντά στο όριο φτώχειας, με επαγγελματική και συναισθηματική ανασφάλεια, με αβεβαιότητα και χωρίς να μπορούν να ακουμπήσουν έστω μέσω ενός ονείρου το μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιπλέον προβάλλει την αναγκαιότητα της ενότητάς της, ενώ αυτή η ενότητα παράγει μόνο ανισότητες και απώλειες.
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο καπιταλισμός παρουσιάζει μια εικόνα αντίφασης. Δυόμισι δεκαετίες μετά την πτώση του αντίπαλου υπαρκτού σοσιαλισμού, με τις τεχνολογικές εξελίξεις να δίνουν άλλη διάσταση στον τομέα της εργασίας, θεωρητικά ο καπιταλισμός έπρεπε να έχει αποδείξει την ανωτερότητα που διαφήμιζε τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου με προμετωπίδα την ίδια τη Δημοκρατία. Τελικώς αυτό που κατάφερε να κάνει ο καπιταλισμός είναι μια μικρή πλούσια κάστα ανθρώπων, η οποία μπορεί να επιβάλλει όσα θέλει στις όλο και φτωχότερες μάζες. Η μεγάλη αντίφαση όμως είναι άλλη. Την εποχή που ο καπιταλισμός απαιτεί από τις μάζες να προσκυνήσουν τα εικονοστάσια των «αγορών» , ο καπιταλισμός ζει μέσω του δημόσιου χρήματος.
Χωρίς να αναλύει αυτές τις αντιφάσεις και πολύ περισσότερο τις αιτίες, η γερμανικής προέλευσης ηγεμονική μηχανή της Ευρώπης θεωρεί και επιβάλλει μία και μοναδική λύση σωτηρίας: τη λιτότητα. Αυτή η αυθαίρετη και επικίνδυνη λύση, προφανώς και δεν είναι λύση. Στηρίζεται σε ένα αυθαίρετο σχήμα. Πως αιτία της κρίσης είναι η κακή δημοσιονομική κατάσταση των χωρών. Άρα η λύση θα δοθεί αν εξυγιανθούν δημοσιονομικά οι χώρες, εφαρμόζοντας τη σκληρή λιτότητα, που θα μαζέψει τα έξοδα, όπως θα συνέβαινε σε μια οικογένεια. Σε αυτή τη συνταγή, βέβαια, δεν γίνεται καμιά παραδοχή πως το βάρος της εξυγίανσης θα το αναλάβουν όλοι και κυρίως όσοι το δημιούργησαν. Αλλά το κύριο είναι άλλο. Το χρέος των χωρών δεν το δημιούργησε το κράτος αλλά οι ιδιώτες (τράπεζες και κάθε είδους επενδυτές). Στη συνέχεια, το κράτος, σε διαπλοκή με αυτούς τους ιδιώτες, μετέτρεψε το χρέος σε δημόσιο με τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Δηλαδή το πήρε πάνω του, για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες. Έτσι οι πολίτες πληρώνουν τις επιλογές των ιδιωτών, αφού πρώτα έχουν ενοχοποιηθεί το κράτος και οι ίδιοι οι πολίτες.

Επιμένουν να ψάχνουν τα κλειδιά
Η Ελλάδα ζει την επιβολή μέτρων λιτότητας, που οι μεταβολές που προκαλούν στην κοινωνία της συγκρίνονται μόνο με αυτές του πολέμου. Η λιτότητα επεκτάθηκε σε όλο το Νότο της Ευρώπης και καθιερώθηκε ως ευλαβική αρχή στην αντίληψη διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά τη σκληρή λιτότητα, όμως, κανένα από τα στοιχεία. που επικαλέστηκαν για να επιβληθεί η λιτότητα, δεν βελτιώθηκε. Ο Νότος γέμισε ανέργους και ανασφαλείς ανθρώπους, που η σχέση τους με την εργασία είναι όλο και πιο αμφίβολη. Οι κοινωνικές δαπάνες ψαλιδίστηκαν, κάτω από τη λογική πως αυτές οι δαπάνες δημιούργησαν την κρίση. Κουλτούρα βαναυσότητας και κυνισμού εκπορεύεται από την οικονομία και αγκαλιάζει όλη την κοινωνία. Η ανάπτυξη όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά αντιθέτως, οι χώρες στις οποίες επιβλήθηκε η λιτότητα πέφτουν σε ύφεση. Ένας φαύλος κύκλος δημιουργείται. Πάρτε παράδειγμα την καθημερινότητα στην Ελλάδα. Οι μισθοί πέφτουν και οι εργαζόμενοι απολύονται. Μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη και δεν μπορούν να καταναλώσουν. Δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν φόρους. Η έλλειψη κατανάλωσης οδηγεί σε κλείσιμο επιχειρήσεις και καταστήματα. Η ανεργία και τα παρασιτικά φαινόμενο αναπτύσσονται. Κοινωνικές δαπάνες δεν υπάρχουν και οι άνθρωποι εξαθλιώνονται. Η κατάσταση αυτή χτυπά την πραγματική οικονομία. Δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη. Μόνο ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε τιμές ευκαιρίας.
Η αναποτελεσματικότητα αυτής της λιτότητας στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής της δεν οδηγεί την ομάδα Μέρκελ στην αναζήτηση μιας άλλης μεθόδου. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Marc Blyth στο βιβλίο του «Λιτότητα: Η ιστορία μιας επικίνδυνης ιδέας» (εκδόσεις Pandora Books 2014), «μπορούμε να παρομοιάσουμε αυτή την κατάσταση με το ανέκδοτο για τους μεθυσμένους που αναζητούν τα κλειδιά τους μόνο κάτω από το φανοστάτη, επειδή ακριβώς εκεί βρίσκεται το φως».
Η εμμονή στη λιτότητα δεν είναι ένα άστοχο λάθος, αλλά επιλογή, που οδηγεί στην αναδιανομή του πλούτου. Κάποιοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιου, ενώ παράγεται μια μάζα φτωχών χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, οι οποίοι θα αποτελέσουν τους σύγχρονους δούλους.
Το γερμανικό μοντέλο λιτότητας επιβάλλει τη επιβολή απαράβατων κανόνων λειτουργίας, σιδηρά πειθαρχία στις οικονομικές εξαγγελίες. Πρόκειται για ένα μείγμα οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και ψυχολογικού συνδρόμου, που απαιτεί όλοι να κάνουν όσα έχουν κάνει οι Γερμανοί και φυσικά να γίνουν όπως αυτοί. Διαφορετικά δεν αξίζει να ζουν. Στο βάθος αυτού του οικονομικού προτεσταντισμού υπάρχει πάντα η τιμωρία. Όσοι δεν συμμορφώνονται θα καταστραφούν, όπως πολλές φορές έχουν δηλώσει γερμανοί οικονομικοί παράγοντες κυρίως για την Ελλάδα.
Η στέρηση θα επιδράσει στην οικονομία σχεδόν όπως η θεϊκή παρέμβαση στον ασκητή στην έρημο, που στερείται τα πάντα και σώζεται τελικώς γι’ αυτή του την προσήλωση. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από τη θεϊκή παρέμβαση, αφού η λιτότητα ως σήμερα δεν επιδρά με κάποιο ευεργετικό τρόπο. Πρόκειται για ένα νεοφιλελευθερισμό των κανόνων και της ευλάβειας προς αυτούς. Όπως λέει ο Πολ ντε Γκράουβε, «είναι σαν να λες ότι αν όλοι οι άνθρωποι τηρούν τους κανόνες πυρασφάλειας δεν θα υπάρχει ανάγκη να υπάρχει η πυροσβεστική υπηρεσία».

Επιβεβλημένη στέρηση
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για λιτότητα, και δεν πρόκειται για λιτότητα για όλους. Η λιτότητα, στη μερκελική αντίληψη, έχει την έννοια της επιβεβλημένης στέρησης. Στην πραγματικότητα, λιτότητα είναι η απαλλαγή του πολίτη από περιττές ή κατασκευασμένες ανάγκες. Καμιά από τις περιττές και δημιουργημένες ανάγκες δεν απειλείται από τη λιτότητα στην Ευρώπη. Ούτε βέβαια οι γερμανικές Mercedes. Ο καταναλωτισμός συνεχίζει να λειτουργεί και να προωθείται, ενώ στα πλήρως ελεγχόμενα media οι διαφημίσεις άχρηστων αντικειμένων εναλλάσσονται με παρουσιαστές που κλαίνε κι οδύρονται για την ανάγκη περικοπών. Φυσικά οι περικοπές αφορούν τις κοινωνικές δαπάνες, οι οποίες δεν ευθύνονται για την κρίση.
Οι περικοπές μισθών, συντάξεων, κονδυλίων για την Υγεία και την Παιδεία, δεν πλήττουν τα ανώτερα στρώματα, τα οποία και έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για τις παροχές αυτές και δεν επιβαρύνονται από τα μέτρα. Ο περιπτεράς και ο μισθωτός φορολογείται, αλλά η μεγάλη επιχείρηση μπορεί να φοροαπαλλάσσεται, μέσα από διαδικασίες όπως αυτές που αποκαλύφθηκαν στο Λουξεμβούργο, με ξέπλυμα δηλαδή του χρήματος στην καρδιά της Ευρώπης, με συνταγές του ίδιου του Γιούνγκερ.
Ο μεγάλος επιχειρηματίας κερδίζει, επίσης, από τη συρρίκνωση των μισθών και την ελαστική απασχόληση. Οι κυβερνήσεις, τις περισσότερες φορές με απροκάλυπτες ρυθμίσεις, εξαιρούν τις μεγάλες επιχειρήσεις από την καταβολή φόρων που επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Ένας από τους πρώτους μνημονιακούς φόρους στην Ελλάδα ήταν το χαράτσι, που επιβλήθηκε με νόμο. Αμέσως μετά, με δεύτερο νόμο, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, απάλλαξε όσους έχουν πάνω από 1.000 και 2.000 τετραγωνικά από το χαράτσι αυτό.
Την οικονομική ελίτ συνεπώς δεν την αγγίζει η λιτότητα. Αντιθέτως, κερδίζει και από τη συρρίκνωση τους κόστους και από τις ευκαιρίες αγορών που εμφανίζονται.

Μαζί τα φάγαμε, αλλά στον Πάγκαλο φαίνονται
Η εποπτεία της Ελλάδας από την τρόικα, που τις περισσότερες φορές φτάνει ως την ανατροπή της δημοκρατίας και την επιβολή κανόνων και μέτρων που δεν είναι αποδεκτά και χρήσιμα, συνοδεύτηκε από την προσπάθεια ενοχοποίησης του πληθυσμού. Το δόγμα Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» δεν ήταν μια ελληνική ανακάλυψη. Σε όλη την Ευρώπη δημιουργούθηκε το κλίμα ότι οι πολίτες φταίνε για την κρίση, είναι ένοχοι γιατί κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν και έζησαν όπως οι άσωτοι Έλληνες. Είναι μια κατασκευασμένη αιτία, χωρίς της οποίας τη δημοφιλία δεν θα μπορούσε να περάσει κανένα μέτρο. Μόνον η ενοχοποίηση θα μπορούσε να επιτρέψει να παρθούν μέτρα σαν αυτά, που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό των χωρών στις οποίες επιβάλλονται.
Πώς δημιουργήθηκε όμως η κρίση στην Ευρώπη; Χωρίς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορείς να απαντήσεις ποιες πολιτικές είναι αναγκαίες.
Μία γενικότερη αιτία της κρίσης, που δεν έχει να κάνει με τη φύση της ΕΕ αποκλειστικά, είναι πως ο καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες έπαψε να είναι παραγωγικός και συνδεδεμένος με την πραγματική οικονομία και έγινε καπιταλισμός-καζίνο. Ο επιχειρηματίας δεν κατέθετε πια στην τράπεζα τα κέρδη, τα οποία επένδυε η τράπεζα για να του δώσει τους τόκους. Οι τράπεζες τον καλούσαν να αγοράσει προϊόντα που λειτουργούσαν ως στοιχήματα, με μεγάλο περιθώριο κέρδους. Αυτός ο κομπραδόρικος καπιταλισμός του αέρα, δημιούργησε, δίπλα στα κράτη, τράπεζες και «επενδυτές» ανεξέλεγκτους από τα κράτη και την πραγματική οικονομία, με ενεργητικό πολλαπλάσιο του ίδιου του κράτους. Μια τράπεζα της Γαλλίας μπορούσε να έχει τρεις φορές το ΑΕΠ της Γαλλίας. Ο κλυδωνισμός αυτών των μηχανισμών με μεγάλα ρίσκα, ανάγκασε τα κράτη να επέμβουν και να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Αυτό το αξίωμα, της μη κατάρρευσης, κίνησε όλο το μηχανισμό της καταστροφής.
Στην ΕΕ, όμως, υπήρξαν και εγγενή χαρακτηριστικά που δημιούργησαν την κρίση. Η δημιουργία της ΕΕ είχε ένα κατασκευαστικό λάθος. Οι χώρες που την αποτελούσαν δεν είχαν ούτε ενιαία πολιτική ούτε ενιαία οικονομία. Μοναδικό κοινό στοιχείο ήταν το νόμισμα. Αυτή η ενοποίηση δημιούργησε ψευδή στοιχεία. Δύο κράτη με το ίδιο νόμισμα, π.χ. η Ελλάδα και η Γερμανία, είχαν κοινό νόμισμα, το οποίο θεωρητικά δηλώνει ίδιες οικονομίες. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε όμως. Ένα ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου δεν ήταν ίδιο με ένα ομόλογο του γερμανικού, αν και η ΕΕ απαιτούσε να είναι τα ίδια.
Η ΕΕ δεν είχε πραγματικό αντίκρυσμα ως ολοκλήρωση. Οι τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν τα ομόλογα των χωρών του Νότου (PIIGS), ευελπιστώντας πως θα έχουν κέρδη από το μεγάλο όγκο αυτών των αγορών. Τούτο σήμαινε πως στις χώρες αυτές έρρεε άφθονο χρήμα από δανεισμό. Οι ευρωπαικές τράπεζες έδιναν δάνεια και αγόραζαν ομόλογα.Ήταν η εποχή που οι τράπεζες στην Ελλάδα τηλεφωνούσαν στους καταθέτες, για να τους ενημερώσουν πως τους είχαν εξασφαλίσει δάνειο που ουδέποτε ζήτησαν και ο Λουκάς Παδήμος ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ζητούσε να γίνουν ελαστικές οι τράπεζες στη δανειοδότηση.
Με τα χρήματα αυτά, από τα δάνεια, οι χώρες του Νότου αγόραζαν προϊόντα των χωρών που τους δάνειζαν, με φτηνό χρήμα. Γερμανικές BMW, γερμανικά υποβρύχια, γερμανικά και γαλλικά όπλα, υπερκοστολογημένα προϊόντα Siemens και άλλα πολλά, που προέτρεπε η καταναλωτική επικοινωνιακή τακτική.
Δημιουργήθηκε στις χώρες αυτές έτσι εμπορικό έλλειμα και μείωση ανταγωνιστικότητας. Η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος,του ευρώ, δεν έδινε τη δυνατότητα στις χώρες που δέχονταν αυτές τις πιέσεις να υποτιμήσουν το νόμισμα για να ισορροπήσουν την οικονομία. Έτσι, το μοναδικό κοινό στοιχείο στην ΕΕ δημιούργησε ακόμη ένα, την ομηρία.
Όταν η οικονομία της Ελλάδας, μέσα από αντικειμενικούς όρους αλλά και τεχνικούς (όπως οι δηλώσει Παπακωνσταντίνου περί Τιτανικού), απειλήθηκε, οι τράπεζες άρχισαν να ξεφορτώνονται τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Ο δανεισμός σταμάτησε και τα επιτόκια στα ομόλογα εκτοξεύτηκαν. Οι απώλειες απαιτούσαν οι τράπεζες να ξεφορτωθούν και τα υπόλοιπα ομόλογα των χωρών του Νότου, πράγμα το οποίο θα δημιουργούσε πανικό για τις οικονομίες τους και το φαινόμενο του ντόμινο.
Εκεί παρενέβη το κράτος, το οποίο άρχισε να ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες, για να μην καταρρεύσουν. Να πληρώνει δηλαδή με χρήματα των πολιτών τις επιχειρηματικές κινήσεις που είχαν κάνει οι τράπεζες, αναλαμβάνοντας θεωρητικά την εποχή εκείνη το ρίσκο.
Το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών έγινε με τον τρόπο αυτό δημόσιο χρέος. Δεν υπήρξε εξ αρχής δημόσιο χρέος, ούτε ευθύνονταν γι’ αυτό οι δαπάνες για την Υγεία ή την Παιδεία.

Δημιουργία ενόχου
Η επιβολή της λιτότητας έγινε με αντιστροφή της πραγματικότητας και την εμφάνιση του αποτελέσματος ως αιτία. Ταυτόχρονα με την εμφάνιση της κρίσης,υπήρξε η επιχειρηματολογία της ενοχοποίησης. Τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να επιχειρηματολογούν για την ανάγκη να πληρώσουμε, μιας και τώρα πια φτάσαμε στο ταμείο μετά το πάρτυ αρκετών χρόνων. Όχι μόνο απέκρυπταν πως η κρίση των τραπεζών έγινε κρίση δημόσιου χρέους, επειδή οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να σώσουν τις τράπεζες αντί για τους λαούς, αλλά έδειχναν και τον ένοχο προς τα κάτω.
Η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα φαινόμενα κατανάλωσης, νεοπλουτισμού και επιφανειακής ευζωίας, δεν δημιούργησαν την κρίση, απλώς γεννήθηκαν μαζί της. Συγκεκριμένα, στην περίοδο που οι τράπεζες, μέσω του εύκολου και φτηνού δανεισμού, δημιουργούσαν νεόπλουτους. Αυτή η ακολουθία των δύο φαινομένων έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιείται το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου τρόπου ζωής ως αιτία της κρίσης.
Με αυτή την αυθαίρετη παραδοχή, το Δημόσιο και οι δημόσιες παροχές μπήκαν στο στόχαστρο της λιτότητας. Ως περιττές βαφτίστηκαν οι δημόσιες δαπάνες, το κοινωνικό κράτος, οι κατακτήσεις της Ευρώπης τα τελευταία 50 χρόνια. Η υπερφορολόγηση χτύπησε μόνο τα κατώτατα στρώματα, ενώ οι πλούσιοι μπορούσαν να χρησιμοποιούν τους φορολογικούς παραδείσους για φοροαποφυγή ή να φοροαμνηστεύονται ακόμη και με νόμους.
Οι πλούσιοι μπορούσαν να κερδίζουν και από τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, αφού αυτοί παρείχαν πλέον με χρήματα όσα παρείχε το κράτος δωρεάν ως κοινωνική δαπάνη (σχολεία, νοσοκομεία).
Στην Ελλάδα, όπου ως δημόσιες δαπάνες δεν περιγράφονται από τα ΜΜΕ οι επενδύσεις του Δημοσίου υπέρ της Siemens ή των μιζών Άκη και λοιπών αλλά μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάρχει μια ακόμη πλευρά, που αφορά τις τράπεζες. Το τραπεζικό κατεστημένο στη χώρα έκλεψε χρήματα με δανειοδοτήσεις οικείων προσώπων και εικονικές εταιρίες και στη συνέχεια εμφάνισε αυτές τις μαύρες τρύπες, που σχετίζονταν με τη δική τους κλοπή, ως αποτέλσμα της κρίσης, που κλήθηκε να καλύψει η ανακεφαλαιοποίηση. Μετά το κούρεμα των ομολόγων, οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, αλλά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία επίσης κατείχαν ομόλογα τα οποία αναγκάστηκαν να αγοράσουν με κυβερνητικές εντολές, αντί να ανακεφαλαιοποιηθούν, αφέθηκαν να καταρρεύσουν.
Μια ακόμη απόδειξη, πως ο σκοπός των μέτρων που παίρνονται δεν σχετίζεται με καμία τακτοποίση της οικονομίας ή πάταξη της διαφθοράς αλλά καθαρά με πολιτικές υπέρ συμφερόντων.

Το ψεύτικο θαύμα της Γερμανίας
Οι ευρωπαίοι ηγέτες, που τάσσονται υπέρ της λιτότητας, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τη Γερμανία ως παράδειγμα χώρας που πρέπει να ακολουθηθεί. Το γερμανικό θαύμα είναι συνεπώς ο οδηγός. Είναι έτσι;Η Γερμανία, αφού κατέστρεψε πολλές χώρες με δύο παγκόσμιους πολέμους, ανάμεσά τους και την Ελλάδα, στη συνέχεια χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση για να αποτελέσει ανάχωμα στο σοβιετικό κομμουνισμό. Με τη βοήθεια αυτή, η οικονομία της αναδιαρθρώθηκε, την ώρα που οι κατεστραμένες από την ίδια οικονομίες παρέπεαν και τα θύματά της έπαιρναν δάνεια για να τις ανορθρώσουν. Παρά την εμπειρία της αυτή, η Γερμανία δεν επέλεξε ένα σχέδιο Μάρσαλ για τον ευρωπαϊκό Νότο αλλά λιτότητα. Όλοι έπρεπε μέσα από τη δημοσιονομική προσαρμογή να γίνουν όπως η Γερμανία.
Το σύγχρονο γερμανικό θαύμα, όμως, έχει δικούς του όρους και δεν είναι και τόσο θαύμα. Η Γερμανία είναι μια βιομηχανική εξαγωγική χώρα, με χαμηλούς μισθούς σε σχέση με όσα παράγουν οι Γερμανοί. Το ευρώ ευννοεί τη Γερμανία και βλάπτει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες. Δηλαδή, η Γερμανία, μέσω του ευρώ, μετατοπίζει την κρίση στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα
Από το 2000 έως το 2006, η αύξηση του ΑΕΠ της Γερμανίας ήταν 354 δισ. και το χρέος 342 δισ. Δηλαδή, πρακτικά μηδενική ανάπτυξη. Το 14,5 % του πληθυσμού ζουν κοντά ή κάτω από το όριο φτώχειας. Η πλήρης απασχόληση καταργείται προς όφελος ελαστικών μορφών εργασίας και των εργολάβων-εργαζόμενων, που παίρνουν 800 ευρώ το μήνα. Είναι αυτό που επιχειρείται με τα δελτία παροχής υπηρεσιών. Υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα και θα αυτοασφαλίζονται για να φυτοζωούν και να πληρώνουν απλώς φόρους.
Το χτύπημα των κοινωνικών παροχών και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στη Γερμανία έγινε με τους λεγόμενους νόμους Χαρτζ. Ο εργαζόμενος είναι δυνατόν να παρακολουθείται και να του επιβάλλεται ακόμη και αλλαγή διαμερίσματος για να ανταπαξέλθει. Η ηλικία συνταξιοδότησης σε λίγο θα συμπίπτει με το όριο θανάτου.
Τι νόημα έχει η δημοσιονομική πειθαρχία και οι δείκτες, όταν πεθαίνουν ή δεν μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι; Αυτό δεν απασχολεί το σύνολο των οικονομολόγων του γερμανικού θαύματος.
Έχει, όμως, σημασία ποιος ήταν ο Χαρτζ, ο αρχιτέκτονας των νόμων του θαύματος. Ο Πέτερ Χαρτζ ήταν διευθυντής ανθρωπίνων πόρων της Βολκσβάγκεν. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 576.000 ευρώ, όταν ομολόγησε πως χρημάτιζε τον συνδικαλιστή Κλάους Φόλκερτ με πριμ, τα οποία ξοδεύονταν σε πόρνες και εξωτικά ταξίδια.
Η συνολική ποιότητα όλων των θαυματοποιών του παγκόσμιου οικονομικού θαύματος της λιτότητας είναι αμφίβολη. Αυτοί που εκπονούν τα ασφαλή σενάρια για την ανάπτυξη μέσω λιτότητας, είναι οι ίδιοι που με την ίδια αυτοπεποίθηση οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία στην κρίση. Οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης, που χειροκροτούν τη λιτότητα και θεωρούν εξυγίανση την ισοπέδωση των πληθυσμών, ήταν αυτοί που είχαν αξιολογήσει με ΑΑΑ τα δάνεια που προκάλεσαν την κρίση.
Είναι τραγική ειρωνεία, να δίνουν συμβουλές και συνταγές για την Ευρώπη, αυτοί που γέμισαν τις τράπεζές τους με προϊόντα και ομόλογα-σκουπίδια, τα οποία τελικώς πληρώσαμε.

Υπάρχει λύση για την Ευρώπη;
Οι αγορές εμφανίζονται να κινούνται με εγχειρίδιο χρήσης, το οποίο δεν είναι παρά η μέθοδος που εφαρμόζουν για να κερδίσουν αυτά που οι άλλοι χάνουν εξαπατημένοι από τους ίδιους. Οι αγορές, παρότι εμφανίζονται ασφαλείς και γνώστες, δεν γνωρίζουν πού πάνε. Προσανατολίζονται απλώς προς το κέρδος σχεδόν δαρβινικά. Δεν πρόκειται να πάνε προς την κοινωνία.
Στην Ευρώπη πρέπει να υπάρξει μια πολιτική αποφασιστικότητα, που θα την απεγκλωβίσει από τη θανατηφόρα ταύτιση με τα συμφέροντα μιας οικονομικής ελίτ. Πρέπει η κοινωνία να ορίσει τους κανόνες της οικονομίας και όχι η οικονομία τη ζωή των ανθρώπων.
Πρέπει να υπάρξουν οι πολιτικές αποφάσεις και οι ηγέτες που θα σταματήσουν τη βάναυση αναδιανομή του πλούτου, που εξαθλιώνει τις κοινωνίες φτιάχνοντας σύγχρονες γαλέρες με τη μορφή γυάλινων ουρανοξυστών.
Ίσως, στην κατάσταση που είναι η Νότια Ευρώπη, η πιο σημαντική πολιτική πράξη να είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως μπορούμε κι αλλιώς.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Πώς οι αυτάρκεις αγρότες έγιναν μισθωτοί σκλάβοι της βιομηχανίας

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

φόρος τιμής στην (εφικτή;) ουτοπία

Guanyem Barcelona: φόρος τιμής στην (εφικτή;) ουτοπίαhttp://dimotopia.gr/index.php/arxeio/213-gayhemmanifesto

10151206 271847159605903 3561940358203171491 n«Ζούμε σε μια εξαιρετική εποχή που απαιτεί γενναίες, δημιουργικές πρωτοβουλίες. Αν είμαστε ικανοί να φανταστούμε μια άλλη πόλη, τότε έχουμε τη δύναμη να την
μεταμορφώσουμε..»
 Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία για τη διεκδίκηση του δήμου Βαρκελώνης έκανε πρόσφατα την εμφάνιση της μέσω μιας πλατφόρμας που ονομάζεται GuanyemBarcelona [Ας νικήσει η Βαρκελώνη], η οποία ξεκίνησε από μια ομάδα ανθρώπων της πόλης αποτελούμενη από διανοούμενους, εργαζόμενους  και ακτιβιστές στα τοπικά κινήματα. Μεταξύ των τελευταίων και η Ada Colau, που είναι γνωστή στην Ισπανία ως η εκπρόσωπος της PAH ένα κίνημα σε όλη τη χώρα που βοηθά τα θύματα των εξώσεων από τις τράπεζες. Ακόμα κι αν στόχος της GuanyemBarcelona είναι να κερδίσει τις επόμενες δημοτικές εκλογές, το Μάιο του 2015, δεν πρόκειται για ένα πολιτικό κόμμα ως τέτοιο. Μάλλον, είναι μια πρόσκληση σε υφιστάμενα κοινωνικά κινήματα και πολιτικές οργανώσεις καθώς και σε απλούς πολίτες να επιστρέψουν την πολιτική στους πολίτες και να συσπειρωθούν γύρω από τέσσερις βασικούς στόχους:
    1. Να διασφαλιστούν τα βασικά δικαιώματα και μια αξιοπρεπή ζωή για όλους.
    2. Να προωθηθεί μια οικονομία η οποία δίνει προτεραιότητα στην κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
    3. Να εκδημοκρατιστούν οι θεσμοί και να δοθεί η δυνατότητα στους ανθρώπους να αποφασίσουν σε τι είδους πόλη θέλουν να ζήσουν.
    4. Να δεσμευτεί από ένα νέο ηθικό συμβόλαιο η σχέση μεταξύ των πολιτών και των αντιπροσώπων.
Σε επίπεδο αυτοδιοίκησης έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλές ισπανικές πόλεις δικές τους "ας κερδίσει" πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένων των GanemosMadrid, GanemosSevilla, GanemosMálaga, GanemosValladolid, GanemosLasPalmas, GanemosAlmería, and GanemosToled και προσπαθούν να ανοίξουν διόδους επιρροής των κινημάτων και των απλών πολιτών στους κυρίαρχους θεσμούς, πρεσβεύοντας μια άλλη αντίληψη για την αντιπροσώπευση, όπου οι αντιπρόσωποι δεν θα διαχωρίζονται από τους πολίτες και δεν θα ασκούν εξουσία επάνω τους, αλλά αντιθέτως θα ανοίγουν τους θεσμούς στην άμεση και διαρκή επιρροή των πολιτών. Οι κινήσεις Ganemos ανά την Ισπανία συμβαδίζουν έτσι με τη λογική που εκφράζει το PODEMOS σε επίπεδο κεντρικού κράτους και κεντρικής κυβέρνησης, αλλά παραμένουν πολύ πιο οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές (ελέγχονται από τοπικές συνελεύσεις, δεν έχουν δημιουργήσει κάθετες γραφειοκρατίες κλπ.) σε σύγκριση με το PODEMOS για την ώρα.
Ακολουθεί η ελληνική μετάφραση του μανιφέστου/καλέσματος της GuanyemBarcelona τον Ιούνιο του 2014 (που βρίσκεται στην ιστοσελίδα της GuanyemBarcelona):
GuanyemBarcelona. Ας νικήσει η Βαρκελώνη.
 Ζούμε σε μια εποχή βαθιών αλλαγών. Αξιοποιώντας το πλαίσιο της κρίσης,οι οικονομικές δυνάμεις έχουν ξεκινήσει μια ανοιχτή επίθεση στα δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Ωστόσο, η επιθυμία για πραγματική δημοκρατία είναι ολοένα και πιο έντονη στις πλατείες, στο δρόμο, στο διαδίκτυο, αλλά και στις κάλπες. Τα τελευταία χρόνια, πλήθος κινημάτων και πρωτοβουλίες πολιτών έχουν καταγγείλει την απάτη από την οποία υποφέρουμε και έχουν αποδείξει την αδυναμία της παλαιάς πολιτικής να δώσει απάντηση στις ανάγκες του κόσμου. Xavi VallsΟι πρωτοβουλίες αυτές, ωστόσο, έχουν συχνά συναντηθεί με την αλαζονεία μερικών ελίτ που αισθάνονται ατιμώρητοι, που δεν διορθώνουντα λάθη τους και που τώρα θέλουν να μας επιβάλουν μια ακόμα μεταπολίτευση (Transicion), έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάξει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιτρέψουμε έναν θεσμικό αποκλεισμό από τα πάνω που μας αφήνει χωρίς μέλλον. Πρέπει να ενισχύσουμε, περισσότερο από ποτέ, τον κοινωνικό ιστό και τους αυτοοργανωμένους χώρους πολιτών.
Αλλά έχει έρθει επίσης η ώρα να επανοικειοποιηθούμε τους θεσμούς για να τους διαθέσουμε στην υπηρεσία των πλειοψηφιών και του κοινού καλού. Για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να δράσουμε αλλιώς πρέπει να πάμε βήμα-βήμα. Και το πρώτο βήμα είναι να ξεκινήσουμε από ό,τι γνωρίζουμε από κοντά: τον δήμο, την πόλη μας, τις γειτονιές μας.
Η Βαρκελώνη είναι ένας αποφασιστικός χώρος για να προωθήσουμε την δημοκρατική εξέγερση που χρειάζεται. Πρώτον, επειδή έχει ήδη έναν συνεργατικό και διεκδικητικό ιστό ικανό να πραγματοποιήσει φιλόδοξα ανατρεπτικά σχέδια. Δεύτερον, διότι μια δημοκρατική εξέγερση στη Βαρκελώνη δεν θα ήταν ένα καθαρά τοπικό φαινόμενο. Θα συνδεόταν με πολλές παρόμοιες πρωτοβουλίες βάσης που προσπαθούν να διαλύσουν το σημερινό πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Στη χώρα μας (Καταλονία), σε όλο το Ισπανικό κράτος και στην Ευρώπη.

Επειδή πιστεύουμε στο δικαίωμα της επιλογής, θέλουμε να επιλέξουμε, εδώ και τώρα, πως πρέπει να είναι η Βαρκελώνη που χρειαζόμαστε και επιθυμούμε. Θέλουμε μια πόλη που να προωθεί την ειλικρίνεια των κυβερνώντων και να αποτρέπει την μαφιόζικη συνομωσία πολιτικής και χρήματος. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στη συσσώρευση των αξιωμάτων, να περιορίσουμε αποζημιώσεις και θητείες, να προωθήσουμε διαφανείς ατζέντες και να δημιουργήσουμε αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου των δημοσίων ιθυνόντων. Θέλουμε ένα νέο ηθικό συμβόλαιο μεταξύ των πολιτών και των αντιπροσώπων. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να περιορίσουμε και να αντιστρέψουμε τις προσβλητικές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Θέλουμε μια πόλη χωρίς εξώσεις και υποσιτισμό, όπου ο κόσμος δεν θα βλέπει τον εαυτό του καταδικασμένο να ζει στο σκοτάδι ή να υποφέρει από καταχρηστικές αυξήσεις στις τιμές των μέσων μαζικής μεταφοράς. 10429860 251340851656534 4466253886887682536 nΗ πρόσβαση στη στέγαση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, και σε ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θα πρέπει να είναι εγγυημένα δικαιώματα για όλους και όχι προνόμια διαθέσιμα σε μια μειονότητα.
Θέλουμε μια πραγματική μητροπολιτική δημοκρατία, που απαιτεί από τους εκπροσώπους να διοικούν υπακούοντας. Μια δημοκρατία με αποκέντρωση και άμεση εκλογή τοπικών συμβούλων, με κοινωνικό έλεγχο επί των προϋπολογισμών και με πρωτοβουλίες και δημόσιες δεσμευτικές διαβουλεύσεις που να βοηθάνε στη λήψη κοινών και νομιμοποιημένων αποφάσεων.
Χρειαζόμαστε μια Βαρκελώνη φιλόξενη αλλά επίσης διαθέσιμη να σταθεί απέναντι στα μεγάλα οικονομικά, μεσιτικά και τουριστικά λόμπι. Χρειαζόμαστε θεσμούς που ποντάρουν στην κοινωνική οικονομία και τη δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας. Οι Συμβάσεις δημοσίων έργων πρέπει να συμμορφώνονται με τα κριτήρια της κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης.
Δεν θέλουμε μια πόλη που πουλάει την αστική της κληρονομιά στον καλύτερο πλειοδότη. Θέλουμε θεσμούς που θα επανακτήσουν τον δημοκρατικό έλεγχο του νερού, που θα προωθήσουν δημοσιονομικά και πολεοδομικά μέτρα για τον τερματισμό της κερδοσκοπίας με αντικείμενο τη γη και θα προωθήσουν περιβαλλοντικά βιώσιμες πολιτικές για την ενέργεια και τις μεταφορές.10488127 251341434989809 4121046939529112595 n
Πολλές από αυτές τις πρωτοβουλίες υποστηρίζονται, εδώ και καιρό, από κοινωνικά κινήματα, κινήματα γειτονιάς και συνδικαλιστικά κινήματα καθώς και από διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις. Αλλά δεν μπορούν να ριζώσουν δίχως την ευρεία συμμετοχή της κοινωνίας.
Η διάσωση της δημοκρατίας από τις δυνάμεις που την κρατούν αιχμάλωτη είναι ένας δύσκολος στόχος, φιλόδοξος, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικός. Απαιτεί την δημιουργία νέων εργαλείων κοινωνικού συντονισμού και πολιτικής παρέμβασης, όπου να συναντάται ο οργανωμένος κόσμος με αυτόν που αρχίζει να κινητοποιείται. Ο κόσμος που μάχεται εδώ και καιρό με τον κόσμο που αισθάνεται εξαπατημένος αλλά λαχταρά να ενθουσιαστεί με ένα κοινό πρόταγμα. Για αυτό προωθούμε αυτή την πλατφόρμα πολιτών. Για να οικοδομήσουμε μια πολυσυμμετοχική, νικηφόρα υποψηφιότητα των πλειοψηφιών που να έχει παρουσία στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στον κόσμο του πολιτισμού και να μας επιτρέψει να μεταμορφώσουμε τους θεσμούς προς όφελος του κόσμου.
Δεν επιθυμούμε ούτε έναν κομματικό συνασπισμό ούτε έναν απλό κομματικό συνδυασμό. Θέλουμε να ξεφύγουμε από τις παλιές κομματικές λογικές και να κατασκευάσουμε νέους χώρους που, σεβόμενοι την ταυτότητα του καθενός, θα είναι κάτι πέρα από το αριθμητικό άθροισμα των μερών που την αποτελούν. Πιστεύουμε ότι η πόλη μας συγκεντρώνει τις συνθήκες για να καταστεί αυτό δυνατό.
Δεν υπάρχει μια μαγική φόρμουλα για να λύσει τα προβλήματα που θα συναντήσουμε κατά μήκος της διαδρομής. Θα πρέπει να προχωρήσουμε ρωτώντας και πρέπει να το κάνουμε χωρίς φόβο. Οι καλύτερες εμπειρίες μας δείχνουν ότι αν οργανωθούμε με βάση την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων και πρακτικών, μπορούμε να επιτύχουμε στόχους που φαινόντουσαν αδύνατοι.
10613050 261179267339359 8777814569080386006 n
Παρά τη σκληρότητα της κρίσης, έχει ανοίξει ένα ιστορικό ρήγμα που δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να μην εκμεταλλευτούμε. Ζούμε εξαιρετικές περιστάσεις που απαιτούν τολμηρές και δημιουργικές πρωτοβουλίες. Αν μπορούμε να φανταστούμε μια άλλη πόλη, έχουμε τη δύναμη να την μεταμορφώσουμε. Σε προσκαλούμε να σκεφτούμε μαζί στις 26 Ιουνίου. Για μας, για όσους έχουν προηγηθεί στην προσπάθεια και για αυτούς που θα έρθουν. Έχει φτάσει η ώρα να αποδείξουμε ότι είναι δυνατό να οικοδομήσουμε μια διαφορετική πόλη.
Έχει φτάσει η στιγμή να κερδίσουμε την Βαρκελώνη.
________________________________________
https://guanyembarcelona.cat/

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Νόαμ Τσόμσκι για την επίθεση στο Charlie Hebdo






Η τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία, όταν μια πολύ πιο σοβαρή τρομοκρατική επίθεση διενεργείται από εκείνους που εξαγνίζονται μέσω της εξουσίας που κατέχουν. Ο κόσμος αντέδρασε με τρόμο στη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo. Ο βετεράνος ευρωπαίος ανταποκριτής Steven Erlanger της εφημερίδας New York Times περιγράφει γλαφυρά το τί ακολούθησε αμέσως μετά από το γεγονός που πολλοί ονομάζουν την γαλλική 9/11. «Ημέρα των σειρήνων, των ελικοπτέρων στον αέρα και των ξέφρενων δελτίων ειδήσεων. Οι αστυνομικοί κατέκλυσαν τους δρόμους, όπως και τα ανήσυχα πλήθη. Τα μικρά παιδιά οδηγήθηκαν μακριά από τα σχολεία για να είναι ασφαλή».
Ήταν μια μέρα, όπως και οι δύο προηγούμενες, μία ημέρα αίματος και φρίκης μέσα και γύρω από το Παρίσι. «Η καθολική κατακραυγή συνοδεύτηκε από έναν προβληματισμό σχετικά με τις βαθύτερες ρίζες της θηριωδίας». Πολλοί θεωρούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σύγκρουση των πολιτισμών», έγραφε χαρακτηριστικά ένας τίτλος των New York Times.
Η αποστροφή για το έγκλημα είναι δικαιολογημένη, όπως είναι και η αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών, όσο κρατάμε κάποιες αρχές σταθερά στο μυαλό μας. Η αντίδραση θα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη από το τι πιστεύει κανείς για το περιοδικό και τη σάτυρα που αυτό παρήγαγε.
Τα παθιασμένα και απανταχού άσματα «Είμαι και εγώ Charlie Hebdo» δεν θα πρέπει να αναφέρονται, ακόμη και να υπαινίσσονται οποιαδήποτε ταύτιση με το εν λόγω περιοδικό. Αντίθετα, πρέπει να εκφράζουν την υπεράσπιση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, ασχέτως του περιεχομένου του περιοδικού, ακόμα και αν από κάποιους θεωρείται απεχθές και διεφθαρμένο.
Τα συνθήματα θα πρέπει επίσης να εκφράζουν την καταδίκη για τη βία και τον τρόμο. Ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ και βασικός διεκδικητής των επερχόμενων εκλογών στο Ισραήλ Isaac Herzog, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι «η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δεις αυτό».
Είναι επίσης σωστό να πούμε ότι «όλα τα έθνη που επιδιώκουν την ειρήνη και την ελευθερία αντιμετωπίζουν μια τεράστια πρόκληση» βάζοντας στην άκρη την επιλεκτική ερμηνεία της λέξης «πρόκλησης».
Ο δημοσιογράφος Erlanger περιγράφει το σκηνικό του τρόμου. Παραθέτει τη μαρτυρία ενός επιζώντα δημοσιογράφου: «Όλα συνετρίβησαν. Δεν υπήρχε διέξοδος. Υπήρχε καπνός παντού. Ήταν τρομερό. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν. Ήταν ένας εφιάλτης». Ένας άλλος δημοσιογράφος που διέφυγε αναφέρει ότι «άκουσε μία τεράστια έκρηξη και όλα σκοτείνιασαν αμέσως».
Σπασμένα γυαλιά, κατεστραμμένοι τοίχοι, θρυματισμένα ξύλα, καμμένη μπογιά και άνθρωποι συναισθηματικά κατεστραμμένοι. «Τουλάχιστον 10 άνθρωποι πέθαναν ακαριαία κατά την έκρηξη και 20 αγνοούνται. Είναι προφανώς θαμμένοι κάτω από τα ερείπια».
Το παραπάνω σκηνικό, όπως περιγράφεται από τον Erlanger, δεν είναι τωρινό. Όπως μας θυμίζει ο δαιμόνιος David Peterson δεν συνέβη τον Ιανουάριο του 2015, αλλά αρκετά παλαιότερα. Χρονολογείται στις 24 Απριλίου του 1999 και γράφτηκε με ψιλά γράμματα στη σελίδα 6 των New York Times. Βλέπετε, δεν κατάφερε να απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα όπως η επίθεση στο Charlie Hebdo. Πρόκειται για την πυραυλική επίθεση του ΝΑΤΟ στο κεντρικό κτίριο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης που σίγασε την ραδιοτηλεόραση.
Στην περίπτωση αυτή, όμως, υπήρξε μια επίσημη δικαιολογία. «Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι υπερασπίστηκαν την επίθεση, καθώς όπως αναφέρει και ο Erlanger στο άρθρο του «ήταν μια προσπάθεια να υπονομεύσουν το καθεστώς του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς της Γιουγκοσλαβίας». Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Κένεθ Μπέικον σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσινγκτον σχολίασε ότι «η κρατική τηλεόραση της Σερβίας είναι ένα ακόμα στρατιωτικό όπλο στην δολοφονική μηχανή του Μιλόσεβιτς». Ως εκ τούτου η επίθεση αποενοχοποιείται και συγχρόνως νομιμοποιείται.
Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ανταπάντησε ότι «ολόκληρο το έθνος είναι με τον Πρόεδρο μας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς», μόνο για να απαντήσει ο δημοσιογράφος Erlanger ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές.
Φυσικά η κάλυψη της επίθεση στο Charlie Hebdo δεν συνοδεύεται από παρόμοια σαρκαστικά σχόλια. Όλοι περιορίζονται στο αναμφίβολο γεγονός ότι η Γαλλία θρηνεί τους νεκρούς της και ο κόσμος έχει εξοργιστεί από την θηριωδία. Δεν κρίνεται αναγκαία καμία έρευνα ως προς τα βαθύτερα αίτια, δεν προκύπτουν βαθύτερα ερωτήματα σχετικά με το ποιος πρεσβεύει τον πολιτισμό και ποιός τη βαρβαρότητα.
Ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ Isaac Herzog έχει απόλυτο λάθος όταν δηλώνει ότι «Η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δει κανείς αυτό». Υπάρχουν σίγουρα δύο τρόποι: η τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία, όταν μια πολύ πιο σοβαρή τρομοκρατική επίθεση διενεργείται από εκείνους που εξαγνίζονται μέσω της εξουσίας που κατέχουν.
Έτσι λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται και ως επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου, όταν ο «Δίκαιος και ισχυρός» καταστρέψει ένα τηλεοπτικό κανάλι επειδή αυτό στηρίζει μια κυβέρνηση, στην οποία επιτίθεται.
Με την ίδια λογική, μπορούμε να κατανοήσουμε το σχόλιο του γνωστού δικηγόρου πολιτικών δικαιωμάτων Floyd Abrams στην εφημερίδα New York Times. Υπερασπιζόμενος σθεναρά την ελευθερία της έκφρασης, δήλωσε ότι η επίθεση στο Charlie Hebdo είναι «η πιο άγρια επίθεση στη δημοσιογραφία που μπορεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη του».
Αν προσέξει κανείς χρησιμοποιεί αρκετά περίτεχνα την έννοια μνήμη, η οποία τοποθετεί τις επιθέσεις σε δυο κατηγορίες: στις δικές τους που είναι φρικτές και στις δικές μας που είναι ενάρετες και διαγράφονται εύκολα από τη μνήμη μας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές επιθέσεις των δίκαιων και των ισχυρών στην ελευθερία της έκφρασης.
Μπορώ να αναφέρω ένα παράδειγμα που μπορεί εύκολα να σβηστεί από το «μνήμη μας» και είναι η επίθεση στη Φαλούτζα από τις δυνάμεις των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2004. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα εγκλήματα της εισβολής στο Ιράκ, το οποίο εγκαινιάστηκε με την καταστροφή και κατάληψη του Γενικού Νοσοκομείου της Φαλούτζα.
Η στρατιωτική κατοχή ενός νοσοκομείου είναι, φυσικά, ένα σοβαρό έγκλημα πολέμου από μόνη της. Αυτό ισχυεί άσχετα με ποιόν τρόπο καλύπτεται από την έγκυρη εφημερίδα New York Times, η οποία έγραψε λίγες αράδες που συνοδεύτηκαν από μια φωτογραφία.
Η ιστορία αναφέρει ότι «Οι ασθενείς και οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου οδηγήθηκαν έξω από τα δωμάτιά τους από ένοπλους στρατιώτες, οι οποίο τους διέταξαν να καθίσουν ή να ξαπλώσουν στο πάτωμα, ενώ τα στρατεύματα έδεσαν τα χέρια τους πίσω από την πλάτη τους.»
Τα εγκλήματα απεικονίζονται ως απολύτως δικαιολογημένα: «Μέσω της επίθεσης αυτής, οι αξιωματικοί δήλωσαν ότι εξόντωσαν ένα βασικό όπλο προπαγάνδας των μαχητών: το Γενικό Νοσοκομείο Φαλούτζα αλλοίωνε συστηματικά τον αριθμό των απωλειών των αμάχων».
Προφανώς και σε μια τέτοια υπηρεσία προπαγάνδας δεν μπορεί να επιτραπεί να διασπείρει την χυδαία αισχρολογία της.
πηγή:http://www.telesurtv.net
μετάφραση: Νεφέλη Λεγερούhttp://www.hitandrun.gr/o-noam-tsomski-gia-tin-epithesi-sto-charlie-hebdo/

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Εσύ, εσύ, εσύ κι ο κωλοτούμπας στο πούλμαν





Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να σχηματίζονται πολιτικά κόμματα, που συγκροτούν αυτό που λέγεται ακραίο κέντρο. Είναι κόμματα παρόμοια με αυτό που μετασχηματίζεται το Ποτάμι στην Ελλάδα. Η αν θέλετε αυτό για το οποίο εμφανίστηκε ο Θεοδωράκης στην πολιτική σκηνή. Μελετούσα χαρακτηριστικά ένα κόμμα με παρόμοια χαρακτηριστικά στη δομή από την Ολλανδία, απόλυτα αντιδημοκρατικό, μόνο που εκείνο δεν πιστεύει στην Ενωμένη Ευρώπη 
Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητες της. Όλα αυτά τα άτομα που δέχθηκε ο Θεοδωράκης να έρθουν στο Ποτάμι, έχουν όλα ένα κοινό. Είναι άτομα που έχουν κλείσει τον κύκλο τους πολιτικά σε συγκεκριμένους σχηματισμούς (Τατσόπουλος, Ψαριανός, Λυκούδης, Λυμπεράκη, Μάρκου, Φούντα, Σκυλακάκης, κλπ) και είχαν δύο πιθανότητες. Ή να μη μετέχουν πλέον ή να ενταχθούν κάπου που τους εξασφάλιζε την ατομικότητα τους την πολιτική αλλά σε ένα σύνολο που υπάρχει ενός ανδρός αρχή, για να μην κινδυνεύσει η ύπαρξή τους, από δημοκρατικές διαδικασίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις καταλαβαίνετε ότι η συμφωνία είναι σαφής. «Σας υπόσχομαι πολιτική νεκρανάσταση αλλά θα είστε πάντα οι νεκροί που αναστήθηκαν». Με ότι φυσικά σημαίνει αυτό.
Όλο αυτό τον καιρό προετοιμάστηκε το έδαφος για να γίνει αυτή η «διεύρυνση». Όλοι αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάστηκαν ότι είναι οι λογικοί που έφυγαν από όπου ήταν γιατί τα κόμματα είναι παράλογα με μόνη εξαίρεση το Ποτάμι, που είναι η φωνή της λογικής. Με μία σημείωση όμως. Ότι την λογική θα την επιβάλλει ο Θεοδωράκης. Τέτοιου τύπου ομάδες στην πολιτική ιστορία έχουν εμφανιστεί πολλές. Όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο. Την έλλειψη δημοκρατίας και διαφάνειας. Δεν μπορούν να υπάρχουν  αλλιώς.
Το Ποτάμι εμφανίζει ότι θα φτιάξει την εθνική ομάδα των «αρίστων». Το θέμα είναι ότι αφενός δεν υπάρχουν διαδικασίες επιλογής και δεύτερον έστω και αν υπήρχαν, αυτές οι φόρμουλες αφορίζουν τη νέα δεξιά που δειλά -  σχηματίζεται στη χώρα. Με σκληρούς μηχανισμούς των λεγόμενων παλαμάκηδων που το μόνο που θα συντηρούν είναι ο ναρκισσισμός ενός ολίγιστου αρχηγίσκου, ο οποίος θα πατά πάντα στην προσέλκυση των απανταχού πολιτικά νεκρών που χρειάζονται ανάσταση. Θα τους την προσφέρει και αυτοί θα είναι πάντα συντεταγμένοι, και θα τον κοιτούν καθώς θα τους λέει ως άλλος Τάκης Σπυριδάκης στην γνωστή διαφήμιση: «Εσύ, εσύ, εσύ και ο κωλοτούμπας στο πούλμαν».
Στην συγκεκριμένη διαφήμιση ο πρόεδρος (Τάκης Σπυριδάκης) της ομάδας γυρίζει από πόλη σε πόλη με ένα πούλμαν και μαζεύει παίχτες. Οι πολίτες ενθουσιάζονται, χτυπάνε παλαμάκια! Ακόμη και αν τους φαίνεται κάπως υπερβολικός ο Πρόεδρος, τον δικαιολογούν λόγω απειρίας. Ακόμη και δυο τρεις παραφωνίες τις αποδίδουν στον υγιή ερασιτεχνισμό του! Αφήνουν το Δήμαρχο, τρέχουν στον Πρόεδρο!
Η διαφήμιση όμως δε δείχνει τι γίνεται όταν αρχίζει το πρωτάθλημα. Οι πρόεδροι πουλάνε τους παίκτες. Καμιά φορά και τις ομάδες ολόκληρες. Η μπορεί να φύγουν για ένα διάστημα από το προσκήνιο. Θυμάμαι πολλές ομάδες που είχαν τέτοιους προέδρους. Το πιο συχνό είναι όσοι εμφανίστηκαν ξαφνικά έφυγαν και ξαφνικά.
Την κοπανάνε όταν μετά τη ζάλη από το παιχτομάζωμα αποδεικνύεται ότι η ομάδα πρέπει να δέσει για να πετύχει γκολ. Θυμίζουν παλαιότερες δηλώσεις τους ότι αν η ομάδα δεν πάει στην πρώτη θέση, έχουν αποτύχει. Οπότε εξαφανίζονται αφήνοντας τους παίκτες να ξαναγυρίσουν στο όργωμα!
* Ο Δημήτρης Κουρέτας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Ποτάμιtvxs.gr/