Σελίδες

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Η χρεοκοπία ξεκίνησε και η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή



 Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 31.5.11
Κατά μια ευρύτερη έννοια όλοι είμαστε αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα. Όσοι «έφαγαν» πολλά γιατί τελείωσαν τα «φαγώσιμα»... Όσοι «έφαγαν» λίγα ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να «φάνε» περισσότερα. Όσοι δεν «έφαγαν» τίποτα  γιατί καλούνται μαζί με τους άλλους να πληρώσουν τα «σπασμένα» και, δικαίως, ανησυχούν πως στο τέλος θα τα πληρώσουν μόνο αυτοί. Όλοι είμαστε αγανακτισμένοι... αλλά ο καθένας για άλλο λόγο. Ο απεργός της ΔΕΚΟ με τους 16 μισθούς το χρόνο ή της άλλης που θα πουληθεί είναι αγανακτισμένος γιατί η χρεοκοπία του κράτους απειλεί τα κεκτημένα. Οι περισσότεροι αυτών είχαν ορίσει τα όρια του βιοτικού τους επιπέδου μέχρι εκεί που άφηνε περιθώριο, το όριο δανεισμού του εισοδήματός τους. Τώρα αυτοκίνητα, κάρτες, ακίνητα απειλούνται να βρεθούν στον αέρα...


Ο άνεργος γιατί δεν έχει και καταλαβαίνει για πρώτη φορά πως μπορεί να χρειαστεί να περιμένει χρόνια  μέχρι να ξαναβρεί δουλειά. Οι κάρτες και τα δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο και ο βιοπορισμός, μετά τη λήξη του χρόνου επιδότησης της ανεργίας, εξασφαλίζεται από τη συνδρομή των πέριξ...


Φοβάμαι πως υπάρχουν πολλοί αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα, ο καθένας όμως για διαφορετικούς λόγους, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις είναι και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.


Παρατηρώ μέσα ενημέρωσης και κόμματα πως προσπαθούν να εμφανιστούν συνοδοιπόροι όλων των αγανακτισμένων ασκαρδαμυκτί και προσεγγίζουν το πλήθος όπως οι έμποροι ναρκωτικών τις αποσβολωμένες από το σοκ της πραγματικότητας ντελικάτες ψυχές.


Το πλήθος σπάνια δίνει λύσεις. Ενίοτε νομίζει πως δίνει λύσεις, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι πως δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αλλάξουν τα πρόσωπα που δυναστεύουν τους θώκους της εξουσίας και της οικονομίας.


Αγαπητοί μου αγανακτισμένοι ένθεν κακείθεν...  Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα έχει ως εξής: Κράτος έσοδα 50 δισ., έξοδα 75 δισ. ευρώ. Οικονομία εισαγωγές 44 δισ. ευρώ, εξαγωγές 16 δισ. ευρώ.


Αν δεν ανατραπούν αυτές οι διαφορές, όχι με ελικόπτερο θα φύγουν οι ένοικοι της πλατείας Συντάγματος αλλά και με ιπτάμενο δίσκο που μοιράζει χρυσές λίρες, για να γίνει η αποκαθήλωση λύση δεν υπάρχει.


Έχω γίνει κουραστικός, αλλά είναι το θέμα των ημερών. Η διαφορά των 50 με 75 δισ. ευρώ μπορεί να κλείσει μόνο με δύο τρόπους: με απολύσεις στο δημόσιο ή με αύξηση φόρων.


Αν είχαμε κυβέρνηση θα τα εξηγούσε αυτά με λόγια που θα μπορούσαν να ακούγονται συμπαθητικά στα αυτιά των υπηκόων και θα έβρισκε το κατάλληλο μείγμα μείωσης του δημοσίου και αύξησης των εσόδων.


Αν αυτοπροσδιοριζόταν σαν φιλολαϊκή κυβέρνηση, με αριστερά οράματα και άλλες τέτοιου είδους διαφημιστικές λεζάντες ή υπαρξιακές αυταπάτες, θα μπορούσε να βάλει τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους για ένα δυο χρόνια  σε ένα πρόγραμμα ανεργίας ή μετεκπαίδευσης με κοινοτικά κονδύλια τα οποία θα εξασφάλιζε στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων.


Η αύξηση των εσόδων θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί με τη δημιουργία μας σοβαρής υποδομής καταπολέμησης της φοροδιαφυγής η οποία θα είχε ξεκινήσει από πέρυσι, όταν το σχετικό υπουργείο διέρρεε στα κανάλια την έφοδο των εφοριακών στους γιατρούς του Κολωνακίου.


Αλλά φευ... άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στον πραγματικό κόσμο και γεννήθηκαν στο κοινοβούλιο ή βιοπορίστηκαν μόνο από τα κοινοτικά κονδύλια, που να την βρουν την κοινή λογική.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Είμαι αγανακτισμένος

http://antipetroula.blogspot.com            Ένας αγανακτισμένος Μήτσος γράφει…


Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί εδώ και δεκαετίες κυβερνούν τη χώρα πρωθυπουργοί, υπουργοί και βολευτές που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους πριν ασχοληθούν με την πολιτική, δεν ξύπνησαν ποτέ στις έξι το πρωί να στριμωχτούν στο λεωφορείο για να πάνε στο μεροκάματο…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί εγώ… ο ξύπνιος… από τις έξι το πρωί, ο στριμωγμένος στο λεωφορείο,.. τους ψηφίζω τόσα χρόνια σαν μαλάκας!
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί ο πολιτευτής της περιφέρειάς μου μού θυμίζει προεκλογικά με χιλιάδες πολυτελή φυλλάδια ότι είναι πατριωτικό μου καθήκον-λες και δεν το ξέρω- να τον ψηφίσω την Κυριακή των όποιων εκλογών για να μπορεί, στη βουλή, να αγωνιστεί για το καλό του τόπου και να σώσει τη χώρα από τους κακούς!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί την Δευτέρα των όποιων εκλογών, κατάντησε έθιμο να μου λέει από τις τηλεοπτικές εκπομπές ότι… “ ξέρεις… τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ! ”… και τελικά δεν “μπορεί”!.. Γ@μώ το πατριωτικό μου καθήκον, γ@μώ!!!
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί πριν μερικά χρόνια ένας ασήμαντος “λογιστάκος” και κοντός σε όλα, μ’ έβαλε με το “σπαθί μου” στην ΟΝΕ και πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι το σπαθί μου ήταν καρφωμένο στην πλάτη μου, δηλητηριασμένο με ένα σωρό ψέματα!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί η “Ισχυρή Ελλάδα”, ήταν μια καλοστημένη απάτη εις βάρος μου και εις βάρος των παιδιών μου… Η“Ισχυρή Ελλάδα” είναι… στην Ελβετία με 600 δις ευρώ στις Ελβετικές τράπεζες και αλλού!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί το 2004 ήμουν υπερήφανος που η χώρα μου διοργάνωνε Ολυμπιακούς αγώνες και πίστεψα ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο,.. αλλά φεσώθηκα μέχρι τ’ αυτιά για να οικονομήσουν οι εθνικοί εργολάβοι και οι παρατρεχάμενοί τους πολιτικοί!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί χειροκροτούσα στα πανάκριβα στάδια το “Αρχαίον Πνεύμα Αθάνατον” βουτηγμένο στην κάθε λογής ντόπα…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί οι “Καλύτερες Μέρες” έγιναν Καλύτερες Μερίδες για τους νταβατζήδες, τα λαμόγια και τους ξεπουλημένους πολιτικούς…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί ενημερώνομαι από τα ΜΜΕ μέχρι εκεί που δεν θίγεται το συμφέρον του κάθε διαπλεκόμενου δημοσιογράφου και του αφεντικού του…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί παρακολουθώ ανελλιπώς την “Ζωή της άλλης”, αλλά έχασα τα καλύτερα επεισόδια της δικής μου ζωής…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί κάθε βδέλλα, ανεψιός του θείου του,.. γιος της μάνας του,.. κόρη του πατέρα της, που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα, είναι γατζωμένοι στο σβέρκο μου και μου ρουφάνε το αίμα!.. Τόσο ανίκανοι που δεν μπορούν ούτε μια εορταστική ευχή να διατυπώσουν χωρίς πρόβα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, αλλά επιδέξιοι κολυμβητές μέσα στο σκ@τό της διαπλοκής!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί η αξιοθρήνητη Αριστερά κρύβει σαν φυλαχτό στον κόρφο της, τη μιζέρια για τις σάρκες της και τη μεταξύ της διχόνοια…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί ο ηγεμονίσκος της ακροδεξιάς και τα υστερικά τσιράκια του, θέλουν να τρυπώσουν στο θολωμένο μου μυαλό για να το κυβερνήσουν…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί, μια από τις φορές που σήκωσα το κεφάλι μου από απόγνωση προς τον ουρανό, είδα να περνάει ένα αεροπλάνο και το ψήφισα για κυβέρνηση!.. Που να φανταστώ, ο μ@λάκας, ότι ήταν γεμάτο Γιωργάκηδες, Γερουλάνους, Παμπούκηδες και Παγκαλαίους;..
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί σε λίγο θα πληρώνω ενοίκιο στο ΔΝΤ για να ζω στη χώρα μου…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί όλοι αυτοί οι έμμισθοι πολιτικοί τσάτσοι των “αγορών” θέλουν ντε και καλά να με σώσουν… ζωντανό ή νεκρό!
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί οι Γιωργάκηδες, οι Κωστάκηδες, οι Ντορούλες και οι Αντωνάκηδες θα πουλήσουν την Ακρόπολη στους Γερμανούς και εγώ δεν αξιώθηκα ακόμη να την επισκεφτώ!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί μαζεύω σαν τρελός αποδείξεις- ακόμη και από τους μαυρούκους των φαναριών- αλλά δεν έχω ούτε μία για τα C4I και τα άχρηστα υποβρύχια που πλήρωσα και πληρώνω…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί κάποιο πρόβλημα έχει ο μεταβολισμός μου και ενώ “όλοι μαζί τα φάγαμε”, μόνο ο Πάγκαλος χόντρυνε και θα τα ξεράσει όλα μαζί με αυτούς που τα έφαγε!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί όλοι στο σπίτι με λένε μ@λάκα που δεν αξιώθηκα ποτέ να τους φέρω μια μίζα,.. έτσι για δείγμα…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί συνεχίζω να είμαι βυθισμένος μέχρι το λαιμό στον καναπέ μου και μονίμως αγανακτισμένος με… τους άλλους που δεν κάνουν τίποτα!…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί ακόμη φοβάμαι τους μαφιόζικους εκβιασμούς τους και δεν τους παίρνω με τις πέτρες…
Είμαι αγανακτισμένος!..
Γιατί δεν είμαι πια νέος!.. Όμως πάω πλατεία!..

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

το κίνημα των αγανακτισμένων.

http://www.fuitplus.gr                                                                                                                                        το διαρκές ζητούμενο
νικος Μπογδος

Πολλές απόψεις τις τελευταίες ημέρες για το κίνημα των αγανακτισμένων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απαξιώνουν τα όποια χαρακτηριστικά επαγρύπνησης μπροστά στην κάπως lifestyle κινηματική λογική που πιθανόν να διακατέχει αρκετό κόσμο. Λίγο η απαρχή μέσω facebook, λίγο το τσουβάλιασμα όλων των πολιτικών δομών, λίγο η θετική αντιμετώπιση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, είναι απόλυτα λογικό να προβληματίζουν τον κόσμο που δεν περίμενε ένα like για να κατέβει στους δρόμους τα προηγούμενα χρόνια. Όμως...

Αν ο προβληματισμός είναι λογικός, η απαξίωση είναι κόμπλεξ. Γιατί αν και οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν δε διεκδικούν δάφνες στοχευμένης δράσης προς ένα κοινό απώτερο σκοπό (πέρα από το «ουστ!»), αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν συγκεκριμένα θετικά χαρακτηριστικά που τόσα χρόνια ήταν το ζητούμενο.

Δε μπορεί λοιπόν να απαξιώνεται τόσο εύκολα ο αυθορμητισμός χιλιάδων ετερόκλητων πολιτών που συγκεντρώθηκαν μαζικά χωρίς να τους καλέσει κάποια οργάνωση, με τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν τι ζητάνε. Θα ήταν παράλογο χιλιάδες πολίτες να έχουν πολύ συγκεκριμένα κοινά οράματα, γιατί θα καταργούσε τη λογική ατομική διαφορετικότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που προσωπικά διαφωνώ ακόμα και με τον εαυτό μου. Ποιος είμαι εγώ για να απαιτήσω από μάζες ανθρώπων να ξέρουν ακριβώς τι θέλουν και που το πάνε; Για αρχή μου αρκεί που δίνεται βάση σε αυτά που μας ενώνουν σαν κοινωνία και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν σαν ομάδες ή αγέλες.

Στην Κερατέα το μόνο που ήξεραν ήταν ότι δεν ήθελαν το ΧΥΤΑ στα πόδια τους με τους όρους που άλλοι τους επέβαλλαν. Επίσης δε δεχόντουσαν κόμματα και σημαίες. Κι όμως ο κοινός στόχος ένωσε τον κόσμο, τον ανάγκασε να επικοινωνήσει, τον ριζοσπαστικοποίησε και τελικά δεν κέρδισε απλά αυτό που ήθελε. Οι Κερατιώτες συνειδητοποίησαν το τεράστιο πρόβλημα των σκουπιδιών, έθεσαν εαυτούς προ των ευθυνών τους, επεξεργάστηκαν λύσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πάλεψαν από κοινού για να τις καταθέσουν με επίσημο και ανεπίσημο τρόπο προς πάσα κατεύθυνση και πιστεύω ότι σε συνειδησιακό επίπεδο έχουν ανέβει ένα σκαλί πάνω. Φυσικά θα συνεχίσουν να διαφωνούν για πολλά θέματα αλλά αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό.

Δε μπορεί να απαξιώνονται τόσο εύκολα οι αυθόρμητες λαϊκές συνελεύσεις που στήνονται στις πλατείες, επειδή οι συζητήσεις κυμαίνονται προς το παρόν κυρίως σε θεωρητικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Φυσικά και θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε από τη βάση τη συζήτηση. Το εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η επιθυμία του κόσμου να μιλήσει, όσο η επιθυμία του να ακούσει, να αφουγκραστεί. Αυτό το πολύ ζωτικό χαρακτηριστικό διαλόγου και επικοινωνίας -κατά κανόνα- δεν το συναντάς εύκολα, πχ. στα υποτίθεται πολιτικά συνειδητοποιημένα (βλ. θέατρο παραλόγου) πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Ο πολιτικός διάλογος κατέντησε, με τη συνευθύνη όλων μας, στείρος και αυνανιστικός μονόλογος.

Δε μπορεί να μπαίνει με αλαζονεία η ταμπέλα «απολιτίκ» σε όλο αυτό το σκηνικό. Δεν είναι απλά πέρα για πέρα λάθος, αλλά υποδεικνύει και το σύνηθες βάθος της κρίσης μας κατά την οποία ο εγκέφαλός μας αντί να διαλέξει τον κουραστικό δρόμο του κοσκινίσματος κάθε νοήματος, προτιμάει τη συντόμευση της σύναψης που κατηγοριοποιεί στο πόδι την πληροφορία. Γρήγορα-γρήγορα όμως καταλήγει να πάσχει από έλλειψη ερεθισμάτων, καθώς οι εξ όψεως διαφορετικές γνώμες απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες. Βάλε λοιπόν εγκέφαλε την ταμπέλα «απολίτικος» και τελείωνε. Μόνο φρόντισε να μη περάσεις ξυστά από το Σύνταγμα την ώρα που ακούγεται το «Όλοι μαζίΣυνέλευση θα κάνουμε μέσα στη Βουλή», γιατί μετά θα ψάχνεις να βρεις ταμπέλα να καρφώσεις και καμία δε θα στέκει.

Απολίτικος κατά τη γνώμη μου είναι αυτός που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι πρώτα απ’ όλα είναι Πολίτης, μέλος μιας κοινωνίας ανθρώπων με σχέσεις αλληλεξάρτησης. Αυτός που ζει στην πλάνη της απόλυτης αλήθειας, που δε τολμάει την αξιοπρέπεια του λάθους στον εαυτό του. Ναι είναι κρίμα να τσουβαλιάζονται όλα τα πολιτικά σύμβολα με διαδικασίες όχλου. Όμως πώς μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι σε εποχές που οι λέξεις, πόσο μάλλον τα σύμβολα, έχουν χάσει το νόημά τους σε κοινωνικό επίπεδο, ίσως χρειάζεται μηδενική βάση για να ξεκινήσει η ουσιαστική συζήτηση. Ακόμη και οι χώροι που νιώθουν ότι αδικούνται πιστεύω ότι έχουν χρέος να εμπλουτίσουν το κίνημα και οφείλουν -στη γενεσιουργό τους αιτία (;)- να αφήσουν τους εγωπαθείς συναισθηματισμούς και να αφουγκρασθούν την ανάγκη του κόσμου να πάρει το θέμα από την αρχή. Η κοινωνία δεν τροφοδοτείται από την επικοινωνία στο δημόσιο χώρο; Ορίστε πεδίο δόξης λαμπρό.

Έπειτα είναι η συμπάθεια των κυρίαρχων ΜΜΕ προς το κίνημα που είναι για πολλούς ύποπτη. Μάλλον η στάση των μεγαλο-δημοσιογράφων ως τώρα είναι απλώς αυτονόητη. Και να το ήθελαν δε υπάρχει τίποτα απολύτως που να μπορούν να ψέξουν στο κίνημα. Από την άλλη αν αυτή η συμπάθεια γνώριζαν ότι είναι αμοιβαία θα τολμούσαν να κατέβουν μια βόλτα στις πλατείες για να τους καλωσορίσουμε. Δεν το κάνουν όμως γιατί ξέρουν τι τους περιμένει. Είναι απολύτως λογικό να ταυτίζονται, έστω και τεχνητά, για λόγους τηλεθέασης με το λαϊκό αίσθημα, τη στιγμή που αποδεδειγμένα το διαδίκτυο (μέσω του οποίου οργανώνονται οι κινητοποιήσεις) αποτελεί ισχυρότερο πυλώνα δημόσιας επικοινωνίας σε σχέση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και στην τελική ίσως αυτή η μανία ετεροπροσδιορισμού μέσω της στάσης των ΜΜΕ, να είναι άλλη μια ένδειξη της βιαστικής-στο πόδι κρίσης που μας διακατέχει.

Λένε ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι οργανώνουν δράσεις, όχι αποτελέσματα. Και οι δράσεις που οργανώνονται σταδιακά στις πλατείες οφείλουν να αποκτήσουν στόχους. Αυτοί οι στόχοι όμως δεν είναι καθόλου απαραίτητο να τεθούν a priori. Μπορούν (και ίσως εδώ που φτάσαμε να πρέπει) να διαμορφωθούν από το μηδέν μέσα από συνελεύσεις. Το βασικότερο αίτημα που ακούγεται στις πλατείες είναι η άμεση δημοκρατία. Όποιος δε νιώθει άνετα με αυτή την εξέλιξη μπορεί να προβοκάρει και να αυτοεπιβεβαιωθεί στην περίπτωση ξεφουσκώματος. Οι υπόλοιποι όμως γιατί περιμένετε τις τέλειες προϋποθέσεις για να συνταχθείτε με τον υπόλοιπο κόσμο; Ως πότε η απουσία ιδανικών συνθηκών θα δικαιολογεί την αδράνειά μας; Λένε ότι πνευματική πορεία ενός κοινωνικού ζώου είναι πριν απ’ όλα ο διάλογος. Καμία δικαιολογία δεν είναι παραδεκτή γι’ αυτή τη στάση της αδράνειας.

Ένας καλύτερος κόσμος είναι μία πορεία, όχι μία κατάσταση. Είναι διαρκές ζητούμενο και όχι απλά ένα αποτέλεσμα. Κοινωνικά είναι απολύτως αναγκαία μια ριζική αναπλαισίωση. Είναι ανάγκη να τοποθετηθεί ο καθένας μας. Κι αν φοβόμαστε κι αν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, είναι γιατί σκεφτόμαστε ατομικά για τη σκιά πάνω στο εγώ μας όλων όσων αφορούν την κοινωνία. Μια κοινωνία κατακερματισμένη που, ίσως από ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιχειρεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Ο καθένας από εμάς καλείται να παίξει το ρόλο του.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

μονιμότητα στο δημόσιο

Το bloging είναι  τόλμη. Και η "αριστερή στρουθοκάμηλος" βγάζει το κεφάλι από την άμμο και τολμά να μιλήσει για τη μονιμότητα στο δημόσιο και να εισηγηθεί την κατάργησή της. Και δεν της φτάνει αυτό, αλλά συνδέει την άποψή της με τη στάση της αριστεράς απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους την ίδια στιγμή που αυτή η αριστερά, όπως και κάθε άλλος λαϊκιστής, ζητά και άλλες προσλήψεις. Απολαύστε υπεύθυνα. 

Η ιδρυτική ταυτότητα της Αριστεράς παγκοσμίως συνοψίζεται στις αρχές "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη" της γαλλικής επανάστασης του 1789 -και το όνομά της από την θέση που επέλεξε κατά την πρώτη της ιστορικά εμφάνιση, στα έδρανα της τότε γαλλικής εθνοσυνέλευσης. Μέχρι και σήμερα αυτές τις αρχές επικαλείται και για την εφαρμογή τους αγωνίζεται. 

Σήμερα, στην χώρα μας, οι αρχές αυτές εν μέσω κρίσης, δυσκολεύονται να μορφοποιηθούν προσκρούοντας σε αντιφάσεις και ιδεολογικές συγχύσεις που έχουν επιβληθεί -με την συνυπευθυνότητα της αριστεράς- στην λειτουργία του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου και στην συντριπτική ισχύ που διαθέτουν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ έναντι των του ιδιωτικού τομέα. Τα κόμματα της αριστεράς έχουν συνδεθεί ψυχή και σώματι με τον δημόσιο τομέα (από κει αντλούν ψηφοφόρους, στελέχη και οικονομική επιδότηση) και δυσκολεύονται να αρθρώσουν την όποια πρόταση μεταρρύθμισής του εφόσον αυτό μπορεί να σημαίνει την εκλογική τους καθίζηση. Είναι όμηροι ενός καθεστώτος που τα ίδια εξέθρεψαν είτε συνειδητά είτε με την αδυναμία τους να εκφράσουν αυτόνομη πολιτική.
Ποια είναι όμως η αριστερή θέση για τον δημόσιο τομέα και ειδικά για το ζήτημα της μονιμότητας, όπως αυτή εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Ας εξετάσουμε το ζήτημα αυτό βάσει των αρχών της αριστεράς.

Οι 800.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι σήμερα προέρχονται όλοι από τον ιδιωτικό τομέα. Οι απολύσεις στο δημόσιο απαγορεύονται. Ποια ισότητα (και ποια αδελφοσύνη) προκύπτει λοιπόν όταν τα βάρη της κρίσης τα μοιράζονται αποκλειστικά οι μισθωτοί και οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα; Οι μεν στην ανεργία και την χρεοκοπία χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας, οι δε με κάποια μείωση του μισθού τους μόνο αλλά εξασφαλισμένη (έστω και με δανεικά) την δουλειά τους και την σύνταξή τους.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτοί και επιχειρηματίες) αξιολογούνται συνεχώς μέσα από την δουλειά, τις ικανότητές και την παραγωγικότητά τους. Όταν δημιουργηθεί κρίση, δεν πληρώνουν μόνο τα δικά τους λάθη αλλά και τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης όπως επίσης και την πιθανή χρεοκοπία ή ελλειμματική λειτουργία του δημοσίου ασχέτως αν δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι αυτό. Οι λειτουργοί όμως του δημοσίου τομέα, που συχνά είναι και η αιτία της κρίσης, ελάχιστα πράγματα θα πληρώσουν στο τέλος ή θα φορτώσουν απλά την χώρα με κάποιο νέο δάνειο που θα κληθεί επίσης να αποπληρώσει ο ιδιωτικός τομέας με την όποια "ανάπτυξη" επιτύχει. Κι όλα αυτά για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων... Για ποια αδελφότητα και δικαιοσύνη μιλάμε άραγε;
Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα της χώρας μας είναι κατά μεγάλο μέρος διορισμένοι χωρίς προσόντα από τα "κόμματα εξουσίας", στα πλαίσια μιας ανήθικης συναλλαγής πελατειακού τύπου. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι, το δημόσιο, αντί ενός τομέα παροχής υπηρεσιών στην κοινωνική παραγωγικότητα όσων προσθέτουν με τις ιδέες και την εργασία τους στον δημόσιο πλούτο, να αποτελεί ένα άσυλο, πνιγμένο στην γραφειοκρατία -για να δικαιολογήσει τις πλεονάζουσες θέσεις- και στην αναποτελεσματικότητα  -λόγω έλλειψης εμπειρίας και προσόντων-, εχθρικό και καχύποπτο προς τις πρωτοβουλίες του αναπτυξιακού δυναμικού της χώρας. Ένα άσυλο που επιβαρύνει αβάσταχτα και νεκρώνει κάθε υγιή προσπάθεια εξόδου από την κρίση.
Και είναι απορίας άξιο: γιατί η αριστερά ζητά αντί μεταρρύθμισης, κι άλλες προσλήψεις στο δημόσιο, υπερασπίζεται τα σκανδαλώδη κεκτημένα δεκαετιών κρατικού συνδικαλισμού και συνδιοίκησης του δημοσίου και αρνείται πεισματικά να αγγίξει το ζήτημα της χωρίς αξιολόγηση μονιμότητας; (το ίδιο κάνει και με τα κεκτημένα των επίσης κρατικοδίαιτων συντεχνιών των κλειστών επαγγελμάτων αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απέκτησαν την μονιμότητα έναντι της έλλειψης κάποιας άλλης αντισταθμιστικής προσόδου ελάχιστου εισοδήματος (πχ γεωργική εργασία) για να έρθουν στις πόλεις και να εργαστούν με ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας. Από τότε, η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, οι μεταβολές στον τρόπο παραγωγής και η αστυφιλία έφεραν στις πόλεις πολλαπλάσιους ανθρώπους που αναζητούσαν δουλειά, χωρίς καμιά άλλη εγγύηση. Από τότε ο διορισμός στο δημόσιο απέκτησε μεγάλη σημασία και τα κόμματα άρχισαν να ανταλλάσσουν ψήφους με διορισμούς. Τα προηγούμενα κριτήρια αγνοήθηκαν και η επιδρομή στο δημόσιο με τα βολέματα, ακόμα και σε οργανισμούς που δημιουργούνταν προς τούτο και μόνο, γενικεύτηκε. Η αριστερά, μετά από χρόνια "κράτους της δεξιάς" απόλαυσε κι αυτή επιτέλους -με την άνοδο του Α.Παπανδρέου στην διαχείριση- τους διορισμούς στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και το σώμα συμβούλων (ως απαραίτητη πηγή ψήφων στο "αριστερό" ΠαΣοΚ). Από τότε, μιλιά για τον δημόσιο τομέα. Οι αρχές ξεχάστηκαν, η αριστερά από ανιδιοτελής και περήφανη έγινε κρατικοδίαιτη και μικροπρεπής.

Σήμερα, η άρση της μονιμότητας, έστω με προϋποθέσεις αναγκών και αξιολόγησης -όπως γίνεται σε κράτη προοδευμένα, με θεσμούς και δικαιοσύνη- συνεχίζει να αποτελεί γκρίζα ζώνη για την αριστερά κάθε απόχρωσης. Έτσι την πρωτοβουλία την έχει -χωρίς κανένα κοινωνικό έλεγχο- η τρόϊκα (και η κυβέρνηση που ψάχνει τρόπους απλά να πάρει τα δανεικά -χωρίς αν είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτα). Η κρίση δεν έγινε ευκαιρία ούτε για την κυβέρνηση (να εξυγιάνει τον κομματικό της εαυτό) αλλά ούτε και για την αριστερά για να προτείνει έναν δίκαιο και αποτελεσματικό, θεσμικό επιτέλους, τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Παραμένει όμηρος του αριστερού αυτοματισμού αδυνατώντας να αρθρώσει ένα λόγο δικαιοσύνης και να προτείνει μεταρρυθμίσεις που να αποκαθιστούν την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους εργαζόμενους με κριτήρια εργατικότητας, δημοσίου συμφέροντος, επαναξιολόγησης και αποτελεσματικότητας. "Όχι απολύσεις στο Δημόσιο", τυφλές μετατάξεις προσωπικού χωρίς αξιολόγηση, μονιμοποίηση συμβασιούχων κλπ κλπ 
Γι αυτό και έχει χάσει αμετάκλητα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα στους οποίους δεν μπορεί καν να προσφέρει ένα συνδικάτο ή ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Υπάρχει όμως -και μέσα στην αριστερά- κόσμος που ψιθυρίζει το αυτονόητο: ότι η μονιμότητα όπως είναι σήμερα, και αντισυνταγματική είναι, και βουλιάζει το δημόσιο στην γραφειοκρατία, την αποφυγή εργασίας και εξυπηρέτησης, τα δυσβάσταχτα ελλείμματα και την γενικευμένη διαφθορά των ελεγκτικών μηχανισμών. Στην ιδιοτέλεια, την έλλειψη αδελφοσύνης με τους άλλους εργαζόμενους, την ανισότητα στο εισόδημα, την αδικία του χωρίς καμιά παραγωγικότητα βολέματος, στην θυσία των δικαιωμάτων της νέας γενιάς έναντι της πρόωρης συνταξιοδότησης και των κεκτημένων. Εν τέλει στην καταφυγή σε διαδοχικά μνημόνια, στην χωρίς διέξοδο υπερχρέωση απλά για να πληρώνονται όσοι "πρόλαβαν".
Οι ψίθυροι αυτοί πρέπει να γίνουν φωνές και προτάσεις/διεκδικήσεις. Η κοινωνική αριστερά μπορεί να μιλήσει -μπορεί να μην έχει την πολιτική αριστερά στο πλάι της αλλά έχει ολόκληρη την κοινωνία της εργασίας. Μπορεί να περιγράψει και να υποστηρίξει δημόσια, με θάρρος και γνώση, τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σπάζοντας κατ' αρχήν το εμπάργκο του λόγου και μιλώντας γι αυτό που καιρό τώρα έχει συνειδητοποιήσει αλλά δεν τολμά να αρθρώσει τρομοκρατημένη από τους ιδιοκτήτες της αριστερής γνώσης και πάροχους πιστοποιητικών αριστεροσύνης.
Πρώτη κίνηση; 
Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας -με θεσμική μεταρρύθμιση στο Δημόσιο, εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους και σεβασμό του εισοδήματος από παραγωγική εργασία και "αναπτυξιακή" καινοτομία στην χώρα του κρατικοδίαιτου Βολεψιστάν (ή δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού κάποιων)


υγ Όσοι στην αριστερά ζητούν παύση πληρωμών (πρακτικά χρεοκοπία τώρα), έχουν αναρωτηθεί ποιοι θα μείνουν απλήρωτοι πρώτοι; Μα οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αυτοί για τους οποίους ζητούν να μην αξιολογηθούν, απολυθούν κλπ αντίθετα να γίνουν περισσότεροι... 
Μήπως είναι αίτημα άρσης της μονιμότητας δια της πλαγίας; Λέω τώρα...

έθνος; Ο ευρωπαϊκός χώρος γίνεται στενότερος , οι εθνικιστικές ιδεολογίες πολλαπλασιάζονται. Νέοι εθνικισμοί και άρα νέες εθνότητες αφυπνίζονται.

http://nosferatos.blogspot.com/p/t.html


Tι είναι έθνος; Αποτελεί μια μεταφυσική οντότητα, αναλλοίωτη, θαμμένη στη σπηλιά του χρόνου πού αφυπνίζεται πότε πότε;
Η αντίθετα το έθνος συντίθεται μέσα από ένα –σύμφωνα με τον E Renan ‘’καθημερινό δημοψήφισμα‘’ 1
παράγωγο της εθνικιστικής ιδεολογίας αλλά και των υλικών, οικονομικών , πολιτισμικών συνεπειών της εξόδου από την παραδοσιακή κοινωνία O E Durkheim .ιδρυτής της Γαλλικής σχολής της Κοινωνιολογίας έγραφε πως’’ χωρίς αμφιβολία η ιδέα του έθνους είναι μια ιδέα μυστική, σκοτεινή’’2 και ο ιστορικός ερευνητής του έθνους Hugh Seton –Watson οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι’’ κανένας επιστημονικός ορισμός του έθνους δεν μπορεί να προταθεί αλλά παρόλα αυτά ,το φαινόμενο υπήρξε και θα υπάρχει και υιοθετεί συνέχεια έναν ορισμό σύμφωνα με τον οποίο’’ ένα έθνος υπάρχει όταν ένας σημαντικός αριθμός από πρόσωπα μέσα σε μια κοινότητα θεωρεί τον εαυτό της ότι συνιστά ένα έθνος ή συμπεριφέρεται σαν να αποτελεί ένα έθνος’’3Το παρόν βιβλίο προσπαθεί να ρίξει μια γρήγορη ματιά στις θεωρίες για το έθνος και τον εθνικισμό και τη σχέση του με τη νεωτερικότητα τις ταυτότητες και την εθνικιστική ιδεολογία. Αναδεικνύουν και εξετάζουν ερωτήματα όπως: είναι το έθνος νεωτερικό ή προνεωτερικό φαινόμενο; Ποια η σχέση της εθνικιστικής ιδεολογίας με την ιδιότητα του πολίτη, την εθνική αλλά και την προσωπική ταυτότητα; Πως διαφοροποιείται η εθνικιστική ιδεολογία στον πολιτικό χώρο; Ποια τα χαρακτηριστικά πού διαφοροποιούν τον λεγόμενο ‘’Πολιτικό εθνικισμό‘’ από τον ‘’Πολιτιστικό’’ ή τον λεγόμενο Ολοκληρωτικό εθνικισμό‘’; Μέρος του βιβλίου αφιερώθηκε στην εξέταση κειμένων θεωρητικών του εθνικισμού πού διαυγάζουν σε κάποιο βαθμό τις κεντρικές θέσεις στις οποίες αποκρυσταλλώθηκε η εθνικιστική ιδεολογία

Συνοψίζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου πού αφορά κυρίως ερμηνεία του έθνους, της εθνικής ταυτότητας και της εθνικιστικής ιδεολογίας προτείνω τις παρακάτω κεντρικές θέσεις

Ο εθνικισμός αποτελεί α) μια ενεργητική ψυχολογική κατάσταση των μελών μιας πολιτικής κοινότητας, αυτής του νεωτερικού έθνους β) καθώς μια θεωρία (doctrine) πολιτικής νομιμοποίησης θεωρία πού ευρίσκει τις πηγές της στην Γαλλική επανάσταση του 1789

Ο εθνικισμός ως χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας

Η ψυχολογική κατάσταση του εθνικισμού αποτελεί ένα μεταβλητό στον χρόνο χαρακτηριστικό της νεωτερικής-εθνικής οργάνωσης της κοινωνίας. Το έθνος , στη νεωτερική εκδοχή της εννοίας του, αποτελεί μεν συνέχεια των παραδοσιακών προνεωτερικών εθνικών ομάδων , επιδέχεται όμως και έναν μετασχηματισμό ,πού οφείλεται και στις απαιτήσεις της νεώτερης βιομηχανικής κοινωνίας και στην απομάκρυνση από την παλαιά , θρησκευτικού τυπου μορφή συνείδησης .

Το έθνος αποτελεί (και) μια νέα κοινότητα σε σχέση με την παραδοσιακή κοινότητα, κοινότητα πού την διακρίνει μια ’φαντασιακή ‘’αλληλεγγύη καθώς αφορά σε ανθρώπους πού δεν γνωρίζονται και δεν υπάρχει πιθανότητα να γνωρισθούν μεταξύ τους.

Αυτή την νεωτερική εθνική κοινότητα την διακρίνει ένα έντονο στοιχείο ισότητας , καθώς εκλείπουν , οι ενδιάμεσες μεταξύ ατόμου και κράτους ιεραρχήσεις και ομαδώσεις πού χαρακτήριζαν την παραδοσιακή κοινωνία.

Η εθνική κοινότητα είναι πολιτική κοινότητα καθώς παρέχει πολιτική νομιμοποίηση σε ένα νέου τυπου κράτος το έθνος- κράτος.

Το έθνος -κράτος, ως νεωτερική μορφή πολιτικής οργάνωσης διαφέρει ριζικά από την παραδοσιακή μορφή κράτους. Το παραδοσιακό κράτος συνδέεται με μια κοινωνία , οργανωμένη με χαλαρό τρόπο σε κοινοτικές, συντεχνιακές, συγγενικές ή οιωνοί συγγενικές κοινωνικές ομαδώσεις οι οποίες αποτελούν και το όριο στην παρέμβαση του . Αντίθετα το νεωτερικό έθνος-κράτος ή παρεμβαίνει άμεσα ή έμμεσα σε όλες σχεδόν τις διαδικασίες με τις οποίες τα άτομα παίρνουν μέρος στις επιμέρους κοινωνικές ομάδες .

Οι γενικευτικές αφαιρέσεις του ‘’ατόμου’’ και της ‘’κοινωνίας ‘’ δεν υπήρχαν ως τέτοιες στην προνεωτερική κοινωνία.

Η εμφάνιση και η ενίσχυση αυτού του αφαιρετικού δίπολου(‘’ άτομο’’ -’’κοινωνία’’) και η διάλυση των παλαιών -θρησκευτικού τυπου-διαμεσολαβήσεων έκανε αναγκαία την επίκληση της νέας ‘’ φαντασιακής’’ αλλά και κοσμικής κοινότητας του έθνους.

Στον νεώτερο κόσμο της απεριόριστης παραγωγής εμπορευμάτων η κάθε ποιότητα εκλαμβάνεται ως ποσότητα πού μπορεί να μετρηθεί μέσω του γενικού ισοδύναμου της ανταλλαγής, του χρήματος. Η ανάδειξη του υποκειμένου -ατόμου ξεκινά από αυτή ακριβώς την νέα ιδιότητα του ως ανεξάρτητου παραγωγού εμπορευμάτων πού συναντάται στην ανταλλαγή προϊόντων με άλλους όμοια ανεξάρτητους παραγωγούς . Ο θεσμός της αγοράς ήταν πού ‘’ελευθέρωσε’’ τα ατομικά υποκείμενα από τον παλαιό κοινοτικό δεσμό: Τα άτομα αναγνωρίζονται και ‘’αναμετρόνται’’ ως ορθολογικά υποκείμενα μέσα από την αμοιβαία αφηρημένη , χρηματική αξιολόγηση των εμπορευμάτων τους

Το απολυταρχικό κράτος ως πρόπλασμα του έθνους-κράτουςΟι διαδικασίες πού οδήγησαν στην διάλυση του παλαιού κοινοτικού δεσμού και την ανάδειξη του ατόμου δεν ήσαν μόνο υλικές (οικονομικές)ή μόνο πολιτισμικές(καλβινιστική ηθική)αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και διαδικασίες πολιτικές- κρατικές.

Το πρόπλασμα του έθνους κράτους, δηλαδή το απολυταρχικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος, για να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες(στρατιωτικές- φορολογικές-διοικητικές) επέβαλε την γραφειοκρατική γλωσσική τυποποίηση μαζί με την πολιτική ενοποίηση του κερματισμένου κρατικού χώρου και την μετατροπή του σε επικράτεια.

Οι αλλαγές στίς έννοιες του χώρου και του χρόνουΗ μετατροπή αυτή δεν ενείχε μόνο πολιτική σημασία αλλά και πολιτισμική: Ο χώρος, στην παραδοσιακή κοινωνία ήταν ετερογενής ’’μερικός’’, ‘’εσωστρεφής’’, ’’τοπικός’’ -ενσωματωμένος στις αποκλίνουσες κοινότητες. Το απολυταρχικό κράτος διέλυσε τα εσωτερικά πολιτικά και επικοινωνιακά με την δημιουργια συστημάτων επικοινωνίας, συγκοινωνίας και διοίκησης. Με την παρέμβαση του(αλλά και με παράλληλες αλλαγές στην δομή της οικονομίας και την εξέλιξη της τεχνικής) ο χώρος’’ θρυμματίσθηκε’’ και επανενοποιήθηκε έπαυσε να είναι ‘’τοπικός’’, δηλαδή να οριοθετείται από τις τοπικές κοινότητες ή τις οιωνοί κοινότητες(π.χ συντεχνίες). Εγινε ‘’άδειος’’ ,γεωμετρικός’’ , χώρος όπου μπορούσε να ασκηθεί η απόλυτη κυριαρχία του κράτους,

Το άδειασμα από την ‘’ τοπική’’ κοινοτική του σημασία και η ομοιογενοποίηση του χώρου συνοδεύτηκε από μια νέα εννόηση του χρόνου. Στην παραδοσιακή κοινωνίας ο χρόνος παρέμενε ’’αντιστρεπτός’’, επαναλαμβανόμενος, ώστε να προσιδιάζει στον αγροτικό τρόπο παραγωγής, την επιστροφή του αγρότη στη γη σύμφωνα με τον ρυθμό των εποχών. Ο νεωτερικός χρόνος θεωρείται μη κυκλικός, ,‘’αμετάκλητος’’, ομοιογενής και συνεχής. Το δυτικό νεώτερο κράτος κινητοποίησε μεγάλες μάζες του πληθυσμού(με την γραφειοκρατική-στρατολογική φορολογική του παρέμβαση)στους ρυθμούς μιας νέας αντίληψης του χρόνου πού μετράται με το ρολόι και το ημερολόγιο, πού επιτρέπει τα προγράμματα αλλαγής και προτρέπει σε πολιτικό σχεδιασμό Αν στην παραδοσιακή(μεσαιωνική) αντίληψη η αξεδιάλυτη συνύφανση παρελθόντος και μέλλοντος ,στην νεώτερη κατανόηση του χρόνου παρελθόν, παρόν και μέλλον σαφώς διαχωρίζονται, ως τμήματα μιας διαδοχικής προοδευτικής ανέλιξης. Αρχικά το μέλλον ( ως ουτοπία) και αργότερα το παρελθόν (ως παράδοση) γίνονται πεδία νοηματοδότησης του παρόντος.

Αυτή η διπλή ανάδυση του ομοιογενούς ‘άδειου ‘’χώρου ‘’ και’’ χρόνου’’ ήταν η προϋπόθεση και το αποτέλεσμα μαζί της νέας καπιταλιστικής οικονομίας όπου κυριαρχεί η αφαίρεση του εμπορεύματος. Η οικονομία αυτή δεν αναπτύχθηκε χωρίς αλλά και χάρη στην παρέμβαση του νεώτερου απολυταρχικού κράτους

Ο νέος ενοποιημένος χώρος-διάστημα εννοήθηκε και ως χώρος ανταλλαγής εμπορευμάτων , ως αγορά, ο νέος ομοιογενής , άδειος χρόνος εννοήθηκε ως χρόνος πραγμάτων , εμπορευμάτων πού παράγονται ομοιόμορφα, σε σειρές.

Το άδειασμα όμως του χώρου και του χρόνου από το νόημα πού είχαν στην παραδοσιακή κοινωνία βιώθηκε(και βιώνεται) ως διαδικασία βίαιη και καταστροφική του κυρίαρχου κοινοτικού τυπου κοινωνικού δεσμού.

Πατριωτισμός και εθνικισμός : Διάκριση των εννοιών

Σε αυτή την πορεία ρηγμάτων στην παραδοσιακή πρόσδεση στον χώρο και στον χρόνο , στην βίωση της ‘’απουσίας’’ των παραδοσιακών (πρόσωπο με πρόσωπο)σχέσεων ευρίσκει την αφετηρία του η νεωτερική ιδεολογία του εθνικισμού: Αρχικά ο Πατριωτισμός αναφερόταν σε κοινωνικές ομάδες όπου κυριαρχούσε η προσωπική οικειότητα και η άμεση επικοινωνία, υποδήλωνε ως όρος την βασική πίστη κάποιου σε φυσικά κοινά χαρακτηριστικά’’ σε αρχικούς συνδέσμους, στην πατρική του γη, μια θεμελιώδη ανθρώπινη προτίμηση για το οικείο Ήταν ο Πατριωτισμός της τοπικής ,συντεχνιακής ή θρησκευτικής κοινότητας. Όμως ο νεωτερικός ‘’άδειος ‘’χώρος και χρόνος δεν επιτρέπει πια αυτόν τον αρχικό(τοπικό) πατριωτισμό. Η σημασία της ’’Πατρίδας’’ επεκτείνεται από τον αρχικό τόπο καταγωγής σε όλη την εδαφική περιοχή όπου το έθνος θεωρείται ότι ασκεί κυριαρχία. Ένα τέτοιο χώρο , όπου οι πρόσωπο με πρόσωπο σχέσεις δεν είναι πια δυνατές στην ολότητα τους, το άτομο μπορεί να τον αντιληφθεί δικό του μόνο με την αφαιρετική σκέψη. Ο Εθνικισμός γίνεται έτσι η ιδεολογία του ‘’αφαιρετικού’’ πατριωτισμού...

Διακρίσεις του εθνικισμούΗ ιδεολογία του εθνικισμού διακρίνεται στον πολιτικό εθνικισμού πού έχει την καταγωγή του στον Ρουσσώ και την σκέψη του Διαφωτισμού και τον πολιτιστικό εθνικισμό πού έχει τις ρίζες του στο οργανικό παράδειγμα του ρομαντισμού.

Ο πολιτικός εθνικισμός ,στηρίζεται στον οικουμενισμό του διαφωτισμού. Αναφέρεται στην συλλογικότητα του έθνους με κέντρο την πραγματοποίηση των δικαιωμάτων των ατόμων και την ανασύνθεση της κοινωνίας μέσω της '' γενικής θέλησης '' και του '' κοινωνικού συμβολαίου εξιδανικεύει την πρόοδο και τη προσπάθεια αναμόρφωσης της κοινωνίας και δεν θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο του έθνους. τη γλώσσα

Σε αντίθεση με τον πολιτικό εθνικισμό, ο πολιτιστικός εθνικισμός πού διαδίδεται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη αναζητά μια πιο ‘φυσική’’ αρχή για το έθνος από την τεχνητή σύμβαση του κοινωνικού συμβολαίου . Την φυσική αυτή αρχή την βρίσκει στην '' κοινότητα '' και την γλώσσα.

Στην πολιτιστική θεώρηση, η εθνοδόμηση δεν αποτελεί μια εθελοντική πολιτική διαδικασία ολοκλήρωσης αλλά ανάπτυξη ενός δεδομένου εθνικού πυρήνα, ενύπαρκτου σε κάθε άτομο-μέλος του έθνους. Βασικές ιδέες του πρότυπου του πολιτιστικού εθνικισμού αποτελούν: η συμπάθεια προς τον Μεσαίωνα, η αντίληψη της Ιστορίας σαν δύναμης όχι λιγότερο ισχυρής από τη φύση, η έννοια του κοινωνικού συμβολαίου, η θεώρηση της γλώσσας ως την πιο ζωτική δύναμη της λαϊκής συλλογικής συνείδησης .

Το χάσμα μεταξύ πολιτικου-πολιτιστικού εθνικισμού σε μια πρώτη μάτια, αγεφύρωτο. ξεθωριάζει σε μια κοντινότερη προσέγγιση.

Οι ιδέες του πολιτιστικού εθνικισμού διάνοιξαν τον δρόμο για την λατρεία της εθνικής ιδιαιτερότητας και τον εθνικιστικό μεσσιανισμό. όμως μπορούν να οδηγήσουν και σε μορφές οικουμενισμού ,πολύ περισσότερο πλουραλιστικές από ορισμένες στενόκαρδες ''δυτικοκεντρικές'' εκφάνσεις του ‘’ρασιοναλιστικού πολιτικου εθνικισμού

Πλάι στην διάκριση πολιτικού και πολιτισμικού εθνικισμού προστίθεται και μια δεύτερη ,χρονική διάκριση. Αφορά στον εθνικισμό του 19ου αιώνα και στην μετατροπή του, από φιλελεύθερο δημοκρατικό σε ολοκληρωτικό εθνικισμό

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα υπάρχει μια αίσθηση ''οικονομίας '' του χώρου στην Ευρώπη. Κυριαρχεί η ρασιοναλιστική ιδέα της αρμονίας, της προόδου, της σύνθεσης των εθνών σε μια νέα παγκόσμια ορθολογική κοινότητα. Μετά τα μέσα όμως του 19ου αιώνα αμφισβητείται η προοδευτική, αρμονική, συνθετική αντίληψη της εθνικής ενοποίησης

Ο ευρωπαϊκός χώρος γίνεται στενότερος , οι εθνικιστικές ιδεολογίες πολλαπλασιάζονται. Νέοι εθνικισμοί και άρα νέες εθνότητες αφυπνίζονται.

O Φιλελεύθερος –δημοκρατικός εθνικισμός του Mazzini στην αντίληψη του οποίου το έθνος μεσολαβεί στη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την ανθρωπότητα

ντικαθίσταται από το ρεύμα του ολοκληρωτικού εθνικισμού, πού διακηρύσσει την κυριαρχία του άλογου στοιχείου και του συναισθήματος, και τη προσδοκία της βίαιης ανατροπή της κατεστημένης τάξης πραγμάτων από έναν αρχηγό λυτρωτή, πού θα συνοψίζει τις αρετές της φυλής  προσοχη γιατι δεν υπαρχει επιστροφη

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

κομμούνα

http://redflyplanet.blogspot.com/                          Στην μνήμη της Κομμούνας


Θέλετε να δείτε τι είναι οι διαδικασίες για βάλιουμ; Πηγαίνετε σε ένα συντονιστικό συνελεύσεων ή σχημάτων εαακ. Ή και της ανταρσύα ακόμα, αλλά όχι συντονιστικό, γιατί δεν έχει εκλεγεί ακόμα κι έτσι κάθε συνιστώσα-οργάνωση έχει από έναν δικό της. Πάτε στις τοπικές συνελεύσεις, όπου ξεσπαθώνουν όλοι ελεύθερα και γίνεται ο κακός χαμός, γίνεται πανικός, εδώ δε θα περάσει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Δεν είναι ότι αυτοί έχουν την αποκλειστικότητα σε τέτοιου είδους διαδικασίες. Αυτά συμβαίνουν κι αλλού. Αλλά οι δικές τους είναι ανοιχτές για το κοινό, ενώ οι υπόλοιπες είναι πριβέ και θέλουν ειδική πρόσκληση.

Θέλετε να δείτε τι είναι η εργατική δημοκρατία; Δεν υπάρχει ούτε σε μικρογραφία, σε μετωπικά σχήματα κι οργανώσεις. Θέλετε να δείτε τι είναι κομματική γραφειοκρατία; Τι να πρωτοδεί κανείς σε αυτή την περίπτωση. Θέλετε να δείτε τι είναι η λαϊκή εξουσία; Είναι ζήτημα. Ούτε εγώ έχω καταλάβει πλήρως. Ίδωμεν. Θέλετε να δείτε τι είναι ντεμέκ εξέγερση; Κάντε μια βόλτα από το κέντρο της πόλης σας κι αγανακτήστε.
Αλλά αν θέλετε να δείτε τι είναι δικτατορία του προλεταριάτου, κοιτάξτε την παρισινή κομμούνα.

Κι αν θέλετε να καταλάβετε τι είναι τα διαλεκτικά ζιγκ-ζαγκ κι οι αντιφάσεις μιας επανάστασης, ενός ζωντανού κινήματος που κινείται κι αναπτύσσεται, δείτε πάλι την παρισινή κομμούνα. Και το κλασικό κομμάτι από τον πρόλογο του ένγκελς για την επανάσταση που σκοντάφτει, πέφτει και ξανασηκώνεται, ρίχνει κάτω τον αντίπαλό της και τον αφήνει να σηκωθεί για να τον ξαναρίξει. Περίπου όπως έκανε η ρώσικη επανάσταση. Με τη διαφορά ότι το τέλος της δικής της ιστορίας –και της ιστορίας γενικώς- δεν ήταν αίσιο. Δεν είχε χάπι εντ. Έπεσε, ή μάλλον την έριξαν, δηλαδή την κατέρρευσαν, ή τέλος πάντων ανατράπηκε, πάνω που είχε ορθοποδήσει και πατούσε γερά στα πόδια της.



Αλλά αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούμε να κριτικάρουμε την κομμούνα, είναι ότι
δεν πήρε την εξουσία που είχε στα χέρια της, για να την χρησιμοποιήσει βίαια κι αποφασιστικά εναντίον των αντιπάλων της. Δεν άγγιξε την ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν απαλλοτρίωσε την κεντρική τράπεζα, κι άφησε τους αστούς να καταφύγουν στις βερσαλλίες, κάτι σαν εξορία πολυτελείας, για να ξαναφτιάξουν το στρατό τους και να ανασυγκροτηθούν. Έπαιξε κάτι σαν φερ πλέι τη στιγμή που οι βερσαγέζοι ξεπουλούσαν στους πρώσους την εθνική κυριαρχία της χώρας για να διαφυλάξουν την ταξική τους. Στην ταξική πάλη δεν υπάρχει ευ αγωνίζεσθαι. Κι αν υπάρχει, τότε σπανίως αναγνωρίζεται κι επιβραβεύεται. Όπως έλεγε κι ο άρης βελουχιώτης για τα λάθη και τις ακρότητες του αντάρτικου, αν κερδίσουμε όλα αυτά θα ξεχαστούν. Αλλά αν χάσουμε δε θα μας τα συχωρέσει κανείς.
Στον αντίποδα, αν υπάρχει κάτι για το οποίο κατηγορούν συχνά τη σοβιετία, σε εντελώς αντίθετο πνεύμα απ’ ό,τι στον πρόλογο του ένγκελς, είναι ότι χρησιμοποίησε υπέρμετρη βία, καταχράστηκε τη δύναμή της, για να εξολοθρεύσει τους αντιπάλους της. Κι όταν τελείωσε με αυτούς, στράφηκε στο εσωτερικό κι άρχισε τις εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων. Αλλά ο ταξικός εχθρός
κρύπτεσθαι φιλεί πίσω από τη μάσκα της ορθοδοξίας. Εισχώρησε στο κόμμα με την προβιά του κομμουνιστή και το χτύπησε από μέσα. Οι εκκαθαρίσεις έκαψαν τα ξερά μαζί με πολλά χλωρά. Σκότωσαν σαν αντιβίωση τα υγιή κύτταρα μαζί με τον ιό και στο τέλος δεν είχε μείνει κανένα αντίσωμα για να προβάλλει αντίσταση στη λαίλαπα της περεστρόικα.

Ο άρης βελουχιώτης είχε δίκιο. Πολλοί σoφοι σκέφτονται απαξιωτικά για τη σοβιετία, κυρίως γιατί δε μπορούν να της συγχωρέσουν ότι έχασε και πρόδωσε τις ελπίδες τους. Κι η απελπισία τους τούς οδηγεί να υιοθετούν ενίοτε τα ερμηνευτικά σχήματα των αστών για τη σοβιετία. Οι οποίοι με την σειρά τους δε μπορούσαν εξ αρχής να της συγχωρήσουν ότι τους νίκησε.


Το βασικό πλεονέκτημα της κομμούνας ήταν ότι έχασε όσο ήταν νέα, πριν προλάβει να φθαρεί και να χαλάσει την υστεροφημία της. Κι αυτό την καθαγιάζει και μετατρέπει αυτομάτως σχεδόν σε πλεονεκτήματα όλα τα βασικά της χαρακτηριστικά, ακόμα κι αυτά που την οδήγησαν στην ήττα.


Η κομμούνα έχει «ηθικό πλεονέκτημα» γιατί ήταν πολυσυλλεκτική, σε αντίθεση με τον σοβιετικό μονοκομματισμό, για τον οποίο πολύ λίγοι θυμούνται ότι επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων κι όχι από θέση αρχής. Είναι σε πλεονεκτική θέση γιατί δεν εξαπλώθηκε και δεν έμπλεξε με την αγροτιά και την αντιδραστική ύπαιθρο, που έμεινε στο σύνολό της φιλομοναρχική. Ενώ οι μπολσεβίκοι υποχρεώθηκαν εξ αρχής σε επώδυνους προγραμματικούς συμβιβασμούς για να πάρουν με το μέρος τους την αγροτιά, και τους βρήκαν μπροστά τους τα αμέσως επόμενα χρόνια, κατά την περίοδο της νεπ και της κολεκτιβοποίησης.

Η κομμούνα έχει "υπεροχή" σε τελική ανάλυση γιατί η πρωτοπορία της ήταν κατά βάση αναρχική, προυντονικοί και μπλανκιστές, ενώ οι μαρξιστές ήταν μια μικρή μειοψηφία, οργανωμένη στο κόμμα των δικαίων, που είχαν δίκιο βουνό, αλλά πού να το βρουν.

Ελάχιστοι σημειώνουν την επισήμανση του λένιν –από το κείμενό του στη μνήμη της κομμούνας- ότι η κομμούνα έχασε γιατί δεν είχε στρατηγική και πολιτική καθοδήγηση, αυτό ακριβώς δηλ που είχε ο οκτώβρης με τους μπολσεβίκους.

Οι αναρχικές δοξασίες, ο συνωμοτισμός του μπλανκί, ο φεντεραλισμός του προυντόν, δεν ακύρωσαν στο παραμικρό τον ηρωισμό της κομμούνας, αλλά περιόρισαν τον ορίζοντα και τις προοπτικές της. Οι μπολσεβίκοι αντιθέτως δεν παρέκαμψαν το κομβικό ζήτημα του κράτους. Το πήραν στα χέρια τους, τσακίζοντας το αστικό, και τάχθηκαν υπέρ του συγκεντρωτισμού –σε αντίθεση με την ιδέα της ομοσπονδίας.


Αυτή η λογική έρχεται στις τελικές της συνέπειες στο έργο της έλλης παππά για την κομμούνα, την οποία θεωρεί επανάσταση που ανήκει στον δυτικό κόσμο και τον 21ο αιώνα, σε αντίθεση με τις επαναστάσεις στην ανατολική ευρώπη, που τις συνδέει ακόμα και με τον μυστικισμό και το συνωμοτικό πνεύμα του νετσάγεφ! Το γνωστό μοτίβο για τη ρωσία που δεν έγινε ποτέ κομμουνιστική, αλλά αντιθέτως εκρώσισε και μόλυνε τον κομμουνισμό, για να επιβληθεί ως παγκόσμια ορθοδοξία σε όλα τα κκ.


Πρόκειται στην ουσία για την τάση να αναζητάμε στο παρελθόν ένα ιδανικό για να μπορέσουμε να στηριχτούμε πάνω του και να ατενίσουμε τους ορίζοντες του μέλλοντος με αισιοδοξία. Κι αφού αυτό που ζήσαμε στην χώρα των σοβιέτ χρεοκόπησε, γυρνάμε ακόμα πιο πίσω, ψάχνουμε πιο βαθιά στο παρελθόν, για να βρούμε την χαμένη επαναστατική αθωότητά μας.


Μια γενική τάση ενός κομματιού της αριστεράς που θέλει να ξεφορτωθεί τα συντρίμμια της πτώσης, να αποτινάξει από πάνω της τις ευθύνες και τις σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν, πετώντας το μωρό μαζί τα απόνερα. Επιστρέφει ολοταχώς στον 19ο αιώνα, την κομμούνα, τον ουτοπικό σοσιαλισμό, τα ζητήματα που έλυσε η πρώτη διεθνής. Σε τελική ανάλυση στην αναρχία, που επίσης σε τελευταία ανάλυση δεν υπερβαίνει τον αστικό ορίζοντα, όπως δεν τον υπερέβαινε ο φεντεραλισμός του προυντόν, με την κεντρική τράπεζα (αυτή που ουδέποτε απαλλοτρίωσαν οι ηρωικοί κομμουνάροι).


Η πραγματική εμβέλεια της κομμούνας ήταν ότι για πρώτη φορά η εργατική τάξη φάνηκε με αυτόνομο ρόλο στο ιστορικό προσκήνιο, σε αντίθεση με το προλεταριάτο των επαναστάσεων του 1848, των οποίων ήταν κινητήρια δύναμη, αλλά κάτω από τη σημαία και τα αιτήματα της ανερχόμενης τότε αστικής τάξης ενάντια στον παλιό κόσμο που πέθαινε. Εγκαινίασε μια εποχή που κορυφώθηκε τον 20ό αιώνα, τον αιώνα των επαναστάσεων, με προεξάρχουσα την οκτωβριανή. Κι απ’ αυτή την άποψη η εξέταση της κομμούνας είναι άρρηκτα δεμένη με την τύχη των ιδεών που έφερε στο προσκήνιο κατά των εικοστό αιώνα. Σε επόμενο επεισόδιο θα δούμε πώς ακριβώς έκανε αυτή τη σύνδεση ο σοβιετικός κυριούλης σε μια εκδήλωση στο στέκι του ναρ στη θεολογική.


Αλλά πριν απ’ αυτό ένας σύντομος επίλογος με τα εξής δύο σημεία.

Τη στάση του μαρξ απέναντι στην κομμούνα, την οποία θεωρούσε πρόωρο ξέσπασμα, χωρίς πολλές ελπίδες επιτυχίας –εξ ου κι έφοδος στον ουρανό- αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ταχθεί με θαυμασμό υπέρ της, μετά το ξέσπασμα των κομμουνάρων και να τη στηρίξει ολόψυχα.
Και δεύτερο την ιδεολογική ενίσχυση κι επικράτηση του μαρξισμού έναντι των άλλων ιδεολογικών ρευμάτων της εποχής, πάνω στην πείρα και τα διδάγματα της ήττας της κομμούνας (εξάλλου κι από τις ήττες μπορεί κανείς να κερδίσει πράγματα).

Αμφότερα προς μίμηση και παραδειγματισμό.

καπέλο και καπέλωμα

http://e-globbing.blogspot.com                                                                                Τα καπέλα και το καπέλωμα

Του Βασίλη  Ραφαηλίδη     (8-1-84)
Αναδημοσίευση από το κοκκινο καραβι                   
Διαλέγεις και παίρνεις ... το καπέλο που θα φορέσεις
μικρό κάλυμμα, μικρό σκέπασμα. Το καπέλο Η λέξη “καπέλο” είναι ιταλική και σημαίνει χρησιμεύει στο να καλύπτουμε το κεφάλι μας ώστε να το προφυλάγουμε από το κρύο, από την ζέστη και από τις … κουτσουλιές των πουλιών. Χρησιμεύει, επίσης, στις μεν γυναίκες στην σταθεροποίηση της κόμμωσης και την προφύλαξη τους από την καταστροφική επενέργεια του ανέμου, στους δε άντρες στο να το βγάζουν μπροστά στις γυναίκες και σε άλλα αξιοσέβαστα πρόσωπα.

Έτσι κι αλλιώς, άλλωστε, το βγάλσιμο του καπέλου για λόγους ευγένειας είναι πράξη συμβολική που δηλώνει ταπείνωση και υποταγή. Όταν βγάζω το καπέλο μπροστά σε έναν άλλο είναι σα να αρχίζω να ξεντύνομαι, αφού και στο σπίτι το ξέντυμα από το κάλυμμα του κεφαλιού θα αρχίσει. Όμως, “ξεντύνω το κεφάλι μου” στην συμβολική γλώσσα σημαίνει “το εκθέτω σε κινδύνους”. Συνεπώς, όταν βγάζω το καπέλο μου μπροστά σε έναν άλλο δείχνω αφενός τις  φιλειρηνικές  μου διαθέσεις, αφού δεν του εμφανίζομαι προφυλαγμένος, και αφετέρου, σε ένα παραπέρα στάδιο φιλειρηνικότητας μέχρι παραδόσεως άνευ όρων, του λέω πως είμαι στην διάθεσή του για οτιδήποτε.

Λοιπόν, όταν βγάζω το καπέλο μου την ώρα της κοινωνικής μάχης είναι σα να βγάζω το κράνος μου την ώρα της στρατιωτικής μάχης. Και στις δύο περιπτώσεις είμαι εκτεθειμένος στα πυρά του εχθρού, συμβολικά στην πρώτη περίπτωση, πραγματικά στην δεύτερη. Βέβαια, ο εχθρός θα με προτιμούσε ακαπέλωτο, μιας και το κεφάλι είναι ένας εμφανής και πολύ ευαίσθητος στόχος. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα το καπέλο μας ούτε, βέβαια, το κράνος σε ώρα μάχης.

Σε αυτό το σημείο γεννιέται μια απορία: Δεδομένης της κοινωνικής χρησιμότητας του καπέλου, συμβολικής και πραγματικής, πως γίνεται να φοβόμαστε τόσο το καπέλωμα; Σύμφωνα με αυτά που είπαμε, εκείνος που μας φοράει ένα καπέλο το κάνει γιατί του καίγεται η καρδία να μας βλέπει απροστάτευτους.  Πράγματι, αυτός που μας καπελώνει μας προστατεύει, αλλά από το ίδιο μας το μυαλό, όσο τέλος πάντων υπάρχει κάτω από το καπέλο. Αλλά όλοι ξέρουμε πως κάτω από το καπέλο συνήθως υπάρχουν τρίχες.

Καπέλο διπλής προστασίας
Το καπέλο είναι ένα πράγμα και ταυτόχρονα ένα σύμβολο προστασίας από εξωτερικούς κινδύνους. Όμως βάζοντας φράγμα καπελικό σε αυτούς τους κινδύνους βάζω ταυτόχρονα φράγμα και σε όλα τα μηνύματα που έρχονται από τον γύρω κόσμο. Ένα καπέλο χωμένο μέχρι τα αφτιά είναι φανερό πως δυσκολεύει την ακοή, και ένας γείσος  κατεβασμένος μέχρι τα μάτια εμποδίζει την όραση  και λειτουργεί περίπου σαν παρωπίδα. Δεν είναι τυχαίο που στρατοί με σιδερένια πειθαρχεία σαν το χιτλερικό, είναι κουκουλωμένοι με βαθιά πηλίκια που σφίγγουν γερά το κεφάλι  και που ο κοφτός γείσος τους λειτουργεί περίπου σαν τη μάσκα του διαρρήκτη.  Το χιτλερικό πηλίκιο παρέχει διπλή προστασία μια υλική-πραγματική και μία πνευματική (συμβολική). Η υλική προφυλάσει από υπαρκτούς κινδύνους (αέρας, βροχή, χιόνι κλπ) και η πνευματική από ιδεολογικούς κινδύνους ( κομμουνισμός, μαρξισμός. Αμφισβήτηση κλπ). Ο χιτλερικός στρατός ήταν λοιπόν καπελωμένος.

Το ενεργητικό ρήμα καπελώνω  σημαίνει φοράω σε κάποιον άλλο   ένα  καπέλο   που ενδεχομένως   δεν το θέλει ή δεν του πάει. Το παθητικό ρήμα καπελώνομαι  σημαίνει αφήνομαι   να μου φορέσουν   ένα  καπέλο αδιαφορώντας    αν το έχω  ή όχι ανάγκη ή αν μου πάει  . Ανάμεσα στο ενεργητικό και το παθητικό   ρήμα   υπάρχει πραγματικό  χάσμα : το πρώτο ρήμα , το ενεργητικό ,  εξυπακούει  μια βία κι έναν βιασμό .  Κάποιος αποφασίζει να μου φορέσει καπέλο χωρίς  να με ρωτήσει αν το θέλω .Το δεύτερο  ρήμα,  το παθητικό, εξυπακούει   τη  συγκατάθεση απ΄ τη  μεριά του καπελωμένου  .  Δεν   μπορώ  να του φορέσω καπέλο αν  δεν κάτσει  να του το φορέσω.

Προσέξτε  τη διαφορετική χρήση των δύο  ρημάτων ,  του ενεργητικού και του παθητικού στην τρέχουσα καθημερινή  γλώσσα :  Λέμε   “  κάποιοι καπελώνουν   τις  τιμές  των  εμπορευμάτων  “  και   εννοούμαι   πως κάποιοι αυξάνουν  αυθαίρετα   τις  τιμές  χωρίς τη  συγκατάθεσή   μας . Λέμε επίσης : “Το   Α   κόμμα  μας καπελώνει” και εννοούμε την  προσπάθεια που  κάνει  αυτό το  κόμμα να   μας  επιβάλλει ,   θέλουμε   δε  θέλουμε , τις ιδέες  του.  Όμως,  στην παραπάνω  έκφραση  γίνεται  μια  δόλια  και πονηρή  χρήση του ενεργητικού  ρήματος  ενώ το σωστό  θα  ήταν η παθητική χρήση  του ίδιου  ρήματος. Δεν νομιμοποιούμαι λογικά και κυρίως  ηθικά να  πω  “ το  Α  κόμμα με καπελώνει” , τη στιγμή  που  η καθημερινή  πραχτική  κάνει  φανερό  πως η  σωστή  έκφραση  είναι   “καπελωνόμαστε   απ΄ το Α κόμμα”.  Σχολαστικές  λεπτομέρειες  θα πείτε . Κοιτάξτε  όμως και θα δείτε  τι σημαίνουν αυτές οι λεπτομέριες.

Μερικοί προτιμούν αντί καπελώματος, το καπέλο - καναπέ
Το “καπελωνόμαστε”   είναι ρήμα  παθητικό . Αυτό  σημαίνει  πως  εγώ αφήνομαι  να καπελωθώ, κάθομαι  να με καπελώσουν, συνεπώς το ήθελα το καπέλο που μου φόρεσαν. Αυτά που έπαθα τα   ήθελα  και   τάπαθα  . Όμως  αν πω “ με ή μας  καπελώνει”  ( το   ρήμα εδώ   είναι  ενεργητικό) αυτόματα   απεκδύομαι    της   ευθύνης και  την  μεταθέτω  ολόκληρη  στους  άλλους    που  ενεργούν   ερήμην-μου,   που με  βιάζουν, που με  βάζουν  κάτω  και μου φορούν    ένα καπέλο μέχρι  τα  μάτια  μου.

Είναι φανερό  πως  καμιά  άποψη  και καμιά  ιδεολογία  δεν μπορεί να περάσει  στους άλλους  με  την  βία .  Με  την  βία  μπορούν να με υποχρεώσουν να λέω άλλα  απ΄αυτά  που έχω  στο  νου-μου,  όχι  όμως  να  αποδεχτώ  ενσυνείδητα  αυτά  που  θα ήθελαν  να αποδεχτώ.
Συνεπώς , η  δόλια μετάθεση  απ΄ το  παθητικό ρήμα   (που  μας  “προσβάλει”  )  στο ενεργητικό( που μας  κάνει θύματα)  πρέπει  να   σημαίνει   κάτι  πάρα πολύ  σοβαρό: Προτιμούμε  να  είμαστε θύματα παρά  πρόβατα ,  τη στιγμή  που δεν είμαστε παρά πρόβατα που παριστάνουν τα  θύματα.

Τι  σημαίνει  αυτή η  ψευδής   ηρωοποίηση   του προβάτου;  Σημαίνει πως  δεν είμαστε  αρκούντως αυτάρκεις ηθικά, ψυχολογικά  και πνευματικά  ώστε να  διαλέγουμε  μόνοι μας το καπέλο  και να το  φοράμε  όταν  και όποτε νομίζουμε.  Βέβαια  μπορούμε και να μην φορέσουμε  καθόλου καπέλο. Δικαίωμά μας. Όμως ,  όπως  είπαμε ήδη , το καπέλο στη συμβολική του μετωνυμία δηλώνει  ξέκωμα   απ΄ τον  γύρω  κόσμο και  συνεπώς  απ΄ τις επιρροές του.  Αλλά   ένας  άνθρωπος  ξεκωμένος  απ΄   τις  επιρροές  έχει  περισσότερη σχέση  με ένα πρόβατο παρά  με  τον άνθρωπο . Ο  εξανθρωπισμός  είναι  ένα  πολιτιστικό  και   συνεπώς   κοινωνικό   προτσές   .  Ξέκωμα,    λοιπόν,   απ΄ τις  επιρροές  σημαίνει  ζωοποίηση.

Πρόβατο με καπέλο. Μάλλον του το φόρεσε κάποιος ...
Να,   λοιπόν  ποιοι  φοβούνται  το καπέλο :   Οι  προβατάνθρωποι ,  οι ανίκανοι  να  σκεφτούν με  το  δικό  τους  μυαλό και  να  κάνουν τις  επιλογές   τους , αυτοί  που  έχουν ωστόσο   εκείνο  το  εντελώς  στοιχειώδες  μυαλουδάκι  που   τους  επιτρέπει  να  καταλάβουν  πως  όσο   πιο  μικρό  είναι  το κεφάλι  τόσο  ευκολότερα  του περνάς  το  καπέλο.

Το  καπέλο,  λοιπόν  ,   το  φοβούνται   οι  κουτοί , οι ανίκανοι, οι αγράμματοι , οι καθ΄οιονδήποτε  τρόπο  ελλειμματικοί.   Δηλαδή  όλοι  όσοι  ξέρουν  πως  ο οποιοσδήποτε   θα   μπορούσε να  τους  περάσει   μέχρι   τ΄ αυτιά   το  οποιοδήποτε   καπέλο, που  δεν  είναι  κατ΄ ανάγκη  πολιτικό.  Υπάρχουν  καπέλα   πολύ  πιο  “σικ” ,  όπως   αυτό   που  μπορεί  να  σου  φορέσει  ο  μπαμπάς,  ο  παπάς ,  ο  προϊστάμενος.  Με  πόση  ευκολία  φορούν  οι  άνθρωποι  αυτά  τα  καπελάκια ,  δε  λέγεται.   Συχνά τα  φορούν το  ένα πάνω  στ΄ άλλο:  Ο  παπάς  προσθέτει  το  καπέλο  του  πάνω  σ΄ αυτό  του  μπαμπά ,  ο  προϊστάμενος  πάνω  σ΄   εκείνα  του  μπαμπά  και  του  παπά,   και  πάει  λέγοντας   μέχρι  να  δημιουργηθεί  μια  καπελαδούρα   σαν   τον πύργο    του  Άϊφελ .  Άλλωστε  ,  ένα πολιτικό  καπέλο  φορεμένο  πάνω  απ΄ όλα   τα΄ άλλα  χάνει   το  πολιτικό  του νόημα.

Η  σωστή   ενέργεια   είναι  να  πετάξεις  όλα  τ΄  άλλα   καπελάκια και  να  φορέσεις  με  χάρη   και  κομψότητα   το  πολιτικό ,   που  θα  το  διαλέξεις   αυτόβουλα  και  με  πλήρη  συνείδηση   πως  κάνεις  μια  πράξη   με  τεράστια  κοινωνική   σημασία.  Αν ,  λοιπόν   είναι  να  φορέσεις   πολιτικό   καπέλο   διάλεξε  προσεχτικά  το  είδος.  Μη  προτιμήσεις  το  καβουράκι   γιατί  το  ξεφτίλισαν  οι αστοί .  Προτίμησε   την   τραγιάσκα . Αυτή,  τουλάχιστον ,   έχει  πίσω  της  μια  ένδοξη  ιστορία.
Τραγιάσκα - απαραίτητο αξεσουάρ των λαϊκών στρωμάτων