http://vasiliskos2.blogspot.com Πατριωτισμός είναι η αγάπη για τη πατρίδα. Ο πατριωτισμός έχει γράψει τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας.
Εθνικισμός είναι το κακό αδέλφι του πατριωτισμού. Είναι η αγάπη για μια πατρίδα που είναι «ανώτερη» από τις υπόλοιπες πατρίδες. Ο εθνικισμός έχει γράψει εθνικές και παγκόσμιες τραγωδίες.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σφάλμα από το αφήνουμε να εννοηθεί πως όποιος είναι πατριώτης είναι και εθνικιστής και το αντίθετο. Πως όποιος δεν είναι εθνικιστής δεν είναι πατριώτης. Οπως είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει σήμερα με την αριστερά μέσα στη γενικότερη απραξία της επιμένει να βάζει προτεραιότητες τι πρέπει να ειναι πρώτα κανείς πατριώτης ή αριστερός. Εκείνοι που πολέμησαν τότε ηρωικά, όποιας ιδεολογίας και να ήταν, δεν έβαλαν ποτέ δεύτερη τη πατρίδα. Εκείνοι που την έβαλαν σε δεύτερο πλάνο ήταν και οι υπαίτιοι του εθνικού σπαραγμού.
Οι έλληνες βρεθήκαμε στο β΄παγκόσμιο πόλεμο αντιμέτωποι με την εγκληματική επέλαση του άξονα. Και ο πατριωτισμός μας ήταν αυτός που αντιστάθηκε στην σκλαβιά που μας επέβαλε η βαρβαρότητα.
Η εθνική αντίσταση δεν έγινε φυσικά από έλληνες συνεργάτες των κατακτητών, έγινε από ελεύθερους και περήφανους έλληνες πατριώτες που αρνήθηκαν να γίνουν σκλάβοι και που έδωσαν τη ζωή τους για τη τιμή της πατρίδας τους.
Το πρόβλημα είναι πως κοντά στους ήρωες πάντα υπάρχουν οι προδότες. Η εθνική προδοσία που οδήγησε στον εμφύλιο σπαραγμό άνοιξε μια σκοτεινή πόρτα στην ιστορία της Ελλάδας που δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που συνέβαινε. Ο εθνικός διχασμός έχει καταντήσει εθνικό σπορ...
Επί πλέον, εφόσον τη τύχη της μελλοντικής Ελλάδας πήραν στα χέρια τους δοσίλογοι και πρώην συνεργάτες των κατακτητών, όπως επίσης και άλλοι ψευτο πατριώτες μωρόδοξοι υποτακτικοί στις ξενόφερτες εντολές , οι οποίοι το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν οι εθνικές εκκαθαρίσεις κάθε ελεύθερης φωνής, ήταν λογικό ο έλληνας να χάσει ακόμα και τις έννοιες των λέξεων.
Γενιές ολόκληρες γαλουχήθηκαν με ασύστολα ψέματα. Μια ιστορία παραποιημένη, φτιαγμένη στα μέτρα ξεπουλημένων πολιτικών. Οι δοσίλογοι της κατοχής μετέτρεψαν τους έλληνες κατ΄εικόνα και ομοίωση.
Η πλειοψηφία των ελλήνων αποδέχτηκε πως πατριώτης είναι όποιος κυνηγάει τα κουμούνια , εκείνα που έκαναν τις πηγάδες και τα κονσερβοκούτια. Θεωρούσε δε πατριώτες τα τσιράκια του παλατιού, των άγγλων, μετά των αμερικάνων, μετά των ευρωπαίων. Και να δεχτώ γαμώτο μου πως κάποιος είναι αντικομουνιστής, γιατί αισθάνεται πως ο κουμουνισμός απειλεί τη πατρίδα του, δικαίωμά του, αλλά πως στο διάολο φτάνει στο άλλο άκρο να νομίζει πως είναι πατριώτες οι δοσίλογοι και οι ξεπουλημένοι?
Ξεχνώντας λοιπόν την αληθινή έννοια της λέξης ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ο πολιτισμός της πνευματικής εξαθλίωσης, της μισαλλοδοξίας, του ξεπουλήματος, της αδιαφορίας για τη πρόοδο, την ανάπτυξη, ο πολιτισμός της μίζας και της ρεμούλας δεν ένοιωθε ίχνος ντροπής για τη κατάντια, και επιδείκνυε τους ανύπαρκτους στην ουσία όρχεις του σίγουρος πως την είχε βολέψει. Οι ξένοι όμως έβλεπαν πολύ καλά τι συνέβαινε γιατί ο κάθε αφέντης γνωρίζει πολύ καλά τις αδυναμίες και τις ανάγκες των δούλων του.
Ο ελληνικός λαός λοιπόν χωρίς ενοχές δεν θεωρούσε προδοτικό να ψηφίζει κυβερνήσεις που έφερναν όλο και πιο κοντά στη τελική εξαθλίωση τη πατρίδα. Αρκεί να ήταν καλά το άτομό μας.
Αυτός ο ελληναράς που έχτιζε τα αυθαίρετά του μέσα στα καμένα δάση, που δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί ερήμωσαν τα χωριά του, που έγλυφε το κάθε λαμόγιο πολιτικό για να του κάνει τις χάρες, που κορόιδευε και έκλεβε τους τουρίστες που ερχόντουσαν να θαυμάσουν τη χώρα του, που δεν ανέβαινε ούτε για περιέργεια στην Ακρόπολη, που γέμιζε με σκατά και προφυλακτικά τις παραλίες, που αδιαφορούσε για τα βιβλία, τις τέχνες, το πολιτισμό γενικότερα, που έριχνε τις λάσπες με το κωλο αμάξι του στο πεζό κι έκανε χαβαλέ, αυτός ο έλληνας που συνεργάστηκε ή υπέμεινε σιωπηλά κλοπές και εγκλήματα μπροστά στα μάτια του, και αυτός ο έλληνας που με ελαφριά τη καρδιά κοιμόταν το βράδυ πάνω σε μια χώρα γεμάτη από τάφους συμπατριωτών του, που κοίταζε μόνιμα τη πατρίδα του όπως κοιτάει ο προικοθήρας τη χαζούλα που θέλει να της φάει τη προίκα...
Αυτός ο έλληνας νόμιζε πως είναι πατριώτης. Έλεγε ένα για την Ελλάδα και τα έπαιρνε όλα αμπάριζα μπερδεύοντας την ιερή αγάπη με την άρρωστη καψούρα.
Και τώρα που χρειαζόμαστε στ΄αλήθεια πατριώτες πως θα ξεδιαλύνουμε μέσα μας τι είναι να αγαπάς στ΄αλήθεια τη πατρίδα? Να την αγαπάς χωρίς όρους αν είναι ανώτερη ή κατώτερη ή αν εξυπηρετεί τα συμφέροντά σου. Πως θα ξεχωρίσουμε ποιοι στ΄αλήθεια θα είναι οι αυριανοί ήρωες και ποιοι οι εφιάλτες?
Ένας πατριωτισμός που έχει χάσει τα ανθρώπινα ιδανικά του, που έχει ξεχάσει πως ύψιστο αγαθό είναι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο κακό του αδέλφι. Λαός που μεγαλουργεί είναι εκείνος που δεν εργάζεται για να αποδείξει αν είναι ανώτερος ή όχι, εργάζεται για τη πρόοδο και την ευημερία του συνόλου και νοιώθει δυνατός και αυτοκυρίαρχος ανάμεσα στους υπόλοιπους λαούς του κόσμου. Απαιτεί δε από αυτούς να τον σέβονται και ανταποδίδει τον ίδιο σεβασμό κι εκείνος. Όταν δεν τον σέβονται αγριεύει και αποδεικνύει πως ξέρει να παλεύει για την ελευθερία του.
Ένας λαός που έζησε με αναξιοπρέπεια , σαν ραγιάς, έχει χάσει τον ηρωισμό του και είναι γεμάτος φοβίες, ανασφάλειες και κόμπλεξ. Κι επειδή θέλει πολύ δύναμη, πολύ θάρρος να παραδεχτείς το πόσο μαλάκας ήσουν και να χτίσεις από την αρχή τον νέο σου αλλιώτικο εαυτό, είναι πολύ πιο εύκολο να προτείνεις πάλι τους ανύπαρκτους όρχεις μήπως κοροϊδέψεις κανένα χαζό πως έχεις. Πάντα ήταν πιο απλό να είναι κανείς τραμπούκος παρά ήρωας....
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή χρειάζεται να πιάσει το νήμα από την αρχή. Από εκεί που της το άρπαξαν βίαια μέσα από τα χέρια της. Να βρει τη στιγμή που ένοιωθε περήφανη για ένα ακόμα έπος που είχε φέρει εις πέρας με λεβεντιά, πριν τη σύρουν στα βρώμικα παιχνίδια τους οι εφιάλτες.
Ο έλληνας πρέπει να αναρωτηθεί μέσα του βαθιά αν τελικά αγαπάει τη πατρίδα του πιο πολύ κι από τη ζωή του. Αν μπορεί να βρει το θάρρος να καθαρίσει πρώτα τους στάβλους του Αυγεία. Κι αν το καταφέρει αν έχει τα κότσια να δουλέψει σκληρά, να περάσει δύσκολες μέρες αλλά παλεύοντας για την ελευθερία του, κι αν αυτό μπορεί να το κάνει με εθνική ομοψυχία διώχνοντας μια για πάντα μακριά εκείνους που συνεχίζουν να σπέρνουν το μίσος και το διχασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου