Σελίδες

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Οι αδιάφοροι Του Αντόνιο Γκράμσι αναδημοσιευση απο την ΕΠΟΧΗ



Του
Αντόνιο Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα  σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».
11 Φεβρουαρίου 1917

Mετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ Τίποτα δεν συνδέει εμάς με εκείνους. Και ταυτόχρονα μας συνδέουν όλα.

 
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς.
Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη.
Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου.
Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα.
Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Τζον Νταν (1624)

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι έκανε διάσημο αυτό το απόσπασμα από έργο του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου Τζον Νταν, τοποθετώντας το στην αρχή του βιβλίου του «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα». Το οποίο βιβλίο, αν και αναφέρεται στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και κυκλοφόρησε μετά το τέλος του, άσκησε βαθύτατη επίδραση στην αμερικανική κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στην πνευματική της ελίτ, που φλέρταρε με την ιδέα να τηρήσει απόλυτη ουδετερότητα απέναντι στη ναζιστική λαίλαπα στην Ευρώπη.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ η ιστορία πάλι επαναλαμβάνεται. Κι είμαστε, μάλιστα, στη φάση που επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία. Ό,τι συμβαίνει εδώ και σχεδόν τρεις μήνες στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, ό,τι συγκλονίζει τις αραβικές κοινωνίες, με κορυφαία στιγμή την εξέγερση στη Λιβύη και τη στυγνή αντίδραση του καθεστώτος, το αντιλαμβανόμαστε ως κεραυνό εν αιθρία. Κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, είναι πιθανότατα λογικό να το αντιλαμβανόμαστε έτσι. Αλλά δεν δικαιούνται να δηλώνουν έκπληκτοι οι πολιτικοί ηγέτες ή οι χρυσοκάνθαροι των αγορών, οι οποίοι εδώ και μια δεκαετία ζουν τους μήνες και τα χρόνια του μέλιτος με το καθεστώς Καντάφι, επισφραγίζοντας με συμβόλαια πολλών δισεκατομμυρίων την προσέγγισή του. Το κωμικοτραγικό είναι ότι οι ηγεσίες της Δύσης επέλεξαν να αποκαταστήσουν πλήρως τις σχέσεις τους με τα αυταρχικά αραβικά καθεστώτα που για χρόνια περιελάμβαναν στις «μαύρες λίστες» τους, ακριβώς τη στιγμή που αυτά έχαναν και τα τελευταία ίχνη λαϊκών ερεισμάτων. Τι πιο συμβολικό, άλλωστε, από το γεγονός ότι ο «γραφικός» Καντάφι, του οποίου τα εκτός διπλωματικού πρωτοκόλλου βίτσια τηρούσαν με ευλάβεια οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συνεταίροι του (τσαντίρια στημένα στις αυλές προεδρικών μεγάρων, χαρέμια από νεαρές ένοπλες φρουρούς…), με γαλλικά μαχητικά βομβαρδίζει τους Λίβυους αντιπάλους του.

ΑΛΛΑ, για να επιστρέψουμε στον Τζον Νταν και το υπαρξιακό ερώτημα «για ποιον χτυπάει η καμπάνα», ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο μας ελαττώνουν εδώ -στην Αθήνα, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη- οι θάνατοι στην Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης και σε όλες τις πόλεις της Λιβύης, και του Μπαχρέιν, και της Τυνησίας. Πόσο μικραίνει την Ευρώπη, και την Αμερική ή την Ασία, το μακελειό σε βάρος των κοινωνιών που διψάνε για ψωμί κι ελευθερία, είδη σε ανεπάρκεια (έστω και σε διαφορετικές ποσοστώσεις) και στην Ανατολή αλλά και στη Δύση. Αν αντιληφθούμε τις εξελίξεις εδώ κι εκεί σαν τυχαία, παράλληλα περιστατικά, δεν πρόκειται ποτέ να αισθανθούμε αυτή τη βαθύτερη ώσμωση που φέρνουν στα απορημένα, αμήχανα, έκπληκτα μέλη της ανθρωπότητας ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός και οι επικίνδυνοι σπασμοί του.

ΕΧΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, σημασία
να θυμίσουμε την ακολουθία των γεγονότων που καταλήγουν στην έκρηξη των αραβικών κοινωνιών, έστω κι αν αυτά αποτελούν απλές αφορμές, σταγόνες που ξεχειλίζουν τα ποτήρια. Και την άκρη του νήματος πρέπει να την αναζητήσουμε στις ΗΠΑ, κάπου την άνοιξη του 2007, όταν η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων κλονίζει την ψευδαίσθηση οικονομικής ευημερίας. Χιλιάδες ανυποψίαστοι Αμερικανοί προειδοποιούνται με κατάσχεση των ενυπόθηκων ακινήτων τους, τα δανειακά χαρτοφυλάκια των τραπεζών γεμίζουν επισφαλή δάνεια και υποτιμημένα ακίνητα, στεγαστικές και εμπορικές τράπεζες καταρρέουν, ενώ άλλες, επενδυτικές, θησαυρίζουν γιατί στοιχημάτισαν εύστοχα στην κατάρρευση. Τα τοξικά τραπεζικά ομόλογα που καλύπτουν τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια των Αμερικανών έχουν πουληθεί σ’ όλο τον κόσμο. Κι ενώ η αμερικανική ηγεσία σπεύδει να σώσει με πακτωλούς κρατικού χρήματος τις τράπεζες, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, ζαλισμένες, ανακαλύπτουν ότι και οι δικές τους «καθωσπρέπει» τράπεζες έχουν γεμίσει τα χαρτοφυλάκιά τους με αμερικανικά τοξικά ομόλογα που «σκάνε» με κρότο. Και φυσικά, σπεύδουν να τις διασώσουν, πάντα με χρήμα των φορολογουμένων που εκτοξεύει το κρατικό χρέος σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Η ηθικολογική φλυαρία για τα άπληστα golden boys των τραπεζών στην αρχή και η «αποκάλυψη» της ελληνικής κρίσης λίγο αργότερα γίνονται τα ιδεώδη προσχήματα για την ταξική επιλογή των ευρωπαϊκών ηγεσιών: σώζουμε τις τράπεζες, έστω κι αν οι κοινωνίες πρέπει να στενάξουν. Στο μεταξύ, ουδείς παρακολουθεί ότι οι ίδιες οι διασωζόμενες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, μαζί με τα σκιώδη επενδυτικά κεφάλαια που δρουν χωρίς να γνωρίζουν σύνορα, αναζητούν εναλλακτικές λύσεις για να αναπληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης ακόμη και στους όρους επιβίωσης των ανθρώπων: στο ψωμί τους. Οι «καθωσπρέπει» τράπεζες κάνουν το κουμάντο τους στοιχηματίζοντας στο χρηματιστήριο των τροφίμων με κάθε αφορμή.
Τη μια είναι οι πλημμύρες στην Αυστραλία, την άλλη οι μουσώνες στην Ασία, την τρίτη φορά οι πυρκαγιές στη Ρωσία. Κάθε τι φυσικό ή αφύσικο συμβαίνει στον πλανήτη γίνεται πρόσχημα για κερδοσκοπία πάνω στα συμβόλαια τροφίμων, των οποίων οι τιμές εκτοξεύονται, φέρνοντας σε απόγνωση τις κοινωνίες που εξαρτούν την επιβίωσή τους από τα στοχειώδη: από το στάρι, το καλαμπόκι, το ρύζι, τη σόγια. Αυτή η έκρηξη τιμών ήταν η θρυαλλίδα που προκάλεσε τις αλλεπάλληλες εκρήξεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αυτή ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά που σιγόκαιγε για δεκαετίες.

ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ ΟΨΕΩΣ, λοιπόν, τίποτε δεν φαίνεται να συνδέει τον φιλήσυχο Αμερικανό προτεστάντη που η τράπεζα τού πήρε το σπίτι και η επιχείρηση τον έδιωξε από τη δουλειά με τον ανήσυχο Αιγύπτιο μουσουλμάνο που αντιλήφθηκε ότι δεν θα μπορεί πια ούτε το ψωμί να εξασφαλίσει για τα παιδιά του. Τίποτα δεν συνδέει τον Έλληνα εργαζόμενο που έχει εξελιχθεί σε «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, λοιδορούμενος ως τεμπέλης, αντιπαραγωγικός, άπληστος τρόφιμος του ευρωπαϊκού Πρυτανείου με τον Λίβυο πολίτη που βλέπει την «επαναστατική» ηγεσία της χώρας του να μετατρέπει την οικονομία της σε οικογενειακή μπίζνα με όλους τους αστέρες του δυτικού καπιταλισμού. Τίποτα δεν συνδέει τις πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα να ξεπουλήσει όσο όσο τον δημόσιο πλούτο της με τον τρόπο που η αραβική νομενκλατούρα ξεπούλησε και λεηλάτησε τον πλούτο των αραβικών κοινωνιών. Τίποτα δεν συνδέει την κερδοσκοπία των ασύδοτων επενδυτικών κεφαλαίων και στο πετρέλαιο και στο κρατικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης που εκτινάσσει τώρα την τιμή του αργού πετρελαίου, αύριο ξανά των spreads των ελληνικών ή των ισπανικών ομολόγων. Και τίποτα δεν συνδέει το πείσμα της γερμανικής και λοιπής ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας να «βομβαρδίζει» με αιώνια λιτότητα τις κοινωνίες της Ε.Ε. με την ανελέητη βία με την οποία τα καθεστώτα τύπου Καντάφι πασχίζουν να κρατηθούν στην εξουσία. Τίποτα δεν συνδέει εμάς με εκείνους. Και ταυτόχρονα μας συνδέουν όλα.

ΖΟΥΜΕ μία από εκείνες τις σπάνιες συγκυρίες κατά τις οποίες η ανθρωπότητα, οι υποτελείς τάξεις σε όλες τις κοινωνίες, της Γης οι κολασμένοι, αποκτούν εκείνη την αίσθηση κοινότητας, τη μοναδική και εξόφθαλμα ορατή ενότητα συμφερόντων, ανεξάρτητα από το αν ο Ευρωπαίος δημόσιος υπάλληλος «πέφτει» απότομα από την ευημερία του μισθού των 2.000 ευρώ, ενώ ο Αιγύπτιος λιμοκτονεί για ένα ευρώ τη μέρα. Ζούμε επίσης μία από εκείνες τις σπάνιες συγκυρίες που αποκαλύπτουν πως η «τυραννία» (είτε παίρνει την όψη στυγνών δικτατοριών είτε κρύβεται πίσω από τη δημοκρατία) έχει κοινό πρόσωπο, όνομα και, διεύθυνση – λέγεται «έξυπνο χρήμα», κι ας φέρεται συχνά ως ηλίθιο μια που, καταστρέφοντας τις κοινωνίες αργά ή γρήγορα και το ίδιο θα καταστραφεί.
ΖΟΥΜΕ, λοιπόν, μία από εκείνες τις στιγμές της ιστορίας που ο Αμερικανός πολίτης, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος, ο Έλληνας μισθωτός, ο Άραβας πένητας ακούνε τις καμπάνες να χτυπούν -στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στη Σαουδική Αραβία- και μπορούν ν’ αντιληφθούν πως χτυπούν και για τους ίδιους. Κι ας έχουν άλλοτε τον τρομακτικό ήχο του βομβαρδιστικού κι άλλοτε τη φωνή ενός φανατικού προπαγανδιστή της λιτότητας στα τηλεοπτικά δελτία των 8.00.
   http://kibi-blog.blogspot.com

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μήπως ο Λεωνίδας πήγες στις Θερμοπύλες έχοντας σκοπό να ζήσει?

http://vasiliskos2.blogspot.com                                  Τι να κάνουμε λοιπόν? Το μεγάλο ερώτημα. Ακόμα κι αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη πατρίδα μας κολλάμε στο πιο βασικό. Ποιά είναι η λύση.
Ας φανταστούμε ξαφνικά πως είμαστε σε ένα πρωτάθλημα. Είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες.  Ο καθένας ανήκει στην ομάδα του. Με το τρόπο του. Κουβαλάμε μέσα μας λάβαρα, χρώματα, φωτογραφίες από αγώνες, συνάξεις με τους υπόλοιπους φίλαθλους, συναντήσεις τις κυριακές, τσακωμούς, μάχες για να πάρει το πρωτάθλημα η δική μας ομάδα. Δεν μπορούμε να ταιριάξουμε. Δεν συμφιλιωνόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε αιώνιοι αντίπαλοι. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους έχει επιλέξει την ομάδα του.


Υπάρχει όμως κάποια κοινή ομάδα που όλοι συμμετέχουμε. Η εθνική. Συνεισφέρουμε με τους παίκτες μας και για μια στιγμή όσο κρατάει ένα ευρωπαϊκό, ένα παγκόσμιο κύπελλο, μια διεθνή διοργάνωση οι ομάδες μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα, στις κερκίδες συναντιόμαστε όλοι μαζί με το ίδιο λάβαρο και το όνειρο γίνεται όνειρο μιας ομαδικής ψυχής με ένα κοινό στόχο. Να νικήσει η εθνική μας.


Τα τοπικά πρωταθλήματα πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα. Ενα κοινός σκοπός υπάρχει κι ένας κοινός κίνδυνος. Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμασταν ήσυχοι. Τώρα η γη ταράζεται από ραγδαιες εξελίξεις.


Ξεπερνώντας τους ποδοσφαιρικούς όρους και πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά, όλοι οι άνθρωποι ανήκουμε σε κάποια ομάδα. Με διαφορετικούς στόχους, διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές τακτικές, διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές ζωές που εκτός από το μοναχικό δρόμο που ακολουθούμε κάποια στιγμή συναντιόμαστε με τις ζωές των άλλων. Βρίσκουμε εκείνο που μας ταιριάζει περισσότερο, ακολουθούμε εκείνο που η ψυχή μας προστάζει, παραδινόμαστε σε κάποια ομάδα παλιά ή νέα που τη νοιώθουμε πιο οικεία. Κι όλες αυτές οι ομάδες μαζί είναι το παζλ που συνθέτει την ανθρωπότητα.


Εκείνο που μας τραβάει στην ομάδα που θα επιλέξουμε είναι κάποια ιδέα, μια ανάγκη, μια θρησκεία, ένα κόμμα, ένα στυλ ζωής, μια κοινή επιδίωξη με τα υπόλοιπα μέλη, ή και το αντίθετο ένα προσωπικό συμφερον που μοιάζει να προωθείται καλύτερα από εκείνη τη συγκεκριμένη ομάδα.


Οικογένεια, γειτονιά, πόλη, πατρίδα, ήπειρος, γη.

Ανήκουμε στην οικογένειά μας, κατοικούμε σε μια γειτονιά, έχουμε μια πατρίδα, ανήκει σε ένα κομμάτι της γης και είμαστε όλοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη.

Εκείνοι που εξουσιάζουν τον πλανήτη δεν μας γνωρίζουν σαν ονόματα δεν μας γνωρίζουν σαν πατρίδες, δεν μας γνωρίζουν σαν φυλές. Ασχολούνται μόνιμα με τις ομάδες μας. Δεν χειρίζονται τον καθέναν από εμάς, καθοδηγούν ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ. Με πανίσχυρα όπλα. Τις περισσότερες φορές τις δημιουργούν οι ίδιοι. Κι όσες φορές οι άνθρωποι κατόρθωσαν να βρουν τη συλλογικότητά τους και να αγωνιστούν για ένα κοινό σκοπό, δημιουργώντας ξαφνικές συλλογικότητες εμπνευσμένες από τις ανάγκες τους και  τα οραματά τους η γη συγκλονίστηκε από μεγάλες αλλαγές. Απρόβλεπτες.


Εδώ και πάρα πολύ καιρό η συλλογικότητα έχει χάσει την έμπενυσή της, έχει χάσει τη διάθεση να δημιουργήσει κι αυτό όχι τυχαία. Πατώντας πάνω στις παλιές συλλογικότητες, που έχουν γεράσει, και έχουν χάσει το όπλο της δύναμης της φρέσκιας ψυχής, οι "ρυθμιστές" γνωρίζουν αυτή την αδυναμία, ποντάρουν πάνω σ΄αυτήν και κάνουν τα παιχνίδια τους. Πριν καν ξεκινήσει κάθε αγώνας έχουν μελετήσει στο μόνιτορ όλους τους προηγούμενους και ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν για να μην χάσουν.


Οι έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη ικανότητα να γινόμαστε απρόβλεπτοι προς το σωστό ή προς το άδικο. Εχουμε μεγάλες πηγές έμπνευσης που αν τις βγάλουμε από τα ντουλάπια της ιστορίας μας, μπορούμε να βρούμε τη συλλογικότητά μας για ένα κοινό σκοπό. Επιζήσαμε από μεγάλες συμφορές με ένα πρωτόγνωρο πείσμα. Ενα πείσμα που μας οδήγησε να είμαστε ακόμα εδώ, έστω και τσαλακωμένοι, έστω και μεταλλαγμένοι, έστω και χαμένοι σε ένα αύριο που τίποτα καλό δεν προμηνύει.


Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορεί σήμερα να μας εμπνεύσει εκτός από το να βρούμε ξανά το νήμα στο λαβύρινθο. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο αυτή τη στιγμή από το να αποφασίσουμε να "μορφωθούμε" ελληνικά αντλώντας γνώσεις, διδάγματα και τακτικές από την χιλιάδων χρόνων ιστορία μας. Αυτή την ιστορία που δεν  μπήκαμε καν στο κόπο, οι περισσότεροι, να μελετήσουμε έτσι από περιέργεια, έτσι για να τιμήσουμε το τόπο που μας φιλοξενεί.


Κι όσο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει συμβεί σε αυτό το τόπο εύκολα παλιωμένες συλλογικότητες μπορούν να μας εκμεταλλευτούν και να μας κάνουν να παίξουμε τα παιχνίδια τους. Σύντομα ίσως χρειαστεί να επιλέξουμε ξανά τους κυβερνήτες μας. Προκειμένου να αποφασίσουμε ότι νάναι όπως συνήθως κάνουμε, ότι θα μας κουτσοβολέψει για μια τετραετία κι έπειτα έχει ο θεός, ας κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας. Από πότε στ΄αληθεια σ΄αυτό το τόπο έχει να κυβερνήσει ελληνική κυβέρνηση? Κι ο καθένας ας διαβάσει μέσα από τις γραμμές.


Για να επιλέξουμε κυβερνήτες που να εκπληρώσουν οράματα, πρέπει να κατορθώσουμε το ακατόρθωτο. Να εκπλήξουμε δημιουργώντας μια ελληνική ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Το κοινό καλό και ο καθένας στη φύση του. Εκπαίδευση, τέχνες, επιστήμες, δικαιοσύνη, αρμονία με τη φύση που μας περιβάλλει, ανδρεία και σωφροσύνη, απομάκρυνση των διεφθαρμένων και επιβράβευση των άριστων.


Δεν χρειαζόμασταν δασκάλους να μας εξηγήσουν τι είναι αυτές οι έννοιες. Ομως τι κρίμα που δεν μιλάμε πια την ελληνική γλώσσα. Τι κρίμα που τόσο εύκολα βαρβαρέψαμε. Και τώρα ακόμα στις δύσκολες αυτές στιγμές βαρβάρους ακολουθούμε και πάλι. Κι όμως όλα είναι εδώ μπροστά στα μάτια μας, ένα δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τα παιδιά μας. Εστω να αγωνιστουμε γι αυτό ακόμα κι αν μια φορά ακόμα μας τσακίσουν.


Μήπως ο Λεωνίδας πήγες στις Θερμοπύλες έχοντας σκοπό να ζήσει?


Ολα αυτά σκέφτομαι τόσα χρόνια, κι άλλοι πολλοί, αλλά όχι τόσοι πολλοί ώστε να ανοίξουμε το παράθυρο. Αναρωτιέμαι πως θα ανοίξει. Και δεν βλέπω τρόπο. Κι αυτό ειναι το μεγάλο ζήτημα.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

αντιγραφει το Βυζαντιο στις τακτικες ελεγχου των μαζων.Εφαρμοζει δηλαδη πιστα το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ των Κομνηνων,στρεφοντας τον εναν Ελληνα απεναντι στον αλλον.

http://celinathens.blogspot.com                              ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕ ΑΝΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΗΘΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ

To υπαρχον Καθεστως,εχει 2 χαρακτηριστικα γνωρισματα,
το πρωτο ειναι οτι δεν εκτελει απλως εντολες της Διεθνους Τοκογλυφιας,αλλα ειναι και περιφερειακος βραχιονας της,
και το δευτερο ειναι οτι αντιγραφει το Βυζαντιο στις τακτικες ελεγχου των μαζων.Εφαρμοζει δηλαδη πιστα το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ των Κομνηνων,στρεφοντας τον εναν Ελληνα απεναντι στον αλλον.
(Με βασικη διαφορα οτι οι Κομνηνοι το εφηρμοζαν στην εξωτερικη πολιτικη,ενω ετουτοι εδω το χρησιμοποιουν στην εσωτερικη πολιτικη).
Περα απο τους Κομνηνους,προτυπα τους στον αποπροσανατολισμο,ειναι και ο Ιουστινιανος,
τοτε ημασταν Βενετοι και Ενετοι,αρτον και θεαμα ηταν ο Ιπποδρομος,και αλληλοτρωγομασταν εκει,
τωρα ειμαστε γαυροι και βαζελοι,αρτον και θεαμα ειναι το ποδοσφαιρο.

Και εξακολουθουμε να αλληλοτρωγομαστε,αυτη τη φορα στα γηπεδα.
Και η Ιστορια επαναλαμβανεται,ετσι πανε αυτα,επαναλαμβανεται οσο την αγνοουμε,
οσο αρνουμαστε τα διδαγματα της.

Ο μισος τουλαχιστον αντρικος πληθυσμος της χωρας συζηταει για τα γεγονοτα στο γηπεδο του Ολυμπιακου.
Καλα κανουμε και συζηταμε γιατι η αλητεια πρεπει να καταδικαζεται,αρκει βεβαια να κοιταμε και τη καμπουρα μας.
Καλως τα συζηταμε λοιπον,καλως καταδικαζουμε τις εμπρηστικες δηλωσεις του εφοπλιστη-Προεδρου του Ολυμπιακου,ομως αυτο που πρεπει να αναρωτηθουμε εδω ειναι το εξης,
τι ειναι περισσοτερο σκανδαλωδες και εμπρηστικο;
Οι δηλωσεις αυτου του ανθρωπου;
Η μηπως η θεση του,η ιδιοτητα του,η ανισοτητα μεταξυ του λαου και εκεινου;

Το πραγματικα σκανδαλωδες εδω δεν ειναι οι δηλωσεις του.Αλλα το νομικο προστατευτικο πλεγμα διαταξεων που διαχωριζει τους εφοπλιστες,
απο εμας.
Αρθρο 1,παραγραφο; 1 του νομου 791/1978:Ολα τα ζητηματα που για τα υπολοιπα νομικα προσωπα ρυθμιζονται απο το δικαιο της πραγματικης εδρας,ειδικως για τις ναυτιλιακες εταιρειες ρυθμιζονται απο το δικαιο της καταστατικης τους εδρας.
Δηλαδη,οι εφοπλιστες δηλωνουν οπου γουσταρουν την εδρα τους στο καταστατικο,για να αποφυγουν την υψηλη φορολογια,κ αυτο το προνομικακο Καθεστως ισχυει μονο για αυτους.
Αποφευγοντας ετσι,μολονοτι ειναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΙ απο ολους,να προσφερουν στη χωρα τους αυτα που οφειλουν να προσφερουν.

Μιλαμε για μια καθαρα αντισυνταγματικη διαταξη απο τη στιγμη που οι Ελληνες πολιτες οφειλουν να προσφερουν στα δημοσια βαρη,ΔΙΧΩΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ,αναλογως του οικονομικου του μεγεθους.
Με λιγα λογια,αναλογικα αυτος που ιδρυει μια απλη μονοπροσωπη ΕΠΕ,γδερνεται απο το κρατος,
ενω ο μαγκας που κληρονομησε τα καραβια του πατερα του,γδερνει αυτος το κρατος.

Και αυτο δεν εξαρταται απο την Ελληνικη Νομοθεσια.Το ιδιο το Ευρωπαικο-Κοινοτικο Δικαιο ειναι αυτο που θεσμοποιει την Ανισοτητα.Αλλωστε ολες αυτες οι off-shore,
με τις οποιες οι οικονομικα ισχυροι φοροδιαφευγουν(κατα τη Βουλγαρακειο ρηση ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ),
ειναι νομιμοτατες,επιβεβαιωνοντας σε ενα παραλληλο συμπαν με ηθικα ανεστραμμενο κωδικα την αληθεια του Βουλγαρακη.

Το παραλληλο συμπαν με τον ανεστραμμενο ηθικο κωδικα ειναι το δικο μας:Τιποτα δεν ειναι αυτο που νομιζαμε,τιποτα δε προσφερεται για δικαιολογηση και εκλογικευση,πραγματα που μαθαινουμε απο πολυ μικρη ηλικια οτι πρεπει να ισχυουν,ουσιαστικα δεν ειναι τιποτα αλλο παρα παραμυθια που μας λενε για να εξασφαλισουν τη συναινεση μας μπροστα στη Κτηνωδια.
Το πραγματικα σκανδαλωδες εδω λοιπον δεν ειναι οι δηλωσεις των Εφοπλιστων,
που αποπροσανατολιζουν εμας τα κοροιδα στρεφοντας τον ενα εναντιον του αλλου,
αλλα η ιδια η υποσταση τους,και η θεσμοποιημενη ανισοτητα,η εκμεταλλευση,
οχι ο πυροδοτουμενος και υποκινουμενος αλληλοσπαραγμος,
αλλα η κατασπαραξη των πολλων προς οφελος των υπερκερδων των ολιγων.


Και ενω τρωγομαστε για τη Σαββατιατικη ζουγκλα του γηπεδου Γ.Καραισκακης,
λησμονουμε τη πραγματικα βομβα των ημερων.
Οπως υπενθυμιζει εδω ο SQUARELOGIC,
σημερα αποδειχτηκε με τον πλεον κατηγορηματικο τροπο ενα τουλαχιστον απο τα πολλα ψεμματα του Παπανδρεου:η εισοδος μας στον "μηχανισμο στηριξης" του ΔΝΤ,ηταν προαποφασισμενη απο τοτε που ανελαβε Πρωθυπουργος ο ΓΑΠ.
Ενω λοιπον απεκλειε κατηγορηματικα τη προσφυγη στο ΔΝΤ,ενω το διατυμπανιζε προς τον Ελληνικο λαο οτι δε προκειται να συμβει,
Ο ΓΑΠ συναντιοταν με τον Στρως Καν,θετοντας του τη προσφυγη στο ΔΝΤ!
Ψεμματα καραμπινατα εχουν ειπωθει πολλα,απλα ειναι λιγα εκεινα που αποκαλυπτονται ως ψεμματα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα.
Μιλαμε εδω για απολυτο εξευτελισμο του Πρωθυπουργου.Οποιαδηποτε εντιμη διακυβερνηση,επρεπε να ειχε ηδη υποβαλλει παραιτηση,απο τη στιγμη που συλλαμβανεται τοσο ξεδιαντροπα ψευδομενη.
Επιβεβαιωνει ολους αυτους που φωναζουν οτι το παιχνιδι ειναι στημενο και απο πριν ξεπουλημενο.
Δε μπηκαμε στο ΔΝΤ επειδη ημασταν χαλια στα οικονομικα μας,
η προσφυγη ηταν μια πραξη απο τις πολλες,που αποσκοπουν στο να οδηγησουν σε μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,GLOBAL FINANCIAL GOVERNMENT,το εχει δηλωσει και ο ιδιος ο ΓΑΠ.
Αμεσος ελεγχος των κρατων απο τις οικονομικες ελιτ,απο τις πολυεθνικες και τους διεθνεις-εγχωριους τοκογλυφους.
Η εξαπλωση του οικονομικου φασισμου,μετακινησεις εργατικου δυναμικου ωσαν νομαδες-Βεδουινοι,
ξεριζωμα απο την εστια τους,ξεριζωμα απο τα ηθη και τα εθιμα,απο ο,τιδηποτε θυμιζει πατριδα,
"ευελικτο" εργατικο δυναμικο που θα λεει και ευχαριστω δουλευοντας ολη μερα για φραγκοδιφραγκα.
το ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ,στη Δυση

παραθετω ενα αποσπασμα απο την ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ των Ηardt-Negri
"Kαποιες σημαντικες μακροοικονομικες συνεπειες προκυπτουν απο τη νεα κινητικοτητα που εφαρμοστηκε στο παγκοσμιο πειθαρχικο παραδειγμα του κεφαλαιου.Η κινητικοτητα των πληθυσμων καθιστα διαρκως δυσκολοτερη την ανεξαρτητη διαχειριση των εθνικων αγορων(ιδιως των εθνικων αγορων εργασιας).Το καταλληλο πεδιο για την εφαρμογη του κεφαλαιοκρατικου βελεγχου δεν περιχαρασσεται πλεον απο εθνικα συνορα η απο τα παραδοσιακα διεθνη στεγανα.Οι εργατες που εγκαταλειπουν τον Τριτο Κοσμο και αναζητουν εργασια η πλουτισμο στον Πρωτο συμβαλλουν στην υπονομευση των οριων που χωριζουν τους δυο αυτους κοσμους.Στην πραγματικοτητα ο Τριτος Κοσμος δεν εξαφανιζεται κατα τη διαρκεια ενοποιησης της παγκοσμιας αγορας,αλλα εισβαλλει στον Πρωτο,εγκαθισταται στην καρδια του ως γκετο,παραγκουπολη,favela,αεναως παραγομενος και αναπαραγομενος.Ο Πρωτος κοσμος,με τη σειρα του,μεταφερεται στον Τριτο υπο μορφη χρηματιστηριων και τραπεζων,υπερεθνικων εταιρειων και ψυχρων ουρανοξυστων χρηματος και προσταγματος.Η οικονομικη γεωγραφια και η πολιτικη γεωγραφια αποσταθεροποιουνται,με αποτελεσμα τα συνορα μεταξυ των διαφορων ζωνων να καθιστανται ρευστα και μεταβλητα.Κατα συνεπεια,η παγκοσμια αγορα τεινει να ειναι το μοναδικο συνεκτικο πεδιο για την αποτελεσματικη εφαρμογη της κεφαλαιοκρατικης διαχειρισης και του κεφαλαιοκρατικου προσταγματος."


Τα παραπανω φαινονται ασυνδετα αλλα δεν ειναι και τοσο.
Οι οικονομικες ελιτ θελουν να δημιουργησουν παντου στη Δυση(με αρχη-πειραματοζωο την Ελλαδα)
φαβελες,γκετο και παραγκουπολεις.Για τον σκοπο αυτο,θα αποπροσανατολιζουν ασυστολα τον λαο,δημιουργωντας διαχωρισμους,κοινωνικους εμφυλιους,αορατους εχθρους.
Τοσο απλα ειναι τα πραγματα.Αλλωστε ο εφοπλιστης που προσπαθησε να χωρισει τους Ελληνες σε Βενετους και Ενετους,ειναι βαθια χωμενος στο Καθεστως,ως φιλος της Ντορας και μετοχος κατα το 25% του καναλιου ΣΚΑΙ,ο οποιος ειναι εκτελεστικος βραχιονας με τη σειρα του κ αυτος,οπως ο ΓΑΠ,των οικονομικων ελιτ.
Εφοπλιστες,καναλαρχες,πλουτοκρατες και πολιτικοι,
ενα αιμοβορο συμπλεγμα του Λαοκοοντα,στο οποιο δε μπορεις πια να ξεχωρισεις ποιος ειναι ποιος και τι ειναι τι.
Με τη μονη διαφορα απο το Συμπλεγμα του Λαοκοοντα να ειναι οτι,αντι να τρωγονται μεταξυ τους,συμπλεκονται για να φανε ολους τους υπολοιπους.
Ποια μπορει λοιπον να ειναι η απαντηση του λαου σε ολα αυτα;Πως μπορει να δειξει την ενεργο διαφωνια του σε ολο αυτο το σκηνικο;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Το κουταβάκι.

Το κουταβάκι.

http://politikokoraki.blogspot.com                                                                                              Κουταβάκι...Μικρούτσικο πλασματάκι της οικογένειας των...σκύλων.
Αγαπησιάτικο. Ακακο. Παιχνιδιάρικο.
Το μπάζεις στο σπίτι σου.
Το στρώνεις να κοιμηθεί δίπλα στο κρεβάτι σου. Ισως και πάνω.
Το ταιζεις το γαλατάκι του, καμιά...σκυλοτροφή, ενίοτε και...μπριτζόλα.
 Το εμπιστεύεσαι...
Δαγκώνει από...αγάπη.. , λερώνει από...ανάγκη...
 - Στη συνείδηση της πλειοψηφίας του Λαού μας, ο Γ.Παπανδρέου είχε καταγραφεί
ως...κουταβάκι!!...
  Ηρεμος άνθρωπος. Εντιμος πολιτικός. Ηθικός. Αξιόπιστος.
Εργασιομανής. Υπάκουος. Ανεύθυνος.
Λάτρης των ελληνικών χορών και της ελληνικής παράδοσης. Ελληνάρας.
Προτιμά να καταναλώσει ένα ντόπιο σουβλάκι, παρά ένα ξενόφερτο μπέργκερ.
Γνήσιος πατριώτης. Εκπαιδευμένος.
  Στις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 ο Λαός εμπιστεύτηκε το...κουταβάκι,
κλωτσοπετώντας τον...μολοσσό Φυγά-Καραμανλή.
  Χρειάστηκαν μόλις λίγοι μήνες για να διαπιστώσουμε πως το κουταβάκι ήταν
τελικά...σκύλαρος!!  Μοβόρικος και Λυσασμένος.
Δαγκώνει με σχέδιο.  Λερώνει από πρόθεση.
  Κάθε λίγο και λιγάκι προστίθεται ένα κομματάκι στο παζλ της "επικείμενης χρεω-
κοπίας της χώρας". Καταρρίπτοντας τον μύθο του μονόδρομου προσφυγής στο
ΔΝΤ, που έντεχνα και μεθοδικά καλλιεργούσε το...κουταβάκι, που ήταν τελικά...
σκύλαρος. Μοβόρικος και Λυσασμένος.
  Κάθε λίγο και λιγάκι επιβεβαιώνεται πως υπήρχε σχέδιο. Μελετημένο από πριν.
Πράξεις και παραλείψεις.
Δηλώσεις και λεονταρισμοί.
Πορεία με προκαθορισμένο φινάλε.
Εγκλήματα...
  Μια ολόκληρη Χώρα οδηγήθηκε σε Διαρκές Ολοκαύτωμα.
Μια ολόκληρη Χώρα καθυβρίστηκε. Ξεφτιλίστηκε. Χάρη σε ένα...κουταβάκι και
την παρέα του, που ήταν τελικά...σκύλαροι.
Μοβόρικοι και Λυσασμένοι.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΣΙΑ

http://politikokoraki.blogspot.com          Εθισμένοι στην αδράνεια.

  Χρόνο με το χρόνο, μήνα το μήνα...εθιστήκαμε...
Περάσαμε πια στα..."σκληρά"!!
Περπατάμε...ναρκωμένοι. Αράζουμε...μαστουρωμένοι...
  Βαποράκια και εμπόροι μας πότισαν το δηλητήριο...
Το αίμα μας πήχτωσε. Το μυαλό μας λάλησε. Το κορμί μας σακατεύτηκε.
  Κυβερνήσεις, ΜΜΕ, συνδικαλιστικές ηγεσίες, πληρωμένοι παπαγάλοι.
Κήρυκες και υπερασπιστές της Κυριαρχίας, της Δημοκρατίας, της Εντιμότητας,
της Διαφάνειας και της Αξιοκρατίας μας παρουσιάστηκαν...
Αποδείχτηκαν Αρπακτικά, Λαμόγια, Ψεύτες και Υπηρέτες Ξένων συμφερόντων.
Οι Θεματοφύλακες της Πατρίδας...Υπάλληλοι...άλλων Πολιτικών και Αφεντικών.
Ο Πατριωτισμός τους, πατριωτισμός Τσέπης και Κόμματος.
  Εδώ  έχουμε απέναντί μας την σκληρότερη μεταπολιτευτική
κυβέρνηση. Κι εμείς το παίζουμε...πλαστελίνη...
 Μία κυβέρνηση...Αποχυμωτής: Στίβει-στίβει-στίβει. Εισοδήματα, Δικαιώματα,
Καθημερινότητα, Μέλλον.
 Μια κυβέρνηση...Λαθροθήρας: Στήνει καραούλι στο λαγό-Πολίτη να τον γεμίσει
σκάγια. Φόρους-φόρους-φόρους.
Δρόμοι με δόκανα. Χώρα-παγίδα.
 Μια κυβέρνηση...Ιερός Λόχος Νεοφιλελεύθερων: Ορκίζομαι εις το όνομα του Μεγ.
Κεφαλαίου...Να φυλάττω πίστιν. Να υπερασπίζω Συμφέροντα.
 Μια κυβέρνηση...Γεφυροποιών: Για να πάει ένας Λαός από το Σήμερα στο Αύριο,
θα πρέπει να περάσει τον σκοτεινό Αιώνα της Υποταγής, της Εκμετάλλευσης, της
Υφεσης, της μειωμένης Εθν.Κυριαρχίας...
  ΄Αλαλα τα χείλη...ημών.
Πλαστικοποιηθήκαμε. Αράξαμε.
Γεμίσαμε το Μυαλό μας με...κομφετί. Πιστοποιηθήκαμε...ραγιάδες.
Στέλνουμε απεγνωσμένα κλήσεις στην Ιστορία...
Η Ιστορία δεν ανταποκρίνεται σε...αναπάντητες...Ποτέ...
Δεν ευαισθητοποιείται με...SMS σταλμένα από το καθιστικό.
Η Ιστορία για να Κινηθεί απαιτεί...ρούγες...

Μας επέβαλαν ένα Δρόμο. Εμείς τον ακολουθούμε αδιαμαρτύρητα. Υποτακτικά.
Ο Δρόμος αυτός  δ ε ν  έχει Τέλος...
Μπορεί να έχει ενδιάμεσες πεντάλεπτες στάσεις για καφέ και τσιγάρο (εκλογές).
Μπορεί να έχει αλλαγές οδηγού-εισπράκτορα (ανασχηματισμοί).
  Χρειαζόμαστε Νέα Πολιτική. Νέα Βούληση. Αλλη Πολιτική. Αλλη Βούληση.
Ενα Οραμα καταδικό Μας.


Πρώτα από όλα, όμως, χρειαζόμαστε...αποτοξίνωση...
Ετσι θα βρούμε την νέα Ιθάκη μας....

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Αυτό είναι μωρέ η ζωή που αναλογεί στους ανθρώπους? Είμαστε με τα καλά μας?

http://vasiliskos2.blogspot.com    ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΟΣΜΗ, ΑΧΡΩΜΗ ΚΑΙ ΑΝΥΔΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ.




Είμαστε λαϊκιστές, και  κοντόφθαλμοι, επιφανειακοί και με πρόχειρη σκέψη, φωνάζουν κάποια πολύ φιλοσοφημένα «μούτρα» (εντός και εκτός δικτύου)  που πιθανά πίσω από τις σελίδες τους είμαι βέβαιη πως κρύβονται οι γνωστοί διανοούμενοι  του κερατά, που όταν προφέρουν τη λέξη «δήθεν» και «ψεύτης» θα έπρεπε να πέσει ένας κεραυνός να τους κάνει να το βουλώσουν μια και καλή, για να παραδεχτώ πως υπάρχει θεία δικαιοσύνη.

Τι λαϊκιστές βρε κερατά? Αυτές τις μέρες που το σύστημα έχει αρχίσει και δείχνει το φριχτό του πρόσωπο χωρίς κολακείες και παραμυθάκια,  αυτές τις μέρες που βγάζει μάτι η πιθανότητα αύριο όλα όσα μάθαμε, όσα κατακτήσαμε, όσα ονειρευτήκαμε για μας και για τα παιδιά μας να γίνουν σκόνη, ποιος  είναι λαϊκιστής βρε ζωντόβολα? Έχετε καθόλου ιδέα τι ζόρι τραβάει ήδη (χωρίς να έρθουν τα χειρότερα) μια μερίδα κόσμου, τι σταυρό κουβαλάει ο περισσότερος κόσμος που μένει κάπου εκεί γύρω σας, σε εκείνη τη γη που πατάτε με τα καλογυαλισμένα παπούτσια σας,  αλλά δεν σας έχει χώσει κανείς τη μούρη μέσα στο χώμα να νοιώσετε τη μυρουδιά της και την απειλή της τεμπελχανάδες, βολεμένοι και ξενέρωτοι.

Ένα σπίτι με ενοίκιο 250 ευρώ (δηλαδή η κατώτερη τρύπα που μπορεί να βρει κάποιος)
Μια κάρτα διαδρομών 45 εύρο
Ένας καφές και μια τυρόπιτα (η παρεμφερές ) για κολατσιό για 25 εργάσιμες
50 ευρώ
5 ευρώ την ημέρα για φαγητό (παρακάτω δεν γίνεται να πάει ούτε κι αν το τραβήξεις από τα μαλλιά) κάνουν 150
Ένα κατοστάρικο ακόμα για να καλύψεις τις πιο βασικές ανάγκες που έχει κάποιος, να λουστεί, να πλυθεί, να πλύνει τα ρούχα του και τα πιάτα του, να αγοράσει κωλόχαρτο και χαρτοπετσέτες, και σερβιέτες ή ξυραφάκια 100 ευρώ ακόμα (το λιγότερο)
Κι ένα τελευταίο κατοστάρικο για τους λογαριασμούς

Μας κάνουν 700 ευρώ.

Έτσι έχουν αποφασίσει πως πρέπει να είναι η ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους. Έτσι. Δουλειά (σκλάβου) ένα κολατσιό κι ένας καφές, νοίκι και λογαριασμοί, και ένα ταπεινό φαί για να κρατιέσαι ζωντανός για να παράγεις και να τη περνάνε εκείνοι ζωή και κότα. Το σεργιάνι μας στο κόσμο ήταν δέκα μέτρα γη ξανάγινε δέκα μέτρα. Η ελπίδα δημοκρατίας και το όνειρο πως αλλιώς θα ζούσαν οι άνθρωποι κράτησαν όσο μια ανάσα. Η Δραπετσώνα με το γλαστράκι ξαναζωντάνεψε. Κι οι άνεργοι, οι κακοπληρωμένοι, οι εργάτες που εκβιάζονται, οι λαοί που στενάζουν, οι ζητιάνοι, οι άστεγοι, οι διωγμένοι από τις πατρίδες τους πρόσφυγες, οι άνθρωποι που μαθαίνουν πάλι τι θα πει πόνος, μίσος και απόγνωση,  γίνονται η μερίδα του λέοντος για το θηρίο της καπιταλιστικής ασυδοσίας.

Οτιδήποτε παραπάνω από αυτό το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης χρειαστείς χρειάζεται  χρήμα ζεστό να ρέει,  που αν δεν το έχεις δεν θα το γευτείς, δεν θα το κατακτήσεις, δεν θα το φτάσεις ποτέ. Τώρα αν παίρνεις πιο κάτω (δηλ 400, 500, 600) δεν μπορείς να έχεις ούτε τη τυρόπιτα με το καφέ (εκτός κι αν μείνεις στο σπίτι των γονιών και γίνεις τριάντα χρονών μαλάκας που θα αναγκάζεται να ζητάει από το πατέρα χαρτζιλίκι για να πηδήξει τη γκόμενα)

Αν είσαι άνεργος. Άστο. 

Αυτό είναι μωρέ η ζωή που αναλογεί στους ανθρώπους? Είμαστε με τα καλά μας? 


Δεν το έχεις δει ούτε στον ύπνο σου εσύ καλοπερασάκια, διανοούμενε του κώλου αυτό τον εφιάλτη. Κι αν κάποτε τον είδες, μόλις μπόρεσες κι έπιασες τη καλή τον ξόρκισες σαν να έδιωξες από πάνω σου αυτό που ποτέ δεν θέλησες να παραδεχτείς πως είσαι. Σάρκα από τη σάρκα τους. Λίγους από τη κατηγορία σου είδα να παραμένουν λεβέντες, ατόφιοι. Λίγους είδα να μπορούν ακόμα να αγαπούν, να ερωτεύονται, να μυρίζουν τα αρώματα της ζωής, να κοιμούνται χωρίς φόβο στις αγκαλιές του κόσμου κι αφού έγιναν ...κάτι. Λίγους είδα να νοιάζονται στ΄αλήθεια με τη ψυχή τους κι αφού έγιναν...κάτι. Λίγους είδα να μένουν ανθρώπινοι, ζεστοί, με το άρωμά τους αναλλοίωτο κι αφού έγιναν..κάτι. Όλοι οι υπόλοιποι πέρασαν απλά στη σφαίρα του ξεφτιλισμένου αλλά με στυλ...

Αυτά δεν είναι λαϊκισμός. Είναι ζωή για χιλιάδες κόσμο. Που τρέμει τι θα ξημερώσει την επόμενη. Τρέμει πως θα τα βγάλει πέρα με τα ψίχουλα. Τι εξευτελισμούς, τι υποχωρήσεις, τι συμβιβασμούς πρέπει να κάνει για να τη βγάλει καθαρή. Χιλιάδες κόσμος που κάθε αλλαγή στη ζωή του που κι ο πιο ταπεινός θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να ονειρευτεί , έχει γίνει εφιάλτης. Μήπως μείνει έγκυος η κοπέλα και τι θα γίνει αφού δεν μπορεί να ονειρευτεί να θρέψει οικογένεια. Μήπως αρρωστήσει και που να πάει αφού δεν έχει να πληρώσει ούτε φακελάκι, ούτε καν μια ελάχιστη αξιοπρεπή νοσηλεία. Φοβάται ότι αν κάτι του πάει στραβά θα πάει σαν το σκυλί στ΄αμπέλι.  Φοβάται  μήπως αρρωστήσει κάποιος δικός του και την οδύνη να τον βλέπει να πεθαίνει αβοήθητος και να μην έχει μια σταλιά περιθώριο να τον βοηθήσει.

Δεν μιλάμε για ταξίδια, για σπίτι, για όμορφα ρούχα, όμορφες εξόδους, βιβλία, κινηματογράφο, μια ωραία καφετέρια με τη παρέα, ένα ωραίο εστιατόριο με την οικογένεια, δεν μιλάμε για τη μόρφωση που ονειρευόταν να δώσει στα παιδιά του, δεν μιλάμε για τα όνειρα που είχε να τα δει να γίνονται «νοικοκυραίοι» και να χορέψει εγγόνια στα γόνατα, δεν μιλάμε για τα προσωπικά όνειρα που έκανε παιδί…Όλα αυτά είναι παρελθόν που δεν θα γυρίσει ξανά για χιλιάδες ανθρώπους , ηλίθιε φαφλατά, κρυφοφασίστα.

Αυτός όλος ο δυστυχισμένος κόσμος δεν μπορεί να δει μακροπρόθεσμα τα σχέδια των αφεντάδων. Πότε έχουν υπολογίσει να κάνουν επενδύσεις και με ποιους όρους, πότε θα πουλήσουν το κρατικό πλούτο ή αν θα τον αξιοποιήσουν, δεν έχουν καν εμπιστοσύνη πως τα πλάνα των μεγάλων πολυεθνικών και των τραπεζών υπάρχουν σχέδια που να χωράνε όλοι. Και το πιο πιθανό είναι πως σ΄αυτά τα πλάνα οι περισσότεροι θα περισσεύουν και θα αποβληθούν προς νέους υπονόμους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν επιδέχεται φιλοσοφίες με το ουίσκι στο χέρι, διανόηση με απαλή μουσική κι αναμένο τζάκι, αναζητήσεις υπαρξιακού χαρακτήρα σε παλαιές βιβλιοθήκες και αγορά αντικερί για να γίνει πιο κουλ το παλατάκι μας. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι η επίσκεψη στο ουζερί της παρακμιακής συνοικίας κάποιο βράδυ με το τζιπ για να εμπνευστούμε από το περιθώριο και να το παίξουμε μαλάκες που καίνε αμόλυβδη αντί για απλή. Αυτή η πραγματικότητα είναι μια ζωή που δυστυχώς όταν τη ζεις δεν έχεις και πολλά περιθώρια για φιλοσοφίες και γίνεσαι εκ νέου εκείνο το θηρίο που θα ολοκληρώσει το τρόπο του  με δυο μόνο τρόπους, είτε  σκοτώνοντας  κάθε εχθρό, είτε απλά υποκύπτοντας και πεθαίνοντας στην απόλυτη ανωνυμία.

Ξέρετε ποιο είναι το κακό τελικά? Αυτό που ήταν πάντα. Υπάρχει εκτός από την εξουσία κι ένας ολόκληρος κόσμος ο οποίος περιλαμβάνει ιδεολόγους, αριστερούς ή όχι, που  έχουν φτιάξει ένα κόσμο βγαλμένο από τις σελίδες των βιβλίων τους που ούτε τσάπα πήραν ποτέ στο χέρι, ούτε λερωμένες λεκάνες καθάρισαν, ούτε έβγαλαν κάλους από την ορθοστασία, ούτε γέμισαν τα πνευμόνια με δηλητήρια, ούτε έβγαλαν τα μάτια σε κάποιο βελόνι επάνω, ούτε έζησαν σε σκοτεινά και υγρά υπόγεια, ούτε νοιάστηκαν ποτέ αν την επόμενη θα έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, οπότε όλοι αυτοί έχουν μάθει να παπαγαλίζουν υπέροχα αλλά νοιώθουν και μια κούραση όταν αρχίζει και φωνάζει στ΄αλήθεια η πλέμπα.



Γιατί, (μέσα στην αλλοιωμένη τους συνείδηση) σκέφτονται πως οι περισσότεροι από αυτούς τους «πτωχούς» ούτε ένα βιβλίο δεν έχουν διαβάσει, ούτε μια όπερα δεν έχουν παρακολουθήσει, ούτε ένα έργο τέχνης δεν έχουν θαυμάσει, οπότε είναι οι πτωχοί τω πνεύματι... Άσε που αν τους πλησιάσεις μυρίζουν και λίγο άσχημα.

Ουστ! Ξενέρωτοι.

Ευτυχώς υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που θα είναι πάντα μέσα στα πόδια σας. Τα δικά σας, των παραπάνω και των παρακάτω για να βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο χωρίς αναισθητικό, να σας ξεγυμνώνει, και να φτύνει και τη διανόηση τη δική σας και το χρήμα των παραπάνω και να μένει πάντα να ξενυχτάει εκεί που η ζωή χτυπάει στ΄αλήθεια τη φλέβα της. Εκεί που η ζωή μαρτυράει αλλά κι ερωτεύεται. Η ζωή η αλανιάρα, η μπασμένη στα κόλπα. Εκείνη που προσπαθείτε να εισχωρήσετε για να σπάσετε τη πλήξη σας αλλά σας αποβάλλει γιατί είσαστε ψεύτικοι.

Δίπλα στην άκρη της σελίδας υπάρχει εκείνο που θα είναι μόνιμα κακό σπυρί στο κώλο σας. Το περιθώριο με τις σημειώσεις. Τις πρόχειρες. Εκείνες που είναι η παραγκωνισμένη έμπνευση από το καλογραμμένο κείμενό σας. Εκείνο το περιθώριο όπου περιφέρονται όλοι οι ελεύθεροι αλιξιπτωτιστές της χαράς και του καημού, είναι η ζαβολιά στο παιχνίδι σας.

Ουστ!

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ

Ανομική δημοκρατία ή ολιγαρχικός πειρασμός;

σκίτσο A. Sakharvaz
του Νικόλα Σεβαστάκη

 
Από διάφορες πλευρές μάς κατακλύζει η εικόνα μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε ομηρεία από λίγους παντοδύναμους κακούς. Η φωτογραφία φτιάχνεται με σπαράγματα της επικαιρότητας που ανήκουν σε διαφορετικά «είδη» γεγονότων: αγριότητες που εμπίπτουν στη σφαίρα του αστυνομικού δελτίου, απεργιακά συμβάντα, μορφές συλλογικής ανυπακοής για την πληρωμή των διοδίων ή την κατασκευή ΧΥΤΑ. Το πιο σημαντικό είναι εδώ το δημόσιο σχόλιο το οποίο φροντίζει να ενοποιήσει όλες αυτές τις διαφορετικές φέτες της κοινωνικής πραγματικότητας. Για να προκύψει εντέλει ένας πίνακας ανωμαλιών, μια λίστα ανομημάτων και παρεκκλίσεων από τη λογική. 
 
Το στόρι προβλέπει οργανωμένες μειοψηφίες στρεφόμενες σαδιστικά εναντίον απροστάτευτων πολιτών, επαγγελματικές κάστες που εκβιάζουν τον δύσμοιρο καταναλωτή, πολιτικούς ακτιβισμούς οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα δεινά των πιο αδύναμων για να κάνουν το καπρίτσιο τους. Και το σχήμα προβάλλει περίπου το ίδιο για όλες τις περιπτώσεις. Αν πιστέψουμε αυτή την ιστορία, οι απεργοί γιατροί, για παράδειγμα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να «βλάπτουν» την υγεία των ασθενών τους. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε βεβαιώθηκε αρμοδίως ότι όσοι συμπαραστάθηκαν ενεργά στην επιλογή των τριακοσίων μεταναστών για απεργία πείνας ζημίωσαν την υπόθεση των ίδιων των μεταναστών. Με άλλα λόγια, σε μια κοινωνία που πέρασε φάσεις ευημερίας δεν επιτρέπεται καμιά εκδοχή ανυπακοής: αυτή είναι κατάλληλη μόνο για τριτοκοσμικές δικτατορίες.

Η πιο πάνω προσέγγιση ανακαλύπτει κατά κανόνα το θέμα της «υπέρβασης των θεμιτών ορίων» με αφορμή κυρίως κινητοποιήσεις, μορφές και τρόπους διαμαρτυρίας. Οσοι την υιοθετούν έχουν την τάση να αποσπούν επιμέρους στιγμιότυπα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο παράγονται και αναπαράγονται τα ρήγματα στο κοινωνικό συμβόλαιο. Αν δεν παραβλέπουν τελείως, υποτιμούν ωστόσο τη βάναυση διασάλευση που έχουν υποστεί οι όροι ζωής ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας και παρατηρούν αφ΄ υψηλού- αν δεν τις αμφισβητούν ανοιχτά - τις σημαντικές υλικές και ψυχικές απώλειες των υποκειμένων. Βλέπουμε έτσι να ταυτίζεται η ευνομία με κάποια μεταφυσική υπέρβαση των κοινωνικών ανταγωνισμών και της διαπάλης των συμφερόντων. Ενώ και η ορθή κοινωνική συνείδηση συγχέεται με τη συμμόρφωση των πολιτών σε μία και μοναδική ερμηνεία για το γενικό συμφέρον και το δημόσιο αγαθό.

Πριν από λίγα χρόνια είχε γίνει πολύς λόγος για την περίφημη φράση το «νόμιμο είναι και ηθικό». Σήμερα φαίνεται ότι το συγκεκριμένο ρητό αποτελεί το σημείο αφετηρίας των περισσότερων φωνών που διεκτραγωδούν τις πιο διαφορετικές καταστάσεις ως κρούσματα ανομίας. Η δημοκρατία συρρικνώνεται στην τυπική νομιμότητα ακόμη και όταν καταπατούνται βασικοί όροι δικαιοσύνης.

Η παραπάνω προσέγγιση δεν είναι φυσικά ελληνική ιδιοτυπία. Στις πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις στη Γαλλία για το συνταξιοδοτικό, στους αγώνες των βρετανών φοιτητών για τα δίδακτρα, στις απεργίες ιταλών δημοσίων υπαλλήλων ή εκεί όπου απεργούν ευαίσθητες κατηγορίες όπως το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, συναντούμε την ίδια εχθρική περικύκλωση των «καταχρηστικών δικαιωμάτων». Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι η συζήτηση για νέες μορφές ανομίας και αντικοινωνικότητας στερείται νοήματος. Πρέπει ωστόσο να αναρωτηθούμε πολύ πιο σοβαρά για το πώς εκτρέφονται οι ασύντακτες συμπεριφορές, οι όποιες παθολογίες της συλλογικής δράσης, οι μηδενιστικές παλινδρομήσεις. Η ηθικολογική διαπόμπευση όλων σχεδόν των μορφών λαϊκής αντίδρασης τις περισσότερες φορές δηλώνει απροθυμία για κατανόηση των συνθηκών κοινωνικής έντασης στη συγκεκριμένη περίοδο. Διότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος σκέψης για να καταλάβει κανείς ότι η διακυβέρνηση της «έκτακτης ανάγκης» εκλύει υψηλής έντασης και διαρκή βία. Οι νέοι όροι του παιχνιδιού δημιουργούν ήδη ένα τοπίο των αμοιβαίων φόβων, της έντονης ανασφάλειας, του ανταγωνισμού για την εξασφάλιση. Δεν διακυβεύονται απλώς εισοδήματα αλλά το αίσθημα αξιοπρέπειας και η υπαρξιακή ισορροπία μεγάλου αριθμού ανθρώπων.  
 
Πώς χειρίζονται αυτή την εξέλιξη οι κυρίαρχες ελίτ; Μάλλον καταφεύγουν σε έναν περίκλειστο και αυτονομημένο «ορθολογισμό» δαιμονοποιώντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Την ίδια στιγμή αποπολιτικοποιούν, με περιφρονητικά επίθετα, τα αιτήματα άρσης των αδικιών τα οποία εκδηλώνονται με μη συμβατικούς τρόπους (οι «τζαμπατζήδες», οι αντικοινωνικοί κ.λπ.). Και σε αυτό το εγχείρημα πολλές από τις αρχές και εγγυήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας λογαριάζονται πλέον παρωχημένα εμπόδια στη νεοφιλελεύθερη αποτελεσματικότητα και στα διατάγματα που την εγχαράσσουν στο κοινωνικό σώμα.

Το επείγον ζήτημα των καιρών δεν είναι λοιπόν η κατάχρηση των δημοκρατικών ελευθεριών αλλά η ορατή μετάλλαξη της δημοκρατίας. Η αποκατάσταση του ολιγαρχικού ελιτισμού ως κυρίαρχου κανόνα και αναντίρρητης ερμηνείας αντιπροσωπεύει τον σημερινό μεγάλο κίνδυνο για τους ευρωπαϊκούς λαούς και όχι μια ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα.

 
- Ο κ. Νικόλας Αλ. Σεβαστάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΧΛΙΜΙΝΤΡΙΣΜΑΤΑ!

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΧΛΙΜΙΝΤΡΙΣΜΑΤΑ!

Από ΑΗΤΟΠΟΥΛΟ ΕΤΩΝ 80

Εχουμε δυο ειδών χλιμιντρίσματα. Ενα από το βαρβάτο άλογο κι ένα από τη φοράδα, που και οι δυο τους αναζητούν, η μεν φοράδα να πηδηχτεί, το δε βαρβάτο άλογο να πηδήξει.


Εάν αφουγκραστώ τα χθεσινά χλιμιντρίσματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και στης τρόικας, δυσκολευόμαι να καταλάβω τι ζητούσαν. Χλιμίντρισε ο Πεταλωτής, χλιμίντρισε ο Λοβέρδος, χλιμίντρισε ο πρωθυπουργός, χλιμίντρισε η τρόικα και όλοι φαινόντουσαν ότι κλείνουν προς το βαρβάτο και αναζητούν να πηδήσουν. Τέτοιο βαρβατιλίκι δεν έχει ξαναγίνει!


Ελληνικέ λαέ, όπως συνηθίζουμε να λέμε, φύλαξε τα οπίσθιά σου γιατί σε βλέπουν σαν φοράδα!

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ

ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ

Αγαπητό PC-Super- Solutions
Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0, δούλευαν απρόσκοπτα.
Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups, όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0.
Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος.
Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD edition... αλλά εις μάτην.
Έχεις υπόψη καμιά λύση ; Κάποια αναβάθμιση ίσως;
ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ


AΠΑΝΤΗΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ:

Αγαπητή «ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ »
Έχε υπ' όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από τον χρήστη.
Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατέστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση.
Λογικά, το Σύζυγος 1.Ο θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.
ΠΡΟΣΟΧΗ
* Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2..5 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου "Δυνατό ροχαλητό", που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).
* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 unregisterd (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή του λειτουργικού).
Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με περιορισμένη μνήμη που χρειάζεται κάποιο διάστημα για να εμπεδώσει μερικές καινούριες εφαρμογές.
Σκεφτείτε σοβαρά την απόκτηση συνοδευτικών προγραμμάτων που θα βελτιώσουν την απόδοση του σημαντικά. Συστήνουμε το Ζεστό Φαΐ 3.0 με autoupdate, Καυτά Εσώρουχα 5.3 και το Δημιουργικά Τρομερής Κορμάρας 10.1 με την επιλογή "εκτέλεση κατά την εκκίνηση"

Εγκάρδια
PC-super-solutions

Στάλθηκε από την Βιργινία Αυγουστινάκη....

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

πολιτική βία;

Περικλής Κοροβέσης – Τι είναι εν τέλει η πολιτική βία;

 

Τι είναι εν τέλει η πολιτική βία;
(μια εισαγωγή)
Υπάρχει δικαιολογημένη επαναστατική βία ή η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική;
Στο παρόν βιβλίο έχουμε είκοσι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις από αντίστοιχους μελετητές του φαινομένου, όχι απαραίτητα πανεπιστημιακούς, αλλά ακτιβιστές με πλούσια κοινωνική δράση. Κάποιοι έχουν και σημαντικό πνευματικό έργο. Όλοι τους υπήρξαν παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες και ο χρόνος θητείας τους είναι διαφορετικός, ανάλογα με την ηλικία τους. Οι περισσότεροι είναι νέοι. Κι αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε πώς σκέφτεται η νέα γενιά. Ή με μια πιο ακριβή διατύπωση: τι σκέψη έχει παράξει αυτή η γενιά, άσχετα αν τα κείμενα αυτά αποτελούν δείγμα έργου μιας μειοψηφίας της.
Η βία έχει πολλές μορφές, που όλες αποσκοπούν στην εξόντωση της ζωής. Βία είναι ο πόλεμος, αλλά βία είναι –και σε καιρό ειρήνης– ο θάνατος εκατομμυρίων ανθρώπων από την πείνα, κι όχι μόνο στον λεγόμενο τρίτο κόσμο. Η βία συχνά δεν εμφανίζεται με το όνομά της, αλλά σαν κάποιο φυσικό φαινόμενο που πρέπει να το δεχτούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Η ανεργία, η έλλειψη κατοικίας, ο αναλφαβητισμός, ανεπαρκής ή καθόλου ιατροφαρμακευτική φροντίδα, η ανυπαρξία πόσιμου νερού, η αδυνατότητα μετακίνησης (η μετανάστευση, που έχει δώσει μέχρι σήμερα περίπου 14.000 νεκρούς μόνο στην Ευρώπη) είναι μερικές από τις μορφές βίας που κατά κανόνα μετονομάζεται σε κάτι άλλο.
Αλλά ακόμη κι εκεί όπου υπάρχει ένοπλη βία, πόλεμοι μεταξύ κρατών ή εμφύλιοι ή ακόμα και θρησκευτικοί πόλεμοι, η βία πάντα ανήκει στην άλλη πλευρά. Η δικιά μας πάντα υπηρετεί κάποιο υψηλό ιδανικό, και ως εκ τούτου δεν είναι βία. Όλες, δε, οι εθνοκαθάρσεις και οι γενοκτονίες ποτέ δεν ήταν σφαγές, αλλά υπεράσπιση της καθαρότητας της φυλής ή του έθνους. Κι οι αιματηρές καταστολές των κινημάτων των δύο προηγούμενων αιώνων ήταν απλώς μια αποκατάσταση της τάξης.
Θα μπορούσαμε να λέγαμε πως η βία είναι συστατικό στοιχείο των κοινωνιών όπου ζούμε και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή τους;
Αν πάρουμε σαν δεδομένο πως σχεδόν κάθε χώρα του πλανήτη μας κυβερνιέται από μια μικρή μειοψηφία που έχει συσσωρεύσει αμύθητο πλούτο, αφήνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού στην ένδεια και την εξαθλίωση, είναι λογικό να διαθέτει όλες τις απαραίτητες δυνάμεις καταστολής (στρατό, αστυνομία, σεκιουριτάδες, παρακρατικούς) για να προστατέψουν την περιουσία της (ωραίο όνομα για τα προϊόντα κλοπής που προστατεύονται από το κάθε σύνταγμα). Οι άρχοντες της γης ξέρουν πως οι ανισότητες δεν δημιουργούν ισορροπίες, αλλά ανισορροπίες. Και αυτό αποτελεί μια διαρκή απειλή για αυτούς. Για αυτό αποθηκεύουν τεράστιες δυνάμεις βίας, που είναι έτοιμες να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή.
Αλλά η καταστολή διαρκεί για μια μάλλον σύντομη περίοδο, δεδομένου του άνισου συσχετισμού δυνάμεων. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει καταστολή;
Η κυρίαρχη ιδεολογία μεταγγίζεται στις μεγάλες μάζες, που πείθονται πως αυτή είναι η πραγματική τάξη του κόσμου και οι ίδιες δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτε.
Η χριστιανική θρησκεία, από τη στιγμή που γίνεται κρατική θρησκεία, γίνεται και ιδεολογία του κράτους. Και από εδώ και μπρος δεν έχεις να τα βάλεις με το μονάρχη, αλλά με τον ίδιο το θεό, μια και ο μονάρχης βρίσκεται στη θέση του «ελέω θεού». Δηλαδή, ο μονάρχης είχε το θεό «μπάρμπα στη Κορώνη» και τον διόρισε. Και ως εκ τούτου, ο πιστός στο θεό πρέπει να είναι πιστός και στο μονάρχη.
Σήμερα, παρά την τεράστια δύναμη που έχει η εκκλησία, δεν μπορεί να παίξει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε πριν από τις αστικές επαναστάσεις. Έχει όμως διαμορφωθεί μια νέα θρησκεία που έχει καλύτερα αποτελέσματα. Η τηλεόραση, που προπαγανδίζει έναν καταναλωτικό παράδεισο και μετατρέπει τον πολίτη σε καταναλωτή. Ο καταναλωτής θεωρεί τον εαυτό του έναν εν δυνάμει καπιταλιστή. Θέλει να αγοράσει ένα σπίτι σαν κι αυτά που βλέπει στα περιοδικά. Ένα αυτοκίνητο πρωτοκλασάτο. Πιστεύει πως θα πλουτίσει εύκολα αν παίξει τις οικονομίες του στο Χρηματιστήριο. Και όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις θα χαθούν όταν χάσει τα λεφτά του στον τζόγο, του πάρουν πίσω το σπίτι και το αυτοκίνητο και βρεθεί υπερχρεωμένος στο δρόμο. Αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή υπηρέτησε πιστά το σύστημα.

Βία και κράτος
Η βία είναι επινόηση του κράτους και της εξουσίας. Δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τη βία της φύσης. Η βία της φύσης είναι μια διατροφική αλυσίδα. Και η διαφορά που έχουμε με τα ζώα είναι πως εμείς τρώμε το κρέας μαγειρεμένο κι αυτά το τρώνε ωμό. Επιπλέον, τα ζώα τρώνε αυτό που τους χρειάζεται για να ζήσουν, ενώ εμείς καταναλώνουμε και αυτά που δεν μας χρειάζονται για να ζήσουμε. Άρα, οποιαδήποτε αναφορά στη βία σαν ένα φυσικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, μια που και εμείς είμαστε μέρος της φύσης, είναι παραλογισμός. Σίγουρα ο άνθρωπος έχει μέσα του και τον Χριστό και τον Χίτλερ. Μπορεί να αγιάσει και μπορεί να κάνει μαζικά εγκλήματα, ακόμα και αν η τύχη του πολέμου έχει κριθεί (Χιροσίμα, Ναγκασάκι). Αν ο Κρο-Μανιόν επικράτησε του Νεάντερταλ, ήταν γιατί χρησιμοποίησε τη γλώσσα και τα σύμβολα. Δηλαδή, βρήκε έναν τρόπο επικοινωνίας που έχει μέσα της το επιχείρημα και τη συνδιαλλαγή. Η βία είναι ακριβώς το αντίθετο. Επιβάλλεται χωρίς επιχείρημα. Και αυτή είναι η λειτουργία της εξουσίας.
Εξουσία-κράτος-βία είναι μια ίδια ενότητα. Πώς ανατρέπεται αυτό;
Μέχρι τώρα, όπως προκύπτει από την ιστορία, έχουμε δύο δρόμους. Ο ένας είναι με βίαιη επανάσταση και ο άλλος είναι με διάβρωση. Όπου ανατράπηκε βίαια το κράτος, η εξουσία και η βία δεν έφυγαν, απλώς άλλαξαν διαχειριστή. Και όπου ο φορέας της επανάστασης είχε ένα κυρίαρχο κόμμα, τότε είχαμε νίκη του ολοκληρωτισμού, που στο όνομα της επανάστασης και της υπεράσπισής της έφερνε ένα δεσποτισμό χειρότερο από τον προηγούμενο. Η διάβρωση είναι να χτίζεις τη νέα κοινωνία μέσα στην παλιά. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι σοσιαλδημοκράτες της Σουηδίας, που έχτισαν όλη την υποδομή του κοινωνικού κράτους, όπως και δίκτυα λαϊκής παιδείας και υγείας, πολύ πριν αναλάβουν την εξουσία. Οι σοσιαλδημοκράτες δούλευαν περίπου εβδομήντα χρόνια στην κοινωνία, χτίζοντας τις λαϊκές υποδομές, και δημιούργησαν τεράστια κινήματα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Και όταν ανέλαβαν την εξουσία, «κρατικοποίησαν» αυτό το κίνημα και αποκεί άρχισε η παρακμή του. Το κράτος πάντα είναι σημάδι ταξικής εξουσίας. Και το ερώτημα αν πρέπει να υπάρχει, υπαρκτό.
Κάποιος θα μπορούσε να απορρίψει αυτές τις σκέψεις ως ρεφορμιστικές και καθόλου επαναστατικές. Ας θυμηθούμε: Η Καμπότζη και το Βιετνάμ είναι οι δύο μοναδικές χώρες που νίκησαν ένοπλα τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Οι αρχές του Πολ Ποτ είχαν ένα επαναστατικό όραμα: απόλυτη ισότητα, κατάργηση του κέρδους και του χρήματος, επιστροφή της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα και άλλα τέτοια ωραία πράγματα. Αλλά για να τα κάνει να συμβούν όλα αυτά, σφαγίασε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της Καμπότζης κι έριξε τη χώρα στην απόλυτη φτώχεια (οι αξιωματούχοι του καθεστώτος δικάζονται ακόμα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας).
Μια τέτοια επανάσταση είναι το ίδιο μισητή όσο και μια φασιστική δικτατορία. Ο Παπαδόπουλος έλεγε το πραξικόπημά του επανάσταση. Οι αλλαγές στην κοινωνία γίνονται πρωτίστως στις συνειδήσεις. Κι από τη στιγμή που αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά –και με τη δικιά μας ελεύθερη βούληση– στρατευόμαστε σε έναν κοινωνικό ακτιβισμό που θα δώσει καρπούς όταν οι συνθήκες ωριμάσουν.
Βεβαίως, η Ιστορία δεν προχωράει με μέτρο τη ζωή ενός ανθρώπου. Και είναι ευθέως ανάλογη με τις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας ενός λαού. Και όσο κυριαρχεί η τηλεοπτική συνείδηση, η επανάσταση μεταφέρεται στο μέλλον. Και δυστυχώς, η Ιστορία δεν είναι αυτοκίνητο για να παίρνει επιτάχυνση. Κινείται με τους ρυθμούς που της επιβάλλουν οι μάζες. Και όσο αυτές παραμένουν σε αδράνεια, βρίσκεται κι αυτή σε αδράνεια.
Παρόλα αυτά τα στοιχειώδη για κάποιον πολιτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, βρέθηκαν ομάδες που θέλησαν να επιταχύνουν την Ιστορία. Ο Χορστ Μάλερ ήταν ένας από αυτούς. Αυτό το επιφανές μέλος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός»-RAF θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν. Αντίστοιχες αντιλήψεις και δράσεις υπήρχαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον με τον Μάλερ ήταν πως, μόλις βγήκε από τη φυλακή, άλλαξε το μπολσεβίκικο κοστούμι του και φόρεσε το ναζιστικό. Σήμερα είναι ηγετικό στέλεχος των νεοναζί.
Άλλαξε ο Μάλερ πολιτικές αντιλήψεις, όπως τον κατηγόρησαν, ή απλώς παρέμεινε συνεπής στις απόψεις του και ήταν πάντα ναζί; Κατά την άποψή μου, μια ναζιστική ή φασιστική αντίληψη δεν είναι απαραίτητο να έχει την αντίστοιχη ιδεολογική αναφορά. Μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα θρησκευτικό κίνημα. Ακόμα μπορεί να εκφραστεί και από το οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αλλά ακόμα και αναρχικό. Σ’ αυτήν την αντίληψη υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά που μπορούμε να τα κατονομάσουμε:
– Οι μάζες βρίσκονται σε λήθαργο και παρακμή και από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Είναι πρόβατα και χρειάζονται έναν τσοπάνη (χριστιανική προσέγγιση, ποίμνιο και ποιμένας). Έχουν ανάγκη από έναν μεσσία-αρχηγό που θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωσή τους, αφού πρώτα υποταγούν τυφλά στον αρχηγό (Χίτλερ, Μουσολίνι και, από την άλλη πλευρά του καθρέπτη, Στάλιν, Μάο και όχι μόνο). Το ρόλο του μεσσία μπορούν να παίξουν και οι λεγόμενες πρωτοποριακές ομάδες, που θεωρούν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του λαού, άσχετα αν δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του.
– Στο σημείο, λοιπόν, που όλοι αυτοί είναι ανώτεροι από τους άλλους, είτε σαν φυλή ή πρωτοπορία είτε σαν ποιμένες-αρχηγοί και φίρερ, αναγκαστικά δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα. Οι άλλοι είναι υποδεέστεροι. Άρα, το μόνο που έχουν να κάνουν οι «κατώτεροι» είναι ή να ακολουθήσουν τυφλά τους αρχηγούς ή να θεωρηθούν εχθροί, στο σημείο που δεν υποτάσσονται στην ανώτερη αλήθεια.
– Όταν κάποιος από μας πατάει μια κατσαρίδα, ποτέ δεν σκέφτεται ότι σκοτώνει μια ζωή. Και όταν οι άνθρωποι, στα μάτια των ανωτέρων, έχουν τα ίδια δικαιώματα με τις κατσαρίδες, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία. Για αυτό είναι εύκολη η βία. Άνθρωποι είναι μόνο όσοι είναι δικοί μας. Οι υπόλοιποι βαπτίζονται εχθροί. Και η βία, από εργαλείο, γίνεται αξία και δημιουργεί τον σίριαλ κίλερ, είτε με πολιτική αναφορά είτε όχι.
– Υπάρχει πάντα μια αναφορά που δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση. Και αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική-μεταφυσική, μπορεί να είναι εθνική ιδέα, μπορεί να είναι φυλετική, και ακόμα μπορεί να είναι επαναστατική-φαντασιακή. Ένα είδος θεατρικού έργου που, για να παιχτεί, απαιτεί ανθρώπινες ζωές.
Όλα τα κινήματα που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά, άσχετα αν κάποτε πήραν την εξουσία ή δεν μπόρεσαν ποτέ να την πλησιάσουν κι έμειναν μικρές περιθωριακές ομάδες κι εξοντώθηκαν, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν είναι κινήματα μαζών, ακόμα και όταν είναι μαζικά, αλλά ένα κρατικό μόρφωμα που χτίζεται μέσα στο κράτος με σκοπό να το αντικαταστήσει. Με άλλα λόγια, ο παράγοντας άνθρωπος είναι απών. Για αυτό και η βία για αυτούς είναι απαραίτητη. Γιατί σκέφτονται σαν κράτος και εξουσία.
Αν ζούσε σήμερα ο Τσε, δεν θα έκανε κανένα αντάρτικο. Θα είχε καταλάβει πως τα ένοπλα κινήματα είναι αδιέξοδα. Δηλαδή, αυτό που κατάλαβαν όλα τα ένοπλα κινήματα στη Λατινική Αμερική, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις καρικατούρες των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη.
Οι Σαντινίστας, που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1979, κατάλαβαν στη συνέχεια πως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με τα όπλα. Και το 1990 κάνουν εκλογές, τις οποίες και χάνουν και αποχωρούν από την εξουσία.
Ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο Μεξικό ποτέ δεν δήλωσε πως πρέπει να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, αλλά πως πρέπει να παλέψουν σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δημιουργούσε μια αυθεντική δημοκρατία στο Μεξικό, που θα χωρούσε και τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών του.
Το μόνο ένοπλο κίνημα που έχει απομείνει στη Λατινική Αμερική είναι το παραδοσιακό αντάρτικο του FARC, που δεν έχει πραγματικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτοσυντηρείται συχνά με συμμαχίες με τις μαφίες των ναρκωτικών, δημιουργώντας έτσι ένα ανταρτοληστρικό κίνημα που δεν έχει σχέση με τη πολιτική, αλλά με την επιβίωση.
Υποδειγματικές πράξεις και η Ακροδεξιά των ΗΠΑ
Μετά τον γαλλικό Μάη του ’68 και το φοιτητικό κίνημα που ξέσπασε σε Ευρώπη και ΗΠΑ περίπου την ίδια περίοδο με εντυπωσιακή ορμή, είχαμε στην ουσία μια πρώτη ουσιαστική ρήξη με τον σοβιετικό κομμουνισμό. Μετά την επικράτηση του μπολσεβίκικου πραξικοπήματος τον Οκτώβρη του 1917, το πολύβουο και πολύχρωμο επαναστατικό κίνημα του 19ου αιώνα πέρασε μέσα από τους αποστακτήρες των μπολσεβίκων, που δημιούργησαν υποκαταστήματα και αντιπροσωπείες σχεδόν σε όλο τον κόσμο, με εργαλείο την Γ΄ Διεθνή. Κυριάρχησαν ιδεολογικά και πολιτικά, εγκαθιστώντας το παγκόσμιο μονοπώλιο της επανάστασης. Η ρήξη με την Κίνα, μετά το θάνατο του Στάλιν, μπορεί να δημιούργησε ένα μαοϊκό κίνημα ανά τον κόσμο, αλλά δεν είχε καλύτερη τύχη από αυτό του τροτσκισμού. Το ένδοξο αναρχικό κίνημα του 19ου αιώνα είχε μια τελευταία αναλαμπή στην Ισπανία, πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Και στη μόνη μορφή που είχε επιζήσει ήταν είτε με τη μορφή του συνδικαλισμού είτε σαν σημαντικές προσφορές διανοουμένων. Και εδώ εμφανίζεται αυτό που αποκαλούμε συμβολικά «γαλλικός Μάης». Γιατί στην ουσία ήταν ένα διεθνές κίνημα, που σ’ αυτό μπορούμε να εντάξουμε επίσης και το δικό μας Πολυτεχνείο. Και αυτό το κίνημα φέρνει τα πάνω κάτω.
Κι ανοίγονται πολλές συζητήσεις. Σύμφωνοι όλοι στην απόρριψη του σοβιετικού κομμουνισμού. Αλλά αποκεί και πέρα, τι; Να θυμίσουμε λίγο την εποχή. Αντάρτικα στον Τρίτο κόσμο. Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Βιετνάμ και Καμπότζη που προχωρούσαν νικηφόρα με τη δύναμη των όπλων. Κι ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: Ξαναπαίρνουμε τα όπλα στον αναπτυγμένο κόσμο και γινόμαστε η ένοπλη πρωτοπορία ή εντασσόμαστε στο μαζικό κίνημα και δίνουμε όλη μας την ενέργεια σε αυτήν τη δύναμη; Κάποιοι επέλεξαν την ένοπλη βία σαν υποδειγματική πράξη. Και έτσι είχαμε τη Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Δυτική Γερμανία, την Άμεση Δράση στη Γαλλία, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και στην Ελλάδα τη 17 Νοέμβρη. Εκτός από την Ιταλία, όπου οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Αυτονομία του Νέγκρι είχαν χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές, όλες οι υπόλοιπες ομάδες της ένοπλης υποδειγματικής δράσης ήταν ολιγάριθμες.
Η τακτική που επιλέχτηκε ήταν οι δολοφονίες και η νιτρογλυκερίνη, που αναβίωσαν τις χειρότερες στιγμές του αναρχικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού. Ο αναρχισμός, από κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης, ταυτίζεται με δολοφονικές ενέργειες από τους πολέμιούς του και μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να ξεφύγει από αυτήν τη ρετσινιά. Σε αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι αναρχικοί. Δομικά, αυτά τα κινήματα δεν ήταν διαφορετικά από τα ένοπλα ακροδεξιά κινήματα των ΗΠΑ, και ιδιαίτερα από την Κου Κλουξ Κλαν, που χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους. Αυτό που άλλαζε ήταν ο στόχος. Στη περίπτωση της Ακροδεξιάς των ΗΠΑ, στόχος ήταν οι μαύροι. Στην περίπτωση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων ήταν στελέχη του κατεστημένου, άσχετα αν ήταν ένοχοι ή αθώοι. Και εδώ επικράτησε η φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης. Ξεπέρασαν έτσι και τους ίδιους τους νόμους του κάθε ολοκληρωτικού κράτους. Εκεί κάποια δίκη ή κάποιο στρατοδικείο στηνόταν, έστω και για τα μάτια. Σ’ αυτές τις ομάδες δεν χρειαζόταν τίποτα. Αποφάσιζαν ποιος ήταν ο εχθρός και τον εκτελούσαν, ξεπερνώντας και την ίδια τη μαφία στην οποία ποτέ δεν ίσχυσε η συλλογική ευθύνη. Το θύμα πάντοτε ήταν συγκεκριμένο. Στους «δικούς μας επαναστάτες» ισχύει η συλλογική ευθύνη. Και κατά τα πρότυπα των ναζί δημιουργούν «Καλάβρυτα» στο μέτρο του δυνατού. Και εφαρμόζουν την αρχή του «συλλογικού υποσυνείδητου», που σημαίνει πως όλοι είναι ένοχοι.

Μέσα και σκοπός
Αυτό που λέγεται, ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», στην ουσία σημαίνει πως επιδιώκεις έναν αθέμιτο σκοπό με αθέμιτα μέσα. Και για να δικαιολογήσεις τα αθέμιτά σου μέσα, βαφτίζεις το σκοπό σου θεμιτό, του δίνεις ένα ωραίο όνομα και το ονομάζεις «υψηλό ιδανικό». Κι αποκεί και πέρα, παίρνεις συγχωροχάρτι προκαταβολικά και μπορεί να κάνεις ό,τι θέλεις. Όπου η εξουσία κατακτήθηκε με τα όπλα, κρατήθηκε με τα όπλα, εκτός σπανίων περιπτώσεων, που αυτήν τη φορά στράφηκαν εναντίον των μαζών που έκαναν την επανάσταση. Γιατί, ποτέ και πουθενά, καμία πρωτοπορία δεν έκανε καμιά επανάσταση. Η επανάσταση είναι υπόθεση των μαζών, όταν συνειδητοποιήσουν πως έχουν τη δύναμη να επαναστατήσουν, ανεξάρτητα αν αυτή τους η δύναμη καταλήξει στα χέρια αδίστακτων γραφειοκρατών, που με τη βία της καταστολής αφαιρούν τη δύναμη των μαζών.
Η Hannah Arendt στο βιβλίο της «Περί Βίας» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) κάνει μια σημαντική διάκριση μεταξύ βίας και δύναμης, που σαν έννοιες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αν και είναι πολλοί που ταυτίζουν αυτές τις δύο έννοιες, στην ουσία είναι αντίθετες μεταξύ τους. Η βία είναι εργαλείο. Και η Arendt στη μελέτη της μένει έκπληκτη από το γεγονός για το πόσο σπάνια το θέμα της βίας αποτέλεσε αντικείμενο ιδιαίτερης ανάλυσης.
Η βία δεν δημιουργεί δύναμη, αλλά αδυναμία. Και όταν τα μέσα επικρατούν του σκοπού και αυτά είναι βίαια, το προϊόν της βίας έχει ακόμη περισσότερη βία (τσαρισμός-μπολσεβικισμός).
Η δύναμη είναι η άτυπη εξουσία των μαζών, που είτε τη χρησιμοποιούν για τα συμφέροντα των πολλών είτε την παραχωρούν (ή υφαρπάζεται με διάφορα μέσα) σε μια εξουσιαστική ελίτ, από μοναρχία έως εκλεγμένη κοινοβουλευτική κυβέρνηση.
Άρα, η υπόθεση της επανάστασης είναι να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Κι αυτό αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα, όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους επαναστάτες. Αγώνας για να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει.
Γι’ αυτό χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις, σε πολλά επίπεδα, τόσο στο ατομικό, όσο και στο κοινωνικό. Για μένα, αυτός που θέλει έναν κουβά νερό για να πλύνει τα δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.
Τελικά, για ποιον παράδεισο αγωνιζόμαστε; Για ποια ουτοπία; Για τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν ήρθε από τον παράδεισο για να μας πει πώς είναι. Και οι ουτοπίες που πήγαν να χτιστούν γίναν δυστοπίες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία μελλοντική κοινωνία αν δεν αρχίσουμε να τη χτίζουμε από τώρα μέσα σ’ αυτήν τη κοινωνία. Μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά: ισότητα, δικαιοσύνη, η παραγωγή του πλούτου να πηγαίνει στην κοινωνία κι όχι στους κερδοσκόπους. Μαζί με πολλά άλλα χαρακτηριστικά, που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από τους μεγάλους στοχαστές που είχαν στόχο τον άνθρωπο και την ευτυχία του.
Προς το παρόν, παλεύουμε για ανθρώπινα δικαιώματα στην κόλαση. Κι αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά.
Περικλής Κοροβέσης – Ιούλης 2010

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

η πεποίθηση που με τον καιρό αποκτήσαμε ότι η εποχή μας πράγματι δεν είναι εποχή επαναστάσεων.



του Γιάννη Κιμπουρόπουλου από την Κυριακάτικη Αυγή

Τελικά, τι ισχύει; Η εποχή μας είναι εξ ορισμού αντεπαναστατική ή, αντιθέτως, άκρως επαναστατική; Αν ισχύει το πρώτο, σημαίνει ότι εμείς, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως επαναστάτες, έχουμε ήδη ηττηθεί πριν καν αποπειραθούμε την επανάσταση. Αν ισχύει το δεύτερο, αν δηλαδή η εποχή μας είναι επαναστατική και απλώς δεν το έχουμε πάρει πρέφα, σημαίνει ότι είμαστε ακατάλληλοι ως «επαναστατικό υποκείμενο». Σε κάθε περίπτωση, την έχουμε πατήσει.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ όσα συμβαίνουν στη μισή σχεδόν λεκάνη της Μεσογείου νιώθουμε προφανώς μια αμηχανία. Από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης οι πάντες, από τους φανατικότερους υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης επαναρύθμισης του καπιταλισμού μέχρι τους ακραιφνείς οπαδούς της «εδώ και τώρα» καταστροφής του, προέβλεπαν με βεβαιότητα εκκωφαντικές εκρήξεις στις υπό πίεση ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στην αρχή τα μάτια τους ήταν στραμμένα στην Ελλάδα (μεγάλες προσδοκίες…), έπειτα τα βλέμματα έπεσαν στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία. Οι Ιρλανδοί λίγο έλειψε να κερδίσουν την ανατρεπτική καρδιά μας και οι Βρετανοί σπουδαστές και μαθητές ξύπνησαν για λίγο τον έφηβο που κρύβουμε μέσα μας. Καμιά μικρή ή μεγάλη πράξη συλλογικής αντίστασης δεν δικαιούμαστε να υποτιμήσουμε. Αλλά οφείλουμε ταυτόχρονα να αναγνωρίσουμε ότι το εύρος και η ένταση της αντίδρασης των κοινωνιών στην Ευρώπη είναι δυσανάλογα μικρά σε σχέση με την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από μια πολιτικά ασύντακτη αλλά ταξικά συντεταγμένη ελίτ.

Η ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΑ αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όσο παρακολουθούμε (άραγε με μια δόση φθόνου ή με μια ακόμη μεγαλύτερη δόση φόβου;) το εύρος και την ένταση της κινητοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων στην Αίγυπτο, στις χώρες του Μαγκρέμπ, σε όλο τον αραβικό κόσμο. Μεμψιμοιρούμε και λεπτολογούμε πάνω στον χαρακτήρα της εξέγερσης: Πόσο είναι πραγματική επανάσταση και πόσο τυφλό ξέσπασμα; Πού σταματά ο αυθορμητισμός και το λαϊκό ένστικτο και πού αρχίζει η επίδραση «ξένων δακτύλων» με ανομολόγητα σχέδια γεωπολιτικής αναδιάταξης; Πόσο μπορεί να αποτελέσει γνήσιο «επαναστατικό υποκείμενο» το συνονθύλευμα από νεαρούς «φεισμπουκάκηδες», εξαθλιωμένους αγρότες, θρησκόληπτους και ακολούθους μουλάδων;

ΑΛΛΑ, καθώς εμείς ψειρίζουμε τη μαϊμού, εκατομμύρια άνθρωποι μπαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας ανοίγοντας ένα τεράστιο ρήγμα στην ευρωατλαντική αυτοκρατορία και το παγκόσμιο καπιταλιστικό μονοπώλιο. Έστω κι αν η ατζέντα αυτών των στερημένων, αγράμματων ή μορφωμένων ανέργων παραπέμπει σε λίγο περισσότερο και λίγο καλύτερο καπιταλισμό με ολίγη από δημοκρατία δυτικού τύπου. Αυτήν ακριβώς που κάνει την Ευρώπη να δυσφορεί…

ΑΥΤΟ το μείγμα συμπάθειας και καχυποψίας με το οποίο αντιμετωπίζουμε την επαναστατική διεργασία στον αραβικό κόσμο (λίγο γιατί η εξέλιξη της ιρανικής επανάστασης οδήγησε στον ισλαμοφασισμό, λίγο γιατί η εκτροπή του αραβικού εθνικισμού γέννησε τέρατα και λίγο γιατί, παρά την ανεξιθρησκεία μας, το Ισλάμ καταλαμβάνει μια σκοτεινή περιοχή φόβου στο μυαλό μας) από τη μια πλευρά αποκαλύπτει έναν εύλογο σκεπτικισμό ως προς την έκβαση των εξεγέρσεων και τον κίνδυνο να προδώσουν τις προσδοκίες των εξεγερμένων. Από την άλλη, όμως, αποκαλύπτει και κάτι για μας τους ίδιους, ως Έλληνες και Ευρωπαίους αριστερούς, ως πολιτικό υποκείμενο της επανάστασης. Αποκαλύπτει ότι κατά βάθος έχουμε πάρει προ πολλού διαζύγιο απ’ αυτήν.

ΓΙΑΤΙ; Μεγάλη ιστορία. Μια πρόχειρη εξήγηση είναι ότι οι επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, όσες τουλάχιστον έγιναν στο όνομα του σοσιαλισμού, επιστεγάστηκαν από μια τρομακτική ήττα. Το «ξαναδιάβασμα» της εμπειρίας τους αποκαλύπτει ανεπάρκειες της μέχρι σήμερα γνωστής «επαναστατικής τεχνογνωσίας». Τα κλασικά μέσα συγκρότησης του «πολιτικού υποκειμένου» (κόμματα νέου, νεότερου και νεότατου τύπου, ομοσπονδίες, συμμαχίες, μέτωπα) εμφανίζουν αναπηρίες και, πάντως, εξαντλούν την εμπειρία τους σε ασκήσεις κοινοβουλευτικής γραφειοκρατίας, άκαμπτες ιεραρχίες που διακονούν τη λαγνεία της εξουσίας, σπασμωδικούς ακτιβισμούς. Κι όταν ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» (όπως συνέβη στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2008), στην αρχή αιφνιδιάζονται κι έπειτα πασχίζουν (συνήθως ανεπιτυχώς) να ισορροπήσουν ανάμεσα στον αυθορμητισμό των μαζών και την ανάγκη μιας οργανωμένης απόκρουσης της οργανωμένης βίας της εξουσίας.

ΩΣΤΟΣΟ, πέρα απ’ αυτό το διαρκές, προπατορικό αμάρτημα της αριστεράς (που, ως αριστερά, μόνο επαναστατική μπορεί να είναι), υποψιάζομαι πως υπάρχει κάτι βαθύτερο στον ενδόμυχο φόβο μας απέναντι σε όσα συμβαίνουν εκεί, στην άλλη όχθη της Μεσογείου: η πεποίθηση που με τον καιρό αποκτήσαμε ότι η εποχή μας πράγματι δεν είναι εποχή επαναστάσεων. Ότι γενικώς έτσι θα πορευτούμε, «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας» (άλλωστε, δεν ζούμε και στην Αίγυπτο, με 3.000 δολάρια τον χρόνο…). Πώς μπορούμε να απολαμβάνουμε το προνόμιό μας ως μέλη μιας πρωτοπορίας που δεν την πολυκαταλαβαίνει ο κόσμος (δικό του πρόβλημα, όχι δικό μας) και γι’ αυτό δεν θα χρειαστεί ποτέ να αποδείξει σε τι ακριβώς είναι χρήσιμη, τι είδους άλλη εξουσία μπορεί να ασκήσει, τι μπορεί να προσφέρει πέρα από το να διαμαρτύρεται και να χαράσσει γραμμές άμυνας. Και, ως εκ τούτου, δεν θα χρειαστεί να ξεβολευτούμε από τις μικρές προσωπικές κατακτήσεις απόλαυσης που μας προσέφερε η μακρά εποχή της επαναστατικής αγρανάπαυσης. Η οποία όμως δεν είναι διόλου εγγυημένη, όπως μας θυμίζει η Αίγυπτος. Κακό που πάθαμε

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Σα να λέμε ότι σε τρώει η αγαμία και λαδώνεις κάποιον να σε βιάσει.

Δεν είναι αργία, είναι ανεργία

Γιατί οι σύντροφοι προτιμούν ως εργοδότη το αστικό κράτος; Διότι δεν έρχονται σε άμεση επαφή με τον εργοδότη, τα καπρίτσια και τον αυταρχισμό του. Γίνονται μέρος μιας απρόσωπης –μισθωτής- σχέσης, όπου μένουν στα τυπικά δίνοντας όσο λιγότερα γίνεται. Πάλι όμως δίνουν τα περισσότερα. Γιατί έχουν πιο πολλές κοινωνικές ευαισθησίες, απέναντι στον κόσμο, τον συνάδελφο. Κι υπάρχει και το κοινωφελές της υπόθεσης. Είσαι σε δημόσια υπηρεσία, βοηθάς τον κοσμάκη στη δουλειά του, κάνεις κάτι χρήσιμο. Γραφειοκρατικό κι άχρηστο από μία άποψη, αλλά…
Γι’ αυτό και για να αποφύγεις την αλλοτρίωση, προτιμάς κάτι όπου να έχεις επαφή με ανθρώπους, μια κοινωνική συναναστροφή. Όπως τη διδασκαλία. Αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.

Αυτό το απρόσωπο είναι το μόνο στοιχείο αλλοτρίωσης που δέχεσαι κάπως ευχάριστα. Γιατί αν είναι γουρούνι καπιταλιστής ο εργοδότης σου, δεν είναι πολύ εύκολο να απεργήσεις κι υπάρχει πάντοτε η απειλή της απόλυσης. Αν πάλι είναι μικρομεσαίος εβε, δεν σου πάει καρδιά, γιατί τον βλέπεις που σκοτώνεται κι αυτός στη δουλειά και τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Κι όπως αναπτύσσεις ανθρώπινη επαφή μαζί του νιώθεις πως τον κρεμάς με την απεργία. Ενώ στο δημόσιο γλιτώνεις τις τύψεις. Κι άντε να εξηγήσεις στον κακοπροαίρετο, ότι βασικά σε ενδιαφέρει μια δουλειά όπου να μπορείς να απεργήσεις κι όχι το ραχάτι. Πολύ σημαντικό κριτήριο.

Το δημόσιο το προτιμούν όμως κι οι υπόλοιποι, γιατί έχει κάποια προνόμια και βάζουνε μέσο γνωστούς τους να τους «βολέψουν». Ο κόσμος έχει γονατίσει με την κρίση και βάζει μέσο για να μπει στα stage και στους εποπ. Σα να λέμε ότι σε τρώει η αγαμία και λαδώνεις κάποιον να σε βιάσει.

Μπαίνεις λοιπόν σε μια δουλειά που απαιτεί τυπική παρουσία και συμμετοχή. Αλλά τι σόι παρέμβαση κάνεις έτσι; Πας με μισή καρδιά στη δουλειά που τρώει τη μισή σου ζωή και καταντάς μισός άνθρωπος ενίοτε και μισάνθρωπος, που ψάχνει το άλλο του μισό απεγνωσμένα, ενώ έχει χάσει την ταυτότητά του.

Πώς θα παρέμβεις στον χώρο δουλειάς, όταν σε εκνευρίζει κάθε τι σχετικό με αυτόν; Πώς να ρισκάρεις να εκτεθείς, όταν φοβάσαι μην χάσεις μια δουλειά, που βρήκες με χίλια ζόρια; Πώς να κάνεις κομμουνιστική δουλειά, όταν σε πιάνουνε τα αναρχικά σου και θέλεις να σπάσεις την μηχανή, και τη μούρη του αφεντικού; Να γίνεις αρνητής εργασίας και να κλειστείς στον εαυτό σου για να αντέξεις; Πώς να γίνεις μαζικό στοιχείο και ψυχή της παρέας, όταν πας εκεί από αγγαρεία για τη διεκπεραίωση;

Αν λοιπόν συναναστρέφεστε κάποιον σύντροφο που είναι πραγματικά πρωτοπόρος στον χώρο του και τον πετυχαίνετε μετά τη δουλειά άδειο, χωρίς όρεξη να σας μιλήσει, συνυπολογίστε τα όλα αυτά, πριν τον παρεξηγήσετε και του θυμώσετε.
. Κάθε μέρα στη δουλειά ο παιδαγωγός γράφει ένα μικρό παιδαγωγικό ποίημα σαν κι αυτό του μακάρενκο. Αναπτύσσει μια μοναδική σχέση με τους μαθητές κι αποφεύγει ως ένα βαθμό την αλλοτρίωση. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία υπογεννητικότητας που δε μπορεί καλά-καλά να αναπαραχθεί. Ο προλετάριος έχει λατινική ρίζα ως λέξη και στην αρχική σημασία του υποδηλώνει αυτόν που δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από τη δυνατότητα να αποκτήσει απογόνους. Μετά από τόσους αιώνες προόδου όμως, το σύγχρονο προλεταριάτο χάνει σταδιακά ακόμα κι αυτό το προνόμιο. Γιατί σε λίγο θα ‘ναι προνόμιο να μπορείς να θρέψεις κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου. Οι γονείς μας το καταφέρνουν ακόμα, για τη δική μας γενιά είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Ούτε προλετάριοι δε θα μπορούμε να είμαστε.
Εκτός κι αν γίνουμε όπως στην ινδία, όπου γεννάνε πολλά παιδιά για να τους φροντίζουν στα γηρατειά. Κάτι σαν ασφαλιστικό σύστημα, τώρα που δεν θα έχουμε και συντάξεις. Κι όταν το κόμμα τους έλεγε ότι πρέπει να βάλουν αίτημα ενάντια στην παιδική εργασία, οι ινδοί σoφοι απαντούσαν ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με γενοκτονία. Διεθνείς σχέσεις και τα μυαλά στα κάγκελα.

Ο κόσμος λοιπόν παίρνει αυτή την αδυναμία και την θεωρητικοποιεί. Δε θέλει να κάνει παιδιά, κάποιοι μάλιστα τα μισούν, όπως και την ίδια τη ζωή σε τελική ανάλυση. .

Συν τοις άλλοις είναι κι η αίσθηση του δημόσιου αγαθού. Άλλο αν αυτό το δημόσιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θέλουμε. Πηγαίναμε στη λέσχη και κάναμε πειράματα με το φαγητό που μας σέρβιραν: τη σόδα που είχε σε ποσότητες για να το χωνέψεις, τη στάχτη από τα τσιγάρα, κάποιοι κατέστρεφαν και την ψίχα στο ψωμί που δεν έφαγαν για να μη μας το ξανασερβίρουν την επόμενη. Αλλά πέρσι στην αθήνα –που βλέπεις πόσο ακριβή πόλη είναι και σου φεύγει όλη η μαγκιά- έτρωγα το φαγητό  σχεδόν με ευλάβεια. Κι αν ήμουν θρήσκος μπορεί να έκανα και προσευχή πριν ξεκινήσω. Άρχισα να τρώω πράγματα που δεν έτρωγα πριν και πάνω απ’ όλα να εκτιμώ το δωρεάν –κι ας μην ήταν πρώτης ποιότητας.

Τα αστικά παπαγαλάκια έχουν βάλει στο στόχαστρο τους υπαλλήλους του δημοσίου και τη νοοτροπία τους κι ενεργοποιούν αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού στους υπόλοιπους. Βαφτίζουν ευθυνοφοβία την άρνηση να βγεις στη ζούγκλα της αγοράς και να γίνεις σαρκοφάγο. Θεωρούν ότι σου λείπει το πρωτόβουλο πνεύμα της επιχειρηματικότητας, αν δε θες να εκμεταλλεύεσαι τους γύρω σου για να πλουτίσεις.

Στην πράξη αυτό που αρνείσαι είναι να νιώσεις εμπόρευμα. Έχεις κλίσεις κι ικανότητες που δε θες να τις εκπορνεύσεις στην αγορά εργασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τον πρόστυχο τον λέμε αλλιώς κι αγοραίο.
Λέμε ακόμα πως η παιδεία δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά δημόσιο αγαθό για όλους. Ποιο είναι αλήθεια εκείνο το αγαθό που πρέπει να είναι εμπόρευμα, αντί να ανήκει σε όλο τον κόσμο; Το νερό; Το φαγητό; Τα ρούχα; Η ενέργεια; Ο ίδιος ο άνθρωπος που πουλά την εργατική του δύναμη για να ζήσει;
Περιμένεις λοιπόν να έρθει μια καλή δουλειά πάνω σε άσπρο άλογο. Ή τουλάχιστον να γίνεις πόρνη πολυτελείας. Αν δεν σου κάτσει ούτε αυτό, τρέχεις να βρεις μια δουλειά για κάτι παραπάνω από 500 ευρώ, χωρίς καμιά προοπτική ή κάποια σχέση με το αντικείμενο των σπουδών σου –για να σου αρέσει ούτε λόγος. Η άλλη εναλλακτική είναι η ανεργία. Με το νι να μπαίνει ενίοτε για λόγους ευφωνίας.

Τα έλεγε σαρκαστικά κι ένας σoφος  σε μια συγκέντρωση Άνεργε, άεργε, μη απασχολούμενε! Θέλουν να σε βάλουν στη δουλειά και να ξεζουμίζουν την υπεραξία σου. Μην τους αφήσεις να σου πάρουν την ξενοιασιά και τον καφέ από το χέρι. Μη γίνεις παιδί της φάπας, από παιδί της φράπας.
Ήταν ο ίδιος χαβαλετζής που μας πέτυχε ανάκατους σε μια ομήγυρη, όλους πρώην κνίτες, διαφόρων αποχρώσεων και πετούσε ατάκες για να ανάψει τον καβγά και να διασκεδάσει. Μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκονγκ, μοιάζαμε μπάλες του πινγκ-πονγκ, στα χέρια του. Κι αυτός με εκείνες τις πλαστικές κοπέλες στα ρινγκ που κρατάνε πινακίδες με τους γύρους (ο τρίτος θα είναι ο τελικός). Αλλά αντί για αριθμούς έδειχνε εμπρηστικές ατάκες: πλακέτα. Εφεε. Παμε. Δεκέμβρης.



Κανείς μας δεν είναι ανάπηρος, ούτε υπεύθυνος για την ανεργία του. Αλίμονο αν το εσωτερικεύσει και πιστέψει ότι αυτός έχει το πρόβλημα. Στα ατομικά προβλήματα υπάρχουν μόνο συλλογικές λύσεις. Στα προσωπικά αδιέξοδα, συλλογική διέξοδος.
Όχι ένα κράτος που να βολεύει τους τεμπέληδες, αλλά μια τέτοια οργάνωση της κοινωνίας που να παίρνει από τον καθένα το καλύτερο που έχει να δώσει για το σύνολο, αντί να μας αφήνει να τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν τα θηρία και στο τέλος να νικάνε τα όρνεα.