"οι από 'δω γαμάνε τους α-πο-κει"!
Μου είχε κάνει τόση εντύπωση τότε... Σκεφτόμουν πως αυτό που έχει πλάκα είναι ότι, επειδή οι "απο δω" δεν βρίσκουμε το λόγο για τον οποίο βρίζουμε τους "από κει", το θέτουμε το ζήτημα... χωροταξικά και τραβάμε τη διαχωριστική γραμμή και αυτό ήταν!
Πάμε! Ντου και ξύλο!
Σε μια τέτοια φάση νομίζω πως βρισκόμαστε και σήμερα συνολικά ως πολίτες.
Οι μισοί βρίζουμε τους άλλους μισούς.
Όσο κι αν αναζητήσαμε διαχωριστική γραμμή, δε νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να τη βρούμε.
Στιγμιαία την είχαμε βρει πριν 4-5 χρόνια, αλλά απ' την ώρα που το σχέδιο κατέστη πραγματικότητα, δεν μπορούμε να βρούμε ακριβώς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσά μας.
Κι έτσι βρίζουμε πλέον οι εκάστοτε μισοί τους εκάστοτε άλλους μισούς, όταν συζητάμε κάθε επιμέρους θέμα/δίλημμα που προκύπτει στην κοινωνία μας.
Έτσι σε κάθε ζήτημα είμαστε άλλοι οι "απο δω" και άλλοι οι "από κει" κι έτσι έχουμε μπερδευτεί, αφού πολλές φορές άνθρωποι απ' αυτούς με τους οποίους ταυτιζόμασταν στο χωρισμό "από δω-από κει" για κάποια χρόνια, βλέπουμε σε αρκετές περιπτώσεις ότι ξαφνικά ανήκουν στο αντίθετο στρατόπεδο σε επιμέρους ζητήματα.
Εκπλησσόμαστε και μας πιστεύουμε πως μας "πρόδωσαν".
Κι αναρωτιόμαστε: "πώς γίνεται εμείς οι δυο που παρέα βρίζαμε τους "από κει", τώρα σε μια σειρά θεμάτων να βρισκόμαστε ο ένας από δω κι ο άλλος "από κει";
Επιγραμματικά, θα παρατηρήσω δυο-τρεις αιτίες αυτού του φαινομένου και θα ήμουν ευτυχής αν με βοηθούσατε κι εσείς στα σχόλια με τις δικές σας παρατηρήσεις.
Νομίζω πως ένα απ' τα βασικά προβλήματα είναι ότι βάζουμε από μόνοι μας ταμπέλες στον εαυτό μας και ετεροκαθορίζουμε την άποψή μας με βάση την ταμπέλα που έχουμε επιλέξει.
Αν έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι είμαστε "χασαποταβέρνα", τότε αποφασίζουμε πως πρέπει να σερβίρουμε μόνο κοψίδια και σαγανάκι και να θεωρούμε οτιδήποτε άλλο "παραβίαση της ιδεολογικής καθαρότητας της ταβέρνας".
Αν τον έχουμε πείσει ότι είμαστε "γκουρμέ", τότε αποφασίζουμε πως πρέπει να σεβρίρουμε μόνο σούσι και φιλέτο στρουθοκάμηλου και να θεωρούμε οτιδήποτε άλλο "ψεκασμένο παραλήρημα".
Μα, αγαπητοί μου, η άδεια λέει "εστιατόριο": ανοίξτε λίγο τους ορίζοντές σας και βάλτε και τίποτα άλλο στο μενού σας για να μπορεί να έρθει κοντά και αυτός που δεν είναι τόσο φανατικός του μενού σας...
Και δεν μπορεί κάποιος να τρέφεται μόνο με κοκορέτσι ή μόνο με σούσι.
(νομίζω πως δε χρειάζεται να αποσυμβολίσω την "χασαποταβέρνα" και το "γκουρμέ")
Άλλο ένα πράγμα που 'χω να παρατηρήσω σχετικά.
Μια παροιμία λέει (περίπου) "όταν παντρεύσαι μια γυναίκα. παντρεύεσαι και το σόι της".
Έτσι, γίνεται και με τις ιδεολογίες.
Αν επιλέξουμε πως μας ταιριάζει μια από δαύτες, θεωρούμε μετά αυτονόητο πως πρέπει να ταιριάξουμε με κάποιο τρόπο και με όλο της το "σόι".
Νοοτροπίες "σώγαμπρου" δηλαδή.
Γιατί ρε παλληκάρια;
Παντρέψου τη γυναίκα και απ' το σόι της κράτα μόνο όσους γουστάρεις και σου ταιριάζουν.
Δεν είναι υποχρεωτικό να κάνεις το μαλάκα, επειδή την παντρεύτηκες.
Αυτήν παντρεύτηκες και όχι το σόι της.
(επίσης δε νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω επί του θέματος ποια ειναι η "γυναίκα" και ποιο είναι το "σόι" της)
Άλλη μια παρατήρηση που 'χω να κάνω είναι η θεοποίηση της σταθερότητας των απόψεων.
Λες και είναι καλό να μένεις σταθερός σε όσα έλεγες πριν 5-10-20 χρόνια...
Μα, αγαπητοί μου, θυμάμαι ότι στη Φυσική στο σχολείο μας έλεγαν ότι όταν το αντικείμενο της παρατήρησης κινείται και ο παρατηρητής μένει ακίνητος, τότε στην ουσία κινείται και ο παρατηρητής σε σχέση με το σώμα.
Άρα, η ακινησία του παρατηρητή στην πραγματικότητα δεν είναι σταθερότητα αλλά είναι μια παθητική κίνηση.
Κι όταν τα πράγματα κινούνται προς την άλλη κατεύθυνση, τότε η ακινησία σου δε διατηρεί την ίδια οπτική γωνία (ίσα ίσα που τη μεταβάλλει), αλλά απλώς σε απομακρύνει απ' αυτά.
Δε διατηρείς πια την ίδια θέση στη συμμετρία της πραγματικότητας, αλλά ερημοποιείσαι και αντικοινωνικοποιείσαι.
Κι έτσι, όταν διαπιστώσουμε πως κάποιος λέει κάτι άλλο απ' αυτό που έλεγε παλιότερα, τότε τον κοιτάζουμε περίεργα, με καχυποψία έως και μίσος.
Βέβαια, αυτό συμβαίνει όταν αυτός ήταν "από δω" και ξαφνικά τον βρούμε σε κάποιο ζήτημα "απο κει". Διότι το αντίστροφο δε μας κάνει καθόλου κακή εντύπωση...
Το χειρότερο είναι πως δεν αναρωτιόμαστε γιατί εμείς δεν έχουμε αλλάξει πουθενά και για τίποτα.
Αυτό είναι που πρέπει να ψάξουμε, πριν βρίσουμε τον άλλον που μετακινείται καθώς μετακινείται κι ο κόσμος.
Έτσι λοιπόν, θεωρώ πως οι παραπάνω παραγοντες είναι κάποιοι απ' αυτούς που μας ωθούν να μαζευόμαστε κάθε φορά οι εκάστοτε "απο δω" και να βρίζουμε τους εκάστοτε "απο κει" (οι οποίοι εναλλάσσονται στους ρόλους με τους πρώτους) και στο τέλος της ημέρας να ψάχνουμε το λόγο που είμαστε όλοι σαν τσακωμένες θείτσες της αυλής που αύριο θα ξαναμαζευτούν και θα τα ξαναλένε και θα ξαναπλακωθούν με άλλη σύνθεση μεταξύ τους και θα θυμίσει η καθεμιά στην άλλη τα άπλυτα του παρελθόντος της.
Και η ζωή θα συνεχίζεται στη μικρή μας γειτονιά.
Ώσπου καμιά μέρα θα γυρίσει το μάτι κανενός και θα αρχίσουμε να χαρακωνόμαστε τσάμπα και βερεσέ.
Οι "απο δω" τους "από κει" και τούμπαλιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου