ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του 21, σε μια ιστορική φάση που στην Ευρώπη, οι πόλεμοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο για την επικράτηση του πιο δυνατού, η Ελλάδα βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα. Μόνη, αμήχανη, αδύναμη, φτωχή και με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, έπρεπε να βρει τρόπους να τονώσει το φρόνημά της, να επιβιώσει στο σκληρό ευρωπαϊκό τοπίο.

Η δόξα της αρχαίας Ελλάδας, η οικειοποίηση του Βυζαντινού μεγαλείου καθώς και η επανάσταση του 21, ξεχείλισαν τα μυαλά των αμήχανων Ελλήνων από «εθνική υπερηφάνεια». Τις επόμενες δεκαετίες, το εθνικό του φρόνημα γιγαντώθηκε, κάνοντας τον, δυστυχώς, να φέρεται σα νεόπλουτος, χωρίς πλούτο. Αυτή η αλαζονεία, δυστυχώς, λειτούργησε αρνητικά, όταν η φλόγα της ελπίδας για την ανάκτηση των χαμένων πατρίδων ως το 1922, θάμπωσε τους Έλληνες τους γοήτευσε και τους «έκαψε».

Το 1940, η μικρή προσωρινή νίκη απέναντι στους Ιταλούς φασίστες, φούσκωσε τα μυαλά ακόμα περισσότερο, τους έκανε να νομίζουν πως είναι ξεχωριστός λαός. Κι έτσι η Χούντα βρήκε γόνιμο έδαφος, εκμεταλλευόμενη το «καταραμένο τρίπτυχο» και ακόμα και μετά την πτώση της, οι Έλληνες βρέθηκαν να χορεύουν σε μια σαθρή πίστα εθνικισμού και στείρας περηφάνιας.

Μετά τη μεταπολίτευση, και όσο οι Έλληνες βάδιζαν στην παρακμή, χωρίς καν να αγγίξουν καμιά ιδιαίτερη ακμή, «έγλυφαν» τους δυτικούς όσο «εισέπρατταν», αλλά τους μισούσαν κάθε φορά που τολμούσαν να τους φέρουν προ των ευθυνών τους, επικαλούμενοι τα «χρωστούμενα» του παρελθόντος. Σε αντιστάθμισμα της αυξανόμενης παρακμής τους, θέριευαν στη συνείδησή τους την εθνική τους περηφάνια, αγγίζοντας τα όρια του εθνικισμού.

Αποτέλεσμα της σαθρής αυτής νοοτροπίας, ήταν η λατρεία των παρελάσεων και κάθε λογής εθνικών και θρησκευτικών φιεστών, η εμφάνιση πιλότων που παπαγαλίζουν κάθε χρόνο, στις εθνικές επετείους, λεβεντοφιλότιμα κηρύγματα από τους αιθέρες, κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί από περηφάνια, η αποθέωση της «εθνικής κορόνας» από παραδόπιστους λαοπλάνους πολιτικούς, που έχουν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την αισθητική, την ανθρωπιά και τη γνώση, η γιγάντωση εθνικιστικών κομμάτων, παράλληλα με τα αριστερά κόμματα, τα οποία εν καιρώ παγκοσμιοποίησης, καταστρέφουν κάθε είδους ανάπτυξη στο όνομα του εθνικισμού ή του σοσιαλισμού. Μ αυτό τον τρόπο, ο αδαής και απαίδευτος πολίτης, αδιαφορώντας για τη λογική εξήγηση των πραγμάτων, ξοδεύει τόνους φαιά ουσίας αποφασίσει αν θα πάρει την ελληνική σημαία από τα χέρια των «μιαρών» Αλβανών αριστούχων σημαιοφόρων, για το αν τα Σκόπια θα ονομαστούν κάτω Σκόπια ή Πέρα Βαρδάρης, ή αν ο Νεότερος Παπανδρέου έπρεπε να σουβλιστεί ή να απαγχονιστεί, αποκαλώντας τους Έλληνες διεφθαρμένους και δεκάδες ανοησίες απομυζούν ενέργεια και που μουδιάζουν τη χώρα μέχρι παράλυσης.

Παράλληλα, εκλέγει ηγέτες-μαριονέτες που ντύνονται Ράμπο και παίζουν με τρενάκια, αεροπλανάκια, ελικόπτερα και στολές παραλλαγής, βγάζοντας παιδικά απωθημένα. Και όχι μόνο δεν απαιτούν τον ισόβιο εγκλεισμό τους σε κάποια ψυχιατρική κλινική, αλλά τους δίνουν βήμα, δύναμη, λόγο στην τύχη τους. Κι αν η οποιοδήποτε τυχάρπαστη Αρβελέρ, τολμήσει να χαλάσει αυτό το παραμύθι, διαπομπεύεται.

Η θρησκεία, το δεύτερο υπερόπλο στη φαρέτρα όλων των ακροδεξιών και μη στοιχείων, βοηθάει και με το παραπάνω στη λογική του παραλόγου που θέλει το λαό φοβισμένο, βουτηγμένο στη δεισιδαιμονία και τη ημιμάθεια, αφήνοντάς τον να νομίζει πως είναι περήφανος, ανεξάρτητος. Το οξύμωρο είναι, πως οι απόντες από την πραγματική ζωή ιεράρχες του, μεγαλωμένοι σε εκκλησιαστικά γκέτο, συμβουλεύουν το δύσμοιρο Έλληνα πως να ζει, πως να χειρίζεται τη ζωή του, τη σεξουαλικότητά του, την οικονομία του, την κοινωνία του. Κι εκείνος, σε αντάλλαγμα τους στηρίζει με κάθε κόστος. Ακόμα κι όταν παραβιάζουν κάθε ανθρώπινη αξία, όταν βιάζουν παιδιά, όταν εμπλέκονται σε οικονομικά, σεξουαλικά, πολιτικά σκάνδαλα, ο Έλληνας συγχωρεί τον θεϊκό εκπρόσωπο, τον δικαιολογεί, εθελοτυφλεί για να μην τα «σπάσει» με το θεό.

Η εκκλησία έχει τον πρώτο λόγο στη σχέση «εκκλησίας-κράτους». Η σύγχρονες θεωρίες, που διαφωνούν με τη λογική της Βίβλου (Σχετικότητας, Εξέλιξης, Πάντων) ρίχτηκαν στην Πυρά από τους σύγχρονους ιεροεξεταστές μας. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες περιλήψεις τους αναφέρονται επιγραμματικά, συνοδευόμενες συχνά από υποτιμητικά σχόλια από τους αγέρωχους εκπαιδευτικούς. Πολλοί ορθόδοξοι συμπατριώτες γελούν υποτιμητικά όταν βλέπουν το βίντεο του ιμάμη που λέει πως η γη είναι επίπεδη, αλλά «καταπίνουν την κάμηλο» όσον αφορά τα «εν οίκω τους». Οι αγέρωχοι ορθόδοξοι δέχονται εύκολα την εικόνα που δακρύζει, φιλάνε θαυματουργά κόκκαλα, πιστεύουν στην γένεση του «αγίου φωτός», στο θαύμα και το ψέμα. Πείθονται πως ο θεός (κι όχι ο παμπόνηρος ιεράρχης) θα δυσαρεστηθεί από τη μη αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες, και τότε ξεχύνονται στους δρόμους κατά εκατομμύρια. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ. Μόνο η «θεία αξία» μετράει. Κανένα «Βατοπαίδι», καμία «SIEMENS», καμία αναξιοκρατία, καμία φασίζουσα συμπεριφορά δεν έχει τη δύναμη να τον ξεκουνήσει από τη θαλπωρή του. Τέλος, ακόμα και ο πιο «άθεος» επίδοξος πρωθυπουργός, δεν θα πραγματοποιήσει ΠΟΤΕ το όνειρό του, αν δεν φιλήσει 20-30 ιερά ιδρωμένα χέρια. Αν δε κάποιος ΓΝΗΣΙΟΣ επαναστάτης αποφασίσει να κάνει τον πολυπόθητο διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, θα έχει να κάνει με 10,000,000 μαινόμενους «Ισλαμοπατριώτες».

Το θλιβερό τρίπτυχο κλείνει με μια οικογένεια γεμάτη παθογένειες, όπου ελάχιστοι γονείς συμβουλεύονται κάποιον ειδικό για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Μητέρες, στηρίζονται στις πατροπαράδοτες «επιτυχημένες» μεθόδους ανατροφής, και ευνουχίζουν τους λεβέντες τους γίνονται μητέρες ανδρεικέλων που αφήνουν το σπίτι μόνο όταν παντρεύονται. Πατεράδες που δεν τους αφήνουν να αναπτύξουν ισχυρή, δική τους προσωπικότητα, δεν τους μυούν στην στην ορθή σκέψη, γιατί απλά δεν την κατέχουν και τους διδάσκουν μαγκιά και υποκρισία για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους . Οι περισσότερες κοπέλες μαθαίνουν να δέχονται με χαρά την κατωτερότητα που επιθυμεί η θρησκεία και η κοινωνία. Μεγαλώνουν με τη σειρά τους κι αυτές τα αγόρια τους με τον «αλάνθαστο ελληνικό τρόπο» ωθώντας τους μετέπειτα, να φέρονται ανάλογα απέναντι στις υποχρεώσεις τους ως πολίτες. Παιδιά που μαθαίνουν στο παραμύθι, στην αφερεγγυότητα, στην εύκολη λύση. Που πιστεύουν σε ζώδια, ξεματιάσματα, ψεκασμούς, συνωμοσίες.

Έτσι η σύγχρονη Ελλάδα τα έχει «σπάσει» προ πολλού με τη λογική. Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους μαθαίνοντάς τα να εχθρεύονται και να μισούν το κράτος, να σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια ανάτασης, να είναι όλοι μαζί ενωμένοι στον αγώνα και στη μάσα μόνοι, να βαδίζουν πίσω ολοταχώς, λοιδορώντας τους ηλίθιους βελανιδοφάγους που προχωρούν μπροστά, να καίνε τα πάντα όταν νιώθουν προδομένοι, να μη σέβονται το διαφορετικό συμπολίτη τους, να ανήκουν σε δεκάδες μικροομάδες που μάχονται μεταξύ τους για να επιβάλλουν την ανοησία τους και τελικά να γονατίζουν τη χώρα, να πιστεύουν πως όλοι τους κατατρέχουν, τους ψεκάζουν για να είναι υπάκουοι (Το τελευταίο θα το πίστευα ακράδαντα αν οι φήμες έλεγαν πως ο ψεκασμός επιφέρει ηλιθιότητα).

Το τρίπτυχο «ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» κάποιες δεκαετίες πριν, λειτουργούσε ΙΣΩΣ υπέρ της χώρας. Από τότε πολλά άλλαξαν στον κόσμο, λίγα άλλαξαν εδώ. Όμως, ο Έλληνας μη έχοντας να επιδείξει πρόοδο, ανάπτυξη, και βελτίωση ουσίας, περιφέρει την βαλσαμωμένη εθνική περηφάνια του και την επιδεικνύει δεξιά κι αριστερά. Όπως ακριβώς οι επιτήδειοι περιφέρουν δεξιά κι αριστερά τα θλιβερά ιερά κόκκαλα κάποιου αγιοποιημένου φουκαριάρη, μη αφήνοντάς τον να βρει τη γαλήνη.http://www.o-klooun.com