κοινωνία του φόβου

Η απειλή εξόδου από το Ευρώ/ΕΕ διέσωσε το διεφθαρμένο σύστημα αλλά δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί με την ίδια αποτελεσματικότητα την επόμενη φορά. Τα πεπραγμένα της τριμερούς κυβέρνησης θα απαξιώνουν τέτοιου είδους απειλές.http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2744 Αλλά ήδη η κοινωνική/οικονομική πραγματικότητα έχει γεννήσει νέες απειλές, όπως η εξάπλωση και ο εθισμός στην καθημερινή βία. Η Χρυσή Αυγή δεν πατάει σε παρθένο έδαφος. Η Χ.Α φυτρώνει στο θερμοκήπιο προϋπάρχουσας κοινωνικής βίας όπου ο καθένας, ανυπεράσπιστος, επικροτεί συλλογικά (ως γειτονιά, περιοχή κλπ) την αυτοδικία. Η κοινωνία του φόβου θα είναι η επόμενη κατάσταση/απειλή προς το εκλογικό σώμα.

Απόστολος Αποστολόπουλος

Το διεφθαρμένο καθεστώς ξαναβρέθηκε στην κυβέρνηση. Όσοι θεωρούσαν ότι η επαναστατική στιγμή ήταν παρούσα και επέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι άφηνε την ευκαιρία να χαθεί, ίσως το ξανασκεφτούν βλέποντας πόσο ισχυρή παραμένει η συντηρητική όψη της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να δώσει ελπίδα, όχι, όμως, και σιγουριά. Τούτο φάνηκε πχ στο πως διχάστηκαν στην κάλπη οι νέες και οι μεγαλύτερες ηλικίες.

 

Η απειλή εξόδου από το Ευρώ/ΕΕ διέσωσε το διεφθαρμένο σύστημα αλλά δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί με την ίδια αποτελεσματικότητα την επόμενη φορά. Τα πεπραγμένα της τριμερούς κυβέρνησης θα απαξιώνουν τέτοιου είδους απειλές. Αλλά ήδη η κοινωνική/οικονομική πραγματικότητα έχει γεννήσει νέες απειλές, όπως η εξάπλωση και ο εθισμός στην καθημερινή βία. Η Χρυσή Αυγή δεν πατάει σε παρθένο έδαφος. Η Χ.Α φυτρώνει στο θερμοκήπιο προϋπάρχουσας κοινωνικής βίας όπου ο καθένας, ανυπεράσπιστος, επικροτεί συλλογικά (ως γειτονιά, περιοχή κλπ) την αυτοδικία ή, ακόμα καλύτερα, τη συλλογική και οργανωμένη (και πολιτικοποιημένη) αντίδραση/υπεράσπιση των μεμονωμένων και απομονωμένων πολιτών. Το διεφθαρμένο καθεστώς, μοναδικός υπεύθυνος για την ακατάσχετη πλημμύρα της νόμιμης και λαθραίας Μετανάστευσης, φλυαρεί περί νομιμότητας και (ανύπαρκτης) εφαρμογής του Νόμου. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι μόνο αυτός, κωφεύει στις εκκλήσεις των Ελλήνων, έχει αυτιά μόνο για τη δυστυχία των ξένων-η αναθεώρηση του Δουβλίνο Β΄ παραπέμπει μάλλον στις ελληνικές καλένδες παρά στην επείγουσα ανάγκη λύσης. Ουδείς αποτολμά να θίξει ανοιχτά (και μελετημένα) το πρόβλημα: η χώρα δεν μπορεί να δεχτεί απεριόριστο αριθμό ξένων. Οι ξένοι είναι πολύτιμοι σε τομείς της οικονομίας ( οι Έλληνες, ιδίως στην επαρχία, αρνούνται να δουλέψουν σε αγροτικές ή άλλες δουλειές). Υπάρχει οξύτατο πρόβλημα εγκληματικότητας.

 

Η κοινωνία του φόβου θα είναι η επόμενη κατάσταση/απειλή προς το εκλογικό σώμα. Θα χρησιμοποιηθεί ως βάση και θα γίνει αιτία διχασμού ώστε να ανακοπεί η ανέμελη μετακίνηση από κόμμα σε κόμμα των ψηφοφόρων. Θα είναι εντελώς γελοίο αν βρεθεί η Αριστερά στο εδώλιο ως (ανεγκέφαλος) υπερασπιστής των ξένων, με πολιτική αγωγή υπεράσπισης των δικαιωμάτων των Ελλήνων τη Χρυσή Αυγή και το διεφθαρμένο καθεστώς στη θέση του αμερόληπτου δικαστή.

 

Μετά την αιφνίδια, εντυπωσιακή αλλά όχι επιτυχή έφοδο στις κάλπες, ανοίγει για την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, περίοδος μάχης (κοινοβουλευτικών) χαρακωμάτων, άγνωστης διάρκειας. Άνοιξε περίοδος ελιγμών, υπομονής και επιμονής, αντοχής. Η ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος παραμένει ο αναλλοίωτος στόχος, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Σ’ αυτή τη βάση, με αυτό το στόχο, μπορεί το πολύχρωμο και ασυντόνιστο ρεύμα να συγκροτηθεί σε κίνημα με ενοποιημένη ιδεολογία, να κατασκευάσει ένα παρελθόν, να διεκδικήσει το μέλλον. Η οργανωτική συγκρότηση θα πηγάσει από τις επιταγές της κοινής δράσης.

 

 Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: Όσοι βλέπουν και μιλούν για το τέλος του Ευρώ, της ευρωζώνης ή και της ΕΕ, θα παραμείνουν τζάμπα μάγκες, τζάμπα προφήτες και σίγουρα τζάμπα επαναστάτες, αν ταυτοχρόνως δεν λένε τι θα κάνει η Ελλάδα σε ένα πιθανό τέτοιο διεθνές περιβάλλον, που θα πατάει, ποιοι θα είναι σύμμαχοι (δεν υπάρχουν φίλοι, μόνο σύμμαχοι), ποιοι θα είναι αντίπαλοι. Έτσι κι αλλιώς άλλωστε αυτό επιβάλλεται στις σημερινές συνθήκες. Και το διεθνές περιβάλλον δεν αντιμετωπίζεται με ονειρώξεις, δήθεν αριστερές (ή δεξιές), για το πώς θα θέλαμε τον κόσμο αλλά απαιτεί, επί ποινή εθνικής εξαφάνισης, ωμό ρεαλισμό. Με άλλα λόγια ο πατριωτισμός είναι πάνω στο τραπέζι, με υπαρκτή ή ανύπαρκτη ΕΕ, είτε εντός είτε εκτός ΕΕ.