Δεν μπορούμε να βρούμε ακρη ποιος θα πει το ΟΧΙ, δεν γουστάρουμε το διπλανό μας, δεν καθόμαστε στο ίδιο πεζοδρόμιο, δεν απλώνουμε το κουλό μας να τον πιάσουμε, δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μυρουδιά της αποστροφής για ότι δεν μας μοιάζει και δεν μας βολεύει.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΤΟ ΟΧΙ?

Δεν μπορούμε να βρούμε άκρη.  Ποιος θα πει το ΟΧΙ....

Στην άκρη του πεζοδρομίου ο Λαοκράτης,  προσηλωμένος χρόνια ΚΚΕς συνειδητοποιημένος για τη πλουτοκρατία που ρουφάει το αίμα του εργαζόμενου, δίπλα στην κα Τασία, Τμημάρχη της  4^ης Δνσης του τάδε Υπουργείου που μόλις συνειδητοποιεί πως της έχουν αφαιρέσει τέσσερις μισθούς, περνάει εφεδρεία και  το γνωστό κονεκτ που είχε την έχει εντελώς φτυσμένη , δίπλα στον Αστέρη το ταρίφα που χρωστάει μισό ταξί ακόμα και περιμένει τρεις ώρες στη πιάτσα μέχρι να βγει πελάτη να τον πάει στην επόμενη στάση του μετρό, δίπλα στον Φάνη τον ανένταχτο αριστερό αγανακτισμένο της πλατείας που έχει ακόμα στη καρέκλα κρεμασμένο το μαύρο μπλουζάκι που έγραφε ΟΥΣΤ, δίπλα στον μέχρι πρότινος ευχαριστημένο ιδιοκτήτη καφετέριας Μπουρναζίου που τώρα ξεσκονίζει κάτι μύγες στην αχανή αίθουσα, δίπλα στον κυρ Γιάννη το συνταξιούχο που δεν φτάνει ούτε για τα διουρητικά και τα αντιυπερτασικά το υπόλειμμα σύνταξης, δίπλα στον υπερπατριώτη που έχει χαραγμένο το «εν τούτω νίκα» σε ένα μεγάλο τατουάζ στη πλάτη και είναι περίπου τρία χρόνια άνεργος, δίπλα στην θεία την Αγλαίτσα που περιμένει την έλευση του Αντίχριστου, δίπλα σε όλα τα θύματα της τραπεζικής επέλασης, του χρηματιστηρίου, του δικομματισμού, του ιερού διορισμού, της κινητής τηλεφωνίας, των τηλεοράσεων πλάσμα, της ηλεκτρικής οδοντόβουρτσας, των δημητριακών με γεύση μάνγκο, των σιλικονάτων βυζιών, των υπερσύγχονων ηχοσυστημάτων αυτοκινήτου, των ραφιών με προϊοντα σε συσκευασία τρια σε ένα, των νέων με τη συλλογή από κονσόλες, κινητά και πισιά, των υπερτασικών θαμώνων των ψησταριών όλα στη σούβλα κι ένα γαλακτομπούρεκο για το τέλος, των αγχωμένων μάνατζερ που στέλνουν μειλ από τη τουαλέτα του αεροπλάνου, των πνευματικών σοφών ανθρώπων συλλεκτών και μεταποιητών αποφθεγματων προηγούμενων σοφότερων, των απανταχού ρουφηγμένων,  στραγγισμένων και φρεσκοσφαγμένων κοπαδιών....

Δεν μπορούμε να βρούμε ακρη ποιος θα πει το ΟΧΙ, δεν γουστάρουμε το διπλανό μας, δεν καθόμαστε στο ίδιο πεζοδρόμιο, δεν απλώνουμε το κουλό μας να τον πιάσουμε, δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μυρουδιά της αποστροφής για ότι δεν μας μοιάζει και δεν μας βολεύει. Για ότι δεν αναφέρεται στην ατζέντα που ο καθένας μας κουβαλάει, χρόνια τώρα,  έχουν γραφτεί όλα τα φύλλα της και τα διαβάζουμε από την αρχή τα ίδια και τα ίδια αρνούμενοι να ρίξουμε μια ματιά παρά δίπλα.

Δίπλα δίπλα στο πεζοδρόμιο τα συνειδητοποιημένα θύματα με τα ασυνείδητα. Οι στεναχωρημένοι που είδαν τη μιζέρια τους κατάματα με εκείνους που συνεχίζουν να βλέπουν τη μιζέρια μόνο των άλλων...

Πως θα ήταν αν ...

….Η Ευρώπη, ο κόσμος, αυτή τη στιγμή είχαν στραμμένα τα μάτια τους πάνω στην Ελλάδα, όχι για να παρακολουθήσουν ένα λαό ταπεινωμένο, ένοχο, υποτακτικό που λουφάζει σε μια γωνιά και δέχεται απανωτά χτυπήματα οδηγούμενος στην εξαθλίωση, αλλά τους ανυπότακτους έλληνες που έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Μια Ελλάδα όπου ο λαός έχει κατεβάσει ρολά και δεν υποτάσσεται στην λαίλαπα της επίθεσης των διεθνών τοκογλύφων.  Ενα λαό που φωνάζει ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ όπως τόσα που έχει πει στη πανάρχαια ιστορία του....

Για σκεφτείτε την εικόνα των δρόμων γεμάτων από χιλιάδες κόσμο, που βροντοφωνάζουν την επιθυμία τους για δικαιοσύνη, ελευθερία, τιμωρία των ενόχων. Τα ξένα δελτία να δείχνουν αυτές τις σκηνές, τους υπόλοιπους λαούς να βλέπουν πως ναι, κι ένας μικρός λαός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος.....

Για σκεφτείτε την αλλαγή που θα γινόταν μέσα μας, τη στιγμή ακριβώς που θα αποτινάσαμε από πάνω μας το ζυγό της  μιζέριας, της δουλικότητας, της δειλίας...

.

Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι εκτός συνόρων, οι υπόλοιποι λαοί δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στ΄αληθεια στην Ελλάδα.  Βομβαρδίζεται το κεφάλι τους συνεχώς για ένα λαό ανάξιο της ιστορίας  του, που αποτελείται από λαμόγια και κλέφτες, πονηρούς ραγιάδες που έφαγαν τα το χρήμα που έπαιρναν τόσα χρόνια με τρόπους πονηρούς σαν κοινοί απατεώνες και τώρα ακόμα έχουν ένα σωρό φράγκα, διασκεδάζουν στα μπουζούκια και στις ταβέρνες και δεν θέλουν να πληρώσουν ενώ οι υπόλοιποι «αξιοπρεπείς και παστρικοί» λαοί βγάζουν από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν αυτούς τους λωποδύτες.... Αυτό ξέρουν οι περισσότεροι. Αυτό αντιλαμβάνονται.

Η μεγαλύτερη ντροπη που συμβαίνει αυτή τη στιγμή πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού δεν είναι μόνο η τανάλια που σφίγγει τις ζωές και τις ξεζουμίζει είναι ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ KAI ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ . Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ. Γιατί μόνο για δυο λόγους ένας λαός μπορεί να ξεμπροστιάζεται τόσο θρασύτατα και να το βουλώνει λουφάζοντας στην άκρη. Είτε γιατί είναι ένοχος είτε γιατί είναι δειλός.  Δεν υπάρχει η δικαιολογία του ότι δεν υπάρχει κάποιος να αναλάβει να συμμαζέψει τη μάζα.  Ενας πατέρας αν κλέβουν το σπίτι του και ντροπιάζουν την οικογένειά του δεν περιμένει το γείτονα να βγάλει το φίδι από τη τρύπα. Αμύνεται με όποιο τρόπο μπορεί.  Νικάει το φόβο λόγω της αγάπης για την οικογένειά του και της διαφύλαξης της προσωπικής του αξιοπρέπειας.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η σιωπή μας είναι όντως συνενοχή όπως μας καταλογίζουν.

Αν είναι δειλία, οπότε θα υπομείνουμε σκύβοντας το κεφάλι με ντροπή.

Αν είναι φιλοτομαρισμός, οπότε θα κοιτάξουμε πως ο καθένας θα τη βγάλει καθαρή στην επέλαση των βαρβάρων .

Σε κάθε περίπτωση οι άσκοπες γκρίνιες δεν χρησιμεύουν σε τ ίποτα πια. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί  ποια είναι η θέση του. Τι στ΄αληθεια θέλει και τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για να το αποκτήσει.

Εχουμε τόσο καιρό εδώ μέσα που φωνάζουμε. Μιλάμε για ανατροπή, τιμωρία, ξεσηκωμό. Πόσες είναι αυτές οι φωνές? Χίλιες? Δέκα χιλιάδες? Εκατό χιλιάδες? Και πως αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτήν την ανατροπή? Πόσοι είναι περιχαρακωμένοι πίσω από τις κομματικές τους εντολές , και πόσοι είναι διατεθειμένοι για μια ενωμένη αντίδραση όποιο χρώμα κι  αν έχουν, με κοινό γνώμονα – σε πρώτη φάση -  ένα μεγάλο ΟΧΙ σε όσα είναι κοινή μοίρα τελικά για όλους.  ΟΧΙ στο πετσόκομα των μισθών και των συντάξεων, στα τρισάθλια νομοσχέδια υγείας – παιδείας, στα φοροκλεφτικά νομοσχέδια, στη παραβίαση του συντάγματος , στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας , στη κυβέρνηση που λειτουργεί χωρίς τη λαϊκή συναίνεση, στην ατιμωρισία των ενόχων, στο απεχθές χρέος που δεν μας έχει δώσει αναφορά κανείς ούτε πως δημιουργήθηκε ούτε ποιοι το δημιούργησαν ούτε καν αν είναι αυτό που μας λένε.

Γιατί αν αυτοί οι διατεθειμένοι έλληνες , να κάνουν κάτι από κοινού ΤΩΡΑ,  είναι μερικές εκατοντάδες διάσπαρτοι άνθρωποι και όλοι οι υπόλοιποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ είτε από αδιαφορία, είτε από φόβο, είτε γιατί είναι κομματόσκυλα κάποιας παράταξης  που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, τότε ας σταματήσουμε εδώ κι ας περιμένουμε αυτό που τελικά δίνει τη λύση πάντα.  Το πάτο του βαρελιού. Τη τελική εξαθλίωση στο μεγαλύτερο μέρος του λαού.  Ας περιμένουμε οι άνθρωποι να πεινάνε, να πεθαίνουν, να δολοφονούνται και τότε όλο και κάποιοι μπορεί να βρουν το θάρρος να πούνε φτάνει γιατί δεν θα έχουν τίποτα πια να χάσουν.

(Αλλωστε κάποιοι για να βάλουν τους μηχανισμούς τους μπροστά κάτι τέτοιο εύχονται και προωθούν για να κάνουν το παιχνίδι τους.....)

Εμείς όμως όλοι και τα παιδιά μας είμαστε γεννιές που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με την ιδέα πως η δημοκρατία , η δικαιοσύνη και η ελευθερία είναι πολύτιμες.  Στο δρόμο το ξεχάσαμε γιατί  δεν νοιώθαμε να απειλούμαστε (έτσι μας είχαν κάνει να πιστεύουμε) και γιατί μας βομβάρδισαν από παντού με κάθε είδους τέχνασμα, κάθε είδους προπαγάνδα, για να μας μετατρέψουν από  ελεύθερους πολίτες σε σκλαβωμένους ηλίθιους καταναλωτές. Η πλάνη μας ή και συνενοχή μας σε ότι συνέβη τα τελεαυαία χρόνια , δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν πιστεύουμε πια  το ίδιο. Μέσα μας υπάρχει ακόμα η πεποίθηση πως η δημοκρατία , η ελευθερία, η δικαιοσύνη είναι πολύτιμες.  Το λάθος μας είναι που τις θεωρήσαμε δεδομένες. Είχαμε την εντύπωση πως δέσαμε το γάϊδαρό μας ξεχνώντας πως όλα αυτά που είχαμε τα κατάκτησαν οι προηγούμενοι με ποτάμια αίμα και αγώνες. 

Η ελευθερία δυστυχώς δεν είναι πανάκεια. Και δεν χαρίζεται.  Κι αυτό σήμερα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε άμεσα πριν βρεθούμε με αλυσοδεμένοι στο πάτωμα....

ΥΣ. Μη μου κακιώσετε που έβαλα πρώτα το Λαοκράτη. Οι παλιές αγάπες πάνε πάντα στο παράδεισο!