H Aριστερά και η εργατική τάξη

H Aριστερά και ο κόσμος της εργασίας

Η σχέση των οργανωµένων δυνάµεων της Αριστεράς µε τους εργαζόµενους είναι σχέση εξωτερική, δεν είναι σχέση οργανική. Σχέση εξωτερική επειδή οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς φαντάζονται πως η εργατική τάξη είναι ήδη συγκροτηµένη και ότι η απουσία της από την πολιτική σκηνή, όπως εξάλλου και η ιδεολογική της απάθεια, οφείλονται σε ένα «έλλειµµα συνείδησης». Στην φαντασία των οργανωµένων δυνάµεων της Αριστεράς, η εργατική τάξη είναι ένας «κοιµώµενος γίγαντας» του οποίου η αφύπνιση εκκρεµεί. Αναλαµβάνουν λοιπόν, οι οργανώσεις της Αριστεράς, να µεταγγίσουν στις εργαζόµενες µάζες την ταξική συνείδηση που τους λείπει. Να εκφέρουν, εποµένως, το «σωστό σύνθηµα», να εκπονήσουν το, «σωστό πρόγραµµα», να εφεύρουν το κατάλληλο «έναυσµα» που θα αφυπνίσει το ταξικό ένστικτο και θα το µετατρέψει σε ταξική συνείδηση.

Από την ίδια αντίληψητων πραγµάτων απορρέει µε φυσικό τρόπο και το σύνολο των δράσεων που αναλαµβάνουν οι εν λόγω οργανώσεις: τηλεοπτικές εµφανίσεις, διαφώτιση, αφισοκόλ-µβάνουν οι εν λόγω οργανώσεις: τηλεοπτικές εµφανίσεις, διαφώτιση, αφισοκόλληση, έκδοση αµέτρητων εφηµερίδων και περιοδικών1, εξόρµηση για πώληση εντύπων και διανοµή προκηρύξεων, διαλέξεις και µαθήµατα, διαδηλώσεις... Αυτή η εξωτερική σχέση των οργανωµένων δυνάµεων της Αριστεράς µε τον κόσµο της εργασίας, όσο και αν περνάει απαρατήρητη χάρη στην δύναµη της συνήθειας, σε ορισµένες περιπτώσεις γίνεται έκδηλη.

Παράδειγµα: η διαµόρφωση νέων µερίδων εργαζοµένων φτωχών (working poor) σε δυναµικούς κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής υπηρεσιών, παραµένει διαδικασία την οποία οι οργανωµένες δυνάµεις της Αριστεράς παρακολουθούν έξωθεν ως θεατές, Αντί να αποκτήσουν οργανική σχέση µε τις νέες κοινωνικές και επαγγελµατικές κατηγορίες που αναδύονται, δηλαδή να ασχοληθούν µε τον µετασχηµατισµό του υπαρκτού αισθήµατος ατοµικής αδικίας σε µια κοινή αντίληψη περί συλλογικού ταξικού συµφέροντος, να αναλάβουν την θεωρητική δουλειά που συµβάλει σε αυτόν το µετασχηµατισµό, να συµβάλουν στην συγκρότηση συλλογικών ταξικών ταυτοτήτων και στην ενεργοποίησή τους, στην δηµιουργία συνθηκών για την ανάδειξη φυσικών πρωτοποριών στους χώρους εργασίας, περιορίζονται στην «προπαγάνδιση των ορθών θέσεων» της µιας, ή της άλλης οργανωµένης πολιτικής δύναµης .στάση που δεν µας γλιτώνει από την οδυνηρή σύγκριση µε τις παραθρησκευτικές οργανώσεις.

Κι. έτσι, η ιστορία συνεχίζεται από ήττα σε ήττα όταν οι αντικειµενικές συνθήκες είναι δυσµενείς και µε ισχνές νίκες όταν οι αντικειµενικές συνθήκες θα δικαιολογούσαν την εκθετική άνοδο των κινηµάτων.

Το φρούτο είναι σάπιο στον πυρήνα του: στην αντίληψη των οργανωµένων δυνάµεων της Αριστεράς για τις εργαζόµενες τάξεις. Η εργατική τάξη δεν είναι ένας«κοιµώµενος γίγαντας» µε «έλλειµµα συνείδησης». Υπάρχουν επαγγελµατικές κατηγορίες, κοινωνικές οµάδες, υπάρχουν οι µάζες των εργαζοµένων, υπάρχει η ατοµική δυσαρέσκεια και το ταξικό ένστικτο που οδηγεί σε ατοµικές πράξεις αντίστασης στις αδικίες και στις βαρβαρότητες του καπιταλισµού.

Συνιστούν όµως όλα αυτά την εργατική τάξη; Αυτό το άρθρο υποστηρίζει πως η εργατική τάξη καθεαυτή δεν υπάρχει .διότι όπως και ο Θεός δεν αφήνει πίσω της κανένα ίχνος. Η εργατική τάξη υπάρχει µόνον όταν αφήνει τα ίχνη της εκεί που την περιµένουµε, δηλαδή µέσα στην Ιστορία, µέσα στην αντίθεσή της µε το Κεφάλαιο, όταν οργανώνεται σε συλλογικές ταυτότητες, σε συλλογικότητες που µάχονται ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του. Η αστική τάξη και η εργατική τάξη δεν υπάρχουν σαν δύο ποδοσφαιρικές οµάδες ήδη πριν να αρχίσει ο αγώνας2. Υπάρχουν µόνον µέσα στον ανταγωνισµό τους. Οι ταξικοί αγώνες συνιστούν την διαίρεση σε τάξεις, αυτοί συγκροτούν τις τάξεις, αυτοί και τις αποδιαρθρώνουν στα συστατικά τους µέρη, δηλαδή σε µεµονωµένα άτοµα, σε κοινωνικές οµάδες, επαγγελµατικές κατηγορίες.....

Σημειώσεις:

1 Κάθε οργάνωση, µικρή ή µεγάλη χρειάζεται το δικό της έντυπο .κι. αν είναι δύο ακόµη καλύτερα. Θα είχε ενδιαφέρον να µελετήσει κάποιος πόσοι τόννοι εντύπου υλικού σαπίζουν στις αποθήκες της Αριστεράς.µελετήσει κάποιος πόσοι τόννοι εντύπου υλικού σαπίζουν στις αποθήκες της Αριστεράς.

2 Η µεταφορά ανήκει στον Λουί Αλτουσέρ, Απάντηση στον Τζων Λιούις (1973, 1977 για την ελληνική έκδοση), Θεµέλιο