ο μηχανισμός της γραφειοκρατίας

Μια φθηνή, μα ενίοτε εξαιρετικά αποτελεσματική συνταγή χειραγώγησης με πολλαπλά αποτελέσματα

του Δημήτρη Πατέλη

Οφείλουμε άραγε να δείχνουμε κατανόηση στην ανθρώπινη μικρότητα;

Ενδεχομένως ναι και σε κάποιο μέτρο.

Όταν κάποιος έχει ταυτιστεί με την  εξουσία-διοίκηση επί δεκαετίες, αποκτά κάτι σαν επαγγελματική νόσο, ως αποτέλεσμα της σύμφυσής του με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, λόγω του χρόνιου υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας.

Η σύμφυση με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, απαιτεί μονομερή ανάδειξη και καλλιέργεια αντίστοιχων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών.

Ολίγη (απαραίτητη) θεωρία:

Όσο υπάρχουν στην κοινωνία ουσιώδεις διαφορές, και αντιφάσεις (υλικών προπαντός) συμφερόντων, συγκροτείται ένα πεδίο συσχετισμών, δυνάμεων και διαπάλης δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην ανάδειξη,στην προώθηση και διασφάλιση των συμφερόντων των εκάστοτε κυρίαρχων (ατόμων , ομάδων, τάξεων), οι οποίοι επιβάλλουν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους ως γενικά, καθολικά συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας μέσω ενός οργανωτικού-διοικητικού, κανονιστικού και πολιτικού μηχανισμού, σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς της κοινωνίας

Βασικό χαρακτηριστικό της γραφειοκρατίας είναι η ιεραρχική δομή η οποία παράγει και αναπαράγει συγκεκριμένες σκοποθεσίες, στάσεις ζωής και συμπεριφορές. Γενική τάση αυτής της δομής είναι η διχοτομία μεταξύ υποκειμένου (διοικούντων) και αντικειμένου (διοικούμενων) της διοίκησης κατά την οποία το πρώτο θεωρείται ως αποκλειστικός φορέας ενεργητικότητας, γνώσης, συνείδησης κλπ. Η αντίληψη περί δήθεν "ιεραρχίας της γνώσης” δομείται με αλλεπάλληλους μετασχηματισμούς που υφίσταται η πληροφορία ενώ διαβιβάζεται από τα κατώτερα κλιμάκια στα ανώτερα, μέσω των γραφειοκρατικών κανόνων-εσωτερικών κανονισμών, οδηγιών και στερεοτύπων πρόσληψης και διαβίβασής της, ώστε να καταστεί συμβατή με την επίσημη «πραγματικότητα». Ο ιεραρχικά ανώτερος φαίνεται εξ’ ορισμού (θέσει) να «γνωρίζει περισσότερα» και έτσι αντιμετωπίζεται σε αυτό τον μηχανισμό αλλεπάλληλων αναθέσεων και αναλήψεων αρμοδιοτήτων, εξουσιοδοτήσεων και εκπροσωπήσεων κατωτέρων από τους ανώτερους (εξ ου και ο Πατερναλισμός, η κατάχρηση εξουσίας κλπ.). Η πυραμιδική ιεραρχία εξουσίας και γνώσης αμβλύνει την κριτική διάθεση, μυστικοποιείται και οδηγεί προοπτικά σε λατρευτική νοοτροπία (βλέπε π.χ. «προσωπολατρεία», μοναρχικές διαθέσεις, άκριτη αποδοχή των "ηγετών”, "εθναρχών”, λατρεία της "τάξεως και της ηθικής” που είναι σύμφυτη με την εκτελεστική υπακοή στον αρχηγό κλπ.).

Ταυτόχρονα, ο μηχανισμός έχει την τάση να απορρίπτει ανθρώπους πιο προικισμένους από τον προϊστάμενο, να μετατρέπει τον άνθρωπο σε εξάρτημα (γρανάζι, ιμάντα μετάδοσης κίνησης) του μηχανισμού και τελικά να συνθλίβει την αυτοτελή κριτική ικανότητα, την προσωπικότητα, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν (μια τάση υπαρκτή, πλην όμως ανέφικτη σε απόλυτο βαθμό, λόγω της κλιμακούμενης αντίστασης και των ανατρεπτικών διαθέσεων που προκαλεί στον βαθμό της γενίκευσης της). Απόντος μέτρου σύγκρισης ανώτερου τύπου προσωπικότητας, ο αξιωματούχος γίνεται θύμα ενός ανατροφοδοτούμενου βρόγχου, αποτέλεσμα του οποίου είναι η περαιτέρω απόσπασή του απ' την πραγματικότητα και υπερεκτίμηση του εαυτού του.

Στο πλέγμα πρακτικών αυταπατών της γραφειοκρατίας η μορφή (ο τύπος) υποκαθιστά το περιεχόμενο, τα μέσα- το σκοπό. Το πλασματικό γενικό και καθολικό (το δημόσιο, το κρατικό) συμφέρον, αποκομμένο αυτονομημένο και επιβεβλημένο στο ειδικό, στο ατομικό κλπ. βιώνεται από τον χρονίως γραφειοκράτη ως ιδιωτική του υπόθεση (αποκλειστική δικαιοδοσία και τσιφλίκι του) και ανάγεται τελικά στον στενό ιδιοτελή ορίζοντα της σταδιοδρομίας του (βίωμα με συνεπακόλουθα τον καριερισμό, ποικίλα προνόμια, διαφθορά, νοσηρή τάση αυτοπροβολής, αρχομανία κλπ.). Ο κομφορμισμός, ο φορμαλισμός, η τυπικότητα, η διάσταση λόγων και έργων, η στρεψοδικία, ο αμοραλισμός και η αυθαιρεσία γίνονται μόνιμα γνωρίσματα του γραφειοκράτη. Τα φαινόμενα αυτά επιτείνονται με την τελειοποίηση των μηχανισμών χειραγώγησης (με τη χρήση κατά περίπτωση καταστολής, συναίνεσης, μέσων μαζικής ενημέρωσης κλπ.) και οξύνονται στο έπακρο στις ιστορικές περιόδους κρίσης, παρακμής και σήψης κοινωνικό-οικονομικών συστημάτων, σε βαθμό που να προσλαμβάνονται αντεστραμμένα ως γενεσιουργός αιτία αυτής της σήψης (θέση άκρως μονόπλευρη και ανιστορική).

Όσο έντονες και αν γίνονται οι τάσεις αυτονόμησης και αυτοαναπαραγωγης και της γραφειοκρατίας, ο σκοπός, το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της διοίκησης ορίζονται πάντοτε έξω από τη σφαίρα της καθαυτής διοίκησης (προπαντός στην σφαίρα των κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων, της εκάστοτε διαπλοκής παραγωγικών δυνάμεων- σχέσεων παραγωγής), η οποία από τη σκοπιά του κοινωνικού όλου αποτελεί κατ’ εξοχήν μέσο για τους εκάστοτε σκοπούς του. Γι’ αυτό άλλωστε οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή (πόσο μάλλον ριζικός μετασχηματισμός και απονέκρωση) της διοίκησης είναι ανέφικτη ιεραρχικά, στα πλαίσια του υφιστάμενου γραφειοκρατικού μηχανισμού.

Σιγά-σιγά ο σύμφυτος με την καρέκλα γραφειοκράτης αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Αρχίζει να νομίζει ότι είναι αναντικατάστατος, ανώτερο, άριστο, προικισμένο, χαρισματικό ον, που ανήκει σε μιαν ελίτ, τα μέλη της οποίας δεν χρειάζεται να λογοδοτούν σε κανένα!... Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο τραγική στους χρονίως γραφειοκράτες θεσμών, με ψυχοσωματική εξάρτηση από την καρέκλα. Η όποια ενασχόλησή τους με την επιστήμη, εκ των πραγμάτων παρακάμπτεται από την διοικητική λειτουργία τους, η οποία γίνεται βασικό πεδίο καταξίωσης και νοηματοδότησης της ζωής τους. Οπότε, η εκ των πραγμάτων αύξουσα επιστημονική ανεπάρκειά τους, υπεραναπληρώνεται ψυχολογικά και κοινωνικοψυχολογικά δια της υπερεκτίμησης της θεσμικής-διοικητικής αυθεντίας τους, και της θέσει δήθεν "γνωστικής ανωτερότητάς” τους, την οποία σπεύδουν να παγιώσουν με de facto εξουσιαστική μονοπώληση της άσκησης αξιολογικών λειτουργιών (ευελπιστώντας να μη διακινδυνεύσουν δυσμενή αξιολόγηση του εαυτού τους και να καταβαραθρώσουν κάθε προσωπικότητα ή συλλογικότητα που με τη λάμψη της θα επισκίαζε το δικό τους "μεγαλείο”)... Βλέπετε, αυτοί είναι οι ex officio υπηρεσιακοί φορείς της συστημικής αξιολογικής "αριστείας”, όσο πενιχρή κι αν είναι η  συμβολή... 

Ο "λειτουργός” αυτού του συστήματος, δεν θέλει και πολύ "να καβαλήσει το καλάμι”... Η ιεραρχία του συστήματος εκλαμβάνεται σιγά-σιγά από τον σύμφυτο με την καρέκλα αξιωματούχο, αλλά και από τους άκριτα και εκτελεστικά υποτακτικούς σε αυτό "νομιμόφρονες υπηκόους” και ως δήθεν "ιεραρχία της γνώσης” (με τη νοοτροπία του "οι ανώτεροι, οι προϊστάμενοι πάντα ξέρουν καλλίτερα”, γεγονός που ενισχύεται Π.χ. και με το το "υπηρεσιακό απόρρητο”). Ο ίδιος ο χρονίως γραφειοκράτης, για να επιβιώσει και να αναρριχηθεί στο σύστημα, γίνεται κόλακας, θαυμαστής, εγκωμιαστής των εκάστοτε ανώτερων, στους οποίους πασχίζει να φανεί ως ο πλέον κατάλληλος, εξυπηρετικός, αποτελεσματικός, αυτός που αντιλαμβάνεται (ενίοτε μάλιστα προβλέπει-προτρέχει) και πραγματώνει κατά τον βέλτιστο τρόπο τις σκοποθεσίες της εξουσίας. Κατά κανόνα είναι κομφορμιστής σε διάφορες διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό φιλοδοξίας και αρχομανίας του: από αυτήν του παθητικού χαμαιλέοντα Yes Man, μέχρι εκείνη του επιθετικού προκλητικού και τρόπον τινά ριψοκίνδυνου κομφορμιστή, με κορύφωση την επιδίωξη να είναι "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”...

 Αντιστρόφως ανάλογα του δέους που νοιώθει για τους ανώτερους, αντιμετωπίζει ο γραφειοκράτης τους ιεραρχικά κατώτερους, το "υλικό”, τα "αντικείμενα” της διοίκησης που ασκεί. Στο βαθμό που η θέση του εξαρτάται και από αυτούς, φροντίζει να κάνει τα πάντα για να τους καθιστά συναινετικά χειραγωγήσιμους, ως μάζα ιδιοτελών συμφερόντων (υποσχέσεις, εύνοια, εκδουλεύσεις, νομή κονδυλίων, προγραμμάτων, εξουσίας, διασυνδέσεων κ.ο.κ.). στο βαθμό που οι κατώτεροι εξαρτώνται από αυτόν, προσπαθεί να επιβάλλει πειθαναγκαστικά-κατασταλτικά την εξουσία του, με άσκηση συμβολικής ή/και υλικής βίας, με μεθόδους τιθάσευσης (ανταμοιβές υπάκουων, ποινές ανυπάκουων), πάντα στο πνεύμα της κυρίαρχης ιδεολογίας του κορπορατισμού.

"Ο κορπορατισμός κατακερματίζει την κοινωνία σε ομάδες αντιμαχόμενων συμφερόντων. Μετατοπίζει την πηγή της νομιμότητας από τους πολίτες στις ομάδες και εγκλωβίζει τα άτομα σε δομές που απαιτούν δουλική και υποτακτική συμπεριφορά αυλικού. Ο κορπορατισμός καλλιεργεί τη λατρεία του προσωπικού συμφέροντος και οδηγεί στην απαξίωση του κοινού καλού. Προάγει την τυποποίηση της σκέψης, το αγελαίο πνεύμα και το γενικευμένο κομφορμισμό. Στις σύγχρονες κοινωνίες, η δημόσια ανιδιοτέλεια που υπηρετεί το κοινό καλό τίθεται υπό διωγμόν, ενώ αντίθετα θεοποιείται το κυνήγι του χρήματος και η επιδίωξη του ατομικού πλουτισμού με κάθε μέσο. Ο Σολ δείχνει πόσο υποκριτικά και αβάσιμα είναι τα νεοσυντηρητικά επιχειρήματα που υμνούν τις αρετές της ελεύθερης αγοράς και δαιμονοποιούν το ρόλο της δημόσιας παρέμβασης για την προάσπιση του γενικού συμφέροντος. Η δημοκρατική συμμετοχή αποδυναμώνεται, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ομάδες ειδικών και σε ομάδες συμφερόντων. Ο κορπορατισμός στηρίζεται σε μια πληθώρα κοντόφθαλμων «ειδικών», με αποτέλεσμα η ευρύτερη θεώρηση και η μακροπρόθεσμη προοπτική να χάνονται μέσα στον κυκεώνα των εξειδικεύσεων και των λεπτομερειακών δεδομένων” (βλ.

 http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/korporatismos-gr.html).

Ο γραφειοκράτης, με διάφορες μεθόδους (διαίρει και βασίλευε, εξαγορά, εκδουλεύσεις, υποσχέσεις εύνοιας, πατερναλισμός) επιδιώκει να προβάλλει ως μοναδικός και αναντικατάστατος φορέας ιδεολογικής συγκρότησης και συνοχής των διοικούμενων. Και το επιτυγχάνει αυτό σε βαθμό ευθέως ανάλογο της παθητικότητας, της στενότητας, της ανεπάρκειας ολόπλευρης ανάπτυξης και συγκρότησης των διοικούμενων ως προσωπικοτήτων και ως συλλογικοτήτων. Στο βαθμό που ενσωματώνεται ψυχοσωματικά στο σύστημα, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει δική του σκέψη και συνείδηση, πρωτοτυπία και αυτόβουλη, αυτοπροσδιοριζόμενη συνείδηση. Ως εξ ορισμού ετερόφωτο, είναι εμμενώς εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο πλέγμα ετεροπροσδιορισμών: πρέπει να είναι αρεστός κυρίως στους ανώτερους (έτσι μόνο νοιώθει "άριστος”) και αποτελεσματικός στη χειραγώγηση των κατώτερων. Σε αυτό το φάσμα κινείται η όποια διατήρηση και ανάπτυξη των "δεξιοτήτων” του.

Δεν έχει ιδεολογία. Ιδεολογία του είναι η εκάστοτε κυρίαρχη των κρατούντων. Γι' αυτό γίνεται φαιδρός όπου και όποτε επιδιώκει να αρθρώσει δικό του λόγο, μιας και είναι ανίκανος για οτιδήποτε άλλο εκτός από μηρυκασμό κυρίαρχων κοινότοπων αγοραίων ιδεολογημάτων. Τυχόν θητεία του στην αριστερά, τον καθιστά ακόμα πιο κυνικό και αδίστακτο, σύμφωνα με το σύνδρομο του γενίτσαρου. Δεν έχει πραγματικές αρχές. Αρχή του είναι η αρχομανία. Γι' αυτό και πασχίζει να εξοντώσει όποιους ανθρώπους βλέπει με αρχές: τους εκλαμβάνει ως Ερινύες, που καθιστούν έκδηλο και ευάλωτο το δικό του αμοραλισμό... Δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει πρόσωπο. Το μόνο που του απομένει τελικά είναι το θλιβερό προσωπείο της θέσης και του ρόλου  που απέβησαν μοναδική του ταυτότητα.  Στην περίπτωση που καθιστά στρατηγική επιβίωσής του την επιδίωξη να είναι "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”, πασχίζει να διαισθανθεί προς τα που φυσά ο άνεμος στις κορυφές της εξουσίας, ώστε να υπερθεματίσει αντίστοιχα λόγω και έργω. Αυτή η σπουδή του γίνεται νόημα ζωής, αυτοσκοπός, ταυτότητα.

Τυχόν απομάκρυνση του χρονίως γραφειοκράτη απ' την καρέκλα του αξιωματούχου, βιώνεται δραματικά. Ο ίδιος υποστασιοποιεί θεσμικά-υπηρεσιακά το νοσηρό του βίωμα: δεν είναι αυτός έκπτωτος, αλλά σκοτεινές δυνάμεις (δόλιοι υποκινητές) παρέσυραν το ποίμνιο και επήλθε "ακυβερνησία”! Άρα θα κάνει τα πάντα, ώστε αυτό το "ποίμνιο” να μην έχει λόγο, και αν παρ' ελπίδα έχει, να μην εκφράζεται επ' ουδενί κυριαρχικά. Αν π.χ. έχει σίγουρη την ανάδειξή του με την κυριαρχία πλειοψηφικά στην επικράτειά του του επιθυμητού για ότι πρεσβεύει τύπου κοινού, ότι ενδέχεται να μη διασφαλίζει την εξουσία του, θα επιδιώξει, αρχικά να το παρακάμψει πραξικοπηματικά και στη συνέχει να κάνει τα πάντα ώστε αυτό το πραξικόπημα να πάρει γενικευμένη θεσμική μορφή δια νόμου στην επικράτεια! Αν π.χ. σε συνθήκες κρίσης καταβαραθρώνεται, απονομιμοποιοείται στις συνειδήσεις των αγανακτισμένων ανθρώπων ότι αυτός (ως "βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως” κολαούζος της εξουσίας) και οι όμοιοί του πρεσβεύουν, τότε δεν φέρουν αυτοί και το είδος της διοίκησης που ασκούν καμία ευθύνη, αλλά και πάλι ενέχονται κάποιες δόλιες δυνάμεις (πάντα υποκινητές και υποκινούμενοι), κάποιες "μειοψηφικές” δυνάμεις "ανομίας”, "τρομοκρατίας”, "ανωμαλίας” κ.ο.κ., που βάλθηκαν να υπονομεύσουν το βασίλειο της δικής του "αριστείας”, "αρμονίας” και "ανάπτυξης”...  Θα κάνει τα πάντα να επανέλθει στην εξουσία, θα μετέρχεται κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέτρου. Γίνεται λοιπόν αδίστακτος και αν "το καθήκον” το επιβάλλει: πραξικοπηματίας, προβοκάτορας κ.ο.κ. Η πόλωση και η στοχοποίηση ορισμένου εχθρού, με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το γραφειοκράτη συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.

Σκιαγραφήσαμε αδρομερώς τους δομικούς, λειτουργικούς και μορφολογικούς όρους και τα όρια του γραφειοκρατικού εκφυλισμού θεσμών και προσώπων. Τα υπόλοιπα είναι θέμα κλινικής ψυχολογίας, ψυχιατρικής ή και λογοτεχνίας του ψυχοδράματος.

Ολίγον πράξη:

Είστε χρονίως γραφειοκράτης, ψυχοσωματικά εξαρτημένος από την εξουσία; Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να οσφραίνεστε καλά που φυσά ο άνεμος της εξουσίας στις κορυφές. Αν οι εξωθεσμικές λύσεις γίνονται σύστημα, σαφώς κερδίζει αυτός που θα ποντάρει σε κατά τόπους αυταρχικές-δικτατορικές λύσεις και ιδεολογικές πιρουέτες. Δείτε τη νέα μετάλλαξη του καθεστώτος με τη  χούντας του διεθνούς τραπεζίτη ως χρυσή ευκαιρία για νέο επιθετικό τυχοδιωκτισμό.

Διογκώνεται το κύμα της απονομιμοποίησης όλης της πυραμίδας της εξουσίας και η αγανάκτηση έναντι όλων των συστημικών εκφραστών της; Πληθαίνουν τα κρούσματα υποδοχής των πλέον προκλητικών φορέων της εξουσίας με δροσερά κηπευτικά, γαλακτοκομικά και ορνιθοτροφικά προϊόντα; Ολίγον πρόβλημα! Αλλά καθ' ότι τα παραπάνω είναι φαινόμενα προβλέψιμα (ιδιαίτερα εάν έχετε διακεκριμένη εμπειρία σε παρόμοιες εκδηλώσεις αγάπης του λαού), με ορισμένους "πονηρούς” χειρισμούς, μπορείτε να τα χειριστείτε και αυτά ως πλεονέκτημα που θα σας δώσει πόντους στο παιγνίδι. 

Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Ιδού η συνταγή:

1. Παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως ύπατο υπηρεσιακό παράγοντα, άνθρωπο του καθήκοντος, εκφραστή της "τάξεως και της ηθικής”, της τήρησης των θεσμών και του Νόμου.

2. Παρουσιάζετε συλλήβδην και αδιαφοροποιήτως όσους δεν ασπάζονται αυτή τη "στράτευσή” σας ως δυνάμεις αναρχίας, δόλου, καταστροφής, ως "ακραίες δυνάμεις” και "μειοψηφίες μετρίων” με μόνη διαφοροποιητική διάταξη εντός τους την ύπαρξη "υποκινητών” και "υποκινούμενων”.

3. Φωτογραφίζετε ως δόλιο και αιμοσταγή ιδεολογικό υπεύθυνο των δεινών της κοινωνίας όχι αυτούς που εξαπέλυσαν τον εν εξελίξει κοινωνικό πόλεμο, αλλά το κατάλληλο άτομο ή/και ομάδα (φορέα, Πολιτικό Μέτωπο), τους κατονομάζετε και τους στολίζετε με επιπλέον τραντακτές ιδιότητες: του ενόχου για σύσταση «ομάδας κρούσης», του «ηθικού αυτουργού» «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί εις βάρος σας ή εις βάρος άλλων» κ.ο.κ.

4. Κάνετε τα πάντα να οξύνετε τα πνεύματα στο έπακρο από τα πριν. Εμφανιζόμενος  μετά από χρόνια διοικητικής αργίας και με δεδηλωμένη την αρνητική στάση έναντίον σας  δείξτε ολίγον "ηρωισμό”. Προκαλέστε όσο μπορείτε τους πλέον ευερέθιστους νέους. Με την πρώτη εκτόξευση προϊόντος επιδιώξετε να αποκαλύψετε το δράστη, ώστε να προκληθεί και επεισόδιο χειροδικίας.

5. Δρομολογείτε το σενάριο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σας σε πλήρες ανάπτυγμα, αξιοποιώντας όλα τα ερείσματα, τις διασυνδέσεις σας, τα Μ.Μ.Ε. κ.ο.κ.

6. Προβάλλετε ακαριαία το "σωστό” σενάριο. Δεν είστε αρχομανής χρονίως γραφειοκράτης που επιδιώκει να αναβαθμίσει το πολιτικό του κεφάλαιο ως βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως, αλλά: οσιομάρτυρας του καθήκοντος, θύμα δολίου επιθέσεως σκοτεινών δυνάμεων με καταδεδειγμένους τρομοκράτες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. 

Δεν χρειάζεται να δένουν λογικά τα στοιχεία του σενάριου. Αρκεί να προβάλλονται συστημικά, καταιγιστικά και φορτικά. Η υπερβολή δεν βλάπτει (θυμηθείτε την τούρτα που φάγατε κάποτε και όταν σας πήραν στο ψιλό

Δεν έχει σημασία η αλήθεια, αλλά η επιβλητική και υποβλητική προβολή του σεναρίου (μελετήστε Γκέμπελς). Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η πόλωση και η στοχοποίηση συγκεκριμένου εχθρού (Εβραίου, κομμουνιστή, φιλοσόφου κ.ο.κ.), με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το καθεστώς (άρα και για το γραφειοκράτη) συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.

Φροντίστε να μην επιχειρείται λογική αποδόμηση των "ψευδοσυλλογισμών” σας:
Ψευδοπροκείμενες:

α. Ο χ (κατά δήλωση του ψ) είναι αιμοσταγής ιδεολόγος της τρομοκρατίας, ηθικός αυτουργός κάθε βιαιοπραγίας κ.ο.κ.
β. Ο ψ κατέστη θύμα βιαιοπραγίας
Ψευδοσυμπέρασμα:
γ. Θάνατος στον χ!

Ή σε άλλη εκδοχή ψευδοσυμπεράσματος:

Κάθε αντίρρηση στον ψ και σε ότι αυτός πρεσβεύει, είναι κατάλυση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, τρομοκρατική βιαιοπραγία, ηθική αυτουργία σε έγκλημα, κ.ο.κ.

Μη σας απασχολεί που δεν στέκει το εγχείρημα ούτε για μάθημα λογικής και φιλοσοφίας του γυμνασίου. Με το κατάλληλο κλίμα, θα βρεθούν ανθρωποι που θα σπεύδουν να δηλώνουν τα σέβη τους και την υποταγή τους στο πρόσωπό σας και σε ότι εσείς πρεσβεύετε, αρκεί να αποτινάξουν κάθε υποψία υπαγωγής στο φονικό ψευδοσυλλογισμό-παγίδα που θα στήσετε.

Άλλωστε, η φιλοσοφία και η λογική, θα αποκλειστούν  άρα όλο και θα λιγοστεύουν αυτοί που θα είναι ικανοί να αποκαλύπτουν χειραγωγικές απάτες αυτού και άλλων τύπων...

 

Το νοήμον κοινό σας θα τσιμπήσει ακόμα καλύτερα!

Τι κι αν ζηλώσατε την αίγλη του κοινού συκοφάντη και καταδότη, τι κι αν εισάγετε καθεστώς διώξεων με επικηρύξεις αντιφρονούντων  τι κι αν το τεκμήριο της αθωότητος μετατρέπεται σε τεκμήριο ενοχής "για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”; Κανένα πρόβλημα. Σας διαβεβαιώ ότι κάποιοι θα ενθουσιαστούν τόσο, που θα δουν τα παραπάνω και ως λυτρωτικά! Θα στοιχίζονται να προσυπογράψουν την κρυστάλλινη "λογική” σας!

Η καλύτερή σας: όλα στο πνεύμα της συγκυρίας και της τροπής που επιδιώκουν να προσδώσουν στις εξελίξεις συγκεκριμένοι καθεστωτικοί κύκλοι.

Ίσως κάποιοι εκεί ψηλά, που ενδέχεται να αμφισβητούσαν την αξία σας, να αντιληφθούν επιτέλους ότι δεν είστε ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης (τις υπηρεσίες του οποίου πολλοί επιζητούν, αλλά τον ίδιο απαιχθάνονται, όπως μου δήλωσε χαρακτηριστικά κάποιος πολιτικός που υπηρετήσατε).  Θα δουν ότι είστε λειτουργός με διορατικότητα, που σπεύδει να χαράξει τις επόμενες πρακτικές του συστήματος, προτρέχοντας των εξελίξεων, πάντα με γνώμονα να υπερθεματίζει σε θεσμικές-εξωθεσμικές πιλοτικές παρεμβάσεις. Που ξέρεις; Μήπως οι άλλοι που έγιναν γραμματείς Υπουργείων, ακόμα και υφυπουργοί, είναι καλύτεροι;
Αν όλα σας έλθουν δεξιά, μπορεί να επιτύχετε:  παραδειγματικό διασυρμό, δίωξη και ει δυνατόν τιμωρία, πειθαρχική και ποινική, των στοχοποιημένων ενόχων, Αναβαθμίζετε και το "θεσμικό” σας ρόλο, καταδεικνύοντας  ότι για άλλη μια φορά είστε ικανός να παράξετε δια τετελεσμένων χειρισμών "δίκαιο",  σε δύο κύριους "καινοτόμους" άξονες: 1. Κάθε ανικαθεστωτική φωνή και δράση, στο εξής θα βαφτίζεται "σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης” και "άσκηση τρομοκρατίας” και θα στοχοποιείται προληπτικά, ως εκ προοιμίου ένοχη επί "ηθική αυτουργία”, εισάγοντας στα ήθη  το τεκμήριο ενοχής "για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”. Κάθε κριτική θα συνιστά "λεκτική επίθεση” που οδηγεί σε τρομοκρατία.
2. Ποινικοποίηση των ίδιων των ιδεών και της διαφωνίας με απόλυτη κατάργηση κάθε ίχνους "τεκμηρίου της αθωότητος".
Το έθνος θα σας ευγνωμονεί: μετά τη κατάργηση του ασύλου, αυτή θα είναι η πλέον λαμπρή καινοτομία, με εισηγητή εσάς!
Ω, τι λαμπρόν μέλλον!
Φροντίστε μόνο να μη βρεθούν τίποτε δόλιοι και αρχίσουν να υπονομεύουν το θεάρεστο έργο σας με κρίση, σκέψη, συνείδηση και αξιοπρέπεια...

Αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητή αναγνώστρια,
κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, δυστυχώς είναι πραγματική...
Η διάζευξη θα γίνεται όσο πάει και πιο αποκλειστική:
Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους, ή το αντίστροφο!

Για την αντιγραφή-καταγραφή της συνταγής
Δημήτρης Πατέλης

Χανιά 20.11.11

Αναρτήθηκε από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ