ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ...

Πως μου τη δίνει στα νεύρα να ακούω την έκφραση, "σήμερα παγώνει ο ιδιωτικός τομέας"
Δεν ξέρω τι είδους επικοινωνιακό τρυκ ή απόλυτη ηλιθιότητα είναι αυτή η φράση. Παγώνει ο ιδιωτικός τομέας. Σίγουρα παγώνει αλλά καμία σχέση με την απεργία.

Παγώνει από το φόβο. Με χιλιάδες εργαζόμενους ήδη πεταγμένους έξω από τις δουλειές τους. Με χιλιάδες άλλους να παλεύουν να κρατήσουν τον αστείο μισθό τους θεωρόντας τυχερό τον εαυτό τους που παίρνει επτακόσια ευρώ και κάτι ψιλά. Παγώνει από τις συνεχείς απειλές της εργοδοσίας, από το αύριο που δεν υπάρχει, από τους τετράωρους, τους ωρομίσθιους, τους σκλάβους που στριγμώνονται να βρουν μια θέση στις παγωμένες επιχειρήσεις, ανάμεσα στα κλειστά εργοστάσια, τα κλειστά μαγαζάκια, ή τα μαγαζάκια που βαράνε μύγες.

Παγώνει σε ένα κράτος που διαλύεται, χωρίς προοπτική φουσκωμένο με ψέμματα, με δήθεν μνημόνια σωτηρίας και ψευδαισθήσεις συμμετοχής σε ευρωπαϊκά οράματα που έχουν ήδη καταρρεύσει όλα. Με τους ανθρώπους στιβαγμένους στις ουρές να πληρώνουν χαράτσια, κι άλλους πολλούς να βιώνουν για πρώτη φορά τη ντροπή, την απόγνωση στις ουρές στα συσίτιτα, κι άλλους που προσπαθούν να βρουν γωνιά ή παγκάκι να βγάλουν τη νύχτα.

Παγώνει από τα τρελοκομεία που γεμίζουν και τα δελτία αυτοκτονιών, τα κέντρα περίθαλψης αστέγων, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που γεμίζουν λίστες αναμονής για ένα πιάτο φαί.

Παγώνει από την απορία της εικόνας στα πολυκαταστήματα, που είναι φίσκα με κυράδες να  σπρώχνονται για πανάκριβα καλυντικά και τσαντάκια, εστιατόρια πανάκριβα με κλεισμένες θέσεις μόνιμα, κλαμπ νυχτερινά που ορδές κάθε είδους ριντίκολων κουνάνε τους κώλους τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα, από την απορία ποιοι στο διάολο είναι όλοι αυτοί και πως βρίσκονται ανάμεσα στους απελπισμένους με ΄τετοιο θράσος αναισθησίας και καλοπέρασης ακόμα.

Παγώνει από την αθλιότητα των συνδικάτων που δεν μπορούν πλέον να κοροιδέψουν παρά τον εαυτό τους και τους παρατρεχάμενους ή εκείνους που ζουν σε έναν άλλο πλανήτη ακόμα αδυνατώντας να συνδέσουν τα τσιτάτα που διαβάζουν με την αληθινή ζωή και τις παγκόσμιες αλλαγές που έρχονται να επιβεβαιώσουν τους αρχέγονους φόβους της τελικής πτώσης του ανθρώπινου γένους.

Αφού σας ευχαριστεί να μιλάτε για το πάγωμα του ιδιωτικού τομέα από τη μεγαλειώδη απεργία που θα γίνει μέσα στα όνειρά σας τι να πω. Αλλά εκνευρίζομαι τρομερά. Κι εκνευρίζονται κι όλοι αυτοί που ακούνε την ίδια κουταμάρα προσπαθώντας να καταλάβουν κοιτάζοντας γύρω τους για ποιους μιλάνε επί τέλους όλοι αυτοί οι φαφλατάδες.

Το δήμόσιο το ξέρουμε ότι θα απεργήσουν. Εκπρόσωποι των συνδικάτων το ξέρουμε ότι θα πάνε κάτω. Αλλά αν θα έβλεπα έστω και το 10% των ανέργων να κατέβει , δεν λέω παραπάνω το 10% να κατέβει θα έλεγα ότι ένα ελάχιστο έχουν καταφέρει όλοι αυτοί που ζουν στο παραμυθένιο κόσμο της τάχα συνολικής λαϊκής αντίστασης. Αλλά έλεος πλέον μ΄αυτό το παραμύθι. Ελεος.

Το μόνο πάγωμα που έχει αυτή τη στιγμή ο ιδιωτικός τομέας του ενός εκατομυρίου ανέργων είναι ποιος θα είναι ο επόμενος που θα περάσει από το ταμείο κι όσο για υποστήριξη και συμπαράσταση στο προσωπικό δράμα του καθενός ας είναι καλά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι απλοί πολίτες αυτή τη στιγμή που δίνουν ένα χέρι βοήθεια ακόμα κι από το υστέρημά τους με τρόπους χειροπιαστούς άμεσους στις ουρές που απλώνουν το χέρι απελπισμένοι.

ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΟΠΑΔΟΥΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΕΙΡΑ....

Είναι απορίας άξιο, τι ακριβώς περιμένουν στο μέλλον , μετατρέποντας τους ανθρώπους σε άνεργους ή εργαζόμενους σε αγγαρεία.

Τι φιλόδοξα σχέδια ανάπτυξης μπορεί να υπάρχουν σε ένα κράτος που το εργατικό του δυναμικό κάθε βαθμίδας έχει ως όνειρο να έχει μια δουλειά για ένα μεροκάματο για να περισσώσει όπως όπως τη ζωή του, και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στη πλειοψηφία τους να βγαίνουν από το σπίτι το πρωί με μόνη φιλοδοξία και ελπίδα, το πως να περάσουν δέκα ή δώδεκα ώρες δουλειάς που δεν τους αποφέρουν τίποτα άλλο από ένα μισθό ή ένα μεροκάματο της πλάκας....

Κι ο τελικός στόχος? ( που κανένας δεν πιστεύει πια πως θα είναι εφικτός ) μια σύνταξη πενιχρή για ένα τελείως ελάχιστο στήριγμα για τα γεράματα...

Η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων μια καθημερινή μάχη με τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Και ναι, αυτό πριν πολύ καιρό ήταν μια "φυσική" κατάσταση στα φεουδαρχικά βασίλεια , στους σκλάβους των αποικιοκρατών, στους εξαθλιωμένους λαούς με τους απολυταρχικούς ηγεμόνες που τους οδηγούσαν μόνιμα στο θάνατο είτε από τη πείνα είτε από τους πολέμους ή και τα δύο.

Ομως σήμερα στον αιώνα των κλωνοποιήσεων, της εξερεύνησης του διαστήματος, της τεχνιτής νοημοσύνης και του σωματιδίου του Θεού... στον αιώνα που καθώς μπήκε οι εκατομμύρια πολίτες της Δύσης τον χειροκρότησαν μέσα από τα καλοζωισμένα σπίτια τους και τις ακριβές τους συνήθειες, κατά πόσον αυτοί οι ίδιο πολίτες θα θεωρήσουν επιτρεπτό και ανεκτό να επιστρέψουν στις μεσαιωνικές καλύβες τους και το σκοτάδι της οποιασδήποτε τυραννικής εξουσίας?

Η πρόοδος, η επιστήμη, η βιομηχανική επανάσταση, η απίστευτη εξέλιξη της τεχνολογίας, η εξάπλωση της γνώσης παντού, μαζί με την άρνηση του ανθρώπου να είναι τελικά έρμαιο στο έλεος του οποιουδήποτε , την άρνηση να παίζει το ρόλο του οσιομάρτυρα που αυτομαστιγώνεται ακόμα κι όταν τολμήσει να απαιτήσει ένα κομμάτι ψωμί ή να αμφισβητήσει τις βουλήσεις του άρχοντα κι αφέντη του, έκανε να περάσει ανεπιστρεπτί η υποταγή των μαζών σε Θεόσταλτες ηγεσίες. Οι άνθρωποι έμαθαν να συναινούν , να υποτάσσονται σε παιχνίδια εξουσίας αλλά όχι γιατί φοβόντουσαν, αλλά γιατί ήθελαν να γίνουν μέρος του κέρδους. Οι ηγέτες με τους λαούς τους μπλέχτηκαν σε ένα αλισβερίσι που τίποτα το θεικό δεν είχε. Ενα ξεκάθαρο παιχνίδι του ποιος θα πάρει περισσότερα κομμάτια από τη πίτα.


Χυθηκαν ποταμοί αίμα σε όλη την ανθρωπότητα για να γίνουν όλα αυτά μια ανάμνηση φρίκης και να μάθει ακόμα κι ο τελευταίος ανθρωπάκος ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ κι όχι ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΕΙ. Στη Δύση. Γιατί σε πολλά μέρη στο κόσμο ο Μεσαίωνας δεν τελείωσε ποτέ...

Ο άνθρωπος γεύτηκε ελευθερία έστω και ψεύτικη. Γεύτηκε άνεση έστω και προσωρινή. Εγινε κυρίαρχος του ευαυτού του έστω αγνοώντας τα πραγματικά δεσμά γύρω του. Δεν μπορεί να ξεμάθει τώρα. Μπορεί να γίνει πάλι βάρβαρος, ανεξέλεγκτος, θηριώδης αλλά δεν μπορεί να ξεμάθει αυτά που έμαθε. Δεν υπάρχουν μάρτυρες λαοί πλέον που να θεωρούν πως τα αφεντικά τους έχουν διαφορετικό χρώμα στο αίμα και είναι θεόσταλτοι και συνεπώς η ανυπακοή προς αυτά είναι αμαρτία. Αυτές οι ανοησίες έσβησαν στις μάχες του παρελθόντος κι είναι απλά σελίδες ιστορίας.

Η ηλικία της θεικής εξουσίας έχει περάσει . Εδώ και πάρα πολύ καιρό εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι μοιράζονται την ίδια σάρκα, το ίδιο αίμα, το ίδιο δικαίωμα απέναντι στον οποιονδήποτε θεό. Οσα νέα κάστρα και να χτίζονται δυστυχώς για τους ονειροπαρμένους ηγεμόνες δεν θα έχουν καμιά από τη παλιά δόξα του αναμφισβήτητου δυνάστη. Η επιβολή οπόασδήποτε μορφής βίας αναγνωρίζεται πλέον από τους ανθρώπους σαν πράξη βίας και όχι τάχα συμόρφωσης. Η κλεψιά και το χαράτσι αναγνωρίζονται σαν κλεψιά και χαράτσι κι όποιος τα ονομάζει επιβολή δικαίων μέτρω απλά μοιάζει ηλίθιος στο κόσμο. Ο καλοζωισμός των λίγων και η εξαθλίωση των πολλών δεν αναγνωρίζονται σαν φυσική κατάσταση ευλογημένη από το Θεό, αλλά σαν τυραννία των ικανότερων λαμόγιων που πρόλαβαν και τα άρπαξαν καλύτερα από τους υπόλοιπους.

Σήμερα οι δυνάστες γιαουρτώνονται, τους πετάνε παπούτσια στο κεφάλι, τους μουτζώνουν στις πλατείες, τους ονομάζουν καθίκια και προδότες.

Κάποιος είπε «οι επαναστάσεις του μέλλοντος δεν θα γίνουν από τους πεινασμένους αλλά από εκείνους που δεν θαχουν να φάνε για τρεις μέρες....»

Κι αυτό είναι η ουσία του άμεσου μέλλοντος. Ισως κάποτε ο άνθρωπος βρει τον αληθινό του δρόμο. Τις αληθινές αξίες του. Κατασκευάσει από την αρχή τα όνειρά του σε νέα βάση. Ισως κάποτε πετάξει από πάνω του όλα τα σκουπίδια που έχει φορτώσει το υπερτροφικό εγώ του και μπορέσει να βγάλει την πρώτη ελεύθερη ανάσα επί τέλους, της ύπαρξής του. Τότε ίσως θα ξέρει τι είναι αυτό που θέλει.

Προς το παρόν όμως έχει κάνει ήδη ένα σημαντικό βήμα. Μπορεί το τι ακριβώς θέλει να είναι ακόμα πολύ θολό, ΞΕΡΕΙ ΟΜΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Σύντομα στην Ευρώπη αλλά και σε όλο το κόσμο θα γίνουν μεγάλες ανατροπές. Ολοι αισθανόμαστε πως σύντομα τίποτα από ότι ξερουμε δεν θα είναι ίδιο πια. Κι όλοι λίγο πολύ περιμένουμε πολύ δύσκολες μέρες μπροστά μας, για πολλούς δεν θα είναι απλά δύσκολες θα είναι αβάσταχτες.

Ομως ότι και να συμβεί , οι άνθρωποι ακόμα και οι πλέον επιπόλαιοι ή αμαθείς, πίσω δεν θα γυρίσουν γιατί τα είδωλα του παρελθόντος, τα όποια είδωλα έχουν γκρεμιστεί και εξευτελιστεί για πάντα στα μάτια των ανθρώπων. Η ώθηση των ανθρώπων να καταντήσουν ρομποτάκια υπάκουα που θα καταναλώνουν ασταμάτητα και θα αποφέρουν κέρδος σε όσους λυμαίνονται το κόσμο, ήταν ένα θλιβερό αποτέλεσμα αλλά είχε και τα θετικά του. Μαζί με τις ηθικές αξίες, τις αρετές, τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη, τη φαντασία, την ανθρώπινη αντίληψη των πραγμάτων, την ιδιαιτερότητα της ατομικότητας, το σταμάτημα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και των ιδιαίτερων χαρισμάτων κάθε μονάδας , αφαίρεσε , και την αντίληψη πως υπάρχουν αναντικατάστατοι και ιεροί θεσμοί.

Το γκρέμισμα των ειδώλων δεν έγινε για να έρθουν τα επόμενα είδωλα αλλά για να φροντίσουμε να μην έχει ανάγκη πλέον κανείς να λατρέψει ότι στην ουσία του είναι παντελώς άχρηστο.

Οι εκ νέου εξαθλιωμένοι λαοί θα έχουν μια σημαντική διαφορά από τους εξαθλιωμένους του παρελθόντος। Θα ξέρουν πως είναι να μην είναι.