Η τοκογλυφία και οι τράπεζες στην αρχαία Ελλάδα

Η κυκλοφορία πολλών και ανόμοιων ως προς την αξία τους νομισμάτων κατά την αρχαιότητα, οδήγησε στη δημιουργία τραπεζών, των οποίων η δραστηριότητα χρονολογείται περί τον 6ο αιώνα π.Χ.

Οι τράπεζες, ένας από τους βασικούς παράγοντες της ελεύθερης οικονομίας, συχνά τον τελευταίο καιρό απασχολούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Διάφορα συμβάντα, λόγου χάρη συγχωνεύσεις ή αγοραπωλησίες τραπεζών, έχουν αποτέλεσμα τραπεζικά θέματα να βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Προ ημερών, σε σχετική συζήτηση, διαπίστωσα ότι οι συνομιλητές μου ξαφνιάστηκαν όταν έκανα λόγο για τράπεζες και στην αρχαία Ελλάδα και ίσως την ίδια αντίδραση να έχουν και πολλοί από τους αναγνώστες της επιφυλλίδας αυτής. Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος ο όρος «τράπεζα» προέρχεται από την αρχαιότητα. Αυτοί που ασχολούνταν με το εμπόριο του χρήματος χρησιμοποιούσαν στις διάφορες συναλλαγές τους ένα τραπέζι, μια τράπεζα, πάνω στην οποία γίνονταν οι διάφορες εμπορικές τους πράξεις. Αυτό το τραπέζι είναι που έδωσε το σχετικό όνομα.

Οι πρώτες ενδείξεις που διαθέτουμε για τη δραστηριοποίηση τραπεζών στην αρχαία Ελλάδα ανάγονται στον 6ο αι. π.Χ. Ως γνωστόν, ο κυρίαρχος τότε θεσμός της πόλης-κράτους είχε αποτέλεσμα την ύπαρξη μεγάλου αριθμού ανεξαρτήτων κρατών, πολλά από τα οποία έκοβαν δικά τους νομίσματα, ποικίλης πραγματικής, ονομαστικής και εμπορικής αξίας. Η κυκλοφορία τόσο πολλών και ανόμοιων ως προς την αξία τους νομισμάτων δυσκόλευε εξαιρετικά τις διάφορες εμπορικές συναλλαγές και έκανε την παρουσία του αργυραμοιβού ­ ενός ατόμου που θα αντάλλασσε τα διάφορα νομίσματα ­ εντελώς αναγκαία. Επρεπε να υπάρχουν ειδικοί που να γνωρίζουν, π.χ., τις αξίες και το βάρος των νομισμάτων κάθε κράτους και να καθορίζουν την αξία τους σε σχέση με το νόμισμα της χώρας στην οποία γινόταν η συναλλαγή. Επρεπε ακόμη να ξεχωρίζουν τα κίβδηλα νομίσματα, αφού κυκλοφορούσε και κάλπικο χρήμα, και να εντοπίζουν τα λιποβαρή.
Από πολύ νωρίς, πιθανότατα από τον 6ο κιόλας αι. π.Χ., ορισμένοι ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν σε αρχαία ελληνικά ιερά (και ιδιαίτερα σ' αυτά με πανελλήνια αναγνώριση, όπως λόγου χάρη τα ιερά του Απόλλωνος στους Δελφούς και στη Δήλο) διάφορα ποσά για φύλαξη. Το φαινόμενο αυτό γνώριζε ιδιαίτερη έξαρση κυρίως σε περιόδους αναταραχών και πολεμικών συρράξεων. Η ιερότητα και το απαραβίαστο των ορίων των ιερών ήταν σεβαστά από όλους και επομένως τα χρήματα αυτά είχαν εδώ τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια. Ετσι σιγά σιγά στα ιερά συσσωρεύονταν σημαντικά ποσά. Η συνήθεια της κατάθεσης χρημάτων σε ιερά, που πρόσφερε ασφάλεια όχι όμως και αύξηση των σχετικών κεφαλαίων, περιορίστηκε από τη δράση ορισμένων ευφυών ατόμων. Προσφέροντας τόκο, άρχισαν αυτοί να προσελκύουν τα χρήματα αυτά, αυξάνοντας έτσι το κεφάλαιό τους, πράγμα που σήμαινε και επέκταση του κύκλου των εργασιών τους. Η ενέργεια αυτή, σε συνδυασμό και με την παροχή εκ μέρους τους εντόκων δανείων σε όσους είχαν ανάγκη από «ρευστό», δημιούργησε τις πρώτες τράπεζες. Πολύ γρήγορα και τα ιερά υποχρεώθηκαν στην καθιέρωση τόκων για τις καταθέσεις αλλά σε σχέση με τις ιδιωτικές τράπεζες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση. Οι «ιερές τράπεζες» για οποιαδήποτε σοβαρή δραστηριότητά τους έπρεπε προηγουμένως να έχουν την έγκριση των αρχών της πόλης στην οποία ανήκαν τα ιερά. Αυτό είχε αποτέλεσμα το χάσιμο πολύτιμου χρόνου, πράγμα που έκανε τους ανυπόμονους καταθέτες και τους απελπισμένους δανειολήπτες να καταφεύγουν στους τραπεζίτες ή σε μεμονωμένα άτομα.

Στις κύριες τραπεζικές εργασίες, εκτός από την ανταλλαγή των νομισμάτων και τον έλεγχο της γνησιότητάς τους, τις έντοκες καταθέσεις και τα έντοκα δάνεια στα οποία ήδη αναφερθήκαμε παραπάνω, συγκαταλέγονταν και άλλες. Ανάμεσά τους η διαχείριση περιουσιών, η συγκατάθεση σε δάνειο, η αποδοχή παρακαταθηκών ­ κυρίως από τις «ιερές τράπεζες» ­, η εντολή πληρωμής προς τρίτους, όπως και η έκδοση πιστωτικών επιστολών που εξοφλούνταν σε άλλη πόλη από κάποιον άλλο τραπεζίτη με τον οποίο συνεργαζόταν η τράπεζα που είχε εκδώσει τη σχετική επιστολή. Αναφέρεται ότι με αυτό τον τρόπο ο Κικέρων κάλυψε κάποτε τα έξοδα του γιου του, όταν αυτός βρισκόταν στην Αθήνα.
Για την ανταλλαγή και τη «δοκιμασία» των νομισμάτων, εργασίες που έκαναν και οι αργυραμοιβοί, η προμήθεια ήταν συνήθως γύρω στο 5%-6% επί της αξίας των νομισμάτων, με μια πρόσθετη επιβάρυνση αν η ανταλλαγή γινόταν ανάμεσα σε νομίσματα κατασκευασμένα από διαφορετικά μέταλλα. Για τις παρακαταθήκες, τη φύλαξη δηλαδή χρημάτων, πολύτιμων αντικειμένων κ.ά., οι τράπεζες δεν φαίνεται να εισέπρατταν «φύλακτρα». Επομένως από τη δραστηριότητα αυτή δεν πρέπει να είχαν κέρδη, δεν έδιναν όμως τόκο για τις βραχυπρόθεσμες καταθέσεις.
Για καταθέσεις μεγάλης διάρκειας ξέρουμε π.χ. ότι στην Αθήνα του 4ου αι. π.Χ. το επιτόκιο ήταν γύρω στο 10% ενώ γύρω στο 12% κυμαινόταν το επιτόκιο των δανείων. Ωστόσο αν το κράτος δανειζόταν από ένα δικό του ιερό «πετύχαινε», όπως ήταν φυσικό, πολύ χαμηλότερο επιτόκιο. Οπωσδήποτε τα δάνεια που παρείχαν τα ιερά ήταν τα συμφερότερα, αφού το επιτόκιό τους ήταν κατά κανόνα μικρότερο από αυτό των ιδιωτικών τραπεζών.
Οι τραπεζίτες ρύθμιζαν το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεχε το δανειζόμενο ποσό τους. Τα υψηλότερα επιτόκια τα είχαν τα λεγόμενα ναυτοδάνεια, τα οποία έφταναν ακόμη και στο 100% όταν, σε περίπτωση απώλειας του πλοίου μαζί με το φορτίο του, ο δανειστής δεν είχε καμία αξίωση από τον δανειζόμενο. Γενικά τα δάνεια από τράπεζες δεν συνέφεραν και γι' αυτό οι δανειστές στρέφονταν κυρίως σε ιδιώτες.

Στην αρχαία Αθήνα, για την οποία οι παλαιότερες πληροφορίες σχετικά με τράπεζες ανάγονται στο δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ., το επάγγελμα του τραπεζίτη δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Οι τράπεζες σχετίζονταν με δάνεια και σύμφωνα με τα πάτρια ήθη «όπου υπήρχε δάνειο δεν υπήρχε φίλος», μια και όταν «ένας άνθρωπος είναι φίλος δεν δανείζει αλλά δίνει». Και σε μια τέτοια περίπτωση τόκος ήταν η ευγνωμοσύνη του δανειζομένου προς τον δανειστή του. Ο Πλάτων στους Νόμους του ρητά ζητά να απαγορευτούν τα έντοκα δάνεια. Ετσι εξηγείται το γιατί οι γνωστοί τραπεζίτες της Αθήνας είναι σχετικά λίγοι και ακόμη το γιατί οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μέτοικοι και είχαν υπαλλήλους δούλους.
Ωστόσο η τιμιότητα και η εντιμότητα των τραπεζιτών ήταν υπεράνω πάσης αμφισβητήσεως, όπως καθαρά φαίνεται από την ισχύ που είχαν οι μαρτυρίες τους στα δικαστήρια. Ως μέτοικοι στερούνταν, ως γνωστόν, του δικαιώματος να έχουν ακίνητη περιουσία. Επομένως στα δάνεια που έδιναν δεν μπορούσαν να ζητήσουν υποθήκη ακινήτου και αυτό οπωσδήποτε επηρέαζε και τον καθορισμό του ύψους του επιτοκίου στα δάνειά τους. Πολύ γνωστός τραπεζίτης των πρώτων δεκαετιών του 4ου αι. ήταν ο Πασίων, δούλος κι αυτός, στον οποίο τα αφεντικά του, αφού τον απελευθέρωσαν, πούλησαν (ή νοίκιασαν) την τράπεζά τους. Αύξησε τη ρευστότητα των κεφαλαίων της τράπεζας, διεύρυνε τον κύκλο των εργασιών της και εισήγαγε ορισμένες καινοτομίες στο όλο τραπεζικό σύστημα της εποχής. Εξαιτίας των δωρεών του προς το αθηναϊκό κράτος απέκτησε τελικά πολιτικά δικαιώματα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι και αυτός, όταν αποσύρθηκε για λόγους υγείας από τη δουλειά, νοίκιασε για λίγα χρόνια την επιχείρησή του στον δούλο του Φορμίωνα, τον οποίο και απελευθέρωσε. Και ο Φορμίων, αφού κατάφερε να ανοίξει δική του τράπεζα, έκανε μια πολύ πετυχημένη καριέρα τραπεζίτη, κερδίζοντας και αυτός τα δικαιώματα του αθηναίου πολίτη.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να μνημονεύσω μια βασική διαφορά ανάμεσα στις σύγχρονες τράπεζες και σ' αυτές της αρχαιότητας, εκτός από τη διαφορά των αρχαίων και των σημερινών τραπεζιτών ως προς την κοινωνική τους θέση.
Οι τράπεζες στις ημέρες μας είναι βασικά πιστωτικά ιδρύματα που στοχεύουν στην ενθάρρυνση παραγωγικών επενδύσεων ενώ στην αρχαία Αθήνα τα χρήματα των τραπεζών δεν κατευθύνονταν σε παραγωγικούς σκοπούς. Οπως επισημαίνουν οι Μ. Μ. Austin - Ρ. Vidal Naquet, «το βασικό γνώρισμα της σύγχρονης τράπεζας απουσίαζε από τις τράπεζες της κλασικής Ελλάδας».

(Από την αθηναϊκή εφημερίδα "Το Βήμα"

Η Τοκογλυφία έγινε ένα πρόβλημα στην αρχαία Ελλάδα λίγο μετά την εισαγωγή των κερμάτων. Πριν από τη διαδεδομένη χρήση των κερμάτων που ο γεωργός θα δανειστεί διάφορα εμπορεύματα θα πάει σε εργοστάσιο καλλιέργειες του και θα επιστρέψει το δάνειο με τη συγκομιδή. Όταν εισήχθησαν κέρματα ο γεωργός αναγκάστηκε να δανειστεί χρήματα για να αγοράσει προμήθειες. Τα προϊόντα που έχουν μεγάλη ζήτηση και υψηλές τιμές στη φύτευση σεζόν. Κατά την περίοδο της συγκομιδής των προϊόντων ήταν άφθονα και σε χαμηλές τιμές. Οι αγρότες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσει τα δάνεια. Έχασαν τις εκμεταλλεύσεις τους και την ιδιοκτησία της γης άρχισε νασυγκεντρώνεται στα χέρια των ελίτ, ή ολιγαρχίας. Οι αγρότες έχουν υποβληθεί σε δουλεία.

Γύρω στο 600 π.Χ., ο Σόλων εισήγαγε την ιδέα Σεισάχθεια, Που σημαίνει αποτίναξη βαρών ή χρεών . Ο Σόλων ακύρωσε τις συμβάσεις του χρέους, επέστρεψε γεωργική γη σε αγρότες, έκρινε ότι η δουλεία δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθούν για την εκτέλεση των συμβάσεων του χρέους, καθώς και τον καθορισμό ελάχιστων τιμών για τα γεωργικά προϊόντα. Ο Σόλων δεν θέτει όριο για τα επιτόκια, αλλά οι μεταρρυθμίσεις του φάνηκε να κρατήσει υπό έλεγχο τοκογλυφίας.

Εν τω μεταξύ, στη Ρώμη υπήρχε μια παρόμοια κατάσταση. Δηλαδή τους αγρότες που έπεφταν στα χρέη. Στην Ρώμη καθορίζουν όρια για τα επιτόκια δεν αλλάζουν τους νόμους σχετικά με το χρέος. Απομακρυσμένες επαρχίες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν γελοία τοκογλυφία, και η κακή επίδραση του χρέους συχνά οδηγεί περισσότερο ή λιγότερο τον δανειολήπτη ως να γίνει δούλος. Ιούλιος Καίσαρας υιοθέτησε τελικά την νομοθεσία του Σόλωνα, και το 88 π.Χ., τα επιτόκια είχαν καθοριστεί σε κατ 'ανώτατο όριο του 12%, αλλά από τότε η μεσαία τάξη ρωμαϊκή είχε καταστραφεί. Τελικά, ο Ιουστινιανός βάζει ποσοστά που καθορίζονται στο 6% και 8% για το εμπορικά δάνεια.

Ο Αριστοτέλης διατύπωσε αυτό που θεωρείται μια κλασική περίπτωση τοκογλυφίας. Για τον Αριστοτέλη νοείται τοκογλυφία να είναι αμαρτία, διότι ήταν ένα είδος κλοπής. Αριστοτέλης εξήγησε γιατί ήταν επίσης μια αμαρτία ενάντια στη φύση. Χρήμα είναι στείρα και σύμφωνα με το Αριστοτέλειο δεν υπάρχει από τη φύση αλλά από το νόμο. Επειδή τοκογλυφία χρήματα δυνάμεις να αναπαράγονται περισσότερα χρήματα ήταν μια διαστροφή της φυσικής διαδικασίας της αναπαραγωγής, διότι μόνο φυσικόοργανισμοί μπορούν να παράγουν . Αριστοτέλης χρησιμοποιείται η λέξη tokos να καθορίσει τοκογλυφίας, αλλά η λέξη σήμαινε επίσης απογόνους, ή τη γέννηση. Τοκογλυφίασυνδέθηκε με τη σεξουαλική διαστροφή. Αριστοτέλης υποστήριξε ότι τα χρήματα είναι ένα κατάστημα της αξίας. Αποτελεί ένα αγαθό ή υπηρεσία που παράγεται. Χρήματα, και αυτή η ίδια δεν παράγει τίποτα αξίας. Τοκογλυφία επιτρέπει σε κάποιον να αποκτήσει πλούτο όταν δεν εργάζεται αυτό.

Λαμβάνοντας την ιδέα ένα βήμα παραπέρα, η τοκογλύφος δεν μπορεί να έχει νόμιμο δικαίωμα σε κανένα τμήμα της εργασίας του δανειολήπτη, δεν παραδίδει ορισμένομέρος της περιουσίας του τελευταίου προς τον δανειολήπτη ως αποζημίωση για τις υπηρεσίες που λήφθηκαν. Αυτό ήταν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες στην αρχαία Αθήνα. Οι αγρότες που όλες οι εργασίες για την εργασία τους τομείς, αλλά τηρείται κανένας από τους καρπούς της εργασίας τους. Οι όροι που βρέθηκαν στην αρχαία Αθήνα δεν είναι τόσο διαφορετική από σήμερα. Επιχειρηματίες δίνουν τον αγώνα υπό το βάρος του χρέους, θυσιάζοντας τα κέρδη να πληρώσουν οι τραπεζίτες, αποδυνάμωση των ίδιων των οικογενειών τους για τον εμπλουτισμό τους τραπεζίτες. Εάν ο επαγγελματίας αποτύχει, θα αποτύχει. Αν ο τραπεζίτης αποτύχει, τότε ο επαγγελματίας πρέπει να τρέξει να τον ξεμπλέξει διότι κρατά γη .

Είναι θεμιτό να σκεφτούμε κάτι ενδιαφέρον όπως είναι το κέρδος μόνο όταν αυτό είναι η συμμετοχή στα κέρδη εκείνου που προσφέρει , αλλά όταν δεν υπάρχει καμία συμμετοχή στην παραγωγή, όταν θα χρηματοδοτεί μόνο την τρέχουσα κατανάλωση, είναι πλούτος που δεν εργάζεται, πλουτίζουν τότε διότι δεν προσθέτουν τίποτα χρήσιμο για την κοινωνία. Πράγματι τότε αυτοί που πλουτίζουν από το την εκμετάλλευση της κοινωνίας δεν είναι καλύτεροι από ένα παράσιτο ή μια καρκίνο.

Ο ποιητής Δάντης θα ληφθεί αργότερα ότι η ένωση ένα βήμα παραπέρα, η διάθεση αυτών που έχουν διαπράξει αμαρτίες εις βάρος της φύσης, σοδομιστές, βλάσφημοι, και usurers, στο ίδιο μεταφυσικό επίπεδο - το έβδομο κύκλο της κόλασης.

Θρησκευτικοί ηγέτες είχαν καταγγείλει ήδη τοκογλυφία ως αμαρτία.

Άγιος Θωμάς Ακινάτης ήταν ένας από τους μελετητές εκκλησία γνωστός ως σχολαστικός (1100 -1500 μ.Χ.), που δημιούργησε τη μελέτη των οικονομικών, και κύριομέλημά τους ήταν τοκογλυφία. Άγιος Θωμάς, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης λέγοντας ότι «για να ζήσουν από την τοκογλυφία είναι εξαιρετικά αφύσικο». Ο Άγιος Θωμάς Ακινάτηςυποστήριξε λειτουργία χρήματα είναι η μέτρηση των καρπών της οικονομικής δραστηριότητας - είναι ένα μέσο συναλλαγών. Τα χρήματα είναι ένα μέτρο των πραγμάτων που πωλούνται - είναι ένα κατάστημα της αξίας. Αλλά τα χρήματα, και αυτή η ίδια, δεν δημιουργούν τους καρπούς της οικονομικής δραστηριότητας. Το χρήμα δεν είναι το ίδιο εμπόρευμα που μπορεί να πωληθεί. Ακινάτης ουσιαστικά είπε ότι τα χρήματά σας, από τη στιγμή που τα δαπανάται έχουν εξαντληθεί. Ακινάτης υποστήριξε ότι ήταν ηθικά λάθος για κάποιον να πουλήσει ένα κέικ, χρέωση για το κέικ, και στη συνέχεια χρεώνουν ξανά για το άτομο να φάει πραγματικά το κέικ. Αυτό ήταν διπλή τιμολόγηση ή κλοπής. Ακινάτης υποστήριξε επίσης ότι η τοκογλυφία ήταν μια μέθοδος πώλησης χρόνου - την επιστροφή της τοκογλυφίας, πρέπει να καταβληθεί με την ενέργεια και το χρόνο του δανειολήπτη. Αλλά ο χρόνος ανήκε μόνο στο Θεό, έτσι δεν ήταν μόνο τοκογλυφία ένα είδος κλοπής.

Δανεισμός σε τόκους για την εγγυημένη απόδοση, που δεν υπάρχει κίνδυνος και δεν εργάζονται την αμαρτία, αλλά αυτό, συμφωνήθηκε επίσης ότι αν ο δανειστής κοινού στα κέρδη και τον κίνδυνο, το δάνειο ήταν νόμιμο. Αυτό ήταν η ιδέα μιας κοινής επιχείρησης, η οποία εξακολουθεί να είναι αποδεκτή σήμερα σε ισλαμική τραπεζική. Εμπόριο, με τους κινδύνους και τα οφέλη, δεν ήταν αμαρτία. Πάροδο του χρόνου έγινε αποδεκτό να χρεώνουν για τις απώλειες, επειδή ο δανειολήπτης χρησιμοποιούσε χρήματα. Η διαφορά μεταξύ του ποσού του δανείου και το κέρδος του πιστωτικού φορέα θα μπορούσαν να έχουν γίνει, κατηγορήθηκε ως ενδιαφέρον - αν θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι υπήρξε μια χαμένη ευκαιρία για να βγάλουν λεφτά. Συμβάσεις που περιλαμβάνονται επίσης υπερημερίας.

Στην Ιταλία, η οικογένεια των Μεδίκων έκανε κατασκευή μεγάλων και ισχυρών τραπεζών. Που δεν χρεώνουν τόκους επί των δανείων, αλλά δεχόντουσαν δώρααπό τους πελάτες τους. Δεν ήταν πλέον τοκογλυφία, θα ήταν ενδιαφέρον. Τοκογλυφία ήταν αμαρτωλός, το ενδιαφέρον ήταν ένας καλοήθης δώρο.

Το βασικό ερώτημα των φιλοσόφων και των οικονομολόγων στις αρχές πραγματικά βραστά κάτω, «Τι είναι χρήμα;» χρήματα έχει πάρει διάφορες μορφές και σχήματα: δηλαδή κέρματα, αλάτι, ράβδοι, κοχύλια, γούνες, φτερά, ζάντες, καρύδες, το χαρτί, χάντρες, πλαστικό , και ψηφιακές ενδείξεις - όλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήμα. Το χρήμα είναι κάτι που οι άνθρωποι θα αποδεχθούν με αντάλλαγμα αγαθών ή υπηρεσιών, με την πεποίθηση ότι μπορεί να στραφεί σε αυτή την ανταλλαγή, τώρα ή αργότερα, για άλλα αγαθά ή υπηρεσίες.

Τα χρήματα είναι ένα μέσο συναλλαγών. Τα χρήματα είναι ένα μέτρο της αξίας. Αγαθά και υπηρεσίες που παράγονται από τους ανθρώπους. Χρήματα δεν παράγουν αγαθά και υπηρεσίες. Τοκογλυφία είναι ένα σύστημα για να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να δημιουργήσει περισσότερα χρήματα, αλλά αυτό δεν δημιουργεί αγαθών, υπηρεσιών, ή οτιδήποτε της αξίας. Ως εκ τούτου, η τοκογλυφία κλέβει μέρος της αξίας από τους ανθρώπους που έκανε την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Τοκογλυφίαςκλέβει από το μέλλον για να πληρώσει για την κρίση.

Η Πρώτη Τράπεζα καταθέσεων και εκπτώσεων ήταν η Τράπεζα της Βενετίας. Η τράπεζα ξεκίνησε τη σύνδεσή της με τη Δημοκρατία της Βενετία το 1171. Αποτέλεσμα τόσο της Τράπεζας και της Δημοκρατίας ήταν η κατάρρευση το 1797. Της Δημοκρατίας ήταν φτωχή μετά τον πόλεμο με τον αυτοκράτορα της Ελλάδας. Η Δημοκρατία ανάγκασε τους πολίτες να κάνουν ένα δάνειο για το κράτος. Σε αντάλλαγμα, ήταν και οι πολίτες απόθεμα στην τράπεζα. Διαθέσιμο στην τράπεζα ήταν ένα δάνειο για την κατάσταση σε τέσσερα τοις εκατό ετησίως. Τελικά, ήταν όλες οι πληρωμές για τα πάντα χειρίζεται την τράπεζα, εγγράφονται ως πιστώσεις από τη Βουλή των Επιτροπών. Η τράπεζα που εκδίδεται πιστώσεις που υποστηρίζεται από καθαρό δουκάτα χρυσό, ο οποίος αντικατέστησε άλλα νομίσματα χρυσά και ασημένια. Οι τραπεζικές πιστώσεις ήταν βολικές και εύκολες στη χρήση. Η τράπεζα ζήτησε και έλαβε πριμοδότηση για τις πιστώσεις. Πιστώσεις δεν αξίζουν περισσότερο από χρυσό. Την πριμοδότηση που συλλέγονται δεν προσθέτουν αξία στις παραγωγικές της ενετικής οικονομίας , αυτό ακριβώς που οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Βενετία ξεκίνησε ωςμια καθαρή δημοκρατική δημοκρατία, με εκλογή ενός ηγέτη που έπαιρνε αποφάσεις και το Συμβούλιο να εκπροσωπεί τους πολίτες. Αλλά όπως η τράπεζα αυξήθηκε, το ίδιο έκανε η συμμετοχή της τράπεζας στην κυβέρνηση. Δημοκρατία έδωσε τη θέση της συμβούλια που αντιπροσώπευε η τράπεζα. Εκπρόσωπος της κυβέρνησης έγινε λιγότερο, συρρικνώνεται σε ένα Συμβούλιο των Δέκα, τότε δικαστήριο τριών. Στη διάρκεια μιας περιόδου των 600 ετών, ο πλούτος της Βενετίας ήταν συγκεντρωτική και δημοκρατία ξεθωριάσει.

Θεολόγοι παρέμεινε αντίθετη με την τοκογλυφία, αλλά και δίκαιο εμπόριο να αποκλειστεί. Τοκογλυφία ήταν αποδεκτή, όταν το δάνειο έγινε με καλές προθέσεις. Ποιος καθορίζεται καλές προθέσεις; Ήταν αριστερά γενικά στα άτομα να αποφασίσουν αν οι προθέσεις και οι ενέργειες τους ήταν αμαρτωλές . Ακόμα υπήρχαν όρια.

Το 1571, Αγγλία ένα μέγιστο επιτόκιο του 10%, χαρακτηρισμένα Μια πράξη τοκογλυφίας, Ο στόχος ήταν να μειωθεί η εκμετάλλευση μέρος της τοκογλυφίας, καθιστώντας νομικά. Αγγλία είχε ήδη καθορίσει ορισμένα όρια για τοκογλυφία στη Magna Carta.

Το 1624, το Κοινοβούλιο ενέκρινε το Πράξη τοκογλυφίας και μείωσε το μέγιστο ποσοστό στο 8% ετησίως. Αυτό βέβαια οδήγησε σε κοσμική συζήτηση για τον κρατικό έλεγχο σε θέματα συνείδησης, αλλά με τα επιτόκια μειώνονται.

Το 1689, William και Mary άρχισαν την βασιλείας τους στο Βασιλείο της Αγγλίας, αλλά μέσα από ένα δάνειο ύψους 1.200.000 λίρες στερλίνες. Το δάνειο δεν επρόκειτο να επιστραφει, αλλά το ενδιαφέρον σε ποσοστό οκτώ τοις εκατό ανά έτος έπρεπε να καταβληθεί για πάντα. Το δάνειο που δημιούργησε η Τράπεζα της Αγγλίας και η Τράπεζα έχει στην κατοχή των επηρεασμό πορτοφόλι στο βασίλειο από την εποχή εκείνη. Η Τράπεζα με τη σειρά του χρηματοδοτείται της αυτοκρατορίας, αλλά πάντα με κάποιο κόστος. Στις αρχές του 21^st αιώνα, οι Βρετανοί ήταν ακόμα προς την εξόφληση των χρεών από το Ναπολεόντειων Πολέμων. Η δημιουργία της Τράπεζας της Αγγλίαςεφόσον κατάσταση κυρώσεις νομιμότητα τοκογλυφία. Παρά το γεγονός ότι αυξήθηκε τοκογλυφία να γίνει δεκτή, θα ήταν ακόμη καταγγελθεί. Σαίξπηρ χλεύασε το τοκογλύφοShylock στο Έμπορος της Βενετίας.

Στην Ολλανδία καθορίζεται ότι τραπεζίτες ήσαν ελεεινοί : «τραπεζίτες είχαν αποκλεισθεί από κοινωνία με διάταγμα του 1581» και έχουν ενταχθεί σε ένα κατάλογο των άλλων σκιερό επαγγελμάτων (ενεχυροδανειστήρια, ηθοποιούς, ζογκλέρ, ακροβάτες, και οίκων ανοχής φύλακες) ότι ήταν αποκλείονται από τη λήψη της χάρης του Θεού. Ενώ στους συζύγους τους επετράπη να συμμετάσχουν Μυστικού Δείπνου του Κυρίου, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα δηλώσει δημοσίως την αποστροφή τους για το επάγγελμα του συζύγου τους! Οι οικογένειές τους επιτρεπόταν μόνο να ενταχθούν κοινωνία μετά από ένα δημόσιο επάγγελμα με αποστροφή για που ασχολούνται σε χρήμα.

Δημόσια, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές, πολιτικές, οικονομικές τάσεις το ίδιο και της αντιπολίτευσης για την τοκογλυφία, δεν θα μπορούσε να σταθεί μέχρι τη νέα, πιο ισχυρή μορφή της τοκογλυφίας που δημιουργήθηκε από το σύστημα κεντρικών τραπεζών. Οι Κεντρικές Τράπεζες εργάστηκαν για την αρχή της κλασματικής στα αποθεματικά, ένα παλιό κόλπο που αντλήθηκε από τις μεθόδους της χρυσοχοΐας και των ανταλλακτηρίων. Τα ανταλλακτηρία κατέχουν συχνά χρυσό ή άλλα μέταλλα, όπως καταθέσεις, έναντι αμοιβής, και τα έσοδα έκδοσης ή σημειώσεις σε χαρτί. Οι σημειώσεις έγιναν δεκτές για πολλές εμπορικές συναλλαγές. Η μέθοδος των ανταλλακτηρίων και χρυσοχοΐας γρήγορα ανακάλυψε ότι θα μπορούσε να κάνει δάνεια βασίζονται σε καταθέσεις και τα δάνεια που έγιναν με τη μορφή σημειώσεων χαρτί. Θα καταλάβει ότι θα μπορούσε να εκδώσει περισσότερες σημειώσεις χαρτί από τις πραγματικές καταθέσεις σε χρυσό ως απόθεμα, δεδομένου ότι ήταν απίθανο ότι όλες οι καταθέτες θα ζήτηση χρυσού τους ταυτόχρονα. Οι σημειώσεις που εκδίδονται με βάση αποθέματα χρυσού ακόμη και αν δεν υπήρχε αρκετό χρυσό για να υποστηρίξουν πλήρως τις σημειώσεις. Αυτό ήταν η δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός.

Αυτό ήταν μια άλλη μορφή της τοκογλυφίας, ταχύτερη και πιο ισχυρή. Η τοκογλύφος / κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να λάβει σε 10 δολάρια ΗΠΑ σε καταθέσεις σε χρυσό και το θέμα 100 δολάρια δολάρια σε δάνεια υπό μορφή σημειώσεων χαρτί. Σημειώστε ότι η τοκογλύφο / κεντρική τράπεζα που χρησιμοποιούνται καταθέσει χρήματα άλλων ανθρώπων να δημιουργήσουν δάνεια. Αν υποτεθεί ότι το 10% επιτόκιο, οι τόκοι που χρεώνονται για $ 100 θα είναι 10 δολάρια ΗΠΑ. Η τοκογλύφος / κεντρική τράπεζα άρχισε με $ 10 και εισπράττονται κατά 10 δολάρια το ενδιαφέρον. Το πραγματικό επιτόκιο ήταν 100%.

Τώρα ήταν 100 δολάρια δολάρια στις σημειώσεις χαρτί που κυκλοφορούν μέσω της οικονομίας, δεν είναι μόνο $ 10 στο χρυσό - περισσότερα δολάρια, αλλά την ίδια ποσότητα των προϊόντων που θα μπορούσαν να αγοραστούν - το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο: ο πληθωρισμός. Ακόμη και ο συνετός πολίτης , ο οποίος αποφεύγεται δανεισμό ή πίστωση, τώρα καταβάλλεται υψηλότερη τιμή, λόγω των κλασματικών δανεισμού αποθεματικού . Ο δανειζόμενος όφειλε να επιστρέψει 110 δολάρια δολάρια, πράγμα πουσημαίνει ότι έπρεπε να αυξήσει την παραγωγή του κατά 10% μόνο για να επιστρέψει την αρχή . Ακόμα και τότε, κάθε κέρδος πάνω από την αρχή και το ενδιαφέρον άξιζε λιγότερο επειδή κάθε δολάριο είχε υποτιμηθεί από τον πληθωρισμό. Ο επιχειρηματίας αναγκάστηκε να αυξήσει την παραγωγή του.

Αυτό είναι το βασικό σχέδιο για κεντρικών τραπεζών. Το σχέδιο είναι κατ 'ουσίαν αμετάβλητη κατά τα τελευταία εννέα αιώνες. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν την εγγενή δυνατότητα να δημιουργήσουν το δικό τους νόμισμα. Ένα από τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα της τα τελευταία χίλια χρόνια είναι: γιατί η κόλαση χρειαζόμαστε κεντρικές τράπεζες ενεργούν ως μεσάζοντες για τη δημιουργία καινούργιου νομίσματος ;

Πηγές : Apodimos.com και πληροφορίες μεταφρασμένες από το www.bank-o-meter.com

Read more: http://kykeon.ning.com/forum/topics/2937592:Topic:106629#ixzz1kJpM9tyN