Ειδήσεις που με δραματικούς τόνους επαναλαμβάνονται στα δελτία των οκτώ: Η Γερμανία θέλει η Ελλάδα να εκχωρήσει την κυριαρχία της στη δημοσιονομική της πολιτική σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο, σύμφωνα με έγγραφο που αποκαλύπτουν οι Financial Times, η τρόικα απαιτεί μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα και περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, σκληρές οι διαπραγματεύσεις για το PSI κλπ. Μας βομβαρδίζουν οι ειδήσεις των οκτώ, και όχι μόνο, με τις απαιτήσεις, κριτικές, εκβιασμούς των ευρωπαϊκών εταίρων μας κι εμείς άφωνοι τα παρακολουθούμε.
Ο ευρωπαϊκός δρόμος μας εκβάλλει πια μόνο στις ατραπούς της απόλυτης φτώχειας. Το ντόπιο κυβερνητικό οικοδόμημα με τις προσπάθειες ανακαίνισής του προ τριμήνου προσπαθεί ακόμα να υφαρπάξει την λαϊκή συναίνεση για την εξαθλίωσή μας ενώ οι αναλώσιμοι πολιτικοί μας προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους με τη δικαιολογία της άγνοιάς τους για το περιεχόμενο του πρώτου μνημονίου που δεν διάβασαν είτε κάνουν ανούσιες προτάσεις σε παροπλισμένους ευρωπαίους πολιτικούς είτε προβάλλουν τις εκλογές σαν τη λυτρωτική διέξοδο κλπ.
Η ίδια η κοινωνία έχει μπει σε φάση αρρυθμίας, χρεοκοπίας και ακυβερνησίας, ενώ η πλειοψηφία του λαού νιώθει πως δεν υπάρχει πολιτική προοπτική. Το κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα έφτασε σε αδιέξοδα τα οποία, όπως διαμορφώθηκαν από τα ψευδώνυμα εκβιαστικά διλήμματα τόσο της κυβέρνησης Παπανδρέου, όσο και του Παπαδήμου, δεν μπορούν πλέον να τα αποτρέψουν οι κομματικές αστικές εκπροσωπήσεις.
Έφτασε πια ο καιρός να απεγκλωβιστούμε από διλήμματα και εκβιασμούς που δυο χρόνια τώρα μας αδρανοποιούν. Να πάψουμε να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημά μας θα λυθεί πίσω από κλειστές πόρτες με ευρωπαίους γραφειοκράτες, ντόπιους ματαιόδοξους πολιτικούς και δοτούς πρωθυπουργούς.
Έφτασε πια ο καιρός να πάψουμε να δίνουμε την εικόνα μιας κατακερματισμένης κοινωνίας που δεν κατέχεται από καμιά ιδεολογία, έχοντας απαξιωθεί στη συνείδηση των περισσότερων μας όλες, αλλά μόνο είναι εγκλωβισμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία που αναπαράγει τις αντίστοιχες πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές.
Έφτασε πια ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως ολοένα και επιταχύνονται η πολιτική σύγκρουση και οι ταξικές αντιπαραθέσεις, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή
Έφτασε πια ο καιρός να σταματήσουμε να θεωρούμε αιτία των δεινών μας τους ξένους και να δούμε την ταξική διάσταση της πολιτικής που ασκείται σε όλη την Ευρώπη. Η εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας μας σε ένα ευρωπαϊκό κλιμάκιο δεν είναι εθνική υπόθεση, αλλά καθαρά ταξική. Εμείς απλώς προηγούμαστε των άλλων ευρωπαϊκών λαών, ίσως γιατί πληρούσαμε τους όρους για να λειτουργήσουμε σαν ομάδα πειραματισμού (με τις υπόλοιπες χώρες του νότου σε ρόλο ομάδας ελέγχου)
Έφτασε πια ο καιρός να απαιτήσουμε να πάψουν να χρησιμοποιούνται από τις πολιτικές μας ηγεσίες οι όροι λαός και εργαζόμενοι που η χρήση τους συγκαλύπτει τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις. Αν δεν κατανοήσουμε την ταξική διάσταση όλης αυτής της πολιτικής ο κίνδυνος να οδηγηθούμε με τη συναίνεσή μας σε αυταρχικές λύσεις είναι ορατός.
Έφτασε πια ο καιρός ν’ αποφασίσουμε αν θέλουμε να υπηρετήσουμε την προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας και γι’ αυτό θα πρέπει να μετασχηματιστούμε πρώτα οι ίδιοι, αρνούμενοι την εικόνα που φιλοτέχνησε για μας το σύστημα – αναρριχώμενοι μικροαστοί που διαψεύδονται, μόνο προς το παρόν, οι προσδοκίες τους και γι΄ αυτό πρέπει να κάνουμε υπομονή
Έφτασε πια ο καιρός να αποφανθούμε αν ο κομμουνισμός αποτελεί την απελευθερωτική προοπτική για τους εργαζόμενους ή εξάντλησε την επαναστατική του ενέργεια, αν η εργατική τάξη μπορεί να αποτελέσει στον τόπο μας και στον κόσμο ολόκληρο τον αποφασιστικό και αναντικατάστατο αντίπαλο του κεφαλαίου και αν οι μικροαστοί θα συμμαχήσουν μαζί της ή θα περιμένουν να δουν που θα γύρει η πλάστιγγα.
Έφτασε πια ο καιρός να διαλέξουμε αν το ΚΚΕ, σαν το κόμμα της εργατικής τάξης, που με την επιμονή του, και σε καιρούς θριάμβου του καπιταλισμού, διατήρησε σταθερές τις ιδεολογικές του καταβολές θα εμπεδώσει την ηγεμονία του στις γραμμές των εργαζομένων. Η αν θ’ αναζητούμε μια πλουραλιστική συμμαχία κομμουνιστών, σοσιαλιστών κοινωνικών κινημάτων, πατριωτών κλπ. στη βάση ενός προγράμματος που θα αποδέχεται τη διατήρηση του συστήματος με κάποιες προσπάθειες βελτίωσής του, ελπίζοντας πως θα διακινδυνεύσουμε έτσι λιγότερο.
Έφτασε πια ο καιρός ν’ αποφασίσουμε αν ο αντικαπιταλιστικός αγώνας έχει νόημα ή αν αποδεχόμαστε πως η κυριαρχία του κεφαλαίου είναι αιώνια και το μόνο που μπορούμε και αξίζει να κάνουμε είναι ….κουράγιο
Έφτασε ο καιρός που θα πάρουμε θέση.
Η σύγκρουση, είτε οργανωμένη είτε, πολύ περισσότερο, αποσπασματική κι ανοργάνωτη, είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει
Ο χρόνος μας τελειώνει
Ο ευρωπαϊκός δρόμος μας εκβάλλει πια μόνο στις ατραπούς της απόλυτης φτώχειας. Το ντόπιο κυβερνητικό οικοδόμημα με τις προσπάθειες ανακαίνισής του προ τριμήνου προσπαθεί ακόμα να υφαρπάξει την λαϊκή συναίνεση για την εξαθλίωσή μας ενώ οι αναλώσιμοι πολιτικοί μας προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους με τη δικαιολογία της άγνοιάς τους για το περιεχόμενο του πρώτου μνημονίου που δεν διάβασαν είτε κάνουν ανούσιες προτάσεις σε παροπλισμένους ευρωπαίους πολιτικούς είτε προβάλλουν τις εκλογές σαν τη λυτρωτική διέξοδο κλπ.
Η ίδια η κοινωνία έχει μπει σε φάση αρρυθμίας, χρεοκοπίας και ακυβερνησίας, ενώ η πλειοψηφία του λαού νιώθει πως δεν υπάρχει πολιτική προοπτική. Το κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα έφτασε σε αδιέξοδα τα οποία, όπως διαμορφώθηκαν από τα ψευδώνυμα εκβιαστικά διλήμματα τόσο της κυβέρνησης Παπανδρέου, όσο και του Παπαδήμου, δεν μπορούν πλέον να τα αποτρέψουν οι κομματικές αστικές εκπροσωπήσεις.
Έφτασε πια ο καιρός να απεγκλωβιστούμε από διλήμματα και εκβιασμούς που δυο χρόνια τώρα μας αδρανοποιούν. Να πάψουμε να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημά μας θα λυθεί πίσω από κλειστές πόρτες με ευρωπαίους γραφειοκράτες, ντόπιους ματαιόδοξους πολιτικούς και δοτούς πρωθυπουργούς.
Έφτασε πια ο καιρός να πάψουμε να δίνουμε την εικόνα μιας κατακερματισμένης κοινωνίας που δεν κατέχεται από καμιά ιδεολογία, έχοντας απαξιωθεί στη συνείδηση των περισσότερων μας όλες, αλλά μόνο είναι εγκλωβισμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία που αναπαράγει τις αντίστοιχες πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές.
Έφτασε πια ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως ολοένα και επιταχύνονται η πολιτική σύγκρουση και οι ταξικές αντιπαραθέσεις, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή
Έφτασε πια ο καιρός να σταματήσουμε να θεωρούμε αιτία των δεινών μας τους ξένους και να δούμε την ταξική διάσταση της πολιτικής που ασκείται σε όλη την Ευρώπη. Η εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας μας σε ένα ευρωπαϊκό κλιμάκιο δεν είναι εθνική υπόθεση, αλλά καθαρά ταξική. Εμείς απλώς προηγούμαστε των άλλων ευρωπαϊκών λαών, ίσως γιατί πληρούσαμε τους όρους για να λειτουργήσουμε σαν ομάδα πειραματισμού (με τις υπόλοιπες χώρες του νότου σε ρόλο ομάδας ελέγχου)
Έφτασε πια ο καιρός να απαιτήσουμε να πάψουν να χρησιμοποιούνται από τις πολιτικές μας ηγεσίες οι όροι λαός και εργαζόμενοι που η χρήση τους συγκαλύπτει τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις. Αν δεν κατανοήσουμε την ταξική διάσταση όλης αυτής της πολιτικής ο κίνδυνος να οδηγηθούμε με τη συναίνεσή μας σε αυταρχικές λύσεις είναι ορατός.
Έφτασε πια ο καιρός ν’ αποφασίσουμε αν θέλουμε να υπηρετήσουμε την προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας και γι’ αυτό θα πρέπει να μετασχηματιστούμε πρώτα οι ίδιοι, αρνούμενοι την εικόνα που φιλοτέχνησε για μας το σύστημα – αναρριχώμενοι μικροαστοί που διαψεύδονται, μόνο προς το παρόν, οι προσδοκίες τους και γι΄ αυτό πρέπει να κάνουμε υπομονή
Έφτασε πια ο καιρός να αποφανθούμε αν ο κομμουνισμός αποτελεί την απελευθερωτική προοπτική για τους εργαζόμενους ή εξάντλησε την επαναστατική του ενέργεια, αν η εργατική τάξη μπορεί να αποτελέσει στον τόπο μας και στον κόσμο ολόκληρο τον αποφασιστικό και αναντικατάστατο αντίπαλο του κεφαλαίου και αν οι μικροαστοί θα συμμαχήσουν μαζί της ή θα περιμένουν να δουν που θα γύρει η πλάστιγγα.
Έφτασε πια ο καιρός να διαλέξουμε αν το ΚΚΕ, σαν το κόμμα της εργατικής τάξης, που με την επιμονή του, και σε καιρούς θριάμβου του καπιταλισμού, διατήρησε σταθερές τις ιδεολογικές του καταβολές θα εμπεδώσει την ηγεμονία του στις γραμμές των εργαζομένων. Η αν θ’ αναζητούμε μια πλουραλιστική συμμαχία κομμουνιστών, σοσιαλιστών κοινωνικών κινημάτων, πατριωτών κλπ. στη βάση ενός προγράμματος που θα αποδέχεται τη διατήρηση του συστήματος με κάποιες προσπάθειες βελτίωσής του, ελπίζοντας πως θα διακινδυνεύσουμε έτσι λιγότερο.
Έφτασε πια ο καιρός ν’ αποφασίσουμε αν ο αντικαπιταλιστικός αγώνας έχει νόημα ή αν αποδεχόμαστε πως η κυριαρχία του κεφαλαίου είναι αιώνια και το μόνο που μπορούμε και αξίζει να κάνουμε είναι ….κουράγιο
Έφτασε ο καιρός που θα πάρουμε θέση.
Η σύγκρουση, είτε οργανωμένη είτε, πολύ περισσότερο, αποσπασματική κι ανοργάνωτη, είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει
Ο χρόνος μας τελειώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου