Επιστροφή στο…παρελθόν…
Επιμέλεια: Αντώνης Λιάνος Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου 2011
Πως έφτασε για ακόμη μια φορά η κοινωνία της Ελλάδας, που μετρά πολέμους, εμφυλίους πολέμους, δάνεια και οικονομική εξαθλίωση στο ίδιο αφόρητο τέλμα της χρεοκοπίας.
Τι συνέβη και γιατί φαντάζει όσο ποτέ άλλοτε, η επιτακτική ανάγκη για ισχυρή πολιτική βούληση, οι συνεχόμενες εξελίξεις σε Βουλή, Μνημόνιο και Ε.Ε.
Πως το κύμα της συρρίκνωσης των Ελλήνων στα αστικά κέντρα, γυρνά μπούμερανγκ με την κρίση, ξεκινώντας μια νέα αποκέντρωση.
Πως μπορούν μειωθούν τα έξοδα των συμπολιτών μας και πως μπορεί η κοινωνία να επιστρέψει στον πατροπαράδοτο τρόπο ανάπτυξης, παραγωγής και οικονομικής αυτοδυναμίας.
Τι συνέβη και γιατί φαντάζει όσο ποτέ άλλοτε, η επιτακτική ανάγκη για ισχυρή πολιτική βούληση, οι συνεχόμενες εξελίξεις σε Βουλή, Μνημόνιο και Ε.Ε.
Πως το κύμα της συρρίκνωσης των Ελλήνων στα αστικά κέντρα, γυρνά μπούμερανγκ με την κρίση, ξεκινώντας μια νέα αποκέντρωση.
Πως μπορούν μειωθούν τα έξοδα των συμπολιτών μας και πως μπορεί η κοινωνία να επιστρέψει στον πατροπαράδοτο τρόπο ανάπτυξης, παραγωγής και οικονομικής αυτοδυναμίας.
Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο οικονομικά διαχειριζόμενο παρελθόν του πολιτικού και κοινωνικού κόσμου της δικής μας χώρας, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε ομοιότητες, διαφορές μα και πρωτότυπους τρόπους επιβίωσης μέσα σε περιόδους σαν την σημερινή κρίση. Μια κρίση που φαντάζει ως η μεγαλύτερη και ισχυρότερη σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού η οικονομική παγκοσμιοποίηση την σήμερον ημέρα, μπορεί να κυμαίνεται ανάμεσα στα δύο πιο ισχυρά νομίσματα (εάν ισχύει και πόσο ακόμα, παραμένει άγνωστο), το ευρώ και το δολλάριο αλλά δείχνει να έχει σοβαρότατο αντίκτυπο και σε χώρες που δεν έχουν στις νομισματικές συναλλαγές τους, τα παραπάνω νομίσματα.
Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω, αξιοποιώντας πληροφορίες από το παρελθόν, αξιοποιώντας εγκυρότατες πηγές της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής έρευνας:
1. Eίχε και η αρχαία Ελλάδα οικονομικά και νομισματικά προβλήματα!
Πηγή: Ksipnistere
Ας δούμε τι λέει η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ. Αικατερίνη Λιάμπη.
Μπορεί στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο όρος οικονομία να ταυτιζόταν με τη διαχείριση του νοικοκυριού. Η δημοσιονομική πολιτική μπορεί να ήταν υποτυπώδης και οι πόλεις - κράτη να μη...γνώριζαν την έννοια του προϋπολογισμού. Ποιος είπε όμως πως δεν αντιμετώπιζαν οικονομική κρίση και δεν έρχονταν αντιμέτωποι με νομισματικά προβλήματα; «Επικοπές νομισμάτων, δηλαδή χτύπημα μιας νέας σφραγίδας σε παλαιότερο νόμισμα το οποίο αποσυρόταν ώστε να επικαιροποιηθεί και να αναβαθμιστεί, ή εκδόσεις έκτακτης ανάγκης, όπως κοπή χρυσών νομισμάτων μέσα στα χαλεπά χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου από την Αθήνα που ως τότε δεν είχε ξανακόψει χρυσά είναι μερικές μόνο από τις λύσεις που υιοθετούνταν στην αρχαιότητα» λέει η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Αικατερίνη Λιάμπη.
Σε πρώτη φάση παρατηρούμε πως οι τότε κυβερνήσεις δουλεύανε με γρήγορα αντανακλαστικά όσον αφορά το πόσο μπορούσαν να προβλέψουν το απόθεμα των ταμείων τους και δη μέσα από συγκυρίες, που άλλαζαν τα οικονομικά δεδομένα της εποχής (π.χ. πόλεμοι). Η κοπή χρυσών νομισμάτων για την εποχή ήταν η πρώτη λύση από τις αρκετές που είχαν οι αρχαίοι πρόγονοι στα σχέδιά τους. Και φυσικά αυτό απαιτούσε ισχυρή πολιτική βούληση.
2. Τι θα έκαναν στην κρίση οι αρχαίοι Ελληνες;
Πηγή: Τα Νέα/ Ρεπορτάζ: Καρολίνα Παπακώστα
Ήταν οι ένδοξοι ημών πρόγονοι καπιταλιστές; Πώς δανείζονταν και πώς αντιμετώπιζαν τους αφερέγγυους δανειολήπτες;
Ως…καπιταλιστές περιγράφει τους αρχαίους ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης. «Οι αρχαίοι Έλληνες, κάθε εποχής, είχαν αυξημένη την επιθυμία κατοχής αγαθών: εκτάσεις γης, μέταλλα, ζώα, δούλοι, λάφυρα και, αργότερα, τα χρήματα και τα νομίσματα αποτελούσαν απαραίτητες προϋποθέσεις επιτυχίας και δύναμης. Στον Ομηρο λ.χ. οι λέξεις τιμή και άτιμος δεν είχαν τόσο ηθική σημασία όσο οικονομική, κοινωνική: άτιμος είναι όποιος δεν έχει περιουσία. Η γνωστή άποψη του Δημοσθένη «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων - που μας υπενθύμισε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος - συμπυκνώνει την κυρίαρχη αρχαιοελληνική, «καπιταλιστική» ιδεολογία: το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη πάντων».
Για τον Μάικλ Σούπιο, ο οποίος είναι τρίτης γενιάς ομογενής - οι παππούδες του πήγαν στην Αμερική στα 1915 - και όπως λέει αποφάσισε να εξειδικευθεί στην αρχαία ελληνική πολιτική ιστορία λόγω καταγωγής, «η σημερινή ελληνική κρίση είναι τυπική της ανθρώπινης φύσης, είναι αποτέλεσμα της υπερβολής». «Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν την έννοια του μέτρου» σημειώνει «αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες την έχουν ξεχάσει» αναφερόμενος στην πλεονεξία και στα δανεικά με τα οποία ζούσε η χώρα πάνω από τις δυνάμεις της για ολόκληρη σχεδόν τη μεταπολίτευση.
«Ο δανεισμός και το συνεπαγόμενο χρέος ήταν συνήθης πρακτική των αρχαίων, ωστόσο αυτή η πρακτική ενείχε μεγάλους κίνδυνους. Η αδυναμία αποπληρωμής του χρέους οδηγούσε αναγκαστικά στη δουλεία, στην κυριολεκτική υποδούλωση του δανειζόμενου. Μη λησμονούμε ότι η περίφημη οικονομική λύση του Σόλωνα, η γνωστή σεισάχθεια - εξάλειψη, διαγραφή του χρέους - αφορούσε χιλιάδες αθηναίους πολίτες που είχαν κυριολεκτικά υποδουλωθεί στους δανειστές τους. Το μέτρο όμως της σεισάχθειας δεν επεκτάθηκε στους μη Αθηναίους κατοίκους της Αττικής!» αναφέρει ο καθηγητής Γιατρομανωλάκης.
Αναφέρει ως παράδειγμα τα «Εργα και ημέρες» του Ησιόδου (349 κκ) όπου ο ποιητής προειδοποιεί: «Καλά να μετράς πόσο δανείζεσαι από τον γείτονά σου. Το ίδιο καλά μετρημένα να τού τα επιστρέφεις. Αν μάλιστα μπορείς, δώσε κάτι παραπάνω. Έτσι αν σου τύχει κάποια ανάγκη, εύκολα να υπολογίζεις στη βοήθειά του. Μη ζητάς κέρδη κακοκερδισμένα. Το κακό κέρδος είναι το ίδιο με τη ζημιά [...]. Να δίνεις είναι πράγμα καλό. Να αρπάζεις, κακό, γιατί αυτό σου δίνει θάνατο...». Φράσεις που συμπυκνώνουν τον τρόπο με τον οποίο ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι το υπέρογκο δημόσιο χρέος των επιγόνων τους. Σούπιος και Μουρδουκούτας συμφωνούν πως οι αρχαίοι θα αναλάμβαναν την ευθύνη των πράξεών τους και θα αναρωτιόνταν α λα Τζον Κένεντι τι μπορούν οι ίδιοι να κάνουν για την πατρίδα τους, όχι τι κάνει η πατρίδα τους γι' αυτούς.
Σε δεύτερη φάση βλέπουμε ότι μετά την πολιτική βούληση, στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε παιδεία. Από την πολιτική, παρότι ο καπιταλισμός δήλωνε παρών, μέχρι το τελευταίο κοινωνικά στρώμα ελεύθερων πολιτών (δεν αναφερόμαστε φυσικά στην δουλεία που αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι εκείνη την εποχή της ζωής). Ο Σόλων έκανε ένα καλό και ένα άσχημο. Διέγραψε μεν χρέη από τους Αθηναίους του αστικού κέντρου αλλά των περιχώρων τα χρέη παρέμειναν στα ύψη. Οι διαχωρισμοί δεν έλλειπαν και εκείνη την εποχή, με τους πολίτες όμως να γνωρίζουν πως όταν δανειζόντουσαν, επέστρεφαν τα χρωστούμενα, ήταν συνεπείς αλλά ενδιαφερόντουσαν πάνω από όλα για το γενικότερο καλό της χώρας και του τόπου και όχι μόνο για την δική τους αποκατάσταση.
3. Ποιες ήταν οι ποινές για τους πολιτικούς-τα «όπλα» για τον λαό
Πηγή: www.Euro2day.gr -Ο κ. Νικόλαος Φίλιππας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η πραγματική αξία του χρήματος είναι ανεξάρτητη της αγοραίας αξίας του. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ενσωμάτωσαν και εφάρμοσαν τη δικαιοσύνη στην οικονομική τους καθημερινότητα επιδιώκοντας να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη της κοινωνικής ζωής για όλους τους πολίτες.
Ήδη από την εποχή του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.) οι Αθηναίοι εισήγαγαν ένα σύστημα συμμετοχής των πολιτών στις δημόσιες δαπάνες σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, δίνοντας παράλληλα και κοινωνικά κίνητρα για την εθελοντική ανάληψη υψηλότερης συμμετοχής στις δαπάνες από τους πλουσίους.
Οι πόροι χρηματοδότησης αυτής της ανάπτυξης προέρχονταν από φόρους, κυρίως των πιο πλουσίων, και από την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου, όπου η παραγωγή χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων ήταν συνεχής.
Παράδειγμα για τις σύγχρονες κοινωνίες θα πρέπει να αποτελέσει και η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Απαραίτητη προϋπόθεση (μεταξύ άλλων) για να εκλεγεί ένας Αθηναίος πολίτης βουλευτής τον 5ο αιώνα π.Χ. ήταν να καταγραφεί όλη η περιουσία του, οικογενειακή και ιδιωτική, ακόμη και τα σανδάλια που φορούσε. Μετά τη λήξη της θητείας του ο απερχόμενος βουλευτής λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα του. Εάν κατά τη διάρκεια της θητείας του πρότεινε και ψηφίστηκε νόμος που ήταν αποδεδειγμένα ζημιογόνος για την Αθήνα, έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσό κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η πόλη και εάν δεν επαρκούσε η περιουσία του, τότε έπρεπε να καλύψει το υπόλοιπο ποσό δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Στην Αρχαία Ελλάδα οι Νόμοι ήταν Νόμοι και όχι Νομοσχέδια που άλλαζαν μέσα σε μια νύχτα. Οι πολιτικοί της εποχής, γνώριζαν ότι ανέβηκαν στην εξουσία για να υπηρετήσουν τον λαό, χτυπώντας την πλουτοκρατία των πολλαπλά αμειβόμενων και μάλιστα επέβαλλαν στο κεφάλαιο να πληρώνει μέχρι έως ότου οικονομικά υπήρχαν εκκρεμότητες συνολικά για το κράτος, την ίδια ώρα που ήταν βέβαιοι πως οι αδύναμοι οικονομικά πολίτες δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Εάν ένας πολιτικός παρανομούσε, αυτό δεν σήμαινε μόνο το τέλος της δικής του καριέρας, αλλά και δήμευση και υποχρέωση να ζει δουλεύοντας σε δημόσια έργα, μέχρι να ξεπλήρωνε τα χρέη που δημιούργησε!
4. Η πρώτη περίπτωση ελεγχόμενης χρεοκοπίας
Η πρώτη περίπτωση ελεγχόμενης χρεοκοπίας καταγράφεται στην Αρχαία Ελλάδα το 454 π.χ., όταν δέκα από τις δεκατρείς πόλεις-κράτη της Δηλιακής Συμμαχίας, που είχαν προχωρήσει σε δανεισμό από το Ναό της Δήλου, δήλωσαν αδυναμία αποπληρωμής του χρέους και κήρυξαν την πρώτη επίσημη στάση πληρωμών στην παγκόσμια ιστορία, ενώ οχτώ εξ αυτών ζήτησαν επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού.
Η επαναδιαπραγμάτευση αποτελούσε αναφαίρετο δικαίωμα των πόλεων-κρατών.
5. Τι έγινε το καλοκαίρι του 1843 και ποιες είναι οι τρομακτικές συμπτώσεις με σήμερα!!!
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)
Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω, αξιοποιώντας πληροφορίες από το παρελθόν, αξιοποιώντας εγκυρότατες πηγές της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής έρευνας:
1. Eίχε και η αρχαία Ελλάδα οικονομικά και νομισματικά προβλήματα!
Πηγή: Ksipnistere
Ας δούμε τι λέει η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ. Αικατερίνη Λιάμπη.
Μπορεί στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο όρος οικονομία να ταυτιζόταν με τη διαχείριση του νοικοκυριού. Η δημοσιονομική πολιτική μπορεί να ήταν υποτυπώδης και οι πόλεις - κράτη να μη...γνώριζαν την έννοια του προϋπολογισμού. Ποιος είπε όμως πως δεν αντιμετώπιζαν οικονομική κρίση και δεν έρχονταν αντιμέτωποι με νομισματικά προβλήματα; «Επικοπές νομισμάτων, δηλαδή χτύπημα μιας νέας σφραγίδας σε παλαιότερο νόμισμα το οποίο αποσυρόταν ώστε να επικαιροποιηθεί και να αναβαθμιστεί, ή εκδόσεις έκτακτης ανάγκης, όπως κοπή χρυσών νομισμάτων μέσα στα χαλεπά χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου από την Αθήνα που ως τότε δεν είχε ξανακόψει χρυσά είναι μερικές μόνο από τις λύσεις που υιοθετούνταν στην αρχαιότητα» λέει η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Αικατερίνη Λιάμπη.
Σε πρώτη φάση παρατηρούμε πως οι τότε κυβερνήσεις δουλεύανε με γρήγορα αντανακλαστικά όσον αφορά το πόσο μπορούσαν να προβλέψουν το απόθεμα των ταμείων τους και δη μέσα από συγκυρίες, που άλλαζαν τα οικονομικά δεδομένα της εποχής (π.χ. πόλεμοι). Η κοπή χρυσών νομισμάτων για την εποχή ήταν η πρώτη λύση από τις αρκετές που είχαν οι αρχαίοι πρόγονοι στα σχέδιά τους. Και φυσικά αυτό απαιτούσε ισχυρή πολιτική βούληση.
2. Τι θα έκαναν στην κρίση οι αρχαίοι Ελληνες;
Πηγή: Τα Νέα/ Ρεπορτάζ: Καρολίνα Παπακώστα
Ήταν οι ένδοξοι ημών πρόγονοι καπιταλιστές; Πώς δανείζονταν και πώς αντιμετώπιζαν τους αφερέγγυους δανειολήπτες;
Ως…καπιταλιστές περιγράφει τους αρχαίους ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης. «Οι αρχαίοι Έλληνες, κάθε εποχής, είχαν αυξημένη την επιθυμία κατοχής αγαθών: εκτάσεις γης, μέταλλα, ζώα, δούλοι, λάφυρα και, αργότερα, τα χρήματα και τα νομίσματα αποτελούσαν απαραίτητες προϋποθέσεις επιτυχίας και δύναμης. Στον Ομηρο λ.χ. οι λέξεις τιμή και άτιμος δεν είχαν τόσο ηθική σημασία όσο οικονομική, κοινωνική: άτιμος είναι όποιος δεν έχει περιουσία. Η γνωστή άποψη του Δημοσθένη «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων - που μας υπενθύμισε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος - συμπυκνώνει την κυρίαρχη αρχαιοελληνική, «καπιταλιστική» ιδεολογία: το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη πάντων».
Για τον Μάικλ Σούπιο, ο οποίος είναι τρίτης γενιάς ομογενής - οι παππούδες του πήγαν στην Αμερική στα 1915 - και όπως λέει αποφάσισε να εξειδικευθεί στην αρχαία ελληνική πολιτική ιστορία λόγω καταγωγής, «η σημερινή ελληνική κρίση είναι τυπική της ανθρώπινης φύσης, είναι αποτέλεσμα της υπερβολής». «Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν την έννοια του μέτρου» σημειώνει «αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες την έχουν ξεχάσει» αναφερόμενος στην πλεονεξία και στα δανεικά με τα οποία ζούσε η χώρα πάνω από τις δυνάμεις της για ολόκληρη σχεδόν τη μεταπολίτευση.
«Ο δανεισμός και το συνεπαγόμενο χρέος ήταν συνήθης πρακτική των αρχαίων, ωστόσο αυτή η πρακτική ενείχε μεγάλους κίνδυνους. Η αδυναμία αποπληρωμής του χρέους οδηγούσε αναγκαστικά στη δουλεία, στην κυριολεκτική υποδούλωση του δανειζόμενου. Μη λησμονούμε ότι η περίφημη οικονομική λύση του Σόλωνα, η γνωστή σεισάχθεια - εξάλειψη, διαγραφή του χρέους - αφορούσε χιλιάδες αθηναίους πολίτες που είχαν κυριολεκτικά υποδουλωθεί στους δανειστές τους. Το μέτρο όμως της σεισάχθειας δεν επεκτάθηκε στους μη Αθηναίους κατοίκους της Αττικής!» αναφέρει ο καθηγητής Γιατρομανωλάκης.
Αναφέρει ως παράδειγμα τα «Εργα και ημέρες» του Ησιόδου (349 κκ) όπου ο ποιητής προειδοποιεί: «Καλά να μετράς πόσο δανείζεσαι από τον γείτονά σου. Το ίδιο καλά μετρημένα να τού τα επιστρέφεις. Αν μάλιστα μπορείς, δώσε κάτι παραπάνω. Έτσι αν σου τύχει κάποια ανάγκη, εύκολα να υπολογίζεις στη βοήθειά του. Μη ζητάς κέρδη κακοκερδισμένα. Το κακό κέρδος είναι το ίδιο με τη ζημιά [...]. Να δίνεις είναι πράγμα καλό. Να αρπάζεις, κακό, γιατί αυτό σου δίνει θάνατο...». Φράσεις που συμπυκνώνουν τον τρόπο με τον οποίο ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι το υπέρογκο δημόσιο χρέος των επιγόνων τους. Σούπιος και Μουρδουκούτας συμφωνούν πως οι αρχαίοι θα αναλάμβαναν την ευθύνη των πράξεών τους και θα αναρωτιόνταν α λα Τζον Κένεντι τι μπορούν οι ίδιοι να κάνουν για την πατρίδα τους, όχι τι κάνει η πατρίδα τους γι' αυτούς.
Σε δεύτερη φάση βλέπουμε ότι μετά την πολιτική βούληση, στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε παιδεία. Από την πολιτική, παρότι ο καπιταλισμός δήλωνε παρών, μέχρι το τελευταίο κοινωνικά στρώμα ελεύθερων πολιτών (δεν αναφερόμαστε φυσικά στην δουλεία που αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι εκείνη την εποχή της ζωής). Ο Σόλων έκανε ένα καλό και ένα άσχημο. Διέγραψε μεν χρέη από τους Αθηναίους του αστικού κέντρου αλλά των περιχώρων τα χρέη παρέμειναν στα ύψη. Οι διαχωρισμοί δεν έλλειπαν και εκείνη την εποχή, με τους πολίτες όμως να γνωρίζουν πως όταν δανειζόντουσαν, επέστρεφαν τα χρωστούμενα, ήταν συνεπείς αλλά ενδιαφερόντουσαν πάνω από όλα για το γενικότερο καλό της χώρας και του τόπου και όχι μόνο για την δική τους αποκατάσταση.
3. Ποιες ήταν οι ποινές για τους πολιτικούς-τα «όπλα» για τον λαό
Πηγή: www.Euro2day.gr -Ο κ. Νικόλαος Φίλιππας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η πραγματική αξία του χρήματος είναι ανεξάρτητη της αγοραίας αξίας του. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ενσωμάτωσαν και εφάρμοσαν τη δικαιοσύνη στην οικονομική τους καθημερινότητα επιδιώκοντας να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη της κοινωνικής ζωής για όλους τους πολίτες.
Ήδη από την εποχή του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.) οι Αθηναίοι εισήγαγαν ένα σύστημα συμμετοχής των πολιτών στις δημόσιες δαπάνες σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, δίνοντας παράλληλα και κοινωνικά κίνητρα για την εθελοντική ανάληψη υψηλότερης συμμετοχής στις δαπάνες από τους πλουσίους.
Οι πόροι χρηματοδότησης αυτής της ανάπτυξης προέρχονταν από φόρους, κυρίως των πιο πλουσίων, και από την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου, όπου η παραγωγή χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων ήταν συνεχής.
Παράδειγμα για τις σύγχρονες κοινωνίες θα πρέπει να αποτελέσει και η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Απαραίτητη προϋπόθεση (μεταξύ άλλων) για να εκλεγεί ένας Αθηναίος πολίτης βουλευτής τον 5ο αιώνα π.Χ. ήταν να καταγραφεί όλη η περιουσία του, οικογενειακή και ιδιωτική, ακόμη και τα σανδάλια που φορούσε. Μετά τη λήξη της θητείας του ο απερχόμενος βουλευτής λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα του. Εάν κατά τη διάρκεια της θητείας του πρότεινε και ψηφίστηκε νόμος που ήταν αποδεδειγμένα ζημιογόνος για την Αθήνα, έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσό κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η πόλη και εάν δεν επαρκούσε η περιουσία του, τότε έπρεπε να καλύψει το υπόλοιπο ποσό δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Στην Αρχαία Ελλάδα οι Νόμοι ήταν Νόμοι και όχι Νομοσχέδια που άλλαζαν μέσα σε μια νύχτα. Οι πολιτικοί της εποχής, γνώριζαν ότι ανέβηκαν στην εξουσία για να υπηρετήσουν τον λαό, χτυπώντας την πλουτοκρατία των πολλαπλά αμειβόμενων και μάλιστα επέβαλλαν στο κεφάλαιο να πληρώνει μέχρι έως ότου οικονομικά υπήρχαν εκκρεμότητες συνολικά για το κράτος, την ίδια ώρα που ήταν βέβαιοι πως οι αδύναμοι οικονομικά πολίτες δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Εάν ένας πολιτικός παρανομούσε, αυτό δεν σήμαινε μόνο το τέλος της δικής του καριέρας, αλλά και δήμευση και υποχρέωση να ζει δουλεύοντας σε δημόσια έργα, μέχρι να ξεπλήρωνε τα χρέη που δημιούργησε!
4. Η πρώτη περίπτωση ελεγχόμενης χρεοκοπίας
Η πρώτη περίπτωση ελεγχόμενης χρεοκοπίας καταγράφεται στην Αρχαία Ελλάδα το 454 π.χ., όταν δέκα από τις δεκατρείς πόλεις-κράτη της Δηλιακής Συμμαχίας, που είχαν προχωρήσει σε δανεισμό από το Ναό της Δήλου, δήλωσαν αδυναμία αποπληρωμής του χρέους και κήρυξαν την πρώτη επίσημη στάση πληρωμών στην παγκόσμια ιστορία, ενώ οχτώ εξ αυτών ζήτησαν επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού.
Η επαναδιαπραγμάτευση αποτελούσε αναφαίρετο δικαίωμα των πόλεων-κρατών.
5. Τι έγινε το καλοκαίρι του 1843 και ποιες είναι οι τρομακτικές συμπτώσεις με σήμερα!!!
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)
Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις…)
Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)
Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…)
Όχι δεν τρελάθηκε ο κόσμος, ούτε δημιούργησε εκείνος μια κρίση που φτάνει στο σημείο να έχει πτωχεύσει σήμερα πλέον, το 2012, το σύνολο της μικρομεσαίας κοινωνικής τάξης, φτάνοντας σε σημεία απόλυτου βυθισμού σε δάνεια. Η τραγελαφική ιστορία δανεισμού της χώρας, παίζεται μέσα στα νοικοκυριά κάθε Έλληνα πολίτη, σαν απόλυτη φαρσοκωμωδία και ω τι σύμπτωσις! Οι «σωτήρες» της Ελλάδας είναι οι ίδιοι…
6. Τα βασικά μέτρα την περίοδο του 1843!!! Συμπτώσεων συνέχεια…
Τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:
1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, η απάντηση: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Παρόμοια κατάσταση με την Αργεντινή εδώ και δέκα χρόνια, παρότι εκεί κρίθηκαν εν μέρει σωστές οι αποφάσεις των πολιτικών της χώρας για έξοδο από το Μνημόνιο, με τα προβλήματα ανεργίας και φτώχειας να είναι ακόμη ψηλά και με την ανάπτυξη να είναι η μόνη οικονομική κλίμακα που βρίσκεται σε θετικούς ρυθμούς.
7. Από τα αστικά κέντρα-στην αποκέντρωση και στην επιστροφή πίσω!
Πηγή: kathimerini.gr-Άποψη δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη
«Κάθε πόλη διογκώνεται ή συρρικνώνεται για οικονομικούς λόγους. Η Αθήνα έφτασε στο σημερινό της μέγεθος για πολιτικούς λόγους. Η υπερδιόγκωση της πρωτεύουσας ήταν το αποτέλεσμα του υπερμεγέθους και συγκεντρωτικού κράτους που αναπτύχθηκε μετά τον εμφύλιο. Δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι διωκόμενοι αριστεροί ένιωθαν πιο ασφαλείς σε μια μεγάλη πόλη, αντί στο χωριό τους, όπου ήταν σταμπαρισμένοι. Αυτό έπαιξε ρόλο αλλά οριακό. Αν δεν υπήρχαν δουλειές στην πρωτεύουσα, οι κυνηγημένοι αριστεροί δεν θα συνέρεαν στην Αττική. Πρέπει να υπάρχουν εισοδήματα που λειτουργούν ως θέλγητρο -εσωτερικής έστω- μετανάστευσης. Αυτό που διόγκωσε την Αθήνα ήταν μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, που είχε πολλές δευτερογενείς και αρνητικές επιπτώσεις αλλά και ένα στόχο: τον κρατικό έλεγχο κάθε δραστηριότητας στη χώρα, υπό τον φόβο της «κομμουνιστικής ανταρσίας».
Μια χώρα με μεγάλο κράτος, αναγκαστικά θα έχει υπερτροφική γραφειοκρατία. Αν αυτό το κράτος είναι συγκεντρωτικό, η γραφειοκρατία του πρέπει να βρίσκεται σ’ ένα γεωγραφικό χώρο. Υπηρεσίες που σε άλλες χώρες προσφέρονται από την αποκεντρωμένη γραφειοκρατία (Τοπική Αυτοδιοίκηση) στην Ελλάδα συγκεντρώνονταν στα υπουργεία. Κάποτε οι δήμαρχοι -συνήθως αριστεροί- είχαν ως μόνη αρμοδιότητα τα σκουπίδια και τα νεκροταφεία. Για όλα τα υπόλοιπα χρειαζόταν η υπογραφή κάποιου υπουργού και φυσικά οι πέριξ αυτού γραφειοκράτες. Κάθε γραφειοκρατία χωρίς τα σημερινά τεχνολογικά εργαλεία (Διαδίκτυο τηλεδιασκέψεις κ.λπ.), πρέπει να έχει φυσική επικοινωνία και γι’ αυτό γεωγραφική εγγύτητα. Εχοντας μεγάλη γραφειοκρατία αναγκαστικά θα υπάρχουν και εκείνοι που την εξυπηρετούν: μαγαζάτορες που θα τους πουλούν τα προς το ζην, σχολεία για τα παιδιά, υπηρεσίες κ.λπ. Στην Αθήνα προστέθηκε και κάτι άλλο. Για να υπάρξει αυτό που ο Γιάννης Βούλγαρης ονόμασε «επιτηρούμενη Δημοκρατία», το μετεμφυλιακό κράτος συγκέντρωσε στην πρωτεύουσα και μεγάλο αριθμό στρατευμάτων. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 πρέπει να υπήρχαν περισσότερες στρατιωτικές μονάδες στην Αττική απ’ ό,τι στον Εβρο. Το ίδιο το κράτος δηλαδή χρηματοδοτούσε τη διόγκωση της πρωτεύουσας.
Από την άλλη πλευρά όταν ένα κράτος ελέγχει πλέον του 50% της οικονομίας και οι επιχειρήσεις πρέπει να βρίσκονται κοντά στον βασικό τους πελάτη. Πρέπει να εδρεύουν σιμά στην καρδιά του κράτους, δηλαδή στην πρωτεύουσα. Έτσι, ακόμη και παραγωγικές μονάδες, που ξεκίνησαν από τον βιομηχανικό Βορρά της χώρας οδηγήθηκαν για καθαρά οικονομικούς λόγους στο Λεκανοπέδιο. Από κάποιο σημείο και μετά, η διόγκωση της Αθήνας έγινε αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται πολλές υποδομές. Οι νέες υποδομές χρειάζονται ανθρώπους για να τις φτιάξουν κ.ο.κ. Ήρθε και η Ολυμπιάδα και φτάσαμε σε μια πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το 40% του πληθυσμού και παράγει το 50% του ΑΕΠ, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών. Τώρα είναι ορατό ότι το μοντέλο του μεγάλου και συγκεντρωτικού κράτους έφτασε σε αδιέξοδο. Μαζί του και το μοντέλο της υπερτροφικής πρωτεύουσας. Δεν υπάρχουν λεφτά για να συντηρηθεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η αποκέντρωση δεν αποτελεί μόνο ευκαιρία για τον τόπο. Είναι πλέον νομοτέλεια».
Επάνω στο κείμενο του συναδέλφου δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα αφού είναι «ηλίου φαεινότερων» ότι το αστικό κέντρο, μια δημιουργία της μεταπολίτευσης για υφαρπαγή ψηφοθηρικών αποτελεσμάτων και οικονομικών εσόδων για το κεφάλαιο, οδήγησε μαζί με τις συνεχόμενες επιδοτήσεις στην γεωργία και την κτηνοτροφία μία κατάσταση άνευ προηγουμένου στην χώρα, με τους Έλληνες όχι να αποτελούν τους τεμπέληδες αλλά τους μη παραγωγικούς για την εξαγωγή των προϊόντων τους περισσότερο και όχι για το κέρδος των χρημάτων τους από συνεχόμενα οικονομικά πακέτα, που κατέληγαν στην τελική σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία.
8. Πως θα επιτευχθεί η Αποκέντρωση πανελλαδικά, πως θα αναπνεύσει η επαρχία τοπικά
Με δεδομένα πάντα ότι η αποκέντρωση αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την χώρα, ένα θέλει να αναπνεύσει σε πρώτο βαθμό μετά το τετράμηνο του καλοκαιριού, όπου συρρέουν στην χώρα 16.000.000 εκατομμύρια τουρίστες, χρειάζονται συγκεκριμένα βήματα
- Αποκέντρωση βιομηχανιών των αστικών κέντρων στην επαρχία
- Επανεκκίνηση των κατασκευαστικών εταιρειών (οικοδομές, αυτοκίνητα, παραγωγή μετάλλων και ορυκτού πλούτου της χώρας)
- Επανεκκίνηση της αγροτικής και κτηνοτροφικής δύναμης της χώρας (παραγωγή, δημιουργία ενιαίου φορέα συνεταιρισμών, πιστοποιήσεις προϊόντων)
- Απορρόφηση του ΕΣΠΑ στο 80% στην επαρχία των οικονομικών προγραμμάτων αναχρηματοδότησης των ελεύθερων επαγγελματιών
- Απορρόφηση κονδυλίων για έργα του ΕΣΠΑ μόνο προς την επαρχία για αποκατάσταση οδικών δικτύων, νευραλγικών σημείων ανακατασκευής των περιχώρων (φράγματα, ηλεκτροδοτήσεις, σπάσιμο ακτίνων ίντερνετ, αποχετευτικά έργα κ.λ.π.)
- Ενιαίοι Εθνικό Οδικό Δίκτυο με σύνδεση πόλεων όπως και η Ελασσόνα (που αποτελεί κομβικό σημείο γεωγραφικά)
Πηγαίνοντας σε πιο τοπικό επίπεδο, ακόμη και με τις συνθήκες μιας χρεοκοπίας, μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας παραμονής σε αυτό με τα οικονομικά μέτρα να μαστίζουν τα νοικοκυριά και τις οικογένειες οι λύσεις είναι αρκετές.
- Επιστροφή και αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού για τους Έλληνες, με πορεία προς την επαρχία από τα μεγάλα αστικά κέντρα
- Απόκτηση όπως και των αρχαίων χρόνων της πλήρης αυτοδυναμίας του πολίτη (με ιδιόκτητα στρέμματα γης-παραγωγής, μικρές μονάδες κτηνοτροφίας για παραγωγή-κατανάλωση, δημιουργία τοπικών συνεταιρισμών-συγκρότηση ομάδων ανταλλαγής ποικιλιών-προϊόντων)
- Επέκταση και σταδιακή εγκατάσταση της ανταλλακτικής οικονομίας σε τοπικό πλαίσιο
- Αποφόρτιση του δημοσίου τομέα με τον υπερπληθυσμό στις δημόσιες υπηρεσίες, υπαλλήλων
- Αποφόρτιση των αστικών κέντρων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ξάνθη, Ηράκλειο, Χανιά, Ρόδος, Λάρισα) από τον υπερπληθυσμό Ελλήνων και μεταναστών
- Δημιουργία Κέντρων αυτοπροβολής των τουριστικών πλεονεκτημάτων της κάθε περιοχής
Πράγματα που μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυριστεί ότι είναι εύκολο να τα λες στα λόγια και δύσκολα να εφαρμοστούν, όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ειδικά για το δικό μας παράδειγμα της Ελασσόνας, με τον Όλυμπο, την λίμνη Κεφαλοβρύσου, την μεγαλύτερη σε έκταση επαρχία στην Ελλάδα (αγροτική-κτηνοτροφική δύναμη) και με την δυνατότητα πλήρους εκμετάλλευσης της έννοιας «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ 12 ΜΗΝΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ», ο δικός μας διευρυμένος δήμος μοιάζει σαν το πιο φωτεινό παράδειγμα των αρχαιοτάτων χρόνων αν εφαρμοστεί. Ο πολίτης έχει την δυνατότητα αυτοδυναμίας και οικονομικής ανεξαρτησίας. Το παράδειγμα της Ανάβρας Μαγνησίας μοιάζει εξαιρετικό, με τις πράσινες επενδύσεις και τις περιβαλλοντικές επενδύσεις μικρού κόστους (υδροηλεκτρικά κέντρα, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταικά, αυτοδυναμία σε κτηνοτροφία-γεωργία, πιστοποιήσεις, τουριστικό κέντρο της περιοχής, εκμετάλλευση και δυνατότητα αναπροσαρμογής νέων επαγγελμάτων στην περιοχή). Η λύση για την αποκέντρωση και την επαναφορά της επαγγελματικής ηρεμίας του τόπου υπάρχει. Απομένει ισχυρή πολιτική και δημοτική βούληση. Η κοινωνία δεν έχει παρά να ακολουθήσει στη συνέχεια…
Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)
Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…)
Όχι δεν τρελάθηκε ο κόσμος, ούτε δημιούργησε εκείνος μια κρίση που φτάνει στο σημείο να έχει πτωχεύσει σήμερα πλέον, το 2012, το σύνολο της μικρομεσαίας κοινωνικής τάξης, φτάνοντας σε σημεία απόλυτου βυθισμού σε δάνεια. Η τραγελαφική ιστορία δανεισμού της χώρας, παίζεται μέσα στα νοικοκυριά κάθε Έλληνα πολίτη, σαν απόλυτη φαρσοκωμωδία και ω τι σύμπτωσις! Οι «σωτήρες» της Ελλάδας είναι οι ίδιοι…
6. Τα βασικά μέτρα την περίοδο του 1843!!! Συμπτώσεων συνέχεια…
Τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:
1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, η απάντηση: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Παρόμοια κατάσταση με την Αργεντινή εδώ και δέκα χρόνια, παρότι εκεί κρίθηκαν εν μέρει σωστές οι αποφάσεις των πολιτικών της χώρας για έξοδο από το Μνημόνιο, με τα προβλήματα ανεργίας και φτώχειας να είναι ακόμη ψηλά και με την ανάπτυξη να είναι η μόνη οικονομική κλίμακα που βρίσκεται σε θετικούς ρυθμούς.
7. Από τα αστικά κέντρα-στην αποκέντρωση και στην επιστροφή πίσω!
Πηγή: kathimerini.gr-Άποψη δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη
«Κάθε πόλη διογκώνεται ή συρρικνώνεται για οικονομικούς λόγους. Η Αθήνα έφτασε στο σημερινό της μέγεθος για πολιτικούς λόγους. Η υπερδιόγκωση της πρωτεύουσας ήταν το αποτέλεσμα του υπερμεγέθους και συγκεντρωτικού κράτους που αναπτύχθηκε μετά τον εμφύλιο. Δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι διωκόμενοι αριστεροί ένιωθαν πιο ασφαλείς σε μια μεγάλη πόλη, αντί στο χωριό τους, όπου ήταν σταμπαρισμένοι. Αυτό έπαιξε ρόλο αλλά οριακό. Αν δεν υπήρχαν δουλειές στην πρωτεύουσα, οι κυνηγημένοι αριστεροί δεν θα συνέρεαν στην Αττική. Πρέπει να υπάρχουν εισοδήματα που λειτουργούν ως θέλγητρο -εσωτερικής έστω- μετανάστευσης. Αυτό που διόγκωσε την Αθήνα ήταν μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, που είχε πολλές δευτερογενείς και αρνητικές επιπτώσεις αλλά και ένα στόχο: τον κρατικό έλεγχο κάθε δραστηριότητας στη χώρα, υπό τον φόβο της «κομμουνιστικής ανταρσίας».
Μια χώρα με μεγάλο κράτος, αναγκαστικά θα έχει υπερτροφική γραφειοκρατία. Αν αυτό το κράτος είναι συγκεντρωτικό, η γραφειοκρατία του πρέπει να βρίσκεται σ’ ένα γεωγραφικό χώρο. Υπηρεσίες που σε άλλες χώρες προσφέρονται από την αποκεντρωμένη γραφειοκρατία (Τοπική Αυτοδιοίκηση) στην Ελλάδα συγκεντρώνονταν στα υπουργεία. Κάποτε οι δήμαρχοι -συνήθως αριστεροί- είχαν ως μόνη αρμοδιότητα τα σκουπίδια και τα νεκροταφεία. Για όλα τα υπόλοιπα χρειαζόταν η υπογραφή κάποιου υπουργού και φυσικά οι πέριξ αυτού γραφειοκράτες. Κάθε γραφειοκρατία χωρίς τα σημερινά τεχνολογικά εργαλεία (Διαδίκτυο τηλεδιασκέψεις κ.λπ.), πρέπει να έχει φυσική επικοινωνία και γι’ αυτό γεωγραφική εγγύτητα. Εχοντας μεγάλη γραφειοκρατία αναγκαστικά θα υπάρχουν και εκείνοι που την εξυπηρετούν: μαγαζάτορες που θα τους πουλούν τα προς το ζην, σχολεία για τα παιδιά, υπηρεσίες κ.λπ. Στην Αθήνα προστέθηκε και κάτι άλλο. Για να υπάρξει αυτό που ο Γιάννης Βούλγαρης ονόμασε «επιτηρούμενη Δημοκρατία», το μετεμφυλιακό κράτος συγκέντρωσε στην πρωτεύουσα και μεγάλο αριθμό στρατευμάτων. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 πρέπει να υπήρχαν περισσότερες στρατιωτικές μονάδες στην Αττική απ’ ό,τι στον Εβρο. Το ίδιο το κράτος δηλαδή χρηματοδοτούσε τη διόγκωση της πρωτεύουσας.
Από την άλλη πλευρά όταν ένα κράτος ελέγχει πλέον του 50% της οικονομίας και οι επιχειρήσεις πρέπει να βρίσκονται κοντά στον βασικό τους πελάτη. Πρέπει να εδρεύουν σιμά στην καρδιά του κράτους, δηλαδή στην πρωτεύουσα. Έτσι, ακόμη και παραγωγικές μονάδες, που ξεκίνησαν από τον βιομηχανικό Βορρά της χώρας οδηγήθηκαν για καθαρά οικονομικούς λόγους στο Λεκανοπέδιο. Από κάποιο σημείο και μετά, η διόγκωση της Αθήνας έγινε αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται πολλές υποδομές. Οι νέες υποδομές χρειάζονται ανθρώπους για να τις φτιάξουν κ.ο.κ. Ήρθε και η Ολυμπιάδα και φτάσαμε σε μια πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το 40% του πληθυσμού και παράγει το 50% του ΑΕΠ, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών. Τώρα είναι ορατό ότι το μοντέλο του μεγάλου και συγκεντρωτικού κράτους έφτασε σε αδιέξοδο. Μαζί του και το μοντέλο της υπερτροφικής πρωτεύουσας. Δεν υπάρχουν λεφτά για να συντηρηθεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η αποκέντρωση δεν αποτελεί μόνο ευκαιρία για τον τόπο. Είναι πλέον νομοτέλεια».
Επάνω στο κείμενο του συναδέλφου δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα αφού είναι «ηλίου φαεινότερων» ότι το αστικό κέντρο, μια δημιουργία της μεταπολίτευσης για υφαρπαγή ψηφοθηρικών αποτελεσμάτων και οικονομικών εσόδων για το κεφάλαιο, οδήγησε μαζί με τις συνεχόμενες επιδοτήσεις στην γεωργία και την κτηνοτροφία μία κατάσταση άνευ προηγουμένου στην χώρα, με τους Έλληνες όχι να αποτελούν τους τεμπέληδες αλλά τους μη παραγωγικούς για την εξαγωγή των προϊόντων τους περισσότερο και όχι για το κέρδος των χρημάτων τους από συνεχόμενα οικονομικά πακέτα, που κατέληγαν στην τελική σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία.
8. Πως θα επιτευχθεί η Αποκέντρωση πανελλαδικά, πως θα αναπνεύσει η επαρχία τοπικά
Με δεδομένα πάντα ότι η αποκέντρωση αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την χώρα, ένα θέλει να αναπνεύσει σε πρώτο βαθμό μετά το τετράμηνο του καλοκαιριού, όπου συρρέουν στην χώρα 16.000.000 εκατομμύρια τουρίστες, χρειάζονται συγκεκριμένα βήματα
- Αποκέντρωση βιομηχανιών των αστικών κέντρων στην επαρχία
- Επανεκκίνηση των κατασκευαστικών εταιρειών (οικοδομές, αυτοκίνητα, παραγωγή μετάλλων και ορυκτού πλούτου της χώρας)
- Επανεκκίνηση της αγροτικής και κτηνοτροφικής δύναμης της χώρας (παραγωγή, δημιουργία ενιαίου φορέα συνεταιρισμών, πιστοποιήσεις προϊόντων)
- Απορρόφηση του ΕΣΠΑ στο 80% στην επαρχία των οικονομικών προγραμμάτων αναχρηματοδότησης των ελεύθερων επαγγελματιών
- Απορρόφηση κονδυλίων για έργα του ΕΣΠΑ μόνο προς την επαρχία για αποκατάσταση οδικών δικτύων, νευραλγικών σημείων ανακατασκευής των περιχώρων (φράγματα, ηλεκτροδοτήσεις, σπάσιμο ακτίνων ίντερνετ, αποχετευτικά έργα κ.λ.π.)
- Ενιαίοι Εθνικό Οδικό Δίκτυο με σύνδεση πόλεων όπως και η Ελασσόνα (που αποτελεί κομβικό σημείο γεωγραφικά)
Πηγαίνοντας σε πιο τοπικό επίπεδο, ακόμη και με τις συνθήκες μιας χρεοκοπίας, μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας παραμονής σε αυτό με τα οικονομικά μέτρα να μαστίζουν τα νοικοκυριά και τις οικογένειες οι λύσεις είναι αρκετές.
- Επιστροφή και αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού για τους Έλληνες, με πορεία προς την επαρχία από τα μεγάλα αστικά κέντρα
- Απόκτηση όπως και των αρχαίων χρόνων της πλήρης αυτοδυναμίας του πολίτη (με ιδιόκτητα στρέμματα γης-παραγωγής, μικρές μονάδες κτηνοτροφίας για παραγωγή-κατανάλωση, δημιουργία τοπικών συνεταιρισμών-συγκρότηση ομάδων ανταλλαγής ποικιλιών-προϊόντων)
- Επέκταση και σταδιακή εγκατάσταση της ανταλλακτικής οικονομίας σε τοπικό πλαίσιο
- Αποφόρτιση του δημοσίου τομέα με τον υπερπληθυσμό στις δημόσιες υπηρεσίες, υπαλλήλων
- Αποφόρτιση των αστικών κέντρων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ξάνθη, Ηράκλειο, Χανιά, Ρόδος, Λάρισα) από τον υπερπληθυσμό Ελλήνων και μεταναστών
- Δημιουργία Κέντρων αυτοπροβολής των τουριστικών πλεονεκτημάτων της κάθε περιοχής
Πράγματα που μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυριστεί ότι είναι εύκολο να τα λες στα λόγια και δύσκολα να εφαρμοστούν, όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ειδικά για το δικό μας παράδειγμα της Ελασσόνας, με τον Όλυμπο, την λίμνη Κεφαλοβρύσου, την μεγαλύτερη σε έκταση επαρχία στην Ελλάδα (αγροτική-κτηνοτροφική δύναμη) και με την δυνατότητα πλήρους εκμετάλλευσης της έννοιας «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ 12 ΜΗΝΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ», ο δικός μας διευρυμένος δήμος μοιάζει σαν το πιο φωτεινό παράδειγμα των αρχαιοτάτων χρόνων αν εφαρμοστεί. Ο πολίτης έχει την δυνατότητα αυτοδυναμίας και οικονομικής ανεξαρτησίας. Το παράδειγμα της Ανάβρας Μαγνησίας μοιάζει εξαιρετικό, με τις πράσινες επενδύσεις και τις περιβαλλοντικές επενδύσεις μικρού κόστους (υδροηλεκτρικά κέντρα, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταικά, αυτοδυναμία σε κτηνοτροφία-γεωργία, πιστοποιήσεις, τουριστικό κέντρο της περιοχής, εκμετάλλευση και δυνατότητα αναπροσαρμογής νέων επαγγελμάτων στην περιοχή). Η λύση για την αποκέντρωση και την επαναφορά της επαγγελματικής ηρεμίας του τόπου υπάρχει. Απομένει ισχυρή πολιτική και δημοτική βούληση. Η κοινωνία δεν έχει παρά να ακολουθήσει στη συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου