ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ...

Σ’ αυτή την χώρα, έχουμε μάθει και εκπαιδευτεί -κι έτσι θέλουμε να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά μας- με την φτηνή μαγκιά, την αγένεια και τον εθισμό στην φτήνια.

 Αυτού του είδους η “εκπαίδευση” λειτουργεί ανεξαρτήτως κυβέρνησης και κοινωνικών συνθηκών. Μέσα στην απάθεια, οι πολίτες του καναπέ (στην νοοτροπία) αρέσκονται στην καταπίεση και στο να γίνονται πειραματόζωα, αρκεί να μην τους πάρεις τα μπουζούκια, τον φραπέ και το αμάξι τους. 

Aπορώ πως είναι δυνατόν μετά από χρόνια καταστροφικών κυβερνήσεων, να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που απαντάνε σε δημοσκοπήσεις υπέρ των καθεστωτικών κομμάτων και τι μυαλά κουβαλάνε οι φοιτητές που συστρατεύονται με τις κομματικές νεολαίες πανηγυρίζοντας.

 Διάολε, πως γίνεται να σου αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο ανίκανοι, ψεύτες και αναξιόπιστοι είναι κι εσύ να πας να τους υποστηρίζεις;

 Κι αν όχι τους ίδιους, τους επόμενους, γιατί πρέπει σε όλους τους κηφήνες χωρίς ένα ένσημο, να τους δώσουμε ευκαιρία να μας κάτσουν στον σβέρκο.

Υπάρχουν ακόμη άτομα που πιστεύουν πως το να ανακατέψεις σκατά διαφορετικών αποχρώσεων μεταξύ τους (λέγε με συγκυβέρνηση) θα πάρεις οτιδήποτε άλλο από χρωματιστά…σκατά.

 Δηλαδή τα λαμόγια ενωμένα, παύουν να είναι λαμόγια;

 Δεν ξέρω αν ακόμη έχουμε κομματόσκυλα, βολεμένους, χρήσιμους ηλίθιους και φανατισμένους, αλλά σίγουρα έχουμε έναν λαό της καρπαζιάς, που δεν σηκώνει κεφάλι αν δεν του δώσουν εντολή. 

Οι ανιστόρητοι “πατριώτες” που νιώθουν φούσκωμα στο παντελόνι μόνο όταν βλέπουν σημαία ή ακούνε εθνικό ύμνο, νομίζουν ότι έχουμε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες ή τον πολιτισμό τους.

 Τι πολιτισμό παράγαμε ως σύγχρονοι Έλληνες που να δώσει τα φώτα του στον υπόλοιπο κόσμο; 

Οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες δεν είναι σαν τους άλλους Έλληνες, ώστε να καπηλεύονται μερικοί τα έργα τους στο όνομα της Ελλάδας!

Στην πραγματικότητα έχουμε πασαλειφτεί με τόνους ηλιθιότητας και μαλθακότητας τόσα χρόνια, που για να μπορέσουμε να ξεπλυθούμε χρειάζεται όχι μόνο πολύς καιρός, αλλά και να ταΐσουμε το πνεύμα μας.

 Ένα πνεύμα, που σε αντίθεση με τις κοιλιές και τα μάτια, παρέμεινε στην ασιτία ή θρεφόταν με τόνους τηλεοπτικών σκουπιδιών.

 Τηλεαστέρες, τραγουδιάρες και μεσημεριανάδικα, reality και σήριαλ της μιζέριας, έχτισαν τείχη γύρω από την πιθανότητα εισβολής της εναλλακτικής οπτικής και αισθητικής. Μέσα στην ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, ο καναπές έγινε φωλιά και από κάτω του κρύβαμε τα προβλήματα.

Η ψήφος έγινε πανάκεια και δικαιολογία για το ανεύθυνο άτομο, ώστε να μην σκοτίζει το κεφάλι του με τα κοινά, παρά μόνο κάθε 4 χρόνια.

 Οι ελληναράδες από την άλλη, είναι η άλλη όψη του νομίσματος, αυτοί που για χρόνια σιγόνταραν τα ΜΜΕ στην εξάπλωση φοβιών.

 Οι Αλβανοί θα μας φάνε, οι Τούρκοι λιγουρεύονται την Ακρόπολη, οι Νεφιλίμ έχουν βάλει στο μάτι την Ορθοδοξία κ.ο.κ. 

Βέβαια, ας το ρίξουμε λίγο έξω βρε αδελφέ κι ας παρακολουθήσουμε κουτσομπολιά, ας το “κάψουμε” κάπου, ας μην προβληματιζόμαστε με πράγματα που δεν αλλάζουν, ας τα αφήσουμε στους “ειδικούς”.

Έχουμε πολύ δρόμο για να ξεφύγουμε από όλο αυτό το συφερτό. Το οποίο με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατηθεί. Το πιο απλό για να κάνεις κάτι να καταρρεύσει, από έναν τύραννο ως μια ιδεολογία, είναι να παύεις να τα στηρίζεις.

Ακούμε το παχύδερμο που παριστάνει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να βρίζει με χυδαιότητα όσους διαφωνούν μαζί τους κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που θα τον δικαιολογήσουν.

 Το 2011 φεύγει με πολλές έντονες στιγμές.

Νομίζω πως αποτελεί τον πρόλογο των όσων θα ακολουθήσουν. Μπορεί και να κάνω λάθος. Μερικοί αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους μαζικά, γιατί δεν αντιδράμε.

 Ας κοιτάξουμε όλοι τον καθρέφτη. 

Θυμάμαι το καλοκαίρι, όταν χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν σε δρόμους και πλατείες, ακόμη υπήρχαν κάποιοι που γέμιζαν τις καφετέριες και αδιαφορούσαν επιδεικτικά.

Η πολιτικοποίηση στην Ελλάδα, έχει περάσει μέσα από τον σωλήνα των κομμάτων. Από την άλλη ο αναρχικός χώρος φαίνεται εγκλωβισμένος σε εμμονές.

 Ενώ θέλει να τηρεί διαδικασίες, ακόμη και στην περίπτωση των “αγανακτισμένων” ήταν αντίθετος προς τις οργανωτικές δομές.

 Η Αριστερά πάλι, έχει διασπαστεί σε καμιά δεκαριά παραμάγαζα τα οποία στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν καμία πρόταση, πέρα αυτή της καταγγελίας.

 Έχουν βολευτεί στον ρόλο του διαμαρτυρομένου, κλωτσώντας την μία μετά την άλλη, τις ιστορικές ευκαιρίες.

Aν αυτοί που τώρα το παίζουν άνετοι δεν χάσουν την βολή τους και δεν απειληθεί αυτό το “να περνάμε καλά”, δεν πρόκειται να αντιδράσουν. 

Από το πολύ κάθισμα στον καναπέ, έπιασαν λίπος όχι μόνο οι κοιλιές,  αλλά και τα μυαλά.

 Και εύκολα αυτοί που τώρα βγάζουν κυβέρνηση τον “κανένα”, σε 2-3 μήνες που θα γίνουν εκλογές, θα εκλέξουν τον σωτήρα, που έχει ψηφίσει τα μέτρα και το μνημόνιο, αλλά θα δείξει μετανιωμένος. 

Οι λαοί ξεχνάνε. Και ο ελληνικός, το μόνο που μπορεί να θυμηθεί είναι που έκλεισε τραπέζι για παραμονή Πρωτοχρονιάς.